நெடுக்காலபோவான்! நான் மரபுக் கவிதைகள்தான் வேண்டும் என்று கேட்கவில்லை. கவிதை எந்த வடிவத்தில் வேண்டும் என்றாலும் இருந்து விட்டு போகட்டும்.

சென்ற நூற்றாண்டில் நீங்கள் பாரதியை உதாரணம் சொல்கின்ற பொழுது, உங்களினால் ஒரு பெண் கவிஞரை உதாரணம் சொல்லமுடியாது இருக்கிறது அல்லவா?

அதைத்தான் நான் சொல்கிறேன்.

இன்றைக்கு நிலைமை மாறி விட்டது. எங்கு பார்த்தாலும் பெண்கள் கவிதை எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

சங்க காலத்தில் இருந்ததை விட மிக பலமடங்கு அதிகமான புலவர்கள் இன்று இருக்கிறார்கள் போன்ற ஒரு தோற்றம்.

ஆனால் பெண்கவிஞர்கள் ஒரு வட்டத்தை விட்டு வெளியே வருகிறார்கள் இல்லையே என்பதே என்னுடைய ஆதங்கம். நான் சொன்ன உலக அரசியல், பகுத்தறிவு, வர்க்கப் போராட்டங்கள் போன்றவைகள் வெறும் உதாரணங்கள்தான்.

வெறும் சோகத்தையும், காதலையும் பாடிக் கொண்டிருந்தால் மட்டும் போதுமா?

அந்த நிலை இவளுக்கும் ஆகட்டும்.

- சாந்தி ரமேஷ் வவுனியன் -

இப்படித்தான் ஒரு காலை

அவள் போனாள்.

பரீட்சையில் வென்று வரும்

கனவுடன் தான் போனாள்.

காவலரண் தாண்டிப் போவேனென்ற

தைரியத்துடன் தான் தங்கை கிரிசாந்தி

தடையரண் தாண்டினாள்.

'எங்கை போறாய்"

என்ற பேய் முகத்தை

எரித்தாற்போல் பார்த்தாளாம்.

அதுதான் அவளைத் தின்றார்களாம்.

'ஏனந்தத் தலைக்கனம் காட்டினவ

பேசாமல் போயிருந்தால்

பாவமெண்டு விட்டிருப்பான்."'

அவவட தடிப்புத்தான் அவவை அழிச்சது."'

அவங்கள் நல்லவங்கள்

புலியள் சொறியாட்டி

பேசாம இருப்பாங்கள்.

நாங்களும் ஊருக்கைதான்

நாலுவருசம் இருந்தனாங்கள்.

நல்லாத்தான் எங்களோடை

நட்பாயிருந்தவங்கள்".

நல்லவகைச் சவுக்காரம்

நல்ல வானொலி நிகழ்ச்சிஒலிபரப்பு

ரெலிபோனைக் காணாத எங்களுக்கு

ரெலிபோனும் குளிர்சாதனமும்

மின்னொளியும் தந்தவங்கள்.

இதைவிட வேறையென்ன

எங்களுக்கு வேணும்....?

அவள் புதைந்த ஊரருகின் குடியிருந்து

கலியாணக் கனவோடு

ஜேர்மனி வந்த

ஒரு தமிழச்சியின்

வாயுரைத்த மெய்களிவை.

கிரிசாந்தி நிலையிந்தக்

குடிமகளின் குடிக்கொரு நாள் வாராதோ....?

இதைவிட என் வாயில்

இவளுக்கொரு வார்த்தையில்லை.

அந்த நிலை இவளுக்கும் ஆகட்டும்.

சபித்தலல்ல இது

மாண்ட கிரிசாந்தி

மண்ணிலிருந்து எழுந்த

அழுகையின் வலியெந்தன்

விழியிலும் மனசிலும் கனமாக....

அவளுக்காய் அழுத என்

இதயத்தில் எரிந்த வரிகளிவை.

அந்த நிலை இவளுக்கும் ஆகட்டும்.

போராடும் போர்க்களத்திலேயே இரண்டு மனவோட்டங்கள். ஒருத்தி புலியாகி இருக்கிறாள் இன்னொருத்தி பூனையாகி இருக்கிறாள். இது நிஜத்தை தொட்டுச் செல்லும் வரிகள். ஒரு பெண்ணின் அரசியல் ஆழமற்ற சிந்தனை இத்தனை துயர்களின் பின்னும்...ஆக்கிரமிப்பின் நோக்கமறியாத பெண்கள்..என்று பல கோணங்களை இவ்வரிகள் சொல்கின்றது.

இது பகுத்தறிவைத் தட்டிக்கேட்கும் கவிதையாக இல்லை என்றால் ஏன் இல்லை என்று சபேசன் சொல்ல வேண்டும். நாம் அறியவேண்டும்.

டிசே தமிழன் என்பவர் சொன்னதையும் இங்கிணைத்துவிடுவமே...

சபேசன், பெண் படைப்பாளிகளை விமர்சனபூர்வமாய் அணுக விரும்பியிருக்கின்றீகள். நல்ல விடயம். பெண்கள் எழுதுகின்றார்கள் என்ற ஒரே காரணத்துக்காய் அவர்களின் படைப்புக்களை அளவுக்குமதிகமாய் பாராட்டத் தேவையில்லை. அத்தகைய பாராட்டுக்களை எழுதுகின்ற பெண்களும் விரும்பமாட்டார்கள் என்றே நினைக்கின்றேன்.

நீங்கள் சிலவிடயங்களை ஆகவும் தனிமைப்படுத்திப் பார்க்கின்றீர்களோ என்று தோன்றுகின்றது. குறிப்பாய் புலம்பெயர் பெண் படைப்பாளிகள் குறித்து வைக்கும் விமர்சனங்கள் ஆண்களுக்கும் பொருந்தக்கூடியவை. ஒரு துயரகரமான சம்பவம் நடந்தால் அதன் வடுக்கள் ஆறமுன்னரே கவிதைப் பாடி ஆபாசமாக்குவதைப் பெண்களைப் போலவே ஆண்களுந்தானே செய்கின்றார்கள்?

/உலக அரசியல், பகுத்தறிவு, வர்க்கப் போராட்டங்கள், சாதியம் போன்றவற்றையெல்லாம் பெரும்பாலும் பெண்களின் கவிதைகள் தொட்டுச் செல்வதில்லை. அதற்கான தேடல்களை செய்வதிலும் பெண் கவிஞர்கள் ஆர்வம் காட்டுவதாக தெரியவில்லை/

இப்படி நாம் கூறவெளிக்கிடும்போது ஒரு ஆண்பார்வை (அல்லது ஆணாதிக்கப் பார்வை) வந்துவிடுகின்றது அல்லவா? ஏன் நாங்கள் நினைப்பதை அல்லது இதுவரை செய்துகொண்டிருப்பதைத்தான் பெண்களும் செய்யவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கவேண்டும்? நாம் எவற்றையும் திணிக்காமல் பெண்கள் தாங்கள் சொல்லவிரும்புவதைச் சொல்வதற்கான வெளியைக் கொடுக்கும்போது அவர்கள் தமக்குரிய தனித்துவத்துடன் புதிய தளங்களை உருவாக்கவும் கூடும் அல்லவா?

...

வீம்பாய் எதிர்விமர்சனம் வைக்கின்றேன் என்று நீங்கள் நினைக்காமாட்டீர்கள் என்றே நம்புகின்றேன். புலத்தின் ஆண் கவிஞர்கள் எழுதிக் கிழித்துத் தள்ளுகின்றார்கள்; பெண் கவிஞர்கள் அப்படியொன்றும் சாதிக்கவில்லை என்ற ஒரு தொனி வருவதலேயே மேலேயுள்ளவற்றைக் குறிப்பிட்டேன். அதேவேளை இரண்டு பாலிலும் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள் இருக்கத்தான் செய்கின்றார்கள். அவ்வளவே நன்றி.

நீங்கள் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக கவிதைகளை பொறுக்கி எடுத்து வந்து இணைத்து விட்டு, இது நன்றாக இல்லையா என்று கேட்டால் எப்படி?

