புத்துணர்ச்சி

பத்திரிகையின் பக்கங்களைப் புரட்டியபடியே சோபாவிலே சாய்ந்திருந்த ரம்யாவின் கண்களிலே அந்த மரண அறிவித்தல் பட்டது. அதிலே அவள் கண்கள் அப்படியே நிலை குத்தி நின்றன. இது நிச்சயமாக அவள்தான். கடவுளே.. .. அப்படி இருக்கக்கூடாது கண்களை அகலத் திறந்தபடி பெயர் ஊரைக் கவனமாக உற்று நிதானமாக வாசித்தாள். ஆமாம் அவள் என் மாணவி தான். அமைதி, அடக்கம், பொறுமையின் சிகரமான அவளுக்கா இக்கதி? நெஞ்சிற்குள் ஏதோ செய்வது போலிருந்தது. இவளால் எப்படி போராட்டத்தில் இணைய முடிந்தது? எப்படி

அவள் இறந்திருப்பாள்? தனக்குத்தானே கேள்விகளைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர்த்துளிகள் அவள் கன்னங்களில் வடிந்தோடின.

ரீட்டா ஒரு ஏழை. அவள் தந்தையார் அன்றாடம் தோட்ட வேலை செய்பவர். ஆறு சகோதரங்களுடன் பிறந்த அவள் வீட்டில் மூன்றாவது பிள்ளை. வறுமை தாண்டவமாடினாலும் படிப்பிலே அவளுக்கிணையாக யாருமே இருக்கமுடியாது. அவ்வளவு கெட்டிக்காரி. ஸ்கொலசிப்பில் இலங்கை முழுவதிலும் முதல் மாணவியாகத் தேறிய அவளுக்கு அரசாங்கப் பணம் கிடைத்து வந்தது. எப்பொழுதும் தூய்மையான சீருடை. ஒரே சீருடைதான் இருந்தாலும் சீராக இருக்கும். எண்ணெய் பூசி வாரிவிட்ட நீண்ட கூந்தலை மடித்துக்கட்டியிருப்பாள். யாருடனும் அதிகம் பேசமாட்டாள். மென்மையென்றால் என்னவென்று அவளிடம்தான் அறியவேண்டுமெனப் பலதடவைகள் நினைத்ததுண்டு.

ரீட்டாவின் வாழ்க்கையில் நடந்த அடுத்தடுத்த துன்பங்களால் அவள் வாழ்க்கை எங்கோ திசைமாறி கடைசியில் இப்படியாகிவிட்டது முதலில் தந்தை அண்ணா,அக்கா தம்பி தங்கை அனைவரும் ஒரே நேரத்தில் குண்டுக்கிரையாகிவிட்டார்கள

ரசி அக்கா...வித்யாசமாக இருக்கு இந்த கதை..

மற்றவங்களுக்கு உதவி செய்த நினைத்தாலே இவ்ளோ புத்துணர்ச்சி வருது...அதுதான்..அன்னை தெரேசா அவங்க எல்லாம் எவ்ளோ பொறுமையாக அதை செய்திருக்கிறார்ர்கள். போலும்..

இப்படி இன்னும் கதைகள் கிடைத்தால் போடுங்கள்..எனக்கும் ஒரு உற்சாகம் வரும் :P

பிரசாத் வேற அச்சா கணவனாக இருக்கிறார்.. :P

ஓம் சகி வாசிக்கும் போது எனக்கும் புத்துணர்ச்சி வந்திச்சு நீங்களும் புத்துணர்ச்சி பெறட்டும் என்று இங்க போட்டன். :wink: :P

புத்துணர்ச்சி கவிதை நல்லா புத்துணர்ச்சியை தருகின்றது. மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்வதில் வரும் சந்தோசம் எதிலும் இல்லை. அதை அனுபவத்தவர்களுக்கு புரியும் என்று நினைக்கின்றேன்.

அருமையான புத்துணர்ச்சி கதையை இங்கு இணைத்தமைக்கு ரசிகைக்கு எனது நன்றிகள்

ம்ம் அந்த கதை நான் முதலே வாசித்துவிட்டன் ரஸ் இருந்தாலும் இணைப்புக்கு நன்றி

ஏதோ தாங்களும் தங்கட முழுக் குடும்பமும் தப்பி வந்திட்டம் என்றதும் எல்லாத்தையும் மறந்து தலைகீழாக நடக்குதுகள். இதையெல்லாம் வெளிநாடுகளில வாழுற எங்கட சனங்கள் உணரவேணும் .

எங்கட சனம் புண்ணியம் வேண்டுமென்று கோவில், தேவாலயங்களுக்கு கனக்கப்பணத்தினை செலவிடினம். ஆனால் ஈழத்தில் கஸ்டப்படுகிற சனங்களுக்கு உதவச்சொன்னால் ஒரு மூச்சுமில்லை. தேவாலயங்கள், கோவில்களில் போய்க் கும்பிடுவதை விட பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு எதாவது சிறு உதவி செய்தாலே புண்ணியம் பெறலாம்

நல்ல புத்துணர்ச்சிக்கதை.