‘பொதுச்சபை’ நகர்வை ‘சிவில் சமூக அமையம்’ தரும் படிப்பினைகளின் கண்கொண்டு நோக்குதல்

[ரஞ்சித்]

‘பொதுச்சபை’ நகர்வை ‘சிவில் சமூக அமையம்’ தரும் படிப்பினைகளின் கண்கொண்டு நோக்குதல்

[TamilNet, Friday, 30 August 2024, 09:08 GMT]
இந்தியத் தேசிய பாதுகாப்பு ஆலோசகர்களாயிருந்த எம். கே. நாராயணன் (2005-2010), சீவ்சங்கர் மேனன் (2010-2014) இருவரின் கட்டளையேற்றுத் தடம்புரண்டிருந்த தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் மூத்த தலைவரான காலஞ்சென்ற இரா. சம்பந்தனின் மூலோபாய அச்சுத் தவறிய அரசியலின் விளைவாக 2010 ஆம் ஆண்டில் தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி தோன்றியது. மறுபுறம், தேர்தல் அரசியலுக்கு அப்பாற்பட்ட சமூக முன்னெடுப்புகளாக ‘தமிழ் சிவில் சமூக அமையம்’, ‘தமிழ் மக்கள் பேரவை’ என்பவை 2013-2014 காலகட்டத்தில் தோன்றின. நாளடைவில், கட்சி அரசியல் உள்ளிட்ட பல காரணிகளால் அந்தச் சமூக முன்னெடுப்புகள் தேக்கமுற்றன. 2024 ஆம் ஆண்டு ஜனாதிபதித் தேர்தலில் ‘பொது வேட்பாளர்’ என்ற கருத்தை முன்வைத்து ‘தமிழ் மக்கள் பொதுச் சபை’ தொடக்கப்பட்டுள்ளது. ‘எல்லாவற்றுக்கும் இந்தியாவை எதிர்பார்க்கவேண்டும்’ என்று சிந்திக்கும் இயக்குநர்கள் பின்னணியில் ‘ரிமோட் கொன்ரோல்’களாக மறைந்திருந்து முன்னெடுக்கும் பரிசோதனை என்ற விமர்சனத்தோடு இது ஆரம்பமாகியுள்ளது.

இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் கட்சியின் ஆட்சிக்காலத்திலிருந்த ‘பாலக்காட்டு’ பாதுகாப்பு ஆலோசகர்களின் காலம் போய், பாரதிய சனதா கட்சியின் ஆட்சி நிலவுகின்ற தற்கால இந்தியாவின் உள்விவகார அமைச்சர் அமித் சாவையும் இந்தியப் பாதுகாப்பு ஆலோசகர் அஜித் டோவலையும் வெளிவிவகார அமைச்சர் எஸ். ஜய்சங்கரையும் நோக்கிய முனைப்புகளில் நாட்டம் செலுத்துவோருக்கு முதலில் ஒரு செய்தி அழுத்தமாகச் சொல்லப்படவேண்டும்.

‘சாவையும் டோவலையும் ஜய்சங்கரையும் நோக்கிய எலியோட்டப் போட்டியில் காட்டும் நாட்டத்தை விடவும் ஈழத்தமிழர் விடுதலை அரசியலின் பாற்பட்ட கொள்கை நிலைப்பாட்டில் நாட்டம் காட்டப்படுவது முக்கியம்,’ என்பதே அந்தச் செய்தி.

எலியோட்டத்தில் ஈடுபடும் சிலர் ஜய்சங்கரை ‘வெட்டியோட’ டோவல் அல்லது சா பயன்படுவார் என்றுவேறு கதையளக்கிறார்கள். அதுவும், புலியோட்டத்தில் வந்தவர்கள் செய்யும் எலியோட்ட விந்தைகள் மிக வேடிக்கையானவை!

மறைந்த தமிழக முதல்வர் செல்வி ஜெயலலிதா தமிழக சட்டசபையில் ஏகமனதாக முன்வைத்த தீர்மானத்தில் இருந்து ஈழத்தமிழர் தொடர்பான இந்திய வெளியுறவுக்கொள்கை தமிழ்நாட்டின் ஊடாக அணுகப்படவேண்டும்.

இதற்குத் தி.மு.க தலைமையிலான தமிழ்நாட்டு அரசு கைகொடுக்காது என்றால், அதற்கு அப்பாற்பட்ட, அதுவும் கட்சி அரசியலுக்கு அப்பாற்பட்ட, குடிசார் சமூகத் தளம் ஒன்றின் ஊடாக அல்லது அதையும் விடக் காத்திரமான அடிமட்டத் தளம் ஒன்றின் ஊடாக ஈழத்தமிழர் மீதான இன அழிப்பு நீதி, சுயநிர்ணய உரிமை தொடர்பான தமிழ்நாட்டு அணுகுமுறை கட்டமைக்கப்படவேண்டும்.

பேராளர்களதும் பிரமுகர்களதும் அரசியலை விட அறிவின் பாற்பட்டு எழுச்சி கொள்ளும் அடிமட்ட மக்கள் தளம் ஈழத் தமிழர் விடுதலை அரசியலுக்கு முக்கியமானது.

இந்தியா குறித்து மட்டுமல்ல, அமெரிக்காவையோ, தற்போது அதன் முழு அடிவருடிகளாகக் கட்டுண்டுபோயிருக்கும் ஜேர்மனி, பிரான்ஸ் உள்ளிட்ட ஐரோப்பிய நாடுகளையோ, அல்லது மாற்றுத் துருவமாகியுள்ள சீனாவையோ, ரசியாவையோ, ஏன் வேறெந்தத் தென்னுலக நாடுகளில் எவற்றையேனுமோ நோக்கி ‘எலியோட்ட அரசியல்’ செய்வதில் காட்டும் நாட்டத்தை விட, ஈழத்தமிழர் தேசத்தின் கொள்கை சார் விடுதலை அரசியலில் நாட்டம் செலுத்துவது முக்கியமானது.

‘இந்தியாவால் மட்டுந்தான் இனிமேல் அரசியற் தீர்வைக் கொண்டுவர இயலும்’ என்று சிந்திக்கும் ‘மறைமுக இயக்குநர்கள்’ மட்டுமல்ல, ஏற்கனவே ஈழத் தமிழர்களின் நியாயபூர்வமான கோரிக்கைகளை மேற்கின் திரிபுவாதிகள் சிலருடன் சேர்ந்து முடக்கும் நோக்கோடு இயங்கியதில் செயற்தடம் (track record) பதித்த விற்பன்னர்கள் சிலரும் நேரடி இயக்குநர்களாகவும் மறைமுகங்களாகவும் தற்போது உருவாகியுள்ள ‘தமிழ் மக்கள் பொதுச் சபை’ என்ற நகர்வுக்குள் பொதிந்துள்ளமை ‘பாம்பின் கால்’ அறிந்தவர்களுக்கு மட்டும் தெரிந்த உண்மை.

அதேவேளை, நல்ல நோக்குடையோரும் இப் பொதுச்சபைக்குள் அடங்கியுள்ளனர்.

முன்னாள் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்புப் பாராளுமன்ற உறுப்பினர் பா. அரியநேத்திரன் பலராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படக்கூடியவர்.

ம. ஆ. சுமந்திரனும் இராசமாணிக்கம் சாணக்கியனும் பயணிக்கும் திரிபுவாதப் பயணத்துக்கு ஒத்துப்போகாதவர். இதனால், மக்கள் மத்தியில் அவருக்கான ஓர் அலை எழுவதற்கான வாய்ப்பு உள்ளது.

எனினும், பொதுவேட்பாளர் மீதான அன்புணர்வுக்கு அப்பால், பொதுச்சபையின் கொள்கை நிலைப்பாடு தொடர்பான கேள்விகள் மிக முக்கியமானவை.

