ரஞ்சித்

The World Socialist Web Site won the right to send its own correspondent to the scene of the excavation of mass graves of victims of Sri Lankan military butchery under the Peoples Alliance regime of President Chandrika Kumaratunga. Priyadarshana Maddawatta of the WSWS was one among 40 journalists taken to Jaffna on Wednesday, June 16 by an air force plane. The trip was organised by the Sri Lankan Department of Information. This is an eyewitness account by Maddawatta. The day before we went to Jaffna, June 15, Somaratna Rajapaksa, who served in the North of Sri Lanka as a corporal in the army during 1995-96, when over 600 disappearances of Tamils took place, was flown to Jaffna under tight security. Rajapaksa claimed he could show the locations where the bodies of the disappeared were buried in mass graves Rajapaksa, 27 years old, disclosed the existence of mass graves in Chemmani from the dock of the Colombo High Court. He made the revelation after he was convicted and sentenced to death, along with four other members of the Sri Lankan army, for the rape and murder of a Tamil schoolgirl, Krishanthi Kumaraswamy. It was a case of multiple murder. When her mother learned that Krishanthi had been arrested at the army checkpoint on her way home from school, she rushed to the nearby army camp in search of her daughter. Krishanthi's mother, brother and a neighbour were murdered by the army the same evening. After the conviction, Rajapaksa said from the dock: “We did not kill anyone. We only buried bodies. We can show you where 300 to 400 bodies have been buried.” The area he described was Chemmani where he had served. Rajapaksa's statement in the High Court was made nearly a year ago in July 1998. But the People's Alliance (PA) regime, offering different reasons at different times, postponed an inquiry into the matter. Three magistrates appointed to conduct the inquiry refused to undertake responsibility, one after the other. This was due to “external pressure,” as they called it. This time a magistrate had to be flown from Mannar, about 150 miles south of Jaffna, which is now under virtual military rule, to supervise the excavations. In the week before his departure to Jaffna to point out the mass graves, Rajapaksa's family received continuous death threats, according to a complaint made by his wife to the police in the area. Obviously the military hierarchy, defended by the PA regime, did not want Rajapaksa to fulfil the commitment he made a year ago. Army corporal reveals torture and killings I saw Rajapaksa for the first time at the magistrate's court of Jaffna. His spat out furious denunciations of the army hierarchy, naming the personnel without restraint and accusing them in detail of the crimes they committed. He spent about an hour giving evidence in front of the magistrate, prior to his trip to show the mass graves. Although some signs of strain were visible on him, he confidently said: “I can show you how people were arrested in Ariyalai, tortured and buried.” Rajapaksa began his evidence by attesting: “I was at the Ariyalai army camp looking after civil administration. My job was to register family names and addresses and the names of the youths brought to the camp as suspected terrorists. We prepared two lists for this purpose. “Once I was given a list of names, whom Captain Lalith Hewa and Lieutenant Wijesiriwardena said were Tiger suspects. I was ordered to show the places where these people lived. I showed them the places, as I know the area very well. Thereafter a group of soldiers conducted cordon and search operations in those areas and arrested some youths. “Major Weerakkody and Major Gunasekara brought those people before two informants who were wearing masks, and the informants were asked to point out who the Tiger members were. The ones they identified were separated from the others. “Then these people, about 50 of them, were brought to a camp. Some were kept in a school building. The orders were given by Captain Lalith Hewa, Lieutenant. Wijesiriwardena and Lieutenant Thudugala. “One day they arrested the civil servant Selvaratnam, who worked at the educational department, and brought him to the camp. The next day his wife came and asked me if I had seen Selvaratnam. Although I did not know where Selvaratnam was held at the time, when I later went to the building which was used to torture people, Selvaratnam was among 25 others who were tortured there. Selvaratnam's legs were tied. He pleaded with me, saying he didn't have any Tiger connections. I asked Captain Hewa to release him. He agreed. But that same night he was killed. The next morning I saw 10 dead bodies there. “The next day another man, one Udayakumar, was arrested and brought to the camp. Later his family came and pleaded with me for his release. I went to Captain Jayawardena and asked him to release Udayakumar. That afternoon he was transferred to another camp. When I went there, the officers in charge of that camp got a radio message to release Udayakumar. By that time he was hanging from his feet inside the camp and his body was cut with razor blades. They could not release him in that condition. He was killed later by a bullet. I know the weapons they used to torture people, and I think even now I can show them to you in that building. “One day I was asked to bring a mammoty [type of spade] by Captain Lalith Hewa. When I took it to him he was with a woman who had no clothes on. This woman and her husband were brought to the camp earlier that day. Lalith Hewa had raped the woman and later attacked her and her husband with the mammoty I brought to him. Both of them died. Lalith Hewa tried to bury them there himself but he couldn't do it. Then the bodies were brought to Chemmani. I can show you where the bodies were buried. “I can show you 10 places in Chemmani where bodies are buried. The other four convicted with me can show another six places. Although I was accused of murdering Krishanthi Kumaraswamy, I did not do it. I was asked to bury her body. But at that time I didn't know that it was Krishanthi's body that I buried. “I know of two workers who worked as mechanics in a garage who were taken to the main camp and killed. I can show you the place where they were buried. “I offered to reveal these things because I am falsely convicted of the murder of Krishanthi Kumuraswamy. I did not kill her. My family and I have received several letters threatening that all of us will be destroyed if I did not withdraw the statement I made at the High Court trial. Those in the army, who committed these crimes, try to escape by accusing me of guilt. I make these statements not to betray my country or to discredit the army. I do this because of the injustice done to me. If the justice is not done to me by the judicial system of this country, I am prepared even to go before an international court to get the justice done,” Rajapaksa concluded. By the time the recording of Rajapaksa's evidence at the magistrate court was over it was late afternoon. What parents had to say When I came out of the magistrate's court, I saw more than a hundred people crying and weeping, about 150 yards away from the building, at the entrance of the pathway leading towards the courthouse. Armed soldiers were preventing them from reaching the court. I ran towards them to speak to them despite warnings not to do it. The Chairman of the Organisation of the Parents of the Disappeared, Paramanadan Selvarajah, explained to me in English what the mothers were crying about. “These mothers cannot bear the sorrow for the loss of their beloved sons and daughters. We all know that our loved ones are no more. We know that they won't come back to us. “We know that our children were not LTTE members. They were victims of this cruel war. They were taken away from us by the army before our own eyes. If the army did not bury them somewhere, where on earth are they now? We want to know what happened to them and tell the world about their fate.” By this time the soldiers rushed to me and again told me to get back to the bus, as it was being delayed waiting for me. The other journalists joined the chorus of soldiers. Those journalist colleagues were not interested in listening to these weeping people. They were interested only in capturing their sorrowful faces in their camera lenses. Then along with Rajapaksa, handcuffed to a prison officer, the journalists were taken in buses to Chemmani. The convoy stopped at the entrance to the salterate in Chemmani, which belongs to the government salt corporation, and Rajapaksa pointed out several places where he said bodies lay buried. It was clear that he was very well familiar with the site. But that day there was not much time to continue extensive diggings. The diggings were postponed till the next day. A larger crowd was at the Chemmani site waiting for the excavators to arrive. I was able to speak to some of them while the excavation was going on. I had to use the English to converse with these Tamil people. But those among them who understood English helped me record interviews in Tamil so that I could get them translated into Sinhala and English after getting back to Colombo. The father of one disappeared youth told me: “My son is Prabhakaran. When he was arrested, he was 23 years old. My son worked in a textile shop in Jaffna. When he was returning home from his work on his motor cycle, he had been arrested at the Chemmani army checkpoint. One of our family friends who had seen this informed me about the arrest on the same day. Without delay, on my bicycle, I rushed to the Ariyalai army camp. I saw the motor cycle of my son parked there. I inquired of the soldiers about my son. They said they never saw him. I pointed out to the motor cycle. They did not respond to that but insisted they did not have him in the camp. I also saw Rajapaksa inside the camp at that time.” (At this stage he broke down weeping.) Then I spoke to the Rector of St. Patrick College, Jaffna, Rev. N. Bernard, who is also the chairman of the Society for Justice and Peace in the peninsula. He said: “It is quite clear that violation of law has taken place here. The army has not acted responsibly, after they took over Jaffna from the LTTE. They have killed many innocent people, accusing them of LTTE connections. They could have allowed the law to take its course.” I pointed out to Rev. Bernard what the Major General in charge of Jaffna administration had said earlier in the day at the press conference held at Palaly airport. “He said that the people of Jaffna now have returned to normal life under the protection of the military. Is this true?” I asked. Rev. Bernard replied: “Before 1996, Jaffna was under LTTE control. What the Major calls the normal life for people in Jaffna may be the life under the horrors of war. Even today people live in great fear. Without an army permit, people cannot move about. They are in fear because they know that they could be arrested by the army at any time, accused of being an LTTE member or a supporter.” Then I spoke to the secretary of the Association for Peace and Friendship, Subramaniam Paramanadan. I inquired about the living conditions of the people of Jaffna. His reply was: “About 800,000 people lived in Jaffna before 1997. Now the population is less than 500,000. Social conditions here have deteriorated enormously. About two years ago, Dr. Selvarajah of Jaffna University published a research report on children of this region. In it he pointed out that one of every five children born in Jaffna dies before the age of five. According to a Red Cross report, over 58 percent of Jaffna's children suffer from malnutrition. Children born are underweight. These are the harsh realities of this war. “We supervise the rehabilitation programs conducted by the government. But we see this work is done by the regime having one foot firmly placed on the military and the war.” Everyday life in Jaffna I also asked an ordinary citizen about how people carry on with their daily lives. He said: “We receive a small ration from the government. Even for a family of five, this is not enough to have two meals a day for more than four days in a week. Most people starve. The prices of essential goods are at unreachable levels for most poor people. The prices go up daily. At least Rs. 7500 is needed as minimum monthly expenses of a family. But most workers cannot earn even half of that amount. “Because of the army permit system, people cannot move into other areas to get work. We are asked at the army checkpoints where we are going, whom we are going to meet, and so on. This prohibits us going in search of work,” he said. The next day, Thursday, June 17, after three hours digging started, forensic experts discovered earth that was different in colour and moisture from that of the surface bed of dry sand about three feet deep. Digging deeper, an hour later the excavators came upon the first sign of a human body, a knee covered with shreds of a trouser. And by Thursday afternoon there were clear answers. Two bodies had been uncovered at a depth of four feet. The two bodies were lying one on top of the other, with a wooden railway sleeper sandwiched between them. One skeleton had a rag that had been used as a blindfold, with the knot at the back of the head still intact. The hands of the other skeleton were tied. On Friday, June 18 morning, about 300 weeping relations gathered at the Jaffna police station to identify the bodies. It did not take long to identify those who had been murdered and buried. The skeletons were of those two men who worked as mechanics at Suppiah Ravi's garage. One was 29-year-old Rasiah Sathiskumar, the other 23 year-old Mahendran Babu. They had been arrested by the Sri Lankan military at Ariyalai on August 19, 1996. The two skeletons were identified by the garage owner Ravi and also by Shanthini, Sathiskumar's wife. This was clear corroborative evidence of what Rajapaksa had said at the magistrate's court. The excavations were abruptly suspended after the second day of digging until July 15. The nervousness of the PA regime about the revelations is quite evident. The policy of “war for peace” ties the regime more and more to the bootlaces of the military. Eyewitness account from Sri Lanka: Tamil mass graves excavated in Chemmani - World Socialist Web Site

