கற்பு என்பது எது வரை? - இளங்கோ (இலண்டன்)

கற்பு என்பது தமிழ்ப் பாண்பாட்டோடு இரண்டறக் கலந்துவிட்டது என்றும், அத்தகமையானது தமிழ் பெண்களுக்கு உயிரைக் காட்டிலும் மேலானது என்ற கருத்தியலும் நமது சமூகத்தில் ஆண்டாண்டு காலம் கூறப்பட்டு வருகிறது. பண்பாடு என்ற பெயரில் ஆணாதிக்கச் சிந்தனையை உரம் போட்டு வளர்க்கவே இக் கருத்து பயன்படுகிறது.

கற்பு என்றால் என்ன? ஆங்கிலத்தில் கற்பைக் குறிக்கும் சொற்களான Chastity, Virginity என்பன, ஆணாக இருந்தாலும் பெண்ணாக இருந்தாலும் உடலுறவு கொள்ளாத கன்னித்தன்மையைக் குறிக்கவே பயன்படுகின்றன. கற்பழித்தல், கற்புக்கரசி போன்ற சொற்பதங்கள் ஆங்கிலம் போன்ற மொழிகளில் இல்லை. Rape என்ற ஆங்கிலச் சொல்லுக்கான தமிழ் பதம் வன்புணர்ச்சியே (பாலியல் வல்லுறவு) தவிர கற்பழித்தல் அல்ல. கற்பழித்தல் என்ற சொல்லாடல் முழுக்க முழுக்கத் தவறானது. கற்பை எது வரைக்கும் அழிக்கமுடியும் என்று கேட்டால் யாரிடமும் தெளிவான பதில் இல்லை. பெண்ணின் கன்னித்தன்மையை பலவந்தமாகப் பறிப்பதற்குப் பெயர்தான் கற்பழித்தல் என்றால் ஏற்கனவே கன்னித்தன்மையை இழந்த பெண்ணைப் பலவந்தப் படுத்துவதை என்ன பெயர் சொல்லி அழைப்பது? அல்லது பெண்ணின் உடலியல் ஒழுக்கம்தான் கற்பு என்றால் ஒரு பெண் அவளது விருப்பத்திற்கு மாறாக பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்தப்பட்டால் அப்பெண்ணை கற்பிழந்த பெண் என்று கூறுவது எந்த வகையில் நியாயம்? எனவே ஒரு பெண்ணை, அவள் மனைவியாக இருந்தாலும், காதலியாக இருந்தாலும் அவளது விருப்பத்திற்கு மீறி பலாத்காரப் படுத்தி உடலுறவு கொண்டால் சட்டப்படி குற்றமாகும் என்பதுடன் சம்பந்தப்பட்ட ஆணுக்கு சட்டப்படி தண்டனை வழங்கப் படவேண்டும் என்பதே சரியானதும் நியாயமானதுமாகும். ஒரு பெண் பாலியல் வல்லுறவு என்ற மிருகத்தனத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டால் அதற்காக வாழ்வை முடித்துக் கொள்வது மிகப் பெரிய அறிவீனம் ஆகும்.

நமது தமிழ் சமுதாயத்தில் கற்பு என்பதே மனைவியானவள் தன் கணவன் மீது கொண்டிருக்கும் அதீத பற்றை வெளிப் படுத்தும் ஒன்றாகவே கருதப்படுகிறது. இங்கு தமிழ் பண்பாட்டையும் வடஆரியப் பார்ப்பனப் படை எடுப்பால் தமிழர்களுக்குள் ஏற்பட்ட ஆரியத் தாக்கங்களையும் ஒப்பிடும் போது இரண்டும் ஒன்றுக்கொன்று முரண்பட்ட கருத்துருவாக்கங்களையே கொண்டுள்ளன. தமிழ்ச் சமூகம் பண்டையகாலத்தில் தாய்வழிச் சமூகமாகவே வாழ்ந்து வந்திருக்கின்றது. ஆரியப் படை எடுப்பால் தாய் வழிச் சமூகம் தந்தைவழிச் சமூகமாக மாற்றப்பட்டு பிறவிப் பெண்ணடிமைத் தனமும் ஆணதிக்கமும் புகுத்தப்பட்டன. சாதிகளற்ற தமிழ் சமுதாயத்தில் சாதியம் புகுத்தப்பட்டதைப்போல் பிறவிப் பெண்ணடிமைத்தனமும் புகுத்தப்பட்டது. அதிலும் குஷ்டம் பிடித்த கணவனை கூடையில் வைத்து தாசி வீட்டுக்குச் சென்ற நளாயினி, கட்டிய கணவனின் சுடு சொல் கேட்டு தீக்குள் குதித்த சீதை, இந்திரனோடு கட்டிலில் கூடி கன்னித்தன்மையை இழந்த அகலிகை, பஞ்ச பாண்டவர் ஐவருக்கும் பொது மனைவியாக இருந்த பாஞ்சாலி, கணவனுக்காக கண்ணைக் கட்டிக் கொண்ட காந்தாரி போன்றவர்களை பத்தினிகள் என்றும் கற்புக்கரசிகள் என்றும், அதே சமயம், தாருகா வனத்தில் முனி பத்தினிகளை பாலியல் வல்லுறவுக்கு உட்படுத்திய சிவன், பிருந்தாவனத்தில் கோபியர்களைக் கூட்டி வைத்து சல்லாப லீலை நடத்திய கண்ணன் போன்ற ஒழுக்கக் கேடுடைய புராணக் கதாபாத்திரங்களைக் கடவுள்களாகவும் புண்ணிய புருசர்களாகவும் காட்டியிருப்பதை எண்ணும் போது தனிப்பட்ட ஒழுக்க நலன்களைவிட ஆணாதிக்கமும் அதில் புரையோடிக் கிடக்கும் பிறவிப் பெண்ணடிமைத்தனங்களுமே மேலோங்கி நிற்கின்றன.

இராமாயணத்தில் அயோத்தியாக் காண்டம் எட்டாவது அத்தியாயம், இராமன் தனது காம இன்பத்திற்காக, அரச பழக்க வழக்கங்களுக்கு இணங்க பலதார மணம் புரிந்தான் என்று கூறுகிறது. இது இராமனின் ஒழுக்கக் கேட்டைப் பறை சாற்றுவதுடன் இராமன் ஏகபத்தினி விரதன் என்பதை நகைப்புக்குரியதாக்குகிறது. ஆரிய தர்மத்தில் கற்பு என்பது ஆண்களின் ஒழுக்கக் கேட்டையும் பெண்கள் மீதான பாலியல் வக்கிரத் தன்மைகளையுமே நியாயப் படுத்தி நிற்கின்றன.

தமிழுலகத்தை எடுத்துக்கொண்டால் பண்டைய தமிழ் இலக்கியங்கள் ஆரிய நூல்களில் கூறப்பட்டதைப்போல் பெண்களை விறகுக் கட்டைக்கு ஒப்பாக வர்ணிக்கவில்லை. அதே நேரம் ஆண்களை ஒழுக்கக் கேடர்களாகவும் வர்ணிக்கவில்லை. ஆணாக இருந்தாலும் பெண்ணாக இருந்தாலும் ஒருத்தனுக்கு ஒருத்தி, ஒருத்திக்கு ஒருவன் என்ற கோட்பாட்டை வலியுறுத்துகின்றன. காதல் சுதந்திரமும் காதலுக்கு அடுத்த களவியலும் மிக அழகாக விளக்கப் பட்டுள்ளன. ஒருவருக்கொருவர் மனத்தைப் பறிகொடுத்த ஆணும் பெண்ணும் திருமணம் முடிக்க முன் உறவு கொள்வதை, (Pre-marital sex) இக் காதலும் களவொழுக்கமும் நியாயப் படுத்துகின்றன. தொல்காப்பியத்தில் பொருளதிகாரத்தில் உள்ள களவியலில் திருமணத்திற்கு முந்திய உடலுறவுச் சுதந்திரம் விளக்கப் பட்டிருக்கிறது. திருக்குறளில் உள்ள காமத்துப் பாலில்

ஊரவர் கௌவை எருவாக அன்னைசொல்

நீராக நீளும்இந் நோய்

என்ற குறள் காதல் சுதந்திரத்தை நியாயப் படுத்துகிறது. அதே காமத்துப் பாலில் உள்ள கற்பியல் தொடர்பான குறட்பாக்கள்; காதல் துணையின் பிரிவால் ஏற்படும் உளம், உடல் சார்ந்த விரகதாபத்தையும் தலைவன் தலைவிக்கிடையே இருக்கும் ஆழமான அன்பையும் விளக்கும் விதமாகவே அமைந்திருக்கின்றனவே தவிர பிறவிப் பெண்ணடிமைத்தனத்தை வலியுறுத்தவில்லை. பெண்ணியவாதிகளால் கடுமையாக விமர்சிக்கப் படும்

தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுதெழுவாள்

பெய்யனப் பெய்யும் மழை

என்ற குறளுக்கு, பரிமேலழகர் போன்றவர்கள் "தெய்வத்தை வணங்காமல் கணவனை வணங்குபவள் பெய் என்று சொன்னால் மழை பெய்யும்" என்ற கருத்துப்படி பிற்போக்குத் தன்மையுடன் உரை தீட்டியுள்ளனர். ஆனால் அதன் உண்மைப் பொருள் பாவேந்தர் பாரதிதாசன், கலைஞர் கருணாநிதி போன்றவர்கள் உரை எழுதியதைப்போல் "தொழு என்ற சொல் பின்பற்றுதல்” என்றும் “பெய்யனப் பெய்யும் மழை என்றால் பெய்த இடத்தில்" என்றும் பொருள்படும் எனவே பெண்ணானவள் மழையைப் போன்றவள். மழை எவ்வாறு பூமியை வளப்படுத்துகிறதோ அவ்வாறு தன் வாழ்க்கைத் துணைவனை வளப்படுத்துபவள் பெண் என்பதே அக்குறளின் பொருள். இங்கே வள்ளுவரும் ஒரு பெண்ணியவாதியாகவே தென்படுகிறார். அடுத்து வள்ளுவர் கூறும் அடக்கம் என்பது அது ஆணாக இருந்தாலும் பெண்ணாக இருந்தாலும் தலைக்கனம் கொள்வது தவறு என்று சொல்கிறதே தவிர பெண்மீதான சமூக ஒடுக்குமுறையை நியாயப் படுத்திக் கூறவில்லை. வள்ளுவர் ஒழுக்கத்தை பெண்களுக்கு மட்டும் வலியுறுத்தவில்லை. 'பிறனில் விழையாமை' என்ற அதிகாரத்தில் ஆண்களுக்கும் வலியுறுத்துகிறார்.

