Kavi arunasalam

இந்தியக் காவல்துறை ஊழல் நிறைந்தது மட்டுமல்ல, பயனற்ற ஒன்று என்றும் யேர்மனியத் தொலைக்காட்சி ஊடகம் NTV செய்தி வெளியிட்டிருக்கிறது. வீதி விபத்தில் பலியான ஒரு முதியவரின் உடலின் ஒரு பகுதியை மூன்று இந்தியக் காவல்துறையினர், கால்வாயில் எறியும் ஒரு வீடியோவை அது இணையத்தில் இருந்து எடுத்து பதிவிட்டிருக்கிறது. முசாபர்பூர் (Muzaffarpur) மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த மூத்த போலீஸ் அதிகாரி ராகேஷ் குமார் இந்தச் சம்பவம் பற்றிக் கூறுகையில், மூன்று காவலர்களும் பாரிய தவறொன்றைச் செய்திருக்கிறார்கள். அதனால் அவர்கள் மூவரையும் சேவையில் இருந்து இடைநிறுத்தி இருக்கிறோம் என ஊடகங்களுக்குத் தெரிவித்திருக்கிறார். வேகமாக வந்த ஒரு பார ஊர்தி மோதி முதியவர் உடல் நசுங்கி உயிர் இழந்திருக்கிறார்.அவர் இன்னும் யார் என்று அடையாளம் காணப்படவில்லை. "முதியவரின் உடலின் மேற்பகுதியை (?)காவல்துறையினர் மருத்துவ பரிசோதனைக்கு அனுப்பி விட்டு, கீழ் பகுதியை மட்டும் கால்வாயில் எறிந்திருக்கிறார்கள்" என போலீஸ் அதிகாரி ராகேஷ் குமார் ஊடகங்களுக்கு மேலும் தெரிவித்திருக்கிறார். இணைய சேவையான எக்ஸ் ( ட்விட்டர்) பயனர் ஒருவர் "அவர்கள் காவல்துறை அதிகாரிகளா அல்லது காட்டு விலங்குகளா?" எனக் கேள்வி எழுப்பி உள்ளார்

கடவுள் ஏதோ ஒரு வடிவத்தில் வந்து உதவுவார் என்று நாமு சொன்னது கரெக்ட் தான். அழகாக கதையை நகர்த்த இருக்கிறீர்கள் putthan 😋

என்ன இப்படி சொல்லிட்டீங்கள். வாத்தியார் மகளை அப்படிச் சொல்வேனா? கதையின் நாயகியைத்தான் சொன்னேன். உங்கள் கதையின் நாயகி அப்படி ஒரு கரெக்டர். “சுயநலம்", “அவள் அப்படித்தான்” என்றெல்லாம் தலைப்பிடலாம் என்று யோசித்தேன். திடீரென “ஓடுகாலி” புகுந்து விட்டது.

கிருபன், எனது முதல் பதிலில் என்னிடம் தெளிவிருக்கவில்லை. இப்பொழுது தெளிவாகச் சொல்கிறேன் (உங்கள் பழசுகளை) கண்டால் எதிர்ப்பக்கமாக ஓடி தப்பித்துக் கொள்ளுங்கள். பரீட்சித்தெல்லாம் பார்த்து மாட்டிக் கொள்ளாதீர்கள்.

பாடலாசிரியர், பாடியவர், கலை வடிவமைப்பு என்று மூன்று பெண்கள் இணைந்அது ழகான பாடலைத் தந்நிருக்கிறார்கள்.பாடலுக்கு நடிப்புக் கூட பெண்கள்தான். பாராட்டி வரவேற்கவேண்டிய படைப்பு. இணைப்புக்கு நன்றி P.S.பிரபா

சந்தேகமில்லை, துயரம்தான் சரி.

