சில நாட்களுக்கு முன்னர் யூ ரியூப்பில் 80 களின் பாடல்களைப் பார்த்து ரசித்துக்கொண்டிருந்தேன். அப்படிப் பார்த்தூகொண்டிருந்தபோது எதேச்சையாக ஒரு அறியாத திரைப்படம்பற்றிய விமர்சனத்தை வாசிக்க நேர்ந்தது. பல கருத்துக்கள் அப்படத்தினைப் புகழ்ந்திருந்தன. நான் இதுவரை கேள்விப்பட்டிராத திரைப்படம், அறிந்திராத நடிகர்கள் (சினேகாவைத் தவிர)...இப்படி எந்த எதிர்பார்ப்புமில்லாமல் அதைப் பார்க்கலாம் என்று தொடங்கினேன். ஏனென்றால் இப்படி பல படங்களை பார்க்க ஆரம்பித்து சில பத்து நிமிடங்களில் வேறு பாடல்களையோ அல்லது படங்களையோ பார்க்க போய்விடுவது எனது வழக்கம்.  அதுப்பொலத்தான் இதுவும் என்று எண்ணியே பார்க்கத் தொடங்கினேன். ஆனால் படம் தொடங்கியவுடனேயே, நான் இப்படத்தைப் பார்த்து முடிப்பேன் என்கிற உணர்வு மெல்ல மெல்ல எனக்குள் எழத் தொடங்கியது. 

 

ஓரிரு படங்களில் வில்லனாகவே மட்டும் நான் பார்த்த ஒரு நடிகர் (அவர் பெயர் கூட எனக்குத் தெரியாது), எந்தவித ஆர்ப்பாடமுமில்லாமல் ஒரு தகப்பனாகவே மாறியிருந்தார். அவரின் எந்த உணர்வு வெளிப்படுமே எனக்கு நடிப்பாகத் தெரியவில்லை. ஒரு நடிகனாக உண்மையான தந்தையின் உணர்வை எங்களின் மனதில் பகிர்ந்து சென்றிருக்கிறார் அவர். இவ்வளவு காலமும் இவர் எங்கிருந்தார்? எப்படி இவரை வில்லனாக நடிக்கவைத்து அழகு பார்க்கிறோம்? ஒரு தமிழ் நடிகனால் இப்படி நடிக்க முடியுமா??? படம் முடிந்த பல நிமிடங்களுக்குப் பிறகும் நான் என்னையே கேட்டுக்கொண்டிருந்த கேள்விகள் இவை. 

 

அடுத்தது மூளை வளர்ச்சி குன்றிய மகனாக வர்ம் சிறுவன். உண்மையான ஒட்டிஸ்ரடிக் பிள்ளையையும் இவனையும் அருகருகில் வைத்தால் எனக்கு நிச்சயமாக வித்தியாசம் தெரியாது. 6 அல்லது 7 வயது மட்டுமேயிருக்கும். ஓட்டிஸ்டிக் என்றால் என்ன, அவர்களின் உணர்வுகள் எப்படிப்பட்டவை, அவர்களின் பெற்றோர்படும் பாடு என்ன....இப்படி பல விடயங்களிச் சொல்லியிருக்கும் இக்குழந்தை இறுதியில் முழு மனிதனாக வருவது மகிழ்ச்சி.  படம் முழுவதுமே மனதை வாட்டியிழுத்து சிறிது சிறிதாக சோக முகில் சூழ்ந்து எம்மை ஆட்கொண்டு இறுதியில் முற்றாக எம்மை ஆக்கிரமிக்கும் ஒரு திரைப்படத்திற்கு தந்தையின் முடிவும் மகனின் இலட்சிய வெற்றியும் நிறைவாகப் பொறுந்துகிறது. தந்தையின் இழப்பு சோகம்தான், ஆனால் அது அத்திரைப்படத்தின் தாக்கத்தை இன்னும் அதிகரித்ததேயன்றி, குறைக்கவில்லை.

 

சினேகா, அடக்கமான ஆனால் அழுத்தமான நடிப்பு. துணிச்சலான சிற்றன்னை முடிவு. படத்தில் இவரது பங்கு போகப் போக அதிகரித்து இறுதியில் தந்தையின் பாத்திரத்தின் அளவிற்கு உயர்கிறது.

 

படம் சோகம்தான். ஆனால் கட்டாயம் பார்க்கவேண்டிய படம்.

நானும் இந்த படம் பார்த்தேன் படம் பார்த்து முடித்ததும் நீங்கள் எழுதியது போல் தான் எனக்கும் தோன்றியது!

நல்ல படம் என கேள்விப்பட்டு தான் பார்த்தேன்.அருமையான படம்.ஓட்டிசம் பற்றி கலைஞன் எங்கோ எழுதியது ஞாபகம்.ஆனாலும் ஓட்டிசம் தமக்கு இருப்பதே தெரியாமல் பலர் இருக்கிறார்கள் என்பது ஆச்சரியத்தை தந்தது.