இது மிகவும் அவசியமானது.

ரஜீவின் மரணம் தொடர்பான இந்திய அரசின் உத்தியோகபூர்வ நிலைப்பாட்டினை எதிர்த்து இந்தியாவிலிருந்து எவருமே படம் ஒன்றினை எடுக்கமுடியும் என்று யாராவது நம்புகிறீர்களா? இன்றுவரை இந்தியாவும் அதன் ஊடகங்களும் கூறிவரும் ரஜீவின் மரணம் தொடர்பான கதைகளுக்கும் இப்படத்திற்கும் இடையே என்ன வேறுபாடு இருக்கப்போகிறது? அல்லது இது எவ்விதத்தில் வேறுபடப் போகின்றது? இந்திய அரசின் தணிக்கைக் குழுவினைத் தாண்டி ஏதாவது உண்மைகளோ, ரஜீவின் மரணத்திற்கான உண்மையான காரணமோ, அல்லது ரஜீவ் ஈழத்தமிழர் மீது மேற்கொண்ட படுகொலைகளோ இப்படத்தில் காட்டப்படுவதற்குச் சந்தர்ப்பம் இருக்கின்றதா? இவை எதுவுமே இல்லையென்றால், இந்திய அரசின் உத்தியோகபூர்வ நிலைப்பாட்டினைத் தழுவி எடுக்கப்படும் இப்படத்தினை நாம் கொண்டாடி மகிழவேண்டிய தேவை என்ன?

முற்றான இனவழிப்பிற்குள்ளாக்கப்பட்டு, தமக்கான நீதிகோரி, கைகளில் இறந்த தமது உறவுகளின் உருவப்படங்களை ஏந்தி கண்ணீருடன் வீதிகளில் அலைந்து திரியும் ஒரு இனம், மற்றையவர்ளைக் கடத்திச் சென்று கொன்றுதள்ளும் கொடூரமான மனோநிலையினைக் கொண்டவர்கள் என்று எவ்வாறு இந்தியர்களால் படமாக்க முடிகிறது? இதனை தமிழர்களே ஆகா ஓகோ என்று கொண்டாடி மகிழ்வது எப்படி? இக்குப்பைக்கும், பமிலி மேன்‍-2, மட்ராஸ் கபே ஆகிய அபத்தங்களுக்கும் இடையே என்ன வித்தியாசம் இருக்கிறது? தயவுசெய்து இக்குப்பைகளைக் கொண்டாடுவதைத் தவிருங்கள்.

நீங்கள் கூறுவது புரிகிறது. தமிழர்களின் தாயகமான இணைந்த வடக்குக் கிழக்கு என்று பேசப்படும்போதெல்லாம், தமக்கும் தாயகம் வேண்டும் என்கிற கோரிக்கைகளை முஸ்லீம்கள் முன்வைத்தே வந்திருக்கிறார்கள். இக்கோரிக்கையின் பின்னால் முஸ்லீம் பெரும்பான்மைப் பிரதேசங்களை உள்ளடக்கி ஒரு முஸ்லீம் பிராந்தியத்தை உருவாக்குவது தான் என்றபோதிலும், பெரும்பாலும் இக்கோரிக்கைகள் தமிழரின் தாயக‌க் கோட்பாட்டினை சிதைக்கும் முகமாகவே அரசிலிருந்த முஸ்லீம் அமைச்சர்களான அஷ்ரப், ஹக்கீம், ஹிஸ்புள்ளா போன்றவர்களால் முன்னெடுக்கப்பட்டு வந்தது. குறிப்பாக ஹிஸ்புள்ளா போன்ற முஸ்லீம் அடிப்படைவாதிகள் கிழக்கை முற்றாக முஸ்லீம் மயப்படுத்துவதன் ஊடாக வடக்குக் கிழக்கு இணைந்த தாயகம் எனும் கோட்பாட்டினைச் சிதைப்பதே தனது தலையாய நோக்கம் என்று வெளிப்படையாகவே கூறியிருந்தார். இதனைத் தனக்குச் சார்பாகப் பாவித்த பேரினவாதம், தமிழர்கள் கேட்கும் தாயகத்தினுள் முஸ்லீம்களுக்கும் பங்கு வேண்டும் என்று கேட்பதால் எம்மால் எதனையும் தரமுடியாது என்று கையை விரித்து விட்டது. இது அரசியல் சார்ந்தது. ஆனால், தம்மில் கொல்லப்பட்டவர்களுக்கான நீதியினைத் தாருங்கள் என்று கேட்பது எமது கோரிக்கையினைப் பலவீனப்படுத்தும் என்று நாம் நம்பவில்லை. ஏனென்றால், தமிழர்களும் கொல்லப்பட்டார்கள், முஸ்லீம்களும் கொல்லப்பட்டார்கள், ஆகவே இரண்டும் சமனாக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று நீதி கூறப்போவதில்லை. இரண்டுமே விசாரிக்கப்படல் அவசியம். குறிப்பாக கிழக்கில் முஸ்லீம்கள் மீது கருணா தன்னிச்சையாக நடத்திய படுகொலைகள் விசாரிக்கப்படுவது அவசியமானது. அதனாலேயே இவ்விசாரணைகள் நடத்தப்படுதல் வேண்டும் என்கிறேன்.

