kandiah Thillaivinayagalingam

"அது என்ன நீரிழிவு நோய் (சர்க்கரை நோய் / டயாபடீஸ்)?" / பகுதி: 01 “டயாபடீஸ்” என்பதற்கு தமிழில், சித்த மருத்துவத்தில், ஆயுர்வேதத்தில் பல பெயர்கள் காணப்படுகின்றன, தமிழில் இதை நீரிழிவு [நீீர்+அழிவு (diabetes)] என அழைத்தாலும் சித்த மருத்துவத்தில் சலக்கழிச்சல் [பரராஜசேகரத்திலும்] என்றும், ஆயுர்வேதத்தில் மதுமேகம் [வாதஜபிரமேகத்திலும்] என்றும் அழைக்கப் படுவதுடன், சித்த மருத்துவத்தின் ஆரம்பகாலத்திலேயே இதைப் பற்றி பாடல்களாக கூறப்பட்டுள்ளன. இந்த பாடல்களில் இது மேலும் மேகநீர், இனிப்பு நீர், நீரினைப் பெருக்கல் நோய்கள், சலரோகம், மிகுநீர், வெகுமூத்திரம், பிரமேகம், தித்திப்புநீர், நீர்ப்பாடு என கூறப்படுள்ளதும் குறிப்பிடத் தக்கது. தேரையர் சித்தரின் ஒரு பாடலில் "நீரிழிவின் குணத்தை நீயறிய விரித்து சொல்வோம், நீரினை பெருக்கல் ஒன்று, நீரினை மறுக்கள் ஒன்று, நீரிழிவுடனே கொல்லும் நீர்ச் சொட்டு வினைகள் ஒன்று" என கூறி இருப்பதை கவனிக்க. உதாரணமாக, சித்த மருத்துவத்தில் நோயின் பத்து அவதிகளாக அல்லது வேதனைகளாக, மெலிய வைப்பதில் இருந்து முதுகில் ஏற்படும் ‘நச்சுப்பரு’ (carbuncle / கார்பங்கிள்) கட்டிகள்வரை அடையாளமும் காட்டியுள்ளனர். கடைசியாக குணப்படுத்தப்படாத மேகநோயின் முடிவில், மெல்ல உடலை இளைத்துக் கொல்லும் என்றும் அது கூறுகிறது. ஏன் இந்த நோய் வருகிறது என்பதற்கு பல பாடல்களை அங்கு காண முடிகிறது. உதாரணமாக, "கோதையர் கலவி போதை: கொழுத்த மீனிறைச்சி போதை, பாதுவாய் நெய்யும் பாலும் பரிவுடன் உண் பீராகில் ... " அதாவது, பெண்போகம், பெரிய மீன், இறைச்சி, மற்றும் நெய், பால் அதிகம் உண்ணுதல் போன்றவை எனக் காரணங்களைப் பட்டியலிட்டிருக்கிறது. "மாதர் மயக்க மிகுதியினான் மதியி லச்ச மிகுதலினால் போதை தருங்கள் ளருந்துதலாற் புலான் மீனிறைச்சி நெய்ப்பாலால் சீத வுணவாற் பதனழிந்த தீனை விரும்பித் தின்பதால் ... " என்று இன்னும் ஒரு பாடல் கலவி, பயம், கள் அருந்துதல், புலால், மீன், நெய். இறைச்சி, பால், சீத உணவு [எல்லா பொருட்களும் உஷ்ணம் (சூடு) அல்லது சீதம் (குளிர்ச்சி) என்ற இரண்டில் ஏதாவது ஒரு வீரியம் உடையதாக இருக்கும்], பதனழிந்த [அழுகிய] உணவு உண்ணல், உறக்கமின்மை, போகம் [புலன்களால் அடையும் இன்பம்: Enjoyment of eight kinds. See அஷ்டபோகம்], தேக வருத்தம், வெயிலில் மிகு நடை, போன்றவற்றால் மேகநோய் வருமென கூறுகிறது. "மேகமெனு நீரிழிவு வரும் விதத்தை விளம்புகிறேன் முன்செய்த கன்மந்தன்னாற் றாகமுடன் மதுரபதார்த்தங்கள் நன்றாய்த் தான் புசிக்கையாலு சித்தனத்தின் மங்கை போக மதிகையாலு முட்டணந்தான் போதமிஞ்சுகையினாலுந்தயிர் , மோர் , நெய் , பால் , வேகமாய்ப் புசிக்கையாலுங் கொழுத்திறைச்சி யென்று முண்கையாலுவர் நீருண்கையாலே" என்று இந்த பாடலும் நீரிழிவு உண்டாகும் காரணத்தை விளக்குகிறது. அதாவது, முன் செய்த கன்மம் அதாவது, முன்வினைப்பயன் இதனைப் பரம்பரையென்றும் நாம் கருதலாம், அதிக தாகத்துடன் இனிப்பான பானங்கள் அருந்துதல். இனிப்பான பதார்த்தங்கள் புசித்தல். போகம் மிதமிஞ்சுதல், தயிர், மோர், நெய், பால் என்பவற்றை வேகமாய்ப் புசித்தல். இறைச்சி உண்பதாலும், உவர்நீர் உண்ணல், வழுதிலங்காய் (கத்தரிக்காய் / 'அரிசி சமைச்சிருக்கு ஆட்டிறைச்சி ஆக்கிருக்கு வடிவாய்ப் பொரிச்சிருக்கு வழுதிலங்காய் சுண்டிருக்கு' - மட்டக்களப்பு நாட்டுப்பாடல்) அதிகமாய்ப் புசித்தல். காலந்தவறி உணவு உண்ணல். நடை அலைச்சல், போதைப் பொருள் உண்ணல், அதிகமாய்க் கண்விழித்தல், இருகையால் நீருண்ணல், அதிகமான சூடு உடலில் ஏற்பட்டாலும் நீரிழிவு வந்து தொல்லை தரும் என்கிறது. மேலே கூறிய சித்த மருத்துவ காரணங்கள் எல்லாம் சரியென இன்று நாம் ஒத்துக்கொள்ள முடியாவிட்டாலும், பல காரணங்கள் ஒத்துப்போகக் கூடியவையாகவும் இருக்கின்றன. உண்மையில் நீரிழிவு என்பது கணையம் (பாங்க் ரியாஸ் / Pancreas : சதையி அல்லது சதையம் என்பது மாந்தரின் உடலில் வயிற்றுப் பகுதியில் இரைப்பைக்குச் சற்று கீழே இருக்கும் ஓர் உறுப்பு ஆகும். தென்னிலங்கையில் இது பல்குத்தி என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. இது காரட், முள்ளங்கி போல் உருவத்துடன், சுமார் 20-25 செ. மீ நீளம் உடைய ஓர் உறுப்பு ஆகும்) என்ற உறுப்பு அதன் சுரப்பு நீரான இன்சுலினைச் சுரக்காதலால், இரத்தத்தில் குளுக்கோசின் அளவு அதிகரிப்பதால், அளவுக்கதிகமான குளுக்கோஸ் சிறுநீரில் கலந்து வெளியாகிறது. இதுவே “ டயாபடீஸ்” என்னும் நீரிழிவு நோயாகும் என இன்று கூறப்படுகிறது. இரத்தத்தில் குளுக்கோசின் அளவு அதிகரித்தால் உடலின் உள்ளுறுப் புக்களான இருதயம் இரத்தக்குழாய்கள், நரம்பு, சிறுநீரகங்கள், கல்லீரல் போன்ற உறுப்புக்களுக்குப் பாதகத்தை ஏற்படுத்தும். கடைசியில் உயிருக்கே ஆபத்து விளைவிக்கக் கூடியது ஆகும். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 02 தொடரும்

"வாழ்வின் விளிம்பில் ஞானம் பிறக்குது!" [நீரழிவு நோயும் நானும்] "நாற்பது வயது தொப்பை விழுகுது கருத்த முடி நரை விழுகுது ஐம்பது வயது ஆட்டிப் படைக்குது குடைச்சலும் வலியும் எட்டிப் பார்க்குது சோர்வான உடல் எதோ கேட்குது ஐம்பதில் ஏறியதில் மகிழ்ச்சி அடையுது!" "ஆடிப் பாடுது துள்ளிக் குதிக்குது அறுபதை தாண்டி அலைக்கழிப்பு தருகுது வேடிக்கை வாழ்வை நினைவு ஊட்டுது மருத்துவம் படிக்க புத்தகம் தருகுது தலைமுதல் கால் விரல்கள் வரை படிக்காத பாடங்களை தேடச் சொல்லுது!" "கேட்காத வியாதிகளை அவிழ்த்து விடுகுது பச்சைக் காய்கறி பழக் கலவையை [சாலட்] பகலும் இரவும் சாப்பிட வைக்குது விரலை குத்தி சீனி பார்க்குது நடையும் பயிற்சியும் வாழ்வாய் போகுது கொஞ்சம் தவறினால் நீரிழிவு கொல்லுது!" "சிரித்த முகத்துடன் கட்டிப் பிடிக்குது கோலம் மாறும் காலம் அதுவென அறுபத்தி ஐந்து ஓய்வை சொல்லுது பேரப் பிள்ளை தோளில் ஏறுது எழுபது தாண்டி எண்பது வரவோ ஞானம் பிறந்து சவக்குழி தேடுது!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

என்னை அடிக்கடி தொந்தரவு செய்வது அல்லது அதிகமாக எனது ஆவலைக்கிளறுவது சமய நம்பிக்கையை கேள்வி கேட்கும் போது ஏன் இந்த மத பக்திமார்கள் அதை அவமதிப்பாக கருது கிறார்கள் என்பதே! நீங்கள் எடுத்துக் காட்டியது போல, எமது தமிழ் சித்தர்கள் இதைத் தான் செய்தார்கள். உண்மை அல்லது நிஜ நிலை அடைய முயன்றவர்களே இந்த சித்தர்கள் ஆவார். சாதி, சமய சடங்குகளை கடந்து; சமுகத்தில் பயனுடையவை எவை, என்பதைப் பிரித்தறிந்து அவற்றுள் புதுமைகளைப் புகுத்துகின்ற அறிஞர்களாகவும், சமுதாயத்தில் உள்ள ஏற்றத்தாழ்வுகளை, சாதி சமய மன மாச்சரியங்களை [பகைமைகளை] மாற்றக் கருதிய சீர்த்திருத்த வாதிகளாகவும் இவர்கள் வாழ்ந்தார்கள். இவர்கள் இந்த மத பக்தியாளர்களை வெளிப்படையாக கேள்வி கேட்டு எதிர்த்த தார்கள். கடவுளைத்தேடி எங்கும் அலைய வேண்டாம். 'உன்னுள்ளும் இருப்பான் என்னுள்ளும் இருப்பான், உருவம் இல்லா உண்மை அவன். இதை உணர்ந்தார் இங்கே உலவுவதில்லை' என்று உறுதியாக கூறினான். இன்னும் ஒரு சித்தர் 'சாஸ்திரங்களை எரித்தவனே' சித்தர் என்கிறார். இந்த எல்லா சாஸ்தி ரங்களும், வேதங்களும், புராணங்களும் மற்றும் பல்வேறு மத தரப்பினரும் மனித இனத்தை ஒரு கட்டுப்பாட்டுக்கு உட்பட்ட மிருகம் போல் மாற்று கிறார்கள். பொதுவாக, அதிகமான சமயம் மனிதனை சிந்திக்க விடாமல் கட்டுப் படுத்துகிறது. பல தெய்வ வழிபாடு நம்பிக்கைகள் இருந்த ஒரு காலத்தில், அதை எதிர்த்து அடுக்கடுக்காய் வினாக்கள் கொடுத்த சித்தர் சிவவாக்கியர் ஆகும். பிராமணர்களின் அர்த்தமற்ற சடங்குகளை எதிர்த்து குரல் கொடுத்தவர். 'வேதம் ஓதுபவர்கள் திருவடி ஞானம் அடைந்ததுண்டோ? பெறவில்லையெனின் பாலில் நெய் இருப்பது பொய்யாகிப் போகுமே. கோயில் ஏது? குளம் ஏது? கண்ட இடமெல்லாம் குழம்பி திரியும் மூடர்காள்!' என்று சிவவாக்கியர் உரத்துப் பேசும் போது நாத்தி கத்தின் குரலாகவே அவரது பாடல்கள் ஒலிக்கிறது. எம்முள்ளேயே அவன் குடிகொள்ளும் பொழுது, ஏன் நாம் புனித நீராட வேண்டும்? ஆலயம் போகவேண்டும்? புனித மலை எற வேண்டும்? இப்படி பல முக்கிய கேள்விகளை வினவுகிறார்.கடவுளின் பெயரால் சிலை உருவங்கள் செய்து வைத்து வணங்குவதும், அவைகளுக்குத் தினசரி பூசைகள், நைவேத்தியங்கள், திருவிழாக்கள் செய்வதும் என்று தொன்று தொட்டு நடந்து வரும் வழமைகளை மூடப் பழக்கங்கள் என்று இவர் சாடுகிறார். ஒரு பவுல் [Baul] பங்காள மொழி நாட்டுப் புற பாடல் 'எல்லாம் வல்லவனை எப்படி நீ அடைவாய்? போகும் வழி யெல்லாம் ஆலயம், போகும் வழியெல்லாம் மசூதி, போகும் வழியெல்லாம் குருக்கள், எல்லா பாதையும் மூடி விட் டனவே?? [the road to the Absolute is blocked by temples, mosques and the teachers '] என்கிறது மற்றும் ஒரு பவுல் பாடல்: "இவ்வுலகில் உன் மதம் என்ன? ஒவ்வொரு வனும் லாலனை கேட் டனர். லாலன் சொன்னான்: 'எப்படி மதம் இருக்கும்? நான் அதன் மேல் கண் வைக்கவில்லை. சிலர் கழுத்தை சுற்றி பூ மாலை அணிகிறார்கள், சிலர் தஸ்பீஹ் [tasbis] என்ற பிரார்த்தனை மணிகள் வைத்திருக்கிறார்கள் . எனவே மக்கள் சொல்கிறார்கள் இவர்கள் வேறு வேறு மதத்தினர் என, ஆனால் நான் கேட் கிறேன் , நீங்கள் பிறக்கும் போதும் உங்கள் மதத்தின் சின்னம் அணிந்த பிறந்தீர்களா? இல்லை சாகும் போது தானும் அதை அணிந்து போகிறீர்களா ? ' [Everyone asks: "Lalan, what's your religion in this world?"Lalan answers: "How does religion look?",I've never laid eyes on it.Some wear malas [Hindu rosaries] around their necks,some tasbis [Muslim rosaries], and so people say they've got different religions.But do you bear the sign of your religion when you come or when you go? "] என்று சித்தர்கள் மாதிரி வினாவுகிறது. சித்தர்கள் எந்த சமயத்துடனும் தங்களை இணைத்துக் கொள்ளவில்லை. மேலும் அவர்களின் சில சித்தாந்தங்கள் சங்க காலத்திலேயே ஆரம்பிக்கப் பட்டதாக கருதப் படுகிறது [கி மு 700 to கி பி 300], எனினும் அவை ஏழாம் நூற்றாண்டு முதல் பதினோராம் நூற்றாண்டுவரை வளர்ச்சி அடைந்து பண்ணிரெண்டாம் ஆண்டில் முழுமையடைந்த தாக கருதப் படுகிறது. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

உங்கள் பேரனுக்கு வாழ்த்துவதுடன் உங்களுக்கும் நன்றி

[01] பாரிஸ் சும் இத்தாலி பைசா கோபுரமும் பக்கத்துக்கு பக்கத்திலே இருக்குதா? கட்டாயம் பக்கத்தில் பக்கத்தில் இல்லை பாரிஷில் அந்த பையன் இருந்து இருந்தால், எவருமே 'பாரிஸ் பையா' என்று கூப்பிட மாட்டார்கள். அவன் வேறு ஒரு நாட்டுக்கு போகும் பொழுதுதான் அப்படி கூப்பிடுவார்கள். அது இயற்கை !. கொஞ்சம் சிந்தியுங்கள் !! அது தான் இங்கு நடந்தது. அவனின் திருமண விழா இத்தாலியில் !! பெண்ணின் பிறந்த பூமி இன்று அது !!! [02] Artificial intelligence கவிதையும் எழுதுமாமே உண்மையா ? உண்மை, ஆனால் தமிழில் இன்னும் அந்த நிலைக்கு வரவில்லை. நாளடைவில் வரலாம்? ஆனால் ஆங்கிலத்தில் ஓரளவு முழுமை பெறுகிறது. [03] இம்கூம் இதுவேறையா எனக்கு வந்த சந்தேகம் உண்மைதான் போல் உள்ளது நோ நெவெர்? அது என்ன சந்தேகம் ? வெட்கப்படாமல், ஒழிக்காமல் சொல்லுங்க?