இந்தக் கேள்விகள் முன்வைக்கப்பட்டு வேண்டிய தடவழித் திருத்தம் மேற்கொள்ளப்படாவிடின், விடுதலை அரசியல் அறிவு இல்லாது, விடுதலை உணர்வை மட்டும் கொண்டு இயங்குவோரை ‘உசார் மடையர்கள்’ என்று வகைப்படுத்திவிட்டு சுமந்திரனோடு இரகசியமாகக் ‘கூழ்குடித்துக் கொண்டாடும்’ பேச்சாளப் பேராளர்கள் பொதிந்திருக்கும் பொதுச்சபை உள்ளிருந்து பொறிவைக்கும் கெடுவினைக்குத் தளமாகும் நிலை ஏற்படும்.

பொதுச் சபையின் கொள்கை நிலைப்பாடுகள் எவையென்பது இதுவரை முன்வைக்கப்படவில்லை.

பொதுச்சபையின் கொள்கை நிலைப்பாடு என்பது நாணயத்தின் ஒரு பக்கம் போன்றது. பொதுவேட்பாளரின் நிலைப்பாடு அதனோடு ஒத்துப்போகவேண்டிய இன்னொரு பக்கம்.

பொதுவேட்பாளரின் கொள்கைப் பிரகடனம் வெளிவருவதிலும் காலதாமதம் ஏற்பட்டுள்ளது. இதுவரை பொதுவேட்பாளரின் தேவை பற்றிய கருத்துநிலை மட்டுமே முன்வைக்கப்பட்டுள்ளது.

பொதுவேட்பாளருக்கான தேர்தற் பிரகடனம் இறுதி நேரம் வரை இழுபறிப் பட்டு எழுதப்படுவது என்பது கொள்கையைத் தெளிவுபடுத்தாத பொதுச்சபைக்குப் பின்னாலிருக்கும் அவலநிலைக்கு ஓர் அறிகுறி.

இது ஓர் இந்திய சார்பு ‘முஸ்தீபு’; இதன் கொள்கையும் அணுகுமுறையும் கடல் கடந்த ‘ரிமோட் கொன்ரோல்’ ஒன்றினால் இயக்கப்படுகிறது; குந்தகமான மேற்கு மற்றும் சீனத் தொடர்புடைய வெளித்தரப்புகளுக்கு விசுவாசமான சிலர் இதற்குள் பொதிந்துள்ளனர்; பீடையான பதின்மூன்றாம் திருத்தத்தைப் பற்றியே பேசியும் எழுதியும் உழலுவோர் இதற்குள் கை பிசைந்துள்ளனர்; வெளிநாட்டுத் தன்னார்வ நிறுவன உதவியில் இயங்குவோர் இதற்கு இயக்குநர்களாக உள்ளனர் என்பது போன்ற பல தனிமனிதர்கள் சார்ந்த பார்வைகளைக் காணமுடிகிறது.

இவை தொடர்பாகக் கண்காணிக்கப்பட்ட உறுதிப்படுத்தலுக்கும் அப்பாற் சென்று, வெறும் குற்றச்சாட்டுகளாக மட்டும் அவற்றை மட்டுப்படுத்திப் ‘பாசாங்கு’ செய்தவண்ணம் இந்த முன்னெடுப்பை ஆராய்வது பொருத்தமானது.

இவ்வாறான ஆராய்வு, விடுதலை உணர்வு கொண்டோரை ‘உசார் மடையர்கள்’ ஆகக் கையாளப்படாமல் விடுதலை அரசியல் நோக்கி நகர்த்த உதவும்.

ஆக, பொதுச்சபைக்குப் பின்னாலுள்ள தொலை இயக்கிகளும் சிக்கலான இயக்குநர்களும் மறைமுகங்களும் யாவர், இவர்களின் கடந்தகாலச் செயற்தடங்கள் தான் என்ன என்பவற்றைப் பட்டியலிட்டு, ‘முயல் பிடிக்கும் நாயை முகத்தில் தெரியும்’ என்ற அடிப்படையில் தனிநபர்கள் சார்ந்த செயற்தடங்களின் அடிப்படையில் பொதுச்சபையை மதிப்பீடு செய்வதைக் காட்டிலும், இந்தப் பரிசோதனையை ஆக்கபூர்வமான திசைக்குத் திருப்பலாமா என்ற கேள்வியை முன்வைத்துக் கருத்துகளை முன்வைக்கும் கோணத்தில் இதை ஆராய்வுக்காக அணுகலாம்.

இந்த அடிப்படையில், 2009 ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னரான கடந்தகாலப் படிப்பினைகளில் விடுதலை அரசியலுக்குத் தேவையான அறிவியல் முக்கியத்துவம் கொண்டவற்றை எடுத்து நோக்குவது காலத்தின் தேவை.

‘சிவில் சமூகம்’, ‘தமிழ் மக்கள் பேரவை’ ஆகிய முன்னைய முன்னெடுப்புகள் சர்வதேசச் சட்டங்கள் பற்றிய கணிசமான அறிவியற் புரிதலும், ஆங்கிலம் தமிழ் ஆகிய இருமொழிகளிலும் நிலைப்பாட்டு வரைபுகளை மேற்கொள்ளும் திறமையும் கொண்டோரால் இயன்றளவு சிறப்பாக ஆரம்பிக்கப்பட்டு இந்திய சார்பு நிலைக்குப் பறிபோகாமல் 2013-2014 காலகட்டத்தில் முன்னெடுக்கப்பட்டன.

இறுதியில், 2016 ஆம் ஆண்டு தமிழ்மக்கள் பேரவை முன்வைத்த தீர்வுத்திட்ட யோசனைகளோடு இந்தப் போக்கின் இறுதியான முரண்நிலைகள் வெளிப்பட்டன.

2013 தொடக்கும் 2016 வரையான இம் முயற்சிகளில் கொள்கை வகுப்பாளர்களாகச் செயற்பட்டவர்கள் இந்திய மாயைக்குள் மாட்டிக்கொள்ளவில்லை.

ஆனால், மேற்குலகு கடைப்பிடித்துவருகின்ற இலங்கை தொடர்பான தாராளவாத மேலாதிக்கத்துக்கு உட்பட்ட வெளியுறவுக்கொள்கையால் ஏற்படுத்தப்பட்ட தாக்கம், மயக்கம், தயக்கம் என்பவையும் அவரவர் ஈர்ப்புகளாலும் தெரிவுகளாலும் ஏற்பட்ட சார்புநிலைகளும் அவர்களைப் பீடித்திருந்தன.

அமெரிக்கா தலைமையிலான மேற்குலகின் தாராளவாத மேலாதிக்கம் உலகளாவி ‘அழுகிப்போயிருக்கும்’ காலம் இது.

ஆதலால், இனியாவது இதை உணர்ந்து மேற்குறித்த முயற்சிகளில் ஈடுபட்டவர்கள் தம்மைச் சுதாகரித்துக்கொண்டு மீண்டும் சரிவர இயங்குவார்களா என்ற கேள்வி எழலாம்.

‘முடவன் கொம்புத் தேனுக்கு ஆசை கொள்வது’ போன்றது இக் கேள்விக்கான விடை.

இன்னொருவகையில் சொல்வதானால், கொள்கையை வெளிப்படுத்தாத பொதுச் சபையைப் பற்றி அதிகம் அலட்டிக்கொள்ளாது, கடந்தகாலத்தில், குறிப்பாக 2009 ஆண்டுக்குப் பின்னர், வெளிப்படுத்தப்பட்ட கொள்கை நிலைப்பாடுகளை மீள்வாசிப்புச் செய்வது இக் கேள்வியைக் கேட்போருக்கும் விடையளிக்க முற்படுவோருக்குமான ஒருவித மனக்கட்டுப்பாட்டுப் பயிற்சியாக அமையலாம்.

