ரஞ்சித்

பாதுகாப்புத் தருவதாக நகைவியாபாரிகளிடமிருந்து பணம் வாங்கி ஏமாற்றிய பிரேமதாசவும், தற்காப்பில் இறங்கிய நகைக்கடை ஊழியர்களும் - தமிழர்களின் பொருளாதாரத்தை அழித்த இனக்கொலை ஜூலை 1983 அன்று பிற்பகலுக்குப் பின்னரே நிலைமை ஓரளவிற்குத் தணிந்தது. நூற்றுக்கணக்கான வீடுகளும் கடைகளும் கொள்ளையிடப்பட்டபின் எரிக்கப்பட்டிருந்தன. பல லொறிகள் எரிந்து போயிருந்தன. வீதிகளெங்கும் சாம்பல்த் துகள்கள் பறந்துகொண்டிருக்க, ஆங்காங்கே தமிழரின் எரிந்துபோன வாகனங்களிலிருந்து புகை இன்னமும் வெளிவந்துகொண்டிருந்தது. அன்றுமட்டும் கொல்லப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கை குறைந்தது 35 ஆவது இருக்கலாம் என்று பொலீஸார் கணக்கிட்டனர். இவர்களுள் சிலர் கொள்ளையில் ஈடுபட்ட காடையர்கள், பொலீஸாரின் துப்பாக்கிச் சூட்டிற்குப் பலியானவர்கள். வன்முறைகள் பரவலாக நடந்திருந்தன. காயப்பட்டவர்களை வைத்தியசாலைக்கு எடுத்துச் செல்லும் அம்புலன்ஸ்களின் ஒலி நள்ளிரவு வரை கொழும்பின் வீதிகளில் பட்டு எதிரொலித்துக்கொண்டிருந்தது. சிங்களவர்களால் புனையப்பட்ட "புலிகளின் கொழும்பு வருகை" பலரின் உயிரைக் குடித்திருக்க, அந்நாளில் தேசத்தின் விதியும் மாறிப்போனது. எட்வேர்ட் குணவர்த்தன கொல்லப்பட்ட தமிழர்கள் பற்றிய உண்மையான தகவல்களை தனது புத்தகத்தில் எழுத விரும்பவில்லை. உயர் பொலீஸ் அதிகாரி என்கிற வகையில் கொல்லப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கையினைக் குறைத்து எழுதுவதைத்தவிர அவருக்கு வேறு வழிகள் இருக்கவில்லை. நான் அன்று காஸல் வீதியில் அமைந்திருந்த வீட்டிலேயே தங்கியிருந்தேன். மறுநாள் காலை தெகிவளையில் எரிக்கப்பட்ட எமது வீட்டினைச் சென்று பார்த்து வரலாம் என்று எனது மகன்கள் என்னிடம் கேட்டனர். அத்துடன், அயல்வீட்டில் நாம் விட்டிவிட்டு வந்த எமது நாயைப்பற்றியும் அவர்களுக்குக் கவலை இருந்தது. நான் அவர்களைப் போக அனுமதிக்கவில்லை. எனது முடிவு அவர்களுக்கு வருத்தத்தை அளித்ததை என்னால் உணர முடிந்தது. தமது நண்பர்கள் தமது எரிந்த வீடுகளைப் பார்க்கச் செல்கிறார்கள் என்று என்னிடம் அவர்கள் கூறினார்கள். நானோ நிலைமை சீராகும்வரை பொறுத்திருக்கலாம் என்று கூறிவிட்டேன். காலை 10 மணியிருக்கும். நாம் இருந்த பம்பலப்பிட்டி, காலி வீதிப்பகுதியிலிருந்து கடுமையான இரைச்சல் எமக்குக் கேட்டது. வீதியில் வாகன நெர்சில ஏற்பட்டிருந்ததுடன், தமது வாகனங்களில் இருந்து சாரதிகள் ஒலியெழுப்பிக்கொண்டிருந்தார்கள். வீதியில் கண்ணுக்கெட்டிய தூரம்வரை வாகன நெரிசல் காணப்பட்டது. அவை அனைத்துமே கொழும்பிலிருந்து வெளியேறச் செல்ல எத்தனிப்பது தெரிந்தது. பம்பலப்பிட்டியில் எம்முடன் தங்கியிருந்த எனது மருமகன் மிகுந்த பதற்றத்தோடு வீடு நோக்கி ஓடிவந்துகொண்டிருந்தார். "மாமா, உடனே வீட்டிற்கு ஓடுங்கள், அவர்கள் தமிழர்களைக் கொன்றுகொன்டிருக்கிறார்கள்" என்று என்னைப்பார்த்துக் கூறினார்.டிக்மன்ஸ் வீதிக்கு அருகில் தமிழ் இளைஞர் ஒருவரை சிங்களவர்கள் தாக்கிக்கொண்டிருப்பதைத் தான் கண்டதாகவும், பொலீஸ் பார்க் பகுதியில் தமிழர் ஒருவரின் உடல் வீதியில் எரிந்துகொண்டிருப்பதாகவும் அவர் கூறினார். கொழும்பிலும், புறநகர்ப்பகுதிகளிலும் அன்றும் தமிழர்கள் கொல்லப்பட்டு, எரிக்கப்பட்டார்கள். எனது மகனின் வகுப்பில் படித்துக்கொண்டிருந்த மாணவன் ஒருவர் எரித்துக் கொல்லப்பட்டதை நாம் அன்று காலை அறிந்துகொண்டோம். புலிகளின் வெள்ளிக்கிழமை தமிழ் மக்களின் சரித்திரத்தைப் பொறுத்தவரையில் ஒரு கரிநாளாகப் பதியப்பட்டு விட்டது. படுகொலைகள் மீளத் தொடங்கியது எப்படி? சிங்கள ஆசிரியர்களும், ஆராய்ச்சியாளர்களும் சிங்கள மக்களின் தன்னெழுச்சியான கோபமே கொலைகளுக்குக் காரணம் என்று நிறுவுவதில் பிடிவாதமாக இருந்தது தெரிந்தது. சிங்கள கெளரவத்திற்கு தமிழரால் ஏற்படுத்தப்பட்ட இழுக்கிற்கான பதிலடியே இந்தப் படுகொலைகள் என்று அவர்கள் வாதிட்டனர். "இழிவான தமிழர்கள் எம்மைத் தாக்குவது எங்கணம்?" என்பதே அவர்களின் ஆத்திரத்திற்குக் காரணமாக இருந்ததாக சிங்கள கல்விமான்களும், ஆராய்ச்சியாளர்களும் நிறுவுகின்றனர். ஆனால், தமிழ் செய்தியாளர்களும், ஆராய்ச்சியாளர்களும் வெள்ளிக்கிழமை புலிகளின் வருகை தொடர்பான படுகொலைகளை வேறு கோணத்தில் இருந்து பார்க்கின்றனர். பெருமளவு தமிழ் நகைக்கடைகள் அமைந்திருக்கும் செட்டியார்த் தெருமீதான திட்டமிட்ட தாக்குதல்களும் கொள்ளைகளும் பின்னர் நாடு முழுவதற்குமான தமிழர் மீதான வன்முறையாக மாறியது என்பதே அவர்களின் வாதம். அதிகாரத்தின் மமதை எனும் தனது புத்தகத்தில் ராஜன் ஹூல் , புலிகளின் வெள்ளிக்கிழமைத் தாக்குதல்கள் நன்கு திட்டமிட்ட வகையில் தமிழரின் வர்த்தகத்தின் மீது நடத்தப்பட்ட தாக்குதல் என்று கூறுகிறார். அன்றாடப் பொருட்களின் மொத்த வியாபாரமும், நகை வியாபாரமும் தமிழர்களின் கட்டுப்பாட்டிலேயே இருந்து வருகிறது. புறக்கோட்டைப் பகுதி மொத்த வியாபாரத்திற்கான முக்கிய இடமாக அமைந்திருக்க செட்டியார்த் தெரு நகை வியாபாரத்திற்கான முக்கிய இடமாக இருந்துவருகிறது. திங்கட்கிழமை புறக்கோட்டையில் தமிழர்களின் மொத்த வியாப நிலையங்கள் இலக்குவைக்கப்பட்டபோதிலும், செட்டியார்த்தெரு மீது தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டிருக்கவில்லை. இதற்கான காரணத்தையும் ராஜன் ஹூல் விளக்குகிறார். "ஞாயிறு அன்று நடத்தப்பட்ட தாக்குதல்களையடுத்து, செட்டியார்த் தெருவில் இயங்கிவந்த பிரபலமான நகை வியாபாரங்களான பழமுத்து முத்துக்கருப்பன் செட்டியார், உதயா, அம்பிகா, லலிதா, நித்திய கல்யாணி உட்பட பல நகை வியாபாரங்கள் கொழும்பில் மிகுந்த செல்வாக்குள்ள முக்கிய புள்ளி ஒருவருக்கு பெருந்தொகைப் பணத்தைக் கொடுத்து தமது வியாபாரங்களைத் தாக்குதல்களிலிருந்து பாதுகாக்குமாறு வேண்டியிருந்தனர். முக்கியமான நகை வியாபாரிகள் பிரதமர் பிரேமதாசாவுக்கு நெருக்கமாகக் காணப்பட்டதுடன், உதயா நகை மாளிகை பிரேமதாசாவின் அரசியல் நடவடிக்கைகளுக்குத் தொடர்ச்சியாகப் பண உதவி செய்துவந்ததுடன் அவரின் அரசியல்ப் பிரச்சாரத்திற்கான செலவையும் ஏற்றுக்கொண்டு வந்திருந்தது. வன்முறைகள் ஆரம்பிக்க சில மணித்துளிகளுக்கு முன்னர், பிரேமதாசாவின் வலதுகரமாக இயங்கிய நெல்சன் எனும் நபர் செட்டியார்த்தெருவில் இருக்கும் நகைக்கடைகளுக்குப் பாதுகாப்பு வழங்கப்படும் என்று அதன் உரிமையாளர்களுக்கு அறிவித்திருந்தார். அதன்படி கடற்படையும் பொலீஸாரும் இணைந்த காவல் அணிகள் செட்டியார்த்தெருவின் இரு அந்தங்களான பிரதான வீதி மற்றும் துறைமுக வீதி ஆகிய இடங்களில் நிலைகொண்டிருந்தன. ஜூலை 25 முதல் 28 வரையான காலப்பகுதியில் நாட்டிலிருந்த தமிழர்களின் பொறுளாதார வளங்கள் அடித்து நொறுக்கப்பட்டு, எரியூட்டப்பட்டுக்கொண்டிருக்க, இந்த வீதியில் இருந்த சில வியாபாரங்கள் மட்டும் தப்பவைக்கப்பட்டன". ஆனால், அரசியல்வாதிகளை முழுதுமாக நம்பமுடியாது என்று எண்ணிய நகைவியாபாரிகள், தம்பங்கிற்கும் பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளைச் செய்ய ஆரம்பித்தனர். . தமது வியாபார நிலையங்களில் பணிபுரிந்து வந்த இளைஞர்களை தமது வியாபார நிலையங்களைப் பாதுகாக்கும் கடமையில் அமர்த்தினர். தற்காப்பிற்கென்று அமிலங்கள் நிரப்பட்ட கண்ணாடி பள்ப்புக்கள் மற்றும் தமது நகைத்தொழிலில் பயன்படுத்தும் ஏனைய இரசாயணங்களைக் கொண்டு ஆயுதங்களை அவர்கள் தயாரித்து வைத்துக்கொண்டனர். வெள்ளி காலை 10 மணியளவில் செட்டியார்த்தெருவிற்குப் பாதுகாப்பாளித்துக்கொண்டிருந்த கடற்படையினரும் பொலீஸாரும் திடீரென்று விலக்கிக் கொள்ளப்பட்டனர். உடனடியாக பிரதான வீதி ஊடாகவும், துறைமுக வீதியூடாகவும் சிங்களக் காடையர்கள் செட்டியார்த்தெருவில்க் கூட ஆரம்பித்தனர். பிரேமதாசாவைத் தொடர்புகொள்ள நகைவியாபாரிகள் எடுத்த பல முயற்சிகள் தோல்வியிலேயே முடிவடைந்தன. வேறு வழியின்றி, தம்மைத்தாமே காத்துக்கொள்ள தீர்மானித்தனர் செட்டியார்த்தெருவின் வியாபாரிகள். பிரதான வீதியில் அமைந்திருந்த தமது கடைகளை நோக்கி ஓடிவந்துகொண்டிருந்த சிங்களவர்கள் மீது கடைகளின் கூரைகளின் மீது நிலையெடுத்திருந்த தமிழ் இளைஞர்கள் அசிட் போத்தல்களை விட்டெறிந்து தாக்கத் தொடங்கினர். தமிழர்கள் திருப்பித்தாக்குவார்கள் என்பதை எதிர்ப்பார்த்திருக்காத சிங்களவர்கள் அதிர்ச்சியடைந்தனர். அவர்களுக்கு இது பழக்கமானதல்ல. கடந்த சில நாட்களாக தமிழர்கள் எவருமே தம்மைத் திருப்பித் தாக்கவில்லை எனும் உணர்வே அவர்களை தைரியமாக அவர்கள் மீது தாக்குதல் நடத்த உந்தியிருந்தது. "புலிகளைத் தவிர தமிழர்கள் எவரும் எம்மை எதிர்க்கமுடியுமா?" என்பதே அவர்களுக்கிருந்த ஒரே கேள்வி. ஆகவே, இங்கிருந்துதான் புலிகள் கொழும்பிற்கு வந்துவிட்டார்கள் என்கிற வதந்தி உருவெடுத்தது. உடனடியாக பொலீஸார் இப்பகுதிக்கு வரவழைக்கப்பட்டதுடன், நகைக்கடைகளின் கூரைகள் மீது தற்காப்பிற்காகக் காத்து நின்ற நகைக்கடை ஊழியர்கள் மீது உலங்குவானூர்திகளினால் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. நகைக்கடைகளைப் பாதுகாக்க கூரை மீது காவலிருந்த பன்னிரண்டு அப்பாவித் தமிழ்த் தொழிலாளிகள் விமானப்படையினரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர். அவர்கள் அனைவரும் மட்டக்களப்பு மற்றும் மலையகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். அதன் பின்னர் செட்டியார்த்தெருவில் இராணுவ அணியொன்று பாதுகாப்பிற்காக அனுப்பப்பட்டது. இந்திய தலையீட்டின் மூலம் தமிழருக்குக் கிடைத்த முதலாவது உதவியென்று இதனைக் குறிப்பிட முடியும்.

நாம் இந்த அரசமரங்களைத் தறிக்காதவரை இந்த நிலை தொடரத்தான் போகிறது.

நன்றி நொச்சி!

