கிழவர் கொஞ்சம் நகர்ந்து சென்று சாக்கடையில் எச்சில் துப்பிவிட்டு வந்தார்.

‘நம்ம சந்திதித் தெரு கோமதி இருந்தாளே, ஞாபகம் இருக்கா?’

கால்களில் சதங்கை கொஞ்ச, கருநாகம் போன்ற பின்னல் நெளிந்து திரும்பி வாலடித்துச் சுழல, கண்களும் அதரங்களும் கதை சொல்ல, இவர்க்கும் எனக்கும் ஒரு வழக்கிருக்கு…என்ற நாட்டியக் கோலத்துடன் முத்திரை பாவம் காட்டி, சதிராடி நிற்கும் ஒரு தங்கப் பதுமை போன்ற கோமதியின் உருவம் தர்மாம்பாளின் நினைவில் வந்து நின்றது. ஒருகணம் மையல்காட்டி மறையாமல் நிலைத்து நின்றது.

‘என்ன, ஞாபகம் இருக்கா? அந்தக் காலத்திலே அவளுக்குச் சரியா எவ இருந்தா? என்ன இருந்தாலும் தாசின்னா தாசிதான். அவளுகளை மாதிரி சந்தோஷம் குடுக்க வீட்டுப் பொம்பளைங்களாலே ஆகுமா?’

‘உம்!’ தர்மாம்பாளின் கண்கள் கிழவரின் முகத்தை அர்த்தத்தோடு வெறித்தன.

மனம்?

‘ஓஹோ! அந்தக் காலத்திலே அவ நாட்டியம்னா பரந்து பரந்து ஓடுவாரே; அதுதானா? என்று பற்பல நிகழ்ச்சிகளை முன்னிறுத்தி விசாரித்துக் கொண்டிருந்தது மனம்.

கிழவர் குறும்பும் குஷியுமாய்ப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

‘என்னை ஒரு தடவை நீலகிரிக்கு மாத்தியிருந்தாங்களே ஞாபகம் இருக்கா? கண்ணன் அப்ப வயத்திலே ஏழு மாசம், இல்லையா?’

‘உம்-’ தர்மாம்பாளின் விழிகள் வெறீத்துச் சுழன்றன. ‘இது சத்தியம் இது சத்தியம்!’ என்று அவளுள் ஏதோ ஒரு குரல் எழுந்தது.

‘அப்போ தனியா போனேன்னா நெனைச்சிட்டிருக்கே? போடி பைத்தியக்காரி! அந்தக் கோமதிதான் என் கூட வந்தா. அவ ஒடம்பு சிலை கணக்காக இல்லே இருக்கும்! உம். அவ என்ன சொன்னா தெரியுமா கடைசியிலே? ‘ கிழவர் தனக்குத் தானே சிரித்துக் கொண்டார்.

‘நானும் இது வரைக்கும் எத்தினியோ பேரைப் பார்த்திருக்கேன். ஆம்பிள்ளைன்னா நீங்கதான்னா’ கிழவர் மறுபடியும் சிரித்தார்.

அது என்ன சிரிப்பு? பொய்ச் சிரிப்பா, மெய்ச் சிரிப்பா?

தர்மாம்பாளின் நெஞ்சில் ஆத்திரமும், துரோகம் இழைக்கப்பட்ட வஞ்சிக்கப்பட்ட – ஏமாற்ற வெறியும் தணலாய்த் தகித்தன.

‘நெசந்தானா?’

‘பின்னே, பொய்யா? அதுக்கென்ன இப்போ? எப்பவோ நடந்தது தானே?’

அடப்பாவி, கிழவா! பொய்யோ மெய்யோ அவள் திருப்திக்காகவாவது மாற்றிச் சொல்லலக் கூடாதா?

தர்மாம்பாள் கிழவிதான். கிழவி பெண்ணில்லையா?

‘துரோகி, துரோகி!’ என்று அவள் இருதயம் துடித்தது. ஆமாம். அது உண்மைதான். பொய்யில்லை. ஏனோ அவள் மனம் அதை நம்பி விட்டது. பொய்யாக இருக்குமோவென்று சந்தேகிக்கக் கூட இல்லை. அதெல்லாம் தாம்பத்திய ரகசியம்.

விருட்டென்று எழுந்து தட்டுத் தடுமாறி நடந்து சென்று கூடத்து இருளில் வீழ்ந்தாள் தர்மாம்பாள்.

‘அடடே! தர்மு, கோவிச்சுக்கிட்டியா? பைத்தியக்காரி! பைத்தியக்காரி’ என்று விளையாட்டாகச் சிரித்துக் கொண்டே பாயில் துண்டை விரித்துப்படுத்தார் கைலாசம் பிள்ளை.

விளையாட்டா? அது என்ன விளையாட்டோ? கிழவரின் நாக்கில் சனியல்லவா விளையாடி இருக்கிறது.

மணி பன்னிரண்டு அடித்தது. கிழவர் தூங்கிப் போனார். தர்மாம்பாள் தூங்கவில்லை.

