IPKF இந்திய இரணுவம் ஈழத்தில் செய்த அட்டூழியங்கள்

[வினித்]

நான் இங்கே முரண்பாடு என்று குறிப்பிட்டது, ஆயிரக்கணக்கான ஈழத் தமிழர்களின் சாவுக்கு காரணமான ராஜீவ்காந்தி பெரியளவில் நினைவு கூரப்பட்டு, அவர் பெயரில் விருதுகள் வழங்கப்படுகின்ற பொழுது, நாமோ இந்திய இராணுவத்தால் கொல்லப்பட்டவர்களுக்காக ரகசியமாகவும் மௌனமாகவும் அழ வேண்டிய நிலையில் இருப்பதைத்தான்.

þô§À¡Ð ¡÷ «Æ §Åñ¼¡õ ±ýÚ ¦º¡ýÉÐ?????

:P :P :P

[சபேசன்]

கொடிய கயவனாகிய ராஜீவ்காந்தி செய்த கொலைகளை நினைவுபடுத்துவதற்கே நீங்கள் விடுகிறீர்கள் இல்லை. உரத்து அழுவதற்கு மட்டும் அனுமதித்து விடவா போகிறீர்கள்?

[வினித்]

கொடிய கயவனாகிய ராஜீவ்காந்தி செய்த கொலைகளை நினைவுபடுத்துவதற்கே நீங்கள் விடுகிறீர்கள் இல்லை. உரத்து அழுவதற்கு மட்டும் அனுமதித்து விடவா போகிறீர்கள்?

²ýôÀ¡ þô§À¡ Á¸¢ó¾¦ºöÔõ ¦¸¡¨Ä¸¨Ç ÀüÈ¢ ±ØÐí¸û þø¨Ä ¾ÎìÌõ ÅƢӨȸ¨Ç À¡Õí¸û

þó¾¢Â þáÏÅõ ¦ºö¾Ð À¢¨Æ¾¡ý ±ýÚ ¾Á¢ú¿¡ðÎìÌõ ¦¾Ã¢Ôõ ¸ÕÉ¡¿¢¾¢ þáÏÅò¨¾ ÅçÅü¸ ܼ §À¡ÉÐ þø¨Ä.........

²ý º§Àºý þó¾¢Â þáÏÅõ ¦ºö¾ Àθ¦¸¡¨Ä¸û

«Æ¢×¸û უù ´ÕÅ÷ ÁðÎõ ÀΦ¸¡¨Ä ¦ºöÂôÀ𼡠§À¡ÐÁ¡ þø¨Ä ±ýÛõ ÀΦ¸¡¨Ä ¦ºöÂô¼¡§ÅÛÁ¡? :roll: :roll: :roll:

¿¡¨ÇìÌ ¾Á¢ú ®Æõ ¸¢¼ò¾¡ø ܼ þÄí¨¸ Ô¼ý ¿¼À¡¸ þÕì¸Ä¡õ «Ð¸¡¸ þÄí¨¸ «ÃÍ ¦ºö¾ ÀÎ ¦¸¡¨Ä¸¨Ç ÁÈì¸ §ÅÛÁ¡ þø¨Ä «Æ¢×¸¨Ç Á¨Èì¸ ÓÊÔÁ¡? «Ð §À¡Ä ¾¡ý þÐ×õ ¿¡ý ¦º¡ýÉÐ þÐ þô§À¡ §ÅÛÁ¡ þó¾ Å¢¼Âõ??????

²ý þÅÇ׸¡ÄÓõ þÀôÊÂ¡É ¿øÄ(?) §Â¡º¨É ÅÃÅ¢ø¨Ä? :roll: :?: :!:

[வினித்]

IPKF இந்திய இரணுவம் ஈழத்தில் செய்த அட்டூழியங்கள்

¾¨Äô§À À¢¨Æ ÅÊÅ¡ Å¢Çí¸ Àξ ÓÊÔÁ¡?

±ÉìÌ ÅÊÅ¡ Å¢Çí¸ ÀÎò¾ ÓÊÔÁ¡

þó¾¢Â ¬÷Á¢ Åó¾ §¿Ãõ ¿¡ý Óò¾¢Ãõ ¦Àö ܼ ¡Õõ ÜðÊ ¦¸¡ýÎ §À¡ö Ţ𼡠¾¡ý ¦Àö§Åý þøÄ¡ðÊ ÀÎìÌõ þ¼ò¾¢Ä§Â ¦ÀöРŢΧÅý..

À¢ÈÌ «ñ½¡ ±ØõÀ¢ ¦º¡øÖÅ¡ý Å£ðÎÌû§Ç ¯ØìÌ ±ýÚ :twisted:

[சபேசன்]

யாரையும் கொலை செய்யத் தேவையில்லை!

கொலை செய்யப்பட்டவர்களைப் பற்றி நினைவு கூருவதற்கே எம்மவர்கள் இவ்வளவு தூரம் எதிர்ப்பதுதான் வியப்பாக உள்ளது.

இந்த வருடம் ராஜீவ்காந்தி கொல்லப்பட்ட தினத்தில், என்னுடைய தளத்தில் வீரப் பெண் தணுவிற்கு வீரவணக்கம் செலுத்துவதற்கு முயற்சித்தேன். என் எண்ணம் தெரிந்த சில பெயர் குறிப்பிட முடியாத அன்பர்கள் அதை செய்ய வேண்டாம் என்று தடுத்தார்கள். நீண்ட விவாதத்திற்கு பிறகு அதை ஏற்றுக் கொண்டேன். ராஜீவ்காந்தி கொலை விசாரணையின் போது ஏறக்குறைய 30 தமிழின உணர்வாளர்கள் சாவைத் தழுவிக் கொண்டார்கள். அவர்களையும் நினைவு கூர முடியவில்லை.

இவை எல்லாம் என் மனதை உறுத்துகின்ற விடயங்கள். இவைகளை தற்பொழுது செய்ய முடியாததற்கான காரணத்தையாவது என்னால் ஓரளவு புரிந்து கொள்ள முடியும்.

ஆனால் இந்திய இராணுவத்தால் கொல்லப்பட்ட, வல்லுறுவுக்குட்டபடுத்தப்பட

[வினித்]

ஆனால் இந்திய இராணுவத்தால் கொல்லப்பட்ட, வல்லுறுவுக்குட்டபடுத்தப்பட

[Vasampu]

சபேசன்

உங்கள் சிந்தனையை நினைத்தால் சிரிப்புத்தான் வருகின்றது. உங்கள் தளத்தை காப்பாற்றி யாழ் களத்தை நாறடிக்கலாம் என்கின்றீர்கள்.

ஏன் வழமைபோல் பரபரப்பிற்காக இதையும் உங்கள் தளத்திலேயே முயற்சிக்கலாமே. யாராவது எதையாவது சுட்டிக்காட்டிக் கேள்வி எழுப்பினால் : நண்பர்களே மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள் தவறுதலாக இடம்பெற்று விட்டது :roll:

[தயா]

யாரையும் கொலை செய்யத் தேவையில்லை!

கொலை செய்யப்பட்டவர்களைப் பற்றி நினைவு கூருவதற்கே எம்மவர்கள் இவ்வளவு தூரம் எதிர்ப்பதுதான் வியப்பாக உள்ளது.