கொழும்பிற்கு வந்த புலிகளும், பொலீஸ் நிலையங்களுக்குள் பதுங்கியிருந்த பொலீஸாரும் வெள்ளியன்று ராவ் உலங்குவானூர்தியொன்றில் கண்டிக்குச் சென்றார். இந்திய தூதரகத்திலிருந்து விமானப்படை முகாமிற்கு அவர் வாகனத்தில் சென்றுகொண்டிருந்தபோது வீதியில் அச்சத்துடன் நடமாடிய மக்களை அவர் கண்டார். உலங்குவானூர்தியிலிருந்து கொழும்புப் பகுதியில் தமிழர்கள் வீதிகளில் கொல்லப்பட்டு எரிக்கப்படுவதையும், அவர்களது சொத்துக்கள் சூறையாடப்படுவதையும் அவரால் பார்க்க முடிந்தது. வெள்ளிக்கிழமை கொழும்பில் புலிகள் தாக்கப்போவதாக வந்த வதந்திகளையடுத்து காலை 9 மணியிலிருந்து மக்கள் அச்சத்துடன் ஓடிக்கொண்டிருந்தார்கள். வீதிகள் வாகன நெரிசலால் ஸ்த்தம்பித்துப் போயிருக்க, வாகனச் சாரதிகள் தமது வாகனங்களின் ஹோர்ன்களை அழுத்திக்கொண்டிருந்தார்கள். எல்லோரிடமும் அச்சமும், பதற்றமும் குடிகொண்டிருந்தது. புலிகள் கொழும்பிற்கு வந்துவிட்டார்கள் என்பதே அனைவரினதும் பேச்சாகவிருந்தது. கலவரம் நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கும்போது அமைதியாகக் கிடந்த பொலீஸாரின் வானொலி வலையமைப்பு மறுபடியும் சுறுறுப்பாக இயங்கத் தொடங்கியது. "புறக்கோட்டையிலிருந்து பொலீஸ் ரோந்து அணி கட்டுப்பாட்டு நிலையத்தினை அழைக்கிறது" "கூறுங்கள் புறக்கோட்டை ரோந்து அணி" என்று கட்டுப்பாட்டு நிலையம் (Police radio network) பதிலளித்தது. "புறக்கோட்டைப் பகுதியில் பதற்றம் அதிகரித்து வருகிறது. புலிகள் எல்லாப் பகுதிகளிலும் பதுங்கியிருந்து சிங்களவரைத் தாக்க ஆயத்தமாகி வருவதாக வதந்திகள் பரவிக்கொண்டிருக்கின்றன. எம்மிடம் பேசிய பொதுமகன் ஒருவர் நீல நிறத்தில் சீருடை அணிந்த பல புலிகள் வீரா விடுதியில் நிற்பதைத் தான் கண்டதாகக் கூறினார். நாங்கள் அவ்விடம் நோக்கிச் செல்கிறோம்" என்று பொலீஸ் ரோந்து அணி கூறியது. அந்த நாள் நிலவிய குழப்பத்தினையும் பதற்றத்தினையும் உதவிப் பொலீஸ் மா அதிபர் எட்வேர்ட் குணவர்த்தன தனது புத்தகத்தில் இவ்வாறு எழுதுகிறார், "சிறிது சிறிதாக வதந்தி எல்லாவிடங்களிலும் பரவத் தொடங்கியது. மக்கள் எல்லாத் திசைகளிலும் ஓடத் தொடங்கினர். "புலிகள் ,கொழும்பிற்கு வந்துவிட்டார்கள், அவர்கள்இராணுவத்தினரைத் தாக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள், இங்கிருந்து தப்பியோடுவோம்" என்று பலரும் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். கடை உரிமையாளர்கள் அவசர அவசரமாக தமது கடைகளை இழுத்துச் சாத்திக்கொண்டிருந்தார்கள். பஸ்கள் , லொறிகள், கார்கள் என்று அனைத்து வாகனங்களும் புறக்கோட்டைப் பகுதியிலிருந்து முண்டியடித்து வெளியேறிக்கொண்டிருந்தன. நகரப்பகுதிக்கு வந்த இராணுவக் கவச வாகனங்கள் ஆங்காங்கே நிலையெடுத்து நிற்கத் தொடங்கின. தமிழர்களுக்குச் சொந்தமான வியாபார நிலையங்கள் என்று தாம் கருதிய இடங்கள் மீது இராணுவத்தினர் தாம் கொண்டுவந்த ரவைகள் தீரும்வரை சுட்டுக்கொண்டிருந்தனர். தமிழர்களின் கடைகள் எல்லாமே புலிகளின் மறைவிடங்களாக ராணுவத்தால் கருதப்பட்டு அவற்றின்மீது கண்மூடித்தனமாக துப்பாக்கித் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. நகரப்பகுதியில் கேட்ட தானியங்கித் துப்பாக்கிகளின் ஒலி அப்பகுதியெங்கும் மீண்டும் மீண்டும் எதிரொலித்துக்கொண்டிருந்தது. விமானப்படைக்குச் சொந்தமான இரு உலங்குவானூர்திகள் தமிழர்களின் வியாபார நிலையங்கள் மீது தொடர்ச்சியான துப்பாக்கித் தாக்குதல்களை மேற்கொண்டதுடன் குண்டுவீச்சிலும் ஈடுபட்டன. ஏற்கனவே எரிந்துகொண்டிருந்த கட்டடங்களுக்கு அண்மையாக தாழ்வாகப் பறந்து அவை தாக்குதல் நடத்தியதால் அப்பகுதியெங்கும் புகைமண்டலமாகக் காணப்பட்டது. இது மக்களிடையே மிகுந்த குழப்பத்தினையும் அச்சத்தினையும் ஒருங்கே ஏற்படுத்தியிருந்தது. ராணுவத்தினரால் ஏற்படுத்தப்பட்ட இந்தப் பதற்றமான சூழ்நிலை சிங்களக் காடையர்கள் மீள் ஒருங்கிணையவும், வன்முறைகளில் ஈடுபடவும் உகந்த சூழ்நிலையினை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தது. செட்டியார்த்தெருவிலிருந்த தமிழரின் வியாபார நிலையங்கள் நோக்கி வந்த காடையர் குழுவை இராணுவம் அப்பகுதியிலிருந்து விரட்டியது. டாம் வீதியில் நிறுத்திவைக்கப்பட்டிருந்த பல லொறிகளை அக்கும்பல் எரியூட்டியது. அப்பகுதியில் தமிழ் வியாபார நிலையங்களுக்கு முன்னால் நிறுத்திவைக்கப்பட்டிருந்த கார்களை புரட்டிப் போட்ட அக்கும்பல் அவற்றிற்கு தீவைத்தது. தமிழர்களால் நடத்தப்பட்டு வந்த "சிட்டி மிஷன்" எனும் தங்கும் விடுதியும் கொழுந்து விட்டு எரிந்துகொண்டிருந்தது. அவ்விடுதியின் அருகில் சணல் நூற்ச் சாக்குகள் மற்றும் உரப்பைகளை சேமித்து வைக்கும் பாரிய சேமிப்பு நிலையத்திற்கு தீ பரவவே அது சுவாலை விட்டு எரியத் தொடங்கியது. அக்கட்டடத்திலிருந்து எழுந்த‌ கரும்புகை பல கிலோமீட்டர்கள் தூரத்திற்குத் தெரிந்தது. பீடிகளை மொத்த வியாபாரமாகச் செய்துவந்த தமிழரான சங்கரசிவம் கத்தியால் குத்தப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டதுடன், அவரது காரினுள் வைத்தே எரிக்கப்பட்டார். அவரது சிங்கள வாகனச் சாரதியை அக்காடையர் குழு எதுவும் செய்யாமல் விட்டுவிட்டது. அப்பகுதியில் வியாபாரங்களில் ஈடுபட்ட பல தமிழர்கள் பொலீஸாரின் ட்ரக் வண்டிகளிலும், பஸ்வண்டிகளிலும் ஏற்றப்பட்டு அகதி முகாம்களுக்கு அனுப்பப்பட்டு வந்தனர். புறக்கோட்டைக்கு அண்மையாக அமைந்திருந்த கிராண்ட்பாஸ் பகுதியில் தமிழர்களை சிங்களவர்கள் வாட்களால் வெட்டிக் கொல்லத் தொடங்கியிருந்தார்கள். அப்பகுதியில் இயங்கிவந்த பிரபல பலசரக்குக் கடையின் உரிமையாளரான திருப்பதி முதலாளி சிங்களவர்களால் கூட்டாக வாட்களாலும் கோடரிகளாலும் வெட்டிக் கொல்லப்பட்டார். அவரின் மோதிரங்களைத் திருடுவதற்காக அவரது விரல்களை அக்கும்பல் வெட்டி எடுத்திருந்தது. பேலியகொடைப் பகுதியில் அமைந்திருந்த பாற்பண்ணைப் பொருட்களை விற்கும் தமிழரின் உணவு விடுதியான அம்பாள் விடுதி முற்றாக எரிக்கப்பட்டது. அந்த நிறுவனத்தின் பிற்பகுதியில் வளர்க்கப்பட்டு வந்த பால்மாடுகள் இழுத்துச் செல்லப்பட்டு இறைச்சிக்காகக் கொல்லப்பட்டன. அப்பகுதியில் இயங்கிவந்த தமிழருக்குச் சொந்தமான‌ சினிமாத் திரையரங்குகளை அப்பகுதி வாழ் சிங்களவர்களுடன் காடையர்கள் சேர்ந்து எரித்தனர். காலை 11 மணியளவில் கொழும்பு நகர் மட்டுமல்லாமல் அதனைச் சுற்றியிருந்த பகுதிகளிலும் பாரிய குழப்பம் நிலவியது. புலிகள் பெரும் எண்ணிக்கையில் நகரினுள் ஊடுருவி விட்டதாக எண்ணிய பொலீஸார் தமது வீதிக் கடமைகளைக் கைவிட்டு விட்டு நேரே தமது பொலீஸ் நிலையங்களுக்கு ஓடிவிட்டனர். நகரிலிருந்து தப்பியோட எத்தனித்த வாகனங்களையும், பாதசாரிகளையும் வீதி ஒழுங்குகளுக்கு அமைய வழிநடத்த பொலீஸார் இன்றி எங்கும் பாரிய சனநெரிசலும், வாகன‌ நெரிசலும் காணப்பட்டது. வீதிகள் எங்கும் சனநெரிசலாகக் காணப்பட்டதுடன், பதற்றமும் தெரிந்தது. பெண்களும், சிறுவர் சிறுமியரும் கைகளில் தலையணைகளையும்,பைகளையும், சூட்கேஸுகளையும் எடுத்துக்கொண்டு வீதிகள் வழியே ஓடிக்கொண்டிருந்தனர். உயிரைக் காப்பாற்ற ஓடிக்கொண்டிருந்த அப்பாவிகளுடன் சேர்ந்து திருடர்களும் கைகளில் தொலைக்காட்சிப் பெட்டிகள், டெக்குகள், வானொலிப் பெட்டிகள் போன்றவற்றைக் காவிக்கொண்டு ஓடிக்கொண்டிருந்தனர். இக்குழப்பமான சூழ்நிலையும் சனநெரிசலும் தங்குதடையற்ற சூறையாடல்களையும், உடமை எரிப்புக்களையும் ஊக்குவித்திருந்தது. இதற்கு மேலதிகமாக, பொலீஸ் தலைமையகத்திலிருந்து அனைத்துப் பொலீஸ் நிலையங்களுக்கும் அனுப்பப்பட்ட செய்தியான, "உங்களின் பொலீஸ் நிலையங்களைப் பாதுகாக்க எதிர்த்துச் சண்டையிடுங்கள்" என்கிற செய்தியும் பொலீஸாரிடையே குழப்பத்தையும், பீதியினையும் ஏற்படுத்தி விட்டிருந்தது. "பொலீஸ் நிலையங்கள் புலிகளால் தாக்கப்பட்டுக் கைப்பற்றப்படும் நிலை காணப்படுகிறது" என்கிற பொலீஸ் செய்தியை பதற்றமடைந்திருந்த பொலீஸ் அதிகாரியொருவர் பொலீஸாரின் பிரதான செய்தி வலையமைப்பில் பரவ விடவே பொலீஸாரிடயே கடுமையான அச்சம் நிலவத் தொடங்கியது. வீதிகளில் துணிவுடன் கடமையிலிருந்த ஒரு சில பொலீஸ்காரர்களும் இச்செய்தியைக் கேள்விப்பட்டபோது எல்லாவற்றையும் விட்டு விட்டு தமது நிலையங்களுக்குத் திரும்பியிருந்தனர். வீதி ரோந்து அணிகளும் பொலீஸ் நிலையங்களுக்குள் முடங்கிக்கொண்டன. கொள்ளுப்பிட்டி பொலீஸ் நிலையத்தைச் சேர்ந்த அதிகாரியொருவர் நிலையத்தின் முன்னால் இருந்த அலங்காரக் கற்களினால் கட்டப்பட்ட சுவரில் தனது .303 துப்பாக்கியின் பின்புறத்தால் இடித்து ஓட்டைகளை உருவாக்கினார். அவற்றினூடாக முன்னேறி வரும் புலிகள் மீது இயந்திரத் துப்பாக்கிகளால் தாக்குவதே அவ‌ரது திட்டம். கொழும்பிலிருந்த அனைத்துப் பொலீஸ் நிலையங்களும் தமது பிரதான நுழைவாயிலை அடைத்தன. மேலும், பொலீஸ் நிலையங்களைச் சுற்றி பாதுகாப்பு அரண்கள் அமைக்கப்பட்டு பொலீஸார் நிலையெடுத்துக் காத்திருந்தனர். தெகிவளைப் பொலீஸ் நிலையம் ஹில் வீதியின் இரு எல்லைகளையும் முற்றாகவே அடைத்துவிட்டிருந்தது. தெகிவளை சுற்றுவட்டத்திலிருந்து ஹில் வீதிக்கான நுழைவுவழி இரும்புக் கதவுகளால் அடைக்கப்பட்டதுடன், அப்பகுதியில் பொலீஸார் வீதியில் படுத்திருந்து முன்னேறி வரும் புலிகளுக்காகக் காத்திருந்தனர். விரல் விட்டு எண்ணக்கூடிய சில பொலீஸ் அதிகாரிகளே துணிவாக வீதிகளில் வலம் வந்தனர். அல்பா 2 மற்றும் கொழும்பு வடக்குப் பிரிவு 2 ஆகிய அணிகளின் பொலீஸ் அதிகாரிகள் வீதிகளில் வலம்வந்து கொண்டிருந்ததுடன் பொலீஸ் ரேடியோச் செய்தி வலையமைப்பில் உச்சஸ்த்தானியில் கட்டளைகளை வழங்கிக்கொண்டிருந்தனர். "அல்பா 2 பேசுகிறேன், அல்பா 2 பேசுகிறேன். நான் காஸ்வேர்க்ஸ் வீதியின் சுற்றுவட்டத்தினருகில் நிற்கிறேன். பயப்பட வேண்டும், வீதிக்கு வாருங்கள். நான் வெளியிலேயே நிற்கிறேன். இங்கே புலிகள் எவரும் இல்லை. துப்பாக்கிச் சண்டைகள் ஏதும் நடைபெறவில்லை". "கோழைகளே, பதுங்கியிருந்தது போதும், வெளியே வாருங்கள்" என்று ஆத்திரத்துடம் ரேடியோவில் பேசிக்கொண்டிருந்தார். அவரின் கட்டளையைக் கேட்டு சில பொலீஸார் வீதிகளில் எட்டிப் பார்க்கத் தொடங்கினர். சுற்றுப்புறங்களில் இருந்து கொழும்பு கோட்டைப் பகுதி மற்றும் பெட்டா நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்த மக்களில் தமிழர்கள் என்று அடையாளம் காணப்பட்டவர்கள் கடுமையாகத் தாக்கப்பட்டதுடன் அவர்களின் உடமைகளும் சிங்களவர்களால் சூறையாடப்பட்டன. அவர்கள் பயணம் செய்துவந்த வாகனங்கள் வீதிகளில் நிறுத்தப்பட்டு எரிக்கப்பட்டன. ஆனால், வன்முறைகளில் ஈடுபட்ட சிங்களவர்களின் எண்ணிக்கை முன்னைய இரு நாட்களுடன் ஒப்பிடும்பொழுது சற்றுக் குறைவாகவே காணப்பட்டது. திங்கட்கிழமை நடைபெற்ற சில நிகழ்வுகளையடுத்து பெரும்பாலான வன்முறைக் கும்பல்கள் அடங்கிப்போயிருந்தன. சிங்களத்தைச் சரளமாகப் பேச முடியாத முஸ்லீம்களும், சில சிங்களவர்களும் வன்முறைக் கும்பல்களால் தாக்கப்பட்டனர். புலிகள் கொழும்பிற்கு வந்திறங்கிவிட்டார்கள் என்கிற செய்தியின் தாக்கம் எப்படியிருந்ததென்றால், கொழும்பின் புறநகர்ப்பகுதிகளிலும் சிங்களவர்கள் வாட்கள், கோடரிகள், இரும்புக் குழாய்கள், மண்வெட்டிகள் போன்ற ஆயுதங்களை எடுத்துக்கொண்டு வீடுகளின் முன்னால் புலிகளை எதிர்பார்த்துக் காவலிருக்கத் தொடங்கியிருந்தார்கள்.

நாட்டு மக்களுக்கான தனது உரையில் தமிழர்களை அந்நியர்களாக விளித்த ஜெயவர்த்தன‌ வியாழன் இரவு ஜெயவர்த்தன நாட்டு மக்களுக்கு தொலைக்காட்சியிலும், வானொலியிலும் உரையாற்றினார். அவரது பேச்சினை தொலைக்காட்சியில் நான் பார்த்தேன். மிகவும் நிதானமாகப் பேசினார். இனவாதம் கக்கும் பிக்குவான எல்லே குணவன்ச தேரவின் ஆலோசனைப்படி மிகவும் அவதானமாகப் பேசினார். 4 நிமிடங்களும் 50 செக்கன்களும் நீடித்த அவரது உரையின் சாராம்சம் தமிழ் மக்கள் மீதான தாக்குதல்களை நியாயப்ப்டுத்தியும், சிங்கள மக்களை சமாதானப்படுத்தும் வகையிலும் அமைந்திருந்தது. தனது பேச்சின் ஆரம்பத்திலேயே தமிழ் மக்கள் மீதான சிங்களவர்களின் தாக்குதலுக்கான அடிப்படைக்காரணம் 13 இராணுவ வீரர்கள் புலிகளின் பதுங்கித் தாக்குதலில் கொல்லப்பட்டமைதான் என்று கூறினார். "பயங்கரவாதிகளின் வன்முறைகளுக்கு சிங்கள மக்கள் பதிலளித்திருக்கிறார்கள்..." என்று வெகு சாதாரணமாக அவரால் கூற முடிந்தது. பின்னர் சிங்கள மக்களுக்கு அவர் வழங்கிய செய்தியில் அவர்களின் கோரிக்கைகளையும் நிபந்தனைகளையும் நிறைவேற்ற தான் உடனே ஆவண செய்வேன் என்று கூறினார். "சிங்கள மக்களின் தேசிய ரீதியிலான அழுகுரல்களுக்கும் கோரிக்கைகளுக்கும் செவிசாய்க்கும் வேளை இப்போது வந்திருக்கிறது.." என்று அவர் கூறினார். பின்னர், தான் எடுக்கவிருக்கும் நடவடிக்கைகள் குறித்து அவர் விளக்கினார். முதலாவதாக அரசியலமைப்பில் மாற்றத்தினைக் கொண்டுவருவதன் மூலம் பிரிவினைவாதம் பேசுவதைத் தடைசெய்யப்போவதாகக் கூறினார். பரிந்துரைக்கப்பட்டிருக்கும் அரசியலமைப்பு மாற்றங்கள் சட்டமாக்கப்பட்டதும், பிரிவினைவாதம் பேசுவோர் தண்டிக்கப்படுவர் என்று அவர் கூறினார். அவர்கள் பொது நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவதையோ, வெளிநாடுகளுக்குப் பயணம் செய்வதையோ இச்சட்டம் தடுக்கும் என்று கூறியதுடன் அவர்களது சோத்துக்கள் அனைத்தும் பறிமுதல் செய்யப்படும் என்றும் கூறினார். "எந்தவொரு நபரும் நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ, இலங்கைக்கு உள்ளேயோ அல்லது வெளியில் இருந்தோ இலங்கையினுள் தனியான நாடொன்றினை உருவாக்க உதவுவதை, உந்துவதை, அதற்கான பிரச்சாரத்தில் ஈடுபடுவதை, பண உதவிசெய்வதை முற்றாகத் தடைசெய்வேன்" என்று அவர் கூறினார். தனது பேச்சினை முடிக்கும் தறுவாயில் சிங்கள மக்கள் ஆயுதங்களைக் கைவிடவேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டார். சிங்கள மக்களின் பாதுகாப்பினையும் நலன்களையும் உறுதிசெய்ய தனது அரசாங்கம் சகல விதமான நடவடிக்கைகளையும் எடுக்கும் என்று அவர் சிங்கள மக்களுக்கு உறுதியளித்தார். ஆனால், திட்டமட்ட ரீதியில் கொல்லப்பட்டும், சொத்துக்களை இழந்தும் நிர்க்கதியாக்கப்பட்ட தமிழ் மக்களுக்கு ஆறுதல் கூறும் வகையில் ஒரு சொல்லைத் தன்னும் அவர் உதிர்க்க விரும்பவில்லை. தமிழர்களை அச்சுருத்தும் தொனியிலும், அவர்கள் மீதான தாக்குதல்களை நியாயப்ப்டுத்தும் விதத்திலும்,சிங்களவர்களுக்கான நலன்களை உறுதிப்படுத்தும் முடிவிலும், தாக்குதலுக்கு உள்ளான தமிழர்களைப்பற்றி ஒரு வார்த்தைதன்னும் இரங்காது அவர் பேசியதை எனது வீட்டிலிருந்த 22 தமிழர்களும் முழுமையாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தோம். எரிந்துகொண்டிருந்த தனது வீட்டிலிருந்து சிங்களவர்களால் அடித்து விரட்டப்பட்டு எனது வீட்டில் அடைக்கலம் தேடியிருந்த நண்பர் ஒருவர் ஜெயாரின் பேச்சைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்துவிட்டு ,"ஜெயார் இப்போது சிங்களவர்களின் ஜனாதிபதியாக மாறிவிட்டான்" என்று மிகுந்த சினத்துடன் கூறினார். ஜெயாரின் நாட்டுமக்களுக்கான உரை தமிழர்களை வெறுப்படையவும் அதேவேளை ஆத்திரப்படவும் வைத்தது. சிங்களவர்களின் கைகளில் அவர்கள் பட்ட துன்பத்தினை விடவும் ஜெயாரின் பேச்சு அவர்களை விசனப்பட வைத்தது. தமிழர்களைப் பார்த்து நீங்கள் இலங்கையின் மக்கள் அல்ல என்பதை இவ்வுரையின் ஊடாக ஜெயார் தெளிவுபடுத்தியிருந்தார். தமிழ் இளைஞர்கள் தாம் மிகவும் கேவலமான முறையில் அவமதிக்கப்பட்டதாக உணர்ந்தார்கள். இயல்பாகவே அவர்களுக்குள் ஆத்திரம் பற்றிக்கொண்டது. ஆகவே, இதற்காக நிச்சயம் பழிவாங்கியே தீர்வேண்டும் என்று அவர்கள் எண்ணத் தொடங்கினார்கள். மன்னாரைச் சேர்ந்த இளைஞன் இவ்வாறு கூறினார், "ஜெயவர்த்தனா தமிழர்களுக்கு ஒரு பாடத்தினைப் படிப்பிக்க முயல்கிறார் போலத் தெரிகிறது, நாம் அவருக்கு ஒரு பாடத்தைப் புகட்டுவோம்". பின்னாட்களில், அவர் தமிழ்ப் போராளி அமைப்பொன்றில் தன்னையும் இணைத்துக்கொண்டு இந்தியாவுக்கு இராணுவப் பயிற்சிக்காகச் சென்றதாக நான் கேள்விப்பட்டேன். தெற்கில் வாழ்ந்துவந்த பெரும்பாலான தமிழ் இளைஞர்கள் இவ்வாறே உணர்ந்தார்கள். ஆயிரக்கணக்கான இளைஞர்கள் போராளி அமைப்புக்களில் இணைந்துகொண்டார்கள். அக்காலத்தில் தமிழ் இளைஞர்களிடையே நிலவிய மநோநிலையினை நான் பிறிதொரு அத்தியாயத்தில் பதிவிடுகிறேன்.

வெறுமனே பல்கலைக்கழகம் ஒன்றிற்குள் அங்கு படிக்கும் சிங்கள மாணவர்களுக்காக புத்தர் சிலையொன்றைக் கொண்டுவருகிறார்கள், அதிலென்ன தவறு என்று கடந்து செல்லமுடியாத விடயம் இது. அரச அதிகாரம், இராணுவ பலம், சனத்தொகை என்று தமிழர் மீதான தனது மொத்த ஆதிக்கத்தையும் சிங்கள பெளத்தம் செலுத்திக்கொண்டிருக்கும் ஒரு நாட்டில் சிறுபான்மையின தமிழர்கள் கொழும்பில் தேர் இழுப்பதோ பேராதனையில் குறிஞ்சிக் குமரனைக் கும்பிடுவதோ சிங்களவர்களைப் பொறுத்தவரை தமிழர்கள் தமது நாட்டை ஆக்கிரமிக்கப்போகிறார்கள், கொழும்பையும் பேராதனையையும் தமிழ்ச் சைவ மயமாக்கப் போகிறார்கள் என்கிற பயம் ஒருபோதும் ஏற்படுத்தப்படப் போவதில்லை. ஏனென்றால், தமிழர்கள் ஆக்கிரமிக்கப்போவதில்லையென்பது அவர்களுக்குத் தெரியும். ஆனால், வடக்குக் கிழக்கில் நிலைமை வேறு. தமிழர்கள் தொடர்ச்சியான இராணுவ அழுத்தத்திற்கு மத்தியில், அரச ஆதரவுடனான சிங்கள பெளத்த மயமாக்கலினை எதிர்கொண்டு நிற்கிறார்கள். தமிழர் தாயகமெங்கும் புத்தர் சிலைகளும், புராதன காலத்து சின்னங்கள் என்கிற பெயரில் அவர்களின் தாயகம் சிறிது சிறிதாக காவுகொள்ளப்பட்டு வருகிறது. இதனைத் தடுக்கும் எந்தச் சக்தியுமற்று அநாதைகளாக தமிழர்கள் இன்று நிர்க்கதியாக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். பெளத்த சிலைகளே தமிழர் தாயகத்தில் சிங்கள மயமாக்கலின் ஆரம்பப்புள்ளியாக இருக்கின்ற இத்தறுவாயில் யாழ்ப்பாணம் பல்கலைக் கழகத்தில் புத்தர் சிலையொன்றினைக் கொண்டுவருவதும் குறிஞ்சிக் குமரனுக்கு பேராதனையில் கோயில் கட்டுவதும் சமமென்று பார்க்கப்பட முடியாது. அடக்குமுறைக்குள் வாழும் ஒருவனின் வீட்டில் அவனை அடக்குபவன் தனது அடையாளங்களைக் கொண்டுவருவதற்கும், அடக்குமுறையாளன் ஒருவனின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்தில் அடிமைகள் தமது அடையாளத்தை வைத்து வழிபடுவதற்கும் இடையே நிறைய வேறுபாடு இருக்கிறது. ஏனென்றால், அடக்குமுறையாளன் இனி என்ன செய்வான் என்பதை அடிமை அறிவான். அதேபோல‌, அடிமையால் குறிஞ்சிக் குமரனை வழிபடுவதைத்தவிர வேறு எதனையும் செய்யமுடியாது என்பதை அடக்குமுறையாளன் அறிவான். இதுதான் அந்த வித்தியாசம்.