மறு நாள்.

 

மறுநாள் என்ன, மறுநாளிலிருந்து வாழ்நாள் வரை…

அவருக்கு அவள் தன் கையால் காப்பி கொடுப்பதில்லை. பல் துலக்க, குளிக்க வெந்நீர் கொடுப்பதில்லை. முதுகு தேய்ப்பதில்லை. சோறு படைப்பதில்லை. வெற்றிலை பாக்கு இடித்துக் கொடுப்பதில்லை.

பாவம் கிழவர்! அனாதை சிசுவைப் போல தவித்தார்.

அவளைப் பொறுத்தவரை கைலாசம் என்றொரு பிறவியேயில்லாத மாதிரி, அப்படி ஒருவருடன் தான் வாழ்க்கைப் படாதது மாதிரி நடந்து கொண்டாள். அவருடனும் அவள் ஒரு வார்த்தை பேசுவதில்லை.

மகனும் மருமகளும் துருவித் துருவி அவளை விசாரித்தனர்.

மெளனம்தான்.

கிழவர்? அவர் வாயைத் திறந்து என்னவென்று சொல்வார்?

மெளனம்தான்.

அன்றிரவு விஜயா கேட்டாள்: ‘பாட்டி நீ தாத்தாவோட டூவா?’ அவள் ஒன்றும் பதில் சொல்லவில்லை.

’ஏன் தாத்தா, பாட்டி உன்னோட பேச மாட்டேங்குது? நீ அடிச்சியா?’ என்று கிழவரை நச்சரித்தான் முத்து. கிழவரால் பொறுக்க முடியவில்லை. ‘என்னடி தர்மு? நான் விளையாட்டுக்கு, பொய்தான் சொன்னேன். என்னை உனக்குத் தெரியாதா? உனக்கு நான் துரோகம் செஞ்சிருப்பேன்னு நீ நெனைக்கிறியா? இவ்வளவு காலம் என்னோடு வாழ்ந்தும் என்னை நீ தெரிஞ்சிக்கலையா? தர்மு! தர்மு…’

‘சீ! வாழ்ந்தேனா? ஐயோ, என் வாழ்வே! வாழ்ந்ததாக நெனைச்சி ஏமாந்து போனேன்!’

இதைக் கூட வெளியில் சொல்லவில்லை. குழந்தைகள் தூங்கிவிட்டன.

அவர் தானாகவே அன்று வெற்றிலை இடித்துப் போட்டுக் கொண்டார்.

‘தர்மு! என்னை நீ நம்ப மாட்டியா?’ அவர் கை அவளை தலையை வருடியது.

அடிபட்ட மிருகம் போல் உசுப்பிக் கொண்டு நகர்ந்த அவள் உடம்பு துடித்துப் பதைத்தது.

‘சீ! என்று அருவருப்புடன் உறுமி பின், ‘தொட்டீங்கன்னா, கூச்சல் போட்டு சிரிக்க அடிச்சிடுவேன்.’

அவளுக்கு மூச்சு இளைத்தது. உடல் முழுவதும் வேர்த்து நடுங்கியது. மறுபடி அவரிடம் அவள் பேசியது அதுவே முதல் தடவை. அவரும் திகைத்துப் போனார்.

கிழவர் மனம் குமுறி எழுந்து நடந்தார்.

என்னை, என்னை சந்தேகிக்கிறாளே, என்று நினைத்த போது மனசில் என்னவோ அடைத்து கண்கள் கலங்கின.

‘போறா, நல்ல கதி போக மாட்டா’ மனம் சபித்தது.

யாருமற்ற, நாதியற்ற, அநாதை போலத் தெரு திண்ணையில் வெறும் பாயில் படுத்துக் கொண்டார்.

தர்மாம்பாளைக் கைப் பிடித்தது முதல் அன்று தான் முதன் முறையாக அவர் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் பெருகி வழிந்தது.

விதி! விதி! என்ற முனகல்!

விதிக்கு வேளை வந்து விட்டது.

இரவு மணி எட்டு. தெரு வாசற்படியில் கார் நிற்கிறது.

கூடத்து அறையில் தர்மாம்பாள் படுக்கையில் கிடக்கிறாள். அவளைச் சுற்றிப் பேரனும் பேத்தியும் மகனும் மருமகளும் நிற்கின்றனர். டாக்டர் ஊசி போடுகிறார்.

தெருவில் திண்ணை ஓரத்தில் நிற்கும் கைலாசம் பிள்ளை பதைக்கும் மனத்தோடு ஜன்னல் வழியாக எட்டி எட்டிப் பார்க்கிறார்.

உள்ளே செல்ல அவருக்கு அனுமதி இல்லை.

டாக்டர் வெளியே வருகிறார். கண்ணன் பெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு அவர் பின்னே வருகிறான்.