சங்க இலக்கியங்களில் உள்ள குறுந்தொகை, அகநாநூறு போன்றவற்றிலும் திருமணத்திற்கு முந்திய உறவு பல இடங்களில் கூறப் பட்டுள்ளன. மனத்தால் இணைந்த ஆணும் பெண்ணும் திருமணம் முடிக்காமல் சேர்ந்து வாழும் முறையை (Concubinage) தமிழிலக்கியங்கள் வரிந்து கட்டிக்கொண்டு ஆதரிக்கின்றன. இவற்றை எல்லாம் எண்ணும்போது பண்டைய தமிழ் இனம் எந்தளவிற்கு காதல் சுதந்திரத்துடன் வாழ்ந்துள்ளது என்பது தெளிவாகிறது. ஆண் புலவர்கள் மட்டுமல்ல சங்க காலத்துப் பெண்பாற் புலவர்களான ஒளவையார், வெள்ளி வீதியார் போன்றவர்களும் ஆண்களுக்கு நிகராக அரசியல் சமூகக் கருத்துக்களுடன் காதல், களவியல் செய்திகளை எல்லாம் தங்கள் பாடல்களில் பதிவு செய்து விட்டுச் சென்றிருக்கின்றனர்.

சிலப்பதிகாரத்தை எடுத்துக் கொண்டால் அதில் உள்ள பெண்ணடிமைத்தனமும், கண்ணகிக்கும் கோவலனுக்கும் நடைபெற்ற திருமணமுறையும் ஆரியக் கலாச்சாரத்தை ஒட்டியே இருக்கின்றன. சிலப்பதிகாரம் என்னதான் தமிழ்த் தேசியக் காப்பியமாக இருந்தாலும் அது எழுதப்பட்ட காலம் ஆரியப் படையெடுப்பு நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த காலமாகையால் ஆரியக் கறை சிலப்பதிகாரத்திலும் ஒட்டிக் கொண்டுவிட்டது. இருந்த போதிலும் தமிழ் இனத்துக்கு உரிய காதலும் வீரமும் சிறப்பாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளன. கணவன் செய்யும் தவறுகளை எல்லாம் பொறுத்துக் கொண்டு அதற்கு உடந்தையாக இருக்கும் கண்ணகி, புராணப் பெண் கதாபாத்திரங்களான நளாயினி, சீதை போன்றவர்களைப் பிரதிபலித்தாலும், கொற்றவனே ஆனாலும் குற்றமிழைத்தவனை விடேன் என்று கட்டறுத்துக்கொண்டு ஓடிய பெண்மையின் சீற்றமாக மாறும்போது அங்கே தமிழ் இனத்தின் வீரம் அப்பெண்ணின் ஊடக வெளிப்படுகிறது.

காமம் என்பது வள்ளுவரின் காமத்துப்பாலில் சொல்லப் பட்டதைப்போல் உடல் ஒழுக்கத்துடன் கூடிய உயிரியல் தன்மையுடன் பேணப்பட வேண்டுமே தவிர வத்சயானரின் காம சாஸ்திரத்தில் கூறப்பட்டதைப்போல் தறி கெட்ட தன்மையுடன் அல்ல. பெண்களை ஆண்களின் காம இச்சையை தீர்க்கப் பயன்படும் பாலியல் நுகர்வுப் பொருட்களாகச் சித்தரிக்கும் ஆரிய நூல்கள் தமிழ்ச் சமூகத்திலிருந்து முற்றிலுமாக அகற்றப்பட வேண்டும். எனவே, கற்பு என்ற பெயரில் பெண்களை அடிமைப்படுத்தும் முறை, வேத கால ஆரிய மரபேயன்றித் தமிழர்களுடையது அல்ல. எந்த ஆரியக் கலாச்சாரம் தமிழர்கள் மத்தியில் பெண்ணடிமைத்தனத்தைப் புகுத்தியதோ அதை தமிழ் ஆண்கள் பிடித்து வைத்துக் கொண்டு பெண்களின் கற்பை எடை போடுகின்றார்கள். ஆண்களின் தொடர்பு இல்லாமல் தவறு நடக்குமா? அப்படி நடந்தால் அதில் தங்களுக்கும் பங்கு உள்ளது என்ற நியாயமான குற்ற உணர்வு கொஞ்சமும் இல்லாமல் பெண்களை மட்டும் குற்றவாளிக் கூண்டில் நிறுத்துவதற்கு ஆண்களுக்கு என்ன யோக்கியதை இருக்கிறது? படுக்கை அறையில் இரத்தக் கறையைத்தேடும் ஆண்களுக்கு, பெண்கள் உடற்பயிற்சி, நீச்சல், கராத்தே போன்றவற்றில் ஈடுபடுவது ஏமாற்றத்தையே தருகிறது. கற்பு உடல் தொடர்புள்ள ஒன்றாக இருந்தாலும் அல்லது உள்ளம் தொடர்புள்ள ஒன்றாக இருந்தாலும் கற்பு என்பது பாரதி எழுதியைப் போல்

கற்பு நிலை என சொல்ல வந்தார், இரு

கட்சிக்கும் அஃது பொதுவில் வைப்போம்"

என்ற நிலைப்பாடே சரியானது,

பெண்மீதான ஒடுக்குமுறை சமூகத்தின் அனைத்துத் தளங்களில் இருந்தும் அகற்றப்பட்டு, ஒழுக்கமும் கட்டுப்பாடும் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் பொதுவாக இருத்தல் வேண்டும். அதே சமயம் பாலியல் கல்வியும், பாதுகாப்பான உறவுக்கான கருத்தடை முறைகளும் சனத்தொகைக் கட்டுப் பாட்டிற்கும் பாலியல் நோய்களைத் தடுப்பதற்கும் இன்றியமையாதவை. பத்தாம் பசலித்தனமான பல்லவிகளைப் பாடி பிற்போக்குத் தனங்களை விதைத்தால், விதைப்பவர்கள் தங்களைக் கலாச்சாரக் காவலர்கள் என்று தம்பட்டம் அடிக்க உதவுமே தவிர, அதிகரித்து வரும் பால்வினை நோய்களைத் தடுக்க நிச்சயம் உதவப் போவதில்லை.

தமிழ் பண்பாட்டைக் காட்டிப் பெண்கள் மீது மதவாத ஆதிக்கத்தையும் மரபு வழி மடமையையும் திணிப்பதற்கு நமது தமிழ்தாயானவள், பிரம்மா உருவாக்கிய சரஸ்வதியோ, சிவனார் கொண்டையில் செருகிக் கொண்ட கங்கா தேவியோ, ஆதாமின் விலா எலும்பில் இருந்து உருவான ஏவாளோ அல்ல. அவள் எத்தனையோ பண்பாட்டுப் படை எடுப்புக்களைத் தாண்டி மொழி ஆதிக்கங்களை எதிர் கொண்டு நமக்கு முகத்தையும் முகவரியையும் தந்து நாளை முடிசூடும் நன்னாளை எதிர்பார்த்து நிற்பவள்.

நன்றி வெப் ஈழம்

சரி எங்கடை பொடியள் குத்துப்படுகிறதுக்கு இன்னுமொரு பாலியல் தலைப்பு கிடைச்சுட்டுதடோய்!

சரி எங்கடை பொடியள் குத்துப்படுகிறதுக்கு இன்னுமொரு பாலியல் தலைப்பு கிடைச்சுட்டுதடோய்!

அப்படி ஒண்டும் கிடையாது தலைவா! வெப்ஈழம் நடத்துகின்றவர் தான், இங்கே விபச்சாரத்தைச் சட்டமாக்க வேண்டும், என்றும், ஓய்வூதிய்ம வாங்க வேண்டும் என்றும் சொல்லிக் கொண்டு திரிந்தவர், அவரது தளத்தல் இப்படி வாறது ஒண்டும் புதுசில்லையே. ஆனால் பெண்ணடிமை இல்லை என்பவர்கள் தங்களின் மனைவி விபச்சாரம் வேணும் என்றும், போக வேண்டும் என்றும் கதைச்சால் போகவிடுபவார்களா? (அப்படித் தயார் என்று சவால் விட்டால் அதற்கும் ஒரு வழி சொல்லுறன். பிறகு) எல்லாம் ஊருக்கு உபதேசம் உனக்கில்லையடி என்ற கதை தான்

தோழர் சபேசன் மீது தூயவன் தேவையற்று வசை பாடுகிறார். இதை நான் வன்மையாக கண்டிக்கிறேன். விபச்சாரம் தேவை என்று அவர் எங்கும் வாதிடவில்லை. அந்தத் தொழிலில் ஈடுபடும் ஆண்களை விட்டு விட்டு பெண்களை மட்டும் சமூகம் குறை கூறுவதைத்தான் அவர் மற்றும் நான் போன்றவர்கள் எதிர்த்திருக்கின்றோம். விபச்சாரத்தை ஒழிப்போம் என்பதற்கும் விபச்சாரிகளை ஒழிப்போம் என்பதற்கும் மிகுந்த வேறுபாடு உள்ளது. அதை அவரே தெளிவாக விளக்கியுள்ளர்.

விபச்சாரத்திற்கான சமூகக் காரணிகளை ஆராயுங்கள். வறுமை , தனி உடமை, முதலாளித்துவம் போன்றவைகளே காரணம். நாடெங்கும் பொது உடமை பூத்துக் குலுங்கினால் இவைகள் இல்லாமல் போகும்.

பணக்கார ஆண் பெரு முதலாளிகளின் உடல் பசியை பாவம் அந்த ஏழைப் பெண்கள் தீர்த்து வைக்கிறார்கள். வர்க்க வேறுபாடு அற்றுப் போனால் விபச்சாரம் போன்றவைகளும் அற்றுப் போகும்.

நாங்களும் இதைத்தான் விரும்புகின்றோம்.

தூயவன்! பாலியல் தொழிலாளர்களிற்கு நிகழ்கின்ற கொடிய அத்துமீறல்கள், சுரண்டல்கள் போன்றவற்றில் இருந்து ஓரளவு பாதுகாப்பு கிடைப்பதற்கு, அந்தத் தொழிலை சட்டரீதியாக அங்கீகரிப்பதே எனக்கு தற்பொழுது தெரிகின்ற ஒரே வழி.

வேறு வழிகள் இருந்தால் சொல்லுங்கள். பாலியல் தொழிலை ஒழிக்க வேண்டும் என்று நடைமுறை சாத்தியமற்ற விடயங்களை சொல்வதை விட்டு, யதார்த்தமான வழிமுறையை சொல்லுங்கள்.

உங்களின் வழி சிறப்பானது என்றால், என்னுடைய கருத்தை மாற்றிக் கொள்கிறேன்.