இந்த வருடம் ராஜீவ்காந்தி கொல்லப்பட்ட தினத்தில், என்னுடைய தளத்தில் வீரப் பெண் தணுவிற்கு வீரவணக்கம் செலுத்துவதற்கு முயற்சித்தேன். என் எண்ணம் தெரிந்த சில பெயர் குறிப்பிட முடியாத அன்பர்கள் அதை செய்ய வேண்டாம் என்று தடுத்தார்கள். நீண்ட விவாதத்திற்கு பிறகு அதை ஏற்றுக் கொண்டேன். ராஜீவ்காந்தி கொலை விசாரணையின் போது ஏறக்குறைய 30 தமிழின உணர்வாளர்கள் சாவைத் தழுவிக் கொண்டார்கள். அவர்களையும் நினைவு கூர முடியவில்லை.

இவை எல்லாம் என் மனதை உறுத்துகின்ற விடயங்கள். இவைகளை தற்பொழுது செய்ய முடியாததற்கான காரணத்தையாவது என்னால் ஓரளவு புரிந்து கொள்ள முடியும்.

ஆனால் இந்திய இராணுவத்தால் கொல்லப்பட்ட, வல்லுறுவுக்குட்டபடுத்தப்பட

[சபேசன்]

எனது தளத்தில் செய்திகளோ, திகதிகளோ தவறுதலாக இடம்பெறுகின்ற பொழுது நான் வருத்தம் தெரிவிக்கத் தயங்குவதில்லை. நான் சொன்னதுதான் சரி என்று அடம் பிடிப்பதும் இல்லை.

ஆனால் இங்கே ராஜீவ்காந்தி கொலை, இந்திய இராணுவத்தின் படுகொலைகள் பற்றி கருத்தியல்ரீதியிலேயே விவாதிக்கப்படுகிறது. ஆகவே என்னுடைய கருத்தை தெரிவிக்கிறேன். இக் கருத்துக்களை நான் தவறு என்று திரும்பப் பெறப் போவதில்லை.

கிட்லர் மீது முன்பு கொலை முயற்சி மேற்கொள்ளுப்பட்டது. அப்பொழுது கொலை முயற்சி மேற்கொண்டவர்கள் தேசத் துரோகிகளாக தண்டிக்கப்பட்டாhகள். இன்று அவர்கள் விடுதலை வீரர்களாக போற்றப்படுகிறார்கள்..........

[ஈழவன்85]

இவ்வளவு எதிர்ப்பு எம் மக்களை கொன்றவரை பற்றி எழுதும் போது என்னும் போது வியப்பாகவும் கவலை ஆகவும் உள்ளது

அன்புடன்

ஈழவன்

[ஈழவன்85]

இருக்கும் ஈழத்து மக்களை காப்பாற்ற தமிழகம் குரல் குடுக்கிறது... போனதுக்காக கவலை கொண்டு இருப்பதை இளக்காமல் இருப்பது நல்லது....

ஆகவே தமிழக மக்களின் அன்புக்காக இந்தியா மீதான வெறுப்பில் இருந்து பின்வாங்கலாம் தவறு அல்ல...!

தமிழகம் குரல் கொடுக்கும் எம் வலிகள் அவர்களுக்கு தெரியும் இதை எழுதுவதால் அவர்களின் அதரவு கிடைக்கது என்பது சுத்த முட்டள்தனமான முடிவு.நீங்கள் நினைகிறீர்களா மத்திய அரசு மாறும் என்று முதல்வரால் வெளியேற்றப்பட்ட இலங்கை பொலிஸ் காடையர்களுக்கு வேறுமாநிலத்தில் பயிற்சி கொடுத்தது மத்திய அரசங்கம் ஆக எல்லா தமிழரையும் முட்டள்கள் ஆக்கும் இவ் மத்திய அரசாங்கம் மாறுமா.என் முடிவில் மாற்றம் இல்லை.இதனை நான் இந்திய எதிர்ப்பாக கருதவில்லை மாறாக அவர்களின் கொடுங்கோலன் ராஜிவ் வை பற்றி எழுத விளைகின்றேன்

மிக விரைவில் blog ஒன்றை உருவாக்குவேன்.என் எண்ணங்களை எழுத வேண்டாம் என்பது என் சுத்ந்திரத்திற்கு விடுக்கப்பட்ட சவால்.என் நிலையை மோகன் அண்ணா விளங்கி கொள்வார் என நான் நம்புகின்றேன்

அன்புடன்

ஈழவன்

[ஈழவன்85]

[ஈழவன்85]

ஆங்கிலத்தில் இக் கட்டுரையை இங்கு போட என்னை அனுமதியுங்கள்

IPKF - Innocent People Killing Force

Dr. T. Somasekaram, Retd. Surveyor General

21 March 2004

"..the Indian Army came here, massacred innocent Tamil civilians, raped our women and plundered our valuables. The acronym IPKF will always stand for Indian People Killing Force where we are concerned.We will one day erect a memorial in the heart of Jaffna town, in the centre of Hospital Road, in memory of all the innocent civilians – ranging in age from the very old past 80 to young children massacred by the IPKF and to the women who were raped."

--------------------------------------------------------------------------------

The simple fact of the matter is that a foreign country, with designs of becoming a regional superpower, maneuvered to send its Army here as Peace Keepers but massacred thousands of innocent Tamil civilians, raped the women and plundered valuables.If memorials are to be erected, then it should be for innocent civilians massacred by the IPKF.

Let me provide a FEW samples from my personal knowledge. These represent but the tip of an iceberg. I write as an authentic son of Jaffna, born and bred there, educated at Jaffna Hindu College and the only house my wife and I own is in Jaffna.

Civilians Massacred by IPKF

Jaffna Hospital :- Doctors, Nurses and Patients inside the Jaffna Teaching Hospital, numbering 68 in all. .Their names are:- Dr A. Sivapathasuntheram, Dr M.K. Ganesharatnam, Dr Parimelalahar, Mrs Vadivelu, Matron, Mrs Leelawathie, Nurse, Mrs Sivapakiam, Nurse, Mrs Ramanathan, Nurse, Mr Shanmugalingam, Ambulance Driver, Mr Kanagalingam, Telephone Operator, Mr Krishnarajah, Works Supervisor, Mr Selvarajah, Works Supervisor, Eleven (11) Minor employees and forty six (46) patients

Duraiswamy brothers :- Two sons of late Sir Waithialingam Duraiswamy, Speaker of the State Council, residing in their ancestral home next to the Jaffna Clock Tower. One was R. Duraiswamy (SLAS) Retd. Secretary. Ministry of Local Government and M. Duraiwswamy Retd. Staff Officer Bank of Ceylon.

Mr. S. Sivasubramaniam, retired Director of Irrigation, Mrs. Sivasubramaniam, his retired teacher wife and their only son, a brilliant boy who had studied at St. John’s College, Jaffna, scored 4A’s in the GCE(Al) and was in the second year of Medical College.

Other Civilians Killed in Jaffna:- Prof. P. Chandrasekeram, University of Jaffna, Dr R.W. Crossette Thambiah, Dr Selvaratnam Former DMO Maskeliya, Dr S. Pararajasingham J.M.O, L.F.M. Samuel Rtd. Teacher (St. Thomas College, Mt. Lavinia & Royal College), K.J. Sambanthar Retd. DLO & Asst. Land Commissioner, Jaffna, Mrs S. Sivanandaraja (mother), Mohanraj (son) Technical Officer, Irrigation .Dept, Mrs Kishnam, Mrs M. Sebastiampillai, Mrs N.R. Thuriappa, Mrs V. Ruthiralingam, C.S. Aaron .

Urumpirai:- A. Subramanium Attorney at Law, Mr & Mrs Pancharatnam, Rtd. Teachers, K. Navaratnam Rtd. Divisional Supdt. of Post Offices, S. Nadarajah, Formerly SLBC, Tamil Service, P. Arooran , M. Nadaraja, S. Rasanayagam Rtd. Credit Controller CCC Ltd.

