லிங்கி கடந்த நான்கு மணி நேரமாகக் காத்துக் கொண்டிருந்தாள். காலை எட்டு மணிக்கு இந்திராம்மாவின் வீட்டுக்கு வந்தாள். இந்த இரண்டு வாரத்தில் இது மாதிரி காத்துக் கொண்டிருப்பது மூன்றாவது தடவை. 
தினமும் காலை ஏழரை மணியிலிருந்து பதினொன்று வரை மூன்றுவீடு பார்ப்பாள். இரண்டு வீட்டில் பாத்திரம் தேய்த்து வீடு பெருக்கி விட்டால் போதும். மூன்றாவது வீட்டில் அதிகப்படியாக துணிகளை மெஷினில் போட்டு எடுத்து உலர்த்தும் வேலை. அதன் பின் பதினொன்று பதினொன்றே காலுக்கு வக்கீல் வீட்டுக்குப் போய் சமைத்துத் தர வேண்டும். வக்கீல் வீட்டு சாப்பாட்டுக் கடை முடிந்ததும் அவளும் அங்கேயே சாப்பிட்டு விடுவாள். ஆனால் இந்திராம்மாவைத் தேடிக் கொண்டு வந்த இந்த ஒவ்வொரு தினமும் அவளால் ஒன்றிரண்டு வீடுகளுக்கு வேலைக்குப் போக முடியவில்லை. இன்று நாலு வீடுகளுக்கும் போக முடியாது போய்விட்டது. 
போன தடவை போல இன்றும் வீட்டிலிருந்து காபித் தண்ணி கூட குடிக்காமல் பறந்து கொண்டு வந்தாள். இந்திராம்மாதான் கதவைத் திறந்தாள். 
""காபி சாப்பிடாம கூட ஓடி வந்தியா?'' என்று கேட்டாள் வழக்கம் போல.
லிங்கி வெட்கத்துடன் தலையை ஆட்டினாள். 

""இன்னிக்கி ஞாயித்துக்கிழமை ஆச்சே. எல்லாம் லேட்டுதான். இப்பதான் டிகாஷன் போட்டேன். இரு. உனக்கும் காபி போட்டு தரேன்'' என்றாள். அடுப்பில் பால் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. 
லிங்கி ஷெல்பில் இருந்த காபிக் கோப்பைகளை எடுத்து சாப்பாட்டு மேஜையில் வைத்தாள். சர்க்கரை டப்பா, ஸ்பூன், டிகாஷன் வைத்திருந்த பில்டர் எல்லாம் சமையல் மேடையில் ஒழுங்குபடுத்தி வைத்தாள்.
பால் எடுக்கப்பட்டு மேடை மீது வைத்திருந்த பால் கவரை குழாயில் தண்ணீர் பிடித்துக் கழுவி உலர வைத்தாள். காலையில் வந்து குப்பைகளை நிரம்பியிருக்கும் கூடைகளை எடுத்துச் செல்பவனுக்காக கூடைகளை வாசலில் கொண்டு போய் வைத்தாள். 
அவள் வேலை செய்வதை இந்திராம்மா வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளையும் கூட. கவனிக்கப்படும் குறுகுறுப்பைத் தாங்க முடியாது லிங்கி இந்திராம்மாவைப் பார்த்து ""என்னம்மா?'' என்றாள். 
""நான் இதையெல்லாம் உன்னை செய்யின்னேனா? எதுக்கு இப்படியெல்லாம் செய்யிற? உன்னை படிக்க வெச்சிருந்தா உன் கெட்டிக்காரத்தனத்துக்கு எப்படியோ இருக்க வேண்டியவ நீ'' என்றாள். 

அவள் இந்த வீட்டில் வேலை செய்ததில்லை. ஆனால் அவள் அக்கா சுகுணா இங்கே வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். சுகுணாவின் புருஷன் நான்கு வருஷம் அவளுடன் குடித்தனம் நடத்தி ஒரு பெண் குழந்தையைக் கொடுத்து விட்டு பக்கத்து வீட்டில் இருந்த டீச்சரை இழுத்துக்கொண்டு ஓடி விட்டான். அவன் சுகுணாவுடன் இருந்த போதும் அவனால் சுகுணாவுக்கு எந்த பிரயோஜனமும் இல்லை. அக்காவின் குடும்பத்தையும் லிங்கிதான் காப்பாற்ற வேண்டியிருந்தது. அதனால் சுகுணாவின் புருஷன் ஓடிப் போனதும் ஒரு விதத்தில் லிங்கிக்கு நிம்மதியாக இருந்தது.
அவள் குடும்பக் கஷ்டங்களைப் பார்த்து வக்கீலின் மனைவி தன் சிநேகிதியான இந்திராம்மாவின் வீட்டில் சுகுணாவுக்கு வேலை வாங்கிக் கொடுத்தாள். சுகுணாவுக்குக் கிடைக்கும் சம்பளம் அவளுக்கும் அவள் குழந்தைக்குமாவது போதுமானதாக இருக்கும் என்று லிங்கி சந்தோஷப்பட்டாள். ஆனால் அந்த சந்தோஷம் வெகு நாள் நீடிக்கவில்லை. வேலைக்குச் சேர்ந்த மூன்றாம் வருஷம் சுகுணா ஒரு விபத்தில் மாட்டிக் கொண்டாள். வீட்டுக்குப் போகும் வழியில் ஒரு மாடு மிரண்டு ஓடி வர அதன் மீது மோது
வதைத் தடுப்பதற்காக ஆட்டோவை ஒடித்துத் திருப்பிய டிரைவர் அவள் மீது மோதி விட்டான். பலத்த அடி. ஆஸ்பத்திரியில் வைத்து மூன்று மாதம் வைத்தியம் செய்தார்கள். வீட்டுக்குத் திரும்பினாலும் சுகுணாவால் வெகு நேரம் நிற்க முடியாமல் முதுகில் ஒரு மரண அவஸ்தை. அதனால் அவளால் வேலைக்குப் போக முடியாமல் போய் விட்டது. ஆறு மாதமாக வீட்டில்தான் இருக்கிறாள். 

