15 மாதங்களுக்கு முன்னம் தமிழகத்தில் வைத்து குமுதம் தீராநதிக்கு அளித்த பேட்டியை இங்கு உங்கள் ஆலோசனைகளுக்காக வெளியிடுகிறேன். புது டெல்ஹியில்ல்வெள்ளிவரும் "த ஸ்ரென்ற்மென்"ஆங்கில பேட்டி ஒன்றையும் இணைக்க விரும்பினேன். அது இங்கு மரபோ தெரியவில்லைஇ. அண்மையில் மேலும் ஒரு நீண்ட பேட்டிக்கான கோரிக்கையும் அவசியமும் எழுந்திருக்கிறதால் தமிழர் மத்தியில் நிலவும் கருத்துக்களை அறிய விருப்பம். விவாதங்களை வளர்ப்பதில் அல்ல உங்கள் கருத்தை அறிவதில்தான் ஆர்வம்.

இந்தியாவும் இலங்கைத் தமிழர்களும் இணைந்து செயல்பட வேண்டும்"

By: தளவாய் சுந்தரம்

Courtesy: குமுதம் தீராநதி

யாழ்ப்பாணத்தில் பிறந்த வ.ஐ.ச. ஷெயபாலன், தற்கால ஈழத்துக் கவிஞர்களில் மிகவும் முக்கியமானவர். இலக்கியம் மட்டுமின்றி, சமூக, அரசியல் இயக்கங்களில் தீவிரமாகப் பங்கேற்றிருக்கிறார். தற்போது நார்வேயில் வசித்துவரும் ஷெயபாலன், நார்வே அரசு எடுத்துவரும் இலங்கை அரசுக்கும் விடுதலைப்புலிகளுக்கும் இடையேயான சமாதான முயற்சிகளில் சிலகாலம் ஆலோசகராக இருந்துள்ளார். தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் சமூக பொருளாதார ஆய்வுக் கட்டுரைகள் பல எழுதியுள்ளார். ‘சூரியனோடு பேசுதல்’ (1986) ‘ஈழத்து மண்ணும் எங்கள் முகங்களும்’ (1986), ‘நமக்கென்றொரு புல்வெளி’ (1987), ‘பெருந்தொகை’ (2000) ஆகிய கவிதைத் தொகுப்புகளும், ‘தேசிய இனப் பிரச்சினையும் முஸ்லிம் மக்களும்’ (1984) என்ற கட்டுரைத் தொகுப்பும் இவரது சில நூல்கள். சென்றமாதம் இந்தியா வந்திருந்த வ.ஐ.ச. ஷெயபாலனை தீராநதிக்காகச் சந்தித்தோம்.

தீராநதி: இலங்கைத் தமிழர்கள் விடுதலைப் போராட்டத்தில் இந்தியாவின் தலையீடு இருக்க வேண்டுமென்று தொடர்ந்து நீங்கள் வலியுறுத்தி வருகிறீர்கள். இதற்கு என்ன காரணம்?

வ. ஜ. ச. ஜெயபாலன: மிக முக்கியமான காரணம், இந்தியாவின் நலன்களும் இலங்கைத் தமிழர்களின் நலன்களும் ஒன்றையன்று பின்னிப் பிணைந்துள்ளன என்பதுதான். இரண்டாவது காரணம், ஒரு கவிஞன் என்ற வகையில், ஈழத்தை என்னுடைய அரசியல் தாயகமாகவும் இந்தியாவை என்னுடைய கலாசார தாயகமாகவும் கொள்கிறேன்; நான் இந்தியாவை நேசிக்கிறேன் என்பதுதான். உங்கள் கேள்விக்குப் பதில் சொல்லும் முன், எங்கள் விடுதலைப் போராட்டம் தொடர்பாகவும் இந்தியாவின் நலனுக்காகவும் நான் சில விஷயங்களை இந்த நேர்காணலில் சொல்லவேண்டும் என்று விரும்புகிறேன். குறிப்பாக, இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கைகள் மற்றும் இந்தியாவுக்கு எதிராக அரங்கேறி வரும் உலக அரசியல் சதிகள் பற்றி. இதற்கு தீராநதி அனுமதிக்குமா?

தீராநதி: தாராளமாக நீங்கள் சொல்ல விரும்புபவற்றைச் சொல்லலாம்.