தூயவன்! பாலியல் தொழிலாளர்களிற்கு நிகழ்கின்ற கொடிய அத்துமீறல்கள், சுரண்டல்கள் போன்றவற்றில் இருந்து ஓரளவு பாதுகாப்பு கிடைப்பதற்கு, அந்தத் தொழிலை சட்டரீதியாக அங்கீகரிப்பதே எனக்கு தற்பொழுது தெரிகின்ற ஒரே வழி.

வேறு வழிகள் இருந்தால் சொல்லுங்கள். பாலியல் தொழிலை ஒழிக்க வேண்டும் என்று நடைமுறை சாத்தியமற்ற விடயங்களை சொல்வதை விட்டு, யதார்த்தமான வழிமுறையை சொல்லுங்கள்.

உங்களின் வழி சிறப்பானது என்றால், என்னுடைய கருத்தை மாற்றிக் கொள்கிறேன்.

விபச்சாரமே சுரண்டல் தொழில்தானே. அதற்குள் என்ன சுரண்டல் வேண்டி இருக்குது. ஈழத்தில் விபச்சாரம் விபச்சாரிகள் முழுமையாக கட்டுப்படுத்தப்பட்டிருந்த காலமும் உண்டு. ஆக ஆட்சியில் இருக்கிறவைட கையிலதான் இந்த விபச்சாரத்தை ஒழிக்கிற தன்மை இருக்கும். கடும் சட்ட அமுலாக்கங்கள் விபச்சாரிகளின் இருப்பு பெருக்கம் எல்லாத்தையும் கட்டுப்படுத்தும். ஏழை ஏழை என்று கொண்டு புலம்பிக் கொண்டிருக்க முடியாது. விபச்சாரம் தவிர்ந்த பல சுய தொழில் முயற்சிகளும் வாய்ப்புக்களும் உண்டு. விபச்சாரம் லேசு போல. அதுதான் பெண்கள் அதனை நோக்கி ஓடுகிறார்கள்.

இங்கு விபச்சாரத்துக்கு சட்ட ஆதரவு கோரும் எத்தனை கணவன்மார் தங்கள் மனைவிமாரை சம்பாதிக்க வேணும் என்று விபச்சாரத்தொழிலுக்கு கெளரவமா அனுப்பி வைப்பார்கள். வந்திட்டாங்கையா..! விபச்சாரிகள் விபச்சாரம் அழிக்கப்பட வேண்டும். அதற்கு பல வழிமுறைகள் இருக்கு. காத்திரமாக அவற்றைக் கையாள வேண்டும். தேவையென்றால் கடும் சட்டங்கள் மூலம் விபச்சாரத்தை மரண தண்டனைக் குற்றம் ஆக்க வேண்டும்.

உலகில் எயிட்ஸ் நோய் பரவலுக்கும் போதைப்பொருள் பரவலுக்கும் பாவனைப் பெருக்கத்துக்கும் விபச்சாரமும் விபச்சாரிகளுமே அதிகம் காரணம். எனவே அதை மரணதண்டனைக்குரிய குற்றமாக அறிவிப்பத்தோடு சட்டத்தை மீறும் விபச்சாரிகள் சுட்டுக் கொல்லப்படவும் வேண்டும். சட்டத்தை மதிப்பவர்களுக்கு மாற்றுத் தொழில்கள் மூலம் வருமானம் ஈட்டவும் இலவச தொழிற்கல்விகள் வழங்கவும் தொழிற்பயிற்சிகள் வழங்கவும் அரசுகள் முனைவதோடு அவர்களுக்கு தகுந்த வருவாயோடு தொழில்கிடைப்பதையும் உறுதி செய்ய வேண்டும்.

வங்கிகள் மற்றும் சேவை ஸ்தாபனங்கள் மூலம் அறவிடப்படும் நிதி மூலம் விபச்சாரத் தொழிலில் இருந்து வெளிவருபவர்களுக்கும் ஏழைப் பெண்களுக்கும் தொழில் பெறக்கூடிய வகையில் தொழிற்சாலைகளை அமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும். விபச்சாரம் கொடும் குற்றம் என்பதை மக்களுக்கு தவறாமல் தெளிவுறுத்த வேண்டும். இதைக் கருமமாகச் செய்து வந்தால் விபச்சாரிகளும் விபச்சாரமும் பூண்டோடு ஒழிக்கப்படுவதோடு இதனுடன் தொடர்புடைய பல சமூகப் பிரச்சனைகள் தீரும். அன்றி அதைச் சட்டமாக்குவதன் மூலம் பல புதிய பிரச்சனைகளுடன் நோய்களின் பெருக்கமும் அளவு கணக்கில்லாமல் கூடும். கட்டுப்பாடற்ற பாலியல் உறவுகள் கடும் குற்றமாக்கப்பட வேண்டியது கட்டாயமாகி வருகிறது. இன்றேல் ஆபிரிக்கக் கண்டம் இந்திய விபச்சார இடங்கள் போல எயிட்ஸ் நோயின் தாக்கத்துக்கும் இதர பாலியல் நோய்களின் தாக்குத்துக்கும் உள்ளாகி சமூகம் பலவீனமடைவதையும் அதனால் நாடு சீரழிவதையும் தரிசிக்க வேண்டி ஏற்படும்.

மேற்குநாடுகளில் இலவச கொண்டோம் மற்றும் எயிட்ஸ் பிரச்சாத்துக்கு என்று செலவழிக்கும் பணத்தை நல்ல பல தொழில்துறைகளில் முதலீடு செய்தால் விபச்சாரத்தில் ஈடுபட்டுள்ள பல பெண்களை மீளவும் சாதரண வாழ்க்கைக்கு கொண்டு வர முடியும். அவர்களின் மனித வலுவை உபயோகமுள்ள வழியில் பாவிக்கவும் முடியும். விபச்சாரிகளின் வரிப்பணத்துக்கு அலையும் சோம்பேறி அரசுகள் இவற்றைச் செய்யுமா என்ன..??! முதலீடே இல்லாமல் அரசுகளுக்கு வரி வருமானம் ஈட்டும் தொழிலாக விபசாரம் இருப்பதால் மேற்குலக அரசுகள் மனிதர்களை மனிதர்களுக்கு விற்பனை செய்து பிழைக்கும் கீழ்த்தரமான தொழிலைச் செய்கின்றன.

விபச்சாரிகள் இருந்தும் பாலியல் பலாத்காரங்கள் கொலைகள் தடுப்பட்டுள்ளனவா என்றால் அதுவும் இல்லை. தினமும் பள்ளிப் பெண்களில் இருந்து குடும்பப் பெண்கள் வரை கடத்தப்பட்டு பாலியல் பலாத்காரத்தில் பின் கொலை செய்யப்படுகின்றனர். அண்மையில் ஒரு இளம் பெண் பாலியல் பலாத்காரத்தின் பின் எரியூட்டிக் கொல்லப்பட்டு பூங்காவில் வீசப்பட்டிருந்தாள். இன்னொரு குடும்பப் பெண்ணும் பிள்ளைகளும் மர்மமாகக் கொல்லப்பட்டிருந்தனர். இப்படி பல சம்பவங்கள் நடக்கின்றன. இவற்றைச் செய்பவர்கள் போதைவஸ்துவுக்கும் விபச்சாரத்துக்கும் அடிமையானவர்கள் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. கட்டுப்பாடற்ற பாலியல் நடத்தைகளே அவர்கள் விபச்சாரத்துக்கும் பாலியல்பலாத்காரங்களுக்கும் இட்டுச் செல்கிறது. கத்தி முனையில் நிற்பவனுக்கு கொலை வெறி வருமா..?! பாலியல் குற்றம் செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணம் வருமா..?! சட்டம் என்ற கத்தி முனையில் சில மனிதர்களை முழு நேரக் கண்காணிப்பில் வைக்காதவரை விபச்சாரத்தை விபச்சாரிகளை அழிக்க முடியாது. ஆனால் நிச்சயம் இவை இரண்டும் பூண்டோடு அழிக்கப்பட வேண்டும்..!

முன்று நாள் பட்டினி கிடந்து பாருங்கள் நெடுக்காலபோவான். பசி மிகவும் கொடியது.

வறுமையை ஒழியுங்கள், உலகமயமாக்கல் , தனியார்மயமாக்கல், போன்ற வல்லாதிக்கத்தின் இடக்கரடக்கல்களுக்கு முற்றுப் புள்ளி வையுங்கள். இது போன்ற செயல்களும் முற்றுப் பெறும்.

விபச்சாரத்தை ஒழிப்பதற்கு வறுமை, தனி உடமை போன்றவற்றின் நீக்கம் தேவை என்பதை நான் கூறியபோது நெடுக்காலபோவான், தூயவன் போன்றவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் அதில் ஈடுபடும் பெண்களைப் பற்றி தரக்குறைவாகப் பேசி தங்களின் ஆணாதிக்க வக்கிரங்களையும் இந்துத்துவத் திமிரையும் காட்டிக் கொண்டிருக்கின்றனர்.

அதிலும் நெடுக்காலபோவான் மிகவும் சிறப்பானவர் அந்தப் பெண்களுக்கு மரணதன்டனை கொடுக்க வேண்டும் என்று வாதிட்டார்.

நான் தனிப்பட்ட முறையில் மரணதண்டனைக்கு முற்றிலும் எதிரானவன், இருந்தாலும் நெடுக்காலபோவான், தூயவன் போன்றோரின் சமூக அக்கறையில் பங்கெடுத்து அவர்களுடன் இணைந்து செயற்பட விரும்புகிறேன்.

ஆனால் ஒரு சிறு திருத்தம் அந்தப் பெண்களை விட்டு விடுங்கள். பாவம் அவர்கள் வாழட்டும். அதில் ஈடுபட்ட ஆண்களுக்கு மரணதண்டனை விதியுங்கள். அதுவும் மொகாலய மன்னர்கள் தங்களை எதிர்த்தவர்களுக்கு தண்டனை அளித்ததுபோல் அவர்களை கொதிக்கும் இரும்புத் தகட்டில் போட்டு வாட்டி எடுங்கள் அதற்கு முன் அவர்களுக்கு மயக்க மருந்தில்லாமல் கருத்தடை ஒப்பிரேசன் செய்யுங்கள். விபச்சாரம் வெகு விரைவில் இல்லாமல் போய்விடும்.

ஆனால் எனக்கு ஒரு பலமான சந்தேகம் தாருகா வனத்தில் முனிபத்தினிகளைக் கற்பழித்த சிவனாரை வெட்கம் சிறிதும் இல்லாமல் முழுமுதற் கடவுள் என்கிறார்கள். கூடவே பிருந்தாவனத்தில் பச்சை விபச்சாரத்தில் ஈடுபட்ட ஸ்ரீமாத் கிருஷ்ணபரமாத்மாவை Side god என்கிறார்களே (ஏன் சினிமாவில்தான் side artist இருக்கவேண்டுமா கடவுள்களில் side கடவுள் இருக்கக் கூடாதா??)

