Jump to content

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள்


Recommended Posts

  • கருத்துக்கள உறவுகள்+

இந்த மாதிரியான வரலாறுகளை தமிழ் நாட்டுப் பாட நூல்களில் சேர்க்க வேண்டும்... 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • Replies 63
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

Popular Posts

புரட்சிகர தமிழ்தேசியன்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #1 – தலையாலங்கானம் ஓங்குதிரைவியன்பரப்பின் ஒலி முந்நீர் வரம்பு ஆக, தேன் தூங்கும் உயர் சிமைய மலை நாறியவியல்ஞாலத்து (மதுரைக்காஞ்சி) நம்முடைய பேச்சாளர்கள் தம

புரட்சிகர தமிழ்தேசியன்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #3 – வெண்ணிப் போர் தஞ்சையிலிருந்து நீடாமங்கலம் செல்லும் சாலையில் கோயில் வெண்ணி என்ற சிற்றூர் இருக்கிறது. அழகியநாயகி அம்மன் உடனுறை வெண்ணிநாதர் / வெண்ணிகரும்

புரட்சிகர தமிழ்தேசியன்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #2 – அரபிக் கடலோரம் - கடம்ப தீவுகள்                    (கடம்ப வீரர்கள், பழங்கோவா அருங்காட்சியகம்) தமிழர்களின் கடற்படை என்றவுடன் நமக்கு உடனே நினைவுக்கு வருவத

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #14 – பல்லவ பாண்டியப் போர்கள் .

சோழர் வரலாற்றில் திருப்பம் தந்த - திருப்புறம்பியம்.

 

p1.jpg

 

இரண்டாம் நந்திவர்மன் காலம் தொடங்கி தலைமுறை தலைமுறையாக சுமார் நூற்றைம்பது ஆண்டுகளுக்கு மேல் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்த பல்லவ பாண்டியப் போர்களால் இரண்டு நாடுகளும் தளர்ந்திருந்தன. இந்த இரண்டு நாடுகளுக்கு இடையே நடந்த போர்களால் அதிகம் பாதிப்புக்கு உள்ளாகி இருந்தது இடையில் இருந்த சோழ நாடுதான். அதற்குக் காரணம் பெரும்பாலான போர்கள் சோழ நாட்டில் நடந்தவை. நாட்டின் படைபலமும் பொருளாதாரமும் பலவீனமாவதைக் கண்ட பாண்டிய அரசன் இரண்டாம் வரகுணன், இந்தப் போர்களுக்கு ஒரு முடிவு கட்டவேண்டியே பல்லவ அரசன் நிருபதுங்கவர்மனோடு நட்புக் கொண்டான். ஆனால் விதி விளையாடியது.

நிருபதுங்கவர்மனின் மூத்த சகோதரனான கம்பவர்மன், தனக்குக் கிடைக்கவேண்டிய அரசு தன்னுடைய தம்பிக்குச் சென்றதை விரும்பவில்லை என்று பார்த்தோம். நீண்ட நாட்களாக இருந்த வந்த இந்தப் புகைச்சலுக்கு கம்பவர்மனின் மகனான அபராஜிதவர்மன் முடிவு கட்டினான்.

கம்பவர்மனுக்கும் கங்க நாட்டு அரசமகளான விஜயாவுக்கும் பிறந்தவன் அபராஜித வர்மன். அவன் துணையுடன் கம்பவர்மன், நிருபதுங்கவர்மனை போரில் தோற்கடித்தான். நிருபதுங்கனை அரியணையிலிருந்து அகற்றி பல்லவ நாட்டைக் கம்பவர்மன் கைப்பற்றியதாக அபராஜிதனின் வேலஞ்சேரிச் செப்பேடுகள் குறிப்பிடுகின்றன. அடுத்ததாக அபராஜித வர்மன் பொயு 870 வாக்கில் பல்லவ அரியணையில் ஏறினான். ஆட்சியைப் பிடித்தவுடன், நாட்டைச் சீர்செய்யும் முயற்சியில் இறங்கினான் அபராஜிதன்.

இதற்கிடையில் வரகுண பாண்டியன், ஒரு சிறு படையுடன் இடவை என்ற இடத்திற்கு வந்தான். இந்த இடவை எது என்பது பற்றி ஆய்வாளர்கள் வேறுபடுகின்றனர். சிலர் இது திருவிடைமருதூர் என்று கூறுகின்றனர். சிலரோ இது திருக்காட்டுப்பள்ளிக்கு அருகில் உள்ள ஒரு இடம் என்று குறிக்கின்றனர். எப்படியிருந்தாலும் இது சோழ தேசத்தில் இருந்தது என்பது தெளிவு.

முதலாம் வரகுண பாண்டியனின் காலத்தில் பல்லவ நாட்டின் தென்பகுதி வரை பாண்டிய ஆதிக்கம் நிலவியது என்பதைப் பார்த்தோம். அப்படிப் பாண்டியப் பேரரசின் கீழ் சோழ நாடு இருந்தபோது இந்த இடவையில் முதலாம் வரகுண பாண்டியன் தனக்காக ஒரு அரண்மனை கட்டியிருந்தான். தன்னுடைய பாட்டன் கட்டிய அரண்மனையில் தங்குவதற்காக இரண்டாம் வரகுணன் இடவைக்கு வந்தான்.

அந்த சமயம், சோழ நாட்டில் விஜயாலய சோழனின் ஆட்சி முடிந்து அவன் மகனான ஆதித்த சோழன் ஆட்சிப் பொறுப்பை ஏற்றிருந்தான். தனது எதிரியான பாண்டியன், தன்னுடைய நாட்டில் படையோடு வந்து தங்கியிருப்பதை ஆதித்தன் விரும்பவில்லை. அதே சமயம் வலுவான பாண்டியர்களுடன் தன்னந்தனியாக போரில் இறங்கவும் அவன் விரும்பவில்லை. பல்லவ நாட்டின் ஒரு பகுதியாகவே சோழ நாடு அப்போது செயல்பட்டு வந்தது என்பது இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது.

இதனால், பல்லவ அரசனான அபராஜிதனுக்கு அவன் இந்தச் செய்தியைத் தெரிவித்தான். ஒரு காலத்தில் அபராஜிதனின் தந்தையான கம்பவர்மனுக்கு எதிரியாக இருந்தவர்களும் அவன் பகைவனான நிருபதுங்கனுடன் சேர்ந்து போரிட்டவர்களுமான சோழர்கள், அபராஜிதனிடம் நட்புக் கொண்டு உதவி கோரியது ஒரு விந்தையான விஷயம்தான்.

தன்னுடைய நாட்டில் ஒரு பகுதியில், பரம வைரியான பாண்டியன் வந்து தங்கியிருந்ததை அபராஜிதனும் விரும்பவில்லை. நிருபதுங்கவர்மனின் நண்பன் வரகுணன் என்பதையும் அபராஜிதன் அறிந்திருந்தான். எனவே பாண்டியனைத் தோற்கடிக்க ஒரு படையை சோழநாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தான் அபராஜிதவர்மன். இந்தப் படைகளோடு சோழப் படைகளும் சேர்ந்து கொண்டன.

திடுதிப்பென்று ஒரு கூட்டணிப் படை இடவை நோக்கி வருவதை அறிந்த வரகுணன் அதிர்ச்சியடைந்தான். அவர்களோடு போரில் இறங்கவேண்டிய கட்டாயத்திற்கு ஆளான வரகுணனால், பல்லவ சோழப் படைகளைச் சமாளிக்க இயலவில்லை. எனவே அவன் பாண்டிய நாடு நோக்கி தோற்று ஓட வேண்டியதாயிற்று. ஆனால், அவன் சும்மா இருக்கவில்லை. அவமான உணர்ச்சி உந்தித்தள்ள ஒரு பெரும் படையைத் திரட்டிக்கொண்டு மீண்டும் சோழ நாட்டின் மீது படையெடுத்தான்.

இம்முறை பல்லவ சோழப் படைகளுக்கு உதவியாக அபராஜிதனின் உறவினனான கங்க மன்னன் முதலாம் ப்ருதிவீபதி தானே ஒரு படையோடு வந்தான். இந்த மூவர் கூட்டணி வரகுண பாண்டியனை, மண்ணியாற்றின் கரையில் இருந்த திருப்புறம்பியம் என்ற இடத்தில் எதிர்கொண்டது. திருப்புறம்பியம் பழங்காலத்திலிருந்தே பிரபலமான ஒரு ஊர். அங்கே உள்ள சாட்சிநாதேஸ்வரர் கோவில் பாடல் பெற்ற தலமாகும். அந்தக் கோவிலில் உள்ள கிளிஞ்சல்களால் ஆன திருவுருவத்தைக் கொண்ட விநாயகருக்கு பிரளயம் காத்த விநாயகர் என்ற பெயர் உண்டு.

p5.jpg

                                                  (சாட்சிநாதேஸ்வரர் கோவில்)

இப்படிச் சிறப்புகள் பெற்ற திருப்புறம்பியத்திற்கு வெளியே உள்ள ஒரு பொட்டலில் பொயு 880ல் நடைபெற்ற இந்தப் போர் மிகக் கடுமையானதாகும். இரு தரப்புப் படைகளும் அகோரமான யுத்தத்தைப் புரிந்தன. ரத்த ஆறு ஓடியது. ஆயிரக்கணக்கான வீரர்கள் களத்தில் இறந்து பட்டனர். இரண்டு தரப்பிலும் சேதம் அதிகமானதாக இருந்தது.

இப்போரில் விஜயாலயச் சோழனின் மகன் முதலாம் ஆதித்தன் சோழப் படையின் மாதண்ட நாயக்கராகப் போரிட்டார். 
அந்த நேரத்தில் விஜயாலயச் சோழன் இரு கால்களும் செயலிழந்த நிலையில், தன் மகனின் வீரத்தை போர்க்களத்தில் காண்பதற்காக பல்லக்கில் சென்றிருந்தார். 
அங்கே போர் முகாமில் பல்லவ- சோழப் படைகள் கிட்டத்தட்ட தோல்வியடைந்து சரணடையும் முடிவுக்கு வந்ததைக் கேள்விப்பட்டு கோபமடைந்த விஜயாலயச் சோழன், 
இரு வீரர்களின் தோளில் ஏறிக்கொண்டு வாளைச் சுழற்றிக்கொண்டு போரில் களமிறங்கினார்.இதனால் புத்துணர்வு அடைந்த சோழர் படை மீண்டும் போராடியது.

image-2023-10-03-130941377.png

 

வலுவானதாக இருந்தாலும், மூன்று அரசுகளின் படைகளை எதிர்க்க இயலாமல் பாண்டியப் படை தத்தளித்தது. ஒரு கட்டத்தில் கங்க மன்னன் ப்ருதிவீபதி இந்தப் போரில் கொல்லப்பட்டான். ஆனாலும் பல்லவ சோழப்படைகள் விடாமல் தாக்குதல் தொடுத்தன. முடிவில் பாண்டியப் படைகள் தோற்றுப் பின்வாங்கின. பல்லவ-சோழ-கங்கப் படைகள் வெற்றி பெற்றன. பலத்த சேதத்துடன் மீண்டும் இரண்டாம் வரகுண பாண்டியன் மதுரையை நோக்கிப் பின்வாங்கினான்.

வரகுண பாண்டியனை கொள்ளிடம் ஆற்றைக் கடந்து விரட்டிச் சென்றார் முதலாம் ஆதித்தன் 
அப்போது தொடர்ந்து மீன் கொடியுடன் ஓடினால், தனக்கு ஆபத்து வந்துவிடும் என்பதால், மீன் கொடியை சுருட்டிகொண்டு வரகுண பாண்டியன் ஓடியதால், 
மீன் கொடியை சுருட்டிய இடம்தான் தற்போது மீன்சுருட்டி என்ற ஊராக விளங்குகிறது.

image-2023-10-04-204123793.png

இந்தப் போரைப் பற்றி கங்க மன்னன் இரண்டாம் ப்ருதிவீபதியின் உதயேந்திரம் செப்பேடுகள் இவ்வாறு குறிப்பிடுகின்றன. இந்தச் செப்பேடுகள் ஆதித்தனின் மகனான முதல் பராந்தக சோழனின் ஆட்சிக்காலத்தில் சோழர்களின் கீழ் வெளியிடப்பட்டன.

‘ஶ்ரீபுரம்பியத்தில் நடைபெற்ற பெரும்போரில பாண்டிய அரசன் வரகுணனைத் தோற்கடித்து, தன் நண்பனான அபராஜிதனின் பெயரை உண்மையாக்கிய (அபராஜிதன் என்றால் தோற்கடிக்க முடியாதவன் என்று பொருள்) பிறகு வீரனான ப்ருதிவீபதி தன் உயிரைத் தியாகம் செய்து இந்திரனின் இருப்பிடமான சொர்க்கத்தை அடைந்தான்.’

போரில் இறந்த ப்ருதிவீபதிக்கு அபராஜிதவர்ம பல்லவன் பள்ளிப்படைக் கோவில் ஒன்றைக் கட்டியதாகவும், அது திருப்புறம்பியத்தில் இருப்பதாகவும் போர் நடந்த இடத்திற்கு உதிரப்பட்டி என்ற பெயர் உள்ளதாகவும் சதாசிவப் பண்டாரத்தார் குறிப்பிடுகிறார். தவிர கச்சியாண்டவன் கோவில் என்ற இன்னொரு பள்ளிப்படை இருப்பதாகவும், அது ஒரு பல்லவ அரசனின் நடுகல் இருந்த இடம் என்றும் அவர் தெரிவிக்கிறார்.

thamizhnattu-porkalangal-ch14-3.jpg

                            (போரின் சாட்சியாக நிற்கும் பள்ளிப்படைக் கோவில் )

திருப்புறம்பியம் போரில் அபராஜித வர்மன் வெற்றிபெற்றாலும் அவனுடைய தரப்பில் நேர்ந்த சேதமும் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல. ப்ருதிவீபதியை இழந்தது ஒரு பக்கம் இருக்க, ஏற்கனவே தொடர்ந்து நடந்த போர்களால் பலவீனமடைந்திருந்த பல்லவநாட்டை மேலும் தளரச் செய்தது இந்தப் போர். அதன் காரணமாக சோழநாட்டின் பல பகுதிகளை ஆதித்த சோழனுக்கு சுதந்தரமாக ஆட்சி செய்ய அபராஜிதன் விட்டுக்கொடுக்க நேர்ந்தது. ஆகவே, அந்தக் காலகட்டத்தில் இருந்து அபராஜிதனின் கல்வெட்டுகள் சோழ நாட்டில் காணக்கிடைக்கவில்லை.

குறைந்த அளவு சேதத்தோடு தப்பித்த ஆதித்தன், அடுத்த சில ஆண்டுகளில் தன்னுடைய படைகளை வலுப்படுத்துவதில் கவனம் செலுத்தினான். அதன் பின், பல்லவ நாட்டின் மீது தன்னுடைய கவனத்தைச் செலுத்திய ஆதித்த சோழன், அபராஜிதன் மீது போர் தொடுத்தான். பலவீனமான பல்லவப் படைகளால் புத்துணர்ச்சி பெற்ற சோழர்களை எதிர்த்து நிற்க இயலவில்லை.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன் வரை நண்பனாக இருந்த அபராஜிதனை, போரில் கொன்று பல்லவ நாட்டை தங்களுடன் இணைத்துக்கொண்டான் ஆதித்தன். இதனால் ‘தொண்டை நாடு பரவிய சோழன்’ என்ற சிறப்புப் பெயரையும் பெற்றான். பல்லவர்களின் பரம்பரை அத்தோடு முடிவுக்கு வந்தது. பலவீனமான நிலையில் இருந்த பாண்டிய அரசின் ஆதிக்கமும் அடுத்த இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு மங்கியே போனது. மாறாக சோழப்பேரரசு உன்னத நிலையை அடைந்தது.

இப்படியாக, பிற்காலச் சோழப்பேரரசுக்கு அடிகோலிய முக்கியமான திருப்பம், திருப்புறம்பியத்தில் நடந்தது. அந்த வகையில் தமிழக வரலாற்றில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய நிகழ்வாக இந்தப் போரைச் சொல்லலாம்.

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

https://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-14/

டிஸ்கி :

அமரர் திரு. கல்கி அவர்கள், பொன்னியின் செல்வனில் இச்சம்பவத்தினை மிக அழகாக சொல்லியிருப்பார்.
தம் அதிகாரத்திற்கு உட்பட்ட சோழ மன்னனை திருப்புறம்பயம் போரில் இறக்கியது, "எவ்வளவு பெரிய தவறு என்று பல்லவ மன்னன் அப்பொழுது சிறிதும் சிந்திக்கவில்லை. 
இப்போரில் பல்லவர்கள் வெற்றி பெற்றாலும் அவர்கள் வலிமை மிக வெகுவாக குறைந்தது. விஜயாலயனும், போரின் இவ்வெற்றியே இந்திய வரலாற்றில் காணப்படும் 
ஒரு பேரரசை நிறுவுவதற்கான மிகச்சிறப்பான தொடக்கம் என கனவு கூடக் காணவில்லை. இப்போருக்கு பின் பல்லவ மன்னனை ஆதித்த சோழன் போரில் வென்று 
சோழ அரசை தனியரசாக நிறுவினான். தொடர்ந்து 400 ஆண்டுகளுக்கு மேல் நடைபெற்ற பிற்காலச் சோழர்களின் பொற்கால ஆட்சியைத் தொடக்கி வைத்தவர் விசயலாய சோழரே ஆவார். 
அரசியல் எந்த நேரத்தில் எப்படி வேண்டுமானாலும் மாறும் என்பதற்கு இந்த வரலாற்று நிகழ்வே உதாரணமாகும். 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #15 – தக்கோலப் பெரும் போர்

thakolamtemple.jpg

             ( தக்கோலம் - போர் நடந்த இடம் )

‘தொண்டை நாடு பரவி’ அபராஜித வர்மனைக் கொன்று பல்லவ நாட்டை ஆதித்த சோழன் சோழநாட்டுடன் சேர்த்துக்கொண்ட பிறகு கொங்கு நாட்டின் மீது படையெடுத்துச் சென்று அதையும் வென்றான். இப்படி வட தமிழகம் முழுவதும் சோழநாட்டின் ஆட்சிக்கு உட்பட்டு இருந்ததால், ஆதித்தனுக்குப் பின் ஆட்சிக்கு வந்த அவன் மகனான முதல் பராந்தக சோழன், தென் தமிழகத்தின் மீது தனது கவனத்தைச் செலுத்தினான். தொடர்ந்து நடந்த போர்களால் பலவீனமடைந்திருந்த பாண்டியர்களைத் தோற்கடிப்பது பராந்தகனுக்கு எளிய செயலாகவே இருந்தது.

சோழர்களின் வலுவான படை பாண்டியநாடு நோக்கி வருவதை அறிந்த பாண்டிய மன்னனான ராஜசிம்ம பாண்டியன், இலங்கை அரசன் ஐந்தாம் காசிபனை உதவிக்கு அழைத்திருந்தான். அதை ஏற்று இலங்கை அரசனும் தன்னுடைய படைத்தலைவனான சக்க சேனாதிபதியின் தலைமையில் ஒரு படையை அனுப்பியிருந்தான். இருப்பினும் இந்தக் கூட்டுப் படையாலும் சோழர்களை வெல்ல முடியவில்லை.

சோழர்களிடம் தோற்றாலும், பாண்டியர்களது குலதனங்களான மணிமுடியையும், ரத்தின ஹாரத்தையும் பிறவற்றையும் இலங்கையில் மறைத்து வைத்துவிட்டு ராஜசிம்ம பாண்டியன் தலைமறைவானான். அதன்பின் பாண்டிய நாடு முழுவதும் சோழர்களின் ஆட்சியின் கீழ் வந்தது.

பாண்டியர்களுக்கு உதவிய இலங்கை அரசனின் மீதும் ஆத்திரமடைந்த பராந்தக சோழன் இலங்கையின் மீது படையெடுத்தான். அப்போது அங்கே நான்காம் உதயன் ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்தான். சோழப் படை இலங்கைப் படையைத் தோற்கடித்தாலும், உதயன் பாண்டியர்களின் குலதனங்களை எடுத்துக்கொண்டு இலங்கையின் தென்பகுதியான ரோஹண நாட்டிற்குச் சென்றுவிட்டான்.

பாண்டிய நாட்டையும் இலங்கையையும் வென்ற காரணத்தால் முதல் பராந்தகனது கல்வெட்டுகள் அவனை ‘மதுரையும் ஈழமும் கொண்ட கோப்பரகேசரி’ என்று புகழ்கின்றன. இப்படி தமிழகம் முழுவதையும் தன் ஆட்சியின் கீழ் கொண்டுவந்த அரசன் என்ற பெருமையை முதலில் பெற்றவன் முதல் பராந்தக சோழன்.

சோழ அரசை வலுவான நிலைக்குக் கொண்டு வந்துவிட்டு அக்கம் பக்கத்திலுள்ள அரசர்களிடம் நட்புப் பேணுவதில் கவனம் செலுத்தினான் பராந்தகன். சேர அரசரின் மகளை மணந்தவன் அவன். அடுத்ததாக, வடக்கில் அப்போது வலுவாக இருந்த ராஷ்ட்ரகூடர்களிடம் மண உறவு வைத்துக்கொள்ள முனைந்தான். தன்னுடைய மகளான வீரமாதேவியை ராஷ்ட்ரகூட அரசன் மூன்றாம் இந்திரனின் மகனான நான்காம் கோவிந்தனுக்கு திருமணம் செய்துகொடுத்து அவர்களுடன் நெருங்கிய உறவை ஏற்படுத்திக்கொண்டான்.