"தமிழ் புத்தாண்டு" / பகுதி: 02 இன்றைக்கு எமக்கு கிடைக்கும் மிக மிகத் தொன்மையான தமிழ் நூல், தொல்காப்பியம் ஆகும். இது கி.மு 300க்கும் முன்னால் எழுதப் பட்டிருக்கலாம் என கூறப் படுகிறது. அதில் திணைகளைப் பற்றி கூறப் பட்டுள்ளது. திணை என்பது ஒழுக்கம், வாழ்க்கை நெறி என்பதைக் குறிக்கும். ஒழுகுதல் என்பது நன்னெறிகளோடு வாழ்தல் - living in conformity with the laws and normal behaviour - ஆகும். இந்த திணைகள் - முல்லை, குறிஞ்சி, பாலை, மருதம், நெய்தல் - நிலத்தை அடிப்படையாக வைத்துக் கொண்டு பகுக்கப்பட்ட பாகுபாடு எனினும், இது பொதுவாக மக்கள் வாழ்வியலோடு இணைந்தவையாக அமைந்திருந்தன. அடுத்து ஒவ்வொரு திணைக்கும் உரிய பொழுதுகள் கூறப்படுகின்றன. பொழுது என்பது காலக் கணக்கு. இன்று ஓர் ஆண்டை நான்கு பருவங்களாகப் பகுக்கின்றனர். அவை, கோடை, இலையுதிர், குளிர், வசந்தம் - Summer, Autumn, Winter, Spring - என்ற நான்கு பருவங்கள் ஆகும். எனவே, ஒவ்வொரு பருவத்துக்கும் மூன்று மாத காலம் உண்டு. நம் முன்னோர்களும் ஓர் ஆண்டைக் கார்காலம், கூதிர்காலம், பனிக்காலம், வேனில்காலம் எனப் பகுத்தனர். ஆனால், தமிழகப் பகுதியில் கார்காலம் எனப்படும் மழைக்காலமும், கூதிர்காலம் எனப்படும் குளிர்காலமும் வெகுசில மாதங்களே நீடிக்க, பனிக்காலமும், வேனில் காலமும் நீண்ட காலம் தொடர்வதைக் கண்ட அவர்கள், பனிக் காலத்தை முன்பனிக்காலம், பின்பனிக்காலம் என இரண்டாகவும், வேனில்காலத்தை, இளவேனில் காலம், முதுவேனில் காலம் என இரண்டாகவும் பிரித்தனர். இந்த, கார், கூதிர், முன்பனி, பின்பனி, இளவேனில், முதுவேனில் என்ற ஆறு காலங்களையும் பெரும் பொழுது எனக் கூறினர். இவை ஆறும், ஆவணி தொடங்கி, ஒவ்வொன்றும் முறையே இரண்டு மாதங்கள் கொண்டவை ஆகும். இனி தொல்காப்பியர் தொகுத்த திணை, பெரும் பொழுதை [காலத்தை] பார்ப்போம். "மாயோன் மேய காடு உறை உலகமும் சேயோன் மேய மை வரை உலகமும் வேந்தன் மேய தீம் புனல் உலகமும் வருணன் மேய பெரு மணல் உலகமும் முல்லை குறிஞ்சி மருதம் நெய்தல் எனச் சொல்லிய முறையான் சொல்லவும் படுமே. காரும் மாலையும் முல்லை. குறிஞ்சி,கூதிர் யாமம் என்மனார் புலவர்." ஆக, கார் காலம் தான், திணைகளுள் முதல் காலமாகக் குறிக்கிறது தொல்காப்பியம்! [இங்கு, என்மனார் புலவர் என மொழிப என ஆசிரியர் கூறியிருப்பதால், இந்தக் காலப் பகுப்பு தொல்காப்பிய விதி அல்ல - தமிழர் மரபு என்பது புரியும்.அதாவது, * முதல் திணை = முல்லை! * முதற் காலம் = மழைக் காலம்! எனினும் உறுதியாக, இது தான் புத்தாண்டுத் தொடக்கம் என நேரடியாக இங்கு கூறவில்லை? இது திணை வரிசை மட்டுமே! ஆனால் இதற்கு உரை எழுதிய நச்சினார்க்கினியர், கால உரிமை எய்திய ஞாயிற்றுக்கு உரிய சிங்க ஓரை முதலாக, தண்மதிக்கு உரிய கற்கடக ஓரை ஈறாக வந்து முடியுந்துணை ஓர் யாண்டாம் என்கிறார். சிம்ம ஓரைக்கு உரிய மாதம் ஆவணி. கடக ஓரைக்கு உரிய மாதம் ஆடி. ஆவணி, புரட்டாசி பொதுவாக கார்காலம் என்பர். ஆகவே, நச்சினார்க்கினியரின் உரையின் படி, கார்காலம் அல்லது சிங்க ஓரை (ஆவணி) முதல் மாதம் என்றும், திங்களுக்கு உரிய கடக ஓரை (ஆடி) இறுதி என்று நாம் வெளிப்படையாக கருதலாம்? இங்கு தையும் இல்லை சித்திரையும் இல்லை என்பதை கவனிக்க. அதே போல, சோழப் பேரரசு காலத்தில், கி.பி 10ஆம் 11ஆம் நூற்றாண்டுகளில், உருவாக்கப் பட்ட, நிகண்டுகளிலும் [thesauruses], சூடாமணி நிகண்டு, திவாகர நிகண்டு போன்றவற்றில் ஆவணியே முதல் தமிழ் மாதமாக கூறுகிறது. உதாரணமாக, 'காரே , கூதிர், முன்பணி, பின்பணி, சீர் இளவேனில், முதுவேனில் என்றாங்கு இருமூன்று வகைய பருவம் அவைதாம் ஆவணி முதலா இரண் டிரண்டாக மேவின திங்கள் எண்ணினர் கொளலே.' என்று திவாகர நிகண்டு பாடுகிறது. இப்பாடல் கார் முதலிய ஆறு பருவங்களையும் முதலில் குறிப்பிட்டு, பிறகு இப்பருவங்கட்கு உரியனவாக ஆவணி முதலாக இரண்டிரண்டு திங்கள்களாக எண்ணிச் சேர்த்துக் கொள்க என்று கூறுகிறது. திருஞானசம்மந்தரும் கபாலீச்சரம் என்னும் கோயிலில் இறந்த ஒரு பெண்ணை உயிர்பிக்க, தேவாரம் பாடும் பொழுது, முதல் பாட்டில், "ஒட்டிட்ட பண்பி னுருத்திர பல்கணத்தார்க் கட்டிட்டல் காணாதே போதியோ பூம்பாவாய்.", நெருக்கமான அன்புடைய மாகேசுரர்களுக்குத் திருவிழாக்காலங்களில் [ஆவணி / பூரட்டாதியில் நிகழ்வது] அன்பர்கள் அமுது செய்விக்கும் காட்சிகளைக் காணாது செல்வது முறையோ? என்று தொடங்கி, "ஐப்பசி யோண விழாவு மருந்தவர்கள் துய்ப்பனவுங் காணாதே போதியோ பூம்பாவாய்" [ஐப்பசி ஓணம்], "தளத்தேந் திளமுலையார் தையலார் கொண்டாடும் விளக்கீடு காணாதே போதியோ பூம்பாவாய்." [கார்த்திகை விளக்கீடு], என பாடி, ..........., இறுதியாக "பெருஞ்சாந்தி காணாதே போதியோ பூம்பாவாய்." [பெருஞ்சாந்தி / நீர்முழுக்கு] என்று முடிக்கிறார். இங்கும் ஆவணியில் இருந்து ஒரு ஆண்டில் நடக்கும் திருவிழாக்களை வரிசைப் படி குறிப் பிடுகிறார். குறைந்தது 2300 ஆண்டுகளுக்கு முன் இயற்றப்பட்ட தொல்காப்பியத்திலும் இதையே நாம் கண்டோம். எனவே, இங்கே கார்ப்பருவமாகிய ஆவணியை முதலில் தொடங்கிக் கூறியிருப்பதில் ஏதோ பொருள் இருக்கிறது என நாம் ஊகிக்கலாம்? பண்டைத் தமிழகத்தில் "மழை வருதலே", முதன்மையாக / மங்களகரமாகக் கருதப்பட்டதோ என்னவோ? மேலும் எட்டுத் தொகை / பத்துப் பாட்டு போன்ற பல பாடல்களில் தை திங்களும் தை நீராடலும் கூறப் பட்டு இருக்கிறது. ஆனால் எந்த ஒரு இடத்திலும் தை தான் வருடத்தின் [ஆண்டின்] தொடக்கம் என நேரடியாக எங்கும் கூறவில்லை? எனினும் தமிழ் மரபில் & சங்க இலக்கியங்களில் ..... மிகச் சிறப்பாக / மிக அதிகமாகப் பேசப்படும் /போற்றப்படும் மாதமாக = தை! அல்லது "தைஇத் திங்கள்" இருக்கிறது. “வான்பெயல் நனைந்த புறத்த நோன்பியர் தைஊண் இருக்கையின்.........” , பனி பெய்து நனைந்த முதுகுடன் நோன்பு நோற்கும் பெண்கள் தைமாத விரத உணவை உண்ண இருந்தது போல் தோன்றியது என்கிறது நற்றிணை :22 “தைஇத் திங்கள் தண்கயம் படியும்பெருந்தோள் குறுமகள்“ , தைமாதத்தின்கட் குளிர்ந்த பொய்கையைப் போல என்கிறது நற்றிணை :80 “தைஇத் திங்கள் தண்ணிய தரினும்“ , தை மாதத்திற் குளிர்ந்தனவாகிய, குளிர்ச்சியையுடைய சுனையிலுள்ள தெளிந்த நீரைத் தந்தாலும் என்கிறது குறுந்தொகை :196 “தைஇத் திங்கள் தண்கயம் போல்கொளக் கொளக் குறையாக் கூழுடை வியனகர்“, தேன் போன்ற இனிய இசையை அளிக்கும் சிறிய யாழையுடைய பாண! ...... கிள்ளி வளவனின் நாடு, தை மாதத்தில் தெளிந்த குளிர்ந்த நீரையுடைய குளம் போல் கொள்ளக் கொள்ளக் குறையாத உணவுப் பொருட்களுடைய அகன்ற பெரிய நகரங்களுடையது ..... பரிசு கிடைக்குமா என்று நீ ஐயப்படத் தேவையில்லை. வாழ்க பண்ணனின் தாள்கள்! என்கிறது புறநானுறு :70 “நறுவீ ஐம்பால் மகளிர் ஆடும்தைஇத் திங்கள் தண்கயம் போல“, உன் மனைவி உன்மேல் சொல்லில் அடங்காத கோபத்திலிருக்கிறாள். ஏனென்றால், தைமாத நோன்பிருக்கும் மணம் பொருந்திய மலர்களையும் கூந்தலையும் கொண்ட மகளீர் பலரும் ஒரே குளத்தி்ல் தோய்ந்து நீராடுவார்கள் அல்லவா? அப்படி உன்னுடைய மார்பு, பலபெண்கள் தோய்ந்து, துய்க்கும் கயமாக (குளமாக) இருக்கிறது என்பது உன் மனைவிக்குத் தெரிந்திருக்கிறது அல்லவா! என்கிறது ஐங்குறுநூறு :84 "வையெயிற்றவர் நாப்பண் வகையணிப் பொலிந்து நீ தையில் நீராடி தவம் தலைப் படுவையோ?”, நீ தைத் திங்களில் நீராடிய தவத்தின் பயனைப் பெறுவாயோ ? என்று கேட்கிறது கலித்தொகை :59:12-13 "பொய்தல மகளையாய், பிறர் மனைப் பாடி, நீ எய்திய பலர்க்கு ஈத்த பயம் பயக்கிற்பதோ?, விளையாட்டுத்தனமான நோன்பாகிய சடங்குகள் நீ கடை பிடித்ததாலும், பிறர் மனையின்கண்ணே நீ பாடியதாலும் பெற்ற பலன் உனக்கு பயன் தருவதொன்றோ? என்று கேட் கிறது கலித்தொகை : 59:16-17 ‘தாயருகே நின்று தவத் தைந்நீராடுதல் நீயறிதி வையை நதி’, தவம் செய்பவர் போலக் காணப்பட்டதாலும், தாய்மார் அருகில் நின்றதாலும், வையையில் நிகழ்ந்த மகளிர் ஆட்டம் தைந்நீராடல் போல் காணப்பட்டது என்கிறது பரிபாடல் :11;91-92. அதே சங்கத் தமிழ் மரபில், பின்னால் வந்த ஆண்டாளும் பாடுகிறாள்! தையொரு திங்கள் = சிறப்பான விழா! தமிழில் சிறப்பான மாதம்! நக்கீரர் எழுதிய நெடுநல்வாடையில் "திண் நிலை மருப்பின் 'ஆடு தலை' ஆக, விண் ஊர்பு திரிதரும் வீங்கு செலல் மண்டிலத்து," [160 /161] என்ற இரு வரிகளை காண்கிறோம். இது, திண்ணிய நிலையினையுடைய கொம்பினையுடைய மேடராசியை முதலாகக் கொண்டு, விண்ணில் ஊர்ந்து திரிதலைச் செய்யும் மிகுந்த ஓட்டத்தையுடைய ஞாயிற்றோடு என்று பொருள் படும். [தலை = முதல்! (தலையாய = முதன்மையான)]. சூரியன் மேஷத்தில் புகுவது, சித்திரை மாதம் ஆகும். இங்கு, நக்கீரர் மேஷம் [ஆடு / Aries ] தான் முதல் என்று கூறுகிறார் .அதாவது ராசி மண்டலத்துக்கு முதல்! "வீங்கு செலல் மண்டிலத்து" என்கிறார். ஆனால் எங்கும் ஆண்டுக்கு முதல் என்று கூறவில்லை ? மேலும் மேஷம் புகுவதே, "ஆண்டின் தொடக்கம் " என்பதற்கு என்ன ஆதாரம்? சிலப்பதிகாரம், இந்திர விழா வைப் பற்றி கூறும் பொழுது, "நடுக்கு இன்றி நிலைஇய நாள் அங்காடியில் சித்திரைச் சித்திரைத் திங்கள் சேர்ந்தென, ‘வெற்றி வேல் மன்னற்கு உற்றதை ஒழிக்க’ என, சொல்கிறது. இது சித்திரை திங்களில், அதாவது இளவேனில் காலத்தில் [வசந்த காலத்தில்] நடந்தது என்கிறது. அவ்வளவுதான். அது காமவேள் விழா / காதல் விழா (Valentines Day) என்று தான் சொல்கிறது . ஆனால் அதைப் "புத்தாண்டு" அல்லது வருடத்தின் தொடக்கம் என்று சொல்லவில்லை? மேலும், அறுபது வருட சுற்றுகளின் பெயர்கள் சோழர் கல்வெட்டில் இருந்தாலும் ..... அவை பிற்காலத்தில் சேர்க்கப்பட்டவையே ஆகும் ? எனவே, தமிழ்ப் புத்தாண்டு நாள் பண்டை இலக்கியங்களில் கிடையாது! அவை பிற் கால சேர்க்கையே. அதனால் தான் அவை பழைய தமிழ் இலக்கியங்களில் கூறப்படவில்லை போலும். எப்படி ஆயினும், பல வருடங்களாக வரலாற்று ரீதியாக தமிழ் நாட்டிலும் ஈழத்திலும் மற்றும் பிற இடங்களிலும் சித்திரை மாதத்தின் முதல் நாள் புத்தாண்டாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. வீட்டு வாசலில் கோலம் போட்டு விருந்து படைத்து இந்த நாளை கொண்டாடுகிறார்கள். சூரியன் மேட வீட்டிற்கு [மேஷ ராசிக்கு / இளவேனில் கால தொடக்கத்தை] போவதை, இந்து மாதத்திற்குள் உள்வாங்கப்பட்ட தமிழர்கள் தமது புதுவருட ஆரம்பமாக கருதுகிறார்கள். இது தமிழ் மாதம் சித்திரை தொடக்கத்தில் நிகழ்கிறது. சாத்தனார் என்பவர் ஆக்கிய, கூத்துக் கலை பற்றிய இலக்கண நூலான, முதலாவது அல்லது இரண்டாவது நூற்றாண்டை சேர்ந்த, கூத்த நூல், ஒவ் ஒரு மாதத்துடனும் தொடர்புடைய மேகங்களை விபரிக்கும் பொழுது, ஒரு வருடத்தில் உள்ள மாதங்களை, வரிசை முறை படி சித்திரை திங்கள் தொடக்கி பங்குனி திங்கள் முடியும் வரை கூறுகிறார். அவ்வளவு தான். எந்த இடத்திலும் இது ஆண்டின் தொடக்கம் என கூறவில்லை? கை விஷேடத்துடன், இலங்கை தமிழர்கள் தமது பாரம்பரிய புது வருடத்தை, சித்திரை ஒன்றில் கொண்டாடுகிறார்கள். "எவர் கையால் முதற் பணம் கிடைக்கிறதோ, அவரது கைவளம் பணக்காரனாக்கும்" என்ற நம்பிக்கையிலேயே கை வளம் (கை விஷேடம்) நடைமுறை புத்தாண்டு காலத்தில் பின்பற்றப்படுகிறது. இந்த நிகழ்வு ஏர் அல்லது கலப்பை (Plough) மூலம் நிலத்தைக் முதலாவதாக கிளறிப் புது பயிர்ச் செய்கைக்கு உகந்ததாக மற்றும் நிகழ்வாகவும் கொண்டாடப்படுகிறது. இந்த புது வருட புண்ணிய காலத்தில் சகலரும் "மருத்து நீர்" தேய்த்து குளித்து புது வருடத்தை ஆரம்பிப் பார்கள். போர்த் தேங்காய் உடைத்தலும் மாட்டு வண்டி பந்தயமும் கொண்ட்டத்தை மெருகேற்றும். அது மட்டும் அல்ல குடும்ப வருகைகளும் நடை பெரும். என்றாலும் பழைய தமிழ் இலக்கியத்திலோ சரித்திரத்திலோ, சித்திரை மாதத்தில் தான் புது வருடம் பிறக்கிறது என்பதற்கு எந்த ஆதாரமும் இல்லை. பொதுவாக நாட்டு வழக்கில், “தை பிறந்தால் வழி பிறக்கும்” என்ற மூதுரை எல்லோரும் அறிந்த ஒன்றாகவே இருக்கிறது. சித்திரை உண்மையிலேயே வருடப் பிறப்பாக இருந்தால், ஏன் "சித்திரை பிறந்தால் வழி பிறக்கும்" என வழக்கில் இல்லாமல் இருக்கிறது? இது ஜோசிக்க வேண்டிய ஒன்று? பூமி ஒரு முறை கதிரவனைச் சுற்றிவரும் காலமே ஓர் ஆண்டாகும். இச்சுழற்சியில் ஒருபாதிக் காலம் கதிரவன் வடதிசை நோக்கியும் மறுபகுதிக் காலம் தென்திசை நோக்கியும் செல்வதாகக் காணப் படுகிறது. இதனால் ஓராண்டில் சூரியனின் பயணம், வடசெலவு (உத்ராயணம்) என்றும் தென்செலவு (தட்சனாயணம்) என்றும் சொல்லப்படும். தை முதல் ஆனி வரை ஆறு மாதம் வடசெலவும், ஆடி முதல் மார்கழி வரை தென்செலவு மாகும். அந்த வகையில், கதிரவன் வட செலவைத் [பயணம்] தையில் தான் தொடங்குகிறது. மகர ரேகைக்கு வந்து வடக்கு நோக்கி சூரியன் திரும்புவதை தான் மகர சங்கராந்தி (tropic of capricorn, tropos means to turn) என்கிறார்கள். அதுவே தமிழகத்தில் பொங்கல் எனப்படுகிறது. எனவே சூரியனின் அடிப்படையில் காலண்டர்கள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது என்றால் சூரியனின் துவக்க பயணத்தின் அடிப்படையில் ஒன்று ஆடியில் இருக்க வேண்டும், அல்லது தையில் புத்தாண்டு வர வேண்டும் அல்லவா? எப்படி ஆயினும், இன்று நாம் புது வருடத்தை கொண்டாடுவோம் . உங்கள் அனைவருக்கும் எமது புத்தாண்டு வாழ்த்துகள்! [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] முடிவுற்றது

