கடும் இருட்டு. எங்கு நோக்கினாலும் எதையுமே பார்க்கமுடியாத அப்படியொரு இருட்டு என் முன்னால் நீண்டு விரிந்துகொண்டிருந்தது. உற்றுப் பார்த்து எதையாவது உணர முற்படும்போது, அந்த இருட்டுக்குள் பற்பல அமிழ்ந்திருப்பதுபோலவும், இல்லாததுபோலவும் ஒரு நிச்சயமற்ற சூன்யமான தன்மை என்னைச் சுற்றிலும் ஆக்கிரமித்துக்கொண்டிருந்தது.

 

எங்கோ இழுத்துச் செல்லப்படுகிறேன். போனால் போய்க்கொண்டே இருக்கலாம். எதுவுமே தென்படாத நிலையில் அர்த்தமற்று அலைவதில் என்ன பயன்?! நின்று நிதானித்து என்னைச் சுற்றி வரிக்க முற்படும் அந்தச் சூன்யத்தை அவதானிக்கலாமா என்று எண்ணுகையில்.... வெகு தொலைவில் ஒரு சின்னஞ்சிறிய மின்மினிப்பூச்சியின் ஒளிவட்டம்போல் தோன்றிய வெளிச்சம் என்னை நோக்கி நகர்ந்து, பெரிதாக விரிந்துகொண்டே நெருங்கி வர ஆரம்பித்தது.

 

நான் எங்கே நிற்கிறேன். புரியாத பிரமை ஆட்கொண்டது. நெஞ்சில் சிறு நடுக்கம் அரும்பியது. கால்கள் பின்னோக்கி நகர விழைந்தன. முடியவில்லை. உடல் அசைய மறுத்தது. ஏதோ ஒன்று என்னை அசையவிடாமல் அமுக்கி வைத்திருந்தது. அமுக்கம் அகலும்வரை... அது புழுக்கமாக இருந்தாலும் நான் இங்கே நின்றுதான் ஆகவேண்டும்.

 

அந்த ஒளிவட்டம் நெருங்கி வரவரப் பெரிதாகி, பிரகாசம் கூடிக் கண்களைக் கூசச்செய்து, கண்கள் குருடாகப் போகின்றனவோ என்றான கணப்பொழுதில், அந்த ஒளி வட்டம் தோற்றமாகி அழகிய தமிழ் பெண்ணாக என்முன்னால் உருமாறி உதித்தது.

 

தோள்வரை ஒழுங்காக வெட்டப்பட்ட கூந்தல் கலைந்திருந்தது. ஐரோப்பாத் தமிழிச்சியல்லவா? கலைதல், கலைத்தல் எல்லாம் அலங்காரத்துக்காகவும் இருக்கலாம். கண்களில் சிறிது கலக்கம். எனினும் அதை வலிந்து மறைக்க முற்பட்டுத் தன்னை உறுதியுள்ளவளாய் காட்டுவதற்கான முற்படுதலையும் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

 

வயது பதினாறு இருக்குமா?! பதினெட்டாகக்கூட இருக்கலாம். அப்படியான பருவ வயதின் இளமை கொழித்துக் கொலுவிருந்து, பசுமைகளைப் பாதகமில்லாமல் பரவவிட்டிருந்த உருவம்.

 

"என்னைத் தெரியுதா?"

 

தெரியும்... கடை வீதிகளில், வஸ் பிரயாணங்களில் தற்செயலாகச் சந்தித்திருக்கிறேன்.

 

சித்திரவேலற்ரை மகள்!

 

சித்திரவேல் பெரும்பாலான ஈழத் தமிழர்களைப்போல் ஜேர்மனியில் அரசியல் தஞ்சம் கோரியவர். அப்பொழுது அகதித் தமிழர்களுடன் ஒரு தமிழராகத்தான் முகாம் ஒன்றில் வசித்தார்.

 

வருடங்கள் சில சென்றன. தாயகத்திலிருந்து ஒரு மகன், ஒரு மகள் என இரு பிள்ளைகளுடன் மனைவியையும் ஜேர்மனிக்குக் கூப்பிட்டார். முகாம் வாழ்வு வாடகை வீட்டுக்குத் தாவியது. அதேவேளை அவரது குணமும் தமிழினத்தைவிட்டு ஜேர்மன் மக்களின்பால் தாவ ஆரம்பித்தது.

 

தமிழர்களுடன் பழகுவதைக் குறைத்துக்கொண்டார். தற்செயலாக எந்தத் தமிழரையாவது சந்திக்க நேர்ந்தாலும், சிறு தலையசைப்புடன் விலகிக்கொள்வார்.