Anaikoddai :- Mrs M. Weerasegaram Pillai, (Mother), Pillai Yasotha Weerasegaram (Daughter), Mrs S. Thanapalasingham (Mother) Miss N. Thanapalasingham (Daughter) S. Kulasegerampillai, Retd. Station Master, Mrs M. Arumugam .Mrs R. Gnanamuttu , A. Candappu Rtd. State Officer, S. Selvaranee

Pirampadi, Kokuvil etc:- A large number of civilians were killed in Pirampadi and Kokuvil and buried in mass graves. The whole matter requires a book to do full justice.

Ariyalai (my village)

Ariyalai is at the eastern end of Jaffna town and the A9 highway passes through it. This was one of the four routes the Indian Army took to enter and capture Jaffna. From Oct 10, 1987, we, living in Dehiwala, lost all contact with our relatives who lived in Ariyalai, among them my wife’s 71 year old mother, her sisters and their children, my close friends from my boyhood days in Jaffna. For twenty one (21) days, there was a continuous curfew imposed by the IPKF with half an hours notice. The local and foreign media were completely cut off from the scene of operations and terrible things – yes, I use words carefully, TERRIBLE THINGS, were done to the Tamils in Jaffna. Rumours were rife. The militants said 30,000 civilians were killed. But I searched for reliable evidence, and these started trickling in, from late October 1987.

One reliable class of evidence is the number of persons known to me personally, quite a number are blood relatives, who were killed. Among those killed were a 45 year old cousin brother, S. Shanmugasuntharam, Electrician, Jaffna Municipal Council, married, with two children, shot while going to his paddy field in East Ariyalai. No one could reach the body; jackals and dogs ate the flesh and his brother Sinnathurai told me that the limbs and other parts were in different part of the paddy field and he gathered them and buried them in the paddy field. Sinnathurai had wept tears of a different sort in 1981 when he told me what he found on the day following the burning of the Jaffna Library, where he worked as an Assistant Librarian. But let us remain focussed on the IPKF in this article.

An 84 year old uncle, S. Thambiah, father of the well known Journalist T. Sabaratnam, was killed inside his home by an Indian artillery shell. His daughter Pathma and grandchildren had taken refuge inside Ariyalai Sri Sithivinayagar temple and were unaware of what had happened. One of my childhood classmates, Poologasingam, who lived nearby and had also not gone to the temple as a refugee, discovered what had happened, cut a pit in the garden, put my uncle in a sack and buried him there. No last rites; no cremation. Poologasingam went near the temple and shouted, "Pillai Pathma, Appah Vaikundam poddar; naan thevai yathanich seythu poddan” (Child Pathma, your father has gone to heaven; I have done what was necessary).

My cousin Sabaratnam’s loss did not stop with his father. His mother in law, 80 year old Mrs. Thambimuttu was a refugee inside the temple. But an old lady cannot easily adjust to conditions inside a tightly packed temple – and Hindu temples do not have toilet facilities, as devotees are expected to come in a ‘clean’ state. So she went to her home within 250 metres of the temple for her morning ablutions. She was walking back feebly, with the aid of a walking stick and holding a flickering lamp, and was within 50 metres of the temple when she was shot dead by the Indian soldiers, from Sri Parwathi Vidyasalai which they were occupying. They discovered who they had killed and set fire to the body where it lay, using a tyre. She and my late mother Mrs. Saraswathy Thamotharam had been classmates in Chundikuli Girls’s College, Jaffna. She had been a source of comfort to my mother when we lost our father when mother was 28 years old and had to face the grim prospect of feeding, clothing and educating my brother (7 yrs) and myself (2 yrs), with not even a pension as father had served for less than 10 years. I felt so deeply about her loss that I ventured into blank verse.

The Gentle Old Aachi

The gentle old aachi,

Weak and wobbly with age,

Walking with her pollu,

Slowly to the temple.

Husband gone long before,

Children retired or about to,

Grandchildren in their prime,

Great grandchildren by the dozen.

Weak of eye, weak of limb,

Fond memories of yester year,

Longing to meet her God,

Slowly walking to his abode.

Om Ganesha!, What hit me?

What burning pain,

What great thirst,

She writhed briefly on the road,

And then lay still,

White saree bathed in blood.

The gentle old aachi,

Felled by an alien bullet,

Fired by an alien hand,

In this our free land,

The gentle old aachi,

Shot like a dog and burnt at the spot.

More than our relatives, we mourn the death of the elder son of the chief priest of our temple, Subramaniya Kurukkal. Young Kannan Iyer, 24 years old, very fair, very handsome, well versed in Hindu neethi and also a fully qualified Accountant, was managing his own Accounting firm in Jaffna and assisting his father in carrying out the temple duties. He told his father on Deepavali Day in Oct 1987, when the father was getting ready to go to the temple to open the inner sanctum and light the lamps inside, to stay at home and that he would go by bicycle by a circuitous route to the temple to light the lamps. The inner sanctum had not been opened or lit after the influx of refugees. Only Brahmin priests can enter the inner sanctum. Instead of going to the temple, he went to heaven.

If anyone is interested, I shall take him or her to speak to Kannan Iyer’s mother. His father, the chief priest of our temple, performed the ancient Hindu marriage ceremony for me and my wife in 1962. He repeated it for our elder daughter and son-in-law in 1982. He is a learned and pious man and he has the spiritual resources to withstand the loss of his elder son. But tears flowed down the cheeks of his wife for the entire 45 minutes we spent with them in March 1988, five months after the joy of their life was snuffed out by the Indian army. To me, this is the worst crime of the IPKF assault on Jaffna. The life of a young and brilliant Brahmin priest, who would have risen to great heights promoting Saivaism, was snuffed out wantonly – and this on Deepavali day when he set out to open the sanctum sanctorum and light a lamp inside the temple.

Twenty six persons lost their lives in my village alone, during the Indian army’s campaign to gain control of Jaffna Peninsula in October-November 1987.

Rape

The IPKF Operation in Jaffna did not stop with massacres of civilians. A large number of women were raped. The following quotation is taken from Prof Daya Somasundaram’s book Scarred Minds – The Psychological Impact of War on Sri Lankan Tamils. Prof Daya Somasundaram is the Professor of Psychiatry in the University of Jaffna and concurrently Consultant Psychiatrist, General (Teaching Hospital) Jaffna. He was one of the four authors of the book, Broken Palmyrah, which was critical of the LTTE, a co-author of Mental Health in Cambodia, where he served as a Consultant Psychiatrist.

"Rape by Indian Soldiers

From time immemorial, plunder and rape have been considered the spoils of war. A form of ‘psychopathic liberation’ resulting in looting, rape and heavy drinking is reported to follow major stressful events (Kinston and Rosser, 1974). Although the total number of rapes during the Indian army operations are not known, it seemed to reach epidemic proportions. It has been verified that quite a large number, ranging from young girls who had just attained puberty to old women well past the menopause stage, were brutally raped.

What is said about violence in general is applicable to sexual violence. However, aggressive sexual assault has its own unique characteristics and consequences. Thus,

Rape is a violent crime in which sexuality is used to express power, anger and aggression, with a core meaning of devaluation, humiliation, sheer terror and most intimate violation of the self for the victim. What is translated to the victim is the life-threatening nature of assault, her helplessness, her loss of control and her experience of herself as an object of the assailants’ rage (Mezy, 1985).