"தமிழ் புத்தாண்டு" / பகுதி: 01 "தமிழ் புத்தான்டு, சிக்கலாகி போனது ஜனவரியா? ஏப்ரலா? ஒரே முழக்கம் என்னைக் குழப்பி, தடுமாற்றிப் போனது வாழ்த்துச் சொல்ல, தடுத்துப் போனது!" "பட்டிமன்றம், விவாதம், பல கேள்விகள் தையா? சித்திரையா? ஒரே அலசல் சித்திரை ஒரு மத விழா?, தையோ ஒருங் கிணைக்கும் தமிழர் விழா!" "கொஞ்சம் மறந்து, இன்று கொண்டாடுவோம், பழையன கழியட்டும், புதியன மலரட்டும் இனிப்புடன் காக்கை கரைதலும் கேட்கட்டும் வசந்தம் வீசட்டும், புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்!" தமிழ் புத்தாண்டு ஜனவரி [தை] 14 /15 /16 அல்லது ஏப்ரல் [சித்திரை] 14 /15 /16 என்பதில் ஒரு கருத்து மாறுபாடு காணப்படுகிறது. பல ஆண்டுகளாக நாம் தமிழ் மாதம் சித்திரை முதலாம் திகதி புத்தாண்டை கொண்டாடுவது ஒரு பாரம்பரியமாக இருந்துள்ளது. என்றாலும் சித்திரை முதல் நாளில் ஆரம்பிக்கும் ஆண்டுகளின் கணக்கு சுழற்சி முறையில் இருக்கும். அறுபது ஆண்டுகள் மீண்டும் மீண்டும் வந்தபடியே இருக்கும். அது பற்சக்கர முறையில் உள்ளதைக் கவனிக்கலாம்?. இந்த அறுபது ஆண்டுகளுக்கும் 'பிரபவ' முதல் 'அட்சய' என்று அறுபது பெயர்கள் இருக்கின்றன. இந்த அறுபது பெயர்களில் ஒன்று கூட தமிழ்ப் பெயர் கிடையாது. அனைத்துமே வடமொழிப் பெயர்கள். இந்தியாவில் / அதன் பின் தென்னாட்டில், ஆரியர்களின் ஊடுருவலால், தமிழரின் சைவ மதம் இந்து மதத்திற்குள் உள்வாங்கப் பட்டதால், இந்த ஆண்டு முறை படிப்படியாகப் பரப்பப்பட்டு நிலை நிறுத்தப் பட்டது எனலாம். அதனால் தான் இன்னும் ஆண்டின் பெயர்கள் வட மொழி பெயர்களாகக் காணப் படுகின்றன. 60 ஆண்டுகள் எப்படி உருவாகின என்பதற்கு ஒரு அழகான புனைகதை முன்வைக்கப் படுகிறது. இதன் விளக்கம் மிகுந்த ஆபாசம் நிறைந்ததாகும். சென்னையில் வாழ்ந்த ஆ.சிங்காரவேலு முதலியார் (1855-1931) அபிதான சிந்தாமணி எனும் இலக்கிய கதைக்களஞ்சிய நூலை 1910-ல் வெளியிட்டார். அவரது மகன் 1934-ல் இரண்டாம் பதிப்பு வெளியிட்டபோது இந்தக் கதை அங்கு சேர்க்கப்பட்டுள்ளது குறிப்பிடத் தக்கது. எனினும், இந்த ஆரியக் கதையை தவிர்த்து, இந்த 60 ஆண்டுகள் நாட்காட்டி [காலண்டர்] முறையை ஆய்வு செய்யும் பொழுது, இது காலத்தைப் பற்றிய மனித அறிவின் பரிணாம வளர்ச்சிப் பாதையில் ஒரு கட்டமே என நாம் கருதலாம். இன்றைய இராக் [Iraq] எனப்படுகிற நாட்டின் தென் பகுதியில் வாழ்ந்த தமிழர்களின் [திராவிடர்களின்] மூதாதையர் என கருதப்படும் சுமேரிய மக்களும் 60 வருடங்கள் கொண்ட ஒரு முறையை பயன்படுத்தி யுள்ளனர். அதே போல, இன்றைய மத்திய அமெரிக்காவை சேர்ந்த மெக்சிகோ, கவுதமாலா, ஹோண்டுராஸ் ஆகிய நாடுகளில், கி.மு., 2500 முதல் கி.பி., 950 வரை வாழ்ந்த, மாயன் நாகரிக மக்களும் 60 ஆண்டுகள் சுழற்சி முறையைப் பயன்படுத்தி யுள்ளனர் எனவும் தகவல்கள் உள்ளன. அது மட்டும் அல்ல, இந்த மாயன்களால், 'குக்கிள்கான்'[குகுல்கன் அல்லது குவெட்சால்கோட்டில் / Kukulcan or Quetzalcoatl / Maya snake deity, பாம்புக் கடவுள், the Mayan’s supreme god] என்னும் அவர்களுடைய கடவுளுக்காகக் சிசேன் இட்ஷா பிரமிட் [சிசென் இட்ஸா / Chichen Itza pyramid] கட்டப்பட்டது. உண்மையில் இந்தக் குக்கிள்கான் / குகுல்கன் ஒரு கடவுள் அல்ல, அவர் கிழக்குப் பக்கத்தில் இருந்து கப்பல் மூலம் மாயன்களிடம் வந்து சேர்ந்த ஒருவர் என்று கருதப்படுகிறது. இந்தக் குக்கிள்கான் / குகுல்கன் தான், மாயன்களின் அறிவுக்கே அடிப்படைக் காரணமானவர் என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் சொல்கிறார்கள். வெளிரிய மங்கலான தோற்றமும் தாடியும் கொண்ட இந்த குகுல்கன் அல்லது குவெட்சால்கோட்டில் அல்லது எவராயினும், இவர் ஒருவர் அல்ல, அதிகமாக பல நபர்களை கொண்ட ஒரே இனத்தை சேர்ந்த ஒரு கூட்டம் என கருதப் படுகிறது. பண்டைய மாயன் மக்களின் சிலம் பலம் (Chilam Balam / அவர்கள் மொழியில் சிறுத்தையை "பலம்" என்றும், சிலம் என்பதை பூசாரி என்றும் சொல்வார்கள்.) என அழைக்கப் படும் மத புத்தகம், மெக்ஸிகோ நாட்டின் உள்ள யுகடான் [Yucatan] பகுதியினை வாழிடமாக கொண்ட முதல் மக்கள், நாக மக்களென்றும் [நாகர் / People of the serpent] அவர்கள் கிழக்கில் இருந்து படகில் அங்கு தமது தலைவர் இட்ஸாமானவுடன் [Itzamana] வந்தவர்கள் என்கிறது. அப்படிக் கிழக்கில் இருந்து வந்தார் என்றால், எங்கிருந்து வந்திருப்பார் என்று பார்த்தால், அந்த கால பகுதியில், இரண்டே இரண்டு விடைகள் தான் உண்டு. ஒன்று அவர் சுமேரியாவில் இருந்து வந்திருக்கலாம் அல்லது தமிழர்களின் பிரதேசத்தில் இருந்து வந்திருக்கலாம் என்பவையே அவை ஆகும். என்றாலும் பத்து வருடம் அங்கு தங்கி இருந்து ஆட்சி செய்த பின், அவர்கள் வந்த வாறே, அவர்கள் சூரியன் உதிக்கும் திசை நோக்கி மறந்து போனார்கள் என்கிறது. சீனாவிலும் இந்த 60 வருட சுழற்சி முறை இன்னமும் புழக்கத்தில் உள்ளது என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. எது எப்படி ஆயினும், 1921 ஆண்டிலும் அதன் பின்பும் தமிழ் அறிஞர்களால் தை பொங்கலே தமிழர் புத்தாண்டு என கோரிக்கை விடப்பட்டுள்ளது. தமிழறிஞர்கள் பலர் 1921 இல், சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில் ஒருங்கே கூடி ..... . தமிழ் ஆண்டு பற்றி, ஆய்ந்து அறிவித்தார்கள்! மறை மலை அடிகள், தமிழ்த் தென்றல் திரு.வி. க, நாவலர் ந.மு. வேங்கடசாமி நாட்டார், நாவலர் சோம. சுந்தர பாரதியார், முத்தமிழ்க் காவலர் கி.ஆ.பெ. விசுவநாதம் மற்றும் பலர் ஒன்று கூடி இந்த ஆய்வு நடைப் பெற்றது.! ஆனால், அவர்கள் என்னென்ன விவாதித்தார்கள், அந்த ஆய்வுக் குறிப்புக்கள் என்னென்ன? என்பது இன்று வாசிக்கக் கிடைக்கவில்லை! இறுதி அறிக்கை மட்டுமே கிடைக்கிறது! அதில் சொல்லியிருப்பது : * இப்போது சொல்லப்படும் பிரபவ - விபவ என்னும் அறுபதாண்டுகள், தமிழ் அல்ல! * திருவள்ளுவர் பெயரில், நாம் ஒரு தொடர் ஆண்டினைப் பின்பற்றல் நலம்! - அதையே தமிழ் ஆண்டு என இனிக் கொள்ள வேண்டும்! * திருவள்ளுவர் காலம் கி.மு. 31= எனவே ஆங்கில ஆண்டுடன் 31- ஐக் கூட்டினால் திருவள்ளுவர் ஆண்டு! எனினும் திருவள்ளுவர் காலம் கி.பி. 4ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முன்பு இருந்ததற்கு வாய்ப்பில்லை என்று ‘The Smile of Murugan on Tamil Literature of South India’ என்கிற நூலில் செக்கோசுலேவியாவில் பிறந்த பெரும் தமிழறிஞர் பேராசிரியர் கமில் சுவலபில் கூறுகிறார். திருக் குறளின் மொழி, முந்தைய நூல்களின் மேற்கோள் காட்டல், வட மொழிச் சொற்களின் பயன்பாடு, சமண மதத்தின் தாக்கம் ஆகியவைகளை வைத்துப் பார்க்கையில் திருக்குறள் சங்கக்காலத்திற்குப் பின்புதான் எழுதப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று கட்டாயம் நாம் உணரலாம். ஆகவே சரியாக திருக்குறளின் காலத்தைக் கணிப்பது மிகக் கடினமானதாகவும் சர்ச்சைக்குரியதாகவும் இன்னும் இருக்கிறது? மீண்டும் சில ஆண்டுகள் கழித்து, திருச்சி அகிலத் தமிழர் மாநாடு என்ற பெயரில் பசுமலை சோமசுந்தரப் பாரதியார் தலைமையில் ஒரு மாநாடு நடை பெற்றது. இதில் கா.சுப்ரமணியனார், மதுரைத் தமிழவேள், பி.டி. இராசன், தெ.பா. மீனாட்சி சுந்தரனார், புலவர் கா.ப.சாமி, திரு வி.க. மறைமலை அடிகள, தந்தை ஈ.வெ.ரா.பெரியார், ஆகியோர் கலந்து கொண்டனர். மேலும் ஏப்ரல் 14 ஐ, பொதுவாக இந்து புத்தாண்டு [Hindu New year] என்றே கூறுகிறார்கள். இலங்கை நாட்காட்டியில் இந்து, சிங்கள புது வருடம் என குறிக்கப்பட்டு இருப்பதையும் கவனிக்க. அது மட்டும் அல்ல, இது, இந்து , புத்த புது வருடம் என குறிக்கப்படவில்லை என்பதையும் நாம் கவனிக்க வேண்டும். இது ஏன் என்றால் வேறு நாடுகளில் உள்ள மற்ற பவுத்தர்கள் தங்களுக்கு என வேறு புது வருட திகதிகள் வைத்திருப்பதால் ஆகும். இந்துக்களால் நம்பப்படும் புராணத்தை இனி இங்கு சற்று விரிவாக ஞாபகப்படுத்துவது நல்லது என நம்புகிறேன். ஒருமுறை நாரதமுனிவர், 'கடவுள்' கிருஷ்ணனை நோக்கி, "நீங்கள் அறுபதினாயிரம் கோபிகைகளுடன் கூடி இருக்கின்றீரே, எனக்கு ஒரு பெண்ணையாவது தரக்கூடாதா?" என்று கேட்டாராம். அதற்குக் கிருஷ்ணன், "என்னுடன் இல்லாமல் வீட்டில் தனியாய் இருக்கும் பெண்ணை நீ எடுத்துக்கொள் என்றாராம். இதற்கு நாரதர் உடன்பட்டு அறுபதாயிரம் வீடுகளிலும் சென்று பார்த்தார். ஆனால் எங்கும் கிருஷ்ணன் இல்லாத பெண்களைக் காண முடியாததால் , நாரதர் மீண்டும் கிருஷ்ணனிடமே வந்து அவர் திருமேனியில் மோகம் கொண்டு அவரை நோக்கி "நான் உங்களிடமே பெண்ணாக இருந்து வாழ விரும்புகிறேன்" என்றார். கிருஷ்ணன் நாரதரை "யமுனையில் குளித்தால் பெண்ணாய் மாறுவாய்" எனச் சொல்ல, நாரதர் அவ்வாறே செய்து, ஓர் அழகுள்ள பெண்ணாக மாறினாராம். பின் 'கடவுள்' கிருஷ்ணனுடன் அறுபது வருடம் வாழ்ந்து, அறுபது மகன்களைப் பெற்றார். பிராமண, ஆரிய சமூகம் எவ்வளவு தூரம் ஆணை மையமாக கொண்ட , தந்தை வழிச் சமூகம் என்பதை இது தெட்டத் தெளிவாக காட்டுகிறது. இந்த அறுபது பிள்ளைகளிலும் ஒரு மகள் - பெண்-கூட கிடையாது?. தொண்மையான எல்லா கலாச்சாரங்களிலும் ஆரம்பகாலத்தில் தாய் தெய்வங்களே இருந்துள்ளன ….. இவற்றுக்கு நிகரான தந்தை தெய்வங்கள் இருந்ததில்லை … .. உதாரணத்திற்கு தமிழர்களின் ஆரம்ப கால தெய்வமான கொற்றவை. இவள் வன தெய்வமாகவும், வேட்டுவ தெய்வமாகவும் வழங்கப்பட்டாள். சிலப்பதிகார காலம் வரை இவள் தான் பிரதான கடவுளாக இருந்திருக்கிறாள். அதன் பிறகு இவள் வனகாலியாக மாறி, வேலனுக்கு தாயாகி, அப்புறம் சிவனின் மனைவியாகி போன தெல்லாம் காலப் போக்கில் ஏற்பட்ட பரிணாமம். இந்த நாரதர் பெற்ற அறுபது மகன்களும், 'பிரபவ' [Prabhava] தொடங்கி 'அட்சய' [Akshaya] வரை பெயர் பெற்றார்கள். இவர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு வருடமாகும் வரம் பெற்றார்கள். இப்படித்தான் சித்திரை முதல் நாளில் ஆரம்பிக்கும் புத்தாண்டு வரலாறு செல்கிறது. இந்த கதை உண்மையோ பொய்யோ என்பதை விட , இப்படியான அருவருக்க தக்க வரலாற்றின் அடிப்படையில் புத்தாண்டை நிர்ணயிப்பது, அறிவியல், பொது விவேகம் இவைகளுக்கு ஏற்புடையவை அல்ல. அது மட்டும் அல்ல இந்த 60 பெயர்களும் தமிழ் பெயர் அல்ல. அப்படியாயின் இது எவ்வாறு தமிழ் புது வருடமாக இருக்கக்கூடும் ? "இப்போது வழங்கும் "பிரபவ' தொடங்கி "அட்சய' ஈறாக 60 ஆண்டுப் பெயர்கள் வட இந்தியா மன்னன் சாலி வாகனன் என்பவனால் [கி.பி 78 இல்] ஏற்பட்டவை என்பது இன்னும் ஒரு கருத்து. இந்த 60 ஆண்டுகளும் சுற்று ஆண்டுகள். தொடர் ஆண்டுகள் அல்ல. அதாவது 61 ஆவது ஆண்டில் மீண்டும் 1 ஆவது ஆண்டு வந்துவிடும். எனவே எத்தனை யாவது ஆண்டு என்று கணக்கிட முடியாது. உதாரணமாக அட்சய ஆண்டில் பிறந்தவர் இவர் என்று கூறினால், அது எந்த அட்சய ஆண்டு என்று சொல்லமுடியாது. ஏனென்றால் 60 ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை ஒரு அட்சய ஆண்டு வந்து விடுகிற தல்லவா? எனவே அவரது வயதைக் கணக்கிட முடியாது. இதனால் சரித்திர முக்கிய நிகழ்வுகளை சரியாக பதிய இயலாமல் போகிறது. மேலும் ஆலயத்தில் இன்னும் புரோகிதர்கள் புரியாத மந்திரங்களை தமிழ் பக்தர்களுக்கு ஓதுவது போல, இந்த பெயர்களும் பிரபவ, விபவ, சுக்ல, பிரமோ தூத, பிரசோற்பத்தி, ஆங்கீரச, ஸ்ரீமுக, பவ, யுவ, தாது, ஈஸ்வர, வெகுதானிய, பிரமாதி, விக்கிரம, விஷு, சித்திரபானு, சுபானு, தாரண, பார்த்திப, விய, சர்வசித்து, சர்வதாரி, விரோதி, விக்ருதி, கர, நந்தன, விஜய, ஜய, மன்மத, துன்முகி, ஹேவிளம்பி, விளம்பி, விகாரி, சார்வரி, பிலவ, சுபகிருது, சோபகிருது, குரோதி, விசு வாசுவ, பரபாவ, பிலவங்க, கீலக, சௌமிய, சாதாரண, விரோதகிருது, பரிதாபி, பிரமாதீச , ஆனந்த, ராட்சச, நள, பிங்கள, காளயுக்தி, சித்தார்த்தி, ரௌத்திரி, துன்மதி, துந்துபி, ருத்ரோத்காரி, ரக்தாட்சி, குரோதன, அட்சய .... என போகிறது? அது மட்டும் அல்ல, இந்த ஆண்டுகளின் பெயர்களும் பெருமை படக் கூடியதாகவும் இல்லை. உதாரணமாக, மூன்றாவது ஆண்டின் பெயரான "சுக்கில" ஆண் விந்தைக் குறிக்கிறது, இருபத்து மூன்றாவது ஆண்டான "விரோதி", எதிரி என்பதாகும், முப்பத்து மூன்றாவது ஆண்டின் பெயர் "விகாரி". அழகற்றவன் என்பதாகும், முப்பத் தெட்டாவது ஆண்டு "குரோதி", பழிவாங்குபவன் என்பதாகும், ஐம்பத்து ஐந்தாவது ஆண்டான "துன்மதி" கெட்டபுத்தி என்பதாகும். உதாரணமாக, ஆண்டுகள் என்பது வரலாற்றைத் தொடர்ச்சியாக பதிவு செய்யப் பயன்பட வேண்டும். அவை மேலும் குழப்பத்திற்கு இடமின்றி இருத்தல் வேண்டும். இனி பிந்திய சங்க காலத்தில் தொடங்கிய தமிழ் மாதம் தை ஒன்றின் கொண்டாட்டம் பற்றி கொஞ்சம் பார்ப்போம். சங்க இலக்கிய படைப்பான பரிபாடலின் படி, திருவாதிரை நோன்பு (விரதம்) கொண்டாட்டத்துடன் இந்த நாள் தொடர்புபடுகிறது. மார்கழி மாதம் முழுவதும் கடவுளை வழி பட்டு, நோன்பு விரதம் இருந்த கன்னிப் பெண்கள், இறுதி நாளான தை ஒன்றில், தை நீராடளுடன் முடிக்கிறார்கள். கலித்தொகை பாடலின் படி, மார்கழி மாதம் முழுவதும் நோன்பிருப்பது தங்களால் விரும்பத்தக்க சிறந்த தலைவனைப் பெற்று, அவருடன் தங்களுக்கு விரைவில் திருமணம் கை கூடும் என்ற ஒரு நம்பிக்கையே என்கிறது. அத்துடன் சூரியனை ஒரு தெய்வமாகவும் இது சொல்லுகிறது. ராஜராஜ சோழன் காலத்தில் தான் பொங்கல் பண்டிகை "புதியீடு" என்ற பெயரில் கொண்டாடப்பட்டிருக்கிறது. அதாவது, ஆண்டின் முதல் அறுவடை என்று அதற்குப் பொருள். இதை 'புதியீடு விழா' என்று ஒரு கல்வெட்டு குறிப்பிடுகிறது. மார்கழி மாத நோன்பு விரதமும் தை முதல் நீராடலும் இன்றும் கொண்டாடப் படுகிறது. இந்த உலகியல் சார்ந்த சடங்குமுறையே, 9 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ஆண்டாளையும், மாணிக்கவாசகரையும் திருப்பாவை - திருவெம்பாவை பாட தூண்டியது. சங்க காலத்தில் தைந்நீராடலாக இருந்தது. ஆண்டாள் காலத்தில் மார்கழி நீராடலாக மாறியது. திருவெம்பாவை - திருப்பாவை தமிழ் நாட்டில் தோன்றிய காலத்தில் இந்த நோன்பு மார்கழித் திங்களிலேயே நடைபெற்றது. திருப்பாவையில், ''மார்கழித் திங்கள் மதிநிறைந்த நன்னாளால் நீராடப் போதுவீர் போதுமினோ நேரிழையீர் '' பாவை நோன்பை கடைப்பிடிப்பதற்காக அதிகாலையில் துயில் கலைந்து எழுந்த ஆண்டாள், தனது தோழியரையும் தன்னுடன் அழைத்துக் கொண்டு நீராடச் செல்வதற்க்காக, அவர்களைப் பார்த்து, "அழகிய ஆபரணங்களை அணிந்த கன்னிப் பெண்களே! வளமும் சிறப்பும் மிக்க ஆயர்பாடியில் உள்ள செல்வச் சிறுமியரே! மாதங்களில் சிறந்த மார்கழி மாதத்தில், முழு நிலவு வீசும் பௌர்ணமி நன்னாளில், பாவை நோன்பில் கலந்து கொண்டு நீராட விரும்பு கின்றவர்கள், என்னுடன் வாருங்கள், நாம் ஒன்றாக போகலாம் என்கிறாள். திருவெம்பாவையில், '' போற்றியாம் மார்கழி நீர் ஆடேலோர் எம்பாவாய் '' இறைவன் திருவடிகளே எம்மை ஆட்கொள்ளும் பொன்னடிகள். அதைப் போற்றி மார்கழி நீர் ஆடுவாய் என மாணிக்கவாசக சுவாமிகள் அறை கூவல் விடுகிறார். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 02 தொடரும்