 

பிள்ளைகளோ தமிழ்ச் சனங்களைக் கண்டால் ஆவலுடன் நோக்கும். அவ்வளவுதான். கதைக்கமாட்டார்கள். கட்டுப்பாடு காரணமாக இருக்கலாம்.

 

'தமிழர்களுக்குப் பழக்க வழக்கம் தெரியாது... கதைக்கப் பேசத் தெரியாது... தமிழர்களின் கலை, கலாச்சாரங்கள் என்பது காட்டுமிராண்டித்தனமானவை அல்லது நாகரீகம் அறியாத பத்தாம் பசலித்தனமானவை' என்று தங்களது அறிவுக்கேற்றவாறு தீர்மானித்து, பிறந்து வளர்ந்து வந்த திசையை மேனாட்டு மோகத்துக்குள் அமுக்க முயன்று, எதிலுமே பூரணத்துவம் பெற முடியாதவர்களாய் வாழ்பவர்கள் புலம்பெயர் அகதித் தமிழருள் பலர். இந்தப் பலருள் ஒரு குடும்பமாக சித்திரவேலின் குடும்பத்தைக் குறிப்பிடலாம்.

 

வீட்டில் என்ன மொழியில் உரையாடுகிறார்களோ தெரியாது. ஆனால் வீதியில்... அதுவும் தமிழர்கள் எதிர்ப்படும் வேளைகளில் அவர்கள் 'டொச்'சில் உரையாடுவதை அவதானித்திருக்கிறேன்.

 

அது அவர்களின் நோக்கு. அதில் ஒரு அற்ப சந்தோசம் உள்ளதென்றால்.... அது எதுவரை என்பதையும் அவர்களுக்குக் காலம் உணர்த்தாமலா இருக்கப்போகிறது?!

 

'என்னைத் தெரியுதா?' என்ற அவளின் கேள்விக்கு என்ன சொல்லலாம்?!

 

'தெரியும்' என்று கூறவா? அல்லது 'எல்லாமே தெரியும்' என்று கூறவா?! பாவம் இவள்... பெற்றோர்கள் விடும் தவறுகளுக்குப் பிள்ளைகள் என்ன செய்வார்கள்?!

 

''ம்.... நீ சித்திரவேலற்ரை மகள் மேனகா..."

 

''ஓம்.... மேனகாதான்... உங்களோடை கனக்கக் கதைக்கவேணும்...."

 

''என்ன ஒருநாளுமில்லாத புதினமாய்... தமிழனோடை கதைக்க வந்திருக்கிறீர்...."

 

''விளங்குது.... உங்கடை நக்கல் விளங்குது.... ஆனா நீங்களே உங்களைத் தமிழன் எண்டு எப்பிடிச் சொல்லுறீங்கள்.... அதை மற்றவை சொல்லவேணும்..."

 

''பிள்ளை... இப்ப நாங்கள் வாழுற மண் அன்னிய மண்.... அதாலை முற்றுமுழுதாய் எங்கடை பண்பாடுகளையோ கலாச்சாரங்களையோ வெளிக்காட்ட முடியாதுதான்... எண்டாலும் தமிழன் எண்ட அடையாளத்தோடை வாழ முயற்சிக்கிறன்... தமிழை, தமிழினத்தை மிகமிக அதிகமாகவே விரும்புறன்... ஏன்.... பேசப் பறைய ஏலாத ஒரு ஊமைகூட மற்ற மொழியளைவிட தமிழை..... தமிழினத்தை நேசித்தால்... அதாவது ஒரு பிள்ளை எல்லோரையும்விட தனது தாயை நேசிப்பதுமாதிரி....  அவனும் தமிழன்தான்... ஆனா என்னதான் தமிழ் நல்லாய்த் தெரிந்தாலும், தமிழ் பேசுறதை வெறுத்து... தமிழரோடை பழகுறதை விலத்துறவர்களை என்னாலை தமிழரெண்டு சொல்லேலாது... அவையள் எதுக்குள்ளும் சேராத அரைகுறையள்...- தமிழினத்திலை பிறந்து தமிழினத்தோடை பின்னிப்பிணைந்து வாழுற ஊமையைப்போலை... எனக்கு தமிழைப்பற்றி முழுசாய் தெரியாட்டாலும்... நான் தமிழோடை வாழவிரும்புறன்... அதாலை நான் ஒரு தமிழன் எண்டு சொல்லுறதிலை என்ன பிழை இருக்கு....?!"

