African National Congressசின் புதிய தலைவராக ஜேக்கப் சூமா தேர்வு செய்யப்பட்டிருப்பது பரபரப்பான பல கருத்தாடல்களை உலக அரங்கில் தோற்று வித்துள்ளது. இது தொடர்பான தகவல்களைக் கேட்டபோது எனக்குள் ஒரு சிந்தனை. எனினும் இச்சிந்தனையை ஆதாரப்படுத்துவற்கான ஆணித்தரமான ஆதாரங்கள் எவற்றையும் நான் இது வரை அறியவில்லை. எனவே இது முற்றுமுழுதான ஒரு Controversy Theory என்ற ரகத்திற்குள் தான் அமைய தற்போது வாய்ப்புள்ளது. எனினும் யாழ் கள அவதானிப்பாளர்களின் இவ்விடயம் தொடர்பான கருத்தை அறிவதற்காக இப்பதிவினை இங்கிடுகின்றேன்.

African National Congress உறுப்பினர்கள் இன்று ஜேக்கப் சூமாவை அடுத்த தலைவராகத் தேர்ந்தெடுத்து விட்டார்கள். இருப்பினும் பல மட்டங்களில் இருந்தும் சூமா பற்றிக் கொடுக்கப்படும் விபரங்கள் சூமாவினை ஒரு அவமானச் சின்னமாகவே காட்டுகின்றன.

சூமா கல்வியறிவு அற்றவர் என்று வரையறுக்கப்படக் கூடிய அளவிற்குச் சொற்ப கல்வியறிவு உடையவர். ஓரு தடவை எயிட்ஸ் நோயினால் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு பெண்ணை வன்புணர்வு செய்த கொடியவர். தான் வன்புணர்வு கொண்டது ஒரு எயிட்ஸ் நோயாளியுடன் என்ற ரீதியில், தனக்கு எயிட்ஸ் நோய் தொற்றும் சாத்தியத்தைக் குறைப்பதற்கான நடவடிக்கையாகக் குளித்தவர். ஆதாவது குளிப்பதனால் தனக்கு எயிட்ஸ் வியாதி தொற்றும் ஆபத்தை இச்சந்தர்ப்பத்தில் குறைக்கலாம் எனக் கருதியவர். டெஸ்மன்ட் ரூட்டு முதலிய பெரும்புள்ளிகள் இவர் அடுத்த தலைவராகத் தேர்வு செய்யப்படக் கூடாது என்று வேண்டுதல் விடுக்குமளவிற்கு சங்கதிகள் நிறைந்தவர். எனினும் சூமா தற்போது அக்கட்சியின் அடுத்த தலைவராகத் தெரிவு செய்யப்பட்டுள்ளார்.

மேலுள்ள விடயங்கள் இவ்விடயம் தொடர்பில் ஒரு ஆச்சரியத்தை எனக்கு உண்டுபண்ணியிருந்தாலும் எனக்குள் இவரது தேர்வு பற்றிய ஒரு சந்தேக முளை விழுவதற்குக் காரணமாக இருந்தது வேறு ஒரு விடயம். அதாவது, சூமா தனது தேர்தல் பிரச்சாரத்தின் முத்திரைப் பாட்டாக சுதந்திர போராட்டக காலத்துப் பாட்டொன்றைத் தேர்வு செய்திருந்தார். அண்ணளவாக இப்பாடலின் மொழிபெயர்பு "...நான் எனது இயந்திரத் துப்பாக்கியினைக் கொண்டுவருவேன்..." என்ற ரீதியில் அமைகிறது. இப்பாடல் தெரிவு தொடர்பிலும் தாரளமாக சந்தடி சாக்கில் நாசூக்கான விமரிசனங்கள் பல்வேறு தரப்பினரால் முன் வைக்கப்பட்டுள்ளன. இவ்விமரிசனங்களின் பொதுவான சாராம்சம், ஒரு சனநாய நீரோட்டத்தில் பழய கழிந்து புதியன புகுந்து முன்னேறிக்கொண்டிருக்கும் தென்னாபிரிக்காவின் அடுத்த தலைவராகும் சாத்தியம் நிறையவே பெற்ற ஒருவர் சனநாயகத்திற்கு முந்திய இரத்த நெடி நிறைந்த சுதந்திரப்போராட்ட காலத்துப் பாடலைத் தனது தேர்தல் பாடலாகத் தேர்வு செய்வது எத்தனை பொறுப்பற்ற செயல் என்பதே. இங்கு தான் எனக்கு ஒரு சந்தேகம்.

