இறந்து விடுவது இயல்பு... அது முடிவானது . யாராலுமே தவிர்க்க முடியாதது. இது இயல்பாய் நடந்துவிட வேண்டுமா ? எல்லோருக்கும் நிகழ்ந்து விடுவது போல உங்களுக்கும். நீங்கள் யார் ? எல்லோரையும் போலசா..தா..ர..ண..மா..ன..வ..ர்..க..ளா ? நீங்கள் சாதாரணமாக இறந்து போகலாமா ? இறந்தும் வாழ வேண்டும் . இறப்பு அதன் பின்பே உன்னத வாழ்க்கை இறந்தும் நீங்கள் எல்லோரும் வாழ்வீர்கள் .

திட்டுக்கிட்டு விழித்தான் அவன். அன்று தத்துவ உரை நிகழ்த்திய அவர் தொடர்ந்தும் அவன் நினைவுகளிலும் கண்களை மூட கனவுகளிலும் " இறத்தல் " பற்றி விளக்கமளித்து கொண்டிருந்தார்.

பக்கத்தில் அதனை அணைத்தபடி படுத்திருந்தான் இரண்டு நாள் நண்பன். அவனும் வெறித்த பார்வையுடன் இருந்தான். நேற்று இவனுக்கும் உரை நிகழ்த்தி இருப்பார்கள். பயிற்சி முடிந்து முகாமிற்கு வந்து இரண்டு நாட்கள் ஆகின்றது. யாருடனும் எதுவும் பேசாமல் இருந்தான். இவனும் இறப்பான்... ஏன்..... நானும். காவலுக்கு நிற்கும் அவனும் இறப்பான். நாங்கள் யாவரும் இறப்போம். கையில் அணைத்திருக்கும் இது சிலவேளை அவனை இறக்க வைக்கும். அல்லது அவன் கையில் உள்ளது என்னை ... ? எதற்கும் முடிந்த முடிபாய் கழுத்தில் தொங்குவது பல்லிடுக்கில் கடி பட இறத்தல் எம்முடனே இருக்கின்றது.

"ஆல கால நஞ்சுண்ட கண்டன் " அவன் தாள் தொழுது ,,, எம் தாளும் தொழுவார்கள ? அம்மா சாமி படத்துக்கு முன்னால் கால் கடுக்க நின்று கும்பிடுவது நினைவுகளில் வந்து போனது. அம்மா நினைவு கண்களில் முட்ட தடவிப் பர்ர்த்தான் ஆல கால நஞ்சு கழுத்தில் தொங்கி கொண்டிருந்தது.

பால் கடல் கடைய விசம் வந்தது நாம் எந்த கடல் கடைய எம் கழுத்தில் விசம் ... தெரியாமல் முழித்தான்...அம்மா அவள்...அழுதிருப்பாள்.. அவள் அழுவாள். ஒப்பாரி வைத்து வாய் விட்டு அழுவாள். அவளுக்கு நான் செத்த பிள்ளையோ ? என் இறப்பை எதிர் பார்த்து காத்திருப்பாளோ? எது ???

சா... அது நிச்சயம் எப்படியாகிலும் சாக வேண்டும். சாவது இலட்சியம். விளக்கம் அழைத்தவர் நினைவுகளில் வந்தார். அன்று தத்துவ உரை நிகழ்ந்தது. நிறுத்தி நிறுத்தி ஒவொரு முகங்களையும் ஊடுருவி அவரின் ஞான உபதேச உரை நிகழ்ந்தது. அனைவரும் இறுகிப் போய் இருந்தனர். மூச்சு விடாமல் இறப்பை விழுங்கி அணி அணியாக அமர்ந்திருந்தனர்.

போரிடு சா போரிடு சா ... அடி மனதில் எழுந்தது வாழ முடியாத என. என்ன இவர்கள் எல்லோரையும் சா என்கிறார்கள். போரிடு ... வாழ் ... இது முடியாதா ? நீதிக்கு சமர் செய்... நிலைத்து வாழ்... ஏன் இவ்வாறு நினைகின்றார்கள் இல்லை? எல்லாம் அழிவு தானோ ? சகலமும் நிர்மூலமாகி எல்லாம் அழிவு தானோ ?

வீட்டில் குண்டு விழ அப்பா சிதைந்து செத்து போனார். தொடர்ந்தும் வாழ்ந்திருக்க வேண்டியவர் அப்பா. இப்பிடி திடீரென செத்திருக்க கூடாது. அவர் வாழ்ந்திருக்க வேணும்.

நாளயும் குண்டு விழும். அடுத்த வீடு .. அதற்கடுத்த வீடு... ஊர் ஊராய் விழும்....வாழ வேண்டியவர்கள் விழுவினம். சாகக்கூடாது . இனியது வாழ்வு யாரும் சாக கூடாது. நாம் வாழ வேண்டும். வாழ போரிட வேண்டும். எது அவனுக்கு ஞானமளித்து வாழ போரிடு போரிடு என ?