மேலும் திருப்புறம்பியம் போரில் பல்லவ-சோழர்கள் சார்பில் போர் புரிந்த கங்க மன்னர்களுடனும் பராந்தகனின் நட்பு தொடர்ந்தது. கங்க மன்னன் இரண்டாம் ப்ருதிவீபதி சோழர்களுடன் சேர்ந்து செப்பேடு (உதயேந்திரம் செப்பேடுகள்) வெளியிடும் அளவிற்கு இந்த நட்பு இருந்தது.

பராந்தக சோழனுக்கு நான்கு மகன்கள். அவர்களில் முதல் மகனும் பெருவீரனுமான ராஜாதித்தனுக்கு இளவரசுப் பட்டம் கட்டிவைத்தான் அவன். இவ்வாறாக, தனது ஆட்சியை மிகத் திறமையாக நிலைநிறுத்தி சுற்றிலும் பகைவர்களே இல்லாத நிலைக்குக் கொண்டு வந்து சோழப் பேரரசின் பெருமையைப் பல மடங்கு உயர்த்திய பராந்தகனுக்கு பிரச்சனை எதிர்பாராத விதமாக வந்தது. அது பற்றித் தெரிந்து கொள்ள ராஷ்ட்ரகூட அரசியலைக் கொஞ்சம் ஆராயவேண்டும்.

ராஷ்ட்ரகூட அரசன் மூன்றாம் இந்திரனின் முதல் மகன் இரண்டாம் அமோகவர்ஷன். இந்திரனுக்குப் பின் ஆட்சிப் பொறுப்பேற்ற அவனை, அவனது தம்பியும் பராந்தக சோழனின் மாப்பிள்ளையுமான நான்காம் கோவிந்தன் கொன்றுவிட்டு ஆட்சியைப் பிடித்தான். அதோடு விடாமல், ஒரு கொடுங்கோல் ஆட்சியைத் தனது நாட்டு மக்களுக்கு அளித்தான் கோவிந்தன். இதனால் மக்கள் அவன் மீது பெரும் அதிருப்தி அடைந்திருந்தனர்.

ராஷ்ட்ரகூடச் சிற்றரசர்களும் அரசு அதிகாரிகளும் கூட கோவிந்தனின் ஆட்சியை விரும்பவில்லை. இந்த நிலையில் பொயு 934ல் கீழைச்சாளுக்கிய நாட்டில் ஏற்பட்ட ஒரு அரசுரிமைப் போட்டியில் தலையிட்ட கோவிந்தன், அங்கே நடைபெற்ற போரில் பங்கேற்றான்.

இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக்கொண்டான் மூன்றாம் இந்திரனின் சகோதரனான மூன்றாம் அமோகவர்ஷனின் மகனும் பெரும் அறிவாளியும் திறமைசாலியுமான மூன்றாம் கிருஷ்ணதேவன். உள்நாட்டுக் கலகத்தை ஏற்படுத்தி ராஷ்ட்ரகூட அரசைக் கவர்ந்துகொண்டு தன் தந்தையான மூன்றாம் அமோகவர்ஷனை அரசனாக ஆக்கிவிட்டான் அவன்.

வலுவான எதிரியான கிருஷ்ணனைத் தவிர அதிகார வர்க்கமும் மக்களுமே தனக்கு எதிராக இருப்பதைக் கண்ட கோவிந்தன், தன் மாமனாரான பராந்தக சோழன் வீட்டில் தன் மனைவியுடன் தஞ்சம் புகுந்தான். ‘கன்னரதேவன்’ என்று அழைக்கப்பட்ட மூன்றாம் கிருஷ்ணன், அதோடு இல்லாமல் கங்க நாட்டின் மீது படையெடுத்து அந்நாட்டு அரசனைக் கொன்று அந்த வம்சத்தின் கிளையைச் சேர்ந்த இரண்டாம் பூதுகன் என்பவனை கங்க நாட்டின் அரசனாக்கினான். அவனுக்கு தன் சகோதரியான ரேவக நிம்மடியைத் திருமணம் செய்து கொடுத்து கங்க அரசர்களோடு நெருங்கிய உறவை ஏற்படுத்திக்கொண்டான் கிருஷ்ணன்.

இதைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல், தனது மாப்பிள்ளையான கோவிந்தன் இழந்த அரசைத் திரும்பப் பெறவேண்டும் என்ற நோக்கத்தோடு பராந்தக சோழன் பொயு 939ல் ஒரு படையை ராஷ்ட்ரகூடர்களுக்கு எதிராக அனுப்பி வைத்தான். அப்போது அங்கே மூன்றாம் கிருஷ்ணன் அரியணை ஏறியிருந்தான். அவனுக்குத் துணையாக கங்க மன்னன் பூதுகன் ஒரு படையோடு வந்தான்.

ராஷ்ட்ரகூட நாட்டில் பொயு 940ம் ஆண்டின் ஆரம்பத்தில் ஏற்பட்ட இந்தப் போரில் சோழர் படை தோல்வியுற்றது. தன் நிலையை ஸ்திரப்படுத்திக்கொண்ட கிருஷ்ணன், தனது உள்நாட்டுப் பிரச்சனையில் சோழர்கள் தலையிட்டதை ரசிக்கவில்லை. சோழர்கள் மீது பெரும் பகை கொண்ட அவன், அவர்களைத் தோற்கடிக்கப் படை திரட்டத்தொடங்கினான்.

இப்படி சோழநாட்டிற்கு வடக்கில் இருந்த அரசர்கள் பகைவர்களாக மாறிவிட்டதால், வட தமிழகத்தைப் பலப்படுத்த தன் மகனும் இளவரசனுமான ராஜாதித்தனின் தலைமையில் ஒரு பெரும் படையை திருமுனைப்பாடி நோக்கி அனுப்பினான் பராந்தக சோழன்.

p1.jpg

போர் ஏதும் தொடங்காத காலத்தில், இந்த வீரர்களைக் கொண்டு ஒரு பெரும் ஏரியைத் தன் தகப்பனான பராந்தக வீரநாராயணன் பெயரில் ஏற்படுத்தினான் ராஜாதித்தன். இதுவே வீரநாராயண ஏரி (வீராணம்) என்ற பெயரில் விளங்குகிறது. தவிர, திருமுனைப்பாடி நாட்டை வளப்படுத்தி பல நற்செயல்களைச் செய்தான் ராஜாதித்தன். அங்கேயுள்ள பல கல்வெட்டுகள் இவற்றை உணர்த்துகின்றன.

சுமார் ஒன்பது ஆண்டுகள் தாமதித்து, வலுவான படை ஒன்றைத் திரட்டிய பின் பொயு 949ம் ஆண்டு மூன்றாம் கிருஷ்ணன் அந்தப் படையோடு சோழநாட்டில் பகுந்தான். அவனுக்குத் துணையாக அவனுடைய மைத்துனன் இரண்டாம் பூதுகன் கங்க நாட்டுப் படையோடு வந்தான். சோழர் படையின் பலமும் அல்பசொல்பமானதல்ல. இரு படைகளும் அரக்கோணத்திற்கு அருகில் உள்ள தக்கோலம் என்ற இடத்தில் மோதிக்கொண்டன.

thamizhnattu-porkalangal-ch15-1.jpg

பல நாட்கள் கடுமையான போர் நடைபெற்றது. பல்லாயிரக்கணக்கான போர் வீரர்கள் இதில் இறந்து பட்டனர். இரு தரப்புப் படைகளும் தங்களுடைய நிலையை விட்டுவிடாமல் மோதிக் கொண்டன. போரில் வெற்றியும் தோல்வியும் மாறி மாறி இரு தரப்பிற்கும் சென்றது. ஒரு கட்டத்தில் யானை மீதிலிருந்து போர் செய்துகொண்டிருந்த ராஜாதித்தன் மேல் கங்க மன்னனாகிய இரண்டாம் பூதுகன் அம்பு ஒன்றை விட்டு அவரைக் கொன்றான். இந்த நிகழ்வு மாண்டியா அருகில் உள்ள ஆதக்கூரில் கிடைத்த ஒரு கல்வெட்டில்  குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அதில் உள்ள மொழிபெயர்ப்பு வாசகம்

thamizhnattu-porkalangal-ch15-3.jpg

மூலத்தில் உள்ள வாசகத்தை ‘பிசுகயே கள்ளனாகி’ என்று படித்த வரலாற்று அறிஞர் ப்ளீட், இதற்கு பூதுகன் யானை மேல் அம்பாரியில் வஞ்சகமாக மறைந்திருந்து ராஜாதித்தனைக் கொன்றான் என்று பொருள் கொண்டு அதையே பதித்தும் வைத்தார். ஆனால், அண்மைக்காலத்தில் இந்த வரிகளை ‘பிசுகயே களனாகி’ என்று சில அறிஞர்கள் படித்து யானை மேல் இருந்த அம்பாரியைப் போர்க்களமாக்கி பூதுகன் ராஜாதித்தரைக் கொன்றான் என்று கூறுகின்றனர்.

பிரதான படைத்தலைவனும் இளவரசனுமாகிய ராஜாதித்தனை இழந்த சோழப்படைகள் ஊக்கம் இழந்து தோற்று ஓடத்தொடங்கின. வெற்றி அடைந்த ராஷ்ட்ரகூட அரசன் மூன்றாம் கிருஷ்ணன் கிட்டத்தட்ட தொண்டை மண்டலம் முழுவதையும் கைப்பற்றிக்கொண்டான். அந்தப் பகுதிகளில் கிடைக்கும் அக்காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த கல்வெட்டுகள் இதற்குச் சான்றாக விளங்குகின்றன.

thakolam2.jpg

இந்த வெற்றியைத் தனக்குத் தேடித்தந்த பூதுகனுக்கு சூத்ரகன், சாகர திரிநேத்ரன் ஆகிய பட்டங்களை கன்னரதேவன் வழங்கினான். தவிர, வனவாசி, பன்னீராயிரம், பெல்வோலா, பெலெகெரே, கிசுகாடு, பெகெநவாடு ஆகிய பகுதிகளையும் பூதுகன் பெற்றான். இந்தத் தோல்வியின் காரணமாக தொண்டை நாட்டை இழந்த சோழர்கள் மீண்டும் அதை மீட்க சில காலம் ஆயிற்று.

எந்தத் தொண்டை மண்டலத்தை யானையின் மீதிருந்து அபராஜித பல்லவனைக் கொன்று ஆதித்த சோழன் வென்றானோ, அதே தொண்டை மண்டலத்தை ராஜாதித்த சோழனை யானை மீதிருந்து போர் புரிந்து கொன்று ராஷ்ட்ரகூடனான மூன்றாம் கிருஷ்ணன் வென்றது ஒரு விந்தைதான்.

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

http://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-15/

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

நல்லதொரு தொடர் தோழர் .......இப்பொழுதுதான் முதலாவது வாசித்திருக்கின்றேன்......அதனால் எனக்கும் இது தொடரும்.......!   😂

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #16 – சேவூர்

 

thamizhnattu-porkalangal-ch16.jpg

சோழநாட்டின் வடக்குப் பகுதியில் தொடர்ந்து தொல்லைகள் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த கங்கர்களையும் ராஷ்ட்ரகூடர்களையும் சமாளிப்பதில் முதல் பராந்தக சோழன் மும்முரமாக இருந்த காலகட்டத்தில், தெற்கே பாண்டியர்கள் தாங்கள் இழந்த அரசை மீட்டெடுக்கும் முயற்சியில் இறங்கினர்.

பராந்தகனால் தோற்கடிக்கப்பட்டு விரட்டப்பட்ட ராஜசிம்ம பாண்டியனின் மகனான வீரபாண்டியன் ஒரு வலுவான படையைத் திரட்டி சோழர்களைத் தாக்க தகுந்த சமயத்தை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தான். தக்கோலப் பெரும்போரில் தோல்வியடைந்து தொண்டை மண்டலத்தை பறிகொடுத்தது மட்டுமின்றி, தன்னுடைய மகனும் இளவரசனுமான ராஜாதித்தனை இழந்த பராந்தகன் அதன்பின் நீண்ட நாள் உயிர் வாழவில்லை. பராந்தக சோழனுக்குப் பிறகு அவனுடைய இரண்டாம் மகனான கண்டராதித்த சோழன் அரியணை ஏறினான்.

கண்டராதித்த சோழன் பெரும் சிவபக்தன். அதுமட்டுமின்றிப் பெரும் தமிழ்ப் புலவனாகவும் விளங்கினான். சைவத் திருமுறைகளில் ஒன்பதாம் திருமுறையில் கண்டராதித்தன் பாடிய பதிகங்கள் திருவிசைப்பா என்ற தொகுதியில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன.

‘சீரான் மல்கு தில்லைச் செம்பொன் அம்பலத் தாடிதன்னைக்
காரார் சோலைக் கோழி வேந்தன் தஞ்சையர் கோன்கலந்த
ஆரா இன்சொற் கண்டராதித்தன் அருந்தமிழ் மாலை வல்லார்
பேரா வுலகிற் பெருமையோடும் பேரின்பம் எய்துவரே’

என்று அந்தப் பதிகத்தில் தஞ்சையர் கோன் என்றும் கோழி வேந்தன் என்றும் தன்னைக் குறிப்பிட்டுக்கொள்கிறான் இந்த அரசன். இப்படிச் சிவபக்தியில் தன்னை ஈடுபடுத்தியதால், போர்களிலோ நாட்டை விஸ்தரிப்பதிலோ இவன் உள்ளம் செல்லவில்லை.

இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக்கொண்ட வீரபாண்டியன் மதுரையைக் கைப்பற்றிக் கொண்டான். அது மட்டுமின்றி சோழர்களின் மீது தாக்குதல் ஒன்றையும் தொடுத்தான். பொயு 953ல் நடந்த இந்தப் போரில் வீரபாண்டியன் பெரு வெற்றி பெற்றான். அதோடு மட்டுமல்லாமல் சோழன் ஒருவனை அவன் போரில் கொன்றிருக்கவேண்டும் என்பதும் தெரிகிறது.

thakolam.jpg

இந்தக் காரணத்தால் அவன் தனது கல்வெட்டுகளில் தன்னை ‘சோழன் தலை கொண்ட கோ வீரபாண்டியன்’ என்று அழைத்துக்கொள்கிறான். மதுரைக்கு அருகே இந்த வெற்றியின் நினைவாக சோழகுலாந்தகச் சதுர்வேதி மங்கலம் என்ற ஊரையும் அவன் அமைத்தான். அது தற்போது சோழவந்தான் என்று அழைக்கப்படுகிறது.

வீரபாண்டியனால் கொல்லப்பட்ட சோழன் யாரென்பது தெரியவில்லை. முதல் பராந்தக சோழனுக்கு நான்கு மகன்கள் என்பதும் அவர்களின் பெயர்கள் ராஜாதித்தன், கண்டராதித்தன், அரிஞ்சயன், உத்தமசீலி என்பதும் பல்வேறு கல்வெட்டுகளால் தெரியவருகிறது. இதில் உத்தமசீலியைப் பற்றி அதிகம் தகவல் இல்லை (கண்டியூர் வீரட்டேஸ்வரர் கோவில் கல்வெட்டு உத்தமசீலி விளக்கேற்ற நிவந்தம் கொடுத்த செய்தி ஒன்றைப் பேசுகிறது).

ஆகவே வீரபாண்டியன் கொன்றது சோழ இளவரசனான உத்தமசீலி என்பது சில ஆய்வாளர்களின் கருத்து. எப்படியிருந்தாலும் இழந்த பகுதிகளை மீட்டெடுத்து வீரபாண்டியன் சுதந்தரமாக ஆட்சி செய்யத் தொடங்கினான் என்பது பாண்டிய நாட்டில் பல்வேறு இடங்களில் கிடைக்கும் அவனுடைய கல்வெட்டுகளால் தெரியவருகிறது.

கண்டராதித்தனின் ஆட்சிக்காலத்தில் தொண்டை மண்டலத்தையும் பாண்டி நாட்டையும் இழந்து சோழ நாடு முன்பு போலச் சுருங்கிவிட்டது. கண்டராதித்தன் ‘மேற்கெழுந்தருளிய’ பிறகு (அவர் மேற்குத் திசை நோக்கி யாத்திரை சென்றதாகவும் திரும்ப வரவில்லை என்றும் கூறப்படுகிறது) பராந்தக சோழனின் மூன்றாம் மகனான அரிஞ்சய சோழன் சோழ அரசுப்பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டான்.

கண்டராதித்தனுக்கு அவனுடைய இரண்டாம் மனைவியான செம்பியன் மாதேவி மூலம் மதுராந்தகன் என்ற மகன் இருந்தான். ஆனால் கண்டராதித்தன் மறைந்த போது அவன் சிறுவனாக இருந்ததால், அரிஞ்சய சோழன் ஆட்சிப்பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டான்.

சோழ நாடு இழந்த பகுதிகளை, குறிப்பாகத் தொண்டை மண்டலத்தை மீட்பதில் கவனம் செலுத்தினான் அரிஞ்சயன். ஆட்சிப் பொறுப்பேற்ற முதல் ஆண்டிலேயே, ராஷ்ட்ரகூடர்கள் தொண்டை நாட்டில் தங்கள் பிரதிநிதிகளாக ஆட்சி செய்யப் பணித்திருந்த சிற்றரசர்களோடு மோதினான் இவன். அந்த முயற்சியில் ஆற்றூர் என்ற இடத்தில் நடைபெற்ற போரில் வீரமரணமடைந்து ஆற்றூர்த் துஞ்சிய அரிஞ்சயன் என்ற பெயர் பெற்றான். பின்னாளில் இவனது பேரனான ராஜராஜ சோழன் மேல்பாடி என்ற இடத்தில் இவனுக்குப் பள்ளிப்படைக் கோவில் ஒன்று எடுத்தான்.

image-2023-10-06-201041765.png

குறுகிய காலத்திலேயே அரிஞ்சய சோழன் இறந்துபட்டதால் அவனது மகனான சுந்தர சோழன் இரண்டாம் பராந்தகன் என்ற பெயருடன் பொயு 957ல் ஆட்சிக் கட்டிலில் ஏறினான். தன்னுடைய தகப்பனைப் போலவே இவனும் சோழ நாடு இழந்த பகுதிகளை மீட்பதில் கவனம் செலுத்தினான். முதலில் தொண்டை நாட்டின் பகுதிகளை அங்கே இருந்த ராஷ்ட்ரகூடர்களின் பிரதிநிதிகளான சிற்றரசர்களிடமிருந்து சிறிது சிறிதாக மீட்டான். இதற்குப் பல்லவ வம்சத்தில் வந்தவனான பார்த்திபேந்திரன் என்ற சிற்றரசன் உதவியாக இருந்தான்.

பொயு 963 வாக்கில் தொண்டை நாட்டின் பகுதிகள் சுந்தர சோழனது ஆட்சியின் கீழ் வந்தன. போலவே, தெற்கிலும் பாண்டியர்களை ஒடுக்குவதில் கவனம் செலுத்திய இந்த அரசன், பொயு 962ல் பாண்டிய நாட்டின் மீது படையெடுத்தான். இரு தரப்பும் சேவூர் என்ற இடத்தில் மோதின.

இந்தச் சேவூர் எது என்பது குறித்து ஆராய்ச்சியாளர்களிடையே கருத்து வேறுபாடு நிலவுகிறது. சிலர் இது கொங்கு நாட்டில் இருக்கும் சேவூர் என்று கூறுகின்றனர். ஆனால் பாண்டியர்களும் சோழர்களும் கொங்கு நாட்டிற்கு ஏன் சென்று மோதவேண்டும் என்ற கேள்வி எழுகிறது. ஆகவே இது சோழ-பாண்டிய நாட்டு எல்லையில் இருந்த ஊராகவே இருக்கவேண்டும்.

சேவூர்ப்போரில் வீரபாண்டியனுக்கு உதவியாக இலங்கை அரசனான நான்காம் மகிந்தன் தன்னுடைய படையை அனுப்பியிருந்தான். ஆனால், இந்தப் போரில் பாண்டியர்கள் தோல்வியடைந்தனர். வீரபாண்டியன் போர்க்களத்தை விட்டு ஓடி மறைந்துகொண்டான். வெற்றி பெற்ற சுந்தர சோழன் தன்னை ‘மதுரை கொண்ட கோ ராஜகேசரி வர்மன்’ என்றும் ‘வீரபாண்டியனைச் சுரம் இறக்கிய பெருமாள்’ என்றும் அழைத்துக்கொள்கிறான்.

image-2023-10-06-201529572.png

வெற்றியோடு தஞ்சை திரும்பிய சுந்தரசோழனின் மகிழ்ச்சி நீண்டநாள் நீடிக்கவில்லை. மலைப்பகுதியிலிருந்து வெளியே வந்த வீரபாண்டியன் மீண்டும் மதுரையைக் கைப்பற்றி ஆட்சி செய்யத் தொடங்கினான். பொயு 966ல் தன்னுடைய மூத்த மகனான ஆதித்த கரிகாலனுக்கு இளவரசுப் பட்டம் கட்டிவைத்து அவன் தலைமையில் ஒரு பெரும் படையை மீண்டும் பாண்டிய நாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தான் சுந்தர சோழன்.