ஜெயவர்த்தனவுக்கு இந்திரா காந்தியிடம் இருந்து வந்த தொலைபேசி அழைப்பு 1983 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 26 ஆம் தேதி செவ்வாய்கிழமை அன்று இலங்கையில் தமிழர்கள் மீது அட்டூழியங்கள் இழைக்கப்பட்டதாக செய்தி பரவியதும் தமிழகம் கொதிப்படைந்தது. சென்னை, மதுரை மற்றும் பிற நகரங்களில் ஆயிரக்கணக்கான தமிழர்கள் தெருக்களில் இறங்கி ஜெயவர்த்தன அரசைக் கண்டித்தும், இனப்படுகொலைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க பிரதமர் இந்திரா காந்தி கடுமையான நடவடிக்கை எடுக்கக் கோரியும் போராட்டம் நடத்தினர். இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு தமிழ்நாட்டின் ஒற்றுமையை வெளிப்படுத்தும் வகையில் இலங்கை உயர்ஸ்தானிகராலயத்தை நோக்கி மாபெரும் ஆர்ப்பாட்டம் ஒன்றும் இடம்பெற்றது. முதலமைச்சர் எம்.ஜி.ராமச்சந்திரன் மற்றும் எதிர்க்கட்சித் தலைவர் மு. கருணாநிதி ஆகியோர் கொழும்பு அரசைக் கண்டித்து அறிக்கை வெளியிட்டனர். ராமச்சந்திரனின் அறிக்கையில், இலங்கைத் தமிழர்கள் மீதான அனுதாபத்தால் தமிழ்நாட்டில் உள்ள ஐம்பது மில்லியன் தமிழ் இதயங்கள் இரத்தம் சிந்துகின்றன என்று கூறியிருந்ததுடன், பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு உதவி செய்வதாகவும் உறுதியளித்தார். இலங்கைத் தமிழர்களைப் பாதுகாக்க பிரதமர் இந்திரா காந்தி விரைந்து நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்று கருணாநிதியின் அறிக்கையில் வலியுறுத்தப்பட்டிருந்தது. இந்தியாவின் பிற பகுதிகளும் தமிழர் மீது நடத்தப்பட்ட படுகொலைகளை ஆத்திரத்துடன் எதிர்கொண்டன. தமிழர்களை படுகொலையில் இருந்து பாதுகாக்க இந்திய ராணுவத்தை இலங்கைக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்று ஜனதா கட்சி தலைவர் ராஜ் நரேன் இந்திரா காந்தியிடம் வலியுறுத்தினார். கலவரம் குறித்து ஆந்திர முதல்வர் என்.டி.ராமராவ் வேதனை தெரிவித்திருந்தார். கர்நாடக முதல்வர் ராமகிருஷ்ண ஹெக்டே, உயர்மட்ட அளவில் உரிய நடவடிக்கை எடுக்குமாறு புது தில்லியைக் கேட்டுக் கொண்டார். எம்.ஜி.ராமச்சந்திரனும், கருணாநிதியும் நாடாளுமன்றத்தின் இரு அவைகளான லோக்சபா மற்றும் ராஜ்யசபா ஆகிய இரு அவைகளிலும் இந்த விவகாரத்தை அவையில் எழுப்புமாறு தங்கள் உறுப்பினர்களுக்கு அறிவுறுத்தினர். பிற்பகலில் அவை கூடியதும் உறுப்பினர்கள் இதையே முதல் விஷயமாக செய்தனர். லோக்சபாவில், உறுப்பினர்கள் ஜெயவர்த்தனே அரசாங்கம் செயலற்றதாகவும், கலவரக்காரர்களுக்கு உடந்தையாக இருப்பதாகவும் குற்றம் சாட்டினர். கடும் நடவடிக்கை எடுத்து கொலைகளை தடுக்க வேண்டும் என இந்திரா காந்தியிடம் எம்.பி.க்கள் வேண்டுகோள் விடுத்தனர். இலங்கையுடனான இராஜதந்திர தொடர்புகளை துண்டிக்குமாறு தி.மு.க நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் சி.டி.தண்டபாணி புதுடெல்லியை கேட்டுக் கொண்டார். கொழும்பில் சிங்களவர்கள் நடத்திய தாக்குதல்களின்போது இந்திய தொழில்கள் மற்றும் இந்திய வங்கிகள் எரிக்கப்பட்டதாக அவர் கூறினார். இலங்கை நிலவரம் குறித்து விவாதிக்க ராஜ்யசபாவில் எதிர்க்கட்சிகள் சிறப்புக் கூட்டத்துக்கு அழைப்பு விடுத்தன. விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தை இந்தியா அங்கீகரிக்க வேண்டும் என திமுக எம்பி வி கோபாலசாமி (வைகோ) கேட்டுக் கொண்டார். இலங்கையுடனான இராஜதந்திர உறவுகளைத் துண்டிக்க வேண்டுமென்று அவர் முன்மொழிந்தார், மேலும் இலங்கையின் உயர்ஸ்த்தானிகரை "இரத்த வெறி பிடித்த அரசாங்கத்தின் முகவர்" என்று அழைத்த அவர், அவரை உடனடியாகத் திருப்பி அனுப்புமாறு அரசாங்கத்திடம் கோரிக்கை விடுத்தார். எம் கல்யாணசுந்தரம் பேசும்போது, “தமிழர்கள் மீதான தாக்குதல் இந்தியாவின் மீதான தாக்குதல்” என்றார். இந்தியா தமிழ் இளைஞர்களுக்கு அரசியல் புகலிடம் வழங்க வேண்டும் என்றும், அவர்கள் இலங்கையில் என்ன நடக்கிறது என்பதை மக்களுக்கு தெரிவிக்க நாடு முழுவதும் உள்ள மாநிலங்களுக்குச் செல்வதற்கான வசதிகளையும் இந்தியா வழங்க வேண்டும் என்றும் அவர் பரிந்துரைத்தார். இந்திய வெளிவிவகார அமைச்சர் ‍- நரசிம்ம ராவ் ராஜ்யசபாவில், இலங்கையின் நிலைமையை அரசாங்கம் ஒரு கட்சி விஷயமாக கருதவில்லை என்று ராவ் கூறினார். இந்த விவகாரத்தில் ஒட்டுமொத்த தேசமும் ஒன்றுபட்டுள்ளது, இத்தாக்குதல்களினால் ஏற்பட்டிருக்கும் அழிவுகள் மற்றும் பக்க விளைவுகள் குறித்து அரசாங்கம் முழுமையாக அறிந்துள்ளது என்றும் அவர் கூறினார். அவர் மேலும் கூறுகையில், “இலங்கைக்கு நெருங்கிய அண்டை நாடான நமது சொந்த நாட்டிற்கு விரும்பத்தாகாத‌ விளைவுகளை இத்தாக்குதல்கள் ஏற்படுத்தக் கூடும் என்பதனால், நிலைமைகளை இந்தியா உன்னிப்பாக அவதானித்து வருகிறது" என்றும் கூறினார். இரு அவைகளிலும் வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர் பிவி நரசிம்மராவ் பேசினார். லோக்சபாவில், இந்திய தூதரகத்தைச் சேர்ந்த சிலரும் தாக்கப்பட்டதாகக் கூறினார். "அதிர்ஷ்டவசமாக உயிர் சேதம் எதுவும் ஏற்படவில்லை," என்று அவர் கூறினார். இந்தியன் ஓவர்சீஸ் வங்கி மற்றும் பாரத ஸ்டேட் வங்கி எரிக்கப்பட்டதாக வெளியான செய்திகளை சரிபார்க்க முயற்சிப்பதாக அவர் கூறினார். இந்திராவால் பாராளுமன்றத்திற்கு அனுப்பிவைக்கப்பட்ட அமைச்சரவைச் செயலாளர் அலெக்ஸான்டர், அங்கிருந்து பாராளுமன்றத்தில் நடப்பவற்றை அவர் தொடர்ச்சியாக இந்திராவுக்குத் தெரிவித்து வந்தார். பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களின் உணர்வுகளை அடக்கும் வகையில் செயற்பட இந்திரா எண்ணினார். ஆகவே, தில்லியில் அப்பொழுது தங்கியிருந்த இலங்கைத் தூதர் சத்வாலை உடனடியாகக் கொழும்பு திரும்பப் பணித்தார். சென்னைக்கு தான் செய்யவிருந்த பயணத்தை இரத்துச் செய்த இந்திரா, உயர் மட்ட் அமைச்சரவை உபகுழு, அரசியல் நடவடிக்கைகள் குழு ஆகியவற்றை அன்று மாலை கூட்டி இலங்கையில் உருவாகியிருக்கும் நிலைமைகள் குறித்து ஆராய்ந்தார். பின்னர், இலங்கையில் இடம்பெற்றுவரும் இனவன்முறைகளைக் கண்டித்து அறிக்கையொன்றினை வெளியிட்டார் இந்திரா. மிக அண்மையில் அமைந்திருக்கும் நாடான இலங்கையில் இடம்பெற்றுவரும் நிகழ்வுகள் குறித்து இந்தியா கவலைப்படாது இருக்கமுடியாது என்று அவர் கூறியிருந்தார். அரசியல் விவகாரக் குழு மாலையில் கூடி இரண்டு தெரிவுகளை பரிசீலித்தது. முதலாவது ஒரு அரசியல் தெரிவு - நிலைமையை கட்டுக்குள் கொண்டுவர ஜயவர்தனவிற்கு அழுத்தம் கொடுப்பது. இரண்டாவது இராணுவ நடவடிக்கை. இந்திரா முதலாவது தெரிவையே விரும்பினார். அதன்படி, முதலாவதாக இந்திரா காந்தி ஜெயவர்த்தனாவுடன் தொலைபேசியில் பேசுவது என்றும் , நரசிம்மராவை கொழும்புக்கு அனுப்புவதென்றும் தீர்மானிக்கப்பட்டது. இரண்டாவதாக, ராவின் வருகைக்கு ஜெயவர்த்தனே சம்மதிக்க மறுத்தால், இராணுவ நடவடிக்கையினை முன்னெடுப்பது என்றும் தீர்மானிக்கப்பட்டது. உடனடியாக இலங்கை மீது படையெடுப்பதற்கான அவசரத் திட்டத்தைத் தயாரிக்குமாறு இந்திராவால் பாதுகாப்புத் தலைவர்களிடம் கூறப்பட்டது. அந்த பணி செகுந்தராபாத்தை தலைமையிடமாகக் கொண்ட இந்திய ராணுவத்தின் தெற்கு கட்டளைக்குப் படைப்பிரிவிற்கு ஒதுக்கப்பட்டது. தில்லியில் தங்கியிருந்த அனைத்து மூத்த அதிகாரிகளும் இராணுவ அதிகாரிகளும் உசார்ப்படுத்தப்பட்டதுடன், பராட்ரூப்பர்களை இறக்கி விமான நிலையங்களை கைப்பற்றி, செயலிழக்கப் பண்ணுவதே இந்தியாவின் திட்டமாக இருந்தது. இதன்மூலம் ஜெயவர்த்தனவை வழிக்குக் கொண்டுவரலாம் என்று இந்திரா நம்பினார். இந்திரா காந்தி மாலை 4 மணியளவில் ஜெயவர்த்தனவை தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டார். புதன்கிழமை (ஜூலை 27). அந்த தொலைபேசி உரையாடலின் விபரங்கள் மறுநாள் வியாழக்கிழமை ஜனாதிபதி செயலகத்தினால் வெளியிடப்பட்டது. உரையாடலின் உள்ளடக்கம் பின்வருமாறு: இந்திரா காந்தி: இலங்கையில் தமிழ் பேசும் மக்கள் படுகொலை செய்யப்பட்டதாக வதந்திகள் பரவி வருவதாக எனக்கு இங்கு வந்துள்ள செய்திகள் குறித்து நான் வருந்துகிறேன், கவலையடைகிறேன். இப்போது நடைபெற்று வரும் மக்களவையில் இதுகுறித்து கடுமையான கேள்விகள் எழுப்பப்பட்டு வருகின்றன‌ . ஜயவர்தன: நானும் அதே அக்கறையுடன் இருக்கிறேன். கலவரத்தையும் அதன் விளைவுகளையும் கட்டுப்படுத்த அனைத்து நடவடிக்கைகளையும் எடுத்து வருகிறேன். இந்திரா காந்தி: அதில் எனக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை. உணவு மற்றும் பிற அத்தியாவசிய பொருட்களை வழங்குவதன் மூலம் நான் உதவ விரும்புகிறேன். ஜெயவர்தன: இந்த வகையான சலுகைக்கு மிக்க நன்றி. தேவைப்பட்டால் நான் உங்களுக்குத் தெரிவிக்கிறேன். இந்திரா காந்தி: எனது வெளியுறவு அமைச்சர் ஸ்ரீ நரசிம்மராவ் இன்று இலங்கைக்கு பயணம் மேற்கொண்டால், நீங்கள் அவருடன் கலந்துரையாட முடியுமா? ஜயவர்தன: உங்கள் வெளிவிவகார அமைச்சரை நான் வரவேற்கிறேன். ஜனாதிபதி ஜயவர்தன உடனடியாக சில அமைச்சர்களை, ஹமீட், அதுலத் முதலி, திஸாநாயக்க, ரணில் விக்கிரமசிங்க, பெஸ்டஸ் பெரேரா மற்றும் இன்னும் சிலரை – அழைத்து இந்திராவுடனான தனது தொலைபேசி உரையாடல் குறித்து அவர்களுக்கு அறிவித்தார். அதுலத்முதலியும் திஸாநாயக்கவும் ராவை உபசரிப்பதை எதிர்த்தனர். இது எதிர்காலத்தில் இந்தியா தலையிட இடமளிக்கும் என்றும் அவர்கள் வாதிட்டனர். ஹமீட் அவர்களை எச்சரித்தார். ராவை ஜெயார் வரவேற்கவேண்டும் என்று அவர் அறிவுறுத்தினார். அந்த நிலைப்பாட்டிற்கு அவர் இரண்டு காரணங்களைக் கூறினார். முதலாவதாக, ராவை வரவேற்க ஜெயார் ஒத்துக்கொண்டார். இரண்டாவது, அப்படி ராவை ஜெயார் வரவேற்க மறுக்கும் பட்சத்தில் இந்தியா கடுமையான நிலைப்பாட்டினை எடுக்கும் என்று ஹமீட் எச்சரித்தார். அன்று மாலை கூடுதல் செயலாளர் சங்கர் பாஜ்பாயுடன் விமானப்படை விமானத்தில் ராவ் கொழும்பு சென்றார். ஹமீட் விமான நிலையத்தில் அவரை வரவேற்றார். அன்று மாலையே லோக்சபாவில் ராவின் கொழும்புக்கான பணியை இந்திரா காந்தி அறிவித்தார். ராவின் இலங்கை வருகையை அகில இந்திய வானொலி புதன்கிழமை இரவு செய்தித் தொகுப்பில் அறிவித்தது. இந்திய உயர் ஸ்தானிகரின் உத்தியோகபூர்வ இல்லமான இந்தியா ஹவுஸில் தங்கியிருந்த ராவ் மற்றும் பாஜ்பாய், ஜெயவர்த்தனவை வார்ட் பிளேஸில் உள்ள அவரது தனிப்பட்ட இல்லத்தில் காலை உணவின் போது சந்தித்தனர். 1983 ஜூலை 31 வார இறுதியில் சிங்க‌ ரத்ணதுங்க‌ தனது கட்டுரையில் விவாதங்கள் பற்றிய சில தகவல்களைத் தந்தார். ரத்ணதுங்க‌ ஜெயவர்த்தனாவுடன் நெருக்கமாக இருந்ததால் இலங்கை அதிபருக்கு ஆதரவாக தகவல்களைச் சேகரித்திருந்தார். ஆனால், அவரது தகவல்கள் சரியானவைதான் என்று என்னுடன் அந்நாட்களில் தொடர்பில் இருந்த தூதர் சத்வால் உறுதிப்படுத்தினார். ஹமீதும் இந்த சந்திப்பில் கலந்து கொண்டதாக அவர் கூறினார். ஜெயவர்த்தனா, ராவை அரவணைப்புடன் வரவேற்று, இந்தியா மற்றும் அதன் தலைவர்கள் மீதான அவரது அபிமானத்தையும் நெருக்கத்தையும் பற்றி அவரிடம் கூறி உரையாடலைத் தொடங்கினார். "இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தைப் போற்றிய பல இலங்கையர்களில் நானும் ஒருவன்" என்று ஜெயவர்த்தனே கூறியதுடன், இந்தியர்களை விட தமிழ் மக்களின் உணர்வுகளை அவர் புரிந்துகொண்டதாக ராவிடம் பதிய முயன்றார். மேலும்,கலவரம் ஆரம்பித்ததற்கான காரணம் என்று அரசால் கூறப்பட்டதை ராவிடம் விளக்கிய ஜெயார், அதற்கான முழுக் காரணத்தையும் தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணி மீதும், புலிகள் மீதும் சுமத்தினார். மேலும், இலங்கையின் உள்விவகாரத்தில் இந்தியா தேவையற்ற விதத்தில் தலையிடுவதாக இலங்கை உணர்வதாகவும் ராவிடம் ஜெயார் தெரிவித்தார். ராவ் ஜெயவர்த்தனாவை குறுக்கிட்டு, "இல்லை, இல்லை- அப்படி எதுவும் இல்லை" என்று மறுத்தார். இந்த கலவரம், அனைத்து இந்தியர்களினதும், குறிப்பாக தமிழர்களின் உணர்வுகளை தூண்டிவிட்டதாக ஜெயவர்த்தனாவிடம் ராவ் மிக உறுதியாக கூறினார். இலங்கையில் ஸ்திரமற்ற நிலை இந்தியாவுக்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்றும் எடுத்துரைத்தார். இலங்கையில் உள்ள இந்தியர்களின் உயிர்கள் மற்றும் உடைமைகள் மீதான இந்தியாவின் உண்மையான கரிசணையினையும் அவர் ஜெயவர்த்தனவிடம் தெரிவித்தார். இந்தியன் ஓவர்சீஸ் வங்கியும், இந்தியர்களுக்குச் சொந்தமான 17 தொழிற்சாலைகளும் எரிக்கப்பட்டதாக ராவ் மேலும் ஜெயாரிடம் முறையிட்டார். ஜெயவர்த்தனே சாமர்த்தியமாக புது டெல்லிக்கும் சென்னைக்கும் இடையே விரிசல் ஒன்றினை ஏற்படுத்த முனைந்தார். இந்திரா காந்தி தமிழகத்தை அமைதிப்படுத்தவே முயல்கிறாரே அன்றி, இலங்கைத் தமிழர் குறித்து புதுதில்லி உண்மையிலேயே அக்கறை காட்டவில்லை என்று ஜெயார் ராவிடம் கூறினார். ஆனால், ஜெயாரின் தந்திரத்தைப் புரிந்துகொள்ளாத வாஜ்பாய், அப்பாவியாக ஜெயாரிடம் தமிழக பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களின் கோரிக்கையான இலங்கைக்கு எப்படி உதவலாம் என்று கேட்டபோது, அதற்கு உடனடியாகவே பதிலளித்த ஜெயார், "அவர்கள் அங்கே தடுத்து வைத்திருக்கும் பயங்கரவாத சந்தேக நபர்களை இங்கே அனுப்புவதன் மூலம் இலங்கைக்கு உதவலாம்" என்று நறுக்கென்று பதிலளித்தார். பின்னர் சிறு இடைவெளிவிட்டு, "நாங்கள் அவர்களை எமது நீதிமன்றங்களில் விசாரிக்கிறோம்" என்று கூறினார். “திருமதி காந்திக்கு ஒரு சிறப்புச் செய்தியாக நான் ஏதாவது தெரிவிக்க விரும்புகிறீர்களா?” என்ற கேள்வியுடன் கூட்டத்தை நிறைவு செய்ய விரும்பினார் ராவ். சிறிது நேர அமைதிக்குப் பின்னர் பேசிய ஜெயார், "அப்படியானால்....." என்று கூறத் தொடங்குமுன்னமே, "சொல்லுங்கள்" என்று ராவ் அவசரப்பட்டார். "எனது நட்பினை அவ்ரிடம் தெரிவித்து விடுவீர்களா?" என்று பவ்வியமாகக் கேட்டர் ஜெயார். அதிலிருந்த சூட்சுமத்தை உணர்ந்துகொண்ட ராவ், அதை அப்படியே இந்திராவிடம் தெரிவித்தார். பிரதமர் பிரேமதாசவும் இந்திய வெளிவிவகார அமைச்சருக்கு விஷமச் செய்தியொன்றை வழங்கினார். பிரேமதாசாவை மரியாதை நிமித்தமாக சந்திப்பதற்கு ராவ் கேட்டிருந்தார். . அவர் ராவை 20 நிமிடங்கள் அதிதிகள் அறையில் காத்திருக்க வைத்தார். பின்னர் அவர் இலங்கை விவகாரங்களில் இந்தியா தலையிட முயற்சிப்பதற்காக, கிட்டத்தட்ட திட்டும் வகையில் பேசினார். "தமிழகத்தில் ஏற்பட்டுள்ள எதிர்வினையை சமாளிப்பது இந்திரா காந்தியின் வேலை" என்று அவர் ராவிடம் கூறினார். "அது அவருடைய‌ பிரச்சினை, எங்களுடையது அல்ல" என்று பிரேமதாச ராவிடம் கூறினார். கலவரத்தை இலங்கையின் உள்விவகாரமாக இந்தியா பார்க்கவில்லை என்றும், இந்தியாவின் ஒற்றுமை மற்றும் பிராந்திய ஒருமைப்பாட்டைப் பாதிக்கக்கூடிய பிரச்சினையாக பார்க்கிறது என்றும் இந்திய அமைச்சர் பிரேமதாசாவிடம் உறுதியாக கூறினார். அன்றைய பிரேமதாசாவின் நடத்தை அவர் தொடர்பான இந்தியாவின் அணுகுமுறையில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது என்று ஜே.என்.தீட்சித் தனது அசைன்மென்ட் கொழும்பு என்ற புத்தகத்தில் பின்னாட்களில் எழுதியிருந்தார். அகதிகள் முகாம்களுக்குச் செல்லுமாறு ராவ் விடுத்த கோரிக்கை வெளியுறவு அமைச்சகத்தால் நிராகரிக்கப்பட்டது. இந்த கோரிக்கை குறித்து ஜெயவர்தனவிடம் ஆலோசனை நடத்தியதாக ஹமீட் என்னிடம் கூறினார். ராவை அகதிகள் முகாமுக்குச் செல்ல அனுமதிப்பது இலங்கையின் உள்விவகாரங்களில் தலையிடுவதற்கு சமம் என்று கூறி அதை நிராகரிக்குமாறு ஜெயார் ஹமீதிடம் கூறியிருந்தார். ஹமீட் கண்ணியமான அணுகுமுறையைக் கடைப்பிடித்தார். அகதிகள் முகாம்களை அமைக்கும் பணியில் அதிகாரிகள் ஈடுபட்டுள்ளதாகவும், அகதிகள் பதற்றத்தில் இருப்பதாகவும் கோரிக்கை விடுத்த இந்திய உயர்ஸ்தானிகராலயத்திடம் அவர் தெரிவித்தார். "சில நாட்களில் விஷயங்கள் தணிந்துவிடும்," என்று அவர் தனது இந்தியப் பிரதிநிதியிடம் கூறினார். மலையகத்தில் சேதமடைந்த பகுதிகளை பார்வையிடவும் அனுமதி மறுக்கப்பட்டது. கண்டிக்குச் சென்று அங்குள்ள பிரதி இந்திய உயர்ஸ்தானிகரைச் சந்திக்க மட்டுமே அவர் வெள்ளிக்கிழமை அனுமதிக்கப்பட்டார்.