புலம்பெயர்ந்த பெண்கள் எழுதிய இதை விட நல்ல கவிதைகளும் உண்டு. அவைகளையும் கொண்டு வந்து போடுங்கள்.

நான் சில விதிவிலக்குகளை பற்றி பேசவில்லையே. பொதுவான நிலை எப்படி இருக்கிறது என்றுதானே சொல்கிறேன்.

டீசே தமிழனுக்கும் நான் என்னுடைய பதிலை சொல்லி விட்டேன்.

அந்தப் பதில்களின் சராம்சம் நான் மேலே எழுதிய கருத்துக்களில் இருக்கிறது.

நீங்கள் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக கவிதைகளை பொறுக்கி எடுத்து வந்து இணைத்து விட்டு, இது நன்றாக இல்லையா என்று கேட்டால் எப்படி?

புலம்பெயர்ந்த பெண்கள் எழுதிய இதை விட நல்ல கவிதைகளும் உண்டு. அவைகளையும் கொண்டு வந்து போடுங்கள்.

நான் சில விதிவிலக்குகளை பற்றி பேசவில்லையே. பொதுவான நிலை எப்படி இருக்கிறது என்றுதானே சொல்கிறேன்.

டீசே தமிழனுக்கும் நான் என்னுடைய பதிலை சொல்லி விட்டேன்.

அந்தப் பதில்களின் சராம்சம் நான் மேலே எழுதிய கருத்துக்களில் இருக்கிறது.

ஆனால் பெண்கவிஞர்கள் ஒரு வட்டத்தை விட்டு வெளியே வருகிறார்கள் இல்லையே என்பதே என்னுடைய ஆதங்கம். நான் சொன்ன உலக அரசியல், பகுத்தறிவு, வர்க்கப் போராட்டங்கள் போன்றவைகள் வெறும் உதாரணங்கள்தான்.

அப்ப ஏன் இப்படிச் சொன்னீர்கள். பெண் கவிஞர்கள் என்று பொதுப்படையாகச் சொல்வது தவறானது தானே.

அப்படிப் பார்க்கையில் பல ஆண் கவிஞர்களும் தான் வட்டத்தை விட்டு வெளியில் வராமல் இருக்கின்றனர். ஓரிருவர்தான் பல தளங்களிலும் கவிதைக்குரிய சிந்தனைகளைப் புகுத்துகின்றனர். 6 கோடி தமிழர்கள் உள்ள இடத்தில் ஒரு வாலி ஒரு வைரமுத்து ஒரு பா விஜய் கைவிரல் விட்டு எண்ணிடலாம். அவர்கள் கூட ஒரு வட்டத்துக்குள் தான் விட்டமடித்த படி உள்ளனர்.

புகலிடப் பெண்களிலும் இப்படி பகுத்தறிவுக் கவிதைகள் எழுதுபவர்கள் உள்ளனர் என்பது வெளிப்படை. ஆண்களிலும் வெகு சிலர்தான் இப்படி எழுதுகின்றனர். இந்த இடத்தில் டி ஜே தமிழனின் கருத்தோடு நாம் கூட உடன்படுகின்றோம். இதில் ஆண் பெண் என்று பிரிப்பதில் எமக்கும் உடன்பாடில்லை. பொதுவாகவே புகலிடத் தமிழ் கவிஞர்கள் என்று குறிப்பிடுதல் மிகப் பொருத்தமாக இருக்கும். காரணம் இரு பாலினரிலும் சிலர் பரந்த நோக்கோடு எழுதுகின்றனர்.

பெண்கள் அவர்களின் எண்ண ஓட்டத்தில் செல்ல வேண்டுமே தவிர ஆண்களின் எதிர்பார்ப்புக்கு எழுதுவது என்பதாக இருக்கக் கூடாது. இதுதான் ஆண்கள் தங்கள் சிந்தனையை திணிக்கும் செயல். பெண்கள் சமூகத்தில் அவர்கள் எதிர்நோக்குவதை அவர்கள் உணர்வதை கவிதையில் சொல்ல அவர்களா சிந்திக்க இடமளிக்கப்பட வேண்டும். அவர்களுக்குரிய வடிவில் சொல்ல வேண்டும்.

டிஜே தமிழனுடன் ஓரிடத்தில் முரண்படுகின்றோம். சோகத்தை சோகமான வேளையில் உணர்வுக் கவிதைகளால் பகர்வதால் அது ஆபாசமாகி விடாது. சரி அப்படித்தான் ஆகிறது என்றாலும் அதில் பெண்களை மட்டும் பங்காளிகளாக்கி விட முடியாது.

ஆனால் சோகத்தின் போது முற்போக்கென்று சோகத்தை வெளிப்படுத்தாமல் வைத்திருக்க வேண்டும் என்பது எம்மைப் பொறுத்தவரை சரியாகத்தென்படவில்லை.

சோகங்களை தங்கள் சுய விளம்பரமாக்க நினைப்பவர்களை அவர்கள் எதிர்கருத்தாளர்கள் வடிவில் இருக்கலாம் அல்லது இப்படியான அடுத்தவர் விமர்சனக்காரர்களாக இருக்கலாம் எவரென்றாலும் அதை மலினப்படுத்துவதை நாம் கண்டிக்கின்றோம். சோக உணர்வுகளை அடுத்தவரோடு பகிர்ந்து கொள்வதற்கு கவிதை ஒரு ஊடகமாகி உள்ளதே ஈழத்துச் சோக நிகழ்வுகளின் பாதிப்புக்கள் கவிதைகளாய் சொரிகின்றன என்பது எமது நோக்கு. அதற்குள் சுய விளம்பரக்காரர்கள் கூட இருக்கலாம் அது வாசகர்கள் தீர்மானிக்க வேண்டிய விடயம். கவிஞர்களல்ல.

சென்ற நூற்றாண்டில் நீங்கள் பாரதியை உதாரணம் சொல்கின்ற பொழுது, உங்களினால் ஒரு பெண் கவிஞரை உதாரணம் சொல்லமுடியாது இருக்கிறது அல்லவா ?

அதைத்தான் நான் சொல்கிறேன்.

ஆத்திசூடி, கொண்றைவேந்தன் போண்ற இன்னும் பல நற்கவிகள் தந்த ஒளவை பெண்தான், இறைவனைப்பாடி மகிழ்ந்த காரைக்கால் அம்மையும் பெண்தான்.... தமிழகத்தின் பெண் கவிஞர் தாமரையை தெரியாம இருக்காது....

இப்படி நீங்கள் ஏற்கனவே சொன்னது போல விதிவிலக்குகள் இல்லாமல் இல்லை... அதுக்கு பல காரணங்களை சொல்லலாம்... பொதுவாழ்க்கைக்கு பெண்கள் பொதுவாக வரவிரும்புகிறவர்கள் இல்லை... அப்படி வந்தாலும் வெகுசிலரை மட்டும் எண்ணிக்காட்டலாம்... அப்படி வந்தாலும் மேலோட்டமான போக்கு கொண்டவர்கள் அதிகம் எண்று நீங்கள் சொல்வது ஏற்றுக்கொள்ள படவேண்டியது...

ஆனாலும் பெண்கள் அப்படியான தீவிரகவித்துவம் கொண்டு எழுத்துலகுக்கு வராமல் அலங்காரப்பதுமைகளாய் விளம்பரங்களிலும், சினிமாக்களில்லும், முகம்காட்டுவதை விரும்புகிறார்கள்... மற்றய சிலர் வெளியுலகுக்கு தங்களை வெளிக்காட்டாமல் இருக்கவே விரும்புகிறார்கள்.. அதுக்கு என்ன காரணம் எண்று ரசிகையை கூப்பிட்டு ஒரு பட்டிமண்றம் வைத்தால் அருமையாக இருக்கும்...

எல்லா இடத்திலும் "பெரும்பாலான" என்று சொல் தேவையில்லை என்று நினைத்தேன்.