ஆதித்த கரிகாலனுக்குத் துணையாக பல்லவன் பார்த்திபேந்திரனும் கொடும்பாளூர் அரசன் பூதிவிக்கிரம கேசரியும் சென்றனர். மீண்டும் மீண்டும் தங்களுக்குத் தொல்லை கொடுத்துக்கொண்டிருக்கும் பாண்டிய வம்சத்தை ஒரேயடியாக அழிக்கவேண்டும் என்ற ஆவேசத்தோடு சோழப்படைகள் கடுமையாகப் போர் செய்தன. போரில் இறுதியில் ஆதித்த கரிகாலன், வீரபாண்டியனின் தலையை வெட்டி எறிந்தான். அதோடு மட்டுமல்லாமல், அந்தத் தலையை எடுத்துக்கொண்டு தஞ்சாவூர் வரை ஊர்வலமாக வந்து, தஞ்சாவூர்க் கோட்டை வாசலில் அதைத் தொங்கவிட்டான். இந்தச் செய்தியை எசாலம் செப்பேடுகள் இவ்வாறு குறிப்பிடுகின்றன.

veera.jpg

‘தத்ப்ராதா கரிகால சோள ந்ருபதி வீரச்ரியா லிங்கிதோ
ஹத்வா பாண்ட்ய நரேந்த்ர மாஹவமுகே சித்வா ததீயம் சிர
தஞ்சா த்வார கதோருதாரு சிரஸி நியஸ யோத்தமாங்கம் ரிபோ
ஸப்தாம்போ நிதிமேகலாம் வஸுமதீம் பாலோ அப்யரக்ஷத் சிரம்’

இதன் பொருள் ‘ராஜராஜனின் அண்ணனான கரிகாலன் பாண்டிய மன்னனின் தலையைத் துண்டித்ததுடன், அந்தத் தலையை தஞ்சாவூர் கோட்டை வாசலில் உள்ள ஒரு மரத்தில் தொங்கவிட்டான்’ என்பதாகும்.

அதற்குப் பிறகு ஆதித்த கரிகாலன் மட்டுமின்றி பார்த்திபேந்திர வர்மனும் பூதிவிக்கிரம கேசரியும் கூட தங்கள் கல்வெட்டுகளில் தங்களை ‘வீரபாண்டியன் தலை கொண்ட’ என்ற அடைமொழிகளோடு அழைத்துக்கொள்ளத் தொடங்கினர்.

thamizhnattu-porkalangal-ch16-1.jpg

                               ( ஆதித்த கரிகாலன் கல்வெட்டு )

thamizhnattu-porkalangal-ch16-2.jpg

                                       ( பார்த்திபேந்திரன் கல்வெட்டு – உத்தரமேரூர் )

 

இப்படி அதுவரை தமிழக வரலாற்றிலேயே இல்லாத ஒரு கொடூரமான செயலைச் செய்தவன் ஆதித்த கரிகாலன். அதன் காரணமாக ஆத்திரமடைந்த பாண்டிய நாட்டு அதிகாரிகள் சிலர் சோழ நாட்டில் உயர்பதவிகளில் இருந்த தன் உறவினர்களோடு சேர்ந்து ஆதித்த கரிகாலனைப் படுகொலை செய்தனர். உடையார்குடியில் இருந்த ஒரு கல்வெட்டால் இது அறியப்படுகிறது.

சேவூரில் நடைபெற்ற இந்தப் போரோடு பாண்டிய நாட்டில், பாண்டியர்களது ஆட்சி அறவே அழிந்துபோனது. மீண்டும் அவர்கள் ஆட்சியை மீட்க சில நூற்றாண்டுகள் காத்திருக்கவேண்டியதாயிற்று.

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

http://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-16/

டிஸ்கி

தொடர்புடைய காணோளிகள்

 

அரிஞ்சய சோழன் - மேல்பாடி பள்ளிபடை 

தலையை வெட்டியது உண்மையா..?

உடையாளூர் கல்வெட்டு ஆய்வுகள்

Edited by புரட்சிகர தமிழ்தேசியன்
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

நன்றி புரட்சி.
முற்றும் போடும் வரை தொடர்கிறேன்.

  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #17 – காந்தளூர்ச்சாலை

thamizhnattu-porkalangal-ch17.jpg

“திருமகள் போலப் பெருநிலச் செல்வியும்
தனக்கே உரிமை பூண்டமை மனக்கொளக்
காந்தளூர்ச் சாலை கலமருத் தருளி”

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்களிலேயே அதிகமான சர்ச்சைக்கு உள்ளான இடமாக இருப்பது காந்தளூர்ச்சாலைதான். இதைப் பற்றிய குறிப்புகள் அதிகமாக இல்லாமலிருப்பது ஒரு புறம் என்றால், இருப்பதையும் முழுதாக ஆராயாமல் சாதாரணப் புனைவு ஆசிரியர்கள், சரித்திரப் புனைவு ஆசிரியர்கள், தங்கள் நோக்கத்திற்கு ஏற்ப வளைப்பவர்கள் என்று ஆளாளுக்கு ஒரு கருத்துச் சொல்லி எல்லாருமாகச் சேர்ந்து குழப்பியடித்த போர்க்களமாகவே இன்று வரை காந்தளூர்ச்சாலை இருக்கிறது.

ஒரு சரித்திரப் புனைவின் அடிப்படையில் எந்தவித வரலாற்று ஆதாரமும் இல்லாமல் ஆதித்த கரிகாலன் கொலைக்கும் காந்தளூர்ச்சாலைக்கும் தொடர்பு ஏற்படுத்திக் கதை கட்டுபவர்களும் இதில் அடக்கம். ஆகவே இவற்றையெல்லாம் ஒருபுறம் ஒதுக்கிவிட்டு கறாரான வரலாற்றுக் குறிப்புகளின் அடிப்படையில் இந்தப் போர்க்களத்தை ஆராயவேண்டும்.

மேற்குறிப்பிட்ட ராஜராஜ சோழனின் மெய்க்கீர்த்தியில் முதலில் குறிப்பிடப்படுவது காந்தளூர்ச்சாலைதான். ஆனால் இதுதான் ராஜராஜனின் முதல் போரா? அரசுப் பொறுப்பேற்ற பிறகு அவன் முதலில் போர்களில் ஈடுபடக் காரணம் என்ன?

ஆதித்த சோழனின் காலத்தில் அபராஜித பல்லவனோடு முடிவுக்கு வந்த பல்லவ வம்சம் அதன் பிறகு தலை தூக்கவே இல்லை. அவ்வப்போது ஓரிரு சிற்றரசர்கள் அந்தப் பரம்பரையில் தோன்றினாலும் அவர்கள் சோழர்களுக்கும் பின்னால் மேலெழுந்த பாண்டியர்களுக்கும் பெரும் சவாலாக அமையவில்லை. ஆகவே, தொண்டை நாடு பெரும்பாலும் சோழர்களிடமோ அல்லது அவர்களின் சிற்றரசர்களிடமோதான் இருந்தது.

ஆனால் பாண்டிய நாடு அப்படியல்ல. அவர்களுடைய தொடர் அரசுமுறை வியூகத்தின் காரணமாக பாண்டிய வம்சத்தின் ஏதாவது ஒரு கிளை மதுரை அரியணைக்குச் சொந்தம் கொண்டாடிக்கொண்டு இருந்தது. பல நேரங்களில் பஞ்ச பாண்டியர்கள் என்று ஐந்து இடங்களில் பாண்டியர்களின் தாயாதிகள் ஆட்சி செய்ததைக் காணலாம். இதன் காரணமாக பாண்டிய நாட்டில் இருந்து சோழர்களுக்குத் தொடர்ந்து தொல்லைகள் வந்தன. பாண்டியர்களுக்கு உறுதுணையாக இலங்கை அரசர்களும் மேற்கில் ஆய்வேளிர் குல மன்னர்களும் சேரர்களும் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்தனர். போர்களில் பாண்டியர்கள் தோற்றுத் தலைமறைவாகும்போது அவர்களுக்கு அடைக்கலம் அளிப்பது மலைநாடாகவே இருந்தது என்பதை வரலாற்றின் பல இடங்களில் பார்க்கலாம்.

அதே போலத்தான் ராஜராஜனின் காலத்திலும் நடந்தது. வீரபாண்டியனைக் கொன்று மதுரையை மீண்டும் சோழநாட்டோடு ஆதித்த கரிகாலன் இணைத்த பின் சில காலம் அங்கே அமைதி நிலவினாலும், ராஜராஜன் அரியணை ஏறியவுடன் அங்கே அமரபுஜங்கன் என்ற பாண்டியன் தோன்றினான். ஆகவே மீண்டும் ஒரு முறை பாண்டிய நாட்டின் மீது படையெடுக்கவேண்டிய அவசியம் ராஜராஜனுக்கு ஏற்பட்டது. திருவாலங்காட்டுச் செப்பேடுகள் இதைத் தெளிவாகக் குறிப்பிடுகின்றன.

thamizhnattu-porkalangal-ch17-1.jpg

முதன்முதலாக திரிசங்குவின் (தெற்கு) திசையில் ராஜராஜன் தன் திக்விஜயத்தைத் தொடங்கினான். பாண்டியர்கள் தனது வம்சத்தவர், ஆகவே அவர்களைக் காப்பது என் கடமை என்று கர்வம் கொண்டு சோழனோடு போர்புரியவந்த சந்திரன் கூட ராஜராஜனுக்கு வெண்சாமரம் வீசினான். பாண்டியன் அமரபுஜங்கன் தோற்கடிக்கப்பட்டான். அவனைச் சேர்ந்த அரசர்கள் ரகசியமாகப் படைதிரட்டினாலும் ராஜராஜனைப் பார்த்துப் பயந்தனர். பாம்புகள் ஓடி ஒளிவதைப் போல ஒளிந்துகொள்ள நினைத்தனர். சோழ குலத்தின் ஆபரணமான ராஜராஜன் கடலை அகழியாகக் கொண்டதும் பெரும் கொத்தளங்களை உடையதும் உடைய விழிஞத்தைக் கைப்பற்றினான்.’

இதிலிருந்து தெரிந்துகொள்ள வேண்டிய முக்கியச் செய்திகள்:

⁃ ராஜராஜன் செய்த முதல் போர் அமரபுஜங்கனோடு நடந்தது. தெற்கு நோக்கிய திக்விஜயத்தில் முதலில் வருவது பாண்டியநாடு. எனவே அமரபுஜங்கனை வென்றது முதலில் நடந்தது.

⁃ அவனைச் சேர்ந்த அரசர்கள், ரகசியமாகப் படை திரட்டியவர்கள் ஓடி ஒளிந்தனர் என்ற வரிகளின் மூலம் பாண்டியனுக்கு உதவி செய்த அரசர்களை அடுத்து ராஜராஜன் குறி வைத்தது தெளிவு. அவர்கள் யார் என்பதற்கு அடுத்த வரியிலேயே விடை கிடைக்கிறது

⁃ அடுத்து அவன் போர் செய்து கைப்பற்றியது விழிஞம் துறையை. தற்போதைய அதானி காலம் வரை செய்திகளில் அடிபட்டுக்கொண்டிருக்கும் விழிஞத்திற்கு நீண்ட நெடிய வரலாறு உண்டு. இது ஆய் வேளிர்களின் நாட்டில் இருந்த துறைமுகம்.

thamizhnattu-porkalangal-ch17-2-750x528.

பொயு 8ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த பாண்டியன் பராந்தக நெடுஞ்சடையனும் விழிஞத்தை வெற்றி கொண்டிருக்கிறான். அதைப் பற்றி ஶ்ரீவரமங்கலச் செப்பேடுகள் சொல்வதென்ன?

thamizhnattu-porkalangal-ch17-3.jpg

 

பெரிய மதில்களை உடைய கடற்கரைப் பட்டினமான விழிஞத்தை (நெடுஞ்சடையன்) வென்றான். வெற்றிப் படைகளை உடைய வேள் மன்னனைத் தோற்கடித்தான் என்கிறது அந்தச் செப்பேடுகள். ஆகவே அக்காலத்திலிருந்து பெரும் மதில்களை உடைய கடற்படைத் தளமாக விழிஞம் இருந்தது என்பதும் அது ஆய் வேள் மன்னனைச் சேர்ந்தது என்பதும் தெளிவாகிறது.

அதே போல ஆய் வேளிர் பாண்டியர்களால் தோற்கடிக்கப்பட்ட பிறகு அவர்களது சிற்றரசர்களாகவே பெரும்பாலும் இருந்தனர். எனவே பாண்டியர்களுக்கு அவர்கள் உதவி செய்ததிலும் வியப்பேதும் இல்லை. அந்த உதவியை உடைக்கவேண்டும் என்ற காரணத்தால்தான் ராஜராஜன் அவர்களது முக்கியக் கடற்படைத் தளமான விழிஞத்தை வென்றான்.

இப்போது காந்தளூர்ச்சாலைக்கு வருவோம். இந்த இடம் எங்கே இருக்கிறது என்பது பற்றி ஆய்வாளர்களிடையே கருத்து வேறுபாடு உண்டு. சதாசிவப் பண்டாரத்தார் இது திருவனந்தபுரத்தின் அருகே உள்ள வலியசாலை என்று குறிப்பிடுகிறார். கன்னியாகுமரிக்கு அருகில் உள்ள காந்தளூர் இது என்று சொல்வோரும் உண்டு. ஆனால் காந்தளூர் கடற்கரையில் இருந்தது என்பதற்குப் பல ஆதாரங்கள் உள்ளன.

முதலாம் ராஜாதிராஜனுடைய மெய்க்கீர்த்தி ‘வேலை கெழு காந்தளூர்ச்சாலை கலமறுத்து’ என்று குறிப்பிடுகிறது. கலிங்கத்துப் பரணியில் ஜெயங்கொண்டார் ‘வேலை கொண்டதும் விழிஞம் அழித்ததும் சாலை கொண்டதும் தண்டு கொண்டு அல்லவோ’ என்று முதலாம் குலோத்துங்கனுடைய புகழைப் பாடுகிறார். வேலை என்றால் கடல். ஆகவே காந்தளூர்ச்சாலை கடலின் அருகே இருந்த ஊர் என்பது புலப்படுகிறது.

கலிங்கத்துப் பரணியைத் தவிர தவிர விக்கிரமசோழனின் சிற்றரசனாக இருந்த சடையவர்மன் பராந்தக பாண்டியனின் மெய்க்கீர்த்தியும் ‘குலவிழிஞம் கைக்கொண்டு கன்னிப்போர் செய்தருளிக் காந்தளுர்ச்சாலை கலமறுத்து’ என்று விழிஞத்துடன் தொடர்புடையதாகவே காந்தளூர்ச்சாலையைக் குறிக்கிறது.

இப்படி கடற்படைத் தளமான விழிஞத்துடன் சேர்ந்து குறிப்பிடப்படுவதால் காந்தளூர்ச்சாலை அதன் அருகே இருந்திருக்கவேண்டும் என்பதும் தெளிவாகிறது. ஆகவே திருவனந்தபுரத்திற்கு அருகே உள்ள வலிய சாலையே இது என்ற பண்டாரத்தாரின் கருத்தோடு இது ஒத்துப்போகிறது.

thamizhnattu-porkalangal-ch17-4-750x528.

 

இந்தச் சாலையை ஏன் அழிக்கவேண்டும்? அதோடு குறிப்பிடப்படும் கலம் என்பதன் பொருள் என்ன?

ஆய் குல மன்னனான கருந்தடக்கனின் பார்த்திசேகரபுரச் செப்பேடுகள் அந்த ஊரில் அவன் வேதம் கற்பதற்கு ஒரு ‘சாலை’ அமைத்ததையும் அதற்கு காந்தளூரில் உள்ள ஒரு சாலையை மாதிரியாக எடுத்துக்கொண்டதையும் குறிப்பிடுகிறது. பார்த்திவசேகரபுரச் சாலை மீமாம்சம், வியாகரணம், புரோஹிதம் ஆகியவற்றைக் கற்றுக்கொடுக்கும் இடமாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது.

thamizhnattu-porkalangal-ch17-5.jpg

தவிர, அதில் வேதம் படிக்கும் மாணவர்கள் ஆயுதங்களைக் கையாளாதவர்களாக இருக்கவேண்டும் என்பது போன்று நிபந்தனைகள் கூறப்படுகின்றன.

thamizhnattu-porkalangal-ch17-6.jpg

 

இதில் கூறப்பட்ட காந்தளூர்ச்சாலைதான் ராஜராஜன் தாக்கிய சாலை என்று எடுத்துக்கொண்டால் எதற்கு வேதம் ஓதும், ஆயுதம் ஏந்தாத மாணவர்களை ராஜராஜன் தாக்கவேண்டும் என்ற கேள்வி எழுகிறது அல்லவா? இதற்குப் பதில் சொல்ல முனைந்த சிலர் இங்கே ‘கலம்’ என்பது தகராறுகளைக் குறிக்கும், அதைத் தீர்த்துவைத்ததுதான் கலம் அறுத்தது என்றும், கலம் என்பது உணவுப் பொருள். அது தொடர்பான சர்ச்சையை ராஜராஜன் தீர்த்து வைத்தான் என்றும் பலவிதமாகப் பொருள் சொல்லிவந்தனர்.

ராஜராஜனின் நான்காம் ஆண்டுக் கல்வெட்டிலிருந்து அவனுடைய வீரச்செயலான காந்தளூர்ச்சாலை விவகாரம் குறிப்பிடப்படுகிறது ‘காந்தளூர்ச்சாலை கலமறுத்த ஶ்ரீ ராஜகேசரிவர்மன்’ என்றும் ‘சாலை கலமறுத்தருளிய ஶ்ரீ ராஜராஜ தேவன்’ என்றும் கல்வெட்டுகள் ராஜராஜனைக் குறிப்பிடுவதால், வெறும் தகராறுகளைத் தீர்த்த செய்தி இவ்வளவு பெருமையாகக் குறிப்பிடப்படுமா என்று ஒரு கேள்வி எழுந்தது.

அதற்கான விடை செங்கத்தில் கிடைத்த கல்வெட்டு ஒன்றில் இருந்தது. ‘தண்டேவிச் சாலைய் கலமறுத்து அங்குள்ள மலை ஆளர் தலை அறுத்து’ என்று ராஜராஜனின் வீரச்செயலை அக்கல்வெட்டு குறிப்பிடுகிறது.

thamizhnattu-porkalangal-ch17-7.jpg

தண்டு என்றால் படை. ‘மலை ஆளர்’ என்பது ‘மலை ஆழர்’ என்ற சொல்லின் திரிபு. மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் பள்ளத்தாக்குப் பகுதிகளில் வசிக்கும் மக்களைக் குறிப்பது அது. (அதுவே இப்போது மலையாளி என்று வழங்குகிறது). ஆகவே படையை ஏவி அங்குள்ள மலை ஆளர் என்று அழைக்கப்பட்ட மக்களின் தலையை அறுத்ததாக இந்தக் கல்வெட்டு தெரிவிப்பதை அறியலாம்.

இந்தச் செய்திகளால் அங்கு நடைபெற்றது போர் என்பது தெரிகிறது. வெறும் வேதம் ஓதும் ஆட்களை வெல்ல படை ஏவுவதும் அவர்கள் தலையை அறுப்பதும் பொருந்தாத செயல் என்பதால், பார்த்திவசேகரச் செப்பேட்டில் கூறப்பட்ட சாலையும் மெய்க்கீர்த்தியில் வரும் சாலையும் வேறு வேறு என்பதையும் அறியலாம்.

காந்தளூர் என்பது முற்காலக் காஞ்சியைப் போல, இக்கால மணிப்பால் போல கல்விக்கூடங்கள் நிறைந்த இடமாக இருந்திருக்கக்கூடும். அங்கே வேதம் பயிற்றுவிக்கும் சாலைகளும் போர்ப்பயிற்சி குறிப்பாக கடற்படைப் பயிற்சி அளிக்கும் சாலைகளும் இருந்திருக்கலாம். அப்படி ஒரு கடற்படைப் பயிற்சி சாலையை அழித்த நிகழ்வுதான் காந்தளூர்ச்சாலை கலமறுத்த நிகழ்வு.

இங்கே கலம் என்பதற்கு பல பொருள்கள் உண்டு என்றாலும், மெய்க்கீர்த்திகளில் எந்தப் பொருளில் அது வந்திருக்கிறது என்பதையும் பார்க்கவேண்டும். ராஜேந்திரனின் மெய்க்கீர்த்தி ‘அலை கடல் நடுவே பல கலம் செலுத்தி’ என்றே தொடங்குகிறது. ஆகவே கலம் என்பது கப்பல். காந்தளூர்ச்சாலை கப்பல் படைப் பயிற்சி கொடுக்கும் இடம். கடற்படைத் தளமான விழிஞத்திற்கு அருகே இருந்த இந்தப் பயிற்சி நிலையத்தையும் சேர்த்து விழிஞத்தை வென்றவர்கள் படைகொண்டு அழித்திருக்கக்கூடும். அதைத்தான் முதலாம் குலோத்துங்கனின் புகழ் பாடும் ஜெயங்கொண்டாரும் குறிப்பிடுகிறார்.

விழிஞத்தை பலர் முன்பு வென்றிருக்கிறார்கள். ஆனால் குறிப்பாக காந்தளூர்ச்சாலையை வென்றது ராஜராஜன் என்ற காரணத்தால்தான் அவனுடைய வெற்றிகளில் அது சிறப்பாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. காந்தளூர்ச் சாலை வெறும் நிலப்போர் மட்டுமல்ல. ஆய் குல மன்னர்களின் கடல் பலத்தை உடைக்கும் கடுமையான கடல் போராகவும் இருந்திருக்கூடும். சோழர் கடற்படையின் வலிமையை காட்டிய முதல் போர் என்பதாலும் அது சிறப்பாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. அப்போது பாண்டியனை வென்றது ஏன் மெய்க்கீர்த்தியில் வரவில்லை என்று கேட்டால், மெய்க்கீர்த்தியின் முத்தாய்ப்பாக வருவதே ‘செழியரைத் தேசு கொள் கோ ராஜகேசரி வர்மன்’ என்று பாண்டியரின் ஒளியை மழுங்கச் செய்த ராஜாராஜனின் புகழைப் பாடும் வரிகள்தான்.