‘தேசிய இனப் பிரச்சனைக்கான அரசியல் தீர்வை கண்டடைவது தொடர்பிலான தமிழ் மக்கள் பேரவையின் தீர்வுத் திட்ட யோசனைகள்’ என்ற தலைப்பில் 2016 ஆம் ஆண்டில் வெளியான தீர்வுத் திட்டத்தை தொடர்ச்சியாக தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி போன்ற அரசியற் கட்சித் தரப்புகள் இலங்கை அரசையும் சர்வதேச தரப்புகளையும் நோக்கி எடுத்தாண்டுவருகின்றன. ஆகவே, அவர்களுக்கும் அவர்களின் மாயாஜால வித்தைகளை நம்புவோருக்கும் கூட இந்த மனக்கட்டுப்பாட்டுப் பயிற்சி அவசியமாகிறது.
 

• • •

தமிழ் மக்கள் பேரவை 2016 ஆம் ஆண்டு முன்வைத்த தீர்வுத்திட்ட யோசனைககள்

தீர்வுத்திட்டத்தின் முன்னுரை பின்வரும் கருத்துநிலைப்பாட்டை முன்வைக்கிறது:

அரசியலமைப்பு ஆக்க முயற்சிக்கு முன் எட்டப்படவேண்டிய அரசு தொடர்பான தொலை நோக்குப் பார்வையானது ஓர் உடன்படிக்கை வடிவில் (பொஸ்னியாவில் கைச்சாத்திடப்பட்ட டேய்டன் உடன்படிக்கை, வட அயர்லாந்து பிரச்சனை தொடர்பில் கைசாத்திடப்பட்ட குட் (f)ப்ரைடே உடன்படிக்கை போன்றவொரு உடன்படிக்கை) சம்பந்தப்பட்ட தரப்புகளுக்கிடையில் கைச்சாத்திடப்படவேண்டியது அவசியமாகும். இவ்வுடன்படிக்கையில் உள்ளடக்கப்படவேண்டிய விடயங்களில் தமிழர்களின் தேசம் என்ற அங்கீகாரம், பாரம்பரிய தாயகம் ஆகியன உள்ளடங்கும். எண்ணிக்கையில் பெரும்பான்மையினரான சிங்கள பௌத்த சமூகமும் அதன் அரசியல் பிரதிநிதிகளும் இந்த உடன்படிக்கையை தன்னிச்சையாக கிழித்தெறிந்தால் வேறு மாற்றுவழிகள் எதுவும் இல்லாதவிடத்து தமிழ் மக்கள் ஒரு பொது வாக்கெடுப்பு மூலம் தமது அரசியல் எதிர்காலத்தைத் தீர்மானித்துக்கொள்ளலாம் என்ற ஏற்பாடும் இந்த உடன்படிக்கையில் உள்வாங்கப்படவேண்டும். இவ்வுடன்படிக்கையானது மூன்றாம் தரப்பொன்றால் (அமெரிக்கா, இந்தியா போன்ற அரசொன்றால் அல்லது ஐக்கிய நாடுகள் சபையினால்) உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட உடன்படிக்கையாக இருக்கவேண்டும்.

இவ்வாறு சமூக ஒப்பந்தம் என்ற உடன்படிக்கை தொடர்பாகக் குறிப்பிடும் அறிமுகத்தைத் தொடர்ந்து முன்வைக்கப்பட்ட அரசியலமைப்புக்கான வரைபு முன்மொழிவில், ‘இலங்கை அரசின் தன்மை’ என்ற முதலாம் உறுப்புரையிலேயே மேற்குறித்த சமூக உடன்படிக்கை நோக்கத்துக்கு முரண்பாடான கருத்துகள் வெளிப்படுகின்றன.

தமிழில் ‘பல்-தேசிய அரசு’ என்று குறிப்பிடும் முதலாம் உறுப்புரையானது ஆங்கிலத்தில் அதற்குரிய சொல்லாடலான Multi-national State என்ற பதத்தைப் பயன்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, சிக்கலான பொருள் பொதிந்த Pluri-national State (பன்மைத்துவத் தேசிய அரசு) என்ற சொல்லாடலைப் பயன்படுத்துகிறது.

பல்தேசிய அரசு என்பது வேறு, பன்மைத்துவத் தேசிய அரசு என்பது வேறு.

முன்னையது சரிசீரமைவுடைய (symmetric) தேசங்களைக் கொண்ட அரசைக் குறிப்பிடுவது. பின்னையது சரிசீரமைவற்ற (asymmetric) அரசைக் குறிப்பிடுவது.

ஈழத்தமிழர் தேசமானது சிங்கள தேசத்துடன் சரிசீரமைவுடைய தேசம்.

சரிசீரமைவற்ற தேசிய அரசு என்றால் என்ன?

நில ஒருமைப்பாடற்ற (நில-நீர்த் தொடர்ச்சியற்ற) ஆள்புலப் பரப்புகளை ஆங்காங்கே கொண்டதாகச் சிதறி வாழும் பழங்குடி மக்களையும் அதேவேளை நில ஒருமைப்பாடுள்ள ஆள்புலங்களைக் கொண்ட ஏனைய மக்களையும் சமவுரிமையோடு உள்ளடக்கியிருப்பதை அங்கீகரிப்பதாக பொலிவீயா, எக்வாடோர் போன்ற நாடுகள் தம்மை Pluri-national State என்று குறியீட்டளவில் அழைத்துக்கொள்கின்றன.

இலத்தீன் அமெரிக்கச் சூழமைவுக்கு ஏற்றதான நல்லதொரு கோட்பாடு எனினும் ஈழத்தமிழர் விடயத்தில் இது பொருத்தமற்றது.

‘உள்ளக சுயநிர்ணய உரிமை’ என்று சுமந்திரன் 2003 தொடக்கம் சொல்லிவருவதற்கு ஈடானது.

இந்தவகையில், ஈழத்தமிழர்களின் தேசக் கோட்பாட்டுக்கும் பன்மைத்துவத் தேசிய அரசுக்கும் கொள்கைப் பொருத்தம் இல்லை.

உறுப்புரை 1.3 தமிழ்த் தேசத்தின் ஆள்புலப் பரப்பை வடக்கு-கிழக்கு என்று வரையறுப்பதில் தவறவில்லை.

அதேபோல, உறுப்புரை 1.4 தமிழ் மக்கள் பராதீனப்படுத்தப்பட முடியாத (மறுக்கவொண்ணா) சுயநிர்ணய உரிமையைக் கொண்டவர்கள் என்று குறிப்பிடுவதிலும் தவறவில்லை.

‘தனது சுயநிர்ணய உரிமையை ஏற்று அங்கீகரிக்கும் இடத்து ஐக்கிய இலங்கை அரசிற்கு தமிழ் மக்கள் தமது பற்றுறுதியை வெளிப்படுத்துகின்றனர்,’ என்று தமிழ் மொழியில் அது குறிப்பிடுகிறது.

ஆனால், ஆங்கிலத்தில் அதற்கு மாறாக, இரா. சம்பந்தன் பாணியில் “The Tamil People pledge their commitment to a united and undivided Sri Lanka which respects and affirms the right to selfdetermination of the Tamils,” என்று குறிப்பிடுகிறது.

சம்பந்தன் பிரிவினையை மறுப்பதை இரட்டிப்பாக அழுத்திச் சொல்வதற்கு ‘indivisible and undivided Sri Lanka’ என்ற சொற்தொடரைப் பயன்படுத்திவந்தார்.

இவற்றுக்கிடையில் மிக நுட்பமான வித்தியாசம் மட்டுமே உள்ளது.

இந்த இரண்டு பாணிகளும் பராதீனப்படுத்த இயலாத (மறுக்கவொண்ணா, inalienable) சுயநிர்ணய உரிமையை நிராகரிக்கின்றன.

அதேவேளை, இறுதிப்படுத்தப்பட்டு சமர்ப்பிக்கப்பட்ட ஆங்கில வரைபு எது என்பது பற்றிய தெளிவும் பொதுவெளியில் இல்லாதுள்ளது.

