"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS"

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 01 'அறிமுகம்' / 'Introduction'

 

 

இத் தொடர் திராவிடர்களின், குறிப்பாக தமிழர்களின் உணவு பழக்கங்கள் பற்றி, முடிந்த அளவு மனிதனின் ஆரம்ப காலத்தில் இருந்து, சுமேரிய, ஹரப்பா - மொகெஞ்சதாரோ, சங்க கால, மத்திய கால அல்லது பக்தி காலத்தின் ஊடாக ஆய்வு செய்யவுள்ளது. பெரும்பாலான திராவிடர்கள் வாழும் தென் இந்தியா மிளகு, கிராம்பு, ஏலம், இலவங்கம் [கருவா] போன்ற பல வகையான வாசனைத் திரவியங்களின் உற்பத்தி இடமும் ஆகும். உண்மையில், மிளகு போன்றவை இங்கு தான் முதலில் வளர்ந்தன. திராவிடர்களின் முக்கிய உணவு, பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக, இன்று வரையும் - அரிசி, அவல், பொரி, மா, இப்படி பல வகையான வேறுபாடுகள் கொண்ட - நெல் அரிசி உணவை அடிப்படையாக கொண்டது. அது மட்டு அல்ல, காலப் போக்கில் , தென் கிழக்கு ஆசியாவினது சமயலும், சில இஸ்லாமிய ஐதராபாத் நவாப் காலத்து சமயலும் திராவிடர்களின் உணவு பழக்கங்களில் சில, சில தாக்கங்களை உண்டாக்கின. என்றாலும் பொதுவாக, திராவிடர்களின் சமையலறை தனித்துவமாகவும் கலப்பு அற்றதாகவும் கடந்த 6000 ஆண்டுகளாக இருந்து வருகிறது.

 

இன்றைய நவீன கால திராவிடர்களின் உணவை இரு வகையாக பிரிக்கலாம். அவை சைவம், அசைவம் ஆகும். புலால் உணவு / மிருக பகுதிகள் தவிர்த்த அனைத்தும் சைவ உணவாகும். தாவரங்கள் சார்ந்த, செடிகளில் இருந்து கிடைக்கும் தாணியங்கள், காய் கறிகள், பழங்கள், மர வகை உணவுகள், பால், வெண்ணை, நெய் அனைத்தும் சைவ உணவுகள் ஆகப் கருதப் படுகின்றன. என்றாலும் இங்கு பால், வெண்ணை, நெய் என்பன தாவர உணவு அல்ல.

சுருக்கமாக, மரக்கறி உண்பதை சைவம் என்றும், மச்சம் [" மச்சம் " - "மாமிசம்"] உண்பதை அசைவம் என்றும் பொதுவாக கருதப் படுகிறது. என்றாலும் இறைச்சியும் மீனும் கிட்டத்தட்ட எல்லோராலும் குறைந்த அளவிலேயே சாப்பிடப்படுகிறது. இதற்கு முக்கிய காரணம் விலை அதிகமாக இருப்பதும், அதே நேரம் மரக்கறிகள் ஒவ் வொரு தோட்டத்திலும் வளர்வதும் ஆகும். அரிசி முக்கிய உணவாக இருப்பதுடன் தென் இந்தியா, இலங்கை கரையோர பகுதி மக்களின் உணவில் மீனும் முக்கிய இடத்தை வகிக்கிறது. மேலும் பல விதமான கடல் உணவுடன், ஒரு முக்கிய உணவு சமைப்பதற்குப் பயன்படும் கூட்டுப்பொருளாக, தேங்காயும் கேரளம், கடலோர கர்நாடகம், இலங்கை போன்ற பகுதிகளில் காணப்படுகிறது. அதே நேரம் இன்சுவை மிகுந்த ஊறுகாய், காரமான நறுமண கறிகள், மிளகாய் தூள் தாராளமாக பயன்படுத்துதல் போன்றவை ஆந்திர உணவு வகைகளில் அதிகமாக காணலாம். பொதுவாக ஆந்திரா சாப்பாடு என்று சொன்னாலே பலருக்கு கண் எரியும். தென் இந்தியா முழுவதும் தோசை, இட்லி (இட்டளி), ஊத்தப்பம் போன்றவை மிகவும் பிர பல மானவை.

 

உதாரணமாக, தமிழ் நாட்டில் இட்லி, தோசை, பொங்கல், சாம்பார், வடை போன்றவை பொதுவான காலை உணவாக உள்ளது, அதே நேரத்தில் - தீவின் வடக்கு கிழக்கு பகுதிகளிற்கு இடையிலான வேறுபாடுகளுடன் - இலங்கை தமிழ் உணவுகள், இந்தியா தமிழ் உணவில் இருந்து பலவகையில் தனித்துவமாக உள்ளது. மதிய உணவிற்கு சோறும் கறியும் பரவலாக இருப்பதுடன், காலை உணவிற்கும், இரவு உணவிற்கும் அரிசி மாவினால் அதிகமாக 12 சதம மீட்டர் விட்ட, வட்ட வடிவில் தயாரிக்கப்பட்ட இடியப்பமும் தக்காளி சொதியும் கறியும் இலங்கையில் [கேரள மாநிலத்திலும்], அதிக அளவில் காணப்படுகிறது. அத்துடன் மூங்கிலால் செய்யப்படும் பிட்டுக் குழலில் அல்லது பனையோலையினால் செய்யப்பட்ட கூம்பு வடிவான நீற்றுப் பெட்டியில் அவித்த அரிசி மாவு, தேங்காய்த் துருவல் கொண்ட பிட்டும் [புட்டும்], வெள்ளையப்பம், பாலப்பம், முட்டையப்பம் என பல வகைகளில் சுடப்படும் அரிசி மா அப்பமும் இலங்கை தமிழர்களிடம் பிரபலமானவை. மேலும் தேங்காய் பாலும் உறைப்பு ["உறைப்பு " - "காரம் "] கூடிய மிளகாய் தூளும் பெரும் பாலும் அங்கு சமையலுக்கு பாவிக்கப்படுவதுடன், பல தரப்பட்ட ஊறுகாய் [அச்சாறு], வடகம் மற்றும் மாவுடன், பணை வெல்லம், எள், தேங்காய், நல் லெண்ணெய் போன்றவைகளை முதன்மையாக பாவித்து வீட்டில் செய்யப்பட்ட பயத்தம் பணியாரம், மோதகம் / கொழுக்கட்டை, பால்ரொட்டி, முறுக்கு, அரியதரம், அவல் போன்ற இனிப்பு வகைகள், வேறு பிற சிற்றுண்டிகள் தனித்துவான மண் வாசனையை அவர்களுக்கு கொடுக்கிறது. இலங்கை மக்களால் மிக மிக விரும்பி உண்ணப்படும் இனிப்பு சீனி அரியதரம் அல்லது அரியதரம் ஆகும். இது திருமணம் போன்ற கலாச்சார வைபவங்களில் மிகமிக முக்கிய இடத்தை வகிக்கிறது.

 

நான் 'திராவிடம்' என்னும் வார்த்தையை இங்கு தமிழ் / தமிழம் என்பதற்கான மாற்றுச்சொல் - தமிழக, ஆந்திர, கருநாடக, கேரளப்பகுதிகளை உள்ளடக்கிய தென்னாடு - போன்ற கருத்துக்களில் மட்டுமே பாவிக்க உள்ளேன் ,அதாவது திராவிடம் என்பது, தமிழக, ஆந்திர, கருநாடக, கேரளப்பகுதிகளை உள்ளடக்கிய தென்னாடும் அம்மக்களின் மொழியும் ஆகும் என்ற ஒரு பொது கருத்தில் மட்டுமே பாவிக்க உள்ளேன் . உதாரணமாக திராவிடம் என்னும் சொல், தமிழ் மொழியை ஆரியர்கள் ஒலியிலே மாறுபாட்டுடன் குறித்த சொல். சமற்கிருதம் இல்லாமல் திராவிடம் இல்லை, திராவிடரும் இல்லை. ஆனால் சமற்கிருதம் நீக்கினால் ஏனைய திராவிட மொழிகள் அனைத்தும் தமிழ் மொழியே". அதேபோல "ஆரியர் வருகைக்கு முன்பாகத் திராவிடர் என்று யாரும் குறிக்கப் பெறவில்லை. ஆரியர் வருகைக்குப் பின்பாகவே தமிழர்கள் 'த்ரமிளர்' என்றழைக்கப்பட்டு 'த்ரவிடர்' என்று மருவித் திராவிடர் என்பதாக உருப்பெற்று ள்ளது" என்கிறார் பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனார். அதே போல கி.பி 17ம் நூற்றாண்டில், தாயுமானவர் "கல்லாத பேர்களே நல்லவர்கள் நல்லவர்கள்" என்று படித்தவர்களின் போலியை நகைக்கிறார். அதில், "வடிமொழியிலே வல்லா னொருத்தன்வர வுந் [வடமொழியிலே வல்லவனான ஒருத்தன் வந்தால்] த்ராவிடத்திலே வந்ததா விவகரிப்பேன் [திராவிடத்திலே சிறப்பனைத்தும் முன்னமே வந்துவிட்டது என்று விவரமாக சொல்லுவேன்] வல்ல தமிழறிஞர் வரின் அங்ஙனே வடமொழியின் வசனங்கள் சிறிது புகல்வேன்" என்று கூறுகிறார்.'தமிழ் மொழியும் தெரியும்' என்று சொல்வதற்கு பதிலாக 'திராவிடமும்' தெரியும் என்று தான் பயன்படுத்துகிறார் என்பதையும் கவனிக்க. அதாவது ராபர்ட் கால்ட்வெலுக்கு குறைந்தது 100 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இப்படி கூறுகிறார். இதிலிருந்து 'தமிழம்' / 'தமிழ்' என்ற சொல்லே வட மொழியில் 'திராவிடம்' என்றானது. திராவிடம் என்ற தனித்த மொழியோ, இனமோ இல்லை. 'தமிழ்' தான் 'திராவிடம்'. 'திராவிடம்' தான் 'தமிழ்' - 'தமிழரை'த் தான் 'திராவிடர்' என்று குறித்தார்கள் என்று அறிய முடிகிறது என்பது என் கருத்து.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி :02 'அறிமுகம் தொடர்கிறது' தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" / PART 01 'Introduction'

 

 

This thread is aimed to show you the food habits of Dravidians, mainly Tamil people - from first man, through Sumerian, Harappa-Mohenjo daro, Sangam period, Medieval or Bhakti period. South India, where majority of Dravidians live, is the home of all kind of spices, in fact spices like black pepper grew originally only in this region. Staple Food in Dravidians is mostly based on rice in all kind of variations. There has been influences from South East Asia, but also in some parts by the Islamite kitchen during the time of Hyderabad Nawabs. But all in all the Dravidian kitchen has been independent and pure for the last 6000 years or so.

 

Modern Dravidian food could be divided in two categories. Veg and Non-Veg. Meat and fish is eaten by virtually all people to a lesser extent, because these items are costly, while Veg food grows in every garden. Rice is the staple diet, with fish being an integral component of coastal South Indian and Srilankan meals, along with various kind of seafoods. Coconut is an important ingredient in Kerala and costal part of Karnataka of South India as well as sri lanka, whereas the cuisine in Andhra Pradesh is characterized by the delicious pickles, spicy aromatic curries and the generous use of chili powder. Dosa, Idli, Uttapam etc. are popular throughout the South Indian region. Tamil Nadu is well known for its idli, dosai, pongal, sambhar [a lentil-based vegetable stew], vadai which is the common breakfast in Tamil families, But in Sri Lanka, Tamil dishes distinct from Indian Tamil cuisine, with regional variations between the island's northern and eastern areas. While rice with curries is the most popular lunch menu, String hoppers, which are made of rice flour and look like knitted vermicelli neatly laid out in circular pieces about 12 centimetres (4.7 in) in diameter, are frequently combined with tomato sothi (a soup) and curries for breakfast and dinner. Another two common items among the sri lankan Tamils is puttu, a granular, dry, but soft steamed rice powder cooked in a bamboo cylinder with the base wrapped in cloth so that the bamboo flute can be set upright over a clay pot of boiling water. and Appam, a thin crusty pancake made with rice flour, with a round soft crust in the middle. It has variations such as egg or milk Appam, Coconut milk and hot chilli powder are also frequently used by sri lankan Tamils along with a range of achars (pickles) and vadakams. as well as Snacks and sweets are generally of the homemade "rustic" variety, relying on jaggery, sesame seed, coconut, and gingelly oil, to give them their distinct regional flavour.

 

Here the term term "DRAVIDIAM" OR "DRAVIDIAN" is only used in the following sense: Robert Caldwell used the term Dravidian (from the Sanskrit word for "southern") to separate the languages spoken in South India from other, more Sanskrit - affiliated languages of India. Also, here Dravidian denotes the peninsular South and not just Tamizh Nadu. (It is only geographic indicator and not racial). For example: Shankaracharya in Soundarya Lahiri, uses "Dravida Sisu". He was from present day kerala. Though the word "Dravidian" is seemly used incorrectly, My understanding here is Robert Caldwell found Tamil Language Group in south India, but he don’t wanted to call it Tamilian Language group. Since Tamilian means Tamil People (people who speak Tamil language). So he marked this group of Languages as “Dravidian Languages.” In the ancient India, the term Dravidian was loosely used to refer to all Southern people, but not their languages. It was the 19th century British scholar, Bishop Robert Caldwell (1875), who originally coined the name “Dravidian”.

 

According to him;

 

"The word I have chosen is 'Dravidian' from Dravida, the adjective form of Dravida. The term is still sometimes used as that of Tamil itself. …. On the whole it is the best term I can find, I admit that it is not perfectly free from ambiguity. It is a term which has been used more or less distinctively by Sanskrit philologists (grammarians), as a generic appellation for the South Indian people and their languages, and it is the only the single term they seem to have used in this manner. I have, therefore, no doubt of the propriety of adopting it. A Comparative Grammar of the Dravidian Or South-Indian Family of Languages, Page-4" There is no clear etymology for the word Dravidam. Robert Caldwell a Christian missionary who learnt Thamizh and many other languages,wrote a book called "Dravida mozhigalin oppilakkanam" (A comparative Grammar of the Dravidian or the South Indian family of Languages) where he used the word Dravidam to mean a group of languages, which are related to Tamil. Previously such languages were used to be called as “Tamulic” languages. All my articles, I used the term 'Dravidiam' or "Dravidian" only in this sense,.though true sense It is a misleading and incorrect word!

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART :02 'Introduction continuing' WILL FOLLOW

     

 

[குமாரசாமி]

பிரான்ஸ்காரன்
டென்மார்க்காரன்
ஆங்கிலேயன்
ரஷ்யாக்காரன்
உக்ரேனியன்
சீனன்
என ஆயிரம் இனங்கள் இருக்கும் போது தமிழினத்திற்கு மட்டும் திராவிட போர்வை எதற்கு?

[kandiah Thillaivinayagalingam]

காரணம் விளக்கமாகத்  தரப்பட்டுள்ளது. 

 

[நான் 'திராவிடம்' என்னும் வார்த்தையை இங்கு தமிழ் / தமிழம் என்பதற்கான மாற்றுச்சொல் - தமிழக, ஆந்திர, கருநாடக, கேரளப்பகுதிகளை உள்ளடக்கிய தென்னாடு - போன்ற கருத்துக்களில் மட்டுமே பாவிக்க உள்ளேன் ,அதாவது திராவிடம் என்பது, தமிழக, ஆந்திர, கருநாடக, கேரளப்பகுதிகளை உள்ளடக்கிய தென்னாடும் அம்மக்களின் மொழியும் ஆகும் என்ற ஒரு பொது கருத்தில் மட்டுமே பாவிக்க உள்ளேன் ..............   மற்றும் பல விபரம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது]

மற்றது 

தமிழினத்திற்கு மட்டும் திராவிட போர்வை கொடுக்கப்படவில்லை 

இரண்டாவது 

பிரான்ஸ்காரன்
டென்மார்க்காரன்
ஆங்கிலேயன்
ரஷ்யாக்காரன்
உக்ரேனியன்

இவர்களை  எல்லாம் ஒன்றாக சேர்த்துக் குறிப்பிடும் பொழுது 

இந்தோ ஐரோப்பிய மக்கள் (Indo-Europeans) என்றே அழைக்கப்படுகிறது 

மேலும்

 

ஆதி இந்தோ ஐரோப்பிய மக்கள் (Proto-Indo-Europeans) என்று அழைக்கும் பொழுது அது  பனி யுகத்தின் முடிவில் கி மு 4,000இல் அல்லது அதற்கு சிறிது காலத்திற்கு முன்னர் வாழ்ந்த இனக் குழுக்கள் ஆவர். இவர்கள் எழுத்து வடிவம் இல்லாத ஆதி 'ஆதி இந்தோ ஐரோப்பிய மொழிகளை' பேசினர்.

அதாவது இங்கு ஆரியரும் உள்ளடக்கப்பட்டுள்ளனர் 

மற்றும் படி, தனித்தனி அழைக்கும் பொழுது, நீங்கள் கூறியவாறே 

அப்படியேதான் இந்த திராவிட சொல்லாடலும் 

அதாவது 

தமிழ் தெலுங்கு கன்னடம் மலையாளம் ...   இப்படி ஒன்றாக அழைக்கும் பொழுது மட்டுமே திராவிட குடும்பம் என்று அழைக்கப்படுகின்றனர் 

மற்றும் படி தனித்தனியவே 

அகழாய்வு, மொழி ஆய்வு, மரபணு ஆய்வு, வரலாற்று ஆய்வு ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் சிந்துச் சமவெளிப் பகுதியில் பேசிய மொழி எந்த மொழியாக இருக்கலாம் என்ற ஆய்வைச் செய்திருக்கிறார் பெங்களூரைச் சேர்ந்த பஹதா அன்சுமாலி முகோபாத்யாய [Bahata Ansumali Mukhopadhyay]. 

இது தொடர்பாக இவர் எழுதிய Ancestral Dravidian languages in Indus Civilization: ultraconserved Dravidian tooth-word reveals deep linguistic ancestry and supports genetics என்ற ஆய்வுக் கட்டுரை நேச்சர் க்ரூப் ஆய்விதழில் [nature - humanities and social sciences communications] ஆகஸ்ட் 3ஆம் தேதி 2021 [03 August 2021] வெளியாகியுள்ளது.

அவரிடம், 

சிந்து சமவெளியில் பேசிய மொழியை ஏன் தொல் திராவிட மொழி எனக் குறிப்பிட வேண்டும்; திராவிட மொழிகளிலேயே பழைய மொழியான தமிழ் என்று அதனைக் குறிப்பிட முடியாதா என [பஹதாவிடம்] கேட்டபோது, 

"சிந்துச் சமவெளிப் பகுதியில் பேசியிருக்கக்கூடிய ஒரு மொழியை 'தொல் திராவிட மொழி' என்று குறிப்பிடுகிறோம். தற்போது பேசப்படும் திராவிட மொழிகளில் [தமிழ் தெலுங்கு கன்னடம் மலையாளம் ...  ] உள்ள பல தொன்மையான சொற்கள் அந்த மொழியில் இருக்கும். ஆனால், அந்த மொழி, தற்போது பேசப்படும் எந்த ஒரு மொழியாகவும் இருந்திருக்காது. ஆகவேதான் அதனைத் தொல் திராவிட மொழி என்கிறோம்" என்று விளக்கினார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இப்படியான நிலைகளை விளக்கவும் திராவிடம் என்ற ஒரு போது சொல் பாவனைக்கு வந்ததாகவும் இருக்கலாம் ? 

நன்றி 

Edited April 28 by kandiah Thillaivinayagalingam

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 02 "அறிமுகம் தொடர்கிறது" / "Introduction continuing"

 

 

இன்று பல நூலாசிரியர்கள் சுமேரியனுக்கும் திராவிடனுக்கும் இடையே உள்ள இனம், மொழி, பண்பாட்டு ஒற்றுமையை [உறவை] அடிப்படையாக கொண்டு இரு இனமும் ஒரே இனக் குழுவை [குடும்பத்தை] சார்ந்ததாக முடிவு செய்துள்ளார்கள். அதாவது ஈலம் [Elam], சுமேரியா மக்கள் திராவிட இனத்தை சேர்ந்தவர்கள் என்பது அவர்களின் முடிவு. டாக்டர் எச்.ஆர். ஹால் (Dr. H.R. Hall) என்ற வரலாற்று அறிஞர் மேசொபோடமியாவிற்கு திராவிடர்கள் இந்தியாவில் இருந்து புலம் பெயர்ந்தார்கள் என்கிறார். அதே நேரம் வேறு அறிஞர்கள் திராவிடர்கள் தமது முன்னைய குடியிருப்பான மத்தியத் தரைக்கடல் பகுதியில் இருந்து இந்தியா புலம் பெயர்ந்தார்கள் என்கிறார்கள். KP பத்மநாபா மேனன் திராவிடர் - சுமேரியர்களின் நெருங்கிய தொடர்புகளைப் பற்றி எழுதியுள்ளார். இவர் ஒரு சிறந்த வழக்கறிஞர், நீதிபதி, வரலாற்றாசிரியரும் ஆவார். பல கீழ்த்திசை மொழிப் புலமையாளர்கள் [Orientalists] சுமேரியர்கள் தொடக்க கால திராவிடர்கள் என்பதை ஒத்துக் கொள்கிறார்கள். அங்கு இருந்து திராவிடர்கள் இந்தியாவின் வட மேற்கு பகுதிக்கு இடம் பெயர்ந்தார்கள். எனினும் அங்கு அவர்கள் பல காலம் வாழ முடியவில்லை. இதை, இந்த கருது கோளை, நம்பகமான அறிஞர்கள் வலிமையாக ஆதரித்து வாதாடுகிறார்கள்.

 

பன்மொழிப் புலவரும் பேராசிரியருமான இலங்கையை சேர்ந்த மறைந்த ஆறுமுகம் சதாசிவம், மலேசியாவை சேர்ந்த முனைவர் கி.லோகநாதன், அறிவியல் பல்கலைக்கழகம், பினாங்கு, போன்றோர் இதில் பல ஆய்வுகள் / முயற்சிகள் செய்துள்ளார்கள். பேராசிரியர் ஆ. சதாசிவம் மற்றும் முனைவர் கி.லோகநாதன் போன்றோர்கள் சுமேரிய மொழியையும், திராவிட மொழியையும், ஒப்பியல் முறையில் ஆராய்ந்து சுமேரிய மொழியையும் திராவிட மொழி என நிறுவினார்கள். இந்திய வரலாற்றாளர்களுள் குறிப்பிடத்தக்கவரான கல்லிடைக்குறிச்சி அய்யா நீலகண்ட சாத்திரி அவர்கள் கோயில் வழிபாட்டில் உள்ள ஒத்த தன்மையை சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். திராவிடர்களின் மூதாதையர்களை மத்தியத் தரைக்கடல் பகுதியுடன் இணைக்கும் இந்த கருது கோளை, நம்பகமான அறிஞர்கள் இன்னும் ஆதரித்து வாதாடுகிறார்கள். எனவேதான் சுமேரியா மற்றும் சிந்துவெளி நாகரிக வரலாறுக்கூடாக தமிழரின் உணவு பழக்கங்களின் வரலாற்றை நான் இங்கு அலச உள்ளேன்.

 

தமிழர்களின் நாளாந்த உணவு மிக எளிமையானது. அது அதிகமாக வேகவைத்த அரிசி [சோறு], சாம்பார் [தமிழ் நாடு] அல்லது வேகவைத்த அரிசி [சோறு], சொதி, மரக் கறி [இலங்கைத் தமிழர்] ஆகியவற்றுடன், மீன் அல்லது இறைச்சி [அசைவ உணவாளர்களுக்கு], ரசம், தயிர் போன்றவற்றை கொண்டுள்ளது.

 

சிறப்பு சந்தர்ப்பங்களில் - அரிசி, பால், சவ்வரிசி, சேமியா, சக்கரை, ஏலக் காய், முந்திரிப்பருப்பு முதலிய வற்றைக் கொண்டு செய்யப்படும் பாயாசம் பரிமாறப் படுகிறது.

 

இன்றைய நவீன கால தமிழ் சமையல் வகையில் காபி [குழம்பி], தேநீர் போன்றவை முதன்மை குடிப் பழக்கமாக மாறியுள்ளது. இது பெரும் பாலும் காலை உணவுடனும் சிலவேளை இரவு உணவுடனும் குடிக்கப்படுகிறது. வளமான, செல்வம் மிக்க குடும்பத்தில் கூட நாளாந்த சாப்பாட்டில் பெரும் வேறுபாடு காணமுடியாது. ஆனால், விருந்தினர்கள் அவர்கள் வீட்டில் வரும் பொழுது அல்லது திருமண வைபவம் நடை பெரும்பொழுது முற்றிலும் வேறு பாடாக, அங்கு இன்சுவை சாப்பாடு பரிமாறப்படும். அது மட்டும் அல்ல, அங்கு பரிமாறப்படும் உணவு அவர்களின் செல்வ நிலையை காட்டுவதாகவும் இருக்கும்.

 

இன்று நகர்ப் புறங்களில் துருப் பிடிக்காத உருக்கினால் செய்யப்பட்ட கரண்டி, முள்கரண்டி, உணவு கலன்கள் போன்றவை பாவிக்கப்பட்டாலும் ஒரு விழா, சடங்கு என்பனை நடை பெரும் பொழுது, பாரம்பரிய முறைப்படி அனைவருக்கும் தலை வாழை இலையில் அறுசுவை உணவு பரிமாறப் படுகிறது. இங்கு விருந்தினருக்கு முன்னால் இலையின் நுனி - பொதுவாக வலது கை பாவிப்பவர்கள் பெரும்பாலும் இருப்பதால் - இடது பக்கம் இருக்கக் கூடியதாக வைக்கப்படுகிறது.

 

வாழை இலையில் உணவு பரிமாறல் 3000 ஆண்டு பழமை வாய்ந்ததாகவும், ஆகக் குறைந்தது கட்டாயம் 1500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே பரவலாக தமிழர் வாழ் விடங்களில் பாவிக்கப் பட்டதாகவும் இருக்கலாம் எனவும் அறியப்படுகிறது. ஆகவே இது - வாழையிலையில் பரிமாறல் - ஒரு வரலாற்று ரீதியான காரணத்தையும் கொண்டுள்ளது. வாழை இலையை, அது பெரிய பரப்பளவை கொண்டதாக இருப்பதால், அதில் உணவு பரிமாறல் இலகுவாக இருந்ததாலும், மேலும் தண்ணீரை அதன் மேல் தூவுவது அல்லது தெளிப்பது மூலமே இலகுவாக கழுவக் கூடியதாக இருந்ததாலும், அதனால் சுகாதார மானதாக அமைந்ததாலும், அதே நேரம் இது நீர் உறியாதன்மையை கொண்டிருப்பதாலும் மற்றும் சில நன்மை பயக்கும் காரணங்களாலும் எமது முதாதையர்கள் இதை தெரிந்து எடுத்து இருக்கலாம்.

 

திராவிடர்களின் உணவு பொதுவாக பல நீர் வகைகளை கொண்டவை, மற்றும் அகன்ற இடமும் தேவைப்படுகிறது. ஆகவே தாமரை இலையை அல்லது வேறு இலைகளை விட இது மிகவும் பொருத்தமாக அன்று இருந்து இருக்கும். மேலும் இவ் வாழை இலையில் சூடான உணவுகளை பரிமாறும் போது, அது நல்ல நறுமணத்தை கொடுத்து ரசம் போன்ற சில உணவுகளின் சுவையையும் கூட்டுகிறது. முன்னைய, பண்டைய நாட்களில், வீட்டின், சமையல் அறையின் தரைகள் களி மண்ணால் அல்லது சாணத்தால் அல்லது இரண்டாலும் மெழுகப்பட்டதாக இருந்தன. ஆகவே எறும்புகள் இலகுவாக சாப்பாட்டு இலைக்கு ஊர்ந்து வரக்கூடியதாக இருந்தன. எனவே அவையை தடுக்கும் பொருட்டு அன்றைய நாட்களில் இலையை சுற்றி, சாப்பிட தொடங்கும் முன்பு நீர் தூவப்பட்டன என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

 

தமிழரின் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய காலத்தைப் பற்றி நாம் சற்று சிந்தித்தால், இளங்கோ அடிகள் அல்லது தொல்காப்பியர் போன்றவர்கள் எம் கண்முன் வருவார்கள். அவர்கள் என்ன சாப்பிட்டார்கள் என்று எப்போதாவது நாம் யோசித்தோமா? கட்டாயம் நாங்கள் அந்தக் காலத்தின் சமையலறைகளை இனி எட்டிப்பார்க்க முடியாது. ஆனால், பரந்துபட்ட சங்க இலக்கியத்தின் பக்கங்கள் பழங்காலத் தமிழர் உணவு எப்படி இருந்தது என்பதை உங்களுக்கு விபரமாகச் சொல்லும். புகழ்பெற்ற கவிஞர் அவ்வையார், ஒரு சூடான வெயில் நாளில் ஒரு இதயமான மதிய உணவை அழகாக விவரிக்கிறார். அவரது 'தனி பாடல் திரட்டு' -- கவிதைத் தொகுப்பில் - 32வது பாடல் இப்படி செல்கிறது:

 

"வரகரிசி சோறும் வழுதுணங்காய் வாட்டும்

முரமுரவெனவே புளித்த மோரும் திரமுடனே

புல்வேளூர்ப் பூதன் புரிந்து விருந்து

இட்டசோறு எல்லா உலகும் பெறும்"

 

வரகரிசி சோறு, வழுதுணங்காய் பொரியல் (கத்திரிக்காய் பொரியல்) புளித்த மோர் - அவ்வளவு தான். இந்த சுவையில் மயங்கிய நம் ஔவை பாட்டி 'இதற்கு உலகையே ஈடாகத் தரலாம்' என்றதுடன் தனக்கு விருந்தளித்தோன் பெயரை புல்வேளூர் கிராமத்தின் பூதன் என்று குறிப்பிட்டு, சுவையான உணவுக்கு நன்றியும் தெரிவிக்கிறார்.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி :03 'அறிமுகம் தொடர்கிறது' தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" / PART 02 'Introduction continuing'

 

 

Many Authors have pointed out ethnic, linguistic and cultural affinities between the Sumerians (Mesopotamians) and the Dravidians of South India, and concluded that both probably belonged to the same ethnic stock. That is the ancient Sumerian civilizations of Mesopotamia and of Elam (southern Iran) were associated with Dravidians .HR Hall is of the opinion that Dravidian people must have migrated to Mesopotamia from India, whereas others think Dravidians came from Mediterranean regions, which was their earlier home. KP Padmanabha Menon writes about their close relationship. Padmanabha Menon was an eminent Advocate, Judge and Historian. He also wrote Kochi Rajya Charithram (History of Cochin).Orientalists, many of them, are prepared to concede that the Sumerians, the Mediterranean race, are branches of the early Dravidians. From SUMER, Dravidians started moving through North west corner of India to reach Indus valley where they were not to remain long. They were attacked by Indo Aryan tribes and driven south, where they remain ever since.

 

Also, Multilingual scholar and professor Late Arumugam Sathasivam from Sri Lanka, Dr. K. Lokanathan from Malaysia, University of Science, Penang etc. have done many studies / efforts in this. Professor B. Satasivam and Dr. K. Lokanathan etc. studied Sumerian language and Dravidian language comparatively and established Sumerian language as Dravidian language. Aya Neelakanda Chatri, a noted Indian historian of Kallidaikurichi, has pointed out the similarity in temple worship. This hypothesis, which links the ancestors of the Dravidians to the Mediterranean region, is still supported and argued by reliable scholars. Therefore I analysis this article of "FOOD HABITS OF TAMILS" through Sumerian & Harappa-Mohenjo Daro.

 

The everyday diet of Tamil people is fairly austere, consisting of boiled rice, sambar (dhal [lentils] vegetable and tamarind) or Sothi with vegetable curries [sri lankan Tamils], fish or meat curry (for non-vegetarians), rasam (spicy pepper water) and curds. On special occasions payasam, a milk-based dessert flavoured with cardamom, is served. In modern Tamil cuisine coffee and Tea has become one of the main drinks. It is always drunk at breakfast, occasionally at dinner. Even in affluent Tamil families there is not much variety in the daily menu, but when there are guests or a wedding is held it is a totally different story, and a truly ambrosial meal will be served. The food served on these occasions is generally an indication of the hosts' status.

 

Though stainless steel cutlery and crockery are used in urban homes, food is still served on ceremonial occasions in the traditional way- on a banana leaf. The leaf is spread in front of the diner, with the tip pointed left as most of the people used their right hand to eat food. The usage of banana leaf to serve food dates back to at least 1500 years and could be as old as 3000 years. So there is definitely historical reasons for it. But the choice of banana leaf during those times could be because (just hypothesizing] It is bigger and convenient to serve food. Available easily in those days. It is hygienic. A simple sprinkling of water is enough to clean a banana leaf. It is waterproof.

 

Dravidian foods involve a lot of liquids and many other bio materials don't fit in easily. It adds a nice aroma to the hot food and improves the taste of some foods like rasam. Earlier days, flooring were of mud or cow dung covered. Hence, It was easier to ants to crawl into the leaf during meals. So, water is ring around the leaf in those days .

 

Ever wondered what the likes of Ilango Adigal or Tholkappiyar ate? Well, we are talking about a period that's 2000 years ago and it's impossible to peek into the kitchens of those times. But the pages of the vast Sangam literature may take you back in time to understand what ancient Tamil food was like.

 

The celebrated poet Avvaiyar goes on to describe a hearty lunch on a hot sunny day. In her ' Thani padal thirattu' -- an anthology of poems – the 32nd song goes like this -- ' Varagu arisi chorum, vazhuthunangai vaatum, moramoravena pulitha morum... ' (steamed varagu rice, smoked and mashed aubergine and tangy frothy buttermilk). The poet mentions her host's name as Boothan of Pulvelur village and expresses gratitude for the tasty meal.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART :03 'Introduction continuing' WILL FOLLOW

     

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 03 "அறிமுகம் தொடர்கிறது" / "Introduction continuing"

 

 

பண்டைய காலத்தில் இலைகளே உணவு பரிமாற பயன்படும் பிரதான தட்டுகள் ஆகும். மனிதர்கள் காடுகளில் வாழ்ந்த காலத்திலிருந்தே, இலைகளில் சாப்பிடுவது பல காரணங்களால் வழமையாக இருந்து உள்ளது. பல பண்பாடுகளில் இன்றும் இலைகளில் உணவைச் சாப்பிடுவது வழக்கமாக உள்ளது. தமிழர்கள் முக்கியமாக வாழை இலைகளைப் பயன்படுத்தினார்கள், அதற்குப் பண்டைய இலக்கியங்களிலிருந்தும் சான்றுகள் உள்ளன. அவ்வகையில், வாழை இலையில் உணவு பரிமாறப்பட்டதை இரண்டாம் அல்லது மூன்றாம் நுற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட சிலப்பதிகாரம், 6] கொலைக்களக் காதை, 41-43, இல்

 

"தண்ணீர் தெளித்துத் தன் கையால் தடவிக் குமரி வாழையின் குருத்தகம் விரித்தீங்கு அமுத முண்க அடிக ளீங்கென"

 

என்று குறிக்கிறது. அதாவது, தனது கையினால் குளிர்ந்த நீரைத் தெளித்து மெழுகி, ஈனாத வாழையின் [குமரி வாழையின்] குருத்தினை விரித்து அதன்கண் உணவினைப் படைத்து அடிகாள் இவ்விடத்து உண்டருள்க என்று சொல்ல, என்கிறது இந்த வரிகள். அது மட்டும் அல்ல, சிலப்பதிகாரத்திற்கு முன்பே எழுதப் பட்ட புறநானுறு - 168[11-12] கூட,

 

"கூதளங் கவினிய குளவி முன்றில் செழுங் கோள் வாழை அகல் இலைப் பகுக்கும்"

 

என்று கூறுகிறது. அதாவது, - காட்டு மல்லிகை மணக்கும் முற்றத்தில் வளமான குலையையுடைய வாழையின் அகன்ற இலையில் இட்டுப் பலரோடும் பகிர்ந்து உண்ணும் - என்கிறது. இவை அனைத்தும் வாழை இலை நீண்ட காலமாக உணவு சாப்பிட ஒரு தட்டுப் போல் பாவிக்கப் பட்டதை சுட்டிக்காட்டுகிறது.

 

இன்றைய வலைத்தளத்தில் இருந்து எடுக்கப்பட்ட ஒரு பாடல், வாழை இலை விருந்து ஒன்றை வர்ணிக்கிறது. இதை "இந்திரா ரெங்கநாதன்" என்ற ஒரு பெண்மணி "PoemHunter.com" என்ற வலைத் தளத்தில் ஆங்கிலத்தில் பதித்துள்ளார்.

