இரண்டாம் கட்ட ஈழப்போரில் ஆரம்ப ஆண்டுகள் அவை.26.11.1992.பலாலித் தளத்தின் வளலாய்ப் பகுதி முன்னணிக் காவலரண் வரிசையைத் தாக்கி அழித்து அதன் பின்னாலுள்ள சில மினி முகாம்களையும் அழிப் பதற்கான பணிகள் நடந்துகொண்டிருந்தன.

முன்னரங்கக் காவல்நிலைகள் தாக்கப்படும் அதே நேரத்தில் ஏற்கனவே ஊடுருவி நிலைகொண்டிருக்கும் அணிகள் தளத்தின் உட்புற இராணுவ மினி முகாம்களைத் தாக்கவேண்டு மென்பதே அன்றைய எமது திட்டம்.

பின்னணியில் அமைந்திருந்த மினி முகாம்களைத் தாக்கும் அணியாகச் சாள்ஸ் அன்ரனி சிறப்புப் படையணியின் ஒரு பிரிவு நியமிக்கப்பட்டது. அதற்காக இராணுவ நிலைகளை ஊடறுத்து ஏழு கிலோமீற்றர் தூரம் வரை அவர்கள் இரகசியமாக நகரவேண்டியிருந்தது.

கண்ணிவெடிகள், மிதிவெடிகள் நிறைந்த இராணுவ முன்னரங்க வேலி, நெருக்கமாக அமைக்கப்பட்டுள்ள தொடர் காவலரண்கள், மின் ஒளி பாய்ச்சப்பட்ட இரவு நேரஅவதானிப்பு வலயம், சிறு ஒலியையும் தெளிவாகக் கேட்கக்கூடிய பேரமைதி. இவை எல்லாவற்றுக்கும் முகம் கொடுத்து தொடர் கண்காணிப்பிலிருக்கும் வீதியொன்றைக் கடந்தே அந்த அணி தன் இலக்கை அடையவேண்டும்.

அப்போதுதான் அது நிகழ்ந்தது. யாருமே தாக்குதலுக்கான இறுதி இலக்கை நெருங்கவில்லை. அன்றைய இருட்பொழுதின் ஆழ்ந்த அமைதியைக் குலைத்தது ஒரு வெடியோசை. இராணுவ முன்னரங்கை ஊடுருவிப் பின்னணி நிலைகளை நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருந்த காவலன் என்ற போராளியின் கால்களில் ஒன்றை அங்கே வெடித்த மிதிவெடி சிதைத்துவிட்டது.

எல்லோருடைய விழிகளிலும் கலவரத்தின் சாயல் தென்பட்டது. அடுத்து நடக்கப் போவது என்ன? நிச்சயமாக அந்தச் சத்தத்தை எதிரி கேட்டிருப்பான். திகைப்பின் கதறல், வேதனையின் புலம்பல், பாயப்பட்டுவிட்ட ஒரு மனித உயிரின் இயல்பான அனுங்கல் எதிரிக்கு எம்வரவைச் சொல்லிவி;டும். அன்றைய முயற்சி அத்துடனேயெ, எம்மாற் சண்டை தொடங்கப்படாமலேயே முடிவடைந்துவிடும்.. அந்தப் பிரதேசத்தைச் சூழ்ந்திருந்த எமது முன்னணி வீரர்கள் பலரை நாம் இழக்க நேரிடும். இலக்குகள் எவையும் வெற்றி கொள்ளப்படாமலேயே எமது திட்டம் எதிரியால் தோற்கடிக்கப்பட்டுவிடும் என்றே எல்லோரும் எதிர்பார்த்தனர். அவநம்பிக்கையுடன் எல்லோரது கவனமும் காவலன் பக்கம் திரும்பியது.

வேடிப்பின் அதிர்வுகள் அடங்கியபோது கலைந்த புகையினூடாக அவன் அசைவது தெரிந்தது. துண்டிக்கப்பட்டுச் சிதைந்திருந்த அவனது காலில் இருந்து குருதி கொப்பளித்துப் பாய்ந்தது. சத்தமில்லை. மெல்லக் கையசைத்து அருகிலிருந்த தோழனை அழைத்தான்.

மச்சான் நான் சத்தம் போட மாட்டன். நீங்கள் தொடர்ந்து முன்னேறுங்கோ. பயம் படர்ந்திருந்த தோழர்களின் முகத்தில் வியப்பும் பரவியது. அந்த வார்த்தைகள் எவ்வளவு அற்புதமானவை. அவனது அந்த வார்த்தைகள் தான் அன்றைய எம் வெற்றியைச் சாத்தியமாக்கின என்று சொன்னால் யாரால்தான் அதை மறுத்துவிடமுடியும்?

முற்றும்.

உண்மைச் சம்பவம்... எத்தனை விதமாக போராளிகளின் தியாகங்கள் செய்தார்கள். செய்கின்றார்கள்.....

இந்தபோரின்போது எனது பள்ளி நண்பன் ஒருவனும் வீரமரணம் அடைந்தான்.

நண்றி கரன்மாக் ...!

இந்த சண்டைக்கான வேவில் ஈடு பட்ட அணித்தலைவனான "கப்ரன் கந்தையா"வையும் ( பூநகரி தாக்குதலுக்கு பின்னான வேவு நடவடிக்கையில் பூநகரியில் வீரச்சாவடைந்தார்) நினைவு கூர வேண்டும்... பலாலி தளத்தின் உள் அமைப்புகளை கடலாலும் தரையாலும் வேவு பார்த்து விரல் நுணியில் வைத்திருந்த வீரன்...

எத்தனை, எத்தனை தியாகங்கள் செய்திருக்கிறார்கள் போராளிகள். ஆனால் சிட்னியில் சில கேடு கெட்ட ஜென்மங்கள் இவர்களின் தியாகங்களை நினைத்துப் பார்ப்பதில்லை.

மாவீரர் நிகழ்வுகளுக்கு செல்வதில்லை. கேட்டால் நேரமில்லை என்கிறார்கள். ஆனால் சிவாஜி படத்துக்கு திரையரங்கில் பார்க்க நேரமிருக்கிறது. இந்தியா சுதந்திர தினத்துக்கு செல்ல நேர மிருக்கிறது. தென்னிந்தியா நடிகர், நடிகைகள் ஆடும் நிகழ்வுகளுக்கு செல்ல நேரமிருக்கிறது. சன் தொலைக்காட்சியில் விழுந்து விழுந்து நாடகங்கள் பார்க்க நேரமிருக்கிறது. இலங்கை அணி சிட்னியில் விலையாடும் போது சிங்களதேசத்தைக்குறிக்கும் ஆடைகள் அணிந்து சிங்கக் கொடி பிடிக்க நேரமிருக்கிறது.