வ. ஐ. ச. ஜெயபாலன்: நன்றி. இந்தியா, தற்போது பாகிஸ்தான் தொடர்பாக கொண்டிருக்கும் வெளியுறவு கொள்கைகளையும், அந்நாடு தொடர்பாக உருவாக்கப்பட்ட வெளிவிவகார அமைப்புகளையும்தான் மற்ற தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகள் விஷயத்திலும் பயன்படுத்துகிறது. இதனை இந்தியாவின் மிக முக்கியமான தவறாக நான் கருதுகிறேன். இந்திராகாந்தி அம்மையார் இந்தியாவின் பிரதமராக இருந்த காலகட்டத்தில், தென்னாசியா தொடர்பான இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கைகள் நீண்டகால நோக்கில் இந்தியாவின் நலன்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டிருந்தன. பத்து விரல்களாலும் பத்து வண்ணத்துப் பூச்சிகளைப் பிடிக்க முடியாது. ஆனால், பிடிக்கக் கூடியவற்றைப் பிடிக்கவேண்டும் என்னும் அடிப்படையில் இந்திராகாந்தி செயல்பட்டார். அனுபவங்களில் இருந்து கற்றுக்கொண்டு இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கைகளை மாற்றி செழுமைப்படுத்தினார். தென்கிழக்காசிய நண்பர்களை அவர் எப்போதும் கைவிட்டதில்லை.

இலங்கையைப் பொறுத்து உறுதியான பாடங்களை இந்திராகாந்தி கற்றிருந்தார். இலங்கை, சீனா மற்றும் பாகிஸ்தானுடன் உறவு கொண்டாடுவதற்குப் பதிலாக இந்தியாவுடன் உறவை மேம்படுத்திக் கொள்ளும் என்ற எதிர்பார்ப்பு தொடக்கத்தில் அவருக்கு இருந்தது. எனவேதான், தமிழ்நாட்டின் அனுமதியோ சம்மதமோ இன்றி கட்சத்தீவை அவர் இலங்கைக்கு விட்டுக்கொடுத்தார். ஆனால், அவர் எதிர்பார்த்தது போல் இலங்கை நடந்துகொள்ளவில்லை. கட்சத்தீவை விட்டுக் கொடுத்தும், இலங்கையை இந்திராகாந்தியால் வெற்றிபெற முடியவில்லை. பங்களாதேஷ§ம் பாகிஸ்தானும் மோதிக்கொண்டிருந்த, பங்களாதேஷ் விடுதலைப் போராட்ட காலகட்டத்தில், இந்தியா, பங்களாதேஷை விடுதலை வீரர்களாக அங்கீகரித்து. ஆதரித்தது. ஆனால், இலங்கை ராணுவரீதியாக பாகிஸ்தான் ஆதரவு நிலைப்பாடு எடுத்ததுடன் பாகிஸ்தானுக்காக தனது தளங்களைத் திறந்துவிட்டது.

இலங்கை, பாகிஸ்தான் ஆதரவு நிலைப்பாடு எடுத்ததற்கு அவர்களுக்கு உறுதியான காரணங்கள் இருக்கின்றன. இலங்கைச் சிங்கள மக்களைப் பொறுத்தவரைக்கும், இந்தியா குறித்து, ஒரு பெரிய நாட்டுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கிற அச்சத்துடனேயே அவர்கள் எப்போதும் இருந்து வருகிறார்கள். எனவே, இந்தியாவின் எதிரிகளுடன் உறவை வலுப்படுத்திக்கொள்வது, இந்தியாவிலிருந்து வரும் ஆபத்துகளை எதிர்கொள்ள உதவும் என்று அவர்கள் கருதுகிறார்கள். குறிப்பாக சீனா, பாகிஸ்தான், அமெரிக்கா இந்நாடுகளுடன் உள்ள நெருக்கமான உறவுகளின் மூலம்தான் இந்தியாவை எதிர்கொள்ள முடியும் என்று கருதுகிறார்கள். இந்திராகாந்தியின் காலகட்டத்தில் பண்டார நாயக்காவின் குடும்பம் சீனா மற்றும் அமெக்காவுடனான உறவு மூலமாக இந்தியாவை எதிர்கொள்ள வேண்டும் என்னும் கருத்தை வைத்திருக்கிறது. ஐக்கிய தேசியக் கட்சி (யு.என்.பி.) அமெரிக்காவுடனான உறவு மூலமாக இந்தியா தன்னைப் பாதிக்காத வகையில் வைத்திருக்கவேண்டும் என்னும் கருத்தை வைத்திருந்தது. இப்போதும் இந்த அணுகுமுறையில் பெரிய மாற்றங்கள் இல்லை. ஆக, இலங்கைச் சிங்கள கட்சிகளைப் பொறுத்தவரைக்கும் பாகிஸ்தான், சீனா, அமெரிக்கா இந்நாடுகளுடனான உறவைப் பேணவே அவைகள் விரும்புகின்றன.