 

"நேர்த்தியாக வெட்டப்பட்டு பளிச்சிடும்

வாலில்லா பச்சைமீன் வாழையிலையில்

மாணிக்க நீரைத் தெளித்து பிரகாசிக்க

தமிழர் கண்ட புதுமைப் பண்பாடு!"

"இனிப்பு நறுமணம் ஒன்றாய்ச் சேர

வாய்க்கு முதல் பாயாசம் கொடுத்து

சுவையான பச்சடி சர்க்கரை உப்பு

உலர்ந்த அரை திடமான கறிகள்!"

பப்படம், பொரியல் ஊறுகாய் வாய்க்கு

மென்மையான இனிப்புத் திண்பண்டம்

சூடான சோறு மத்தியில் சாம்பார்

துண்டுகளுக்கு இடையே வரிசையாகக் கறிகள்"

"சூடாக சோறும் இரசமும் சேர

இனிய இடைவேளைக்கு பாயாசம்

உள்ளத்தைக் கொள்ளைகொள்ள

வாய்க்கு என்றும் சொர்க்கமே!"

"தொட்டு சுவைக்க ஊறுகாய்

சாதம் தயிருடன் மனது நிரப்ப

விரும்பிய வகையில் சமைத்து வந்து

விருந்தளித்ததே சொல்லெண்ணா உணவு!"

"வாழையிலையின் விளக்கமுடியாத சுவை

தெய்வீக சொர்க்கம் அள்ளித் தர

அனுபவித்த வயிற்றின் எண்ணம்

மகிழ்ந்து ஒரு ஏப்பம் விடுகுதே!

 

[மொழிபெயர்ப்பு: கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்]

 

தமிழர்களால், சைவம் அசைவம் எந்த உணவாக இருந்தாலும் அவை பொதுவாக, இரண்டு விதமாக சூடு, குளிர்ச் சாப்பாடுகள் என பிரிக்கப்படுகின்றன. உதாரணமாக, தயிர், வெண்டைக்காய், தக்காளி போன்றவை குளிர்ச் சாப்பாடுகள் ஆகும். தமிழர்களின் உணவுகள் இன்னும் பெரும்பாலும் இந்த அடிப்படையை கொண்டவை ஆகும். தமிழர்களின் நாட்டு வைத்தியமும் அதிகமாக இப்படியே அமைகிறது. அதனால் சுகையீனமும் சூடு, குளிர் என வகைப்படுத்தப் படுகிறது. உணவு வழி சிகிச்சை [diet therapy], சூட்டை உண்டாக்கும் நோய்களுக்கு குளிர் உணவு வழியாகவும், குளிரை உண்டாக்கும் நோய்களுக்கு சூட்டு உணவு வழியாகவும் சிகிச்சை அளிக்கிறது. இந்த நம்பிக்கை இன்னும் தமிழரிடம் காணப்படுகிறது. உதாரணமாக, உடலில் சூட்டை உண்டாக்கும் சின்னம்மை நோய்க்கு, சூட்டை தணிக்கும் குளிர்ச் சாப்பாடுகளான பழங்கள், மோர், இளநீர் போன்றவை கொடுக்கப்படுகின்றன. மேலும் தமது பாரம்பரிய உணவு வகைகளை பேணிக் காக்கும் முகமாகவும் இளைய தலைமுறையினருக்கு அறிமுகப்படுத்தும் முகமாகவும் ஒவ்வொரு விழாவிலும் சடங்கிலும் பாரம் பரிய உணவுகள் பெரும்பாலும் இன்னும் வழங்கப்படுகின்றன.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி :04 'அறிமுகம் தொடர்கிறது' தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" / PART 03 'Introduction continuing'

 

 

Leaves are the prime plates used for serving food. Since the time humans lived in forests, leaves have been used for various reasons, such as eating food off leaves. Many nature reserve even now serve food on leaves. In this case , we found that Tamils used Banana leaves. For example, Silappatikaram, which was written in the 2nd or 3rd century AD has references to serving food in banana leaf as:

 

"தண்ணீர் தெளித்துத் தன்கை யால் தடவிக் குமரி வாழையின் குருத்தகம் விரித்தீங்கு அமுத முண்க அடிக ளீங்கென" .

 

These lines describe how the wife is serving food to her husband and it explicitly says that she sprinkle water, clean the banana leaf and spreads it and serves food on it. Another old Tamil work, Purananuru 168, which was written well before Silappatikaram, also, has the following lines,

 

"front yard where wild jasmine grows beautifully along with koothalam [Convolvulus]. They share their food on wide leaves of plantain trees."

"கூதளங் கவினிய குளவி முன்றில் செழுங் கோள் வாழை அகல் இலைப் பகுக்கும்",

 

So there are enough evidences that banana leaf has been in use to serve food for a very, very long time. Even A song from PoemHunter.com, a poetry site of today, where you can find poems from all around the world, praise the tamilian traditional foods served on banana leaf as below:

 

"Gleaming, green and live

Like a tailless fish alive

Neatly cut and placed

Gemming sheen of water sprinkled...

Wished varieties cooked and brought on

Dished up with many a pattern

Items sweetened and savoured

The Tamilian way innovated

Served on sweetly first paayasam

Of course hand to mouth a culinary mannerism

Delightful pachdis sugar and salt varied next

Delicious curries dry and semi-solid next

Incoming pappads, crisp vegetable chips and pickle

Following fudges and ladoos and like many to tickle

Spooned in the centre hot rice

Mixed with sambar so spice

Rowed up curries in-between morsels

Put into mouth, divine and dainty handsels

Next helping…rice and rasam too hot

Second helping…vegies to fill the heart

Sweet break...

Paayasam, much more to take

On and on...' No' to brake

Ending with rice and curd

Touchy pickles dotted and tasted

A meal of regale admired

A menu of plethoric choices

The banana leaf's magic flavours

The stomach's cliche

Yeaaaave...belch"

 

[-By Indira Renganathan / poemhunter.com]

 

Whether it is vegetarian or non-vegetarian food, all food commodities were divided into two broad categories, hot and cold. The whole of Tamil cuisine is still largely based on this classification which also influenced indigenous medicinal practices: Illnesses were classified as hot and cold and the diet therapy was based on treating with cold food those caused by heat and with hot food those caused by cold. This belief still persists. Chicken pox, for example, is believed to be a manifestation of body heat and the foods permitted are those that are supposed to counter this heat - fruit, butter milk and tender coconut. Also Every festival and ceremony has a traditional menu.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART :04 'Introduction continuing' WILL FOLLOW

     

 

 

[விளங்க நினைப்பவன்]

 தமிழர்களின் உணவின் சுவையே தனி .

19 hours ago, kandiah Thillaivinayagalingam said:

பண்டைய காலத்தில் இலைகளே உணவு பரிமாற பயன்படும் பிரதான தட்டுகள் ஆகும். மனிதர்கள் காடுகளில் வாழ்ந்த காலத்திலிருந்தே, இலைகளில் சாப்பிடுவது பல காரணங்களால் வழமையாக இருந்து உள்ளது.

வாழை இலையில் 3000 ஆண்டுகளுக்க முன்பு உணவு பரிமாறபட்டதற்காக இப்பவும் அப்படி கொடுக்க வேண்டுமா.எனக்கு இலங்கை அனுபவத்தில் சுவையான உணவும் சுவைக்க முடியாமல் இருந்தது வாழை இலையில் ☹️

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 04 "அறிமுகம் தொடர்கிறது" / "Introduction continuing"

 

 

பொதுவாக தமிழர்களின் பாரம்பரிய உணவாக, பிறந்த பிள்ளைக்கு [குழந்தைக்கு] முதன் முதலாக ஆறாம் அல்லது ஏழாவது மாதத்தில் சக்கரைப் பொங்கல் அல்லது தேனும், தயிரும் நெய்யும் கலந்த சோறு ஊட்டப்படும். அதே போல குழந்தைகளுக்கு முதல் பல் முளைத்ததும், பல்லுக்கொழுக்கட்டை என்ற பெயரில் கொழுக் கட்டை அவித்து, அவர்களின் தலையில் கொட்டி கொண்டாடுவார்கள். முதலாவது மாதவிடாய் வெளியேற்றமானது சாமத்தி அடைதல் [சாமத்திய சடங்கு], பூப்பெய்தல், பருவடைதல், பெரிய பிள்ளையாதல், மஞ்சள் நீராட்டு விழா எனும் பெயர்களால் இன்னும் பாரம்பரியமாக தமிழர்களும் வேறு பிரிவினரும் [ஆப்பிரிக்கா] கொண்டாடு கிறார்கள். உளுந்தக் களி, நல்லெண்ணெய் என உணவே மருந்தாக, உடல்நலத்தை மையமாகக் கொண்டு, உணவு அங்கு கொடுக்கப்படுகின்றன. முதல் முறையாகக் கருவுற்ற பெண்களுக்கு, ஏழாவது அல்லது ஒன்பதாவது மாதத்தில் வளைகாப்பு என்ற சடங்கு நிகழ்த்தப் பெறுகின்றது. அங்கு பல வித சாதம் / பொங்கல் [புளி சாதம், சர்க்கரைப் பொங்கல், வெண் பொங்கல், ...] இடம் பெறுகின்றன. இதே போல வெயில் காலத்தில் உழவர்களும் மற்றும் வெயிலில் நெடுநேரம் வேலை செய்ய வேண்டியுள்ள தொழிலாளிகளும் ஒடியல், கேழ்வரகு, கம்பு போன்றவற்றை அரைத்து தயிர் சேர்த்துத் தயாரிக்கப்படும் கூழ்ம நிலையிலுள்ள உணவான 'கூழ்' உணவை விரும்பி உண்கின்றனர். அண்மைக் காலங்களில் உடல் நலம் கருதி பல்வேறு பிரிவு மக்களும் இவ்வுணவை உண்ணத் துவங்கியுள்ளனர். யாழ்ப்பாணம் இலங்கையில் கூழ் தயாரிப்பிற்கு பெயர் போன இடமாகும் என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது.

 

தமிழர் வாழும் இடங்களில், உணவு பழக்கங்கள் மிக மந்தமாகவே மாற்றம் அடைகின்றன. என்றாலும் மாற்றத்தின் சில அறி குறிகள் இப்ப தெளிவாகக் தென்படு கின்றன. பொதுவாக கோதுமை மா, தாராளமாக நகர்ப்புற பகுதிகளில் பாவிக்கப்படுகின்றன, அவர்கள், கோதுமை மாவில் சூடுபடுத்தி தயாரிக்கப்படும் சப்பாத்தியை பெரும்பாலும் இரவு சாப்பாட்டாகவும், கோதுமை மாவில் பொறித்து தயாரிக்கப்படும் பூரியையும், அதனுடன் உருளைக்கிழங்கையும் காலை சாப்பாட்டாகவும் அரிசிக்கு பதிலாக பாவிக்கிறார்கள். இன்றைய நவீனமயமாக்கல், தமிழரின் சமையல் அறையிலும் மெல்ல மெல்ல மாற்றங்களை கொண்டு வருகின்றன. விட்டுக் கொடுப்பும் இணக்கமும் கண்டு மாற்றி அமைக்கப் படுகின்றன. விரிவாக மிகுந்த அக்கறையுடன் நிதானமாக சமைக்க வேண்டிய பாரம்பரிய உணவு செய்முறை மறைந்து வருகின்றன. முன்னமே தயாரிக்கப்பட்ட [ரெடிமேட்] இட்டலி கலவை, தயார் செய்து பெட்டியில் அடைக்கப்பட்ட கறித்தூள், போன்ற பதப்படுத்தப்பட்ட உணவுகள் இப்ப நகர்ப்புற சமையல் அறைகளை ஆட்டிப்படைக்கின்றன. அது மட்டும் அல்ல மின்னாற்றலால் இயங்கும் மேசை மேலான ஈரமாவு அரவைப் பொறி, இப்ப ஆட்டுக்கல்லிற்குப் பதிலாக இட்லி, தோசை, வடை போன்றவை தயாரிக்கப் பயன்படு கின்றன. கூட்டுக் குடும்பம் மறைந்து இன்று தனிக் குடும்பம் எங்கும் பரவலாகக் காணப் படுவதும், தொழில் புரியும் பெண்கள் அதிகரித்து இருப்பதும், இப்படியான தவிர்க்க முடியாத இன்றைய சூழ்நிலை, தமிழர்களின் சில உணவு பழக்க வழக்கங்களை மாற்றி அமைத்துள்ளது. அவர்கள் இன்று இலகுவான சில உணவு வகைகளை நாடு கின்றனர். எனினும் தமிழர் உணவு நடைமுறைகள், அவர்களின் பண்பாட்டு தாக்கங்கள், ஈடுபாடுகள் இன்னும் அவைகளின் அடிப்படை இயல்புகளை கொண்டுள்ளன. முதலாம் நூற்றாண்டு சில உணவு செய்முறைகளை இன்னும் அப்படியே அவ்வளவு பெரிய மாற்றம் இன்றி இன்னும் பின்பற்றுகிறார்கள்.

 

"பெரு மனிதக் குரங்குகள்" என அழைக்கப்படும் சிம்ப்பன்சிகள், அண்மைக் காலம் வரை குறள சிம்ப்பன்சி அல்லது குட்டிச் சிம்ப்பன்சி (Pygmy Chimpanzee) என்று அழைக்கப்பட்ட, பொனொபோ, இவைகளின் பரம்பரையில் ஹோமோ சப்பியென்ஸ் ஆகிய மனிதனின் பொது முதாதையர் தொடக்கம் இன்றுவரை உணவு பழக்க வழக்கங்கள் குறிப்பிடத்தக்க அளவு மாற்றம் அடைந்துள்ளன. இந்த தொடர் கட்டுரையில் , குறிப்பாக திராவிடர் முதாதையர்களிடம் எப்படி உணவு பழக்கங்கள் வளர்ச்சி அடைந்தன, அவை எப்படி இன்றைய திராவிடர்களின், குறிப்பாக தமிழர்களின் உணவு பழக்க வழக்கங்களை வடிவமைத்தன என அலச உள்ளோம். மனுவேந்தனின், தீபம்.கொம் [Theebam.com] இலும், என் வலைத்தளம் "A DROP IN THE OCEAN / கடலில் ஒரு துளி" By Kandiah Thillaivinayagalingam, இலும், 82 பகுதிகளாக "தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?]" என்ற எமது தொடரில் நாம் விரிவாக ஏற்கனவே விளக்கியவாறு, மெசொப்பொதாமியா சுமேரியர்கள், ஹரப்பா - மொகெஞ்சதாரோ போன்ற பகுதிகளை சேர்ந்த சிந்து சம வெளி மக்கள், தமிழக சங்கம் மக்கள், தமிழக மத்திய கால அல்லது பக்தி கால மக்கள் - இவர்கள் எல்லோரும் இன்று திராவிடர்களிடம் / தமிழர்களிடம் காணப்படும் உணவு பழக்க வழக்கங் களுக்கும், அவைகளை வடிவமைப் பதற்கும் காரணமாக இருந்து உள்ளனர். ஆகவே இந்த தொடரை ஆரம்பத்தில் இருந்து எல்லா கால கட்டங்களிற்கும் ஊடாக நகர்த்தவுள்ளோம். அநேகமாகக் 'கல்யாண சமையல் சாதம் காய் கறிகளும் பிரமாதம் ...’ என்ற திரைப் பாடல் தமிழர்களின் இன்றைய அறுசுவை விருந்து உணவு ஒன்றை கட்டாயம் படம் பிடித்து காட்டுகிறது. அதனால் அந்த பாடலை இந்த அறிமுகத்தின் முடிவாக இங்கு பதிக்கிறோம்.

 

"கல்யாண சமையல் சாதம் காய் கறிகளும் ப்ரமாதம்

அந்த கௌரவப்ரசாதம் இதுவே எனக்குப் போதும்

அந்தார பஜ்ஜி அங்கே சுந்தார சொஜ்ஜி இங்கே

சந்தோஷ மீறிப் பொங்க இதுவே எனக்குத் திங்க

புளியோதரையின் சோறு வெகு பொருத்தமாய் சாம்பாரு

பூரி கிழங்கு பாரு இதுவே எனக்கு ஜோரு

ஜோரான சேனி லட்டு சுவையான சீனி புட்டு

ஏராளமான தட்டு இனி இஷ்டம் போல வெட்டு"

[திரைப்படம்: மாயா பஜார் / 1957]

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி: 05 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 04 "Introduction-continuing"

 

 

Generally as a traditional food of Tamils, The first rice meal given to a baby in the seventh month is 'sarkarai pongal', a combination of rice-milk, sugar and ghee. The teething of a child calls for 'pal kozhukattai' (tiny rice flakes resembling teeth, cooked in milk with sugar). The coming of age of a daughter is an important family event, as it is in all traditional communities. A kind of pasty pottage made with urad dal [ulutham kali / Black gram porridge] & gingelly oil are the main part of the food. Ulutham kali is usually made with black urad dal with skin as it is supposed to be more healthy and this used to give to the teen age girls, at the time of puberty to make the bones strong. 'Valaikappu' ['Bangle Ceremony'] or 'Seemandam', celebrated in the seventh or ninth month of pregnancy to bless a pregnant woman, calls for a variety of rice preparations such as 'Puli Sadham' ['Puliyodharai' or 'Tamarind Rice'], 'sakkarai pongal' ['Sweet Rice dish'], 'ven pongal' [Rice and Lentil Pudding]. Also during hot summer, among the Tamils mainly from south India and Sri Lanka, a porridge called Koozh made from millet such as 'Kezhvaragu' [finger millet, also known as ragi] or 'Cumbu' [Pearl millet] flour and broken rice is very popular and farmers and other workers who worked under the burning sun enjoy this tasty cool food with curd. Also it is served on special occasions and family gatherings too. But the traditional 'koozl' recipe from the North of Sri Lanka is mainly made from a palmyrah product called 'Odiyal' [a healthy and nutritious root of the palmyrah]. It almost tastes like a spicy seafood soup but the varieties of ingredients give an extra taste which you never get from an ordinary spicy seafood soup. It combines tamarind - based broth [குழம்பு] with seafood such as cuttlefish, prawns, crayfish, crabs, as well as different types of fish. Apart from seafood, the dish also incorporates various spices and vegetables, and it is traditionally thickened with odiyal — the flour made from palmyra tuber.

 

Change in food habits is slow in coming to Tamil lands, but some signs of it can be seen. Wheat is being increasingly used in urban areas. 'Chappathi' (wheat flour pancake) may be substituted for rice, especially for dinner, and poori (a deep - fried wheat pancake) and potato be served as breakfast. Modernization is also slowly bringing changes to the culinary scene. Compromises and adaptations are being made. Traditional recipes that call for elaborate and leisurely cooking are disappearing. Processed foods such as ready - made idli - mix and pre - packed curry powders have invaded urban kitchens. Mechanical aids such as motorized idli - grinders are also being used in traditional cooking. The break - up of the joint family and the increase in the number of career women have inevitably changes some Tamil Eating habits. A movement towards a simpler cuisine can be sensed. However, Tamil food practices and their cultural implications still retain their basic character. Some of the recipes that were in use in the first century AD are still being followed today, pretty much unchanged.

 

Since the last common ancestor shared by modern humans, chimpanzees and bonobos, the lineage leading to Homo sapiens has undergone a substantial change in food habits. In this article, we try to review the evolutionary changes that occurred in the food habit of human beings, mainly on dravidian ancestors & how it shaped up the food habits of the present Dravidians, particularly Tamils. As we have already explained in detail in our former article, "Origins of Tamils? [Where are Tamil people from?]", published in 82 parts in Theebam.com as well as "A DROP IN THE OCEAN / கடலில் ஒரு துளி" By Kandiah Thillaivinayagalingam, Sumerians of Mesopotamia, Indus valley people of Harappa, Mohenjo-Daro. Sangam people of South India, Medieval period people of south India are all found linked with the shaping up of present Dravidians / Tamils as we seen today. Hence we will present this article in serials covering all these periods starting from the first Human. The Tamil movie song from "Maya Bajar", which describe the present day Tamilians six taste wedding feasts, starting line with "wedding cooking rice and vegetable curries are amazing, That honor offering is enough for me ... " is given below as a conclusion of this introduction:

 

"kalyaaNa samaiyal saadham kaai kaRikaLum pramaadham

andha kowravaprasaadham idhuvE enakkup pOdhum

andhaara pajji angE sundhaara sojji ingE

sandhOsha meeRip ponga idhuvE enakkuth thinga

puLiyOdharaiyin sORu veku poruththamaai saampaaru

poori kizhangu paaru idhuvE enakku jOru

jOraana sEni lattu suvaiyaana seeni puttu

EraaLamaana thattu ini ishtam pOla vettu"

 

"கல்யாண சமையல் சாதம் காய் கறிகளும் ப்ரமாதம்

அந்த கௌரவப்ரசாதம் இதுவே எனக்குப் போதும்

அந்தார பஜ்ஜி அங்கே சுந்தார சொஜ்ஜி இங்கே

சந்தோஷ மீறிப் பொங்க இதுவே எனக்குத் திங்க

புளியோதரையின் சோறு வெகு பொருத்தமாய் சாம்பாரு

பூரி கிழங்கு பாரு இதுவே எனக்கு ஜோரு

ஜோரான சேனி லட்டு சுவையான சீனி புட்டு

ஏராளமான தட்டு இனி இஷ்டம் போல வெட்டு"

[Movie:MAYA BAJAR 1957-Songs about Wedding Feast]

 

Thanks

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 05 WILL FOLLOW

     

 

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 05 "பழைய கற்கால உணவு பழக்கங்கள்" / "Food habits of Paleolithic age" [இன்றில் இருந்து, 2.5 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கும் 10,000 ஆண்டுகளுக்கும் இடைப் பட்ட பகுதி / between 2.5 million and 10,000 years ago]

 

 

மனிதன் அனைத்துண்ணியாக [தங்களுடைய முதன்மை உணவாக தாவரம், விலங்குகள் ஆகிய இரண்டையும் கொள்ளும் உயிரினங்கள்] இன்று இருந்தாலும், அவன் அடிப்படையில் புலாலுண்ணுபவனாகவே பல மில்லியன் வருடங்களாக இருந்தான் என்பதில் வரலாற்று ஆசிரியர்கள் ஒருமித்த கருத்தை கொண்டுள்ளார்கள். அவன் தொடக்கத்தில் இருந்து கிட்டத் தட்ட 10,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை, அதாவது புதிய கற்காலம் வரை, மனிதன் ஒரு நாடோடியாக, வேட்டையாடியும் காட்டு பழங்களையும் மரக்கறிகளையும் பொறுக்கி யெடுத்தும் வாழ்ந்தான். இடைக் கற்காலத்தை அடுத்து, வேளாண்மைத் தொழில் நுட்பத்தின் எழுச்சியுடன் உருவான, புதிய கற்காலத்தில், நிலையான அல்லது பருவ காலங்கள் சார்ந்த குடியிருப்பு தோன்றி, அவன் ஓர் இடத்தில் குடியேறி வாழத் தொடங்கினான். அவனின் உணவு பழக்கங்களில் முதலாவது வியத்தகு மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. கால்நடை வளர்ப்பு அவனுக்கு தொடர்ந்து ஊனுணவு [இறைச்சி] கிடைக்க வழிசமைத்தது. தொடக்கத்தில் செம்மறிகளும், ஆடுகளும் மட்டுமே வளர்க்கப்பட்டன. பின்னர் இவற்றுடன், மாடுகளும், பன்றிகளும் சேர்க்கப்பட்டன. புதிய கற்காலத் தொடக்கத்தில், வேளாண்மை பயிர்கள், காட்டுத் தானியங்களாயினும், நாட்டி வளர்க்கப்பட்டவை ஆயினும், குறைந்த அளவு வகையினமாகவே இருந்தன. இவை சில வகைக் கோதுமை, கம்பு [Pennisetum glaucum, Pearl Millet / ஒரு தானியம்], வாற்கோதுமை [பார்லி] போன்ற தானியங்களை உள்ளடக்கியிருந்தன. அதன் பின் பருப்பு, பட்டாணி போன்ற பயறு வகைகளும், இறுதியாக, மரக்கறிகளும் பழங்களும் வளர்க்கப்பட்டன. இடைக் கற்காலஞ் சார்ந்த வேட்டையாடி உணவு சேகரிப்பவர்களுடன் ஒப்பிடும் போது, இந்த வேளாண்மை - கால் நடை பண்ணை மனிதனின், உணவு வகை கணிசமாகக் குறைந்து காணப்படுகிறது. ஏனென்றால், ஒரு சில மிருகங்களே வீட்டு மிருகமாக மற்ற முடியும் என்பதாலும், அதே போல சில தானியங்கள், மரக்கறிகள் மாத்திரமே பயிர் செய்யக் கூடியதாக இருந்ததாலும் ஆகும். இந்த - எமது முதாதையரின் வாழ்க்கையின் அடிப்படை மாறுபாடு, அதன் தடயத்தை எம்மிடம் விட்டுச் சென்றுள்ளது. முதலாவதாக, இது மனிதனின் ஆரோக்கியத்தை பாதித்தது. பெரும்பாலும் அங்கு விவசாயத்தில் நிலவிய ஒரே வகை பயிர் செய்யும் போக்கு, மக்களின் உணவுகளில் ஒரு பற்றாக்குறை ஏற்பட்டது. அது மனிதனின் உயிர் வாழும் காலத்தை குறைத்தது. முன்னைய, பழமையான மனிதன் இயற்கையுடன் ஒன்றியும் அதனுடன் சமநிலைத் தன்மையுடனும் வாழ்ந்தனர். அவனது இயற்கை உணவு, காலநிலையுடன் அல்லது மற்ற இனங்களின் இடம் பெயர்தலுடன் ஒன்றி, தனது முன்னைய இடத்தில் இருந்து வேறு ஓர் இடத்திற்கு அசையும் போது, அவனும் அதனுடன் சேர்ந்து இடம் பெயர்ந்தான். ஆனால், ஓர் இடத்தில் அவன் நிலையாக குடியேறிய போது, மனிதன் தனக்கு தானே சில புதிய வரம்புகள் மற்றும் கட்டுப்பாடுகளைத் திணித்தான்.

 

 

பழைய கற்காலத்தில், வேட்டையாடி உணவு சேகரிக்கும் பழக்கத்தினை கொண்ட அந்த ஆதிகாலத்து மனிதனின் உணவு பொதுவாக அங்கு நிலத்தில் வாழும் உயிரினங்களும் அங்கு தானாக முளைத்த தானியங்களும், பழங்களும் ஆகும். தொல்லுயிர் எச்சம் அல்லது புதை உயிர்ப் படிவ ஆதாரங்கள் இவர்களின் நாளாந்த உணவு அதிகமாக ஊன் [புலால்] உணவு என எடுத்துக் காட்டுகிறது. குறிப்பாக இவர்கள் ஊட்டச்சத்து அதிகம் உள்ள மிருக இறைச்சி பகுதிகளான ஈரல், சிறு நீரகங்கள், மூளைகளை [liver, kidneys, and brains] விரும்பி உண்டார்கள். இந்த கற்கால மனிதர்கள் பால் உணவுகளை பெரிதாக சாப்பிடவில்லை. அத்துடன் அதிக மாவுச்சத்து [கார்போஹைட்ரேட்] உணவுகளான அவரை, அரிசி, கோதுமை, சோளம் [wheat, corn, rice…] போன்றவையையும் சாப்பிட வில்லை. இந்த பழைய கற்கால வேடர்களின் உணவின் தொகுதியில் கிட்ட தட்ட 2/3 பகுதி சக்தி மீன், மட்டி [fish and shellfish] உட்பட ஊன் உணவில் [இறைச்சியில்] இருந்தும், எஞ்சிய 1/3 பகுதி மட்டுமே தாவர உணவில் இருந்தும் எடுக்கப் பட்டுள்ளன என சமீபத்திய ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன. ஆகவே கற்கால மனிதர்கள் கூடுதலாக புரதத்தையும் குறைவாக மாவுச் சத்தையும் எம்மை விட சாப்பிட்டுள்ளார்கள். அவர்கள் கொழுப்பு சத்தை எம் போலவே உட் கொண்டார்கள். ஆனால், கொழுப்பின் வகை பரந்தளவில் வேறுபடுகின்றன. உதாரணமாக விவசாயத்திற்கு முன்னைய மனிதனின் ஒமேக 6 கொழுப்பு அமிலம் / ஒமேக 3 கொழுப்பு அமிலம் (Omega-3 & 6 fatty acids) விகிதம் 3:1 ஆக இருந்துள்ளது, ஆனால் இன்றைய பெறுமானம் 12:1 ஆகும். அத்துடன் அன்றைய மனிதன். தானியங்களை விட, பழங்களும் மரக்கறிகளும் மட்டுமே உட்கொண்டதால், மாவுச் சத்து அவர்களிடம் குறைவாகவே காணப்படுகிறது. விவசாய புரட்சிக்கு பின்பு தான் கோதுமை, அரிசி மற்றும் அது போன்ற தானியங்கள் மனிதனின் நாளாந்த உணவாக வந்தன.

 

 

ஐரோப்பா, ஆசியா, வட அமெரிக்கா கண்டங்கள் முழுவதும் பெரிய பாலூட்டிகள் அழிந்து போனதால், இலகுவாக வேட்டையாடக் கூடிய மிருகங்களுக்கு தட்டுபாடு ஏற்பட்டதால், இந்த வேடுவர்கள் தமது உணவையும் உணவு பழக்கங்களையும் குறிப்பாக, தாம் செறிந்து வாழும் இடங்களில் மாற்றி அமைக்க வேண்டி இருந்தது . இந்த சூழ்நிலை மாற்றம், உணவு சார்ந்த தாவர விவசாயங்களுக்கு அடிகோலியது. இந்த மாற்றத்தின் பின், மாவுச் சத்து முன்னைய மனிதனின் உணவில் வழக்கமான அம்சமாகியது.

 

 

மனிதன் அற்ற, எல்லா வாலில்லாக் குரங்குகளும் அல்லது மனிதக் குரங்குகளும் அடிப்படையில் பழங்கள், இலைகள், தானியங்கள், கொட்டைகள், உண்ணும் தாவர உண்ணிகளாகும். ஒராங்குட்டான், கொரில்லா [Orangutans and gorillas] போன்றவை தாவர உண்ணிகளே , எனினும் சிம்ப்பன்சி [chimpanzee] அதிகமாக, குறைந்தது 90% தாவர உண்ணியாக இருப்பதுடன், இதன் வேட்டையாடும் திறனும் மிகக் குறைவாகவே காணப்படுகிறது. மேலும் ஆண் சிம்ப்பன்சி, பெண்ணை விட பெரும்பாலும் அதிகமாக புலால் உண்ணக் கூடியது. இங்கு ஒரு மிக சுவாரஸ்யமான விடயம் அதனின் பிடரிப்புடைப்பு அல்லது தலையின் பின்புற முகடு "occipital ridge" ஆகும். அதாவது கொரில்லாவின் கூம்பு வடிவத் தலை ஆகும். மிகவும் பலமான தாடை தசைகளை [jaw muscles] தாங்கிப்பிடிக்க occipital ridge உண்டாகினது. ஒரு நாள் முழுவதும் பழங்கள், இலைகள், தானியங்கள், கொட்டைகளை சாப்பிடுவது அவ்வளவு இலகுவல்ல. அதற்கு பலமான தாடை தசைகள் தேவைப் படுகின்றன. ஏறத்தாள 2.4 மில்லியன் வருடங்களிற்கு முன், மனிதன், குரங்கில் இருந்து பிரிந்து, இந்த occipital crest ஐயும் இழந்தான். இதனால் நாள் முழுவதும் தாவரங்களை சாப்பிடுவது கடினமாகியது. ஆகவே அந்த முதல் மனிதனுக்கு தகுந்த இரை தேடும் திறமை தேவைப்பட்டது. அப்பொழுது இந்த மனித இனம் கூடுதலாக புலாலுணவும் மிக குறைந்த அளவு தாவரங்கள் உணவும் சாப்பிடத் தொடங்கின. அத்துடன் பின்மண்டை மேடை [occipital ridge ஐ] இழந்ததால் பெற்ற மேல் அதிகமான இடம், மூளை வளர்ச்சிக்கு தேவையான மேல் அதிகமான இடத்தை கொடுத்தது [The loss of the occipital ridge created increased space for brain development].

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 06 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" / PART: 05 "Food habits of Palaeolithic age" [between 2.5 million and 10,000 years ago]

 

 

Historians are unanimous in stating that although man is omnivorous, he has been essentially carnivorous for millions of years. From the beginning and up to the Neolithic Period, approximately 10 000 years ago, man was a nomad who lived by hunting and picking wild fruit and vegetables. During the Neolithic Age, as these men became more and more sedentary, man’s eating habits suffered the first of the dramatic changes to come. Animal breeding allowed him to continue to have meat to eat (although not exactly the same kind of meat) while the development of agriculture let him plant his own food and produce cereals (wheat, rye, barley …, later on pulses (lentils, peas…) and lastly, vegetables and fruit. Compared to the hunter - food pickers of the Mesolithic Age, the farmer - cattleman had considerably reduced the variety of the food he ate. In fact, very few animals could be domesticated or bred and only certain vegetables could be grown. This revolution in our ancestors’ lifestyle left its mark. Firstly, it affected human health. As a result of the tendency to grow one sole crop, people’s diets became deficient; that which shortened their life span. Primitive man lived in harmony and in balance with nature. When he moved from one place to another with the different species ’migratory movements or with the seasons, his natural food too change as well. Upon becoming sedentary, man imposed new limitations and restrictions on himself.

 

 

During the Palaeolithic period of the Stone Age, humans were hunter - gathers whose diet foods included both the animals and plants that were part of their natural environment. Fossil evidence from groups of hunter - gatherers suggests that the daily diet came mainly from animal based foods. In particular, they enjoyed animal organ meats like the liver, kidneys, and brains - meat foods that are extremely rich sources of nutrition. Stone Age humans didn't consume much dairy food, nor did they eat high carbohydrate foods such as beans and cereal grains (wheat, corn, rice…). Latest studies into the composition of Palaeolithic hunter - gatherer diets show they obtained about two - thirds of their energy intake from animal foods, including fish and shellfish and only one - third from plant foods. Stone Age humans ate more protein and less carbohydrate than we do now. Their fat intake was similar to today but the type of fat was vastly different. For example, the average Omega-6 / Omega-3 ratio in pre-agricultural humans was about 3:1,compared to about 12:1 today. Carb intakes were lower as the main plant foods were fruits and vegetables rather than cereals. It was only after the agricultural revolution that wheat, rice, and other cereal grains became a regular feature of the early hunter gatherer diet. With the extinction of large mammals throughout the continents of Europe, Asia, and North America, and the depletion of easily hunted animals, hunter gatherers had to modify their diet and eating habits, especially in more densely occupied areas. This changing environment helped to create the agricultural revolution and the cultivation of plant - based foods. After this switch in human behaviour, carbohydrates would become a regular feature of the early human diet.

 

 

All non-human apes are basically vegetarians. Orangutans and gorillas are peaceful vegetarians. browsing fruits and leaves in trees. chimpanzee are mostly vegetarian, usually at least 90%, but they will eat meat once in a while - Males are more likely to eat meat than are females - although chimp hunting skills are relatively poor. These Gorillas and macaques, share large crests on their skulls to which their heavy jaw muscles attach. Such structures are notably absent from human skulls despite our fairly close genetic kinship with gorillas. It’s not easy to eat plants all day long. You need strong jaw muscles like them. But 2.4 million years ago, humans split from other apes and lost the occipital crest. A mutation 2.4 million years ago could have left us unable to produce one of the main proteins [a protein called MYH16] in primate jaw muscles, This made it harder to eat plants all day and required better foraging skills. At this time, humans or Homo started eating a lot more meat and a lot less plants. The occipital ridge was lost because believe it or not, it’s easier to eat meat than it is to eat plants all day. The loss of the occipital ridge created increased space for brain development.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 06 WILL FOLLOW

    

 

 

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி : 06 "பழைய கற்கால உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD CONTINUING"

 

 

 

இன்றில் இருந்து, 2.5 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கும் 10,000 ஆண்டுகளுக்கும் இடைப்பட்ட பழைய கற்காலத்தில் அதாவது விவசாயத்திற்கும் கைத்தொழிலிற்கும் முற்பட்ட காலத்தில், மனித இனம் பொதுவாக வேட்டையாடுபவராகவும், உணவு சேகரிப்போராகவும், ஒரு நாடோடி வாழ்க்கை முறையைக் மேற்கொண்டனர். கனிகள், காய்கள், கிழங்குகள் மற்றும் விலங்குகளின் இறைச்சிகள் இவர்களது முக்கிய உணவுப் பொருள்களாகும். பாலூட்டிகளை சோர்வடையும் வரை துரத்தினார்கள். பெரிய சூறையாடும் [மற்றப் பிராணிகளைத் தின்கிற] விலங்குகள் விட்டுச் சென்ற பிராணிகளின் இறைச்சி, கொழுப்பு, உறுப்பு போன்ற அழுகு ஊன்களை உண்டார்கள்.