'என் தங்கை' நான் பிறக்கும் பொழுது என் அம்மா, அப்பா இருவரும் மிகவும் மகிழ்வாக இருந்தார்கள். நான் அவர்களின் முதல் பிள்ளை. அவர்களுக்கு ஆண் பிள்ளை என்றால் கொள்ளை ஆசை. இரண்டு பையன்கள் வீட்டிற்கு வேண்டும் என்பது அவர்களின் கனவு. நான் ஐந்து வயது கடந்தபின், இரண்டாவது பிள்ளைக்கு முயற்சி செய்தார்கள். "யாயே, கண்ணினும் கடுங் காதலளே எந்தையும், நிலன் உரப் பொறாஅன்; ‘சீறுடி சிவப்ப, எவன், இல! குறு மகள்! இயங்குதி! என்னும்;’ யாமே, ...... " [அகநானூறு 12] எம் தாய் தன் கண்ணினும் இவள்பால் மிக்க காதலுடையாள் எம் தந்தையும் (இவள் எங்கேனும் செல்வது காணின்) நிலத்தே இவள் அடி பொருந்தி நடக்கப் பொறாதவனாகி, ஏடி! இளைய மகளே!, நின் சிறிய அடி சிவப்புற என் செயச் செல்கின்றாய் என்று கூறும் - இப்படித்தான் சங்க காலத்தில் பெண் பிள்ளையின் நிலை இருந்தது. ஆனால் இப்ப வீட்டில் ஆண் குழந்தை பிறந்து விட்டால் மகிழ்ச்சி பெருமிதம். பெண் பிறந்து விட்டால் கவலை. ஏக்கப் பெருமூச்சு. இதுதான் இன்றுள்ள நிலை. அப்படித்தான் என் பெற்றோர்களும் இருந்தார்கள். மகாபாரதத்திலும் இராமாயணத்திலும் பெண் பிள்ளை பிறப்பையிட்டு பெற்றோர் புலம்புவதை காணக் கூடியதாக உள்ளது. அது என் பெற்றோருக்கும் பொருந்தும். கர்ப்பம் தரித்து 12 கிழமைக்கு பின் , கர்ப்பத்தில் இருப்பது ஆணா, பெண்ணா என்று இன்றைய நவீன பரிசோதனை மூலம் அறியலாம். எனவே என் அம்மா அந்த பரிசோதனைக்காக அப்பாவுடன் வைத்தியசாலைக்கு சென்று, வைத்தியரின் அறைக்கு சென்றார். என்னை அங்கு உள்ளுக்குள் போக விடவில்லை. நான் வெளியே அம்மம்மாவுடன் வாங்கில் அமர்ந்து இருந்தேன். கொஞ்ச நேரத்தின் பின் செவிலியர் ஒருவர் என் கையை பிடித்து, அம்மம்மாவுடன் அம்மா இருந்த அறைக்குள் கூட்டி சென்றனர். 'வாழ்த்துக்கள்! இப்ப நீங்கள் இருவரும் ஒரு அழகான பெண் பிள்ளையின் பெற்றோர்கள்' என வாழ்த்துவது என் காதில் கேட்டது. என்னை கண்ட அந்த வைத்தியர், உனக்கு ஒரு தங்க தங்கச்சி வரப்போகிறார் என மகிழ்வாக கூறினார். நானும் உண்மையில் மகிழ்ச்சியாக சிரித்தேன். அப்பொழுது தான் என் பெற்றோரை பார்த்தேன். அவர்கள் இருவரின் முகத்திலும் எந்த மகிழ்வையும் சிரிப்பையும் காண முடியவில்லை. தமிழர்கள் பெண்களுக்கு நன் மதிப்பு கொடுத்தார்கள். இதனால் தான் இன்னும் கிராமிய / நாட்டுப்புற மக்கள் அம்மன் வழிபாட்டில் அடிக்கடி ஈடுபடுகிறார்கள் என்கிறது வரலாறு. உலகளவில், எல்லா சமுதாயத்திலும் ஆண் பிள்ளைகளுக்கு ஓரளவு முன்னுரிமை காணப்படுகிறது, என்றாலும் கிழக்கு மற்றும் தெற்காசியாவில் இந்த முன்னுரிமை மிகவும் அதிகமாக காணப்படுகிறது. குறிப்பாக இந்தியா மற்றும் சீனா போன்ற பகுதிகளில் குறைந்தது நூறு ஆண்டுகளுக்கு முதலில் இருந்தே பெண் சிசுக்கொலை நடைபெற்று வருவதாக புள்ளி விபரங்கள் காட்டுகிறது. மேலும் இதற்கான காரணங்கள் நாட்டுக்கு நாடு வேறுபடுகிறது. உதாரணமாக இந்தியாவை எடுத்துக் கொண்டால், முக்கிய காரணம், பெண்பிள்ளைக்கு சீதனம் கொடுப்பது என வாதிடப்படுகிறது. இதற்கு முதல் காரணம் குடும்ப பெயரை காவிக்கொண்டு முன் செல்பவர்கள் ஆணாக இருப்பதும் ஒரு காரணம். அதே போல திருமண சந்தையில் இன்னும் ஆணுக்கு கூடிய வாய்ப்பு இருப்பதும் மற்றும் ஆண்கள் பொதுவாக எல்லா விதமான வேலைகளுக்கும் வேலை நேரங்களுக்கும் இலகுவாக சரி செய்யக்கூடியதாக இருப்பதும், ஆகவே வருமானத்தை பொறுத்த வரையில் முன்னணியில் இன்னும் இருப்பதும் மற்றும் ஒரு காரணமாகும். இன்னும் ஒரு காரணத்தையும் சொல்லியே ஆக வேண்டும், அதாவது ஆண் ஒரு வீட்டிற்கு காவலாக இன்னும் கருதப் படுவதுடன், எங்கும் எந்த நேரமும் போய்வரக்கூடியதாக இருப்பதும் ஆணின் முன்னுரிமையை அதிகரிக்கிறது எனலாம். பெண்ணில்லாமல் ஒரு சமுதாயம் வளரவும் பெருகவும் முடியாது. இன்பம் ஆணும் பெண்ணும் கூட்டிலேயே பொதுவாக உள்ளது. ஏன் என் அம்மா கூட ஒரு பெண் தானே? ஆனால் எனக்கு அந்த வயதில் இவைகளை பற்றி ஒன்றும் தெரியாது. எனக்கு தம்பியை விட என் அம்மா போல், என் அம்மம்மா போல் ஒரு தங்கை வேண்டும் என்ற எண்ணமே ஓங்கி இருந்தது. வைத்தியர் கொடுத்த ஊடு கதிர்களால் [ஸ்கேன்] எடுக்கப் பட்ட புகைப்படத்தை பார்த்து கற்பனையில் மூழ்கிவிட்டேன். என்றாலும் ஏன் என் பெற்றோர்கள் கவலையாக இருக்கிறார்கள் என்பது புரியவே இல்லை. அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து எதோ வேண்டா வெறுப்பாக கதைப்பது மட்டும் எனக்கு புரிந்தது. அன்று இரவு முழுவதும் என் தங்கையின் ஞாபகமே , மனதில் பல பல கற்பனைகள், பெயர் கூட தெரிவு செய்து விட்டேன். எப்படி அழகாக இருப்பாள் என்று வேறு கற்பனை. எப்படி இருவரும் விளையாடுவது, அம்மாவுக்கு செல்லக் குழப்படி செய்வது இப்படி நீண்டு கொண்டே போனது. என் தங்கை என்ற எண்ணம் சுற்றி சுற்றி என்னை வந்து கொண்டே இருந்தது. என்றாலும் அம்மா, அப்பாவின் முகத்தில் உள்ள மாற்றம் புரியவே இல்லை. அன்று இரவு என் அம்மாவும் அப்பாவும் கதைப்பது, நான் தங்கையை பற்றிய கற்பனையில் முழித்து இருந்ததால், தற்செயலாக கேட்கக் கூடியதாக இருந்தது. நான் அதிர்ந்தே விட்டேன். அவர்கள் இருவருக்கும் என் சின்ன தங்கை வேண்டாம் என்பது தெரிய வந்தது. என் கண்களில் இருந்து ஒரே கண்ணீர். நான் என் தங்கையின் படத்தை தடவி தடவி கொஞ்சிய படி அயர்ந்து தூங்கி விட்டேன். விடிய நேரத்துடன் எழும்பினேன். அம்மம்மா மட்டுமே வீட்டில் இருந்தார். அம்மா அப்பா வெளியே போய்விட்டார்கள் , கொஞ்ச நேரத்தால் வருவார்கள் என்று மட்டும் சொன்னார். ஏன் அம்மாவும் அப்பாவும் என் தங்கையை விரும்பவில்லை, அவர் என்ன தவறு செய்தார்? இன்னும் என் மனதை துளைத்துக்கொண்டே இருந்தது. அம்மா அன்று மாலை வீடு திரும்பும் பொழுது அவரின் முகத்திலும் வயிற்றிலும் மாற்றம் இருந்தது. அவர் முன்பு போல கலகலப்பாக இருந்தார். வந்ததும் வராததுமாக என்னை கட்டி பிடித்து கொஞ்சினார். எனக்கு உண்மையில் அருவருப்பாக இருந்தது. எனக்கு என் தங்கையின் முத்தமே வேண்டும். ஒ .. என்று சத்தம் போட்டு அழ தொடங்கிவிட்டேன். அம்மா அப்பா இருவரும் என்னை கொஞ்சி கொண்டு, அவருக்கு வருத்தம் வந்துவிட்டது. அதுதான் எம்மைவிட்டு பிரிந்துவிட்டார், உனக்கு அடுத்த ஆண்டு தம்பி பாப்பா வாங்கி வருவோம் என்றனர். நான் சத்தம் போட்டு எனக்கு தங்கை வேண்டும். இந்த என் தங்கைதான் வேண்டும் என்று அவர்களை உதறி தள்ளிவிட்டு ஒரு ஓரமாக வெறுத்து பார்த்துக்கொண்டு நின்றேன்! அவர்கள் மாறவே இல்லை, எரிச்சலாக எனக்கு வந்தது. அம்மம்மா அது எல்லாம் கொஞ்ச நாளைக்கு , பிறகு மறந்திடுவான், நீங்க போய் உங்க வேலையை பாருங்க என்று கூறி . என்னை தூக்கி சென்றார் நான் இப்ப திருமணம் செய்துவிட்டேன் . என் ஒரே ஆசை . இந்த உலகத்தை எட்டி பார்க்காமல் சாக்கடிக்கப் பட்ட என் தங்கை என் மகளாக பிறக்கவேண்டும். என் பெற்றோர்கள் இவள் என் பேத்தி என்று தலையில் வைத்து கூத்தாட வேண்டும்! கட்டாயம் நடக்கும். உங்கள் எல்லோருக்கும் இனிப்பு பண்டங்கள் அவள் கையால் தருவேன் !! [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"தனிமை" தனிமை என்பது எதோ தனிய காலம் கழிப்பது அல்ல, சிலவேளை எம்மை சுற்றி பலர் இருப்பார்கள், என்றாலும் சில காரணங்கள் எம்மை அவர்களில் இருந்து மனதளவில் தனிமை படுத்துவதும் உண்டு. வெளியில் பேசி கதைத்தாலும் உள்ளுக்குள் தனிமை வாட்டிக்கொண்டுதான் இருக்கும். ஒவ்வொருவருக்கும் சில கருத்துக்கள், நடவடிக்கைகள், நம்பிக்கைகள் இருக்கும். அதற்கு புறம்பானவர்கள் உன்னை முழுதாக சூழ்ந்து இருக்கும் பொழுது நீ தனிமையாகி விடுவாய்!. அப்படித்தான் என் பாடசாலை வாழ்வும் அமைந்தது. நான் யாழ் மத்திய கல்லூரியில் பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும் பொழுது, அதற்கு முன்னால் அமைந்து இருந்த யாழ் நூலகத்திற்கு போவது வழமை. இது தென்கிழக்காசியாவிலேயே மிகப்பெரிய நூலகமாக அன்று திகழ்ந்தது. இது 1981 ஆம் ஆண்டு ஜூன் முதலாம் திகதி, 97,000 அரிய நூல்களுடன் அரச காடையர்களால் எரிக்கப்பட்டு, யாழ் இளைஞர்களைப் படிப்பில் இருந்து தனிமை படுத்த எடுத்த கொடூரமான நிகழ்வு இன்றும் என் மனதில் உண்டு. அங்கு பல நூல்களை வாசிக்க தொடங்க, சமயம், சம்பந்தமாக பல கேள்விகள் என் மனதில் எழ தொடங்கின. இதுவரையும் கேள்வி கேட்க்காமல் நம்பி இருந்த பல விடயங்கள், கேள்விகளாக என் மனதை துளைத்தன. அதனால் என்னிலும் சில மாற்றம் ஏற்படுவது என்னால் உணர முடிந்தது. அம்மாவின் கையை பிடித்துக்கொண்டு இன்னும் ஆலயத்துக்கும் சமய பிரசங்கங்களுக்கு போனாலும், எனக்கு அங்கு முழுதாக ஈடுபடமுடியாமல் இருந்தது. என்னை சுற்றி அம்மா, அப்பா இப்படி பல கூட்டங்கள். இருந்தாலும், அவர்களின் சமய சம்பந்தமான கதைகள், நடவடிக்கைகள் போன்றவற்றின் காரணங்கள் அறிய அறிய, அவை என்னை அந்த கூடத்தில் இருந்து தனிமை படுத்த தொடங்கின. நான் என் ஆதங்கத்தை கேள்விகளாக கேட்க்கத் தொடங்க, இவன் உருப்படமாட்டான் என்று அதற்கு பதில் சொல்லாமல், விலத்தி போக தொடங்கினார்கள். இது மேலும் மேலும் தனிமையை கூட்டிகொண்டே போனது. உதாரணமாக, கல்லூரிக்கும் முதல் முதல் போகும் ஒருவன், அவனை சுற்றி பலர் இருந்தாலும், அவன் தொடக்கத்தில் ஒரு தனிமை அவனை வாட்டிக்கொண்டு இருக்கும். அப்படித்தான் எனக்கும் இருந்தது. தனிமை ஒரு வெறியாக, மேலும் மேலும் என் பாட்டில் நூலகம் போய் ஆய்வுகள் செய்ய தொடங்கினேன். இப்ப நானே என்னை தனிமையாக்க தொடங்கிவிட்டேன். நான் அறிந்தவற்றை உதாரணங்களுடனும் காரணங்களுடனும் வாதாடவும் தொடங்கினேன். இது பலரை எண்ணில் இருந்து தூர தூர விலக தூண்டியது. அப்பொழுது தான் எனக்கு புரிந்தது எவ்வளவுக்கு நிறைய விடயங்களை காரணம் அறியாமலே, பகுத்தறியாமலே, நம்பிக்கைகளை வளர்த்துள்ளார் என்பது. இதில் வேடிக்கை என்னவென்றால், எமக்கு பௌதிகவியலில் கிரகங்கள் எப்படி உண்டாகின்றன என படிப்பித்த ஆசிரியை, கிரகணத்தின் போது இராகு கேது என அழைக்கப்படும் கற்பனை கிரகங்களை சுற்றி வந்து வழிபடுவது தான்!. இது என் மனதில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. உழைப்புக்காக எதோ பாடம் படிப்பிக்கிறார்கள் போல் தான் எனக்கு தோன்றியது. ஆனால் அவர்களின் நம்பிக்கை வேறு எங்கோ ? என்னை சுற்றி பலர் இருந்தாலும், நான் மனத்தளவில் , எண்ணங்களில் விலகி விலகி போவது, என் தனிமை உணர்வை மேலும் மேலும் கூட்டியது. நானும் அவர்கள் மாதிரி, வேலை வேறு, வீடு வேறு என்று இருந்து இருந்தால், தனிமை என்னை இன்று வாட்டாது. ஆனால், ஏன் நான் அவர்களையும் சிந்திக்க தூண்டக் கூடாது என்ற எண்ணம் என் மனதில் மேலோங்க தொடங்கியது. அதற்கு ஒரே வழி, பாடசாலையில் . சமயத்தை பகுத்தறிவுடன், மானிடவியலுடன் சேர்த்து கற்பிக்க வேண்டும். எனவே, ஒரு நாள் அதிபரை சந்தித்து என் அவாவை கேட்க முடிவு செய்தேன். ஆனால் பின்பு தான் உணர்ந்தேன் நாய் வாலை நிமிர்த்த முடியாது என்று. ஆமாம் அதிபர் தந்த பிரபு அடியும், அதை பார்த்து, இவனுடன் சேரக்கூடாது என மேலும் விலகிய கூட்டமும் தான் மிச்சம். ஆனால் ஒன்று உண்மை தனிமை என்னை மனிதனாக்கியது. அதனால் ஏற்பட்ட வைராக்கியம் என்னை படிப்பில் உயர்த்த தொடங்கியது. நான் இன்று பொறியியலாளர். என்றாலும் இன்னும் என் அம்மா அப்பா இவன் திருந்த மாட்டான் என்று சொல்வதில் இருந்து விலகவில்லை. பல நிகழ்வுகளில் என்னை விலத்தியே வைக்கிறார்கள். நானும் என் பாட்டில் வாழ பழகிவிட்டேன். தனிமை என்னிடம் தோற்கத் தொடங்குகிறது! வேதத்தில் , பிரம்மாவை, ஆண்டவனின் சந்ததி என, பிரஜாபதி என்று கூப்பிடுவார்கள். அவர் தனது தனிமையை போக்க உயிரினங்களை படைத்தார் என்கிறது. நானும் அதன் பின் திருமணம் செய்து, எனக்கு என ஒரு வாழ்வையே அமைத்து மனைவி, பிள்ளைகளுடன் தனிமை போக்க தொடங்கிவிட்டேன்! [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"மாட்டு வண்டிக்காரன்" வேலன் ஒரு விவசாயி. அவன் எங்க பெரியம்மா வீட்டிற்கு அருகில் இடைக்காடு என்ற ஊரில் வாழ்ந்து வந்தான். அது ஒரு தோட்டங்கள் நிறைந்த அச்சுவேலிக்கும் செல்வச் சன்னதிக்கும் இடைப்பட்ட கிராமம். அவன் தன்னுடைய தோட்டத்திலும் மற்றும் அந்த கிராமவாசிகளின் தோட்டத்திலும் விளையும் மரக்கறிகளை காலையில் அச்சவேலி சந்தைக்கு, தனது மாட்டு வண்டியில் எடுத்துச் சென்று விற்பது வழக்கம். வேலன் என்று சொல்வதை விட, 'மாட்டு வண்டிக்காரன்' என்றால் அந்த ஊரில் உள்ள எல்லோருக்கும் தெரியும். ஒருமுறை வழமையாக செய்வது போல, மரக்கறிகளை சுமந்து கொண்டு, அவனின் மாட்டு வண்டி சந்தையை நோக்கி போய்க் கொண்டு இருந்தது. முதல் நாள் பெய்த மழையால், அந்த மண் வீதி சேறும் சகதியுமாக இருந்தது. அவன் நேரத்துடன் சந்தைக்கு போனால் தான், அவன் கொண்டு வந்த மரக்கறி முழுவதும் விற்க இலகுவாக இருக்கும். எனவே கொஞ்சம் விரைவாக, எதோ ஒரு காதல் பாட்டை முணுமுணுத்துக் கொண்டு மாட்டு வண்டியை செலுத்திக் கொண்டு இருந்தான். அவனின் வேகமும் தாகமும் வண்டில் சில்லுக்கு புரியுமா? அது திடீரென சேற்றில் புதைந்து, உருள முடியாமல் போய் விட்டது. மகாபாரதத்திலும் இதற்கு ஒத்த ஒரு சம்பவம் ஞாபகத்துக்கு வருகிறது. விறுவிறுப்பான போரின் ஒரு கட்டத்தில் கர்ணனின் தேரின் சக்கரம் சகதியில் சிக்குகிறது. அதை மீட்கும்படி தேரோட்டி சல்லியனுக்கு கட்டளையிடுகிறான். ஆனால் அவன் மறுத்து அங்கிருந்து வெளியேறுகிறான். ஆனால் கர்ணன் மனம் தளரவில்லை, சோர்வடையவில்லை, தானே சக்கரத்தை தன் தோளின் வலிமையால் உயர்த்தி அதில் இருந்து எடுக்க முற்பட்டான் என்பது வரலாறு. ஆனால் எங்க வண்டிக்காரனுக்கு அது புரியவில்லை. அவன் மாட்டு வண்டியில் இருந்து இறங்கி அதன் பக்கத்தில் நின்று யாராவது வருகிறார்களா என்று பார்த்துக் கொண்டு நின்றான். மரக்கறி எல்லாம் விற்காவிடில் பழுதாகி விடுமே என்ற கவலை ஒருபக்கம். அவனுக்கு. அவன் வானத்தை பார்த்து சத்தம் போட்டான்: " நான் அதிர்ஷ்டம் இல்லாதவன், இந்த ஆண்டவன் அங்கே என்ன செய்கிறான்? அவனுக்கு என்ன குறை ?? நாம் தான் பூலோகத்தில் எல்லா கஷ்டமும் அனுபவிக்கிறோம்?" என்று பெரும் முறையீடு செய்து கொண்டு இருந்தான்! அந்த நேரத்தில் தான் நான் பெரியம்மா வீட்டிற்கு அச்சுவேலி தாண்டி, ஸ்கூட்டர் [scooter] ஒன்றில் நெருங்கி கொண்டு இருந்தேன். வேலனை முன்பே எனக்கு தெரியும் என்பதால், "சும்மா சத்தம் போட்டு, ஆண்டவன் என்ற ஒருவனுக்கு முறையிட்டு ஒன்றும் நடக்காது." என்று கூறிக் கொண்டு அவன் அருகில் சென்று நடந்ததை விசாரித்தேன். திருப்பவும் கர்ணன் தான் ஞாபகம் வந்தது. போர் தர்மத்திற்கு எதிராக ஆயுதம் இல்லாது, தேர் சில்லை உயர்த்திக் கொண்டு இருந்தவனை, நல்ல சந்தர்ப்பம் என்று ஆண்டவனாக கருதப்படும் கிருஷ்ணர் சொல்ல , அருச்சுனன் அம்பு எய்தி, கொல்ல முயற்சிக்கிறான். ஆனால் அவன் உயிர் பிரியவில்லை. அதை கண்டு, ஏன் அப்படி அதிசயமாக கேட்ட அருச்சுனனுக்கு, உடனடியாக உதவி செய்ய, பிராமணன் வேடம் போட்டு ஒரு நாடகமே நடத்தியதாக நான், நல்லூர் திருவிழா மூட்டம், மணி ஐயர் பிரசங்கம் கேட்டது என் மனதில் நிழலாடியது. ஆனால் அவன் [ஆணடவன்] இங்கு வரவில்லை, ஏன் மனிதன் நாகரிகம் அடைந்து தன் பாட்டில் சிந்திக்க பாமரமக்கள் தொடங்கிய நாளில் இருந்து இன்னும் வரவில்லை, ஏமாற்றும் பல சாமியார்கள் வந்துள்ளார்கள், வந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்!. என் உருவில் வந்தான் என்று இதற்கு விளக்கம் கொடுக்க பலர் காத்திருப்பது எனக்கும் புரியும். நான் அவனிடம் சுருக்கமாக ஆனால் நம்பிக்கை வரக்கூடியதாக, " நீ முறையிடுவதால், வண்டி அசையாது. முயற்சி இன்றி வெற்றி வராது! துணிவுடன் எடுத்த செயலை செய்யின், நினைத்த எண்ணம் தானாய் வரும் என்று கூறி, எழும்பு, உன் தோள்பட்டை சக்கரத்தில் வைத்து தூக்க பார், எல்லாம் சரிவரும் என்று, நானும் சேர்ந்து உயர்த்தி வெளியே எடுத்தோம்! எண்ணிய எண்ணியாங்கு எய்து எண்ணியார் திண்ணியர் ஆகப் பெறின் [குறள் 666] வண்டியின் சில்லு வெளியே வந்ததை பார்த்த அவன், தன் செய்யலை எண்ணி வெட்கப்பட்டான். அதை சமாளிப்பதற்காக வண்டிக்கார வேலன், என்னை பார்த்து " வேலனை வள்ளியுடன் இணைக்க, விநாயகர் யானை வேடம் போட்டு உதவினார், இன்று தில்லையில் இருக்கும், லிங்கத்தை தனது அடையாளமாக கொண்டவனின் மகனாக இந்த விநாயகர் எனக்கு உதவி புரிந்தார்" என என் பெயரை [தில்லைவிநாயகலிங்கம்] சொல்லாமல் சொல்லி வாழ்த்தி சென்றான் மாட்டு வண்டிக்காரன்! [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"கார்த்திக் கார்த்திக் காகம் பறக்குது" [ஒரு குழந்தை பாட்டு] "கார்த்திக் கார்த்திக் காகம் பறக்குது காலை வேளையில் வடை சுடுறாள் காத்து இருக்குது பூவரசம் வேலியில் கானா பாட்டு பாடி ஆடுறாள் !" "கார்த்திக் கார்த்திக் பூனை பாயுது காரிருளில் இரு கண்கள் மிளுருது காரை கொஞ்சம் விரைவா செலுத்து காத தூரம் போக வேண்டும் !" "கார்த்திக் கார்த்திக் பட்டம் மிதக்குது காடை கோழி எட்டி பார்க்குது காளான் பூஞ்சையை கொத்தி சாப்பிடுது காட்டுப் பக்கம் அறுந்து போகுது !" "கார்த்திக் கார்த்திக் அம்புலி தெரியுது காங்கேயம் காளை துள்ளி வருகுது காவற் கடவுளை கூவி கூப்பிடு கார்த்திகை தீபம் ஏற்ற வேண்டும் !" "கார்த்திக் கார்த்திக் பிறந்தநாள் இன்று காலம் போனது எமக்கு புரியலை ? காய் பழங்கள் துள்ளி பிடுங்கிறாய் காலால் பாய்ந்து ஒலிம்பிக் பார்க்கிறாய் !" "கார்த்திக் கார்த்திக் தாத்தாவின் பாராட்டு காதோரம் சொல்லும் அகவை வாழ்த்து காற்று வெளியில் பறந்து வருவேன் கார்த்திக் குட்டியை தூக்க வருவேன் !" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"பாரிஸ் பையா பாரிஸ் பையா" [திருமண நிகழ்வை மையமாக வைத்த துள்ளு பாட்டு / முதல் முயற்சி] "பாரிஸ் பையா பாரிஸ் பையா பாய்ந்து வாடா பாய்ந்து வாடா பைசா கோபுரம் கொஞ்சம் சரியுது தோள் கொடுடா தோள் கொடுடா" "படிப்பு பாதி தியாகம் பாதி பல்லக்கில் வருவாள் உந்தன் பாதி எண்ணம் பாதி கனவு பாதி மஞ்சத்தில் சாய்வாள் உந்தன் பாதி" "பாரிஸ் பையா பாரிஸ் பையா பச்சை கிளி எட்டி பார்க்குது பஞ்சு மெத்தை காத்து இருக்குது தோள் கொடுடா தோள் கொடுடா" "ஆண்மை கொண்ட அழகு சிங்கமே ஆசை நிறைந்த அழகு வாலிபனே ஆலாத்தி எடுக்க மாமி நிற்கிறா கழுத்தை நீட்ட மங்கை ஏங்கிறா" "பாரிஸ் பையா பாரிஸ் பையா மனம் இழுக்குது மணமேடை அழைக்குது நெஞ்சம் தழுவுது மணமகள் கொஞ்சுது கடிவாளம் போடுது காதில் கிசுக்குது " "பாரிஸ் பையா பாரிஸ் பையா இதழ்கள் சேருது கைகள் கோருது மடியில் கிடக்குது தலையை கோதுது மணமகள் வருகுது பல்லக்கில் வருகுது" "தெறிக்குது வெடிகள் பறக்குது தோரணம் அறுக்குது மனம் ஏங்குது உடல் நொறுக்குது ஆசை ரசிக்குது உள்ளம் இறங்குது பல்லக்கில் நெருங்குது உன்னை" "திமிராக வாடா மணமேடை வாடா திலகம் இடடா கையை பிடியடா வாழ்வை ரசியடா அவளை மதியடா தோள் கொடுடா தோள் கொடுடா" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"பிள்ளையார் கோவிலில் ஒரு திருவிழா" "பிள்ளையார் கோவிலில் ஒரு திருவிழா பிள்ளையை அணைத்து போறாள் ஒருநிலா வள்ளி தெய்வானை திருமண விழா துள்ளி குதித்து கொண்டாடினம் தம்பதியர்." "குட்டி எலியில் தொந்தி பிள்ளையார் முட்டி உடையுமோ ஏங்குது குழந்தை? கொட்டி மேளத்துடன் இரு மனவியரை தட்டி வாழ்த்துறாள் ஒரு கண்ணகி ?" "மஞ்சு விரட்டு ஒரு மிருகவதை அஞ்சி நசுங்கும் எலி தெய்வவாகனம்? பஞ்ச பாண்டவருக்கு ஒரு திரெளபதி நெஞ்சு வலிக்குது ஒரு சீதைக்கு ?" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

பல ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த திருமூலர் சொல்லிய இரு திருமந்திரப் பாடல் "அணுவில் அணுவினை ஆதிப் பிரானை அணுவில் அணுவினை ஆயிரங் கூறிட்டு அணுவில் அணுவை அணுகவல் லார்கட்கு அணுவில் அணுவை அணுகலு மாமே" இதன் சுருக்கமான பொருள் "நுண்மையான சீவனுக்குள்ளேயும், அதி நுண்மையான அணுவுக்குள்ளும் அணுவாக ஆண்டவன் விளங்குகிறான்" நாட்டு வைத்தியர் தனது உதவியாளருக்கு “அணு அளவு பாதரசம்” சேர் என் கட்டளை இடுவார். இதன் கருத்து மிக மிக சிறிய பகுதி என்பது. [நுண்மை, பொடி, சிறு துகள்கள், இம்மி, ஆன்மா எனவும் பொருள் படும்] "மேவிய சீவன் வடிவது சொல்லிடில் கோவின் மயிரொன்று நூறுடன் கூறிட்டு மேவிய கூறது ஆயிர மாயினால் ஆவியின் கூறுநூ றாயிரத் தொன்றாமே" இவர் இங்கு குறிப்பிட்டுருப்பது சிவனுடைய (சீவன் என்ன சிவன் என்ன வேறில்லை - திருமூலர்) வடிவைச் சொல்ல வேண்டுமாயின் ஒரு பசுவின் முடியை (மயிரை) எடுத்து அதை நூறாகக் கூறிட்டு, பின்பு அதில் ஒன்றை எடுத்து ஆயிரமாகப் பிரித்து, அந்த ஆயிரத்தில் ஒன்றினை நூறாயிரம் கூறுபோடச் சொல்லுகிறார். சரி இப்பொழுது நாம் திருமூலர் கூற்றுப்படி கணக்கிட்டு பார்போம். ஒரு மனிதனின் முடியானது 40 -80 மைக்ரோன் (micron) ஆக உள்ளது. பசுவின் முடியானது சிறிது அடர்தியாகவே இருக்கும். எனவே, நாம் 100 மைக்ரோன் என்றே வைத்துகொள்வோம் மயிரின் சுற்றளவு = 100 மைக்ரோன் (size of an hair = 100 micron ) 100 மைக்ரோன் = 0.1 மில்லிமீட்டர் (100 micron = 0.1 millimeter) NB: The term micron and the symbol µ, representing the micrometre, A micrometre (or micrometer) is 1×10−6 of a metre (SI Standard prefix "micro" = 10−6) or one-thousandth of a millimetre, 0.001 mm, or about 0.000039 inches இப்பொழுது திருமூலர் கூறியவாறு ஒரு முடியை நூறாக பிரிப்போம் 0.1/100 = 0.001 மில்லிமீட்டர் (MM) அதில் ஒன்றை ஆயிரத்தில் வகுப்போம் 0.001/1000 = 0.000001 மில்லிமீட்டர் (MM) இப்பொழுது நமக்குக் கிடைத்த பதிலை நாம் நூறாயிரத்தால் வகுத்தால் சிவனின் உருவத்தின் அளவைக் காணலாம் என்கிறார் திருமூலர் 0.000001/100000 = 0.00000000001 மில்லிமீட்டர் (MM) ஆகவே, இவர் கடவுளின்(சிவனின்) அளவாக குறிப்பிடுவது சராசரியாக 0.00000000001 மில்லிமீட்டர் (MM). இப்பொழுது இந்தக் கடவுள் எனக் கருதப்படும் அளவானது, நாம் அறிவியல் ஆய்வாளர்களால் அளக்கப்பட்ட ஹைட்ரோஜென் (hydrogen) அணுவைவிட பன்மடங்கு சிறியதாக உள்ளது. சரி அதைவிடச் சிறியதாக என்ன இருக்கமுடியும் என்கிறிர்களா?... அதுதான் ஹிக்க்ஸ் போசோன் என்ற பெயரில் இன்றைய ஆய்வாளர்கள் தேடிக்கொண்டு இருப்பது . நாம் பொதுவாக சொல்லுவோம் அவனின்றி ஒரு அணுவும் அசையாது என்று . இப்பொழுது ஹிக்க்ஸ் போசொனில் "Higgs boson" சொல்வதும் அணு தனியாகச் செயல் படவில்லை. அணுவுக்குள் அணு (பரமாணு) ஒன்று உள்ளது. அது தான் காட்ஸ் பார்ட்டிகள் "God particle" "கடவுள் துகள்" அல்லது "கடவுள் அலை" என்னும் போசோன் கண்டுபிடிப்பு. [In our current description of Nature, every particle is a wave in a field. The most familiar example of this is light: light is simultaneously a wave in the electromagnetic field and a stream of particles called photons. In the Higgs boson's case, the field came first. The Higgs field was proposed in 1964 as a new kind of field that fills the entire Universe and gives mass to all elementary particles.] அதன் அளவு இன்னும் அறியப்படவில்லை. ஒரு காலத்தில் "கடவுள் துகள்" இன் அளவு அறியும் போது அதுதான் திருமூலர் குறிப்பிட்ட சிவனுடைய வடிவமோ என அறிய நேரிடும்? [ஹிக்ஸ் போஸான் என்பது, விண்வெளியில் இருக்கும் அடிப்படைத் துகள்களில் ஒன்று. விண்வெளியெங்கும் ஹிக்ஸ் போஸான்கள் அடர்த்தியாகப் பரவியிருக்கின்றன. அப்படி அவை பரவியிருப்பதை ‘ஹிக்ஸ் வெளி’ (ஹிக்ஸ் ஃபீல்டு) என்கிறார்கள். மிகமிகச் சிறியதான அடிப்படைத் துகள்கள், இந்த ஹிக்ஸ் வெளியினூடாக நகர்ந்து செல்லும்போது, அந்தத் துகள்களின் தன்மையைப் பொறுத்து, அவற்றுடன் ஹிக்ஸ் போஸான்கள் சேர்ந்துகொள்கின்றன. அப்படி அவை சேர்வதால், அந்தப் பொருளுக்கு எடை கிடைக்கிறது.]