Rape became common in the context of total war as it obtained in the months of October to December (1987), when all the customary discipline and restraint operative in the army disappeared. As discussed earlier, there appears to have been a policy decision to apply terror in the face of early losses and frustration over the prolongation of the conflict. The public was seen as being too sympathetic to the Tigers, harbouring and helping them against the Indian army. Thus terror became an instrument of control, a punishment for the lack of support and a lesson to the public. The army hierarchical structure worked to allow the jawans to carry out the acts on their behalf, although at times lower-rank officers also vented their pent up frustration in this way. But rape was much more gruesome as it was aimed specifically at women. It was carried out with considerable brutality and impersonality, where the victims were publicly defeminised and destroyed.

Rape can be seen as a loss-event for the victim where she loses her trust in others, self-respect, sense of security, chastity and virginity, social identity and becomes liable to secondary victimization due to social norms and values. The psychological reactions to rape have been described as a three-stage phenomena with an initial state of ‘shock and disbelief’ with disruption of normal behaviour. This may be followed by feelings of guilt, self-blame, and physical complaints. If the resolution to the psychological trauma is incomplete, long-term consequences include depression (40 per cent of victims), psychosomatic problems, sexual dysfunction, specific rape-related phobias, impaired task performance, social maladjustment and risk of suicide attempts (Mezey, 1985).

In our cultural setting, sexual violence takes on a more serious significance and has a severe psychologically traumatizing effect on the victim and her close relations, including her husband. Chastity is traditionally considered one of the supreme virtues of women, to be safeguarded with the same diligence as their life. The screams and pleading of a young, attractive girl, whom three soldiers were trying to rape at gun point, still echoes in my ears. She fell at their feet and begged, ‘Please, brother, shoot me, but don’t do this…’ Fortunately for her, her pleading got through to an officer who took pity and let her go, after slapping her. A young rape victim in Tinnavelly immediately attempted to commit suicide by jumping into a well.

Loss of virginity in a young girl even if against her will, meant that she could not aspire to marriage in our society and if already married, there is a good chance that she will be abandoned. All rape victims are socially ostracized and this usually extends to the family also. It is not surprising that rape victims were not forthcoming to report such incidents and usually swallowed the suffering and injury silently.

These incidents of rape, the lack of protection for women and the rumours that spread, created great fear among the women of Jaffna. The threat to womanhood was very real in the months of October and November. Most women experienced sexual anxiety and felt exposed and vulnerable. Many fled to areas they felt were safe, a large exodus reaching Colombo in December, when transport became available. Those left behind started acting with circumspection by following the well-meant advice of sympathetic, Tamil-speaking jawans of ‘wearing saris, putting poddus and staying indoors’.

At the beginning, there was lack of action by the commanders, probably because they had to maintain troop morale in a difficult situation during the first two months and rape itself became part of army action. Later, disciplinary action was taken with identification parades and punishment, usually in the form of public thrashing and transfer to another unit. After December the jawans were more discreet and circumspect. By 1988, the higher authorities showed much sensitivity to the issue of rape, probably due to the wide publicity outside Jaffna. They even brought in female police and paramilitary to ally the fears of local women.

The public outcry and wide publicity of this aspect of the Indians’ occupation that gained momentum from December reflected the deep-rooted feeling of insecurity and the cultural significance of this threat to our women.”

This ends the quotation from Prof Daya Somasundaram’s book. But there was other evidence as well.

Inside Ariyalai Temple Inside our village temple, Ariyalai Sri Sithi Vinayagar Kovil, where people had gathered as refugees, young village girls were molested by the Indian soldiers inside the temple. Dr. W. Paramanathan, great grandson of Proctor V. Casipillai who had rebuilt the temple in 1900, after its destruction during the Portugese occupation, was an eye witness. “My blood boiled; but I was helpless” he told me. In fact, being a young man, he was taken out twice to be shot as a Tiger and only the strong pleadings of his aunt Miss K. Charavanamuttu, retired Principal of Vadamarachchy Hindu Ladies College saved his life. Dr. Paramanathan has migrated to the United States and is living there.

Plunder

The 21 day curfew proved to be a golden opportunity - in a real golden sense – to the Indian soldiers. They broke into every house, broke open every almyrah and stole the valuables inside. As everyone knows, all Jaffna Tamil Hindu women wear a lot of gold jewellery. When they had to flee at half an hour’s notice, they could not remove all their valuables. When the families returned, they found their gold jewellery, imported watches and Parker pens missing. In 1987, India was still a closed economy and these imported items were not available in India. Not merely the soldiers, even the officers helped themselves. This is what the Island of 22 Feb 1988 reported.

"IPKF Major Returning to India Apprehended - Alleged Contraband Jewellery:

A Major of the IPKF who is said to have returned to India from Jaffna on a month’s holiday is alleged to have been apprehended at Chandigarh airport with having carried jewellery believed to be contraband.

A news report appearing in the 'Rani Weekly' of January 31, 1988 published in Tamil Nadu state that this Major serving in Jaffna had flown to Madras by plane and then to Chandigarh in Punjab on a month’s holiday. The Police there had searched him like any other passenger and found in his possession “100 sovreigns of jewellery consisting of bangles, broken chains, necklaces etc

The story states "The Police suspect that he might have snatched them from Sri Lankan Tamils. But he says they were bought by him. The magazine asks, If they were bought by him, could the jewellery be broken in pieces?"

The behaviour of the Indian Army in Jaffna was so atrocious that even Sinhalese politicians were moved to protest. After all, we share this island home. Prime Minister R. Premadasa, Minister of National Security Lalith Athulathmudali, Minister of Rehabilitation Lionel Jayatilleke and Opposition Leader Anura Bandaranaike condemned the atrocities in strong language in Parliament on 21 Jan 1988. Please see Hansard Vol 47, Section 14, Hansard Vol 50, Section 2 . In fact, the Prime Minister spoke of a 79 year old woman having been raped.

To summarise, the Indian Army came here, massacred innocent Tamil civilians, raped our women and plundered our valuables. The acronym IPKF will always stand for Indian People Killing Force where we are concerned. I was collecting this material to submit to the International Criminal Court, when it was about to be set up. Unfortunately, the crimes of the IPKF are time barred; the Court considers only cases after it was set up in July 2002. If not for this time bar, there is enough evidence against the Indian Generals and others higher up to indict them before the Court. Instead of facing the Court, they and former High Commissioner Dixit are writing books and making money out of the tragedy.

We will one day erect a memorial in the heart of Jaffna town, in the centre of Hospital Road, in memory of all the innocent civilians – ranging in age from the very old past 80 to young children massacred by the IPKF and to the women who were raped.

http://www.tamilnation.org/intframe/india/...somasekeram.htm

[Sabesh]

இருக்கும் ஈழத்து மக்களை காப்பாற்ற தமிழகம் குரல் குடுக்கிறது... போனதுக்காக கவலை கொண்டு இருப்பதை இளக்காமல் இருப்பது நல்லது....

ஆகவே தமிழக மக்களின் அன்புக்காக இந்தியா மீதான வெறுப்பில் இருந்து பின்வாங்கலாம் தவறு அல்ல...!

எனது கருத்தும் இதுவே!

இதைப்பற்றி விவாதிப்பதற்கு உகந்த காலம் இதுவல்ல.

[தூயவன்]

இப்போது நடக்கின்ற கொடுமைகளை தட்டிக் கேட்கவிளையாமல், 89ம் ஆண்டுக்கு முன் நடந்த விடயங்களைத் தூசு தட்டுவது ஏன்?