அதைவிடக் கொடுமை பெரிய புராணத்தில் தனது அழகான மனைவியை ஆரியப் பார்ப்பானுக்குக் கூட்டிக் கொடுக்கச் சம்மதித்த இயற்பகை நாயனாரை போற்றுகின்றனர். இந்த இழிவுகளைக் கொண்டியங்கும் இந்து மதத்தைக் காப்பாற்றுவதற்கு துடியாய்த் துடிக்கின்றனர்.

Edited January 16, 200718 yr by இளங்கோ

கணவன் மனைவிக்கிடையிலான உறவு

காதலன் காதலிக்கிடையிலான உறவு

மொத்தத்தில் மனித உறவு பற்றிய ஆழமான உண்மை விளங்கினால் உங்கள் கேள்விக்கே அர்த்தம் இல்லை. தற்போதய உறவு (றிலேஸன்ஸிப்) என்பது (எல்லாம் அல்ல), இரண்டு விம்பங்கள் (இமேஜ்) இடையிலானதன்றி ஆழமான தல்ல. கணவன் தன்னைபற்றி ஒரு விம்பமும், தன் மனைவி பற்றி ஒரு விம்பமும், தன் எதிர்காலம், முன்னேற்றம், என்று சுய விம்பத்தை மெருகேற்றுவதாக இருக்க மனைவியும் தனக்கானதொரு சுய விம்பத்தை கொண்டிருப்பாள். கட்டிலில் மட்டும் இருந்து கொண்டு "ஐ லவ் யு" என்று கூறுவர், தாங்கள் ஆழமாக காதலிப்பதாக நினைத்துக் கொள்வர். உண்மையான இரு இதயங்கள் சேர்ந்து சிந்திக்கும் சேர்ந்து செயற்படும். சுயத்துக்கு அங்கு இடமில்லை. அப்படியான இதயங்கள் இரண்டு ஒன்றுசேராதவை 'திருமணம்' என்பதே போலியானது. 'திருமணமே போலியாகும் போது நீங்கள் இங்கே பகிர்ந்து கொள்ளும் வார்த்தைகளுக்கே பொருளில்லை.

கீழ்காணும் ஆக்கத்தை வாசிக்கும் பொறுமை உங்களுக்கு இருக்குமானால் தேவையில்லாமல், "கற்பு, கண்றாவி" என்பதெல்லாம் சும்மா மனிதனால் கொண்டுவரப்பட்ட மாஜைகள் என்பது தெளியும்.What is Right Relationship?

I think it is right that we should establish what we mean by ‘communication’. We—both of us—

must understand this question, because it is one of the most difficult things to communicate with

another.

Most of us do not listen at all; we naturally ideas—our own opinions, prejudices,

conclusions—and these become a barrier and prevent us from listening. After all, if one is to listen,

one must be attentive. And there is no attention if one is occupied with one’s own thoughts,

conclusions, opinions and evaluations—then all communication ceases. This is an obvious fact, but

unfortunately, though it is a fact, we rarely are aware of this fact. One has to put aside one’s own

thoughts, conclusions and opinions, and listen—only then is communication possible.

Communication implies responsibility—responsibility on the part of the listener as well as

on the part of the speaker. The speaker wishes to convey something, and the listener must partake,

share, in what is being said. It is not a one-sided affair. Both you and the speaker must be in

communication with each other; that is, the words the speaker uses must have the same meaning for

you also. There must be not only a verbal communication but also an intellectual understanding of

the words and also of the nature and significance of the words and the sentences. There must also

be an emotional contact. You may be intellectually very aware of agreeing or disagreeing, rejecting

or accepting; but that will not lead us far. Whereas if there was an intellectual awareness of what is

being said, of what is implied, and also an emotional contact, then communication with each other

would be possible.

Merely to listen to a talk of this kind intellectually has very little meaning. But if you could

listen intellectually, emotionally and physically—that is, if you could give your own total attention

to what is being said—then communication would become an extraordinarily interesting affair. We

rarely communicate anything to another directly. You have your conclusions, your experiences,

your knowledge, your information, your tradition, the society, the culture in which you have been

brought up; and if the speaker does not belong to the same category, the same tradition, the same

culture, and if the speaker denies the whole structure of that culture, of that narrow, limited

conditioning of mind, then communication between you and the speaker will be nil. So to

communicate with each other, there must be not only an intellectual, rational, clear thought, but

also an open attention; and then only is it possible to understand very deeply what is being said—

not agreeing or disagreeing but seeing the validity and the truth of what is being said. Therefore, it

is responsibility on your part as well as on the part of the speaker.

We are going to share together, and sharing naturally is communication. If you merely hear

what is being said and do not partake in what is being stated, then communication is not possible.

Therefore, communication has significance only when both of us are in relationship, sharing the

same problem and trying to find out not only the solution but also the full implications of the

problem that one has. Then only, it seems to me, will ‘communication’ and these talks have some

meaning—which means really that one has to listen.

To listen, several things are required. First, one’s own mind must be quiet; otherwise it

cannot listen. If your mind is chattering, opposing, agreeing or disagreeing, then you are not

listening. But if you are quiet, if you are silent, and if in that silence there is attention, then there is

the act of learning. And all communication is learning—not a repetition of what has been said—to

a person who would understand, who would listen, who would really grapple with the many

problems of life into which we are going.

One has to listen, one has to be in communion with the problem. And you cannot be in

communication with the problem if you do not listen to it, if you do not learn the whole

significance of that problem; and you cannot learn if there is no quietness, if there is no attention.

And you have more or less to establish a relationship between the speaker and yourself: not a

relationship which is based on words, on ideological conclusions, but a relationship that intends to

investigate together the problem of existence—investigate together—not that you listen and the

speaker investigates or explains, but both you and the speaker are going to take a journey together,

a journey of exploration, a journey of investigation, a journey to understand this extraordinary thing

called life. This means an active sharing on your part, not a dull, indifferent attention, but an active

sharing on the part of the listener who is taking the journey with the speaker.

One sees right throughout the world a general decline, a deterioration. Technologically there

may be very tremendous advancement—electronic brains, computers, automation, going to the

moon, and all the rest of the technological knowledge. There is also the so-called progress in

science. And man has looked to science, to politics, to the so-called religions, to the organized

beliefs, and so on to help him solve his many problems; and the problems have not been solved.

Man has remained more or less as he has been for over two million years: miserable, unhappy, in

conflict, in confusion, living in a state of despair, anxiety, guilt, not attaching any significance to

existence, or giving significance to life according to his temperament, knowledge, despair, and so

on. But man—you and I, as human beings—has not essentially changed; he is still greedy, envious,

confused, miserable, at war. We all know this. A man who reads current history, the newspapers

and the magazines, who listens to the radio, and so on, knows quite well what is taking place in his

own city, in his own neighbourhood, in his own country, and in other countries. He also knows that

there is deterioration, more or less, intellectually and so-called spiritually. Religion has no meaning

any more except for old ladies and old men because they have to face death, and religion gives

them some kind of hope. Religion has no meaning to a man who is active, thoughtful, rational,

clear. There is a moral decline, as one can see in this country. There is a religious decline—not that

there are not more swamis, yogis and sects; that is an indication of decline because they are

establishing that which is past—dead tradition that has no meaning whatsoever.

To a man who has observed the world, the misery, the wars, the endless sorrow of the

human being—to him the scriptures, authority, beliefs, the rituals, the innumerable political

speeches, the ideological and political commitments such as the communist, the socialist, the

congress, the democrat, and the republican, have no meaning any more. And it will be absurd,

childish, immature, to look to those to bring about a change in the world, to bring about a good

society—not a great society; a great society is not necessarily a good society.

Seeing all this, as you must, one demands naturally: Can human beings change? Can you

and I change? Can you and I bring about in ourselves a mutation so profound that, as human

beings, our relationship is not based on temporary, convenient, self-centred activity? Because what

is most important is relationship. Unless there is a radical revolution in that relationship between

two human beings, talking about God or about the scriptures, or going back to the Vedas, the Bible,

and the rest of it, is sheer nonsense. It has no meaning whatsoever unless we establish right

relationship between human beings.

And that will be the subject of our talk—how to bring about a fundamental revolution in our

relationship so that there will be no war, so that countries are not divided by nationalities, by

frontiers, by class differences, and so on. Unless we, you and I, establish such a relationship, not

theoretically, not ideologically, not hypothetically, but actually, factually, there is bound to be a

greater and greater decline and deterioration.

What do we mean by relationship? What does it mean to be related? First of all, are we

related? Relationship means contact: to be together, to be related, to be in contact, to be in

immediate contact with another human being, to know all his difficulties, his problems, his misery,

his anxiety which is your own. And in understanding yourself you understand the human being and,

therefore, bring about a radical transformation in society. The ‘individual’ has very little meaning,

but the ‘human being’ has a tremendous significance. The individual may change according to

pressures, strains, circumstances; but his change will not radically affect society. But the problems

of man, not as an individual but as a human being who has lived for two million years and much

more, with his conflicts, with his anxieties, with his fears, with his coming face to face with death

—the whole of that is the human issue. Unless we understand that—not as an individual, but as a

human being—there is no possibility of bringing about a different culture, a different society.

So a radical transformation of the human being is absolutely essential. Because most of us

are still animals. If you have observed animals, you will know how closely related we are! You

observe the dog, a pet you know! How jealous he is! How he loves to be praised, to be petted and

so on, like human beings! So there is a very close relationship between the animal and the human

being. Unless that animal in us is completely transformed, do what you will—have the most

extravagant ideologies, commit yourself to any political, religious, or economic group—you are not

going to solve the problem at all.

So we have to understand what relationship is first. Are we related? Is one human being

related to another? We mean by relationship, don’t we, to be in contact intellectually, emotionally,

psychologically. Are we in such contact? Or, is there contact, relationship, between the image that

you have about yourself and the image you have about another? You have an image about yourself,

ideas about yourself, concepts, experiences, and so on. You have your particular idiosyncrasies,

tendencies—all that has built an image about yourself. Please listen to it; observe it in yourself. Do

not, as I said, merely listen to words—they have little meaning. But, in hearing the words, if the

words reveal your own consciousness, your own state, then the words have meaning. If you

observe, you have an image about yourself—that you are this, you are that; that you had this

experience and that experience; that you are ugly or you are beautiful; that you want to be this or

you want to be that. You have an image, an idea, a conclusion about yourself—that you are

spiritual, that you are the atman, that you are the soul, or whatever it is. You have an image carved

by the mind, or carved through your experience, through tradition, through circumstances, through

strange pressures. There is that image of yourself, and the other person also has an image about

himself. So these two images come into contact, and that is what we call relationship. Whether it is

the most intimate relationship between a husband and wife or the image that you have created about

Russia, about America, about Vietnam, about this or that, the contact between the two images is

what we call relationship. Please do follow this. That is all the relationship we know.