ஜெருசலேமைத் தலைநகராகக் கொண்ட சுதந்திர பலஸ்த்தீனம் உருவாகாமல் ஆயுதங்களைக் கைவிடப்போவதில்லை என்று ஹமாஸ் கூறுவது மிகவும் சிக்கலானது. முதலாவது, ஜெருசலேம் நகரில் இருக்கும் முஸ்லீம்களின் அல் அக்ஸா பள்ளிவாசல் அமைந்திருக்கும் அதேவிடத்தில் யூதர்களின் வணக்கத்தலமும் இருக்கின்றது. இஸ்லாமியர்களுக்கு இப்பகுதி எவ்வளவு முக்கியமானதோ அதேயளவு முக்கியமானது யூதர்களுக்கு. ஆகவே ஜெருசலேத்தைத் தலைநகராகக் கொண்ட சுதந்திர பலஸ்த்தீனம் என்பது ஆரம்பத்திலேயே சிக்கலாகப் போகிறது. அடுத்தது, இராணுவ ரீதியில் மிகவும் பலவீனமான நிலையில் இருக்கும் ஹமாஸினால் சுதந்திரமான பலஸ்த்தீனத்தை ஆயுத ரீதியில் அடைந்துகொள்வது சாத்தியமானதா? இன்று சர்வதேசத்தில் பலஸ்த்தீனர்களுக்குச் சார்பாக திரும்பியிருக்கும் நிலைப்பாடானது அங்கிருக்கும் மக்களின் பட்டிணிச் சாவை ஒட்டிஏற்படுத்தப்பட்டது என்பதே ஒழிய ஹமாஸின் இராணுவ வல்லமையினால் ஏற்பட்டதொன்றல்ல. இன்னும் சொல்லப்போனால் பலஸ்த்தீன மக்கள் தமது உயிர்த் தியாகத்தினாலும், குருதியினாலும் சர்வதேசத்தில் ஏற்படுத்திய இத்திருப்பத்தை ஹமாஸ் தனது பிடிவாதத்தினால் நீர்த்துப் போகச் செய்ய எத்தனிப்பதாகவே எனக்குப் படுகிறது. கிழக்கு ஜெருசலேமில் விட்டுக் கொடுப்புக்களைச் செய்து, சர்வதேசம் விரும்பும் சுதந்திரப் பலஸ்த்தீனம் அல்லது இரு தேசக் கோட்பாட்டினை ஏற்றுக்கொண்டு பலஸ்த்தீனர்களுக்கான தீர்வை வழங்குவதை விடுத்து ஆயுதப் போராட்டத்தினை நீட்டித்து அழிவுகளையே ஹமாஸ் எதிர்ப்பார்ப்பதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது.

செம்மணியில் இராணுவத்தினரால் கொன்று புதைக்கப்பட்டிருக்கும் பல நூற்றுக்கணக்கான தமிழர்களின் உடல்களின் எச்சங்கள் இப்போது வெளிவர ஆரம்பித்திருப்பதனால் சர்வதேசத்திலும் உள்நாட்டிலும் இது பேசுபொருளாக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆகவே, செம்மணி மனிதப் புதைகுழிகள் நீதிமன்ற விசாரணைகளுக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்படுமிடத்து, தமது உறவுகளுக்கான நீதியும் கிடைக்கப்பெறலாம் என்கிற நம்பிக்கையிலேயே இதனை முஸ்லீம்கள் செய்யலாம். முஸ்லீம்கள் இதனைச் செய்வது செம்மணிக்கான முக்கியத்துவத்தை குறைப்பதற்காக என்று நான் நினைக்கவில்லை. தமக்கும் நீதி கிடைக்கவேண்டும் என்கிற நப்பாசையில்த்தான். அப்பாவிகளைக் கொன்று புதைத்தவர்கள் எவராக இருந்தாலும் தண்டிக்கப்பட வேண்டியவர்களே.

மாவீரர் நாளினை அனுஷ்ட்டிப்பதை அரசு நேரடியாக ஏற்றுக்கொள்ளாவிட்டாலும், போரில் கொல்லப்பட்டவர்களை உறவினர்கள் நினைவுகூர்வதைத் தாம் தடுக்கப்போவதில்லை என்றே கூறுகிறது. போரில் கொல்லப்பட்டவர்கள் என்று கூறும்போது பொதுமக்கள், போராளிகள் என்று அனைவரும் உள்ளடக்கப்படுவார்கள் என்பதை அரசு தெரிந்தே வைத்திருக்கிறது. தலைவரின் மறைவு குறித்த தெளிவான, தீர்க்கமான வெளிப்படுத்தலினை சிங்கள அரசைத் தவிர வேறு எவருமே இதுவரை செய்யத் தவறியிருக்கும் நிலையில் அவருக்கான அஞ்சலியினைச் செலுத்துவது குறித்த தயக்கம் தமிழ் மக்களிடையே இருந்து வருகிறது. இது அவர் இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறார் என்று நம்பும் அல்லது அவ்வாறு எண்ண விரும்பும் ஒரு தரப்பினரிடையே இருந்துவரும் அழுத்தங்களினால் ஏனைய தரப்புக்கள் இதுகுறித்து எதுவும் பேசாது மெளனமாகக் கடந்து செல்வது நடக்கிறதாகவே நான் எண்ணுகிறேன். தாயகத்தில் தலைவரின் உருவப்படம் வைப்பதற்கு இருக்கும் அரச எதிர்ப்பு என்பது சாதாரண போராளி ஒருவரின் மறைவினை நினைவுபடுத்த வைக்கப்படும் ஒளிப்படத்திற்கு நிகரானது என்பதனை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. தலைவரின் திருவுருவப் படத்தினை தாயகத்தில் எவர் வைத்து வணக்கம் செலுத்தினாலும் நிச்சயமாக அரசு அவர்மீது தனது கவனத்தைத் திருப்பும். தலைவர் வாழ்ந்த வீட்டினை முற்றாக இடித்தழித்து, அவரது வாழ்வுகுறித்த சிறிய அடையாளங்கள் கூட தாயகத்தில் இருக்கக் கூடாது என்பதில் கண்ணும் கருத்துமாக இருக்கும் அரசு, அவரது திருவுருவப் படத்தினை வெளிப்படையாகவே வைத்து கெள‌ரவிக்க அனுமதியளிக்கப்போவதில்லை என்பது திண்ணம். ஆகவேதான் தாயகத்தில் இதுகுறித்த முயற்சிகள் எடுக்கப்படுவதில்லை என்று நான் நினைக்கிறேன். ஆனால் புலத்திலோ அவ்வாறான அரச அழுத்தங்கள் இல்லாதபோதிலும், நான் மேலே கூறிய அவர் இருக்கிறார் என்று நம்பும், நம்ப ஆசைப்படும் ஒரு தரப்பினரிடமிருந்து வரும் எதிர்ப்பும், அவரது மறைவினை வெளிப்படுத்துவதினால் தனிப்பட்ட நலன்கள் பாதிக்கப்படும் என்று அச்சப்படும் ஒரு குழுவினரும் இதனை வெளிப்படையாக அனுஷ்ட்டிப்பதை எதிர்க்கிறார்கள். தனிப்பட்ட ரீதியில் தலைவருக்கான அஞ்சலியினை ஒவ்வொரு தமிழரும் தமது மனதில் செய்தாலே போதுமானது என்று நான் எண்ணுகிறேன். அவர் எப்போதும் எமது மனங்களில் வாழ்ந்துகொண்டிருப்பார். அவரை நினைவுகூர நாம் நாள்ப்பார்ரபதைத் தவிர்த்து முன்னோக்கிச் செல்வதே அவருக்குச் செய்யும் உயர்ந்த கெளரவிப்பாக இருக்கும்.

இந்த இளைஞனுக்கு இப்போது வயது 30 மட்டுமே ஆகிறதென்றால், இவர் 2009 ஆம் ஆண்டு 13 அல்லது 14 வயதுடன் இருந்திருக்க வேண்டும். இறுதிக் காலங்களில் கட்டாயமாகச் சேர்க்கப்பட்டவர்களில் இவரும் அடங்கலாம். இவரையொத்த வயதுடைய பல இளம் வயதினர் இராணுவத்தினரால் பிடிக்கப்பட்டுப் படுகொலை செய்யப்பட்டபின்னர் பாரிய கிடங்குகளின் அருகில் சடலங்களாக இருப்பதைப் பார்த்திருக்கிறோம். கொல்லப்பட்டவர்கள் போக இன்னும் சிலரை புணர்வாழ்வு என்கிற பெயரில் அரச இராணுவமோ அல்லது புலநாய்வுத்துறையோ தமது நடவடிக்கைகளுக்குப் பயன்படுத்தியிருக்கலாம். அல்லது இவராகவே பணத்திற்காக சட்டவிரோதக் குழுக்களுடன் இணைந்திருக்கலாம்.

மனித உருவில் வலம்வந்த இந்த மிருகங்கள் செய்தவை என்னவென்று தெரிந்தும், அவர்களுக்கு வாக்களித்து அபிவிருத்தியொன்றே போதும் எமக்கு, உரிமையும் வேண்டாம், நாடும் வேண்டாம் என்று ஒரு பகுதியினர் சில காலங்களுக்கு முன்னர் ஆர்ப்பரித்து வந்தனர். இன்று இந்த மிருகங்களின் உண்மையான ரூபம் தெரிகிறது. அன்று பிரதேசவாதம் கண்களை மறைக்க கொலையாளிகளுக்கு வாக்களித்து, மகுடமும் சூட்டி அழகுபார்த்தவர்கள் என்று என்ன சொல்வார்கள் என்று கேட்க ஆவல்.