உண்மை. ஆனால் என்ன செய்வது, எல்லாமே தலைகீழாகிவிட்டது. இந்தியாவோடு மோதும் நிலையினை உருவாக்கிய லலித் அதுலத் முதலி இன்றுவரை எம்மை எதிரிகளாக இருக்க வழிசமைத்துவிட்டுச் சென்றிருக்கிறான்.

1983 ஆம் ஆண்டு செப்டெம்பர் மாதம் 5 ஆம் திகதி தனது தொழிற்சங்கமான "லங்கா ஜாதிக எஸ்டேட் தொழிலாளர்கள்" செயற்குழுக் கூட்டத்தில் பேசிய அந்நாள் மகாவலி அபிவிருத்தியமைச்சர் காமிணி திசாநாயக்க கூறியதைப் படியுங்கள், "உங்களைக் கொன்றது யார்? ‍ சிங்களவர்கள், உங்களைக் காப்பாற்றியது யார்? சிங்களவர்கள் உங்களைத் தாக்கியவர்களே உங்களைக் காத்தார்கள் அவர்கள் இந்தியாவிலிருந்து ஒரு ராணுவத்தைக் கொண்டுவரப்போகிறார்களாம், இந்தியாவிலிருந்து இங்கு வருவதற்கு 14 மணித்தியாலங்கள் எடுக்கும் ஆனால், 14 நிமிடங்களில் இந்த நாட்டில் உள்ளை அனைத்துத் தமிழர்களின் இரத்தத்தையும் இந்த நாட்டிற்கு நாம் காணிக்கையாக்குவோம் ஒருவர் இந்தியத் தமிழரா, யாழ்ப்பாணத் தமிழரா, மட்டக்களப்புத் தமிழரா, மலையகத் தமிழரா அல்லது இந்துத் தமிழரா, கத்தோலிக்கத் தமிழரா என்று அவர்கள் நெற்றியில் எழுதப்படவில்லை, அவர்கள் எல்லோரும் தமிழர்களே" ‍ - இவன் கொல்லப்பட்டதற்காக எவராவது வருத்தப்படுகிறீர்களா?

The Tamil prisoners who were massacred in Welikade in July 1983 were : 25th July 1983 1. Kuttimani Yogachandran 2. N. Thangathurai 3. Nadesathasan 4. Jegan 5. Alias Sivarasa 6. Sivan Anpalagan 7. A. Balasubramaniam 8. Surash Kumar 9. Arunthavarajah 10. Thanapalasingham 11. Arafat 30. Anpalagan Sunduran 12. P. Mahendran 31. Ramalingam Balachandran 13. K. Thillainathan 32. K. Thavarajasingham 1420. S. Subramaniam 21. Mylvaganam Sinnaiah 22. G. Mylvaganam 23. Ch. Sivanantharajah 24. T. Kandiah 25. S. Sathiyaseelan 26. Kathiravelpillai 27. Easvaranathan 28. K. Nagarajah 29. Gunapalan Ganeshalingam . S. Kularajasekaram 33. K. Krishnakumar 15. K. Uthaya Kumar 34. R. Yoganathan 16. S. Sivakumar 35. A. Uthayakumar 17. A. Rajan 36. G. Amirthalingam 18. S. Balachandran 37. V. Chandrakumar 19. Yogachandran Killi 38. Sittampalam Chandrakulam 39. Navaratnam Sivapatham (Master) 27th July 1983 1. Muthukumar Srikumar 10. Gnanamuthu Naveratnasingham 2. Philip Amirthanayagam 11. Kandiah Rajendran (Robert) 3. Kulasingam Kumar 12. Dr. Somasunderam Rajasunderam 4. Selachami Kumar 13. Somasunderam Manoranjan 5. Kandasamy Sarveswaran 14. Arumugam Seyan (Appu) 6. A. Marianpillai 15. Thamotharampillai Jegemogenandan 7. Sivapathan Neethirajah 16. Sinnathambi Sivasubramaniam 8. Devanayagam Paskaran 17. Sellay Rajeratnam 9. Ponnaiya Thurairajah 18. Kumarasamy Ganeshalingam 19. Ponnampalam Devakumar

காந்தியம் பேசி சமாதானம் செய்ய முயன்ற வைத்தியர் ராஜசுந்தரத்தை அடித்துக் கொன்ற சிங்களவர்கள் - தொடரும் இனக்கொலை ஜூலை 83 கட்டடத்தின் மேற்பகுதிக்குள் நுழைந்த கும்பல், சுவர்கள் மீது தாம் கொண்டுவந்த ஆயுதங்களை ஓங்கி அடித்தபடி, தாம் வந்துகொண்டிருக்கிறோம் என்பதை பறைசாற்றியபடியே வந்தது. தமிழர்களைக் கொல்லப்போவதாக அவர்கள் கூவினார்கள். தமிழர்களின் இரத்தத்தைக் குடிக்கப்போவதாக மிரட்டினார்கள். தமிழர்களின் மாமிசத்தைப் புசிக்கப்போவதாக சூளுரைத்தார்கள். "26 ஆம் திகதி எல்லாமே அமைதியாகவிருந்தது. 27 ஆம் திகதி பிற்பகல் 2:30 மணிக்கு இளவயதுக் கைதிகளைத் தடுத்துவைக்கும் கட்டடத்தின் அருகில் பலர் இரைச்சலுடன் உள்நுழைவது எமக்குத் தெரிந்தது. அக்கட்டத்தைச் சுற்றியிருந்த மதிலின் மேலால் ஏறிய ஆயுதம் தரித்த கைதிகள், கட்டடத்தின் உள்ளே நுழையும் கதவினைக் கம்பிகளால் உடைத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் சுமார் 40 பேர் கொண்ட ஒரு கும்பல். அவர்களின் கைகளில் வாட்கள், கோடரிகள், அலவாங்குகள், இரும்புக் குழாய்கள், மரச்சட்டங்கள் போன்ற ஆயுதங்கள் காணப்பட்டன" என்று காந்தியம் அமைப்பின் ஸ்த்தாபகரான டேவிட் எழுதுகிறார். இந்தியாவில் வசித்துவரும் அவர் இந்த நிகழ்வை பலமுறை எழுதியிருக்கிறார். இந்த படுகொலைகள் பல சஞ்சிகைகளிலும் வெளிவந்திருந்தன. இந்தப் படுகொலைகள் குறித்து அவர் விரிவாக எழுதியிருக்கிறார். நான் இதனைக் கதையாக எழுதுகிறேன். இந்த விடயங்களை நித்தியானந்தன் மற்றும் டேவிட் ஆகியோருடன் மட்டக்களப்புச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டு பின்னர் அங்கிருந்து தப்பித்துச் சென்ற செய்தியாளர் ஒருவரூடாக நான் பெற்றுக்கொண்டேன். "நாங்கள் தாக்கப்படப் போகிறோம் என்று அறிந்த கணத்திலிருந்து , எதிர்த்துத் தாக்குவதென்று முடிவெடுத்தோம். ஆனால் வைத்தியர் ராஜசுந்தரம் அதனை எதிர்த்தார். நாங்கள் காந்தியவாதிகள் என்று அவர் கூறினார். ஆகவே காந்திய வழியிலேயே நாம் இப்பிரச்சினையினைக் கையாள வேண்டும் என்று அவர் எங்களைக் கேட்டுக்கொண்டார். மேலும், ஒரு பெரிய கூட்டத்தை எப்படி எதிர்த்துச் சண்டைசெய்யப்போகிறீர்கள் என்று அவர் எங்களிடம் வினவினார். ஆனால், மற்றையவர்கள் அவரின் கருத்துடன் ஒத்துப்போகவில்லை. வைத்தியர் தர்மலிங்கம் மிக்கடுமையாக ராஜசுந்தரத்தின் கருத்தை எதிர்த்தார். அவர் ராஜசுந்தரத்தைப் பார்த்துக் கோபமாக பின்வருமாறு கூறினார், "அவர்கள் கொலையாளிகள், எங்களைக் கொல்லவே அவர்கள் வருகிறார்கள். அவர்களின் முன்னால்ச் சென்று காந்தியம் பற்றிப் பேசினால் உங்களையே அவர்கள் முதலில் கொல்வார்கள். எங்கள் உயிரை நீங்கள் சொல்வதன்படி தியாகம் செய்ய நாங்கள் தயாராக இல்லை. நான் போராடியே மடிகிறோம்". வைத்தியர் தர்மலிங்கத்திற்கு அப்போது 70 வயதைத் தாண்டியிருந்தது. இதனையடுத்து வைத்தியர் ராஜசுந்தரம் அமைதியானார். மீதி எட்டுப்பேரும் எதிர்த்துத் தாக்குவதற்கான ஆயத்தங்களில் ஈடுபட்டிருக்க, ராஜசுந்தரமோ காந்திய வழியில் இதனை எப்படிச் சமாளிக்கலாம் என்று சிந்திக்கத் தொடங்கினார். அவர்கள் அறையிலிருந்த கதிரை மேசைகளை உடைத்து, அவற்றின் கால்களை ஆயுதங்களாக பாவிக்க ஆயத்தமானார்கள். அவற்றைக்கொண்டு கொலையாளிகளை திருப்பித் தாக்குவதே நோக்கம். அக்கட்டத்திற்குள் நுழைந்த சுமார் 40 பேர் அடங்கிய கும்பல், தாம் கொண்டுவந்த ஆயுதங்களால் கதவின் பூட்டினை உடைத்துக்கொண்டு அறைநோக்கி முன்னேறி வந்தது. அறையில் தமிழ்க் கைதிகள் கைகளில் மரச் சட்டங்களுடன் தம்மை எதிர்த்துத் தாக்க ஆயத்தமாக இருப்பார்கள் என்பதை அக்குழு சிறிதும் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. ஆகவே, தமிழர்களின் கைகளில் மரச் சட்டங்களைக் கண்டபோது ஒருகணம் அதிர்ந்துபோனது. ஆகவே, உள்ளே நுழைய முடியாமல் தயக்கத்துடன் வாசலிலேயே நின்றுகொண்டிருந்தது. கொலையாளிகளிடமிருந்து சில மீட்டர்கள் தொலைவில் தமிழர்கள் எதிர்த்துத் தாக்குவதற்கு ஆயத்தமாக நின்றார்கள். தம்மைக் கொல்ல வருபவர்கள் அருகில் வரும்வரை விட்டுவிட்டு பின்னர் அவர்கள் மீது தாக்குவதே தமிழர்களின் நோக்கம். அங்கே ஏற்பட்ட இழுபறிநிலையினைத் தனக்குச் சாதகமாகப் பாவிக்க எண்ணினார் வைத்தியர் ராஜசுந்தரம். ஆகவே, தனது வலது கரத்தை அவர்களை நோக்கி நீட்டி, கைலாகு கொடுக்க முனைந்தார். ஆனால், கொலையாளிகள் அவரைக் கண்டுகொள்ளவில்லை. கொலையாளிகளைப் பார்த்து ராஜசுந்தரம் பின்வருமாறு பேசினார், "எனது நண்பர்களே, நாம் ஒருவருக்கொருவர் சண்டையிடுவதற்கான எந்தத் தேவையும் இல்லை. ஒருவரையொருவர் கொல்லவேண்டிய அவசியமும் இல்லை. நான் அகிம்சையில் நம்பிக்கை கொண்டவன். நான் இதுவரையில் உயிர்வாழும் எதனையும் கொன்றதில்லை. நான் மகாத்மா காந்தியைப் பின்பற்றுபவன். நாங்கள் கொள்ளைகளிலோ, கொலைகளிலோ ஈடுபட்டவர்கள் அல்லர். ஆகவே, தயவுசெய்து எங்களை விட்டு விடுங்கள்" என்று அவர்களுக்குள் இருக்கலாம் என்று அவர் எண்ணிய மனிதாபிமானத்தை எதிர்பார்த்து இரைஞ்சினார். கொலையாளிகள் முன்னோக்கி வருவதற்குத் தயங்குவதை உணர்ந்துகொண்ட வைத்தியர் ராஜசுந்தரம் கொலையாளிகளின் மத நம்பிக்கையினைக் குறிப்பிட்டுப் பேசினார். "நான் ஒரு இந்து, ஆகவே வன்முறையில் எனக்கு நம்பிக்கையில்லை. பெளத்தர்களைப் போலவே நாமும் எவரையும் கொல்லக்கூட்டது என்று நம்புகிறேன்" என்று அவர்களைப் பார்த்துக் கூறினார். அவர் பேசிக்கொண்டிருக்க, கொலையாளிகளில் ஒருவன் திடீரென்று முன்னால்ப் பாய்ந்து அவரின் கையைப் பற்றி தம்பக்கம் இழுக்க, அருகில் நின்றவன் ராஜசுந்தரத்தின் தலையில் ஓங்கி இரும்புக் கம்பியால் அடித்தான். அவர் அவ்விடத்திலேயே இறந்து வீழ்ந்தார். இதனையடுத்து தமது வாசல் நோக்கி நகர்ந்த தமிழர்கள், எதிர்த்துத் தாக்குவதற்கு நிலையெடுத்தனர். இளவயதுத் தமிழர்களான நித்தியானந்தன், கோவை மகேசன், வைத்தியர் ஜயகுலராஜா ஆகியோர் முன்னால் நின்றுகொள்ள ஏனையோர் அவர்கள் பின்னால் நின்றுகொண்டனர். இரண்டாவது நிரலில் மதகுருக்களான ஜயதிலகராஜா, சின்னராசா மற்றும் டேவிட் ஆகியோர் நிலையெடுத்து நின்றார்கள். அவர்களுள் வயதானவரான வைத்தியர் தர்மலிங்கம் இவர்களுக்குப் பின்னால் நின்றுகொண்டார். அப்படியானால் எட்டாவது தமிழர் எங்கே? வைத்தியர் தர்மலிங்கம் அந்த நபர் குறித்துப் பேசும்போது, "அவர் ஒரு மூளையில்ப் போய் நின்றபடி இறைவனை வேண்டிக் கொண்டு நின்றார்" என்று நகைச்சுவையாகக் கூறினார். தமிழ்க் கைதிகள் தம்மைத் தாக்க நிலையெடுத்து நிற்பதைக் கண்ட கொலையாளிகள் ஓரடி பின்வாங்கினார்கள். பின்னர் தாம் கொண்டுவந்த நீண்ட கம்பிகளையும் மரச்சட்டங்களையும் பாவித்து தமிழ்க் கைதிகள் மீது தாக்க ஆரம்பித்தார்கள். ஆனால், அத்தாக்குதலைத் தமிழ்க் கைதிகள் இலகுவாக முறியடித்தார்கள். சில நிமிடங்களாக நடந்துகொண்டிருந்த இந்த தாக்குதல், முறியடிப்புக்கள் பற்றி வைத்தியர் தர்மலிங்கம் உற்சாகத்துடன் பேசுகிறார். "கொலையாளிகளின் ஒருவன் தான் வைத்திருந்த இரும்புக் கம்பியால் அடித்தபோது, அது கோவை மகேசன் மீது பலமாகப் படவே, அவர் நிலை குலைந்துபோனார். அவர் கீழே விழவும், இரண்டாம் நிலையிலிருந்து ஒருவரை நான் முன்னோக்கித் தள்ளினேன். பின்னர் கோவை மகேசனைப் பார்த்து எழுந்திருங்கள் என்று கத்தினேன். அவர் எழுந்துகொண்டார். பின்னர் எம்மில் இன்னொருவர் களைப்படைந்து சரிந்தார். மீண்டும் அந்த இடத்திற்கு பின்னால் இருந்த இன்னொருவர் சென்றார். நான் கீழே வீழ்ந்தவரை மீண்டும் எழுப்பினேன். அவரும் எழுதுகொண்டார்" என்று தர்மலிங்கம் அன்றைய சம்பவத்தை விபரிக்கிறார். முன்னாள் யாழ்ப்பாண மாவட்ட பாராளுமன்ற உறுப்பினராகவிருந்த வை யோகேஸ்வரன், வைத்தியர் தர்மலிங்கத்தின் மருமகன் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. யோகேஸ்வரன் என்னுடன் பேசும்போது, இங்கிலாந்திற்குச் சென்ற வைத்தியர் தர்மலிங்கம், அங்கு தனது குடும்பத்தார் முன்னிலையில் இப்படுகொலைச் சம்பவம் பற்றிக் குறிப்பிடுகையில், "நாம் அன்று எதிர்த்துத் தாக்கியதாலேயே உயிர் தப்பினோம்" என்று கூறியதாகச் சொன்னார். ஆறு இளவயதுத் தமிழர்களும், ஒரு வயோதிபரும் சுமார் 40 ஆயுதம் தரித்த கொலையாளிகளை 30 நிமிட நேரம் தடுத்து எதிர்த்தாக்குதல் நடத்தியிருக்கிறார்கள். மேஜர் பீரிஸும் அவரது கொமாண்டோ அணியும் அரை மணிநேரத்தில் சிறைச்சாலையினை அடைந்தார்கள். தமது வாகனங்களை தேவாலயப் பகுதியில் நிறுத்திவிட்டு இளவயது கைதிகளை அடைத்துவைக்கும் கட்டடம் நோக்கி அவர்கள் ஓடிச் சென்றார்கள். கட்டடத்தின் அருகில் ஆபத்தான குற்றவாளியான சேபால எக்கநாயக்க நிற்பதை மேஜர் பீரிஸ் கண்டார். கீழ்த்தளத்தில் இருந்த தமிழர்களைக் கொன்றுவிட்டு மேல்த்தளத்திற்குச் செல்வதற்காகவே சேபால அங்கு நின்றிருந்தான். மேஜர் பீர்ஸைக் கண்டவுடன், "சேர், எப்ப்டி எங்கள் வேலை?" என்று பெருமிதத்துடன் கேட்டன் சேபால. ஒருகையில் துப்பாக்கியை வைத்திருந்த பீரிஸ், மறுகையால் சேபாலவின் முகத்தில் குத்தினார். சேபால கீழே வீழ்ந்தான். உடனடியாகத் தாம் வைத்திருந்த முகக்கவசங்களை அணிந்துகொண்ட பீரிஸின் அணியினர் கொலையாளிகளை நோக்கிக் கண்ணீர்ப் புகைக் குண்டுத்தாக்குதலை மேற்கொள்ள கொலையாளிகள் தப்பியோடினர். 1983 ஆம் ஆண்டு கார்த்திகையில் வெளிவந்த தமிழ் டைம்ஸ் எனும் சஞ்சிகையில் கொமாண்டோக்கள் வந்ததன் பின்னர் நடந்த விடயங்கள் குறித்து டேட்விட் அவர்கள் சில தகவல்களைக் கூறியிருந்தார். "கொலையாளிகள் சுமார் 30 நிமிடங்கள் வரை சமாளிக்க எம்மால் முடிந்தது. கண்ணீர்ப் புகைக் கவசங்களுடன் வந்த இராணுவத்தினர் கொலையாளிகளைக் கலைத்தனர். பின்னர் மேலே வந்த இரு இராணுவத்தினர் எம்மை நிரையாக நிற்கவைத்துச் சுடுவதற்கு ஆயத்தமானார்கள். அதேவேளை கீழ்த் தளத்திலிருந்து அவர்களின் அதிகாரியிருவர் அவர்களை கீழே வருமாறு அழைத்தார். ஆகவே, வேறு வழியின்றி எங்களை கீழ்த்தளத்திற்குச் செல்லுமாறு விரட்டினர் அந்த இரு இராணுவத்தினரும். கீழே, எங்களுடன் அன்று உயிர்தப்பிய அனைவரும் நடைபாதையில் வரிசையாக நிற்கவைக்கப்பட்டோம். பின்னர் எங்களை சிறைச்சாலையின் முற்பகுதிக்கு இழுத்துச் சென்றார்கள். நடந்துசெல்லும்போது அப்பகுதியெங்கும் கொல்லப்பட்டுக் கிடந்த எமது நண்பர்களை நாம் பார்த்தோம். இராணுவத்தினர் அருகில் நடந்துவர, சற்றுத் தொலைவாக வந்த சிங்களக் கொலையாளிகள், "இவர்களையும் கொன்றிருக்க வேண்டும், தப்பிவிட்டார்களே" என்று நாங்கள் கேட்கத் தக்கதாக கூறிக்கொண்டிருந்தார்கள். அப்பகுதியில் நின்றிருந்த மினிவான் ஒன்றினுள் எம்மை அடைத்துக்கொண்டு சிறைச்சாலையின் முகப்பிற்குக் கொண்டுசென்றார்கள். அங்கிருந்து இராணுவ ட்ரக் வண்டியொன்றில் ஏற்றப்பட்ட எம்மை அதன் தரையில் படுக்கும்படி கட்டளையிட்டார்கள். எங்கே போய்க்கொண்டிருக்கிறோம் என்பதையறிய தலையை உயர்த்திப் பார்த்த தமிழ்க் கைதிகளின் தலைகள் மீது இராணுவத்தினர் சப்பாத்துக் கால்களால் உதைந்து, மீண்டும் தரை நோக்கி அழுத்தினார்கள். அங்கிருந்து கட்டுநாயக்க விமான நிலையம் செல்லும்வரை எம்மை சிங்களத்தில் தூஷண வார்த்தைகளால் திட்டிய இராணுவத்தினர் ஈழம் தொடர்பான எமது உணர்வினைச் சபித்துக்கொண்டே வந்தார்கள். மறுநாள் அதிகாலை வரை விமான நிலையத்திலேயே எம்மை அடைத்து வைத்திருந்தார்கள். எமக்குத் தண்ணீரைதன்னும் தர அவர்கள் விரும்பவில்லை. பின்னர் விமானப்படையின் விமானம் ஒன்றிற்குள் எம்மை ஏற்றி, இறங்கும்வரை தலைகளை மேலே தூக்கக் கூடாது என்று கட்டளையிட்டார்கள். மட்டக்களப்பு விமான நிலையத்தில் தரையிறங்கியதுடன், அங்கிருந்து மேற்பகுதி திறக்கப்பட்ட வான் ஒன்றில் மட்டக்களப்பு சிறைச்சாலைக்கு எம்மை எடுத்துச் சென்றார்கள். அப்போதுதான் எமது பாதுகாப்புப் பற்றி ஓரளவிற்கு எமக்கு நிம்மதி வந்தது. இச்சம்பவம் தொடர்பாகவும் விசாரணை ஒன்று நடைபெற்றது. வெளியில் ஏற்பட்ட கலவரங்களால் உந்தப்பட்டு நடந்த கொலைகள் என்று தீர்ப்பளித்த நீதிபதி, பொரள்ளைப் பொலீஸாரை இதுகுறித்த விசாரணைகளை மேற்கொண்டு குற்றவாளிகளைத் தன் முன் நிறுத்துமாறு பணித்தார். அன்று கொல்லப்பட்ட 18 தமிழ்க் கைதிகளின் உடல்களும் கனத்தை மயானத்தில் எரிக்கப்பட்டன. அன்று பிற்பகல் இனவாதம் கக்கும் பெளத்த பிக்குவான எல்லே குணவன்ச தேரவை ஜனாதிபதி ஜெயார் சந்தித்தார். ஜெயாரிடம் பேசிய பிக்கு, சிங்கள மக்கள் கொதித்துப் போய் இருப்பதாகவும், அவர்களைச் சாந்தப்படுத்த ஜெயார் தொலைக்காட்சியிலும் வானொலியிலும் பேசவேண்டும் என்று கோரிக்கை விடுத்தார். மேலும், தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணியினரை உடனடியாகத் தடை செய்ய வேண்டும் என்றும், புலிகளுக்கெதிரான இராணுவ நடவடிக்கைகளை உடன் அதிகரிக்குமாறும் அழுத்தம் கொடுத்தார்.