 

என்றாலும் ஒருவாறு இறுதியில், அவர்கள் மீனைத் தூண்டில் போட்டு பிடிக்கவும் ஈட்டி, வலை, அம்பு, வில்லு போன்றவை கொண்டு வேட்டையாடவும் கற்றுக் கொண்டனர். மனிதனின் பரிணாம வளர்ச்சியில் உணவு முக்கிய இடத்தை பெறுகிறது. இது பல மாற்றங்கள் பெற்று, எமது முன்னோரில் இருந்து வழிவழியாக எமக்கு வந்துள்ளது. இன்று நாம், சிறந்த உணவை எமக்கு தேர்ந்து எடுப்பதற்கு, எப்படி நாம் பரிணாம வளர்ச்சி பெற்றோம் என்பதை விளங்கிக் கொள்வது கட்டாயம் உதவி புரியும்.

 

இன்று ஒவ்வொரு உயிர் இனமும் பொதுவாக சாப்பிடும் உணவு - அது பழமாகவோ, காய்கறியாகவோ அல்லது விலங்காகவோ அது எப்படி இருப்பினும் - அவை, அவைகளின் பழைய கற்கால முன்னோர்களின் உணவு பழக்கத்தில் இருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டது. பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில், நாம் சாப்பிடும் தாவர, விலங்கு வகைகள் செயற்கைத் தேர்வு மூலம் மாற்றப்பட்டது. இன்று, முடிந்த அளவுக்கு இறைச்சி, பால், முட்டை முதலியவற்றைக் கூடுதலாக பெறக் கூடியதாக நாம் மாடு, கோழி, ஆடு போன்றவற்றை தேர்ந்து எடுத்து வளர்ப்பதுடன் பெரிய பழங்கள், மென்மையான, பொதுவாக உண்ணக்கூடிய கொழுப்பான கொட்டைகள், விதைகள் போன்றவற்றை அதன் ஓடுக்குள், நடுப்பகுதியில் கொண்ட பழங்கள், இனிமையான சதையையும் குறைந்த இயற்கையான நச்சுகளையும் கொண்ட பழங்கள் அல்லது காய்கறிகள் [biggest fruits, plumpest kernels, sweetest flesh and fewest natural toxins] போன்ற விரும்பத் தகுந்த தன்மைகளைக் கொண்ட விதைகளை தேர்ந்து எடுத்தும் நாம் விதைக்கிறோம்.

 

எமது முன்னோர்கள் ஒரு நாளைக்கு எத்தனைத் தடவை உணவு உட்கொண்டார்கள் என்பது எமக்கு சரியாகத் தெரியா விட்டாலும், இன்று போல் அன்று மூன்று வேளை உணவு கட்டாயம் அவர்கள் உட்கொண்டிருக்க மாட்டார்கள் என்பது புரிகிறது. அன்றைய சூழ்நிலையில், அதிகமாக தமது பெரும்பாலான உணவை பிற்பகலில் அல்லது மாலையில் உண்டார்கள் என நாம் ஓரளவு சரியாக ஊகிக்க கூடியதாக உள்ளது. வேட்டையாட விலங்கு ஒன்று கிடைக்க வேண்டும், பின் அதை வேட்டையாடி கொல்ல வேண்டும். துண்டுகளாக வெட்டி, அதிகமாக சமைக்க வேண்டும். அதே போல கிழங்குகளும் காய் கறிகளும் கண்டுபிடிக்க வேண்டும், அதன் பின் தோண்ட வேண்டும் அல்லது பறித்து எடுக்கவேண்டும், இறுதியாக அவைகளை சாப்பிடக் கூடியதாக தயார் செய்ய வேண்டும்.

 

ஆகவே ஏதாவது காலை உணவு இந்த வேட்டையாடு பவர்களாலும், உணவு சேகரிப்போராலும் சாப்பிடப் பட்டது என்றால் அது கட்டாயம் முன்னைய இரவின் மிச்சமாகவே இருக்க வேண்டும். அவர்கள் எவ்வளவு, எந்தெந்த நேரம் சாப்பிட்டார்கள் என்பது ஒருவருக்கும் தெரியாது. என்றாலும் ஒன்று மட்டும் நன்றாகத் ஊகிக்க முடிகிறது. அவர்கள் வளர்ப்பு பிராணிகள் அல்லது முன்பு அறுவடை செய்த தானியங்கள், கிழங்குகள் வைத்து இருந்தாலொழிய மற்றும்படி, நித்திரையால் எழும்பியதும் உடனடியாக சாப்பிட அவர்களால் முடியாது. ஆகவே எமது முன்னைய வேட்டையாடு பவர்களாலும், உணவு சேகரிப்போராலும் அதிகமாக காலை உணவு சாப்பிட சந்தர்ப்பம் மிக மிகக் குறைவாகவே இருந்து இருக்கும்.

 

மேலும் இந்த சாவகாசமான வேட்டையாடுபவரினதும், உணவு சேகரிப்போரினதும் வாழ்வை விட விவசாயம் கடும் உழைப்பை கொண்டது. அது மட்டும் அல்ல, சேவல் கூவலுடன் அதி காலை தொடங்குகிறது. ஆகவே தமது நீண்ட கடும் வேலையை தொடங்கும் முன்பு, எமது முன்னைய விவசாயிகள் தம்மை பலப்படுத்த ஏதாவது ஒன்றை - தம்மிடம் உள்ளதைக் கட்டாயம் உண்டிருப்பார்கள் என நாம் நம்பலாம். மேலும் இது ஆச்சரியப் படகூடிய ஊகமும் அல்ல.

 

பொதுவாக ஒரு நாளில் மூன்று முறை உணவு உட்கொள்ளுதல் இயல்பான ஒன்று என்ற எண்ணம் எம்மிடம் இன்று உள்ளது. ஆனால் அப்படி என்றும் இருக்கவில்லை. இது இன்றைய பண்பாட்டில் ஏற்பட்ட ஒரு நடை முறையே ஆகும். உலகத்தில் உள்ள எல்லா மக்களும் - மேற்கு நாடு உட்பட - அனைவரும் என்றும் மூன்று முறை உணவு உட்கொள்ள வில்லை. பல ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாக ஒரு வேளை உணவு முறையே வழக்கத்தில் இருந்ததாக BBC யின் "history of breakfast, lunch and dinner." என்ற கட்டுரை ஒன்றும் கூறுகிறது. நாம் இன்று கேள்விப்படும் காலை உணவு முறை மனித வரலாற்றின் பெரும் பகுதியில் காணப் படவில்லை. ரோமர்கள் அப்படி ஒன்றை உண்ணவில்லை. அவர்கள் பொதுவாக ஒரு உணவையே மதியம் வேளை உண்டார்கள் என உணவு வரலாற்றாளர் கரோலின் யெல்தம் [Caroline Yeldham ] கூறுகிறார்.

 

பண்டையக்கால சரித்திரத்தை புரட்டி பார்த்தோம் என்றால், அதில் கிரேக்கர்கள் மற்றும் ரோமர்களின் வரலாற்று நிகழ்வுகள் பெரும் பகுதியாக நிறைந் திருக்கும். அப்படி பெருமைப் படத்தக்க கல்வி, தடகள கலாச்சாரங்களை [academic and athletic cultures] கொண்ட இந்த மக்கள் ஒரு சமைத்த பெரிய விருந்தாக - முதன்மை உணவாக - ஒரு நேரம் - அதிகமாக, பின்னேரம் அல்லது பிற்பகலில் உட்கொண்டார்கள். ஆகவே, அதிகமாக அவர்கள் இரண்டு உணவு உட்கொண்டார்கள் என நாம் ஊகிக்கலாம். அவர்கள் அதிகமாக, இந்த முதன்மை உணவிற்கு முன் ஒரு சிறிய உணவு எதோ ஒரு நேரத்தில் எடுத்து இருக்கலாம்.

 

"To rise at six, dine at ten, sup at six and go to bed at ten, makes a man live ten times ten." / "காலை ஆறுக்கு துயில் எழுந்து, பத்துக்கு [உணவை] உண்டு ,பின் ஆறுக்கு [இரா உணவை] உண்டு, பத்துக்கு [நித்திரைக்கு] கட்டிலுக்கு போய், வாழ்வை பத்து மடங்கு பத்தாக உயர்த்துவோம்"

 

என்ற பதினாறாம் நுற்றாண்டு பழமொழி ஒன்று என் நினைவுக்கு வருகிறது. எனவே மூன்று முறை உணவு என்ற கருத்து மிக அண்மையானதே. முன்னைய எமது முதாதையர்கள் அதிகமாக இரு முறையே உட் கொண்டிருப்பார்கள். சூரிய உதயத்திற்கு சற்றுப் பின்பும் சூரிய மறைவிற்கு சற்று முன்பும் ஆகும். இரவு உணவு முறை, அதிகமாக மின்சாரம் கண்டு பிடிக்கப்பட்ட பின் வந்து இருக்கலாம். நாம், வரலாற்றில் வளர்ச்சி அடைந்து கொண்டு போகையில், எமது நட வடிக்கையும் நீண்டு பிற்பகலின் பிற்பகுதி மட்டும் சென்றது. ஆகவே அவர்களுக்கு தமது உணவை அதற்குத் தக்கதாக பரப்ப அல்லது நீட்ட வேண்டி இருந்தது.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 07 தொடரும்

 

 

FOOD HABITS OF TAMILS / PART 06 "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD-CONTINUING"

 

 

Our ancestors in the Palaeolithic period, between 2.5 million and 10,000 years ago and before agriculture and industry, lived as hunter - gatherers : picking berry after berry off of bushes; digging up tumescent tubers; chasing mammals to the point of exhaustion; scavenging meat, fat and organs from animals that larger predators had killed; and eventually learning to fish with lines and hooks and hunt with spears, nets, bows and arrows. Diet has been an important part of our evolution - as it is for every species - and we have inherited many adaptations from our Paleo predecessors. Understanding how we evolved could, in principle, help us make smarter dietary choices today. Every single species commonly consumed today - whether a fruit, vegetable or animal - is drastically different from its Palaeolithic predecessor. In most cases, we have transformed the species we eat through artificial selection: we have bred cows, chickens and goats to provide as much meat, milk and eggs as possible and have sown seeds only from plants with the most desirable traits - with the biggest fruits, plumpest kernels, sweetest flesh and fewest natural toxins.

 

it’s a reasonable assumption that our ancestors ate most of their food in the afternoon or evening. For example, Game had to be found, hunted, killed, butchered, and usually cooked. Tubers and vegetables had to be found, dug, gathered and prepared. So any “breakfast” eaten by hunter - gatherers would most likely have been leftovers from the night before - if they were lucky enough to have any. No one knows the exact timing and size of meals in different agricultural societies throughout history and I don’t put much stock in what passes for historical accounts, but it’s clear that we’re not going to reliably have food to eat soon after awakening unless we’ve got domesticated animals, or a storehouse of previously harvested and prepared grains or tubers. As opposed to the leisurely life of hunter-gatherers, which usually involves dramatically less work than ours farming is labor - intensive, and it usually starts at dawn with the rooster - so it’s not surprising that people would want to fuel up before beginning a long day of hard work. Historically, farmers seem to have eaten whatever food they had available. Hunter-gatherers most likely ate breakfast infrequently, if at all. When they did, it was leftovers.

 

Have been brought up on the idea of three square meals a day as a normal eating pattern, but it wasn't always that way. We grew up believing in three meals a day. But it's a cultural construct. People around the world, even in the West have not always eaten three squares. The three - meals model is a fairly recent convention, For more than a thousand years the one-meal system was the rule from a great BBC article on the history of breakfast, lunch and dinner. Breakfast as we know it didn’t exist for large parts of history. The Romans didn’t really eat it, usually consuming only one meal a day around noon, says food historian Caroline Yeldham. So in the history of some of the greatest academic and athletic cultures, they ate but only one “main” meal per day! In terms of “meal” in the quotes above, this was most likely referring to their larger “cooked” feast later in the day. It was more like 2 meals. The later meal being the main and larger one, but they most likely also had an earlier smaller “meal” at some point. For me …. I like this old 16th century proverb to sum it all up: "To rise at six, dine at ten, sup at six and go to bed at ten, makes a man live ten times ten". I think the concept of 3 meals a day is very recent. Early humans probably had 2 meals a day-just after sunrise and just before sunset. 2 meals probably made more sense as it synchronised with day and night. The concept of a night - time meal is probably after the invention of electricity. As we evolved, we started doing more activities that stretched into the later part of the evening - so probably needed to spread out our meals.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 07 WILL FOLLOW

     

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி : 07 "பழைய கற்கால உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD CONTINUING"

 

 

நீண்ட கால மனித வரலாற்றில், எமது உணவின் முக்கிய மூலப் பொருட்கள் அவ்வளவாக மாற்றம் அடையவில்லை என்றும், ஆனால் அவை தயார் செய்யப்பட்ட விதம் அல்லது சமைக்கப்பட்ட முறைதான், எமது தாவர, விலங்கு இனங்கள் முழுமையான மற்றம் அடைய வழிவகுத்தது என்றும் ஹார்வர்டு பல்கலைக்கழக (Harvard University) பேராசிரியர் ரிச்சர்ட் வரங்ஹம் நம்புகிறார். எமது பழைய கற்கால முதாதையர்கள் தவறுதலாக தமது புலால் உணவை நெருப்பில் போட்டு இருக்கலாம். அதை பின் ஒருவாறு தட்டி எடுத்து உட்கொள்ளும் போது, அது இன்சுவை மிகுந்த ஒன்றாக மாற்றப்பட்டதை உணர்ந்து இருக்கலாம். அதுவே உணவை சமைத்து உண்ணும் - ஒரு புது திருப்பத்தை - ஏற்படுத்தி இருக்கலாம். மனிதனுக்கும் விலங்குக்கும் உள்ள மிக முக்கிய வேறுபாடு என்பது உணவைச் சமைத்து உண்பதும், மனித இனத்தின் தகவல் பரிமாற்ற மொழியும் தான். முக்கியமாக சமைப்பது என்பது, மொழியையும் விடவும் கூட தனித்துவமானதாக, சிறப்பு மிக்கதாகக் கருதப்படுகிறது. ஏனெனில் எந்த விலங்கும் உணவை சமைத்து உண்பதில்லை. கிடைப்பதை அப்படியே விழுங்கி வைக்கிறது. மனிதன் மட்டுமே விலங்கினத்தில் உணவை சமைத்து உண்கிறான். மனித இனம் தான், கொதிக்க வைத்து, சுட்டு, பொரித்து, வறுத்து, இப்படி எல்லாம் செய்து சாப்பிடுகிறது. மொழி / குரல் வளத்தில், மற்ற விலங்குகள், தொடர்புக்காக, மிரட்ட அல்லது தன் உணர்வைக் காட்ட குரைக்கின்றன, கனைக்கின்றன, உறுமுகின்றன, ஊளை யிடுகின்றன அல்லது ஏதாவது ஓர் ஒலியை எழுப்பி தகவலை பரிமாறுகின்றன. இதுதான் இயற்கை. சமைத்து உண்பது இயற்கைக்கு மாறுபட்ட ஒன்று. இந்த விடயம் தான் நாகரிகத்தின் இதயமாக வரலாற்றில் கருதப்படுகிறது. என்றாலும் துவக்க காலத்தில் பச்சை இலை தழைகளையும். பழங்களையும் உண்ட மனிதன் எப்போது சமைத்து உண்ணத் தொடங்கினான் என்பது துல்லியமாகத் தெரிய வில்லை. துவக்க கால மனிதன் - முதலில் தோன்றிய மனிதனை (ஆதிமனிதன்) ஆங்கிலத்தில் “ஹோமினிட்” (Hominids), என்று சொல்கிறார்கள் - ஏதோ ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், முன்பு கூறியவாறு, எப்படியோ மாமிசத்தை நெருப்பிலிட்டு உண்டிருக்கிறான். பின் சுட்டிருக்கிறான். அவன் கொன்ற விலங்கு தற்செயலாக காட்டுத்தீயில் மாட்டி சுடப்பட்டு கூட இருக்கலாம்? அப்படி சுடப்பட்ட மாமிசம் பல்லுக்கு மிக மெதுவாக இருந்ததுடன், நாவுக்கும் சுவையாகவும் இருந்திருக்கிறது. அது மட்டுமா? அந்த மாமிசம் வழக்கமான பச்சை மாமிசத்தை விட, மிக எளிதில் சீரணமும் ஆகிவிட்டது. ஆகவே, முதல் சமையல்காரர் என்பவர் தற்செயலாக எதிர் பாராமல் தான் உருவாகி இருப்பார். அது பெண்ணா, ஆணா, என்பதும் தெரியவில்லை. ஆனால் சமைத்து உணவை உண்பது என்பதை மனிதன் தவிர வேறு எந்த விலங்கும் செய்ய வில்லை. இந்த சமையல் தான் மனிதனின் பரிணாமப் பாத்திரத்தில் பெரும் பங்கு வகிப்பதாகும். அன்றில் இருந்து அவர்கள் எரியும் நெருப்பை சுற்றி கூடியிருந்து, அதிகமாக தமது தொன்மையான, பண்டைய வடிவ கேபப் [kebab] செய்து, அதை மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்து பல்லால் அரைத்து அல்லது சப்பி உட் கொண்டிருப்பார்கள். உண்ணுதலை சூடாமணி நிகண்டு,

 

"பல்லினால் கடித்தல் நக்கல் பருகல் விழுங்கல் மற்றும் மெல்லவே சுவைத்தலாகும் வினவில்ஐந் துணவு தாமே"

 

என கூறுகிறது. இந்த செய்யுள் மூலம் உண்ணல் வகையில் கடித்துண்பது, நக்கியுண்பது, பருகியுண்பது, விழுங்கியுண்பது, சப்பியுண்பது என பலவகை உண்டு என அறிவதுடன் தமிழர்களுக்கு சுவையான உணவுகளை எப்படி சமைக்க வேண்டும் என்பது மட்டும் அல்ல, அவற்றை எப்படிச் சாப்பிடுவது என்றும் தெரிந்து இருந்ததை காண்கிறோம். மேலும் அருந்துதல் [அருந்தல் , குடித்தல், பருகல்], உண்ணுதல் [உண்ணல், துற்றல், தின்றல்], உறிஞ்சுதல் [உறிஞ்சல்], உணவை சுவைத்து மகிழுதல் [துய்த்தல்], நக்கல் [நக்கல்], முழுவதையும் ஓர் வாயில் ஈர்த்துறிஞ்சி உட்கொள்ளுதல் [நுங்கல்], மெல்லுதல் [மெல்லல்], விழுங்குதல் [விழுங்கல்] மற்றும் பல சொற்கள் தமிழில் காணப்படுகின்றன. இந்த வார்த்தைகளை நாம் தினமும் பயன்படுத்துகிறோம். ஆனால் இவற்றை சரியான இடங்களில் பயன்படுத்துகிறோமா என்று தெரியாமல் பேசுகிறோம். ஒவ்வொரு சொல்லும் அதன் தன்மைக்கேற்ப வழங்கப்படுவது தமிழின் சிறப்பு. மேலும் திரு.இரா.வேங்கடகிருட்டிணன் அவர்கள் 'தமிழே முதன் மொழி' என்ற நூலில், உணவு உட்கொள்ளும் வகைக்கு தமிழில் இருபத்தைந்துக்கும் மேற்பட்ட சொற்கள் இருப்பதாகக் குறிப்பிட்டு, அதில் "சப்புதல்" என்ற சொல்லையும் தருகிறார். அதில் இருந்து தான் சாப்பாடு என்ற சொல் திரிந்தது என்கிறார். சப்பிடு - சாப்பிடு - சாப்பாடு ஆகும்.

 

அவர்கள் இந்த சப்பி சாப்பிடும் சாப்பாட்டை அதன் பிறகு தொடர்ந்து இருக்கலாம். இப்படி சமைத்த சாப்பாடு, இந்த முன்னைய மனித இனம் சமைக்காத மூலப்பொருளை பல்லால் கொறித்து கொறித்து சாப்பிடுவதிலும் அதை ஜீரணிப்பதிலும் பார்க்க குறைந்த நேரத்தை செலவளிப்பதற்கு வழி சமைத்தது. இது மற்றவைகளை செய்ய, உதாரணமாக கூடிப்பழக, போதுமான காலத்தையும் பலத்தையும் கொடுத்தது. இந்த ஒருவரோடு ஒருவர் தொடர்பு கொண்டும் கூடிப்பழகும் செயல் அல்லது அறிவுத்திறன், மிகவும் பலம்வாய்ந்த மூளையை மேம்படுத்த அந்த முன்னைய மனித இனத்தை தூண்டியது. சமைத்த உணவு அதற்கு தேவையான சத்தியை, கலோரியை கொடுத்தது. எம்மை ஒரு அறிவுத் திறன் படைத்த மனிதனாக வளர்ச்சி பெற இந்த சமையல் இடம் கொடுத்தது. சமைத்தலில் உள்ள மிக முக்கியமான விடயம் என்னவென்றால், நெருப்பைக் கண்டு பிடித்ததும், அதனைக் கட்டுப் படுத்தியதும் தான். இந்த நெருப்பை கட்டுப்படுத்தும் ஆற்றல் முன்னைய மனித இனம் சமைக்க மட்டும் அல்ல, குளிர் காயவும் வழிசமைத்தது. மேலும் நம் முன்னோர்கள் சூட்டை தணித்துக் கொள்ள முடியினை இழந்ததாகவும் கருதப்படுகிறது. நாம் சமைக்காத பச்சை உணவு சாப்பிட்டு இருந்தால், எமது உடல் அளவையும் எமது மூளை வைத்திருக்கும் நியூரான்களையும் [neurons], பராமரிக்க, குறைந்தது 9 மணித்தியாலத்திற்கு மேலாக நாம் சாப்பிட வேண்டி இருந்து இருக்கும். - மூளையின் அடிப்படை துகள்கள், நியூரான்கள் ஆகும். தகவல்களை உடலின் பாகங்களுக்குக் கொண்டு செல்வது இந்த நியூரான்கள் தான். அனைத்துத் தகவல்களும் மின் சைகைகளாக (Electric signals) மாற்றப்பட்டு நியூரான்கள் மூலம் கடத்தப்படுகிறது. - ஆகவே இந்த நெருக்கடியை தாண்ட சமைத்த உணவு ஹோமோ எரக்டஸ் (Homo erectus) இற்கு உதவியது. இதனால் சமூக கட்டமைப்பை கட்டமைக்க அவர்களுக்கு நேரம் மிகுதியாக இருந்தது. சமையலை எதோ எங்களுக்கு வழங்கப்பட்ட ஒன்று என நம்புகிறோம். ஆனால், இந்த சமையலை நாம் அறிந்துகொள்ளா விட்டால், நாம் இன்னும் சிம்ப்பன்சி போன்றே காட்சி அளிப்பதும் மட்டும் இன்றி, அவை போன்றே ஒரு நாளின் பெரும் பகுதியை உணவை சப்பிக் கொண்டு இருப்பதற்கு செலவழித் திருப்போம். அது மட்டும் அல்ல, ஒரு சராசரி மனிதன் வாழ, தனக்கு தேவையான கலோரியை [உணவினால் உடலுக்குக் கிடைக்கும் சக்தியின் அளவு / calories] பெற, குறைந்தது 5 கில்லோ பச்சை உணவை சாப்பிட வேண்டி இருந்து இருக்கும்.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 08 தொடரும்

 

 

FOOD HABITS OF TAMILS / PART 07 "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD-CONTINUING"

 

 

Harvard Professor Richard Wrangham believes that it is not so much a change in the ingredients of our diet, but the way in which we prepare them that has caused the radical evolution of our species. Our ancestors most probably dropped food in fire accidentally & they would have found it was delicious and that set us off on a whole new direction. Since then they may Gathered around a blazing fire, probably made first archaic kebab, munching cooked meat and might share it and may be planed to continue there after. Eating cooked food allowed these early hominids to spend less time gnawing on raw material and digesting it, providing time and energy to do other things instead, like socialize.The strenuous cognitive demands of communicating and socializing forced human ancestors to develop more powerful brains, which required more calories - calories that cooked food provided. Cooking, in other words, allowed us to become human.The control of fire allowed early hominids to not only cook their food, but obtain warmth, allowing them to shed body hair and in turn run faster without overheating; to develop calmer personalities, enabling social structures around the hearth and even to form relationships among men and women - In short, to become human. If we ate an only raw diet, to maintain the body size we humans possess, as well as the number of neurons our brains possess, people would have to eat for more than 9 hours per day. Cooked food allowed Homo erectus to overcome these limitations. As a consequence, more time was available for social structure to develop. Cooking is something we all take for granted but a new theory suggests that if we had not learned to cook food, not only would we still look like chimps but, like them, we would also be compelled to spend most of the day chewing. Without cooking, an average person would have to eat around five kilos of raw food to get enough calories to survive.

 

Tamils do not only know how to cook delicious food. He knew how to eat them and had a variety of beautiful Tamil words for it. Here are those words

 

Drinking [அருந்தல் , குடித்தல், பருகல்], Eating [உண்ணல், துற்றல், தின்றல்] Sucking [உறிஞ்சல்], taste and enjoy the food [துய்த்தல்], Lick [நக்கல்], devouring [நுங்கல்], Chewing [மெல்லல்], Swallowing [விழுங்கல்] and so on. We use these words everyday. But we speak without knowing whether we are using these in the right places. It is the specialty of Tamil that each word is given according to its nature. Here I have also pointed out the method of using the words given for eating.

 

Drinking [அருந்தல் / குடித்தல் / பருகல்] = intake of liquid or liquid food (E.g .: 'took medicine' / மருந்து அருந்தினான் / drank porridge / கஞ்சி குடித்தான் / he drank yogurt drink / மோர் பருகினான்). Eating [உண்ணல் = துற்றல்] Indicates intake (e.g. Full-fed / வயிறார உண்டான்). Sucking [உறிஞ்சல்] = The word refers to the intake (e.g Sipping a drink through a straw / Sucked water with). தின்றல் = திற்றி Also known as திற்றில். It also refers to the feeding of living beings / இச்சொல் கொறித்தலையும் அஃறிணை உயிர்கள் தீனி கொள்வதையும் குறிக்கும் (e.g He ate a kind of short eat / முறுக்குத் தின்றான்). துய்த்தல் = taste and enjoy the food (eg:பல்சுவைப் பண்டம் துய்த்தான்). Lick [நக்கல்] = pass the tongue over (something) in order to taste e.g Licked with honey. devouring [நுங்கல்] = rushing to grab the whole thing in one mouth / eating food or prey hungrily or quickly. The word refers to the intake (e.g the wolf is a devouring beast). Chewing [மெல்லல்] = chewing and swallowing a piece of food / கடிய பண்டத்தைப் பல்லால் கடித்துத் துகைத்து உட்கொள்வதை இச்சொல் குறிக்கும். Swallowing [விழுங்கல்] = The act or process of swallowing food (e.g. swallowed the pill / மாத்திரை விழுங்கினான்)

 

Sudamani Nigandu also describe about five type of foods, which human consumes by biting with teeth, licking, drinking, Swallowing and Slow Tasting. Also Mr. Ira Venkatagiruttinan in his book 'தமிழே முதன்மொழி / Tamil is the first language' mentions that there are more than twenty five words in Tamil for type of food intake and also gives the word "சப்புதல் / sapputhal", from which Tamil words for meal developed as: சப்பிடு - சாப்பிடு - சாப்பாடு

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 08 WILL FOLLOW

     

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி : 08 "பழைய கற்கால உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD CONTINUING"

 

 

எமது உடல் எப்படி எப்பொழுது மாற்றம் அடைந்தது என்பதை முழுமையாக கண்டறியவும், எமது முதாதையர் என்னத்தை பெரும்பாலும் உட்கொண்டார்கள் என்பதை அறியவும், தொல்லுயிர் எச்சங்களை / புதைபடிவங்களை [fossil] நாம் ஆய்வு செய்ய வேண்டும். எமது முன்னைய முதாதையர் வாலில்லாக் குரங்கினம் போன்ற ஆசுத்திராலோபித்தசினெசுச் [Australopithecus] ஆகும். இது ஹோமோ எரக்டஸிற்கும் கொரில்லாவிற்கும் இடைப்பட்டதாகும். இது பெரிய பெருங் குடலைக் கொண்ட பெரிய தொந்தியை கொண்டிருக்கிறது. இது பலமான தாவரப் பொருள்களை சமிக்க உதவுகிறது. மேலும் கடினமான தாவரப் பொருட்களை அரைக்கவும் நொறுக்கவும் ஏற்றவாறு இதன் பற்கள் பெரிய தட்டையாக உள்ளது. இந்த ஆசுத்திராலோ பித்தசினெசுச் தான் முதல் முதல் மரத்தில் இருந்து ஆப்ரிக்கா வனாந்தரத்திற்கு கீழ் இறங்கி வந்து, அங்கு, சமதளப் புல் வெளியில் மேய்ந்து கொண்டு இருந்த விலங்குகளை சாப்பிட ஆரம்பித்த இன்றைய மனிதனின் முதாதையர் ஆகும். இந்த மாற்றம் தான், அதன் உடல் உட்கூறு அமைப்பில் [anatomy] பெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்த அடியெடுத்துக் கொடுத்தது. ஹொமினிடுகளில், முள்ளந்தண்டு படிப்படியாக நேராகிக் கொண்டு வருவதையும், மூளையின் கனவளவு கூடிக் கொண்டு வருவதையும், முக அம்சங்கள் மாறிவருவதையும், பல்லமைப்பின் மாற்றத்தோடு சேர்ந்து மெல்லுவதற்கான தசைநார்கள் குறைந்து வருவதையும் புதைபடிவப் பதிவுகள் காட்டுகின்றன. 2.3 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் அது பரிணாம மாற்றத்தை கண்டு மனிதன் போன்ற அமைப்பையும் கூர்மையான பற்களையும் 30% பெரிய மூளையையும் பெற்றது. மூளையின் முக்கியத்துவத்தை

 

“எண் சாண் உடம்பிற்கு சிரசே பிரதானம்”

 

என்ற ஒரு பழமை வரி சுட்டிக்காட்டுகிறது. இந்த மாற்றம் அடைந்த ஹொமினிட்டுகளை [hominids] ஹோமோ ஹபிலிஸ் (Homo habilis) என அழைத்தனர். என்றாலும் மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது 1.8 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் தோன்றிய, எமது முதல் மனித முதாதையர் என நம்பப்படும் ஹோமோ எரக்டஸ் எனப்படும் எழுநிலை தொல்முன்மாந்தன் ஆகும். இது இன்னும் பெரிய மூளையையும், சிறிய தாடையையும் சிறிய பற்களையும் கொண்டிருந்தன. இதற்கு காரணம் கூர்ப்பின் தேர்வு வழி மூலம் மனிதரின் உணவுப் பழக்கம் மாறிவிட்டது ஆகும். இந்த ஹோமோ எரக்டஸ் எம்மைப்போன்ற உடல் அமைப்பை கொண்டிருந்ததுடன் குட்டையான கையையும் நீண்ட கால்களையும் கொண்டிருந்தன. மேலும் பெரிய தாவரப் பொருட்களை பதப்படுத்தும் குடலை இழந்தன. இதனால் இப்ப இந்த ஹோமோ எரக்டஸ் நிமிர்ந்து நடக்கவும் மட்டும் அல்ல, அவை ஓடக் கூடியதாகவும் புத்திசாலியாகவும் இருந்தன.

 

பேராசிரியர் வரங்ஹத்தின் [Professor Wrangham] கூற்றின் படி, ஆதி மனிதன் எப்படி சமைப்பது என்பதை கற்றுக்கொண்டது, எமது குடலை சிறிதாக்கியது. நாம் எமது உணவை சமைத்ததும், சமிபாடு நிகழ, பெரிய குடல் அவசியம் இல்லாமல் போய்விட்டது. எமது இந்த ஜீரண [செரிமான] அமைப்பின் மாற்றம் எமது மூளை பெரிதாக உதவியது. சமையல் என்பது உட்கொள்ளுவதற்காக உணவுப் பொருட்களைத் தயார் செய்வதைக் குறிக்கும். இது பக்குவப்படுத்துதல் என்ற பொருள் கொண்ட 'சமை' என்ற வினைச் சொல்லுடன் தொடர்புடைய சொல்லாகும். சுருக்கமாக கூறுவதாயின் இது, உணவுப் பொருளின் சுவை, தோற்றம், ஊட்டப்பண்புகள் போன்றவற்றை விரும்பத்தக்க வகையில் வெப்பத்தைப் பயன்படுத்தி மாற்றுவதாகும்.

 

கிரிஸ் ஓர்கன், சார்லஸ் நுன், சாரின் மச்சாண்டா மற்றும் ரிச்சார்ட் வரங்ஹம் [Chris Organ, Charles Nunn, Zarin Machanda, and Richard Wrangham] ஆகிய ஆய்வாளர்கள், சமைப்பது சுமார் 1.8 மில்லியன் ஆண்டிலிருந்து 2.3 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே தோன்றியதாக கூறுகின்றனர். சமைத்தல் என்பது மனிதக் கூர்ப்பின் முக்கிய அம்சம் என வரங்ஹம் குறிப்பிடுகிறார், இது மனிதனுடைய நேரத்தையும் வேலையையும் இலகுவாக்கியதால், அது மூளை வளர்ச்சிக்கு வித்திட்டது என கூறுகிறார். அவர் ஆரம்ப மனிதனின் குடல் அளவு குறையும் சதவீதத்திற்கு இணையாக, மூளையின் வளர்ச்சி அதிகரித்திருக்கும் என மதிப்பிடுகிறார். எப்படியிருந்தாலும் அதிகமான ஏனைய மனிதவியலாளர்கள் [anthropologists] இதற்கு எதிராக கூறுகின்றனர், அவர்கள் சுமார் 300,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தான் மனிதன் சமையலைத் தொடங்கினான் என்பதற்கு ஆதாரங்களை முன்வைக்கின்றனர்.

 

நாம் உண்ணும் பொருட்கள் அனைத்தும், எம் உடலுக்குள் துண்டு துண்டாக நறுக்கப்பட்டு, துகள்களாக மாற்றப்பட்டு அவற்றிலுள்ள சத்துப் பொருட்கள் மற்றும் நன்மை தரும் பொருட்கள் ஆகியன இரத்தத்திலும் உடலின் உயிரணுக்களிலும் சேர்ந்து ஆற்றலாக மாற்றம் பெறுகின்றன. இவ்வாறு உணவுப் பொருட்கள் நறுக்கப்படுவதும் துணுக்குகளாக்கப் படுவதும் நமது செரிமான அமைப்பில் அல்லது குடல் பகுதியில் நடைபெறுகின்றன. உணவுப் பண்டத்தை முதன் முதலாக வாயில் கடிக்கும் போதே செரிமானப் பணி துவங்கி விடுகிகிறது. வாயில் உணவு துண்டுகளாக்கப் பட்டு பற்களால் நன்கு மென்று அரைக்கப் பட்டு உமிழ் நீருடன் கலக்கிறது. பின்னர் நாவினால் இவ்வுணவுப் பண்டம் பிசையப் பெற்று சிறு சிறு உருண்டைகளாகிறது. இவ்வுருண்டைகள் உணவுக் குழாய் மூலம் வயிற்றுக்குள் தள்ளப் படுகின்றன. பின்னர் இவை சிறிது சிறிதாக வயிற்றி லிருந்து சிறுகுடலுக்குள் செல்கின்றன. இங்கு தான் உணவு பெருமளவு செரிமான மடைகிறது. குடலில் இருக்கும் பல நுண்ணுயிர்கள் (சில வகை பாக்டீரியாக்கள்) உணவுப் பொருளை சிதைத்து குடல் செல்களுக்கு [cells / உயிரணு] ஆற்றலை விநியோகிக்கிறது. ஆகவே சமைத்த உணவை சாப்பிடும் போது, ஊட்டக் கூறுகளை அல்லது போசாக்கை விடுவிக்க எமது வயிறு பெரிதாக வேலை செய்யத் தேவையில்லை. ஆகவே மூளைக்கு சக்தி கொடுக்க அங்கு நிறைய சக்தி இருந்தது. மூளை செயல்படுவதற்கு மிக அதிக அளவு ஆற்றலைக் கோருகிறது. மனிதனின் ஒட்டு மொத்த உடலுக்கும் தேவையான ஆற்றலில் ஐந்தில் ஒரு பங்கு மூளையின் இயக்கத்திற்குத் தேவைப் படுகிறது. மேலும் சமத்த உணவு கூடிய ஆற்றலை விடுவிப்பதுடன், அதை ஜீரணிக்க குறைந்த ஆற்றலையே உடம்பு பாவிக்கிறது, அது மட்டும் அல்ல, சமையல் செய்து சாப்பிடும் ஒரு பிராணி, பூமியின் அதி உன்னத புத்திசாலி உயிர் இனமான மனிதன் மட்டுமே என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 09 தொடரும்

 

 

FOOD HABITS OF TAMILS / PART 08 "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD-CONTINUING"

 

 

To understand how and when our bodies changed, we need to take a closer look at what our ancestors ate by studying the fossil records. Our earliest ancestor was the ape - like Australopithecus. Australopithecus had a large belly containing a big large - intestine, essential to digest the robust plant matter, and had large, flat teeth which it used for grinding and crushing tough vegetation. None the less, it was Australopithecus that moved out of the trees and onto the African savannah, and started to eat the animals that grazed there. And it was this change of habitat, lifestyle and diet that also prompted major changes in anatomy. The eating of meat ties in with an evolutionary shift 2.3 million years ago resulting in a more human -looking ancestor with sharper teeth and a 30% bigger brain, called Homo habilis. The most momentous shift however, happened 1.8 million years ago when Homo erectus - our first "truly human" ancestor arrived on the scene. Homo erectus had an even bigger brain, smaller jaws and teeth. Erectus also had a similar body shape to us.Shorter arms and longer legs appeared, and gone was the large vegetable - processing gut, meaning that Erectus could not only walk upright, but could also run. He was cleverer and faster.

