இஸ்ரேலுடனான பேச்சுகள் தோல்வியடைந்தால் பாலஸ்தீனம் ஒருதலைப்பட்சமான சுதந்திர பிரகடனம்?

[22 - February - 2008] [Font Size - A - A - A]

இஸ்ரேலுடனான அமைதிப் பேச்சுகள் தொடர்ந்து தோல்வியடைந்தால் பாலஸ்தீனர்கள் தனிநாட்டுக்கான சுதந்திரப் பிரகடனத்தை ஒருதலைப்பட்சமான முறையில் மேற்கொள்வார்களென பாலஸ்தீனத்தின் சிரேஷ்ட அதிகாரியொருவர் தெரிவித்துள்ளார்.

இஸ்ரேலின் குடியேற்ற நடவடிக்கைகள் நிறுத்தப்படாமல் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் பட்சத்திலும் முரண்பாட்டிற்கு தீர்வு காண்பதற்குரிய பேச்சுகள் பற்றுறுதியுடன் முன்னெடுக்கப்படாத பட்சத்திலும் நாம் எமது ஒருதலை பட்சமான சுதந்திரப் பிரகடனத்தை அறிவிக்க நேரிடுமென பாலஸ்தீன ஜனாதிபதி மஹ்மூட் அப்பாஸின் உயர்மட்ட உதவியாளர்களில் ஒருவரும் இஸ்ரேலிய அதிகாரிகளுடன் தற்போது பேச்சுகளை நடத்தும் குழுவில் அங்கம் வகிப்பவருமான யசிர் அபிட் ரப்போ தெரிவித்துள்ளார்.

மேலும் சுதந்திரப் பிரகடனத்தை மேற்கொள்வதற்கு கொசோவோவை விட பாலஸ்தீனியர்கள் தகுதியுடையவர்களெனவும் அவர் தெரிவித்துள்ளார்.

அப்பாஸுக்கும் இஸ்ரேலிய பிரதமர் எஃகுட் ஒல்மேர்ட்டுக்குமிடையிலான பேச்சுகள் எவ்வித வெளிப்படையான முன்னேற்றமுமின்றி முடிவடைந்திருக்கும் நிலையிலேயே அபிட் ரப்போ ரொய்ட்டர் செய்திச் சேவைக்கு இதனைத் தெரிவித்துள்ளார்.

காஸாவிலுள்ள போராளிகள் விவகாரம் மற்றும் பாலஸ்தீன பகுதிகளுக்கும் உருவாக்கப்படும் இஸ்ரேலின் வீடமைப்புத் திட்டங்கள் என்பன அமைதிப் பேச்சுகளின் முன்னேற்றத்தைத் தடுப்பதாக தெரிவிக்கப்படுகிறது.

கொசோவோ எங்களை விட சிறந்தது இல்லை. கொசோவோவிற்கு முன்னரே சுதந்திரத்தைப் பெறுவதற்கான தகுதி எமக்குண்டு. அமெரிக்கா மற்றும் ஐரோப்பிய ஒன்றியம் என்பன எமது சுதந்திரத்திற்கு உதவ வேண்டுமெனவும் அபிட் ரப்போ தெரிவித்துள்ளார்.

இதேவேளை, அபிட் ரப்போவின் கருத்தை நிராகரித்துள்ள பேச்சுவார்த்தைக் குழுவில் அங்கம் வகிக்கும் மற்றொரு அதிகாரியான சயிப் எரிகட்.

1988 இலேயே பாலஸ்தீன விடுதலை இயக்கம் சுதந்திரப் பிரகடனத்தை மேற்கொண்டு விட்டது. எமக்கு இப்போது தேவை உண்மையான சுதந்திரமே அன்றி பிரகடனம் அல்ல. ஆக்கிரமிப்பு முடிவுக்கு வருவதன் மூலம் உருவாகும் சுதந்திரமே எமக்குத் தேவை. நாங்கள் கொசோவோ அல்ல. இஸ்ரேலின் ஆக்கிரமிப்பின் கீழ் இருப்பவர்கள் நாங்கள். எனவே, சுதந்திரத்தைப் பெறவேண்டிய தேவையே எமக்குள்ளதெனத் தெரிவித்துள்ளார்.

இருந்தபோதும் அபிட் ரப்போவின் கருத்து அப்பாஸுடன் ஆலோசிக்கப்பட்ட பின்னர் வெளியிடப்பட்டதா என்பது இதுவரை தெளிவாகவில்லை.

thinakural.com

பலஸ்தீனத்திற்கும் UDI இக்கும் என்ன சம்பந்தம்? அவர்களிற்கு ஏற்கனவே அங்கீகாரம் இருக்குத்தானே.