அதாவது, இன்றைய சூழ்நிலையில் தென்னாபிரிக்க அரசியல் ஆபிரிக்க நாசனல் கொங்கிறஸ் கட்சியால் ஏறத்தாளக் குத்தகைக்கு எடுக்கப்பட்டுள்ளது. இக்கட்சி தான் அரசமைக்கும் இக்கட்சியின் தலைவர் தான் நாட்டின் தலைவர் என்ற நிலையே நிலவுகிறது. இந்நிலை தென்னாபிரிக்காவின் மாற்று அதிகாரக் கொத்தணிகளிற்கு அத்தனை அனுகூலமாக இருக்கமுடியாது. ஒருவேளை உண்மையிலேயே நிற ரீதியான ஒடுக்குமறை எண்ணம் சிந்தனைகள் ஆணிவேரோடு களையப்பட்டு விட்டன என்று தான் வைத்தாலும் கூட அதிகார ஆசை இல்லாது போகாது. கைகள் துருதுருக்கத் தான் செய்யும். இச்சந்தர்ப்பத்தில் சற்று வரலாற்றையும் சுருக்கமாகப் பார்த்தல் அவசியம்.

தென்னாபிரிக்காவின் நிற ஒடுக்குமறைப் பிரச்சினைக்கான தீர்வாக ஒரு சயயத்தில் வெள்ளை நிர்வாகம் தென்னாபிரிக்காவிற்குள் இருநாடுகள் என்ற தீர்வினை முன்வைத்தது. அதாவது கறுப்பர்களின் தாயகம் என்று குறிப்பிட்ட பகுதிகளைத் தாம் ஒதுக்குவதாகவும் அங்கு கறுப்பர்கள் சுதந்திரமாகத் தாரளமாக வாழலாம் என்றுமு;, இதர பகுதி வெள்ளைநாடாக வெள்ளையரால் ஆழளப்படும் என்பதே அந்த யோசனை. எனினும் உலகு இந்த யோசனையினை உடனடியாக நிராகரித்து, கறுப்பர்களின் தாயகமான ஒன்று உருவாக்கப்படினும் கூட அது வெள்ளைநாட்டில் தான் பொருளாதார ரீதியாகவும் இதரரீதிகளிலும் தங்கியிருக்க நேரும் என்றும் அத்தகைய ஒரு கட்டமைப்பு ஒடுக்குமறை தொடரவே வழிசமைக்கும் என்றும் கூறி அனைத்து மக்களும் ஒன்றிணைந்த தென்னாபிரிக்காவிற்குள் நியாயமாக வாழும் தீர்வினைக் கோரியது.