இவற்றை விட, அவசரகால உறுப்புரை 21.1 பராதீனப்படுத்தப்பட முடியாத சுயநிர்ணய உரிமைக்கு முற்றிலும் புறம்பானதாக, அதை மறுதலிப்பதாக வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது என்பது பற்றிய பார்வை ஏற்கனவே வெளியான மூலோபாயத்தையும் தந்திரோபாயத்தையும் தொலைத்த தேர்தல் அரசியலைத் திருத்த இயலுமா என்ற கட்டுரையில் விளக்கமாக எடுத்துக்காட்டப்பட்டிருந்தது.
 

 “21.1 மாநில அரசாங்கம் ஒன்று சமஷ்டியில் இருந்து அரசியல் அமைப்புக்கு முரணான வகையில் பிரிவதற்கான நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுகின்றது என்றும் அவ்வாறான பிரிவு உடனடியானதொன்று என மத்தியின் தலைவர் திருப்திப்படுமிடத்து, அவர் அவசரகால நிலையினைப் பிரகடனப்படுத்தலாம். அவ்வாறு பிரகடனப்படுத்துமிடத்து ஆளுநர் நிறைவேற்று அதிகாரங்களையும் மற்றும் முதலமைச்சரினதும் மாநில அமைச்சரவையினதும் அதிகாரங்களையும் அந் நிலைமைகளுக்கு ஏற்றவாறு, பொறுப்பெடுத்துக்கொள்ளலாம்.”

இவ்வாறு குழப்பமான சொற்பதங்களும், மொழிக்கு மொழி வேறுபடும் இரட்டை நிலைப்பாடுகளும் வெளியானமைக்கான காரணம் என்ன என்பதற்கு அவர்களே ஏதாவது மொட்டை விளக்கம் தருவார்கள். ஆகவே, அந்த ஆராய்ச்சி தற்போது அவசியமற்றது.
 

* * *

தமிழ் மக்கள் பேரவையின் தீர்வுத்திட்ட யோசனை 2016 ஆம் ஆண்டு வெளிப்பட்டதென்றால், அதற்கான முதற்படிநிலை ஏற்கனவே 2013 ஆம் ஆண்டில் சிவில் சமூக முனைப்பில் ஆரம்பித்திருந்தது.

2013 ஆம் ஆண்டு வெளியான தமிழ் சிவில் சமூகத்தின் ஐந்து பரிந்துரைகள், 2014 ஆம் ஆண்டில் மறைந்த மன்னார் ஆயர் இராயப்பு யோசப் முன்னிலையில் வெளியான தமிழ் சிவில் சமூக அமையத்தின் 14 புள்ளிக் கொள்கைகள் ஆகியவையும், இன அழிப்புத் தொடர்பாக சிவில் சமூகம் மேற்கொண்ட முடிவுகளும் எதிர்கால நகர்வுகளுக்கான சில அடிப்படையான அடித்தளங்களையும் அளவுகோல்களையும் முன்வைத்திருந்தன.

அதுமட்டுமல்ல, தமிழ் சிவில் சமூக அமையம் வெளியிட்ட நிலைப்பாடுகளிலும் பரிந்துரைகளிலும் இரு மொழித் திறன் வெளிப்பட்டிருந்தது.

கொள்கை நிலைப்பாடுகளை வெளிப்படுத்தும்போது அவற்றைக் கச்சிதமான மொழி நடையில் தமிழ், ஆங்கிலம் ஆகிய இரு மொழிகளில் மட்டுமல்ல, சிங்களத்திலும் வெளிப்படுத்துவது நல்லது.

நிலைப்பாடுகள் திரிபுபடுத்தப்படாமல் இருப்பதற்காகவும், அவை பொருத்தமான சட்டகங்கள் ஊடாக அனைத்துத் தரப்புகளும் விளங்கிக்கொள்வதற்கு ஏதுவாகவும் முகவாசகங்கள் கட்டமைக்கப்படவேண்டும்.

இந்தத் திறமைகளை தமிழ் சிவில் சமூக அமைய வரைபுகளில் காணலாம்.

2013 ஆம் ஆண்டு வெளிப்படுத்தப்பட்ட சிவில் சமூக ‘முன்னோடி’ நிலைப்பாடு

சிவில் சமூகம் என்ற அமைப்பு தனது கொள்கைப் பிரகடனத்தை 2014 ஆம் ஆண்டு முன்வைப்பதற்கு முன்னதாக, அதன் அமைப்பாளர்கள் ஜேர்மனியிலுள்ள Berghof Foundation என்ற நிறுவனத்தால் தமிழ் அமைப்புகளையும் கட்சிகளையும் ஒன்றுகூட்டி விவாதிக்கும் அமைதி முயற்சிகள் தொடர்பான பேர்லின் மாநாட்டுக்கு 2013 ஜனவரியில் அழைக்கப்பட்டிருந்த போது, ஐந்து பரிந்துரைகளை அவர்கள் அங்கு முன்வைத்திருந்தனர்.

முதலாவது பரிந்துரையில் மிகத் தெளிவாக இலங்கையில் அரசியலமைப்புக்கு-முற்பட்ட தேசங்களுக்கிடையிலான சமூக உடன்படிக்கை (pre-constitutional social contract drawn between the different constituent nations) ஒன்று உருவாக்கப்படவேண்டும் என்பதும், அதன் ஏற்புக்குப் பின்னரே அரசியல் தீர்வைக் காண இயலும் என்பதும் விளக்கப்பட்டிருந்தது.

பதின்மூன்றாம் சட்டத்திருத்தப் பொறிமுறையை இனச் சிக்கலின் அரசியற் தீர்வுக்கான ஆரம்பப் புள்ளியாகவும் எடுத்துக்கொள்ள இயலாது என்பதைத் துல்லியமாகக் குறிப்பிட்டது மட்டுமல்ல, கூட்டாட்சி (சமஷ்டி) கூட சிங்கள் பௌத்த முதன்மைவாதப் படிநிலைச் சிந்தனையுடனான அரசியலமைப்புக்குள் செயற்படுத்துவதற்கு இயலாததாகவே இருக்கும் என்ற நிலைப்பாட்டையும் அந்த முதலாவது பரிந்துரை பின்வருமாறு எடுத்துவிளக்கியது:

“The 13th amendment failed not just by the fact that it was set within a unitary framework and because of its flawed institutional design but also because of a conception of a hierarchical state with Sinhala Buddhism at the top. Even a Federal constitution within a Sinhala Buddhist framework would not be workable unless the hierarchical conception of the state is altered. Hence our insistence on the pre-constitutional recognition of Tamil Nationhood and self-determination.”

இவ்வாறு சிறப்பாகத் தயாரிக்கப்பட்ட முதலாவது பரிந்துரையில், சுயநிர்ணய உரிமை என்பதைப் பிரிவினை என்று அர்த்தப்படுத்த வேண்டியதில்லை என்ற கருத்தை முன்வைக்க முற்பட்ட கூற்று சரியாக அமைந்திருக்கவில்லை.

அதாவது சுதந்திரத்தை (பிரிவினையைக்) கோராத சுயநிர்ணய உரிமை என்பதான தோரணையில் அந்த வசனம் கோளாறானதாகப் பின்வருமாறு அமைந்திருந்தது: “Needless to say this does NOT mean a separate state”.

இரண்டாவது பரிந்துரையில், பன்மைத்துவத் தேசிய அரசு (Pluri-nationalist state) என்ற கோட்பாட்டை இலங்கை அரசு மறுத்துவருவது பற்றிய விமர்சனம் முன்வைக்கப்பட்டிருந்தது. இந்தச் சொற்பதம் பயன்படுத்தப்படுவது தொடர்பான சிக்கல் ஏற்கனவே இக்கட்டுரையில் விளக்கப்பட்டுள்ளது.

அரசியலமைப்புக்கு அப்பாற்பட்ட வழிவரைபடம் பற்றித் தெளிவான முதலாவது பரிந்துரையை முன்வைத்த அதேவேளை, நான்காவது பரிந்துரையில் பிரித்தானியாவிலான ஸ்கொட்லண்ட் சட்டவாக்கம் (Scotland Act 1998) நோக்கிய நகர்வை மக்கள் இயக்கத்துக்கான முன்மாதிரியாக சிவில் சமூக முன்னெடுப்பாளர்கள் எடுத்துக்காட்டியிருந்தனர்.