சுகுணா இந்திராம்மாவின் வீட்டுக்கு வந்து வேலை பார்த்த போது தினமும் குழந்தையையும் கூட்டிக் கொண்டு வந்து விடுவாள். மல்லிக்கு அப்போது மூன்று வயது ஆகியிருந்தது, இந்திராம்மாவுக்கு குழந்தையை மிகவும் பிடித்துப் போய் விட்டது. அவளுக்கும் ஒரே ஒரு பெண்தான். ஆனால் அவள் அமெரிக்காவுக்குப் படிக்கப் போனவள் படிப்பு முடியும் போது கூடப் படித்த இத்தாலியனைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டு அங்கேயே தங்கி விட்டாள். ஐந்து ஆறு வருஷத்துக்கு ஒரு முறை வந்து அம்மாவையும் அப்பாவையும் பார்த்து விட்டுப் போகிற வழக்கத்தை வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அது இந்திராம்மாவுக்கு பிடிக்கவில்லைதான். ஆனால் என்ன செய்ய முடியும்? ""ஆற கடக்கற வரதான் அண்ணா தம்பி எல்லாம். ஆற கடந்தப்பறம் நீ யாரோ நான் யாரோன்னு தெரியாமலா வசனம் எழுதி வச்சான்? நமக்கு வாச்சது அவ்வளவுதான்'' என்று ஆரம்பத்தில் புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள். பிறகு நிறுத்தி விட்டாள்.

காலையில் ஒன்பது மணிக்கு சுகுணா குழந்தையைக் கூட்டிக் கொண்டு வந்து விட வேண்டும் என்று வேலைக்கு வந்த இரண்டு நாளிலேயே இந்திராம்மா சொல்லி விட்டாள். மாலை ஐந்து மணி வாக்கில் அவர்களை வீட்டுக்கு அனுப்புவாள். காலை மத்தியானம் சாயந்திரம் என்று மூன்று வேளையும் டிபன் சாப்பாடு குழந்தைக்கு பால், பழம் எல்லாம் கொடுத்து விடுவாள். மல்லிக்கு நான்கு வயதாகும் போது ஸ்கூலில் சேர்க்கும் பிரச்னை ஏற்பட்டது. ஃபீஸ் அதிகம் கேட்காத ஆரம்பப் பள்ளியைத்தேடிக் கொண்டிருந்தாள் லிங்கி. அப்போது இந்திராம்மா லிங்கியைக் கூப்பிட்டாள்.
""எங்கியாவது ஸ்கூல்ல ஆத்திர அவசரத்துக்கு சேத்திட்டு நாளைக்கு மேல படிக்கணும்னா அட்மிஷன் கெடைக்கறது கஷ்டம். அப்ப கேக்கற பணமும் உன்னால குடுத்து மாளாது'' என்று சொல்லி ஒன்பதாவது கிராஸில் இருந்த ஹைஸ்கூலில் சேர்த்து விட்டாள். படிப்புச் செலவு எல்லாவற்றையும் இந்திராம்மாவே பார்த்துக் கொண்டாள். பனசங்கரி அம்மன்தான் இந்திராம்மாவாக வந்திருக்கு என்று சுகுணா லிங்கியிடம் சொல்லிச் சொல்லி மாய்ந்து போனாள்.
இந்த வருஷம் மல்லி ரெண்டாம் கிளாசுக்குப் போகிறது. அதற்கு பீஸ் கட்டியாக வேண்டும். இரண்டு வாரம் முன்புதான் லிங்கி குழந்தையையும் அவள் ஸ்கூலில் தந்த பிரமோஷன் கார்டையும் எடுத்துக் கொண்டு வந்து இந்திராம்மாவைப் பார்த்தாள். ஒண்ணாம் கிளாசில் அவள் எடுத்த அட்டகாசமான மார்க்குகளைப் பார்த்து இந்திராம்மாவுக்கு பெருமை பிடிபடவில்லை. 

""ஏண்டி ராச்சசி நெறய மார்க்கு எடுத்திட்டேன்னு ரொம்ப மண்டக் கனம் வந்திருச்சா?'' என்று கேட்டபடி குழந்தையின் கன்னத்தை நிமிண்டிக் கொஞ்சினாள் இந்திராம்மா.
மல்லி தலையை உயர்த்தாமல் சிரித்துக் கொண்டிருந்தது.
""எப்போ பீஸ் கட்டணும்?'' என்று இந்திராம்மா லிங்கியிடம் கேட்டாள்.
""மே ரெண்டாம் தேதி கடைசி நாள்னு சொன்னாங்க'' என்றாள் லிங்கி.
""ரெண்டு வாரம் இருக்கே. சரி நீ நாளன்னிக்கு வா. எத்தனை மணிக்கு வரே?''
காலையில் இருக்கும் வேலைகளை நினைத்து, ""மத்தியானம் வரட்டுமா?'' என்று கேட்டாள் லிங்கி.
ஒரு நிமிஷம் யோசித்து விட்டு ""காலேலயே நீ சீக்கிரமா வந்திட்டு சீக்கிரமா போயிடு'' என்றாள் இந்திராம்மா. சொன்ன தினத்தன்று லிங்கி ஏழரைக்கு வந்தாள். அன்று யுகாதிப் பண்டிகை. ஒரு வீட்டில் வேலைக்கு வர வேண்டாம் என்று முன் தினமே சொல்லி விட்டார்கள்.