ராஜராஜ சோழனைத் தவிர முதலாம் ராஜாதிராஜ சோழனும், முதல் குலோத்துங்க சோழனும் விக்கிரம சோழனின் ஆட்சியின் கீழ் சிற்றரசனாக இருந்த சடையவர்மன் பராந்தக பாண்டியனும் காந்தளூர்ச்சாலையில் கலம் அறுத்திருக்கிறார்கள். தாக்கி அழிக்கப்பட்ட கல்விக்கூடங்கள் உடனே மீண்டெழுவது எளிதல்ல. ஆனால் அழிக்கப்பட்ட கேந்திரமான படைத்தளங்களும் படைப் பயிற்சி நிலையங்களும் மீண்டும் மீண்டும் உருவாக்கப்படும் சாத்தியங்கள் அதிகம்.

அதனால்தான் தொடர்ந்து சோழ மன்னர்கள் காந்தளூர்ச்சாலை என்ற போர்ப்பயிற்சி நிலையத்தை குறிவைத்துப் போர் தொடுத்திருக்கின்றனர். அப்படிப்பட்ட வகையில் மிகக் குறிப்பிடத்தக்க போர்த்தளமாக காந்தளூர்ச்சாலை மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு விளங்கியிருக்கிறது.

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

http://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-17/

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #18 – ராஜாதிராஜனின் சேரநாட்டுப் படையெடுப்பு - வேணாடு

thamizhnattu-porkalangal-ch18.jpg

சங்ககாலம் முதல் தொடர்ந்து பல்வேறு விதமான போர்களைச் சந்தித்துக்கொண்டிருந்த தமிழகத்தில் ஒரு நீண்ட அமைதி நிலவியது ராஜராஜ சோழன் காலம் முதல் அவன் மகன் ராஜேந்திர சோழன் காலம் வரை என்று சொல்லலாம்.

தமிழகத்தின் வடபகுதியும் மேற்குப் பகுதியும் சோழநாட்டின் ஆட்சிக்கு உட்பட்டே இருந்தன. பாண்டியன் அமரபுஜங்கனை ராஜராஜன் வென்ற பிறகு பாண்டிய நாடு சோழ நாட்டின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் முழுமையாக வந்தது. சேர அரசன் பாஸ்கர ரவிவர்மனை ராஜராஜன் தோற்கடித்த பிறகு அங்கிருந்தும் எதிர்ப்புகள் எழவில்லை.

ராஜேந்திர சோழன் பட்டமேறியபிறகு அவன் மகனை சுந்தர சோழ பாண்டியன் என்ற பெயரில் மதுரையில் பட்டாபிஷேகம் செய்து சோழர்களுடைய ஆட்சியை அசைக்கமுடியாமல் பாண்டிய நாட்டில் நிலைநிறுத்தினான். இப்படியாக தமிழகம் முழுவதும் சோழநாட்டின் கீழ் தொடர்ந்து சில தசாப்தங்கள் இருந்ததால், போர்களுக்கான அவசியமே ஏற்படவில்லை.

அதன் காரணமாக சோழர்களின் கவனம் வடக்கில் மேலைச் சாளுக்கியர்களை அடக்குவதிலேயே இருந்தது. அதன் முத்தாய்ப்பாக ராஜேந்திரன் வங்காளம் வரை படையெடுத்துச் சென்று அங்கிருந்து கங்கையைக் கொண்டுவந்து கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தில் தான் கட்டிய கோவிலில் அபிஷேகம் செய்தான்.

அதை அடுத்து கடலைக் கடந்து சோழர் கடற்படை கடாரத்தைத் தாக்கியது. ஶ்ரீவிஜயப் பேரரசின் கடல்பலத்தை நொறுக்கியது சோழர்களின் இந்தப் படையெடுப்பு. இப்படிச் சென்ற இடமெல்லாம் வெற்றி அடைந்த பிறகு தன்னுடைய மகனான ராஜாதிராஜனுக்கு பொயு 1018ல் இளவரசுப் பட்டம் சூட்டிவிட்டு ஓய்வெடுத்தான் ராஜேந்திர சோழன்.

இந்தத் தருணத்தைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு பாண்டியர்களும் சேரர்களும் தலை தூக்க முற்பட்டனர். பாண்டிய வம்சத்தில் வந்த மானாபரணன் என்ற பாண்டியன் தென்பாண்டி நாட்டில் கலகம் செய்தான். அவனுக்குத் துணையாக சுந்தரபாண்டியன் என்ற இளவரசனும் கன்னியாகுமரியை ஒட்டிய பகுதியை ஆட்சி செய்த வீர கேரளன் என்ற அரசனும் இருந்தனர். ஆகவே, இந்தக் கலகத்தை அடக்க ராஜாதிராஜன் ஒரு படையோடு புறப்பட்டான். இந்த விவரங்களை ராஜாதிராஜனின் மெய்க்கீர்த்தி விவரிக்கிறது.

மன்னுபல் லூழியுள் தென்னவர் மூவருள்
மானாபரணன் பொன்முடி யானாப்
பருமணிப் பசுந்தலை பொருகளத் தரிந்து

முதலில் பாண்டிநாட்டில் புகுந்த அவன் மானாபரணனைப் போரில் தோற்கடித்து கொன்றான். அவனுடைய பொன்முடியை அகற்றி களத்தில் அவனுடைய தலையை அரிந்ததாக மெய்க்கீர்த்தி தெரிவிக்கிறது.

அந்தமில் பெரும்புகழ்ச் சுந்தரபாண்டியன்
கொற்றவெண் குடையுங் கற்றை வெண் கவரியும்
சிங்காதனமும் வெங்களத் திகழ்ந்துதன்
முடிவிழத் தலைவிரித்தடி தளர்ந்த தோடத்
தொல்லை முல்லையூர்த் துரத்தி

அதன் பின் முல்லையூர் என்ற இடத்தில் சுந்தரபாண்டியனைச் சந்தித்த அவன், போர்க்களத்தில் வெண்கொற்றைக் குடை, கவரி, சிங்காதனம் ஆகியவற்றை இழந்து தப்பி ஓடும்படி செய்தான். அதன்பின், தமிழ்நாட்டின் தென்பகுதிக்குச் சென்ற சோழப்படைகள் அங்கே வீரகேரளனின் படைகளோடு மோதின.

வாரள வியகழல் வீரகே ரளனை
முனைவயிற் பிடித்துத் தனது வாரணக்
கதக்க ளிற்றினால் உதைப்பித் தருளி

வீரகேரளனைத் தோற்கடித்துச் சிறைப்பிடித்து, அவனைத் தன்னுடைய யானையினால் உதைத்துக் கொன்று அவனுடைய ஆட்சிக்கு உட்பட்ட பகுதிகளையும் கைப்பற்றிக்கொண்டான் ராஜாதிராஜன்.

இந்த வீரகேரளன் என்பவன் தமிழகத்தின் தென்பகுதியோடு சேரநாட்டின் தென்பகுதியையும் ஆட்சி செய்த ஓர் அரசனாக இருக்கக்கூடும். அப்போது சேரநாட்டின் அரசனாக இருந்தவன் பாஸ்கர ரவிவர்மன் மனுகுலாதித்யன்.

தலைநகரான மகோதையிலிருந்து ஆட்சி செய்தவன் அவன். சேர நாடு முழுவதும் அப்போது பல்வேறு சிற்றரசர்களால் ஆட்சி செய்யப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது. மத்திய அரசின் அதிகாரம் குறைந்து ஒரு நெகிழ்வான கூட்டாட்சி முறை அப்போது அங்கே இருந்தது.

இருப்பினும் பாண்டியர்களுக்கு ஆதரவாக வீரகேரளன் உதவி புரிந்தது, பாஸ்கர ரவிவர்மனின் ஆசியுடனே என்று ராஜாதிராஜன் நினைத்திருக்கலாம். மேலும், சேரநாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளை ஆண்டு கொண்டிருந்த அரசர்கள் அனைவரையும் தோற்கடித்து சோழநாட்டின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் கொண்டுவருவதே சோழர் ஆதிக்கம் வலுப்பெறுவதற்கான வழி என்று ராஜாதிராஜன் கருதியிருக்கலாம். ஆகவே சேரநாட்டின் ஊடே தனது திக்விஜயத்தை சோழப்படைகள் தொடர்ந்தன.

முதலில் திருவனந்தபுரம் வழியாக சேரநாட்டில் புகுந்த சோழப்படைகள் ஆய்குல அரசர்கள் ஆட்சிக்கு உட்பட்ட காந்தளூர்ச்சாலையை அழித்தன. ‘வேலை கெழு காந்தளூர்ச்சாலை கலமறுத்து’ என்று இந்த நிகழ்வை ராஜாதிராஜனின் மெய்க்கீர்த்தி குறிக்கிறது.

அதன்பின் அருகே உள்ள வேணாட்டில் புகுந்தன. வேணாடு என்பது தற்போதைய கொல்லம் பகுதி. பின்னால் இது விரிவடைந்து ஆய் நாட்டையும் தன்னுடன் சேர்த்துக்கொண்டது. ‘வேள் நாடு’ என்பதே வேணாடு என்று திரிந்தது என்று அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். சேரநாட்டின் தென்பகுதியில் இருந்த வலிமையான அரசு அது.

thamizhnattu-porkalangal-ch18-1.jpg

அங்கிருந்த அரசனைக் கொன்று அவனை வீரசுவர்க்கம் அனுப்பியதை ‘வேணாட்டரசை சேணாட்டொதுக்கி’ என்று ராஜாதிராஜன் மெய்க்கீர்த்தி குறிப்பிடுகிறது. அவனுக்கு உதவ வந்த மற்றொரு சிற்றரசனான கூபக நாட்டு வேந்தனையும் தோற்கடித்து புறமுதுகிட்டு ஓடச்செய்தான் ராஜாதிராஜன். வேணாட்டை வெற்றி கொண்டு சேரர்களின் தலைநகரான மாக்கோதையை நோக்கிச் சென்றன சோழர்களின் படைகள்.

சோழப்படைகள் முன்னேறி வருவதைக் கண்ட சேரமன்னன் தன் தலைநகரை விட்டு காட்டில் ஓடி ஒளிந்துகொண்டான்.

‘மிடல்கெழு வில்லவன் குடர்மடிக் கொண்டுதன்
நாடுவிட் டோடிக் காடுபுக் கொளிப்ப
வஞ்சியும் புதுமலர் தலைந்தாங் கொஞ்சலில்’

என்கிறது மெய்க்கீர்த்தி. இப்படி சேரர் தலைநகரை அதிக சேதமில்லாமல் கைப்பற்றிய சோழப்படைகள், அதன்பின் மேலும் முன்னேறி வடக்கே சென்றன. அடுத்து அவர்கள் வெற்றி கொண்டது சேரநாட்டின் வடபகுதியை. ‘மேவு புகழ் இராமகுட மூவர் கெட முனிந்து’ சோழர்கள் வெற்றி கொண்டனர் என்கிறது மெய்க்கீர்த்தி.

இந்த வரிகள் இராமகுடம் என்ற அரசை ஆண்ட மூன்று இளவரசர்களை சோழப்படைகள் வெற்றி கொண்டனர் என்று குறிப்பிடுவதாக ஆய்வாளர்கள் கருதினர். ஆனால் எலிமலை என்ற சேரநாட்டின் வடபகுதியை (தற்போது தென் கர்நாடகாவில் உள்ளது) ஆண்ட அரச வம்சமே ராமகுடம் என்று அழைக்கப்பட்டது என்பது ஒரு கல்வெட்டால் தெரியவந்தது. அது கோலத்துநாடு என்றும் அழைக்கப்பட்டது.

‘கோலம்’ எனப்பட்ட தெய்வ ஆட்டங்களை அதிகமாக ஆடும் இடம் என்பதால் அதற்குக் கோலத்துநாடு என்று பெயர் வந்தது. தற்போதைய கேரளாவின் வடபகுதியும் கர்நாடகாவின் தென்பகுதியும் அடங்கியது கோலநாடு. அதை ஆண்டவர்கள் ‘ராமகட மூஷிகர்கள்’ என்று வடமொழியில் அழைக்கப்பட்டனர்.

மூஷிகர் என்பது அங்குள்ள பழங்குடியினரின் பெயராக இருந்திருக்கக்கூடும் என்கிறார் ஆய்வாளர் எம்.ஜி.எஸ் நாராயணன். க்ஷத்திரியர்கள் அனைவரையும் வென்று சேரநாட்டை தன் இருப்பிடமாக ஆக்கிக்கொண்ட பரசுராமனால் முடிசூட்டப்பட்டவர்கள் இவர்கள் என்கிறது தொன்மங்கள்.

பொயு 11ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த ராமகுட மூவர் திருவடியான காரிவர்மனின் கல்வெட்டு ஒன்று எலிமலைப் பகுதியில் கிடைத்துள்ளது. அதில் ராஜேந்திர சோழ சமய சேனாதிபதி என்பவனைப் பற்றிய செய்தி இருப்பதைக் கொண்டு ராஜாதிராஜன் படையெடுப்பின் போது அங்கே ஆட்சி செய்தவன் காரிவர்மனே என்கிறார் சதாசிவப் பண்டாரத்தார்.

thamizhnattu-porkalangal-ch18-2.jpg

இப்படிச் சேரநாட்டின் தென்பகுதியான வேணாட்டிலிருந்து வடபகுதியான எலிமலை வரை வெற்றி கொண்ட ராஜாதிராஜன், தன் திக்விஜயத்தை முடித்துகொண்டு சோழநாடு திரும்பினான். அந்தப் பகுதிகளையெல்லாம் அடுத்து ஆட்சி செய்தவர்கள் சோழர்களுக்கு அடங்கி ஆட்சி செய்யும்படியான நிலையை ஏற்படுத்தினான் அவன்.

ஆனால் இந்நிலை நீண்டநாள் நீடிக்கவில்லை. ராஜாதிராஜனின் இந்த அதிரடித் தாக்குதலால் சேரர்களின் அரசு நிலைகுலைந்தது. ஏற்கெனவே அதிகாரம் குறைந்த நிலையில் ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்த மாக்கோதை அரசர்கள், மேலும் வலுவிழந்தனர். வடக்கிலிருந்து தொடர்ந்து நிகழ்ந்துகொண்டிருந்த குடியேற்றங்களாலும், கடல் கடந்து வணிகம் செய்ய வந்த அந்நியர்களும் இங்கே வந்து குடிபுகுந்ததாலும் சேரநாடு பல குழப்பங்களைச் சந்தித்தது. வேணாடு, கோலத்துநாடு, வள்ளுவநாடு போன்ற பகுதிகளை ஆண்ட சிற்றரசர்கள் தன்னாட்சி பெறத் தலைப்பட்டனர்.

இவர்களை ஒடுக்க முதல் குலோத்துங்க சோழன் காலத்திலும் அவன் மகனான விக்கிரம சோழன் காலத்திலும் இருமுறை சோழர்கள் படையெடுத்தனர். ஆனாலும் அவர்களால் சேரர்களின் மத்திய அரசை மேலும் வலுவிழக்கச் செய்ய முடிந்ததே தவிர, சேரநாட்டின் பகுதிகளை சோழநாட்டின் ஆட்சியின்கீழ் கொண்டு வர முடியவில்லை. முடிவில், சேர நாடு 17 பகுதிகளாகப் பிரிந்தது. அந்தந்தப் பகுதிகளைச் சேர்ந்த அரசர்கள் தன்னாட்சி செய்ய ஆரம்பித்தனர். அது தமிழகத்தின் வேர்களிலிருந்து கேரளம் முற்றிலுமாகத் துண்டிக்கப்பட்டது.

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

http://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-18/

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

நன்றி புரட்சி.
இந்தப் போர்கள் தான் தமிழர்களுக்கும் சேரர்களுக்கும் தீராப் பகையானதோ?!

Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்+
26 minutes ago, ஏராளன் said:

நன்றி புரட்சி.
இந்தப் போர்கள் தான் தமிழர்களுக்கும் சேரர்களுக்கும் தீராப் பகையானதோ?!

அப்படி இருக்காது... அங்கே சேரத் தமிழர்களோடு கலந்த வடநாட்டுக்காரர்களால் ஏற்பட்ட கலப்பால் நாங்கள் வேறு சேரத் தமிழர்கள் வேறு என்ற எண்ணக்கருவை அவர்களிடம் பிறர் விதைத்ததால் நாமிருவரும் வேறுவேறாகி இன்றுவரை எம்மீது மலையாளிகள் காழ்ப்புணர்ச்சி கொண்டுள்ளனர்.

Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்
1 hour ago, ஏராளன் said:

நன்றி புரட்சி.
இந்தப் போர்கள் தான் தமிழர்களுக்கும் சேரர்களுக்கும் தீராப் பகையானதோ?!

 

43 minutes ago, நன்னிச் சோழன் said:

அப்படி இருக்காது... அங்கே சேரத் தமிழர்களோடு கலந்த வடநாட்டுக்காரர்களால் ஏற்பட்ட கலப்பால் நாங்கள் வேறு சேரத் தமிழர்கள் வேறு என்ற எண்ணக்கருவை அவர்களிடம் பிறர் விதைத்ததால் நாமிருவரும் வேறுவேறாகி இன்றுவரை எம்மீது மலையாளிகள் காழ்ப்புணர்ச்சி கொண்டுள்ளனர்.

இவரின்ட சில கருத்துக்கள் உடன்பாடு இல்லை.. சில யோசிக்க வைக்கிறது..👌

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #19 – சோழ - பாண்டிய - இலங்கை போர்கள்

thamizhnattu-porkalangal-ch19.jpg

முதலாம் ராஜேந்திர சோழனுக்குப் பிறகு அடுத்தடுத்து ஆட்சி செய்த அவனுடைய வீர மகன்களான முதலாம் ராஜாதிராஜன், இரண்டாம் ராஜேந்திரன், வீர ராஜேந்திரன் ஆகியோர் அவன் அமைத்த அரசைக் கட்டிக் காத்தார்கள். ஆனால் முதல் குலோத்துங்கன் காலத்திலிருந்து சோழப் பேரரசின் பரப்பு சுருங்க ஆரம்பித்தது.

கலிங்கப்போரில் குலோத்துங்கன் பெரு வெற்றி அடைந்தாலும் அதற்குப் பின் அவன் ஆட்சிக்கு உட்பட்டிருந்த பகுதிகளில் அங்கே இருந்த அரசர்கள் கலகம் செய்து தன்னாட்சி செய்ய முற்பட்டனர். இவற்றை குலோத்துங்கனும் அவன் மகன் விக்கிரம சோழனும் ஓரளவுக்கு அடக்கினாலும், நாட்டின் பல பகுதிகளை அவற்றிற்குச் சொந்தமான அரசர்களிடமே கொடுத்து அவர்களைச் சோழர்களுக்கு அடங்கிய சிற்றரசர்களாக ஆட்சி செய்யப் பணித்தனர்.

இதனால் மதுரையில் பாண்டிய வம்சம் மீண்டும் துளிர்விட்டது. சடையவர்மன் பராந்தக பாண்டியன், மாறவர்மன் ஶ்ரீவல்லபன் போன்றோர் சோழர்களுக்கு அடங்கிய சிற்றரசர்களாக ஆட்சிசெய்தனர்.

220px-Singhales_ride_into_Southern_India

இதே நிலைதான் இரண்டாம் குலோத்துங்க சோழன் காலத்திலும் இரண்டாம் ராஜராஜன் காலத்திலும் தொடர்ந்தது. இரண்டாம் ராஜராஜன் இறக்கும்போது அவனுடைய குழந்தைகள் மிகச் சிறுவயதினராக இருந்ததால் தன்னுடைய உறவினனான எதிரிலிப் பெருமாள் என்பவனுக்கு இரண்டாம் ராஜாதிராஜன் என்ற அபிஷேகப் பெயருடன் பட்டம் கட்டி வைத்தான். இரண்டாம் ராஜாதிராஜ சோழனுக்கு அமைச்சனாகவும் சேனாதிபதியாகவும் இருந்தவன் திருச்சிற்றம்பலமுடையான் பெருமாள் நம்பிப் பல்லவராயன்.

அதே சமயத்தில் மதுரையில் பராக்கிரமபாண்டியன் ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்தான். ஒரே நேரத்தில் பாண்டியர்களின் தாயாதிகள் பல இடங்களில் இருந்து ஆட்சி செய்தார்கள் என்பதையும் அவர்களின் மைய அதிகாரம் மதுரையில் இருந்தது என்பதையும் ஏற்கெனவே பார்த்திருக்கிறோம். அதே முறையில் திருநெல்வேலியிலிருந்து பராக்கிரம பாண்டியனின் உறவினனான குலசேகர பாண்டியன் ஆட்சிசெய்தான். ஆனால் அவனுக்கு மதுரைச் சிங்காதனத்தின் மீது ஒரு கண் இருந்தது. அதைக் கைப்பற்றத் திட்டமிட்டு படைதிரட்ட ஆரம்பித்தான் குலசேகரன்.

இந்தச் செய்தி பராக்கிரம பாண்டியனை எட்டியது. சோழர்களிடம் உதவிகேட்டு மீண்டும் ஒருமுறை அவர்களைப் பாண்டிய நாட்டில் புகவிட விரும்பாத பராக்கிரம பாண்டியன், தன்னுடைய நண்பனான இலங்கை அரசனிடம் உதவி கேட்டான். இலங்கை அரசனான பராக்கிரம பாகு, தன்னுடைய படைத்தலைவனும் பெருவீரனுமான இலங்காபுரத் தண்டநாயகனின் தலைமையில் ஒரு படையை பராக்கிரம பாண்டியனுக்கு உதவி செய்வதற்காக அனுப்பினான். ஆனால் அதற்குள் காரியம் மிஞ்சிவிட்டது.