எழுத்து மூலமான ஓர் அரசியலமைப்பைக் கொண்டிருக்காத ஐக்கிய இராச்சியத்தின் ஒற்றையாட்சிக்குள் அர்த்தமுள்ள அதிகாரப்பகிர்வை, சுயாட்சித் தன்மையை அல்லது ஒரு தேசிய இனத்துக்குத் தனித்துவமான சுயநிர்ணய உரிமையைக் கூட புதிய சட்டவாக்கத்தால் உறுதிப்படுத்தலாம்.

அதனாற் தான் 1998 ஆம் ஆண்டில் இயற்றப்பட்ட ஸ்கொட்லான்ட் சட்டம் போன்ற சட்டங்களூடாக படிப்படியாக ஸ்கொட்லான்டுக்கான ஆட்சிமுறையை அங்கு உருவாக்கமுடிந்தது.

ஆனால், இலங்கையில் வேண்டுமென்றே இறுக்கமாக எழுத்து மூல உறுப்புரையாக வடிவமைக்கப்பட்டுள்ள, ஒற்றையாட்சித் தன்மையையும் பௌத்த மத முன்னுரிமையையும் அவ்வரசியலமைப்பைப் பின்பற்றிச் செய்யப்படும் எந்தச் சட்டவாக்கத்தின் ஊடாகவும் மாற்றியமைக்க இயலாத உறுப்புரைகள் கொண்டு இயற்றப்பட்டதாகவும் அழுந்தியதாகவும் (codified and entrenched) ஒற்றையாட்சி அரசியலமைப்பு அமைந்துள்ளது.

ஆகவே, அவ்வரசியலமைப்புக்கு அப்பாற்பட்டதாகவே ஈழத்தமிழர் தேசத்தின் கொள்கை சார் விடுதலை அரசியல் முன்னெடுக்கப்படவேண்டும்.

ஈழத்தமிழர் தேசத்தின் இறைமையின் பாற்பட்ட சுயநிர்ணய உரிமை மறுக்கப்பட்டுள்ள ஒற்றையாட்சி அரசியலமைப்பில், பிரித்தானியாவின் எழுதப்படாத ஒற்றையாட்சி அமைப்பில் ஸ்கொட்லான்ட் சட்டவாக்கம் செய்யப்பட்டதைப் போலச் செய்வது இயலாத கைங்கரியம்.

முற்றிலும் புதிதான அரசியலமைப்பு உருவாக்கப்படவேண்டும்.

அரசியலமைப்புச் சீர்திருத்தங்கள் (constitutional amendments) ஊடாக அன்றி முழுமையான அரசியலமைப்பு மறுசீரமைப்பு (reconfiguration of the constitution) ஊடாகவே இனப்பிரச்சனைக்கான தீர்வு காணப்படலாம்.

ஆகவே, ஸ்கொட்லான்ட் வழிவரைபட மாதிரியை ஈழத்தமிழர்கள் கைக்கொள்ளலாம் என்பதாக எமது மக்களிடம் சிந்தனைகளைத் தூண்டி தவறான அரசியலமைப்பு வழிவரைபடங்களைத் தயாரிக்க இடமளித்துவிடக் கூடாது.

தமிழ் அரசியற் கட்சிகளும் குடிசார் சமூகங்களும் இணைந்து செயற்படுவதற்கான முன்னுதாரணமாக ஸ்கொட்லண்ட் மாதிரியைக் கையாளலாம் என்று உள்ளார்ந்த சமூகத்திற்குச் சொல்லப்படும் செய்தி சர்வதேச மட்டத்தில் வேறு விதமாகப் புரிந்துகொள்ளப்படும்.

எனவே, எதை முன்னுதாரணமாகக் காட்டுகிறோம் என்பதில் அதிக சிரத்தை வேண்டும்.

மேலே குறிப்பிடப்பட்டுள்ள குறைபாடுகள் இருப்பினும், ஒட்டுமொத்தமான மதிப்பீட்டில் இந்த ஐந்து பரிந்துரைகளை 2009 ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னான கொள்கை சார் அரசியலின் மீளெழுச்சிக்கான காத்திரமான வரைபு நோக்கிய பயணத்தின் ஆரம்பமாகக் கணிப்பிடலாம்.

ஈழத்தமிழர்களிடம் விடுதலை அரசியலுக்கான இராசதந்திர அறிவு 2009 ஆம் ஆண்டிற்குப் பின்னரும் முளைவிடும் என்ற நம்பிக்கையை அந்த ஐந்து நிலைப்பாடுகளை முன்வைத்தவர்களின் முனைப்புத் தந்தது.

அதிலும் குறிப்பாக, ஐந்தாவது பரிந்துரை பொதுவாக்கெடுப்பு நோக்கியதாகவும் இருந்தது.

பிற்காலத்தில், ‘சிங்கப்பூர்க் கோட்பாடு’, அதன் பின்னான ‘இமாலயப் பிரகடனம்’ என்ற ஆபத்தான அமிலப் பரிசோதனைகளுக்குள் ஈழத்தமிழர்களைத் தள்ளிவிட்ட மேற்குலக ‘அரச சார்பற்ற’ தன்னார்வ ஆய்வு மற்றும் நிதி நிறுவன மாயாவிகள் கூட்டியிருந்த ‘பேர்லின் மாநாடு’ அது.

அதுவும், தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் ஐரோப்பிய பரப்புரைச் செயற்பாட்டளர்களிற் சிலரை சமாதானப் பேச்சுவார்த்தைக் காலத்துக்கும் முன்னதாகவே தனது வியூகத்துக்குள் வளைத்துப் போட்டுக்கொண்டிருந்த நிறுவனம் அது.

அவ்வாறான நிறுவனம் கூட்டியிருந்த மாநாடொன்றில், மேற்குறித்த நிலைப்பாடு 2013 ஆம் ஆண்டில் ஆணித்தரமாக முன்வைக்கப்பட்டதென்பது சிவில் சமூக நிலைப்பாட்டைத் தயாரித்தோரின் மதிநுட்பத்தை மட்டுமல்ல மனவுரத்தையும் வெளிப்படுத்தியது.

இதே மாநாட்டில், தமிழ் சிவில் சமூகத்தின் பரிந்துரைகளுக்கு எதிரான மாற்றுக்கருத்தைக் கொண்டிருந்த மக்கள் அங்கீகாரமற்ற ஒரு சில புலம்பெயர்ப் ‘பேராளர்கள்’ பிற்காலத்தில் சிங்கப்பூர்த் தீர்மானங்களின் பின்னாலும், தற்போது இமாலயப் பிரகடனத்தோடும் தடம்புரண்டு ஓடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதும் இங்கு குறிப்பாக நோக்கப்படவேண்டும்.

மேற்குறித்த ஐந்து பரிந்துரைகளையும் முழுமையாக உள்ளடங்கிய அறிக்கையை Civil Society insists on pre-constitutional recognition of Tamil nation, self-determination, என்ற ஆங்கில மொழியிலான தமிழ்நெற் செய்தியின் இணைப்பில் பார்வையிடலாம்.

வேண்டிய திருத்தங்களையும் மேலதிக தெளிவையும் மேற்குறித்த அடிப்படை நிலைப்பாடுகளில் ஏற்படுத்தி அதை மெருகூட்ட முற்படாத 2013 ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னரான எந்த ஒரு பொது முன்னெடுப்பும் ஆழமான கேள்விகளுக்கு உள்ளாக்கப்படவேண்டியது என்பதில் எதுவித ஐயமும் இல்லை.

