பி ரமாண்டமாகப் படம் எடுப்பதில் பேர் வாங்கியிருந்த அந்த இளம் டைரக்டர், முன்னணி படத் தயாரிப்பாளரிடம் கதை சொல்லிக்கொண்டு இருந்தார்... “நாம இப்போ எடுக்கப்போற படம், வறுமையைப் பத்தின படம் சார்!”

“சொல்லுங்க...”

“மக்களின் வறுமைக்கு என்ன காரணம், இதைப் போக்க என்ன செய்யணும்னு ஆக்கபூர்வமா

அலசப்போற படம்...”

“ம்...”

“ஹீரோ பரம ஏழை. சோத்துக்கே திண்டாடறான். நோயாளியான அம்மா, குடிகார அப்பா, கூடப் பொறந்த தங்கச்சிங்கன்னு எல்லாரையும் காப்பாத்தப் போராடறான். அவன் கடைசியில என்ன ஆகிறான்கிறதுதான் கதை!”

“சரி சரி... பட்ஜெட் எவ்ளோனு சொல்லவே இல்லியே?”

“அதிகம் இல்லே, ஐம்பது கோடி சார்!” என்றார் டைரக்டர்.

நா ரதர் ஒரு கம்ப்யூட்டருடன் கைலாயத்துக்குள் நுழைந்தார். வழக்கம் போல கணபதிக்கும் முருகனுக்கும் அது யாருக்கு என்று சண்டை. “என்ன நாரதா, நீ வந்த நோக்கம் நிறைவேறிவிட்டதல்லவா?” என்று சிவன் கேட்க, “நாராயணா... அபசாரம்! அபசாரம்!” என்று நாரதர் பதற, “வேறு வழியில்லை சுவாமி, வழக்கம் போல் நீங்களே ஒரு போட்டி வைத்து, அந்த கம்ப்யூட்டர் யாருக்கு என்று முடிவு செய்யுங்கள்” என்றாள் பார்வதி.

அதற்குள் முருகன் ‘ஓ’வென்று அழத் தொடங்கிவிட்டான். “கணபதி மவுஸை எடுத்துக்கொண்டு ஓடி விட்டான். எனக்கு ஒன்றும் இந்தக் கம்ப்யூட்டர் வேண்டாம். நான் பூவுலகம் சென்று, எனக்கென்று ஒரு வெப்ஸைட்

உருவாக்கிக்கொண்டு என் பக்தர்களுடன் ‘சாட்’ செய்யப்போகிறேன்” என்று கோபமாகச் சொல்லிவிட்டு, மயில் வாகனத்தில் கிளம்பி விட்டான் முருகன்.

ரவுசு பண்ணியபடி மவுஸுடன் ஓடும் கணபதியின் பின்னால் ‘பிரௌஸ்’ பண்ணிய படி ஓடினர் பரமசிவனும் பார்வதியும்.

நாரதர் ‘யாஹூ..!’ என்று துள்ளிக் குதித்தார்.