எம்மீதான இனவழிப்பிற்கெதிராகச் சர்வதேசத்தில் எந்த நாடும் செயற்படுவதை எப்படி இந்தியா தடுத்து நிறுத்தியதோ அதனையே இன்று பலஸ்த்தீனர்கள் மீது இஸ்ரேல் கட்டவிழ்த்து விட்டிருக்கும் இனவழிப்பினை பிரான்ஸ் அல்லது அதே நிலைப்பாட்டினையுடைய பிற நாடுகள் நிறுத்த முயன்றாலும் அமெரிக்கா முன்னின்று அவற்றையெல்லாம் தடுத்து வருகிறது. முள்ளிவாய்க்காலில் அரங்கேற்றப்பட்ட நேரடியான தாக்குதல்கள் மூலமான படுகொலைகள், பட்டிணியினூடான படுகொலைகள் போன்று பலஸ்த்தீனத்தில் திட்டமிட்டே இஸ்ரேல் அழிக்கிறது. 2009 சிங்கள இனவாதத்தினைக் கையிலெடுத்து, தனது சந்ததியின் அரசியல் இருப்பிற்காக தமிழினவழிப்பினை மேற்கொண்ட மகிந்தவைப்போல, தனது அரசியல் ஆதாயத்திற்காக கடும்போக்கு யூதர்களைக் கூடவைத்துக்கொண்டு நெத்தன்யாகு பலஸ்த்தீன இனவழிப்பை நடத்தி வருகிறான். இன்று நடக்கும் இனவழிப்பினைத் தடுப்பதற்கு பிரான்ஸ் மட்டுமன்றி ஏனைய நாடுகளும் பலஸ்த்தீன தேசத்தை அங்கீகரிக்க முன்வர வேண்டும். இஸ்ரேலின் போரிற்கான அமெரிக்க ஆதரவினைத் தளர்த்த இன்னும் பல நாடுகள் பிரான்ஸைப் பிந்தொடர வேண்டும்.

தலைவருக்கு வீரவணக்கம் செலுத்துவதில் உள்ள பிரச்சினை அண்மையில் இந்தக் காணொளியைப் பார்க்க முடிந்தது. மனதிற்கு வலியைத் தந்த காணொளிகளில் ஒன்று. புலம்பெயர் தேசங்களில் தப்பி வாழும் முன்னாள் புலிகள் மீது மிகக்கடுமையான விமர்சனங்களை தாயகத்தில் உள்ள ஒருவர் முன்வைத்திருக்கிறார். இவர் கூறும் பல விடயங்களில் உண்மை இருப்பதாகவே தெரிகிறது. இவ்விடயங்களில் மிகவும் நெருடலானதும், சர்ச்சைக்குள்ளாகியதுமான ஒரு விடயம் தான் இறுதிநேரத்தில் உயிர் காக்க ஓடிக்கொண்டிருந்த மக்களை மனிதக் கேடயங்களாகக்ப் பாவித்தார்கள் என்பதுடன், அவர்களைச் சுட்டுக் கொன்று தம்மைக் காத்துக்கொண்டார்கள் என்பதும். இறுதிப்போரின் இறுதி நாட்களில் இராணுவ கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிக்குச் செல்ல முயன்ற பொதுமக்கள் மீது பின்னாலிருந்து புலிகள் துப்பாக்கிப் பிரயோகம் செய்தார்கள் என்பதை நான் யாழில் எழுதும் ஜஸ்ட்டின் மற்றும் எனக்குத் தெரிந்த, இன்னமும் தாயகத்துடன் தொடர்பில் இருக்கின்ற இன்னும் சிலரூடாகவும் அறிந்துகொண்டேன். ஏற்றுக்கொள்ள மிகவும் கடிணமானதாக இருந்தபோதிலும், அப்படியிருக்காது என்று விவாதித்தபோதிலும் மனதில் ஒரு மூலையில் இப்படி நடந்திருக்கலாம் என்றே தெரிந்தது. கூடவே மிகுந்த வேதனையினையும் அது ஏற்படுத்தியிருந்தது, தற்போதும் அப்படித்தான். இராணுவத்தின் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிக்குச் செல்ல முற்பட்ட மக்களை தடுப்பதற்காக அவர்கள் மீது துப்பாக்கிப் பிரயோகம் மேற்கொண்டார்கள் என்பதை தவறென்று ஏற்றுக்கொண்டு, ஓரளவிற்கு அதனை புரிந்துகொள்ள முடிந்தபோதிலும், இக்காணொளியில் இவர் கூறும் தாம் தப்புவதற்காக சுட்டுக் கொன்றார்கள் என்பதையோ, ஆயிரக்கணக்கில் கொன்றார்கள் என்பதையோ ஏற்றுக்கொள்ள மனம் மறுக்கிறது. மக்களை சகட்டுமேனிக்குச் சுட்டுக் கொல்லவேண்டிய தேவை ஏன் புலிகளுக்கு வந்தது என்பதையோ அல்லது மக்களைக் கொல்வதனூடாக தம்மை அவர்கள் எப்படிக் காப்பாற்றிக்கொண்டார்கள் என்பதையோ இவர் விளக்கவில்லை. அல்லது அவர் அதனை தனது கருத்திற்கு ஆதாரமாக போகிற போக்கில் சொல்லிவிட்டுச் செல்வதாகக் கூட இருக்கலாம். தாயகத்தில் இருந்துகொண்டு தலைவரை மரியாதையாகக் குறிப்பிடும் இவர், இலங்கை இராணுவத்தின் பொன்சேக்கா, கமால் குணரட்ன மற்றும் சவேந்திர சில்வா ஆகியோரின் கூற்றுக்களை அப்படியே ஏற்றுக்கொள்வதும் அவர்களுக்கான மரியாதையினை வழங்க முனைவதையும் அவரது பாதுகாப்புக் கருதியே செய்கிறார் என்று புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. இவர் கூறும் பல விடயங்கள் உண்மையிலேயே சிந்திக்க வைக்கிறது. குறிப்பாக மாவீரர் தின நிகழ்வுகளில் பணச் சேகரிப்பிற்காக நடத்தப்படும் உணவு விற்பனை நிலையங்கள், இறுவட்டு விற்பனைகள், வெளியீட்டு விற்பனைகள். இறந்தவர்களை வைத்துப் பணம் சம்பாதிக்கும் கூட்டம் என்று அவர் கூறுவதில் தவறிருப்பதாகவும் தெரியவில்லை. அவ்வாறே, தலைவரின் மெய்ப்பாதுகாவலர் அணியின் தளபதிகள், புலனாய்வு தளபதிகள், ஏனைய படைத் தளபதிகள் ஆகியோர் தலைவரைச் சாகக் கொடுத்துவிட்டு தாம் மட்டும் எப்படித் தப்பிக்கொண்டார்கள் என்று அவர் கேட்கும்போது அதேகேள்விகள் என்மனதிலும் எழுகிறது. மெய்ப்பாதுகாவலனைக் கொன்றுவிட்டே தலைவரை நெருங்கமுடியும் என்கிற நிலையில் தலைவர் மட்டும் கொல்லப்பட மெய்ப்பாதுகாவலர்கள் தப்பியது எங்கணம் என்கிற கேள்வியும் எழுகிறது. அத்துடன், தலைவரின் மரணம் இடம்பெற்று 16 வருடங்கள் வரை இதனை வெளிப்படையாக அவர்கள் ஏன் கூறவில்லை என்கிற கேள்விகளுக்கும் இற்றைவரை பதில் இல்லை. மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் தலைவரையும் மாவீரர்களையும் உண்மையாகவே நேசிக்கும் ஒருவரின் மனக்குமுறல் என்று தெரிந்தாலும், இவரது பின்னணி பற்றியோ அல்லது இவரது உண்மையான நோக்கம் பற்றியோ எதுவும் தெரியாத நிலையில் இக்காணொளியினை உங்களின் பார்வைக்கு இணைத்துவிடுகிறேன். இக்காணொளி இன்னொரு சர்ச்சையினை இங்கு ஏற்படுத்தாது என்கிற எண்ணத்தில் முடிக்கிறேன். Eelam Tamils are outraged by the heroism of their leader, confirming his heroic death!