You have an image about yourself, and you have created an image about another—whether

he is an American or a Russian or a Chinese or this or that. You have an image about the Pakistani;

you have an image about the Hindu, the Indian, with a line called the frontier—and you are willing

to kill each other for the sake of that image. And that image is strengthened through a flag, through

the national spirit, through hatred, and so on. So you are willing—please listen—to kill each other

for the sake of a word, of an idea, of an image. The Chinese have an image about themselves, and

they are willing to destroy anybody else for the sake of that image. There have been in the history

of man, I believe, something like two and a half wars every year.

Man has not solved the problem of war. The first woman or the father must have cried out

at the first battle. We are still crying. For us who are living in Bombay far away from the frontier,

war has very little meaning. But to everyone, as a human being, war is a problem, whether it is

fought in Vietnam, in Russia, in Pakistan, or in India. It is a problem of relationship. This country

which has talked about non-violence, which has preached ‘ahimsa’, ‘don’t kill’, for millennia,

forgets it overnight and is willing to kill because it has an image about the other, and the other has

an image about this country. And it is very strange, if you come to think of it, if you observe, that in

this country which has talked about peace, non-violence, morality, so-called spirituality, there has

not been one human being who has said, ‘I will not fight’—not whisper among friends but shout it

aloud as other people have done.

So all this shows what a terrible decline there is. Unless there is a radical revolution in our

relationship, we will not have peace. And peace is absolutely necessary—not the peace of the

politician, not the peace between two wars, not the peace between two quarrels, not the peace

somewhere in faraway heaven, but peace here on this earth between you and me. We must have it.

Because, unless you have peace, unless there is this extraordinary thing in your heart and in your

mind, you cannot possibly blossom in goodness, you cannot flower in beauty, you cannot see the

sky, you cannot see the beauty of the earth. If there is conflict in you, you cannot see anything. So

peace, the thing that man has sought—not through some meditation, books and all that; we will

come to all that later—is peace in relationship, so that two human beings can work together, think

together, solve the problems together. We may stop wars because of the atom bombs or the new

kind of bombs that may be developed, but that does not insure this peace.

This peace can only come about when there is in each one of us the understanding of

relationship and the complete transformation in that relationship. So we must understand what this

relationship means as it is, factually and not theoretically. It is the relationship of two images, and

nothing else; and therefore there is no love between two images. How can I love you and you love

me if you have an image about me, if you have ideas about me? If I have hurt you, if I have pushed

you, if I have been ambitious, clever, and gone ahead of you, how can you love me? How can I

love you if you threaten my position, my job, if you run away with my wife? If you belong to one

country and I to another, if you belong to one sect—Hinduism or Buddhism or Catholicism and the

rest of it—and I am a Muslim, how can we love each other? So unless there is a radical

transformation in relationship, there cannot possibly be peace. By becoming a monk or a sannyasi

and running away to the hills, you are not going to solve your problems. Because wherever you

live, whether in a monastery or in a cave or in a mountain, you are related. You cannot possibly

isolate yourself either from your own image which you have created about God, about truth, or

from your own image about your own self and all the rest of it.

So to establish right relationship is to destroy the image. Do you understand what it means

to destroy the image? It means to destroy the image about yourself—that you are a Hindu, that I am

a Pakistani, a Muslim, a Catholic, a Jew, or a communist, and so on. You have to destroy the

machinery that creates the image—the machinery that is in you and the machinery that is in the

other. Otherwise you may destroy one image, and the machinery will create another image. So one

has not only to find out the existence of the image—that is, to be aware of your particular image—

but also to be aware of what the machinery is that creates the image.

Now let us see what that machinery is. You understand my question? That is, first one has

to be conscious, to be aware, to know—not verbally, not intellectually, but actually know as a fact

—the existence of this image. It is one of the most difficult things because to know the image

implies a great deal. You can know, you can observe that microphone—that is a fact. You may call

it by different names, but if we understand what you call by these names, then we see the fact of it.

So there is no interpretation there; we both know it is a microphone. But it is a different thing to

understand the image without interpretation, to see the fact of that image without the observer,

because the observer is the image-maker, and the image is part of the observer. This is a very

complex thing. You cannot just say, ‘I will destroy the image’, and meditate about it, or do some

kind of trick, or hypnotize yourself so that you can destroy the image—it is not possible. It requires

tremendous understanding. It requires great attention and exploration, not a conclusion at any time;

a man that is exploring, can never come to a conclusion. And life is an immense river that is

flowing, moving incessantly. Unless you follow it freely, with delight, with sensitivity, with great

joy, you cannot see the full beauty, the volume, the quality of that river. So we must understand this

problem.

When we use the word ‘understand’, we mean by that word, don’t we, not intellectually.

Perhaps you have understood the word ‘image’, how it is created by knowledge, by experience, by

tradition, by the various strains and stresses in family life, work in the office, the insults—all that

makes up the image. What is the machinery that makes that image? You understand? The image

must be put together. The image must be maintained; otherwise, it will collapse. So you must find

out for yourself how this machinery works. And when you understand the nature of the machinery

and the significance of that machinery, then the image itself ceases to be—the image—not only the

conscious image, the image that you have of yourself consciously and are aware of superficially,

but also the image deep down, the whole of it. I hope I am making this thing clear.

One has to go into and find out how the image comes into being and if it is possible to stop

the machinery that creates it. Then only is there a relationship between human beings—it will not

be between two images, which are dead entities. It is very simple. You flatter me, you respect me;

and I have an image about you, through insult, through flattery. I have experience—pain, death,

misery, conflict, hunger, loneliness. All that creates an image in me; I am that image. Not that I am

the image, not that the image and I are different; but the ‘me’ is that image; the thinker is that

image. It is the thinker that creates the image. Through his responses, through his reactions—

physical, psychological, intellectual and so on—the thinker, the observer, the experiencer, creates

that image through memory, through thought. So the machinery is thinking, the machinery comes

into existence through thought. And thought is necessary; otherwise, you cannot exist.

So, first see the problem. Thought creates the thinker. The thinker begins to create the

image about himself: he is the atman, he is God, he is the soul, he is a Brahmin, he is a non-

Brahmin, he is a Muslim, he is a Hindu, and the rest of it. He creates the image and he lives in it. So

thinking is the beginning of this machinery. And you will say, ‘How can I stop thinking?’ You

cannot. But one can think and not create the image. One can observe that one is a communist or a

Muslim. You can observe this, but why should you create an image about yourself? You only

create an image about me as a Muslim, as a communist, or whatever it is because you have an

image about yourself which judges me. But if you had no image about yourself, then you would

look at me, observe me, without creating the image about me. That is why this requires a great deal

of attention, a great deal of observation of your own thoughts, feelings.

So one begins to see that most of our relationship is actually based on this image-formation,

and having formed the image, one establishes or hopes to establish relationship between two

images. And naturally there is no relationship between images. If you have an opinion about me

and if I have an opinion about you, how can we have any relationship? Relationship exists only

when it is free, when there is freedom from this image-formation—we will go into this during the

talks that come. Only when this image is broken up and the image-formation ceases will there be

the ending of conflict, the total ending of conflict. Then only will there be peace, not only inwardly,

but also outwardly. It is only when you have established that peace inwardly that the mind, being

free, can go very far.

You know, sir, freedom can only exist when the mind is not in conflict. Most of us are in

conflict, unless we are dead. You hypnotize yourself, or identify yourself with some cause, some

commitment, some philosophy, some sect, or some belief—you are so identified that you are just

mesmerized, and you live in a state of sleep. Most of us are in conflict; the ending of that conflict is

freedom. With conflict you cannot have freedom. You may seek, you may want it; but you can

never have it.

So relationship means the ending of the machinery which puts together the image, and with

the ending of that machinery, right relationship is established. Therefore there is the ending of

conflict. And when there is the end of conflict, there is freedom, obviously—actual freedom, not as

an idea, but the actual state as a fact. Then in that state of freedom, the mind, which is no longer

twisted, no longer tortured, which is not biased, which is not given to any fancy, any illusion, any

mystical conception, or vision—that mind can go very far. Far, not in time or space, because there

is no space and time when there is freedom. I am using the words ‘very far’ in the sense that then

we can discover—these are words which really have no meaning—then in that freedom there is a

state of emptiness, a state of joy, a bliss which no God, no religion, no book can give you.

That is why unless this relationship is established between you and your wife, your

neighbour, your society, between you and other people, you will never have peace and therefore no

freedom. And as a human being, not as an individual, you can then transform society. Not the

socialist, not the communist—nobody will do it. Only the man that has understood what right

relationship is—only such a man can bring about a society in which a human being can live without

conflict.

தோழர் சபேசன் மீது தூயவன் தேவையற்று வசை பாடுகிறார். இதை நான் வன்மையாக கண்டிக்கிறேன். விபச்சாரம் தேவை என்று அவர் எங்கும் வாதிடவில்லை. அந்தத் தொழிலில் ஈடுபடும் ஆண்களை விட்டு விட்டு பெண்களை மட்டும் சமூகம் குறை கூறுவதைத்தான் அவர் மற்றும் நான் போன்றவர்கள் எதிர்த்திருக்கின்றோம். விபச்சாரத்தை ஒழிப்போம் என்பதற்கும் விபச்சாரிகளை ஒழிப்போம் என்பதற்கும் மிகுந்த வேறுபாடு உள்ளது. அதை அவரே தெளிவாக விளக்கியுள்ளர்.

விபச்சாரத்திற்கான சமூகக் காரணிகளை ஆராயுங்கள். வறுமை , தனி உடமை, முதலாளித்துவம் போன்றவைகளே காரணம். நாடெங்கும் பொது உடமை பூத்துக் குலுங்கினால் இவைகள் இல்லாமல் போகும்.

பணக்கார ஆண் பெரு முதலாளிகளின் உடல் பசியை பாவம் அந்த ஏழைப் பெண்கள் தீர்த்து வைக்கிறார்கள். வர்க்க வேறுபாடு அற்றுப் போனால் விபச்சாரம் போன்றவைகளும் அற்றுப் போகும்.

நாங்களும் இதைத்தான் விரும்புகின்றோம்.

வணக்கம் இளங்கோ!

சபேசன் இங்கே வந்த நாள் முதல் கொண்டு விபச்சாரம் தப்பில்லை என்றும், விபச்சாரியிடம் போவது தவறல்ல போன்றதான கருத்துக்கள் எழுதியிருந்தார். யாழ்பாணத்தில் இளம்பெண் கொலை தொடர்பாக விடயமொன்றில் விபச்சாரம் செய்வது குற்றமல்ல, பண்பாட்டு மீறல் மட்டும் தான் என்றும் விவாதித்திருந்தார். அதை விட விபச்சாரத்தை ஆதரித்து எழுதிய தலைப்பு ஒன்று முன்பு தூக்கப்பட்டது. எனவே என் மீது அவதூறு பூச வேண்டும் என்ற நோக்கத்திற்காக மட்டும் தான் தாங்கள் என் மீது குற்றம் சாட்டுகின்றீர். அல்லது களத்தில் நுனிப்புல் மேய்ந்து விட்டு, மேய்ப்பாளான காட்ட முனைகின்றீர்கள் என்பதாகத் தான் தெரிகின்றது.