If Kosovo, why not Palestine?

It is time for the Ramallah-based Palestinian leadership to challenge the international community on Palestinian independence, writes John Whitbeck*

--------------------------------------------------------------------------------

As expected, Kosovo has issued its unilateral declaration of independence, the United States and most European Union countries, with whom this declaration was coordinated, rushing to extend diplomatic recognition to this "new country". This course of action should strike anyone with an attachment to either international law or common sense as breathtakingly reckless.

The potentially destabilising consequences of this precedent (which the US and the EU insist, bizarrely, should not be viewed as a precedent) have been much discussed with reference to other internationally recognised sovereign states with strong separatist movements practising precarious but effective self-rule, such as Abkhazia, South Ossetia, Transniestria, Ngorno-Karabakh, Bosnia's Republika Srpska, the Turkish Republic of Northern Cyprus and Iraqi Kurdistan, as well as to discontented minorities elsewhere. One potentially constructive consequence has not yet been discussed.

American and EU impatience to sever a portion of a UN member state (universally recognised, even by them, to constitute a portion of that state's sovereign territory), ostensibly because 90 per cent of those living in that portion support separation, contrasts starkly with the unlimited patience of the US and the EU when it comes to ending the 40-year-long belligerent Israeli occupation of the West Bank and the Gaza Strip (no portion of which any country recognises as Israel's sovereign territory and as to which Israel has only asserted sovereignty over a tiny portion, occupied East Jerusalem). Virtually every legal resident of the West Bank and the Gaza Strip seeks freedom, and has for over 40 years. For doing so, they are punished, sanctioned, besieged, humiliated and, day after endless day, killed by those who claim to stand on the moral high ground.

In American and EU eyes, a Kosovar declaration of independence from Serbian sovereignty should be recognised, even if Serbia does not agree. However, their attitude was radically different when Palestine declared independence from Israeli occupation on 15 November 1988. Then the US and EU countries (which, in their own eyes, constitute the "international community", to the exclusion of most of mankind) were conspicuously absent as over 100 countries recognised the new State of Palestine, and their non-recognition made this declaration of independence "symbolic", unfortunately for most Palestinians as well.

For the US and the EU, Palestinian independence, to be recognised and effective, must be directly negotiated on a wildly unequal bilateral basis between the occupying power and the occupied people with emphasis laid on attaining the final agreement of the occupying power. For the US and the EU, the rights and desires of a long-suffering and brutalised occupied people, as well as international law, are irrelevant. For the same US and the EU, Kosovar Albanians, having enjoyed almost nine years of UN administration and NATO protection, cannot be expected to wait any longer for their freedom, while the Palestinians, having endured over 40 years of Israeli occupation, can wait forever.

With the "Annapolis process" going nowhere, as was clearly the Israeli and American intention from the start, the Kosovo precedent offers the Ramallah-based Palestinian leadership -- accepted as such by the "international community" because it is perceived as serving Israeli and American interests -- a golden opportunity to seize the initiative, reset the agenda and restore its tarnished reputation in the eyes of its own people. If this leadership truly believes, despite all evidence to the contrary, that a decent "two-state solution" is still possible, now is an ideal moment to reaffirm the legal existence (albeit under continuing belligerent occupation) of the State of Palestine, explicitly in the entire 22 per cent of Mandatory Palestine that was not conquered and occupied by the state of Israel until 1967, and to call on all those countries that did not extend diplomatic recognition to the State of Palestine in 1988 -- and particularly the US and the EU states -- to do so now.

The Kosovar Albanian leadership has promised protection for Kosovo's Serb minority, which is now expected to flee in fear. The Palestinian leadership could promise to accord a generous period of time for Israeli colonists living illegally in the State of Palestine, and Israeli occupation forces, to withdraw, as well as to consider an economic union with Israel, open borders and permanent resident status for those illegal colonists willing to live in peace under Palestinian rule.

Of course, to prevent the US and the EU from treating such an initiative as a joke, there would have to be a significant and explicit consequence if they were to do so. The consequence would be the end of the "two-state" illusion. The Palestinian leadership would make clear that if the US and the EU, having just recognised a second Albanian state on the sovereign territory of a UN member state, will not now recognise a Palestinian state on a tiny portion of the occupied Palestinian homeland, it will dissolve the Palestinian Authority (which, legally, should have ceased to exist in 1999, at the end of the five-year "interim period" under the Oslo Accords) and the Palestinian people will thereafter seek justice and freedom through democracy, through the persistent, non-violent pursuit of full rights of citizenship in a single state in all of Israel/Palestine, free of any discrimination based on race and religion and with equal rights for all who reside there.