தீராநதி: இலங்கை சிங்களக் கட்சிகள் இந்த நிலைப்பாட்டை எடுக்கக் காரணமாக ஏதாவது சம்பவங்கள் நிகழ்ந்திருக்கிறதா, அதாவது அச்சுறுத்தல்கள் இந்தியாவிடமிருந்து வந்திருக்கிறதா?

வ. ஐ. ச. ஜெயபாலன்: சமீப நூற்றாண்டுகளில் இல்லை. ஆனால், வரலாற்று ரீதியான காரணங்கள் இருக்கின்றன. இந்திய துணைக் கண்டத்தைச் சேர்ந்த அரசுகள், இலங்கை மீது படையெடுத்து, அந்நாட்டைக் கைப்பற்றிய சம்பவங்கள் வரலாற்றில் நிகழ்ந்திருக்கின்றன. குறிப்பாக, சோழர்கள் பலம்பெற்றிருந்த காலங்களில் பலமுறை இலங்கை அவர்களின் ஆட்சிக்கு கீழே இருந்திருப்பதைப் பார்க்கிறோம். இதனடிப்படையில் வரலாற்று ரீதியாகவும் அரசியல் ரீதியாகவும் மிகவும் உறுதிப்பட்ட அச்சம் சிங்களக் கட்சிகளுடையது.

தீராநதி: இப்படியரு அச்சம் இருக்கும்பட்சத்தில் இந்திய அமைதிப்படையை அவர்கள் அனுமதித்ததை எப்படிப் புரிந்துகொள்வீர்கள்?

வ. ஜ. ச. ஜெயபாலன்: இப்போது இந்தியாவுடனான இலங்கையின் உறவு என்பது, தமிழர்களை ஒடுக்குவதற்கு இந்தியாவைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு வேலை முடிந்ததும் இந்தியாவை வெளியேற்றுவதை அடிப்படையாகக் கொண்டதுதான். 1987இல் ஜெயவர்த்தனேயின் கொள்கையும் இதுவாகத்தான் இருந்தது. இந்திய அமைதிப்படை இலங்கை வந்தபோது, உண்மையில் சிங்களவர்களிடம் அச்சம் இருந்தது. அப்போது ஜெயவர்த்தனே சொன்னார்: “என்னுடைய அரசியல் அனுபவத்தின் வயது, ராஜீவ்காந்தியின் வயதைவிட அதிகம்’’. இது பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. சிங்களவர்கள் கவலைப்படத் தேவையில்லை; நமது தேவைகளுக்கு அவர்களைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு, அவர்களை வெளியேற்ற என்னால் முடியும் என்பதுதான் இதற்குப் பின்னால் இருக்கும் செய்தி.

ஆனால், இந்தத் தந்திரம் இந்திராகாந்தி அம்மையார் காலகட்டத்தில் செல்லுபடியாகவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. பங்களாதேஷ் போரில் இலங்கை நடந்துகொண்ட விதத்திலிருந்து, இந்திராகாந்தி ஒரு தெளிவான பாடத்தைக் கற்றுக்கொண்டிருந்தார். அதனடிப்படையில் இலங்கைத் தொடர்பான வெளியுறவுக் கொள்கையை அவர் மீள் ஆய்வு செய்தார். இலங்கையிலுள்ள தமிழர்களும் இந்திய வம்சாவழி மலையகத் தமிழர்களும் இந்தியாவின் நண்பர்கள் என்ற அடிப்படையில் அவர் மாற்றியமைத்த இலங்கைத் தொடர்பான வெளியுறவுக் கொள்கைகள் அமைந்திருந்தன. இதற்கு, இலங்கையில் சிங்களவர்களுக்கும் தமிழர்களுக்கும் இடையேயான காலம்காலமாக இருந்துவரும் பிரச்சினையே, அடிப்படையில் இந்தியா தொடர்பானதுதான் என்பது முக்கியக் காரணம்.

