ஒரு நிமிடக் கதைகள்

[நவீனன்]

ஒரு நிமிடக் கதைகள்

 

விசாரிப்பு பத்து நாட்களாக மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெற்று வரும் சக ஊழியர்கோபாலனைப் பார்த்து நலம் விசாரித்துவிட்டு வருவதற்காக, மாணிக்கம் தன் மனைவியுடன் சென்றிருந்தார். அலுவலகச் செய்திகள், ஊர் வம்பு, சினிமா, அரசியல் என உற்சாகமாக ஒரு மணி நேரத்துக்கும் மேல் பேசிக் கொண்டு இருந்துவிட்டுத் திரும்பி வருகையில் மனைவி கேட்டாள்... ‘‘ஏங்க, கல்யாண சந்தடியில் தாலிகட்ட மறந்துபோன கதையா, என்னென்னவோ அரட்டை அடிச்சுட்டுக் கடைசியில அவருடைய உடம்பைப் பத்தி விசாரிக்கவும், ஆறுதல் சொல்லவும் மறந்துட்டீங்களே... அவர் என்ன நினைச்சுப்பார்?’’ மாணிக்கம் சிரித்தவாறே சொன்னார்... ‘‘ஒண்ணும் நினைக்க மாட்டான்! சந்தோஷம் தான் படுவான். நான் வேணும்னுதான் அவன் நோயைப் பத்திப் பேசலை. இந்தப் பத்து நாளில் எத்தனை பேரின் கேள்விகளுக்கு உடம்பைப் பத்தி, சிகிச்சைகள் பத்தி சொல்லிச் சொல்லி அலுத்துப் போயிருப்பான்? அந்த நிலையில் என் பேச்சு அவனுக்கு நிச்சயம் புத்துணர்வும் தெம்பும் கொடுத்திருக்கும்!’’ - சொ.ஞானசம்பந்தன்

முதல் இடம்! சு ந்தரியின் மகள் கவிதா பத்தாம் வகுப்புப் பொதுத் தேர்வில் பள்ளியிலேயே இரண்டாவதாக வந்திருக்க, முதல் இடத்தைப் பிடித்தது, வேலைக்காரியின் மகள் அமிர்தா! இதை ஏதோ தனக்கு ஏற்பட்ட மானக்கேடாகவே எண்ணி, அன்றைக்கே வேலைக்காரியை நிறுத்திவிட்டாள் சுந்தரி. ‘‘என்னம்மா நீங்க, பாடங்கள்ல எனக்குத் தெரியாத சந்தேகங்களை எல்லாம் நான் அமிர்தாகிட்டேதான் கேட்டுத் தெரிஞ்சுப்பேன். அவ மட்டும் இல்லேன்னா, ஸ்கூல்ல நான் பத்தாவதாவோ பதினஞ்சா வதாவோதான் வந்திருப்பேன். இப்ப அவ அம்மாவை நீங்க வேலையை விட்டு நிறுத் திட்டீங்கன்னதும், அமிர்தா என்கிட்டே முகம் கொடுத்தே பேச மாட்டேங்கறா!’’ என்று கவிதா சிணுங்கவும், ‘அப்படியா விஷயம்’ என, மீண்டும் தேவியை வேலைக்கு வரச் சொன்னாள் சுந்தரி. மறுநாள் ஸ்கூலில்... ‘‘நடந்ததெல்லாம் அம்மா சொன்னாங்க கவிதா! உனக்கு நான் எதுவுமே சொல்லிக்கொடுக்கலே! இருந் தாலும், எங்க கஷ்டம் புரிஞ்சு, எனக்காகப் பொய் சொல்லி, மறுபடியும் அம்மாவை வேலைக்கு எடுத்துக்க வெச்சிருக்கே. ரொம்பத் தேங்க்ஸ்!’’- கவிதாவின் கை பற்றி, நெகிழ்ந்தாள் அமிர்தா. - ஆர்.ஜெசிந்தா

 

 

எதிர்பாராத உதவி ஊரெல்லாம் கொலை, கொள்ளைகள். காவல்துறை இரவு நேர ரோந்துக்காவலை அதிகப்படுத்தி இருந்தது. நைட் ஷிஃப்ட் முடிந்து வீடு திரும்பிய ராஜுவை மறித்து, ‘ஐ.டி. கார்ட் இருக்கா? செல்போன் இருக்கா? ஆபீஸ் போன் நம்பர் இருக்கா?’ என்றுஎன் னென்னவோ கேட்டுக் குடைந்துவிட்டனர். ராஜு என்ன எடுத்துச் சொல்லியும், அவர் கள் சமாதானம் ஆகவில்லை. குழுமியிருந்த காவலர்களில் ஒருத்தர், தான் கடந்த மூன்று வருடங்களாக அந்தப் பகுதியிலேயேதான் சுற்றி வருவதாகவும், அவனை ஒருநாள்கூடப் பார்த்ததே இல்லை என்றும் சொல்லி வயிற்றில் புளியைக்கரைத்தார். அந்த நேரம், திடுதிடுவென ஏழெட்டுதெரு நாய்கள் ஓடிவந்தன. ராஜுவைச் சுற்றி நின்று வாலை ஆட்டிக் குழைந்தன. பேட்ரோல் வண்டியில் அமர்ந்திருந்த காவல் அதிகாரி மற்ற காவலர்களுக்குஉத்தர விட்டார்... ‘‘அந்த ஆளை விடுய்யா! அவர் இந்தப் பக்கத்து ஆள் மாதிரிதான் தெரியுது!’’ - ஆர்.ஜெகந்நாதன்

https://www.vikatan.com

[suvy]

ஒருநிமிட கதைகள் நல்ல கதைகளாய் இருக்கு......!  

----ஆஸ்பத்திரிக்கு போனால் நோயாளியிடம் நோய் பற்றி விசாரிக்கக் கூடாது......!

---- சிறு வயதிலேயே பெண்பிள்ளைகள் சமயோசித்தமாய் பொய் சொல்லி பழகிறார்கள்.....!

----  நாய்கள் நன்றியுள்ளவை......!