மின்னல் வேகத் தாக்குதல் ஒன்றை மதுரையின் மீது தொடுத்த குலசேகர பாண்டியன், பராக்கிரம பாண்டியனைப் போரில் தோற்கடித்து அவனையும் கொன்றுவிட்டான். பராக்கிரமனின் மகனான வீரபாண்டியன் மலைநாட்டிற்குத் தப்பியோடினான். குலசேகரன் மதுரையைக் கைப்பற்றிக்கொண்டு ஆட்சிபீடத்தில் ஏறினான்.

இலங்காபுரன் தன் படையோடு ராமேஸ்வரத்திற்கு வந்து இறங்கிய உடன் இந்தச் செய்திகள் அவனுக்குச் சொல்லப்பட்டன.

ஆத்திரமடைந்த அவன், பாண்டிய நாட்டில் உள்ள ஊர்களைச் சூறையாடினான். முதலில் ராமேஸ்வரம் கோவிலைத் தாக்கி அதன் பல பகுதிகளை அழித்தான். கோவில் பூஜைகளை நிறுத்திவிட்டான். அடுத்ததாக பாம்பனையும், வடலி என்ற கிராமத்தையும் இலங்கைப் படைகள் தாக்கின. வடலியில் இருந்த ஆளவந்த பெருமாள் என்ற தலைவர் கொல்லப்பட்டார். அங்கேயிருந்த பல விளைநிலங்கள் அழிக்கப்பட்டன.

நாட்டின் கிழக்கு எல்லைப் புறங்கள் இலங்கைப் படைகளால் சூறையாடப்படுவதைக் கேள்விப்பட்ட குலசேகர பாண்டியன், கொங்குநாட்டில் ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்த தன் மாமனிடம் இருந்து படையுதவி கேட்டு அந்தப் படையையும் சேர்த்துக்கொண்டு இலங்காபுரனின் படைகளோடு மோதினான். பரமக்குடி, நெட்டூர் ஆகிய இடங்களில் நடைபெற்ற போர்களிலும் இலங்கைப் படைகளே வெற்றி பெற்றன.

குலசேகர பாண்டியன் அங்கிருந்து பின்வாங்கினான். அதன்பின் மானாமதுரையைத் தாக்கிய இலங்காபுரன் அங்கிருந்த சிற்றரசர்களை விரட்டிவிட்டான். திருவாடானை அருகே இருந்த அஞ்சுகோட்டை என்ற இடத்தையும் தொண்டி, பாசிப்பட்டினம் ஆகிய கடற்கரைத் துறைகளையும் இலங்கைப் படைகள் தன் கட்டுக்குள் கொண்டுவந்தன.

thamizhnattu-porkalangal-ch19-1.jpg

அதன்பின் திருப்பத்தூருக்கு அருகில் இருந்த செம்பொன்மாரி என்ற இடத்தைப் பிடித்து அங்கே ஆட்சிசெய்துகொண்டிருந்த மழவச்சக்கரவர்த்தியை எதிர்த்து இலங்கைப் படைகள் போரிட்டன. மிகவும் வலுவான கோட்டையாக இருந்த அந்த இடத்தை அரைநாளில் பிடித்து மழவச்சக்கரவர்த்தியை விரட்டிவிட்டான் இலங்காபுரன். சிறுவயல், திருக்கானப்பேர் (காளையார்கோவில்) ஆகிய இடங்களும் இலங்கைப் படைகள் கைக்குச் சென்றன. அடுத்ததாக மதுரையை நோக்கித் தன் படைகளைச் செலுத்தினான் இலங்காபுரத் தண்டநாயகன்.

தொடர்ந்து இலங்கைப் படைகள் வெற்றி பெறுவதைக் கண்ட குலசேகரன், மதுரையை விட்டு தன்னுடைய இருப்பிடமான திருநெல்வேலிக்கு ஓடிவிட்டான். அதன் காரணமாக எளிதாக மதுரையைப் பிடித்த இலங்காபுரன், பராக்கிரம பாண்டியனின் மகனான வீரபாண்டியன் மலைநாட்டில் மறைந்திருப்பதை அறிந்துகொண்டு, அவனைத் தேடிக் கண்டுபிடித்துக் கொண்டு வருமாறு ஆணையிட்டான். அதன்படி மதுரை வந்த வீரபாண்டியனை அரியணையில் ஏற்றி பட்டாபிஷேகமும் செய்துவைத்தான்.

இதற்கிடையில் தன்னுடைய உறவினர்களிடமிருந்து படையுதவி பெற்றுக்கொண்டு மதுரை நோக்கி வந்தான் குலசேகரபாண்டியன். சாத்தூர் அருகே உள்ள மங்கலம் என்ற இடத்தைக் கைப்பற்றிகொண்ட அவன், அடுத்து ஶ்ரீவில்லிப்புத்தூரைத் தாக்கி அந்தக் கோட்டையையும் தன்வசப்படுத்திக்கொண்டான்.

குலசேகரன் மீண்டுமொருமுறை பெரும்படை ஒன்றைத் திரட்டிக் கொண்டு தன்னை நோக்கி வருவதை அறிந்த இலங்காபுரன், தன்னுடைய அரசனான பராக்கிரமபாகுவிடம் மேலும் அதிகப் படைகளை அனுப்பச்சொல்லி உதவி கோரினான். அதை ஏற்ற பராக்கிரமபாகு ஜகத்விஜயத் தண்டநாயகன் என்பவனின் தலைமையில் இன்னொரு படையைத் தமிழகத்திற்கு அனுப்பினான்.

இலங்காபுரனும் ஜகத்விஜயனும் ஒன்று சேர்ந்து குலசேகர பாண்டியனை ஶ்ரீவில்லிப்புத்தூரில் தாக்கினர். அங்கே நடந்த போரிலும் தோல்வியுற்று தெற்கு நோக்கித் தப்பியோடிய பாண்டியப் படைகளை குற்றாலம் வரைக்கும் துரத்திச் சென்று அங்கேயும் தோற்கடித்தன இலங்கைப் படைகள்.

இதற்கிடையில் மதுரையில் கலகம் செய்த பாண்டி நாட்டுச் சிற்றரசர்கள், வீரபாண்டியனை மீண்டும் அங்கிருந்து விரட்டிவிட்டனர். இதனால் பெரும் ஆத்திரம் அடைந்த இலங்காபுரன் அவர்களுக்கு ஒரு பாடம் கற்பிக்கத் தீர்மானித்தான். பாண்டிய நாட்டின் வட எல்லைக்குப் படை எடுத்துச் சென்று கீழை மங்கலம், மேலைமங்கலம் ஆகிய சிற்றரசுகளை பாண்டிய ஆட்சியின் கீழ் கொண்டுவந்தான். பொன்னமராவதிக் கோட்டையைத் தாக்கி அதன் தலைவனான நிஷதராசனைக் கொன்று அந்த ஊரில் உள்ள மூன்றடுக்கு மாளிகையைத் தீக்கிரை ஆக்கினான். போதாக்குறைக்கு அங்குள்ள வீடுகளையும் வயல்களையும் கொளுத்திவிட்டு மதுரை திரும்பினான்.

thamizhnattu-porkalangal-ch19-2.jpg

மதுரையில் வீரபாண்டியன் அவனுக்காகக் காத்துக்கொண்டிருந்தான். வீரபாண்டியனின் முடிசூட்டு விழாவை விமரிசையாகக் கொண்டாடத் தீர்மானித்த இலங்காபுரன், மழவச் சக்கரவர்த்தி, மழவராயன், தலையூர் நாடாள்வார் போன்ற சிற்றரசர்கள் அனைவரையும் மதுரைக்கு அழைத்தான். கீழைமங்கலத்தையும் மேலை மங்கலத்தையும் மழவராயனுக்கும் தொண்டு, கருந்தங்குடி, திருவேகம்பம் ஆகிய இடங்களை மழவச்சக்கரவர்த்திக்கும் வழங்கி வீரபாண்டியனுக்கு உதவியாக அவர்களை ஆட்சி செய்யப் பணித்துவிட்டு பாண்டிய நாட்டிலேயே சிலகாலம் தங்கியிருக்கத் தீர்மானித்தனர் இலங்கைப் படைத்தலைவர்கள்.

தொடர்ந்து தோல்விகளைச் சந்தித்த குலசேகர பாண்டியன் சோழ நாட்டிற்குச் சென்று அங்கே ஆட்சிசெய்துகொண்டிருந்த இரண்டாம் ராஜாதிராஜனிடம் உதவி கோரினான். அதை ஏற்று தன்னுடைய படைத்தலைவனான பெருமாள்நம்பிப் பல்லவராயன் தலைமையில் ஒரு பெரும்படையை அனுப்பினான் ராஜாதிராஜன்.

இதைக் கேள்விப்பட்ட இலங்காபுரன், மதுரையைக் காக்குமாறு ஜகத் விஜயனிடம் சொல்லிவிட்டு திருப்பத்தூரின் அருகில் உள்ள கீழ்நிலை என்ற இடத்திற்குச் சென்று அங்கே சோழப்படைகளுடன் மோதினான். அங்கே இலங்கைப் படைகள் வெற்றி பெற்றன. பிறகு தொண்டியிலும் பாசிப்பட்டினத்திலும் இரு தரப்பினருக்கும் இடையே ஏற்பட்ட போரிலும் இலங்காபுரனே வெற்றி பெற்று சோழப்படைகளை தோற்கடித்துத் துரத்தினான்.

thamizhnattu-porkalangal-ch19-3.jpg

இலங்காபுரனிடம் தோல்வியடைந்த சோழர்கள் இதனால் பெரும் அச்சம் அடைந்ததாகவும், தங்களுக்கு வெற்றியைத் தேடித்தரவேண்டி பல்லவராயரின் தலைமையில் இருபத்து எட்டு நாட்கள் அகோரபூஜை செய்ததாக ஆரப்பாக்கம் கல்வெட்டு தெரிவிக்கிறது. இந்த அகோரபூஜை துர்க்கையை வேண்டிச் செய்யப்பட்ட பூஜை என்பது ஆய்வாளர்களின் கருத்து.

ஆரப்பாக்கம் கல்வெட்டு

ஆரப்பாக்கம் கல்வெட்டு

பூஜை முடிந்த பிறகு, பாண்டிய நாட்டிற்குச் சென்று இலங்கைப் படைகளை அங்கிருந்து அகற்றும் படியும் இலங்கைத் தண்டநாயகர்களான இலங்காபுரன், ஜகத்விஜயன் ஆகியோரின் தலைகளைக் கோட்டை வாயிலில் தொங்க விடுமாறும் பெருமாள்நம்பிப் பல்லவராயனுக்கு இரண்டாம் ராஜாதிராஜ சோழன் ஆணையிட்டான். அதை ஏற்று பெரும்படையோடு பெருமாள்நம்பிப் பல்லவராயன் பாண்டிய நாட்டில் புகுந்தான்.

இலங்காபுரனும் ஜகத்விஜயனும் சோழப்படைகளோடு கடுமையாகச் சண்டையிட்டனர். இந்தப் போரில் சோழப்படைகள் பெருவெற்றி பெற்றன. இலங்கைத் தண்டநாயகர்கள் இருவரும் போரில் கொல்லப்பட்டனர். அவர்கள் இருவரின் தலைகளையும் மதுரைக் கோவில் வாசலில் நட்டுவைத்தான் பல்லவராயன்.

பல்லவராயன் பேட்டைக் கல்வெட்டு

பல்லவராயன் பேட்டைக் கல்வெட்டு

இப்படியாக பாண்டியர்களின் தாயாதிச்சண்டையின் முதல் அத்தியாயத்தில் வீரபாண்டியன் மறுபடியும் தப்பி ஓட நேரிட்டது. குலசேகர பாண்டியனை மீண்டும் மதுரையில் அரியணையில் அமர்த்திவிட்டு சோழநாடு திரும்பினான் பல்லவராயன்.

ஆனால் விஷயம் அதோடு முடிந்துவிடவில்லை.

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-19/

Edited by புரட்சிகர தமிழ்தேசியன்
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

பாண்டியனுக்கு உதவிய இலங்கையின் தளபதிகளும் படைகளும் லேசுப்பட்டவை இல்லை போல!
நன்றி புரட்சி.

  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #20 – சோழ - பாண்டிய - இலங்கை போர்கள் தொடர்கிறது..

thamizhnattu-porkalangal-ch20.jpg

தன்னுடைய படைத்தலைவர்களான இலங்காபுரத் தண்டநாயகனையும் ஜகத்விஜயத் தண்டநாயகனையும் போரில் கொன்றது மட்டுமின்றி அவர்களது தலைகளை மதுரைக் கோட்டை வாசலில் தொங்கவிட்ட சோழர்கள் மீது இலங்கை மன்னன் பராக்கிரமபாகு பெரும் ஆத்திரம் கொண்டான். சோழர்களை எதிர்க்கப் படை ஒன்றையும் திரட்டினான். வட இலங்கையில் உள்ள ஊரத்துறை, புலச்செரி, மாதோட்டம், வல்லிகாமம், மட்டிவாழ் என்ற ஊர்களில் படைகளும் சோழ நாடு செல்லப் படகுகளும் திரட்டப்பட்டன.

thamizhnattu-porkalangal-ch20-2.jpg

 

வலுவான படை ஒன்றைத் திரட்டிக்கொண்டிருக்கும்போதே தவறு ஒன்றையும் செய்தான் பராக்கிரமபாகு. அவனுடைய சகோதரி மித்தா என்பவளின் மகனான ஶ்ரீவல்லபனுக்கும் அவனுக்கும் தகராறு மூண்டது. அதன் விளைவாக ஶ்ரீவல்லபன் தன் மாமன் மீது கோபித்துக்கொண்டு இலங்கையிலிருந்து கிளம்பி சோழ நாட்டில் வந்து தஞ்சம் புகுந்தான்.

அவனைச் சோழ நாட்டுத் தளபதிகள் அன்புடன் வரவேற்று மன்னன் ராஜாதிராஜனிடம் அழைத்துச் சென்றனர். விருந்தோம்பலில் மகிழ்ந்த ஶ்ரீவல்லபன், சோழர்களை எதிர்த்துத் தன் மாமன் படை திரட்டும் விஷயத்தைச் சொன்னான். எதிரி முன்னேறித் தாக்குமுன்பு தானே அவர்களைத் தாக்கி அழிப்பதே சிறந்த போர் வியூகம் என்பதை உணர்ந்திருந்த ராஜாதிராஜன், தன்னுடைய படைத்தலைவர்களில் ஒருவனான வேதவனமுடையான் அம்மையப்பனான அண்ணன் பல்லவராயனை அழைத்து ஒரு படையுடன் அவனை இலங்கைக்கு அனுப்பி வைத்தான். அந்தப் படையோடு ஶ்ரீவல்லபனும் சென்றான்.

எந்தெந்த இடங்களில் எல்லாம் சோழர்களை எதிர்க்கப் படை திரட்டப்பட்டதோ அந்த இடங்களை எல்லாம் சோழர்களின் படைகள் தாக்கியழித்தன. ஊரத்துறையும் வல்லிகாமமும் மட்டிவாழும் சோழர் படைகளால் சூறையாடப்பட்டன. புலச்சேரி அழிக்கப்பட்டது. அதன்பின் மாதோட்டத்தையும் கைப்பற்றிக்கொண்டு அங்கிருந்து யானைகளையும் பெரும் செல்வத்தையும் கைப்பற்றியது சோழர் படை.

சில சிங்களப் படைத்தலைவர்கள் போரில் கொல்லப்பட்டனர். பலர் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டனர். ‘ஈழமண்டலத்தில் கீழ் மேல் இருபது காதத்திற்கு மேற்படவும் தென்வடல் முப்பது காதத்திற்கு மேற்படவும் அழித்து’ பராக்கிரம பாகு திரட்டியிருந்த படை முழுவதையும் நிர்மூலம் செய்தபிறகு, அண்ணன் பல்லவராயன் வெற்றியோடு சோழ நாடு திரும்பினான். தான் திரட்டிவந்த செல்வங்கள் அனைத்தையும் அரசன் ராஜாதிராஜனிடம் கொடுத்தான். இந்தப் படையெடுப்பில் இலங்கையின் பகுதிகள் எதுவும் சோழ நாட்டின் கீழ் கொண்டுவரப்படவில்லை என்பதும், தங்களைத் தாக்க முனைந்த படைகளை அழிப்பது மட்டுமே இந்தச் சோழர் படையெடுப்பின் நோக்கம் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்க விஷயங்களாகும்.

தான் திரட்டிய படைகள் அழிக்கப்பட்டதோடு பெரும் பொருட்சேதத்தையும் சந்தித்த நிலையில் சிறிதுகாலம் சும்மா இருந்த பராக்கிரமபாகுவிற்கு சோழர்களைத் தோற்கடிக்கவேண்டும் என்ற முனைப்பு சிறிதும் குறையவில்லை. அதன் அடுத்த கட்ட முயற்சியாக பாண்டிய மன்னன் குலசேகரனுக்குப் பரிசுகள் கொடுத்து அவனைத் தன் நண்பனாக்கிக் கொள்ளத் திட்டமிட்டான். அதற்கான ஒரு குழுவையும் மதுரைக்கு அனுப்பி வைத்தான்.

குலசேகரபாண்டியனுக்கும் சோழர்களின் பிடியில் இருந்து விடுபடவேண்டும் என்ற ஆசை தோன்றியிருந்தது. ஆகவே எந்தப் பராக்கிரமபாகுவின் படைகளைத் தோற்கடிக்க சோழர்களிடம் உதவி கேட்டானோ, அவனுக்கே நட்புக்கரம் நீட்டி சோழர்களுக்கு விரோதமாகத் திரும்பினான் குலசேகரன். இது ஒரு பெரும் பிரச்சனையாக உருவெடுக்கும் என்றும் பாண்டியநாட்டிற்கு நல்லதல்ல என்றும் அவனுடைய அதிகாரிகளான ராஜராஜக் கற்குடிமாராயன், ராஜகம்பீர அஞ்சுகோட்டை நாடாழ்வான் ஆகியோர் அவனுக்கு ஆலோசனை சொன்னார்கள்.

அவர்களின் யோசனையைக் கேட்ட மறுத்தது மட்டுமல்லாமல், அவர்களையும் சோழநாட்டு எல்லைக்குச் செல்லும்படி நாடு கடத்தினான் குலசேகரன். அதுமட்டுமல்லாமல், மதுரைக் கோட்டை வாசலில் இருந்த இலங்கைத் தண்டநாயகர்களின் தலைகளையும் அங்கிருந்து எடுத்துவிடும்படி சொன்னான். இந்தச் செய்திகள் சோழ அரசன் ராஜாதிராஜனுக்கு எட்டின.

பாண்டிய நாட்டின் மீது படையெடுத்துச் சென்று குலசேகரனின் நன்றி கெட்ட செயலுக்குத் தகுந்த பாடம் கற்பிக்கும்படி அண்ணன் பல்லவராயனுக்கு ஆணையிட்டான் ராஜாதிராஜன். மதுரையை முற்றுகையிட்ட சோழப்படைகள், குறைவான நேரத்தில் குலசேகர பாண்டியனைத் தோற்கடித்து அவனை தெற்கு நோக்கித் துரத்தின.

மலைநாட்டில் மறைந்துகொண்டிருந்த பராக்கிரமபாண்டியனின் மகன் வீரபாண்டியன் மீண்டும் மதுரைக்கு அழைத்து வரப்பட்டான். அவனுக்கு மதுரை அரியணையை அளித்து முடிசூட்டிவிட்டு சோழநாடு திரும்பினான் அண்ணன் பல்லவராயன். இந்தப் போர் நிகழ்ச்சிகள் எல்லாம் பொயு 1167லிருந்து 1175 வரை நடந்திருக்கவேண்டும் என்பது ஆய்வாளர்கள் கருத்து.

அதன்பின் சிறிதுகாலம் தமிழகத்தில் அமைதி நிலவியது. பொயு 1178இல், இரண்டாம் ராஜராஜனின் மகனான மூன்றாம் குலோத்துங்கன் தகுந்த வயதை எட்டியதும் அவனுக்குப் பட்டம் கட்டி சோழ அரசனாக முடிசூட்டிவிட்டு வேங்கி நாட்டிற்குச் சென்றுவிட்டான் இரண்டாம் ராஜாதிராஜன். சோழ நாட்டில் ஆட்சி மாற்றம் ஏற்பட்ட செய்தியைக் கேள்விப்பட்ட இலங்கை அரசன் பராக்கிரமபாகு, அவர்களைத் தோற்கடிக்க மீண்டும் ஒரு முயற்சியை மேற்கொண்டான். அப்போது மதுரையை ஆண்டுகொண்டிருந்த வீரபாண்டியனுக்குத் தூது அனுப்பி அவனுடைய நட்பைக் கோரினான்.

அடிக்கடி மதுரைக்கு அழைத்துவரப்பட்டு ஆட்சிப்பொறுப்பில் சில நாளும் அதன்பின் காட்டிற்குத் தப்பியோடி அங்கே சில நாட்களுமாகப் பொழுதைக் கழித்த வீரபாண்டியனுக்கும் தன்னாட்சி செய்வதில் ஆர்வம் பிறந்தது. இலங்கை அரசனின் நட்பை ஏற்றுக்கொண்ட அவன், சோழர்களுக்கு எதிராகப் போர்க்கொடி உயர்த்தினான். இம்முறை குலோத்துங்கன் தானே நேரடியாகக் களத்தில் இறங்கினான். மதுரை நோக்கி தன்னுடைய படைகளோடு சென்ற அவன், வீரபாண்டியனைத் தோற்கடித்து அவனுடைய ஏழகப்படைகளையும் அவனுக்கு உதவியாக வந்திருந்த இலங்கைப் படைகளையும் அழித்தான்.