நீங்களே அந்தச் சொல் தவறு என்று சொல்கிறீர்கள். அந்தச் சொல் ஒருவருக்கு முன்னாலோ பின்னாலோ சொன்னாலும் தவறுதான். தவிர்த்திருக்கலாம்

தள்ளாடும் கால்களுடன் நோய்வாய்ப்பட்டு மெலிந்த சிறுத்த உருவத்தோடு ஆடையின்றி அந்தச் சிறுவன் நின்றிருந்தான். அவனுக்கு இரண்டு அல்லது மூன்று வயதுதான் இருக்கும். தாகம், பசி இரண்டையும் தாங்கிக் கொண்டு, அந்தச் சிறுவன் தன்னைச் சுற்றி நின்று கேலி செய்யும் கூட்டத்திடம் சாப்பிட ஏதாவது தருவார்கள் என்ற நம்பிக்கையுடன் கை நீட்டிக் கொண்டிருந்தான். யாருமே எதுவுமே அவனுக்குத் தரவில்லை. ஏனென்றால் அவனை “சூனியக் குழந்தை” என்று அவர்கள் கருதினார்கள். ஒரு கை மட்டும் அவனை நோக்கி நீண்டது. அந்தக் கை அவனுக்கு பிஸ்கெற்றையும் குடிப்பதற்கு தண்ணீர்ப் போத்தலையும் கொடுத்தது. சிறுவனுக்கு அவற்றைத் தந்தது அன்ஜா ரீக்ரென் லோவென்(45) (Anja Riggren Lovén). அவனைப் பார்த்த போது, அடுத்த இரவு வரை அந்தச் சிறுவன் வாழ்வானா? என்ற கேள்வி அன்ஜாவுக்கு இருந்தது. ஆனாலும் தன்னை நோக்கி அந்தச் சிறுவனின் நீட்டிய கையை தட்டி விட்டுப் போக அவள் விரும்பவில்லை. அந்தச் சிறுவன் இறப்பதானாலும் அவனுக்கு என்று ஒரு பெயருடனே இறக்க வேண்டும் என த் தீர்மானித்தாள். அவனுக்கு அன்ஜா வைத்த பெயர் Hope. அவனை அன்ஜா தன்னுடன் கூட்டிச் சென்றாள். 2016ம் ஆண்டு எடுக்கப்பட்ட அந்தப் புகைப்படம் பத்திரிகைகள் சமூக ஊடகங்களில் எல்லாம் வந்தது. Foto: Land of Hope அன்ஜாவும் அவளது கணவன் டேவிட் எம்மானுவல்லும் (David Emmanuel), ‘Land of Hope’ என்ற அமைப்பைத் தொடங்கி நடாத்தி வருகிறார்கள். பெற்றோர்களால் கைவிடப் படும் பிள்ளைகளுக்கு நைஜீரியாவில் வைக்கப்பட்ட பெயர் “சூனியக் குழந்தைகள்”. அப்படிக் கைவிடப்பட்ட குழந்தைகளில் 91 பேர் அன்ஜாவும் டேவிட்டும் நடத்தும் Land of Hope இல் இப்பொழுது இருக்கிறார்கள். அங்கேதான் ‘ஹோப்’ பும் இருக்கிறான். இப்பொழுது அவன் வளர்ந்து விட்டான். பத்து வயது இருக்கும். காது கேட்காது. சைகைகள் மட்டுமே அவனது மொழி. நீண்ட தேடுதல்களுக்குப் பின்னர் ஹோப்பின் தாயின் இருப்பிடத்தை அன்ஜா கண்டுபிடித்தாள். அன்ஜாவின் தொடர் முயற்சிக்குப் பின் தனது மகனைச் சந்திக்க ஹோப்பின் தாய் சம்மதித்தாள். சொந்தத் தாயை இந்த வருடம் தை மாதம் ஹோப் போய்ச் சந்தித்தான். ‘ஹோப்’புக்கு அவன் தாய் வைத்திருந்த பெயர் ஸரீவன்(Steven) என்பது அப்பொழுதுதான் தெரிய வந்தது. Foto: Land of Hope “பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளை எப்படிக் கைவிடுகிறார்கள்? அந்தச் சிறு குழந்தைகளைப் பற்றி யாரும் ஏன் கவலைப்படுவதில்லை? பெற்றோர்கள் தங்களால் கைவிடப்பட்ட குழந்தைகளை மீண்டும் சந்திக்கும்போது என்ன நினைக்கிறார்கள்? அந்தக் குழந்தை உண்மையில் ஒரு "சூனியக் குழந்தை" இல்லை என்பதைப் பற்றி அவர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள்? எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக கைவிடப்பட்ட குழந்தைகள் தங்களது சோகமான வாழ்வை எவ்வாறு எதிர்கொள்கிறார்கள்? இப்படியான கேள்விகளுக்கு அங்கே பதில்களைப் பெற்றுக் கொள்ள முடியாது. ஹோப்பின் அம்மாவால் கூட இந்தக் கேள்விகளுக்கு நிட்சயமாகப் பதிலளிக்க முடியாது. அவளைப் பார்க்கும் போது வடுக்கள் நிறைந்த அவளது முகத்தில் பயம், பாதிப்பு இரண்டும் இருந்தன. அவள் கண்கள் நிச்சயமற்ற தன்மையைக் காட்டி நின்றன. அனைத்து க் குழந்தைகளும் தங்கள் உறவினர்களுடன் தொடர்பு கொள்ள வேண்டும். அவர்கள் எங்கிருந்து வருகிறார்கள் என்பதை அவர்கள் அறிந்திருக்க வேண்டும். இது அவர்களுக்கு முக்கியமானது” என ஒரு பத்திரிகையின் நேர்காணலில் அன்ஜா குறிப்பிடுகிறார். மூடநம்பிக்கைக்கு கல்வி மட்டுமே தீர்வு என்பது அன்ஜாவுக்கும் டேவிட்டுக்கும் தெரியும். ஆனால் இன்னும் நீண்ட தூரம் செல்ல வேண்டியுள்ளது என்பதையும், எல்லா குழந்தைகளையும் காப்பாற்ற முடியாது என்பதையும் அவர்கள் அறிவார்கள். ஆனால் அவர்கள் நம்பிக்கையைக் கைவிடவில்லை...