அதுவும் சபேசன், தாணு தான் செய்ததாக, இந்திய அரசின் அறிக்கைகளுக்கு ஒப்புக் கொடுக்கின்றார். அதை இந்திய அரசால் கூட இதுவரை நிருபிக்கப்படாதது இருக்கின்றபோது, இவர் ஏன் அதை உரிமை கூறி தமிழர் தரப்பைப் பலவீனப்படுத்துகின்றார்.

இங்கே, மகாத்மா காந்தியின் உண்மைத்தன்மை குறித்தும் விவாதிக்கப்பட்டதுண்டு. புதுசாக இதைக் கிளப்பி, எமக்காக குரல் கொடுக்கும் தமிழக மக்களைச் சஞ்சலப்படுத்தவோ, அல்லது, மனவேதனையடைய வைக்கவோ, விரும்பவில்லை. இது ஒரு வகைச் சுயநலமாகக் கருதலாம். ஆனால் நன்றிக்கடன்!

யாருக்கும், வீரம் காட்டிப் பிழைக்க வேண்டிய தேவை எம் தேசத்திற்கு இல்லை. தமிழீழ விடுதலைப்போராட்டம் என்பது, எமக்குரிய நாட்டிற்கு மட்டுமே. அதைக் குலைக்க இந்தியா ஒரு காலத்தில் நின்றது. அதற்குப் பதிலும் கொடுக்கப்பட்டாகி விட்டது.எமக்கு எதிராக யார் செயற்பாட்டாலும் அவர்களுக்கு பதில் கொடுப்போமே தவிர, நாங்கள் வீராப்பு கதைப்பதற்காக புதிய களங்களை உருவாக்கத் தேவையில்லை

ஆனால் இப்போது மாபெரும் அடக்குமறையாளனாகவும், கொலைவெறி பிடித்தவனாகவும் சிங்களப்படை இருக்கின்றபோது, என்றோ காய்ந்து போன புண்ணைப் பெருப்பிக்க நினைப்பது சுத்த முட்டாள்தனம்.

இன்று, சிங்கள அரசால் தினமும் கொல்லப்படும் மக்களின் வாழ்வாதம் குறித்து கவலைப்பட்டால் சந்தோசப்படலாம். இன்று வரைக்கும் அது குறித்து தரவுகளையோ, வரைவினையோ வெளிப்படுத்த உங்களால் முடிந்திருக்கின்றதோ?

[வினித்]

நானே சபேசனோ இந்தியதமிழர்களை குறை கூறவிலையே!!!!

இந்திய இராணுவத்தை பற்றிதானே கூறுகின்றோம்

அன்புடன்

ஈழவன்

ÒÄ¢¸û ±ýÈ¡ø Áì¸û Áì¸û ±ýÈ¡ø ÒÄ¢¸û, «Ð ¿ÁìÌ ÁðÎõ ¾¡ý ¦À¡ÕóÐÁ¡? ²ý þó¾¢Â ¾Á¢úÁì¸ÙìÌ ¦À¡Õóò¾¡¾¡?? :roll: :!: :?:

[சபேசன்]

தாணு என்கின்ற பெண்தான் தன்னையும் அழித்து ராஜீவ்காந்தியையும் அழித்தார் என்பது நிரூபிக்கப்பட்ட ஒன்று. ஆனால் இதற்கும் விடுதலைப்புலிகளுக்கும் சம்பந்தம் உண்டா என்பதுதான் சர்ச்சைக்குரிய கேள்வி. அந்த விவாதத்திற்குள் நான் போகவில்லை.

இதிலே ஒன்றை நான் சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். யாழ் களத்தில் நடப்பது தனி மனிதர்களின் விவாதம். இங்கே சொல்லப்படுகின்ற தனிப்பட்ட கருத்துக்கள் இந்திய அரசையோ, தமிழீழத்தையே எந்த விதத்திலும் பாதிக்கப் போவதில்லை. என்னுடைய கருத்து ஒன்றும் விடுதலைப்புலிகளின் கருத்து அல்ல. என் மனதில் இருப்பதைச் சொல்லுகிறேன்.

பஞ்சாப்பில் பல இடங்களில் இன்றும் இந்திராகாந்தியின் படத்தையோ, ராஜீவ்காந்தியின் படத்தை காட்டி வோட்டுக் கேட்க முடியாத நிலை இருக்கிறது.

நீங்கள் வட இந்தியர்களுடன் பேசிப் பாருங்கள். எத்தனை பேர் ராஜீவ்காந்தி கொலையை ஞாபகம் வைத்திருக்கிறார்கள் என்று. ஈழத் தமிழர்கள் மீதான எதிர்ப்புணர்வு அவர்களிடம் இல்லை.

ராஜீவ்காந்தி கொலையை தமிழகத்தை சேர்ந்த சிலர்தான் பிடித்து தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதுவும் சில உள்ள+ர் அரசியற் காரணங்களுக்காக.

நேற்று தமிழ்நாடு சட்டமன்றத்தில் காங்கிரஸ் கட்சியை சேர்ந்த பீட்டர் அல்போன்ஸ் தமிழீழத்தின் தேசியத் தலைவரை தகாத வார்த்தைகளில் பேசியுள்ளார். இது போன்று வார்த்தைகளை அவைக் குறிப்பில் இருந்து நீக்கி விடுவார்கள். ஆனால் அப்படி நடைபெறவில்லை. அதே வார்த்தையை நானும் ராஜீவர்காந்தியை குறிப்பதற்கு உபயோகித்தேன். சிறபிள்ளைத்தனமாக இருந்தாலும், என்னுடைய உணர்வை வேறு வகையில் வெளிப்படுத்த முடியவில்லை.

இந்திய இராணுவம் ஈழத்தில் செய்த கொடுமைகள் தமிழ்நாட்டுத் தமிழர்களிடம் சரியான முறையில் சொல்லப்பட்டால், அவர்களும் ராஜீவ்காந்தி கொலையைப் பற்றி பேசுவதை குறைத்துக் கொள்வார்கள். என்று நம்புகிறேன்.

எத்தனையோ தமிழ்நாட்டுத் தமிழர்கள் இந்திய இராணுவம் குறித்து சொல்லப்படுகின்ற குற்றச்சாட்டுக்கள் பொய் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

[kurukaalapoovan]

அண்மையில் தமிழ்நாட்டு தமிழ் உணர்வாளர் (அவருடைய பெயர் மற்று அமைப்பின் பெயர் என்பன ஞாபகம் இல்லை) தமிழீழத்து மக்களிற்கும் புலிகளிற்கும் ஆதரவாக குரல்கொடுப்பதை தடுத்தால் தமிழ்நாட்டு விடுதலைக்கு ஆதரவை கூட்டுவோம் அல்லது அதற்கான செயற்பாடுகளை அதிகரிப்போம் என்ற தொனியில் ஒரு கருத்தை சொல்லியிருந்தார். இது கொஞ்சம் கூட தேவை அற்ற முறையில் சிறுபிள்ளைத்தனமாக ஈழவிடுதலைப்போராட்டத்தை இந்தியாவின் தேசிய ஒருமைப்பாட்டோடு பிணைக்கும் பிதற்றல். இந்த கருத்துப்பற்றி எந்தவித எதிர்ப்புகளே விமர்சனங்களோ களத்தில் வந்தாக ஞாபகம் இல்லை. இதை எமது ஊடகங்களும் தணிக்கையோ விமர்சனமோ இன்றி காவிவந்தன. இதே தெளிவற்ற அரசியல்நிலை தான் யாராவது தமிழீழத்தையும் தமிழ்நாட்டையும் ஒரே தட்டில் வைத்து இரண்டும் விடுதலை பெறவேண்டும் என்று கோசம் போடும் பொழுது இருக்கிறது. எமக்குள் இதில் ஒரு தெளிவு வேண்டும். எல்லா சமூகத்திலும் மிதவாத கொள்கை கொண்டவர்கள் இருப்பார்கள் ஆனால் அவர்கள் எப்பொழுதும் சிறுபான்மையினர். ஈழஆதரவு குரல் என்ற போர்வையில் தமிழ்நாட்டிலுள்ள மிதவாத சிந்தனையாளர்கள் தமது சிந்தனைகளிற்கு தளம் அமைக்க முயற்சிப்பது பற்றி அவதானம் தேவை.