தமிழ் பெண்கள் நீளமான தலை முடி கொண்டிருப்பார்கள் என்று எழுதுகின்ற பொழுது, அது எல்லோரையும் குறிக்கவில்லை, பெரும்பாலானவர்களைத்தான் குறிக்கிறது என்று புரிந்து கொள்கிறோம் அல்லவா?

நான் பல மாதமாகவே கவிஞர்களில் இருபாலரையும் கவனித்து வருகிறேன். நான் கவனித்ததில்

புலம்பெயர் நாடுகளில் (குறிப்பாக ஐரோப்பாவில்)

- ஆண்களை விட பெண்கள் அதிகமாக கவிதை எழுதுகிறார்கள்

- பெண்கள் எழுதுகின்ற கவிதைகள் அநேகமாக ஒரே மாதிரியாக இருக்கின்றன.

- சாவு நடந்து பிணங்களை எண்ணி முடிப்பதற்குள் கவிதையோடு வந்து நிற்கிறார்கள்.

- சோகம், காதல், மாவீரர் போன்ற விடயங்களையே அதிகமாக கவிதைகளின் கருப்பொருளாக இருக்கின்றன

இப்படி பல விடயங்களை கவனிக்கிறேன்.

நீங்கள் இதுவரை இவைகளில் கவனம் செலுத்தி இருக்க மாட்டீர்கள். ஆனால் இனிமேல் கவனித்துப் பாருங்கள். நான் சொல்வதில் உண்மை இருப்பது புரியும்.

நான் சொன்ன கருத்தை இதில் கருத்து எழுதிய பெண்கள் ஓரளவு ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஆண்கள் இது பற்றி ஆராய்ந்து பார்க்கததால், மறுப்பு எழுதுகிறார்கள்.

எல்லா இடத்திலும் "பெரும்பாலான" என்று சொல் தேவையில்லை என்று நினைத்தேன்.

தமிழ் பெண்கள் நீளமான தலை முடி கொண்டிருப்பார்கள் என்று எழுதுகின்ற பொழுது, அது எல்லோரையும் குறிக்கவில்லை, பெரும்பாலானவர்களைத்தான் குறிக்கிறது என்று புரிந்து கொள்கிறோம் அல்லவா?

நான் பல மாதமாகவே கவிஞர்களில் இருபாலரையும் கவனித்து வருகிறேன். நான் கவனித்ததில்

புலம்பெயர் நாடுகளில் (குறிப்பாக ஐரோப்பாவில்)

- ஆண்களை விட பெண்கள் அதிகமாக கவிதை எழுதுகிறார்கள்

- பெண்கள் எழுதுகின்ற கவிதைகள் அநேகமாக ஒரே மாதிரியாக இருக்கின்றன.

- சாவு நடந்து பிணங்களை எண்ணி முடிப்பதற்குள் கவிதையோடு வந்து நிற்கிறார்கள்.

- சோகம், காதல், மாவீரர் போன்ற விடயங்களையே அதிகமாக கவிதைகளின் கருப்பொருளாக இருக்கின்றன

இப்படி பல விடயங்களை கவனிக்கிறேன்.

நீங்கள் இதுவரை இவைகளில் கவனம் செலுத்தி இருக்க மாட்டீர்கள். ஆனால் இனிமேல் கவனித்துப் பாருங்கள். நான் சொல்வதில் உண்மை இருப்பது புரியும்.

நான் சொன்ன கருத்தை இதில் கருத்து எழுதிய பெண்கள் ஓரளவு ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஆண்கள் இது பற்றி ஆராய்ந்து பார்க்கததால், மறுப்பு எழுதுகிறார்கள்.

ஆண்கள் நுணுக்கமாகப் பார்ப்பதால் உங்கள் தவறுகளைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர்.

பெண்கள் கவிதை மொழிநடையை அதிகம் விரும்புவர்களாகக் கூட மாறி இருக்கலாம். அந்த வகையில அவர்கள் அதை அதிகம் பாவிக்கக் கூடும். சாவு நடந்து பிணங்கள் எண்ணி முடிந்த பின் பத்திரிகைகளில் வரும் கண்ணோட்டங்களை விடவுமா பெண்கள் அதிகம் எழுதி விடுகின்றனர். அவர்கள் சாவு விழுந்ததும் எழும் உணர்வுகளை சொல்லக் கவிதைகளைப் பாவிக்கின்றனர். அதில் ஆண்கள் குறைச்சலாக இல்லையே. இங்கு வன்னி மைந்தனைப் பாருங்கள். அவரை விடவா யாழ் களப் பெண்கள்..??!

சோகம் காதல் மாவீரர் அதிகம் பேரின் வாழ்வோடு கலந்துவிட்டதால் அது அதிகம் வெளிப்படுகிறது. ஏன் நீங்கள் கூட ஆரியம் பார்ப்பர்ணியம் என்ற வட்டத்துக்குள் நின்றுதான் புதுமை பேசுகிறீர்களே தவிர நவீன ஆர்கியோலஜிக்குள் உங்கள் சிந்தனியைப் பரப்ப முடியாமல் இருக்கிறீர்கள். அது போன்று சில பெண்களும் தங்களின் அந்த சிந்தனை வட்டத்துக்குள் இருக்கலாம். அவர்களுக்கு சமனாக ஆண்களும் இருக்கின்றனர்.

உதாரணத்துக்கு நீங்கள் ஒளவையார் ஆண்டாளைக் கொண்டு வந்த போது அவர்களும் ஓரிருவர் தானே அந்தந்த சமூகத்தில். ஆனால் இப்போது அதையும் விட அதிக எண்ணிக்கையில் பெண்கள் பகுத்தறிவு வர்க்க பேதம் குறித்தெல்லாம் கவிதை வரைகின்றனர். உங்கள் ஆய்வை மாதக்கணக்கில் செய்யாமல் வருடக்கணக்கில் செய்யுங்கள் அதிகம் திருத்தமாக இருக்கும். குறுகிய வட்டத்துக்குள் நின்று செய்யாமல் பரந்தளவு தகவல்களைப் பெற்றுச் செய்யுங்கள் அதிக திருத்தம் இருப்பதோடு ஆண்களை நோக்கியும் சில அறிவுரைகளை சொல்ல நேரிடும்.

விமர்சனமாக இதைப் பார்ப்பினும் வெறும் எதிர்விமர்சனமாக மட்டும் இருந்ததால் தான் சில உதாரணங்களோடு பெண் கவிஞர்களை குறுகிய வட்டத்துக்குள் அடக்கிய உங்களிப் பார்வைக்கு பதில் சொல்ல வேண்டி வந்தது. பெண்களின் பார்வையிலும் அகன்ற வட்டம் உண்டு. அது ஓரிருவரல்ல ஒரு சில பத்துக்களில் என்றாலும் உண்டு என்பதை நம்பலாம். அவர்களைப் புறக்கணிக்கக் கூடாது என்பதும் எமது நிலைப்பாடு. எனி வருங்காலங்களில் அது ஓரிரு ஆயிரம் ஆவதில் எமக்கும் மகிச்சிதான். அது பெண்களில் மட்டுமல்ல ஆண்களிலும் அமைய வேண்டும்.

உங்களின் புண்ணியத்தில் நான் "தீபாவளி" பற்றிய விவாதத்தில் நீண்ட நாட்கள் இழுபட வேண்டி இருந்தது. அதை வைத்துக் கொண்டு "ஆரியம், பார்ப்பனியத்திற்குள்தான் என்னுடைய சிந்தனைகள் அடங்குகின்றன என்று சொல்லாதீர்கள்.

"இராணுவத்தினருடன் பாலியல் தொடர்பு", "ஓரினச்சேர்க்கை" போன்ற விவாதங்களில் நான் ஆரியம், பார்ப்பனியம் என்று பேசவில்லையே.

இதிலும் நான் "பார்ப்பனியம் பெண் கவிஞர்களை மழுங்கடித்துவிட்டது" என்று சொல்லவில்லை.

மனதி அவலத்தின் பொழுது, உடனடியாகவே கவிதை எழுதுவது எனக்கு கொஞ்சமும் உடன்பாடு இல்லாத செயல்.

இதை வல்வைசகறா அழகாக விளக்கி இருந்தார்.