அட கடவுளே! சரி, இதனை சீரியஸாகவே எடுக்கலாம். முதலாவது. சுதந்திரமான, இறையாணமையுள்ள , எமது தாயகம் எமது முழுமையான கட்டுப்பாட்டில் வரக்கூடிய, எமது இருப்பைப் பாதுகாத்துக்கொள்ளக்கூடிய, எம்மை நாமே, வெளிச்சக்திகளின் அழுத்தங்கள் இன்றி, ஆக்கிரமிப்பு அச்சமின்றி ஆளக்கூடிய‌ தனிநாடே எனது முதலாவது தெரிவாக இருக்கும். குறிப்பாக, சிங்கள தேசம் சீனாவின் ஆதரவுடன் எல்லையில் நிற்கும்போது, எம்மைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள எமக்கு ஆதரவு தேவை. ஆகவே அமெரிக்க ‍ இந்திய அணியில் சேர்ந்து தனிநாட்டு பிரகடணத்தைச் செய்வதே சரியாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். நீங்கள் தந்திருக்கும் நிபந்தனைகளைன்படி ஒரு முடிவினை எடுக்கவேண்டுமென்றால், எனக்கு இதனைத்தவிர வேறு வழிகள் தெரியவில்லை. உண்மை. ஒரு வாதத்திற்காக, தமிழ் தேசிய இராணுவத்தை புலிகள் இயங்க அனுமதித்திருந்தால் என்ன நடந்திருக்கும்? இந்தியா தொடர்ந்தும் அதற்கான இராணுவ ஆதரவை வழங்கியிருக்குமா? அப்படியானால் வரதராஜப்பெருமாளின் அரசு இன்றுவரை இயங்கியிருக்குமா?

மாகாணசபைக்கு ஆயுதம் தாங்கிய பொலீஸ் அதிகாரத்தை ஏன் வழங்கக் கூடாது என்பதற்கு 1987 ஆம் ஆண்டில் இவ்வொப்பந்தம் கைச்சாத்திடப்பட்ட காலத்திலிருந்தே சிங்களவர்களால் ஒரு நியாயம் தொடர்ச்சியாகக் கற்பிக்கப்பட்டு வருகிறது. அதனை நாம்தான் இதுவரை கண்டுகொள்ளவில்லை. ஒப்பந்தத்தின்படி, ஒத்துக்கொள்ளப்பட்ட விடயங்களை நடைமுறைப்படுத்தப்படும் தறுவாயில் அனைத்துப் போராளி அமைப்புக்களிடமிருந்தும் ஆயுதங்கள் களையப்படும் என்று கூறப்படுகிறது. இதன்பின்னர் சிவில் நிர்வாகம் கொண்டுவரப்பட்டு இராணுவம் 1987 ஆம் ஆண்டிற்கு முன்னர் இருந்த பகுதிகளுக்குள் முடங்கிவிட ஆயுதம் தரித்த பொலீஸார் சிவில் நிர்வாகத்திற்குத் துணையாக இருப்பார்கள் என்பதே ஒப்பந்தம் கூறும் செய்தி. ஆனால், புலிகளின் ஆயுதங்களால் செய்யமுடியாததை, வடக்குக் கிழக்கு மாகாணசபைக்கு ஆயுத பலம் உள்ள தமிழ் பேசும் பொலீஸாரை வழங்குவதன் மூலம் இந்த மாகாணசபை முறை செய்துவிடுகிறது. அதாவது தமிழர்களின் தனிநாடாகிய "வடக்குக் கிழக்கு - ‍ ஈழத்திற்கு" தமிழ் பேசும் இராணுவத்தை (ஆயுதம் தரித்த தமிழ் பொலீசாரை) இலங்கையரசே அனுமதிப்பதாக இருக்கப்போகிறது என்பதே அவர்களின் வாதம். அவர்கள் இதனை நிச்சயம் செய்ய அனுமதிக்கப்போவதில்லை.

இவர்களுக்கா எமது நியாயத்தன்மையினை புரியவைக்கப்போகிறீர்கள்? உங்களுடன் வாதிடுவதற்காக இதனைக் கேட்கவில்லை நண்பரே, இயலாமையினால்க் கேட்கிறேன். எமது தாய்நாட்டை விட்டுக் கொடுக்க முடியாது. ஜனநாயக, வெகுஜன வழிப் போராட்டங்களை அரசு ஏறெடுத்தும் பார்க்கப்போவதில்லை. பிராந்திய, சர்வதேச சக்திகளுக்கு எமது அவலங்கள் ஒரு பொருட்டில்லை. அதேவேளை ஆயுதப் போராட்டமும் சரிவராது. வேறு என்னதான் வழி? உண்மையாகவே தெரியவில்லை. பேசாமல், பெளத்தத்தைத் தழுவி சிங்களவர்கள் ஆகிவிடலாம். மீதமிருக்கும் மக்களையாவது காத்துக்கொள்ளலாம். அடையாளத்தை துர‌ந்தாவது உயிரைக் காத்துக்கொள்ளலாம். அதற்கு நாம் தயாராக இருக்கிறோமா? இனிமேல் இந்த வழியில்த்தான் சிந்திக்க வேண்டும் போல் இருக்கிறது.

நீங்கள் சொல்வதெல்லாம் நடந்தது. தமிழருக்கு நடந்தது அநியாயமே என்று வாதிடும் ஒரு சிறிய கூட்டம் ஒன்று சிங்களவர்கள் மத்தியில் நெடுங்காலமாகவே இருந்து வருகிறது. இன்று நேற்றல்ல, சுதந்திரம் அடைந்த காலத்திலிருந்து இப்படியான சில சிங்களவர்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால், அவர்களின் குரல் மற்றையவர்களுக்குக் கேட்காது. 83 ஜூலை நினைவுதினத்தை அனுசரிக்கச் சென்ற சிறிய கூட்டத்தை இனவாதிகளும் பொலீஸாரும் சேர்ந்தே அடித்துக் கலைத்ததைப் பார்த்தீர்கள் தானே? காலிமுகத்திடல் அரகலயவை தமிழ்த் தீவிரவாதிகளுக்கும் பிரிவினனைவாதிகளுக்கும் ஆதரவானது என்று சொல்லித்தான் கலைத்தார்கள், போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட பல சிங்களவர்களே இதிலிருந்து விலகிச் செல்லக் காரணம் அவர்கள் பிரிவினைவாதிகளுக்கு ஆதரவு கொடுக்கிறார்கள், புலிகளை நினைவுகூர்கிறார்கள் என்று பெயரிடப்பட்டதனால்த்தான். படித்த இளைஞர்கள் மத்தியில் உருவாகத் தொடங்கிய இனசமத்துவ உணர்வை மிகச் சாதுரியமாக இனவாதிகளும், அரசும், படைகளும் அழித்து, மீண்டும் ஆக்கிரமிப்புப் பாதையில் சென்றுகொண்டிருக்கின்றனர். ஒருவேளை உணவுக்கு அல்லற்பட்ட மக்கள் இன்று தமிழர் தாயகத்தில் விகாரைகளை நிறுவுவதற்கு முன்னிற்கிறார்கள். எமக்கு நிகழ்த்தப்பட்ட அக்கிரமங்கள் அவர்களுக்கு உண்மையாகவே தெரியவில்லை என்று நினைக்கிறீர்களா? நிச்சயமாக அவர்களுக்குத் தெரியும். அவர்கள் செய்வதெல்லாம் அவை இல்லையென்று மறுப்பதுதான். தாம் செய்வது என்னவென்று அவர்கள் தெரிந்தே செய்கிறார்கள். ஆயுதப்போராட்டம் அழிவைத் தரும் என்பதை மறுக்கவில்லை. மக்கள் தமக்குச் சரியென்று படுவதைச் செய்யட்டும். எமது இருப்பென்பது அவசியமற்றதென்று ஆகிவிட்டபின்னர், எமது தாயகம் எமக்குத் தேவையில்லை என்று ஆகிவிட்டபின்னர் இதுபற்றிப் பேசுவதில்ப் பயனில்லை. இன்றுவரை தாயகத்தின் வீதிகளிலும், மூலை முடுக்குகளிலும் இரவுபகலென்று பாராது தாயகத்தைக் காக்கப் போராடும் ஒரு சில அப்பாவிகளுக்குச் சொல்லிவிடுங்கள், இனிமேல் அது தேவையில்லையென்று.

அது எங்கள் நாடு. எதற்காக அதைக் கைவிட்டு வெளியே நாம் இன்னொரு நாட்டை வாங்க வேண்டும்? இதுதான் உங்களின் யோசனையா?

அதனால்த்தான் அப்படி எழுதுகிறேன். உங்களிடம் ஏதாவது யோசனை இருக்கிறதா?

சிறைச்சாலைப் படுகொலைகளின்போது உயிர்தப்பியவர்களின் வாக்குமூலம் அக்கட்டத்தின் கீழ்ப்பகுதியிலும், மேற்பகுதியிலும் நடந்தவைகுறித்து அன்று உயிர்தப்பியவர்களிடமிருந்து பல விடயங்களை நாம் கேட்டறிந்துகொண்டோம்.லேக் ஹவுஸ் நிறுவனத்திலிருந்து 90 களின் இறுதிப்பகுதியில் வெளிவந்த அமுது எனும் சஞ்சிகை, 1999 ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதத்தில் சிறைச்சாலைப் படுகொலைகள் குறித்த விசாரணை அறிக்கையொன்றினை வெளியிட்டிருந்தது. கீழ்த்தளத்தில் நடைபெற்ற படுகொலைகள் குறித்து இந்த அறிக்கை பேசுகிறது. இவ்வறிக்கையின்படி இரவு உணவு வழமைபோல மாலை 4 மணிக்குப் பரிமாறப்பட்டிருக்கிறது. தமிழ்க் கைதிகள் எவ்வேளையிலும் தம்மீது இன்னுமொரு தாக்குதல் நடைபெறலாம் என்று எதிர்ப்பார்த்திருந்தனர். ஆகவே, அதற்கு முகம்கொடுப்பதற்கு தம்மை ஆயத்தப்படுத்த அவர்கள் நினைத்தனர். தமது உணவு உண்ணும் கோப்பைகள், நீர் அருந்தும் கிண்ணிகள் என்பவற்றை மடித்துக், கூராக்கி ஆயுதம் போன்று மாற்றியமைத்தார்கள். அத்துடன் மிளகாய்த்தூள், சமைக்கப்பட்ட கறிகள் என்பவற்றையும் தம்முடன் எடுத்துவைத்திருந்தார்கள். தம்மைத் தாக்க வருவோர் முகங்களில் கறியனை ஊற்றி, தாக்குதலைத் தாமதிக்க வைப்பதன் மூலம் இராணுவத்தினரோ அல்லது பொலீஸாரோ வரும்வரை தாக்குப் பிடிப்பதுதான் அவர்களின் திட்டம். உயிர்தப்பியவர்களில் ஒருவரை அமுது பேட்டி கண்டிருந்தது. அதன் முழு வடிவமும் கீழே, "அன்று மாலை, நாம் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த அறை நோக்கி கூட்டம் ஒன்று வருவதைக் கண்டோம். திங்கட்கிழமை அவர்கள் எழுப்பிய அதே கோஷங்களை எழுப்பியவாறு நாம் இருந்த பகுதி நோக்கி ஓடி வந்துகொண்டிருந்தார்கள். தாம் கொண்டுவந்திருந்த ஆயுதங்களைக் கொண்டு எமது கட்டடத்தை சுற்றியிருந்த சுற்று மதில் மீதும், வாயிற்கதவு மீதும் இடித்துத் தாக்கினார்கள். புலிகளின் குருதியைக் குடிக்கப்போகிறோம் என்று இடையிடையே கோஷமிட்டார்கள். சிறைக்கம்பிகளின் இடைவெளியூடாக நடப்பதைப் பார்த்துக்கொண்டேன். அக்கூட்டத்தின் முன்னால் தலைமையேற்று ஓடி வந்து கொண்டிருந்தவரை என்னால் அடையாளம் காண முடிந்தது. அவர்தான் அலி இடாலியா விமானத்தைக் கடத்திய‌ சேபால எக்கநாயக்க. அவரின் கைகளின் எமது கட்டிடத்திற்கான சாவிகள் இருப்பதை நான் கண்டுகொண்டேன். எமது சிறைக்கதவு பூட்டினால் பூட்டப்பட்டிருந்தது. முன்னால் வந்தவர் தான் வைத்திருந்த சாவிகளை ஒவ்வொன்றாக எடுத்து எமது கதவினைத் திறக்க முயன்றுகொண்டிருந்தார். அவரின் பின்னால் ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டு நின்றவர்களிடம் கோடரிகள், நீண்ட வாட்கள், உலக்கைகள், அரிவாள்கள், கூர்மையான முனையினைக் கொண்ட இரும்புக் கம்பிகள் போன்றவை காணப்பட்டன. எம்முடன் அவ்வறையில் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த துரைராஜா அவர்கள், தாக்க வருவோரின் முகத்தின்மீது கறியினை ஊற்றுவதற்கு ஆயத்தமாக நின்றார். நாங்கள அவரை கறியை அவர்கள் நோக்கி வீசுமாறு கூறினோம். அவசரத்தில் தான் வைத்திருந்த அவ்வளவு கறியையும் ஒரே தடவையில் அவர் எறிந்துமுடித்தார். முதலாவதாக நின்றவரின் முகத்தில் கறி படவே அவர் பின்வாங்கினார். அப்போது, பின்னால் நின்ற மற்றொருவர் தனது கோடரியால் பூட்டின் மீது ஓங்கி அடிக்கவே, அதுவும் உடைந்துகொண்டது. அக்கதவு அறைகளை இணைக்கும் நடைபாதைக்கானது. அதனை அவர்கள் இழுத்துத் திறக்க முயன்றார்கள். நாம் எமது பக்கமாக அதனை இழுத்துப் பிடித்து, அவர்களைத் திறக்கவிடாது தடுக்கப் பார்த்தோம். ஆனால், எம்மால் நீண்டநேரத்திற்கு அவர்களைச் சமாளிக்க முடியவில்லை. ஆகவே, படுக்கை விரிப்புக்களை சுருட்டி கதவினை இழுத்துப் பிடிக்க முனைந்தோம். அவர்கள் அவற்றையும் வெட்டி எறிந்தார்கள். இறுதியாக அவர்கள் கதவை இழுத்துத் திறந்துவிட, இரு காடையர்கள் எங்கள் அறையினுள் புகுந்தார்கள். முதலாவதாக அவர்கள் துரைராஜா மீது சரமாரியான‌ தாக்குதலை ஆரம்பித்தார்கள். தாம் கொண்டுவந்த நீண்ட காட்டுக் கத்திகளால் அவரை வெட்டிச் சரித்தார்கள், அவர் அவ்விடத்திலேயே உயிரிழந்தார். நான் அவர்கள் மீது கைகளாலும், கால்களாலும் தாக்கினேன். அவர்களில் ஒருவன் என்மீது கோடரியை வீசினான், நான் குனிந்து சுதாரித்துக்கொண்டேன். ஆனாலும் தலையில் கோடரி வெட்டி விட்டது. அவனை இறுகப் பிடித்துக்கொண்ட நான் அறையின் ஒரு மூலைக்குச் சென்றேன். எனது கவசம் போல அவனை முன்னால் பிடித்து வைத்துக்கொண்டேன். மற்றையவன் என்னைப் பிடிப்பதற்கு என்னை நோக்கி ஓடிவந்தான். அவன் அருகில் வருமுன்னர் அவனை உதைக்க முயன்றேன். அவன் பின்னால் நின்றிருந்த மற்றொருவன் எனது கால்கள் மீது கடுமையாகத் தாக்கினான். என்னால் வலியினைத் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. அதன்பின்னர் என்னால் நிற்கமுடியாமற் போய்விட்டது. கீழே வீழ்ந்தேன். என்மீது கடுமையாகத் தாக்கத் தொடங்கினார்கள். நான் இறந்துவிட்டது போன்று நடித்து அசைவின்றிக் கிடந்தேன். ஆனால் அவர்கள் தாக்குவதை நிறுத்தவில்லை. திடீரென்று எம்மைத் தாக்குதவதை நிறுத்திவிட்டு அவர்கள் ஓட ஆரம்பித்தார்கள். முகக்கவசம் அணிந்த இராணுவத்தினர் நாமிருந்த பகுதிநோக்கி வருவதைக் கண்டேன். சிலர் தமிழில் பேசுவது எனக்குக் கேட்டது. நான் பலம் கொண்ட மட்டும் கத்தினேன், "நான் இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறேன், என்னைக் காப்பற்றுங்கள்". டக்ளஸ் தேவானந்தா எனதருகில் வந்தார். அவருடன் மாணிக்கதாசன், அழ‌கிரி, சுப்பிரமணியம் மற்றும் பாரூக் ஆகியோரும் இருந்தனர். என்னைத் தூக்கிச் சென்ற அவர்கள், விருந்தினர் காத்திருக்கும் பகுதியில் கிடத்தினர். அங்கே வைத்தியர் ராஜசுந்தரம் மற்றும் மரியாம்பிள்ளை ஆகியோரின் உடல்களைக் கண்டேன். மரியாம்பிள்ளையின் தலைப்பகுதி முற்றாக நசுக்கப்பட்டுக் கிடந்தது. தேவகுமாரையும் எனதருகில் அவர்கள் கிடத்தினார்கள். சிறைச்சாலை அத்தியட்சகர் அங்கே வந்தார். நான் அதிகளவு குருதியை இழந்துகொண்டிருக்கிறேன் என்று அவரிடம் கூறினேன். "உன்னால் நடக்க முடியுமா?" என்று என்னைப்பார்த்துக் கேட்டார். உடனே ஆமென்று சொன்னேன். கொல்லப்பட்டவர்களையும் காயமடைந்தவர்களையும் பார்வையிடும்பகுதிக்குக் கொண்டுவர அதிகாரிகளுக்கு உதவிய சில கைதிகள் நான் பேசுவதைக் கண்டார்கள். என்னைக் கொன்றிருக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் தமக்குள் பேசிக்கொண்டது எனக்குக் கேட்டது. நான் "சேர், சேர் " என்று கத்தினேன். என்னருகில் வந்த ராணுவ அதிகாரியொருவரிடம், "என்னை இங்கே விட்டுச் சென்றீர்களென்றால், இவர்கள் என்னைக் கொன்றுவிடுவார்கள், என்னைத் தயவுசெய்து வைத்தியசாலைக்கு அழைத்துச் செல்லுங்கள்" என்று கூறினேன். பின்னர் என்னையும், தேவக்குமாரையும் ட்ரக் வண்டியொன்றில் வைத்தியசாலைக்கு எடுத்துச் சென்றார்கள். வைத்தியசாலையில் என்னைப் பரிசோதித்த வைத்தியர்கள் என்னை எக்ஸ் ரே பகுதிக்கு அனுப்பவேண்டும் என்று கூறினார்கள். ஆனால், அங்கிருந்த பணியாளர்கள் என்னை எக்ஸ்ரே எடுக்க மறுத்துவிட்டார்கள். பணியாளர்கள் வரவு குறைவினால் தம்மால் எதுவும் செய்யமுடியாது என்று அவர்கள் கூறினார்கள். என்னை அங்கேயே ஒரு ஓரத்தில் கிடத்திவிட்டுச் சென்றுவிட்டார்கள். அதிசய விலங்கொன்றினைப் பார்க்க வருவது போல் மக்கள் என்னைப் பார்க்க வந்தார்கள். என்னைப் புலி என்று எள்ளிநகையாடி முக‌த்தில் காறி உமிழ்ந்தார்கள். என்னருகில் தாதி ஒருத்தி வந்தாள், அவளின் கைகளைப் பற்றிக்கொண்ட நான், "என்னைக் காப்பாற்று" என்று சிங்களத்தில் கெஞ்சினேன். அவளது கைகளில் எனக்குச் செலுத்தவென கொண்டுவரப்பட்ட சேலைன் போத்தல் ஒன்று இருந்தது, ஆனால் அதனைத் தொங்கவிடுவதற்கான காப்புக் கம்பி அவளிடம் இருக்கவில்லை. நானே ஒரு கையினால் அதனைத் தூக்கி வைத்திருக்க அவள் சேலைனை உட்செலுத்தினாள். சற்று நேரத்தின் பின் அங்குவந்த இன்னொரு தாதி சேலைன் போத்தலைக் கழற்றியெடுத்துக்கொண்டதோடு, அத்துடன் இணைக்கப்பட்டிருந்த சிறிய குழாயையும் பிடுங்கியெறிந்தாள். இதனைக் கண்ட முதலாவது தாதி அவளைக் கடிந்துகொண்டே, மீண்டும் சேலைன் போத்தலை பூட்டினாள். எங்களை பின்னர் பெண்களின் பிரிவிற்கு எடுத்துச் சென்றார்கள். ஒரு பெண்வைத்தியர் எனது காயங்களுக்குத் தையல் போட்டார். சிறிது நேரத்தின் பின்னர் ஆண்கள் பிரிவிற்கு மாற்றப்பட்டோம். தேவகுமாருக்கு நினைவு திரும்பவில்லை. மயக்கத்தில் அவர் அனுங்குவது கேட்டது. எனது கால் ஒன்றினை நான் படுத்திருந்த கட்டிலுடன் சங்கிலியால் இணைத்துக் கட்டியிருந்தார்கள். பின்னர் தேவகுமார் இறந்துவிட்டதை அறிந்துகொண்டேன். மறுநாள் நீதிபதியொருவர் எனது வாக்குமூலத்தைப் பதிவுசெய்தார்.

