நாகர்கோவில் படுகொலைகள்

ஒரு நீண்ட படுகொலையின் வரிசையில் நாகர்கோவில் மகாவித்தியாலயம்,

எதிரியின் குருதி விடாய் தீர்க்கும்பலிக்களமாகியது.

பூவும் பிஞ்சுமாய் செழித்திருந்த 21 பள்ளிச்சிறுவர்கள் கணப்பொழுதில்

வெறும் தசைக்குவியலாய் சிதைந்து போன நாள்.

1995.09.22 அன்று நாகர்கோவில் மகாவித்தியாலயத்தின் மீது சிங்கள

வான் படைகளின் குண்டுவீச்சால் பிச்செறியப்பட்ட புறாக்களின் அவலச்சாவை,

அந்த பச்சை மண்களின் உயிர்கள் தங்களின் கண் முன்னாலேயே

கரையும் கொடுமையை அனுபவித்த பெற்றோர்களின் துயரத்தை நினைவு கூறும் நாள்.

காலையில் மலர்ந்த மல்லிகை பூக்களாய் பள்ளிக்குப் போனவர்கள்

மாலைக்குள் சிதைந்து, செவ்விரத்தம் பூக்களாய் செத்துப் போன அவலத்தை

தாங்க முடியாது தவிக்கும் உறவினர்களின் சோகங்களை நினைவு கூறும் நாள்.

தங்கள் ஆன்மாக்களின் குமுறலையும் கண்ணீரையும் குருதியையும் பிசைந்து

அழியாத சுவடுகள் ஆகிப்போன 21 பூக்களின் உடல்கள்

செங்குருதியில் மிதந்த அந்த கோர சம்பவத்தின் 14 வது நினைவு நாள்

உங்களுக்கு எங்களின் கண்ணீர் நினைவு அஞ்சலிகள்.

(அன்றைய தினம் இவர்களோடு 3 பொது மக்களும் கொல்லப்பட்டனர்

அவர்களுக்கும் எமது கண்ணீர் அஞ்சலிகள் )

குருத்தானாலும்! தமிழனாய்ப் பிறந்ததால் கருகினர்!

விடுதலைக்குப் போராடும் இனத்தின் மொட்டுக்கள் கேட்பாரின்றி வதங்கினர்.

குமுதினிப் படகுப் படுகொலை, நவாலிப்படுகொலை என்று வன்னிப் பெருஞ் சமர் வரை பிஞ்சுகளின் படுகொலை தொடர்கிறது. சிங்களம் என்றுமே தமிழீழத் தாய்நிலத்தில் எங்களை வாழ விடப்போவதில்லை.

அது கொடுத்தேன், இது கொடுத்தேன். ஊர்வலத்துக்கு போனேன், அஞ்சலிக்குப் போனேன் என்றெல்லாம் இருந்ததால் தான், இன்று நாதியற்று நிற்கிறது தமிழினம்.

போராட்டத்தின் பல பரிணாமங்களில், இன்று புலம் பெயர்ந்த எங்கள் ஒவ்வொருவர் கையிலும் தான் தமிழினத்தின் எதிர்காலமே உள்ளது. அது சிறை பிடிக்கப் பட்ட எமது மக்களின் விடுதலையாகட்டும், எமது சுய நிர்ணய உரிமைக்கான போராட்டமாகட்டும் அவர் செய்வார் என்ற களம் இப்போது இல்லை.

வரலாறு புலம் பெயர்ந்த எம்மீது சுமத்தியுள்ள காலக் கடமையை உணர்ந்து, அறிவுபூர்வமாக, ஒவ்வொருவரும் சிந்தித்து அரசியல் போராட்ட முன்னெடுப்புகளைத் தொடரவேண்டும்.

உலகத் தமிழர் பேரவை அதனுடன் கை கோர்த்துள்ள நாடு சார்ந்த அமைப்புகளைப் பலப் படுத்துவதுடன், தவறாது ஒவ்வொரு முன்னெடுப்புகளிலும் கை கோர்ப்பது நல்ல தொடக்கமாக அமையும். எமக்க எவரும் போராட மாட்டர்கள் என்பது, காலம் கற்பித்த பாடம். அடையாளம் தெரியாத இனமாக எம் சந்ததி வாழ்வதா?, இல்லை அழிவின் விளிம்பிலும் துளிர்த்து விருட்சமாகிய ஜூத இனம் போல் எழுச்சி கொள்வதா?

மீண்டும் சொல்கிறேன், புலம் பெயர்ந்த எங்கள் ஒவ்வொருவர் கையிலும் தான் தமிழினத்தின் எதிர்காலமே உள்ளது.

கேட்பாரின்றிக் குதறப்பட்ட, ஒவ்வொரு தமிழ் உயிரும், எம்மீதுள்ள நம்பிக்கையால் தான் போராடின. வதை முகாமில் வாடும் ஒவ்வொரு போராளியும் சுமந்தது எங்கள் கனவையே!

தமிழீத் தாயகத்தை உருவாக்கி, நாகர் கோவிலில் ஆகுதியாகிய குழந்தைகளுக்கு நாகர் கோவிலில் இந்தியாவுக்கே தெரியும் அளவு நினைவுக் கோபுரம் அமைப்பதே சரியான நினைவு வணக்கமாக இருக்கும்.

அதுவரை, ஒயமாட்டோம் என உறுதி கொள்வோம்!

நன்றி.