Kavi arunasalam

தங்க நகை வைர நகை நிறைந்திருக்காது இங்கு தங்க வரும் பெண்மணிக்கு சுமை இருக்காது பொங்கி வரும் புன்னகைக்கு குறைவிருக்காது அது பொங்க நாம் பாத்திருந்தா பசி எடுக்காது மருமகளே வா வா உன் வலது காலை எடுத்து வைத்து வா

'நான் அவரை யார் எண்டு தானே கேட்டன். எழும்பி ஓடச் சொன்னனா?' என்று சிவறூபன் தம்பிராசாவை ‘அவர்’ என்று மரியாதையாகத்தான் இறுதியில் சொல்கிறார். ஆனால் கதாசிரியர் மட்டும் தம்பிராசாவை ‘அவன்’ என்றே இறுதிவரை குறிப்பிடுகிறார். ஏதாவது அசம்பாவிதம் நடக்குமா? எதிர்ப்புகள் வருமா? என்று பார்த்தால், கதையின் முடிவு பெரிதாக கவரவில்லை. சப்பென்று முடித்து விட்டார் இ.தியாகலிங்கம்

செய்தி சரிதானா? பெயரின் கடைசியில் ‘குற்றை’ தவறாகப் போடவில்லைத்தானே?

அதே…அதே

இறாலே புழுதானே

Wikiஇல் பார்த்தேன். ஷோபாசக்திக்கு ஹமிடாமேல் ஏன் ஒரு பிரியம் வந்தது என்பது புரியவில்லை. வாசிப்பவர்களுக்கு அவன் மேல் ஒரு பரிதாப உணர்ச்சி வருவதற்காக அப்படிச் சொல்லி இருக்கலாம். ஷோபா சக்தி அந்தவிடயத்தை அலசாமல் கடந்து சென்றிருந்தாலும் நன்றாகவே கதை சொல்லி இருந்தார் 1977இல் கில்லட்டின் கதை முடிவுக்கு வந்தது. ஏறக்குறைய அந்தக் காலத்தில்தான் ‘மண்டையில் போடுவது’ எங்களுக்குள் அறிமுகமானது

கவிஞர் கண்ணதாசன் ஒரு பாடலில் மனைவியைப் பற்றி இப்படிச் சொல்லி இருப்பார். என் கை பிடித்திவள் வந்தாள் வந்த கடன் தீர்ப்பேனோ என் காவலுக்கு இவள் நின்றாள் நின்ற கடன் தீர்ப்பேனோ என் தேவைகள் இவள் தந்தாள் தந்த கடன் தீர்ப்பேனோ பல சேவைகள் இவள் செய்தாள் செய்த கடன் தீர்ப்பேனோ என் தாய் போல் பிழை பொறுத்தாள் அந்த கடன் தீர்ப்பேனோ ஒன்றும் தெரியாதது போல் நடித்தாள் அந்த கடன் தீர்ப்பேனோ எந்தக் கடனிலும் மிகப் பெரியது நல்ல மனைவியின் சேவை அதை அடைத்திட எண்ணும் போது பல பிறவிகள் தேவை சேர்ந்து வாழும் அனைவருமே சேர்ந்து போவதில்லை. நினைவுகள் அழியாது நெஞ்சில் இருக்கும்.காலங்கள்தான் காயங்களை மாற்றும்.

ஹமிடா, ஏன் தனது மனைவியைக் கொன்றான்? அவன் நல்லவனா? கெட்டவனா? தெரியவில்லை. ஷோபா சக்தி அந்த விடயத்தை சாமர்த்தியமாகக் கடந்து சென்றிருக்கிறார். “மரணத்திற்குப் பின்பு வெளியிடுவதற்காகக் குற்றவாளியும் எதையாவது எழுதி யாரிடமாவது கொடுத்து வைத்திருக்கலாமல்லவா?” பதில் அனபெல் அருந்தும் கோப்பையில் இருந்த மதுவிடம் இருந்தது.

பதிவுக்கு நன்றி கிருபன்