இதில் வேடிக்கை என்னவெனில் இன்று மத்தியகிழக்கில் இஸ்ரேல் முன்மொழியும் இரண்டுநாடுகளிற்கான தீர்வுத் திட்டம் கூட இன்றைய தரவுகளின் அடிப்படையில் பாலஸ்தீனியப் பகுதிகளை இஸ்ரேலில் பொருளாதார ரீதியாகவும் இதர ரீதிகளிலும் தங்கியிருக்கச் செய்யும். இந்நிலை கூட உலகால் அன்று தென்னாபிரிக்காவில் சுட்டிக் காட்டப்பட்டது போல இஸ்ரேல் பாலஸ்தீனரை ஒடுக்க வழி சமைக்கும். ஏற்கனவே காசாவில் இஸ்ரேல் தன் விருப்பப்படி மின்சாரத்தைத் துண்டித்து வருவதும் எரிபொருள் கொடுக்க மறுப்பதும் இதற்கு உதாரணம். ஆனால் இங்கு இஸ்ரேலியர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் என்றால், பலஸ்தீனியர்கள் அசுர வேகத்தில் குழந்தை பெற்றுக் கொள்ளுகின்றார்கள், நாங்களும் அவர்களும் ஒரு நாட்டிற்குள் வாழநேரின் அவர்களின் மகப்பேறு விகிதாசாரமானது எங்களைச் மிகச்சிறுபான.;மையாக இந்த இஸ்ரேல் உள்ளடக்கும ;பிரதேசத்திற்குள்ளேயே மாற்றிவிடும். எங்கள் நாட்டில் எங்கள் அரசியலை நிருணயிக்கும் ஒரு அரசியல் பெரும்பான்மை உடையவர்களாகவே நாம் வாழ விரும்புகின்றோம். இன்று ஏன்கனவே இஸ்ரேல் பிரதேசத்தில் யூதர்கள் ஐந்து மில்லியன்களாகவும் பாலஸ்தீனியர்கள் ஐந்தரை மில்லியன்களாகவும் உள்ளார்கள். அவர்களது மகப்பேறு விகிதாசாரம் இந்த வித்தியாசத்தை மிகவிரைவில் இன்னும் பெரிதாக்கி விடும் என்கிறார்கள். அதாவது பாலஸ்தீனிய குழந்தைப்பேற்று எண்ணிக்கையை Demographic Timebomb என்கிறார்கள். உலகும் தலையசைக்கிறது. (ஈழத்தில் இவ்விரு உதாரணங்கள் போலன்றி இரு நாடுகளின் உருவாக்கம் பொருளாதார ரீதியல் மற்றையதற்குச் சுiமாயாகாது என்று நிரூபிக்க முடிந்தும் உலகு அதை ஏற்றுக் கொள்ளாமை வேறு விடயம்).

அதாவது யூதர்கள் தாங்கள் தங்கள் அரசியலைத் தாங்களே நிருணயிக்கும் பெரும்பான்மை வேண்டும் என்று வெளிப்படையாகக் கூறுகின்றார்கள் ஆனால் தென்னாபிரிக்க வெள்ளையர் அவ்வாறு கூறவில்லை என்பதற்கு மேலால் தென்னாபிரிக்க விகிதாசாரத்தில் அத்தகைய பெரும்பான்மை சாத்தியமுமில்லை. எனினும் இவ்விடயங்களை எல்லாம் மனதிருத்தி நிலைமையை வாசிக்கும் போது, அரசியல் பலமற்ற தென்னாபிரிக்க வாழ்வியல் தென்னாபிரிக்க வெள்ளையரிற்கு உறுத்தத்தான் செய்யும் என்றே தோன்று கின்றது. எனினும் தொடர்ந்து ஆபிரிக்க நாசனல் கொங்கிரஸ் தான் அரசமைக்கும் என்ற நிலை இருக்கையில் வெள்ளையரின் அரசியல் அதிகார ஆசை முயல்கொம்பே.

ஆக, சனத்தொகை ரீதியில் பெரும்பான்மையும் இல்லை, அதே நேரம் ஆபிரிக்க நாசனல் கொங்கிரஸ் தான் தொடாந்து மக்களின் ஏகபிரதிநிதியாக வலம் வருகிறது, இந்நிலையில் எவ்வாறு தென்னாபிரிக்க வெள்ளையர் அதிகாரம் பெறமுடியும்?