Kebitigollawe attack, senseless violence used for political ends - LTTE [TamilNet, Thursday, 15 June 2006, 06:34 GMT] The Claymore attack on Sinhala civilians in Kebitigollawe Thursday morning was "senseless violence used for political ends," the Liberation Tigers condemning the attack said in press release issued from Kilinochchi. Armed acts targeting civilians "cannot be justified under any circumstances," the press release said and charged Sri Lankan armed elements who have intensified their attacks on Tamil civilians for political ends, have also begun targeting Sinhala civilians with the aim of blaming the Tigers. The LTTE has urged the International media "not to fall prey for the reprehensible propaganda tactic." "The attack in Kebitigollawe timed to occur immediately after the arrival of the LTTE delegation from Europe is a reprehensible act of murders with the sole aim of blaming the LTTE for the attack," the LTTE Press release said. Since Geneva talks in February 250 civilians including 24 children have been murdered by GoSL operative forces in the NorthEast, the press release said. கெப்பிட்டிக்கொல்லாவைத் தாக்குதல் மூலம் மகிந்த டைய நினைத்த சர்வதேச ஆதரவினை வழங்க நாடுகள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு முன்வந்தன. அதற்கான சான்று ஒன்று, Japan, Switzerland condemn claymore attack on passenger bus [TamilNet, Thursday, 15 June 2006, 11:37 GMT] Embassies of Japan and Switzerland in Colombo, in press releases issued Thursday, strongly condemned the attack on passenger bus in the region of Anuradhapura which killed several dozens of civilians including children and expressed condolences to the Sri Lankan people and the authorities. Full text of the press release from the Swiss Embassy follows: Switzerland strongly condemns the attack in Sri Lanka The Federal Department of Foreign Affairs (DFA) was shocked to learn of the attack perpetrated on Thursday morning against a bus in the region of Anuradhapura in Sri Lanka, which killed several dozen people, including a large number of children. The DFA very strongly condemns this attack which has plunged the population of the entire region into mourning and which endangers a fragile ceasefire. Switzerland expresses its condolences to the Sri Lankan population and authorities. It hopes that the perpetrators of this act will be rapidly identified and brought to justice. Switzerland is worried by the progressive deterioration of the situation in Sri Lanka, which is making the ceasefire between the Government and the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) increasingly fragile. The terrorist attack on a civilian bus perpetrated this Thursday is unjustifiable. As well as being a personal tragedy for many families, it is a serious violation of the ceasefire agreement. The Federal Department of Foreign Affairs calls on the parties to take urgent action to avoid an escalation that could have tragic results for the future of Sri Lanka and first and foremost for the civilian population, which is already severely affected. In this context, the DFA deplores that the LTTE's and the Sri Lankan Government's delegations did not meet in Oslo last week. The DFA reiterates its support for the Norwegian facilitator and expects the parties to return to the negotiating table as soon as possible to save the ceasefire, as this is an indispensable prerequisite for any peace talks. Full text of the press release from Japanese Embassy follows: Japan strongly condemns terrorist claymore attack on civilian bus On behalf of the Government of Japan, Ambassador Akio Suda expressed his strongest condemnation of the terrorist claymore attack on a civilian bus on the morning of 15th June 2006 at Kebitigollewa in the Anuradhapura District, deliberately targeting common people. Such dastardly terrorist attacks particularly targeting innocent common people are never accepted by any community in this country or the international community. Japan is deeply concerned about the recent increase in the incidents of violence and terrorist attacks in Sri Lanka and rejects any form of violence particularly acts of terrorism. While condemning this attack in the strongest possible terms Japan hopes that despite this provocative terrorist attack a further deterioration of the situation would be avoided by all peace loving people of Sri Lanka.

64 killed, 94 wounded in Claymore blast in Kebitigollawe [TamilNet, Thursday, 15 June 2006, 03:30 GMT] 64 passengers, including fifteen children and a Buddhist monk, were killed and around 94 wounded when a civilian bus was caught in a claymore mine blast near Kebitigollawe, 23 km southeast of Vavuniya, around 7:50 a.m. Thursday, police sources said. Wounded survivors were rushed to Kepitigollawe and Anuradhapura hospitals. The majority of victims are Sinhalese, officials said. A Sri Lanka Army soldier and a homeguard were among the victims. Around 70 wounded persons were rushed to Anuradhapura hospital. 9 persons, including 2 children and 3 women, were transferred to Colombo hospital, medical sources said. Five children were wounded. Two claymore mines were used in the attack on the bus carrying 150 passengers, police said. Sri Lankan Government officials blamed the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) for the deadly attack. "Denying the accusations, the Director of LTTE's Peace Secretariat, S. Puleedevan, said the LTTE condemned the attack on civilians in the strongest possible terms. Mr. Puleedevan said the deadly attack, coming just after the return of an LTTE delegation which went to Norway, was a planned act carried out by paramilitary elements to destroy efforts to resume the stalled peace process. The attack could be the work of forces seeking to create ethnic tension between Sinhalese and Tamils, as has occurred in Trincomalee, a police official in Vavuniya said". One week ago, ten Tamil civilians, including three children, were killed and ten others, including two infants aged 3 and 8 months, were wounded when a pressure mine destroyed the tractor they were riding on. The LTTE blamed deep penetration units of the Sri Lanka Army (SLA) for the attack inside a LTTE-controlled border village at Nedunkal in Vadamunai in Batticaloa. The military denied theaccusation. The Sri Lankan Air Force (SLAF) has launched retaliatory airstrikes on Mullaithivu using Kfir bombers and fired artillery and rockets from multi-barrel launchers towards LTTE controlled areas in Muttur East in Trincomalee district. கெப்பிட்டிக்கொல்லாவைத் தாக்குதல் நடந்த தினமே சில மணிநேரத்திற்குள் முல்லைத்தீவு, சம்பூர், கிளிநொச்சி ஆகிய புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதிகள் மீது கடுமையான விமானக் குண்டுத் தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டன. தாக்குதல்கள் நடந்த வேகத்தைப் பார்க்கின்றபோது, கெப்பிட்டிக்கொல்லாவைத் தாக்குதலின் விபரங்கள் முற்றாக வெளிவருமுன்னமே வன்னி மீதும், சம்பூர் மீது விமானத் தாக்குதல்கள் ஆரம்பித்து விட்டன. ஆக, யுத்தத்தினை வலிந்து ஆரம்பிக்கும் நோக்கத்திற்காகவே கெப்பிட்டிக்கொல்லாவைத் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டு, அது புலிகள் மீது சுமத்தப்பட்டு, பதிலடி வழங்குகிறோம் என்கிற போர்வையில் முழு அளவிலான யுத்தம் முன்னெடுக்கப்பட்டது. இம்மாதத்திலேயே ஐரோப்பிய ஒன்றியமும் புலிகள் மீதான தடையினைக் கொண்டு வந்திருந்தது. ஆக, சர்வதேசத்தினையும், உள்நாட்டில் சிங்களவர்களையும் தனது யுத்த முஸ்தீபிற்கு சம்மதிக்க வைக்கவே மகிந்த கெப்பிட்டிக்கொல்லாவைத் தாக்குதலை நடத்தி அதன் பழியினை புலிகள் மீது போட்டான்.

2006 ஆம் ஆண்டு ஆனி மாதம் 1 ஆம் திகதி வெலிக்கந்தையில் விவசாயத்தில் ஈடுபட்டிருந்த 13 சிங்கள விவசாயிகளை அப்பகுதியில் முகாம் அமைத்திருந்த துணை ராணுவக்குழுவினரான கருணா குழுவினரே கொன்றார்கள் என்று கூறி அம்முகாமினை அகற்றுமாறு பல சிங்களவர்கள் ஏ 11 நெடுஞ்சாலையினை மறித்து ஆர்ப்பாட்டத்தில் ஈடுபட்டார்கள். ஆனால் இக்கொலைகளையும் மகிந்தவின் அரசு புலிகள் மீதே அன்று போட்டது. Sinhala goons flock to A11 road in Welikanda [TamilNet, Thursday, 01 June 2006, 14:47 GMT] Hundreds of armed Sinhala goons flocked to the A-11 road in Welikanda around 7:45 p.m. Thursday, after a protest against the presence of the paramilitary group camps and the massacre of 13 Sinhala workers on Monday in the village of Omadiyamadu, once used by the paramilitary Karuna group. Senior Police officer in Batticaloa, S.M. Keerigala, has requested the police stations to block the traffic along A11 till normalcy until normalcy returned to the area, Police sources said. The traffic between Colombo and Batticaloa remains cancelled and Welikanda remains tense. Hundreds of Sinhala villagers earlier demonstrated against the presence of paramilitary camps and the killings of 13 Sinhala workers on Monday. Further details are not available at the moment.