 

According to Professor Wrangham - When Our earliest ancestor started to cook, this Cooking made our guts smaller. He says. "Once we cooked our food, we didn't need big guts. "They're costly in terms of energy. Individuals that were born with small guts were able to save energy, have more babies and survive better. Preparing food with heat or fire is an activity unique to humans, and scientists believe the advent of cooking played an important role in human evolution. Phylogenetic analysis by Chris Organ, Charles Nunn, Zarin Machanda, and Richard Wrangham suggests that human ancestors may have invented cooking as far back as 1.8 million to 2.3 million years ago. Wrangham proposes that cooking was instrumental in human evolution, as it reduced the time required for foraging and led to an increase in brain size. He estimates the percentage decrease in gut size of early humans directly correlates to the increase in brain size. Most other anthropologists, however,- as No known clear archaeological evidence for the first cooking of food has survived - believe that cooking fires began only about 300,000 years ago, when hearths started appearing. Cooking food breaks down its cells, meaning that our stomachs need to do less work to liberate the nutrients our bodies need. This, freed up energy which could then be used to power a larger brain. The increase in brain-size mirrors the reduction in the size of the gut. Significantly found that the reduction in the size of our digestive system was exactly the same amount that our brains grew by. It is also found that not only does cooked food release more energy, but the body uses less energy in digesting it. Humans - the cleverest species on earth - are also the only species that cooks.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 09 WILL FOLLOW

      

 

 

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி : 09 "பழைய கற்கால உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD CONTINUING"

 

 

பண்டைய பதிவுகளில் இருந்தும் இன்றைய நடை முறைகளில் இருந்தும் ஒரு அறிவு பூர்வ ஊகத்தின் அடிப்படையில் உணவு வரலாற்றாளர்கள், எப்படி பாதுகாப்பான உணவு என்பதை முதலில் ஆதி மனிதன் கண்டுபிடித்தான் என்பதற்கு விடை தேடினர். ஆதி மனிதர்கள் மற்ற விலங்குகளை கவனித்தல் மூலம் உணவுகளை தேர்ந்து எடுத்தார்கள். உதாரணமாக, மற்ற விலங்குகள் எதை உட்கொள்கின்றன, எதை தவிர்க்கின்றன என்பதை கவனித்து பின்பற்றினார்கள். மேலும் ஒரு உணவு அது உட்கொண்ட பின் நோயை உண்டாக்கினால், அதை மற்றவர்களும் தவிர்த்தார்கள். இப்படியான சோதனை மற்றும் பிழை [trial and error] அடிப்படையிலும் பாதுகாப்பான உணவுகள் தேர்ந்து எடுக்கப்பட்டன என்கின்றனர். எனினும் தொழில் நுட்ப அறிவின் முன்னேற்றம் இறுதியாக - திரும்பவும் சோதனை மற்றும் பிழை அடிப்படையில் - தீங்கு விளைவிக்கக் கூடிய உணவை நுகரக் கூடிய உணவாக மாற்ற உதவியது. உதாரணமாக, இறைச்சி பதப்படுத்தப்பட்டது, கொட்டைகள் கொதிக்கவைக்கப்பட்டன, காய்கறிகள் உரிக்கப்பட்டன. மேலும் விலங்குகளை வீட்டு மிருகமாக மாற்ற முன்பு சாத்தியமான காய்கறிகளை விலங்குகளுக்கு முதலில் கொடுத்து பரிசோதனை செய்திருக்க அவர்களுக்கு வாய்ப்பு எதுவும் இருந்திருக்க முடியாது என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

 

வீட்டு வளர்ப்பிற்கு ஏற்றவாறு மாற்றப்பட்ட முன்னைய காட்டு தாவரங்களான கோதுமை, பார்லி, அரிசி, தினை, கம்பு, உருளைக்கிளங்கு போன்ற முதன்மையான தாவரங்கள், மனிதன் உட்கொள்ளும் முன் சமைத்தல் அவசியம் ஆகிறது. ஏனென்றால் அவை சமைக்கப்படாத நிலையில் நச்சுத் தன்மையை அல்லது சீரணிக்க முடியாத பொருள்களை அல்லது எதிர் - ஊட்டப் பொருள்களை [antinutrients] கொண்டிருப்பதாகும். ஆனால், சமைத்த பின் அவை செயலிழக்க செய்யப்படுகின்றன அல்லது மட்டுப் படுத்தப் படுகின்றன அல்லது குறைக்கப் படுகின்றன. ஆகவே நெருப்பை சமையலுக்கு பாவிக்கத் தொடங்கியது தான் இப்படியான தாவரங்களை வீட்டுப் பாவனைக்கு மாற்ற தூண்டியது என்று நாம் எடுத்துக் கொள்ளலாம். இதுவே மனித பண்பாட்டு முன்னேற்றத்திற்கு முக்கியமான காரணியாகும். அத்துடன் இது மேம்படுத்தப் பட்ட ஆரோக்கியத்தையும் கொடுத்தது. உணவு வரலாற்றாளர்கள் திறந்த வெளி நெருப்பில் உணவை வாட்டுதல் அல்லது சுடுதல் முதலில் தற்செயலாக ஏற்பட்டது என - நாம் முன்பு குறிப்பிட்டவாறு - கருதுகிறார்கள். என்றாலும் கொதித்தல் அப்படி தற்செயலாக ஏற்பட்ட ஒன்று அல்ல என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. இது மிகவும் கவனமாக இதற்காக வடிவமைக் கப்பட்ட கருவிகள் மூலம் அடைந்த ஒரு செய்முறையாகும்.

 

மனிதகுலத்தின் நாகரீகத்தின் வரலாற்றுக்கு முந்தைய கட்டத்திலிருந்தே, ஆரோக்கியமான உடல் மற்றும் நல்ல மனதைக் கட்டியெழுப்ப உணவின் இன்றியமையாத தன்மையை மனிதன் உணர்ந்தான். நன்கு உணவளிக்கப்பட்டவர்கள் நீண்ட காலம் வாழ்வதையும், வலிமையானவர்களாகவும் இருப்பதையும், உணவு இல்லாதவர்களை விட அவர்கள் அதிக வேலைகளைச் செய்யக்கூடியவர்களாக இருப்பதையும் அவனால் கவனிக்க முடிந்தது . என்றாலும், கடந்த 150 ஆண்டுகளில் மட்டுமே நமது அன்றாட வாழ்க்கையில் உணவு வகிக்கும் முக்கிய பங்கை புறநிலையாகவும் அறிவியல் ரீதியாகவும் புரிந்து கொள்ள எம்மால் முடிந்தது. மனித உடலின் வளர்ச்சியிலும், உடலை ஆற்றலுடன் வைத்திருப்பதிலும் உணவின் பங்கை நாம் தெளிவாக அறிந்து கொள்ள முடிந்த சமீபத்திய அறிவியல் ஆய்வுகளால் மட்டுமே.

 

உண்மையில் மனிதர்கள் உட்பட எல்லா உயிர் இனங்களின் உணவுத் தேவையை இயற்கை நன்கு கவனித்துக் கொண்டது. காய்கறிகள், பழங்கள், தானியங்கள் மற்றும் பிற தாவரங்களை வளர்க்கக்கூடிய விவசாய நிலத்தை அது எங்களுக்கு வழங்கியுள்ளது. அது கடலை மீன்களாலும், நிலங்களை இறைச்சி, பால் மற்றும் பிற உணவுப் பொருட்களையும் தரக்கூடிய விலங்குகளாலும் நிரப்பினது. உணவுப் பொருட்களைப் பயிரிடுவதற்கும் உற்பத்தி செய்வதற்கும் வழிகளைக் கண்டறியும் திறனை அது மனிதனுக்கு வழங்கியும் உள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆதிகால மனிதன், காலப்போக்கில், வேட்டையாடுவதில் இருந்து விவசாயத்திற்கு மாறினான், இது நாகரீக வாழ்க்கையின் தொடக்க புள்ளியாக அமைந்தது. ஒருவகையில் மனிதன் ஆறாவது அறிவைப் பெற்றுள்ளான்.

 

அனைத்து உணவுப் பொருட்களும் மனித வாழ்க்கைக்குத் தேவையானவை. ஆடையில்லாமல் மனிதன் பாதி என்று தமிழ்ப் பழமொழி உண்டு; உணவு இல்லாமல் மனிதன் உயிரற்றவன் என்று சொல்லலாம். ஓராண்டு அல்லது இரண்டு மூன்று ஆண்டுகளுக்கு பருவமழை பொய்த்தால், விவசாய விளைபொருட்கள் கிடைக்காமல், கடும் வறட்சியால் மக்கள் பாதிக்கப்படுவார்கள். இது சமூகத்தின் ஒழுக்கத்தைக் கெடுக்கும். அனுதாபம், அன்பு, பரோபகாரம் போன்ற உயர்ந்த குணங்கள் அனைத்தும் விலகும். சமூகம் தன் கலாச்சாரத்தை இழந்து, வாழ்க்கை தரம் சீரழியும். சமுதாயத்தின் இந்த முழு அமைப்பும் உணவை மையமாகக் கொண்டது. மனிதன் உணவுக்காக எதையும் கொடுக்கத் தயாராக இருக்கிறான். எனவே நம் தமிழர்கள் பசியை ஒரு நோய் என்று வர்ணித்தனர். உணவு, உடை, இருப்பிடம் ஆகியவை மனிதனின் அடிப்படைத் தேவைகள். உடை, உறைவிடம் இல்லாமல் கூட சமூகம் இருக்க முடியும் ஆனால் உணவு இல்லாமல் இருக்க முடியாது. ஆதி மனிதனின் பல போராட்டங்கள் உணவை மையப்படுத்தியே இருந்தன.

 

"ஒரு நாள் உணவை ஒழி என்றால் ஒழியாய்

இரு நாளுக்கு ஏல் என்றால் ஏலாய் - ஒரு நாளும்

என் நோவு அறியாய் இடும்பை கூர் என் வயிறே!

உன்னோடு வாழ்தல் அரிது."

 

இது வயிறுக்கு மனம் சொல்லுகிற செய்யுள்!!! துன்பம் மிகுக்கின்ற என்னுடைய வயிறே, கிடையாதபோது, ஒருநாளுக் குணவை விட்டிரு என்றால் விட்டிராய்; கிடைத்தபோது இரண்டு நாளுக்கு ஏற்றுக்கொள்ளென்றால் ஏற்றுக்கொள்ளாய்; ஒரு நாளிலாயினும் என்னுடைய வருத்தத்தை அறியாய்; ஆதலினால் உன்னோடு கூடி வாழ்தல் எனக்கு அருமையாக இருக்கின்றது என்கிறார் ஔவையார். இனி உலகிற்கு முதல் முதல் நாகரிகம் தந்த பண்டைய சுமேரியரின் உணவு பழக்கங்கள் பற்றிப் பார்ப்போம்.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 10 தொடரும்

 

 

FOOD HABITS OF TAMILS / PART 09 "FOOD HABITS OF PALEOLITHIC PERIOD-CONTINUING"

 

 

How did the first peoples know which foods were "safe" to eat? Food historians make educated guesses based on ancient records and modern practices. Based on this evidence, they presume foods were selected or rejected based on observation (they were avoided by the other animals in the area) in conjunction with basic trial and error (if it made the taster sick, it was unlikely others partook). Advances in technology eventually resulted in the ability (again, probably a matter of trial and error) to modify potentially harmful foods into consumable staples. Meat was preserved; nuts were boiled, vegetables were peeled. Before the domestication of animals, it is unlikely that potential vegetable food would have been given to any other animal species first, to see what effect these would have (perhaps one of the earliest functions of the dog, besides scavenging, was an 'experimental' animal to test 'new' foods -- a procedure known to have been practiced in some recent African communities).

 

All of the major domesticated plant foods, such as wheat, barley, rice, millet, rye, and potatoes, require cooking before they are suitable for human consumption. In fact, in a raw state, many plants contain toxic or indigestible substances or antinutrients. But after cooking, many of these undesirable substances are deactivated, neutralized, reduced, or released; Thus, the use of fire to cook plant foods doubtless encouraged the domestication of these foods and, thus, was a vitally important factor in human cultural advancement. Also Improved health must certainly have been one result of the discovery of cooking, Food historians generally agree the first cooking method was roasting over an open fire. Discovery is attributed to happy accident as explained earlier .Boiling was no accident. It was a carefully considered process achieved with tools crafted specifically for the purpose.

From the very prehistoric stage of the civilization of mankind man has realized the indispensability of food for the building up of healthy body and sound mind. He is able to notice that people who are well fed live longer and are stronger and they are able to do more work than those who do not have enough to eat. Yet it is only during the last 150 years that we are able to understand objectively and scientifically the important role that food plays in our daily life. Thanks to the recent scientific investigations that we are able to know clearly, the place of food in the growth of human body, as well as in ending the body with energy.

 

Nature has taken good care of food needs. She has given us farm land where vegetables, fruits, grains and other plants can be grown. She has filled the ocean with fish and the lands with animals that supply meat, milk and other food products. She has blessed us with the ability to find ways to cultivate and produce food products. Primitive man, in course of time, turned from hunting to farming and this marked the starting point of civilized life. In a way man is endowed with sixth knowledge.

 

All the food products are necessary for human life. There is a Tamil saying that man is half without dress; we may say man is lifeless without food. If the monsoon fails for just one year or two three years, then there will be no agricultural products and consequently people will suffer by severe drought. This will spoil the morality of the society. All the high qualities like sympathy, love and philanthropy will be dislocated. The society will lose its culture and standard of life will be degraded. This whole structure of the society centered on food. Man is ready to give anything for the sake of food. So our Tamils described hunger as a disease. The food, dress and shelter are the basic requirements for man. Society can exist even without dress and shelter but never without food. Many of the struggles of the primitive man were centered on food.

 

"If I ask you to give up a day's food, You won't

If I ask you to eat two day's food, You won't

Never will you understand my torment,

It's hard to live with you, my dreaded appetite"

[Avvaiyar's Good conduct (Nalvazhi)]

 

O my stomach, You will not know my sorrow even for a day; So living with you is very difficult for me says poet Auvaiyar. Which actually point out the importance of food & its habits. Now let's look at the food habits of the ancient Sumerians who gave the first civilization to the world

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 10 WILL FOLLOW

  

 

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 10 "பண்டைய சுமேரியரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "Food Habits Of Ancient Sumer"

 

 

"தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?] என்ற இதற்கு முந்திய 82 பாகங்கள் கொண்ட, தீபத்திலும் [Theebam.com] எனது வலைத்தளத்திலும் ["A DROP IN THE OCEAN / கடலில் ஒரு துளி" By Kandiah Thillaivinayagalingam] வெளியிடப்பட்ட தொடரில், நாம் ஆழமாக விவாதித்து சுட்டிக் காட்டியவாறு, பண்டைய சுமேரியர்களே அல்லது முதனிலைத் [புரோட்டோ] திராவிடர்கள் அல்லது முதனிலைத் தமிழர்களே வேட்டையாடுவதையும் உணவு சேகரிப்பதையும் விட்டு, விவசாயம் செய்ய முற்பட்ட முதல் நாகரிகம் ஆகும். மற்ற பல கண்டுபிடிப்புகளை உலகிற்கு முதல் முதல் கொடுத்தவாறு, விவசாயத்திலும் உணவிலும் கூட இவர்கள் தமது பங்களிப்பை உலகிற்கு முதல் முதல் வழங்கினார்கள்.

 

பண்டைய சுமேரியர்களின் உணவு அதிகமாக பார்லியை முதன்மையாக கொண்டதுடன், மற்றும் கோதுமை, தினை போன்றவையும் ஆகும். அங்கு விவசாயம் அவர்களுக்கு, காய்கறியும் பழங்களும் வழங்கின. அத்துடன் பட்டாணிக் கடலை [கொண்டைக் கடலை], வெங்காயம், கீரை, லீக்ஸ், பீன்ஸ் [பயிற்றினம்], உள்ளி, கடுகு, வெள்ளரிக்காய், பருப்பு போன்ற சிறு பயிர்களும் அந்நிலத்தில் காணப்பட்டன. இவைகள் எல்லாம் பண்டைய சுமேரியர்களின் உணவாக அன்று இருந்தன. இவர்களே நாடோடி வாழ்க்கையை விட்டு முதல் முதல் ஓர் இடத்தில் குடியேறிய நாகரிக மக்களும் ஆகும். அப்படி ஓரிடத்தில் குடியேரியதுடன், வீட்டு பாவனைக்கு விலங்குகளையும் பழக்கினார்கள். அவை உணவுக்கும் வேலைக்கும் அவர்களால் பாவிக்கப்பட்டன. வெள்ளாடு பாலும் இறைச்சியும் கொடுத்தன. அத்துடன் மாமிசத்தில் - மாட்டுக்கறி, வெள்ளாடு, செம்மறியாட்டுக்கறி, பன்றிக்கறி, மான்கறி மற்றும் புறா, காட்டுக் கோழி போன்றவையும், மேலும் கோழி முட்டையும் அவர்களின் முக்கிய உணவாக இருந்தன. பாபிலோனியர்களால் சுமேரியர் தோற்கடிக்கப்பட்ட தருவாயில், சிறந்த சுவையான உணவு ஒன்று அங்கு கண்டுபிடிக்கப்பட்டு, அது அரண்மனைக்கு கூடை நிரம்ப அனுப்பப்பட்டுள்ளன என்றும் அது அதிகமாக உணவுப் பண்டங்களுக்கு மணமூட்டும் ஒரு வகை பாலைவனத்து காளான் [truffles] என்றும் அறிய வருகிறது.

 

அவர்களின் நாளாந்த உணவு அதிகமாக பார்லி "கேக்கை"யும் பார்லி "களி"யையும் கொண்டிருந்ததுடன் இவை அதிகமாக வெங்காயம் அல்லது கொஞ்சம் அவரை சேர்த்து உட்கொள்ளப் பட்டதுடன், வாற்கோதுமை மா ஊறலிலிருந்து வடித் தெடுக்கப்படும் மதுவுடன் [பியர் / barley ale] உணவைப் பூர்த்தி செய்தார்கள்.

 

மெசொப்பொத்தேமியா ஆற்றில் கும்பலாக நீந்தும் மீனும் அவர்களின் முதன்மை உணவாக இருந்தது. அத்துடன் கடல் ஆமை, சிப்பிகள் போன்றவையும் மீனுடன் சேர்த்து சமைத்து உண்ணப் பட்டது. கி மு 2300 முற்பட்ட சுமேரிய நூல் ஒன்று, ஐம்பதுக்கு மேற்பட்ட மீன் வகைகளை குறிப்பிட்டுள்ளது. பாபிலோனியர் காலத்தில் மீன் வகைகளின் எண்ணிக்கை குறைந்து இருந்த பொழுதிலும், ஊரின் [Ur] குறுகிய, சுற்று தெருக்களில், பொரித்த மீன் விற்கும் வணிகர்கள் அங்கு வளமான வர்த்தகம் செய்தார்கள் என அறியமுடிகிறது.

 

அது மட்டும் அல்ல, அங்கு உணவு கூடங்களில் வெங்காயம், வெள்ளரிக்காய், சுடச் சுட வாட்டிய ஆட்டிறைச்சி, பன்றி இறைச்சி போன்றவை வாங்கக் கூடியதாகவும் இருந்தன. இந்த பண்டைய சுமேரியர் காலத்தில், இன்று காணப்படுவது போல,அண்மை கிழக்கு நாடுகளில் [Near East Countries] பன்றி இறைச்சி விலக்கப்பட்ட ஒன்று அல்ல என்பது குறிப்பிடத்தக்கது!

 

என்றாலும், கி மு 1000 ஆண்டு அளவில் இருந்து பன்றி இறைச்சியின் நிலை மாறத் தொடங்கியது. பண்டைய எகிப்த்தில் பன்றி ஒரு "அசுத்த பிராணி" என பொதுமதிப்பு பெற்றது. அத்தருவாயில், எகிப்திய கீழ் சமுதாய வகுப்பினர் பன்றியை சாப்பிட தடை செய்யப்படாவிட்டாலும், மேல் வகுப்பினருக்கு, குறிப்பாக மதகுருமாருக்கு இது முற்றாகத் தடை செய்யப் பட்டது. இந்த நிலை இன்னும் ஒரு சில சமய குழுக்களிடம் இன்றும் தொடர்கிறது.

 

அதன் பிறகு, ஏறக்குறைய கிமு 500 முதல், இஸ்லாம் நிறுவப்பட்ட காலம் வரை, மத்திய கிழக்கில் பன்றி இறைச்சி ஒரு அசாதாரண இறைச்சியாக இருந்தது. அதே போல சில யூத தரப்பும் சில கிரிஸ்துவ தரப்பும் பன்றி இறைச்சியைத் தவிர்த்தன. சுமேரியாவில் நிலவிய வெக்கையில் இறைச்சி விரைவாக கெட்டுப் போவதால், அதிக மக்கட் தொகை இல்லாத கிராமப் புறங்களை விட, சுமேரிய நகரங்களில் இறைச்சி பொது உணவாக அங்கு வாழும் மக்களிடம் இருந்தன. மேலும், கால்நடைகள் அவற்றின் இறுதி கால வாழ்க்கையின் முடிவில் இருக்கும் போது மட்டுமே நுகர்வுக்காக படுகொலை செய்யப்பட்டன என்பதும் குறிப்பிடப்பட்டது. அதுமட்டும் அல்ல, நிச்சயமாக ஆட்டிறைச்சியே மிகவும் பொதுவானதாக காணப்பட்டது.

 

தொல்பொருள் ஆராய்ச்சி, ஆப்பெழுத்து / கியூனிபார்மில் எழுதப்பட்ட பதிவுகள், மற்றும் சுமேரிய - அக்காத் இருமொழி ஆவணங்கள் மூலம் நாம் பண்டைய சுமேரியர்களின் உணவு பற்றி விரிவாக இன்று அறிய முடிகிறது. பார்லி ரொட்டியின் [barley bread] முக்கியத்தையும் பலவித பார்லி ரொட்டிகளையும் இந்த ஆவணங்கள் சுட்டிக் காட்டுகின்றன. இவற்றுடன் பார்லி, கோதுமை கேக்கும் [barley and wheat cakes] சுமேரியர்களின் பிரதான உணவாக இருந்ததுடன், அவையுடன் தானியம், பயறு [பருப்பு] சேர்ந்த வடிசாறுடன் [சூப்பு / கஞ்சி] [grain and legume soups], வெங்காயம், லீக்ஸ், உள்ளி, டர்னிப் [turnip] போன்றவை உண்ணப்பட்டன.

 

மேலும் காய்கறிகளைத் தவிர, சுமேரியர்களின் உணவில் பழங்களும் இருந்தன. அவை ஆப்பிள், வெள்ளரிப்பழம், திராட்சை, அத்திப்பழம், பேரீச்சை, மாதுளை போன்றவையாகும். பிந்திய சுமேரியன் பதிவுகளில் பல சமையல் மூலிகைகள், தேன், சீஸ் [பாலாடைக்கட்டி / cheese], வெண்ணெய் [butter], தாவர எண்ணெய் போன்றவையும் குறிப்பிடப் பட்டுள்ளன. தேன், பேரிச்சை, திராட்சை சாறு போன்றவை இனிப்பு பொருள்களாகவும் பயன்பட்டன. அத்துடன் சுமேரியர்கள் அடிக்கடி பியர் [beer] குடித்தார்கள். ஆனால் சிலவேளை கொடி முந்திரிப் பழச்சாறும் [wine] குடித்தார்கள். பல வித பதப்படுத்தப் பட்ட உணவுகளும் அங்கு காணப்பட்டன. உதாரணமாக காய்ந்த ஆப்பிளும் அத்தியும் சரமாக கோர்த்து சுவரில் தொங்க விடப் பட்டிருந்தன.

 

அத்துடன் தேனில் பழங்கள் பாதுகாக்கப் பட்டன. அதே போல பருப்பு வகைகளான பீன்ஸ், பட்டாணி, பயறு போன்றவையும் அத்துடன் திராட்சையும் உலர வைக்கப்பட்டன. மேலும் பாதம் கொட்டை [almonds], பசுங்கொட்டை [pistachio], உள்ளி போன்றவை நெடுங்காலம் காய்ந்த நிலையில் அங்கு வைக்கப்பட்டன. அங்கு நிலவிய சூடான காலநிலையில் பால் விரைவில் கெட்டு விடும். ஆகவே சுமேரியர்கள் பாலை நெய், சீஸ் ஆக மாற்றினர். மீனை உப்பு போட்டு அல்லது புகை பிடித்து வெயிலில் உலர்த்தினர் [கருவாடு]. இறைச்சியை ஊறுகாயாக மாற்றினர்.

 

சுமேரியர்கள் பொது பானையில் இருந்து பியரை, நாணல் குழாய் ஊடாக, அதை சுற்றி ஒன்றாக கூடியிருந்து, உறுஞ்சி குடித்தார்கள். என்றாலும் செல்வந்தர்கள் வெள்ளியால் செய்யப்பட்ட உறிஞ்சு குழாய் [straw] பாவித்தார்கள். மேலும் மதுபானங்களை அத்தியில் இருந்தும் பேரீச்சம்பழத்தில் இருந்தும் தயாரித்தார்கள். அத்துடன் திராட்சை பழத்தில் இருந்து வைனும் [Wine] உற்பத்தி செய்தார்கள். வெங்காயம், லீக்ஸ், உள்ளி போன்றவையே அங்கு பிரபல்யமானவை. இவை பாபிலோன் மன்னர் மேரோடச் பாலடன் II [Merodach Baladan II ] தோட்டத்திலும் கி மு 2100 ஆண்டு ஊர் நகர மன்னன் ஊர்-நம்மு [Ur-Nammu] தோட்டத்திலும் வளர்ந்தன என்பதற்கு ஆதாரங்கள் உண்டு.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 11 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 10 "Food Habits Of Ancient Sumer"

 

 

As we have pointed out & discussed deeply in our previous Article Series titled "தமிழரின் தோற்றுவாய்? [எங்கிருந்து தமிழர்?] / Origins of Tamils? [Where are Tamil people from?]" published in Theebam.com and my personal blog "A DROP IN THE OCEAN/கடலில் ஒரு துளி" By Kandiah Thillaivinayagalingam, Sumerians were the first culture to quit hunting and gathering food and begin cultivation. Like many other inventions that Sumerian culture gave to the world, they also contributed in farming and food. Sumerian diet mainly consisted of barley.

 

The raw materials of the Sumerian diet were barley, wheat and millet. Farming yielded vegetables and fruits, chickpeas, lentils, beans, onion, garlic, leeks, cucumbers, cress, mustard and fresh green lettuce was all part of the early Sumerian food. Sumerians were the first culture to settle down and leave the earlier nomad lifestyle. With settlement they began domesticating animals for food and labour.

 

Goat's milk and meat, eggs, pig; wild fowl, deer and venison were an integral part of the Sumerian's food as well. By the time Sumer was succeeded by Babylon a special delicacy had been discovered that was dispatched to the royal palace by the basketful, Truffles, may be desert truffles.

 

Everyday meals probably consisted of barley paste or barley cake, accompanied by onions or a handful of beans and washed down with barley ale. Fish that swarmed in the rivers of Mesopotamia were a major food source too. Over fifty different types of fish are mentioned in texts dating before 2300 BC, and although the number of types had diminished in Babylonian times, the fried-fish vendors still did a thriving trade in the narrow, winding streets of Ur.

 

Onions, cucumbers, freshly grilled goat, mutton and pork were available from food stalls. Pork not yet taboo in the Near East!, However, all of this began to change very rapidly in a variety of communities around the region starting roughly 1000 BC. Around this time, in ancient Egypt, pigs acquired a reputation for being unclean, a view that seems to have stuck through modern day. While lower castes of Egyptian society were not prohibited from eating pork, it was discouraged, and the priestly caste was forbidden from it entirely.

 

Slightly later, from roughly 500 BC to the time of the founding of Islam, pork was an uncommon meat in the Middle East. Also Various Jewish and Christian sects too still adhere to this rule. Meat was commoner in the cities than in the more thinly populated countryside, since it spoiled so quickly in the heat. Further, Cattle were only slaughtered for consumption when they were nearly at the end of their working lives-certainly more common was mutton.

 

Information about Sumerian food can be gathered from archaeology and written records on cuneiform tablets including bilingual Sumerian - Akkadian word lists. These sources also indicated the importance of barley bread, of which many kinds are named, and barley and wheat cakes, as the staple diet together with grain and legume soups, onion, leeks, garlic and melon.

 

Besides farmed vegetables, Sumerian food also included fruits. These were apples, fig and grapes. Several culinary herbs and honey and cheese, butter and vegetable oil have also been mentioned in later Sumerian food records. Sumerians drank beer often and sometimes wine too.

 

Many types of preserved food were produced in ancient Sumer. These included dried figs and apples, which were thread on string, hanging on the wall and also fruits conserved in honey. Pulses such as beans, peas,and lentils were also dried, as were grapes to produce raisins. Nuts too, such as almonds and pistachio that were eaten in Sumer can be kept a long time in dry conditions as can garlic.

 

Milk, because it did not keep well in the hot climate, was mainly used to make yogurt, or a form of butter known as ghee and cheese. Fish were often dried, salted, or smoked and meat was pickled. Beer was often drunk through a reed from a communal pot, or using a silver straw if you were wealthy. Wine was also produced from grapes, in addition to the alcoholic beverages produced from figs and dates. Onions and leeks and garlic were amongst the most frequently cultivated plants. They were grown in the gardens of King Merodach Baladan II of Babylon, and Ur-Nammu of Ur (2100 BC).

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 11 WILL FOLLOW

   

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 11 "பண்டைய சுமேரியரின் உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது"" / "Food Habits Of Ancient Sumer continuing"

  

 

உலகெங்கிலும் உள்ள பண்டைய விவசாயிகளின் பிரதான பயிர் எப்போதும் தானியமாக இருந்தது. மெசொப்பொத்தேமியாவில், முக்கிய பயிர் பார்லி. ஆனால்  அரிசி மற்றும் சோளம் ஆகியவை அங்கு அறியப்படவில்லை, காரணம் மெசொப்பொத்தேமியாவில் உள்ளதை விட குறைந்த உப்புத்தன்மை கொண்ட மண்ணில் தான் கோதுமை செழித்து வளர்க்க கூடியது. இதனால் பார்லியும் அதன் மாவிலிருந்து சுடப்படும் ரொட்டியும் வாழ்வின் தூண்களாக அங்கு இருந்தன. மெசொப்பொத்தேமியா மற்றும் பல பழங்கால கலாச்சாரங்களில் ரொட்டியை புளிக்க ஈஸ்ட் பயன்படுத்தியதற்கான வெளிப்படையான ஆதாரங்கள் இல்லாததால், இந்த கலாச்சாரங்களில் உள்ள அனைத்து ரொட்டிகளும் தட்டையானதாகவும் அடர்த்தியானதாகவும் இருந்து இருக்கலாம் என்று கருதப் படுகிறது. எனவே, மெசொப்பொத்தேமியரின் ரொட்டி பொதுவாக கரடு முரடாக, தட்டையாக. புளிப்பில்லாததாக இருந்தன. ஆனால், அவர்களின் செல்வந்தர்களுக்கான, தரமும் விலையும் உயர்ந்த ரொட்டி, அதிகமாக மென்மையான மாவால்,  இனிப்பும் வாசனையும் உள்ள மெதுவான ரொட்டியாக, சுடப்பட்டு இருக்கலாம் என நம்பப் படுகிறது. அப்படியான ரொட்டி துண்டு, ஊர் நகர அரசி ஷுபாத்தினது [Queen Shubad's / Puabi's] கல்லறையில் காணப்பட்டது, இதை  மேலும் உறுதிப் படுத்துகிறது. இது அவளின் மறுமை வாழ்விற்காக அங்கு வைக்கப் பட்டதாக கருதப்படுகிறது. மேலும் ரொட்டி விலங்கு, காய்கறி கொழுப்புகளினாலும், பால், வெண்ணெய், பால் கட்டி [சீஸ்], பழம், பழச்சாறு, எள்விதைகளாலும் செறிவூட்டப்பட்டன. அனைத்து சமையல் குறிப்புகளிலும் - பூண்டு, வெங்காயம், வெந்தயம் போன்றவை சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. இவர்கள், வாசனைக்காக கடுகு, சீரகம், மல்லி, புதினா (Mentha spicata / ஒரு மருத்துவ மூலிகை], சைப்ரஸ் [cypress] காய்கள் சேர்த்திருக்கின்றனர். கொஞ்சம் கெட்டியாக இருப்பதற்கு மாவுப் பொருள்கள், அரைத்த பார்லி, மெதுவான தன்மைக்கு நீர் சேர்ப்பது என்ற அனைத்து வகை கலைகளிலும் கை தேர்ந்தவர்களாக சுமேரியர் இருந்தனர். சில சமயம், உணவு மெதுவாக, மென்மையாக இருக்க பால், பியர் மற்றும் இரத்தம் போன்ற வற்றையும் அவர்கள் சேர்த்தனர். ஈராக், மெசபடோமியாவில் உள்ள களிமண் மாத்திரைகள், 3100-3000 BCE காலத்தின் பிற்பகுதியைச் சேர்ந்தது. அது இப்போது லண்டனில் உள்ள பிரிட்டிஷ் அருங்காட்சியகத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. ரொட்டி உணவுகள் தலையின் முன் ஒரு கிண்ணத்தை (ஒரு முக்கோணப் பொருளை) இணைத்து எழுதப்பட்டுள்ளது (புகைப்படம் - 05). இந்த தலை, கிண்ணம் இணைப்பு, பிற்கால சுமேரிய நூல்களில், "சாப்பிட" என்று பொருள்படுகிறது. இப்படியான முக்கோணப் பொருள் ரொட்டியின் வழக்கமான பிரதிநிதித்துவமும் ஆகும். 

 

 

பேரீச்சை மரம் தெற்கு மெசொப்பொத்தேமியாவின் முக்கிய உணவு பயிராக இருந்தது. இதுவும் பார்லி மாதிரி உப்பு மண்ணில் விளையக் கூடியது. இது, சர்க்கரை மற்றும் இரும்பு சத்து கொண்டதுடன் இலகுவாக பேணக்கூடியதும், விவசாயிகள் முதலில் வீட்டு வளர்ப்பாக்கிய காட்டுத் தாவரங்களில் இதுவும் ஒன்று ஆகும். ஆனால், இன்று மத்திய தரைக் கடல் பகுதியில் முக்கிய உணவாக காணப்படும் ஆலிவ் [olive], மற்றும் திராட்சை போன்றவை மெசொப்பொத்தேமியா உணவில் அன்று அருமையாகவே காணப் பட்டன. பொதுவாக இறைச்சி வறுத்தும் கொதித்தும், வாட்டியும் அல்லது சுட்டும் சமைக்கப்பட்ட துடன், அவை காயவைத்து, புகையிட்டு அல்லது உப்பு தடவி பேணப்பட்டன.