‘டாக்டர்! என் உயிர் பொழைக்குமா?’ என்ற கைலாசம் பிள்ளையின் குரல் டாக்டரின் வழியில் குறுக்கிட்டு விழுந்து மறிக்கிறது.

டாக்டர் பதில் கூறாமல் தலையை குனிந்தவாறே கைலாசம் பிள்ளையின் சோகத்தை மிதித்துக் கொண்டு போயே விட்டார்.

கிழவர் தன்னை மீறி வந்த ஆவேசத்துடன் உள்ளே ஓடுகிறார்.

‘தர்மு! தர்மு! என்னை விட்டுப் போயிடாதேடி, தர்மு!’

நீட்டி விரைத்துக் கொண்டு கட்டிலில் கிடக்கும் தர்மாம்பாளின் உடலில், அங்கங்களில் அசைவில்லை. உணர்வில்லை.

உயிர்…?

நெற்றியில் ஒரு ஈ பறந்துவந்து உட்காருகிறது. நெற்றீச் சருமம் புருவ விளிம்பு நெளிகிறது.

கண்கள் அகல விரித்து ஒருமுறை சுழல்கின்றன.

கண்கள் கலங்கிக் கண்ணீர் பெருக தம்பளிரில் இருந்த பாலைத் தாயின் வாயில் வார்க்கிறான் கண்ணன்.

‘யாரு,கண்ணா? பாலில் தாண்ட உறவு இருக்கு, அந்த உறவு ரத்தாயிடும்!’

அதோ சரஸா இப்போது பால் வார்க்கிறாள்.

‘ரெண்டு கொழந்தையையும் வச்சுக்கிட்டுத் தவிப்பியேடி, கண்ணே!

பேரன் முத்து, ‘பாட்டி பாட்டி’ என்று சிணுங்கியபடியே பாலை ஊற்றுகிறான்.

முத்துவை அள்ளி அணைத்துக் கொள்ளத் துடிப்பது போல்கண்கள் பிரகாசிக்கின்றன.

பயந்து, ஒன்றும் புரியாமல் குழம்பி நிற்கும் விஜியின் கரங்கள் பாட்டியின் உதடுகளுக்கிடையில் பால் வார்க்கும் போது –

அதில் தனி இன்பமா? .. முகத்தில் அபூர்வக் களை வீசுகிறது. ’மடக் மடக்’ கென்று பால் உள்ளே இறங்குகிறது.

மேல் துண்டில் முகத்தை மூடிக் கொண்டு,உடல் பதறிக் குலுங்க வந்து நிற்கிறார் கைலாசம்.

இந்த நிலையிலாவது தன்னை மன்னிக்க மாட்டாளா? என்ற தவிப்பு.

அவர் கைகள் பால் தம்ளரை எடுக்கும் போது நடுங்குகின்றன.

‘தர்மு! தர்மு! என்னைப் பார்க்க மாட்டாயா?’

‘யாரது?’ அவள் விழிகள் வெறித்துச் சுழல்கின்றன.

தாளாத சோகத்தில் துடிக்கும் உதடுகளில்,கண்ணீருடன் புன்சிரிப்பையும் வரவழைத்துக் கொண்டு பால் தம்ளரை அவள் உதட்டில் பொருத்துகிறார் கைலாசம்.

பற்களைக் கிட்டிக் கொண்டு வலிப்பு கண்டது போல் முகத்தை வெட்டி இழுத்துக் கொண்ட தர்மாம்பாளின் முகம் தோளில் சரிகிறது.

கடை வாயில் பால் வழிகிறது!

‘ஐயோ மாமி!’ என்று சரஸாவின் குரல் வெடிக்கிறது.

‘அம்மா! பாட்டீ! ஹூம்..’ முத்து தாயைக்கட்டிக் கொண்டு அழுகிறான். விஜி ஒன்றும் புரியாமல் விழிக்கிறாள். கண்ணன் தலையைக் குனிந்து கொண்டு கண்ணீர் வடிக்கிறான்.

கிழவர் நிமிர்ந்து நிற்கிறார். அவர் முகம் புடைத்து கண்களில் கண்ணீரும் கோபமும் குழம்ப, செக்கச் சிவந்து ஜ்வலிக்கிறது.

கைலாசம் கிழவர்தான்; என்றாலும் ஆண் அல்லவா?

‘இவளுக்கு என் கையாலே கொள்ளி கூட வைக்கமாட்டேன்’. கையிலிருந்த பால் தம்ளரை வீசி எறிந்துவிட்டு அறையை விட்டு வெளியேறுகிறார்.

முற்றத்து நிலவில் பால் தம்ளர் கணகணவென்று ஒலித்து உருண்டு கிடக்கிறது.

அன்று, அந்த கடைசி இரவில், அவர்கள் படுத்திருந்த இடத்தில் கொட்டிக் கிடந்த பாலில் நிலவின் கிரணங்கள் ஒளி வீசிச் சிரித்தன.

ஆம், அதே நிலவுதான்;

(தினமணி கதிர் 13.12.1968 இதழில் வெளியான சிறுகதை)