நன்றி

"எதில் நாம் வல்லுநர் வஞ்சகி ?" / "What are we masters of, cunning woman?" "பூமியில் வந்ததில் இருந்து போகும் வரை, வஞ்சகி உனக்கு ஏனடி பாசாங்கு, ஏதுக்கடி போலி வாழ்வு? மனிதனின் உண்மை தேவையை, பாசாங்கு உணராது வஞ்சகி பொய் நம்பிக்கை விதைத்து இன்பத்தை கெடுக்கும், பெண்ணே!" "அறிவியலா? ஆன்மிகமா? எதில் மனிதன் அதிபதி, வஞ்சகி? விஞ்ஞானத்தால் விரக்தியை உண்டாக்கவா, பேரழிவை உண்டாக்கவா மனித நேயமற்ற நீர்க்குமிழி விவகாரங்களை கட்டுப்படுத்தவா, வஞ்சகி? கட்டாயம் அது நிரந்தர நித்திய ஆன்மாவை அல்ல, பெண்ணே!" "உண்மையில் மனிதன் பெரும் கடலல்ல, ஒரு துளியே, வஞ்சகி ? கற்றது கையளவு ஆனால் நீயோ உலகளவு தெரியும் என்கிறாய் உன்செயலே மனிதனின் குறுகிய மனப்பான்மையை காட்டுது, வஞ்சகி? உன் அறியாமை, நீ உண்மையில் குருடியே என்கிறது, பெண்ணே!" "மனிதனின் இறுதித் தீர்ப்பு, நிலையற்ற இறப்பே, வஞ்சகி ? நீ நீர்க்குமிழி வாழ்வை விட்டு அங்கையே போகிறாய் நீ முடிகின்ற ஒன்றில் வல்லுநராகி, எதைசாதிப்பாய், வஞ்சகி ? உனக்கு மரணம் காத்திருக்கிறது என்பதை அறியாயோ, பெண்ணே!" "From the moment of advent till the moment we go, Why pretence Why false show, cunning woman? Pretence make us ignore things that really matter, cunning woman False hopes grow, Shattering real joys, dear woman!" "What are human beings master of, cunning woman? whether to give despair or disaster by finding devices Whether to control fleeting affairs of our lives, cunning woman? But not what is permanent & eternal: our soul, dear woman!" "We are not so big, truly we are so small, cunning woman? you learn a bit, yet you feel you know it all your action show you are so small minded, cunning woman? your ignorance show you are truly blinded, Dear woman!" "Final frontier of human is mortal death, cunning woman? We reach 'there., bursting this bubble life 'here' What you achieve, by becoming masters of them, cunning woman? Don't you know that death is awaiting, Dear woman!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம் Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

"நாளைய உலகம்" / "Tomorrow's World" "பொத்தானை அழுத்தி, மறு கரையில் காதலிப்போம் ஜன்னளை திறந்து, புதியவானம் காண்போம் கண்ணே? உலகம் சுருங்குதோ, எண்ணம் அப்படி தோன்றுதோ தொழில் நுட்பம், அப்படி மாற்றுதோ கண்ணே?" "நாளாந்த வாழ்வில், பல பல மாற்றங்கள் ஒன்றாய் அனுபவிப்போம், ஆனால் எந்த இழப்பில் கண்ணே? ஆண்டாண்டு மாசுபடுத்தி, சூழலை கெடுத்து விட்டோம் நெருக்கடி வந்தபின்பே, மாற்றுவழி தேடுகிறோம் கண்ணே?" "மதிநுட்ப சிந்தனையாளனா, நாம் மரத்துப்போனவனா இன்றைய நிலையை எப்போது சிந்திப்போம் கண்ணே? கண்மூடித்தனமாக அழிவை நோக்கி பயணிக்கிறோமா [அல்லது] தொழில்நுட்பம் எம்மை அடக்கி ஆள்கிறதோ கண்ணே?" "இன்று என்ன செய்கிறோமோ என்ன பேசுகிறமோ நாளை விட்டுசெல்ல வேண்டியவற்றை பாதிக்கும் கண்ணே? அடுத்த தலைமுறைக்கு எங்கள் காதல் வாரிசுக்கு விட்டுப் போவது பெரும் இன்பமா துன்பமா கண்ணே?" "Dear love, Shall we Press button and love at distant shores? Dear love, Shall we open windows and enjoy under different skies? Dear love, What you are thinking, Whether world is shrinking? Or technology changed affect our ways of thinking?" "Dear love, Much much changes, In our daily life Dear love, We enjoyed much much, But at what what expenses? Years years pollution, Destroyed yours ours environment Dear love, At crisis point, We desperate for a solution?" "Dear love, Are we intellectually astute, Are we emotionally numb Dear love, Have you thought anytime, What we have become? Are we blindly heading, towards point of disaster or Dear love, Have we allowed technology, serve as the master?" "Dear love, What do we today, Will affect will influence What do we bequeath, For our children tomorrow ? For our future generation, For our loving children Dear love, What will we leave, Great happiness or sorrow?" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

"விண்ணில் வாழும் வீரன் இவன்!" "மொழியில் ஒரு பற்று கொண்டு விழியில் ஒரு ஏக்கம் கவ்வ வழியில் வந்த தடை உடைத்து சுழியில் மூழ்கிய வீரன் இவன்!" "ஒன்று இரண்டு ஆயிரம் கொலை இன்று நேற்று கண்டு துடித்து வென்று ஒரு முடிவு காண சென்று மாண்ட வீரன் இவன்!" "தாயின் தங்கையின் கற்பு காக்க சேயின் சேர்ந்தோரின் நலம் நாடி நாயின் வாலை நிமித்த எண்ணி பேயில் சிக்கிய வீரன் இவன்!" "உண்மை வெல்ல களத்தில் போராடி கண்ணை இழந்து கையை முறித்து மண்ணை மீட்க மரணம் தழுவி விண்ணில் வாழும் வீரன் இவன்!" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

"சிந்து சம வெளியில் ஏறு தழுவல்" / "Bull fighting in Indus valley" மொஹெஞ்ச தாரோவில் கண்டெடுக்கப்பட்ட, ஏறு தழுவல் கல் முத்திரை, நீலகிரி மாவட்டத்தில் கரிக்கியூர் பகுதியில் கண்டு பிடிக்கப்பட்ட 3500-4000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய காளை துரத்தும் பாறை ஓவியம், சேலம் மாவட்ட அருங்காட்சியகத்தில் உள்ள ஏறு தழுவல் கல்வெட்டு என்பன ஜல்லிக்கட்டு என இன்று அழைக்கப்படும் எருதுவேட்டை என்ற மாடு பிடிக்கும் அல்லது ஏறு தழுவும் விளையாட்டுக்கு பண்டைய சாட்சியாக உள்ளன. ஏறு தழுவல் என்பது காளையை அடக்கி அமைதி ஆக்குபவருக்கு மாட்டின் கொம்புகளில் முன்னமே துணியில் கட்டி வைத்துள்ள 'சல்லி காசை' அல்லது 'நகைகளை' பரிசாக கொடுக்கும் ஒரு வீர விளையாட்டு ஆகும்.இது இன்றைய வடிவில், மதுரையை ஆண்ட நாயக்க மன்னர்களுள் மிகவும் புகழ் பெற்ற,திருமலை நாயக் காலத்தில்,கி பி 1623-1659 இல், 400 ஆண்டுகளுக்கு முன் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது என பெரும்பாலும் நம்பப்படுகிறது.எனினும் இந்த மாடு அடக்கும் அல்லது பிடிக்கும் வீர விளையாட்டு உண்மையில் மிக நீண்ட சரித்திரத்தை தமிழ் நாட்டில் கொண்டுள்ளது.கி மு 700 தொடக்கம் கி பி 300 காலம் கொண்ட சங்க இலக்கியம் இதற்கு சான்றாக உள்ளது. மேலும் 1930-களில் மொஹெஞ்சதாரோவில் கண் டெடுக்கப்பட்ட, நான்காயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய கல் முத்திரை ஒன்றில் தெளிவாக ஏறு தழுவல் சிற்பமாக பொறிக்கப்பட்டு, இந்த ஜல்லிக்கட்டுக்கான முன்னைய ஆதாரம் இப்ப கிடைத்துள்ளது. இது டெல்லியில் உள்ள தேசிய அருங்காட்சியகத்தில் பொதுமக்கள் பார்வைக்கு வைக்கப்பட்டுள்ளதும் குறிப்பிடத்தக்கது. இது ஜல்லிக் கட்டின் சரித்திரத்தை கி மு 2000 ஆண்டுவரை கொண்டு செல்கிறது. அது மட்டும் அல்ல சிந்து வெளியில் இந்த வீர விளையாட்டின் முக்கியத்தையும் எமக்கு எடுத்து காட்டுகிறது என தொல்லியல் அறிஞர் ஐராவதம் மகாதேவன் சுட்டிக் காட்டுகிறார். அத்துடன் கி பி 2004 இல் நீலகிரி மாவட்டத்தில் கரிக்கியூர் பகுதியில் கண்டு பிடிக்கப் பட்ட 3500-4000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய பாறை ஓவியங்களிலும் ஏறு தழுவல் காணப்படுகின்றது. இது 4000 ஆண்டுகளாக, சங்க காலத்திற்கு முன்பே, தமிழ் நாட்டிலும் ஏறு தழுவல் அல்லது மஞ்சு விரட்டு இருந்ததை உறுதிப்படுத்துவதுடன் தமிழரை சிந்து வெளியுடன் பண்பாட்டு ரீதியாக இணைக்கிறது. இங்கு காளையுடன் சண்டையிடுவதற்கு பதிலாக, மனிதர்கள் காளையை அல்லது காளைகளை துரத்துகிறார்கள். இந்த காளைகள் நல்ல தேகக் கட்டுடையதுடன் பெரிய திமிழையும் [எருத்தின் கொண்டை] நீண்ட நேரான கொம்பையும் கொண்டுள்ளது. பெரும்பாலும் இது காளையுடன் சம்பந்தப்பட்ட முன்னைய விளையாட்டாக அல்லது காளை சண்டைக்கு முற்பட்ட ஒரு ஆரம்ப விளையாட்டாக இருக்கலாம்? இது மனிதனுக்கும் காளைக்கும் இடையேயான ஒருவித ஓட்ட பந்தயம் ஆகும். இவ்விளையாட்டில், ஓடும் காளைகளை துரத்தி அவைகளை கடப்பதையே வெல்வதாக கொள்ளப் பட்டது. இவ்விளையாட்டு எந்த வித உடல் சேதமும் வராத வண்ணம், மக்களை மகிழ்விக்க விளையாடப்பட்ட விளையாட்டாக இருக்கலாம். மேலும் மொஹெஞ்ச தாரோ கல் முத்திரையில் ஒரு காளை மாடு தன்னை அடக்க முயலும் வாலிபர்களை முட்டி தூக்கி வீசுவது போலவும், வாலிபர்கள் அந்தரத்தில் பறப்பது போலவும் செதுக்கப்பட்டு உள்ளது. ஆனால் இந்த முத்திரையில் எழுத்துகள் எதுவும் இடம்பெறவில்லை. இந்த முத்திரை அஸ்கோ பர்போலா என்பவர் எழுதிய ஒரு புத்தகத்தில் வண்ண புகைப்படமாக இடம் பெற்றுள்ளது. இதில் உள்ள படத்தை வைத்து இருவிதமான கருத்துகள் தெரிவிக்கப் படுகின்றன. ஒருசாரார் ஒரு காளை, ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட ஏறு தழுவும் வீரர்களை தூக்கி வீசுவதாக கூறுகிறார்கள். 2 வீரர்கள் அந்தரத்தில் பறப்பது போலவும், ஒரு வீரர் காளையை பிடிக்க முயல்வது போலவும், மற்றொருவர் குட்டிக் கரணம் [பல்டி / somersault] அடிப்பது போலவும், 5-வது நபர் பரிதாபகரமாக தரையில் விழுந்து கிடப்பது போலவும் இந்த சித்திரம் அமைந்திருப்பதாக கூறு கிறார்கள். என்றாலும் இது குறித்து சிந்து சம வெளி மற்றும் பிராமி கல் வெட்டு ஆய்வாளர் திரு ஐராவதம் மகாதேவன் கூறும் போது இந்த முத்திரையை சற்று கூர்ந்து பார்த்தால், இன்றைக்கு ஜல்லிக்கட்டில் மாடு பிடி வீரர்கள் காளையை பிடிக்கும் களம் போன்று தத்ரூபமாக உள்ளது என்றும் ஒருவரே பல கோணங்களில் தூக்கி அடிப்பது போலவும் அல்லது பலர் காளையால் அடிபட்டு நாலாபுறமும் சிதறுவதைப் போலவும் இருக்கலாம் என்றும், எது எப்படி இருந்தாலும் தெளிவாக காளை தான் வெற்றி பெற்றுள்ளது என்பதை உணர முடிகிறது என்கிறார். இதை பல்வேறு ஆராய்ச்சி யாளர்களும் உறுதிப்படுத்தி உள்ளனர். இந்த வீர விளை யாட்டின் எச்சமிச்சம் இன்னும் தமிழ் நாட்டில் தொடர்ந்து கடைப்பிடிப்பதை காணலாம். ஆனால் இந்த பாரம்பரியம் ஸ்பெயின், போர்த்துகல் போன்ற நாடுகளிலும் காணப்படுகின்றன. ஒரு வேளை இவைகளுக்கு இடையில் வரலாற்றுக்கு முந்தைய ஏதாவது தொடர்பு இருந்து இருக்கலாம்? இன்னும் ஒரு சிந்து வெளி முத்திரையில் வீரன் ஒருவன் நீண்ட வேல் ஒன்றை தனது வலக்கையில் தூக்கி காளையின் பிடரியில் தாக்குகிறான். அப்பொழுது தனது இடைக்கையால் காளையின் ஒரு கொம்பை பிடித்தும் தனது இடக்காலால் அதனது நெற்றியை உதைத்து காளையை அடக்குகிறான். அத்துடன் இம்முத்திரையில் பசுபதி என்ற சிறப்புப் பெயர் கொண்ட சிந்து வெளி சிவனும் இருக்கிறார். சில ஆய்வாளர்கள் இதை ஒரு பலியிடும் நிகழ்வாக கருதுகின்றனர். அப்படி ஒரு ஆண்டவனுக்கு பலியிடும் சம்பவமாக இருந்தால், அந்த வீரனின் கால் கட்டாயம் நெற்றியில் இருக்காது. அதே போல இடக்கையும் கொம்பை பிடிக்காது. அது மட்டும் அல்ல ஆண்ட வனுக்கு பலியிட்டு வழி படும் காட்சியாக இருந்தால் பயபக்தியுடன் தான் இச்சிற்பம் வடிக்கப்பட்டிருக்கும் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. குறுந்தொகை 362 இல், "பல் வேறு உருவின் சில் அவிழ் மடையொடு, சிறு மறி கொன்று, இவள் நறு நுதல் நீவி," என்ற வரி வருகிறது. பல வர்ணங்களில் அமைந்த சோற்றுப் பலியொடு, நீ ஆட்டுக்குட்டியை வெட்டிப் படையல் வணக்கம் செய்து அதன் இரத்தத்தை இவள் நெற்றியில் பூசுகிறாய் என்கிறது. இங்கு நெற்றியை ஒரு புனித இடமாக கருதுவதை காண்க. அதே போல நம் முன்னோர்கள் வலதுக்கு மிக அதிகம் முக்கியத்துவம் அளித்துள்ளனர். உதாரணமாக கடிகாரம் வலமாகச் சுற்றுகிறது? பக்தர்கள் கோவிலை வலமாகச் சுற்று கிறார்கள்? மணமகளே,மண மகளே வா, வா! உன் வலது காலை எடுத்துவைத்து வா வா!! என்கிறது. மேலும் இளங்கோ அடிகள் சிலப்பதிகாரம், புகார்க் காண்டம் / அரங்கேற்று காதையில், சிலப்பதிகார வரிகள்: 129-132 இல், "இயல்பினின் வழாஅ இருக்கை முறைமையின் குயிலுவ மாக்கள் நெறிப்பட நிற்ப வலக்கால் முன்மிதித்து ஏறி அரங்கத்து வலத்தூண் சேர்தல் வழக்கெனப் பொருந்தி" என்கிறார். அங்கு அரசன் முதலான அனைவரும் அமர்ந்திருந்தனர். இசைக்கருவிகளை இசைப்பவர்தாமும் நின்றனர் . நாட்டிய விழாவின் நாயகியான மாதவி முதல் முதலாக அரங்கேறும் நடனக் கணிகை வலது புறத் தூணின் பக்கமாக நிற்கவேண்டும் என்ற மரபுப்படி, தன் வலது காலை எடுத்து முன் வைத்து நடன அரங்கில் ஏறி, வலப்பக்கத்தூண் அருகே நின்றாள் என்கிறார். அத்துடன் கிரேக்க கவிஞர் ஹோமர் கி.மு 800 ல் எழுதிய ஆடிஸியில் [Odyssey] பல இடங்களில் வலது பக்கப் பெருமையை எழுதி இருக்கிறார். ஒரு கருடன் வலப் பக்கமாகப் பறந்தவுடன் கடவுளே நல்ல சகுனம் காட்டிவிட்டார் என்று பாடுகிறார். புறநானூறு 190 இல், "கடுங்கண் கேழல் இடம் பட வீழ்ந்தென அன்று அவண் உண்ணாதாகி வழி நாள் பெரு மலை விடரகம் புலம்ப வேட்டெழுந்து இருங்களிற்று ஒருத்தல் நல் வலம் படுக்கும் புலி பசித்தன்ன" என்ற ஒரு வரி வருகிறது. கொடிய பார்வையையுடைய பன்றி, தன்னால் தாக்கப்பட்டவுடன் இடது பக்கமாக விழுந்தது என்பதால் அதை உண்ணாது, பெரிய குகையில் தனித்திருந்து, பின்னர் வேட்டையாட விரும்பி, எழுந்து, பெரிய யானையைத் தாக்கி வலப்பக்கம் வீழ்த்தி அதை உண்ணும் பசியுடைய புலிபோல் என்கிறது . ஆகவே ஒரு பொது விழாவின் போது தங்கள் இறைவன் முன் காளையை அடக்கும் ஒரு வீர நிகழ்வாக இது இருக்கலாம் என நாம் இலகுவாக கருதலாம். எருதுமாட்டு சண்டையை விரும்பும் மக்கள் இடையே காளை பெரும்பாலும் ஒரு புராண செல் வாக்கை [அந்தஸ்த்தை] பொதுவாக பெற்றுள்ளது. அத்துடன் மேலும் காளை நீண்டகாலமாக தெய்வீகத் தன்மையுடன் தொடர்புடையதாகவும் உள்ளது. சிந்து சம வெளி நாகரிகம் வர்த்தகத்தை தவிர விவசாயத்தை முதன்மையாக கொண்டது. சிந்து சம வெளி விவசாயிகள் பொதுவாக கோதுமை, தானியங்கள், கால்நடைகள் வளர்த்தார்கள்.மேலும் பசு, ஆடு, செம்மறி யாடு போன்றவை பாலும் இறைச்சியும் கொடுத்தன. மேலும் எருது ஏர் அல்லது கலப்பை இழுக்க அங்கு பயன்படுத்தப்பட்டது. அதனால் மாடு அங்கு அவர்களால் பெருமைப்படுத்தப் பட்டது. அது மட்டும் அல்ல சிவாவை பெரும்பாலும் நினவூட்டத்தக்க பசுபதி என்ற ஆண்டவனும் அங்கு இருந்தார். அவரைச் சுற்றி பசுக்கள் மற்றும் விலங்குகள் நிற்பது போன்ற முத்திரைகள் கண்டு எடுக்கப் பட்டுள்ளன. அவரை விலங்குகளின் தலைவன் என்கின்றனர். சிந்து வெளி முத்திரையில் பெரும்பாலும் காளை மிகவும் பிரபலமான ஒன்றாக உள்ளது. பல பல முத்திரைகளில் இது காணப்படுகிறது. இது மீண்டும் எமது கருத்தை வலுவாக்கிறது. பண்டைய காலத்தில் இது ஒரு வீரமிக்க விளை யாட்டாக, சமாதான காலத்தில் கூட போர்வீரர்களுக்கு பயிற்சி கொடுத்து தயார் நிலையில் வைத்திருக்க பாவித்திருக்கிறார்கள். அத்துடன் இதை மண மகனை தேர்ந்து எடுக்கும் ஒரு சோதனை களமாகவும் பாவித்தார்கள். ஆனால் இன்று கடந்த 400 ஆண்டுகளாக காசு அல்லது நகை பரிசுகளை அடிப்படையாக கொண்டதாக உள்ளது. இப்படி இந்த காளை சண்டை தமிழர் பண் பாட்டில் பல வேறுபட்ட கூறுகளை [அம்சங்களை] கொண் டுள்ளது. இது ஸ்பெயின் காளை சண்டையுடன் ஒத்தும் அதே நேரம் பழமை வாய்ந்ததாகவும் இருந்தாலும் அதில் வேறு பாடுகளும் காணப்படுகின்றன. இங்கு காளை சண்டையில் அகப்பட்டு சாவதற்கு பதிலாக அதனுடன் போட்டி போடும் மக்களே காயப்படுகிறார்கள் அல்லது இறக்கிறார்கள். சங்கம் பாடல்களில் வர்ணித்தவாறும், சிந்து சமவெளி முத்திரையில் பதித்தவாறும் , கொம்புகளை பற்றி அதை மடக்கி பிடித்து தழுவுவது பொதுவாக மிகவும் கடினமான ஒன்று. என்றாலும், இப்படி வென்றதும் வீரர்களும்,இளைஞர்களும் பெருமைப்படுகிறார்கள். ஆகவே பொதுவான ஆங்கில சொற்றொடரான 'Take the bull by the horns' என்பதன் அர்த்தம் புரியக்கூடியதாகவும் உள்ளது. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] "Bull fighting in Indus valley" A seal made of stone, found at Mohenjo-Daro, depicting “Bull fighting”, A painting of bull chasing on a massive rock surface at Karikkiyur in the Nilgiris, 2,000 B.C. to 1,500 B.C, & A Bull taming inscription in Salem district museum, Tamil Nadu - All these indicating Jallikattu in ancient days. Jallikattu, which is bull-baiting or bull fighting, in its present form, where gifts in the form of cash and jewellery are tied to the bull and the one who tames it gets them, which is believed to have been introduced during the rule of Thirumalai Nayak in Madurai, Tamil Nadu (1623-1659), was a 400-year-old tradition. However, the bull-centred sport itself has a much longer history in Tamil Nadu. There is literary evidence to establish its existence in Tamil Nadu during the much-celebrated Sangam Age (700 B.C. to A.D. 300). Also a well-preserved seal,made of stone, now found at Mohenjodaro in the 1930s, and is on display at the National Museum in New Delhi, have traced the ancient origins of jallikattu-type bullfight to 2000 B.C, and it clearly shows that the sport was an important feature of the Indus Valley Civilisation, according to Iravatham Mahadevan, a specialist in Indus and Brahmi scripts. In addition, rock paintings discovered recently at Karikkiyur in the Nilgiris district of Tamil Nadu and dated to 2000 B.C.-1500 B.C. confirm that sports involving bulls is an ancient Dravidian tradition that was practised about 4,000 years ago, connect culturally between Indus valley and Tamils. In ancient Tamil country, during the harvest festival, decorated bulls would be let loose on the “peru vazhi”(highway) and the village youth would take pride in chasing them and outrunning them. Women, elders and children would watch the fun from the sidelines of the “peru vazhi” or streets. Nobody was injured in this. Or the village youth would take delight in lassoing the sprinting bulls with “vadam” (rope). Here instead of fight with bull, It show men chasing bull or bulls, which seem to be a sturdy lot, with big humps and long and straight horns. May be early form of sport involving bull or bull fight in Tamil Nadu as mentioned. However, the particular seal of Mohenjo-Daro portrays a ferocious bull in action, several men or a single man (according to two different interpretations), thrown in the air by it as they try to control it. This seal, made of stone, found at Mohenjo-Daro, now in Pakistan, shows a single bull with curved horns in the “action” of goring a single man or several men. One school is of the opinion that the seal shows several men, who tried to control the bull, thrown up in the air by the animal. A couple of men are shown flying in the air with their legs and hands spread out, a third man is seen jumping to grab the bull, another is somersaulting and yet another has pathetically come to rest on his haunch. Mr. Mahadevan, however, is of the opinion that the seal shows only one man, who is flung into the air by the bull, his flying, his plunging, his somersaulting and finally sitting on his haunch. Clearly, the bull is the victor. Also Several other scholars had commented upon this seal as portraying bull-baiting during the Indus civilisation, Remnant of this sport is still surviving in Tamil Nadu. But such traditions are also known, for example, in Spain and in Portugal and the Iberian peninsula. There may well be a pre-historic connection between these very similar cults. In another Indus Valley seal, we find a warrior, holding a spear in his right hand and attack bull in its nape, while with his left hand grab the bull by its horn, he kick its forehead by his left leg, and take control of the bull. Also we find the Indus vally god Pasupathi there. However, according to some scholars, it is a ritual killing of a buffalo to satisfy a god or a goddess. But it is very doubtful, Because, If it is a ritual killing or offering to god as a sacrifice, the man legs definitely not on the forehead of the bull and Similarly he would not hold horn by his left hand. Not only that the picture will not demonstrate Violence, rather it will show devotion with godly fear. In Sangam love poem ,Kurunthogai 362, It says: "You offer boiled rice and many other things along with a killed, small goat, and rub blessings on my friend’s fragrant forehead. You pray and offer all this to powerful Murukan". This clearly shows the importance of the forhead in an ancient & present culture and further In another Sangam poem, Purananuru 190,It says: "like a hungry tiger that will not eat a harsh-eyed bow since it fell to its left, but on the next day wakes up hungry in his mountain cave, rises up to bring down to his right side, a large bull elephant!". In Sundara Kanda in Ramayana when Hanuman enters Lanka for the first time. He says An enemy or a person wishing the downfall of the family will not enter through main door, but through a back door or, jump over the compound wall and place left foot first. Also, In Homer's Odyssey, the birds appearing on the right side is considered as the positive omens, for example in 15.34, It mentioned that "not without a god's will did this bird fly past you on the right". Even now when a Tamil / indian bride enters the new home, she puts her RIGHT foot first in the house. Therefore we can easily conclude that it is a festival or function or sports, conducted front of god, where muscular, aggressive and Raging bull is tamed or bring under control by competitors as in jallikattu. The bull has an almost mythical status among those who love the sport of bullfighting. The bull has had a long history of being associated with divinity. Farming was one of the most important occupation during Indus valley civilization other than trade. The Indus valley farmers grew wheat, grains, and animals on land. Cows, goats, and sheep gave milk and alternatives. Also they plough the land with wooden ploughshares drawn by men and oxen, and so, the bull was given much respect at that time. There was also a deity, much like Shiva, who was then worshipped as the Pasupathi (the caretaker of herds). we also find that the bull is the most popular animal motif on the Indus Valley glyptic art, which again confirm our assumption. This bull sport represent a different facet of the Tamil culture. This was a martial sport in olden days to keep the warriors prepared for the war even during the peace time. Also prove their manhood / bravery to win the hearts of brides during the Sangam period & thereafter. but recently, for about 400 years for the gifts of cash & jewellery. Though it look similar to and older than the Spanish running of the bulls, it is different. Instead of bulls getting killed, it’s the people who gets injured / killed. Though It's usually hard to take the bull by the horns as described in Sangam poems & seals, most warriors/young youth feel great, once they take the bull by the horns, It may also give the answer to the question "Where does that strange but common expression 'Take the bull by the horns' come from. [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