 

படத்தில் தந்தை (முன்பு வில்லன்)பொலிசாக இருப்பவரின் கிளை கதையோடு மகனின் ஓட்டிசம் ஒரு பக்கம், சினேகாவை காதலிக்கிறாரா அல்லது பிள்ளைக்கு தாயாக இருக்கப்போகிறாரா என்று பல கிளைக் கதைகளை இறுதியில் ஒருமிக்க செய்து சிறந்த முடிவை  தந்த டைரக்டரை எப்படி பாராட்டினாலும் தகும். பாடல்கள் தரமாக இருந்தன.

படத்தை தயாரித்த வைத்தியர் இராமதாஸ் அவர்களுக்கும் நன்றிகள் !

நானும் இந்த படத்தை பார்த்தேன். நல்ல கதை, கருத்து , பாடல்கள், நடிப்பு மொத்தத்தில் சிறந்த படம். இதில் கதாநாயகனாக நடித்த கிஷோர், பிள்ளையாக நடித்த ப்ரிதிவராஜ் தாஸ் , சினேகா எல்லோரும்  திறம்பட நடித்திருந்தார்கள்

ஹரிதாஸ் திரை விமர்சனம்

 

 

பிறக்கும்போதே தாயை இழந்து, ஆட்டிஸம் எனும் குறைப்பாடினால் பாதிக்கப்பட்ட சிறுவன்,  தந்தையின் கவனிப்பின்றி பாட்டியால் வளர்ந்து, ஒரு கட்டத்தில் பாட்டியும் இறந்து விட, அவனின்  பத்தாவது வயதில்   தன்னுடைய மகனின் நிலையை உணருகிறார் தந்தை. 

 

அதுவரை தன் போலிஸ் உத்தியோகமே பெரிசு என்று நினைத்தவர்,  தன் மகனுக்காக தன் வாழ்க்கையை அர்ப்பணிக்கும் படம் தான் ஹரிதாஸ். 

 

ஆட்டிசம் பாதித்த மகனாக பிருத்வி தாஸ், என்கவுன்டர் ஸ்பெஷலிஸ்ட் போலீஸ் அப்பாவாக கிஷோர், அந்த குழந்தைக்காக தன் வாழ்நாளியே தியாகம் செய்ய துணியும்  அமுதவல்லி டீச்சர்ராக சினேகா,  இவர்கள் மூவருக்குமிடையே உள்ள உறவும், உணர்வு  போராட்டத்தையும்  சிற்பம் மாதிரி செதுக்கி இருக்கிறார் இயக்குனர். 

 

 

டேவிட் போன்ற குப்பையான படங்களுக்கும் மத்தியில் கோபுர கலசம் மாதிரி மின்னுகிறது ஹரிதாஸ்.

 

 

கம்பீரமான  போலீஸ் அதிகாரியாக, குறைபாடுள்ள மகனின்  பாசக்கார தந்தையாக தன் நடிப்பு திறமையால் உயர்ந்து நிற்கிறார் கிஷோர்.

 

வெல்டன் கிஷோர்.

 

கார்பிரேசன் பள்ளி ஆசிரியையாக சினேகா,  தன் பண்பட்ட நடிப்பால் முத்திரை பதிக்கிறார்.

 

ஒரு கட்டத்தில் ஆட்டிசம் பாதித்த தன் பள்ளி மாணவனுக்காக தன் வாழ்க்கையை தியாகம் செய்ய முனைவதும், நீங்க ஹரிக்கு அம்மாவாக இல்லை,  அமுதவல்லி டீச்சராக தான் இருக்கணும் என்று கிஷோர் சொல்லும் பொது நம்மை அறியாமல் மனம் கனத்து போகிறது.

 

இயக்குனருக்கு ஒரு பாராட்டு.  இது சரியான முடிவு.

மரப்பாச்சி பொம்மையோடு உலாவும்  சிறுவன் ஹரியாக வரும் பிருத்விராஜ் தாஸ், அற்புதமான நடிப்பால் நம் மனதை கொள்ளைகொள்கிறான்.  நிச்சயம் விருது காத்திருக்கு இந்த சிறுவனுக்கு.

 

பரோட்டா சூரியின் நகைச்சுவை பார்த்து சிரிக்க முயன்றேன் முடியவில்லை. கொஞ்சம் யோசியுங்கோ ராசா.

 

தலைமை ஆசிரியையாக வரும் சிறு பாத்திரத்தின் கறார்  பேச்சு,  சினேகாவின் அம்மாவாக வரும் பெண்ணின் இயல்பான கோவம், கிஷோரின் நண்பர்களாக வரும் அனைவருமே படத்திற்கு பலம்.  கௌரவ வேடத்தில் வரும்  யூகி சேது சிந்திக்க  வைக்கிறார்.

 

போலீசார் பாடும் கானா பாடல் ஓகே. பின்னணி இசை நன்று.  படம் மெதுவாக செல்வது போல் தோன்றினாலும், அலுக்காத திரைக்கதை, உயிர் உள்ள வசனங்கள் என்று படம் சபாஷ் போட வைக்கிறது.

 

விருது நிட்சயம் காத்திருக்கு. மிஸ் பண்ணாதிங்க பார்க்க வேண்டிய படம்.

 

http://jothidasudaroli.blogspot.ca/2013/02/blog-post_345.html