தமிழ் சிவில் சமூக அமையத்தின் 2014 ஆம் ஆண்டுப் 14 புள்ளிக் கொள்கைப் பிரகடனம்

தமிழ் சிவில் சமூகம் என்ற பொதுவான பெயரில் இயங்க ஆரம்பித்திருந்த மேற்குறித்த முன்னெடுப்பு மறைந்த மன்னார் ஆயர் கலாநிதி இராயப்பு ஜோசப் அவர்களின் அழைப்பின் பேரில் 2014 நவம்பர் மாதம் தனது 14 புள்ளிக் கொள்கைப் பிரகடனத்தை வெளியிட்டது.

இதன் ஆங்கில வடிவத்தை Tamil civil society formalises TCSF organisation, என்ற தமிழ்நெற் செய்தியின் இணைப்பில் காணலாம்.

குறித்த அமைப்பைக் கட்டிய முயற்சியில் ஈடுபட்டவர்கள் இரு மொழித் திறமையாளர்கள் என்ற வகையில் அவர்களிடம் தமிழ் மொழியிலான கொள்கைப் பிரகடனமும் இருப்பதற்கு வாய்ப்புள்ளது.

இதன் முதலாம் புள்ளி நிலைப்பாட்டில், இலங்கைத் தீவின் வடக்கு-கிழக்குப் பகுதி தமிழ் மக்களின் சுயநிர்ணய உரிமை அலகு (self determining unit of the Tamil Nation) என்ற தெளிவுபடுத்தலும், இந்தப் பாரம்பரிய தாயகத்தில் இறைமைக்குரிய தேசமாக தமிழர்கள் சுயநிர்ணய உரிமை கொண்டுள்ளனர் என்பதோடு சுயநிர்ணய உரிமைக்கும் இறைமைக்குரிய தேசம் என்பதற்கும் தமிழர்களைப் பொறுத்தவரை ஒன்றுக்கொன்றான இரு திசைத் தொடுப்பு உள்ளதென்ற தெளிவுபடுத்தலும் வெளிப்படுத்தப்பட்டது (Owing to their right to self-determination, the Tamil people are a sovereign nation and vice versa).

இருப்பினும், அறிந்தோ அறியாமலோ, திம்புக் கோட்பாடுகளை அடியொற்றி ஆரம்பித்திருந்தது மறைமுகமாக மக்களாணை பெற்ற வட்டுக்கோட்டைத் தீர்மானத்தை நுட்பமாகத் தவிர்ப்பதான ஒரு தோற்றப்பாட்டை ஏற்படுத்தியிருந்தது.

இந்திய உளவுத் துறையின் மூத்தவரொருவரால் திம்புவில் வரைபாக்கம் செய்யப்பட்டு, அப்போதைய தமிழீழ விடுதலைப் போராட்ட இயக்கங்களாலும் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியாலும் விவாதிக்கப்பட்டு மெருகூட்டப் பட்டவையே திம்புக் கோட்பாடுகள்.

2024 ஜூலை மாதம் 23 ஆம் நாளன்று சீனத் தலைவர் சீ சின்பிங்கின் தலைமையில் 14 பலஸ்தீன விடுதலை இயக்கங்களுக்கு இடையில் ஏற்படுத்தப்பட்ட பெய்ஜிங் தீர்மானத்தை விடவும் சிறப்பான முக்கியத்துவம் ஈழத்தமிழர் போராட்டத்தில் திம்புக் கோட்பாடுகளுக்கு இருக்கக்கூடும்.

ஆனால், திம்பு முழுமையான மக்களாணையின் பாற்பட்ட அரசியல் வேணவாவைப் பிரதிபலிக்கும் ஒன்றல்ல.

இந்திய மத்தியஸ்தத்துடன் இலங்கை அரசோடு பேச்சுவார்த்தையில் ஈடுபட்டபோது சமரசம் நோக்கிய இறுதிச் சவால் (ultimatum) நிலைப்பாடாக அது அமைகிறது.

இன அழிப்புக்கான சர்வதேச நீதி போன்ற முக்கியமான தன்மைகளை அது உள்ளடக்கியிருக்கவில்லை.

சமரசம் நோக்கிய இறுதிச் சவால் நிலைப்பாடுகளில் இருந்து கொள்கைகள் வகுக்கப்படுவதில்லை. அவை பேச்சுவார்த்தை மேசைக்குரிய நிலைப்பாடுகள் மட்டுமே.

வட்டுக்கோட்டைத் தீர்மானத்தை எடுத்தாள்வதில் தயக்கம் ஏற்பட்டவுடன் திம்புக் கோட்பாடுகளை எடுத்தாள்வது சிலருக்குப் ‘பழக்க தோஷம்’.

இன அழிப்பு என்ற சர்வதேசக் குற்றத்தைத் தனித்துவமாக அடையாளப்படுத்தி அதை மையப்படுத்திய நீதிக்கான நியாயப்பாட்டைச் சரிவர முன்வைப்பதில் சிவில் சமூகத்தின் பதினோராம் புள்ளி தவறியிருந்தது:

“11. TCSF stands for accountability for past injustices and maintains the position that accountability cannot be bartered away for the attainment of a political solution. We also firmly believe that domestic mechanisms lack sufficient will to deliver on accountability.”

கடந்தகால அநீதிகளுக்கான பொறுப்புக்கூறலை மட்டுமே அது பேசியிருந்தது.

இது ஒரு பாரிய குறைபாடு.

எனினும், மேற்குறித்த பதினோராம் புள்ளி நிலைப்பாட்டில் அரசியல் தீர்வுக்காக பொறுப்புக்கூறலை பண்டமாற்றம் செய்யவோ பேரம் பேசவோ இயலாது என்பது மிகத் தெளிவாக எடுத்தியம்பப்பட்டிருந்தது.

அதேவேளை, உள்நாட்டுப் பொறிமுறைகள் எதுவும் பொறுப்புக்கூறல் தொடர்பில் நம்பகத்தன்மையற்றவை என்பதையும் அந்தப் புள்ளி தவறாமல் விளக்கியிருந்தது.

ஈழத்தமிழரிடையே இன அழிப்புக்கான நீதி பற்றிச் சளைக்காது பேசுபவர்களிற் பலர் இன அழிப்புக்கான நீதிகோரலை அரசியற் தீர்வோடு பண்டமாற்றம் செய்துவிடலாம் என்ற விளக்கமற்ற கோளாற்றுத் தனத்தை அவ்வப்போது வெளிப்படுத்திவருகின்றனர்.

இன அழிப்புக்கான சர்வதேச நீதி கோரும் பயணம் அரசியல் தீர்வுக்கான அழுத்தத்தை ஏற்படுத்தலாம்.

ஆனால், ஏற்புடைய அரசியல் தீர்வு ஒன்று உருவாகினாலும், ஏன் தமிழீழமே தங்கத் தட்டில் வைத்துத் தரப்பட்டாற் கூட, இன அழிப்புக்கான சர்வதேச நீதி கைவிடப்படல் ஆகாது.

இந்த அறம்சார் அறிவியற் தெளிவு பலருக்கும் இல்லாதிருக்கும் சூழலில் பதினோராம் புள்ளி நீதி பேரம்பேசலுக்கு அப்பாற்பட்டது என்பதைத் தொட்டிருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

அடுத்தபடியாக, அதன் 12 ஆம் புள்ளி நிலைப்பாடு இன்னொரு விடயத்தை நேரடியாகத் தெளிவுபடுத்தியிருந்தது.

எந்த ஒரு சர்வதேசத் தரப்போடும் சார்புநிலை மேற்கொள்ளாமல் சுயாதீனமான தளத்தில் இருந்து பொறுப்புக்கூறலுக்கும் அரசியற் தீர்வுக்குமான தமிழர் பயணம் முன்னெடுக்கப்படவேண்டும் என்பதே அந்த நிலைப்பாடு.

இன அழிப்பை மையப்படுத்திய நீதிகோரலை முன்னிலைப்படுத்திச் செயற்படுவதில் பரவலான தயக்கம் தமிழ்ச் செயற்பாட்டுத் தளத்துக்குள் வெளிச்சக்திகளால் பரப்பப்பட்டிருந்த காலம் அது.

ஆனால், இப்போது அப்படியான நிலை இல்லை.