 

''சரி ஐயா... நான் இப்ப உங்களோடை விதண்டாவாதம் பண்ண வரேலை.... உங்களிட்டை என்ரை பிரச்சினைக்கு ஒரு முடிவு கேக்க வந்திருக்கிறன்..."

 

''பிரச்சினைக்குத் தீர்வு சொல்லுற தகுதி எனக்கிருக்கா....?!"

 

வியப்புடன் கேட்டேன்.

 

''நீங்கள் தமிழன் எண்டுறீங்கள்... என்ரை தாய் தேப்பன் தமிழராய் இந்த நாட்டுக்கு வந்த பிறகு, தமிழராய் வாழ வெக்கப்பட்டினம்... இந்த நாட்டாக்களோடை பழகுறதை... அவைமாதிரி சாப்பிடுறதை... உடுக்கிறதை... நடக்கிறதை எல்லாம் பெருமையாய் நினைச்சு, அவையளுக்குப் பின்னாலை அலைஞ்சினம்.... என்னையும் அலைய வைச்சினம்.... ஆனா இப்ப... அவையளே தமிழ்... பண்பாடு... கலாச்சாரம் எண்டு என்னென்னவோ சம்பந்தா சம்பந்தாமில்லாமை எனக்காகக் கதைக்க வெளிக்கிட்டிருக்கினம்.... ஏன் இப்பிடி.... எனக்கு விளங்கேலை...." 

 

என்னால்கூட அவள் கூறுவதை நம்ப முடியவில்லை. மாற்றத்துக்கு என்ன காரணமாக இருக்கும்? அவள் மேலே பேசுவதைக் கேட்க ஆயத்தமானேன்.

 

மேனகா!

 

அப்பொழுது அவளுக்குப் பன்னிரண்டு வயதிருக்கும். அவள் படிக்கும் ஜேர்மன் பாடசாலையில் புதிதாக ஒரு தமிழ்ச் சிறுமியின் வரவு. பெயர் சங்கவி.

 

பார்த்த மாத்திரத்திலேயே சங்கவியுடன் பழகவேண்டும் போலிருந்தது. ஜேர்மன், துருக்கி, போலந்து, ரஷ்யா, ஆபிரிக்கா என்று பலநாடுகளைச் சேர்ந்த மாணவ மாணவியர்களிடம் ஏற்படாத ஈர்ப்பு சங்கவியிடம் ஏற்பட்டது.

 

தனது இனத்தைச் சேர்ந்தவள் என்ற உள்ளுணர்வு காரணமாக இருக்கலாம். அல்லது 'தமிழர்களுடன் பழகக் கூடாது' என்ற பெற்றோரின் கட்டுப்பாடு, அந்த உந்துதலுக்குக் காரணமாக இருக்கலாம்.

 

'எதைச் செய்யக் கூடாது.... எதைப் பார்க்கக் கூடாது.... எதைக் கேட்கக் கூடாது...' என்று பிள்ளைகளுக்கு வேலிபோட்டால், அதைப் பிய்த்து அதற்கப்பால் தேட முயலுவதுதான் சாதாரணமான பிள்ளைகளின் சுபாவம்.

 

சில நாட்களுக்குள் சங்கவியும் மேனகாவும் நெருங்கிய சிநேகிதிகளாகிவிட்டனர்.

 

''மேனகா... நீ ஏன் தமிழ் படிக்கேலை...."

 

''தமிழ் படிச்சால் டொச் படிக்கேலாதெண்டு அம்மா சொல்லுறா.... தமிழ் படிச்சு என்ன செய்ய முடியும்... நாலு காசு சம்பாதிக்க முடியாதெண்டு அப்பா சொல்லுறார்...."

 

அதைக் கேட்டுச் சிரித்தாள் சங்கவி.

 

''என்னைப் பார்... எனக்குத் தமிழ் எழுதப் படிக்கத் தெரியும்.... டொச்சும் எழுதப் படிக்கத் தெரியுந்தானே....?! கோவிக்கமாட்டியெண்டால் ஒண்டு கேப்பன்..."

 

''ம்...."

 

''நீ என்ன சாதி.... ஜேர்மன் சாதியா.... தமிழ்ச் சாதியா...?!"

 

திடீரென்று வந்து விழுந்த கேள்விக்கு விடை தெரியாமல் விழித்தாள் மேனகா.

 

அதற்கு முன்னர் அப்படியானதொரு கேள்வியை அவள் சந்தித்ததில்லை.

 

யோசித்தாள்...!

 

''எனக்கு ஜேர்மன் பாஸ்போட்... சட்டப்படி நான் ஜேர்மன் சாதிதான்...."