இது வரை எழுதிய எந்தக் கருத்திலுமே வர்க்க வேறுபாடுகளை களைந்து விபச்சாரத்தை ஒழிப்பது குறித்து விவாதிக்கவில்லை என்பதை நினைவுபடுத்துகின்றேன்.

தூயவன்! பாலியல் தொழிலாளர்களிற்கு நிகழ்கின்ற கொடிய அத்துமீறல்கள், சுரண்டல்கள் போன்றவற்றில் இருந்து ஓரளவு பாதுகாப்பு கிடைப்பதற்கு, அந்தத் தொழிலை சட்டரீதியாக அங்கீகரிப்பதே எனக்கு தற்பொழுது தெரிகின்ற ஒரே வழி.

வேறு வழிகள் இருந்தால் சொல்லுங்கள். பாலியல் தொழிலை ஒழிக்க வேண்டும் என்று நடைமுறை சாத்தியமற்ற விடயங்களை சொல்வதை விட்டு, யதார்த்தமான வழிமுறையை சொல்லுங்கள்.

உங்களின் வழி சிறப்பானது என்றால், என்னுடைய கருத்தை மாற்றிக் கொள்கிறேன்.

நான் பாலியல் தொழிலே வேண்டாம் என்கின்றேன். ஆனால் நீங்கள் அத் தொழிலில் நடக்கும் அத்துமீறல் குறித்துக் கதைக்கின்றீர்கள்.

இவ்விடயத்தில் இந்திய குறித்தான நிலைக்கு பதில் அளித்தால் அனைவரும் புரிந்து கொள்வார்கள் என நினைக்கின்றேன்.

இந்தியாவில் பாலியல் தொழில் அங்கிகரிக்கப்பட்ட நகரம் மும்பாய். விபச்சாரம் செய்வதில் அங்கே தடையில்லை. ஆனால் இன்றைக்கு பல பெண்கள் காணாமல் போய் கடத்தப்பட்டு செல்லுமிடமும் மும்பாய் தான். ஏனென்றால் அவர்களுக்கு மும்பாய்க்கு பெண்களைக் கடத்திக் கொண்டு செல்வது இலகுவாக இருக்கின்றது மட்டுமல்ல அது அங்கிகரிக்கப்ட்டிருப்பதால் சட்டத்தின் பிடியில் இருந்தும் தப்புகின்றார்கள்.

இன்றைக்கு அது சட்டமாக்கபட்டிருப்பதால் என்ன நடக்கின்றது. சிறுமிகளைக் கூட விட்டு வைக்காத காட்டுமிராண்டிகளை காணமுடிகின்றது. ( சினிமா பார்த்துப் புரிபவராக இருந்தால் கஜினி படத்திலும், கமலகாஹன் படம் ஒன்றிலும் இது பற்றி சித்திரிகரிக்கப்பட்டதைக் காண்க) ஆக, சட்டங்கள் சமூகக் குற்றவாளிகளுக்கு தப்பித்துக்கொள்ள இலகுவாக இருக்கின்றது.

இந்தியாவில் விபச்சாரத்தில் ஈடுபடும் பெண்கள் எவராவது விருப்பத்தோடு செய்தார்களா என்று கேட்டால் தெரியும். ஒன்று தொழில்வாய்ப்பு என்று ஏமாற்றப்பட்டிருப்பார்கள். மற்றது கடத்தப்பட்டு தொழிலுக்குள் புகுத்தப்பட்டவர்கள். எத்தனையாயிரம் பேர் இவ்வாறு கடத்தப்படுகின்றார்கள் என்பது உங்களுத் தெரியாதா?

இன்றைக்கு ஜுரோப்பாவில் கூட பல காட்டுமிராண்டிகள் குழந்தைகளைக் கூட விட்டு வைக்காமல் கொல்வதை நீங்கள் அறியவில்லையா? இப்படியானவர்களுக்கும் பதில் சட்டமாக்குதலா பொருத்தமாகும்?

ஏன் சமீபத்தில் இந்தியா, நெய்தாவில் 30ற்கு மேற்பட்ட சிறுமிகளை பாலியல் வல்லுறவு செய்து கொன்றதாகக் கூறப்படும் சம்பத்தையும் நீங்கள் அறிந்திருப்பீர்கள். அப்படிப்பட்ட சம்பவங்ளையும் தடுக்க அங்கிகரித்தலா ஒரு வழி?

இன்றைக்கு சிறுவர் தொழிலாளர்கள், எத்தனையோ பேர் துன்புறுத்தலுக்கும், அட்டூழியங்களுக்கும் உள்ளாகிக் கொண்டு இருக்கின்றானர். சமீபத்தில் கூட சிவகாசியில் பட்டாசு தொழில்சாலையில் ஏற்பட்ட தீ விபத்தில் 13 பேர் வரை இறந்தார்கள். இப்படி எத்தனையோ சமூக அநீதிகள் நடக்கின்றபோது, அதை எல்லாம் விட்டு விட்டு விபச்சாரத்தை அங்கிகரித்தல் என்று கேட்பது எவனெவனுக்கு எது தேவையோ, அதையே மனம் நாட வைக்கின்றது என்பதை மட்டும் சொல்லி நிற்கின்றது.

ஒன்றுமே கிடையாது. இப்படியான சமூகக் குற்றவாளிகளைத் தண்டனைக்குள் உள்ளாக்குதலே சரியான வழி. அவ்வாறு செய்தால் பெண்களை ஏமாற்ற முனையும் எந்தக் குற்றவாளியும் அவ்வாறே நடக்க அச்சப்படுவான். பொலிசாரின் அசமந்தப் போக்கும், லஞ்சமும் தான் இப்படியானவர்களைத் தடுக்க முடியாமல் இருக்கின்றது.

------------------------------------

இளங்கோ என்று பெயர் வைத்து கருத்தெழுதும் நபர் என் மீது அவப்பெயர் பூசும் எண்ணத்தோடு தான் கருத்து எழுதுகின்றார் என்பது புரிகின்றது. நான் என் கருத்தில் எவற்றிலுமே விபச்சாரிகள் மட்டும் தண்டிக்கப்பட வேண்டும் என்று சொல்லவில்லை. எந்தப் பெண்ணையும் விபச்சாரத்துக்கு தூண்டுபவனையும், விபச்சாரியிடம் போவனையும் தண்டிக்க வேண்டும் என்று சொல்லியிருக்கின்றபோது, நெடுங்கால போவனின் கருத்தோடு என் கருத்தை ஒன்றிக்க வைத்து சீண்டி முடிகின்றார்.

இளங்கோ!

தமிழ் சோலையில் படித்தேன், புரண்டேன் என்று ஏமாற்றுக் கருத்துக்கள் எழுதுவதை விட்டு, முதலில் தமிழில் விளக்கமாகப் படித்து அறியுங்கள். இத் தலைப்பிலும் சரி, பிற தலைப்பிலும் சரி விபச்சாரம் தொடர்பாக உம் கருத்தோடு நான் விவாதிக்காத போது, உம் கருத்துக்கு நான் பதிலளித்ததாக நீர் எவ்வாறு சொல்ல முடியும்??

பெண்களிடம் அனுதாபங்கள், ஆதரவு தேடுவதற்காக, பெண்ணடிமை, பெண்ணடிமை என்று கண்ணீர்வடிப்பது நல்ல அழகு. திரள்பதி ஐந்து பேரைத் திருமணம் செய்தது பெண்ணடிமை என்று கொண்டு, அதே பந்தியில் ஆண்கள் பல பெண்களைத் திருமணம் செய்வதும் பெண்ணடிமைத்தனம் என்றும் ஒன்றுக்கொன்று நேரேதிர் கருத்துக்களை எழுதினால் கட்டுரையாளனாகக் கணிக்கப்படுவார் என்று நினைத்ததால் அது மடமைத்தனம்.

இங்கே பல தலைப்புக்களில் விபச்சாரிகளிடம் போவதில் தப்பில்லை என்ற கருத்துக்கள் விதைக்கப்பட்ட போது, அதை எல்லாம் பூனை கண் மூடிய கணக்காக இருந்து கொண்டு, இப்போது என்ன மற்றவர் சொல்ல வருகின்றார் என்று வியாக்கியானம் கொடுகின்றார். விபச்சாரிகள் தேவை என்று ஊக்குவிப்பதைப் பற்றி கேட்டால் உடனே விபச்சாரிகளின் சோகத்தில் பங்கெடுக்கின்றார்களாம். என்ன பம்மாத்து!

ஒரு அபலைப் பெண்ணை கடத்தி, பாலியல் வாழ்க்கைக்கு கொண்டு செல்லும் காட்டுமிராண்டிகளை தண்டிக்கின்ற சிந்தனைகள் இல்லை. ஆனால் விபச்சாரிகளுக்கு ஓய்வூதியம் கொடுத்து அவர்களை அத் தொழிலில் ஊக்குவிக்கப் போகின்றார்களாம்.

பகுத்தறிவு பேசியவன் கிழட்டு வயதில் இளம்பெண் ஒருத்தியோடு, குடும்பம் நடத்தினான். அவன் வழி வந்து கட்சி தொடங்கினவர் 3 மனைவிகள்+ மேலதிகமானவை, அதிலிருந்து பிரிந்து இன்னுமொரு கட்சி தொடங்கியவர் 3மனைவிகள்+ மேலதிகமானவை. இதை விட தேவையான போது கழகத்தின் மகளிரணி உபயோகத்தில். இப்படி ஒரு நூற்றாண்டுக்குள்ளேயே ஊரே நாறும் அளவுக்கு கேவலம் கெட்ட கொள்கை கொண்டவர்கள், புராணக்கதைகளை வைத்து தத்துவம் பேசுகின்றார்களாம்.

அப்படி ஏதும் விபச்சாரத்தைத் தூண்டுவதற்கு யாரும் தடையாக இருந்தால், உடனே வைணவர்களுக்கும், சைவர்களுக்கும் நடந்த முறுகலின் போது உருவாக்கப்பட்ட அவதூறுக்கதைகளைச் ப் பாவித்து வாய் மூட வைக்கலாம் என்று கனவு காண்கின்றனர். இறைவன் உருவமுள்ளவன் என்று என்றைக்குமே ந்து மதம் சொன்னதில்லை. ஆனால் அடிப்படை அறிவுள்ள மக்களுக்கு உருவவழிபாட்டு முறை உருவாக்கப்பட்டு, இறைவன் மக்களோடு நெருக்கமாக இருப்பதைக் காட்டவும் தான், புராணக் கதைகள் உருவாகியிருக்க வேண்டும். அந்த அடிப்படையில் நின்று புசத்துகின்ற இவர்கள் என்றைக்குமே திருந்தப் போவதில்லை.