ஓரு வேளை மக்கள் ஆபிரிக்க நாசனல் கொங்கிரசின் ஆட்சியில் வெறுப்படைந்து மாற்றம் வேண்டும் நிலை வந்தால் கவர்ச்சிகரமான திட்டங்களுடன் களமிறங்கும் ஒரு வெள்ளைக் கட்சிக்கும் கறுப்பர் வாக்களித்து அதிகாரம் தரும் நிலை வருமோ? அப்படி என்றால் எவ்வாறு ஆபிரிக்கநாசனல் கொங்கிரஸ் ஆட்சியில் மக்களிற்கு வெறுப்பேற்படுத்துவது? ஞாபகமிருக்கிறதா ரஸ்சியாவின் பொறிஸ் ஜெல்ற்சன் பாத்திரம்? அது சரி அதை எவ்வாறு தென்னாபிரிக்காவில் நடைமுறைப்படுத்துவது? ஜேக்கப் சூமாவைப் பாருங்கள்.

மேற்படி ரீதியில் தான் எனது ஆதாரமற்ற சந்தேகம் கிளம்புகின்றது.

African National Congressசின் வாக்காளர்கள் அத்தகைய ஒரு தெரிவினை தெரிவு செய்வதில் எவ்வாறு வெள்ளையரால் செல்வாக்குச் செலுத்த முடிந்தது, ஆபிரிக்க நாசனல் கொங்கிரசின் தலைவர் தேர்தல் முறைமையில் எத்தகைய ஓட்டைகள் உள்ளன முதலான பல கேள்விகளிற்கு எனக்கு விடை தெரியவில்லை. மேலும் தென்னாபிரிக்க அரசியல் அமைப்புப் பற்றியும் எனக்கு ஆழ்ந்த அறிவு கிடையாது. தென்னாபிரிக்க அரசியல் மேடையில் எனது இச்சந்தேகம் நியாயமானதா என்று கூட எனக்குத் தெரியவில்லை. (வேலைப்பழு காரணமாக தற்போது இந்த தகவல் சேர்ப்பை என்னால் மேற்கொள்ள முடியாதுள்ளது)

இவை தொடர்பில், உங்கள் கருத்துக்களை அறிய ஆவலாய் உள்ளேன்.

வித்தியாசமான ஒரு கோனத்தில் அலசியிருக்கிறீர்கள். உள் வீட்டுக்குள் ஏன் உளவாளி ஊடுருவக்கூடாது.

JACOB GEDLEYIHLEKISA ZUMA

Deputy President of the ANC

Deputy President of the ANC (since 1997)

Member of ANC NWC, NEC

Former Deputy President in the South African Government (1999-2005)

Jacob Zuma was born on 12 April 1942 in Inkandla, KwaZulu-Natal Province.

His father died at the end of World War II, after which his mother took up employment as a domestic worker in Durban. He spent his childhood moving between Zululand and the suburbs of Durban, and by age 15 took on odd jobs to supplement his mother?s income.

Owing to his deprived childhood, Jacob Zuma did not receive any formal schooling. Heavily influenced by a trade unionist family member, he became involved in politics at an early age and joined the African National Congress in 1959. He became an active member of Umkhonto We Sizwe in 1962, following the banning of the ANC in 1960.

While on his way out of the country in 1963, he was arrested with a group of 45 recruits near Zeerust in what was then the western Transvaal (now the Northern West Province). Convicted of conspiring to overthrow the government, he was sentenced to 10 years' imprisonment, which he served on Robben Island.

After his release, Jacob Zuma helped mobilise internal resistance and was instrumental in the re-establishment of ANC underground structures in the then Natal province, (KwaZulu-Natal) between 1973 and 1975.

He left South Africa in 1975 and for the next 12 years, based first in Swaziland and then Mozambique, dealt with thousands of young exiles who poured out of South Africa in the wake of the Soweto uprising.