சாவு வீட்டில் சாவு கொடுத்தவர்கள் அழுது கொண்டு இருப்பார்கள். சுற்றத்தவர்கள்தான் ஒப்பாரி படிப்பார்கள். நேரடியாக பாதிக்கப்பட்டவர்கள் ஒப்பாரி செய்வது இல்லை என்று சொல்லி இருந்தார்.

"நான் சோகத்தை கவிதை ஆக்குகிறேன்" என்பது எல்லாம் வெறும் புருடா.

ஆயிரம் பேர் செத்துக் கிடக்கின்ற பொழுது, ஐயோ என்று அழுகை வருமா

இல்லை கவிதை வருமா?

எனக்கு வராது. அந்த சாவு நேரடியாக தாக்காத ஒருவருக்குத்தான் அது வரும்.

உங்களின் புண்ணியத்தில் நான் "தீபாவளி" பற்றிய விவாதத்தில் நீண்ட நாட்கள் இழுபட வேண்டி இருந்தது. அதை வைத்துக் கொண்டு "ஆரியம், பார்ப்பனியத்திற்குள்தான் என்னுடைய சிந்தனைகள் அடங்குகின்றன என்று சொல்லாதீர்கள்.

"இராணுவத்தினருடன் பாலியல் தொடர்பு", "ஓரினச்சேர்க்கை" போன்ற விவாதங்களில் நான் ஆரியம், பார்ப்பனியம் என்று பேசவில்லையே.

இதிலும் நான் "பார்ப்பனியம் பெண் கவிஞர்களை மழுங்கடித்துவிட்டது" என்று சொல்லவில்லை.

அங்கெல்லாம் பேச வாய்ப்பளிக்கப்படவில்லை என்பதால் தவிர்த்துக் கொண்டீர்கள். சிலர் கடவுள்கள் பற்றி பேச முனைந்த போது அதைத் தொடர்ந்திருந்தால் நிச்சயம் பேசி இருப்பீர்கள். அதனால் அவை தவிர்க்கப்பட்டுக் கொண்டன.

மனதி அவலத்தின் பொழுது, உடனடியாகவே கவிதை எழுதுவது எனக்கு கொஞ்சமும் உடன்பாடு இல்லாத செயல்.

இதை வல்வைசகறா அழகாக விளக்கி இருந்தார்.

சாவு வீட்டில் சாவு கொடுத்தவர்கள் அழுது கொண்டு இருப்பார்கள். சுற்றத்தவர்கள்தான் ஒப்பாரி படிப்பார்கள். நேரடியாக பாதிக்கப்பட்டவர்கள் ஒப்பாரி செய்வது இல்லை என்று சொல்லி இருந்தார்

"நான் சோகத்தை கவிதை ஆக்குகிறேன்" என்பது எல்லாம் வெறும் புருடா".

ஆயிரம் பேர் செத்துக் கிடக்கின்ற பொழுது, ஐயோ என்று அழுகை வருமா

இல்லை கவிதை வருமா?

எனக்கு வராது. அந்த சாவு நேரடியாக தாக்காத ஒருவருக்குத்தான் அது வரும்.

அது உங்களின் மனநிலை. அப்படித்தான் எல்லோரும் என்றில்லை. எமக்கெல்லாம் எங்களை அறியாமலே பழைய நினைவுகளை மீட்டிச் செல்லும். காரணம் போர்ச் சூழலின் சோக வடுக்களைத் தரிசித்தவர்கள் என்ற வகையில். அப்படிப் பலர் இருக்கலாம். உங்களுக்கும் சகாராவுக்கும் தோன்றவில்லை என்பதற்காக அப்படித்தான் மற்றவர்களும் என்று கூறிவிட முடியாது, அதேபோல் எல்லோரும் மனதில் எழும் சோகத்தின் பாதிப்பைத்தான் தருகின்றனர் என்றும் இல்லை. குறிப்பிடத்தக்கவர்கள் மனதோடு வருந்தித்தான் கவிதை தருகின்றனர். அதை கவிதைகளை வாசிக்கும் போதே உணர்ந்து கொள்ளலாம். முன்னரெல்லாம் காசி ஆனந்தன் ஈழத்தின் ஒவ்வொரு நிகழ்வையும் கவிதை ஆக்குவார். புதுவை கூட அப்படி செய்திருக்கிறார். பலர் புரட்சிக் கவிதைகள் எழுதியுள்ளனர். அவர்கள் மனதில் புரட்சிகர சிந்தனை எழாமலே வரிகளை மட்டும் தான் கொட்டியுள்ளனர் எனும் உங்களின் வாதமே புருடா. நீங்கள் அனேக விடயங்களில் உங்களை மையப்படுத்தி மற்றவர்களை தாழ்த்தி எடை போடுகின்றீர்கள்.

தீபாவளியிலும் ஓரினச்சேர்க்கை பற்றிய விவாதத்திலும் நீங்கள் கேட்ட கேள்விகளும் வைக்கப்பட்ட பதிலுக்கு நீங்கள் அளித்த பதிலும் நீங்கள் அடுத்தவரை உங்களை விட மட்டமாகக் கருதியே கருத்துக்களை முன்வைக்கிறீர்கள் என்று காட்டியது. அது தவறு. ஒவ்வொரு மனிதனுக்கு ஒவ்வொரு ஆற்றல் தனித்துவமானதாக இருக்கும். அந்த வகையில் ஒவ்வொருவரைவிடவும் மற்றவர் ஏதோ ஒரு வகையில் சிறப்பிப்பவராக இருப்பார். சந்தர்ப்பம் சூழலுக்கு ஏற்ப கண்ணோட்டங்கள் மாறுபடினும் பகுத்தறிவு என்பது புகட்டிப் பெறப்படுபவை அல்ல என்பதை நீங்கள் உணர வேண்டும். பகுத்தறிவு என்பது ஆளாளுக்கு வேறுபடினும் அனுபவம் சொல்லும் விளைவுகளில் இருந்து புடமிடப்படுகிறது. உங்களுக்கு எப்படி பகுத்தறியும் ஆற்றல் உள்ளதாக நீங்களா கருத முடிந்ததோ அப்படி மற்றவர்களுக்கும் எழும் என்பதை உணர்ந்து உபதேசங்களாக கருத்துக்களை வைப்பதைத் தவிர்த்து உங்கள் விமர்சனங்களாக பொதுமைப்பாடு நோக்கி வைத்துக் கொள்ள விளையுங்கள்.அது அனைவரையும் சிந்திக்கத் தூண்டுவதாக இருக்க வேண்டுமே தவிர பகுத்தறிவைப் புகட்டுவதாக தோற்றம் காட்டப்படக் கூடாது. பகுத்தறிவை யாரும் புகட்ட முடியாது.

உங்களுடைய உபதேசத்தை கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்கிறேன்.

உங்களுடைய உபதேசத்தை கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்கிறேன்.

அது உபதேசமல்ல கோரிக்கை மட்டுமே.

சுனாமியின் பின்னர் சுனாமி என்ற கவிதைத் தொகுப்பை வைரமுத்து வெளியிட்டார். அந்தத் துன்பத்தை சோகத்தை காலப்பதிவாக்கும் நோக்கோடு.

போர்க்களத்தில் வீழ்ந்த போராளிகளை மையப்படுத்திப் பல பாடல்கள் வந்துள்ளன. சுனாமி அழிவுகளை சொல்லும் பாடல்கள் வந்துள்ளன. அவை காலத்தின் பதிவுகளாகவே பார்க்கப்படுகின்றன. இன்னும் 100 வருடத்தின் பின் சுனாமியைக் கண்டவர்கள் இருக்கப்போவதில்லை. ஆனால் இப்பதிவுகள் வாழும் அன்றும். எனவே படைப்பாளிகள் சில அடிமட்டத்தனமான கருத்துக்களால் அநாவசிய மன உளைச்சல்கள் ஏற்படுவதைத் தவிர்த்துக் கொள்ளுங்கள்..!

இதோ பா.விஜய் ஈழத்துச் சோகத்தைக் கண்டு வடித்துள்ள வரிகள்...