உலகளாவிய சர்வதேச நீதிப் பரப்பில் இன அழிப்பு என்ற பெருங்குற்றம், அதுவும் அரச பொறுப்பு, தனித்துவத்தோடு மியான்மாரின் ரொஹிங்யா இன அழிப்புத் தொடக்கம் இஸ்ரேலின் பலஸ்தீனர் மீதான இன அழிப்பு வரை கையாளப்படுகிறது.

இன அழிப்பு என்ற பெருங்குற்றத்தை யூதர்களைத் தவிர்ந்த எவரும் பேசக்கூடாது என்று கருதிய யூத சியோனிஸ்டுகளே இன அழிப்பைப் புரிகிறார்கள் என்பது நம்பகமானதாகக் கருதப்படும் நிலை உலக நீதிமன்ற மட்டத்தில் மட்டுமல்ல, அமெரிக்காவில் 30 வயதுக்குக் கீட்பட்ட பெரும்பான்மை இளையோரிடம் கூட உருவாகிவிட்டது.

இன அழிப்புக் குறித்த சர்வதேச நீதி தொடர்பில் தமிழ் சிவில் சமூக அமையம் 2014 ஆம் ஆண்டு வெளிப்படுத்திய நிலைப்பாடு

2011 ஆம் ஆண்டில் ஐ.நா. மேற்கொண்ட விசாரணை அறிக்கையிலோ, 2012 ஆம் ஆண்டில் மேற்கொண்ட உள்ளக அறிக்கையிலோ, அல்லது ஐ.நா. மனித உரிமைப் பேரவையில் மேற்கொள்ளப்பட்ட தீர்மானங்களிலோ இன அழிப்பு என்ற குற்றத்தை மையப்படுத்திய ஆய்வுகள் எதுவும் முன்னெடுக்கப்பட்டிருக்கவில்லை.

தொடர்ந்து, இலங்கையில் தமக்குத் தேவையான ஆட்சி மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும் தேவைக்கு மட்டும் மட்டுப்படுத்தும் வகையில் அமெரிக்கா தலைமையிலான இலங்கைக்கான முதன்மைக் குழு (Core Group on Sri Lanka) ஊடாக ஐ.நா. மனித உரிமைப் பேரவையில் தீர்மானங்கள் முன்னெடுக்கப்படலாயின.

இந்தத் தீர்மானங்கள் பேரவையால் நியமிக்கப்பட்ட விசாரணைப் பொறிமுறைகளின் ஆய்வெல்லைகளைத் (Terms of Reference) தீர்மானிக்கையில் இன அழிப்பை விசாரிப்பதற்கான ஆய்வெல்லையை வழங்காது புறக்கணித்திருந்தன.

பொதுவாக, தீர்மானங்களால் வழங்கப்படாத ஆய்வெல்லைக்குள் விசாரணைப் பொறிமுறை தனது ஆணையை (Mandate) விரிவுபடுத்தாது.

ஆகவே, குறித்த ஆய்வெல்லைகளைக் கெட்டிப்படுத்துமாறு தமிழ்த் தரப்புக் கோரிக்கைகள் தெளிவாகக் கோரிக்கைகளை முன்வைத்திருக்கவேண்டும்.

2021 ஆம் ஆண்டு வரை அது நடைபெறவில்லை. இன அழிப்பு என்பது பெருத்த விவாதங்களின் பின் உள்ளடக்கப்பட்டபோதும் 2021 ஆம் ஆண்டிலும் தெளிவற்ற கோரிக்கைகளாகவே நிலைப்பாடு வெளிப்பட்டிருந்தது என்பது வேறு கதை.

ஈழத்தமிழருக்கு எதிரான இலங்கை அரசின் நீட்சியான இன அழிப்புக் குற்றங்களைப் போர்க்குற்றங்கள், மானுடத்துக்கெதிரான குற்றங்கள் என்ற இரண்டு வகைகளுக்குள் மட்டும் குறைத்து, பொறுப்புக்கூறலை கலப்புப் பொறிமுறையாக மட்டுப்படுத்தி, இலங்கையில் தமக்குத் தேவையான புவிசார் நலன்கள் அடிப்படையிலான ஓர் ஆட்சியை உருவாக்கும் தேவைக்காக உள்ளக ‘நல்லிணக்கப் பொறிமுறை’ ஒன்றை ஏற்படுத்தி, சர்வதேச நீதியை உள்ளகப் பொறிமுறைகளோடு பண்டமாற்றுச் செய்துகொள்வது அமெரிக்கா தலைமையிலான் மேற்குலகின் நிகழ்ச்சிநிரலாக இருந்தது.

இதற்கேற்ப அமெரிக்காவின் இலங்கை தொடர்பான தாராளவாத மேலாதிக்க வெளியுறவுக் கொள்கை வகுக்கப்பட்டிருந்தது.

இதை விளங்கியிருந்த தமிழ் சிவில் சமூக அமையம் மேற்குறித்த நியதி தொடர்பில் தயக்கத்துள்ளாகியிருந்தது.

இவ்வாறு, மேற்குலகின் வெளியுறவுக் கொள்கை திணித்த நியதிகளோடு ஏதோ ஒரு வகையில் ஒத்து ஓடவேண்டும் என்று தனக்குத் தானே ஏற்படுத்திக்கொண்ட தயக்க நிலையில் இருந்தபோதும், ஐ.நா. மனித உரிமைப் பேரவையில் மேற்கு நாடுகளின் முதன்மைக் குழு முன்வைத்த தீர்மானங்களின் வரைபுகளில் நீர்த்துப் போகும் தன்மைகள் வெளிப்பட்டபோது அவற்றைச் சுட்டிக்காட்டவும் தமிழ் சிவில் சமூக அமையம் தவறவில்லை.

இன அழிப்புக்கான சர்வதேச நீதியின் அவசியம் குறித்து வடமாகாண சபை தீர்மானம் ஒன்றை நிறைவேற்றவேண்டும் என்ற நகர்வு முன்னெடுக்கப்பட்டபோது, அதற்கு எதிரான செயற்பாடுகளை ம. ஆ. சுமந்திரன் மிகக் கடுமையாக ஒரு புறம் கட்டவிழ்த்துவிடலானார்.

இதற்குச் சமூக மட்டத்தில் பதிலிறுக்க வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டபோது, தமிழ் சிவில் சமூக அமையம் 2014 ஒக்ரோபர் 24 ஆம் நாளன்று தனது மேற்குலகு சார்ந்த தயக்கத்துக்கும் அப்பாற் சென்று ஐந்து-புள்ளிக் கருத்துநிலையை வெளிக்கொணர்ந்தது.
 

• • •

இக்கட்டுரையில் சுட்டிக்காட்டியுள்ள குறைபாடுகள் தொடர்பான முழுப் பொறுப்பையும் சிவில் சமூக அமைய முன்னெடுப்பில் இதய சுத்தியோடும் நேர்மையோடும் செயற்படப் புறப்பட்டவர்கள் மீது சுமத்திவிடமுடியாது.

ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட தாயகத்தில் சமூக மட்டத்தில் இன அழிப்பு நீதியை மையப்படுத்திய செயற்பாடு தெளிவாக மேலெழுந்திருந்தால் தமிழ் சிவில் சமூக அமையம் போன்ற அமைப்புகள் கொள்கை சார் விடுதலை அரசியலைப் பொருத்தமாக மேற்கொண்டிருக்கும்.

‘சட்டியில் இருந்தாற் தானே அகப்பையில் வரும்’.

அதுவும், தக்க தலைமை இல்லாதவிடத்து ‘அகப்பையை’ விட ‘சட்டியின்’ பங்கு முக்கியமாகிறது.

இன அழிப்பு நீதி குறித்து மட்டுமல்ல, ஈழத்தமிழர் என்ற தமது அடையாளத்தைக் கூட எடுத்தியம்பும் துணிவு தாயகத்தில் இருப்போருக்கு 2009 ஆம் ஆண்டுக்குப் பின்னர் இருக்கவில்லை.