இலங்கைத் தமிழர்கள் இலங்கையின் வடகிழக்குப் பிரதேசங்களில் வாழ்கிறார்கள். இந்திய வம்சாவழி மலையகத் தமிழர்கள் இலங்கையின் மலைப்பிரதேசங்களில் தேயிலைத் தோட்டங்களில் வாழ்கிறார்கள். தமிழ் முஸ்லிம்கள் எல்லாப் பகுதிகளிலும் சிதறி வாழ்கிறார்கள். இலங்கையில் தமிழர்களுக்கு உரிமைகள் கொடுத்தால், அவர்கள் இந்தியா பக்கம் போய்விடுவார்கள், தங்களைக் காட்டிக்கொடுத்து விடுவார்கள் என்ற அச்சத்தின் அடிப்படையில்தான் சிங்களவர்கள் தமிழர்களுக்கு உரிமைகளை வழங்கத் தயங்குகிறார்கள். தமிழர்களை எதிரியாகக் கருதுகிறார்கள். இதனை இந்திராகாந்தி மிகச் சரியாகப் புரிந்துகொண்டிருந்தார். இதனடிப்படையில்தான் இலங்கைத் தமிழர்கள் விடுதலைப் போராட்டத்துக்கான அவரது ஆதரவுக் கொள்கை அமைந்திருந்தது. இலங்கையில் தமிழர்கள் சமஸ்டி அடிப்படையிலான ஓர் உரிமையைப் பெறும்பொழுது, இலங்கை, இந்தியாவுக்கு எதிராகப் போகாமல் பார்த்துக்கொள்ளும் வல்லமையை அவர்கள் பெறுவார்கள் என்று அவர் கருதினார். தமிழர்கள் தனி நாடாகப் போனாலும், அவர்களது தொப்புள்கொடி உறவு இந்தியாவுடன் உள்ளதால், இந்தியா சார்பான ஒரு நாடாகத்தான் அவர்கள் இருப்பார்கள் என்பது அவரது கருத்து. இந்த நோக்கில் காய்கள் நகர்த்தப்பட்டு, பணிகள் நடந்து கொண்டிருந்த போது, துரதிஷ்டவசமாக அவரது படுகொலைச் சம்பவம் நிகழ்ந்தது.

இந்திராகாந்தி அம்மையாரின் மறைவுக்குப் பிறகு, இந்தியாவில், குறிப்பாக இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கையில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள், மிகவும் பாரதூரமான விளைவுகளை இலங்கையில் மட்டுமல்லாமல் தென்னாசியா முழுவதும் ஏற்படுத்தியுள்ளது. அரசியல் தீர்மானங்களின் அடிப்படையில் அதிகாரவர்க்கத்தைச் செயல்படவைத்தார் இந்திராகாந்தி. அவருக்குப் பிறகு, அரசின் தீர்மானங்களை மீறி அதிகாரிகள் செயல்படுவது நிகழ்ந்தது. குறிப்பாக, நட்வர்சிங் வெளிவிவகாரத்துறை அமைச்சராகவும் தீக்சித் இலங்கைத் தூதுவராகவும் இருந்த காலகட்டத்தில், அரசின் தீர்மானங்களுக்கு ஏற்ப அதிகாரிகள் செயல்படுவதற்குப் பதிலாக, உளவுத்துறை அதிகாரிகளின் தீர்மானத்துக்கு ஏற்ப இந்திய அரசு செயல்பட்டது. இந்திராகாந்தியின் காலத்துக்குப் பிறகு, அனுபவங்களில் இருந்து கற்றுக்கொள்ளும் போக்கையும் இந்தியா பின்பற்றவில்லை. இது மிகவும் துரதிர்ஷ்டவசமானது. இந்திராகாந்திக்குப் பிறகு இந்தியாவின் பிரதமரான ராஜீவ்காந்திக்கு, அப்போது மிகவும் இளம் வயது; இளம் இரத்தம் தந்த உற்சாகத்துடனும் உறுதியுடனும், இந்தியாவை மேம்படுத்துவது தொடர்பாகவும் தென்னாசியாவில் ஒரு பிரதேச வல்லரசாக இந்தியாவை முன்னிலைப்படுத்தி மாற்றுவது தொடர்பாகவும் மிகவும் கனவுகளுடன் அவர் இருந்தார். ஆனால், அவரை நட்வர்சிங் போன்றவர்களும் தீக்சித் போன்ற அதிகாரிகளும், சரியாகச் சிந்தித்த பார்த்தசாரதியையும் வெங்கட்ராமனையும் ஓரம் கட்டி, தொடர்ச்சியாகவே பிழையாக வழிநடத்தி விட்டார்கள். இப்போது நட்வர்சிங் கையில் படிந்திருக்கும் கறை, இராக் எண்ணெய்க் கறை அல்ல; அமைதிப்படை காலத்தில் இலங்கையில் கொல்லப்பட்ட தமிழ் இளைஞர்கள், மானபங்கப்படுத்தப்பட்ட பெண்கள் இவர்களின் இரத்தக் கறைதான்.