நீங்கள் கூறுவது உண்மைதான். மறுக்கவில்லை. தமிழர்கள் இன்னுமொரு ஆயுதப்போராட்டத்தை இன்னும் 50 வருடங்களுக்குச் சிந்தித்தே பார்க்கமுடியாதளவிற்கு அவர்கள் மீது அழிவுகளை ஏற்படுத்தினோம் என்று கோத்தாபய ஓரிடத்தில் சொல்லியிருக்கிறான். எம்மீது இழைக்கப்பட்ட அழிவுகள் மட்டுமன்றி இன்றுவரை எம்மை முற்றான இராணுவ ஆக்கிரமிப்பில் வைத்திருப்பதற்கும் இதுவே காரணம், அதாவது இன்னொரு ஆயுதப் போராட்டம் எழக்கூடாது என்பதற்காக. பக்கத்துச் சகுனி பற்றி நீங்கள் சொல்வது நியாயமான கவலைதான். அது இனியும் எம்மை நசுக்கவே முயலும். ஆனால், நீங்கள் கூறிய விடயம் பற்றி எனது கருத்தைச் சொல்கிறேன். இந்தியாவே ஆயுதப் போராட்டத்தை உருவாக்கி வளர்த்துவிட்டது என்று சொல்வது தவறு. தலைவரோ அல்லது அக்காலத்தில் ஆயுதப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டவர்களோ இந்தியாவினால் உந்தப்பட்டு ஆயுதப் போராட்டத்தை ஆரம்பிக்கவில்லை. ஜனநாயக வழியில் போராடி இனிமேல் பயனில்லை என்கிற முடிவிற்கு வந்த பின்னர் தாமாகவே, தன்னிச்சையாக, வெளியாரின் அழுத்தம் இன்றி ஆயுதப் போராட்டம் உருவாக்கப்பட்டது. ஆயுதப்போராட்டம் ஆரம்பிக்கப்பட்டபின்னர் அதனை தனக்குச் சார்பாகப் பாவித்து இந்தியா உள்நுழைந்தது. ஆகவே, எமது விடுதலைப் போராட்டம் இந்தியாவினால் உந்தப்பட்டு, இந்தியாவின் கைப்பாவைகளான போராளி அமைப்புக்களால் ஏற்படுத்தப்பட்ட ஒரு கூலிப்படைகளின் போராட்டம் என்று நீங்கள் கருத்தெழுதுவதை நிறுத்த வேண்டும். இந்தியா நுழையும் முன்னமே ஆயுதப் போராட்டம் என்பது தன்னிச்சையாக உருப்பெற்று விட்டது. அதுதான் உண்மை. இந்தியா ஆயுதமும் பயிற்சியும் கொடுத்து அனுப்பியது என்று எழுதுவதை நிறுத்துங்கள். இதையேதான் சிங்களவர்களும் சொல்கிறார்கள். நாம் இந்தியாவின் ஏஜெண்டுகள் இல்லை. இறுதியாக, ஜனநாயக வழிப்போராட்டம் சரிவரப்போவதில்லை. 1948 இலிருந்து இன்றுவரை அதனால் நாம் பெற்ற பயன்கள் எதுவும் இல்லை. இன்றைய அரசியல்வாதிகள் செயல்த்திறன் அற்றவர்கள். இலங்கையரசு எமக்கு ஒரு அங்குலத்தைத்தன்னும் தரப்போவதில்லை. யுத்த வெற்றியின் பின்னர் எம்மிடம் இருக்கும் மிகச்சிறிய தாயகமும் அசுர கதியில் அபகரிக்கப்பட்டு வருகிறது. இந்தியா தானே நின்று செய்த 13 ஆவது சட்டமூலத்தை இன்றுவரை நடைமுறைப்படுத்த விரும்பவில்லை. சர்வதேசத்திற்கு நாம் இருப்பதே தெரியாது. இந்த நிலையில் நாம் என்ன செய்யலாம் என்று நினைக்கிறீர்கள்? ஒரு இனமாக, ஒரு தேசமாக எம்மை இனவழிப்புச் செய்த சிங்களவர்களிடம் எமது போராட்டத்தின் நியாயத்தனமையினை புரிய வைத்தல் சாத்தியம் என்று நீங்கள் உண்மையாகவே கருதுகிறீர்களா? இன்றுவரை எமக்கெதிராக தாம் செய்த அக்கிரமங்களை "நடந்தவைதான்" என்று ஏற்றுகொள்ள மறுக்கிற ஒரு சமூகத்திடமிருந்து, தமிழருக்குப் பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன எம்பதை ஏற்க மறுக்கிற சமூகத்திடமிருந்து, தமிழர்களுக்கென்று தனியான பூர்வீக தாயகமும், சுயநிர்ணய உரிமையும் இருக்கின்றது என்பதை தத்துவார்த்த ரீதியில்த்தன்னும் ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கின்ற சமூகத்திடமிருந்து "பேசிப் புரியவைக்கலாம்" என்று கருதுகிறீர்கள் என்றால், நீங்கள் இலங்கையின் சரித்திரத்தை புரிந்துகொள்ளவில்லை என்கிற முடிவிற்குத்தான் என்னால் வர முடிகிறது. எம்மிடம் இருந்தவையெல்லாம் நாம் எமது பலத்தினால் நிலைநாட்டியவை, மீள எடுத்துக்கொண்டவை. எவருமே எமக்கு எதனையும் தரத் தயாராக இல்லாதபோதே தலைவர் ஆயுதப் போராட்டத்தினால் எமக்குரியவற்றை மீட்டெடுக்க முடிவெத்தார், அதனைச் செயலிலும் காட்டினார்.

ஈழ மக்கள் ஜனநாயக கட்சி , அதுதான் ஈ பி டீ பி. பெயரில் மட்டும்தான் ஈழம், ஆனால் செய்வதோ இனக்கொலை இராணுவத்துடன் சேர்ந்து சொந்த இனத்திற்கெதிரான கொலைகள். இப்படிப் பலர் இருக்கிறார்கள். தமிழ் மக்கள் விடுதலைப் புலிகள், அதுதான் கருணா குழு. அவர்கள் செய்த விடுதலையெல்லாம் தமிழர்களுக்கு இவ்வுலக வாழ்விலிருந்து விடுதலை கொடுத்ததுதான். இதுவரை இதைத்தானே செய்துவருகிறோம்? கண்ட பலன்? இனவாதம் இன்றுவரை தன்னை உருவேற்றித்தான் வருகிறது. அன்றிருந்ததைக் காட்டிலும் சிங்கள இனவாத மிருகம் இப்போது இன்னும் போதை தலைக்கேறி ஆடுகிறது. போரில் எம்மைத் தோற்கடித்துவிட்டதால், முடிந்தவரையில், எமது தாயகத்தை சிங்கள பெளத்த மயமாக்குவதே அதன் நோக்கம். அதனுடன் பேசுவதில் பயனில்லை. தந்தை செல்வாவும், அமிரும் பேசாத பேச்சையா நீங்கள் பேசப்போகிறீர்கள்? அட சும்மா இருங்கள். எமது தாயகமும், இருப்பும் தக்கவைக்கப்பட வேண்டுமென்றால் நாம் மீண்டும் ஆயுதப் போராட்டம் ஒன்றினை ஆரம்பிப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. அதை எப்படிச் செய்யவேண்டும் என்பதுபற்றியும், வெற்றிகரமாக அதனை நடத்துவது எப்படி என்று சிந்திப்பதுமே எமக்கு முன்னால் உள்ள தேவை.

அமைச்சரவைக் கூட்டம் கறுப்பு யூலை நடந்த பிரதேசங்கள் நாட்டில் தமிழர்கள் மீது தனது அமைச்சர்களினாலும், தனது கட்சிக் குண்டர்களாலும், அரச படைகளினாலும் நடத்தப்பட்டுவந்த வன்முறைகளைப் பற்றி கிஞ்சித்தும் கலவரப்படாத‌ ஜெயவர்த்தன வழமைபோல தனது வாராந்த அமைச்சரவைக் கூட்டத்தை புதன்கிழமை காலை நடத்தினார். கூட்டத்தில் பேசிய அமைச்சர்கள் அனைவரும் அமிர்தலிங்கத்தையும், தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணியினரையும் துரோகிகள் என்று வசைபாடியதுடன், கலவரங்களைத் தூண்டியவர்கள் என்றும் குற்றஞ்சாட்டினர். அமிர்தலிங்கத்தைக் கைதுசெய்யவும், தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணியைத் தடைசெய்யவும் வேண்டுமென்று சிறில் மத்தியு அங்கே கேட்டுக்கொண்டார். அமைச்சர்களான காமிணி ஜயசூரியவும் ரஞ்சித் அத்தப்பத்துவும் அவரை ஆதரித்துப் பேசினர். கலவரங்களினால் தனது சிங்கள மக்கள் எவ்வாறான அவலங்களை அனுபவிக்கிறார்கள் என்று இரக்கமாகப் பேசிய லலித் அதுலத் முதலி, தனது இன மக்கள் வரிசையாக தெருக்களில் பாண் வாங்குவதற்கு நின்ற காட்சி தன்னை மிகவும் பாதித்ததாகக் கூறினார். தனது அமைச்சினூடாக பலநோக்குக் கூட்டுறவுச் சங்களின் சேமிப்புக் கிட்டங்கிகளில் இருந்த உணவுப்பொருட்களை தான் கிரமமாக அனுப்பிவைத்து சிங்கள மக்களின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்தது குறித்துத் தான் பெருமைப்படுவதாகக் கூறினார் லலித். அமைச்சரவைக் கூட்டத்தில் பேசிய ஜெயார், நாட்டினைத் துண்டாட செயற்படும் அல்லது தூண்டும் எந்தவொரு தனிநபரையோ அல்லது கட்சியையோ தடைசெய்யும் சட்டத்தினை அரசியலமிப்பில் சேர்க்கப்போவதாகக் கூறினார். அரசியலமைப்பிற்கெதிராக‌ச் செயற்படும் எவருக்கும் சிறைத்தண்டனை வழங்கப்படுவதோடு அவர்களின் அனைத்துச் சொத்துக்களும் பறிமுதல் செய்யப்படும் என்றும் அவர் அறிவித்தார். இப்படிச் செய்வதனூடாக சாதாரண சிங்கள மக்களின் மனங்களில் எழுந்துவரும் ஆத்திரத்தினை அடக்கமுடியும் என்றும் அவர் நியாயப்படுத்தினார். ஆனால், ஆயிரக்கணக்கில் கொல்லப்பட்டுப்போன தமிழ் மக்கள் குறித்த வருத்தத்தினை ஜெயாரோ அல்லது அவரின் சிங்கள அமைச்சர்களோ தெரிவிக்க‌ விரும்பவில்லை. சிறுபான்மையினங்களைப் பிரதிநிதித்துவம் செய்யும் இரு அமைச்சர்களான ஏ.சி. எஸ் ஹமீதும், தொண்டைமானும் ஜெயாரின் யோசனையினை எதிர்த்தனர். அரசியலமைப்பில் ஏற்படுத்தப்படும் மாற்றம் விபரீதமாகவே முடியப்போகிறது என்று ஹமீத் அரசை எச்சரித்தார். தமிழர்களை இது மேலும் உறுதிப்படுத்தும், அவர்களை கட்டுப்படுத்த முடியாது போய்விடும் என்று அவர் கூறினார். "நீங்கள் தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணியினரை பாராளுமன்றத்திற்கு வெளியே தள்ளிவிட்டு யாருடன் பேசப்போகிறீர்கள்? உங்களின் செயல்களால் இந்தியாவை உள்ளே இழுத்துவிடப்போகிறீர்கள்" என்று அவர் கூறினார். தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணியினரைத் தடைசெய்வதனூடாக தமிழ் மக்களை ஒதுக்கிவிடப்போகிறீர்கள். இது ஆயுத அமைப்புக்களை மேலும் பலப்படுத்தப் போகிறது என்று தொண்டைமான் கூறினார். "தமிழ் மிதவாதிகளைப் பலவீனப்படுத்துவதனூடாக தமிழ் ஆயுத அமைப்புக்களைப் பலப்படுத்த விரும்புகிறீர்களா?" என்று அவர் அரசாங்கத்தைப் பார்த்துக் கேட்டார். மக்கள் விடுதலை முன்னணியினரின் பேரணி ஒன்று. இனவாதப் பிக்குவான எல்லே குணவன்ச தேரை உரையாற்ற அவரின் வலதுபுறத்தில் இன்னொரு பெயர்போன இனவாதியான மக்கள் விடுதலை முன்னணியின் பிரச்சாரச் செயலாளர் விமல் வீரவன்ச. ஆனால், ஜெயவர்த்தனவோ அல்லது அவரின் அமைச்சர்களோ தொண்டைமானினதும் ஹமீதினதும் கருத்துக்களைச் செவிசாய்க்கும் நிலையில் இருக்கவில்லை. தாம் செய்யவேண்டியது குறித்து அரசாங்கம் தீர்க்கமாக இருந்ததுடன், அவற்றை நடைமுறைப்படுத்துவது பற்றியே அவர்களின் சிந்தனையெல்லாம் இருந்தது. தமிழர்களைப் பலவீனப்படுத்தி, அவர்களை அடிமைப்படுத்தும் நோக்கத்தைத்தவிர வேறு எதுவும் அவர்களின் சிந்தனையில் இருக்கவில்லை. ஆகவே, தான் திட்டமிட்டது போலவே அரசியலமைப்பில் மாற்றங்களைக் கொண்டுவரும் நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுமாறு அமைச்சர் லலித் அதுலத் முதலியையும், அமைச்சரவைச் செயலாளரான சமரசிங்கவையும், சட்ட வரைஞரான ரொட்றிகோவையும் ஜெயார் பணித்தார். பின்னர் காமிணியின் பக்கம் திரும்பி, பெளத்த பெரமுன எனும் அதிதீவிர சிங்கள பெளத்த கட்சியின் இனவாதப் பேச்சாளரான எல்லே குணவன்ச தேரவவுடன் சந்திப்பொன்றினை ஒழுங்குசெய்யுமாறும் கேட்டுக்கொண்டார் . அதன்பின்னர் அமைச்சரவையில் பேசிய ஜெயார், சிறைச்சாலைப் படுகொலைகள் சர்வதேசத்தில் அரசுக்கு அபகீர்த்தியை ஏற்படுத்தியிருப்பதாகத் தெரிவித்தார். ஆகவே, மீதமிருக்கும் தமிழ்க் கைதிகளை யாழ்ப்பாணத்திற்கு மாற்றிவிட வேண்டும் என்று அவர் கூறினார். உடனடியாக இதனை மறுத்த அமைச்சர்களான அதுலத் முதலி, சிறில் மத்தியூ மற்றும் ரணில் விக்கிரமசிங்க ஆகியோர், யாழ்ப்பாணத்திற்கு இவர்கள் மாற்றப்படும் பட்சத்தில் அவர்கள் தப்பியோடிவிடுவார்கள் என்று கூறினர். அதற்குப் பதிலளித்த ஜெயார், தனது உடனடியான கவலை என்னவென்றால் இரண்டாவது படுகொலையொன்றினைத் தடுப்பதுதான் என்று கூறினார். கூட்டத்தின் முடிவில் தமிழ்க் கைதிகளை மட்டக்களப்புச் சிறைச்சாலைக்கு மாற்றலாம் என்று ஜெயார் முடிவெடுத்தார். அன்று பிற்பகல் கூடிய தேசிய பாதுகாப்புக் கூட்டம், அமைச்சரவையில் எடுக்கப்பட்ட முடிவுகளை நடைமுறைப்படுத்துவதென்று முடிவெடுத்தது. சிறைச்சாலை உதவி ஆணையாளர் ஜான்ஸும் கூட்டத்திற்கு அழைக்கப்பட்டிருந்தார். "இதுவரை நீங்கள் முகம்கொடுத்த பிரச்சினைகளினால் நிறையவே களைத்துப் போயிருப்பீர்கள்" என்று ஜான்ஸைப் பார்த்து ஜெயார் கூறினார். பின்னர் கூட்டத்திலிருந்தவர்களைப் பார்த்து ஜான்ஸிற்கு குளிர்பானம் ஒன்றை வழங்குமாறு பணித்தார். ஜான்ஸுடன் பேசிய ஜெயார், அமைச்சரவைக் கூட்டத்தில் எடுக்கப்பட்ட தீர்மானத்தின்படி கொழும்பில் தமிழ்க் கைதிகளைத் தொடர்ந்தும் வைத்திருப்பது பாதுகாப்பானது அல்ல என்பதனால் அவர்களை மட்டக்களப்புச் சிறைச்சாலைக்கு விமானம் மூலம் கொண்டுசெல்வதற்கான நடவடிக்கைகளைச் செய்யுமாறு கூறினார். இராணுவத்தின் பிரிகேடியர் மனோ மடவெலையுடன் இணைந்து இச்செயற்பாட்டினை முன்னெடுக்குமாறு அவரைப் பணித்தார். ஜான்ஸ் மாலை 4:15 மணிக்கு சிறைச்சாலைக்குத் திரும்பினார். தமிழக் கைதிகள் மீதான இரண்டாவது படுகொலைகள் அப்போது ஆரம்பித்திருந்தன. அவர் உடனடியாக பிரிகேடியர் மடவெலைக்குத் தொலைபேசி அழைப்பினை ஏற்படுத்தினார். அப்போது ஜெயாருடன் பேசிக்கொண்டிருந்த பிரிகேடியர் மடவெலை, நிலைமையினை விளக்கி ராணுவக் கொமாண்டோ அணியின் சிறந்த அதிகாரியான சுனில் பீரிஸை சிறைச்சாலைக்கு அனுப்பிவைக்குமாறு கேட்டுக்கொண்டார். அதன்படி கொமாண்டோ அணி ஒன்றுடன் சுனில் பீரிஸ் சிறைச்சாலைக்குக் கிளம்பிச் சென்றார். வழமை போல சிறைக்கைதிகளுக்கு மாலை 4 மணிக்கு இரவுணவு பரிமாறப்பட்டது. தேவாலயப் பகுதியில் அடைக்கப்பட்டிருந்த கைதிகளுக்கான உணவினை மேற்பார்வையாளர் டொன் அல்பிரெட் வழங்கினார். அல்பிரெட் தன்னுடன் ஒரு சாவிக் கொத்தை வைத்திருப்பது வழமையானது. சி 3, டி 3 ஆகிய பகுதிகள் வெறுமையாகிவிட்டதனால், ஏ 3 பிரிவின் வாயிலுக்கு அவர் உணவினைக் கொண்டு சென்றார். இப்பகுதியிலேயே மிகவும் ஆபத்தான கைதிகளும், தப்பியோட எத்தனித்த கைதிகளும் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்தனர். அப்பகுதியின் சிறைக்கதவினைத் திறந்துவிட்ட மேற்பார்வையாளர், கைதிகளை வந்து தமது உணவினைப் பெற்றுக்கொள்ளுமாறு கூறினார். காவலுக்கு அருகில் ஒரு காவலாளியும் நின்றிருந்தார். இரண்டாவது விசாரணை நடைபெற்ற ஜூலி 28 ஆம் திகதி சாட்சியமளித்த மேற்பார்வையாளர் அல்பிரெட், தான் கதவினைத் திறந்தவுடன் வெளியே பாய்ந்துவந்த சிங்களக் கைதிகள் தன்னைப் பிடித்துக்கொண்டு சாவிக்கொத்தைப் பறித்ததாகவும், தொலைபேசியைப் பிடுங்கி எறிந்ததாகவும், தன்னுடன் காவலுக்கு நின்ற காவலாளையைத் தாக்கி கீழே வீழ்த்திவிட்டு மாடிநோக்கி ஓடியதாகவும் கூறினார். ஓடும்பொழுது ஏனைய சிங்களக் கைதிகளையும் தம்முடன் சேர்ந்துகொள்ளுமாறு அவர்கள் அழைத்ததாகவும் கூறப்பட்டது. சிறைச்சாலையில் தொழிநுட்ப வகுப்புக்களை நடத்திவந்த ஆசிரியர் திலகரட்ண பேசும்போது, அன்று தாக்குதலுக்குத் தலைமை தாங்கியவர்கள் நேராக உபகரணங்கள் சேகரித்துவைக்கப்படும் அறைநோக்கிச் சென்று, கதவினை உடைத்து அங்கிருந்த இரும்புக் கம்பிகள், கோடரிகள், வாட்கள் மற்றும் தோட்டம் செய்வதற்கென்று பயன்படுத்தப்பட்டு வந்த கூரான ஆயுதங்களை எடுத்துக்கொண்டு, 28 தமிழ்க் கைதிகளும் 9 தொழில்சார் வல்லுனர்களும் அடைக்கப்பட்டிருந்த கட்டடம் நோக்கி ஆவேசத்துடன் ஓடிச்சென்றதைக் கண்டதாகக் கூறினார். தேவாலயப் பகுதியிலிருந்துசுமார் 50 மீட்டர்கள் தொலைவிலேயே இளவயது கைதிகளுக்கான கட்டடம் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. அக்கட்டடத்தை சுற்றி இரண்டு மீட்டர்கள் உயரம் கொண்ட மதில் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. சிறைச்சாலையின் பிரதான வாயிலுக்கு நேர் எதிராக இக்கட்டடத்தின் வாயில் அமைக்கப்பட்டிருந்ததோடு, அக்கதவினைத் தள்ளித் திறக்கும் வகையிலும் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த வாயிலில் காவலுக்கு நின்ற‌ காவலாளி டொன் நிக்கொலஸ் பேசுகையில், ஆயுதம் தாங்கிய கைதிகள் சுற்றுமதிலினால் ஏறி உட்புறம் குதிக்க, அவர்களைத் தொடர்ந்து ஏனைய கைதிகளும் உள்ளே நுழைந்ததாகவும், அவர்கள் வாயிற்கதவினை உடைத்துத் திறந்ததாகவும் கூறினார். தன்னை இறுகப் பிடித்துக்கொண்ட சில கைதிகள், தான் வைத்திருந்த சாவிக்கொத்தினை பலவந்தமாகப் பறித்துக்கொண்டதாக அவர் மேலும் கூறினார். அந்தச் சாவிகளைக் கொண்டு அக்கட்டத்தின் பிரதான கதவினை திறந்த சிங்களக் கைதிகள் தமிழர்கள் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த அறைகள் நோக்கி ஓடிச்சென்றதைக் கண்டதாக அவர் கூறினார். முதலாவது தொகுதி சிங்களக் கைதிகள் அக்கட்டத்தின் கீழ்ப்பகுதியில் 28 தமிழர்கள் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த பகுதிக்குள் நுழைய இன்னொரு பகுதி சிங்களக் கைதிகள் கட்டடத்தின் மேற்பகுதிக்குள் நுழைந்தார்கள். தமிழர்களைக் கொல், தமிழர்களைக் கொல் என்று ஆக்ரோஷமாகக் கத்தியபடி அப்பகுதியில் தமிழர்களைத் தேடத் தொடங்கியது அக்குழு. நடப்பது என்னவென்பதை உணர்ந்துகொண்ட 28 தமிழ்க் கைதிகளும் தமது சிறைக்கதவுகளை உட்புறமாகப் பூட்டிக்கொண்டார்கள். அப்பகுதியின் அறைகள் சிலவற்றில் ஒருகைதியும், இன்னும் சிலதில் மூன்று கைதிகளும் அடைக்கப்பட்டிருந்தார்கள். மேலும், அந்தக் காவலாளி கூறுகையில் கீழ்த்தளத்திற்குச் சென்ற சிங்களவர்கள் அங்கிருந்த தமிழர்களைக் கொல்லப்போவதாக அச்சுருத்திக்கொண்டதைத் தான் கண்டதாகவும் கூறினார்.

