அம்மா!

அம்மாவின் பதினாறாம் நாள் காரியத்துக்கு முதல் நாள்... “அம்மாவுக்குப் பிடிச்ச ஸ்வீட்டோ, காரமோ ஏதோ ஒண்ணு செஞ்சு நைவேத்யம் பண்ணணும்கிறது சம்பிரதாயம். அம்மாவுக்கு என்ன பிடிக்கும்?” சாஸ்திரிகளின் குரல் என்னைக் கலைத்தது.

“சுமதிக்குத் தோசைதான் பிடிக்கும், அவளுக்கு நான் வார்த்துப் போட்டுக்கிறேன். நீ இட்லியைத் தின்னுட்டு ஆபீஸுக்குக் கிளம்பு. டப்பாவுல உனக்குப் பிடிச்ச வாழைப்பூ உசிலி செஞ்சு வெச்சிருக்கேன். பசங்களுக்குப் பூரிதான் பிடிக்கும். சுமதி, தோசைக்குத் தொட்டுக்க உனக்குப் பிடிச்ச எள்ளுப் பொடி வெச்சிருக்கேன்...” என பாசத்தோடும் அக்கறையோடும் எங்கள் எல்லோருக்கும் பார்த்துப் பார்த்துச் செய்தவள் என் அம்மா. அவளுக்கு என்ன பிடிக்கும்? தெரியவில்லை. அதைத் தெரிந்துகொள்ளக்கூட எப்போதும் நாங்கள் அக்கறைப்பட்டதில்லை என்கிற நிஜம் உறுத்த, அழுகை வெடித்துக்கொண்டு வந்தது!

- யசோதா சுப்ரமணியன்

குடிகாரன் பேச்சு!

பிறந்த நாளைக் கொண்டாட, டாஸ்மாக் கடைக்குச் சென்றான் ஒரு ‘குடி’மகன். “எல்லாருக்கும் கேக்கிறதைக் கொடு, நீயும் ஊத்திக்கோ... பணம் நான் தர்றேன்” என்றான்.

கடை ஊழியர் அப்படியே செய்தான். ஆனால் கடைசியில், ‘‘நழ்ழாழுக்கே கத! எவனெவனோ குழிச்சதுக்கு நான் ஏன்ழா பழம் கொழுக்கணும்?” என்றான் ‘குடி’மகன். ஊழியர் கோபமாகி, அவனை உதைத்துத் தள்ளினான்.

“ஸாரி பிரதர்! நேத்து ஓவராயிடுச்சு... இன்னிக்கும் எல்லாருக்கும் சப்ளை பண்ணு. நீயும் குடிச்சுக்கோ! நேத்து பில்லையும் சேர்த்துக் கொடுத்திர்றேன்” என்று மறுநாளும் வந்தான் ‘குடி’மகன். பில் வந்ததும் ‘‘பழ்ஸ் கொண்டு வழ்லே!” என்று அசடு வழிந்தான். ஊழியர், அவனை நாராகக் கிழித்து அனுப்பினான்.

மூன்றாம் நாளும் வந்த ‘குடி’மகன், எல்லோருக்கும் கொடுக்கச் சொன்னவன் ஊழியரை மட்டும்‘ஊத்திக்க’ச் சொல்லவில்லை. “அட, போப்பா! c, சரக்கு ஏறினதும் முரடனா ஆயிடுறே. அதான், உனக்கு கட்!” என்றான் ‘குடி’மகன்.