இந்திய இராணுவம் தமிழீழத்தில் செய்த அட்டூழியங்களை நினைவுகூருவது என்பது ஒரு பாதகமான விடையம் அல்ல. அது நினைவுகூரப்படும் முறையும் அதன் நோக்கங்களும் தான் கவனமாக கையாளப்பட வேண்டியது. யப்பான் பிரதமர் இறந்தவர்களிற்கான ஆலத்திற்கு ஒவ்வொரு வருடமும் சென்று மரியாதை வணக்கம் செலுத்துகிறார் பலத்த எதிர்ப்புகள் மத்தியில். எதிரப்பு என்ன வென்றால் அந்த ஆலயத்தின் நினைவுகூரப்படுபவர்களில் சிலர் போர்க்குற்றவாளிகள். இதற்காக யப்பானிய அரசியல் தலமை முதல் சமூகம் வரை தமது உணர்வை மூடிவைக்கவில்லை உரிமையை விட்டுக் கொடுக்கவில்லை. அவர்கள் அந்த வழிபாட்டை அரசியல் நோக்கத்திற்காக செய்யவில்லை பழய வடுக்களை கிண்டி எடுத்து வம்பு வழத்து வீராப்பு பேசுவதற்காக குற்றம்சாட்டுவதற்கா செய்யவில்லை. தமது கலாச்சாரமாக பண்பாடாக உரிமையோடு செய்கிறார்கள்.

அடுத்ததாக சபேசன் கூறியது போல் யப்பான் மீது அமெரிக்கா அணு குண்டு போட்ட நாளை நேரத்தை பகிரங்கமாகத்தான் நினைவுகூருகிறார்கள் இன்றும். அதன் மூலம் யாப்பான் அமெரிக்க உறவுகள் பலவீனம் அடைந்துவிடும் என்று ஒதுக்கிவிடவில்லை. அந்த நினைவுகூரல்கள் யப்பான் அமெரிக்க உறவுகளை பலவீனப்படுத்தும் களமாக மாறாமல் பாத்துக் கொள்ளுவதோடு அவ்வாறான ஒரு தவறு எதிர்காலத்தில் நடக்கக்கூடாது என்பதை நினைவூட்டி இருதரப்பு உறவுகளை பலப்படுத்தும் சந்தர்ப்பமாக்கிக் கொள்கிறார்கள்.

இந்திய இராணுவம் ஈழத்தில் செய்த அட்டூழியங்களும் அதுபோன்றே நினைவுகூரப்பட வேண்டும். கவனித்துக் கொள்ளுங்கள் இங்கு நாம் நினைவு கூருவது அப்பாவி மக்களின் படுகொலைகளை அன்றி போர்குற்றவாளிகளை அல்ல. இந்திய இராணுவத்தின் அட்டூழியங்களை மறைப்பது எம்மினத்திற்கு நாமே செய்யும் ஒரு வரலாற்றுத் துரோகம். அவ்வாறான ஒரு துரோகத்தை செய்து அடிபணிந்து மண்டியிட்டு அல்ல ஒரு நாடு இன்னொரு நாட்டோடு உறவை வழர்ப்பது. அப்படிப்பட்ட பலவீனமான சமச்சீரற்ற உறவு நிலைக்காது இரு தரப்பும் ஒருவரை ஒருவர் ஏமாற்றியதாகவே இருக்கும். என்று இந்தியர்களும் ஈழத்தவர்களும் ஒன்றாக பகிரங்கமாக இந்த துன்பவியல் சம்பவங்களை நினைவுகூரும் நம்பிக்கையை பக்குவத்தை தமக்குள் வழர்த்துக் கொள்கிறார்களோ அன்று தான் இரண்டு நாடுகளும் ஒரு நிரந்தமான ஆக்கபூர்வமான உறவை பேணமுடியும். இது தான் எமது குறிக்கோளாகவும் இருக்க வேண்டும்.

இதற்கு இரு தரப்பு மக்களிடமும் உண்மை சென்றடைய வேண்டும். குளப்பம் விளைவிக்கும் அரசியல்வாதிகள் மிதவாதப்போக்கு கொண்ட கொள்கை வகுப்பாளர்களினால் சஞ்சலப்படாத தெளிவு நிலையை அவர்கள் அடைய வேண்டும்.

இந்திரா காந்தி ஒரு பெண். அன்னை இந்திரா என்று கூறுவார்கள். பெண் இற்கு ஒரு விசேட இடம் எமது இந்திய கலாச்சாரத்தில் மனத்தில் எண்ணங்களில் இருக்கிறது.

அவர் ஊழல் குற்றச்சாட்டில் பதிவி விலகாத மக்களின் கலங்கமற்ற நம்பிகையை பெற்றவர்.

கொல்லப்படும் போது அவர் பிரதமராக பதவியில் இருந்தவர்.

இப்படிப்பட்டவரின் இழப்பை ஏற்று மறந்து மன்னித்து வாழத் தெரிபவர்களிற்கு ராஜீவ் காந்தியிடம் என்னத்தை மேலதிகமாக கண்டார்கள் இன்றும் முருங்கை மரத்தில் ஏற?

ஈழத் தமிழர்கள் சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறார்கள

[ஈழவன்85]

அண்மையில் தமிழ்நாட்டு தமிழ் உணர்வாளர் (அவருடைய பெயர் மற்று அமைப்பின் பெயர் என்பன ஞாபகம் இல்லை) தமிழீழத்து மக்களிற்கும் புலிகளிற்கும் ஆதரவாக குரல்கொடுப்பதை தடுத்தால் தமிழ்நாட்டு விடுதலைக்கு ஆதரவை கூட்டுவோம் அல்லது அதற்கான செயற்பாடுகளை அதிகரிப்போம் என்ற தொனியில் ஒரு கருத்தை சொல்லியிருந்தார். இது கொஞ்சம் கூட தேவை அற்ற முறையில் சிறுபிள்ளைத்தனமாக ஈழவிடுதலைப்போராட்டத்தை இந்தியாவின் தேசிய ஒருமைப்பாட்டோடு பிணைக்கும் பிதற்றல். இந்த கருத்துப்பற்றி எந்தவித எதிர்ப்புகளே விமர்சனங்களோ களத்தில் வந்தாக ஞாபகம் இல்லை. இதை எமது ஊடகங்களும் தணிக்கையோ விமர்சனமோ இன்றி காவிவந்தன. இதே தெளிவற்ற அரசியல்நிலை தான் யாராவது தமிழீழத்தையும் தமிழ்நாட்டையும் ஒரே தட்டில் வைத்து இரண்டும் விடுதலை பெறவேண்டும் என்று கோசம் போடும் பொழுது இருக்கிறது. எமக்குள் இதில் ஒரு தெளிவு வேண்டும். எல்லா சமூகத்திலும் மிதவாத கொள்கை கொண்டவர்கள் இருப்பார்கள் ஆனால் அவர்கள் எப்பொழுதும் சிறுபான்மையினர். ஈழஆதரவு குரல் என்ற போர்வையில் தமிழ்நாட்டிலுள்ள மிதவாத சிந்தனையாளர்கள் தமது சிந்தனைகளிற்கு தளம் அமைக்க முயற்சிப்பது பற்றி அவதானம் தேவை.