He lived in several African countries working for the ANC, where he rose rapidly through the ranks to become a member of the ANC National Executive Committee in 1977. He also served as Deputy Chief Representative of the ANC in Mozambique, a post he occupied until the signing of the Nkomati Accord between the Mozambican and South African governments in 1984. After signing the Accord, he was appointed as Chief Representative of the ANC and was one of a few who remained in Mozambique to carry out the work of the organisation, crossing in and out of South Africa on a number of occasions.

Jacob Zuma was forced to leave Mozambique in January 1987 after considerable pressure on the Mozambican government by the PW Botha regime. He moved to the ANC Head Office in Lusaka, Zambia, where he was appointed Head of Underground Structures and shortly thereafter Chief of the Intelligence Department.

He served on the ANC?s political and military council when it was formed in the mid-80s.

Following the unbanning of the ANC in February 1990, he was one of the first ANC leaders to return to South Africa to begin the process of negotiations, and was instrumental in organising the Groote Schuur Minute between the FW de Klerk regime and the ANC that reached important decisions about the return of exiles and the release of political prisoners.

In 1990, at the first Regional Congress of the ANC in KwaZulu-Natal (KZN), he was elected Chairperson of the Southern Natal region and took a leading role in fighting violence in the region. This resulted in a number of Peace Accords involving the ANC and the Inkatha Freedom Party (IFP)

In 1991, at the first ANC National Conference held in South Africa after the unbanning of the organisation, he was elected the Deputy Secretary General of the ANC.

In January 1994, he was nominated as the ANC candidate for the Premiership of the KZN province. He is generally regarded as the person most instrumental in achieving the peace that is now enjoyed by the people of KZN and in October 1998 he was honoured with the Nelson Mandela Award for Outstanding Leadership in Washington DC, USA.

After the first national democratic elections in South Africa in 1994, Jacob Zuma was appointed as Member of the Executive Committee (MEC) of Economic Affairs and Tourism for the KZN provincial government.

He is also a patron of the KZN Reconstruction and Development Project (RDP) Bursary Fund, which is linked to the RDP section of the Department of Economic Affairs and Tourism. He established this bursary fund, using funds that each cabinet member of the KZN province was given to use on any project of their choice. Owing to his rural background and empathy for the poorest of the poor, he decided to use his allocation to help educate poor people in rural areas by establishing the bursary fund. The fund focuses mainly on primary school children in the rural areas but has, from 1999, started assisting students at tertiary institutions. There is currently in excess of 1,000 pupils being assisted at primary level and 10 at tertiary institutions.

In December 1994, Jacob Zuma was elected National Chairperson of the ANC and chairperson of the ANC in KZN. He was re-elected to the latter position in 1996.

He was elected Deputy President of the ANC at the National Conference held at Mafikeng in December 1997.

Jacob Zuma was appointed Executive Deputy President of South Africa in June 1999.

--------------------------------------------------------------------------------

Profile of Jacob Zuma

Personal

Date of birth: 12 April 1942, Inkandla, KwaZulu-Natal.

Current Positions

Executive Deputy President of South Africa (17 June 1999)

Leader of Government Business in the National Assembly (June 1997)

Deputy President of the ANC (December 1997)

Chairperson of the South African National Aids Council

Chancellor, University of Zululand

Patron of the Jacob Zuma Bursary Fund (since 1998)

Patron of the Peace and Reconstruction Foundation

Patron of the Albert Luthuli Education and Development Foundation

Career/Memberships/Positions/Other Activities

Heavily influenced by a family member who was a trade unionist, he became involved in politics at an early age.

Joined the African National Congress (ANC) (1958).

Became an active member of Umkhonto We Sizwe (1962).

