பக்கத்து வீட்டு அழகிய அரக்கி.

புதிதாக குடிவந்த எனக்கு பக்கத்து வீட்டுக்காரர்களின் அறிமுகம் இல்லாத காலமது. பக்கத்து வீட்டை ஒரு காரில் சிலர் வந்திறங்கியது எனது கவனத்தை ஈர்க்கவில்லை.

 

ஆனால் சில நிமிடங்களில் பக்கத்து வீட்டில் இருந்து வந்த "மியாவ்" என்னை நிலை குலைத்தது. அந்தக்குரல் அவ்வளவு இனிமை. அது பூனையில்லை, பூனையைக் கூப்பிடும் ஒரு பெண்ணின் குரல். குரலே இப்படியென்றால் அவள் எப்படி இருப்பாள்? மனமும் அலையத் தொடங்கியது. அவள் வீட்டில் இருக்கும் போது எப்போதும் கதைத்துக் கொண்டிருப்பாள். குரல் என்னைக் கொல்லும். எனக்கோ எப்படியாவது அவளைப் பார்த்து விட ஆசை. நடுவே மதில் எட்டிப் பார்த்தால் ஏதாவது ஏடாகூடமாகி விடுமோ என்ற பயம். அப்படியும் வீட்டுக்குள்ளிருந்து யன்னலில் ஏறி நின்று பார்த்தேன். குரல் கேட்டது, அவளைப் பார்க்க முடியவில்லை. தினமும் இது ஒரு சித்திரவதை எனக்கு. கடவுள் நம்பிக்கையற்ற நானே கடவுளே ஒரு தடவை அவளைக் காட்டு என்று வேண்டிக்கொண்டேன்.

 

கடவுளும் என்னைக் கும்பிடாதவனை மதிப்பதில்லை என்றான். சரி அந்தாளை நானே மதிப்பதில்லை, அந்தாள் ஏன் என்னை மதிக்கப் போகுது என்றுவிட்டு வேதாளத்தை மரத்தில ஏறவிட்ட விக்கிரமாதித்தன் போல எனது முயற்சி தொடர்ந்தது. ம்கும் பார்க்க முடியவில்லை. போர்ட்டிக்கோவில் குந்தியிருந்து எதையாவது வாசித்தாலும் அந்தக் குரல் வாசித்தது மூளைக்கு போகாமல் தடுத்தது. மறுபடியும் காதலில் வீழ்ந்தது போலிருந்தது.

 

இப்படியே சில நாட்கள் கடந்தது.

 

ஒருநாள் சமையல் பஞ்சியில் கடையில் சாப்பாடு வாங்கி வந்துகொண்டிருந்தேன். பக்கத்து வீட்டு வாசலில் அன்ரியுடன் எனது பைங்கிளி. அவள் குரலை விட அவள் அழகோ அழகு. என் இதயமும் அதிகமாக துடித்தது. கதைப்பமா என்றால் அவளை முதல் முறை கண்டதால் கஸ்டமாயிருந்தது, ஒரு புன்னகையுடன் தாண்டலாமென்ற முடிவுடன் நான். ஆனால் அதிசயமாக அவள் ஒரு சிரிப்புடன் என்னை மேற்கொண்டு செல்லாமல் தடுத்தாள்.

 

நீங்கதானே பக்கத்து வீட்டு போர்ட்டிக்கோவில இருந்து சிகரட் குடிக்கிறது என்றாள். என்னடா இது ஆரம்பமே ரோதனையாக் கிடக்குது என்று யோசித்தபடி "எப்படித் தெரியும்" என்றேன். நான்தான் கொய்யாமரத்தில ஏறி உங்களப் பார்த்திருக்கேனே என்றாள். அடி கள்ளி.

 

அன்றிலிருந்து காலையில் கொய்யாமரம் குட்மோர்ணிங் சொல்லும், அர்த்தமில்லாத கதைகள் பேசி சந்தோசம் தரும். ஏன் குட்நைட்கூட சொல்லும். மனம் இலகுவாயிருக்கும் அவளுடன் கதைக்கும்போது.

 

வீட்டிற்குள் வந்து தானாக ப்ரிஜ்ஜை திறந்து சொக்லேட் எடுக்குமளவு அதிகாரம் அவளுக்கு. சந்தோசமாக சில வாரங்கள் போனது. ஆனாலும் ஒரு நாள் வந்து அங்கிள் நாங்கள் நாளைக்கு  ...... நாட்டிற்கு போகிறோம் அடுத்த முறை வரும்போது மீற் பண்ணுவமென்றாள். நான் இங்கு இருக்க மாட்டேன் என்று இந்த 4 வயது கிழவிட்ட சொல்ல நானும் விரும்பவில்லை - மறுபடியும் சந்திப்போம் என்றேன்.

 

மதிலுக்கு மேல கொய்யா மரத்தில இருந்து அழகிய அரக்கி இப்பவும் குட்மோர்ணிங் சொல்வது போலுள்ளது.

 

தனது பேரப்பிள்ளைகளை எப்பவாவது சில வருடத்திற்கு ஒரு முறை சில கிழமைகள் சந்திக்கும் பக்கத்து வீட்டு அன்ரிக்கும், பேரப்பிள்ளைகளை காணத் துடிப்பவர்களிற்கும் இது சமர்ப்பணம். சில கிழமைகள் பழகிய எனக்கே எதையோ இழந்தது போலிருந்தது அரக்கியின் பிரிவு. அவர்களிற்கு எப்படியோ.

உங்களின் சமர்ப்பணத்தில் நானும் கொஞ்சம் கிள்ளிக் கொள்கின்றேன்....! 

1 minute ago, suvy said:

உங்களின் சமர்ப்பணத்தில் நானும் கொஞ்சம் கிள்ளிக் கொள்கின்றேன்....! 

நன்றி சுவி

நல்ல உத்தி. கதை எழுதிய விதம் அருமை.வாழ்த்துக்கள் ஜீவன்

1 hour ago, மெசொபொத்தேமியா சுமேரியர் said:

நல்ல உத்தி. கதை எழுதிய விதம் அருமை.வாழ்த்துக்கள் ஜீவன்

நன்றி 

இது கற்பனையில்லை உண்மைச் சம்பவம்.