 

''ஓ.... எப்பவெண்டாலும் ஒருநாளைக்கு இந்த நாட்டிலையும் இனத்துவேசம் பெரிசாய் வரும். அப்ப வெளிநாட்டாக்களை அடிச்சுத் துரத்துவினம். அந்த நேரத்திலை நீ பாஸ்போட்டைக் காட்டி, 'நான் ஜேர்மன்காரி' எண்டு சொன்னாப்போலை விட்டூடுவாங்களே...." என்று கேட்டுவிட்டு மேனகாவை ஊடறுத்துப் பார்த்தாள் சங்கவி.

 

''அப்பிடியெல்லாம் இஞ்சை நடக்குமோ..." என்று திகைப்புடன் கேட்டாள் மேனகா.

 

''ஏன் நடக்காது.... நாங்கள் இந்த நாட்டுக்கு என்னெண்டு வந்தனாங்கள்...."

 

மேனகா சிந்திக்க ஆரம்பித்தாள்!!

 

''இன்னொரு விசயம் மேனகா..."

 

'என்ன...' என்பதுபோலப் பார்த்தாள்.

 

''பாஸ்போட்டைப் பொறுத்தவரையிலை நீ ஜேர்மன்காரி.... பாஷையைப் பேசுறதிலையும் நீ ஜேர்மன்காரியாய் இருக்கலாம்... ஆனா உன்ரை உடம்பு காட்டுற நிறம்.... இது ஆரிலை இருந்து வந்த நிறம்... இதை எப்பிடி ஜேர்மன்காரற்ரை நிறத்துக்கு மாத்துறது....?!"

 

சாதாரணமாகக் கேட்டாள் சங்கவி.

 

அசாதாரணமாகத் தென்பட்டது மேனகாவுக்கு.

 

அவர்கள் பழகப்பழக பலது பக்கமாக வந்து மேனகாவின் மனதைக் குடைந்தெடுத்தது.

 

அந்தக் குடைதல் ஆற்றாமையாக எழுந்து, இயலாமையாக மாறி, பெற்றோர் முன்னாலே குமுறலாக வெடித்துச் சிதறி வார்த்தைகளாகக் கொட்டியது.

 

''நான் தமிழ் படிக்கப் போறன்...."

 

சித்திரவேல் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவரது மனைவி சியாமளாவுந்தான்....!

 

'என்ன நடந்தது இவளுக்கு?!'

 

'எந்தப் பக்கத்தைத் திருப்பிப் பார்க்கக் கூடாதென்று நினைத்தோமோ, அதைத்தான் புரட்டிப் பார்ப்பேன் என்று அடம்பிடிக்கிற அளவுக்கு அறிவு எங்கிருந்து வந்து இவளுக்குள் புகுந்தது?!'

 

எரிச்சல் கிளர்ந்தெழுந்தது.

 

''என்னடி சொல்லுறாய்...?"

 

சிடுசிடுத்தாள் சியாமளா.

 

''ஆர் உப்பிடிக் கேக்கச் சொல்லிக் குடுத்தது... உனக்கென்ன விசர்கிசர் பிடிச்சுப்போட்டுதே.... தமிழ் படிச்சு இந்த நாட்டிலை என்ன செய்யப்போறாய்.... வேணுமெண்டால் மேடையிலை 'மைக்'குக்கு முன்னாலை நிண்டு பேசலாம்... அதுக்கும் போற வாற செலவு தருவாங்களோ தெரியாது... நீ சொல்லுற படிப்பு ஒண்டுக்கும் உதவாது..." என்று ஏளனமாகக் கூறினார் சித்திரவேல்.

 

''உங்களுக்குத் தெரிஞ்சது உவளவுதான்... நான் தமிழாள் எண்டு சொல்லுறதுக்கு தமிழ் படிக்கிறது முக்கியம்..."

 

''வாய் காட்டாதை... உன்னை ஆர் தமிழாளெண்டு சொல்லச் சொன்னது.... ஜேர்மன்காரி எண்டு சொல்லு..."

 

'"பேந்தேன் வாய் காட்டாதை எண்டு சொல்லுறியள்... ஜேர்மன் பிள்ளையள் தாய் தேப்பனைப் பேர் சொல்லியும் கூப்பிடுவினம்..." என்று பொங்கிக் கக்கினாள் மேனகா.

 

''ஓ... உனக்குக் கனக்கத் தெரியுதாக்கும்.... ஆர் உதெல்லாம் சொல்லித் தந்தது... இது நீயாய்த் தமிழ் படிக்கவெண்டு கேக்கேலை.... ஆரோ சொல்லித் தந்திருக்கினம்.... ஆரெண்டு சொல்லு...." என்று கேள்விக் கணைகளால் அவளை அவர்கள் இருவரும் மாறிமாறித் துளைத்தெடுத்தபோது, 'சங்கவியின் சகவாசம்' அங்கே தோற்றமாகியது.