புத்தனின் போதிமரத்தில் - தொங்கும் உடல்கள்!

ஈழத்திருநாட்டின் இதயத்தில் செஞ்சோலை மீதான தாக்குதல் தொடர்பாக தமிழ் நாட்டு கவிஞன் ஒருவன் தன் பேனாவால் வரைந்த கண்னீர் கவியிது!

இந்தியா வித்தியாசமான நாடு!

உள்நாட்டுத் தொழிலாளர்களைப்

பிச்சைக் காரர்களாக்கும்!

வெளிநாட்டு முதலாளிகளைப்

பணக்காரர்கள் ஆக்கும்!

அமெரிக்கா விவரமான நாடு!

வெளிநாட்டு தொழிலாளர்களை

பிச்சைக் காரர்களாக்குகிறது!

உள்நாட்டு முதலாளிகளைப்

பணக்காரர்கள் ஆக்கும்!

இலங்கை விபரீதமான நாடு!

சவப்பெட்டிகளை தயாரித்து

சமாதானம் பேசும்!

சமாதானம் பேசிக் கொண்டே

ஏவுகணை வீசும்!

புத்தனின் போதிமரத்தில் - இன்று

செஞ்சோலை சிறுமிகளின்

உடல்கள் தொங்குகின்றன

செஞ்சோலை வளாகத்தின் மேல்

குண்டு வீசிப் பறந்தது

விமானம் அல்ல

சிங்கள ராணுவத்தின்

மானம்!

ஒரு ராணுவம்

எதிரி ராணுவத்தை தாக்கும்!

என்றும் வேவு பார்க்கும்.

ஆனால் அறுபது சிறுமிகளை

அடையாளம் பார்த்துக் கொன்றது ஏன்?

இலங்கை ராணுவம் தெரிந்து வைத்திருக்கிறது

ஈழத்துச் சிறுமிகளுக்கு

பூக்கோலமும் போடத் தெரியும்

போர்க்கோலமும் பூணத் தெரியும்

அவர்களுக்குப்

பல்லாங்குழியும் ஆடத் தெரியும்

பகைவர் தலைகளுக்கு

பிணக்குழியும் தோண்டத் தெரியும்

அவர்களுக்கு

தலைவாரிப் பூச்சூடவும் தெரியும்

எதிரிகளின்

தலைசீவி பந்தாடவும் தெரியும்

படுகளத்தில் ஒப்பாரி ஏன்

சிலபேர் சிலிர்க்கலாம்

இது ஒப்பாரி அல்ல

இழந்த வீராங்கனைகளுக்கொரு

வீரத்தாலாட்டு!

(நெடுக்காலபோவனின் நெஞ்சைத் தொட்டவரிகள்)

நம்தமிழ் இளைஞர்கள்

வீறு கொண்டவர்கள்

செஞ்சோலையில் விழுந்த ஏவுகனை

நமீதா வீட்டில் விழுந்திருந்தால்

இந்துமகா சமுத்திரத்தை

இங்கிருந்தே தாண்டியிருப்பார்கள்

இருபது மைல் இடைவெளியில்

இங்குள்ள தமிழருக்கும்

ஈழத் தமிழருக்கும்

எத்துனை வித்தியாசம்?

நாம்

குண்டுதுளைக்காத கூண்டில்

தயங்கியபடி நிற்கிறோம்

தேசக் கொடியேற்ற

அவர்கள்

குண்டு துளைப்பதற்காகவே

தயாராக நிற்கிறார்கள்

தமிழ்தேச கொடியேற்ற

நம் குழந்தைகள் கையில்

விளையாடுவதற்காக

பொம்மை துப்பாக்கிகள்

அவர்கள் குழந்தைகள் கையில்

விடுதலை ஆவதற்காக

உண்மை துப்பாக்கிகள்

நமக்கு

குளிர்பானத்தில் விஷமிருக்கிறது

அவர்களுக்கு

விஷம்தான் குளிர்பானமாக இருக்கிறது!

புறநானூற்றை

நாம் வாசிக்கிறோம்

அவர்கள்தான்

எழுதுகிறார்கள்

கலிங்கத்து பரணியை

நாம் படிக்கிறோம்

அவர்கள்தான்

நடத்துகிறார்கள்!

இருபது மைல் இடைவெளியில்

இங்குள்ள தமிழருக்கும்

ஈழத் தமிழருக்கும்

எத்துனை வித்தியாசம்?

தமிழனை

உணர்ச்சிவசப்படுத்துவது வேறு!

தமிழனுக்கு

உணர்ச்சி இருக்கிறது என்று

உணர்த்துவது வேறு!

இரண்டாவது பணியை

இந்த உண்ணாவிரதம் செய்கிறது!

உணர்ச்சி வரும் - ஒரு நாள்

புரட்சி வரும்

(பேரா. சுப. வீரபாண்டியன் தமிழர் பேரவை சார்பில் நடத்திய அஞ்சலி நிகழ்ச்சியில் பாடிய கவிதை -தட்டச்சு: நிலாரசிகன்)

http://vannithendral.net/index.php?option=...07&Itemid=1

இனமானமுள்ள இனப்பற்றுள்ள மனிதாபிமானமுள்ள மனிதர்களிடம் நிச்சயம் தமிழனின் அழிவில் சோகம் எழும். சிலருக்கு அது விளம்பரமாக ஆபாசமாகத் தெரியலாம். பலருக்கு தங்கள் சோகங்களில் இன்னும் பலரும் பங்கெடுக்கின்றனே என்ற ஆறுதல்...அதுவே உத்வேகமும் ஆகிறது.

மிக அழகான கவிதை. உண்மையிலேயே கவிதை. கவிதை எழுதத் தெரிந்தவர் எழுதியிருக்கின்ற கவிதை.

இவருக்கு கவிதை சுரந்திருக்கின்றது.

இவரின் மொழி கவிதையாக இருக்கிறது. அவர் பேசுவது கூட கவிதையாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

அவரின் சோகக் கதறலும் கோபக் கேள்விகளும் எங்களின் காதுகளில் கவிதையாக வந்து விழுகிறது.

கவிஞன் பா.விஜய் சிறந்த கவிஞருக்கான தேசிய விருது பெற்றது வெறும் சிபார்சில் அல்ல என்று புரிகிறது.

கவிதை இணைத்ததற்கு நன்றி

நெடுக்கால போவான் உங்கள் வாதத்திறமையால் ஒரு கருத்தாடலை திசை மாற்றுவது என்பது நான் அறியாத விடயம் அல்ல...

உணர்ச்சிக் கவிஞர் கா.சி ஆனந்தன் அவர்களையும், உலைக்களக்கவிஞர் புதுவை இரத்தினதுரை அவர்களையும் மனம் வருந்திக்கவி பாடியுள்ளார்கள் என்று நீங்கள் சுட்டிக்காட்டும் வேளையில் அவர்கள் அந்த வருத்தப்பாடலின் ஊடாக எழுச்சியை விதைத்தார்கள். வேதனைப்பாடலுடன் ஓய்ந்து விடவில்லை என்பதை நீங்கள் அறியவில்லையா?

நான் நினைக்கிறேன் சபேசன் எடுத்த விடயம்....

இந்த வேதனைப்பாடல்களை எழுதிச் சொல்லிவிட்டு அத்தோடு முடிந்தது என்று விலகும் நிலைப்பாடு மாறாதா? என்ற எதிர்பார்ப்பில் எழுந்த கேள்வியாக இருக்கலாம் அல்லவா..

தாயகத்தை நோக்கிய எம் பார்வைகள் அழுகையோடு ஓய்ந்தால் போதும் என்கிறீர்களா? ஆதரவு தோள் என்பது தேவையில்லாத ஒன்றா?

அதைத்தன் நானும் சொல்கிறேன்.

அவர்கள் கவிஞர்கள். அவர்கள் பேசுவதும் கவிதையாக இருக்கும். சாவு வீடுகளில் ஒப்பாரி வைப்பதோடு அவர்கள் கவிதை நின்று விடுவதில்லை.