Palestinian leaderships have tolerated Western hypocrisy and racism and played the role of gullible fools for far too long. It is time to kick over the table, constructively, and to shock the international community into taking notice of the fact that the Palestinian people simply will not tolerate unbearable injustice and abuse any longer.

If not now, when?

http://weekly.ahram.org.eg/2008/885/op140.htm

Abbas cool to unilateral Palestinian independence

Wed Feb 20, 2008 7:22am EST

By Mohammed Assadi and Ali Sawafta

RAMALLAH, West Bank, Feb 20 - Palestinian President Mahmoud Abbas ruled out on Wednesday any unilateral declaration of statehood in the near future, responding to an aide's call to take the step if peace talks with Israel continued to falter.

Abbas made the remarks a day after he and Israeli Prime Minister Ehud Olmert met to accelerate U.S.-backed peace talks launched at a conference in Annapolis, Maryland, in November.

"We will pursue negotiations in order to reach a peace agreement during 2008 that includes the settlement of all final status issues including Jerusalem," Abbas said in a statement.

"But if we cannot achieve that, and we reach a deadlock, we will go back to our Arab nation to take the necessary decision at the highest level," he said, without mentioning any options.

Earlier, aide Yasser Abed Rabbo said Palestinians should declare independence unilaterally "if things are not going in the direction of (Israel) actually halting settlement activities, if things are not going in the direction of continuous and serious negotiations".

The peace talks, which Washington hopes will yield a statehood deal this year, have been stalled by disputes over Israeli plans to build new homes on occupied land and Olmert's insistence on putting off talks about the future of Jerusalem.

Abbas's authority has also been limited to the occupied West Bank since Hamas Islamists, who oppose his peace efforts with Israel, seized the Gaza Strip in June. A Hamas spokesman said Abed Rabbo's suggestion was not worth listening to.

"Our Palestinian people are not in need of more failed experiences from some failed people," said Sami Abu Zuhri.

CARAVANS

In a move that could further anger Palestinians, Israeli anti-settlement group Peace Now said on Wednesday right-wing activists had placed 27 caravans in the West Bank despite a pledge by Olmert at Annapolis to halt settlement activity.

Peace Now said activists were circumventing a ban on new settlement construction by putting the caravans on a site near the Eli settlement north of the West Bank town of Ramallah.

"Olmert talked about a settlement freeze at Annapolis but it's all blah blah because we see construction all over the West Bank," said Hagit Ofran, head of monitoring at Peace Now.

Olmert and Abbas agreed at Annapolis to abide by a 2003 U.S. peace "road map" which requires Israel to halt settlement activity and the Palestinians to rein in militants. Each side accuses the other of failing to meet those commitments.

A spokesman at Israel's military-run Civil Administration department, which oversees the West Bank, could not be reached for comment.

Abed Rabbo drew an analogy between the Palestinians and Kosovo, which declared independence from Serbia on Sunday.

"Kosovo is not better than us. We deserve independence even before Kosovo, and we ask for the backing of the United States and the European Union for our independence," Abed Rabbo said.

But fellow negotiator Saeb Erekat said the Palestine Liberation Organisation had declared independence in 1988.

"Now we need real independence, not a declaration. We need real independence by ending the occupation. We are not Kosovo. We are under Israeli occupation and for independence we need to acquire independence," Erekat said. (Additional reporting by Wafa Amr in Ramallah, Rebecca Harrison in Jerusalem and Nidal al-Mughrabi in Gaza; Writing by Jeffrey Heller and Ari Rabinovitch in Jerusalem; Editing by Dominic Evans)

http://www.reuters.com/article/middleeastC...s/idUSL20543389

பலஸ்தீனம் என்ற நாடு 1988 கார்த்திகையில் பிரகடனம் செய்யப்பட்டுவிட்டது. 1974 இல் இருந்து ஐநாவில் பார்வையாளர் அங்கத்துவத்தைக் கொண்டிருந்து பலஸ்தீன விடுதலை அமைப்பு இந்தப்ப பிரகடனத்திற்கு பின்னர் பலஸ்தீனம் என்று மாற்றப்பட்டுவிட்டது. பலஸ்தீனத்தை கிட்டத்தட்ட 100 நாடுகள் அங்கீகரிக்கின்றன உத்தியோகபூர்வரீதியில் இரஜதந்திர உறவுகளை பேணுகின்றன. 6 நாட்கள் யுத்தத்திற்கு பின்னர் ஐநா தீர்மானம் கூட பலஸ்தீனம் என்ற நாட்டை அங்கீகரித்து அதன் எல்லைகள் பற்றி ஒரு பிரேரணை செய்துள்ளது.