அரசில் அதிகாரத்தில் இன்று உள்ளவர்களும், அன்றிருந்த சில புலநாய்வார்களும் கெப்பிட்டிக்கொல்லாவை மற்றும் வெலிக்கந்தைத் தாக்குதல்களை மகிந்தவுக்காக பிள்ளையானே நடத்தினான் என்று கூறும்போதும் எம்மவர்களில் சிலர் இதனை நம்பத் தயாராக இல்லை. அதாவது புலிகளே இதனைச் செய்யக் கூடியவர்கள், அவர்களுக்கே இத்தேவை இருந்தது எனும் புலிகள் குறித்த தமது இயல்பான கணிப்பீட்டில் இருந்து இவற்றினை மறைக்கப் பார்க்கிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் நம்பவில்லை என்பதற்காக இவை நடைபெறவில்லை என்பது ஒன்றும் கட்டாயம் இல்லை. 2019 இல் தாம் மீண்டும் பதவிக்கு வருவதற்காக 270 அப்பாவிகளைக் கொன்றவர்கள் 2006 இல் தமது யுத்தம் மூலமான தீர்விற்கு நாட்டையும், சர்வதேசத்தையும் தயார்ப்படுத்துவதற்காகவே தமது இனத்தில் பலரைக் கொன்றார்கள் என்பதை எம்மவர்களில் பலருக்கு நம்பக் கடிண‌மாக இருப்பது வியப்பே. நீங்கள் கேட்டுக்கொண்டமையினால் தமிழ் கார்டியன் இணையத்தில் வந்த இணைப்பினைத் தருகிறேன். இத்தாக்குதல்கள் குறித்து செய்தியாளர் நிலாம்டீன் இரு யூடியூப் காணொளிகளை அண்மையில் பதிந்திருக்கிறார். அவற்றையும் முடிந்தால் இணைத்துவிடுகிறேன். கேளுங்கள். Sri Lankan presidential media official questions LTTE’s role in 2006 massacres | Tamil Guardian https://youtu.be/uiR9yw5W3Q4?si=38FeGveyJXsjyX1V https://youtu.be/ujr1w3faxEo?si=b5hIBMPgv0md2ngl

குற்றவாளிகளுக்கான தண்டனைகளிலிருந்தான முற்றான விலக்கு எனும் கொள்கை 2005 ஆம் ஆண்டு தமிழ்ப் பாராளுமன்ற உறுப்பினரான ஜோசப் பரராஜசிங்கத்தின் படுகொலை முதல் மிக அண்மைக்காலத்தில் நடத்தப்பட்ட உயிர்த்தஞாயிறுத் தாக்குதல்கள் வரை பல படுகொலைகள் மற்றும் வன்முறைகளுடன் நேரடியான தொடர்பிருப்பதாகக் குற்றஞ்சாட்டப்பட்டபோதிலும்கூட இன்றுவரை பிள்ளையானினால் அரசியலில் தொடர்ச்சியாகத் தாக்குப்பிடித்துக்கொண்டிருக்க முடிவது குறித்து அநுருத்த கேள்வியெழுப்புகிறார். ஜோசப் பரராஜசிங்கத்தின் கொலையினையடுத்து 2015 ஆம் ஆண்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்ட பிள்ளையான் 2020 ஆம் ஆண்டு முக்கிய சாட்சியம் மீளப்பெற்றுக்கொள்ளப்பட்டமையினையடுத்து சிறையிலிருந்து விடுதலையாகியிருந்தார். பின்னாட்களில் பிள்ளையானை பயங்கரவாதத் தடுப்புப் பிரிவினர் ஈஸ்ட்டர் குண்டுத்தாக்குதல் குறித்து அவ்வப்போது விசாரித்திருந்த‌போதிலும் ஒருபோதும் அவர்மீது சட்டபூர்வாமான குற்றச்சாட்டினைப் பதியவில்லை. "பிள்ளையான் போன்ற நபர்கள் அதிகாரத்திலுள்ளவர்களிடம் வெகு சாதாரணமாக நட்புப் பாராட்டி வரும் நிலையில் இனங்களுக்கிடையிலான இணக்கப்பாடு என்பது எப்போதும் ஒரு கனவாகவே இருக்கும். மேலும் நீதி என்பது வசதிக்காகப் பாவிக்கப்படும் கருவியாகவே தெரியும்" என்றும் அவர் கூறுகிறார். அநுருத்தவின் அறிக்கையூடாக எழுப்பப்படும் கேள்விகள். குறிப்பாக கெப்பிட்டிக்கொல்லாவைப் படுகொலைகள் குறித்த அன்றைய அரசின் வெளிப்படுத்தலினை அவர் கடுமையாக கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார். 2006 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த தமிழ் மிரர் பத்திரிக்கையில் எழுதிய ரொஜர் ஞானேந்திரன், "பட்டப்பகலில், முற்றான இராணுவ மயப்படுத்தப்பட்ட சிங்களப் பிரதேசத்தினுள், அதிலும் 45 நிமிட நேரத்திற்கு முன்னர்தான் இராணுவத்தினரால் சல்லடை போடப்பட்டு பரிசோதிக்கப்பட்ட வீதியின் ஓரத்தில் கிளேமோர்க் குண்டுகளை வெடிக்கவைப்பதென்பது புலிகளுக்குச் சாத்தியமானதா?" என்று கேள்வியெழுப்பியிருந்தார். மேலும், அரச இராணுவத்தினரால் அல்லது அவர்களால் இயக்கப்படும் இன்னொரு குழுவினரால் அன்றி இத்தாக்குதலை நடத்தியிருக்க முடியாது என்று அவ்வறிக்கை அன்று கூறியிருந்தது. தாக்குதல் நடந்தவிடத்திற்கு மகிந்த அதிரடியாகப் பிரசன்னமாகியிருந்தமை, கொல்லப்பட்டவர்களின் மரணச் சடங்கிற்கான செயற்பாடுகள் உடனடியாகவே செய்துகொடுக்கப்பட்டமை, தாக்குதல் நடந்தவுடன் உடனடியாகவே சர்வதேச ஊடகங்களுக்கான அறிக்கை வெளியிடப்பட்டமை, தாக்குதல் நடந்த மறுகணமே வன்னியில் கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்ட அகோரமான விமானக் குண்டுவிச்சு என்பவற்றைப் பார்க்கும்போது இத்தாக்குதல் ஏற்கனவே திட்டமிட்டு அரங்கேற்றப்பட்டது தெரியவரும் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. இன்னொரு வகையில் கூறுவதானால் புலிகள் மீது வலிந்த தாக்குதல்களை ஆரம்பிப்பதற்கான நியாயப்படுத்தலினை கெப்பிட்டிக்கொல்லாவைத் தாக்குதலைத் தானே நடத்தியதன் மூலம் அரசு செய்துகொண்டது. "மேலும், இப்படுகொலைக்கான பழியினை புலிகள் மீது போட்டுவிட்ட யுத்த நிறுத்தக் கண்காணிப்புக் குழு, இத்தாக்குதலுக்கான சாட்சியங்களை முன்வைப்பதை விடுத்து, "சிங்கள மக்களைக் கொல்லும் தேவையும், அதனைச் செய்யும் ஆற்றலும் புலிகளுக்கு மட்டுமே இருப்பதால், இத்தாக்குதலினை அவர்களே செய்தார்கள் என்று நம்புகிறோம்" என்று கூறியிருந்தமையானது புலிகள் மீதான சந்தேகம் என்பது எவ்வித விசாரணைக்கும் அப்பாற்பட்டு நிறுவனமயப்படுத்தப்பட்டிருந்தது என்பதைத்தான் காட்டுகின்றது.