 

''நினைச்சனான்... இவள் இப்பிடிக் கதைக்க வெளிக்கிடேக்கையே நினைச்சனான்.... ஆரோ எங்கடையள்தான் சும்மா கிடக்க முடியாமைக் குழப்பிவிட்டிருக்குதுகள் எண்டு அப்பவே நினைச்சனான்...." என்று பொரிந்து தள்ளினார் சித்திரவேல்.

 

''ஊரிலை வேலிப் பொட்டுக்கை தலையை வைச்சிருந்த புத்தி... இஞ்சை வந்த பேந்தும் மற்றவேன்ரேக்கை தலையோட்டச் சொல்லுது... எங்கடையள் எங்கை போனாலும் திருந்தாதுகள்.... மேனகா... உனக்கெத்தனை தரம் படிச்சுப் படிச்சுச் சொன்னனான்.... எங்கடையாக்களோடை சேராதை எண்டு...." எனப் பற்களை நெரும்பிச் சொற்களால் குதறினாள் சியாமளா.

 

அங்கே மேனகாவின் கோரிக்கை எடுபடவில்லை.

 

அதன் பின்பு அவளும் அதைப்பற்றி அக்கறைப்படவில்லை.

 

ஆனால் சகவாசம் தொடர்ந்தது.

 

அவள் பெருமூச்சுடன் தொடர்ந்தாள்.

 

''ஒருநாள் என்ரை அண்ணன் கோபி தன்ரை சிநேகிதியைக் கூட்டிக்கொண்டு வீட்டுக்கு வந்தான். அவளின்ரை பேர் சில்வியா.... அடிக்கடி அவனோடை வாறவள்தான். அவனோடை தொழிற்சாலை ஒன்றிலை வேலை செய்யுறவள்... அவையின்ரை வருகையும் செய்கையளும் வித்தியாசமாயிருந்தது. ஒருத்தற்ரை கையை மற்றவர் இறுக்கிப் பிடிச்சிருந்திச்சினம்... ஒருநாளுமில்லாத புதினம்...! அம்மாகூடக் கொஞ்சநேரம் ஆச்சரியமாய் அவையைப் பாத்துப்போட்டு, பாத்தும் பாக்காததுமாதிரி 'ரீவி'யைப் பாத்துக்கொண்டிருந்தாள்.... வழமையாய் அவளோ இல்லாட்டி வேறை ஆராலும் சிநேகிதப் பெட்டையளோ பொடியளோ வந்தால், தன்ரை அறையுக்கை கூட்டிக்கொண்டு போறவன், அண்டைக்கு சில்வியாவோடை வரவேற்பறையிலேயே நிண்டுகொண்டிருந்தான்... எனக்கு ஏதோ கொஞ்சம் விளங்கியது. என்னவோ முக்கிய அலுவலை அப்பா அம்மாட்டைச் சொல்லத்தான் அங்கை நிக்கிறான்... அப்பாவைக் கூப்பிட்டான். தானும் சில்வியாவும் திருமணம் செய்யப்போறதாய்ச் சொன்னான். பெரிய பிரளயமொண்டு நடக்கப் போகுதெண்ட பயத்தோடை அப்பாவைப் பாத்தன்... இதை முந்தியே எதிர்பார்த்தமாதிரி அவற்ரை முகத்திலை திடீரெண்டு பரவசம் தோன்றியது... மகிழ்ச்சியோடை அம்மாவைப் பார்த்தார்... சந்தோசமாய் அவையளை வாழ்த்தினார்... அம்மாவும் அப்பாவோடை சேர்ந்து வாயெல்லாம் முப்பத்திரண்டு பல்லுந் தெரிய வாழ்த்தினாள்... சில்வியாகூட இதை எதிர்பார்க்கேலைப்போலை.... 'தமிழ் தாய் தகப்பன்மார் தங்களுடைய பிள்ளைகளுடைய காதலுக்கு சுலபமாகச் சம்மதிக்கார்கள் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அதுவும் நான் வேறு இனத்தைச் சேர்ந்தவள்... இவ்வளவு விரைவில் நீங்கள் எங்களுடைய திருமணத்துக்குச் சம்மதிப்பீங்கள் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை' என்று சொன்னாள் சில்வியா. 'ஓம் சில்வியா... நீர் சொல்லுறது அவளவும் நிசம்... எங்கடையாக்கள் உப்பிடித்தான்... பத்தாம்பசலியள்... நல்லது கெட்டது தெரியாமை தாங்கள் பிடிச்ச முயலுக்கு மூண்டு காலெண்டு நிப்பினம்... இதாலைதான் நான் தமிழாக்களோடை அவளவு பழகுறேலை... ஒரு ஆணும் பெண்ணும் தங்களுக்கேற்ற வாழ்க்கையை தெரிவு செய்யுறதை ஆராலை தடுக்கேலும்...? இவையே வாழப்போகினம்... அவைதானே வாழப்போகினம்?! உலகத்திலை எல்லா மனுசரும் சதையாலையும் இரத்தத்தாலையும் ஆனவைதான்... எல்லாருக்கும் ஒரே சிவப்புநிற ரத்தம்தான்... அதைப்போலை உணர்ச்சியளும் ஒண்டுதான்... இதுக்குள்ளை இனம் மதம் மொழியெண்டு மனுசர் தங்களை ஏன் கூட்டங்கூட்டமாய் பிரிச்சுக் கொள்ளவேணும்?! என்னைப் பொறுத்தவரையிலை காதல் எண்ட உணர்ச்சி எல்லாருக்கும் பொதுவானது... அதுக்குள்ளை நாங்கள் ஏன் இனம் மொழி நிறம் எண்டு பாகுபாடு காட்டவேணும்?!" எண்டு வாயிலை வந்ததையெல்லாம் அரைகுறை 'டொச்'சில் அள்ளிவிட்டார் அப்பா... 