பலஸ்தீனத்தின் chief negociator சொல்வது போல் அவர்களிற்கு தேவை பூச்சாண்டி காட்டும் "ஒருதலைப்பட்ச" சுதந்திரப் பிரகடனம் அல்ல. அதை எல்லாம் எப்பவே அவர்கள் கடந்து வந்துவிட்டார்கள். பலஸ்தீனம் பற்றிய ஐநாவின் தீர்மானங்கள் இஸ்ரேலால் மதிக்கப்பட வேண்டும். எல்லைகள் பற்றி முடிவு எட்டப்பட வேண்டும் ஆக்கிரமிப்பு முடிவுக்கு வந்து உண்மையான சுதந்திரம் வேண்டும் என்பதே.

-1- இஸ்ரேல் உருவாக்கப்பட்ட பொழுது வெளியேற்றப்பட்ட அகதிகள் திரும்பி வருவதற்கான உரிமை

-2- யெரூசலம் மீதான உரிமை கோரல் பற்றிய உடன்பாடு

பலஸ்த்தீன பிரச்சனை எப்பவுமே தீர்க்கப்படாது என்பது எனது தனிப்பட்ட கருத்து.

அமெரிக்காவும் சரி, இஸ்ரேலும் சரி பிரச்சனைகளை தீர்க்க முனையவில்லை. மாறாக பலஸ்தீனர்களின் கைகளை வைத்தே அவர்கள் கண்களை குத்துகின்றனர். இன்னும் சில தசாப்த்தங்களில் பலஸ்தீன மக்களுக்காக போராடியவர்கள் வெறுமனே சண்டியர்களாக தங்களுக்குள்ளே தாங்கள் அடிபட்டு சிதைவார்கள். இங்கு இருக்கும் நுட்பம் என்னவென்றால், அமெரிக்காவின் அதிகாரமையமும், இஸ்ரேலின் அதிகாரமையமும் எந்தவித சிதைவுகளும் இன்றி இருப்பதும், நீண்டகால நோக்கில் தம் திட்டங்களை செவ்வனே செய்துமுடிப்பதும்தான். பலஸ்தீன போராளிகளுக்கு இருக்கும் சிக்கல் இவ்வாறான "சிதைக்க முடியாத அதிகார மையமாக" இருக்க முடியாமைதான்.

மத்திய கிழக்கில் எந்தவொரு நாடும் இராணுவ, பொருளாதார, அறிவியல் வல்லமையுடன் வளருவதை அமெரிக்காவும் அதன் கூட்டாளிகளும் சகித்துக்கொள்ள மாட்டார்கள். இதில் தப்பிப் பிழைக்கும் ஒரு நாடு"ஈரான்" மட்டுமே.

மத்தியகிழக்கில் நடக்கும் நாடாகத்தில் நடிகர்கள் இவர்கள்தான்.

1. அப்பிரதேசத்தின் எண்ணெய் வள்ளங்களை உறிஞ்சும் அமெரிக்கா.

2. மக்களின் கல்வி வளர்ச்சியில் சிறிதும் அக்கறை காட்டாத அரபு ராச்சியங்கள் (தங்க மாளிகைகள் கட்டுவார்கள்)

3. வறுமையின் விளிம்புக்கு தள்ளப்படும் நாடுகள் (உ+ம். யேமன்.. சவூதியுடன் எல்லையை பகிரும் நாடு)

4. பிரித்தாளும் இஸ்ரேல் (பெரும்பான்மையான அரபு நாடுகளுக்கிடையில் சிக்கல்களை உருவாக்கி பிரிக்கிறது)

5. அமெரிக்க இறக்குமதியான கலாச்சார சீரழிவுகள் (அண்மையில் இதன் ஒரு முகத்தை pbsல் காட்டினார்கள்)

6. ஏனைய ஆசிய நாடுகளில் உள்ளதுபோல் "குறைந்த சம்பளத்தில்" அமெரிக்க கம்பனிகளுக்கு வேலை செய்யும்

மக்கள் கூட்டம்.

என்று எண்ணெய் வளம் இல்லாது போகிறதோ அன்று அரபு மக்கள் சிந்திக்கக்கூட நேரம் இல்லாமல் (அதற்கான பதப்படுத்தல்கள் ஏலவே ஆரம்பிக்கப்பட்டு விட்டது) அடிமைப்படுவர்.