இந்திய இராணுவம் தமிழீழத்தில் செய்த அட்டூழியங்களை நினைவுகூருவது என்பது ஒரு பாதகமான விடையம் அல்ல. அது நினைவுகூரப்படும் முறையும் அதன் நோக்கங்களும் தான் கவனமாக கையாளப்பட வேண்டியது. யப்பான் பிரதமர் இறந்தவர்களிற்கான ஆலத்திற்கு ஒவ்வொரு வருடமும் சென்று மரியாதை வணக்கம் செலுத்துகிறார் பலத்த எதிர்ப்புகள் மத்தியில். எதிரப்பு என்ன வென்றால் அந்த ஆலயத்தின் நினைவுகூரப்படுபவர்களில் சிலர் போர்க்குற்றவாளிகள். இதற்காக யப்பானிய அரசியல் தலமை முதல் சமூகம் வரை தமது உணர்வை மூடிவைக்கவில்லை உரிமையை விட்டுக் கொடுக்கவில்லை. அவர்கள் அந்த வழிபாட்டை அரசியல் நோக்கத்திற்காக செய்யவில்லை பழய வடுக்களை கிண்டி எடுத்து வம்பு வழத்து வீராப்பு பேசுவதற்காக குற்றம்சாட்டுவதற்கா செய்யவில்லை. தமது கலாச்சாரமாக பண்பாடாக உரிமையோடு செய்கிறார்கள்.

அடுத்ததாக சபேசன் கூறியது போல் யப்பான் மீது அமெரிக்கா அணு குண்டு போட்ட நாளை நேரத்தை பகிரங்கமாகத்தான் நினைவுகூருகிறார்கள் இன்றும். அதன் மூலம் யாப்பான் அமெரிக்க உறவுகள் பலவீனம் அடைந்துவிடும் என்று ஒதுக்கிவிடவில்லை. அந்த நினைவுகூரல்கள் யப்பான் அமெரிக்க உறவுகளை பலவீனப்படுத்தும் களமாக மாறாமல் பாத்துக் கொள்ளுவதோடு அவ்வாறான ஒரு தவறு எதிர்காலத்தில் நடக்கக்கூடாது என்பதை நினைவூட்டி இருதரப்பு உறவுகளை பலப்படுத்தும் சந்தர்ப்பமாக்கிக் கொள்கிறார்கள்.

இந்திய இராணுவம் ஈழத்தில் செய்த அட்டூழியங்களும் அதுபோன்றே நினைவுகூரப்பட வேண்டும். கவனித்துக் கொள்ளுங்கள் இங்கு நாம் நினைவு கூருவது அப்பாவி மக்களின் படுகொலைகளை அன்றி போர்குற்றவாளிகளை அல்ல. இந்திய இராணுவத்தின் அட்டூழியங்களை மறைப்பது எம்மினத்திற்கு நாமே செய்யும் ஒரு வரலாற்றுத் துரோகம். அவ்வாறான ஒரு துரோகத்தை செய்து அடிபணிந்து மண்டியிட்டு அல்ல ஒரு நாடு இன்னொரு நாட்டோடு உறவை வழர்ப்பது. அப்படிப்பட்ட பலவீனமான சமச்சீரற்ற உறவு நிலைக்காது இரு தரப்பும் ஒருவரை ஒருவர் ஏமாற்றியதாகவே இருக்கும். என்று இந்தியர்களும் ஈழத்தவர்களும் ஒன்றாக பகிரங்கமாக இந்த துன்பவியல் சம்பவங்களை நினைவுகூரும் நம்பிக்கையை பக்குவத்தை தமக்குள் வழர்த்துக் கொள்கிறார்களோ அன்று தான் இரண்டு நாடுகளும் ஒரு நிரந்தமான ஆக்கபூர்வமான உறவை பேணமுடியும். இது தான் எமது குறிக்கோளாகவும் இருக்க வேண்டும்.

இதற்கு இரு தரப்பு மக்களிடமும் உண்மை சென்றடைய வேண்டும். குளப்பம் விளைவிக்கும் அரசியல்வாதிகள் மிதவாதப்போக்கு கொண்ட கொள்கை வகுப்பாளர்களினால் சஞ்சலப்படாத தெளிவு நிலையை அவர்கள் அடைய வேண்டும்.

இந்திரா காந்தி ஒரு பெண். அன்னை இந்திரா என்று கூறுவார்கள். பெண் இற்கு ஒரு விசேட இடம் எமது இந்திய கலாச்சாரத்தில் மனத்தில் எண்ணங்களில் இருக்கிறது.

அவர் ஊழல் குற்றச்சாட்டில் பதிவி விலகாத மக்களின் கலங்கமற்ற நம்பிகையை பெற்றவர்.

கொல்லப்படும் போது அவர் பிரதமராக பதவியில் இருந்தவர்.

இப்படிப்பட்டவரின் இழப்பை ஏற்று மறந்து மன்னித்து வாழத் தெரிபவர்களிற்கு ராஜீவ் காந்தியிடம் என்னத்தை மேலதிகமாக கண்டார்கள் இன்றும் முருங்கை மரத்தில் ஏற?

ஈழத் தமிழர்கள் சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறார்கள

[சபேசன்]

மிக அருகில் தமிழினம் அழிக்கப்படுகின்றது. தமிழினத்தை அழிப்பவர்களுக்கு இந்திய அரசு மறைமுக உதவிகளை செய்கிறது. இந்த நிலையில் தமிழ்நாட்டில் உள்ள தமிழன் நாம் எதற்காக இந்தியக் கூட்டாட்சிக்குள் இன்னும் இருக்க வேண்டும் என்று கேட்பது எனக்குத் தவறாகப் படவில்லை. இதை நான் அவர்களுக்கு உள்ள உரிமையாகவே பார்க்கிறேன்.

இந்தியாவோடு இணைந்திருப்பதும் பிரிந்து செல்வதும் தமிழ்நாட்டுத் தமிழர்களின் முடிவு. இதில் எதையும் நாம் ஊக்குவிக்கத் தேவையில்லை. பெரும்பாலான தமிழ்நாட்டுத் தமிழர்கள் இந்தியாவோடு இணைந்திருப்பதையே விரும்புவதாக தெரிகிறது. அவர்கள் எந்த முடிவு எடுத்தாலும் அதற்கு தமிழர்களாக எங்களின் ஆதரவும் இருக்கும்.

ஒவ்வொரு தமிழனக்கும் தமிழினம் குறித்து சில விருப்பங்கள், கனவுகள் இருக்கும். சில தமிழர்கள் தமிழினத்திற்கு என பலமான இரண்டு நாடுகள் குறித்து கனவு காணுவதை நான் தவறாகப் பார்க்கவில்லை. கனவுகள் பலிப்பதும் பலிக்காததும் வேறு விடயம்.

மற்றைய படி குறுக்காலபோவனின் கருத்துக்கள் நேரான கருத்துக்களாக இருக்கின்றன. நான் மனதில் நினைத்ததை சரியான முறையில் பதிந்திருக்கிறார்.