அமைதியை ஏற்படுத்தும் நோக்கத்துடன் இலங்கை வந்த இந்திய அமைதிப்படை அமைதியை ஏற்படுத்த முடியாதபட்சத்தில் வெளியேறிச் சென்றிருப்பதுதான் முறை. மாறாக, சிங்கள அரசுக்கும் தமிழர்களுக்கும் இடையிலான விடுதலைப் போராட்டத்தில் தமிழர்களுக்கு எதிரான ஒரு யுத்தத்தை அவர்கள் நடத்தினார்கள். இது நடந்திருக்கக் கூடாது. யாருடைய நலனுக்காக இந்திய அமைதிப்படை போராடியது? ஆயிரக்கணக்கான இந்திய சிப்பாய்கள் மரணமடைந்ததும், கை கால்களை இழந்ததும் யாருடைய நலனுக்காக?

தீராநதி: இந்திய அமைதிப்படை இலங்கை வந்தபோது, இலங்கைத் தமிழர்கள் ஆரவாரமாக அவர்களை வரவேற்றார்கள். ஆனால், விரைவிலேயே அங்கு காட்சிகள் மாறின. இதற்கு என்ன காரணம்?

வ. ஜ. ச. ஜெயபாலன்: அரசியல் காரணங்கள் ஒரு பக்கம் இருக்க, திரைமறைவு வேலைகளும் உலக அரசியல் சதிகளும்தான் இதில் முக்கியப் பங்காற்றின. நிறையப் பணம் கைமாறி இருக்கிறது. பெண்கள் பயன்படுத்தப் பட்டிருக்கிறார்கள். குறிப்பாக, இந்திய ஆங்கிலப் பத்திரிகை ஆசிரியர் ஒருவருக்கு அரண்மனைப் படுக்கையறை வரைக்கும் திறந்திருந்தது எனக்குத் தெரியும். அதற்கு கைமாறாக, அவர் இந்திய பத்திரிகைகள் இலங்கைப் பிரச்சினையில் குரல் கொடுக்காமல் இருக்கும் வகையில் நிறைய பங்காற்றினார்.

தீராநதி: உலக அரசியல் சதி என்று எதனடிப்படையில் சொல்கிறீர்கள்?

வ. ஐ. ச. ஜெயபாலன்: தென்னாசிய நாடுகளுக்கு இடையேயான சதுரங்க போட்டியில், உண்மையில் காய்களை நகர்த்துவது சீனாவும் அமெரிக்காவும்தான். இந்த இரண்டு நாடுகளும் நேரடியாக இந்தியாவுடன் இராணுவ ரீதியாக முரண்படாமல், அதேநேரத்தில் பாகிஸ்தான், இலங்கை, நேபாளம், ஓரளவு பங்களாதேஷ் போன்ற நாடுகளை தங்களுடைய அம்புகளாகப் பயன்படுத்துகின்றன. பாகிஸ்தான், முழுமையான ஒரு கையாளாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இலங்கைக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையிலான சதுரங்கத்தையும்கூட சீனாவும் அமெரிக்காவும்தான் ஆடுகின்றன. இதில் சீனாவின் கைதான் இலங்கையில் ஓங்கியிருக்கிறது. சீனாவின் உளவுத்துறையும் பாகிஸ்தான் உளவுப்பிரிவான ஐ.எஸ்.ஐ.யும் இலங்கையில் பலப்பட்டிருக்கிறது. இந்த இரண்டு வல்லரசுகளுடன் உறவு இருப்பதால்தான், பங்களாதேஷ் யுத்தத்தில் இலங்கை துணிந்து பாகிஸ்தானுக்கு உதவியது. இதனை இந்திய அறிஞர்கள் உணர்ந்துகொள்வது அவசியம். நேபாளம், பங்களாதேஷ் போன்ற மற்ற தென்னாசிய நாடுகளிலும் இதுமாதிரியான போக்கு நிலவுகிறது. பாகிஸ்தான் உளவுத்துறையைச் சேர்ந்த அதிகாரிகள் ராஜதந்திரிகளாக இலங்கையிலும் பங்களாதேஷிலும் நேபாளத்திலும் பணிபுரிகிறார்கள். அவர்கள் அங்கே பணிபுரிவது நிச்சயம் அந்தந்த நாடுகள் தொடர்பான விவகாரங்களுக்காக அல்ல. இந்தியா தொடர்பாகத்தான் அவர்கள் அங்கே பணிபுரிகிறார்கள். (அப்படி இலங்கையில் பணியாற்றும் ஒரு பாகிஸ்தான் உளவுத்துறை அதிகாரியின் வாகனம் அண்மையில் வெடிகுண்டு தாக்குதலுக்கு உள்ளானது. பாகிஸ்தான், இதற்கு இந்தியாவைக் குற்றம் சாட்டுகிறது. இலங்கை, விடுதலைப்புலிகளைக் குற்றம் சாட்டுகிறது.)