இத்தாக்குதல்களால் பயனடைந்தது யார்? இத்தாக்குதல்களை யார் நடத்தினார்கள் என்று கேட்பதற்குப் பதிலாக, இத்தாக்குதல்களால் பயன்பெற்றது யாரென்பதை நீங்கள் சிந்திக்கவேண்டும் என்று வாசகர்களிடம் அவர் கோருகிறார் . "மகிந்தவைப் பொறுத்தவரை இத்தாக்குதல்கள் சிங்களத் தேசியவாதத்தினை உருவேற்றி விட்டதுடன், அவரது கனவான முற்றான போர் மூலம் தீர்க்கமான வெற்றி எனும் குறிக்கோளிற்கு உள்நாட்டிலும் சர்வதேசத்திலும் ஆதரவினை பெருமளவில் திரட்ட முடிந்திருந்தது". "பிள்ளையானையும் அவரது துணை ராணுவக் குழுவான தமிழ் மக்கள் விடுதலைப் புலிகளையும் பொறுத்தவரையில் இத்தாக்குதல்கள் அவர்களை மகிந்தவிற்கு மிகவும் விசுவாசமானவர்கள் எனும் அந்தஸ்த்தினை வழங்கியதுடன், அவர்களுக்கான அரசியல் நியாயப்பட்டினையும் பிற்காலத்தில் ஏற்படுத்திக் கொடுத்திருந்தது". "ஆனால் புலிகளைப்பொறுத்தவரையில் அவர்களுக்கு சர்வதேசத்தில் இருந்த நியாயப்பட்டினையும், அனுதாபத்தினையும் இத்தாக்குதல்கள் கடுமையாகச் சிதைவடையச் செய்திருந்ததுடன், அரசுசார்பான நிலைப்பாட்டினை சர்வதேசம் எடுக்கவும் காரணமாகியிருந்தது". இத்தாக்குதல்களில் பிள்ளையான் ஆற்றியிருக்கும் பங்கு என்பது அவரது திடீர் அரசியல் எழுச்சியுடனும், மகிந்தவின் மீள்வருகையின் பின்னர் பிள்ளையான் கிழக்கு மாகாண முதலமைச்சர் எனும் அந்தஸ்த்தினைப் பெற்றுக்கொண்டதுடனும் இணைத்துப் பார்க்கப்படல் அவசியம் என்று அநுருத்த கூறுகிறார். அதுமட்டுமல்லாமல் 2008 ஆம் ஆண்டு கொழும்பு உயர் பாதுகாப்பு வலயம் ஒன்றில் பிள்ளையானின் ஒருங்கிணைப்புச் செயலாளரைப் படுகொலை செய்தது, பிள்ளையானை ஒரு காலத்தில் வளர்த்துவிட்டதுமான அதே அரச புலநாய்வுக்கட்டமைப்பு தான் என்று கருதும் அநுருத்தை, அப்படுகொலையின் மூலம் அது பிள்ளையானுக்கு வழங்கிய செய்தி , "நீ எனக்குக் கீழ் சேவை செய்யலாம், ஆனால் ஒருபோதும் என்னை மீறி நடக்கமுடியாது" என்பதுதான் என்றும் அநுருத்த கூறுகிறார்.

2006 ஆம் ஆண்டு வைகாசியில் வெலிக்கந்தைப் பகுதியில் வயல்களில் வேலைசெய்த 13 விவசாயிகள் படுகொலை செய்யப்பட்டமை மற்றும் அதேயாண்டு ஆனியில் நடந்த கெப்பிட்டிக்கொல்லாவைத் தாக்குதல் ஆகியவற்றில் சுமார் 75 சிங்களப் பொதுமக்கள் கொல்லப்பட்டிருந்தார்கள். இலங்கையில் அப்போது இடபெற்றுவந்த போரிற்கான சர்வதேசத்தினதும், உள்நாட்டினதும் நிலைப்பாடுகளை தீர்மானித்த மிக முக்கியமான சம்பவங்கள் என்று இவற்றைக் கூறினால் அது மிகையாகாது. இத்தாக்குதல்களுக்கும் தமக்கும் எதுவித தொடர்பும் இல்லை என்று புலிகள் அறிவித்திருந்தபோதிலும், இத்தாக்குதலின் பின்னணியில் யார் இருந்தார்கள் என்பதற்கான சாட்சியங்களை அன்றிருந்த யுத்த நிறுத்தக் கண்காணிப்புகுழுவினால் அழுத்தம் திருத்தமாக வழங்க முடியாது போயிருந்தது. ஆனாலும், அநுருத்த இதுபற்றிக் கூறுகையில், அக்காலத்தில் இலங்கை இராணுவப் புலநாய்வுத்துறையினருடன் மிக நெருக்கமாகச் செயற்பட்ட அமைப்பான தமிழ் மக்கள் விடுதலைப் புலிகள் குழுவின் பிரமுகர்களான கருணா மற்றும் பிள்ளையானின் செயற்பாடுகள் இத்தாக்குதல்களின் பின்னால் இருந்திருக்கின்றன என்று சந்தேகிக்கின்றார். மிகவும் பாதுகாப்பானதும், இராணுவ மயப்படுத்தப்பட்டதுமான சிங்களப் பிரதேசங்களுக்குள் இராணுவத்தினரினதும், அவர்களோடு சேர்ந்தியங்கும் கருணா ‍ பிள்ளையான் ஆயுதத் தாரிகளினதும் அனுமதியின்றியோ, அவர்களின் ஆதரவு இன்றியோ அல்லது அவர்களுக்குத் தெரியாமலோ புலிகளாலோ அல்லது வேறு எவராலுமோ இவ்வாறான தாக்குதல்களை நடத்துவதென்பது மிகவும் கடிணமானது என்று அவர் வாதிடுகிறார்.

ஜனாதிபதி ஊடகப்பிரிவின் இயக்குநர் அநுருத்த லொக்குஹப்புவாராச்சி 2006 ஆம் ஆண்டு சிங்களப் பொதுமக்கள் மீது நடத்தப்பட்ட தாக்குதல்களான கெப்பிட்டிக்கொல்லாவை பேரூந்து மீதான கிளேமோர் தாக்குதல் மற்றும் வெலிக்கந்தை விவசாயிகள் மீதான தாக்குதல்கள் குறித்து அன்றைய அரசாங்கம் வெளியிட்ட தகவல்கள் குறித்து தமக்குக் கடுமையான சந்தேகங்கள் இருப்பதாகக் கூறுகிறார். மேலும் இத்தாக்குதல்களின் பின்னணியில் அரச உயர்மட்டத்தின் சில புள்ளிகளான மகிந்த ராஜபக்ஷ மற்றும் பிள்ளையான் போன்றோர் இருக்கலாம் என்று கூறியிருப்பதுடன், இத்தாக்குதல்களால் புலிகள் அடைந்த நலன்களைக் காட்டிலும் மகிந்தவும் பிள்ளையானும் மிக அதிகளவான நலன்களை அடைந்திருக்கிறார்கள் என்றும் கூறுகிறார். "எல்லையோர பிரதேசத்தின் பேய்கள்" எனும் தலைப்பில் அவர் வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையில் தனது குற்றங்களுக்கான தண்டனைகள் அனைத்திலும் இருந்து விலக்களிக்கப்பட்டிருந்த பிள்ளையானின் வன்முறைகள் குறித்து பேசியிருக்கும் அநுருத்த, இப்படுகொலைகளுக்கான காரணத்தை ஆராய்வதோடு இக்கொலைகளை நீண்டகாலமாகவே மகிந்த அரசு புலிகள் மீது சுமத்தியிருந்தமை குறித்தும் தனது கடுமையான சந்தேகங்களை எழுப்புகிறார். ஜனாதிபதி அநுரவின் சர்வதேச ஊடகத்துறையின் இயக்குநராகவும், மூலோபாய தொலைத்தொடர்புப் பிரிவின் ஆலோசகராகவும் அநுருத்தை மிக அண்மையிலேயே நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறார் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. "இப்படுகொலைகள் இரண்டுமே உடனடியாக புலிகள் மீது சுமத்தப்பட்டன. மகிந்த ராஜபக்ஷ அப்போது வரிந்திருந்த முற்றான போர் எனும் முயற்சிக்கு மிகுந்த வலுச்சேர்க்கும் காரணியாக இத்தாக்குதல்கள் அமைந்திருந்தன. ஆனாலும் இருபது வருடங்களுக்குப் பின்னர் மகிந்தவின் இத்தாக்குதல்கள் தொடர்பான விவரணங்கள் மீது மிகக் கடுமையான சந்தேகங்களையும் கேள்விகளையும் நாம் எழுப்பவேண்டியிருக்கிறது.இத்தாக்குதல்களை உண்மையாகவே திட்டமிட்டது யார்? போரிற்குப் பின்னரான அரசியல் கட்டமைப்பில் இக்கொலைகளின் உண்மையான சூத்திரதாரிகளுக்குத் த‌ண்டணைக்குப் பதிலாக அரசியற் பாதுகாப்பு வழங்கப்பட்டு வருவது எங்கணம்?" என்று அவர் கேள்வியெழுப்புகிறார்.