 

 

சுமேரியர்களின் பெரும்பான்மையான உணவுகள் நீரில் அல்லது திரவத்தில் சமைக்கப்பட்டன. நீரில் கொதிக்க வைத்து சமைப்பது என்பது, சமையல் அறிவியலில் புதுமை கலந்த ஓர் முக்கியமான மைல் கல்லாகும். அதுவரை மக்கள், நேரடியாய் நெருப்பில் போட்டு சமைத்தனர்; பின் சுட்டனர்; பிறகு பாத்திரத்தில் போட்டு வதக்கினர்; பாத்திரத்தில் போட்டு வறுத்தனர். நெருப்பு தணலில், தீயில் வாட்டினர்; லேசாக புரட்டி புரட்டி வாட்டினர். இதெல்லாம் போக நீரில் போட்டு சமைப்பது, சுவையான, வசதியான சமையலாகும். நீரில் போடுவதன் மூலம், உணவின் சுவை கூடுகிறது. மேலும் அதன் மணத்தை அதிகரிப்பதும், சமையலை வளமாக்குவதும், பல வகை உணவுகள் செய்வதும் இதன் மூலம் அதிகரிக்கின்றது. இந்த சுவையை வறுத்தல் சுடுதல், புரட்டுதல் மூலம் செய்ய முடியாது. தண்ணீரில் உணவுக்கான பொருட்களை போட்டு, வேக வைத்து உண்பது என்பது நவீன புதிய முறை. இந்த திரவத்தில் சமைக்கும் நவீன புதிய முறை, மெசொப்பொத்தேமியாவில் உள்ள மாறுபட்ட எல்லா இன குழுக்களிடமும் முழுமையாக பரவியதுடன் இந்த இனக்குழுக்கள் பல, உணவு பழக்கங்களை தமக்குள்ள பொதுவாக பகிர்ந்தனர். அத்துடன் சமையல் பாத்திரமும் பரிணாமம் பெற்று பல புது நவீன சமையலுக்கு வழிவகுத்தன. இப்படி மெசொப்பொத்தேமியாவில் முதல் முதல் தொடங்கப்பட்டு, பின் அங்கு வழமையில் இருந்த பல சமையலின் குறிப்புகளை, சுமேரியர்களை வென்ற பாபிலோனியர்கள் வெகு புத்திசாலித் தனத்துடன் சுட்ட களிமண் பலகையில் பதிவும் செய்துள்ளனர்.

 

 

சுமேரியர்கள் கியூனிபார்ம் எழுத்தை கி மு 3100 ஆண்டளவில் கண்டுபிடித்தார்கள். இந்த எழுத்து மெசொப்பொத்தேமியாவின் பிற பகுதிகளுக்கும் பரவி, மற்ற குழுக்கள் தமது மொழியை எழுத அதை பாவித்தனர். கி மு 1900 ஆண்டளவில் பொதுவான கியூனிபார்ம் எழுத்தை பாவித்து சுமேரியன் மற்றும்  அக்காடியன் மொழியில் 800 இக்கு மேற்பட்ட  உணவு மற்றும் குடிவகை சொற்களை பாபிலோனியரால் தொகுக்கப்பட்டன. சுமேரியர்கள் தமது வரலாற்றுக்கு முந்தைய காலத்திலேயே, ரொட்டிகள் சுடுவதற்கு ஏற்ற கல் அடுப்புகள் உருவாக்கினார்கள். அதை தொடர்ந்து கி மு 2500 ஆண்டு அளவில் தீச்செங்கல் அடுப்பு பாவனைக்கு வந்தன. அத்துடன் சில அடுப்புகள் தட்டையான மேற்பரப்புடன் வடிவமைக்கப்பட்டன. அவை "களி" மண்ணாலோ அல்லது வெண்கலத்தாலோ செய்த மெதுவாக வேகவைகிற சட்டியை அல்லது வறுக்குஞ்சட்டியை [வாணலி] தாங்கக் கூடியதாக இருந்தன. அங்கு சமையல் ஒரு கலையாகவே கருதப்பட்டது. அக்காடியன்கள் ஒரு சமையலறையின் பொறுப்பாளருக்கு 'முபன்னு' அல்லது 'அலங்காரக்காரர்' ['Mubannu' or 'embellisher] என்ற பட்டத்தை வழங்கி கௌரவித்தனர் என்பதும் குறிப்பிடத் தக்கது. 
 

 

நன்றி 

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]  

 

 

பகுதி : 12 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 11 "Food Habits Of Ancient Sumer continuing" 

 

 

The staple crop of ancient farmers around the world was always grain. In Mesopotamia, the chief crop was barley, Rice and corn were were unknown and Wheat flourished on a soil less saline than exists in most of Mesopotamia. Thus barley and the bread baked from its flour become the staff of life. Because we are lacking explicit evidence for the use of yeast to leaven bread in Mesopotamia and many other ancient cultures,  the cuisines of these cultures have assumed that all of the bread in these cultures was flat and dense like hardtack. So,  Mesopotamian bread was not exceptional, usually coarse, flat, and unleavened, but a more expensive bread could be baked from finer flour as Pieces of just such a bread were found in the tomb of Queen Puabi of Ur, stored there to provide her spirit with sustenance in the afterlife. Bread could also be enriched with animal and vegetable fat; milk, butter, and cheese; fruit and fruit juice; and sesame seeds. The gardens of Mesopotamia watered by irrigation canals , were lush with fruits & vegetables, Among the fruits were date - palm thrived on relatively saline soil and was one of the first plant farmers domesticated. As for vegetables, the onion was king along with its cousin garlic. Other vegetables included lettuce, cabbage and cucumber, carrots ? and radishes, beets and turnips and a variety of legumes, including beans, peas and chickpeas. It is found from the clay tablets in  Mesopotamia, Iraq, belongs to  Late Uruk Period, 3100-3000 BCE, now available at the British Museum, London, that the Bread Rations was written by combining a human head a bowl (a triangular object in front of the head / Photo - 05). This combination, in later Sumerian texts, means "to eat". The triangular object was the regular representation of bread. The most important food crop especially in southern Mesopotamia was the date palm. Rich in sugar and iron, dates were easily preserved. Like barley, the date - palm thrived on relatively saline soil and was one of the first plants farmers domesticated. Curiously, two mainstays of the present Mediterranean diet -- olives and grapes. were seldom found in Mesopotamian cuisine. Meats were cooked by roasting, boiling, barbecuing or broiling and preserved by drying, smoking or salting.

 

 

Although Mesopotamia was a hodgepodge of ethnic groups, the written evidence indicate that the different people shared many food habits. The Sumerian invented cuneiform writing around 3100 BC. The writing system spread to Mesopotamia's other groups to record their language and by about 1900 BC, the Babylonians compiled a concordance with more than 800 food & drink terms in Sumerian & Akkadian [The language spoken by the Babylonians] using the common cuneiform script. One of the largest categories was for foods cooked in liquid. These are simply names without gastronomic detail, but the large number of culinary terms suggests that sophisticated cooking had spread throughout Mesopotamia's different ethnic groups. 

 

 

Cooking equipment also evolved to allow more sophisticated cookery. The Sumerians in their prehistory developed stone ovens capable of baking loaves of bread, Fire brick ovens followed by about 2500 BC, Some designed with flat areas that could hold stewing or frying pans, made from either clay or bronze, allowing the efficient use of fuel. Cooking was considered an art. Akkadians honoured the person in charge of a kitchen with the title 'Mubannu' or 'embellisher' 

 

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 12 WILL FOLLOW

  

 

 

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 12 "பண்டைய சுமேரியரின் உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது"" / "Food Habits Of Ancient Sumer continuing"

 

 

மெசொப்பொத்தேமியாவில் இருந்து ஒரு சில சமையல் செய்முறை மட்டுமே இன்று தப்பி பிழைத்துள்ளன. முக்கியமாக 7" X 9 .5 " அளவைக் கொண்ட, மூன்று பெரிய பாபிலோனிய களிமண் பலகையில் - கியூனிபார்ம் எழுத்துக்களில் - அவை ஓரத்தில் சிறிது சிதைவுண்டு இருந்தாலும் கூட - சுமார் 35 உணவு வகைகள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இவை, அமெரிக்காவில் உள்ள யேல் பலகலைக்கழகத்தில் [Yale university] வைக்கப்பட்டுள்ளன. அவை யேல் பலகலைக்கழக பேராசிரியர்களால் கண்டு பிடிக்கப்பட்டதால், அவை யேல் சமையல் பலகைகள் என்றே அழைக்கப் படுகின்றன. இதுவே உலகின் மிகப் பழமையான சமையல் புத்தகம் ஆகும். என்றாலும் இந்த சிக்கலான, எளிதற்ற கியூனிபார்ம் எழுத்துக்கள் பாமர சுமேரியர்களால் அன்று வாசித்து இருக்க முடியாது. இவை, கியூனிபார்மை பற்றி சிறப்பாக எழுத வாசிக்க ஆண்டு கணக்காக படித்த எழுத்தர்களால் [scribes] மட்டுமே விளங்கிக் கொள்ளக் கூடியவையாக காணப் படுகின்றன. ஆகவே இந்த சமையல் குறிப்பு அல்லது நூல், சாதாரண சமையற்காரர் அல்லது தலைமைச் சமையற்காரருக்கு எழுதப்பட்ட வையாக அதிகமாக இருக்க முடியாது. எனவே, இது அன்று, 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, நடைபெற்ற சமையலைப் பற்றிய ஒரு ஆவணமாக அல்லது தொகுப்பாக இருக்கலாம். இந்த சமையல் குறிப்புகள் மிகவும் விரிவாகவும் ஆனால், அபூர்வமான, அரிதான கூட்டுப் பொருள்களை கொண்டதாகவும் இருக்கிறது. ஆகவே இவை மெசொப்பொத்தேமியாவின் அரண்மனைக்கான சிறப்பு உணவாக அல்லது மேல் தட்டு வர்க்கத்தினருக்கான அல்லது கோயிலின் மடைப்பள்ளியில் தயாரிக்கும் மத பிரசாதத் திற்க்கான, சிறப்பு [விசேஷ] கால, சிறப்பு சமையல்களாக இருக்கலாம் என ஊகிக்கப் படுகிறது.

 

என்றாலும் யேல் சமையல் பலகைகளில் உள்ள சமையல் குறிப்புகளை இன்று முற்றாக புரிந்து கொள்வதில் மிகவும் சிரமம் காணப் படுகிறது. காரணம் இந்த களிமண் பலகை உடைந்த, சிதைந்த நிலையில் உள்ளதும், இதிலுள்ள வார்த்தைகள், மொழி நமக்கு புரியாததாக, பரிட்சயம் அற்றதாக உள்ளதும், மேலும் அந்தக் கால மக்கள் சமையல் செய்த கூட்டு பொருட்கள் பற்றி நாம் முழுமையாக அறியாது இருப்பதும் ஆகும். அது மட்டும் அல்ல, இந்த சமையல் குறிப்பில், சமைக்கும் நேரம், சமையலுக்குத் தேவையான பொருட்களின் அளவு போன்றவை காணப்படவில்லை. ஆகவே இது ஒரு கை தேர்ந்த சமையல்காரருக்காக தயாரிக்கப் பட்டது போல் தோன்றுகிறது. என்றாலும் - உயிரியல், விஞ்ஞானம், தொல்பொருள், இலக்கியம் சார்ந்த ஒரு ஊகத்தின் அடிப்படையில் - அங்கு குறிக்கப்பட்ட கூட்டு பொருள்கள், இன்று ஓரளவு அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளன. அசிரியன்கள் [Assyrian] பற்றி ஆராயும் பிரெஞ்சு நாட்டின் ஜீன் போட்டீரோ (Jean Bottero), என்ற ஆராய்ச்சியாளர், மார்ச் 1985 ல் அருங்காட்சியக பத்திரிகை ஒன்றில் உலக மக்களுக்கு பேட்டி அளிக்கும் போது, இதிலுள்ள தகவல்கள் நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்தி மயக்க மடையச் செய்கின்றன என்றும், சமையல் குறிப்பில் அவர்களின் செல்வ வளம், துல்லியமாய் சமைத்தல், நெளிவு சுளிவுகள், ஆடம்பரமான நுணுக்கங்கள் போன்றவற்றைத் தெள்ளத் தெளிவாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன என்றும், அந்த ஆதிகாலத்திலேயே இத்தனை தகவல்கள் சொல்லப்பட்டிருப்பது மிகவும் ஆச்சரியமான ஒன்று என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

 

இப்போது, இன்றைய நவீன உலகில், பெண்ணோ ஆணோ பொதுவாக சமையல் புத்தகம் இல்லாமல் சமைப்பதில்லை. ஏராளமான சமையல் புத்தகங்கள், சஞ்சிகைகள் பரந்த அளவில் காணப்படுகின்றன. ஆனால் எமது பாட்டியை, பாட்டனை கேட்டால், அவர்கள் எள்ளி நகையாடுகிறார்கள்? அப்படி என்றால், உண்மையாகவே, சமையல் புத்தகம், சமையல் குறிப்பு முன்பெல்லாம் எழுதப்படுவதில்லையா? அதெல்லாம் இல்லை. கிட்டத்தட்ட நாலாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே, இந்த நாளாந்த சமையல்கள் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. மேலும் யேல் சமையல் குறிப்புகளில் ஒன்று மட்டும் தெளிவாகவும், பொதுவானதாகவும் உள்ளது. அதாவது எல்லா உணவிலும் கோழி, மரக்கறிகள், தானியம் மற்றும் தண்ணீர் என்பவை பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. இதற்கு முன்பு பொதுவாக, நேரடியாய் நெருப்பில் போட்டு அல்லது சுட்டு அல்லது எதாவது பாத்திரம் மாதிரி ஒன்றில் வதக்கி அல்லது வறுத்து அல்லது தீத் தணலில் புரட்டி புரட்டி வாட்டி தமது உணவுகளை தயாரித்தனர். அதன் வளர்ச்சியாகத் தான், இந்த நீரில் போட்டு சமைப்பது நாளடைவில் பரிணமித்து இருக்கலாம். உதாரணமாக கி மு 1750 ஆண்டை சேர்ந்தது என கருதப்படும், முதலாவது யேல் சமையல் பலகை, YBC 4644, 25 சமையல் செய்முறைகளை கொண்டுள்ளது. இவை 21 புலால் துவட்டலும் [மெதுவாக வேகவைத்த சமையல் / stews] 4 காய்கறி துவட்டலும் ஆகும். இந்த சமையல் குறிப்பு கலக்கும் அல்லது சேர்க்கும் மூலப் பொருட்களின் பட்டியலையும் அது எந்த வரிசையில் சேர்க்கப்பட வேண்டும் என்பதையும் தருகிறது. ஆனால் எவ்வளவு, எவ்வளவு நேரம் போன்ற தரவுகள் அங்கு காணப்படவில்லை. இரண்டாவது யேல் சமையல் பலகை, YBC 8958 ஆகும். இது 7 சமையல் குறிப்புகளை விரிவாகத் தருகிறது. சமையல் பலகை பல இடங்களில் முறிந்து காணப்படுவதுடன் இரண்டாவது சமையலின் பெயர் காணப் படவில்லை. ஆனால் இது ஒரு சின்னப் பறவை ஒன்றில் சமைத்த உணவு. அதிகமாக அந்த பறவை கௌதாரியாக [partridges / a short-tailed game bird with mainly brown plumage, found chiefly in Europe and Asia] இருக்கலாம் என அறிஞர்களால் ஊகிக்கப்படுகிறது.

 

 

{{கிருஸ்துக்கு முன்னான, சிங்கள இனம் என ஒன்று தோன்றாதா இலங்கையை நாம் கருத்தில் கொள்ளும் பொழுது,

 

டாக்டர் தேரணியகல [Deraniyagala] அவர்களால் பண்டைய இலங்கை வேட்டைக்காரர்கள் மற்றும் உணவு சேகரிப்பாளர்கள் எப்படி உணவு தயாரித்தார்கள் என்பதை ஒரு படம் மூலம் எடுத்துக் காட்டியது ஒரு நல்ல சான்றாக உள்ளது [பலாங்கொடை மனிதன் / படம் - 01]. அதே போல, தொல்பொருளியல் பிரிவின் பேராசிரியர் ராஜ் சோமதேவ [Dr Raj Somadeva], தன் ஆய்வின் பொழுது பண்டைய ஒரு வீட்டின் சமையலறை ஒன்றை உடவளவை குன்றில் உள்ள, ரஞ்சமடம [Ranchamadama in Uda Walawe hillock] என்ற இடத்தில் கண்டு பிடித்தார். அங்கு சமையலில் இருந்து கரி எடுக்கப்பட்டு C 14 யை ஆராய்ந்த பொழுது, இது கி மு 1000 ஆண்டு என கணக்கிடப் பட்டது. அந்த பண்டைய சமையல் அறையில், அந்த வீட்டு பெண், உணவு தயாரிக்க பாவித்த அரைத்தல், கலத்தல் போன்றவைக்கான [Grinding, mixing and blending etc] பாத்திரங்கள் அல்லது கருவிகள் அவர் வெளியிட்டுள்ளார் [ படம் - 02] இவைகள் எல்லாம் இலங்கையின் பண்டைய சமையல் முறை பற்றி அறிய உதவியாக உள்ளது. அது மட்டும் அல்ல, அந்த அகழ்வின் பொழுது, மான் மற்றும் கடமான்களின் [Deer and Moose] எச்சமும் கண்டு பிடிக்கப் பட்டது. எழுத்துருவில், பண்டைய காலத்தில் பதியப்பட்ட இலங்கை உணவு பற்றிய செய்தி ஒன்றும் மகாவம்சத்தில் காணப்படுகிறது. மகாவம்சம், அத்தியாயம் 7. 21 இல் "இவர்கள் பசித்து இருக்கிறார்கள் என்று அவன் [விஜயன்] சொன்னதும், தன்னால் விழுங்கப்பட்ட வர்த்தகர்களின் கப்பலில் இருந்த அரிசியையும் இதர பொருட்களையும் அவள் [குவேனி] அவர்களுக்கு காட்டினாள் என்கிறது. அதை தொடர்ந்து அவர்கள் சுவையூட்டும் பொருள்களுடன் சோறு ஆக்கி எல்லோரும் உட்க்கொண்டார்கள். பண்டைய கல்வெட்டுகளில் இருந்து அந்த சுவையூட்டும் பொருள்கள் அதிகமாக, மிளகு மற்றும் உப்பை விட, மேலும் மஞ்சள், இலவங்கப்பட்டை [கறுவா], இஞ்சி போன்றவையும் அடங்கும் எனத் தெரிய வருகிறது.}}

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 13 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 12 "Food Habits Of Ancient Sumer continuing"

 

 

Out of the cuisines of ancient Mesopotamia, the oldest known written recipes, which are known as Recipe tablets from the Yale Babylonian Collection, Only very few recipes are survived today. They are 35 recipes incised on three clay tablets that form part of the Yale Babylonian collection, Now held at Yale university, containing recipes in Akkadian, contain a recipe for meat stew, and actually a team replicated the recipe at an exhibition at NYU in 2018, Probably originating from southern Mesopotamia. These tablets created in1650 to 1750 BCE, plus a additional recipes written much later. The cuneiform writing system was complex and generally only scribes who had studied for years could read and write, such as the selected government bureaucrats, priests, and merchants. so it is unlikely that the cookbooks were meant for the ordinary cook or chef. Instead, they were written to document the current practices of culinary art or Recipes to religion. In Mesopotamia, Caring for the gods was an important government obligation and food was offered daily by priestly bureaucrats acting on behalf of the king, The recipes are elaborate and often call for rare ingredients. Therefore, We may assume that they represent Mesopotamian haute cuisine meant for the royal palace or formal "Culinary Liturgy" for religious offerings. Further, We can assumed that, They simply had reasons to write down their recipes, as these recipes - as we pointed out - were intended for use in a religious context and to maintain uniformity across all temples. They are all for versions of a meat-in-sauce dish which would be served to a god in his temple, accompanied by bread (probably mixed barley and wheat) and date cakes, etc. The god (probably Marduk in this instance, as he was the city god of Babylon) would eat behind closed curtains. Leftovers would go to the king. It was only in 1995 that Bottero published a full translation and commentary; and discussion will no doubt continue. It does seem clear, however, that these fragments of evidence should not be interpreted as reflecting the food of the common people of the time.There are also other several sources you can use to find information on the foods, agricultural practices, and dining customs of ancient world to understand deeply and clearly.

 

These Yale tablets are damaged and contain words that scholars have been unable to translate. They are difficult guides because so many parts are missing. Nonetheless, They are the single best evidence of how dishes dating back to about 4000 years might have been prepared. Most of the recipes were now by guesses based on scientific, archaeological, biological and other literary evidences. The present state of the research tells only little about the sauces, seasonings and condiments used in Mesopotamian cookery. One thing is sure, that without writing, recipes cannot survive. Yet the absence of written recipes does not rule out an interest in gastronomic matters of the existence of sophisticated culinary techniques. For example, the ancient Egyptians apparently felt no need to write down their recipes, yet we find instructive traces of their cooking methods in tombs dating from as early as the fourth millennium.

 

From stone tablets to digital ones, recipes have always been an essential part of cooking. Cookbooks may be general, or may specialize in a particular cuisine or category of food. may be written by individual authors, who may be chefs, cooking teachers, or other food writers; they may be written by collectives; or they may be anonymous. A question I’ve asked myself many times is: ‘how will technology impact cookbooks?’ Will they become obsolete, or will there always be space for food-stained volumes of recipes stacked on a kitchen shelf? However, Ask any food lover what books lie on their bedside table, and you’re almost guaranteed that at least one will be a cookbook. Yes, Mesopotamian priest or chief cook probably kept all these clay tablets on his bedside which demonstrate Recipes for meat and vegetarian dishes, and a few stews. The first tablet YBC 4644, includes 25 recipes for stews, 21 are meat stews and 4 are vegetable stews. The recipes list the ingredients and the order in which they should be added, but does not give measures or cooking time - they were clearly meant only for experienced chefs. the second tablet, YBC 8958, has seven recipes which are very detailed. The text is broken in several places and the name of the second recipe is missing, but it is a dish with small birds, maybe partridges.

 

 

{{When we consider pre Christian Srilanka's food habits, Before the evaluation of Sinhala race from the combination of Arians and Dravidians [Tamils],

 

we find a sketch of how the ancient hunters and food gatherers cooked their meals by Dr Deraniyagala [Balangoda Man / Photo - 01 ] and Also Dr Raj Somadeva discovered an ancient House with a kitchen at Ranchamadama in Uda Walawe hillock, the charcoal off the cooking was C 14 dated to over 1000 BC. The utensils used by the lady of the house for preparation [Grinding, mixing and blending etc] of food was published by him [Photo - 02] Remain of Deer and Moose was also found during the excavations, which included fired pottery and beads, perhaps worn by the lady of the house. Small quartz cutters and scrapers were also found, these were used for preparation and eating of food such as meat and fruits etc. The earliest written mention of food was in the Mahavamsa Chapter 7.21, the circumstances under which the first meal taken by the Vijaya [500 BC] and his men as described: "When he [Vijaya] said, ‘These men are hungry,’ she [Kuveni] showed them rice and other (food) and goods of every kind that had been in the ships of those traders whom she had devoured. (VIJAYA’s) men prepared the rice and the condiments, and when they had first set them before the prince they all ate of them" The condiments available to flavour food other than pepper and salt are such as Turmeric, Cinnamon, Ginger etc. as mentioned in inscriptions and ancient text.}}

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 13 WILL FOLLOW

   

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 13 "பண்டைய சுமேரியரின் உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "Food Habits Of Ancient Sumer continuing"

 

 

இன்று சிரியா, ஈராக் மற்றும் துருக்கி ஆகிய பகுதிகளே, இன்று நாம் சமையலில் பயன்படுத்தும் பல பொருட்களுக்கு பூர்வீகம் ஆகும். கடந்த 24 மணிநேரத்தில் நீங்கள் உண்ணும் கலோரிகளில் 50 சதவிகிதம், இந்த பகுதியில் முதலில் வளர்க்கப்பட்ட காய்கறிகள் அல்லது விலங்குகளிலிருந்து வந்திருக்கும் என்று நான் சொல்லுகிறேன். அதை சரி பார்க்க, யேல் சமையல் பலகை ஒன்றில் ஒரு சமையல் குறிப்பை இனிப் பார்ப்போம்.

 

"தலையையும் பாதத்தையும் அகற்று, உடலை விரித்து பறவையை கழுவு, பின் இரைப்பை, இதயம், கல்லீரல், நுரையீரல் போன்றவற்றை பிடுங்கி ஒதுக்கி வை, பின் இரைப்பையை பிரித்து துப்பரவு செய், அடுத்து, அந்த பறவையின் உடலை அலசி [கழுவி] அதை தட்டையாக கிடத்து, ஒரு சட்டி எடுத்து அதற்குள் பறவையின் உடலையும் இரைப்பையையும் மற்றும் இதயம், கல்லீரல், நுரையீரலையும் போட்டு பின் அடுப்பில் வைக்கவும்"

 

ஆனால் நீர் அல்லது கொழுப்பு சேர்த்து அடுப்பில் வைக்க வேண்டும் என்பது குறிப்பிடப்பட வில்லை. இது ஒரு பொதுவான பழக்கப்பட்ட சமையல் என்பதால், அறிவுறுத்தல் ஒன்றும் தேவையில்லை என அதிகமாக விட்டிருக்கலாம்? சமையல் குறிப்பு மீண்டும் இப்படி தொடர்கிறது:

 

"முதலாவது கொதித்தலின் அல்லது கொழுப்பில் பழுப்பாய் வறுத்த பின், மீண்டும் சட்டியை நெருப்பில் வை, புதிய தண்ணீரால் சட்டியை கழுவு, பாலை நன்றாய் அடிச்சு சட்டியில் விட்டு பறவையுடன் நெருப்பில் வை, பின் சட்டியை எடுத்து வடி, சாப்பிட முடியாத பறவையின் பகுதிகளை வெட்டி ஏறி, மற்றவைக்கு உப்பு சேர், அவையை சட்டியில் பாலுடனும் கொஞ்ச கொளுப்புடனும் இடு, மேலும் இதனுடன் சில ஏற்கனவே கழுவி உரித்து வைக்கப்பட்ட அரூத அல்லது அருவதா என்ற மூலிகையை சேர். [சதாப்பு இலை / இப்பயிர் மலைப் பிரதேசங்களில்செளிப்பான காடுகளில் இயற்கையாக வளர்கிறது. இது வரட்சியைத்தாங்கக் கூடியது. அருவதா செடிகளை எல்லா வகையான மண்ணிலும் வளர்க்கலாம்], அந்த கலவை கொதிக்கத் தொடங்கியதும், அதனுடன் துண்டு துண்டாக வெட்டப்பட்ட அல்லது நறுக்கிய லீக்ஸ், மற்றும் உள்ளி, சமிடு [ரவை?], போதுமான வெங்காயம் சேர்த்து கொள்,"

 

இப்படி பறவையை சமைக்கும் அதே தருவாயில், சமைத்த உணவை பரிமாறுதலுக்கான ஆயுத்தமும் செய்யவேண்டும் என்பதால், அதன் அறிவுறுத்தல் மேலும் இப்படி தொடர்கிறது:

 

"நொறுக்கப்பட்ட தானியத்தை கழுவு, பாலில் அதை மென்மையாக்கு, அதை பிசையும் போது, உப்பு, ரவை, லீக்ஸ், உள்ளியும் அத்துடன் தேவையான பாலும் எண்ணெயும் கலந்து மென்மையான கூழாக்கி - மாவு பசையாக்கி-, அதை ஒரு சில நேரம் நெருப்பில் வாட்டு. பின் இரு துண்டுகளாக வெட்டு, பின் பறவையை தாங்கக் கூடிய பெரிய தட்டை எடு, தட்டின் அடியில் முன்னமே மேற்கூறிய வாறு தயாரிக்கப்பட்ட பிசைந்த மாவை வை, விளும்புக்கு வெளியே அது பெரிதாக தொங்க்காத வாறு பார்த்துக்கொள், அடுப்பிற்கு மேல் அதை வேக வை, ஏற்கனவே பக்குவபடுத்தப்பட்ட அந்த வெந்த பிசைந்த மாவிற்கு மேல் பறவையின் உடலையும் மற்றும் பிடுங்கி எடுத்த பகுதிகளையும் வை, அதை ரொட்டி மூடியால் மூடு. பின் அதை பரிமாறலுக்கு அனுப்பு."

 

என்கிறது. மூன்றாவது யேல் சமையல் பலகை, மிகவும் சிறியதாகவும் அதே நேரம் மிகவும் உடைந்த தாகவும் உள்ளது. இது மூன்று சமையல் குறிப்பை கொண்டுள்ளது. இது ஒரு பானையில் பறவை ஒன்றின் சமையல்கள் ஆகும். அடையாளம் காணப்படாத ஒரு வித தானியம் [butumtu?] - அதிகமாக இது பசுங்கொட்டை அல்லது அதன் மாவாக இருக்கலாம் [Pistachio Nuts or Flour]?- இறைச்சி போன்றவையை சேர்த்து சமைக்கும் ஒரு முறையாகும். என்றாலும் நின்காசியை கௌரவிக்கும் கி மு 1900 ஆண்டு துதி பாடல் ஒன்றே [Sumerian Hymn to Ninkasi] உலகின் முதல் முழுமையான, சமையல் புத்தகமாக கருதப்படுகிறது.

 

சுமேரியர்கள் பியர் மது குடிப்பதில் மிகவும் பிரியமானவர்கள். என்றாலும் உண்மையில், தற்செயலாகத்தான் இந்த சாராயத்தை கண்டு பிடித்தார்கள் என நம்பப்படுகிறது. சுமேரியர்கள் நாடோடி - வேட்டையாடுபவர்களாக முதலில் மெசொப்பொத்தேமியாவில் குடியேறி விவசாயம் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். அவர்கள் செய்த முதல் அறுவடை, ஒரு தானியம் ஆகும். இந்த தானியத்தை பேணி நீண்ட காலத்திற்கு வைத்திருப் பதற்க்காக, கி மு 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன், இந்த தானியத்தை வேகவைத்து சேமித்தனர். இப்படி வேகவைத்த இனிமையான தானியங்கள் நாளடைவில், ஈரமாகி, அதன் பின் அது ஒரு மகிழ்ச்சியான, உணர்வு தரத்தக்க, மயக்கம் தர வல்ல, பானம் ஒன்றைத் தந்தது. இதுவே உலகின் முதல் மது ஆகும். இது ஒரு தற்செயலான கண்டு பிடிப்பாகும். அதன் பின், சுமேரியன் வேகவைத்த தானியத்தை நொறுக்கி தண்ணீர் உள்ள பானை ஒன்றிற்குள் தள்ளினான். சிலவேளை, அவன் அதற்கு நறுமண பொருட்கள், பழங்கள் அல்லது தேன் போன்றவற்றை சேர்த்தான். அதன் பின் அதை புளிக்க வைத்து மது தயாரித்தான்.அப்படி தயாரிக்கப்பட்ட அந்த மதுவை பானையில் இருந்து பாபிலோனியன், சில ஆண்டுகள் கழித்து, ஒரு உறிஞ்சி மூலம் குடித்து மகிழப் பழகினான் என அறிஞர்கள் கூறுகிறார்கள்.

 

சுமேரியர்களால், தமது “வாய் நிரப்பும் பெண்மணி" என போற்றப்படும், "மது பெண் தெய்வ" மான நின்காசியை துதித்து போற்றும் சிறப்பு மிக்க - உலகின் முதல் முழுமையான, சமையல் புத்தகமாக கருதப்படும் - ஒரு துதி பாடல், மது வடித்தலுக்கான சேர்மானங்களையும் செய்முறையையும் [recipe for brewing] வரிசையாக எடுத்துக் கூறி, அந்த பண்டைய பெண் தெய்வத்தை அப்பாடல், பாராட்டுகிறது. இது புளிக்கச் செய்யப்பயன் படும் பொருள் முதல், ஊறவைத்தல், நொதித்தல், வடித்தல் என்பனவற்றின் விபரங்களை ஒவ்வொன்றாகத் வரிசையாகத் தருகிறது. பொதுவாக பண்டைய மெசொப்பொத்தேமியாவில் மது வடிப்போர் / காய்ச்சுவோர் பெண்களாக இருந்தார்கள், அதிகமாக நின்காசியின் பெண் குருவே இவர்கள். மேலும் அங்கு துணை உணவாக மது,வீட்டில் பெண்களால் வடிக்கப்பட்டது அல்லது காய்ச்சப்பட்டது. எனவே வீட்டு பணிகளுடன் மேல் அதிகமாக அவர்கள் தாம் வடித்த அந்த ஒரு வகைச் சாராயத்தை / பியர் மது பானத்தை [beer] விற்கவும் அவர்களால் முடியும். அதாவது சுமேரிய பெண்கள் தவறணை காப்பாளராகவும் அன்று இருக்கக் கூடியதாக இருந்தது.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 14 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 13 "Food Habits Of Ancient Sumer continuing"

 

 

Many of the ingredients we use in cooking today are native to the regions of Syria, Iraq, and Turkey. I'd say 50 percent of the calories you eat in the last 24 hours should have come from vegetables or animals that were originally grown in this area. To verify that, let's look at a recipe from a Yale cookbook.

 

"Remove the head and feet. Open the body and clean the birds, reserving the gizzards and the pluck [heart, liver, and lungs]. Split the gizzards and clean them. Next rinse the birds and flatten them. Prepare a pot and put birds, gizzards and pluck into it before placing it on the fire"

 

It does not mention whether fat or water is added - no doubt the method was so familiar that instructions were considered unnecessary - After the initial boiling or braising, the recipe continues-

 

"Put the pot back on the fire. Rinse out a pot with fresh water. Place beaten milk into it and place it on the fire. Take the pot (containing the birds) and drain it. Cut off the inedible parts, then salt the rest, and add them to the vessel with the milk, to which you must add some fat. Also add some rue [aromatic woody herbs or shrubs], which has already been stripped and cleaned. When it has come to a boil, add minced leek, garlic, samidu [Semolina?] and onion (but not too much onion)"

 

While the birds cook, preparations for serving the dish must be made -

 

"Rinse crushed grain, then soften it in milk and add to it, as you kneed it, salt, samidu, leeks and garlic along with enough milk and oil so that a soft dough will result which you will expose to the heat of the fire for a moment. Then cut it into two pieces. Take a platter large enough to hold the birds. Place the prepared dough on the bottom of the plate. Be careful that it hangs over the rim of the platter only a little. Place it on top of the oven to cook it. On the dough which has already been seasoned, place the pieces of the birds as well as the gizzards and pluck. Cover it with the bread lid [which has meanwhile been baked] and send it" to the table.

 

The third tablet contains 3 damaged recipes for the pot cooking of a bird, butumtu [unidentified grain, may be Pistachio Nuts or Flour?] and some kind of meat. However, a 3900 - year - old Sumerian poem honouring Ninkasi, the patron goddess of brewing, contains the oldest surviving complete recipe. The Sumerians were big-time beer drinkers. In fact, by accident, they discovered beer. Yes, not created, but rather discovered, or so it's been postulated. Sources indicate that the old school nomadic hunter - gatherers, of some 13,000 years ago, finally realized that they could settle - that it was more beneficial to life and yielded stability. One of their first harvested products was grain. To keep this grain, it was often baked and stored. Some 6,000 years ago, ancient text reveals that eventually it was formulated that the sweetest grain, if baked, left out, moistened, forgotten, then eaten, would produce an uplifting, cheerful feeling. Intoxication at the primal level! The first beer!

 

After this blissful discovery, baked grains were broken into pieces and stuffed into a pot. Water, and sometimes aromatics, fruit or honey, were added (creating a basic mash and wort) and left to ferment. Years later, the Babylonians fashioned what we now know as a straw, to extract the juice from the grain pulp in the pot. A not-so-distant Russian recipe is still produced today, called "kvass." The only real difference being that the fermented liquid is poured into a cask, bottle or jug.