வீரபாண்டியன் மீண்டும் ஒரு முறை சேரநாட்டை நோக்கித் தப்பி ஓடினான். அப்போது குலசேகர பாண்டியன் இறந்துவிட்டபடியால் அவனுடைய மகனான விக்கிரமபாண்டியனுக்கு பாண்டிய அரசை அளித்துவிட்டுச் சோழ நாடு திரும்பினான் குலோத்துங்கன்.

சேரநாட்டிற்குச் சென்ற வீரபாண்டியன், சேர அரசனிடம் உதவி கேட்டு அங்கிருந்து ஒரு படையைத் திரட்டிக்கொண்டு வந்து பொயு 1180ல் மதுரை அரசைக் கைப்பற்ற முனைந்தான். இதனால் இரண்டாவது முறை குலோத்துங்கன் பாண்டிய நாடு நோக்கிப் படையெடுக்க வேண்டியதாயிற்று.

மதுரைக்குத் தென்கிழக்கே நெட்டூர் என்ற இடத்தில் இந்த இரு படைகளும் மோதின. மிகக் கடுமையாக நடந்த இந்தப் போரில் வீரபாண்டியனுடைய படைகளும் சேரப்படைகளும் அடியோடு அழிக்கப்பட்டன. வீரபாண்டியனுடைய மனைவியையும் அவனுடைய அரண்மனைப் பெண்டிரையும் ‘வேளம் ஏற்றினான்’. வேளம் ஏற்றுவது என்பது எதிரி நாட்டுப் பெண்களைக் கொண்டுவந்து தன்னுடைய அரண்மனை அந்தப்புரத்தில் பணிப்பெண்களாக வைப்பதாகும்.

thamizhnattu-porkalangal-ch20-2.jpg

நாடு திரும்பிய குலோத்துங்கனை, வீரபாண்டியனும் சேர அரசனும் சந்தித்து சமாதானத்தையும் மன்னிப்பையும் வேண்டினர். அதை ஏற்றுக்கொண்ட குலோத்துங்க சோழன் வீரபாண்டியனை பாண்டிய நாட்டின் ஒரு பகுதியை ஆளுமாறு சொன்னான். சேரனுக்குச் செல்வங்களை அளித்து அவனுடைய நாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தான்.

மதுரையில் சில ஆண்டுகள் அமைதியாக ஆட்சி செய்துவிட்டு விக்கிரமபாண்டியன் இறைவனடி சேர்ந்தான். அவனுக்கு இரண்டு வீர மகன்கள் இருந்தனர். மூத்த மகனான ஜடாவர்மன் குலசேகர பாண்டியன் பொயு 1190ல் அரியணை ஏறினான். அவனுக்கு அவன் தம்பி சுந்தரபாண்டியன் உறுதுணையாக இருந்தான்.

தம்பியுடையான் படைக்கஞ்சான் என்ற முதுமொழியின் படி, சோழநாட்டிலிருந்து விடுபட இருவரும் தீர்மானித்தனர். அதன் காரணமாக சோழர்களுக்குக் கப்பம் கட்டுவதை நிறுத்தினான் குலசேகர பாண்டியன். இதன் காரணமாக வெகுண்ட குலோத்துங்கன் மூன்றாம் முறையாகப் பாண்டிய நாட்டின் மீது படையெடுத்துச் சென்றான். பாண்டியர்களும் படை ஒன்றைத் திரட்டியிருந்தனர். இரு படைகளும் மட்டியூர், கழிக்கோட்டை ஆகிய இடங்களில் போரிட்டன. மீண்டும் ஒரு கடுமையான போரைப் பாண்டிய நாடு சந்தித்தது.

thamizhnattu-porkalangal-ch20-3.jpg

இரண்டு இடங்களிலும் சோழப்படைகள் பாண்டியர்களைத் தோற்கடித்தன. மதுரையில் வெற்றியோடு நுழைந்த குலோத்துங்கன் அங்கேயுள்ள பல மண்டபங்களை இடித்தான். பாண்டியர்களின் அரண்மனைகள் பல தரைமட்டமாக்கப்பட்டன. அதன்பின் மதுரைக் கொலுமண்டபத்தில் வீராபிஷேகமும் விஜயாபிஷேகமும் செய்துகொண்ட குலோத்துங்கன் சோழ பாண்டியன் என்ற பெயரோடு முடிசூட்டிக்கொண்டு திரிபுவன வீரன் என்ற பெயரையும் சூடிக்கொண்டான்.

மதுரையில் சில காலம் தங்கியிருந்து சொக்கநாதப் பெருமானுக்கு திருவிழாக்கள் நடத்தி கோவிலுக்குப் பொன்வேய்ந்த திருப்பணியையும் செய்தான் குலோத்துங்கன். அதன்பின் குலசேகரபாண்டியனை அழைத்து மீண்டும் அவனுக்கு அரசைக் கொடுத்து விட்டு சோழநாடு திரும்பினான்.

ஆனால் சோழப்படைகள் மதுரையில் செய்த அழிவுகளும் வேளம் ஏற்றுவது போன்று பாண்டியர்களுக்கு அவர்கள் செய்த அவமானங்களும் பாண்டியர் மனத்தில் ஆறாத வடுவாகப் பதிந்துபோயிற்று. அதன் எதிர்விளைவு எப்படியிருந்தது ?

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

http://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-20/

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

நன்றி புரட்சி.
ஆறாத ரணங்களால் மாறாத வன்மம் பாண்டியர்களுக்கு ஏற்பட்டுவிட்டது....

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #21 - பாண்டிய சோழர் போர்கள் - உறையூர்

thamizhnattu-porkalangal-ch21.jpg

 

மூன்றாம் குலோத்துங்கன் மூன்று முறை படையெடுத்து பாண்டிய நாட்டில் பெரும் அழிவுகளைச் செய்த அவமானத்தைத் தாங்க முடியாமலும் சுமார் இருநூறு ஆண்டுகள் சோழ நாட்டின் கீழ் அடிமைப்பட்டுக்கிடந்ததைக் தாங்க முடியாமலும் குமுறிக்கொண்டிருந்த பாண்டியர்கள் அதற்குப் பழிதீர்க்க தகுந்த சமயத்தை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தனர்.

ஜடாவர்மன் குலசேகர பாண்டியனுக்குப் பிறகு பொயு 1216இல் மதுரையின் ஆட்சிப்பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்ட அவனுடைய தம்பியான முதலாம் மாறவர்ம சுந்தரபாண்டியன் சோழ நாட்டின் மீது தாக்குதல் ஒன்றைத் தொடுப்பதற்காகப் படை திரட்டத் தொடங்கினான். குலோத்துங்கன் பொயு 1218இல் இறந்துவிடவே அவனது மகனான மூன்றாம் ராஜராஜன் சோழ நாட்டில் அரசனானான்.

தகுந்த தருணம் அதுவே என்று கருதிய சுந்தர பாண்டியன் பொயு 1219இல் சோழ நாட்டின் மீது தன்னுடைய படையைச் செலுத்தினான். பொதுவாக எதிரி நாட்டு மன்னனின் தலைநகரை நோக்கி படையெடுப்பதே அரசர்களின் வழக்கம். ஆனால் சுந்தரபாண்டியன் அப்படிச் செய்யவில்லை.

சோழ குலத்தின் மீது அவனுக்கு இருந்த ஆத்திரத்தின் காரணமாக உறையூரை நோக்கிச் சென்றான். அங்கிருந்த சோழ மாளிகைகள் அனைத்தையும் அழித்தான். பல மண்டபங்கள் இடிக்கப்பட்டன. காவிரி ஆற்றங்கரையில் உள்ள பதினாறு கால் மண்டபம் ஒன்றை அவன் வீரர்கள் இடிக்க முற்பட்டபோது, அதன் வரலாறு சுந்தரபாண்டியனுக்குச் சொல்லப்பட்டது.

சங்க காலத்தில் கரிகால் பெருவளத்தானை உருத்திரங்கண்ணனார் என்ற புலவர் போற்றிப் பாடிய பட்டினப் பாலை என்ற நூல் அந்த மண்டபத்தில்தான் அரங்கேறியது என்றும் அந்த மண்டபத்தோடு சேர்த்துப் பல பரிசில்களை கரிகாலச் சோழன் அந்தப் புலவருக்கு வழங்கினான் என்றும் சுந்தரபாண்டியன் கேள்விப்பட்டான். உடனே அந்த மண்டபம் இடிக்கப்படுவதை நிறுத்திவிட்டான். என்னதான் எதிரிமேல் ஆத்திரம் இருந்தாலும் தமிழ் என்று வரும்போது மன்னர்கள் அதற்குத் தனி மரியாதை அளித்தனர் என்பது இந்த நிகழ்வினால் தெளிவாகிறது. இந்த நிகழ்ச்சி திருவெள்ளறைக் கோவில் கல்வெட்டில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது.

thamizhnattu-porkalangal-ch21-1.jpg

உறையூருக்கு அடுத்து சுந்தரபாண்டியன் தஞ்சை நோக்கிச் சென்றான். அங்கும் சோழர்களின் அரண்மனைகள் இடிக்கப்பட்டு பல இடங்கள் கொளுத்தப்பட்டன. அவனுடைய மெய்க்கீர்த்தி இந்தச் செயல்களை பின்வருமாறு வர்ணிக்கிறது

‘தஞ்சையும் உறந்தையும் செந்தழல் கொளுத்திக்
காவியும் நீலமும் நின்று கவின் இழப்ப
வாவியுமாறு மணிநீர் நலனழித்துக்
கூடமும் மாமதிலும் கோபுரமும் ஆடரங்கும்
மாடமும் மாளிகையும் மண்டபமும் பல இடித்து
தொழுது வந்தடையா நிருபர்தந் தோகையர்
அழுத கண்ணீர் ஆறு பரப்பிக்
கழுதை கொண்டு உழுது கவடி வித்தி’

எதிரி நாட்டு நிலங்களில் எதற்கும் பயன்படாத வெள்ளை வரகு (கவடி) என்ற தானியத்தை விதைத்து கழுதை கொண்டு உழுவது ஒரு பெருத்த அவமானமாகக் கருதப்பட்டது. அதைச் செய்தான் சுந்தரபாண்டியன்.

p1.jpg

அதற்கடுத்து அவன் சோழர் தலைநகரான கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தை நோக்கிச் சென்றான். ஆனால் அங்கு போர் எதுவும் நடைபெறவில்லை. சுந்தரபாண்டியனின் படைபலத்தைக் கண்ட மூன்றாம் ராஜராஜன் தலைநகரை விட்டு ஓடிவிட்டான்.

‘செம்பியனைச் சினமிரியப் பொருதுசுரம் புக ஓட்டிப்
பைம்பொன் முடிபறித்து பாணருக்குக் கொடுத்தருளி’

என்ற வரிகளால் அந்நாட்டின் பல பகுதிகளை ஆட்சிசெய்யுமாறு வாணர் குலத்தவருக்கு சுந்தரபாண்டியன் கொடுத்துவிட்டான் என்று தெரிகிறது. அதன்பின் சோழர்களின் பழைய தலைநகரனான் பழையாறைக்கு வந்த பாண்டியன், அங்கே இருந்த ஆயிரத்தளி என்ற புகழ்பெற்ற அரண்மனையில் வீராபிஷேகம் செய்துகொண்டான்.

‘ஆடகப் புரிசை ஆயிரத் தளியில்
சோழவளவன் அபிஷேக மண்டபத்து
வீராபிஷேகம் செய்து புகழ் விரித்து’

அதன்பின் தில்லை அம்பலம் சென்று அங்கு நடராசப் பெருமானை வங்கினான் சுந்தரபாண்டியன் என்று குறிக்கிறது அவன் மெய்க்கீர்த்தி

‘ஐயப் படாத அருமறை அந்தணர்வாழ்
தெய்வப் புலியூர்த் திருவெல்லை யுட்புக்குப்
பொன்னம்பலம் பொலிய ஆடுவார் பூவையுடன்
மன்னும் திருமேனி கண்டு மனங்களித்துக்
கோலமலர் மேல் அயனும் குளிர்துழாய்
மாலும் அறியா மலர்ச்சேவடி வடிவணங்கி’

இப்படி வெற்றிமேல் வெற்றி கண்டு ‘பொன்னிசூழ் நாட்டில் புலியாணை போய் அகல கன்னிசூழ் நாட்டின் கயலாணை கைவளர’ (கன்னி நாடு என்பது பாண்டிய நாட்டின் மற்றொரு பெயர்) மீனாட்சியம்மை கன்னியா ஆட்சிசெய்ததாலோ அல்லது கன்னியாகுமரித் தெய்வத்தை கொண்டிருந்ததாலோ அந்தப் பெயர் வந்தது. அப்படிப்பட்ட நாட்டின் மீன் சின்னத்தின் ஆணை ஓங்க சோழ நாட்டினை வென்ற பிறகு பாண்டிய நாட்டிற்குத் திரும்பிய சுந்தரபாண்டியன், பொன்னமராவதி என்ற ஊரில் சிறிது காலம் தங்கியிருந்தான்

‘பூங்கமல வாவிசூழ் பொன்னமராவதியில்
வைத்தனைய சோதி மணிமண்டபத்திலிருந்து’

அப்போது நாட்டினை இழந்த சோழ மன்னன் ராஜராஜன், சுந்தரபாண்டியனைச் சந்தித்து சமாதானம் கோரினான். தன் மகனுக்கு சுந்தரபாண்டியனின் பெயரைத்தான் வைத்திருக்கிறேன் என்று அவன் குறிப்பிட்டு, சந்து செய்துகொள்ள முயன்றான் என்கிறது மெய்க்கீர்த்தி

‘பெற்ற புதல்வனை நின் பேரென்று முன்காட்டி
வெற்றி அரியணைக் கீழ் விழுந்து தொழுது இரப்பத்
தானோடி உன்னிகழ்ந்த தன்மையெலாம் கையகாத்
தானோதகம் பண்ணித் தண்டார் முடியுடனே…
செங்கயல் கொண்டூன்றுந் திருமுகமும் பண்டிழந்த
சோளபதி என்னும் நாமமும் தொன்னகரும்
மீள வழங்கி விடைகொடுத்து விட்டருளி’

ஏற்று மூன்றாம் ராஜராஜனிடம் சோழ நாட்டை ஒப்படைத்து மணிமுடியையும் கொடுத்துவிட்டுத் திரும்பினான் சுந்தரபாண்டியன். அதன் காரணமாக சோணாடு கொண்டருளிய சுந்தரபாண்டியத்தேவர் என்று அவன் புகழப்பட்டான்.

ஆனால் சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இரு அரசர்களுக்கும் இடையே மீண்டும் மோதல் தோன்றியது. ராஜராஜன் பாண்டிய நாட்டிற்குத் திறை செலுத்துவதை நிறுத்திவிட்டதால் கோபமடைந்த சுந்தர பாண்டியன் மீண்டுமொருமுறை சோழ நாட்டின் மீது பொயு 1231இல் படையெடுத்தான். சோழ நாட்டில் பல இடங்கள் முன்பு போலவே வென்று அவர்களின் தலைநகராக அப்போது இருந்த முடிகொண்ட சோழபுரத்தை நோக்கிச் சென்றான். இம்முறையும் மூன்றாம் ராஜராஜன் அங்கிருந்து தொண்டை நாட்டிற்குத் தப்பியோடினான். அங்கே ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்த காடவர்களின் அரசன் கோப்பெருஞ்சிங்கன் என்பவன் பாண்டியனின் நண்பன். அவன் மூன்றாம் ராஜராஜனைப் பிடித்துச் சிறையில் அடைத்துவிட்டான்.

முடிகொண்ட சோழபுரத்தில் வீராபிஷேகமும் விஜயாபிஷேகமும் செய்துகொண்டான் சுந்தரபாண்டியன். ‘சோணாடு கொண்டு முடிகொண்ட சோழபுரத்து வீராபிஷேகமும் விஜயாபிஷேகௌம் பண்ணியருளிய வீர சுந்தரபாண்டியத் தேவர்’ என்று இந்தச் செயலைப் பற்றி அவனது கல்வெட்டுகள் குறிப்பிடுகின்றன.

இந்தக் காலகட்டத்தில் துவாரசமுத்திரத்தைத் (ஹளபீடு) தலைநகராகக் கொண்டு ஆட்சிசெய்த ஹொய்சாள அரசர்கள் தமிழக அரசியலில் தலையிட ஆரம்பித்தனர். ஹொய்சாள அரசனான வீர நரசிம்மன் ஒரு பெரும் படையோடு காஞ்சி சென்று கோப்பெருஞ்சிங்கனைப் போரில் வென்று மூன்றாம் ராஜராஜனை சிறையிலிருந்து மீட்டான்.

மகேந்திரமங்கலம் என்ற இடத்தில் இவனுக்கும் சுந்தரபாண்டியனுக்கும் இடையே நடந்த போரில் இருதரப்பும் சமாதானம் ஏற்பட்டு, தான் கைப்பற்றிய சோழ நாட்டுப் பகுதிகளை மீண்டும் மூன்றாம் ராஜராஜனுக்குத் திரும்ப அளிப்பதாக சுந்தரபாண்டியன் உறுதியளித்தான். அத்தோடு இந்தப் படையெடுப்புகள் ஒரு முடிவுக்கு வந்தன.

(தொடரும்)

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

http://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-21/

டிஸ்கி :
தொடர்புடைய காணொளிகள்

கங்கை கொண்ட சோழபுரம் கோட்டை எங்கே..?

பழையாறு கோட்டை எங்கே..?

செஞ்சி கோட்டை அருகே அன்னமங்கலம் காட்டில் சிறைவைக்கபட்ட மூன்றாம் ராஜராஜ சோழ மன்னன்

Madhuraiyai_Meetta_Sundharapandiyan.jpg

       ---- மதுரையை மீட்ட சுந்தரபாண்டியன் ---

Edited by புரட்சிகர தமிழ்தேசியன்
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

எல்லாக் காலங்களிலும் போர்கள் தான் மனித குலத்தை அழிக்கிறது.

நன்றி புரட்சி.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #22 – சோழ - பாண்டிய- போசாளர்கள் #கண்ணனூர்க்கொப்பம் (சமயபுரம்)

thamizhnattu-porkalangal-ch22.jpg

இரண்டு முறை படையெடுத்து பெரு வெற்றி அடைந்தாலும் முதலாம் மாறவர்மன் சுந்தரபாண்டியனால் சோழநாட்டை முழுமையாக பாண்டியநாட்டின் கீழ் கொண்டுவரமுடியவில்லை. அதற்கான காரணம் துவாரசமுத்திரத்தைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆட்சி செய்தவர்களும் போசாளர்கள் என்று தமிழில் அழைக்கப்பட்டவர்களுமான ஹொய்சாளர்களின் (கன்னடர்கள் ) தலையீடுதான் என்பதைப் பார்த்தோம். அழையா விருந்தாளியாக தமிழக அரசியலில் புகுந்தது மட்டுமின்றி, போரிட்டுக்கொண்டிருந்த இரு அரசுகளுக்கும் இடையில் சமாதானம் செய்து வைத்து நாடுகளின் எல்லைகளையும் வகுத்துக்கொடுத்தான் ஹொய்சாள மன்னன் வீர நரசிம்மன்.

போதாதென்று பாண்டிய நாட்டில் அடுத்ததாக ஆட்சிக்கு வந்த இரண்டாம் மாறவர்மன் சுந்தரபாண்டியன் ஆட்சியில், ஹொய்சாள மன்னன் வீர சோமேஸ்வரன் தலையிட்டான். அவனுடன் மண உறவு வைத்துக்கொண்டு அவனுக்கும் சோழ மன்னன் மூன்றாம் ராஜேந்திரனுக்கும் நடைபெற்ற போர்களிலும் பங்கு கொண்டான் சோமேஸ்வரன். ஒரு சமயம் மூன்றாம் ராஜேந்திரனுக்கும் இன்னொரு சமயம் சுந்தரபாண்டியனுக்கும் அவன் உதவி செய்தான். அதன் காரணமாக இரு மன்னர்களும் அவனை ‘மாமாடி’ என்று அழைத்தனர்.

பாண்டியர்கள் தங்கள் எல்லைகளை விரிவாக்க முயன்றபோது சோழர்களுக்கு உதவி செய்து பாண்டியர்களை அடக்குவது, அதேபோல சோழர்கள் தங்கள் ஆற்றலை உயர்த்தியபோது பாண்டியர்கள் பக்கம் சாய்ந்து சோழர்களை வெற்றி கொள்வது என்று ஹொய்சாள மன்னர்கள் சாதுரியமாகச் செயல்பட்டு தங்களது எல்லைகளை விரிவாக்கினர். ஒரு கட்டத்தில் சோழநாட்டின் பல பகுதிகளை ஆக்கிரமித்து தங்கள் ஆட்சியின் கீழ் கொண்டுவந்துவிட்டனர்.

அதைத் தவிர பாண்டிய நாட்டு உள்விவகாரங்களிலும் ஹொய்சாள மன்னர்களின் தலையீடு இருந்தது. திருமயத்தில் இருந்த ஒரு கல்வெட்டு அங்கே சைவ வைணவப் பூசல் ஏற்பட்டபோது இரு தரப்பாருக்கும் இடையே ஹொய்சாள ஆட்சியாளன் சமாதானம் செய்துவைத்ததைக் குறிப்பிடுகிறது. ‘ஊர் இரண்டு பட்டால் கூத்தாடிக்குக் கொண்டாட்டம்’ என்று சொல்வது போல ஹொய்சாளர்கள் மேற்கொண்ட இது போன்ற செயல்கள் நாட்டில் உள்ள அரசியல் குழப்பத்தை அதிகரித்தன.