சமூக முன்னேற்றத்துக்கு சிந்திப்பதை விட்டு விட்டு, விபச்சாரிகளின் வாழ்வுக்காகச் சிந்திப்பவர்கள் என்றைக்காவது நல்வழியாக சொல்வார்கள் என்று நம்ப இடமுண்டா?

Edited January 17, 200718 yr by தூயவன்

கணவன் மனைவிக்கிடையிலான உறவு

காதலன் காதலிக்கிடையிலான உறவு

மொத்தத்தில் மனித உறவு பற்றிய ஆழமான உண்மை விளங்கினால் உங்கள் கேள்விக்கே அர்த்தம் இல்லை. தற்போதய உறவு (றிலேஸன்ஸிப்) என்பது (எல்லாம் அல்ல), இரண்டு விம்பங்கள் (இமேஜ்) இடையிலானதன்றி ஆழமான தல்ல. கணவன் தன்னைபற்றி ஒரு விம்பமும், தன் மனைவி பற்றி ஒரு விம்பமும், தன் எதிர்காலம், முன்னேற்றம், என்று சுய விம்பத்தை மெருகேற்றுவதாக இருக்க மனைவியும் தனக்கானதொரு சுய விம்பத்தை கொண்டிருப்பாள். கட்டிலில் மட்டும் இருந்து கொண்டு "ஐ லவ் யு" என்று கூறுவர், தாங்கள் ஆழமாக காதலிப்பதாக நினைத்துக் கொள்வர். உண்மையான இரு இதயங்கள் சேர்ந்து சிந்திக்கும் சேர்ந்து செயற்படும். சுயத்துக்கு அங்கு இடமில்லை. அப்படியான இதயங்கள் இரண்டு ஒன்றுசேராதவை 'திருமணம்' என்பதே போலியானது. 'திருமணமே போலியாகும் போது நீங்கள் இங்கே பகிர்ந்து கொள்ளும் வார்த்தைகளுக்கே பொருளில்லை.

கீழ்காணும் ஆக்கத்தை வாசிக்கும் பொறுமை உங்களுக்கு இருக்குமானால் தேவையில்லாமல், "கற்பு, கண்றாவி" என்பதெல்லாம் சும்மா மனிதனால் கொண்டுவரப்பட்ட மாஜைகள் என்பது தெளியும்.

சரி உங்கள் வியாக்கியாணப்படியே வருவோம்.. திருமணம் மாயை.. கற்பு என்ற ஒழுக்கம் அவசியமில்லை.. வாழ்வு வயது இன்பம் துன்பம் என்றெல்லாம் உணர்கிறீர்களே இவையும் மனிதன் உருவாக்கியவை தானே. மனிதன் படைத்தவற்றிற்கு மனிதனே ஆசைப்படத் தூண்டி அது கிடைக்காத போது துன்பம் என்பது உணரப்படுகிறது. காலத்தைக் கணித்தது மனிதன். வயது என்று எல்லையிட்டது மனிதன். உடலுக்கு வயதிட்டான் உணர்வுக்கு ஏன் இடமுடியவில்லை...??! காரணம் அவனால் அதை கணிக்க முடியவில்லை.

மனித வாழ்க்கையே ஒரு மாயை. பிறந்து எப்போ மடிவேன் என்று தெரியாமல் பிறப்புக்கும் மரணத்துக்கும் இடையில் உசாலாடும் மனிதன்..மாயை என்று திருமணத்தைச் சொல்லக் கூடாது. கற்பை ஒழுக்கத்தை புறந்தள்ளக் கூடாது.

பிறப்புக்கும் இறப்புக்கும் இடையில் மனிதன் மிருகமாக அன்றி மனிதனாக வாழ வழி காட்டுபவையே நாகரிகம் என்பது. அதில் சடங்குகள் சம்பிரதாயங்கள் ஒழுக்க நடைமுறைகள் பண்பாடுகள் என்பன மனித தீர்மானங்களாயினும் மனிதனை மனதளவில் உடலளவில் சீரிய வழியில் சிந்திக்க வாழ வழி சொல்கின்றன. அவற்றைப் புறக்கணிக்க சொல்ல முடியாது.

சட்டம் ஒழுங்கு ஒரு நாட்டுக்கு ஏன்..?! முழுச் சுதந்திரம் கொடுத்து மக்கள் நினைத்தபடி ஏன் வாழவிடவில்லை..??! ஜனநாயகம் என்றாலும் அங்கும் சட்ட அமுலாக்கம் என்பது ஒரு அடக்குமுறைதான். அது மனித சுதந்திரத்தைப் பறிக்கிறது. காக்கா குருவிக்குக்கு எங்காவது சட்டம் போட்டு தடை விதிக்க முடியுமா? இதை செய் அதைச் செய்யாதே என்று போதிக்க முடியுமா..?!

ஆக மனிதன் மட்டும் ஒழுக்கத்தோடு வாழ்வியலை வாழ்ந்திட வழிகாட்டப்படுகிறான். அது அவனை அறிவால் பகுத்தறிவால் முன்னேற்றுகிறது. அந்த வகையில் சடங்குகள் ஒழுக்க நெறிகளை உயர் விழுமியங்களை மனிதன் கடைப்பிடிக்க வேண்டியது கட்டாயமாகிறது. சட்டத்துக்கு ஒழுகும் மக்கள் ஏன் கற்பு என்ற நெகிழ்வுப்போக்கோடுள்ள நெறிக்கு ஒழுக முடியாது. ஒருவனுக்கு ஒருத்தி என்ற இயற்கைத் தீர்மானத்தை ஏன் மதிக்கக் கூடாது...?! ஏன் அதிலின்றும் விலக வேண்டும்..??!

வாழ்வே மாயை என்று எப்படியும் வாழ்ந்து விட்டுப் போ என்று வழிகாட்ட யாரும் அறிவுரை சொல்லத் தேவையில்லை. எப்படியும் வாழலாம் என்றால் பிறகெதற்கு சிந்தனை பகுத்தறிவு வழிகாட்டல் சட்டம் ஒழுங்கு நாடு எல்லை என்ற மனித இயற்றுமானங்கள்..! காக்கா குருவி போல் வாழ்ந்துவிட்டுப் போக வேண்டியதுதானே. அந்தக் காக்கா குருவிக்குள்ளும் கற்பு என்பது உண்டு. சில பறவைகள் சோடிமாறா. அவற்றிற்கு அது இயற்கையாகக் கற்றுக் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால்..சிந்திக்கத் தெரிந்த மனிதனுக்கு...??! சொல்லிக் கொடுத்தும் புரியவில்லை. மாயை என்ற பதப் பிரயோகம் அவசியமில்லை. காரணம் நாம் மாயைக்குள் தான் வாழ்வையே அமைத்திருக்கின்றோம். வாழ்வே மாயமாக இருக்கிறது. அதற்காக வாழக் கூடாது என்றில்லை. வாழும் வரை மனிதனாக பகுத்தறிவுக்கும் உயரிய சிந்தனைக்கும் உயரிய விழுமியங்களுக்கும் மதிப்பளித்து வாழ்ந்திடு. அதனால் நீ மனதளவில் அதிகம் இன்புறுவாய். தவறான வழியில் சென்று இயற்கையான துன்பத்தில் உளல்வதிலும் மனிதம் வகுத்த சீரிய பாதையில் வாழ்ந்து வாழும் வரை அடுத்தவருக்கு தொந்தரவளிக்காத இன்பத்தில் வாழ்ந்துவிடு. இதற்குத்தான் திருமணம்..கற்பு என்ற ஒழுக்கங்கள்.

நாளுக்கொரு பெண்டிரோடு வாழுதல் வாழ்வென்று விதித்திருந்தால்..இன்று பாசம் பந்தம் குடும்பம் சமூகம் ஒற்றுமை என்ற உணர்வுகள் மனிதருள் எழுந்திருக்குமோ?? கற்கால மனிதன் போல ஆடை கட்டாமல் உணர்ச்சிக்குக் கூடி மகிழ்ந்து குட்டி போட்டு இயற்கையோடு போராடி நோயோடு அழிந்திருப்பான். நாகரிக வளர்ச்சி..அதாவது மூளையில் அளவு விருத்தி..சிந்தனைத் திறன் விருத்தியே மனிதனை நாகரிகம் படைக்க வைத்தது. மனித வழக்கங்களை மனிதருக்குள் புகுத்தி விழுமியங்கள் சந்ததிகளுக்கு காவ வழி செய்யப்பட்டது. இன்றும் மனிதரில் பலர் உயர் விழுமியங்களோடுதான் வாழ்கின்றனர். அதில் அதிக மகிழ்வும் பெறுகின்றனர். சில விழுமியமற்ற மனிதக் கூட்டம்..மிருகங்களாகிக் கொள்கின்றன. கொள்ள விரும்புகின்றன. அவை நாகரிக எல்லைக்குள் சிந்திக்க முடியாத விலங்குகள்.

டாவின் சொன்னது போல கூர்ப்பில் தக்கன பிழைக்கும் அல்லன மடியும். ஆக மனிதரும் தக்கனவற்றையும் உருவாக்குகின்றனர் அல்லனவற்றையும் உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கின்றனர். கற்பு ஒழுக்கம்..திருமணம் சம்பிரதாயங்கள் விழுமியங்களைச் சொல்கின்றன. வழிகாட்டல்களைச் செய்கின்றன. தக்கன பின்பற்றி வாழும் அல்லன பின்பற்றாமல் துன்பத்தில் உளலும்..அல்லது அதுவே இன்பமென்றால் அப்படியும் வாழட்டும். அடுத்தவரை துன்பப்படுத்த எவருக்கும் தனி உரிமை கிடையாது...! அடுத்தவரின் இன்பத்தை இன்னொருவன் தீர்மானிக்க முடியாது. திருமணம் கற்பு என்பது ஒருவருக்கு திருப்தி அளிக்கிறது என்

றால் அவர் அவ்வழியில் செல்லட்டும். நாளுக்கொரு காதலி அல்லது காதலன் அல்லது கல்யாணம் என்று விலங்குகள் போல வாழ நினைப்பவன் அல்லது நினைப்பவளும் அவர்கள் வழியில் வாழ்ந்திட்டுப் போகட்டும். ஆனால் அதுவே மனித விழுமியம் என்று போதிக்க அது விலங்கின்றும் 1% மேனும் விலகியதன்றே. ஆகவே அப்படிப் போதிக்க காரணமே இல்லை.