 

The Sumerian Hymn to Ninkasi (written down in 1800 BC but presumed to be much older), who is praised as "lady who fills the mouth", is both a praise song to the 'goddess of beer' and a recipe for brewing. Brewers were female, most likely priestesses of Ninkasi, and early on, beer was brewed by women in the home as a supplement to meals. Hence In addition to household tasks, a woman might sell the beer she brewed, ie, she may be even become a tavern keeper. Also The Hymn to Ninkasi, inscribed on a nineteenth century B.C. tablet, contains a recipe for Sumerian beer. It describes the entire process from sourcing the yeast, soaking malts and grains and keeping the liquid in fermentation vessels and filtering into another vessel.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 14 WILL FOLLOW

     

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 14 "பண்டைய சுமேரியரின் உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது"" / "Food Habits Of Ancient Sumer continuing"

 

 

மனிதர்களால் தயாரிக்கப்படும் பழமையான பானங்களில் ஒன்று பியர் மது ஆகும். இரசாயன ரீதியாக உறுதிப்படுத்தப்பட்ட முதல் பார்லி பியர் மது - நவீன ஈராக்கின் ஒரு பகுதியான மெசொப்பொத்தேமியா பகுதியில் கிமு 5 ஆம் மில்லினியத்தில் இருந்து பாவனையில் இருந்தது தெரியவருகிறது. மேலும் மது தெய்வம் - நின்காசியைக் கௌரவிக்கும் 3800 / 3,900 ஆண்டுகள் பழமையான சுமேரியக் கவிதை ஒன்று பார்லி ரொட்டியில் இருந்து பியர் மது காய்ச்சும் செய்முறையையும் ஒரு வரிசைக் கிரமத்தில் வழங்குகிறது. இன்று நம்மிடம் உள்ள பழமையான செய்முறை புத்தகம் இதுவேயாகும். இது தனது வர்ணனையை இப்படி தொடர்கிறது:

 

 

"....... நின்காசி, நியே பிசைந்த மாவை [dough] ஒரு பெரிய மண்வாரி [shovel] மூலம்

குழியில் ஒன்று சேர்க்கிறாய் - பார்லி ரொட்டியையும் [bappir] தேனையும் -

நின்காசி, நியே பார்லி ரொட்டியை பெரிய சூளையில் வேக வைக்கிறாய் -

உமி தானியங்களை [hulled grains] ஒரு ஒழுங்காக குவித்து -

நியே பார்லி முளைதானியத்திற்கு [malt] தண்ணீர் விடுகிறாய் -

அங்கு பெரும் அதிகாரம் உள்ளவர்களையும்

உன் மேன்மை பொருந்திய நாய் காத்து தள்ளி விடுகிறது -

நின்காசி, நியே பார்லி முளை தானியத்தை சாடியில் ஊற வைக்கிறாய் -

அலைகள் ஏறுகின்றன, அலைகள் இறங்குகின்றன -

நின்காசி, நியே சமைத்த கூழாகிய களியை [cooked mash]

நாணல் பாயில் பரப்புகிறாய் -

சூடு தணிகிறது, குளிர்ச்சி வெற்றி கொள்கிறது -

நியே உனது இரு கையாளும் சாராயத்துக்கான

இனிக்கும் மாவூறலை [great sweet wort] வைத்து இருக்கிறாய் -

அதை தேனுடனும் திராட்சைரசத்துடனும் வடிக்கிறாய் -

நின்காசி, வடி கட்டும் பெரும் மரத்தொட்டி

ஒரு இன்பமான ஒலியை தருகிறது -

நீ சேகரிக்கும் பெரும் மரத்தொட்டியில் [large collector vat] சரியாக வைக்கிறாய்... "

 

[தமிழாக்கம் : கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்]

 

 

மேலும் இந்த பாடலில் இரண்டாவது வரியில் குறிக்கப்பட்ட தேன், அதிகமாக பேரீச்சம் பழம் சாறாக இருக்கலாம்? என பொதுவாக கருதப்படுகிறது. வாசனை சுவை கொடுப்பதற்கு இங்கு பேரீச்சம் பழம் சேர்க்கப்பட்டு இருக்கலாம்?. மேலும் இந்த பியர் மது வடித்தலின் போது சேர்க்கப்பட்ட சுமேரியரின் இரு தடவை வேகவைத்த பார்லி ரொட்டி அல்லது "பப்பிர்"க்கு [bappir] ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட நோக்கங்களை நிறைவேற்றுகிறது. ஒன்று சர்க்கரை உற்பத்திக்கான மாப்பொருளைத் தருகிறது. மற்றது அரைத்தலுக்கான புரதத்தையும், பியர் மது பானத்திற்கு சுவையையும் தருகிறது, எட்டாவது வரியில் வரும் அலைகள் ஏறி இறங்குகின்றன என்ற அசைவு - மறை முகமாக அங்கு நடைபெற்ற அரைத்தலை குறிக்கலாம்? அத்துடன் மேல் அதிக பார்லி உடன் முளை தானியமும் பப்பிரும் அப்பொழுது சேர்க்கப்பட்டு இருக்கலாம்? அத்துடன் இந்த கடைந்து செய்த மசியல் அதிகமாக சூடாகியும் இருக்கலாம்?. கூழாகிய களியை பாயில் பரப்புவது, உமியை அகற்றவும் மற்றது திரவம் வடியவும் உதவி இருக்கலாம்? அது மட்டும் அல்ல, சாராயத்துக்கான மாவூறல் நன்கு குளிர்ச்சியாக இருந்தால், நொதித்தல் அல்லது புளித்தல் திறமையாக நடை பெரும். ஏன் என்றால் உயர் வெப்பம் மாவை புளிக்க வைக்க உதவும் பொருளின் [yeast / புளிச்சொண்டியின் ] ஆற்றலை குறைத்து விடும் என்பதால் ஆகும். கடைசியில் வரும், தேனுடனும் திராட்சைரசத்துடனும் வடிக்கிறாய் என்பதில், கட்டாயம் அது திராட்சை ரசமாக இருக்க முடியாது. ஏனென்றால், திராட்சை பழம் அல்லது உலர்ந்த திராட்சையின் தோலில் இயற்கையாகவே "ஈஸ்ட்" ['yeast'] காணப்படுகிறது. ஆனால் வைனில் [wine] அப்படி அல்ல. அங்கு "ஈஸ்ட்" இன் செயற்பாடு அற்று காணப்படுகிறது. ஆகவே இது திராட்சை ரசமாக இருக்கமுடியாது. அது அதிகமாக திராட்சை பழம் அல்லது உலர்ந்த திராட்சையாக இருக்கலாம்? மரத்தொட்டி தரும் இன்பமான ஒலி அதிகமாக, சொட்டு சொட்டாக மரத் தொட்டிக்குள் வடியும் பியர் மது பானத்தின் சத்தமாக இருக்கலாம்?.

 

அது மட்டும் அல்ல, இந்த துதி பாடலில் இருந்து நாம் எப்படியான பாராட்டுதலை அல்லது புகழ்ச்சியை, "பியர் மதுபான பெண் தெய்வம் [beer goddess]" பெற்றால் என்பதையும் அறிய முடிகிறது. "நின்காசியே, நியே, வடித்த பியர் மது பானத்தை, மரத் தொட்டியில் இருந்து ஊற்றுகிறாய், அது டைகிரிஸ், யூபிரட்டீஸ் ஆறு மாதிரி வேகமாய்ப் பாய்கிறது" என்பதும் "குடிப்பவர்களிடம் ஒரு கவலையும் இல்லா, பேரின்ப மனோநிலையை ஏற்படுத்தக் கூடியதாக, அதை நீ தயாரித்து எமக்கு அளிக்கிறாய்" என்பதும் நின்காசியின் புகழைப் பாடுகிறது.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 15 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 14 "Food Habits Of Ancient Sumer continuing"

 

 

Beer became so important to ancient Mesopotamian culture that the Sumerians created a goddess of brewing and beer, Ninkasi, and one anonymous poet, smitten with her powers, penned a hymn to her in 1800 / 1900 B.C. This “Hymn to Ninkasi,”also gives us a recipe for brewing ancient Sumerian beer — the oldest recipe book we have today. It describe the production of beer from barley via bread - describes the entire process from sourcing the yeast, soaking malts and grains and keeping the liquid in fermentation vessels and filtering into another vessel as:

 

"......... Ninkasi, you are the one who handles the dough [and]

with a big shovel, Mixing in a pit, the bappir with [date] honey,.......

Ninkasi, you are the one who bakes the bappir in the big oven,

Puts in order the piles of hulled grains,.....

Ninkasi, you are the one who waters the malt set on the ground,

The noble dogs keep away even the potentates,......

Ninkasi, you are the one who soaks the malt in a jar,

The waves rise, the waves fall.....

Ninkasi, you are the one who spreads the cooked mash

on large reed mats, Coolness overcomes,....

You are the one who holds with both hands the great sweet wort,

Brewing [it] with honey [and] wine ....

Ninkasi, the filtering vat, which makes a pleasant sound,

You place appropriately on a large collector vat....."

 

In an age where few people were literate, the Hymn to Ninkasi, with its steady cadence, provided an easy way to remember the recipe for brewing beer. One began with flowing water, then made Bappir (twice-baked barley bread) and mixed it with honey and dates. Once the bread had cooled on reed mats it was mixed with water and wine before being put into the fermenter.

 

After the brew had finished the fermentation process it was placed in the filtering vat "which makes a pleasant sound" and then placed "appropriately on a collector vat" from which the filtered beer was then poured into jars. According to the hymn, the pouring of the beer was "like the onrush of the Tigris and Euphrates" which is taken to mean that, like those two rivers, beer brought life to those who drank it.

 

The hymn was most likely sung while the ancient Sumerians brewed their beer and was passed down by master brewers to their apprentices. Scholar Stephen Bertman also highlights the Sumerian proverb which maintains, "He who does not know beer, does not know what is good" and how there were over 70 varieties of beer in Babylon alone.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 15 WILL FOLLOW

    

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 15 "பண்டைய சுமேரியரின் உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது"" / "Food Habits Of Ancient Sumer continuing"

 

 

மெசொப்பொத்தேமியாவில் கண்டு எடுக்கப்பட்ட கி மு 1800 ஆண்டை சேர்ந்த களி மண் பலகை கல் ஒன்று ஒரு பெண் தனது கணவனுடன் ஒன்று கூடும் போது, சாடி ஒன்றில் இருந்து, பியர் மது பானம் குடிப்பதை தெளிவாக வரைந்து காட்டுகிறது. மெசொப்பொத்தேமியா, நகர்ப்புற உயர் வகுப்பினர் காலையிலும், அந்தியிலும் இரண்டு முக்கிய உணவையும், அத்துடன் இரண்டு சிறிய சிற்றுண்டிகளையும் சேர்த்து மொத்தமாக நாலு வேளை உணவு அருந்தினாலும், பொது மக்கள், வேலையாட்கள், குறிப்பாக விவசாயிகள் அப்படியில்லை. அவர்கள் பொதுவாக இரண்டு வேலை உணவு மட்டுமே அருந்தினார்கள். மேலும் அவர்கள் சாப்பிடும் போது, இன்றைய முள்ளுக் கரண்டிகளைப் போல - ரொட்டித் துண்டுகளை, பல உணவுகளை கூட்டி எடுக்க அதிகமாக பாவித்தாலும், பெரும்பாலும் அவர்கள் கைகளாலேயே உணவை எடுத்து உட்கொண்டார்கள். அது மட்டும் அல்ல, இறைச்சிகள், எடுத்து உண்பதற்கு ஏற்றவாறு சிறு சிறு துண்டுகளாக வெட்டப்பட்ட பின்பே பரிமாறப்பட்டது. மெசொப்பொத்தேமியா நகரங்கள் முழுவதும் தவறணைகள் இருந்தன, அங்கு வைன், பியருடன் உணவு பண்டங்களும் கூட இருந்தன. சுமேரியாவில், பெண்களே பொதுவாக, வீட்டு சமையலுக்கு பொறுப்பாக இருந்தனர்.

 

"என் மனைவி திறந்த வெளி ஆண்டவன் சன்னதியில், என் தாய் ஆற்றங்கரையில், நான் பசியில் சாகிறேன்! ["Since my wife is at the outdoor shrine and my mother is at the river, I shall die at hunger"]

 

என்ற சுமேரியன் பழமொழி இதை மேலும் உறுதிப் படுத்துகிறது. அத்துடன், அரண்மனை, ஆலய உயர் வகுப்பினர் பெரிய விலங்குகளின் மாமிசத்தை உட்கொள்ளுவதை அதிக வழக்கமாக கொண்டிருந்தனர். ஆனால், வேலையாட்களும் விவசாயிகளும் அப்படி இல்லை. மன்னர்கள் இரவில், விளக்கொளியில் அல்லது பந்த ஒளியில் விருந்துகள் [இது உலகின் முதலாவது மெல்லொளி இரவு விருந்தாக -Twilight Dinner- இருக்கலாம்?] வைத்தார்கள். இவை கை கழுவுதலுடன் ஆரம்பித்து, கை கழுவுதலுடன் முடிந்தன. மேலும் இந்த விருந்தில், விருந்தினர் தமது வகுப்புப் படிநிலைப்படி, தமது தொழில், இனம், மற்றும் அவர்களின் சமுக பொருளாதார நிலையின் படி, அந்த அந்த ஒதுக்கப்பட்ட இடங்களில் அமர்ந்தனர்.

 

சுமேரிய இலக்கியத்தில் ஆண்டவனின் உணவு, ஒரு பிரபலமான உட் பொருளாகவும் உள்ளது. மனிதனின் தேவைகளை ஒத்த தேவைகள் ஆண்டவனுக்கும் உண்டு என்ற நம்பிக்கை மெசொப்பொத்தேமியரிடம் காணப்பட்டன. ஆண்டவனுக்கு பொதுவாக நாலு வேளை உணவு படைக்கப்பட்டன. பெரிதும் சிறிதுமாக காலையில் இரு உணவும், மீண்டும் பெரிதும் சிறிதுமாக பிற்பகலிலும்,பின்னேரத்திலும் இரு உணவும் படைக்கப்பட்டன. ஒரு குறிப்பிட்ட இடைவெளியின் பின் மத குரு படையலை திருப்பி எடுத்து - அப்படி எடுத்த மிச்சத்தை? - அரச குடும்பத்தினருக்கு வழங்கினர். இதனால் இந்த உயர் வர்க்கத்தினர்கள் நாலு வேளை உணவு முறைக்கு அதிகமாக பழக்கப்பட்டு இருக்கலாம்?. பொதுவாக ஆண்டவன் உணவில் - பானங்கள், கஞ்சி, ரொட்டி, பியர், வைன், தண்ணீர், போன்றவை எல்லா நாலு வேளை படையல் உணவுடனும் சேர்க்கப்பட்டன. பால் அதிகமாக காலையில் மட்டுமே படைக்கப்பட்டன. இவ்வாறே பண்டைய சுமேரியர்களின் உணவு பழக்கங்கள் பொதுவாக காணப்பட்டன என எம்மால் அறிய முடிகிறது.

 

தனிப்பட்ட அளவில், நாம் எல்லோரும் எம் பண்பாட்டு உணவுகளை முதன்மையாக உண்ணுகிறோம். அது எம்மை அடையாளப் படுத்துகிறது. பொதுவாக பெரும்பாலான நாம், எமது உணவுகளுடன் பழக்கப் பட்டதுடன், அது எம்மை குடும்பத்துடன் இணைப்பதுடன், எங்களுக்காக ஒரு சிறப்பு மற்றும் தனிப்பட்ட மதிப்பையும் அது வைத்திருக்கிறது. ஆகவே, உணவு என்பது ஊட்டச்சத்து மற்றும் வாழ்வாதாரம் என்பதற்கு மேல், எம் பண்பாடு, வரலாறு மற்றும் இலக்கியத்துடனும் தொடர்புடையது. இது மக்களை ஒன்று கூட்டி சமூகங்களாக ஒன்றிணைக்கிறது. அது மட்டும் அல்ல, இது இன்று ஒரு பொழுதுபோக்காகவும், ஒருவரிடம் வேட்கை அல்லது ஒரு பேரார்வத்தை ஏற்படுத்தக் கூடியதாகவும் மற்றும் ஒரு தொழிலாகவும் கூட செயல்படுகிறது [It serves as a hobby, a passion, and a profession too].

 

எமக்கு எல்லோருக்கும் வரலாற்று ரீதியாக தெரியும் ரொட்டி அல்லது பாண் மனிதன் தயாரித்த உலகின் முதல் உணவில் ஒன்று என்று. இது ஏறத்தாழ 30,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஆரம்பித்து இருக்கலாம். இது சுமேரியரின் சமையல் குறிப்பில் கூறப் பட்டுள்ளது. சுமேரியர்கள் இதை 'கறி' ஒன்றுடன் உட்க்கொண்டார்கள் என்று கி மு 1700 ஆண்டு சுமேரியன் வில்லை ஒன்று கூறுகிறது. இது நாம் இன்று உண்ணும் கறியை போன்றது. கறி (Curry) என்பது பொதுவாக குழம்பு, பிரட்டல் போன்ற வாசனைத் திரவியங்களுடன் சமைத்த ஒரு சமையலை குறிக்கிறது. இந்த கறி [kari - Curry]என்ற சொல் தமிழில் இருந்து ஆங்கிலத்துக்கு போன ஒரு சொல்லாகும். இதன் சரித்திரம் 4000 ஆண்டுகளுக்கு மேற்பட்டது. சிந்து சம வெளி மக்கள், தமது உச்ச நாகரிக கட்டத்தில், மூன்று முக்கிய சேர்மானங்களான - இஞ்சி, உள்ளி, மஞ்சள் போன்றவற்றை பாவித்து பண்டைய - கறி [the predecessor to curry] சமைத்துள்ளார்கள் என அகழ்வாராச்சி உறுதிப் படுத்துகிறது.

 

இலங்கையில் கூட, இரண்டாம் பராக்கிரமபாகு (1236-1270), தனது மதிய உணவாக பலவித கறிகளுடன் சோறு [rice and a number of curries] உட்க்கொண்டான் என முகாம் பழக்கவழக்கங்கள் [කඳවුරු සිරිත / Camping customs] என்ற குறிப்பில் பதியப் பட்டுள்ளது. அப்படியே, கண்டி அரசனால் சிறை பிடிக்கப் பட்ட ரொபெர்ட் நொக்ஸ் (Robert Knox / 1659-1679) தனது புத்தகத்தில், மலை நாட்டு கிராம வாசிகளின் பாரம்பரிய உணவாக சோறும் கறியும் இருந்ததாக குறிப்பிட்டுள்ளார். இனி "பண்டைய சிந்து சம வெளி உணவு பழக்கங்கள்" பற்றிப் பார்ப்போம்.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 16 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 15 "Food Habits Of Ancient Sumer continuing"

 

 

A clay tablet discovered in Mesopotamia dating back to 1800 BC clearly depicts a woman drinking beer from a jug while she was enjoying sex with her husband. Further we understand that In Mesopotamia, Urban elites usually, ate four times daily ,two main meals, one in the morning and one at twilight, with two smaller snacks - labourers, especially farmers out in the field, tended to have only two meals. People used bread to scoop up many foods and probably ate directly with their fingers. Meats probably were carved into serving pieces before presentation. Taverns where wine, beer and food could be enjoyed, existed throughout Mesopotamia's cities. Woman were generally responsible for cooking at home. According to one of the Sumerian proverb: "Since my wife is at the outdoor shrine and my mother is at the river, I shall die at hunger", confirm above. Palace and temple elites had access to meat from large animals more regularly than did urban workers and farmers. Kings hosted banquets at night, under the torches and oil lamps [May be the first Twilight Dinner?]. Formal dinners opened and closed with hand washing. Guests were usually anointed with perfumed oil and incense burned there. Also guests at formal banquets observed strict hierarchy and sat at specified places according to profession, ethnicity, and status at the court.

 

The gods' meals were a popular literary theme and Mesopotamians believed that gods' needs paralleled humans wants. The gods enjoyed four daily meals, large & small ones in the morning and large & small ones again in the afternoon and evening. After an appropriate interval, the priests removed the gods' meal and served the "leftovers?" to members of the royal household. Usually, the god's meal opened with beverages, porridges and bread. Beer, wine, and water were offered at all meals, milk was offered only in the morning.

On an individual level, we grow up eating the food of our cultures. It becomes a part of who each of us are. Many of us associate food from our childhood with warm feelings and good memories and it ties us to our families, holding a special and personal value for us. So, Food is so much more than just a source of nourishment and subsistence. Its richness colours culture, history, and even literature. Its unite and brings people together into communities by creating a sense of familiarity and brotherhood. Some might go so far as to say that food is one of the major forces forging a national identity. It serves as a hobby, a passion, and a profession.

 

Most of us know that bread was one of the first foods prepared by man, some 30,000 years ago. and have mentioned in Sumerian recipe too. These breads were served with some kind of spicy gravy as early as 1700 BC as per Sumerian tablets, which is similar to Indian curry. This aromatic food is a medley of colours, spices, and herbs. They can be vegetarian or fish, poultry or meat - based. But one used in Sumeria was generally meat based. In fact, from the excavations at Harappa and Mohenjo-Daro, belonging to the period between 2800 – 2000 BC, we found that “curry” one of the oldest food items in the world, was prepared in Indus Valley civilization, (or at least the predecessor to curry) more than 4,000 years ago. The name curry, originally came from kari, a word in Tamil that means sauce or gravy. Indus valley people, often used stone mortar and pestle to finely grind spices such as fennel, mustard, cumin and others. But As pointed out by historians, the curry was often eaten in Indus Valley civilization with rice, which was already being cultivated in the area nor with bread as in Sumeria.

 

Even in Sri Lanka, we find from a book called 'Kandavuru da sirita' [කඳවුරු සිරිත / Camping customs], which gives the diary of Parakrama bahu II (1236-1270), in which he lists his midday meal. It consisted of rice and a number of curries. Also, Knox (1659-1679) said rice and curry was the traditional food in an Udarata village. Now let's look at the "Food habits of Ancient Indus valley people or Harappans"

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 16 WILL FOLLOW

     

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 16 "பண்டைய சிந்து சம வெளி உணவு பழக்கங்கள்" / "Food Habits of Ancient Indus valley people or Harappans"

 

 

சிந்து சம வெளியில் வாழ்ந்த ஹரப்பான் தமது சமையல் குறிப்புகளை, அதாவது சேர்மானங்கள், செய்முறைகளை பதிந்து வைக்க வில்லை. சிந்து வெளியில் இருந்து பல முத்திரைகள் கண்டு எடுத்தாலும், அவை மிகச் சிறிய குறிப்புகளையே கொண்டிருந்தன. சுமேரியர் போல எந்த இலக்கியமும் அல்லது பெரிய குறிப்புகளும் அங்கு இதுவரை கண்டு பிடிக்கப்பட வில்லை. அது மட்டும் அல்ல, இன்னும் சிந்து சம வெளி மொழி சரியாக மொழி பெயர்க்கப்பட வில்லை. எனினும் அவை திராவிட மொழி அல்லது பழைய தமிழ் என்பதில் ஆய்வாளர்கள் பலரும், அதிகமாக எல்லோரும் உடன் படுகிறார்கள். இங்கு எழுத்து மூலமான சான்றுகள் இல்லாத நிலையில், சிந்து சம வெளி மக்களின் உணவு பழக்கங்கள் என்ன என்பதை அறிய எமக்கு அங்கு சமையல் பாத்திரங்கள், கருகிய உணவின் எச்சங்கள், விவசாய கருவிகள், மற்றும் படங்களுடன் கூடிய முத்திரைகள் போன்றவை கண்டு பிடிக்கப்பட்டனவா போன்ற கேள்விகள் எழுவது இயற்கையே.

 

அங்கு பல தரப்பட்ட அளவில், வடிவங்களில் பானைகள் கண்டு பிடிக்கப்பட்டன. அவை அதிகமாக, பலதரப் பட்ட தானியங்களை அல்லது திரவங்களை சுமக்க, சேமிக்க பாவிக்கப்பட்டு இருக்கலாம்?மேலும் அங்கு கண்டு பிடிக்கப்பட்ட துளையிடப் பட்ட பானைகள் அதிகமாக பாற்கட்டி [சீஸ்] தயாரிக்க பாவிக்கப்பட்டு இருக்கலாம்?அத்துடன் அங்கு கண்டு எடுக்கப்பட்ட விளும்புடன் கூடிய செம்பு மற்றும் வெண்கல தட்டுகள், அதிகமாக நகரத்தில் வாழும்,பணக்கார மேல் வகுப்பினர் தமது உணவை சாப்பிட பாவித்து இருக்கலாம்? ஹரப்பாவில் பொதுவாக மண்பாத்திரங்கள் சமைப்பதற்குப் பயன்படுத்தப் பட்டிருக்கின்றன. என்றாலும், வசதியானவர்கள் உலோகப் பாத்திரங்களை பயன்படுத்தி யிருக்கிறார்கள். அங்கு கண்டு எடுக்கப் பட்டவைகளில் இருந்து மற்றும் ஆய்வுகளில் இருந்தும், அவர்களின் முதன்மை உணவு கோதுமையையும் பார்லியையும் அடிப்படையாக கொண்டவையாக இருந்தன. இவைகள் வேகவைத்து ரோட்டியாகவும், மேலும், ஒரு வேளை, அவை நீருடன் சேர்த்து கஞ்சி அல்லது கூழ் போன்றவையாகவும் சமைத்து இருக்கலாம்.

 

குறிப்பாக, இன்றைய குஜராத் இருக்கும் பகுதிகளில், அவர்கள் உள்நாட்டு சில வகை திணை பயிர்களை விவசாயம் செய்தார்கள் என அறிய முடிகிறது. இது அதிகமாக தென் மத்திய ஆசியாவில் இருந்து அறிமுகப் படுத்தப் பட்ட பனிவரகாக [broom corn millet] இருக்கலாம். இவர்கள் காட்டு அரிசியை கால்நடைகளுக்கு உணவாக கொடுத்து இருந்தாலும், அதன் பொருட்டு, அங்கு அரிசியை பயிரிடத் தொடங்கி இருந்தாலும், அரிசி இவர்களின் முதன்மை உணவாக பிந்திய - ஹரப்பான் காலத்திலேயே பெரும்பாலும் வந்தன. அரிசி லோத்தல் மற்றும் குஜராத்தின் சில இடங்களில் பயிரிடப் பட்டிருப்பதைக் காணமுடிகிறது. பயறு, மற்றும் பட்டாணி, சுண்டல், பாசிப்பயிறு, உளுந்து போன்ற பருப்பு வகைகளும் அங்கு ஹரப்பானால் வளர்க்கப்பட்டன. அது மட்டும் அல்ல, ஹரப்பான் மக்கள் பல தரப்பட்ட பழங்கள், காய்கறிகள், வாசனைத் திரவிய பொருள்கள் [spices] உட்கொண்டனர். இவை கடுகு, கொத்தமல்லி, பேரீச்சம்பழம், இலந்தைப்பழம், வால்நட்ஸ் (WALNUTS) எனப்படும் அக்ரூட் பருப்புகள், திராட்சை, அத்தி, மற்றும் மாம்பழம், மாதுளம்பழம், வெண்டைகாய், ஊறுகாய் போட உதவும் துள்ளு எனப்படும் ஒரு முட்செடி வகையின் மலர் [caper], கரும்பு, உள்ளி, மஞ்சள், இஞ்சி, சீரகம், கறுவா போன்றவையாகும். இவை ஹரப்பான் மக்களால் வளர்க்கப்பட்டு இருக்கலாம் அல்லது தானாக வளர்ந்ததில் இருந்து பொருக்கி எடுக்கப் பட்டதாக இருக்கலாம். என்றாலும் இவைகளுக்கான சான்றுகள் குறைவாகவே காணப் படுகின்றன.

 

எப்படியாயினும், பழங்கள் - காய்கறிகளின் எச்சங்கள் அங்கு கண்டு எடுக்கப்பட்ட பானை, மட்பாண்டங்களில் காணப் பட்டது, அங்கு குறைந்தது வாழை [வாழைப்பழம்] , பேரீச்சை, பூசணி, மாதுளை, போன்றவை பாவிக்கப்பட்டது தெரிகிறது. எள், அங்கு எண்ணெய் எடுப்பதற்கு வளர்க்கப்ப ட்டன. அதே நேரம் அவர்கள் ஆளி விதை [Flaxseed] எண்ணெயும், மிருகங்களின் கொழுப்பில் இருந்து எடுக்கப்பட்ட எண்ணெய்களும் பாவித்தார்கள். கிமு.3000 ஆண்டுகளின் துவக்கத்தில் பயிரிடப்பட்டு வந்த ஆளி விதை இதய நோய், புற்றுநோய், வலிப்பு மற்றும் நீரிழிவுக்கு அருமருந்து என்றும் சொல்கிறார்கள். மொகஞ்சதாரோவில் நல்லெண்ணெய் மற்றும் கடுகு எண்ணெய்கள் பயன்படுத்தப் பட்டதாக உணவியல் அறிஞர் கே.டி. ஆசயா [Dr. K.T. Achaya] குறிப்பிடுகிறார். இவைகளுக்கு நேரடியான ஆதாரங்கள் இல்லை என்றாலும், சிந்து வெளி மக்கள், தமது ஆபரணங்களை பல பழங்களின் வடிவங்களில் செய்து அணிந்தது உறுதிப்படுத்துகிறது.

 

ஹரப்பா நகரில் காணப்பட்ட சில களஞ்சியங்கள், அங்கு பெரும் அளவு தானியங்கள் உற்பத்தி செய்து இருக்கலாம் என்பதை பறை சாற்றுகிறது. சிந்து வெளியில் காட்டு இனங்களான காட்டுப் பன்றி, மான், ஒரு வகை மீன் சாப்பிடும் பெரிய முதலை [gharial also known as the gavial] போன்ற வற்றின் எலும்புகளும் கண்டு பிடிக்கப் பட்டுள்ளன, மற்றும் ஒரு சுவாரசியமான கண்டு பிடிப்பு வாழைப்பழம் ஆகும். என்றாலும் வாழை ஹரப்பாவில் வளர்க்கப்பட்டனவா அல்லது வர்த்தகம் மூலம் வாழைப்பழம் பெறப்பட்டனவா என்பது இன்னும் தெரியாது. மேலும் நியூ கினியாவின் குக் சகதிப்பகுதி யில் (Kuk swamp) நடந்த அகழ்வாராய்ச்சிகளின் படி அங்கு வாழை குறைந்தது கி.மு 5000 முதலோ அல்லது கி.மு 8000 முதலோ பயிரிடப் பட்டிருக்கலாம் என அறியப்படுகிறது. மொகஞ்சதாரோ, ஹரப்பாவுக்கு அந்நிய நாடுகளுடன் வணிகரீதியான உறவு இருந்த காரணத்தால், கிரேக்கம் மற்றும் மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் இருந்தும் உணவுப் பொருட்கள் அறிமுகமாகி யிருக்கின்றன. சுமேரியாவுக்கு இந்தியாவில் இருந்து எள் கொண்டு போகப்பட்டிருக்கிறது. ‘ராகி’ எனப்படும் கேழ்வரகின் தாயகம் உகாண்டா. ஆப்பிரிக்காவில் இருந்து மனித இடப்பெயர்வின் போது ராகியை இந்தியாவுக்குக் கொண்டு வந்திருக்கக் கூடும் என்கிறார்கள். கி.மு 1800-ல் ராகி இந்தியாவில் உணவு தானியமாக இருந்திருப்பதை அகழ்வாய்வுகள் நிரூபணம் செய்கின்றன.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 17 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 16 "Food Habits of Ancient Indus valley people or Harappans"

 

 

The Harappans who lived in the Indus Valley civilization did not pass down their recipes, but they had various Terracotta pots of all shapes and sizes were found at Mohenjo-Daro and other Indus Valley sites. Pots were probably used to carry and store many different types of liquids and grains. Also, perforated pots, they found along with others, may have been used for cheese making. Plate with vertical sides. Copper and bronze plates were also found, probably used exclusively by wealthy upper class city dwellers. Their main staples were wheat and barley, which were presumably made into bread and perhaps also cooked with water as a gruel or porridge. In some places, particularly Gujarat, they also cultivated some native millets; possibly broomcorn millet, which may have been introduced from southern Central Asia; Though they fed wild rice to their cattle, and probably began to cultivate it, though rice does not become an important crop until Post - Harappan times. The Harappans grew lentils and other pulses (peas, chickpeas, green gram, black gram) also. The Harappans must have eaten a range of fruit, vegetables and spices: these included a variety of brassica, brown mustard greens, coriander, dates, jujube, walnuts, grapes, figs; many others, such as mango, okra, caper, sugarcane, garlic, turmeric, ginger, cumin and cinnamon, were locally available and probably grown or gathered by the Harappans, but the evidence is lacking. However, fruits and vegetables remains found in pots and pottery illustrations prove that banana, date, gourd, pomegranate were in use. Sesame was grown for oil, and linseed oil may also have been used. The people of the valley were habituated in creating ornaments in the shape of various fruits which were found during excavation, further supporting these facts. The granaries found at some Harappan cities clearly indicate that cereals were produced in large quantity.

 

However, archaeological evidence from Indus Valley sites (c. 3300 BC to 1300 BC) in present-day India and Pakistan suggests that a purely vegetarian meal will not provide a complete picture of what the Harappan people ate. “To judge from the quantity of bones left behind, animal foods were consumed in abundance: Bones of wild species such as boar, deer, and gharial also known as the gavial, and the fish-eating crocodile, are also found in Indus valley and food historian K T Achaya recorded beef, buffalo, mutton, turtles, tortoises, gharials, and river and sea fish in his magisterial history of Indian food, Indian Food: A Historical Companion (Oxford University Press, 1994). Also, Achaya writes that oilseeds such as sesame, linseed, and mustard were also grown. Another interesting find is the banana, which was first cultivated in Papua New Guinea. It is not clear if banana was cultivated in the Harappan region or if it was obtained via trade with people in the East via the trading hubs of the ancient world.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 17 WILL FOLLOW

      

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 17 "பண்டைய சிந்து சம வெளி உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "Food Habits of Ancient Indus valley people or Harappans continuing"

 

 

சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தின் மக்கள் அனைவரும் சைவ உணவு உண்பவர்கள் அல்ல என்பதும், சைவ உணவுப் பொருட்களுடன் சிந்து சமவெளி நாகரிக மக்களும் இறைச்சியை உட்கொண்டனர் என்பதும் இறந்தவர்களுக்காக வழங்கப்படும் பிரசாதங்களில் இறைச்சி சேர்க்கப்பட்டுள்ளது என்பதன் மூலம் தெளிவாகவும் உறுதிப்படுத்தப்பட்டதாகவும் தெரிகிறது.

 

மேலும் அங்கு மாட்டிறைச்சி, குறைந்தது சிலராவது சாப்பிட்டதற்கு சான்றுகள் உண்டு. அங்கு தோண்டி எடுக்கப் பட்ட தொல்பொருள்களில், ஒரு வேட்டையாடும் கருவியான, சுண்டுவில்லில் [கவண்வில் அல்லது கவட்டை / slingshot] பாவிக்கும் களிமண் பந்துக்கள், மற்றும் செம்பு மீன் கொக்கிகள், அம்புவின் நுனி, எறியும் கத்தி போன்றவை எடுக்கப் பட்டுள்ளது. அவை விலங்குகளை கொல்ல பாவிக்கப்பட்டு இருக்கலாம் என்பதை எடுத்துக் காட்டுவதுடன், அவை மேலும் சிந்து வெளி மக்கள் விவசாயிகளாக மட்டும் இன்றி, அவர்கள் ஆற்றல் வாய்ந்த, மற்றும் திறமையான வேட்டைக் காரர்களாகவும் மீனவர்களாகவும் இருந்தனர் என்பதையும் சுட்டிக் காட்டுகிறது.

 

இதுபோலவே தானியங்களை அரைக்கும் கல்திருகைகள் மொகஞ்சதாரோவில் கண்டறியப் பட்டுள்ளன. லோத்தலில் தந்தூரி அடுப்பு போன்ற சுடு அடுப்புகள் காணப் படுகின்றன. இறைச்சி பொதுவாக கால்நடையில் இருந்து வந்தன. அவை ஆடு, மாடு, பன்றி, போன்ற கால் நடைகளுடன் மற்றும் கோழி, ஆமை, பறவையும் ஆகும்.

 

மேலும் எருமைகள், செம்மறியாடு, ஆடுகள், மாடுகள் போன்றவை பால் எடுப் பதற்க்காக வளர்க்கப் பட்டன. அத்துடன் காட்டுக் கோழி, காட்டு விலங்குகளான, மான், மறிமான் (Antelope), காட்டுப்பன்றி போன்றவை அங்கு வேட்டையாடப் பட்டன. ஆறு, குளம், கடலில் இருந்து பெறப்படும் உடன் மீன் [fresh fish], மட்டி போன்ற வற்றையும் அவர்கள் உண்டார்கள். அத்துடன் பல மீன்கள் காயவிடப்பட்டன அல்லது உப்பு இடப்பட்டன. மீனுடன் அவர்கள் பழங்கள், காய்கறிகள் முதலிய வற்றையும் காயவைத்து அங்கு நிலவிய கடுமையான குளிர்காலத்தில் பாவித்தார்கள். பாறை மீன், கெழுத்தி மீன் போன்ற கடல் மீன்களின் எலும்புகள் மற்றும் ஓடுகள், சிந்து சம வெளி நாகரிகத்தை சேர்ந்த ஹரப்பா வீடுகளைச் சுற்றி கண்டு எடுக்கப்பட்டன. இவை எல்லாம் அங்கு மக்கள், கடல் உணவு உட் கொண்டதை எடுத்து காட்டுகிறது.

 

மொகஞ்சதாரோவில் கிடைத்துள்ள எலும்புக்கூடுகளின் பற்களைப் பரிசோதனை செய்த போது, அங்கு ஆண்களை விடப் பெண்கள் மிகக் குறைவாகவே உணவு உட்கொண்டிருக்கிறார்கள் என தெரிய வந்துள்ளது. மேலும் உணவுப் பண்பாடு என்ற கட்டுரையில் தமிழ் அறிஞர் அ.கா.பெருமாள் ஹரப்பா நாகரிக காலகட்ட உணவு வகைகள் பற்றித் தெளிவாக விளக்கிக் கூறியிருக்கிறார்.