 

இனம் மொழி நிறம் ஒண்டும் பாக்கக்கூடாதாம்... ஆனால் தன்ரை இனமான தமிழரைப் பாத்தால் விலகிக்கொள்ள வேணுமாம்... நல்லவேடிக்கை... இந்த அப்பாவைப்போலை எத்தனையோ அப்பாக்கள் இருக்கினம்... 

 

கோபி சில்வியாவைக் கூட்டிக்கொண்டு போனபேந்து, 'சியா.... டொச்சுக்காரிக்கு மாமியாகப் போறாய்...' எண்டு அம்மாவைப் பாத்துக் கண்களைச் சிமிட்டி அப்பா சிரிக்க, அம்மாவுக்குப் பெருமை தாளவில்லை.

 

தமிழாக்களிலை எண்டால் மருமேள்மார் மாமா மாமியைக் கவனிப்பினம்... வீட்டு வேலையள் எல்லாத்தையும் தங்கடை தலையிலை போட்டுக்கொண்டு செய்வினம்... புருசன்மாற்ரை குடும்பத்துக்காக மாடுமாதிரி உழைப்பினம்.... புருசன்மாற்ரை சின்னச்சின்னத் தேவையளைக்கூட தங்கடை தேவையள்போலை நினைச்சு அக்கறையோடை நிறைவேற்றுவினம்... எண்டெல்லாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறன். ஆனா சில்வியாட்டை இதைகளையெல்லாம் எதிபார்க்கேலாது... அவரவர் தங்கடை அலுவலைப் பாக்கவேணும் எண்ட போக்குடையவள்... ஒருத்தர் மற்றவற்ரை அலுவல்களிலை தலையிடக் கூடாதெண்ட மனப்பான்மை உடையவள்... நெருங்கின உறவினர் எண்டால்கூட நேரம் குறிச்சு, நேரம் தப்பாமைச் சந்திக்க வேண்டும் எண்ட ஒழுங்குமுறையிலை வளர்ந்தவள்.... ஆனா இதுகளை எல்லாம் யோசிச்சுப் பாக்கிற நிலையிலை அப்பா அம்மா இல்லை... கோபி திருமணத்துக்குப் பிறகு அப்பா அம்மாவைவிட்டு விலகிப் போகக்கூடிய வாய்ப்பே நிறைய உள்ளது... ஆனா அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் கோபி ஜேர்மன்காரியைக் கலியாணம்கட்டுறது பெரிய சந்தோசமான விசயமாக இருந்தது.

 

ஜேர்மன்காரி தங்கடை மருமேள்... கோபி தமிழாக்களுக்கைபோய் விழேலை எண்டதிலை அவையளுக்குப் பெரிய திருப்தி... 