இந்தச் சூழ்நிலையில் பொயு 1251ஆம் ஆண்டு பாண்டிய நாட்டு அரசனாகப் பொறுப்பேற்றான் ஜடாவர்மன் சுந்தரபாண்டியன். பெரு வீரனும் ராஜதந்திரியுமான அவன் தமிழகத்தின் நிலைமையை ஊன்றிக் கவனித்தான். பரப்பளவில் குறைந்தாலும் சோழர்களின் அரசு இன்னும் வலிமையாகச் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்தது. தொண்டை மண்டலத்தை ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்த காடவர்களின் அரசனான கோப்பெருஞ்சிங்கனும் ஒரு முக்கியமான சக்தியாக இருந்தான்.

p3.jpg

                                              சமயபுரம் கோயில்

தமிழக அரசியலில் புகுந்த ஹொய்சாளர்கள் தங்களது ஆதிக்கத்தை மெல்ல மெல்ல அதிகரித்து, தற்போது சமயபுரம் என்று அழைக்கப்படும் கண்ணனூர்க் கொப்பம் வரை வந்து அங்கே ஒரு தளத்தை அமைத்துக்கொண்டிருந்தனர். இந்தக் காரணங்களால் பாண்டியர்களின் பேரரசுக் கனவு செயல்பட முடியாத நிலையில் இருப்பதை உணர்ந்துகொண்ட ஜடாவர்மன், ஒரு பெரும் படையைத் திரட்டத்தொடங்கினான்.

இதற்கிடையில் வேணாட்டை ஆட்சி செய்த அரசனான சேரமான் வீரரவி உதயமார்த்தாண்டவர்மன் பாண்டியநாட்டின் தென்பகுதிகளைக் கைப்பற்றிக் கொண்டான். அதனால் அவனோடு போர் செய்ய வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்திற்கு ஆளானான் ஜடாவர்மன் சுந்தரபாண்டியன். ஆரல்வாய் மொழிக் கணவாய் வழியாக வேணாட்டில் புகுந்த பாண்டியப் படைகள், வீரரவியைத் தோற்கடித்தன. அதன்பின் மலைநாடு பாண்டியநாட்டின் கீழ் வந்தது.

நடுவில் வந்த இந்தச் சிக்கலைத் தீர்த்துவிட்டு சோழநாட்டின் மீது தன் பார்வையைத் திருப்பினான் ஜடாவர்மன். மூன்றாம் ராஜேந்திர சோழனுக்கும் பாண்டியப் படைகளுக்கும் நடந்த போரில் சோழ நாட்டுப் படைகள் பாண்டியர்களைச் சமாளிக்க முடியாமல் திணறின. தஞ்சை, பழையாறை போன்ற இடங்கள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக பாண்டியர்களிடம் வீழ்ந்தன.

சிதம்பரம் வரை சென்ற ஜடாவர்மன் சுந்தர பாண்டியன் மூன்றாம் ராஜேந்திரனைத் தோற்கடித்துத் துரத்தினான். இந்நிலையில் சோழர்களுக்கு உதவியாக வழக்கம்போல ஹொய்சாள வீர சோமேஸ்வரன் படையெடுத்து வந்தான். அவனையும் அந்தப் போரில் வென்றான் சுந்தரபாண்டியன். அதன்பின் தமிழக வரலாற்றிலிருந்து சோழநாடு மறைந்தது. சோழநாடு முழுவதையும் பாண்டிய நாட்டின் மீது இணைத்துக்கொண்ட ஜடாவர்மன், ஹொய்சாளர்களை நோக்கித் திரும்பினான்.

சோழநாட்டின் மேற்குப்பகுதியை ஆக்கிரமித்துக்கொண்டு கண்ணனூர்க் கொப்பத்தை அவர்கள் தலைநகராக வைத்துக்கொண்டிருந்ததால், பாண்டியர் படை அங்கே சென்றது. சிங்கணன் என்ற தண்டநாயகனின் தலைமையில் அங்கே ஒரு படை ஹொய்சாளர்களால் நிறுத்திவைக்கப்பட்டிருந்தது.

thamizhnattu-porkalangal-ch22-1.jpg

கண்ணனூர்க் கொப்பத்தில் இரு படைகளுக்கும் கடுமையான போர் நடைபெற்றது. இதைக் கேள்விப்பட்ட வீரசோமேஸ்வரன் தானும் ஒரு படையுடன் வந்து அந்தப் போரில் கலந்து கொண்டான். இரு திறமையான வீரர்களால் நடத்தப்பட்ட ஹொய்சாளப் படையை பாண்டியப் படைகள் தங்களுடைய வீரத்தினால் வென்றன. ஜடாவர்மன் சுந்தரபாண்டியன் வீரப்போர் செய்து ஹொய்சாளர்களின் தண்டநாயகனான சிங்கணனைப் போர்க்களத்தில் கொன்றான். ஜடாவர்மன் சுந்தரபாண்டியனின் மெய்க்கீர்த்தி இந்தப் போரைப் பற்றி பல வரிகளில் வர்ணிக்கிறது.

‘சென்னியைத் திறைகொண்டு திண்டோள் வலியில்
பொன்னிநாட்டு போசலத் தரைசர்களைப்
புரிசையில் அடைத்து பொங்கு வீரப் புரவியும்
செருவிறல் ஆண்மைச் சிங்கணன் முதலாய
தண்டத் தலைவரும் தானையும் அழிபடத்
துண்டித் தளவில் சோரி வெங்கலூழிப்
பெரும்பிணக் குன்ற மிருகங்கள ளிறைத்துப்
பருந்தும் காகமும் பாறும் தசையும்
அருந்தி மகிழ்ந்தாங்கு அமர்க்களம் எடுப்ப’

அந்தப் போர்க்களத்தில் வீரர்களின் உடல்கள் மலை போல வீழ்ந்து கிடந்தனவாம். அந்த உடல்களில் இருந்த தசைகளை பருந்துகளும் காகங்களும் கொத்தித் தின்று மகிழ்ந்தனவாம்.

‘முதுகிடு போசளன் றன்னோடு முனையும்
அதுதவறென்றவன் றன்னைவெற் போற்றி
நட்பது போலும் பகையாய் நின்ற
சேமனைக் கொன்று சினந்தணிந்தருளி
நண்ணுதல் பிறரா வெண்ணுதற் கரிய
கண்ணனூர்க் கொப்பத்தைக் கைக்கொண் டருளி’

இங்கே ‘நட்பது போலும் பகையாய் நின்ற’ என்ற வரிகள், அடிக்கடி நண்பனைப் போல நடித்து தன்னுடைய ஆதிக்கத்தை அதிகரித்து உண்மையில் பகையாய் நின்ற ஹொய்சாளர்களின் செயலைக் குறிப்பிடுகிறது. ஹொய்சாளரின் தலையீடு பொறுக்காமல் தான் கண்ணனூர்க் கொப்பம் தாக்கப்பட்டது என்பதும் தெளிவு. சேமன் என்று இங்கு குறிப்பிடப்படுவது ஹொய்சாள அரசன் சோமேஸ்வரனாக இருக்க வேண்டும் என்கின்றனர் ஆய்வாளர்கள். திருவரங்கத்தில் உள்ள ஜடாவர்மன் சுந்தரபாண்டியனின் சமஸ்கிருதக் கல்வெட்டு அவன் ‘கர்நாடக தேயத்து சோமனை விண்ணுலகிற்கு அனுப்பினான்’ என்று குறிப்பிடுகிறது.

அதை வைத்தும் மெய்க்கீர்த்திகளின் மேற்கூறிய வரிகளை வைத்தும் வீர சோமேஸ்வரனும் இந்தப் போரில் பாண்டியப் படைகளால் கொல்லப்பட்டிருக்கலாம் என்று வரலாற்றாசிரியர்கள் கூறுகின்றனர். வீர சோமேஸ்வரனுக்கு அடுத்து அரசாண்ட ஹொய்சாள அரசன் வீர ராமநாதன் ஜடாவர்மன் சுந்தரபாண்டியனுக்குக் கப்பம் கட்டியதாகத் தெரிகிறது. இந்தப் போரை அடுத்து கண்ணனூர்க் கொப்பத்திலிருந்து ஹொய்சாளர்களைத் துரத்திவிட்டு அதையும் பாண்டிய நாட்டோடு சேர்த்துக்கொண்டான் சுந்தரபாண்டியன்.

p2.jpg

                            கோப்பெருஞ்சிங்கன் அரண்மனை சிதைவுகள் - சேந்தமங்கலம்

அதன்பிறகும் அவன் திக்விஜயம் தொடர்ந்தது. சேந்தமங்கலத்திற்குச் சென்று அங்கிருந்த காடவர் கோன் கோப்பெருஞ்சிங்கனைத் தோற்கடித்ததும், வடக்கே சென்று தெலுங்குச் சோழ அரசன் விஜயகண்ட கோபாலனையும் அதற்கு அப்பால் வாரங்கல் வரை சென்று காகதீய கணபதியையும் வெற்றி கொண்டு நெல்லூரில் வீராபிஷேகம் செய்துகொண்டான் ஜடாவர்மன். அதன்பின் தமிழகம் திரும்பி, இலங்கை மீது படையெடுத்து அந்நாட்டையும் வென்று ‘எம்மண்டலமும் கொண்டருளிய பெருமாள்’ என்ற சிறப்புப் பெயர் பூண்டு சிதம்பரத்தில் தில்லைவாழ் அந்தணர்களால் முடிசூட்டப்பட்டான். சிதம்பரத்திற்கும் திருவரங்கத்திற்கும் பல திருப்பணிகள் செய்து பொன் வேய்ந்தான்.

இப்படிப் பாண்டிய நாட்டை மிக உன்னதமான நிலைக்குக் கொண்டு சென்றவன் ஜடாவர்மன் சுந்தர பாண்டியன்.

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

http://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-22/

Edited by புரட்சிகர தமிழ்தேசியன்
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

பாண்டிய அரசின் எழுச்சியோடு சோழர் அரசு மறைந்து போனது.
நன்றி புரட்சி.

Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #23 – வீரதவளப் பட்டணம் ( ஜெயங்கொண்டான் )

thamizhnattu-porkalangal-ch23.jpg

ஜடாவர்மன் சுந்தரபாண்டியனுக்கு அடுத்து அவனுடைய மகனான மாறவர்மன் குலசேகரன் பொயு 1268ஆம் ஆண்டு பாண்டிய அரசனாகப் பொறுப்பேற்றான். தந்தையைப் போலவே பெருவீரனாகவும் திறமைசாலியாகவும் இருந்த அவன், சுந்தரபாண்டியன் வென்ற இடங்களையெல்லாம் கட்டிக்காத்தும் ஆங்காங்கே கலகங்கள் எழும்போது அவற்றை எல்லாம் அடக்கியும் மதுரை அரசை திறமையுடன் ஆண்டான். தமிழகம் அவனுடைய ஆட்சியில் உச்சத்தைத் தொட்டு செல்வச்செழிப்பு மிக்கதாக இருந்தது.

அவனுடைய அரசவைக்கு வந்த பயணியான மார்க்கோ போலோ, அவனுடைய ஆட்சிச் சிறப்பை வர்ணித்திருக்கிறார். பாண்டியர்கள் அரபு நாட்டிலிருந்து குதிரைகளை அதிக அளவில் இறக்குமதி செய்ததைப் பற்றியும் முத்துக்குளிக்கும் தொழில் சிறப்பாக நடந்ததைப் பற்றியும் அவர் குகுறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

image-2023-10-13-211200128.png

மார்க்கோ போலோ

இஸ்லாமிய வரலாற்றாசிரியரான வஸாப் என்பவர், 1200 கோடி தங்கம் பாண்டியர்களிடம் இருந்தது என்றும் முத்து, பவழம், மாணிக்கம் போன்ற நவரத்தினங்கள் கணக்கிலடங்காத அளவில் இருந்தன என்றும் எழுதியிருக்கிறார். கண்ணுக்கெட்டிய வரை எதிரிகளே இல்லாமல் சுமார் 40 ஆண்டு காலம் செல்வம் மிகுந்த நாடான மதுரையை ஆட்சி செய்தான் குலசேகரன்.

குலசேகரபாண்டியனுக்கு இரண்டு மகன்கள். பட்டமகிஷியின் மூலம் சுந்தரபாண்டியனும் ஆசைநாயகியின் மூலம் வீரபாண்டியனும் அவனுக்குப் பிறந்தனர். மூத்தது மோழை இளையது காளை என்ற பழமொழிக்கேற்ப, வீரபாண்டியன் வீரம் மிகுந்தவனாக இருந்தான். அடுத்த அரசனாகும் தகுதி அவனுக்கே இருக்கிறது என்று கருதிய குலசேகரன், வீரபாண்டியனுக்கு இளவரசுப் பட்டம் சூட்டிவைத்தான். பாண்டியர்களின் மரபின் படி வீரபாண்டியன் கொற்கையிலிருந்து ஆட்சிப்பொறுப்பைக் கவனித்துக்கொண்டிருந்தான்.

முறைப்படி பிறந்த தனக்கு ஆட்சியில்லை என்பதை அறிந்த சுந்தரபாண்டியன் ஆத்திரம் அடைந்தான். ஒரு கட்டத்தில் அது அளவுக்கு மீறிச் செல்லவே தகப்பன் என்றும் பார்க்காமல் குலசேகரனைக் கொன்றுவிட்டான் சுந்தரபாண்டியன்.

அதுமட்டுமல்லாமல் அடுத்த அரசன் தானே என்று அறிவித்து மதுரையில் முடிசூட்டிக்கொண்டான். இதைக் கேட்டு அதிர்ச்சியடைந்த வீரபாண்டியன், ஒரு படையைத் திரட்டிக்கொண்டு அண்ணனோடு போர் செய்ய வந்தான். சுந்தர பாண்டியனும் தனக்கு வேண்டியவர்களைக் கொண்ட ஒரு படையைத் திரட்டினான்.

இருதரப்பும் தலைச்சி குளங்கரை என்ற இடத்தில் மோதிக்கொண்டன. போரின் ஒரு கட்டத்தில் வீரபாண்டியன் படுகாயமடைந்து வீழ்ந்தான். அவன் இறந்துவிட்டான் என்று நினைத்த சுந்தரபாண்டியன் வெற்றி முரசு கொட்டி மதுரை திரும்பினான். ஆனால் படுகாயமடைந்த வீரபாண்டியன், சீக்கிரமே குணமடைந்து மீண்டும் ஒரு முறை படைகளைத் திரட்டி சுந்தரபாண்டியனுடன் மோத வந்தான்.

தகப்பனையே கொன்றுவிட்டு, தம்பியையும் கொல்லத்துணிந்த சுந்தரபாண்டியனின் மீது மக்கள் வெறுப்படைந்தனர். ஆகவே அவனுடைய ஆதரவாளர்கள் பலர் அவனை விட்டு விலகி வீரபாண்டியன் பக்கம் சேர்ந்தனர். தன்னால் வெற்றி பெற முடியாது என்று தெரிந்துகொண்ட சுந்தரபாண்டியன், மதுரையை விட்டு ஓடிவிட்டான். வீரபாண்டியன் மதுரையைக் கைப்பற்றிக் கொண்டு முறைப்படி அரசனாக முடிசூட்டிக்கொண்டான்.

பாண்டிய நாட்டில் இப்படி உள்நாட்டுப் போர் நடப்பது ஹொய்சாள நாட்டு மன்னனான வீர வல்லாளனுக்கு எட்டியது. ஜடாவர்மன் சுந்தரபாண்டியன் காலத்தில், ஹொய்சாளர்கள் கண்ணனூர்க் கொப்பத்திலிருந்து விரட்டப்பட்டு பெருமளவு ஆட்சிப் பகுதியையும் பறிகொடுத்ததை அவன் மறக்கவில்லை.

அதுவே தகுந்த தருணம் என்று கருதி குழம்பிய குட்டையில் மீன்பிடிக்க மதுரை நோக்கி ஒரு படையுடன் வந்தான் வீரவல்லாளன். ஆனால் விதி அவனை விடவில்லை, கில்ஜியின் படைத்தலைவனான மாலிக்கபூர் ஒரு பெரும்படையுடன் ஹொய்சாளர்களின் தலைநகரான துவார சமுத்திரத்தை நோக்கி வரும் தகவல் அவனை எட்டியது. அதைக்கேட்ட வீரவல்லாளன் அவசர அவசரமாக தலைநகர் திரும்பினான். ஆனால் மாலிக்கபூரின் படைகளை ஹொய்சாளர்களால் எதிர்க்கமுடியவில்லை. கடைசியில் பெரும் செல்வத்தைக் கொடுத்து மாலிக்கபூரோடு சமாதானம் செய்துகொண்டான் வீரவல்லாளன்.

டெல்லி சுல்தானியத்தில் அலாவுதீன் கில்ஜியின் அந்தரங்க நண்பனாகவும் அவனுடைய தளபதியாகவும் இருந்தவன் மாலிக்கபூர். அதற்கு முன்பே அவன் தக்காணத்தின் மீது படையெடுத்து பெரும் செல்வத்தைக் கொள்ளையடித்து கில்ஜியிடம் சேர்ப்பித்திருந்தான்.

p2.jpg

அலாவுதீன் கில்ஜி -  மாலிக்கபூர்

ஹொய்சாள அரசிலும் பாண்டிய நாட்டிலும் செல்வம் கொட்டிக்கிடப்பதை அறிந்த அலாவுதீன், ஒரு பெரும் படையுடன் மாலிக்கபூரைத் தென்னகம் நோக்கி அனுப்பினான். அதிகம் எதிர்ப்பில்லாமல், துவார சமுத்திரம் வரை வந்த மாலிக்கபூர் வீர வல்லாளனின் மகனிடம் கொள்ளையடித்த செல்வத்தை ஒப்படைத்து டெல்லிக்கு அனுப்பிவிட்டு அங்கேயே தங்கியிருந்தான்.

அந்த நிலையில் சுந்தரபாண்டியன் துவாரசமுத்திரம் போய் சேர்ந்தான். மாலிக்கபூரின் வீரத்தையும் படைபலத்தையும் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருந்த அவன், வீர வல்லாளன் மூலமாக மாலிக்கபூரிடம் பேச்சுவார்த்தை நடத்தினான். மதுரைக்கு வந்து வீரபாண்டியனைத் தோற்கடித்து ஆட்சியைத் தனக்கு அளித்தால் வேண்டிய செல்வத்தைத் தருவதாக சுந்தர பாண்டியன் கூறினான்.

எந்தச் செல்வங்களைக் கொள்ளையடிப்பதற்காக டெல்லியிலிருந்து வந்திருக்கிறோமோ அதையே தாம்பாளத்தில் வைத்துத் தருவதாக ஒருவன் அழைப்பதைக் கேட்ட மாலிக்கபூர் கரும்பு தின்னக் கூலியா என்ற நினைப்புடன் அந்த நிபந்தனையை ஏற்றான். தன்னுடைய படையுடன் வீரவல்லாளன் வழிகாட்ட தமிழகத்திற்குள் நுழைந்தான் மாலிக்கபூர்.

தோப்பூர் கணவாய் வழியாக வந்த அவனது படை கரூருக்கு அருகே காவிரியாற்றங்கரையில் சற்று ஓய்வெடுத்தது. இந்தச் செய்திகளைக் கேட்ட வீரபாண்டியன், தன்னுடைய படைகளைத் திரட்டிக்கொண்டு வீரதவளப்பட்டணம் என்ற இடத்தில் வந்து தங்கியிருந்தான். இந்த இடம் எது என்பதைப் பற்றி பல்வேறு கருத்து வேறுபாடுகள் காணப்படுகின்றன.

ஆனால் சில ஆராய்ச்சியாளர்கள் சொல்வது போல் ஜெயங்கொண்ட சோழபுரம் (ஜெயங்கொண்டான்) அக்காலத்தில் வீரதவளப் பட்டணம் என்று அழைக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஜடாவர்மன் சுந்தரபாண்டியன் காலத்திலிருந்து விரிவடைந்த பாண்டியப் பேரரசுக்கு தமிழகத்தின் மத்தியில் ஒரு தளம் தேவை என்பதால், இந்த இடம் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. வீரபாண்டியன் அதைத் தன்னுடைய இன்னொரு தலைநகராகவும் உருவாக்கினான். அந்த இடத்தில் வந்து மாலிக்கபூரின் படையை எதிர்நோக்கியிருந்தான்.

p1.jpg

மாலிக்கபூரிடம் தம்பி வீரபாண்டியன் வீரதவளப் பட்டணத்தில் தங்கியிருக்கும் செய்தியைச் சொல்லிவிட்டு சுந்தரபாண்டியன் மதுரை சென்றுவிட்டான். காவிரி ஆற்றுப் படுகை வழியாக நேராக வீரதவளப்பட்டணம் சென்ற மாலிக்கபூரின் படைகளுக்கும் வீரபாண்டியனின் படைகளுக்கும் அங்கே கடுமையான போர் மூண்டது.

பாண்டியப் படைகளிடம் வீரம் அதிகம். ஆனால் மாலிக்கபூரின் படைகள் நவீன ஆயுதங்களை வைத்துக்கொண்டு குரூரமான போர் முறையில் ஈடுபட்டன. ஆகவே நீண்ட நேரம் வீரபாண்டியனின் படைகளால் அவர்களை எதிர்க்கமுடியவில்லை. எனவே வலுவான அரண்கள் உள்ள கண்ணனூர்க் கொப்பம் கோட்டைக்குப் பின்வாங்கின பாண்டியப் படைகள். ஆனால் மாலிக்கபூர் விடாமல் அங்கேயும் அவர்களைத் துரத்திவந்தான்.

