ஒரு நிமிடக் கதைகள்

[நவீனன்]

பிரிவு

 

இந்திரன் ஓய்வு பெறுகிறார். பிரிவு உபசார விழாவிற்கு வந்த கம்பெனி சேர்மன், ‘‘உங்களுக்கு என்ன வேணும்? தயங்காம கேளுங்க!’’ என்றார். முப்பது ஆண்டுகள் கடும் உழைப்பை கம்பெனிக்காக அர்ப்பணித்தவர் இந்திரன். சின்ன அளவில் துவங்கிய அந்த நிறுவனம் பத்து கிளைகள் பரப்பி வளர பெரிதும் உதவியவர். கம்பெனியைச் சுற்றி வளர்ந்த மரங்கள், தோட்டம், புல்வெளி... எல்லாமே இவர் உருவாக்கியவை. அவர் கேட்டால் எதையும் கொடுக்க அந்த நிறுவனம் ரெடி. வேலையில்லாத மகன், இளம் வயதிலேயே கணவனை இழந்து தனிக்கட்டையாய் நிற்கும் தங்கை, தொழில் துவங்க நிதி உதவி எதிர்பார்க்கும் தம்பி என அனைவருமே ‘தனக்குத்தான் ஆதாயம் பெற்றுத் தருவார்’ என எதிர்பார்த்தனர்.



‘‘உங்களுக்கு வரவேண்டிய எல்லா தொகைக்கும் ‘செக்’ ரெடி. இது தவிர... என்ன வேணுமோ கேளுங்க!’’ - சேர்மன் மீண்டும் சொல்ல...சட்டென அழத் துவங்கினார் இந்திரன். ‘‘ஐயா! இந்த இயற்கை, அமைதி, பசுமை, முப்பது வருஷமா பழக்கப்பட்ட கம்பெனி... இதையெல்லாம் மறந்து வாழ என்னால் முடியாது. ஓய்வு பெற்ற பிறகும் சம்பளமில்லாம வேலை பார்க்க எனக்கு அனுமதி கொடுங்க. அது போதும்!’’ கண்ணீருடன் இந்திரன் சொல்ல, சேர்மன் உட்பட அனைவரும் ஸ்தம்பித்தனர்.      

 

சண்டை

 

டி.வி. சீரியல் பார்த்துக்கொண்டிருந்த ராகவன், யாரோ அழைக்கும் குரல் கேட்டு வாசலுக்கு வந்தார். அதே அபார்ட்மென்ட்டில் மேல்தளத்தில் குடியிருக்கும் மூர்த்தி நின்றிருந்தார். ‘‘சார்... கீழே பார்க்கிங்ல பசங்க விளையாடிட்டு இருந்தப்ப எங்க பையனுக்கும் உங்க பையனுக்கும் ஏதோ சண்டை. சட்டை கிழிஞ்சிருச்சு...’’ என்று அவர் தொடர்ந்து பேசுவதற்குள்... ‘‘இதுதான் நீங்க பிள்ளை வளர்க்கிற லட்சணமா? இப்படி ரவுடித்தனம் பண்றதுதான் விளையாட்டா? இப்ப என் பிள்ளைக்கு ஏதாவது ஆகியிருந்தா யார் பொறுப்பு?’’ எனப் பொறிந்து தள்ளினார் ராகவன். ‘‘சார்... சார்... கொஞ்சம் பொறுமையா...’’



‘‘என்னய்யா பொறுமை வேண்டிக் கிடக்கு...’’ என்ற ராகவன், சற்று குரல் தாழ்த்தி ‘‘அதான் தராதரம் தெரியாம கண்டவங்களையும் குடி வைக்கக் கூடாதுங்கறது’’ என்று முணுமுணுத்தார். ‘‘என்ன சார் இதுக்குப் போய் இப்படிப் பேசுறீங்க? உங்க பையன்தான் என் பையனை அடிச்சி சட்டையைக் கிழிச்சிருக்கான். இது தெரிஞ்சா நீங்க அடிப்பீங்கனு பயத்துல உங்க பையன் அழுதுகிட்டிருக்கான். சின்னப் பசங்கன்னா இப்படித்தான்... இன்னிக்கு அடிச்சிப்பாங்க, நாளைக்கு கூடிப்பாங்க. அவனை அடிக்காதீங்கனு சொல்லிட்டுப் போகத்தான் வந்தேன். வர்றேன் சார்!’’ என்ற மூர்த்தியை நிமிர்ந்து பார்க்க இயலாமல் தலை குனிந்தார் ராகவன்.                          

 

 

நிம்மதி

 

  கம்ப்யூட்டர், இன்டர்நெட், இ-மெயில், செல்போன் அழைப்புகள்... வெறுத்துப் போனான் சேகர். களைப்பாகவும் சோர்வாகவும் உணர்ந்தான். எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு ஒரு வாரம் நிம்மதியாய் எங்காவது தங்கி தன்னைப் புத்துணர்வாக்கிக்கொள்ள விரும்பினான். உடனே அவன் நினைவுக்கு வந்தவன் அருண்தான். சேகரின் சித்தப்பா மகன். கிராமத்தில் விவசாயம் செய்கிறான். ‘ரொம்ப நாளாக அருண் வேறு கூப்பிட்டுக்கொண்டே இருக்கிறான். அவன் வீட்டுக்குப் போனால் பார்த்த மாதிரியும் ஆச்சு... கிராமத்துக்குப் போய் புத்துணர்ச்சி பெற்ற மாதிரியும் ஆச்சு!’ ‘ஒரு வாரம்... செல்லைக்கூட எடுக்காமல் நிம்மதியாய், சந்தோஷமாய் இருக்கவேண்டும்’ என முடிவெடுத்து அருணின் வீட்டுக்குக் குடும்பத்தோடு கிளம்பினான். அருணுக்கு சேகரைப் பார்த்ததும் சந்தோஷம்.



‘‘வாடா... இப்பதான் வழி தெரிஞ்சுதா...’’ என்று குடும்பத்தோடு வாசலுக்கு வந்து வரவேற்றான். அருமையான சாப்பாடு. சாப்பாட்டுக்குப் பின் சேகரிடம் அருண் சொன்னான். ‘‘என் பையன் புதுசா லேப்டாப் வாங்கி இருக்கான். கம்ப்யூட்டர், நெட் எல்லாம் கத்துக்கணும்னு ஆசைப்படறான். நீதான் அதுல எக்ஸ்பர்ட் ஆச்சே... இங்க இருக்கற ஒரு வாரத்துல அவனை கம்ப்யூட்டர், இன்டர்நெட்ல தேத்தறது உன் பொறுப்பு. ஓகேவா..?’’ மயக்கம் வந்தது சேகருக்கு!    

http://kungumam.co.in