"சிந்து சம வெளியில் கோழிச்சண்டை" / "Fighting Cocks in Indus valley" மார்ஷல் முத்திரை [Marshall seal] 338 என அழைக்கப்படும் சிந்து வெளி முத்திரையில், இரு சேவல் கோழிகளும் ஒரு திமிழுடன் கூடிய எருதுவும் காணப்படுகிறது. இங்கு சேவல் கோழியின் கழுத்தின் வடிவமும் அதன் நேராக உள்ள வால் இறக்கைகளும், அவை நன்றாக வளர்க்கப்பட்ட அல்லது பேணப்பட்ட கோழிகள் என்பதை காட்டுகிறது. இந்தக் கோழியைக் கூர்ந்து பார்த்தீர்களேயானால் இதனுடைய கழுத்து உயர்ந்தும், வால் தூக்கலாக செங்குத்தாக இருக்கும். மேலும்.கால்கள் நிலை கொள்ளாமலும் நிலத்தில் இருந்து சற்று உயர்ந்தும் தரையில் படாமலும் இருப்பது தெரியும். அதுவும் இரண்டு கோழி. ஆகவே இவை இரண்டும் ஒரு மொஹெஞ்சதாரோ சண்டைக் கோழியாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அதே போல காளையும் எருதுபிடி சண்டைக்குக் பயிற்றப்பட்டது போல் ஆக்ரோசமாக உள்ளது. சேவல் கோழி சோடியாகவும் காளை தனித்தும் இருக்கிறது. ஏனென்றால் இதன்னுடன் சண்டை போடுபவர் இன்னும் ஒரு காளை அல்ல, அது ஒரு மனிதன் என்பதால் அப்படி இருக்கலாம். ஆகவே இந்த முத்திரை பெரும்பாலும் கோழி சண்டையையும் காளை சண்டையையும் குறிப்பதாக இருக்கலாம். மேலும் இடையர், வேளாண்மை சமுதாயங்களில் கோழிச் சண்டை பரவலாக, அவர்களின் கேளிக்கைப் பொழுது போக்கு விளையாட்டாக இருந்து உள்ளது. அது மட்டும் அல்ல, இதை ஆழமாக பார்க்கும் போது அங்கு சேவல் கோழிகள் இரண்டு அருகருகே ஒரு குறியுடன் இணைந்து இருப்பதை காணலாம். இதை ஐராவதம் மகாதேவன் "கோழி நகர்" என்று சொல்கிறார். கோழி வீட்டில் வளர்க்கக்கூடிய ஒரு பறவை. எல்லா கிராமங்களிலேயும் இருக்கிறது. எல்லா ஊர்களிலேயும் இருக்கிறது. அப்படி இருக்கும் போது, இந்த சிந்து வெளி நகரம் மட்டும் கோழியினுடைய பெயரை ஊர்ப் பெயராக வைக்க வேண்டும் என்று சொன்னால், இந்தக் கோழிக்கு ஏதாவது ஒரு சிறப்பு இருக்க வேண்டும். இதற்கு ஒரு இணையாக, ஒப்புமையாக நாம் முற்காலச் சோழர்களின் தலை நகரமான கோழியூர் என்ற உறையூரை எடுத்துக் கொள்ளலாம். பாரம்பரிய தகவலின் படி, ஒரு காலத்தில் சோழமன்னனின் யானை உறையூரை அடைந்தபோது, அதனை ஒரு கோழி தாக்கி வென்றது. அதனால் சோழன் தன் தலைநகரை அங்கு அமைத்துக் கொண்டு, அதற்கு கோழியூர் எனவும் பெயரிட்டான் என அந்த செய்தி கூறு கிறது. இதனை இளங்கோ அடிகள், "காவுந்திஐயையும் தேவியும் கணவனும் முறம் செவி வாரணம் முன் சமம் முருக்கிய புறம் சிறை வாரணம் புக்கனன் புரிந்து என்" என சிலப்பதிகாரத்திலும் (புகார்க் காண்டம், நாடு காண் காதை) கூறுகிறார். அதாவது கோவலனும் கண்ணகியும் கவுந்தி அடிகளும் உறையூருக்கு செல்லும்போது, உறையூரை கோழிச் சேவல் யானையை வீழ்த்திய இடம் என்று குறிப்பிட்டு பாடுகிறார். சேவல் கோழியை அப்படியான ஒரு சண்டைக்கு கவனம் செலுத்தி பழக்கி வளர்க்கிறார்கள். அதனால் அது பொதுவாக மூர்க்கமான அச்சந்தருகிறதாக தோற்றம் உள்ளதாக இருக்கிறது. ஆகவே யானையை துரத்திய சேவல் கட்டாயம் ஒரு சேவல் கோழியாகத்தான் இருக்கவேண்டும். ஆகவே அது ஆவேசமாக [ஆக்ரோஷமாக] கோபத்துடன் சிறகடித்து தலையை உயர்த்தி பறந்து பாய, யானை வெருண்டு துதிக்கை தூக்கி பிளிறியபடி அங்கு இருந்து விலகி ஓடியிருக்கலாம். இதனால் அந்த சம்பவம் மக்களிடையே செல்வாக்கு பெற்று அப்படி பெயர் பெற காரணமாக இருந்து இருக்கலாம். பெரும்பாலும் இந்த உறையூர் அந்த பண்டைய காலத்தில் சேவல் சண்டைக்கு பிரபலமானதாக இருந்து இருக்க வேண்டும். ஆகவே இந்த சிந்து வெளி நகரத்திலும் இதை ஒத்த ஏதாவது ஒரு செய்தி இருக்க வேண்டும் என நாம் இலகுவாக நம்பலாம். மேலும் கி.மு. முதலாம் நூற்றாண்டு. சோழர் நாணயம் யானையோடு ஒரு கோழி சண்டை போடுகிற காட்சியை கொண்டுள்ளது. இப்படியான ஒழுங்கு படுத்தப்பட்ட கோழிச் சண்டையை நேரடியாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ பண்டைய சங்க இலக்கியத்தில், உதாரணமாக, குறுந்தொகை 305:5-6, அகநானூறு 277:13-16 காணலாம். இதே போன்று செஞ்சி விழுப்புரம் சாலையில் அரசலாபுரம் என்ற ஊரில் கி.பி 5 ஆம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த கோழி உருவம் பொறித்த நடுகல் உள்ளது. இந்நடுகல்லில் ’மேற்சேரிடுயாடி கருகிய கோழி’ என்று கல்வெட்டு தொன்மைத் தமிழ் எழுத்தில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. பண்டைய தமிழர்கள் கோழிகளைப் பழக்கி சாவக்கட்டு அல்லது சேவல் சண்டைகளை பொழுது போக்காக நடத்துவர். அதில் வீரமாக மற்றொரு கோழியுடன் கோழிச்சண்டை நடத்தி இறக்கின்ற கோழிக்கு நடுகல் எடுத்து தமிழர் வழிபடுவர். அதற்காக எடுக்கப்பட்ட நடுகல்லே இதுவாகும். இந்தியத் துணைக் கண்டத்திலேயே இறந்து போன சேவலுக்காகப் பெயர் வைத்து ஒரு நடுகல் எழுப்பிய ஒரே பண்பாடு தமிழ்ப் பண்பாடு மட்டும்தான். ஆக இந்தப் பண்பாட்டினுடைய தொடர்ச்சியை மொகஞ்ச தாரோவில் இருந்து, இன்றைக்கு இருக்கக்கூடிய, சேவல் சண்டையினை கதைக்கருவாக உள்ள ஆடுகளம் திரைப்படம் (2011) வரை, இது ஒரு பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சி என்று நாம் கருதலாம். கோழ் என்ற சொல்லில் இருந்து தான் கோழி என்ற பெயர் அனேகமாக வந்து இருக்கலாம். கோழ் என்பதன் கருத்து வழ வழப்பான, செழிப்பான , கொழுப்பான என்பது ஆகும். பெரும்பாலான விவசாய சமுதாயங்களில் பண்டைய காலத்தில் கோழிச் சண்டை ஒரு பொழுது போக்கு ஆகும். பிற்கால சோழன் ஆண்ட தஞ்சாவூர், தமிழகத்தில் இதற்கு பெயர்போன ஒரு இடம் ஆகும், முக்கியமாக, அறுவடை காலத்தில், அதாவது பொங்கல் தினத்தில் ஆகும். மற்றது கேரளம் ஆகும். இந்தியா துணைக் கண்டத்தில், குறிப்பாக பாகிஸ்தான், பஞ்சாப், காஷ்மீர் போன்றவை கோழிச் சண்டைக்கு பிரபலமான இடங்களாகும். மேலும் பல அறிஞர்கள் உலகம் முழுவதும் கோழி பரவ சிந்து வெளி நாகரிகமே முதன்மையானதாக இருந்தது என்கின்றனர். அது மட்டும் அல்ல சிந்து வெளியில் உணவு தேவைக்கு அன்றி, சேவல் கோழி பெரும் பாலும் சண்டைக்கே பாவிக்கப்பட்டதாகவும் கூறுகிறார்கள். அத்துடன் கி மு 1000 ஆண்டு அளவில் சேவல் கோழி மத முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாகவும் மாறிவிட்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. உதாரணமாக குறுந்தொகை கடவுள் வாழ்த்தில், "சேவலங் கொடியோன் காப்ப ஏம வைகல் எய்தின்றால் உலகே" என்ற வரி வருகிறது. இதன் பொருள்: சேவற்கொடியைக் கொண்டவனுமகிய முருகன் காப்பதால் உலகம் பாதுகாப்பான நிலையில் உள்ளது என்பதாகும். என் எலும்பை உருக்கும் இந்த காம நோய் பார்த்த என் கண்ணால் வந்தது. நானே சென்று அவரைத் தழுவலாம் என்றால் அவரைக் காணமுடிய வில்லை. அவராகவும் வரவில்லை. கோழியைச் சண்டைக்கு விட்டால் விட்டவர் அதனை பிரித்து, சண்டையை நீக்கி விடுவார்கள். ஆனால் குப்பையிலே தாமே சண்டை போட்டுக் கொள்ளும் கோழிகளை யார் பிரித்துவிடுவார்கள். களைத்துப் போய்த் தாமே விலகிக்கொண்டால்தான் உண்டு. அதுபோல என் காமமும் தானே தணிந்தால்தான் உண்டு என்கிறது குறுந்தொகை 305. இப்பாடலில் தலைவியின் மனநிலையைக் குப்பைக் கோழியின் போருடன் ஒப்பிட்டு கோழி சண்டையை சிறப்பித்துப் பாடியமையால் இப்புலவர் குப்பைக் கோழியார் எனப் பெயர்பெற்றார் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. "கண் தர வந்த காம ஒள் எரி என்பு உற நலியினும், அவரொடு பேணிச் சென்று, நாம் முயங்கற்கு அருங் காட்சியமே வந்து அஞர் களைதலை அவர் ஆற்றலரே; உய்த்தனர் விடாஅர் பிரித்து இடை களையார் குப்பைக் கோழித் தனிப் போர் போல, விளிவாங்கு விளியின் அல்லது, களைவோர் இலை யான் உற்ற நோயே." -குறுந்தொகை 305. மேலும் போர்புரியும் கோழியின் கழுத்தில் உள்ள மயிர்கள் செறிந்து தீப்பிழம்புப் போல் காணப்படுவது போல் இங்குச் செம்முருக்கின் பூக்கொத்துகள் காணப்படுகின்றன என அகநானூறு 277:15-18 கூறுகிறது. "வாரா அளவை ஆய் இழை கூர் வாய் அழல் அகைந் தன்ன காமர் துதை மயிர் மனை உறை கோழி மறனுடைச் சேவல் போர் எரி எருத்தம் போலக் கஞலிய பொங்கு அழல் முருக்கின் எண் குரல் மாந்தி சிதர் சிதர்ந்து உகுத்த செவ்வி வேனில் வந்தன்று அம்ம தானே வாரார் தோழி நம் காதலோரே". [அகநானூறு 277:13-20] கூரிய அலகினையும் தீகொழுந்து விட்டெரிந்தாற் போன்ற அழகிய செறிந்த சிறகினையுடைய, வீட்டில் வாழும் கோழியின் வீரமான தோழனான சேவல் சண்டையிடும் போது, கிளர்ந்தெழும் அதன் கழுத்தில் உள்ள மயிர்கள் செறிந்து தீப்பிழம்புப் போல் காணப்படுவது போன்ற செம்முருக்கினது ஒள்ளிய பூக்கொத்துகளை வண்டுகள் மொய்த்து அதில் உள்ள தேன் சிதறுவதற்கு உகுந்த இளவேனிற்காலம் இப்ப வந்துவிட்டது. ஆனால் நம் காதலர் இன்னும் எம்மிடம் வரவில்லை, நாம் என் செய்வாம் தோழி என தலைமகன் பிரிவின்கண் தலை மகள். சொல்லியது இதுவாகும். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] "Fighting Cocks in Indus valley" In the Indus seal, Marshall seal No.338, the shape of the neck of the cocks and the straight shape of the wings of the tail show that they were well groomed cocks. A close scrutiny of the images reveals the tell-tale markers and the probable reason: the necks are raised; the tails are up and stiff; the legs are unsettled and slightly raised above the ground level. They are probably the gamecocks of Mohenjo-Daro in a fighting-mode. The bull also looks like a ferocious one, trained for bull fights. The cocks are seen as a pair where as the bull is single. This seal may perhaps be about the cock fight and bull fight. The bull is alone-may be because the fighter at the other end is not another bull but a man. Both cock fights and bull fights are popular with pastoral and agrarian societies. Cock-fight is also one of the 64 arts. Also in this seal, the images of two cocks are inscribed side by side, along with a sign that is generally interpreted as ‘city’. Iravatham Mahadevan reads the sign sequence on the seal as ‘cocks-city.’ For an important Indus city to be named after cocks there has to be a reason. A cock being a common domestic bird, normally found in every habitat, there has to be something special about the cocks at that specific place to justify such naming. An analogy to this is available in ‘kozhi’ (kozhi hen or rooster), the name of the capital town (Kozhiyur, also known as Urayur) of early Cholas of Tamilnadu. In this case as well, the traditional accounts recall the valor of a ‘cock’ that fought against an elephant at that place as the basis for this commemorative name. In celebration of this episode, the Cholas of the Sangam age even issued a coin with an image of a cock fighting an elephant. The cocks were groomed for such fights. Such cocks used to be ferocious. The instance of an elephant being threatened by a cock might well be about a fighter cock jumping in ferocity that made an elephant run away from that place. This seems to be a possible explanation for the cock versus elephant fight that led to the popularity of the cock and the place where it was seen. Perhaps Urayur in those days had people who groomed cocks for fighting. Hence, tracing the genesis of ‘cocks-city’ of the Indus Age to the ‘fighting quality’ of the cocks of the specific-region may not be without basis. Evidence to support this view, organized cock-fights, is available directly and indirectly in the ancient Tamil texts.(Kurunthogai: 305:5-6;Akananuru 277:13-16) and epigraphic records, at Arasalapuram in Tamilnadu, a hero-stone, dated 5th century AD installed in the memory of a fighting-cock. The name Kozhi also seems to be derived from the word, "kozh" (கோழ்) which means slippery, well-built, fatty etc. (வழ வழப்பான,செழிப்பான, கொழுப்பான). Cock fighting was a pastime in most agrarian societies. It was popular in Thanjavur, the Cholan capital in later years. It came at the time of Harvest festival (Pongal) in those days. Cock fights were popular in Kerala also. It is popular in most parts of Indian subcontinent including Pakistan. Punjab and Kashmir also are known for having this cock fight as a game. Chickens from the Harappan culture of the Indus Valley (2500–2100 BC) may have been the main source of diffusion throughout the world. Within the Indus Valley, indications are that chickens were used for sport and not for food and that by 1000 BC they had assumed "religious significance" also. For example, Ode to God in Kurunthogai, we find a line, which says,"சேவலங் கொடியோன் காப்ப ஏம வைகல் எய்தின்றால் உலகே." this means, "His flag is cock.-God Murugan saves the world peace" In Kurunthogai:305, it is said that the thalaivi (heroine) suffered from the pangs of pain of separation from her lover. The pain was not caused by others and can not be cured by others. It was like the fight between the 'Kuppai kozhikal" [குப்பைக் கோழிகள்] – the fight between the cocks that were searching food from the wastes. There was none to prompt them to fight and none to separate them in time. Similarly the heroine was suffering from a pain which was not induced by others nor solved by others. Author of the poem is KUPPAI KOZIYAR .This name is coined from a phrase he used in this poem. "The bright flame of passion that my eyes gave to me, torments me to my very bone. It is not possible to see him and embrace him. He is not capable of coming and removing my distress. My love affliction is like two chickens fighting alone on a rubbish pile with no one to separate them. Unless it ceases by itself, no one will free me of my suffering!"- [Kurunthogai:305] The heroine lets her friend know about her love affliction. Here the poet makes a hidden note of sandaik kozhi (cocks in fight). When the cock fights are organized ones, there are people who make the cocks enter a fight and also separate them whenever they wish to stop it. The fight between the cocks on the mounds of wastes is not similar to that fight. From this it is known that cock fights had been popular in olden Tamil lands. In Akananuru 277,narrates that as the neck of the domestic fighting cock with the sharp beak and flaming red feathers bristles when it fights as below: "Early summer season is here, bees swarm and spill honey from clusters of murukkam flowers, like rising flame, that look like the swaying-flame-like feathers of pretty, fighting roosters with sharp beaks, mates of house-residing fowl My lover has not come back, my friend!"-. [Akananuru 277:13-20] [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