கண்ணனூர்க் கொப்பத்தில் பாண்டியர்கள் வீரப்போர் புரிந்து மாலிக்கபூரின் படைகளைத் தடுத்து நிறுத்தினர். ஆனால், பாண்டியர் தரப்பில் போரிட்டுக்கொண்டிருந்த இஸ்லாமியப் படைப்பிரிவு கட்சி மாறி மாலிக்கபூரின் பக்கம் சென்றுவிட்டது. போரின் முக்கியமான கட்டத்தில் நடந்த இந்தத் திருப்பத்தை வீரபாண்டியன் எதிர்பார்க்கவில்லை. மாலிக்கபூரின் படைகளுக்கே வெற்றி கிடைத்தது. வீரபாண்டியன் கொல்லி மலைகளுக்குத் தப்பி ஓடினன். பாண்டியப் படைகளில் இருந்த யானைகளையும் குதிரைகளையும் மாலிக்கபூர் கைப்பற்றிக்கொண்டான்.

அதன்பின் ஶ்ரீரங்கம், சிதம்பரம் போன்ற கோவில்களில் மாலிக்கபூரின் படைகள் பேரழிவு நடத்திக் கொள்ளையடித்ததும் தன்னை தமிழகத்திற்கு அழைத்த சுந்தரபாண்டியனின் மீதே போர் தொடுத்து அவனை மதுரையை விட்டுத் துரத்திவிட்டு அங்குள்ள செல்வங்களையும் கொள்ளையடித்துக்கொண்டு டெல்லி திரும்பியதும் வரலாறு.

சங்ககாலத்திலிருந்து தமிழகத்தில் சீரும் சிறப்புமாக ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்த மூவேந்தர்களின் பேரரசை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தது இந்த வீரதவளப்பட்டணப் போர்.

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

http://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-23/

டிஸ்கி :

// கண்ணனூர்க் கொப்பத்தில் பாண்டியர்கள் வீரப்போர் புரிந்து மாலிக்கபூரின் படைகளைத் தடுத்து நிறுத்தினர். ஆனால், பாண்டியர் தரப்பில் போரிட்டுக்கொண்டிருந்த இஸ்லாமியப் படைப்பிரிவு கட்சி மாறி மாலிக்கபூரின் பக்கம் சென்றுவிட்டது. போரின் முக்கியமான கட்டத்தில் நடந்த இந்தத் திருப்பத்தை வீரபாண்டியன் எதிர்பார்க்கவில்லை //


அந்த காலத்திலேயே குல்லாவை சூப்பரா பிரட்டி இருக்கினம்.. எல்லா இடத்திலும்.. காலத்திலும் வரலாறு  இப்படித்தானா ரெல் மீ கிளியர்லி.. ? 

Edited by புரட்சிகர தமிழ்தேசியன்
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழர்களின் ஆட்சிக்காலம் மாலிக்கபூரின் படையெடுப்பு வெற்றியுடன் முடிவடைகிறது.
நன்றி புரட்சி.

  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

  • கருத்துக்கள உறவுகள்

தமிழ்நாட்டுப் போர்க்களங்கள் #24 – ரெல்லி சுல்தான்கள் - விசயநகர பேரரசு போர்கள் # மதுரை

thamizhnattu-porkalangal-ch24.jpg

மாலிக்கபூரின் படையெடுப்பைத் தொடர்ந்து இரண்டு முறை அடுத்தடுத்து டெல்லி சுல்தான்களின் படையெடுப்பு தமிழகத்தில் நிகழ்ந்தது. இதில் மூன்றாவது முறை நடைபெற்ற படையெடுப்பு பின்னாளில் முகமது -பின்- துக்ளக் என்று அறியப்பட்ட உலூக்கானின் தலைமையில் 1323ம் ஆண்டு நடந்தது. தமிழகத்தை முற்றிலுமாக நிலைகுலையச் செய்த படையெழுச்சி இது. தமிழகத்தில் புகுந்த உலூக்கானின் படை போகும் இடமெல்லாம் அழிவு வேலைகளை நடத்திக்கொண்டே முன் சென்றது. கோவில்கள் அழிக்கப்பட்டன. விக்ரகங்கள் உடைக்கப்பட்டன.

ஶ்ரீரங்கம் பங்குனித் திருவிழாவில் கூடியிருந்த பன்னிரண்டாயிரம் பக்தர்கள் ஆண், பெண், குழந்தைகள் என்று பாராது கொல்லப்பட்டனர். ஶ்ரீரங்கம் கோவில் சூறையாடப்பட்டது. உற்சவ மூர்த்தியான அழகிய மணவாளப் பெருமாள் ஆசார்யார்கள் உதவியுடன் பத்திரமாகக் கொண்டு செல்லப்பட்டார். அதைத் தொடர்ந்து மதுரை மீதும் உலூக்கான் தாக்குதல் நடத்தினான். அப்போது பாண்டிய நாட்டில் அரசு செய்துகொண்டிருந்த முதலாம் சடையவர்மன் பராக்கிரம பாண்டியன் தோற்கடிக்கப்பட்டு சிறையில் இடப்பட்டான். மதுரைக் கோவிலிலும் அழிவு வேலைகள் தொடர்ந்தன. மூலவரின் முன்பு ஒரு கல் சுவர் எழுப்பிவிட்டு நாஞ்சில் நாடு நோக்கி உற்சவ மூர்த்திகளுடன் கோவில் பட்டர்கள் தப்பிச்சென்றனர்.

s2.jpg

                                         ஶ்ரீரங்கம் பங்குனி திருவிழா

டெல்லி சுல்தானகத்தின் ஒரு பகுதியாக மதுரையை மாபார் என்ற பெயரில் இணைத்த உலூக்கான், தன்னுடைய உறவினனான ஹாசன் கானை மதுரையில் பிரதிநிதியாக நியமித்து ஆட்சி செய்யப் பணித்துவிட்டு பராக்கிரம பாண்டியனோடு டெல்லி திரும்பினான். வழியில் பராக்கிரம பாண்டியன் கொல்லப்பட்டான். அத்தோடு மதுரைப் பாண்டியர் வம்சம் முடிவுக்கு வந்தது.

உலூக்கான் டெல்லி திரும்பி முகமது பின் துக்ளக் என்ற பெயரோடு முடிசூடிக்கொண்டதும், மதுரையில் ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்த ஹாசன் கான் தன்னை சுதந்தர அரசனாக அறிவித்துவிட்டு, மதுரை சுல்தானகத்தை ஸ்தாபித்தான். அவனுக்குப் பின் பல்வேறு சுல்தான்கள் மதுரையை ஆட்சி செய்தனர். அவர்களுடைய ஆட்சியில் தமிழகம் எண்ணற்ற துன்பங்களைச் சந்தித்தது. அவர்களை எதிர்த்துப் போரிட முயன்ற ஹொய்சாள அரசன் வீர வல்லாளன் கண்ணனூர்க் கொப்பம் போரில் தோற்கடிக்கப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டான். அக்காலகட்டத்தில் மதுரை வந்து தங்கியிருந்த இபின் பதூதா என்ற பயணி, அங்கு நடந்த கொடுமைகளைப் பற்றி விவரித்து எழுதியிருக்கிறார். இம்மென்றால் சிறை வாசம் ஏனென்றால் வனவாசம் எல்லாம் இல்லை, எதிர்த்துப் பேசினால் தலை உடலில் இருக்காது. அவ்வளவுதான்.

கிட்டத்தட்ட 40 ஆண்டுகாலம் நடைபெற்ற சுல்தானிய ஆட்சியில் “மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாக இடம்பெயர்ந்து தங்கள் ஊரை விட்டுச் சென்றனர். தடியெடுத்தவனெல்லாம் தண்டல்காரன் என்ற நிலையில் அராஜகம் எங்கும் நிலவியது. உணவுப் பஞ்சமும் வேலையில்லாத் திண்டாட்டமும் நாடெங்கும் காணப்பட்டது. விவசாயம் ஒழுங்காக நடைபெறவில்லை. அதனால் உணவு கிடைக்கவில்லை. நுண்ணிய வேலைப்பாடு கொண்ட பல கோவில்களும் மண்டபங்களும் கலைப் பொருட்களும் நாசமடைந்தன” என்று ஒரு கல்வெட்டு குறிப்பிடுகிறது. இந்தக் காரணங்களால் மக்கள் பெரும்பாலும் அச்சத்திலேயே வாழ்ந்தனர். கியாசுதீன் தம்கானி என்ற சுல்தானின் ஆட்சியில் மதுரை நகரில் கொள்ளை நோயான ப்ளேக் பரவியது. இதில் மக்கள் கொத்துக் கொத்தாக மடிந்தனர்.

அக்காலகட்டத்தில் துங்கபத்திரை ஆற்றங்கரையில் பொயு 1336ம் ஆண்டு விஜயநகரப் பேரரசு தோன்றியது. ஹரிஹரர், புக்கர் ஆகிய சகோதரர்கள் சிருங்கேரி சங்கராச்சாரியரான ஶ்ரீவித்யாரண்யரின் ஆசியுடன் இந்த அரசை உருவாக்கினர். ஹரிஹரருக்குப் பிறகு ஆட்சிக் கட்டிலில் ஏறிய அவரது சகோதரரான புக்கர், தன்னுடைய மகனான குமார கம்பண்ணரை அழைத்து தமிழகத்தில் மக்கள் சுல்தானிய ஆட்சியில் படும் அவதிகளை எடுத்துக்கூறி, ஒரு படையோடு தமிழகம் சென்று சுல்தான்களை ஆட்சியில் இருந்து அகற்ற உத்தரவிட்டார்.

குமார கம்பண்ணர் அப்போது முல்பாகல் என்ற இடத்தில் விஜயநகரத்தின் ஆளுநராக ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்தார். தந்தையின் ஆணையை ஏற்று வலுவான தளபதிகள் கொண்ட படையோடு பொயு 1362ம் ஆண்டு அவர் அங்கிருந்து புறப்பட்டார். அப்போது தமிழகத்தின் வடபகுதியில் காஞ்சியைத் தலைநகராகக் கொண்டு சம்புவரையர்கள் ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்தனர். ஒரு பக்கம் சுல்தான்களின் தாக்குதலைச் சமாளித்து ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்த அவர்கள், விஜயநகர அரசுக்கும் அடிபணிய மறுத்தனர். இதன் காரணமாக அவர்களோடு போர் புரிய வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு கம்பண்ணர் ஆளானார்.

v1.jpg

விரிஞ்சிபுரத்தில் விஜயநகரப் படைகளுக்கும் சம்புவரையர்களின் படைகளுக்கும் இடையே கடும் போர் மூண்டது. விஜயநகரப் படையில் யானைகள் பெருமளவு இருந்ததாக ஆய்வாளர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். வலிமையான விஜயநகரப் படையை எதிர்த்து சம்புவரையர்கள் நீண்ட நேரம் போரிட முடியவில்லை. போரில் தோல்வியடைந்த சம்புவரையர்களின் அரசன் ராஜகம்பீரம் என்ற இடத்தில் இருந்த மலைக்கோட்டையில் மறைந்துகொண்டான். அந்த இடத்தை விஜயநகரப் படைகள் முற்றுகையிட்டு தாக்குதல் நடத்தின. அதன்பின் வேறு வழியில்லாமல் சம்புரவரையன் சரணடைந்து விஜயநகர ஆட்சியை ஏற்றுக்கொண்டார். அதன் பின் காஞ்சியை அடைந்த கம்பண்ணர் அங்கே சில நாட்கள் தங்கியிருந்தார்.

கம்பண்ணரின் வாழ்க்கையைப் பற்றியும் அவருடைய இந்தப் படையெடுப்பைப் பற்றியும் அவரது மனைவியான கங்கா தேவி எழுதிய மதுரா விஜயம் என்ற நூல் விவரித்துக் கூறுகிறது. அதன்படி, கம்பண்ணர் காஞ்சியில் தங்கியிருந்த போது அவர் முன் தோன்றிய மதுரைத் தெய்வமான மீனாக்ஷி அம்மன், சுல்தான்களின் ஆட்சியில் மக்கள் படும் அல்லல்களை எடுத்துக் கூறியதாம். அந்தக் கொடுங்கோலான ஆட்சியை அகற்றி மக்களைக் காப்பாற்றும் படி அவருக்கு உத்தரவிட்டு ஒரு வாளையும் அளித்து விட்டு அம்மன் மறைந்ததாக கங்கா தேவி கூறுகிறார்.

அதை சிரமேற்கொண்டு, கம்பண்ணர் காஞ்சியிலிருந்து தன் படையுடன் புறப்பட்டார். வழியில் ஶ்ரீரங்கத்தில் ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்த சுல்தானின் பிரதிநிதியைத் தோற்கடித்து விட்டு அங்கே தன்னுடைய பிரதிநிதிகளை நிறுத்திவிட்டு மதுரை நோக்கிச் சென்றார். பொயு 1371ம் ஆண்டு மதுரையை அடைந்த கம்பண்ணரின் படைகளோடு அங்கே காத்திருந்த சுல்தானின் படைகள் மோதின. இதில் கம்பண்ணரோடு போரிட்ட சுல்தானின் பெயர் பற்றிய பல சர்ச்சைகள் இருந்தாலும், மதுரை வரலாற்றின் படி சிக்கந்தர் ஷா என்பதே மதுரை சுல்தானகத்தின் கடைசி சுல்தானின் பெயர் என்பதால், சிக்கந்தரே கம்பண்ணரோடு போர் செய்தவன் என்று கொள்ளலாம்.

m2.jpg

                                                              மதுரை

மதுரைச் சுல்தான்களின் கொடியில் காக்கைச் சின்னம் இடம் பெற்றிருந்தது. விஜயநகரப் பேரரசின் கொடியில் அதன் சின்னமான வராகம் இருந்தது. இந்தப் போர் பற்றிய நிகழ்ச்சிகளை மதுரா விஜயம் பின்வருமாறு விவரிக்கிறது.

“கம்பண்ணருடைய வில் வீரர்கள் அர்த்த சந்திர வடிவிலான அம்புகளை எய்து சுல்தானிய வீரர்களின் கைகளை வெட்டி வீழ்த்தினர். பரீக்ஷித்தின் மகனான ஜனமேஜயன் செய்த ஸர்ப்ப யாகத்தில் பாம்புகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வந்து விழுந்தது போல அந்தக் கைகள் கீழே ரத்த வெள்ளத்தில் வீழ்ந்தன. வரிசையாக வந்த யானைகளின் தலைகள் வீரகம்பண்ணரின் வீரர்களால் பிளக்கப்பட்டன. கம்பண்ணருடைய படையில் இருந்த யானைகள் சுல்தானின் படைகளில் உள்ள குதிரைப் படைகளின் மீது மோதில் குதிரைகளையும் அதன் மீதிருந்த வீரர்களையும் கீழே தள்ளித் துவைத்தன. சுல்தானிய வீரர்களின் உடல்கள் யானைகளால் பல முறை பந்தாடப்பட்டன. தேர்க்காலில் சிக்கி சுல்தானின் படைவீரர்களின் தலைகள் மேலே பறந்தன. சிங்கங்களைப் போல போர்க்களத்தில் உலவி வந்த வீரர்கள் எதிரிகளை தங்கள் கூரிய நகங்களைக் கொண்டு காயப்படுத்தினர்.

இரு முனைகளைக் கொண்ட ஈட்டி ஒன்றை சுல்தான் வீரன் ஒருவன் எதிரி மீது எறிந்தான். அதனால் காயமுற்ற விசயநகர வீரன் தளராமல், அந்த ஈட்டியைப் பிடுங்கி தன் மேல் எறிந்தவன் மீது திரும்ப எறிந்து அவனைக் காயப்படுத்தினான். கம்பண்ணர் எதிரிப் படை யானைகளின் முகங்களின் மீது அம்புகள் விட்டுக் கொன்றதால் அவை ரத்தத்தைச் சொரிந்தபடி கீழே வீழ்ந்தன. அவற்றின் மீதி இருந்து உதிர்ந்த முத்துக்கள் அந்த ரத்த ஆற்றின் கீழே உள்ள மணல் துகள்கள் போலக் காணப்பட்டன. வீரமிக்க கம்பண்ணன் தன்னுடைய வாளை ஓங்கிக்கொண்டு எதிரி வீரர்களைத் தாக்கிப் போர் செய்தான். அவனுடைய வாள் எதிரிகளின் தலைகள் மீது அடித்தபோது அவர்களின் கண்கள் இடத்தை விட்டுப் பெயர்ந்து மீண்டும் ஒட்டிக்கொண்டன. பரசுராமன், ராமன், பீமன், அர்ச்சுனன் ஆகியோரைப் போல கம்பண்ணர் போர் செய்ததைக் கண்டு அங்குள்ளோர் ஆச்சரியம் அடைந்தனர்.

இந்த வீரப்போரால் தன்னுடைய வீரர்கள் பயந்து ஓடுவதைக் கண்ட சுல்தான், தானே குதிரை மீது ஏறி போர்க்களத்திற்கு வந்தான். அதைக் கண்ட கம்பண்ணர் உற்சாகமடைந்து அவனோடு நேருக்கு நேர் மோதினார். இந்திரனும் விருத்திராசுரனும் சண்டை செய்ததுபோல அவர்கள் இருவரும் சண்டையிட்டனர். தன்னுடைய வில்லை வளைத்து அம்புகளை சுல்தான் எய்தபோது எழுந்த ஓசை திருமகளின் காலில் இருந்து எழுந்த சிலம்போசையை நினைவுபடுத்தியது. தனக்குச் சமமான ஒரு எதிரியைக் கண்ட கம்பண்ணர் மகிழ்ச்சியோடு அவனோடு போரிட்டார். இருவரும் சளைக்காமல் ஒருவரையொருவர் தாக்கிக்கொண்டனர். காக்கையைச் சின்னமாகக் கொண்டிருந்த சுல்தான் கலி புருஷனைப் போலக் காணப்பட்டான்.  தனது அம்புகளால் கம்பண்ணனை வீழ்த்தி  வெற்றி பெறுவோம் என்று எண்ணிக்கொண்டிருந்த அவன் ஆணவத்தை அடியோடு அழித்தார். தன்னுடைய அம்புகளால் சுல்தானின் வில்லின் நாணை அறுத்தார் கம்பண்ணர். அதனால் ஆத்திரமடைந்த சுல்தான், தன்னுடைய வாளை ஏந்திக்கொண்டு கம்பண்ணரைத் தாக்கினான்.

அதைக் கண்ட கம்பண்ணர் தன்னுடைய வீர வாளை ஏந்தி சுல்தானோடு வாட்போர் செய்தார். ஒளிமிகுந்த அந்த வாள் சுல்தானின் தலையைக் கொய்தது. தலைவணங்குதல் என்பதை அறியாத சுல்தானின் தலை மண்ணில் உருண்டோடியது. காட்டுத்தீயிலிருந்து விடுபட்ட வனத்தைப் போலவும் கிரஹணம் நடந்தபிறகு காணப்படும் நிர்மலமான வானவெளியைப் போலவும் காளிங்கன் விரட்டியடிக்கப்பட்ட பிறகு தெளிந்த நீர் ஓடிய யமுனையைப் போலவும் மதுரை சுல்தானின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு காட்சியளித்தது”

இப்படிக் கடுமையாக நடந்த போரில் வெற்றி பெற்ற கம்பண்ணர், அதன்பின் தமிழகத்தின் நிர்வாகத்தைச் சீரமைத்தார். அழிந்த பல கோவில்களைப் புனருத்தாரணம் செய்து பல திருவிழாக்களை மீண்டும் தொடங்கினார். தமிழகத்தை விட்டுச் சென்ற ஆன்மிகப் பெரியோர்கள் பலர் தமிழகம் திரும்பினார். அழகிய மணவாளப் பெருமாள் ஶ்ரீரங்கத்திற்கு மீண்டும் கொண்டுவரப்பட்டு பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டார். மதுரைக் கோவில் கல்திரை இடிக்கப்பட்டு கம்பண்ணர் கருவரைக்குச் சென்று தரிசனம் செய்தபோது அங்கே சுந்தரேஸ்வரர் முன் தீபம் அப்படியே எரிந்துகொண்டிருந்தது என்று சொல்லப்படுகிறது.

தமிழகத்தை பெரும் சீரழிவிலிருந்து மீட்ட பெருமை கம்பண்ணரையே சேரும்.

(தொடரும்)

krishnan-100x100.jpg

எஸ். கிருஷ்ணன்

மொழிபெயர்ப்பாளர், எழுத்தாளர், வரலாற்று ஆர்வலர். தமிழர் நாகரிகம், மரபு, கல்வெட்டு ஆராய்ச்சி போன்ற துறைகளில் தொடர்ந்து எழுதி வருபவர். 'அர்த்தசாஸ்திரம்', 'கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி', 'பழந்தமிழ் வணிகர்கள்' போன்ற நூல்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார். சமீபத்திய நூல், 'சேரர் சோழர் பாண்டியர்: மூவேந்தர் வரலாறு'. தொடர்புக்கு : kirishts@gmail.com

http://kizhakkutoday.in/thamizhnattu-porkalangal-24/

டிஸ்கி :
ஆக அன்றைய விசயநகர படையெடுப்பு இன்றைய திராவிடத்திற்கு வித்திட்டது எனலாம். 😄

Edited by புரட்சிகர தமிழ்தேசியன்
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites




×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.