ஏடாகூடமாக உங்களுக்கு ஏதும் நடக்காமல் இருந்தால் சரி நேரமில்லையா சுமேரியர்?

எங்கள் பிள்ளைகள் தாத்தா ஆகிவிடுவார்கள். அப்பவும் ரஜினி,கமல் படங்களை நாங்கள் பார்ப்போம்

விநாயகருக்கு இவ்வளவு சிரமமும் எதுக்காக? பேசாமல் சிறுவனை தானே கரைக்கு கொண்டு வந்து விட்டிருக்கலாம்.

பிழம்பு, நல்லதொரு பதிவு👌

நீங்கள் பாடசாலைக்குப் போகும் வீதியில்தான் அவரது புத்தக நிலையம் இருந்தது. சென்றல் தியேட்டர் இவரது கடைக்கு அடுத்ததாக இருந்தது. இவரை நீங்கள் பார்த்திருப்பதற்கு சந்தர்ப்பம் கிடைத்திருக்காது ஏனென்றால் எப்பொழுதும் புத்தகத்துக்குள்ளேயே விழுந்திருப்பார். எதற்கும் இருக்கட்டுமே என்று இ.து.குலசிங்கத்தின் இளமைப் பருவ(?) புகைப்படத்தை இணைத்திருக்கிறேன்.

குலசிங்கம் அண்ணாவை கையில் புத்தகம் இல்லாமல் பார்ப்பது அரிது. புத்தக நிலையத்தை திறந்து வைத்துக் கொண்டு, கடையில் ஓரமாக ஒரு கதிரை போட்டு அதில் இருந்து கொண்டு வாசிப்பில் ஈடுபட்டிருப்பார். வியாபாரம்? அதைப் பற்றி அவர் எப்போதும் கவலைப் பட்டதேயில்லை.ஒருதடவை அவரது மாமி(பெண் கொடுத்தவர்), “அவரோடை உங்களுக்கு நல்ல பழக்கம் தானே? இந்தப் புத்தகம் வாசிக்கிறதை விட்டிட்டு வியாபாரத்தை கவனிக்கச் சொல்லுங்கோ” என்று என்னிடம் கவலைப்பட்டது இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது. குலசிங்கம் அண்ணாவுக்கு வாசிப்பில் இப்பொழுதும் ஆர்வம் குறையவே இல்லை என்பதை அறிந்தேன். குலசிங்கம் அண்ணாவைப் போலவே அவரது தம்பி இ.து.ரட்ணசிங்கம் (சட்டத்தரணி) புத்தகங்களில் நாட்டம் உள்ளவர்தான். ஆனால் குலசிங்கம் அண்ணா அளவுக்குத் தீவிரமான வாசிப்பாளர் இல்லை. அண்ணனும்,தம்பியும் பழகுவதற்கு இனிமையானவர்கள். ‘யாழ்ப்பாணச் செலவு’ சில நினைவுகளை வரவில் இட்டிருக்கிறது. நன்றி கிருபன்.