Whilst on his way out of the country, he was arrested with a group of 45 recruits near Zeerust in the North West Province.(1963)

Convicted of conspiring to overthrow the government, he was sentenced to 10 years imprisonment on Robben Island. (1963)

After his release in December 1973, he worked to mobilise internal resistance and was instrumental in the re-establishment of ANC underground structures in the then Natal, now KwaZulu-Natal. (1974-1975)

Left South Africa in 1975 and for the next 12 years was based first in Swaziland and then Mozambique. During this period he was involved in underground work with President Mbeki and others, giving leadership to the ANC structures operating inside South Africa. He also dealt with the thousands of young exiles that poured out of South Africa in the wake of the Soweto uprising in June 1976

Lived in several African countries working for the ANC and rose rapidly through the ranks to become a member of the National Executive Committee (NEC) of the ANC (1977)

Served as Deputy Chief Representative and later Chief Representative of the ANC in Mozambique, until 1984, the year of the signing of the Nkomati Accord between the Mozambican and South African governments.

Served on the ANC?s Political-Military Committee and the Political Committee when it was formed in the mid 80?s.

Appointed Head of Underground Structures and shortly thereafter, Chief of the Intelligence Department at the ANC Head Office in Lusaka, Zambia. (1987)

Was one of the first ANC leaders to return to South Africa to begin the process of negotiation, following the unbanning of the ANC. (1990)

Instrumental in organising the Groote-Schuur Minute between the FW de Klerk Government and the ANC that reached important decisions about the return of exiles and the release of political prisoners. (1990)

Elected Chairperson of the Southern Natal and took a leading role in fighting violence in the region, this resulted in a number of Peace Accords involving the ANC and the Inkatha Freedom Party (IFP) (1990)

Elected the Deputy Secretary General of the ANC during the National Conference held in South Africa after the unbanning of the organisation. (1991)

Deployed in KwaZulu-Natal because he felt that he had a role to play in bringing about peace and stability in the then highly volatile region. (1994)

Nominated as the ANC candidate for the Premiership of the KZN Province.(1994)

Appointed Member of the Executive Committee (MEC) of Economic Affairs and Tourism for the KZN provincial government. (1994)

Elected National Chairperson of the ANC and Chairperson of the ANC in KZN. (December 1994)

Awards/Decorations/Bursaries

Honoured with the Nelson Mandela Award for Outstanding Leadership in Washington DC, US. (1998)

Received an Honorary Doctorate of Literature from the University of Fort Hare (2001)

Received an Honorary Doctorate of Administration from the University of Zululand (2001)

Received an Honorary Doctorate of Philosophy from Medical University of Southern Africa (2001)

Source: The Presidency, 12 July 2001

சஜீவன், நுணாவிலான் உங்கள் இருவரது கருத்துக்களிற்கும் நன்றி.

நுணாவிலான்,

நீங்கள் இணைத்துள்ள விபரங்களில் சூமா தொடர்பில் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ள எந்த கரும்புள்ளிகளையும் காணவில்லை. வளர்ந்து வரும் நாடுகளின் அரசியல் தலைவர்கள் பற்றி கவர்ச்சிகரமான, சில சமயங்களில் உணமைக்குப் புறம்பான, தரவுகள் சித்தரிக்கப்படுவதும் வழமை தான். சூமாவைப் பொறுத்தவரை அவரது ஆரம்பக்கால போராட்ட வரலாறு கேள்விக்கப்பாற்பட்டது. எனினும் அவரது வாழ்நாளின் பின்னைய பகுதிகள் பற்றித் தான் சந்தேகங்கள் கிளப்பப் படுகின்றன. மேலும் நீங்கள் இணைத்துள்ள விபரத்தில் டெஸ்மன்ட் ரூட்டு முதலியோர் இவரைத் தேர்வு செய்யாதீர் என வெளியிட்ட பகிரங்க வேண்டுகோள்கள் முதலியனவும் காணப்படவில்லை. அத்தோடு ராபோ ம்பெக்கி அரசில் இருந்து இவர் பதவி நீக்கப்பட்டமையும் குறிப்பிடப்படவில்லை (பதவிநீக்கத்தைப் பொறுத்தவரை, அது ஒருவேளை வெறும் அரசியலாக மட்டும் இருக்கவும் வாய்ப்புள்ளது). அதுபோன்றே, ஏழை பங்காளனாகச் சித்தரிக்கப்படும் இவர் ஒரு எயிட்நோயாளியை வன்புணர்வு செய்தமையும் குறிப்பிடப்படவில்லை. ஊழல்கள் குறிப்பிடப்படவில்லை.

