இன்று நான் எழுதுவது யாழ் அரிச்சுவடியில் என்னை பழக்கி கொள்ள மட்டும் அல்ல, நான்கம் கட்ட ஈழபோர் தொடங்கிய நாள் முதல் என் மனதை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அரித்துக்கொண்டு இருக்கும் வேதனையையும் தான்,

தொடக்கத்தில் தினம் தினம் செத்து மடியும் எம் உறவுகள் எல்லொரையும் நினைத்து மறுகுவதும் பின் என்ன செய்வது எல்லாம் கடவுள் விட்ட வழி என்ட்ரு சும்மா இருப்பதுமாக இருந்த நான் இன்று எதற்கு அழ எதற்கு வேதனைப்பட என்று தெரியாமல் தவித்து நிற்கிறேன்.

நான் யாழ்ப்பாணத்தை சேர்ந்தவள், 1995ஆம் ஆண்டின் இடப்பெயர்வு கொடுத்த தாக்கத்தை கொஞ்சம் அனுபவித்தும் இருக்கிறேன்.ஆனால் இன்று வன்னி மக்கள் படும் வேதனைகளோடு ஒப்பிடும் போது எனது அனுபவம் நாங்கள் அனுபவித்தவை கடுகளவு கூட இல்லை என்பது முற்றிலும் உண்மை.

னான் வன்னி நிலத்திற்கு பல முறை போய் வந்துள்ளேன், எனது சித்தி , எனக்கு மீரா என்று பெயர் வைத்து அழகு பார்த்த சித்தி அங்கே புதுக்குடியிருப்பில் தான் திருமணம் முடித்து இரண்டு ஆண் பிள்ளைகளுடன் வாழ்ந்து வந்தவா(?). மரங்கள் கூட கவிதை பேசுவதை நான் அங்குதான் பார்த்திருக்கிறேன், அழகான் அந்த கிராமம் இன்று பேய்களின் இருப்பிடம் ஆகியது என்று அறிந்து மனம் குழறி ஓலமிட்டது, நான் பலமுறை போய்வந்த குழந்தை யேசு கோவிலின் கோலம் பார்த்து கண்கள் எரிந்து கலங்கியது, அந்த கிராமத்தின் முழு தேசமும் நான் பார்த்து பார்த்து பூரிப்படைந்த இடங்களும் இன்று கயவர்களின் கண் பட்டு எரிந்து நாசமாகின்றது என்பதை மனம் நம்ப மறுக்கின்றது. நான் பிறந்த ஊரான வட்டுக்கோட்டைக்கு அடுத்த படியாக நான் நேசித்த புதுக்குடியிருப்பு மண்ணும் , எனது அம்மாவுக்கு அடுத்த படியாக நான் பாசம் வைத்திருந்த எனது சித்தியும், என்னை தங்க தாம்பளத்தில் வைத்து தாங்கும் என் பாசமான தம்பிகளும், என்னை தான் பெற்ற பெண் போல் நேசித்த என் சிறிய தகப்பானாரும்,அவர்களின் அயலவர்களும் , தோள்முட்டும் உயரத்தில் நின்று இளனீர் தரும் தென்னைகளும் , மழை நீர் கண்ட பரவசத்தால் இளகி கிடக்கும் மண்ணும், அந்த மண்ணின் மனிதர்கள் போல உயர்ந்து செழித்து நிற்கும் பாக்கு மரங்களும்,ஒவ்வொரு வீட்டிலும் இருந்து வரும் பால் வாசனையும் ,பலா மரங்களில் காய்த்து தொங்கும் பலா பழங்களின் வாசனையும் இன்னமும் மனதையும் கண்களையும் நாசிகளையும் விட்டகல மறுக்கின்றது. வருட்த்தில் சில நாட்கள் சென்று வரும் எனக்கே இத்தனையும் இழந்து விட்டோமோ என்னும் வலி நெஞ்சை அடைக்கும் போது காலம் காலமாக அங்கு வாழ்ந்து தங்கள் வேர்களை அங்கே பரப்பி ஆல மரமாய் வாழ்ந்த மக்களின் துயரம் எத்தனை கடவுள் வந்தாலும் தீர்க்க கூடியதா?

உலகின் மூலை முடுக்கெல்லாம் வாழும் தமிழனின் தலை எழுத்து இதுதானா? கல் தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத்தே முன் தோன்றிய மூத்த குடியின் தலை விதியை இத்தனை கொடியதாக எழுதிய கடவுளை எப்படி சபித்தால் என் வலி தீரும்??????????? நீங்களே சொல்லுங்கள்.........................

வணக்கம் மீரா சுதன் ........என் மடல் பார்க்க இல்லயா ........ஆரம்ப கால் நேயர் என்பதால் இதை எழுதுகிறேன் . கதை மிக நன்று .........கள ஒழுங்குக்கு அமைய .........கருத்து களம் சென்று .......கதை கதை யாம் பகுதிக்கு சென்று ........(new topic )இல் சென்று பதியவும் .......மற்றையவர்கள். பதிவுக்கு பதில் போட்டு உங்கள் பதிவு எண்ணிக்கையை கூட்டுங்கள். .

பார்த்தேன் நிலாமதி...... ஆமாம் இப்போதான் தமிழில் எழுத முடிந்தது....... மற்றது இது பெரிதாக கதை என்று இல்லை என்னால் முடிந்தவரை என் வேதனையை எழுதினேன்......ஏற்றுக்கொண்டதற்

வணக்கம் மீரா சுதன் ........என் மடல் பார்க்க இல்லயா ........ஆரம்ப கால் நேயர் என்பதால் இதை எழுதுகிறேன் . கதை மிக நன்று .........கள ஒழுங்குக்கு அமைய .........கருத்து களம் சென்று .......கதை கதை யாம் பகுதிக்கு சென்று ........(new topic )இல் சென்று பதியவும் .......மற்றையவர்கள். பதிவுக்கு பதில் போட்டு உங்கள் பதிவு எண்ணிக்கையை கூட்டுங்கள். .

என்னால் அங்கு பதிவு செய்ய முடியாது போல் உள்ளது நிலமதி.

மீரா சுதன் உங்கள் மனக் குமுறல் நன்றாக தெரிகிறது என்ன செய்வது

முழுத்தமிழனின் மொத்தக்கதை இந்த கதைக்கெல்லாம் முடிவுரை எழுதும்

காலம் அண்மித்துக் கொண்டிருக்கிறது. அதனால் அழுவதை விட்டுவிட்டு

காரியத்தில் இறங்குவோம்

வெற்றி நிச்சயம்

மாறன்

எக்காரணம் கொன்டும் மனம் தளராதீர்.

ஓம் முடிவுரை எழுதப்படுகிறது என்பது விழங்குது மாறன்........னன்றி காத்து...