நண்பரே,

உமக்கு புரிகிறது, எனக்கும் புரிகிறது.

"மனதளவில்" சில கட்டுப்பாடுகள் உமக்கும் தேவையில்லை, எனக்கும் தேவையில்லை என்பது.

மனதார்ந்த கட்டுப்படுகள் உளப்பிளவுகளுக்கே(டிவிசன்) வளிவக்கும்.

உளப்பிரிவுள்ள மனம் "ஒருபோதும்" "தன்னை" அறியாது.

"சீரிய" சிந்திக்கும் ஆற்றல் தமக்கும் ஏற்படுத்தாதவரை ஒருவர் இலகுவில் இதிலிருந்து வெளிவந்துவிட முடியாது. வாழ்வை எவ்வாறு வாழ்கிறேன் என்று கண்காணிக்க (ரு ஒப்சேர்வ்) ஒருவர் ஏவுகணை விஞ்ஞானம் கற்றிருக்க வேண்டியதில்லை. சொல்லபோனால் பெற்ற அறிவுக்கும்(நொலெட்ஜ்) வாழ்வை "கண்காணிக்கும்" ஆற்றலுக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை.

ஆழ்மனதில் ரீங்காடமிடும் இரைச்சல் (நொய்ஸ்) கொண்ட மனம் உளப்பிரிவு கொண்டது.

இதையெல்லாம் கண்காணிக்க எத்தணிக்காத ஒருவர் தான் வாழ்வை "ஏனோ தானோ" என்று வாழ்வார்.

சிந்திப்பதல்ல (ரு திண்க்) கண்காணிப்பது (ரு ஒப்சேர்வ்). சிந்திப்பது, வாழ்வை ஆராய்வது எல்லாம் ஏற்கனவேயுள்ள உளப்பிரிவுகளை(மைன்ட் டிவிசன்) மேலும் அதிகரிப்பதாகவே முடியும்.

தூய உள்ளார்ந்தம்(பியோர் இன்சைய்ற்) எல்லோருக்கும் இருக்குமானால் மனக்கட்டுப்பாடுகளே தேவையற்றவை. அது இல்லாதவரை மற்றையோர் வரையறுத்த, முன்னோர் வகுத்த கோட்பாடுகளுக்கு அடிமையாகவும், அவை ஒருவர் மீது ஆழுமை (ஒதோரிடி) செலுத்துவதாகவுமே அமையும். இது தான் "ஏனோ தானோ" என்ற வாழ்வுக்கு வழிவகுக்கும், இனம்புரியாத கவலைகள், ஏக்கங்கள், "சுய விம்பத்தை"(செல்வ்f இமேஜ்) மெருகேற்ற பாடுபட்டு ஏமாறவும் ஒருவரை இட்டுசெல்லும். கருத்தில் பிழையிருந்தால் சுட்டிக்காட்டுங்கள், "சிந்திப்போம்". இன்னுமொன்று நண்பரே, "நம்" சிந்தனை (தோற்) என்பது வரையறுக்கப்பட்டது(லிமிடட்), உடன்படுவீர்கள் என்று நம்புகிறேன். வரையறுக்கப்பட்ட "சிந்தனையால்" , "ஒன்றை" சிந்திக்கும் போதே நாம் பெரியமனதுடன் ஏற்றுக்கொள்ளும் பக்குவம் வேண்டும்,"முடிவுகள் பிழையாக அமையலாம்" என்பதை.

(பி.கு: எவருடைய கருத்துக்களையும் வெறும் வார்த்தைக்கத்திகளால் வெட்டி வீழ்த்தி பெருமிதம் கொள்ளும் மனம்பாங்குடன் (மென்ராலிடி) வைக்கப்படும் கருத்துக்கள் வெறும் "பொழுது போக்கானவை",ஆழமற்றவை, சேர்ந்து சிந்திக்கும் ஆற்றலற்றவை என்று நம்புகிறேன்)

கற்பு என்பது மனிதராக இருக்கும் வரை சிந்திக்கப்படவேண்டியது

அல்லோயாக்கு மாறிவிட்டா அதைப்பற்றி கவலை தேவை இல்லை

எல்லாத்தையும் அங்கு பாத்துகொள்ளுவார் கனவர் கண்மூடி தியானம் செய்தால் மனைவிக்கு ப்க்கத்தில் நிற்ப்பவன் கருனை காட்டுவானாம்..

Edited January 17, 200718 yr by Arya

கற்பு என்பது மனிதராக இருக்கும் வரை சிந்திக்கப்படவேண்டியது

அல்லோயாக்கு மாறிவிட்டா அதைப்பற்றி கவலை தேவை இல்லை

எல்லாத்தையும் அங்கு பாத்துகொள்ளுவார் கனவர் கண்மூடி தியானம் செய்தால் மனைவிக்கு ப்க்கத்தில் நிற்ப்பவன் கருனை காட்டுவானாம்..

இங்கே அண்ணன் கணவனாகமாறலாம்,தம்பி மாச்சானாக மாறலாம்,சகோதரி மனைவியாக மாறலாம்.ஒட்டு மொத்தத்தில் இங்கே நாய் மூத்தால் தாய்க்கும் மாப்பிளை என்ற தத்துவம் இங்கிருக்குதடோய் .

இங்கே அண்ணன் கணவனாகமாறலாம்,தம்பி மாச்சானாக மாறலாம்,சகோதரி மனைவியாக மாறலாம்.ஒட்டு மொத்தத்தில் இங்கே நாய் மூத்தால் தாய்க்கும் மாப்பிளை என்ற தத்துவம் இங்கிருக்குதடோய் .

கற்பு என்பது உடல் ஒழுக்கத்தையும் கட்டுப்பாட்டையும் தரும் ஒன்றாக இருந்தால் அதை நான் எதிர்க்கவில்லை. ஆனால் அது பால் ஏற்றத் தாழ்வுகளைக் கற்பிக்கக் கூடாது என்பதையே எனது கட்டுரையில் விளக்கியிருந்தேன்.

அத்துடன் கற்பு என்ற பதம் ஆரியப் புராணங்களிலும் தமிழ் இலக்கியங்களிலும் எப்படிப் பயன் படுத்தப் பட்டிருக்கிறது என்பதையும் குறிப்பிட்டேன்.

தறி கெட்ட தன்மையையும் தான்தோன்றித் தனத்தையும் நான் ஆதரித்து எழுதவில்லை.

கற்பு என்றால் என்ன?

கற்பு இழப்பது என்றால் என்ன?

யாரை கற்பு இழந்தவன்(ள்) என்று குறிப்பிடலாம்?

கற்பு என்றால் என்ன?

கற்பு இழப்பது என்றால் என்ன?

யாரை கற்பு இழந்தவன்(ள்) என்று குறிப்பிடலாம்?

றோட்டில வீட்டில நாய் போல அலையுறதெல்லாம்..கற்பிழந்தது தான். பாலியல் வல்லுறவுக்குள்ளாக்கப்பட்டதுதான்..!

இளங்கோ தூயவன் மீது தனி நபர் தாக்குதலை நடத்தாதீர்கள். நெடுக்ஜ். அன்ட் தூயவனுடய கருத்துகள் மிக ஆரோக்கியமானதாக அமைகிறது

அவர்களால் மேற் கூறப்பட்ட கருத்துகளை தாங்கள் செவி மடுங்கள்....

இங்கே நெடுக்கால போவானே தளபதி. அதிபதி...அவரை மடக்கி அடக்க யாராலும் முடியவில்லை மிக சாதுரியமாக

தனது நகர்வுகளை பதில் அளிப்புகளை தொடருகின்றார்....

அதை பார்த்து நானே வியப்பில் உறைந்தேன்....

இதை நமது காவல் துறையும் காண்காணிக்கிறது...

இளங்கோ தூயவன் மீது தனி நபர் தாக்குதலை நடத்தாதீர்கள். நெடுக்ஜ். அன்ட் தூயவனுடய கருத்துகள் மிக ஆரோக்கியமானதாக அமைகிறது

அவர்களால் மேற் கூறப்பட்ட கருத்துகளை தாங்கள் செவி மடுங்கள்....

இங்கே நெடுக்கால போவானே தளபதி. அதிபதி...அவரை மடக்கி அடக்க யாராலும் முடியவில்லை மிக சாதுரியமாக

தனது நகர்வுகளை பதில் அளிப்புகளை தொடருகின்றார்....

அதை பார்த்து நானே வியப்பில் உறைந்தேன்....

இதை நமது காவல் துறையும் காண்காணிக்கிறது...

யோவ் பொலிசு(காவல்)என்ன கருங்காலிக்கொட்டனோடையோ இல்லாட்டி கட்டுத்துவக்கோடையோ?உமக்கு இஞ்சை இருக்கிற ஆக்களைப்பத்தி தெரியேல்லை. B)

என்னைப் பொறுத்தவரை கற்பு என்பது ஆணுக்கும், பெண்ணுக்கும் ஒரே மாதிரியே அளவீடு செய்யப்பட வேண்டும். அவ்வாறு பார்த்தால் கற்பு என்பதே வெறும் கற்பனை தான். சினிமாக்காரர் கற்பை அடிநாதமாக வைத்து வியாபாரம் செய்வதால் எம்மில் பலர் பல பிழையான வரைவிலக்கணங்களை கற்பிற்கு வைத்துள்ளோம். எனது கீழ்வரும் கேள்விகளிற்கு உங்களால் சரியான பதிலைக் கூறமுடியுமாயிருந்தால் கற்பைப் பற்றி நீஙகள் சரியான முறையில் விளங்கி வைத்துள்ளீர்கள் என்று அர்த்தம்.

1. பல தமிழீழப்பெண்கள் இந்திய ஆக்கிரமிப்பு இராணுவத்தால் மிருகத்தனமான ரீதியில் வதைக்கப்பட்டார்கள். இவர்கள் கற்புள்ளவர்களா/ கற்பு இழந்தவர்களா?

2. டக்லஸ் தேவானந்தா, கருணா, சங்கரி, வரதராசப் பெருமாள் இவர்கள் கற்புள்ளவர்களா/ கற்பு இழந்தவர்களா?

3. தூக்கிலிடப்பட்ட சதாம் ஹீசேன் கற்புள்ளவரா/ கற்பிழந்தவரா?

4. அமெரிக்க ஜனாதிபதி ஜோர்ஸ் புஸ் கற்புள்ளவரா/ கற்பிழந்தவரா?

5. இலங்கையின் முன்னால் ஜனாதிபதி சந்திரிகா கற்புள்ளவரா/ கற்பிழந்தவரா?

6. பாலியல் துஸ்பிரயோகம் செய்யப்படும் சிறுவர்கள் கற்புள்ளவர்களா/ கற்பிழந்தவர்களா?

Edited January 30, 200718 yr by மாப்பிளை