 

ஹரப்பன் வீடுகளில் முற்றத்தின் வெளியில் சமையலறை செங்கல்லால் கட்டப்பட்ட அடுப்பைக் கொண்டு இருந்தன. அங்கு சமையலுக்கு பல்வேறு அளவுகளில் மட்பாண்ட பாத்திரங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டன; அதே நேரம் பணக்கார வீடுகளில் உலோக பாத்திரங்களும் பயன்படுத்தப்பட்டன. சில குறிப்பிட்ட விவசாய கருவிகளும் அங்கு கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. உதாரணமாக, அங்கு கண்டு பிடிக்கப்பட்ட தீக்கல் (Flint) அல்லது சிக்கிமுக்கிக் கல் கத்திகள் அறுவடைக்கு பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம் என இன்று ஊகிக்கப் படுகிறது.

 

அது மட்டும் அல்ல, பண்டைய காலத்தில் ஹரப்பன் காளிபங்கானில் [தற்கால தார் பாலைவனத்தில் பாயும் காகர் நதியின் தென்கரையில் அமைந்த சிந்துவெளி பண்பாட்டுக் கள நகரம் ஆகும்] உழவு செய்யப்பட்ட வயல் கிமு 3 ஆம் மில்லினியத்தின் தொடக்கத்தில் கலப்பை அங்கு பயன்பாட்டில் இருந்ததைக் எடுத்துக்காட்டுகிறது; மேலும் ஒன்றையொன்று கடக்கும் கோடுகளின் வடிவத்தில் [criss-cross] அமைந்த, ஒரு கலப்பை மூலம் தரையில் செய்யப்பட்ட நீண்ட, குறுகிய அகழிகள் [furrows], ஒரே வயலில் இரண்டு பயிர்களை வளர்க்கப் பயன்பட்டது என்பதைக் காட்டுகிறது. ஆச்சரியம் என்னவென்றால் இந்த நடைமுறை இன்றைய நவீன காலத்திலும் தொடர்வதே!

 

இன்று நமது முக்கிய உணவுகளான - உருளைக்கிழங்கு, தக்காளி, மிளகாய், புளித்த ரொட்டி [ வேகவைத்த பொருட்களை பஞ்சுபோன்றதாகவும் மென்மையாகவும் மாற்றும் நுரைமம் அல்லது நொதி கொண்ட பாண் / leavened bread], சீஸ், ஆப்பிள்கள் - உலகின் பிற பகுதிகளிலிருந்து இந்தியாவிற்கு வந்தவை ஆகும். உதாரணமாக, சிந்து சமவெளி மக்களும் மற்றும் பண்டைய இடைக்கால இந்தியாவின் மக்களும் உருளைக்கிழங்கு அல்லது தக்காளியை அறிந்திருக்க மாட்டார்கள்.

 

அதே நேரத்தில், நம் முன்னோர்கள் ஒரு காலத்தில் சாப்பிட்டவற்றில் பெரும்பாலானவை காலப்போக்கில் நம் தட்டுகளில் இருந்து மறைந்து விட்டன. இந்த மறைந்த உணவுகளில் துணைக்கண்டத்தில் ஒரு காலத்தில் வேட்டையாடப்பட்ட அல்லது வளர்க்கப்பட்ட பல விலங்குகள் இருந்துள்ளன என்பது குறிப்பிடத் தக்கது.

 

இதுவரை நாம் எடுத்துக்காட்டிய உணவுகளை நன்றாக உற்றுப் பார்த்தால், சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தை சேர்ந்த நம் முன்னோர்கள் இன்று நாம் உட்க்கொள்ளுவதையே அதிகமாக சாப்பிட்டுள்ளனர் என்பது தெளிவாகும். மாறாக, உண்மையில், அவர்கள் சாப்பிட்டதையே நாம் அதிகமாக இன்று இன்னும் சாப்பிடுகிறோம்! "விவசாய உபரிகளை உற்பத்தி செய்து கட்டுப்படுத்தும் திறன் ஆரம்பகால சிக்கலான சமூகங்கள் மற்றும் நகரங்களின் எழுச்சிக்கு ஒரு அடிப்படை காரணியாக இருந்தது." என்பதற்கு, இந்த உண்மைக்கு, சிந்து சமவெளி நாகரிகம் [கிமு 3300-1300 க்கு இடைப்பட்ட காலத்தில்,] சந்தேகமில்லாமல் ஆதாரம் காட்டுகிறது.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 18 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 17 "Food Habits of Ancient Indus valley people or Harappans continuing"

 

 

The fact that the people of the Indus Valley civilization were not all vegetarians and Along with the vegetarian food items the people of Indus valley civilization also consumed meat that was evident or confirmed from the fact that meat was included in the offerings made for the dead and there is also evidence that at least some people in Harappan sites ate beef. Also With the excavation of number of artefacts like sling balls of clay, copper fish hooks, the arrow heads, the flying knives etc strongly prove that these were required to kill and this also prove that, the Indus valley people were not only farmers, they were competent and efficient hunters and fishermen. Meat came mainly from cattle, but Included in this list are chicken, mutton, beef, pork. Buffaloes, sheep, goats and cows were reared for milk too. Along with that, they also hunted a wide range of wildfowl and wild animals such as deer, antelopes and wild boar. They also ate fish and shellfish from the rivers, lakes and the sea; as well as being eaten fresh, many fish were dried or salted. Along with fish, fruits & vegetables also dried for use in the harsh winters.– many bones and shells in hard form from marine fish such as jack and catfish etc has been found in and around the houses of the Indus valley civilization, at Harappa, far inland.

 

Harappan houses had a kitchen opening from the courtyard, with a hearth or brick-built fireplace. Pottery vessels in a range of sizes were used for cooking; in wealthy households metal vessels were also used. Few certain agricultural tools have been found. Flint blades were probably used for harvesting. A ploughed field at Early Harappan Kalibangan shows that the plough was in use by the early 3rd millennium BC; its criss-cross furrows allowed two crops to be raised in the same field, a practice that has continued into modern times.

Many of our staples today — potatoes, tomatoes, chillies, leavened bread, cheese, apples — came to India from other parts of the world. The people of the Indus Valley, as well as those of ancient and most of medieval India, for example, would not have known what to with a potato or a tomato. At the same time, much of what was once eaten by our ancestors has been taken off our plates over time, thanks to cultural and economic forces. Among these foods are a number of animals that were once hunted or reared in the subcontinent.

If you have a good look at the food and it becomes clear that our ancestors of the Indus-Valley civilization ate a lot of what we do today. Rather, we eat a lot of what they ate! So powerful that people still continue to follow that !!

 

An examination of the teeth of the skeletons found at mohenjo-daro revealed that women consumed much less food than men. Also, Tamil scholar A.K. Perumal has clearly explained the food types of the Harappa civilization period in his article 'Food Culture'. “The ability to produce and control agricultural surpluses was a fundamental factor in the rise of the earliest complex societies and cities.” For this fact, the Indus Valley Civilization [of the period between 3300-1300 BC,] bears unequivocal evidence.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 18 WILL FOLLOW

    

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 18

 

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 18 "பண்டைய சிந்து சம வெளி உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "Food Habits of Ancient Indus valley people or Harappans continuing"

 

 

சிந்துவெளியில் காணப்படும் வீடுகளில் தனி சமையல் அறை, படுக்கை அறை, குளியல் அறை முதலியன இடம் பெற்றிருந்தன. அங்கு, வீடுகளின் சமையல் அறையின் வாசல் முற்றத்தை அண்டி இருந்தன. அவை செங்கல்களால் கட்டப் பட்ட அடுப்பை கொண்டிருந்தன. அங்கு பலவித மண் பாண்டங்கள், வெவேறு அளவிலும் வெவ்வேறு வடிவத்திலும் காணப்பட்டன. பெரும் பாலான மண்பாண்டம் சக்கரத்தை சுற்றி வார்தெடுக்கப் பட்டவை. அவை நேர்த்தியான மற்றும் வழுவழுப்பான தோற்றம் உள்ளவையாகவும், அதே நேரம் அவை சுடப் பட்டதால் நல்ல வலிமையாகவும் இருந்தன. அது மட்டும் அல்ல அவை கருப்பு அல்லது சிவப்பு வர்ணம் பூசப்பட்டு இருந்தன. இவை கிண்ணம், குவளை, கோப்பை, தட்டு, பெரிய அகலமான பாத்திரம், ஜாடி போன்றவையாகும். அத்துடன் செம்பு, வெள்ளி, ஈயம் போன்றவையால் செய்யப்பட்ட பாத்திரங்களும் தோண்டி எடுக்கப் பட்டன. அவை பணக்கார குடும்பங்களால் பாவிக்கப் பட்டு இருக்கலாம். சிந்து வெளி மக்கள் தமது சமையலுக்கு எண்ணெயுடன் மற்றும் இஞ்சி, உப்பு, பச்சை குடைமிளகாய், மஞ்சள் தூள் போன்றவை பாவித்தனர்.என்றாலும் அவர்கள் நாளாந்த வாழ்க்கையில் அல்லது ஏதாவது ஒரு சிறப்பு தினத்தில் அல்லது ஆண்டவனுக்கான காணிக்கையில் அல்லது படையலில் எப்படியான உணவு சமைத்தார்கள் என்பதோ அல்லது அவையின் பெயரோ எமக்கு இன்னும் தெரியாது. ஆனால் அவையின் சேர்மானங்கள், அதாவது என்ன என்ன சேர்க்கப்பட்டன என்பதை நன்றாக அறியக் கூடியதாக உள்ளது. மெஹெர்கரில் [Mehrgarh] நடைபெற்ற அகழ்வு ஆராச்சியில், அரைக்கும் கற்கள் கண்டு பிடிக்கப் பட்டன. அவை கோதுமை, பார்லி போன்றவை அரைக்கப் பாவிக்கப் பட்டு இருக்கலாம். எனவே, அவர்கள் மாவை பாவித்து அதிகமாக ரொட்டி போன்ற ஒரு உணவை சமைத்து இருக்கலாம் என ஊகிக்க முடிகிறது. அதே போல ஹரப்பா அகழாய்வில் களிமண் கருவிகளும் தானியங்களை அரைக்கும் கல் யந்திரங்களும் அம்மி போன்ற அமைப்புடைய கல்கருவியும் கிடைத்துள்ளன. இந்த அம்மி இன்னும் இந்தியா, இலங்கை நாடுகளில் பாவனையில் இருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இது கடுகு, கொத்த மல்லி, போன்ற வாசனைத் திரவியம் பாவித்தார்கள் என்பதை உறுதிப் படுத்துகிறது. அங்கு கண்டு பிடிக்கப் பட்ட மட்பாண்ட சமையல் பாத்திரங்கள், அவர்கள் கொதிக்க வைத்தும் வேக வைத்தும் சமைத்ததை காட்டுகிறது. அத்துடன் எரிந்த எலும்பு எச்சங்கள், அவர்கள் இறைச்சியை சுட்டு சமைத்ததை - பார்பிக்யூ [BBQ] மாதிரி - எடுத்து காட்டுகிறது. மேலும் அங்கு தந்தூரி அடுப்பை போன்ற ஒன்றும் கண்டு பிடிக்கப் பட்டது. இது அதிகமாக இன்றைய தந்தூரி அடுப்பின் பழைய வடிவமாக இருக்கலாம்? அன்றைய நாளாந்த வாழ்விற்கு அடிப்படை உணவான ரொட்டி செய்ய அது பாவிக்கப் பட்டு இருக்கலாம். மேலும் கி மு 3000 ஆண்டை சேர்ந்த, தானியங்களை அரைப்பதற்க்கான மேடையும் ஹரப்பாவில் காணப்பட்டது. இது பெரும் அளவில் மா அரைத்து ரொட்டி செய்ய, நகரங்களுக்கு வழங்கியதை காட்டுகிறது. இந்த நாகரிகம் மிகவும் மேம்பட்டது. இதனால், இவர்கள் உடலிற்கு ஏற்ற தகுந்த உணவின் முக்கியத்தை கட்டாயம் அறிந்து இருக்கலாம் எனவும் நாம் நம்பலாம்.

 

கறி (Curry) பொதுவாக சோற்றுடன் உண்ணப்படும் குழம்பு, பிரட்டல், பருப்பு, கீரை, மீன்கறி போன்ற பல்வேறு பக்க உணவுகளை - வெங்காயம், இஞ்சி, மஞ்சள், உள்ளி, குடைமிளகாய், மிளகாய், கொத்த மல்லி, சீரகம், மற்றும் இது போன்ற வாசனைத் திரவியங்களுடன் சமைத்த ஒரு சமையலை குறிக்கிறது. ஆங்கிலத்திலும் இது Curry என்றே கூறப்படுகிறது. இந்த சொல் தமிழில் இருந்து ஆங்கிலத்துக்கு போன ஒரு சொல்லாகும். இதன் சரித்திரம் 4000 ஆண்டுகளுக்கு மேற்பட்டது. சிந்து சம வெளி மக்கள், தமது உச்ச நாகரிக கட்டத்தில், மூன்று முக்கிய சேர்மானங்களான - இஞ்சி, உள்ளி, மஞ்சள் போன்றவற்றை பாவித்து பண்டைய - கறி சமைத்துள்ளார்கள். மேற்கு தில்லி [west of Delhi] பகுதியில் அமைந்த பண்டைய கி மு 3000 ஆண்டை சேர்ந்த சிந்து வெளி நாகரிக நகரமான பார்மானவில் [Farmana] தோண்டி எடுக்கப்பட்ட மனித எலும்பின் பல்லையும் சமையல் பானையில் ஒட்டியிருந்த எச்சங்களையும் பரிசோதித்ததில், தொல்பொருள் ஆய்வாளர்களும் விஞ்ஞானிகளும் மஞ்சள், இஞ்சிக்கான அடையாளத்தை கண்டுள்ளார்கள். வாஷிங்டன் மாநில பல்கலைக்கழகம், வான்கூவர், அமெரிக்காவின், தொல்பொருள் ஆய்வாளரான அருனிமா காஷ்யப் [Arunima Kashyap] அவர்களும், ஸ்டீவ் வெபரும் [Steve Weber] சேர்ந்து இந்த முன்னைய கறியை கண்டு பிடித்தனர். அவர்கள் மேலும் பகுதியாக எரிந்த பூண்டு உள்ளியும் அங்கு கண்டார்கள்.மற்றும் ஒரு சான்றாக, இஞ்சியும் மஞ்சளும், ஹரப்பாவில் தோண்டி எடுக்கப்பட்ட மாட்டின் பல்லிலும் கண்டனர். கால் நடைகள் ஏன் கறி மாதிரி ஒரு உணவை உண்டான என்பது சரியாக புரியாவிட்டாலும், ஸ்டீவ் வெபர் அதற்கு ஒரு நியாயம் கற்பிக்கிறார். இன்றும் இந்த பகுதிகளிலும் மற்றும் இதர பகுதிகளிலும் மக்கள் தாம் சாப்பிட்ட உணவின் மிகுதியை தமது வீட்டிற்கு வெளியே அங்கும் இங்குமாக திரியும் மாடுகளுக்கு போடுகின்றனர். அது போல முன்பும் நடந்து இருக்கலாம் என்கிறர். ஹரப்பன் இடிபாடுகளில் வீட்டுக் கோழி அங்கு இருந்ததற்கான சான்றுகள் காணப் படுகின்றன. இது ஒரு வேளை, அங்கு கண்டு பிடித்த தந்தூரி போன்ற அடுப்பில் சமைக்கப்பட்டு இருக்கலாம். சோறு இல்லாமல் கறியா என்று நீங்கள் ஜோசிக்கலாம்? அப்படித்தான் பல தொல்பொருள் ஆய்வாளர்கள் நினைத்தார்கள். சிந்து வெளி மக்கள் ஓர் சில தானியங்களுக்கு மட்டும் - அதிகமாக கோதுமை, பார்லி போன்றவைக்கு மட்டும் கட்டுப் பட்டு இருந்ததாகவே கருதினர். ஆனால் கேம்பிரிட்ஜ் பல்கலைக்கழக தொல் பொருள் ஆய்வாளர் ஜெனிபர் பேட்ஸ் [Jennifer Bates] இதை மாற்றி அமைத்துள்ளார். அவர் இந்தியா - பிரித்தானியா கூட்டு குழுவுடன் சேர்ந்து, மேற்கு தில்லி பகுதியில் ஆய்வு செய்யும் போது, அங்கு சிந்து வெளி மக்கள் அரிசி, பயறு, பாசிப் பயறு உட்பட பல தானியங்கள் பயிரிட்டது தெரிய வந்தது. ஆகவே கறி உலகின் மிகவும் பிரபலமான உணவு மட்டும் இன்றி, அது மிகப் பழைய தொடர்ந்து பாவனையில் இருக்கும் ஒரு உணவும் ஆகும்.

 

நீங்கள் ஒரு பாரம்பரிய தமிழ் அல்லது இந்திய மதிய அல்லது இரவு உணவு ஒன்றை சாப்பிடுகிறீர்கள் என்றால் அங்கு கட்டாயம் இஞ்சி, மஞ்சள், பருப்பு இருக்கும். அத்துடன் சோறு அல்லது தினையும் அதிகமாக முடிவில் வாழைப் பழமும் இருக்கும். அப்படியானால், நாம் இன்று சாப்பிடும் உணவு, எம் முதாதையர் 4500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சாப்பிட்ட உணவிற்கும் பெரும் வேறுபாடு கிடையாது எனலாம். இனி "பண்டைய சங்க தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" பற்றிப் பார்ப்போம்.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 19 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 18 "Food Habits of Ancient Indus valley people or Harappans continuing"

 

 

Harappan houses had a kitchen opening from the courtyard, with a hearth or brick-built fireplace. Food in Indus Valley civilization was made in the utensils which included earthenware of various kinds. shapes and in a range of sizes. Most of the potteries were wheel made with fine and smooth appearances that were baked to give it strength. The potteries were painted with black or dark red slips. Such painted potteries included bowls, beakers, goblets, dishes, basins, saucers stands and jars. The excavations also include a number of vessels which are made up of Copper, silver, and lead. may be for in wealthy households. The Indus Valley peoples may be cooked with oils, ginger, salt, green peppers, and turmeric root, which would be dried and ground into an orange powder. We don't know the name of dishes they cooked in day to day life or for any special occasions or for any religious offerings in their kitchens because, mainly, we are still not able to read their language and also we are not found any literature, such as poems or written long records about their activities as Sumerian did. But we know the ingredients of their dishes and we know it very well. Also excavations in Mehrgarh have revealed grinding stones which is used in grinding wheat & barley so we can deduce that they used flour and maybe they know how to prepare Roti etc. In Harappa too they found hard stone - roller - grinders [Ammi], the design of which is still found all over India & Sri Lanka, confirm the use of spices. Also finding of pottery cooking vessel, may be used for boiling & stewing. Further charred bone remains show that they cooked meat by grilling. Also a small metre - high clay oven, instead of having a side - entry, this egg - shaped vessel's entry hole was at the top, which was narrower than its centre point. It was the ancestor of today's tandoori oven and may be used for bread - making, something fundamental to daily existence. Also Platform For Grinding Grains found at Archaeological Site Of Harappa, Indus Valley Civilization, belongs to 3rd Millennium BC, prove that they grind corn on the platforms for the city's supply of bread. This civilization was highly developed and thus many historians believe that they knew about importance of proper diet in life.

 

What is curry? The term likely derives from kari, the word for sauce in Tamil, a Dravidian language. A curry, as the Brits defined it, might be A mixture of onion, ginger, turmeric, garlic, pepper, chilies, coriander, cumin, and other spices cooked with shellfish, meat, or vegetables. But the original curry predates Europeans’ presence in India & Sri Lanka by about 4,000 years. Villagers living at the height of the Indus civilization used three key curry ingredients — ginger, garlic, and turmeric — in their cooking. This proto - curry, in fact, was eaten long before Brits defined it .But thanks to technological advances, scientists can now identify minute quantities of plant remains left behind by meals cooked thousands of years ago. It is no easy task; researchers must gather crumbling skeletons and find ancient dirty dishes before using powerful laboratory microscopes to pinpoint the ingredients of ancient meals. Examining the human teeth and the residue from the cooking pots, [from the late third millennium B.C ancient town of Farmana, west of Delhi] archaeologists, & scientists spotted the tell - tale signs of turmeric and ginger, two key ingredients, Even today, of a typical curry. Archaeologist Arunima Kashyap at Washington State University Vancouver, who, along with Steve Weber, made the recent proto-curry discovery. They also found a carbonized clove of garlic. They found additional supporting evidence of ginger and turmeric use on ancient cow teeth unearthed in Harappa, one of the largest Indus cities, located in Pakistan west of the border with India. Why would cattle be eating curry - style dishes? Weber notes that in the region today, people often place leftovers outside their homes for wandering cows to munch on. The Harappan ruins also contain evidence of domesticated chickens, which were likely cooked in those tandoori - style ovens and eaten. And what would a proto - curry be without a side of rice? Many archaeologists once thought that Indus peoples were restricted to a few grains like wheat and barley. But Cambridge University archaeologist Jennifer Bates, part of a joint Indian - U.K. team, has been examining the relative abundance of various crops at two village sites near today’s Masudpur, also west of Delhi. She found that villagers cultivated a wide array of crops, including rice, lentils, and mung beans. we now know that curry is not only among the world’s most popular dishes; it also may be the oldest continuously prepared cuisine on the planet.

 

If you are having a proper Tamil or Indian lunch or dinner, there is good chance that your food will contain ginger or turmeric or lentils. You have rice or millet and maybe even a banana to top it off. If so, the food that we eat today is no different from the ones eaten by our ancestors who lived in the Indus - Saraswathi region, 4500 years back. Let us now look at the "food habits of ancient Sangam Tamils".

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam

Athiady, Jaffna]

 

PART : 19 WILL FOLLOW

   

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 19 "பண்டைய சங்க தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "Food Habits of Ancient Sangam Tamils"

 

 

சங்க கால உணவுகள் பற்றி சிந்திக்கும் போது, தமிழர்கள் அன்று உட்கொண்ட உணவு வகைகள் பற்றி சங்க இலக்கியங்கள் என்ன கூறுகின்றன என்ற கேள்வி மனதில் இயற்கையாகவே ஒருவரின் மனதில் எழும். அவ்வகையில், கிழங்குகள், அரிசி மற்றும் விலங்கு உணவுகள் அடிப்படையில் தமிழர்களின் தொன்மையான உணவாகும் என்பதை அங்கு அறிய முடிகிறது. ‘சோறு’ என்றால் சமைத்த அரிசி. சமைத்த அரிசி, காஞ்சி முதல் கன்னியாகுமரி வரை உள்ள தமிழர்களின் சாதாரண உணவாக தென்படுகிறது. கடியலூர் உருத்திரங் கண்ணனார் எழுதிய ‘பெரும்பாணாற்றுப்படை’ என்ற சங்க இலக்கியத்தில் இது குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. காஞ்சி நகரின் அகலமான சாலை ஓரங்களில் மலைகள் போல யானைகளுக்கு உணவளிக்க சோறு சேகரித்து வைத்திருந்ததையும், அங்கு சில சமயங்களில் குரங்குகள் தலையிட்டு சோறை எடுத்துச் சென்றன என்றும் கவிஞர் கண்ணனார் தனது பாடலில் விவரிக்கிறார்.

 

காழோர் இகழ் பதம் நோக்கி கீழ, நெடும் கை யானை நெய் மிதி கவளம், கடும் சூல் மந்தி கவரும் காவில் . . . .[393 - 395] மற்றொரு புகழ்பெற்ற சங்க காலப் புலவரான மாங்குடி மருதனார், தனது 'மதுரைக்காஞ்சி'யில் வடநாட்டு மன்னர்களுடன் போர் புரிந்த ஆரியப் படை கடந்த நெடுஞ்செழியன் காலத்தில் தமிழர்களின் நாகரீகமான வாழ்க்கை முறைகளையும் அவர்களின் உணவுப் பழக்க வழக்கங்களையும் எடுத்துரைத்துள்ளார். தமிழர்கள் அரிசி, பலாப்பழம் போன்ற பழங்கள் மற்றும் பல்வேறு வகையான மாம்பழங்கள், காய்கறிகள் மற்றும் உணவுக்குப் பிறகு, வெற்றிலை, பாக்கு போன்றவை தமிழர்களின் உணவுப் பழக்கம் என்று கூறுகிறார்.

 

"தகை செய் தீம் சேற்று இன் நீர்ப் பசுங்காய், நீடுகொடி இலையினர் கோடு சுடு நூற்றினர்," [400 - 401] [உடலுக்கு அழகு செய்யும் இனிய களி கலந்த இனிய நீரையுடைய பசிய பாக்குடன் நீண்ட கொடியில் வளர்ந்த வெற்றிலை உடையவர்களும்,] "சேறும் நாற்றமும் பலவின் சுளையும், வேறு படக் கவினிய தேம் மாங் கனியும், பல் வேறு உருவின் காயும், பழனும், கொண்டல் வளர்ப்பக் கொடி விடுபு கவினி, மென் பிணி அவிழ்ந்த குறு முறி அடகும், அமிர்து இயன்றன்ன தீம் சேற்றுக் கடிகையும், புகழ் படப் பண்ணிய பேர் ஊன் சோறும், கீழ் செல வீழ்ந்த கிழங்கொடு, பிறவும், இன் சோறு தருநர் பல் வயின் நுகர" [527 - 535] [சாற்றாலும் மணத்தாலும் வேறுபட அழகு கொண்ட பலாவின் சுளையும் இனிய மாவின் பழங்களையும், பல்வேறு வடிவில் உள்ள காய்களும், பழங்களும், முகில்கள் மழைபொழிந்து வளர்த்த கொடிகள் அழகு பெற்று, மெல்லிய சுருள் விரிந்த சிறிய இலைகளையுடைய கீரைகளும், அமுதை வார்த்தாற்போல் உள்ள இனிய சாற்றையுடைய கற்கண்டுத் துண்டுகளையும், பலரும் புகழும்படி சமைத்த பெரிய இறைச்சித் துண்டுகள் கலந்த சோற்றையும், கீழே போகுமாறு வளர்ந்த கிழங்குகளுடனும் பிற உணவுகளுடனும், இனிய சோற்றினை இடுபவர்கள் கொடுத்ததைப் பெற்றவர்கள் பல இடங்களிலும் உண்ண,] எனக் கூறுகிறது 

 

ஆனால், இன்று நாம் பெருபாலும் உண்ணும் வெள்ளை அரிசியானது சாதாரண உணவாக அன்று இருக்கவில்லை. இது அரிதாக கொண்டாட்டங்கள் மற்றும் மத நிகழ்வுகளுக்கு மட்டும் பயன்படுத்தப்பட்டது. சாதாரண உணவாக, வரகு, சாமை [Little Millet], தினை, கம்பு அரிசிகள் போன்றவை சாதாரண அரிசிக்கு பதிலாக அன்று பாவனையில் இருந்தது. நிறைய பருப்பு வகைகளும் மேலும் பச்சை மிளகாயை விட மிளகு அன்று கூடுதலாக விரும்பப் பட்டது. உணவில் நிறைய மருத்துவ மூலிகைகள் பயன்படுத்தப் பட்டன. தமிழர்களுக்கு உணவே மருந்தாக இருந்தது. தென்னிந்தியாவின் முற்கால குடிமக்களான திராவிடர்கள் எந்த வகையிலும் சைவ உணவு மட்டும் உண்பவர்கள் அல்ல. உதாரணமாக, 2000 ஆண்டுகளுக்கும் மேலான சங்கக் கவிதை, அகநானூறு 107, வரிகள், 5- 10 & சிறுபாணாற்றுப்படை - 195 சங்க காலத்தில் தமிழர்கள் தடையின்றி இறைச்சி உண்டனர் என்று தெளிவாகக் குறிப்பிடுகிறது.

 

"இரும் புலி துறந்த ஏற்றுமான் உணங்கல், நெறி செல் வம்பலர் உவந்தனர் ஆங்கண், ஒலிகழை நெல்லின் அரிசியொடு ஓராங்கு, ஆன் நிலைப் பள்ளி அளை பெய்து அட்ட, வால் நிணம் உருக்கிய வாஅல் வெண் சோறு, புகர் அரைத் தேக்கின் அகல் இலை மாந்தும்" என அகநானூறு 107, வரிகள், 5-10 கூறுகிறது. அதாவது ஆண் மானினை பெரும் புலி ஒன்று கொன்று தின்றது. எஞ்சிய இறைச்சி பாறையில் காய்ந்து கிடைகின்றது. அவ்வழியே சென்ற மக்கள் அந்த இறைச்சி துண்டை கண்டு மகிழ்ந்தனர். அந்த காய்ந்த ஊனையும் முங்கில் நெல்லின் அரிசியையும் தயிரையும் சேர்த்து வெண்சோறாக்கி, அதை தேக்கின் இலையில் வைத்து உண்டனர் என்கிறது இந்த சங்கப் பாடல். அதேபோல, சிறுபாணாற்றுப்படை 189-195 ம், "வலம்பட நடக்கும் வலி புணர் எருத்தின், உரன் கெழு நோன் பகட்டு உழவர் தங்கை, பிடிக்கை அன்ன பின்னு வீழ் சிறுபுறத்துத், தொடிக் கை மகடூஉ மகமுறை தடுப்ப, இருங்கா உலக்கை இரும்பு முகம் தேய்த்த, அவைப்பு மாண் அரிசி அமலை வெண்சோறு,கவைத்தாள் அலவன் கலவையொடு பெறுகுவீர்;" (189-195) திண்ணிய கழுத்தினையுடைய ஊக்கம் மிகுந்த வலிய எருதுகளை வைத்திருக்கும் உழவரின் தங்கையான, பெண் யானையின் துதிக்கையினை ஒத்தப் பின்னல் தொங்குகின்ற சிறிய முதுகினையும், வளையணிந்த கைகளையுமுடைய பெண், தன் பிள்ளைகளைத் துணையாகக் கொண்டு உம்மைத் தடுத்து இரும்பாலான உலக்கையின் பூண் தேயுமாறு நன்றாக குற்றிய அரிசியைக் கொண்டு சமைத்த வெண்மையான சோற்றினைப் பிளந்த காலினையுடைய நண்டின் கறியோடு கலந்து சோற்றுக் கட்டியாகத் தர, நீவீர் உண்பீர் என்கிறது.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 20 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 19 "Food Habits of Ancient Sangam Tamils"

 

 

When anyone think about the food of Sangam period, the question arises in mind today is whether Sangam literature mentioned in details about the cuisine that the Tamil people had? Roots, Rice and Animal food are basically the Tamil’s ancient food as we are getting proof from Sangam literature. ‘soru’ means cooked rice. The rice in cooked form is normal food of Tamils from Kanchi to Kanyakumari tamils. This was mentioned in ‘Perumpaanaatruppadai’ a sangam literature written by Kannanar. Not only ‘soru’ is common food for tamils they even kept and stored like hills at the side of Kaanchi city’s broad roads for the purpose of feeding of elephants but some times the monkeys were intervening and taking away the food, says Poet Kannanaar as he was witnessing the scene. [The town is surrounded by protective forests.] In a grove, a monkey in her first pregnancy, eyes the elephant keeper when he is careless, and slyly steals a ball of food kept down, crushed with the feet and made with rice and ghee,[line, 393 - 395]

 

Another famous Mangudi Marudhanar, a Sangam period Poet who wrote ‘ maduraikkanji’ which has been included in ‘Sangam Poems’ narrated the life styles of Tamils and their eating habits during the period of King Nedunchezhian who waged war with the kings belong to northern parts (The king was called as Ariyap padai kadantha Nedunchezhian in Tamil means the king who won over Arya’s big army) Tamils were familiar with rice, fruits like ‘Jack fruit’ and various type of Mango varieties, Vegetables and after food ‘paan’ i.e., Betel leaves and nuts are common as food habit for tamils. The said Tamil phrase from maduraikkanji’ is given below with english translation.

 

"Some sold betel leaves from long vines along with areca nuts with sweet juice and pulp inside that" [400 - 401]

 

"Food is served to many, with sweet rice, segments of jackfruits with juice and fragrance, beautiful, sweet mangoes of various kinds, vegetables and fruits in many different shapes that grow on beautiful plants, with delicate sprouts from properly grown branches, that have opened into leaves that are nurtured by the rains, sugar cubes that are like nectar, rice cooked with meat that is praised by many, tubers that go down into the earth and others." [527 - 535]

 

However, the rice we eat today, the white one was not the standard edible crop. It was rare and used only for celebrations and religious occasions. The normal food was made with varagu, samai, thinai, kambu in place of rice today. Also the ate lot of pulses & Pepper was preferred over chilli. A lot of medicinal herbs used in food too. For Tamils medicine was not something different or a alien substance. The food itself was medicine and believe me it was tasty too. it is also understand that the early inhabitants of the south India - Dravidians - were by no means vegetarians. Over 2000 years old Sangam poem, Akananuru 107, lines, 5-10 & Sirupanatrupadai 189-195, clearly mentioned that, Tamils during the Sangam period had ate meat without any restrictions as:

 

"where a big tiger killed a stag, ate to its full, and left the flesh to dry on a wide granite boulder, making those who go on the path happy, seeds of flourishing bamboo are cooked with curds from the villages of cow herders, along with melted fatty meat and white rice, and are eaten on wide leaves of teak trees" [Akananuru 107]

 

"The younger sister of a farmer who owns mighty bulls with strong necks and victorious walk, a woman with braided hair on her small back resembling a female elephant’s trunk and bangles on her hand, will serve white rice balls, from rice pounded with an iron pestle whose ends have been blunted, served with split-legged crabs, with the help of her children, blocking you from leaving." (Sirupanatrupadai - 195). A poem by: KariKannanar, KaveryPumPattinam. The text is belongs to second century B.C. or earlier.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 20 WILL FOLLOW

  

 

 

 

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 20 "பண்டைய சங்க தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "Food Habits of Ancient Sangam Tamils continuing"

 

குறிஞ்சி மற்றும் முல்லை நிலப்பரப்புகளில் நேரடியான நெருப்புச் சமையலும், பாளை மற்றும் நெய்தல் நிலப்பரப்புகளில் பொரித்தல் மற்றும் வெயிலில் உலர்த்துதல் ஆகியவை பொதுவானவை என்பதை சங்க இலக்கியங்களிலிருந்து நாம் புரிந்துகொள்கிறோம். உதாரணமாக நெய்தல் நில மக்கள் வறுத்த மீன்கள் உண்ணுவதையும் மீனை பிற்பாடு உண்ணுவதற்கு அதைக் வெயிலில் காயவைத்து 'கருவாடு' ஆக்கியதையும் அறிகிறோம். அதேபோல இறைச்சியை எண்ணெயில் பொரிக்கும் பழக்கமும் அந்த ஆரம்ப காலத்திலேயே, அதாவது சங்க காலத்திலேயே இருந்துள்ளது. கொதிக்கும் எண்ணெயில் இறைச்சி பொரிக்கும் போது, அங்கு எழும் ஓசை நீர் நிறைந்த பொய்கையில் மழைத்துளி விழுவது போல் இருந்தது எனப் புறநானூறு, 386  

"நெடு நீர நிறை கயத்துப், படு மாரித் துளி போல, நெய் துள்ளிய வறை முகக்கவும்"

என கூறுகிறது. மேலும் இறைச்சியை இரும்புக் கழியில் சுட்டுத் தின்னும் வழக்கமும் அங்கு இருந்தது என்பதை அதே பாடலில் "சூடு கிழித்து வாடு ஊன் மிசையவு" என்ற வரி மூலமும், மேலும் பொருநராற்றுப்படை  102-105 ,  அகநானுறு 169. மூலமும் அறிகிறோம். எப்படியாயினும், அங்கு அரிசியே [சோறு] அவர்களின் பிரதான உணவாக இருந்துள்ளது. இன்று 'சாதம்’ என தமிழ் நாட்டில் பொதுவாக வழங்கப்படும் அரிசிச் சோறு, பொது வழக்கில் சோறு என்றே வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. 