 

'எங்கடை ஆக்களோ.... சீதனம் குடுத்துக் கலியாணம் கட்டுவினம்... பேந்து தாய்தேப்பனுக்குக் காசனுப்பு... சகோதரங்களுக்குக் காசனுப்பு... அவையைக் கூப்பிடு... இவையைக் கூப்பிடெண்டு புருசன்காரனோடை காசு காசெண்டு கூப்பாடு போடுறதே தமிழ்ப் பொம்பிளையளின்ரை வாழ்க்கையாயிருக்கும்... அதுக்கும் பாக்க ஜேர்மன்காரியள் எவளவோ மேல்...' எண்டு ஆராலும் வலியவந்து வியளம் கேக்கிற தமிழாக்களிட்டை அப்பா சொல்லுறதைக் கேட்டிருக்கிறன்..."

 

ஏதோ பிரச்சினை எண்டவள் இதுகளை எல்லாம் ஏன் என்னட்டைச் சொல்லவேணும்? இதுக்கும் பிரச்சினைக்கும் என்ன சம்பந்தம்? 

 

குழப்பத்துடன் கேட்டேன்.

 

''இதுகளை எல்லாம் சொன்னால்தான் என்ரை பிரச்சினையை உங்களாலை சுலபமாய் விளங்கிக் கொள்ளேலும். நான் ஒருத்தனை விரும்புறன். அவனைத்தான் கலியாணம் கட்டப்போறன். அண்ணனைப்போலை நானும் அவனைக் கூட்டிக்கொண்டு அப்பா அம்மாவுக்கு முன்னாலை போய் நிண்டன். 'காதல் எண்ட உணர்ச்சி எல்லா மனுச சாதிகளுக்கும் பொதுவானது... அதுக்குள்ளை ஏன் இனம் மொழி நிறம் எண்டு பாகுபாடு காட்டவேணும்?' எண்டு சில்வியாவுக்கு முன்னாலை தத்துவம் பேசின என்ரை அப்பா கோபத்தாலை முகமெல்லாம் சிவக்க... உடம்பெல்லாம் நடுங்க கத்தினார்... கெட்ட கெட்ட வார்த்தையளாலை திட்டினார்... அம்மாவும் அப்பாவுக்கு மேலாலை பச்சை பச்சையாய் அசிங்க அசிங்கமாய் ஏசினாள்... அவனுக்கு முன்னாலை அவையள் தங்கடை உண்மையான அலங்கோலங்களைக் கந்தல்கந்தலாய் வெளியாலை எடுத்துக் கொட்டிச்சினம்... நான் காதலிக்கிறது ஏதோ செய்யக்கூடாத குற்றமாம்... தமிழ்ப் பொம்பிளையளைப்போலை அடக்க ஒடுக்கமாக இருக்கவேணுமாம்... நான் நினைச்சபடி என்ரை வாழ்க்கையைத் தீர்மானிக்கக் கூடாதாம்... என்ரை வாழ்க்கைக்கு எது எப்பிடி நடக்க வேணுமெண்டது தங்களுக்குத் தெரியுமாம்... அதுதானாம் தமிழாக்களின்ரை கலாச்சாரமாம்... பண்பாடாம்... வழக்கமாம்..." என்று உணர்ச்சியுடன் ஆவேசமாகக் கூறினாள் மேனகா.

 

''கோபியின்ரை விருப்பத்தாலை பெருமைப்பட்டவை... உன்ரை விருப்பத்தாலை ஏன் ஆத்திரப்பட வேணும்..." எனப் புரியாமல் கேட்டேன்.

 

''கோபி காதலிச்சது ஜேர்மன்காரி... நான் விரும்பினது ஒரு ஆபிரிக்காக்காரனை.... கறுப்பனாம்... கெட்டவனாம்... அதாலை நான் தமிழ்ப் பெண்ணாய் திடீரெண்டு மாறி அவேன்ரை போக்குக்குப் போகவேணுமாம்... இது என்ன ஞாயம்... ஜேர்மன்காரனுக்கு முன்னாலை நாங்கள் கறுப்பர்... எங்களுக்கு ஆபிரிக்காக்காரன் கறுப்பு... நல்ல வேடிக்கை... ஆபிரிக்காக்காரன் எண்டால் கெட்டவனாம்... ஆனால் எங்களிலை.... வீடு பூந்து கொள்ளையடிக்கிறவை... கொலை செய்யிறவை... 'ஏஜென்ஸி' எண்டு சொல்லி பொம்புளையளைக் கற்பழிக்கிறவை... கூட இருந்து குழிபறிக்கிறவை... இவையளெல்லாம் எங்கடை இனத்திலை இல்லையா... இல்லாட்டி மற்ற இனங்களிலைதான் இல்லையா..?!''

 

அவள் என்னைக் கேட்டாள். நியாயமானவைதான். மறுக்க முடியாதவை... எனினும் ஏதோ ஒன்று நெருடியது... என்னவோ பறிபோய்க்கொண்டிருக்கிற உணர்வு என்னைத் தாக்கியது.