வாகனங்களில் தமிழர்களைக் கொழுத்திய சிங்களக் காடையர்கள் ‍- தொடரும் இனக்கொலை ஜூலை 1983 கண்டியில் திங்கட்கிழமையும், செவ்வாய்க்கிழமை காலையும் சுமூகமான நிலைமை நிலவியது.ஆனால், செவ்வாய் மதியத்திற்குப் பின்னர் அங்கும் சிங்களவர்களால் தமிழர் மீதான வன்முறைகள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன. கண்டி மாவட்டத்தின் உதவிப் பொலீஸ் மா அதிபர் பிராங்க் டி சில்வா மேலதிகமான பொலீஸாரை பாதுகாப்புக் கடமைகளில் ஈடுபடுத்தினார். செவ்வாயன்று சந்தைப்பகுதியில் திடீரென்று கூட்டம் ஒன்று கூடுவதை அவர் அவதானித்தார். ஆகவே, அவர்களை கலைந்துபோகச் செய்வதற்கு அப்பகுதிக்கு பொலீஸார் சிலரை அவர் அனுப்பி வைத்தார். பொலீஸாரைக் கண்டதும் அவ்விடத்தில் இருந்து கலைந்து சென்ற அந்தக் கூட்டம் பிறிதொரு இடத்தில் மீண்டும் ஒன்றுகூடியது. அக்கூட்டத்தில் இருந்தவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் கண்டி நகரில் நிலைகொண்டிருந்த இலங்கை ராணுவத்தின் சிங்க ரெஜிமெண்ட்டைச் சேர்ந்த ராணுவத்தினரே என்பதை அவர் உணர்ந்துகொண்டார். அன்று மாலை, ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் தொழிற்சங்கக் குண்டர்களான ஜாதிக சேவக சங்கமயவின் உறுப்பினர்கள் கொழும்பிலிருந்து கண்டிக்கு அனுப்பிவைக்கப்பட்டதும் அங்கு பெரும் வன்முறைகள் வெடித்துக் கிளம்பின. கைத்தொழில் அமைச்சர் சிறில் மத்தியூவினால் ஒழுங்குசெய்யப்பட்டிருந்த இலங்கை போக்குவரத்துச் சபைக்குச் சொந்தமான பஸ்களில் இந்தக் குண்டர்கள் அழைத்து வரப்பட்டிருந்தனர். ஏற்கனவே நகரில் கூடிநின்ற இராணுவ வீரர்களுடன் சேர்ந்துகொண்ட சிறில் மத்தியூவின் குண்டர்கள் கண்டிநகரின் வீதிகளில் சென்றுகொண்டிருந்த தமிழர்களைத் தாக்கத் தொடங்கினர். வாகானங்களில் சென்றுகொண்டிருந்த தமிழர்கள் வெளியே இழுத்துத் தாக்கப்பட்டு அவர்களின் வாகனங்களுக்கும் தீவைக்கப்பட்டது. நகரின் பெரும்பாலான இடங்களில் வசித்துவந்த தமிழர்களின் வீடுகளும், வியாபார நிலையங்களும் இராணுவத்தினராலும், ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் தொண்டர்களாலும் எரியூட்டப்பட்டன. கண்டியில் தமிழர்கள் மேல் நடத்தப்பட்ட மனிதநேயத்திற்கெதிரான தாக்குதல்களின் சம்பவங்கள் பல ஆவணப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன. ஒல்லாந்து நாட்டு சுற்றுலாப் பயணி ஒருவரின் அனுபவத்தினை இங்கு பகிர்கிறேன். கண்டியின் பிரதான வீதியில் தமிழர் ஒருவர் கடையொன்றினை நடத்தி வந்திருந்தார். அவரைத் தாக்குவதற்கு சிங்களக் காடையர் குழுவொன்று ஆயத்தமாகியது. முதலில் அவரது கடைக்குத் தீவைத்தது அந்தக் கும்பல். தப்பியோட எத்தனித்த அந்தத் தமிழரை அக்கும்பல் பிடித்துக்கொண்டது. எரிந்துகொண்டிருந்த அவரின் கடையின் தகரக் கூரையின் மீது அவரை வீசியெறிந்தது சிங்களக் குழு. அவர் இருமுறை எரிந்துகொண்டிருந்த கூரையிலிருந்து சறுக்கிக் கீழே விழுந்தார். அவரை மூன்றாம் முறை அந்தக் கும்பல் கூரையின் மீது எறிந்தது. இம்முறை அவர் கீழே உருண்டு விழவில்லை. அவரது உடலை எரிந்துகொண்டிருந்த கூரை பற்றிக்கொள்ள, அவரது உடல் கூரை மீதிருந்தே எரிய ஆரம்பித்தது. இதுபோன்ற மிலேச்சத்தனத்தை நான் உலகில் வேறு எங்கிலும் நான் அறியவில்லை என்று அந்த வெளிநாட்டவர் கூறுகிறார். தமிழர்களை அவர்கள் பயணம் செய்துகொண்டிருந்த வாகனங்களில் வைத்தே எரித்துக் கொன்ற சிங்களவர்கள் இதேவகையான இரத்தத்தை உரைய வைக்கும் சம்பவம் ஒன்றினை நோர்வேயிலிருந்து வந்திருந்த சுற்றுலாப் பயணியொருவர் விபரிக்கிறார். கொழும்பு நகருக்கு வந்துகொண்டிருந்த மினிபஸ் ஒன்றினை சிங்களவர்கள் வீதியில் மறித்தனர். அதிலிருந்த தமிழர்கள் அல்லாதவர்கள் அனைவரையும் வாகனத்தை விட்டு கீழிறங்குமாறு சிங்களக் காடையர்கள் கட்டளையிட்டனர். அவர்கள் இறங்கியதும் தமிழர்கள் வாகனத்தில் இருக்க, அதன் கதவுகளை அடைத்துச் சாத்தியது அக்குழு. பின்னர் அவ்வாகனத்தின் மீது பெற்றோலினை ஊற்றிப் பற்றவைத்தது. உள்ளே குறைந்தது 20 தமிழர்கள் இருந்தார்கள். எரிந்துகொண்டிருந்தபோது அவர்கள் எழுப்பிய ஓலம் மிகவும் அவலமானது. சிலர் வாகனத்தின் கண்ணாடிகளை உடைத்து வெளியே பாய எத்தனித்தார்கள். ஆனால், அவர்களை மீண்டும் எரிந்துகொண்டிருந்த வாகனத்தினுள் தள்ளிவிட்டு அதனைச் சுற்றி நின்று எக்காளமிட்டு குதூகலித்தது அக்குழு. செவ்வாய்க்கிழமை நீர்கொழும்பு, சிலாபம், புத்தளம் ஆகிய பகுதிகளுக்கும் தமிழர்மீதான வன்முறைகள் பரவத் தொடங்கின. இப்பகுதிகளில் இருந்த தமிழரின் வீடுகளும், வியாபார நிலையங்களும் அரசாங்கத்தின் ஆதரவாளர்களால் எரியூட்டப்பட்டன. அப்பகுதியின் பிரதியமைச்சரும் அவரது செயலாளருமே இத்தாக்குதல்களை முன்னின்று வழிநடத்தினர். அமைச்சரின் செயலாளர் பின்னாட்களில் கண்துடைப்பிற்காக கைதுசெய்யப்பட்டு தடுத்துவைக்கப்பட்டார். 2004 இல் பாராளுமன்ற சபாநாயகர் பதவிக்குப் போட்டியிட்ட D.A.W. குணசேகர அமைச்சரின் செயலாளரை அந்நாட்களில் சிறையில் சந்தித்திருந்தார். இச்சந்திப்புப் பற்றி பிறிதாக ஆராயலாம். எரிந்துகொண்டிருக்கும் தமிழரின் வாகனம் ஒன்று, தமிழினக்கொலை ஜூலை 1983 1999, ஆடி 30 ஆம் திகதி குணசேகர டெயிலி நியூஸ் பத்திரிக்கையில் "கறுப்பு ஜூலை : மீள்பார்வை" எனும் தலைப்பில் எழுதிய கட்டுரை கீழே, புத்தளம் மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த பிரதியமைச்சர் ஒருவரின் செயலாளர் தமிழர் மீதான வன்முறைகளுக்காக எவ்வாறு பொலீஸாரால் கைதுசெய்யப்பட்டு அடைத்துவைக்கப்பட்டார் என்பதைச் நான் சொல்வது அவசியமானது என்று கருதுகிறேன்.தன்னை விடுதலை செய்யக்கோரி மனுவொன்றினை ஜனாதிபதி ஜெயவர்த்தனவுக்கு அனுப்புமாறு அவர் என்னைக் கோரியிருந்தார். அவர் ஐக்கிய தேசியக் கட்சியைச் சேர்ந்தவராக இருந்தபொழுதிலும் நான் மகிழ்வுடன் அவரின் வேண்டுகோளினை ஏற்றுக்கொண்டேன். இதில் உள்ள‌ உண்மையென்னவென்றால், அமைச்சரினால் தனக்கு வழங்கப்பட்ட கட்டளையினையே தான் மேற்கொண்டதாக அவர் என்னிடம் கூறினார். நகரில் வரிசையாக இயங்கிவந்த தமிழர்களின் கடைகள் அனைத்தையும் எரிப்பதே அமைச்சர் அவருக்கு வழங்கியிருந்த பணி. அவர் கேட்டுக்கொண்டதன்படி நான் ஜெயாருக்கு அவரது விடுதலையைக் கோரி அனுப்பிய மனுவை மறுநாளே பெற்றுக்கொண்ட ஜெயார், அவரை உடனடியாக விடுதலை செய்தார். செயலாளரை உடன் வந்து பொறுப்பெடுத்துச் செல்லுமாறு அமைச்சர் பணிக்கப்பட்டார். இப்படித்தான் நீதி நிலைநாட்டப்பட்டது. கண்டியில் தமிழர்கள் மீது ராணுவத்தினராலும், ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் தொண்டர்களாலும் நடத்தப்பட்ட தாக்குதல்கள், சிறிது சிறிதாக மலையகமெங்கும் பரவத் தொடங்கின. புதன்கிழமை கம்பொல, நாவலப்பிட்டிய, பதுளை ஆகிய இடங்களுக்கும், வியாழக்கிழமை பசறைக்கும், வெள்ளியன்று நுவர எலியவுக்கும் வன்முறைகள் பரவின.

இரண்டாவது வெலிக்கடைச் சிறைச்சாலைப் படுகொலைகள் - தொடரும் இனக்கொலை, ஜூலை 1983 1983 ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் 25 ஆம் திகதி திங்கட்கிழமை வெலிக்கடைச் சிறைச்சாலையில் 35 தமிழ் அரசியல்க் கைதிகள் சிங்கள சிறைக்கைதிகளாலும் சிறைக்காவலர்களாலும் மிலேச்சத்தனமான முறையில் படுகொலை செய்யப்பட்டிருந்தமையானது அச்சிறைச்சலையின் ஏனைய பகுதிகளில் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த தமிழ்க் கைதிகள் மத்தியில் கடுமையான அச்சத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது. சி 3 பிரிவில் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த 28 தமிழ்க் கைதிகள் தமக்கும் தமது சகாக்களுக்கு நேர்ந்த அநர்த்தமே நடக்கப்போகிறதென்று எண்ணத் தொடங்கினர். ஜூலை 25 ஆம் திகதி, செவ்வாய்க்கிழமை மாலை 3 மணிக்கு சிறைச்சாலையின் உதவி அத்தியட்சகரான லியோ டி சில்வாவைச் சந்தித்த பனாகொடை மகேஸ்வரன், டக்கிளஸ் தேவானந்தா மற்றும் பரந்தன் ராஜன் ஆகியோர் தமது பாதுகாப்புக் குறித்த அச்சத்தினை அவருக்குத் தெரிவித்தனர். மேலும், தமது அறைகளைத் திறந்துவிடுமாறும், தம்மை ஒரு குழுவாக இருக்க விடுமாறும் அவ்வாறு இருக்கும் பட்சத்தில் தம்மால் தம்மை தற்காத்துக்கொள்ள முடியும் என்றும் கோரினர். முதல்நாள் இரவு கொல்லப்பட்ட 35 தமிழ்க் கைதிகளினதும் படுகொலைகளை செவ்வாயன்று இரவு விசாரித்துக்கொண்டிருந்த கொழும்பு பிரதம நீதவான் விஜயவர்த்தன, மீதமிருக்கும் தமிழ்க் கைதிகளின் பாதுகாப்பினை உறுதிசெய்யுமாறு சிறைச்சாலை அதிகாரிகளைப் பணித்திருந்தார். சிறைச்சாலையில் தமிழ்க் கைதிகள் படுகொலை செய்யப்பட்ட விடயம் சர்வதேசத்தில் கடும் அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தியிருந்தது. ஆகவே மீதமிருக்கும் தமிழ்க் கைதிகளைப் பாதுகாக்குமாறு நீதிபதி பணித்தபோது அதனை நிறைவேற்றுவதைத்தவிர அமைச்சுக்கு வேறு வழிகள் இருக்கவில்லை. பிரதான சிறைக்காவலரான கருணாரத்ன உதவி ஆணையாளரிடம் பேசும்போது, மீதமிருக்கும் தமிழ்க் கைதிகளையும் கொன்றுவிட சிங்களக் கைதிகள் தயாராகி வருவதாக தனக்கு சிறைச்சாலையின் புலநாய்வுத்துறையினரூடாகத் தகவல்கள் கிடைத்திருப்பதாகக் கூறினார். உடனடியாக இத்தகவல் நீதியமைச்சின் செயலாளரான விஜேசிங்கவுக்கு அனுப்பிவைக்கப்பட்டது. ஆகவே, ஜூலை 27 ஆம் திகதி, புதன்கிழமை, சி 3 இல் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த தமிழ்க் கைதிகள் அனைவரையும் இளவயதுக் கைதிகளுக்கென்று தனியாகக் கட்டப்பட்டிருந்த கட்டடத்திற்கு மாற்றினார்கள். அக்கட்டத்தில் தடுத்துவைக்கப்பட்டிருந்த 9 தொழில்சார் நிபுணத்துவம் கொண்ட கைதிகளை கட்டடத்தின் மேற்பகுதிக்கு மாற்றிவிட்டு, அவர்கள் இருந்த பகுதியில் சி 3 பிரிவின் கைதிகளைத் தடுத்து வைத்தார்கள். செயவ்வாய்க்கிழமை தமிழ்க் கைதிகளைப் பொறுத்தவரையில் அமைதியாகக் கழிந்தது. சிறைச்சாலையில் எந்தவித அசம்பாவிதங்களும் அன்று நடக்கவில்லை. ஆனால், சிறைச்சாலைக்கு வெளியே, கொழும்பிலும் நாட்டின் ஏனைய பகுதிகளிலும் தமிழருக்கெதிரான வன்முறைகளை சிங்களவர்கள் நடத்திக்கொண்டிருந்தார்கள். திங்கட்கிழமை பிற்பகல் 2 மணிக்கு ஊரடங்குச் சட்டம் அமுலுக்குக் கொண்டுவரப்பட்டிருந்தபோதும், தமிழருக்கெதிரான வன்முறைகள் தொடர்ந்தும் பரவலாக நடந்துகொண்டேயிருந்தன. அரச அமைச்சர்களின் தலைமையின் கீழ் ஒருங்கமைக்கப்பட்டு நடாத்தாப்பாட்ட தாக்குதல்கள் ஊரடங்குச் சட்டம் அமுலுக்கு வந்தவுடன் முற்றுப்பெற, சாதாரண சிங்களவர்கள் குழுக்களாக தமிழர்கள் மீது தாக்குதலை தொடர்ந்தும் நடத்திவந்தார்கள். சமூகத்தில் குற்றவாளிகளாக, தெருச்சண்டியர்களாக இழிவாழ்க்கை வாழ்ந்த சிங்களவர்கள் ஒரே இரவில் சிங்கள இனத்தின் காவலர்களாக தம்மை வரிந்துகொண்டு, தமிழ்மக்கள் மீதான தாக்குதல்களை வன்மத்துடனும், மூர்க்கத்தனத்துடனும் தலைமைதாங்கி நடத்தி வந்தார்கள். பாரவூர்திகளில் ஒலிபெருக்கிகளைப் பொருத்தியபடி தமிழர்கள் வாழும் பகுதிகளூடாக வலம்வந்த பொலீஸார், அயலவர்கள் வீடுகளிலும், பாடசாலைகள், கோயில்கள் போன்ற இடங்களில் தஞ்சமடைந்திருந்த தமிழர்களை வெளியே வரச்சொல்லி அழைத்து, அவர்களை அகதிமுகாம்களுக்கு ஏற்றிச்சென்றனர். இது கொழும்பின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் பரவலாக பொலீஸாரினால் நடத்தப்பட்டு வந்தது. செவ்வாய்க்கிழமை காலை, முதல்நாள் நடந்த தாக்குதல்களில் ஏற்பட்ட சேதத்தினை ஆராய இராணுவத் தளபதி திஸ்ஸ வீரதுங்க இராணுவத் தலைமையகத்திலிருந்து காலிவீதியூடாகபயணம் செய்தார். கொல்லுப்பிட்டிய சந்தியை அண்மித்தபோது சிங்களக் காடையர் குழுவொன்று ஞானத்திற்குச் சொந்தமான கட்டடம் ஒன்றினை எரிப்பதற்குத் தயாராகி வருவதை அவர் கண்டார். கொழும்பில் பல தொழிற்சாலைகளை ஞானம் நடத்திவந்தார். இராணுவத் தளபதியின் வாகனத்திற்குப் பாதுகாப்பாக வந்த மற்றைய வாகனத்தில் மேஜர் சுனில் பீரிஸும் சில ராணுவ வீரர்களும் இருந்தனர். அந்தக் கும்பலின் அருகில் தமது வாகனத்தை நிறுத்திய அவர்கள், அக்கும்பலில் வயதானவர் போன்று தோற்றமளித்தவைக் கைதுசெய்தனர். கும்பலில் இருந்த சிலர் அந்த வயதானவரை "மரியாதைக்குரிய அமைச்சர்" என்று அழைத்தனர். ஆகவே, அவரை ஏதும் செய்யாது அங்கேயே விட்டுவிட்டு தனது இராணுவ வாகனத்தில் ஏறிக்கொண்டார் மேஜர் சுனில். அந்தக் கும்பலின் அருகில் அமைச்சர்களுக்கு வழங்கப்படும் பிரத்தியேகக் காரும், அமைச்சரின் மெய்ப்பாதுகாவலர்களும் நின்றிருந்ததை சுனில் கண்டுகொண்டார். இனவாத சிங்கள மிருகம் - ‍ சிறில் மத்தியூ அந்த மரியாதைக்குரிய அமைச்சர் வேறு யாருமல்ல, அவர் சிறில் மத்தியூ. இலங்கையின் கைத்தொழில் அமைச்சர். தன்னை சாதாரண இராணுவ மேஜர் ஒருவர் கைதுசெய்ய எத்தனித்ததனால் மிகுந்த சீற்றம் அடைந்த அமைச்சர் சிறில் மத்தியூ, உடனடியாக ஜனாதிபதிச் செயலகத்திற்குச் சென்று இதுகுறித்து ஜெயாரிடம் முறைப்பாடு செய்தார். தன்னைக் கைது செய்ய எத்தனித்த மேஜர் சுனில் தன்னிடம் உடனடியாக மன்னிப்புக் கோரவேண்டும் என்று சிறில் மத்தியூ பிடிவாதமாக இருந்தார். தன்னை அன்று மாலை இராணுவத் தலைமையகத்தில் சந்தித்த மேஜர் சுனிலிடம் பேசிய ஜெயார், அவரை உடனடியாக அமைச்சர் சிறில் மத்தியூவிடம் மன்னிப்புக் கோரும்படி பணித்தார். ஆனால், பீரிஸ் மறுத்துவிட்டார். தனது கடமையினையே தான் செய்ததாகவும், கும்பலில் இருந்தது அமைச்சர் மத்தியூ என்பது தனக்குத் தெரியாது என்றும் மேஜர் சுனில் ஜெயாரிடம் கூறினார். அதன்பிறகு அதுகுறித்துப் பேசுவதை ஜெயார் கைவிட்டு விட்டார். ஜெயாரின் நண்பராக இருந்த ஞானம், தனது கட்டடத்தை சிறில் மத்தியூ எரித்த விடயம் குறித்து பின்னாட்களில் ஜெயாரிடம் பேசியிருந்தார்.