மேலும், இவரது தேர்தல் வெற்றியைத் தொடர்ந்து கட்சிக்குள் உட்பூசல்கள் அதிகரித்திருப்பது, இவர் மேல் லஞ்ச ஊழல் வழக்கு இன்றும்முனைப்புப் பெறுவது, கட்சி உடைந்து வாக்குப் பிரியக் கூடிய சாத்தியம் முதலியனவும் நீங்கள் இணைத்த விபரங்களில் காணப்படவில்லை.

இங்கு இரு சாத்தியங்கள்தெரிகின்றன. ஒன்று சூமாவின் ஆட்சியில் அவரது கட்சி செல்வாக்கு இழக்கும் அதனால் இதர கட்சிகள், அவை வெள்ளைக் கட்சியாக இருப்பினும,;அரசமைக்கும் சாத்தியம் பெறும் என்று நம்பி இவரது தேர்வு சில சக்திகளால் திரைமறைவில் திட்டமிடப்பட்டு செயற்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம

Edited December 20, 200718 yr by Innumoruvan

இன்னுமொருவன், நீங்கள் கூறிய சூமாவின் மறுபக்கம் கீழுள்ள ஆங்கில இணைப்பில் உள்ளது.

Jonathan Clayton of The Times

Jacob Gedleyihlekisa Zuma, who has won a bitter contest to become president of the ruling African National Congress (ANC), happily admits to being a polygamist.

An unashamed Zulu traditionalist, he once famously told a television interviewer: “There are plenty of politicians who have mistresses and children that they hide so as to pretend they're monogamous. I prefer to be open. I love my wives and I'm proud of my children.”

Mr Zuma has recognised at least 18 children from four “official” wives and several girlfriends. Two children have been born since his acquittal in a notorious rape trial last year.

Indeed, while he now looks virtually certain to become the country next President when Thabo Mbeki's term ends in 2009, commentators say the question of who would be first lady is much more difficult to answer.

Two years ago he was on the ropes. Sacked by President Mbeki as Deputy President of the country after he was linked to a multibillion-pound arms scandal, he was charged first with corruption and bribery and then, in a separate case, the daughter of a family friend accused him of rape.

His enemies, including virtually all of the country's political intelligentsia, gleefully counted him out, but allies smelt a rat. They alleged a plot by supporters of Mr Mbeki, whose cold and Machiavellian image is in sharp contrast to the glad-handing Zulu chieftain, to discredit Mr Zuma in an attempt to hang on to power after 2009.

In Mr Zuma's traditional constituencies of teeming black urban townships and poor rural areas, the accusations rang true. In such places, where much of the population still lives in grinding poverty 13 years after the end of apartheid, there is little love for the scholarly Mr Mbeki, who is noticeably ill at ease with the masses.

Mr Zuma, backed by the powerful trade union movement and militant youth league opposed to the Government's free market policies, returned to his grassroots.

Blessed with a Clintonesque common touch, much of which comes from his own humble background, he is adored by many ordinary people whose frustration he articulates so well.

The tide turned in his favour when the corruption charges were thrown out on a technicality in late 2005. Then, last May he was acquitted in the rape case, albeit after admitting that he had unprotected sex with an HIV-positive woman half his age and daughter of a family friend who came to him for support. He was reinstated to ANC duties.

Prosecutors have said that they might charge him again. But they have taken so long sharpening the case that they have simply reinforced the belief that it is politically inspired. Mr Zuma is now within a whisker of presidential immunity and may push for early national elections.

His promises of a better life for the impoverished forgotten of a country enjoying the longest period of economic growth in its history reverberate much more loudly with the masses than damaging courtroom revelations about his financial rectitude or failure to wear a condom.