[ஈழவன்85]

குழம்பிய இந்திய ஆதிக்கவர்க்க குட்டையில் மீன்பிடிக்கவேண்டியது இல்லை என்னை ஊக்கபடுத்திய சபேசன் குறுக்காலபோவன் ஆகியோருக்கு நன்றிகள் நான் தொடந்து இங்கு என் கருத்துக்களை எழுதுவேன் நண்பர்களே உதவி செய்யாவிட்டாலும் பறுவாயில்லை குறுக்கீடு செய்யாதீர்கள்.Vasampu, உங்களுக்கு சபேசன் மீது பெறாமை உள்ளது போல உள்ளது எனெனின் வேறு ஒரு கருத்துபிரிவில் அவரின் இணையத்தை பற்றி கிண்டல் செய்துள்ளீர்கள் அதனை தூயவன் கண்டித்து உள்ளார் உங்களால் அவரை போல இணையம் நடத்த முடியுமா சும்மா பெறாமை பட்டு இங்கு ஒரு பிரியோசனமும் இல்லை

முடிந்தால் செய்து காட்டுங்கள் "புதிதாக நண்பர்களை சேர்ப்பதைவிட இருக்கின்ற நண்பர்களை எதிரிகளாக்காமல் பார்த்துக் கொள்வதே மேலானது " இது உங்கள் கையோப்பம் நான் நினைகின்றேன் உங்களுக்கு எதோ ஒரு தாழ்வு உணர்ச்சி என்று.தயவு செய்து உங்கள் கிண்டல்களையும் ந்ளினங்களையும் உங்களுடன் வைத்திருங்கள் மற்றவரின் செயற்பாடுகளை கிண்டல் செய்து யாழ் களத்தை மாசு படுத்தவேண்டாம்.உங்களது செயல் முஞ்சீறு தான் போக வழியை காணவில்லை விளக்குமாறை கொண்டு வெளிக்கிட்ட கதை போல இருக்குது

அன்புடன்

ஈழவன்

[தயா]

அடுத்ததாக சபேசன் கூறியது போல் யப்பான் மீது அமெரிக்கா அணு குண்டு போட்ட நாளை நேரத்தை பகிரங்கமாகத்தான் நினைவுகூருகிறார்கள் இன்றும். அதன் மூலம் யாப்பான் அமெரிக்க உறவுகள் பலவீனம் அடைந்துவிடும் என்று ஒதுக்கிவிடவில்லை. அந்த நினைவுகூரல்கள் யப்பான் அமெரிக்க உறவுகளை பலவீனப்படுத்தும் களமாக மாறாமல் பாத்துக் கொள்ளுவதோடு அவ்வாறான ஒரு தவறு எதிர்காலத்தில் நடக்கக்கூடாது என்பதை நினைவூட்டி இருதரப்பு உறவுகளை பலப்படுத்தும் சந்தர்ப்பமாக்கிக் கொள்கிறார்கள்..

இதை ஒரு தன்னிறைவு நாடாக ஜப்பான் செய்வது பொருத்தமான விடயம்.... ஆனால் இண்றும் மக்களின் உயிர்மூச்சுக்களுக்காய் போராடும் இனம் தனக்கு உதவக்கூடியவர்களை எதிர்ப்பது கேவலப்படுத்த முயல்வதும் வேண்டாத வினைகளைத்தான் கொண்டுவரும்...

போராட்டத்துக்கு தேவை அற்ற சுமைகளை எங்களின் செயல்கள் கொண்டுவரக்கூடாது...! இந்த ஊடகங்களின் வெறுப்பு எப்போதுமே ஈழத்தமிழர்களின் வெறுப்பாகத்தான் கொள்ளப்படும்...

[தயா]

குழம்பிய இந்திய ஆதிக்கவர்க்க குட்டையில் மீன்பிடிக்கவேண்டியது இல்லை என்னை ஊக்கபடுத்திய சபேசன் குறுக்காலபோவன் ஆகியோருக்கு நன்றிகள் நான் தொடந்து இங்கு என் கருத்துக்களை எழுதுவேன் நண்பர்களே உதவி செய்யாவிட்டாலும் பறுவாயில்லை குறுக்கீடு செய்யாதீர்கள்.Vasampu, உங்களுக்கு சபேசன் மீது பெறாமை உள்ளது போல உள்ளது எனெனின் வேறு ஒரு கருத்துபிரிவில் அவரின் இணையத்தை பற்றி கிண்டல் செய்துள்ளீர்கள் அதனை தூயவன் கண்டித்து உள்ளார் உங்களால் அவரை போல இணையம் நடத்த முடியுமா சும்மா பெறாமை பட்டு இங்கு ஒரு பிரியோசனமும் இல்லை

வந்த உடனேயே கப்பெண்டு பிடிச்சிட்டீங்கள்....! :wink: :P இவர்கள் தான் தமிழர்களின் சாபக்கேடுகள்.... எப்போதுமே இப்படித்தான்...!

[Vasampu]

ஈழவன்85 wrote:

குழம்பிய இந்திய ஆதிக்கவர்க்க குட்டையில் மீன்பிடிக்கவேண்டியது இல்லை என்னை ஊக்கபடுத்திய சபேசன் குறுக்காலபோவன் ஆகியோருக்கு நன்றிகள் நான் தொடந்து இங்கு என் கருத்துக்களை எழுதுவேன் நண்பர்களே உதவி செய்யாவிட்டாலும் பறுவாயில்லை குறுக்கீடு செய்யாதீர்கள்.Vasampu, உங்களுக்கு சபேசன் மீது பெறாமை உள்ளது போல உள்ளது எனெனின் வேறு ஒரு கருத்துபிரிவில் அவரின் இணையத்தை பற்றி கிண்டல் செய்துள்ளீர்கள் அதனை தூயவன் கண்டித்து உள்ளார் உங்களால் அவரை போல இணையம் நடத்த முடியுமா சும்மா பெறாமை பட்டு இங்கு ஒரு பிரியோசனமும் இல்லை

ஈழவன்85

அட பட்டென்று கன்று பிடித்து விட்டீர். உமது பிடிப்பை வைச்சு மற்றவர் மாட்டையும் பிடித்து விட்டார். சத்தியமாய் அந்தத் தளத்தில் என்ன இருக்கென்று நான் பொறாமைப் பட என்பது எனக்குப் புரியவேயில்லை. அத்தோடு வெறும் பரபரப்பிற்காக ஊகங்களை வைத்து செய்தி போட்டுத் தளம் நடத்த சத்தியமாய் எனக்குத் தெரியவே தெரியாதுங்க!!!!! :roll: :roll: :roll: :roll:

[சபேசன்]

இதிலே என் தளத்தைப் பற்றி பேசுவது விவாதத்தை திசை திருப்பும். ஈழ விடுதலைப் போராட்டம் குறித்து வசம்புவின் கருத்துக்கள் எவ்வகையானவை என்பது அவருடைய மற்றைய கருத்துக்களை பார்க்கும் போது தெரிகிறது. வசம்பு போன்றவர்கள் என்னுடைய தளத்தை கிண்டல் அடிக்காது இருந்தால்தான் ஆச்சரியம். அது குறித்து எனக்கு வருத்தம் ஏதும் இல்லை.

இப்பொழுது மீண்டும் விடயத்திற்கு வருவோம்.

ஈழவன், நீங்கள் உங்கள் பதிவுகளை தொடருங்கள். ராஜீவ்காந்தி கொலை குறித்து ஆக்கம்; ஒன்றை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். உங்களின் பதிவுகள் எனக்கு உதவியாக இருக்கும். இங்கே எமது நண்பர்கள் அனுமதிக்கவில்லை என்றால் எனக்கு மின்னஞ்சல் மூலாமாவது அனுப்புங்கள்.