1956இல் நேரு கொண்டு வந்த மொழிவாரி மாநில அமைப்பு தொடங்கி, இன்றைக்கு எழுதப்படாத ஒரு விதியாக இந்தியா கூட்டாட்சியை நோக்கி நகர்ந்து செல்கிறது. இதுவும் நீண்டகாலமாக வேரூன்றிய கலாசார உறவுகளும் இந்தியாவின் மிகப்பெரிய ஒரு பலம். என்றாலும், அகில இந்தியா என்பது சீனா மாதிரி நீண்டகால அமைப்பல்ல. அது அந்நியர்கள் இணைத்ததன் அடிப்படையில் அமைந்தது. எனவே, சில நிலைமைகளைப் பாதுகாப்பதன் மூலம்தான் இந்திய ஒருமைப்பாட்டை சிதையாமல் பலமாக வைத்திருக்க முடியும். இதனைப் புரிந்துகொண்டிருக்கும் இந்தியாவின் எதிரிகள், குறிப்பாக சீனாவும் அமெரிக்காவும், அந்த நிலைமைகளை உடைக்க விரும்புகிறார்கள். அதில் முனைப்பாக இருக்கிறார்கள். ஆனால், இவர்கள் நேரடியாகச் செயல்படாமல் ஆதரவாளர்கள் மூலமாகச் செயல்படுகிறார்கள். தொடக்கத்தில் வடஇந்திய மாநிலங்களில்தான் சீர்குலைப்பு வேலைகள் அதிகம் நடந்தன. பாகிஸ்தான், நாகலாந்து, பங்களாதேஷ், நேபாளம் எல்லைகளின் ஊடாக இந்தியாவுக்குள் ஊடுருவ முடியும் என்ற அடிப்படையில் இந்தச் சதிகள் திட்டமிடப்பட்டன. கட்மாண்ட் போன்ற வடமாநிலப் பகுதிகள் வழியாக இந்தியாவுக்குள் ஊடுருவும் முயற்சி தீவிரமாக இருந்தது. மேலும், ஹிந்தி மொழி பேசும் பிரதேசங்களான வடமாநிலங்கள்தான் இந்தியப் பாராளுமன்றத்தைத் தீர்மானிக்கும் அதிகாரத்தையும் அப்போது வைத்திருந்தன. எல்லா இந்திய தேசிய கட்சிகளும்கூட வடமாநிலங்களை மையப்படுத்திதான் அமைந்திருந்தன. ஆனாலும், வடஇந்திய மாநிலங்கள் கடலை எல்லையாகக் கொள்ளாமல் நிலப்பரப்பை எல்லையாகக் கொண்ட மாநிலங்கள் என்பதால், பெரிய அளவில் இந்த யுக்தி வேலை செய்யவில்லை. மேலும், சீன பாகிஸ்தானிய பகைமை காரணமாகவும் காஷ்மீர் நெருக்கடி காரணமாகவும் இந்தியப்படை வளங்கள் வடக்கே குவிக்கப்பட்டிருந்தது. எனவே, இந்திய எதிரிகளது அணுகுமுறை இப்போது மாறியிருக்கிறது. இன்றைக்கு இந்திய எதிரிகளின் கவனம் முழுவதும் கடலை எல்லையாகக் கொண்டிருக்கும் மாநிலங்கள் பக்கம்தான். கடல் சார்ந்த மாநிலங்களுக்குள் ஊடுருவது தொடர்பான அணுகுமுறையில் பங்களாதேஷ§ம் இலங்கையும் முக்கியத்துவம் அடைந்துவிட்டன. பாகிஸ்தானின் உளவுத்துறை இலங்கை கடற்படைக்குள் ஊடுருவி இருக்கிறது. பம்பாய் போன்ற கடல் சார்ந்த பகுதிகளுக்குள் ஊடுருவதும் அவர்களுக்கு இலகுவாக இருக்கிறது.