ஈழத்தமிழர் என்ற அடையாளப்படுத்தலை மேற்கொள்வதற்குப் பதிலாக ‘அடையாளம்’ என்று மட்டுப்படுத்தித் தன்னை அடையாளப்படுத்திச் செயற்பாடுகளை முன்னெடுப்பதிலும், அதற்குத் தேவையான நிதிமூலங்களை மேற்குலக, குறிப்பாக அமெரிக்க வெளியுறவுக்கொள்கைக்கு உட்பட்ட அரச மற்றும் அரச சார்பற்ற என்ற போர்வையில் வேறு நிகழ்ச்சிநிரல்களோடு இயங்கும் தன்னார்வ நிறுவன வட்டாரங்களுக்குள் தேடுவதிலுமாகத் தனது எல்லையை தமிழ் சிவில் சமூக அமைய முன்னோடிகள் மட்டுப்படுத்திக்கொண்டது கவலைக்குரியது.

தன்னார்வ நிறுவனர்களின் சட்டைப்பைக் கடதாசி அமைப்புகளாகக் குடிசார் முன்னெடுப்பை மாறவிடாமற் காப்பாற்றியிருக்க வேண்டிய முதன்மைப் பொறுப்பு பரந்துபட்ட சமூகத்துக்கு உரியது.

சமூகத்தின் இந்த நிலைக்கான காரணத்தைத் தேடினால், ‘எஸ்பொ’ என அறியப்பட்ட மூத்த ஈழத்தமிழ் எழுத்தாளர் மறைந்த எஸ். பொன்னுத்துரை அவர்கள் கனடாவில் ஓர் இலக்கியச் சந்திப்பில் முன்வைத்த விளக்கமே மிகப் பொருத்தமான பதிலாகக் கிடைக்கும்.

அது தலைமை பற்றியதோ, ‘அகப்பை’ பற்றியதோ அல்ல, ‘சட்டி’ பற்றியது. அந்த விளக்கத்தை எடுத்தியம்புவது இக்கட்டுரையின் நோக்கம் அல்ல.

போர்க்குற்றங்கள், மானுடத்துக்கெதிரான குற்றங்கள் என்பவை எல்லாம் ஈழத்தமிழர் பார்வையில் இன அழிப்பு என்ற ஒற்றைப் பெருங்குற்றத்துக்குள் அடக்கப்படவேண்டியவை.

ஆனால், இன அழிப்பு என்பதை மானுடத்துக்கு எதிரான குற்றங்கள், போர்க்குற்றங்கள் என்பவற்றுக்கு அடுத்ததாக மூன்றாம் நிலையில் நிரற்படுத்துவதோ அல்லது பரந்துபட்ட பொதுச்சொல்லாடலுக்குள் புதைப்பதோ கோளாறான அணுகுமுறை.

இந்தப் படிப்பினைகளைக் கொண்டு அடுத்த கட்ட நகர்வுகள் முன்னெடுக்கப்படவேண்டும்.

அகப்பையைப் பற்றிய கரிசனையை விட சட்டியைப் பற்றிய கரிசனை மேலோங்கவேண்டும்.

இன அழிப்பு, சுயநிர்ணய உரிமை, அரசியற் தீர்வு போன்றவை வெறும் சுலோகங்களாக மட்டும் மக்களால் அணுகப்படும் நிலையில் இருந்து, அரசியற் தெளிவு பெற்ற மக்களால் அணுகப்படும் நிலையாக மாற்றுவது பொது முன்னெடுப்புகளில் நாட்டம் கொண்டோர் மேற்கொள்ளவேண்டிய அடிமட்ட வினைத்திட்பம் (grassroots activism) ஆகவேண்டும்.

‘பொங்கு தமிழ்’, ‘சங்கு தமிழ்’ என்ற உணர்வெழுச்சி அரசியல் மட்டும் போதாது.

சரியானதொரு தலைமை இருந்தபோது பொங்குதமிழ் என்று உணர்வெழுச்சி அரசியல் மக்கள் ஆற்றலை வெளிப்படுத்த உதவியது. இந்த உணர்வெழுச்சி, தலைமையற்ற காலத்தில் அறிவார்ந்த விடுதலை எழுச்சியாக மாறவேண்டும்.

சிவில் சமூக அமைய நிலைப்பாடுகளிலிருந்த குறைகளைப் போக்கி அவற்றை மேலும் செழுமைப்படுத்தவல்ல கொள்கை நிலைப்பாட்டைக் கூர்ப்பியல் ரீதியாகச் செப்பனிடுவதற்குப் பதிலாக, மீண்டும் மீண்டும் புதிதாகச் சக்கரத்தைக் கண்டுபிடிக்கும் முயற்சிகளில் ஈடுபடுவது கற்றுக்குட்டித்தனமானது.

இந்தக் கற்றுக்குட்டித்தனத்தை தற்போது தமிழ் மக்கள் பொதுச் சபை தாரளமாக வெளிப்படுத்திவருகிறது என்பது அதன் இயக்குநர்களின் கூற்றுகளில் வெளிப்பட்டுள்ளது.

இது ஆரோக்கியமான அறிகுறி அல்ல.

தேர்தல் அரசியற் கட்சிகள் பொதுக் கட்டமைப்பைக் கொள்கையளவில் ஏற்றாலும் நடைமுறையில் அதனைச் சிதைக்கும் நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடும்.

தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணியும் தமிழ் மக்கள் தேசியக் கூட்டணியும் தமிழ் மக்கள் பேரவை என்ற அமைப்பை உள்ளிருந்து சிதைத்தன.

ஆதலால், தேர்தல் அரசியல் கட்சிகளோடு சமதரப்பு அணுகுமுறை கடைப்பிடிக்கப்படுவது உசிதமற்றது.

இந்த விடயத்திலும் தமிழ் மக்கள் பொதுச் சபை ஆரம்பத்திலேயே தவறியுள்ளது.

தவறுகளில் இருந்து விரைவாகப் பாடத்தைக் கற்றுக்கொண்டு தடவழித்திருத்தம் மேற்கொள்ளும் ஆற்றல் ‘பொதுச்சபைக்கு’ இருக்கிறதா என்பது தொக்குநிற்கும் கேள்வி.

தேர்தல் அரசியற் கட்சிகளைக் கட்டுப்படுத்தி ஆற்றுப்படுத்த வல்ல ஆற்றலைப் பெருக்கக்கூடிய மக்கள் இயக்கம் கட்டப்படுவது, கடினமான பாதையெனிலும், அதுவே ஆரோக்கியமானது.

மக்களிடம் விடுதலை உணர்வு சரியாகத் தான் இருக்கிறது என்பதற்குப் பல அறிகுறிகள் உள்ளன.

ஆனால், விடுதலை அரசியல் பற்றிய அறிவு மிகக் குறைவாயுள்ளது.

உணர்வு மட்டும் சட்டியில் இருந்தாற் போதாது. விடுதலை அரசியலுக்கான அறிவும் சட்டியில் இருந்தாற் தான் அகப்பை சரியாக இயங்கும்.

ஆக, மக்கள் மட்டத்தில் விடுதலை அரசியலின் அறிவைக் கொண்டு செல்வது காலம் தந்துள்ள வரலாற்றுக் கடமை.

https://www.tamilnet.com/art.html?catid=25&artid=39992

[Kapithan]

"உணர்வு மட்டும் சட்டியில் இருந்தாற் போதாது. விடுதலை அரசியலுக்கான அறிவும் சட்டியில் இருந்தாற் தான் அகப்பை சரியாக இயங்கும்."

 

சிறுபான்மைக் கட்சிகளின் ஆதரவுடன் அமையவிருக்கும் அரசுகளில் தமிழர் தரப்பு பங்குபற்றுமா இல்லையா? 

பங்குபற்றாவிடின் அந்த இடங்களில் முஸ்லிம்கள் அமர்வார்கள். 

நமது நிலை? 

Edited September 9 by Kapithan