அவர்களின் சோகத்தில் கோபம் இருக்கும். நெருப்பு இருக்கும். அத்தோடு அவர்கள் வெற்றியையும் பாடுவார்கள்.

இது வரை எங்களின் வெற்றிகளை கவி பாடிய ஒரு புலம்பெயர்ந்த கவிஞை என் கவனத்திற்கு வரவில்லை. வேறு யாருக்காவது தெரிந்தால் சொல்லுங்கள்.

மீண்டும் விடயத்திற்கு வருகிறேன்.

குறிப்பிட்ட கவிஞர்களிடம் இருந்து கவிதை சுரப்பதால், அவைகள் சோகத்திலும் எங்களுக்கு எழுச்சியை ஊட்டுகிறது.

அவர்களின் பேச்சே கவிதையாக இருப்பதால், அவர்கள் அழுவதும் கவிதையாக வருகிறது. காரணம் அவர்கள் கவிஞர்கள்.

ஆனால் இங்கு சாவுக்கு மட்டும் கவிதை படித்து விட்டு தங்களை கவிஞர்கள் என்று சொல்லுகின்ற பொழுதுதான் எனக்கு கோபம் வருகிறது.

கவிதைகள் எழுச்சி ஊட்டுவதாக இருக்க வேண்டும்.

இங்கு வானொலிகளிலும், தொலைக்காட்சிகளிலும் வருகின்ற கவிதைகள் எரிச்சல் ஊட்டுகின்றன.

அதைத்தன் நானும் சொல்கிறேன்.

நீங்கள் எதைச் சொன்னீர்கள்..??! சொன்னதெல்லாம் பெண்கள் பகுத்தறிவு உலகறிவு வர்க்கபேதமென்று கவிதை எழுதினதே கிடையாது. அது ஆண்டாளோடு போயிட்டுது. இப்ப வெறும் சோகக்கவிதைகள் காதல்கவிதைகள் மாவீரர்கவிதைகள் தான் எழுதினம். சுத்த வேஸ்டு என்று.

சோகத்திலா கவிதை எழுதுகிறார்கள் அது வெறும் புருடா என்றீர்கள்.

இப்போ வல்வை சகாறாவை கண்டதும் அதுதான் சொன்னேன் எங்கிறீர்கள்.

நீங்கள் சொன்னீர்களா சோகத்தை உணர்த்தும் கவிதைக்குள்ளேயே வீரத்தையும் உணர்த்துங்கள் புரட்சிகர சிந்தனைகளையும் உணர்த்துங்கள் வெற்றிகளையும் பாடுங்கள் என்று.

இல்லையே அப்புறம் என்ன அதைத்தான் நானும் சொன்னன்...??! என்று பக்கப்பாட்டு..!

அவர்கள் கவிஞர்கள். அவர்கள் பேசுவதும் கவிதையாக இருக்கும். சாவு வீடுகளில் ஒப்பாரி வைப்பதோடு அவர்கள் கவிதை நின்று விடுவதில்லை.

அவர்களும் இப்படி ஆரம்பத்தில் இருந்துதான் கவிஞர்கள் ஆனார்கள். வளர்ந்து வரும் கவிஞர்களுக்கு அடைமொழி கொடுத்துப் பொன்னாடை போர்த்துவதல்ல கடமை. அல்லது இரண்டு வரி பேச மறுக்கப்படும் விடயங்களைப் பேசிவிட்டால் அதுவல்ல முற்போக்குக் கவிதை.

கவிதை வாசகன் உணர்வோடு கலக்க வேண்டும். அதுதான் கவிஞருக்கு அவசியம். கவிஞராக அமைய. அது எடுத்த எடுப்பில் அமையாது. பல தடைகள் படிகள் தாண்டி விமர்சனங்களைத் தாண்டி மெருகேற்றப்பட்டு வரவேண்டும். அதை விடுத்து சோர்ந்து போக சொற்களால் அடித்து அடக்க முனையக் கூடாது.

அவர்களின் சோகத்தில் கோபம் இருக்கும். நெருப்பு இருக்கும். அத்தோடு அவர்கள் வெற்றியையும் பாடுவார்கள்.

இது வரை எங்களின் வெற்றிகளை கவி பாடிய ஒரு புலம்பெயர்ந்த கவிஞை என் கவனத்திற்கு வரவில்லை. வேறு யாருக்காவது தெரிந்தால் சொல்லுங்கள்.

மீண்டும் விடயத்திற்கு வருகிறேன்.

குறிப்பிட்ட கவிஞர்களிடம் இருந்து கவிதை சுரப்பதால், அவைகள் சோகத்திலும் எங்களுக்கு எழுச்சியை ஊட்டுகிறது.

அவர்களின் பேச்சே கவிதையாக இருப்பதால், அவர்கள் அழுவதும் கவிதையாக வருகிறது. காரணம் அவர்கள் கவிஞர்கள்.

ஆனால் இங்கு சாவுக்கு மட்டும் கவிதை படித்து விட்டு தங்களை கவிஞர்கள் என்று சொல்லுகின்ற பொழுதுதான் எனக்கு கோபம் வருகிறது.

கவிதைகள் எழுச்சி ஊட்டுவதாக இருக்க வேண்டும்.

கவிதைகள் எல்லாம் எழுச்சி ஊட்டுவனவாக இருக்க வேண்டும் என்றில்லை. உணர்வோடு கலப்பனவாக கவிதைகள் இருக்க வேண்டும். அது சோகமாக இருக்கட்டும் காதலாக இருக்கட்டும் வீரமாக இருக்கட்டும் ஏன் நீங்கள் விரும்புகிற வர்க்க பேதத்தை உணர்த்துவதாக இருக்கட்டும் எதுவானாலும் வாசகனில் ஒரு உணர்வை கவிதை தூண்ட வேண்டும். அதில் வாசகனுக்கு கவிதையை விருப்போடு படிக்கும் மனநிலை அவசியம். இது புகலிடத்தார் கவிதை என்று வெறுப்போடு படிக்கும் நிலையில் எரிச்சலும் கோபமுமே மிஞ்சும். ஒவ்வொரு கவிதைக்குள்ளும் அது நல்லதாக இருக்கட்டும் மோசமாக இருக்கட்டும் உணர்வைத் தேட வேண்டும். நல்ல விமர்சனங்களைச் செய்ய வேண்டும். அப்போதுதான் கவிஞன் மெருகேற்றிக் கொள்வான். இது என்னடா என்றால் குறுகிய வட்டம்...இவைக்கு இதுதான் தெரியும். ஒரே வசனம் தான் எழுதினம். வசனம் போல இருக்குது. இவை பொறாமையின் வெளிப்பாடுகளா அல்லது விமர்சனங்களா என்று வேறுபிரித்தறிய முடியாதபடி அமைந்து விடுவது கவிஞன் உங்கள் கருத்துக்களை தட்டிக்கழிக்கவே வழி செய்யும்.

இங்கு வானொலிகளிலும், தொலைக்காட்சிகளிலும் வருகின்ற கவிதைகள் எரிச்சல் ஊட்டுகின்றன.

சோகத்தை மட்டும் பாடாதீர்கள் என்று சொன்னால் அதன் அர்த்தம் என்ன?

மற்றவைகளையும் பாடுங்கள் என்றுதானே அர்த்தம்.

அது உங்களுககு; புரியாமல் போகலாம்

ஆனால் கவிஞர்களுக்கு நான் சொல்வது புரியும் என்று நம்புகிறேன்.

நான் ஒவ்வொன்றாக என்ன எதிர்பாக்கிறேன் என்று எழுதிக் கொண்டிருந்தால் கட்டுரையாக இருக்காது. ஒரு புத்தகமாக இருக்கும்.

சபேசன் அவர்களே

உங்களுக்கு எரிச்சலையும் இத்தனையளவு அறிவு தரும் கருத்தையும் தரக்காரணம் புலம் பெயர் பெண்கவிஞர்களா ? அல்லது வானொலி தொலைக்காட்சிகளில் வரும் கவிஞர்களா ?

சோகத்தை மட்டும் பாடாதீர்கள் என்று சொன்னால் அதன் அர்த்தம் என்ன?