கடல் சார்ந்த மாநிலங்களைப் பொறுத்தவரைக்கும், மீனவர்கள் கேந்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒரு சமூகம் என்பதை எதிரிகள் உணர்ந்திருக்கிறார்கள். ஆனால், துரதிர்ஷ்டவசமாக இதனை இந்தியா இன்றுவரை உணர்ந்து கொள்ளவில்லை. (இந்தியாவின் பல்வேறு உள்விவகார சிந்தனைகள் பெரும்பாலும் வாக்கு வங்கியின் அடிப்படையில்தான் தீர்மானிக்கப்பட்டிருக்கிறத

இப்பதிவை நான் ஏற்கனவே குமுதம் தீராநதி இணைப்பில் பார்த்திருந்தாலும் மீண்டும் இலங்கைத் தமிழர்களின் கருத்தாய்வுக்காக இங்கே மீளப் பதிந்ததிற்கு நன்றிகள். இது விடயமாக எனது தனிப்பட்ட கருத்தையும் பதிகின்றேன்.

உண்மையில் இலங்கைத் தமிழர்களின் போராட்ட வாழ்வில் நடைபெற்ற பெரும்பாலான பதிவினை இங்கே ஜெயபாலன் அவர்கள் தந்துள்ளார்கள். சில விடயங்களை வெளிப்படையாக இல்லாமல் பூடகமாகவும் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். இதனால் எமது பிரைச்சினையில் இந்திய மத்திய மற்றம் தமிழக அரசின் நிலைப்பாட்டையும் அறிய முடியாமலிருந்தவர்களின் கேள்விகளுக்கும் பதில் கிடைத்திருக்கமென்று நம்புகின்றேன்.

அதுபோல் கடந்த காலங்களில் இந்திய அரசு, விடுதலைப்புலிகள் போன்றவர்கள் விட்ட தவறுகளும் பக்க சார்பின்றி சுட்டிக் காட்டியிருப்பதால் இது போன்ற தவறுகள் எதிர் காலத்தில் ஏற்படாமலிருக்க வழியேற்படலாம்.

எமது போராட்டத்தில் நியாயமான எத்தீர்வு கிடைத்தாலும் அதில் இந்தியாவின் தார்மீக பங்களிப்பு இல்லாமல் நடந்துவிட முடியாது. எனவே கடந்த காலங்களில் நடைபெற்ற கசப்பான நிகழ்வுகளை நமது தரப்பும், இந்தியாவும் மறந்து மீண்டும் ஒரு மானசீகமான புது உறவைப் பேண முன் வரவேண்டும். இதனை நிச்சயம் ஏற்படுத்தலாம். அதற்கு இராஜதந்திரரீதியிலான சில நகர்வுகளை மேற்கொள்ளலாம். அதுபோல் இந்தியாவில் எமது போராட்டத்திற்கு ஆதரவான சில திராவிட இயக்கங்களை வைத்து; எமது போராட்டத்தை தவறாக கணித்து; அதனால் எம்மை எதிர்க்கும் நிலையிலுள்ள பிராமண சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்களையும் நாம் கீழ்த்தரமாக விமர்சிப்பதை நிறுத்தி; அவர்களுக்கு நம்பிக்கையூட்டும் வகையில் அவர்களில் முக்கியமானவர்களுடன் சந்திப்புக்களை நடத்தலாம். அவர்களுக்கு எமது தரப்பிலுள்ள தீர்க்கமான நிலைப்பாட்டை புரிய வைக்கலாம். இவையொன்றும் நடக்க முடியாத காரியங்களில்லை. மனது வைத்தால் திடமான சிந்தனையுடன் எதனையும் மாற்றியமைக்கலாம்.

நம்பிக்கையொன்றே மனிதனின் தும்பிக்கை.

Edited January 19, 200817 yr by Vasampu