படுகொலையில் ஈடுபட்ட சிறைக்காவலர்களையும், அதிகாரிகளையும் காப்பாற்றிய நீதிபதி - ‍ தொடரும் இனக்கொலை, ஜூலை 1983 ஜனாதிபதி விசாரணைக் கமிஷனின் முன்னால் சிறைக்காவலர்களும் அதிகாரிகளும் தம் பக்கக் கதையினைச் சொல்லியிருந்தார்கள். வெலிக்கடைச் சிறைச்சாலையின் அத்தியட்சகர் லியோ டி சில்வா பேசுகையில், அதிகாலை 2:15 மணிக்கு சிறைச்சாலையின் அபாய அலாரம் ஒலிக்கத்தொடங்கியதாகவும், இதனையடுத்து தேவாலயப் பகுதிநோக்கி தான் ஒடிச்சென்றதாகவும் கூறினான். சுமார் 300 முதல் 400 வரையான சிங்களக் கைதிகள் தமிழர்கள் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த பகுதிக்குள் எவரும் நுழைய விடாதவாறு மறித்து நிற்க, அவர்களின் பின்னால் இருந்த ஆயுதம் தாங்கிய சிறிய குழுவொன்று தமிழ்க் கைதிகள் மீது தாக்குதலை நடத்திக்கொண்டிருந்ததை தான் கண்டதாகவும் அவன் கூறினான். தன்னை உள்ளே செல்லவிடாது சிங்களக் கைதிகள் தடுத்துவிட்டதாகவும், ஆனால் பின்புலத்தில் தமிழர்கள் மீது நடத்தப்படும் தாக்குதல்களின் ஒலியும், அவர்கள் எழுப்பிய அவல ஓலங்களும் தனக்குத் தொடர்ச்சியாகக் கேட்டுக்கொண்டிருந்ததாகவும் அவன் கூறினான். இதனையடுத்து, சிறைச்சாலைக்கு வெளியே முகாமிட்டிருந்த இராணுவத்தினரினரை உதவிக்கு அவன் அழைத்திருக்கிறான். உதவி ஆணையாளரான ஜான்ஸ் பேசும்போது, தானும் தேவாலயப் பகுதிக்கு உடனே ஓடிச்சென்றதாகவும், ஆனால் சிங்களக் கைதிகள் தன்னை தடுத்து நிறுத்திவிட்டதாகவும் கூறினான். இராணுவத்தினர் உள்ளே வந்தபோதும், அவர்களாலும் எதுவுமே செய்ய இயலாது போய்விட்டதாகவும் அவன் கூறினான். இராணுவத்தினராலும், சிறைக் காவலர்களாலும் நிலைமையினை அடக்கமுடியாமற் போகவே தான் பொரள்ளை பொலீஸ் நிலையத்துடன் தொடர்புகொண்டதாகக் கூறிய ஜான்ஸ், தனது வேண்டுகோளினை மறுதலித்த பொரள்ளைப் பொலீஸார், தம்மிடம் போதுமானளவு ஆட்கள் இல்லை என்று கூறியதாக அவன் கூறினான். பின்னர் உதவிப் பொலீஸ் அதிபரான சுந்தரலிங்கத்துடன் தான் தொடர்புகொண்டதாகவும், அவர் கூட தான் முக்கிய பாதுகாப்புச் சபைக் கூட்டம் ஒன்றிற்குச் செல்லவிருப்பதால், தன்னால் எதுவும் செய்யமுடியாது என்று கைவிரித்துவிட்டதாக ஜான்ஸ் மேலும் கூறினான். தன்னிடம் பேசிய சுந்தரலிங்கம், பாதுகாப்புச் சபைக் கூட்டத்தில் இதுகுறித்து தான் பேசுவதாகக் கூறினார் என்றும் அவன் சொன்னான். அதன்பின்னர், கொழும்பு வைத்தியசாலையுடன் தொடர்புகொண்ட ஜான்ஸ், காயப்பட்ட தமிழ்க் கைதிகளை எடுத்துச் செல்வதற்கான ஒழுங்குகளைச் செய்ததாகக் கூறினான். படுகொலைகள் நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்த பகுதிக்கு ஜான்ஸ் வரமுன்னரே உதவி அத்தியட்சகரான் லியோ சென்றிருக்கிறான். தான் அப்பகுதிக்குச் செல்லும்போது, சிங்களக் கைதிகளின் கூட்டம் கலையத் தொடங்கியிருந்ததாக அவன் கூறுகிறான். மண்டபம் பகுதியில் இருந்து தான் பார்த்தபோது பி 3 மற்றும் டி 3 அறைகளில் பல தமிழ்க் கைதிகள் கொல்லப்பட்டுக் கிடப்பதைத் தான் கண்ணுற்றதாகக் கூறினான். அங்கிருந்த சில கைதிகளின் உதவியுடனும், சிறைக் காவலர்கள் சிலரின் உடவியுடனும் காயப்பட்டுக்கிடந்தவர்களை மண்டபப் பகுதிக்குள் தான் கொண்டுவந்து சேர்த்ததாக லியோ கூறினான். தமிழ்க் கைதியான ரொபேர்ட் கூறும்போது, சிங்களக் காடையர்களால் தாக்கப்பட்டு உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்த தமிழ்க் கைதிகள், காவலாளிகளிடம் தம்மைக் காக்குமாறு மன்றாடியபோது, அக்காவலாளிகள் கைதிகளின் கழுத்துக்கள் மீது சப்பாத்துக் கால்களால் அழுத்திக் கொல்லமுயன்றதை தான் கண்டதாகக் கூறுகிறார். பின்னர் குற்றுயிராகக் கிடந்த‌ தமிழர்களை இழுத்துவந்து புன்முறுவலுடன் வீற்றிருந்த புத்தனின் பாதங்களில் குவித்திருக்கிறது அவனை வணங்கும் காடைக்குழு. ரொபேர்ட்டைப் போன்றே சாட்சியமளித்த மாணிக்கதாசனும் காயப்பட்டு உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்த தமிழர்கள் மீது ஏறி மிதித்த காவலர்கள் அவர்களைக் கொல்ல முயன்றுகொண்டிருந்ததை தான் பார்த்ததாகக் கூறுகிறார். ஜான்ஸ் சிறைச்சாலைக்கு திரும்பியிருந்தபோது, வாசலில் பொலீஸ் குழுவொன்று நிற்பதைக் கண்டான். அவர்களை உள்ளே செல்லவிடாமல் அங்கிருந்த இராணுவம் மறித்து வைத்திருந்தது. பொலீஸாரை உள்ளே வருமாறு ஜான்ஸ் வற்புறுத்தியபோதும், இராணுவத்தினரின் கட்டளைகளை மீறி தம்மால் உள்ளே வரமுடியாது என்று பொலீஸார் மறுத்துவிட்டனர். அன்று பிற்பகல் யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து கொழும்பு திரும்பியிருந்த இராணுவத் தளபதி திஸ்ஸ வீரதுங்கவுடன் இதுகுறித்துப் பேசுவதற்காக தனது அலுவலகத்திற்குச் சென்றான் ஜான்ஸ். ஆனால், இறுதிவரை தளபதியுடனோ அல்லது ஏனைய ராணுவ அதிகாரிகளுடனோ அவன் இதுகுறித்துப் பேசவில்லை. அனைத்து இராணுவத் தளபதிகளும் ஜெயாருடன் உயர் பாதுகாப்பு கூட்டத்தில் பங்கேற்றிருப்பதால் அவர்களைத் தான் தொடர்புகொள்ள முயலவில்லை என்று அவன் விளக்கமளித்தான். பின்னர் இன்னொரு உதவி பொலீஸ் அதிபரான ஏர்னெஸ்ட் பெரேராவுடன் ஜான்ஸ் தொடர்புகொண்டபோது, அவர் அவனை பொலீஸ் தலைமைக் காரியாலயத்திற்கு வந்து தன்னைச் சந்திக்குமாறு கூறியிருக்கிறார். தமது உதவியாளர்களின் பொறுப்பில் சிறைச்சாலை நிர்வாகத்தைத் தற்காலிகமாகக் கொடுத்துவிட்டு ஜான்ஸும், லியோவும் பொலீஸ் தலைமைச் செயலகத்திற்குச் சென்றிருக்கிறார்கள். அங்கிருந்து தளபதி வீரதுங்கவை அவர்கள் தொடர்புகொண்டபோது, சிறைச்சாலையினுள் பொலீஸார் உட்புகுவதற்கான அனுமதியினை வீரதுங்க வழங்கியிருக்கிறார். ஜான்ஸ், பொலீஸ் தலைமைச் செயலகத்தில் நின்றவேளையில், உயர் பாதுகாப்பு கூட்டத்தை முடித்துக்கொண்டு பொலீஸ் மா அதிபர் ருத்ரா ராஜசிங்கமும், உதவி அதிபர் சுந்தரலிங்கமும் அங்கு வந்திருக்கிறார்கள். ஜான்ஸிடம் பேசிய சுந்தரலிங்கம், சிறைச்சாலைப் படுகொலை குறித்து கூட்டத்தில் பிரஸ்த்தாபிக்கப்பட்டதாகக் கூறினார். ஜான்ஸ் பொலீஸ் தலைமைச் செயலகத்திலிருந்து சிறைச்சாலைக்குத் திரும்பிவந்தபோது மாலை 5 மணியாகியிருந்தது. காயப்பட்டும் கொல்லப்பட்டும் புத்தனின் பாதங்களில் குவிக்கப்பட்டிருந்த தமிழர்களின் உடல்களை ட்ரக் வண்டிகளில் ஏற்றி கொழும்பு வைத்தியசாலையின் விபத்துப் பிரிவிற்கு அனுப்பியிருந்தார்கள். ட்ரக்குகளில் ஏற்றப்பட்ட நிலையில் உயிருடன் இருந்த கைதிகளை சிறைக்காவலர்கள் உள்ளேயே வைத்துத் தாக்குவதைத் தான் கண்டதாக மாணிக்கதாசன் சாட்சிய‌மளிக்கும்போது கூறினார். விசாரணைகளின்போது, ட்ரக்குகளில் ஏற்றப்படும்போது குற்றுயிராகக் கிடந்த ஒரு சில கைதிகளும் வைத்தியசாலையினை அடையும்போது கொல்லப்பட்டுவிட்டதாகவும், இவர்கள் தொடர்ச்சியாகத் தாக்கப்பட்டதனாலோ அல்லது மூச்சுக்குழல்கள் நசுக்கப்பட்டதனாலோ கொல்லப்பட்டிருக்கலாம் என்று கருதுவதாகவும் தெரிவிக்கப்பட்டிருந்தது. சிறைச்சாலை வைத்தியராகக் கடமையாற்றிய பேரின்பநாயகம், ஜான்ஸ் மாலை 5 மணிக்கு சிறைச்சாலைக்கு வந்தபின்னரே அங்கு வரவழைக்கப்பட்டிருந்தார். அவர் சிகிச்சைக்காகப் பயன்படுத்தும் அறையினுள் காயப்பட்ட தமிழ்க் கைதிகள் ஒவ்வொருவராக நோயாளர் காவுப் படுக்கைகளில் மருத்துவ பரிசோதனைக்காக கொண்டுவரப்பட்டார்கள். இரவு 10 மணிவரை பரிசோதனைகளை பேரின்பநாயகம் நடத்திக்கொண்டிருந்தார். தன்னிடம் கொண்டுவரப்பட்டவர்கள் அனைவரும் கொல்லப்பட்டிருந்தார்கள் என்று அவர் கூறினார். தாக்குதலில் காயப்பட்டவர்கள் என்று ஜான்ஸ் கருதிய தமிழர்களை வைத்தியசாலையின் விபத்துப் பிரிவிற்கு அனுப்பிவைக்க ஜான்ஸ் முயன்றுகொண்டிருக்க, தன்னிடம் கொண்டுவரப்பட்ட 35 தமிழ்க் கைதிகளும் கொல்லப்பட்டு விட்டார்கள் என்று பேரின்பநாயகம் அவனிடம் கூறினார். ஆகவே, 35 தமிழர்களின் உடல்களையும் வைத்தியசாலையின் சவ அறைக்கு அனுப்புவதென்று அவன் முடிவெடுத்தான். அப்போது, கொல்லப்பட்டவர்களின் உடல்களை எப்படி அப்புறப்படுத்துவது எனும் சிக்கல் உருவானது. சிறைச்சாலைகள் நீதித்துறையின் கட்டுப்பாட்டினுள் வருவதால், இதுகுறித்து தனக்கு ஆலோசனை வழங்குமாறு ஜான்ஸ் நீதியமைச்சின் செயலாளரான மேர்வின் விஜேசிங்கவிடம் கோரினான். பின்னர், நீதிபதியின் அணுசரணையுடன் உடல்கள் மீது பரிசோதனை நடத்தப்படுவதற்கான நடவடிக்கைகளை விஜேசிங்க ஆரம்பித்தார். அதன்படி, கொழும்பு பிரதம நீதிபதி கீர்த்தி சிறிலால் விஜேவர்த்தனவை இக்கொலைகள் தொடர்பாக விசாரிக்குமாறு அமைச்சின் செயலாளர் பணிக்கவே, நீதிபதியும் சட்ட வைத்திய அதிகாரி சல்காடொவை கொல்லப்பட்ட தமிழர்கள் மீது பிரேதப் பரிசோதனையினை ஆரம்பிக்குமாறு பணித்தார். அதற்கமைய, பிரேதப் பரிசோதனையும், சட்ட வைத்திய விசாரணையும் செவ்வாய் இரவு நடைபெற்றன. மறுநாள், புதன் காலையில் இவை முடிவிற்குக் கொண்டுவரப்பட்டன. கொழும்பு நீதிபதிம் இந்த ஆட்கொலைகளை, "பொதுமக்களின் கலவர மனநிலையினால் உந்தப்பட்ட கொலைகள்" என்று தீர்ப்பளித்தார். தமது கடமைகளில் இருந்து நழுவினார்கள் என்று குற்றஞ்சாட்டப்பட்டிருந்த அனைத்து சிறைக் காவலர்களையும், அதிகாரிகளையும் அவர்கள் மீது சுமத்தப்பட்டிருந்த குற்றச்சாட்டுக்கள் அனைத்திலுமிருந்து விடுவித்து, குற்றமற்றவர்கள் என்று தீர்ப்பளித்தார். சிறைக்கைதிகளின் எண்ணிக்கை அதிகமாகக் காணப்பட்டதனால், சிறைக் காவலர்களால் எதுவுமே செய்ய முடியாது போய்விட்டது என்று அவர் வாதிட்டார். பின்னர், பொரள்ளைப் பொலீஸாரைப் பார்த்து, "விசாரணைகளை மேற்கொண்டு குற்றமிழைத்தவர்கள் யாரென்பதைக் கண்டுபிடியுங்கள்" என்று கூறினார். இப்படுகொலைகள் குறித்து முக்கியமான சில கேள்விகள் எழுகின்றன, இப்படுகொலைகளுக்கு ஆரம்பித்து வைத்தவர்கள் யார்? இதற்குத் தலைமை தாங்கியவர்கள் யார்? சிறைக்காவலர்களும் படுகொலைகளில் ஈடுபட்டிருந்தனரா? ஆகிய இக்கேள்விகள் எவையுமே சட்ட வைத்திய விசாரணையில் தவிர்க்கப்பட்டிருந்தன. தாக்குதலில் முன்னின்று செயற்பட்டவர்கள் குறித்த கேள்விகளோ அல்லது அவர்களின் பெயர் விபரங்களோ இந்த விசாரணைகளில் முற்றாகத் தவிர்க்கப்பட்டன. இப்படுகொலைகளைக் கண்ணால் கண்ட சாட்சியங்களான சி 3 பகுதி தமிழ்க் கைதிகளின் வாக்குமூலங்கள் வேண்டுமென்றே விசாரணைகளை நடத்திய நீதிபதியினால் தவிர்க்கப்பட்டிருந்தன. இப்படுகொலைகளின் முன்னின்று செயற்பட்டவர்களின் பெயர்களை சி 3 பகுதியில் அடைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த தமிழ்க் கைதிகள் நன்கு அறிந்தே இருந்தனர். மேலும், அரசியல் காழ்ப்புணர்ச்சியுடன் தம்முடன் நடந்துகொள்ளும் பல சிறைக்காவலர்களே இப்படுகொலைகளை ஆரம்பித்து வைத்தனர் என்பதையும் தமிழ்க் கைதிகள் நன்கு அறிந்தே இருந்தனர். நாடுமுழுதும் தமிழர்கள் மீது நடத்தப்பட்டுக்கொண்டிருந்த படுகொலைகளின் தொடர்ச்சியே சிறைச்சாலைப் படுகொலைகளும் என்பதும் அவர்களுக்கு நன்கு தெரிந்தே இருந்தது. படுகொலைகளை நடத்தியவர்களுடன் இராணுவம் நின்றிருந்தது. அக்கூட்டத்தைக் கலைக்க ஒரு வேட்டினைத்தன்னும் இராணுவம் தீர்க்கவில்லை. தமிழர்களின் சாட்சியங்களை உறுதிசெய்வதுபோலவே சிறைச்சாலை உதவி ஆணையாளர் ஜான்ஸின் வாக்குமூலம் அமைந்திருந்தது. சுமார் ஒரு வாரத்திற்கு முன்னர் அமுலாக்கப்பட்டிருந்த அவசரகாலச் சட்டத்திற்கு அமைவாக, அச்சட்டத்தின் கீழ் கைதுசெய்யப்பட்டுக் கொல்லப்பட்ட தமிழர்களின் உடல்களை புலநாய்வுத்துறையின் இயக்குநரிடம் வழக்கினை விசாரித்த நீதிபதி கையளித்து, அவற்றினை சட்டத்திற்கு அமைய எரித்துவிடும்படி கோரினார். ஜூலை 27 ஆம் திகதி, புதன் பிற்பகல் வேளையில்,வெள்ளைத் துணிகளில் சுற்றப்பட்ட35 தமிழர்களின் உடல்கள் பொரள்ளை கனத்தை மயானத்திற்கு சிறைச்சாலை ட்ரக் வண்டிகளில் கொண்டுசெல்லப்பட்டன. அங்கு வெட்டப்பட்டிருந்த பாரிய குழி ஒன்றில் ட்ரக்குகளில் இருந்த சிறைக்காவலர்களினால் அவை தூக்கி வீசப்பட்டன. உடல்களின் மீது மரக்கட்டைகள் எறியப்பட்டு, அவற்றின்மீது பெற்றொல் ஊற்றப்பட்டு தீவைக்கப்பட்டபோது அது பாரிய தீப்பிழம்பாக உருமாறியது. தமிழர்களின் சிதையிலிருந்து வெளிக்கிளம்பிய பாரிய தீப்பிழம்பு வான் நோக்கி எழுந்து சென்றது. அன்றிலிருந்து இலங்கை இரத்தம் சிந்திக்கொண்டே இருக்கிறது. அந்த மொழியில் மொழிபெயர்க்கும் அளவிற்கு அம்மொழியினை நான் கற்கவில்லை அண்ணா, பேசமட்டுமே என்னால் முடியும்.