உறுப்பு - அனோஜன் பாலகிருஷ்ணன்
உறுப்பு - அனோஜன் பாலகிருஷ்ணன்
ஏதோவொரு வாசம் கமழ்ந்துகொண்டிருந்தது. சன்னலைத் திறந்து வெளியே வேடிக்கை பார்த்தேன். பலாமரத்தில் அணில்கள் குறுக்கும் மறுக்குமாக ஓடிக்கொண்டிருந்தன. சிறிய ஆசுவாசம் பரவியது. அவசர அவசரமாக என் பாடசாலை உடைகளைக் களைந்து, மாற்றுடை மாற்றிவிட்டு சாப்பாடு மேசைப்பக்கம் சென்றேன். ஏற்கெனவே போட்டு மூடிவைத்திருந்த மதியத்து சோறு, கறிகளுடன் ஆறிப்போய் இருந்தது. சுவரிலிருந்த மணிக் கடிகாரத்தில் நேரத்தைப் பார்த்தேன். இரண்டு நாற்பது. இன்னும் இருபது நிமிடங்கள் இருக்கின்றன வகுப்புத் தொடங்க. பாதிவரை சாப்பிட்டுவிட்டு, கொப்பிகளோடு லுமாலா சைக்கிளில் ஏறி மிதித்தேன். வெயில் முதுகில் ஊடுருவிச் சுட்டது.
செம்மண் பாதை வளைந்து நெளிந்து சென்று தார் வீதியில் ஏறியது. இருபது மீற்றர் தூரம் சென்றிருப்பேன். ரணசிங்க என்னைச் சைகை காட்டி மறித்தான். ரணசிங்க ராணுவத்தில் இருக்கும் சிப்பாய். அடிக்கடி என்னை மறித்து, கொச்சைத் தமிழில் குசலம் விசாரிப்பது அவனுக்கு சமீபகால வேலையாக இருந்தது. அவனால் அடிக்கடி வகுப்புக்குப் பிந்திச் செல்வதும் நிகழ்ந்தது. இருந்தாலும், ராணுவச்சிப்பாய் ஒருவனுடன் சிநேகிதமாகப் பேசுவதை மற்றவர்கள் பார்த்துக்கொண்டு செல்லும்போது பெருமையும் கிளர்ந்து மலர்ந்தது.
ரணசிங்கவிடம் சென்றேன். அவன் சிரிக்கவில்லை. ‘மல்லி எங்க போறது?’ என்றான். தினமும் டியூஷன் வகுப்புக்குச் செல்வது இவனுக்குத் தெரியாதா? தினமும் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்பான். நான் இதே பதிலை அட்சரம் பிசகாமல் சொல்வேன்.
‘ட்யூஷன்... படிக்க, படிக்க... வகுப்புக்குப் போறேன் சேர்’ என்றேன். முகத்தில் ஒரு புன்னகையை வைத்துக்கொண்டு. அவன் வீதிக் கரையோரமாக என்னை நிறுத்திவைத்து கதைத்துக்கொண்டிருந்தான். சைக்கிள் ஹாண்டிலை அவன் தடித்த கைகள் அழுத்திப் பிடித்திருந்தன. அவன் தோள்பட்டையில் இருந்து துப்பாக்கி, நாடாவில் இடுப்புக்கு கீழ் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது
ஏதோவொரு வாசம் கமழ்ந்துகொண்டிருந்தது. சன்னலைத் திறந்து வெளியே வேடிக்கை பார்த்தேன். பலாமரத்தில் அணில்கள் குறுக்கும் மறுக்குமாக ஓடிக்கொண்டிருந்தன. சிறிய ஆசுவாசம் பரவியது. அவசர அவசரமாக என் பாடசாலை உடைகளைக் களைந்து, மாற்றுடை மாற்றிவிட்டு சாப்பாடு மேசைப்பக்கம் சென்றேன். ஏற்கெனவே போட்டு மூடிவைத்திருந்த மதியத்து சோறு, கறிகளுடன் ஆறிப்போய் இருந்தது. சுவரிலிருந்த மணிக் கடிகாரத்தில் நேரத்தைப் பார்த்தேன். இரண்டு நாற்பது. இன்னும் இருபது நிமிடங்கள் இருக்கின்றன வகுப்புத் தொடங்க. பாதிவரை சாப்பிட்டுவிட்டு, கொப்பிகளோடு லுமாலா சைக்கிளில் ஏறி மிதித்தேன். வெயில் முதுகில் ஊடுருவிச் சுட்டது.
செம்மண் பாதை வளைந்து நெளிந்து சென்று தார் வீதியில் ஏறியது. இருபது மீற்றர் தூரம் சென்றிருப்பேன். ரணசிங்க என்னைச் சைகை காட்டி மறித்தான். ரணசிங்க ராணுவத்தில் இருக்கும் சிப்பாய். அடிக்கடி என்னை மறித்து, கொச்சைத் தமிழில் குசலம் விசாரிப்பது அவனுக்கு சமீபகால வேலையாக இருந்தது. அவனால் அடிக்கடி வகுப்புக்குப் பிந்திச் செல்வதும் நிகழ்ந்தது. இருந்தாலும், ராணுவச்சிப்பாய் ஒருவனுடன் சிநேகிதமாகப் பேசுவதை மற்றவர்கள் பார்த்துக்கொண்டு செல்லும்போது பெருமையும் கிளர்ந்து மலர்ந்தது.
ரணசிங்கவிடம் சென்றேன். அவன் சிரிக்கவில்லை. ‘மல்லி எங்க போறது?’ என்றான். தினமும் டியூஷன் வகுப்புக்குச் செல்வது இவனுக்குத் தெரியாதா? தினமும் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்பான். நான் இதே பதிலை அட்சரம் பிசகாமல் சொல்வேன்.
‘ட்யூஷன்... படிக்க, படிக்க... வகுப்புக்குப் போறேன் சேர்’ என்றேன். முகத்தில் ஒரு புன்னகையை வைத்துக்கொண்டு. அவன் வீதிக் கரையோரமாக என்னை நிறுத்திவைத்து கதைத்துக்கொண்டிருந்தான். சைக்கிள் ஹாண்டிலை அவன் தடித்த கைகள் அழுத்திப் பிடித்திருந்தன. அவன் தோள்பட்டையில் இருந்து துப்பாக்கி, நாடாவில் இடுப்புக்கு கீழ் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது
- 3 replies