மற்றவைகளையும் பாடுங்கள் என்றுதானே அர்த்தம்.

அது உங்களுககு; புரியாமல் போகலாம்

ஆனால் கவிஞர்களுக்கு நான் சொல்வது புரியும் என்று நம்புகிறேன்.

நான் ஒவ்வொன்றாக என்ன எதிர்பாக்கிறேன் என்று எழுதிக் கொண்டிருந்தால் கட்டுரையாக இருக்காது. ஒரு புத்தகமாக இருக்கும்.

சோகமாகப் பாடாதீர்கள்..உலக அரசியல் பாடுங்கள்...மாவீரர்களைப் பாடாதீர்கள்.. வர்க்க பேதங்களைப் பாடுங்கள்..காதலைப் பாடாதீர்கள் .. பெரியார் போன்ற சுயதம்பட்டங்களின் பகுத்தறிவு பாடுகள்..! ஆக கவிஞர்கள் பகுத்தறிவில்லாமல் தான் பாடிக்கொண்டிருக்கின்றனர். நீங்கள் அவர்களுக்குச் சொல்லிப் புரிய வைக்கின்றீர்கள்.

நல்ல விடயம். பார்ப்போம் புரிந்து கொள்கின்றனரா என்று.

நாங்கள் சொல்கின்றோம்..கவிஞன் தன் உணர்வுகளுக்கு ஏற்ப பாடட்டும் எதையென்றாலும். அவனால் எதை உணர்வு பூர்வமாகச் சொல்ல முடிகிறதோ அதைச் சொல்லட்டும். அதில் எவரும் தலையிட வேண்டாம். அவர்களா தீர்மானிப்பார்கள் காலத்தின் தேவை எவை என்று. வாசகர்கள் கவிதைக்கான விமர்சனங்களை வையுங்கள். அப்போதுதான் உங்கள் ரசனையின் பாங்கறிய முடியும். அதை விடுத்து வெறும் தீபாவளி ஆரியர் கொண்டாட்டம் என்பது போன்ற சுயேட்சைப் பிரகடனங்களை கவிஞர்கள் மீதும் திணித்துவிடலாம் என்று நினைக்காதீர்கள். அது உங்கள் பகுத்தறிவு எல்லைக்கு அப்பால் பட்டது. அது கவிஞனின் பகுத்தறிவின் பால்பட்டது. அவர்களே அங்கு அனைத்தின் சிருஷ்டிகள். இது ஆண் பெண் கவிஞர்கள் எல்லோருக்கும் பொருந்தும்.

உங்கள் குற்றச்சாட்டு தவறு என்பது சாந்தியக்காவின் கவிதை மூலம் நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது.

நீங்கள் கண்ணை மூடிக்கொண்டு உலகம் இருண்டது என்று நிறுவ நினைக்கிறீர்கள்.

அஸ்வினி! என்னுடைய கட்டுரையில் பார்த்தீhகள் என்றால் இப்படி எழுதியிருப்பேன்

"பெரும்பாலான பெண்கவிஞர்கள் பெரும்பாலும் வனொலியிலும், தொலைக்காட்சிகளிலும் கவிதை வாசிப்பதன் மூலமே, தங்கள் கவிதைகளை வெளிக்கொணர்கிறார்கள்".

நேற்று பலர் அறிந்த ஒரு கவிஞையுடன் பேசினேன். அவர் சொன்னார் " உங்களுடைய பார்வை தவறானது, நீங்கள் வானொலிகளில், தொலைக்காட்சிகளில் வருபவர்களை கவிஞர்கள் என்றோ, அவர்களுடையது கவிதைகள் என்றோ கணக்கிடாதீர்கள்". இப்படி அவர் சொன்னார். அவரும் வானொலியில் வருகின்ற "பெரும்பாலானவர்களை" கருதியே அப்படிச் சொன்னார்.

அப்படிப் பார்க்கின்ற பொழுது, நான் கவிஞர்கள் இல்லாதவர்களை எல்லாம், கவிஞர்கள் என்று கருதிவிட்டேன் போல் இருக்கிறது. அப்படி என்றால் தவறு என்னுடையதுதான்.

சபேசன் அவர்களே இந்த விடயத்தில் ஒன்றை சொல்ல விரும்புகிறேன் நீங்களும் மற்றையவர்கள் சொன்னது போல புலத்து பெண்கவிஞர்கள் அல்லது வானெலிகளில் தொலை காட்சிகளில் அதிகம் வருகின்ற பெண்கவிஞர்கள் என்று கொஞ்சம் பிரித்து பார்க்க வேண்டிய கட்டாயம் இங்குள்ளது. சரி ஒரு இழப்பிற்கு கவிதை படிக்கிறார்கள் அதுவும் உடனேயே சரி ஏதோ அவர்களால் முடிந்தது அதுதான் அதை செய்கிறார்கள். இல்லாட்டி அதுவும் முடியும் அதை செய்கிறார்கள் என்றும் வைத்து கொள்ளலாம்.கவிதை படித்து விட்டால் மட்டும் எல்லாம் சரியாகி விடுமா?என்றும் கேட்கலாம்.குறைந்தபட்சம் கவிதையாவது படித்தோமே என்றும் சொல்லி கொள்ளலாம்.எடுத்து வாருங்கள் உங்கள் கவிகளை என்று வானொலி அறிவிப்பாளர் சொல்வதான் தானே நாங்கள்: எடுத்து போகிறோம் என்றும் சொல்லலாம். அவர்கள் எழுதுவதால் தானே நாங்களும் சொல்லவேண்டியிருக்கிறது என்று அறிவிப்பாளர்களும் சொல்லலாம். இங்கு யாரிடம் எப்படி குறை காண???

கவிதை படிப்பது எப்போதும் கவர்ச்சிக்குரியதாக இருந்து வந்துள்ளது.

பாடசாலையில் ஒருவன்/ஒருத்தி கவிதை படித்தால் அவர் பெரிய ஆள்.

நிகழ்ச்சியொன்றுக்கு குறைந்தநேரத்தில், அதிக முயற்சியின்றி அவசரமாகத் தயார்ப்படுத்தக்கூடிய நிகழ்ச்சி, பாட்டுப்பாடுவதற்கு அடுத்ததாக கவிதை படிப்பதுதான்.

இந்தத் தன்மைதான் இன்று கவிதையின் பரந்தளவுப் பயன்பாட்டுக்குக் காரணம்.

ஏனைய இலக்கிய வடிவங்களோடு ஒப்பிடுகையில் கவிதை மட்டும் ஏன் எல்லாராலும் முயற்சிக்கப்படுகிறது, எல்லாராலும் எழுத முடிகிறது என்று பார்த்தால் புரியும்.

சகல மனிதர்களும் கவிஞர்களே.

ஒருத்தராவது ஒரு கவிதை தன்னும் எழுதாமலோ முயற்சிக்காமலோ இருப்பதில்லை.

_______________________________

சபேசன்,

நீங்கள் தனியே பெண்களை வாதப்பொருளாக எடுத்துக்கொண்டது தவறென்றே சொல்வேன். சிலவேளை நாங்கள் பெண்களிடமிருந்து அதிகமாக அல்லது வித்தியாசமாக எதிர்பார்க்கிறோமோ என்றும் நினைக்கிறேன்.

சொல்லப்போனால் ஆண்கள்தான் அதிகளவில் "கவிதை" எழுதுகிறார்கள் (புலத்தில் என்று பார்த்தாற்கூட) என்றே நினைக்கிறேன்.

மற்றது, எல்லா நிகழ்வுக்கும் கவிதை வடிப்பது தொடர்பானது.

இன்று பிரபலமானவர்கள்கூட துக்கமோ மகிழ்ச்சியோ ஒரு கவிதை எழுதியே ஆகவேண்டுமென்ற கட்டாயத்துக்குள் உள்ளார்கள். மக்கள் அவர்களின் கவிதையை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கிறார்கள்.