2006 ஆம் ஆண்டு கெப்பிட்டிக்கொல்லாவை பொதுமக்கள் பேரூந்து மீது நடத்தப்பட்ட கிளேமோர் தாக்குதல் மகிந்த ராஜபக்ஷவிற்காக நடத்தப்பட்டிருக்கலாம் ‍- ஜனாதிபதி ஊடகப் பிரிவின் செயலாளர் அநுருத்த லொக்குஹப்புவாராச்சி தெரிவிப்பு 2006 ஆம் ஆண்டு நாட்டின் பல பகுதிகளிலும் அடுத்தடுத்து பொதுமக்களை இலக்குவைத்து தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டன. கெப்பிட்டிக்கொல்லாவையில் பயணித்துக்கொண்டிருந்த இலங்கை போக்குவரத்துச் சபைக்குச் சொந்தமான பேரூந்து மீது நடத்தப்பட்ட இரு கிளேமோர்த் தாக்குதல்களில் 64 பொதுமக்கள் கொல்லப்பட்டதோடு இன்னும் நாற்பது பேர்வரையில் காயமடைந்தனர். இத்தாக்குதல் நடத்தப்பட்டு 30 நிமிடங்களிலேயே இப்பகுதிக்கு விஜயம் செய்த மகிந்த ராஜபக்ஷெ, பொதுமக்களுடன் பேசியதோடு இத்தாக்குதல்களுக்குக் காரணமான புலிகளை முற்றாக அழிப்பேன் என்றும் சபத‌மிட்டிருந்தார். ஆரம்பத்தில் இத்தாக்குதலை புலிகள் செய்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்று கூறிய யுத்த நிறுத்தக் கண்காணிப்புக்குழு இரு நாட்களின் பின்னர் தனது சுருதியை மாற்றி புலிகள் செய்திருக்கலாம் என்று கூறியிருந்தது. புலிகளோ இத்தாக்குதலுக்கும் தமக்கும் எதுவித சம்பந்தமும் இல்லை என்று கூறியிருந்தனர். இலங்கை காவல்த்துறை உடனடியாகவே இத்தாக்குதலை புலிகள் மீது சுமத்தியிருந்ததுடன் சர்வதேச ஊடகங்கள் அனைத்திலும் இச்செய்தி மிகப்பிரபலமாக சித்தரிக்கப்பட்டிருந்தது. சமாதானப் பேச்சுக்களில் அதிகாரம் அற்ற அதிகாரிகளுடன் தாம் இனிமேல் பேசப்போவதில்லை என்று புலிகள் அறிவித்த மறுநாள் இத்தாக்குதல் நடத்தப்பட்டமையினால் புலிகளுக்கெதிரான மேற்குலகின் நிலைப்பாட்டினை இத்தாக்குதல் மேலும் உறுதிப்படுத்தியிருந்ததும் குறிப்பிடத் தக்கது. இத்தாக்குதல் நடத்தப்பட்டபோது கொழும்பிலிருந்து கெப்பிட்டிக்கொல்லாவை நோக்கிப் பயணித்துக்கொண்டிருந்த இராணுவ உலங்குவானூர்தியில் மகிந்த இருந்திருக்கின்றார். அதாவது தாக்குதல் நடத்தப்பட்டவேளை மகிந்தவின் வானூர்தி கெப்பிட்டிக்கொல்லாவை நோக்கிப் பறந்துகொண்டிருக்கிறது. அதாவது தாக்குதல் நடத்தப்படுவது குறித்து மகிந்த அறிந்திருக்கிறார். ஆகவேதான் தாக்குதல் நடந்த பகுதிக்கு அருகிலிருந்த இராணுவ முகாமிலிருந்து இராணுவத்தினர் வருகை தந்த நேரத்தில் மகிந்தவும் அப்பகுதிக்கு வந்திருக்கிறார். தாக்குதல் நடந்தவிடத்தில் உடனடியாகவே மகிந்த பிரசன்னமாகியிருந்தமை அன்றைய இராணுவ மற்றும் காவல்த்துறை அதிகாரிகளை அதிர்ச்சிக்குள்ளாகியிருந்தபோதிலும் எவரும் அதுகுறித்தும் பேசும் திராணியைக் கொண்டிருக்கவில்லை என்று கூறப்படுகிறது. இனி இத்தாக்குதல் குறித்து தற்போதைய அரசின் ஜனாதிபதி ஊடகப்பிரிவின் செயலாளர் என்ன கூறுகிறார் என்பதைப் பார்க்கலாம்.

வவுண‌தீவில் கொல்லப்பட்ட இரு பொலீஸாரும் வெட்டியும் சுட்டும் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். இவர்களைக் கொல்வதற்காகப் பயன்படுத்தப்பட்ட டி 56 ரகத் துப்பாக்கி 1990 ஆம் ஆண்டு ஏறாவூர் பொலீஸ் நிலையத்திலிருந்து முஸ்லீம் ஊர்காவற்படையினன் ஒருவனால் அன்று எடுத்துச் செல்லப்பட்டிருந்தது. அத்துப்பாக்கியே 28 வருடங்களுக்குப் பின்னர் வவுணதீவில் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் அப்பாவியான கிளிநொச்சியைச் சேர்ந்த 48 வயதுடைய ராசநாயகம் சர்வானந்தமே இக்கொலைகளைச் செய்ததாக பொலீஸாரால் குற்றஞ்சாட்டப்பட்டு கைதுசெய்யப்பட்டதுடன் கடுமையான சித்திரவதைகளுக்கும் உள்ளாகியிருந்தார். சஹ்ரான் குழுவினரே இத்தாக்குதலைச் செய்தார்கள் என்று நன்கு தெரிந்திருந்தும் அப்பாவியான தமிழர்மீது கொலைப்பழியைச் சுமத்தி, விசாரணைகளைத் திசைதிருப்பிய வவுணதீவு ஒ ஐ சி யே இன்று கந்தளாயிலிருந்து அழைத்துச் செல்லப்பட்டு கைதுசெய்யப்பட்டிருக்கிறார். இதில் வேதனை என்னவென்றால், சஹ்ரான் குழுவினருடன் தொடர்பில் இருந்துகொண்டு, இக்கொலைகளை அவர்களே செய்தார்கள் என்பதை அறிந்திருந்த கிழக்கின் மீட்பரான முரளிதரன் கூட இத்தாக்குதலை "புலிகளின் மீள் எழுச்சி" என்று வர்ணித்ததுதான். 2006 ஆம் ஆண்டு கெப்பிட்டிக்கொல்லாவையில் இடம்பெற்ற பயணிகள் பேரூந்து மீதான கிளைமோர் தாக்குதல் மற்றும், வெலிக்கந்தை சிங்கள விவசாயிகள் மீதான தாக்குதல்கள், நுகேகொடை பஸ் மீதான தாக்குதல் என்று அனைத்தையும் புலிகள் மீது மகிந்தவின் அரசு போட்டிருந்தது. நான் இதுபற்றி இங்கு எழுதியபோது சிலர் வந்து புலிகளுக்கு நான் வெள்ளையடிக்கிறேன் என்று எள்ளி ந‌கையாடினார்கள். ஆனால் இன்று அவை வெளிச்சத்திற்கு வருகின்றன. இதுகுறித்து ஒரு திரியை ஆரம்பிக்க விருப்பம். நேரமிருந்தால் பார்க்கலாம்.

அமிர்தலிங்கம் வரலாற்றின் குப்பைத்தொட்டிக்குள் போகவேண்டியவர் என்று ஏன் நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள்?

இன்று காசாவில் பலஸ்த்தீனர்களைக் கொல்வதால் யூத இனம் மீது திட்டமிட்ட இனவழிப்பை நடத்தி 8 மில்லியன் யூதர்களைக் கொன்று ஹிட்லர் செய்தது சரியென்று நீங்கள் கூறுவீர்களாகவிருந்தால், இன்று உக்ரேனில் ரஸ்ஸியா நடத்தும் படுகொலைகளைப் பார்க்கும்போது அதே இரண்டாம் உலக யுத்தத்தில் ஹிட்லரினால் 27 மில்லியன் ரஸ்ஸியர்கள் கொல்லப்பட்டதும் சரியென்று ஏற்றுக்கொள்கிறீர்கள் என்று ஆகிறது. காசாவில் இஸ்ரேல் செய்வதை எப்படி நியாயப்படுத்த முடியாதோ அவ்வாறே உக்ரேனில் ரஸ்ஸியா செய்வதையும் நியாயப்படுத்த முடியாது. 8 மில்லியன் யூதர்களை கொன்றது சரியென்றால், 27 மில்லியன் ரஸ்ஸியர்களைக் கொன்றதும் சரியே! (8 மில்லியன் யூதரை ஹிட்லர் கொன்றான் என்று அகமகிழும் குமாரசாமியண்ணை, அதே ஹிட்லர் நீங்கள் ஆதரிக்கும் ரஸ்ஸியர்களில் 27 மில்லியனைக் கொன்றான் என்று அறிந்திருக்கமாட்டீர்கள். அதிலும் 10 மில்லியன் ரஸ்ஸியர்களை இனவழிப்பு எனும் நோக்கத்திலேயே கொன்றான் என்று கூறப்பட்டிருக்கிறது.)