Packed assembly halls across the country swayed to the Zuma anthem, Umshini Wami (Bring Me My Machinegun), a throwback to the days when Mr Zuma was a leader of the ANC's military wing, Umkhonto we Sizwe (Spear of the Nation). As the unstoppable “Zumani” gathered pace, more and more ANC insiders defected to his side. He offered them all a home, in contrast to Mr Mbeki who is intolerant and ruthless with dissenters.

Mr Zuma, son of a domestic worker who was widowed when he was three, is much more than a populist politician. He is also an astute ANC insider who spent ten years on Robben Island alongside Nelson Mandela and the other “grandees” of the movement. He reportedly cheered them up with songs and impromptu theatre when they were depressed.

Taken to task for singing a battle song out of keeping with the new South Africa, he replied that the ANC had no policy on song-singing and deftly turned the issue into an appeal to respect past traditions.

“Many died, many went to prison. We must remember them — if not we are bound to fail,” he told The Times. It was a clear swipe at the current administration whose BMW and Mercedes-driving black middle-class supporters are accused of forgetting their roots.

Mr Zuma, who has no formal education, joined the ANC aged 17. Like President Mbeki, he has served it all his life, much of it in exile in Mozambique and Zambia.

He is undoubtedly a master politician, one of the few who can combine township militancy and traditional African values — one day punching the air at an ANC rally, the next dancing in a leopard-skin loincloth at a Zulu village ceremony.

His home at Nklanda district in KwaZulu-Natal always is awash with visitors ranging from down-and-out villagers to foreign dignitaries. Like a Mafia godfather he grants them all an audience, rarely resorting to a mobile telephone or e-mail. He has the unwavering support of South Africa's 11 million Zulus, the country's largest single tribe, who have not forgotten how he ended a bloody civil war in the region in the early 1990s.

As the bitter battle for the ANC leadership began to swing his way, he set out on a charm offensive to assure business leaders that fears of a change in policy were unfounded. They were apparently pleasantly surprised by his warm personality.

Few people now fear him and frequent trips abroad have assured foreign investors that South Africa will remain committed to business-friendly economic policies.

Michael Spicer, of Business Leadership in Africa, said: “It is more a question of style than substance. Zuma cannot possibly deliver all he has promised but he represents a desire for change. I don't think economic policy or government would in fact change very much.”

The wives, former wives and lovers

The No 1 He is still married to his first wife, Sizakele Khumalo, whom he met in 1959. The painfully shy “MaKhumalo” lives at his homestead in Nklanda, KwaZulu-Natal. He has no children with her, but has publicly praised her and she is favourite to be “first lady”

The ex Nkosazana Dlamini-Zuma divorced him in 1998. Now Foreign Minister and an Mbeki ally, she has four daughters with Mr Zuma.

The late wife Before committing suicide in 2000, Kate Zuma had five children with Mr Zuma

The city wife Mantuli Zuma married Mr Zuma five years ago. She has a daughter, 5, and seven-month-old son with him but prefers to keep out of the spotlight.

The latest wife Mr Zuma recently paid lobolo (a dowry) to the clan of Thobeka Stacy Mabhija, 35, with whom he has two children. The second is 3 months old. Ms Mabhija, who works at a mobile phone company, is an elegant woman known for her designer outfits

The old flame Minah Shongwe, sister of Judge Jeremiah Shongwe, who asked to be recused from Mr Zuma’s rape trial because of the liaison. She has a son, Edward, 30, with Mr Zuma

http://www.timesonline.co.uk/tol/news/worl...icle3070220.ece

இணைப்பிற்கு நன்றி நுணாவிலான்.

நன்றி. இன்னுமொருவன்.நிச்சயமாக தமிழில் எதாவது பதிவுகளை தேடுகிறேன்.நன்றி, உங்களின் தலைப்புக்கு.