"ஒப்பனையியல் / அழகுக் கலை" / "cosmetology" ஒப்பனையியல் பற்றிய பண்டைய அறிவியல் எகிப்திலும் இந்தியாவிலும் ஆரம்பமாகியதாக பொதுவாக ஏற்றுக் கொள்ளப் பட்டாலும், ஒப்பனை பொருட்கள், அதன் பாவனைகள் பற்றிய முன்னைய குறிப்புகளை காண நாம் கி மு 2500-15000 ஆண்டு இந்தியா உபகண்டத்தின் சிந்து சம வெளி நாகரிகத்திற்கு போக வேண்டியுள்ளது. அங்கே, சிந்து சம வெளி பெண்கள் உதட்டுச் சாயம் (Lipstick) பூசினார்கள் என தெரிய வந்துள்ளது. உலகிலேயே முதன் முதலில் உதட்டுச் சாயம் தயாரித்து பயன்படுத்தியவர்கள் இவர்களே என்பதை இது உறுதிப்படுத்துகிறது. ஏறத்தாழ 3500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இன்றைய பஞ்சாப் பகுதியில் வாழ்ந்த இந்த மக்கள் திருமண வைபவங்களின் போது மணப் பெண்களை அலங்கரிக்கச் சில ஒப்பனைப் பொருட்களைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். அவற்றுள் ஒன்று தான் இந்த உதட்டுச் சாயமாகும். இவர்கள் தேன்மெழுகு [beeswax], தாவரங்களிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட நிறமிகள் [pigments] என்பனவற்றைக் கலந்து திரவ வடிவில் கிடைத்த கூழ் மத்தைத் (Colloid) தங்களது உதடுகளில் பூசிக் கொண்டனர். இதுவே இன்றைய நவீன உதட்டுச் சாயங்களின் முன்னோடியாகும் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. இதே போல பண்டைய தமிழகத்திலும் ஆணும் பெண்ணும் தம்மை பலதரப்பட்ட ஒப்பனைகளில் ஈடுபடுத்தியதுடன் அதைப்பற்றிய மிகவும் ஆழமான எண்ணங்களை கொண்டிருந்தார்கள் என்பதற்கான சான்றுகள் அங்கு காணக்கிடைக்கிறது. ஒப்பனை பொருட்களின் பாவனை இன்றைய காலத்தை போல இல்லாமல், அவை குறிப்பாக அக தோற்ற அழகுடன் மட்டும் நில்லாமல், நீடித்து வாழ்வதற்கும் நல்ல உடல்நலம் பேணுதற்கும் உகந்தவையாக தேர்ந்து எடுக்கப்பட்டன. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட சங்க கால ஆண்களும் பெண்களும் எண்ணெய் பாவிப்பதிலும், நறுமண முள்ள இயற்கை வாசனை திரவியம் மற்றும் பல வண்ண இயற்கை பொடிகள், பூச்சுக்கள் பாவிப்பதிலும் கவனம் செலுத்தினார்கள். இதனை குறிஞ்சிப்பாட்டு 107-108 மிக அழகாக "எண்ணெய் நீவிய சுரி வளர் நறும் காழ்த் தண் நறும் தகரம் கமழ மண்ணி" என தலைவனின் எழிலை வர்ணிக்கிறது. அதாவது எண்ணெய் தடவிய சுருண்ட தலை முடியில் மணம் வீசும் அகில், சந்தனம் போன்ற வற்றையும் மணம் தரும் குளிர்ச்சியான மயிர்ச் சாந்தினையும் மணக்கப் பூசியிருந்தான் என்கிறது. மேலும் பொதுவாக சந்தனம் பெரிதும் மார்பில் பூசப்பட்டது. பாண்டியன் கருங்கை ஒள்வாள் பெரும்பெயர் வழுதியின் பெருமையையும் அவன் வலிமையையும் சிறப்பித்துக் கூறும் புறநானூறு 3, அவனை, கால்களில் பொன்னாலான கழல்களும், உலர்ந்த சந்தனம் பூசிய பரந்து அகன்ற மார்பும் உடையவனே! -"பொலங் கழல் கால் புலர் சாந்தின் விலங்கு அகன்ற வியன் மார்ப"- என்று கூறுகிறது. சந்தனம் பொதுவாக சிறந்த கிருமிநாசினி யாகவும் அதே நேரம் உடம்பை குளிரவும் செய்கிறது. பண்டைய தமிழ் பெண்கள் மேல் சட்டை அணிவ தில்லை. ஆனால், அவர்கள் தமது மார்புகளில் சந்தனச் சாந்தைக் குழைத்து அல்லது வாசனைப் பொருள்களால் கோலம் எழுதி தமது மார்புகளை மறைக்கிறார்கள். இதை தொய்யில் என்பார்கள். தொய்யில் என்பது தோய்த்தல் என்று பொருள்படும். இது மார்பகங்கள் தவிர, நெற்றியிலும், தோளிலும், கூட வரைகிறார்கள். மேலும் இத்தகைய ஒப்பனைக் கலையை மேற் கொள்வோர் தொய்யில் மகளிர் என்ற பெயரால் அழைக்கப் பட்டனர். இவளது வண்ண முலைகள் பார்ப்பவர் கண்ணை உருத்தும்படி எழுகின்றன. அதில் தொய்யில் எழுதி மேலும் உருத்தச் செய்துள்ளாள். பார்ப்பவர் என்ன ஆவர் என்பது எழுதியவளுக்குத் தெரியவில்லையே -"உருத்தெழு வன முலை ஒளி பெற எழுதிய தொய்யில் காப்போர் அறிதலும் அறியார்"- என கேள்வி கேட்கிறது, குறுந்தொகை 276. சங்க கால மகளீர் வேறு பல வழிகளிலும் தம்மை அழகூட்டினர். அவர்கள் கண்மை போட்டு தம்மை ஒப்பனை செய்தார்கள் என்பதை அவ்வை யார். மணிகள் கோத்த அணிகள் விளங்கும் இடையும், மை தீட்டிய கண்களும் ஓளிபொருந்திய நெற்றியும் கொண்ட நாட்டியம் ஆடும் வெகுளிப் பெண்ணே! -"இழை யணிப் பொலிந்த ஏந்துகோட்டு அல்குல் மடவரல் உண்கண் வாள்நுதல் விறலி!"- என புறநானூறு 89 அடிகளால் சான்று பகிர்கிறார். மேலும் அவர்களுக் கிடையில் எந்த விழா நடந்தாலும் அது மகிழ்ச்சிகரமாக அல்லது துக்ககரமாக இருந்தாலும் அங்கு மலர் அலங்காரம் முதல் இடத்தை பெறுகின்றன. மற்ற முக்கிய ஒப்பனை நெற்றியில் ‘பொட்டு இடுதல்’ ஆகும். சங்க இலக்கிய நூல்களுள் ஒன்றான திருமுருகாற்றுப்படையில் "திலகம் தைஇய தேம்கமழ் திரு நுதல்" என்ற அடி 24, திலகமிட்ட நறுமணம் பொருந்திய அழகிய நெற்றி என்கிறது. சங்க காலத்து மக்கள் தங்களை அழகுபடுத்த இப்படி சில ஒப்பனை முறைகளைக் கையாண்டுள்ளதுடன் ஒப்பனை செய்வதற் கென்று தனியறைகளும் [மல்லல் வினையிடம்], பணியாட்களும் [வண்ணமகளிர்] இருந்துள்ள தன்மையையும் சங்க இலக்கியங்கள் எடுத்தியம்பியுள்ளன. ஒப்பனை என்ற சொல்லிற்கு அழகுபடுத்தல் என்று பொருள். இத்தகைய ஒப்பனைக் கலை தமிழிலக் கியங்களில் பழங்காலந் தொட்டு இடம் பெற்றுள்ளது. சங்க இலக்கியங்களில் மேற் கூறிய ஒப்பனைகள் மலிந்துள்ளன. புறநானூற்றில் கூந்தல் ஒப்பனையை வருணிக்கும் பொழுது, "...........................................வந்ததைக் கார் வான் இன் உறை தமியள் கேளா நெருநல் ஒரு சிறைப் புலம்பு கொண்டு உறையும் அரி மதர் மழைக் கண் அம் மா அரிவை நெய்யொடு துறந்த மை இரும் கூந்தல் மண்ணூறு மணியின் மாசு அற மண்ணிப் புது மலர் கஞல இன்று பெயரின் அது மன் எம் பரிசில் ஆவியர் கோவே". [புறநானூறு 147] என்று சங்ககாலப் புலவர் குறித்துள்ளார். நேற்று உன் இல்லம் சென்றபோது உன் மனைவி மழைக்கால மேகம் இடி முழக்கத்தைக் கேட்டுக் கொண்டு தனியே இருந்தாள். கண்ணீரை அடக்கிக் கொண்டு இருந்தாள். கூந்தலில் எண்ணெய் வைக்காமல் இருந்தாள். அவள் தலையில் எண்ணெய் வைத்துக் குளித்துவிட்டுப் புதுமலர் சூடிக் கொள்ளும்படி நீ அவளிடம் செல். ஆவியர் குடி மக்களின் அரசனே! நீ எனக்குப் பரிசில் தர விரும்பினால் அது நீ உன் மனைவியிடம் செல்வதுதான். என்கிறார் புலவர். மேலும், குறுந்தொகை 5, இல் தலைவி தோழியிடம் குருகுகள் [ஒரு வித பறவை] உறங்குவதற்கு இடமாகிய இனிய நிழலையுடைய புன்னை மரங்களை கொண்டவனும், கரையை அலைகள் மோதும் போது உடைகின்ற நீரால் வீசப்படும் துளியால் அரும்புகின்ற கண்ணுக்கு இனிதாகிய நீர்ப் பரப்பையுடைய மெல்லிய கடற் கரையையுமுடைய எம் தலைவன் எம்மை விட்டுப் பிரிந்ததால் பல இதழ்களையுடைய தாமரை மலரைப் போன்ற கண் மை இட்ட எம் கண்கள் காம நோயால் தூங்க முடியாதவை ஆக வாடுகின்றன. இது தான் காதல் நோயின் தன்மையோ?என வினாவுகிறார்,. "அது கொல் தோழி காம நோயே வதி குருகு உறங்கும் இன் நிழல் புன்னை உடை திரைத் திவலை அரும்பும் தீ நீர் மெல்லம் புலம்பன் பிரிந்தெனப் பல் இதழ் உண் கண் பாடு ஒல்லாவே" [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] "cosmetology" The ancient science of cosmetology is believed to have originated in Egypt and India, but the earliest records of cosmetic substances and their application dates back to about 2500 and 1550 B.C, to the Indus valley civilization. where We came to know that Woman applied lipstick by 2000 BC. There is evidence of highly advanced ideas of self beautification and a large array of various cosmetic usages both by men and women, in ancient Tamilakam too. Significantly, the use of cosmetics was directed not only towards developing an outwardly pleasant and attractive personality, but towards achieving merit, Longevity with good health. For example, the men and women of Sangam age were fond of using oil, aromatic scents, coloured powders and paints, while the sandal paste was heavily applied on their chests. Kurunjippaaddu clearly said in line 107-108 that "The hero was handsome with oiled, curly hair, on which fragrant pastes and perfumes had been rubbed." sandal paste is believed to cool the body’s temperature. Purananuru 3 confirmed the use of sandal paste as cosmetic substance -"Your broad chest is smeared across with sandal paste and your feet are adorned with golden anklets". Tamil women of the early centuries were not wearing blouses and they covered their breasts only with the ornamental paste of sandalwood and even some time, according to sangam literature, women had pictures drawn on their bodies in coloured patterns. This is called toyyil. Kurunthogai 276 question - "Somebody painted bright thoyyil designs on her beautiful, budding breasts. without knowing it will sweep others eye. What happen to her if I appeal in the court of the king?" The Tamil women have also other ways of adding to their beauty. From the very early days the habit of putting Collyrium to the eye is very familiar (Kanmai). Purananuru 89 confirm this beautification -"O Virali[female musician] with a bright forehead, kohl[an ancient eye cosmetic] decorated eyes, delicate nature and lifted loins wearing splendid jewels!". There is no Tamil function without flowers whether it is a happy or sad. Pattinapalai (10:110), refers to the gender-wise differences even in the making of garlands for adornment. Another important custom is to have Kumkum pottu /Bindi on the fore head. We can find this in early period as well, In Purananuru 147,the poet advising the hero [King] while he is living other lady than his wife that If you want to award me please join with your wife. Yesterday, I met her. She is suffering loneliness without your company. Your presence will make her to dress her hair oiling, bathing and flower decoration. "King of Aviyars! Grant me the gift of you going to your wife today, the beautiful dark woman, who, yesterday, stood alone in despair listening to the sweet sounds of rain drops, tears dripping from her pretty, streaked, moist eyes, her hair without oil, so that her hair can be adorned with flowers, after being washed perfectly, to shine like sapphire gems". [Purananuru 147] In Kurunthokai 5, the heroine asked her friend "Is this how love sickness is, my friend? My kohl-lined eyes refuse to sleep" "Is this how love sickness is, my friend? The lord of the delicate shores, ……….where residing herons sleep in the ……….sweet shade of punnai trees, ……….which bloom when the breaking ……….waves spray their sweet mist, has left me. My kohl-lined eyes that resemble flowers with many petals refuse to sleep." [Kandiah Thillaivinayagalingam, Athiady, Jaffna]

இலக்கிய பாடல்கள் ஊடாக ஒரு இளம் பெண்ணின் கதை: "திலோ அவனுக்காக காத்திருந்த்தாள்" / பகுதி:05 [ஒரு புது முயற்சி] "நோம், என் நெஞ்சே; நோம், என் நெஞ்சே; இமை தீய்ப்பன்ன கண்ணீர் தாங்கி, அமைதற்கு அமைந்த நம் காதலர் அமைவு இலர் ஆகுதல், நோம், என் நெஞ்சே." நோகும் என் நெஞ்சே,நோகும் என் நெஞ்சே, இமைகளைத் தீயச் செய்யும் என் கண்ணீரைத் துடைத்து எனக்கு பொருத்தமாக இருந்த என் காதலர் இப்பொழுது பொருந்தாதவராக ஆகி விட்டார், நோகும் என் நெஞ்சே. என தன்னை தானே தேற்றிக் கொண்டு ,தலையை நிமிர்ந்து மீண்டும் ஒரு முறை ஏனோ அங்கு பார்த்தாள். அவள் கண்களுக்கு வெட்கமே இல்லை? அந்த மேனகா "குட்டி மாமா.. குட்டி மாமா" என்று அவனை கூப்பிட்ட வாறு எதோ கொஞ்சி குழவிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் அப்படியே பிரமித்து விட்டாள். அவனின் மூத்த அக்கா, அவன் சின்னவனாக இருக்கும் போதே கல்யாணம் செய்து வெளி நாடு போனது இப்ப அவளுக்கு நினைவுக்கு வந்தது. என்றாலும் எதிர் பக்கம் பார்த்த படி குளிர் பாணத்தை குடிக்கத் தொடங்கினாள். அது அவளது ஊடலோ ? "இல்லை தவறவர்க்கு ஆயினும் ஊடுதல் வல்ல(து) அவர்அளிக்கு மாறு." அவனிடம் தவறு ஒன்றும் இல்லையானலும், அவனோடு ஊடுதல், அவன் தன்மேல் மிகுதியாக அன்பு செலுத்த செய்ய வல்லது என்றோ ? "போக்கெல்லாம் பாலை புணர்தல் நறுங்குறிஞ்சி ஆக்கமளி ஊடல் அணிமருதம் -" தலைவன், தலைவி பிரிதல் போக்கு - பாலையோ, அவர்கள் புணர்தல் - இனிமை தரும் குறிஞ்சியோ, அவர்களின் இன்பத்துக்கு ஆக்கம் தரும் ஊடல் - அருமையான மருதமோ -- இப்படி எத்தனையோ நினைவுகள் கண் முன் அவளுக்கு தோன்றி தோன்றி மறைந்தன. அவன் ஏன் இன்னும் தன்னிடம் வரவில்லை என்ற கோபமும் அதிகரித்தது. அவள் இனி எப்போதும் திரும்பி பார்ப்பதே இல்லை என்ற இறுதி முடிவோடு விரைவாக அங்கிருந்து வெளியேற தொடங்கினாள். இது அவளின் ஒரு வெகுளி கோபம், ஆசைப்பட்டது கிடைக்காத போது உண்டாவது தான் இந்த கோபம் . யாரோ தட தட என்று பின்னால் ஓடி வருவது போல அவள் உணர்ந்தாள். யாரோ நேரம் போகிறது என ஓடுகிறார்கள் என நினைத்தவாறு இன்னும் வேகமாக நடக்கத் தொடங்கினாள். "குவளை நாறும் குவை இருங் கூந்தல், ஆம்பல் நாறும் தேம் பொதி துவர் வாய், குண்டு நீர்த் தாமரைக் கொங்கின் அன்ன நுண் பல் தித்தி, மாஅயோயே! நீயே, அஞ்சல்'' என்ற என் சொல் அஞ்சலையே; யானே, குறுங் கால் அன்னம் குவவு மணற் சேக்கும் கடல் சூழ் மண்டிலம் பெறினும், விடல் சூழலன் யான், நின்னுடை நட்பே." குவளையின் மணம் வீசுகின்ற வளமான, கருத்த கூந்தல், ஆம்பலின் மணமும் தேனின் சுவையும் பொதிந்து சிவந்த வாய், ஆழமான நீரில் மலர்ந்த தாமரைப் பூவின் மகரந்தத்தைப் போல் சிறிய பல தேமல் புள்ளிகளுடன் கூடிய மாமை நிறம் கொண்டவளே, நான் உன்னைப் பிரிவேனோ என்று நினைத்து நீ அஞ்சவேண்டியதில்லை. குறுகலான கால்களை உடைய அன்னப் பறவைகள் நிறைந்த மணலைக் கொண்டிருக்கும் கடல் சூழ்ந்த இந்த நில மண்டிலம் மொத்தமும் எனக்குக் கிடைத்தால் கூட, நான் உன்னைப் பிரியமாட்டேன். கவலைப்படாதே! என்பது போல "என்னடி தாகமாக இருக்குது அந்த மிச்சத்தை தா " என்று கூறியவாறு, பதிலுக்கு காததிராமல், மிச்சத்தை பறிப்பது போல் அவள் கையை பிடித்தே விட்டான். அதே குரல். தன்னுடன் தினம் தினம் தொலை பேசியில் கதைக்கும் அதே குரல். சட்டென திரும்பி , சற்றும் எதிர் பாராத விதமாக "அம்மா" என அலறி விட்டாள். அவன் தாய் பதறி ஓடி வந்து "என்ன? என்ன?" என கேட்டாள். மற்றவர்களும் பின் தொடர்ந்து வந்து கொண்டு இருந்தனர், அவள் ஒருவாறு தன்னை சமாளித்தவாறு உங்கள் மகன் விக்குகிறார் என்றாள். அதற்கு ஏன் இந்த சத்தம் ? ஏன் இந்த ஆர்ப்பாட்டம் ? பின் மகனை நோக்கி "எப்படித்தான் நீ இவளை கட்டி குடும்பம் நடத்தப் போகிறியோ என செல்லமாக கேட்டாள். அவள் சொர்க்கத்திற்கே போய் விட்டாள். தாயோ மகன் உண்மையிலேயே விக்கல் ஆட்கொண்டது என அவன் நெஞ்சை தடவினாள். அவனோ தாயின் கழுத்தில் சாய்ந்தபடி பின்புறமாக அவளை பார்த்த பார்வை -அதை அவள் என்ன என்று சொல்வாள்? "அன்னாய்! இவனொருவன் செய்தது காண்’ என்றேனா, அன்னை அலறிப் படர்தர, தன்னை யான், உண்ணு நீர் விக்கினான்’ என்றேனா, அன்னையும் தன்னைப் புறம்பு அழித்து நீவ, மற்று என்னைக் கடைக்கண்ணால் கொல்வான் போல் நோக்கி, நகைக் கூட்டம் செய்தான், அக் கள்வன் மகன்" அதிர்ச்சியடைந்த நான் ‘அம்மா! இவன் என்ன செய்கிறான் பாரேன்’ என்று அலறினேன். அம்மாவும் பதறிப் போய் ஓடி வந்தாள். ஆனால் இவன்? எதுவும் தெரியாத அப்பாவி போல் விழிக்கிறான். நல்ல வேளை, நான் அவனைக் காட்டிக் கொடுக்கவில்லை. அவன் செய்த குறும்பை மறைத்து ‘தண்ணீர் குடிக்கும் போது இவனுக்கு விக்கல் எடுத்தது’ என்று பொய் சொன்னேன். நான் சொன்னதை அம்மா நம்பிவிட்டாள். ஆதரவாக அவனுடைய முதுகைத் தட்டிக் கொடுத்தாள். அப்போது அந்தத் திருட்டுப் பயல் கடைக் கண்ணால் என்னைக் கொல்வது போல் பார்த்துப் புன்னகை செய்தான்! இப்படித்தான் சொல்வாளோ ? அவள் கண் மூடி சந்தோஷ கடலில் மிதந்து கொண்டு இருந்த இந்த வேளையில் "குட்டி மாமி.. குட்டி மாமி.." என்ற கொஞ்சும் குரல் கேட்டு கண் திறக்கும் முன் அவள் கன்னத்தில் மாறி மாறி முத்த மழை பொழிந்தது. முத்தம் கொடுத்தது அந்த மேனகா. இப்ப இது எந்த எரிச்சலையும் கொடுக்கவில்லை. மாறாக பெருமையையும் மகிழ்ச்சியையும் அவளுக்கு கொடுத்தது. "யாயும் ஞாயும் யார் ஆகியரோ? எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறைக் கேளீர்? யானும் நீயும் எவ்வழி அறிதும்? செம்புலப் பெயல் நீர் போல அன்புடை நெஞ்சம் தாம் கலந்தனவே." நானும் நீயும் எப்படி பழக ஆரம்பித்தோம் எப்படி ஒருவருக் கொருவர் அறிந்து கொண்டோம்? ஆனாலும்... எப்படி செம் மண்ணில் நீர் விழுந்த பின் அந்த செம்மண்ணும் நீரும் கலந்த கலவை போல் நம் நெஞ்சங்கள் பிரிக்க முடியா வண்ணம் கலந்து விட்டன. இப்படி அவனும் அவளும் கலந்து விட்டனர். இனி எமக்கு அங்கு என்ன வேலை?. நன்றி கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்