"சோறு வாக்கிய கொழுங் கஞ்சி, யாறு போலப் பரந்து ஒழுகி,"

என வருணிக்கிறது பட்டினப் பாலை, வரி 44-45. இலங்கையில் இன்னும் 'சோறு' என்றே அழைக்கப் படுவதையும் கவனிக்க. அத்துடன் ஆட்டுக்கடா, மான், கோழி, உடும்பு, பன்றி போன்ற இறைச்சியையும் மற்றும், மீன், நண்டு, போன்ற கடல் உணவையும், நெய், மற்றும் பல வாசனைத் திரவியங்களுடன் சேர்த்து சமைக்கப்பட்டன. மாம்பழங்கள், பலாப்பழம், கரும்பு, தேன், போன்றவை அவர்களின் உணவிற்கு தித்திப்பை கொடுத்தன. மேலும் அவர்களின் நாளாந்த உணவாக, கிழங்கு வகைகள், மூங்கில் குழல்களில் (குழாய்களில்) பதப்படுத்தப்பட்ட எருமைத் தயிர், தேன்கூடு போன்ற இனிப்பு கேக்குகள், தேங்காய், சர்க்கரை முதலியன உள்ளீடாகவுள்ள மாப்பண்ட வேவல், ஊறுகாய், போன்றவை இருந்தன. மாங்காயில் நல்லமிளகு கலந்து கறிவேப்பிலை தாளித்து ஊறுகாய் ஆக்கும் வழக்கம் பற்றி பெரும் பாணாற்றுப்படை, வரிகள், 309-10, 

"கஞ்சக நறுமுறி அளைஇ பைந்துணர், நெடுமரக் கொக்கின் நறுவடி விதிர்த்த"

என கூறும். கள்ளு அங்கு தாராளமாக கிடைத்தன. அதை எல்லோரும் பொதுவாக குடித்தார்கள்.

“துஞ்சினார் செத்தாரின் வேறல்லர் எஞ்ஞான்றும் நஞ்சுண்பார் கள்ளுண் பவர்.” (குறள் 926)  

என்று கூறுகிறார் வள்ளுவர். அதாவது, உறங்கினவர் இறந்தவரை விட வேறுபட்டவர் அல்லர், அவ்வாறே கள்ளுண்பவரும் அறிவு மயங்குதலால் நஞ்சு உண்பவரே ஆவர் என்கிறார். என்றாலும் நாம் சங்க இலக்கியத்தை பார்க்கும் போது, அங்கு மது பானம் பண்டைய தமிழர் வாழ்வில், ஆண் பெண் இரு பாலாரிடமும், ஒரு முக்கிய பங்கு வகுத்ததை காண முடிகிறது. துணை உணவாக மது புலவர்களுக்கு வழங்கி அரசனும் சேர்ந்து உண்டு மகிழ்ந்ததை, புகழ்பெற்ற சங்க புலவர் ஒளவையார், தனது புறநானுறு 235 இல்,

"சிறியகட் பெறினே, எமக்கீயும் மன்னே;  பெரியகட் பெறினே யாம்பாடத், தான்மகிழ்ந்து உண்ணும் மன்னே;"

என்று எடுத்து உரைக்கிறார். அதாவது, சிறிதளவு கள்ளைப் பெற்றால் அதியமான நெடுமான் அஞ்சி அதை எமக்குத் தருவான்; பெருமளவு கள்ளைப் பெற்றால் எமக்கு அளித்து நாம் பாட அதைக் கேட்டு மகிழ்ந்து அவனும் உண்பான் என்கிறார் ஒளவையார். மேலும் அகநானுறு 336:

"தெண் கள் தேறல் மாந்தி மகளிர், நுண் செயல் அம் குடம் இரீஇப் பண்பின், மகிழ்நன் பரத்தைமை பாடி அவிழ் இணர்க், காஞ்சி நீழல் குரவை அயரும்"

என கூறுவதையும் காண்க, அதாவது,தெளிந்த கள்ளினைக் குடித்து, பெண்கள், நுண்ணிய தொழில் நலம் வாய்ந்த அழகிய குடத்தினை வைத்து விட்டு, தம் கணவரது நற்பண் பில்லாத பரத்தைமைகளைப் பாடி, விரிந்த பூங்கொத்துக்களை உடைய காஞ்சி மரத்தின்(Trewia nudiflora) நீழலில் குரவை [கைகோத்து ஆடப்படும்] ஆடுதலைச் செய்யும் மகளிர் என்கிறது.

தமிழர் நிலத் திணைகள் என்பவை பண்டைத் தமிழர் தமது இயற்கைச் சூழலுக்கு ஏற்ப வாழ்ந்த நிலங்களாகும். இவையை சங்க பாடல் முல்லை, குறிஞ்சி, மருதம், பாலை,  நெய்தல் என ஐந்திணையாக பிரிக்கிறது. இவ்வாறு இயற்கையாக அமைந்த வெவ்வேறு சூழ்நிலைகளில் வசித்த அக்காலத்துத் தமிழ் மக்களுடைய வாழ்க்கையும் வெவ்வேறு வகையாக இருந்தன. அதாவது, அவர்களுடைய தொழிலும் உணவும் உடையும் பண்பாடும் திணைக்கு திணை வெவ்வேறாக இருந்தன. பண்ட மாற்றமும், பயண வசதியும் ஏற்பட்ட பின்னர் தான் அனைவரும் அனைத்து உணவு வகைகளையும் சாப்பிடும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டது. அதுவரை அந்த அந்த மண்ணின் மைந்தர்க்கு அந்த மண்ணில் கிடைக்கும் உயிர்களே உணவு. கடலின் அருகே வாழ்பவனுக்கு மீன்தான் பிரதான உணவு. அப்படியே மற்றவையும். 

நன்றி 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,
அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]  

பகுதி : 21 தொடரும்

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 20 "Food Habits of Ancient Sangam Tamils continuing" 

 

We understand from sangam literature that direct fire cooking was prevalent in the Kurinji and Mullai landscapes while, frying and sun-drying were common in the Palai and Neithal landscapes. For example Neithal land people had the habit of eating fried fish and drying it as 'karuvadu', which could be used later. Similarly they fried meat too. In Purananuru 386,The poet narrates that,

"He gave us to eat, fried foods with splattering ghee drops, like drops of rain showering down on a pond brimming with water, and meat roasted on skewers. In white bowls with meat, he poured cow’s milk up to the top and it overflowed.  Other than the sweat from eating hot food, we knew nothing of the sweat of work."

and particularly lines such as: "He gave us to eat, fried meat dripping with ghee as when drops of rain shower down on a pond brimming with water," & "and meat roasted on skewers.", clearly indicate that in those early days, Tamils know cook (food) in hot fat or oil, typically in a shallow pan. as well as fastening meat on a long pointed piece of metal or wood and roasting over an open fire. All of these again confirmed by Porunaratruppadai, lines,102-105 

"knowing the time to eat, he urged us to eat cooked, thick thigh meat of sheep that were fed arukam grass twisted to ropes, and fatty, big pieces of meat roasted on iron rods." 

and Akananuru 169, lines,

"loud bandits take the leftover flesh pieces, threading them on iron rods, of a large bull elephant killed and abandoned by a tiger after it ate to its full, and many salt merchants who sell salt grown with water from the roaring ocean, roast the leftover flesh in small fires started with kindling wood, and eat it with rice cooked with sweet water from springs."

Rice was the staple and they ate it with the meats of rams, deer, fowl, iguana, fish, crabs and pigs cooked with ghee and spices. Mangoes, jackfruit, sugarcane and honey provided the sweet component to their meals. Though rice is now called "chaatam" [cooked rice-mainly in south India], During the Sangam period and in general, It is called as "choru" [boiled rice]. Note  that it is still called Soru in Sri Lanka. Pattinappalai, lines 44-45. said that:

"Thick water, drained from choru [cooked or boilled rice] poured on streets, runs like rivers, creating slush and mud".

Their foods also included edible roots, buffalo curd preserved in bamboo pipes, Sweet cakes resembling honey combs, pasties made of coconut and sugar and pickled fruits. Also Perumpanatruppadai, lines, 309-10, speaks about Mango pickles as:

"You will also receive fragrant vadu mango pickles  from tender green mangoes from tall trees."

Toddy was in abundant supply and was consumed by all classes of people.

“Slumbers are no different from the dead;  nor alcoholics from consumers of poison” (Kural 926) said Thiruvalluvar, But when we look at Sangam poems There are scores of references to indicate that alcoholic beverages played an important part in the daily lives of ancient Tamils, both men and women. The renowned poetess Avvaiyar  of the Sangam period has sung toddy as a supplement to meals in the Purananuru -235 as:

"When he had only a little toddy, he would give it to us, but now no longer; when he had ample toddy he would give it to us and then happily drink what was left to him as we sang. But now no longer"

Also a poem from Akananuru (336) mentions young women consuming toddy and dancing near a village tank beneath the shade of a kanchi tree as:

"...women  come to fetch water with their pretty pots, who drink clear liquor  talking about their men, who keep the company of concubines, as they perform kuravai dances under a kanji tree (Trewia nudiflora)....".

Tamil Lands are classified into five geographical areas, where ancient Tamils lived according to their natural environment and these were namely the mountains (kurinji), the forests (mullai), agricultural lands (marudham), the coastal areas (neidhal), and the desert (palai). Thus the lives of the Tamil people of that time who lived in different natural conditions were also of different types. That is, their profession, food, dress and culture were different from land to land. It was only after the exchange of commodities and the convenience of travel that everyone had the opportunity to eat all types of food. Until then, the food of that soil is, what come from there. Therefore, food related to each area has some variations depends on the life style of the particular people & food available there. For example, Fish is the main food for those who live near the sea. Ditto others. 

Thanks

[Kandiah Thillaivinayagalingam,
Athiady, Jaffna]

PART : 21 WILL FOLLOW

     

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 21 "பண்டைய சங்க தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "Food Habits of Ancient Sangam Tamils continuing"

 

 

பண்டைய தமிழர் நிலம் ஐந்து திணைகளாகப் பிரிக்கப்பட்டு, அந்த அந்த திணைகளில் வாழும் மக்களின் உணவு முறை அவர்களின் உழைப்புக்கும் சூழலிற்கும் ஏற்ப இருந்தன என்பதை அறிகிறோம். முல்லை நிலத்து இடையர், பசுக்களையும் ஆடுகளையும் எருமைகளையும் வளர்த்தார்கள். ஆட்டுக்கறி, உடும்புக்கறி ஆகியவற்றை சமைத்தும், குச்சியில் கோர்த்து சுட்டும் உண்டனர். விருந்தினர் வந்தால், தினையும் பாலும் சேர்த்து சமைத்த சோறு பரிமாறினர். மற்றும் சோளம்,அவரை, துவரை, தயிர், மோர், நெய் போன்றவற்றையும் உண்டு மகிழ்ந்தனர். மருதத்தில், வாழ்ந்த விவசாயிகள், நெல்லு, கரும்பு, மற்றும் காய்கறி முதலான உணவுப் பொருள்களையும் பயிரிட்டார்கள். முல்லை மலர் போன்ற முனை முறியா அரிசி சோறு, கோழி பொரியல் ஆகியவற்றை வாழை இலை, ஆம்பல் இலையில் வைத்து உண்டனர். மற்றும் கஞ்சி, தேன், பால், நெய் போன்றவற்றுடன் சேர்த்து பலவகை பதார்த்தங்கள், மாம்பழம், பலாப்பழம், வாழைப்பழம், கரும்பு போன்றவற்றையும் உணவிற்கு பாவித்தனர். உலகத்திலே எல்லாத் தேசங்களிலும் மக்கள் நாகரிகம் பெற்ற இடம் ஆற்றங்கரைகளிலும் ஏரிக் கரைகளிலுந்தான் என்று வரலாறு கூறுகிறது. இது உண்மையே. தமிழ்நாட்டிலும் மக்கள் நாகரிகம் பெற்று வளர்ந்த இடம் ஆற்றங்கரைகளும் ஏரிக்கரைகளுமே. ஆகவே, இந்த மருத நிலத்து மக்கள் கட்டிடங்களையும் மாளிகைகளையும் அரண்மனைகளையும் அமைத்துக் கொண்டு நாகரிகமாகவும் நன்றாகவும் வாழ்ந்தார்கள்.

 

நெய்தல் நிலம், ஒரு மணல் நிலம் ஆகையினால் இங்கே நெல், கேழ்வரகு முதலான தானியங்கள் விளையவில்லை. ஆகவே நெய்தல் நிலத்து மக்கள் கட்டுமரங்களிலும் படகுகளிலும் கடலில் வெகு தூரம் போய் வலைவீசி மீன் பிடித்தார்கள். கடலில் சுறா, இறால், திருக்கை முதலான மீன் வகைகள் அவர்களுக்கு உணவாக அங்கு கிடைத்தன. அவற்றைப் பிடித்து வந்து, தேவைக்கு அதிகமானவற்றை, அயல் ஊர்களில் பண்டமாற்று செய்து, அதற்குப் பதிலாக தானியங்களைப் பெற்றார்கள். மேலும் இவர்கள் அகன்ற வாயை உடைய ஜாடிகளில் வைக்கப்பட்டிருந்த அரிசி கஞ்சி அல்லது வடிசாறையும் கள்ளையும் குடித்தார்கள். குறிஞ்சி நில குறவர், மலைகளிலும் மலைச் சாரல்களிலும் நிலத்தை ஏரினால் உழாமல் மண்வெட்டியால் கொத்திக் கிளறி ஐவன நெல்லையும், தினையையும் அரிசியையும், மற்றும் பழங்கள், காய்கறி பயிர் செய்தார்கள். மலையுச்சியிலுள்ள பாறைகளில் மலைத்தேன் கிடைத்தது. வள்ளிக் கிழங்கு பயிராயிற்று.பலா மரங்களிலே பலாப்பழங்கள் கிடைத்தன. மற்றும் ஆட்டுக்கடா இறைச்சியும் அரிசியில் அல்லது தினை யரிசியிலிருந்து வடிக்கப்பட்ட ஒரு வகை கள்ளையும் குடித்தனர். அத்துடன் தேனை மூங்கிற் குழாய்களில் ஊற்றிப் பதப்படுத்தி ஒருவகை மதுவை உண்டாக்கினார்கள். பாலை நில வேடுவர், சிவப்பு அரிசியும் வேட்டையாடிய விலங்குகளையும் பொதுவாக உண்டனர். இவர்கள் சிலவேளை கடன் வாங்கி "கள்" குடித்தும் உள்ளனர் என்பதை சங்க பாடல் மூலம் அறிகிறோம்.

 

சங்க காலத்தில், தமிழ்க்குடி என்று அனைவராலும் போற்றப்படும் தமிழ் மக்களின் பண்பாட்டில் விருந்தோம்பல் சிறப்பு மிக்கதாகும். அங்கு பணக்கார மற்றும் ஏழை மக்கள், இருவரும் விருந்தினர்களை புன்முறுவலுடன் உபசரித்தனர். ஆனால் இப்போது அதன் சிறப்பு குறைந்து கொண்டே வருகின்றது. "விருந்தினரைக் கண்டால் அவர்களுக்கு ஒன்றும் அளிக்க முடியாததால் ஒளிந்து கொள்கிறேன். என் அறிவும் தடுமாற்றம் அடைகிறது" - என புறநானுறு 266, வரிகள், 11-13,

 

"விருந்துகண்டு ஒளிக்கும் திருந்தா வாழ்க்கைப், பொறிப்புணர் உடம்பில் தோன்றிஎன், அறிவுகெட நின்ற நல்கூர் மையே." என்று கூறுவதில் இருந்து அதன் சிறப்பை அறிய முடிகிறது. மகிழ்ச்சி நிரம்பிய விழாக்களில், அரசனும் செல்வந்தரும், பொதுமக்களுக்கு பல வகை இனிக்கும் ஆகாரம் வழங்கினர். இப்படி இவர்கள் கொடுத்த உணவு வகைகளைப் பற்றி, 2000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட சங்க பாடல்கள் வர்ணிக்கின்றன. இந்த பாடல்கள், பொது மக்களின் உணவையும் மற்றும் அரண்மனை விழாக்களில், கொண்டாடங்களில், திருமண விழாக்களில் சமைக்கப்பட்ட உணவையும் எடுத்து கூறுகின்றன. பண்டைய தமிழ் இலக்கியம், கி மு 700 இல் இருந்து அறியப்பட்டு இருந்தாலும், கி மு 300 - கி பி 300 இடைப்பட்ட ஆண்டிலேயே தமிழரின் உணவு பண்பாடு பற்றி சங்க இலக்கியத்தில் அறியமுடிகிறது.

 

"கடல் இறவின் சூடு தின்றும் வயல் ஆமைப் புழுக்கு உண்டும்" [63-64] மற்றும் “மீன் தடிந்து விடக்கு அறுத்து ஊன் பொரிக்கும் ஒலி முன்றில்” [177-178] போன்ற பட்டினப்பாலை அடிகள், அங்கு வறுத்த இறாலையும் வேகவைத்த ஆமையையும் உண்டார்கள் என்பதையும், பூம்புகாரின் அங்காடித் தெருவில் அமைந்து உள்ள மதுபானக் கடை முற்றத்தில், மீனையறுத்துப் பின் இறைச்சியையுமறுத்து அவ்விரண்டு தசையினையும் பொரிக்கும் ஆரவாரத்தையும் தெட்டத் தெளிவாக அது எடுத்து கூறுகிறது. மேலும் விளைந்த நெல்லை - மழலைக்குக் கஞ்சி, வளரும் பிள்ளைக்கு பச்சரிசி, பெரியவருக்கு கைக்குத்தல் புழுங்கல், பாட்டிக்கு அவல், மாலை சிற்றுண்டியாக பொரி, என நெல்லை தேவைக் கேற்றபடி தயாரிக்கவும் அறிந்து இருந்தது மட்டுமல்ல, இனிப்பு கலந்த பாலில் நனைத்த அரிசி அப்பமும், நீண்ட வெள்ளை சரங்களை போன்று அவிக்கப் பட்ட இடி அப்பமும் பெரும்பாணாற்றுப்படை, மதுரைக் காஞ்சி, சிலப்பதிகாரம் போன்ற இலக்கியங்களில் கூறப் பட்டுள்ளது. என்றாலும் இன்று அவிப்பது போன்ற நீராவியில் சமைத்த வட்ட வடிவ இடியப்பம் அன்று இருக்கவில்லை.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

பகுதி : 22 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 21 "Food Habits of Ancient Sangam Tamils continuing"

 

 

We know that the ancient Tamil land was divided into five divisions and the diet of the people living in those divisions was according to their labor and environment. The herdsmen of mullai (forest tracks) region raised cows, goats and buffaloes. They ate lamb and iguana cooked and grilled. If a guest came, rice cooked with millet and milk was served. And they enjoyed eating corn, Lablab purpureus [is a species of bean / avarai], The pigeon pea (Cajanus cajan / is a perennial legume / Tuvarai) , curd, buttermilk, ghee etc. In marudham, Farmers cultivated food items such as paddy, sugarcane, and vegetables. They ate end unbroken rice and fried chicken on banana leaves and the water lily [ambal] leaves. And along with porridge, honey, milk, ghee etc., they used to eat various foods like mango, jackfruit, banana, sugarcane etc. History tells us that people in all countries of the world have been civilized on the banks of rivers and lakes. In Tamil Nadu too, the people have been civilized on the banks of rivers and lakes. So the people of this marudham land built buildings, mansions and palaces and lived civilized and well.

 

The Neidhal land is a sandy land, so grains such as paddy and millet are not grown here. So the people of Neythal land went far out into the sea in rafts and boats and caught fish. Fish like sharks, prawns, and shrimps. Whatever extra, they bartered them in the neighboring towns for grain in return. And they drank rice gruel or toddy [Arici kañci, vaṭicāṟaiyum kaḷḷaiyum / Rice porridge or the naturally alcoholic sap of some kinds of palm, used as a beverage in tropical countries] kept in wide-mouthed jars. The Kurinji land cultivator used to plow the land in the hills and slope of hills only with a spade and cultivated crops of paddy [Mountain paddy, wild rice / ஐவன நெல் Aivaṉa nel], millet and rice [Arici], and fruits and vegetables. Mountain honey was found on the rocks at the top of the hill. Sweet potato was grown. Jackfruits were found. And they had mutton and drank toddy, distilled from rice or a type of millet. They also poured honey into bamboo pipes and processed it to make a kind of wine. In Palai land, Veddas usually ate red rice and wild animals meat hunted by them. We learn from the Sangam poems that Veddas sometimes take loans from others and drank toddy.

 

Hospitality was considered virtue and both the rich and the poor delighted in serving their guests, and ate what was left. In Purananuru 266, lines,11-13,The poet requests the king to help him immediately to remove his poverty. He feels his poverty is shameful that made him hide him while the host approaches as:

 

"O Chenni with strong horses! Please grant me rapid relief from this poverty, like you are listening to a request for help in an assembly of noble men. My thoughts are muddied within my body with all the senses, my life is twisted, and I hide myself whenever I see my guests!" On festive occasions the king and the rich held free feasts and several delicacies were offered. The food that the king provided to his court poets, soldiers and subjects is often descried in detail in over 2000 years olds Sangam poems. Several of these poems describe of foods of the common people and feasts that were prepared and served at the palaces, at festivals, and at weddings. Though, the earliest Tamil writings are traced to about 700 BC, but references to edibles and food habits abound in literature between 300 BC and 300 AD.

 

Pattinap - Palai mentions fish being sliced at the port of Pukar in the mouth of the Kaveri, and fishermen partaking of dishes of fried sweet prawns and boiled field tortoise. The staple food of the Tamils then as now seems to have been rice, supplemented with various vegetables and meats. Milk, butter and honey also seem to have been in common use. Many forms of rice were already known, like parched or flattened rice, puffed rice [is made by heating rice in a sand-filled oven], and parboiled rice [is rice that has been partially boiled in the husk]. Rice appam, a pancake soaked in sweetened milk was already well established and Idi-appam, cooked rice in the form of long white strings rather like fine noodles, is also mentioned even at this early date in ancient Sangam poems Perumpanattuppadai, Mathuraikanchi and Silappathikaram. However, Idiyappam, as traditionally known as fresh steam-cooked, a circular pattern fine rice noodles was not existed at that time.

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 22 WILL FOLLOW

     

 

 

 

[kandiah Thillaivinayagalingam]

"தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள்" / "FOOD HABITS OF TAMILS" PART / பகுதி: 22 "பண்டைய சங்க தமிழரின் உணவு பழக்கங்கள் தொடர்கிறது" / "Food Habits of Ancient Sangam Tamils continuing" [ஆங்கிலத்திலும் தமிழிலும் / In English and Tamil]

 

 

கரிய சட்டியில் இனிப்புப் பாகொடு பால் கலந்து பிடித்து அழகான வட்டமாக அப்பம் சங்க காலத்தில் சுடப்பட்ட நிகழ்வை பெரும்பாணாற்றுப்படை, வரிகள், 377-378 மூலம் நாம் அறிகிறோம். "கூவியர் பாகொடு பிடித்த, இழை சூழ் வட்டம் பால் கலந்த வை போல்" என்ற வரிகள் அதை விளக்குகின்றன.

 

உணவியல் அறிஞர் கே.டி.ஆசயா [Dr K.T. Achaya] தனது "Indian Food, A Historical Companion, The Food Industries of British India, and A Historical Dictionary of Indian Food (all published by Oxford University Press, India)" என்ற புத்தகங்களில் தோசை, வடை போன்றவை 2000 ஆண்டுகள் பழமை வாய்ந்தது என்று ஆணித்தரமாக குறிப்பிடுகிறார். எனினும் இட்டலி அப்படியில்லை என்கிறார். அது ஒரு வெளி நாட்டிலிருந்து கொண்டு வரப்பட்டது என்கிறார்.

 

கி பி 920 ஆண்டை சேர்ந்த சிவகோட்டியாச்சார்யர் எழுதிய வட்டராதனே [Sivakoti Acharya's Vaddaradhane] என்னும் பழமையான சமஸ்கிருத, கன்னட நூலில், இட்டலியை ‘இட்டலிகே' ['iddalige'] என குறிக்கப் பட்டுள்ளது. அதில் இருந்தே இட்டலி என்ற சொல் பிறந்தது என்கிறார். ஆனால், இந்த இட்டலிகே, உளுத்தம் பருப்பு மாவினால் மட்டுமே செய்யப் பட்டவை ஆகும். மேலும் இது புளிக்க வைக்கப் படவில்லை. மேலும் ஒரு பெண்ணின் வீட்டிற்கு விருந்தாளியாக சென்ற ஒரு பிரமச்சாரிக்கு உபசாரம் செய்த 18 உணவுகளில் ஒன்றாக இது குறிக்கப் பட்டுள்ளது. இதை தொடர்ந்து கி பி 1130 இல் எழுதப்பட்ட மற்றொரு சமஸ்கிருத, கன்னட நூலான, மனசொல்லசாவில் (Manasollasa) 'இட்டரிக்க' என குறிக்கப் பட்டுள்ளது. இதுவும் உளுத்தம் பருப்பு மாவினால் மட்டுமே செய்யப் பட்டவை ஆகும். இது சிறு உருண்டைகளாக, மிளகு தூள், சீரகத் தூள், பெருங்காயம் போன்றவற்றால் வாசனைப் படுத்தப் பட்டன என்கிறது. என்றாலும் இன்று இட்டலி செய்யும் முறைகளான உளுந்துடன் தீட்டப் படாத அரிசி, நீண்ட நேரத்திற்கு கலவையை புளிக்க வைத்தல், நீராவியில் முழுமையாக அவித்தல் ஆகிய இந்த மூன்று முறையும் அங்கு காணப் படவில்லை. கி பி 1250 இற்கு பின்பு தான் இப்ப நாம் செய்வது போன்ற இட்டலி நடை முறைக்கு வந்ததாக கே.டி.ஆசயா கூறுகிறார்.

 

சீன மதகுருவும், கல்வியாளரும், பயணியும், மொழிபெயர்ப்பாளருமான மற்றும் சீன காலவரிசையாளருமான சுவான்சாங் [யுவான் சுவாங் / Xuang Zang], கி பி 700 ஆண்டு வரை, இந்தியர் நீராவி சமையலை அறிந்து இருக்க வில்லை என்று மிக அழுத்தம் திருத்தமாக குறிப் பிட்டுள்ளார். கைபர் கணவாய் வழியாக இந்தியாவிற்குள் வந்த யுவான் சுவாங் காஷ்மீரம், பாடலி புத்திரம் முதலான முக்கிய பௌத்தத் தலங்களுக்குச் சென்று புத்த மதம் குறித்த ஆய்வுகளை மேற்கொண்டார். நாளந்தா பல்கலைக் கழகத்திலும் தங்கிப் பயின்றுள்ளார். பின்னர் அவர் தமிழ்நாட்டில் உள்ள காஞ்சிபுரத்தில் இருந்த பௌத்தப் பல்கலைக் கழகத்திற்கும் வந்துள்ளார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

 

இன்று நாம் எல்லோரும் உண்ணும் இட்டலி உண்மையில் இந்தோனேஷியாவில் முதலில் சமைக்கப்பட்டது என்றும், அதன் ஒரு பகுதியை ஆட்சி செய்த தென் இந்தியா அரசனின் சமையல்காரன் கி பி 800-1200 ஆண்டுகளில் நாடு திரும்பும் போது, இந்த உணவை தென் இந்தியாவிற்கு கொண்டு வந்து இருக்கலாம் என்ற ஒரு பரிந்துரையை உணவியல் அறிஞர் கே.டி.ஆசயா [Dr K.T. Achaya] முன் வைக்கிறார்.

 

மேலும் இது இந்தோனேஷியாவில் கேட்லி [Kedli ] என அப்போது அழைக்கப் பட்டது எனவும் குறிப்பிட்டுள்ளார். அத்துடன் அவர் சங்க காலத்தில் செய்யப்பட்ட தோசை அதிகமாக அரிசியை மட்டுமே பாவிக்கப் பட்டதாக இருந்ததாகவும், அது கள்ளு முதலியவற்றால் புளிக்க வைக்கப் பட்டது என்றும், கட்டாயம் உளுந்து பாவிக்கப் படவில்லை என்றும் சுட்டிக் காட்டுகிறார். மேலும் சுவாரசியமான விடயம் என்ன வென்றால், மனசொல்லசாவில் குறிக்கப் பட்ட தோசக [“dhosaka”], முற்றிலும் உளுந்தில் செய்யப் பட்டது. அரிசி அங்கு பாவிக்கப் படவே இல்லை. இந்த தோசையானது தோன்றிய இடம் தோராயமாக கர்நாடக மாநிலம் மைசூர் தான் என்றும் அதுவும் உடுப்பியில் என்றே கருதப் படுகிறது.

 

இடியப்பமும் அப்பமும் காழியர், கூவியர்களால் [காழியர் = பிட்டு வாணிகர். கூவியர் = அப்பம் சுடு வோர். பாசவர் = வெற்றிலை விற்பவர்] கடற்கரை வீதிகளில் விற்கப் பட்டதாக கூறுகிறார். இது பிந்திய சங்க இலக்கியமான சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலையில் விவரிக்கப்பட்டுள்ளது.

 

"பன்மீன் விலைஞர் வெள்ளுப்புப் பகருநர், கண்ணெடை யாட்டியர் காழியர் கூவியர்", என்ற கச்சிமாநகர் புக்க காதை, மணிமேகலை 31,32 ஆவது வரி - பல மீன்களை விற்கும் பரதவரும் வெள்ளிய உப்பு விற்போரும் கள்ளை விற்கும் வலைச்சியரும் பிட்டு வாணிகரும் அப்ப வாணி கரும் - என கூறுகிறது.

 

புளியோதரை எனப்படும் ஒரு புளி சாதம் பற்றியும் புளி, நெல்லிக்காய் சேர்ந்த ஒரு வகை பானம் பற்றியும் அங்கு விரிவாக சொல்லப் பட்டுள்ளது. கீரை, பூசனிக்காய், முருங்கைக்காய், மற்றும் மூன்று பருப்பு வகைகள் - உளுந்து, பயத்தம் பருப்பு, துவரம் பருப்பு - அங்கு பரவலாக பயன்படுத்தப் பட்டுள்ளது. அதே போல அரிசி, தயிர், தயிரில் நனைத்த வடை போன்றவையும் ஆகும். மற்றும் முக்கனிகளான மா, பலா, வாழையும் அவர்களின் உணவில் தாராளமாக இருந்தன.

 

அரசியல் சூழல் காரணமாக, ஒரே இடத்தில் பெருந்தொகையினர் பல்லாண்டுகள் வாழ நேரிட்ட போது ‘நகரம்’ ஏற்பட்டது. இத்தகைய நகரங்களில் பல, காலப்போக்கில் அழிந்து விட்டன. என்றாலும் சங்க இலக்கியமான ‘மதுரைக் காஞ்சி’ சித்திரிக்கும் மதுரை நகரம் இரண்டாயிரமாண்டுகளைக் கடந்த பின்னரும், தனக்கான அடையாளத்துடன் இன்றும் உயிர்த் துடிப்புடன் விளங்குகிறது. இரவு வேளையில், இரண்டாம் சாமத்தில், மதுரை நகரின் நிலை பற்றிய காட்சி ஒன்றை, வரிகள், 624 -627:

 

"நல்வரி இறாஅல் புரையும் மெல் அடை, அயிர் உருப்பு உற்ற ஆடு அமை விசயம், கவவொடு பிடித்த வகை அமை மோதகம், தீஞ் சேற்றுக் கூவியர்" என்று சுட்டிக்காட்டுகிறது. இந்த விவரிப்பில் ‘உணவு வணிகர்’ குறித்த குறிப்புகள் முக்கியமானவை. சங்க காலத்தில் நல்ல வரிகளையுடைய தேனிறாலை ஒக்கும் மெல்லிய இனிப்பு அடை [அடை: அரிசி, பருப்பு வகைகள், சிறு தானியங்கள் அகியவற்றை பல விதமான சேர்க்கைகளில் ஊறவைத்து, மிளகாய், உப்பு சேர்த்து அரைத்துத் தோசையைப் போல வட்டமாகச் சுட்டு எடுக்கும் உணவுப் பண்டம் அடை. கத்தரிக்காய், வாழைப்பூ, தேங்காய், வெங்காயம் ஆகியவற்றையும் மிகப்பொடியாக அரிந்து, அடையின் மீதுத் தூவிச் சமைப்பர். சம்பிரதாயமாக வெல்லம் அடையுடன் தொட்டுக் கொள்ளப்பட்டது], காய்ச்சின பாகோடே பருப்பும் தேங்காய் கூட்டி உள்ளீடாக வைத்துப் பிடித்த மோதகம் [கொழுக்கட்டை] விற்கும் வணிகர் பற்றிய தகவலுடன், இரவு நேரத்தில் மதுரை நகரில் உண்பதற்குப் பல சிற்றுண்டிக் கடைகள் இருந்தன என்று இந்த பாடல் வரிகள் மூலம் அறிய முடிகின்றது.

 

நன்றி

 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

 

பகுதி : 23 தொடரும்

 

 

"FOOD HABITS OF TAMILS" PART: 22 "Food Habits of Ancient Sangam Tamils continuing"

 

 

In Perumpanattuppadai, lines 377- 378, We find some details about Appam as: " .... in the shade, appear like round appam made with threads of rice and sugar syrup lying in milk in the dark, wide bowls of vendors who call out prices.... " Eminent food scientist Dr K.T. Achaya. His books — Indian Food, A Historical Companion, The Food Industries of British India, and A Historical Dictionary of Indian Food (all published by Oxford University Press, India), he points out authoritatively that while Dosai and Vadai have a hoary two - thousand - year history in Tamil country, Idli is a foreign import. He notes that the word Idli, might derive from ‘iddalige’, first mentioned in a Kannada work “Vaddaradhane” of Sivakotyacharya in 920 AD as iddalige, but the indications are that this was made from an urad dhal batter only, which was neither fermented, nor steamed to fluffiness. It figures as one of the eighteen items served to a brahmachari [unmarried man] who visits the home of a lady. In the subsequent Sanskrit Manasollasa (1130 AD), It is mentioned as iddarika, but again made from urad dhal flour only. It actually describes iddarika as made of fine urad flour fashioned into small balls and then spiced with pepper powder, cumin powder and asafoetida. In Karnataka, a century later, the idli is described as being 'light, like coins of high value.' But the three elements of modern Idli making are missing in all these references: use of rice grits along with urad dal, the long fermentation of the mix, and steaming the batter to fluffiness. Achaya contends that only after 1250 AD are there references to what seem to be idli as we know them.

 

The Chinese chronicler, a Buddhist monk, scholar, traveller, and translator Xuang Zang categorically stated that in 7th century AD Indians did not know the use of the steamer. Before he leaves India he travelled to Andhradesa & later proceeded to Kanchi, the imperial capital of Pallavas, and a strong centre of Buddhism in Tamil Nadu.

There is a suggestions that the Idli was developed in Indonesia, a part of which was then ruled by Hindu kings like the Pallava, Gupta, The Pala Empire [பாலப் பேரரசு 750-1162 CE was an imperial power during the post-classical period in the Indian subcontinent, which originated in the region of Bengal] and Chola in the succeeding centuries up to the 12th century. It is called Kedli there. Achaya writes that the cooks who accompanied the Kings during 800 -1200 AD, May have returned home with the recipe, and there by brought fermentation and steaming methods to South India. Also he point out that Dosai during the Sangam period was probably made only out of rice, is made out of fermented rice batter, but the fermenting agents range from toddy to yeast, never urad dal. And even more interestingly, the “dhosaka” mentioned in Manasollasa, the Chalukyan king Someswara’s massive encyclopedia about daily life in 12th century Karnataka, was made only of dhals - no rice at all. It is generally believed that dosa had its roots in the Temple Streets of Udupi, Karnataka.

 

Dr K.T. Achaya, further mentioned that both idiyappam and appam were dishes sold by kaazhiyar [காழியர்] and kuuviyar [கூவியர்] - vendors of snack foods on the seashore; it is described in post-Sangam poems such as Silappathikaram and manimekalai, for example in Manimekalai, It says, fisher folk who sells many fishes, salter who sells many heap of silvery crystalline salt, along with toddy sellers, pittu traders and appam traders were there as:

 

"பன்மீன் விலைஞர் வெள்ளுப்புப் பகருநர், கண்ணெடை யாட்டியர் காழியர் கூவியர்", where, kaazhiyar means "Dealer in the rice-preparation piṭṭu" and kuuviyar means, "those who sell Appam [rice pancakes]". Tamarind rice figures extensively, as also a drink made with tamarind and nellikai (gooseberry). Leafy greens (keerai), gourds, drumsticks and the three pulses were widely used. So were rice and curd, and vadai soaked in curds as well as the three great Tamil fruits were of course, mango, jackfruit and bananas.

 

Due to the political environment, the 'city' was formed when large numbers of people had to live in one place for many years. Many of these cities have perished over time. However, the city of Madurai, depicted in the Sangam literature ' Mathuraikkanchi [மதுரைக் காஞ்சி]', is still vibrant with its own identity even after two thousand years. we come to know from that mothakam [மோதகம்] being sold on the streets of Madurai along with Adai, which is made of lentils and rice, a type of Dosai or pancake as per Lines 624-627:

"vendors who sell delicate adais that are like honeycombs with fine lines and 'mothakams' that are made on the palms pressing fingers, with fillings of sugar syrup," ["நல்வரி இறாஅல் புரையும் மெல் அடை, அயிர் உருப்பு உற்ற ஆடு அமை விசயம், கவவொடு பிடித்த வகை அமை மோதகம், தீஞ் சேற்றுக் கூவியர்"].

 

Thanks

 

 

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]

 

PART : 23 WILL FOLLOW