செஞ்சோலை அனர்த்தத்தின்பின் 'என்ன இன்னும் புதுவையின்ர கவிதையைக் காணேல?' என்று "ஆவலோடு" காத்திருந்த சிலரைக் கண்டிருக்கிறேன்

_______________________________

சென்ற நூற்றாண்டில் பாரதியைவிட வேறு பெண்கவிஞர்கள் யாரையும் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல முடியாத காரணம் பற்றிக்கேட்டிருந்தீர்கள். (அதற்கு தல கொடுத்த பதிலில் ஒளவையாரையும் காரைக்கால் அம்மையாரையும் சொல்லியிருக்கிறார், அதுவும் சென்ற நூற்றாண்டு என்ற சபேசனின் வசனத்தை மேற்கோள் காட்டிவிட்டு)

பாரதியின் காலத்தில் பெண்கள் எப்படி நடத்தப்பட்டனர் என்று பார்ப்பதும் முக்கியமானது. அது ஈழத்திலென்றாலும் தமிழகத்திலென்றாலும் கவிதையெழுதுமளவுக்கு பெண்களை எம் சமுதாயம் வைத்திருக்கவில்லை. மேலும் இந்தவிசயத்தில் ஊடகங்கள் தாம் அதிக செல்வாக்குச் செலுத்தின.

பாரதிதாசன் மறைக்கப்பட்டு பாரதியார் மட்டுமே வெளிப்படுத்தப்பட்ட, வெளிப்படுத்தப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் நிலையைப் பார்த்தாற் புரியும்.

இதை ஈழ, தமிழக இலக்கியங்கள் என்று பார்த்தாற்கூடப் பொருத்தலாம். இன்று எல்லாமே தமிழகத்திலிருந்து தொடங்கி அங்கேயே முடிகின்றன. தவிர்க்கமுடியாமல் கட்டாயம் சொல்லியே ஆகவேண்டிய பெயர்களைக்கூட இயலுமானவை தங்களுக்குரியதாக்கி வெளிப்படுத்துவதும் நடக்கிறது. வெறுங்கையுடன் வந்த ஆறுமுகனை நாங்கள்தான் வளர்த்து நாவலராக்கி அனுப்பினோம் என்பது போன்று, பிரமிளை முழுக்க முழுக்க தமிழகப் படைப்பாளியாக அடையாளக் காட்டுவது என்பன போன்ற பல விசயங்களைச் சொல்லலாம். அப்படித்தான் சென்ற நூற்றாண்டின் இலக்கியத்தில் பெண்கள் பங்கு பற்றியதான புரிதலும் வெளிப்பாடும்.

எண்பதுகள் தொன்னூறுகள் எல்லாமே சென்ற நூற்றாண்டு தானே?

எண்பதுகளிலேயே பெண்கள் காத்திரமான கவிதைகளைத் தந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் பாரதிக்கு இணையாக இல்லாவிட்டாலும் பெண்களும் கடந்த நூற்றாண்டைக் கட்டியிழுத்தார்கள் என்ற புரிதல்கூட இன்று பலரிடமில்லை.

________________________________

பெண்களைச் சுதந்திரமாகப் பேச நாம் விட்டதேயில்லை. ஏன் காத்திரமாக, புதுமையாக எழுதுவதில்ல என்று கேள்வி, அப்படி எழுதினால் அதை எதிர்த்து ஒரு கூட்டம் கூச்சல்.

இன்று தமிழகத்தில் பெண்கள் எழுதிய கவிதைகளுக்கு என்ன நடந்தது? ஆளாளுக்கு மேடைபோட்டு தம் ஆணவத்தைக் காட்டிக்கொண்டனர்.

தன் கவிதைத் தொகுப்புப் புத்தகத்தின் முன் அட்டைப்படமாக முழு நிர்வாணப் பெண்ணின் புகைப்படத்தைப் போட்டுக் கவிதை வியாபாரம் செய்த சினிமாக் கவிஞன் ஒருவன் (புத்தகத்தின் உள்ளடக்கம் இன்னும் விசேசம்), பெண்கள் தம் உடலைப்பற்றி எழுதிய கவிதைக்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்து தன் வக்கிரத்தைக் கொட்டித்தீர்த்தான் இப்படி,

"இப்படி எழுதுபவர்களை நடுரோட்டில் எண்ணெய் ஊற்றி எரிக்க வேண்டும்"

இது நடந்தது மிக அண்மையில். ஆனால் ஆச்சரியப்படும் விதத்தில் இதேபோல் பெண்ணுடல் பற்றிப் பேசிய கவிதைகள் எண்பதுகளிலேயே ஈழத்தில் பெண்களால் எழுதப்பட்டபோது சர்ச்சையை ஏற்படுத்தவில்லை. எந்த ஆண்மகனும் தன் ஆண்மையைக் காட்ட வீறுகொண்டு எழவில்லை. (அதற்காக நாங்கள் ஏதோ புரட்சிகரமான ஆண் வர்க்கத்தைக் கொண்டிருந்தோம் என்ற முடிபுக்கு உடனடியாக வரமுடியாது. ஆனால் இன்றைய நிலையுடன் ஒப்பிட்டால் எண்பதுகளென்பது ஓரளவு புரட்சிகரமான, முற்போக்கான இளைய சமுதாயத்தைக் கொண்டிருந்ததென்பதை மறுக்க முடியாது.) அதனால்தானோ என்னவோ தமிழிலக்கியத்தில் ஈழப்பெண்களின் காத்திரமான, ஒப்பீட்டளவில் முன்னோடியான செயற்பாடுகள் மறைக்கப்பட்டுவிட்டனவோ என்னவோ?

இது உங்கள் விடயத்துக்கு அப்பாற்பட்டதால் விட்டுவிடுவோம்.

________________________________

நீங்கள் 'புலத்தில்' என்ற மட்டுப்படுத்தலுடன் இவ்விடத்தைத் தொட்டபடியால் நல்ல பல கவிஞைகளை எடுத்துக்காட்டிப் பேச முடியாது.

ஆனால், புலத்தில் நீங்கள் சொன்ன விசயங்களைத் தொட்டுச் செல்லும் காத்திரமான நல்ல கவிதைகளை எழுதும் ஆண் கவிஞர்களைக் காட்டுங்கள் பார்ப்போம். (சேரன், ஜெயபாலன் போன்றவர்களை விட்டு. காரணம் அவர்கள் உலகளவில் கவிஞர்களாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டவர்கள். எங்கள் வாதம் 'டப்பா'க் கவிஞர்களைப் பற்றியது. சரிதானே?)

அதன்பின் தனியே உங்கள் ஆதங்கம் தொடர்பில் பெண்களைக்குறித்துப் பேச என்ன இருக்கிறதென்று பார்ப்போம்.

___________________________

உங்கள் கட்டுரைக்கு வந்த எதிர்வினைகளில், உங்களுக்குக் கவிதை எழுதத் தெரியுமா என்று வந்த கேள்வி எனக்குச் சிரிப்பை வரவழைத்தது. இது அரைவேக்காட்டுத்தனமான வாதம். இதை எழுதுவதற்கு கட்டாயம் ஒரு கவிஞர் வரவேண்டுமென்பதில்லை.

திரைப்படமொன்றைப் பற்றிக் கருத்துச்சொல்ல ஓர் இயக்குநர் தான் வேண்டுமென்பதில்லை.

நல்ல சாப்பாட்டைப் பற்றிக் கருத்துச்சொல்ல அவனுக்கு/அவளுக்கு நன்கு சமைக்கத்தெரிய வேண்டுமென்பதில்லை.

___________________________

ஓர் இரகசினாக, வாசகனாக என்னுடைய ஆதங்கம் என்னவென்றால், தயவு செய்து எல்லோரும் கவிதை எழுதுவதை விட்டுவிட வேண்டுமென்பதே.

ஓர் இரகசினாக, வாசகனாக என்னுடைய ஆதங்கம் என்னவென்றால், தயவு செய்து எல்லோரும் கவிதை எழுதுவதை விட்டுவிட வேண்டுமென்பதே.

இது தான் உள்ளதிலேயே நல்ல யோசனை. கவிதையே இல்லையெறால் விமர்சனமும் இல்லை தானே.