இலக்கிய பாடல்கள் ஊடாக ஒரு இளம் பெண்ணின் கதை: "திலோ அவனுக்காக காத்திருந்த்தாள்" / பகுதி:04 [ஒரு புது முயற்சி] "அண்ணா வாரார்", "அங்கே தம்பி வருகுது" அவளை அறியாமலே ,அவள் கால்கள் மெல்ல அடி எடுத்து வைத்தது. "இடிக்கும் கேளிர்! நும் குறை ஆகம் நிறுக்கல் ஆற்றினோ நன்றுமன் தில்ல! ஞாயிறு காயும் வெவ் அறை மருங்கில், கை இல் ஊமன் கண்ணின் காக்கும் வெண்ணெய் உணங்கல் போல பரந்தன்று இந் நோய் நோன்று கொளற்கு அரிதே" பகல் பொழுதில் ஒரு பாறையின் மீது வெண்ணெய்யை வைத்து விட்டு, பேசவும் முடியாத கைகளும் இல்லாத ஒரு மனிதனை, வெண்ணெய்க்கு காவல் வைத்தால் எப்படி தவிப்பனோ அப்படி நான் உருகுகிறேன்,,, காலம் கழிய அந்த வெண்ணெய் வெயிலால் உருகும். அதை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் அந்த மனிதனால் என்ன செய்ய முடியும்? உரக்க கூவி மற்றோரை அழைக்கவும் முடியாது .. ஏனெனில் அவன் ஊமை .. அதே நேரத்தில் தன் கரங்களால் அதை எடுத்து வேறு பாதுகாப்பான இடத்தில் மாற்றி வைக்கவும் முடியாது ... ஏனெனில் அவனுக்கு கரங்களும் இல்லை .... அவனால் என்ன செய்ய முடியும் .... இயலாமையால் பரிதவிப்பான் ... அதைப் போலவே என் அவன் மிக அருகில் இருந்தும் நான் அவனை காண முடியவில்லை ... இயலாமையில் தவிக்கிறேன் .... என புலம்பினாள். அவனை ஒரு கூட்டமே மொய்த்து விட்டது. அந்த ஆடம்பர குடும்பத்துடன் வந்த அந்த பெண் அவனை கட்டிப்பிடித்து ஒரு முத்தமே கொடுத்து விட்டாள். "இன் சொல் மேவலைப்பட்ட என் நெஞ்சு உணக் கூறு இனி; மடந்தை! நின் கூர் எயிறு உண்கு என, யான் தன் மொழிதலின், மொழி எதிர் வந்து, தான் செய் குறி நிலை இனிய கூறி, ஏறு பிரி மடப் பிணை கடுப்ப வேறுபட்டு, உறு கழை நிவப்பின் சிறுகுடிப் பெயரும் கொடிச்சி செல்புறம் நோக்கி, விடுத்த நெஞ்சம்! விடல் ஒல்லாதே?" சீக்கிரம் சொல். உன்னுடைய இனிய சொல்லுக்காக என் நெஞ்சு காத்திருக்கிறது. சந்தோஷமான ஒரு பதிலைச் சொன்னால், உன்னுடைய பற்களில் இதழோடு இதழ் சேர்த்து, என் இதழை ஒற்றி முத்தமிடுவேன்!’ இப்படி நான் அவளிடம் சொன்னேன். அவளும் என்னிடம் ஆசையாகப் பேசினாள் ..... அந்தக் கொடிச்சி, அந்தக் காட்டுப் பெண் என்னை விட்டுச் செல்லும்போது, அவளுடைய முதுகைப் பார்த்துக் கலங்கிய என் நெஞ்சு - அவளை விட்டுவிடாதே!என்றது - இப்படி நடக்க வேண்டும் என் கனவு கண்டு ஏங்கியவளுக்கு இடியாக அந்த முத்தம் இருந்தது. எனினும் "காக்கைக்கா காகூகை கூகைக்கா காகாக்கை கோக்குக்கூக் காக்கைக்குக் கொக்கொக்க – கைக்கைக்குக் காக்கைக்குக் கைக்கைக்கா கா." பகல் நேரத்தில் காக்கை தான் பலம் வாய்ந்தது. அப்போது ஆந்தையால் காக்கையை வெல்ல முடியாது. ஆனால் இரவு நேரத்தில் ஆந்தையின் பலம் அதிகரித்து விடும். அப்போது காக்கையால் ஆந்தையை வெல்ல முடியாது. ஆக, நேரம் பார்த்து எதிரியுடன் மோதுவது முக்கியம். ஓர் அரசனின் கடமை, உலகத்தை (தன்னுடைய மக்களைக்) காப்பாற்றுவது தான். ஆனால் அதற்காக அவன் அவசரப் படக்கூடாது. மீன் வரும் வரை ஆற்றங்கரையில் காத்திருக்கும் கொக்கைப் போலப் பொறுமையாக இருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் பகைவர்களை ஜெயிப்பது சிரமம். இப்படி நினைத்தவளாய் அந்த பெண்ணை தன் ஒரக் கண்ணால் பார்த்தாள். இவள் திலோத்துமை என்றால் அவளும் ஒரு மேனகா தான். மேனகா என்பது மேனி என்ற அழகு உடலைக் குறிக்கும். "அணங்குகொல் ஆய்மயில் கொல்லோ கனங்குழை மாதர்கொல் மாலும்என் நெஞ்சு" அவள் தேவதையோ? மோகினியோ? அழகிய தோகை மயிலோ? இல்லை கனமான அழகிய குழையை காதில் அணிந்திருக்கும் மானிடப் பெண் தானோ ? அவளின் அழகைக் கண்டு என் மனமே மயங்குகிறதே. என் அவன், என் காதலன் என்ன செய்வான்? "சிறு வெள் அரவின் அவ் வரிக் குருளை கான யானை அணங்கியா அங்கு- இளையள், முளை வாள் எயிற்றள், வளையுடைக் கையள்-எம் அணங்கியோளே." சிறிய வெண்மையான அழகிய கோடுகளை உடைய பாம்பின் குட்டியானது, காட்டு யானையை வருத்தியது போல இளமையுடையவளும், அழகிய தோற்றம் உடையவளும் மூங்கில் முளை போன்ற ஒளியுடைய பற்களைக் கொண்டவளும், வளையைக் கையில் அணிந்த ஒருத்தி என்னை வருந்தச் செய்தாள் என தடுமாறக் கூடாது. இந்த புதியவளின் காதல் - ஈர்ப்பினால் என் அவன் தன் வாழ்வியல் நெறிகளில் இருந்து பிறழ்ந்து விடக்கூடாது என்று பல தடவை வேண்டிக் கொண்டாள். சீறும் பாம்பை நம்பு. சிரிக்கும் பெண்ணை நம்பாதே என அறிவுறுத்தலாமோ என்று சற்று யோசித்தாள். அவளுக்கு அங்கு இருக்கவே பிடிக்க வில்லை. மெல்ல மெல்ல நகர தொடங்கினாள். என்றாலும் அவளுக்கு ஒரு அவா. அங்கு என்னதான் நடக்குது பார்ப்போம் என்று. தன் இதயத்தை கல்லாக்கி கொண்டு மீண்டும் அந்த கடை அருகில் நின்று குடிக்கத் தொடங்கினாள். அவள் கண்கள் குளம் ஆகி விட்டன. காதில் - சிரிப்பது , பகிடி விடுவது, ஊர் கதைகள் இப்படி அவர்களின் ஆரவாரம் விழுந்து கொண்டு இருந்தன. "கருங்கால் வெண்குருகு மேயும் பெருங்குளம் ஆயிற்றென் இடைமுலை நிறைந்தே" அவளது கண்ணீர் நிறைந்து அவளது முலைகளின் இடைப்பகுதி நாரைகள் மேய்கின்ற குளம் போல் ஆகிவிட்டது. [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 5 தொடரும்.

இலக்கிய பாடல்கள் ஊடாக ஒரு இளம் பெண்ணின் கதை: "திலோ அவனுக்காக காத்திருந்த்தாள்" / பகுதி:03 [ஒரு புது முயற்சி] "முருகு புணர்ந்தியன்ற வள்ளி போல ... காட்டில் உறையும் தாய்த் தெய்வமான காடகாளின்" காட்டில் உறையும் தாய் தெய்வமான காடுகாளின் மகன் முருகு (முருகன்), மற்றொரு தாய்த் தெய்வமான வள்ளியை மனைவியாக்கினான். இப்படி பெண்ணுக்கு முன்னுருமை கொடுத்த தமிழ் இனம் எப்படி மாறியதோ ? இதற்கு யார் காரணமோ ? அவள் தூக்கத்தில் புலம்பினாள். பகவத் கீதையில் கிருஷ்ணன் கூறுகின்றான். "மாம் ஹி பார்த்த! வ்யாபாஸ்ரித்ய யே பிஸ்யூ பாபயோயை ஸ்தரீயோ வைஸ்யஸ்ததாஸீத்ர ஸ்தேபி யாந்தி பராம்கதி"[133] "பார்த்தா! பெண்களோ வைசியர்களோ சூத்திரர்களோ நீச குலத்தில் பிறந்தவர்களோ எவரானாலும் என்னைப் பணிவாராயின் அவர்கள் பரகதியை அடைவர்" என்று பெண்களை தாழ்ந்த சாதிக்கு, தாழ்த்தப்பட்டு பகவத் கீதையில் இழிவு படுத்துவதை காணலாம். இப்படித் தான் மெல்ல மெல்ல மாற்றப்பட்டதோ? பரிசம் சீதனமாக மாறியது. அதன் விளைவு? அவள் நெஞ்சம் பட படத்தது. தன் அக்காவின் கதை நிழலாக அவள் கண் முன் ஓடியது. அவள் தன்னை அறியாமலே கண்ணீரில் நனைந்தாள். வால்மிகியின் ராமாயண சீதை அவள் முன் தோன்றி ஆறுதல் கொடுத்தாள். காட்டுக்குச் சென்ற இராமன் சீதையின் மடியில் தலை வைத்து படுத்து இருக்கும் போது, கடவுளாக போற்றப்படும் இந்திரனுடைய மகன் சயந்தன் காகம் வேடம் போட்டு வந்து, தனது பாலியல் வக்கிரத்தை சீதையின் முலைக் காம்பை கொத்தி தீர்த்த போது, அது குற்றமாக ராமனுக்கு படவில்லை. இராவணனை வென்ற இராமன், சீதையை பார்க்க மறுத்த நிலையில், "இராவணனால் ஏற்பட்ட அவமானத்தை துடைத்திடவுந்தான் நான் இங்கு வந்தேனே ஒழிய உனக்காக நான் இப்பெருந் தொல்லையை மேற்கொள்ளவில்லை" என்றான். மேலும் அவன் "உன் (சீதை) நடத்தையை நான் சந்தேகிக்கிறேன். இராவணன் உன்னைக் களங்கப்படுத்தி இருக்க வேண்டும். உன்னைப் பார்க்கிறதே எனக்குப் பெரும் எரிசலூட்டுகிறது. சகிக்கவில்லை. ஓ, ஜனகனின் மகளே! உனக்கு விருப்பமுள்ள இடத்திற்கெங்காவது நீ போய்ச் சேரலாம் ... அழகிய பெண்ணொருத்தியை இராவணன் சும்மா விட்டிருப்பானா." என்று கேட்கின்ற போதே, சீதையை கொன்றுவிட்டான் ? கடைசியாக இராமன் மகனைக் கண்டதுடன், சீதை மீதான சந்தேகத்தை மீளவும் சுட்டிக்காட்டினான். அதை நிவர்த்திக்க விரும்பினால் சீதை பெரும் மக்கள் கூட்டம் முன்பு, மீண்டும் தனது கற்பை நிருபிக்க வேண்டும் என்றான். சீதை அழைத்து வரப்படுகின்றாள். அங்கு இராமனின் அவமானகரமான அவதூறுகளை கேட்டு தன்னைத்தான் தற்கொலைக்கு இட்டுச் செல்லுகின்றாள் சீதை. அவள் தனக்கு நடந்ததை கூறி " பூப்போல் உண்கண் மரீஇய நோய்க்குமருந் தாகிய கொண்கன் தேரே." பூப்போன்ற மை இட்ட கண்களில் தோன்றிய பசலை நோயைத் தீர்க்கும் மருந்து நெய்தல் நிலத்துத் தலைவன் வரும் தேர். அது போல உன் அவன் வரும் விமானம் உன் கண்களில் தோன்றிய நோயைத் தீர்க்கும் என் கூறி அவள் கண்ணீரை துடைத்தாள். கண் விழித்த அவள் ஒரு வாறு தன்னை சரிபடுத்திக் கொண்டு, எல்லாம் நல்ல படியாக நடக்கும் என தன்னை தானே தேற்றிக் கொண்டாள். அவனின் பெற்றோர் உடன் பிறப்புகள் என ஒரு பெரும் கூட்டமே அங்கு வந்து கொண்டு இருந்தது. அவர்களுடன் அவளுக்கு தெரியாத ஒரு ஆடம்பர குடும்பம் வருவதை இட்டு அவள் திடுக்கிட்டாள். ஒரு சில நேரம் தடு மாறியே விட்டாள். அவளுக்கு இனி அவர்களை பார்ப்பது வெறுப்பாக இருந்தது. அவளுக்கு அங்கு இனி காத்திருப்பதும் பிடிக்கவில்லை. மேலும் தான் அங்கு வந்திருப்பதை காட்டி கொள்ள விரும்பாதவளாய், மெல்ல எழுந்து பக்கத்தில் இருந்த ஒரு கடையில் குளிர் பாணம் வாங்கி குடிக்கத் தொடங்கினாள். ஆனால் கண் அவளுக்கு, அவள் எண்ணங்களுக்கு படியவில்லை. அது இன்னும் பயணிகள் வருகையின் வாசல்லையே பார்த்துக் கொண்ட்டிருந்தது. அவள் என்ன செய்வாள்? "நனந்தலை உலகமும் துஞ்சும் ஓர் யான் மற்ற துஞ்சாதேனே” உலகமே தூங்குகின்றதே என்னைத்தவிர! என அவள் வாய் தன்னையறியாமல் முணு முணுத்தது. "முட்டுவேன் கொல்? தாக்குவேன் கொல்? ஓரேன்! யானும் ஓர் பெற்றி மேலிட்டு ஆஅ ஒல்லெனக் கூவுவேன் கொல், அலமரல் அசை வளி அலைப்ப, என் உயவு நோய் அறியாது துஞ்சும் ஊர்க்கே?" சுழலை உடைய அசையும் காற்று என்னை வருத்த, என்னுனடைய துன்ப நோயை அறியாமல் தூங்கும் இந்த ஊரில் உள்ளாரை முட்டுவேனா? தாக்குவேனா? ‘ஆ’ , ‘ஒல்’ என கத்துவேனா, ஒரு காரணத்தால்? என்ன செய்வது என்று எனக்கு புரியவில்ல. இப்படி அவள் மன நிலை இருந்தது. "நோய் தந்தனனே தோழி பசலை ஆர்ந்த நம் குவளை அம் கண்ணே” அவன் தனக்கு தந்த காதல் நோயால் கறுப்பான தன் கண்கள் இப்போ பச்சையாக போய்விட்டது என நொந்தாள். மக்களும் உலகமுமா சொன்னார்கள் இவளை காதல் செய்யச் சொல்லி? இல்லையே? இப்ப வருந்தி என்ன பயன்? மஞ்சளாய்ப் போயிருந்தாலாவது மஞ்சள் காமலை என்று மருந்தெடுத்திருக்கலாம். பசுமைக்கு ஏங்கியதாலோ என்னவோ இவளது கண்கள் பச்சையாகி விட்டனவோ? யாருக்கு தெரியும்? [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 4 தொடரும்.

இலக்கிய பாடல்கள் ஊடாக ஒரு இளம் பெண்ணின் கதை: "திலோ அவனுக்காக காத்திருந்த்தாள்" / பகுதி:02 [ஒரு புது முயற்சி] "சிறு கண் யானை உறு பகை நினையாது, யாக்குவந் தனையோ பூந்தார் மார்ப, அருள் புரி நெஞ்சம் உய்த்தர இருள் பொர நின்ற இரவினானே." சிறு கண்களை உடைய மதம் கொண்ட யானை பற்றி பொருட் படுத்தாது, பூ மாலை அணிந்த அன்பு உள்ளம் உடையவனே, எப்படி நீ என்னை காண இந்த கரும் இருட்டில் வந்தாய்? இப்படி சங்க கால "தெரியிழை அரிவை" யாக அவள் தோன்றினாள். அவள் பயந்தவளாக திடுக்கிட்டு கண்ணை அகல திறந்து பார்த்தாள். இன்னும் அவன் வர நேரம் இருக்கிறது. என்றாலும் அவள் மனதில் திடீர் என ஒரு கவலை எங்கு இருந்தோ வந்து ஆடத் தொடங்கியது. எப்படி சங்க கால காதலன் இரவுக்குறியில் சந்திப்பதற்கு வரும் வழியில் உள்ள இடையூறுகளை எண்ணித் காதலி வருந்தினாலோ, அப்படி அவளும் வருந்த தொடங்கி விட்டாள். மேல் நாடு சென்று மேல் படிப்பு முடித்து வரும் அவனை, தன் காதலனை "பரிசம்" கொடுத்து யாரவது கொத்தி விடுவார்களோ என அவள் உள்ளம் ஒரு ஊஞ்சல் ஆட தொடங்கி விட்டது. எங்கே நல்ல உத்தியோக, நல்ல படிப்பு மாப்பிள்ளை கிடைக்காதா தமது மகளுக்கு என பண முடிப்புடன் காத்திருக்கும் சிலரை எண்ணி கலங்கினாள். "உண்பது நாழி; உடுப்பவை இரண்டே; பிறவும் எல்லாம் ஓரொக் கும்மே செல்வத்துப் பயனே ஈதல்; துய்ப்பம் எனினே, தப்பு ந பலவே." பசியைப் போக்க ஒரு நாழித் தானியம் மற்றும் உடுக்க வேண்டியது மேலாடையும் இடுப்புத் துணியும் ஆகிய இரண்டே; பிற எல்லாமும் எல்லார்க்கும் சமமே; சேர்க்கும் செல்வத்தை சமூக வளர்ச்சிக்குப் பயன் படுத்தாமல் மெத்தைக்குள் தைத்து வைத்துக் கொண்டு தானே அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற மனநிலை பல இன்னல்களைத் தரும் என்றாலும் அது பாதாளம் வரை செல்லக்கூடியது. அவர்கள் எவரையும் மாற்றக் கூடியவர்கள்.பணம், செல்வாக்கு எல்லாத்தையும் வாங்கிவிடும். "பணமிருக்கும் மனிதரிடம் மனமிருப்பதில்லை மனமிருக்கும் மனிதரிடம் பணமிருப்பதில்லை" என்ற பழைய வெள்ளித்திரை பாடல் வரிகள் நெஞ்சில் வந்து மோதி, ஒரு நடுக்கம் அவளை ஆட்ட, அவள் மீண்டும் அயர்ந்து விடடாள். "யாயே, கண்ணினும் கடுங் காதலளே, எந்தையும், நிலன் உரப் பொறாஅன்; ‘சீறுடி சிவப்ப, எவன், இல! குறு மகள்! இயங்குதி! என்னும்;’யாமே," தாய் தன் மகளை தன் கண் மாதிரி அன்பு செலுத்துகிறாள் அப்பனோ "என் சிறு மகளே,ஏன் நடந்து உன் அழகிய காலை வருத்துகிறாய்?" என கேட்டு தவிக்கிறார். இப்படித்தான் பெண்பிள்ளைகளை சரி சமனாக பார்த்தார்கள் அதை ஒரு பாரமாக அவர்கள் கருதியது இல்லை அது மட்டும் அல்ல பெண் எடுப்பதற்கு ஆண் வீட்டார் தான் பரிசம் கொடுத்தார்கள். "உறுமென கொள்ளுநர் அல்லர் நறுநுதல் அரிவை பாசிலை விலையே" பெண்ணுக்கு ஒரு விலை தந்து, பொல் பிடிக்கும் நரைத்த தலையும் உடைய பெரியோர்களைக் கொண்டு பெண் வீட்டுக்கு வந்து, மணம் பேசி முடிக்கும் வழக்கம், "பிரிந்தோர்ப் புணர்ப்போர் இருந்தனர் கொல்லோ தண்டு உடைக் கையர் வெண்டலைச் சிதவலர் நன்று நன்று என்னும் மாக்களோ இன்று பெரிது என்னும் ஆங்கணது அவையே.", அதாவது பெண்ணைத் தேடி வரும் வழக்கம் அன்று இருந்தது. "..மூவேறு தாரமும் ஒருங்குடன்கொண்டு சாந்தம் பொறைமர மாக நறைநார்.. இன்தீம்பலவின் ஏர்கெழு செல்வத்து எந்தையும் எதிர்ந்தனன் .. யாமும் நாள் வல்லே வருக என இல்லுறை கடவுட்குப் பலி ஓக்குதும்." வெவ்வேறாகிய அம்மூன்று பண்டங்களையும் சந்தன மரம் காவு மரமாக அவற்றை ஒரு சேரக் காவிக்கொண்டு, நறைக் கொடியாய நாரினால் ........... ............ மிக்க இனிமையுடைய பலாமரங்களையுடைய அழகு மிக்க செல்வத்தையுடைய நம் தந்தையும் நின்னைக் கொடுத்தலை ஏற்றுக் கொண்டான் ........... .............. நாமும் நம் மணத்திற்கு வரைந்த நாள் விரைந்து வருவதாக என்று நல்ல இறையினையுடைய மெல்லிய விரல்களைக் குவித்து மனையுறை தெய்வத்திற்கு பலி செலுத்து வோமாக - இப்படி இருந்த நாம், எப்படி இப்படி மாறினோம் ?அவளுக்குள் ஒரு குமறல். [கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம் அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] பகுதி: 3 தொடரும்.