அம்மா விடிய தேடி பார்த்திருப்பாள் பாய் கூட சுருட்டாமல் விரிச்சபடி கிடந்ததைகண்டு அலறித் தேடி இருப்பாள். அப்பாவை நினைச்சு அழ இதுவும் ஒரு சாட்டாய்க கிடைத்திருக்கும் அவளுக்கு.

போரிட பயிற்சி முடியக் கழுத்தில் விசம் போரிட வேணும் சாக கூடாது நீதிக்கு போர் செய்து நிலைக்க வேண்டும் . சாக கூடாது எதோ அவனுள் பெரு ஒளியாய் வாழ்... வாழ்வு ... இனியது வாழ்.. என்ன சொல்லியது. அவனுள் நம்ம்பிக்கை மூச்சு முழுக்க நம்பிக்கை வாழ நீடித்து வாழ. இது துரோகமாகிவிடுமோ ? வாழ நினைப்பது துரோகமாகுமோ ? இது அவர்களுக்கு துரோகம். அவர்கள் சொல்வதற்கு எதிராய் நினைப்பது துரோகம் . சிந்திப்பது துரோகம் . " அவர் " நினைவுக்கு வர நெஞ்சில் பயம் அப்பியது.

உங்களுக்கு முன்பு தம் இன்னுயிரை ஈந்தவரை நினையுங்கள். அந்த கல்லறைகளை நினையுங்கள். அம் மாவீ ரர்களின் நினைவுகளை சுமந்து முன்னேறுங்கள்... அவர் நினைவுக்கு வர எரிச்சல் எரிச்சலாக வந்தது அவனுக்கு.

காவலுக்கு இவனது முறை வர நினைவுகளை துடைத்து எழுந்து சென்றான். கண்கள் எதிரிக்காய் விழித்திருக்க கை அதனை இருக்க பற்றி இருந்தது. பயிற்சி முடிந்து அதனை இன்னும் போருக்காய் இயக்கவில்லை அவன். போருக்கு தகவல் வர காத்திருந்தது முகாம்.

போர்க்களம் நீண்டதாய் சதுப்பு நிலம். நாசியில் உப்புக் காற்று கரித்தது . அமைதி குலைந்திருந்தது அதிகாலை. சூரியன் இன்னமும் கதிர் பரப்பவில்லை.குண்டுகளுக்கு பயந்திருந்தான் போலும்.

இறந்த வீரர்களை மீட்க ஒவ்வொரு காலடியையும் வைத்து இழுத்து அடியடியாய் நகர்ந்து கொண்டிருந்தது படை. விழும் ஒவோருவரையும் மாவீரராய் கொண்டாட மீட்டு வர வேண்டி கட்டளை இடபட்டிருந்தது. பாதுகாப்பு முகாமுக்குள் இருந்தான் எதிரி. தடுப்புக்கு எதுவுமின்றி சூழவும் இருந்தனர் இவர்கள். குண்டுகள் வெடித்து கந்தக புகை மண்ட கிடந்தன உடல்கள்.

மீட்புக்காய் ஊர்ந்து சென்று கொண்டிருந்தான் இவன். பலிகடாக்கள் இவை பலி கடாக்கள் மீட்டு நாளை மாவீரர்களாக்கபடும். கூடாது இவை வைத்து வியாபாரம் கூடாது. மீட்க கூடாது இவைற்றை விளம்பர படுத்தி கொண்டடுவார்கள் நாளயும் இறத்தல் பற்றி உரை நிகழ்த்த இப்பலிக்கடாக்கள் போதும் அவர்களுக்கு . கூடாது இவர்களை மீட்க கூடாது. தடவி பார்த்தான். ஆல கால நஞ்சு கழுத்தில் தொங்கி கொண்டிருந்தது எண்ணிகொண்டன் வாழ்வு இனியது .. இனியது வாழ்வு .. பல்லிடுக்கில் கடி பட அடங்கி போனது மூச்சு..

அவர்கள் எண்ணிகொண்டிருந்தார்கள்...

ஐந்நூற்றி முப்பத்தி எழு ,, முப்பத்தி எட்டு ...

முப்பத்தி..........

கிடத்தபட்டு கொண்டிருந்தன உடல்கள் .

நந்தா கந்தசாமி (1990)

நந்தா கந்தசாமி ஒரு நல்ல சிறந்த ஓவியனும் கூட.

< இறந்து விடுவது இயல்பு... அது முடிவானது . யாராலுமே தவிர்க்க முடியாதது. இது இயல்பாய் நடந்துவிட வேண்டுமா ? எல்லோருக்கும் நிகழ்ந்து விடுவது போல உங்களுக்கும். நீங்கள் யார் ? எல்லோரையும் போலசா..தா..ர..ண..மா..ன..வ..ர்..க..ளா ? நீங்கள் சாதாரணமாக இறந்து போகலாமா ? இறந்தும் வாழ வேண்டும் . இறப்பு அதன் பின்பே உன்னத வாழ்க்கை இறந்தும் நீங்கள் எல்லோரும் வாழ்வீர்கள் > .

நல்ல விசயம்

வாழ்வு இனியது தான். ஆனால் வாழ்வதற்கு தடை இருந்தால் என்ன செய்வது.....