 

இப்போது நன்றாகப் புரிந்தது. இவள் என்னிடம் கேட்கப்போகிற பிரச்சினைக்கான தீர்வு என்ன என்று நன்றாகப் புரிந்தது... தன் காதலுக்கான அங்கீகாரத்தை ஒரு தமிழனிடம் இருந்து எதிர்பார்த்து வந்திருக்கிறாள்... அந்தத் தமிழன் நான் என்றாகி, நான் தர்மசங்கடத்துக்குள்ளாகப் போகிறேன்.

 

நான் காதலுக்கு எதிரியில்லை... மனங்களில் ஊறி வியாபகமாகும் உண்மையான நல்ல உணர்வுகளுக்கு என்றுமே நான் எதிர்ப்பாளனாக முன்வர விரும்பியதில்லை.

 

ஆனால்....?!

 

இந்தக் காதல் கொண்டு வரப்போவது மேனகாவைப் பொறுத்தவரையில் நல்ல விளைவாக இருக்கலாம்... கோபியின் திருமணமும் அவர்களைப் பொறுத்தவரையில் சந்தோசமான சமாச்சாரமாக இருக்கலாம். ஆனால் என்னைப் பொறுத்தவரையில் இவைகள் எனது இனத்தின் தனித் தன்மைகளைக் காயப்படுத்தும் குண்டூசிகள்... தழிழன் என்ற இனத்தைச் சீரழிக்க எழுகின்ற, எழப் போகின்ற நிகழ்வுகளுக்குப் பலம் சேர்க்கும் விசவித்துகள்...

 

இன்றைய நிலையில் தமிழரெல்லாம் தமிழனாக வாழவேண்டிய கட்டாயத்தில் வாழ்ந்து, தனக்கென உலகில் ஒரு சுதந்திர மண்ணுக்காகக் கந்தகப் புகையுடன் போராட்டத்துக்குள் தங்களை நுழைக்கும்போது... இப்படியான நிகழ்வுகளை எவ்வாறு என்னால் வரவேற்று அங்கீகரிக்க முடியும்?! 

 

முடியாது...!

 

சீனி இனிப்புத்தான்... அதுக்காக பசி தீர்க்கச் சீனியைச் சாப்பிட முடியுமா?

 

கறிக்கு உப்பு அவசியம்தான்... அதுக்காக உப்பே கறியாகிவிட முடியுமா?

 

முடியாது...!!

 

மேனகா என்னிடம் தன் பிரச்சினைக்குத் தீர்வுகேட்கப் போகிறாள். மறுப்புச் சொல்லி அவளுடைய மனதைப் புண்படுத்தாமல் அவளிடம் இருந்து நான் தப்பித்துக் கொள்ளவேண்டும்.

 

காதலித்தவளிடம் அவனை மற என்று எப்படிக் கூறமுடியும்? காதலிக்க ஆரம்பிக்காதவர்களிடம் வேண்டுமானால் காதலிக்கும்போது எமது இனத்தைக் கருத்தில் கொள்ளுங்கள் என்றாவது அறிவுரை கூறலாம்...

 

அதனால்தான்....

 

அவளிடம் இருந்து அப்பால் ஓட முயன்றேன்... என்னால் முடியவில்லை.... ஏதோ ஒன்று என்னை அசையவிடாமல் அமுக்கி வைத்திருந்தது...

 

அவளிடமிருந்து நான் விடுபட்டாக வேண்டும்...!

 

''ஆராலும் வந்து என்னைக் காப்பாத்துங்கள்... என்னைக் காப்பாத்துங்கள்.... காப்பாத்துங்கள்...!"

 

கத்த ஆரம்பித்தேன்.

 

அடிக்காத குறையாக உலுக்கி எழுப்பினாள் எனது மனைவி.

 

''என்னப்பா... கனவு கினவு கண்டனீங்களே....?"

 

அட.... கனவு...

 

'எண்டாலும் அந்த மேனகா.... அந்தச் சித்திரவேல் குடும்பம்.... எல்லாமே கனவா...?!'

 

கண்டதை என் மனைவியிடம் கூறினேன்.

 

''ஆராலும் தமிழ் பெட்டை பொடியளை வஸ்ஸிலை காரிலை போகேக்கை பாக்கவேண்டியது... பேந்து படுக்கையிலை இருந்து கனவுகண்டு கத்தி, என்ரை நித்திரையையும் குழப்புறது... இதுவே உங்கடை வாடிக்கையாய்ப்போச்சு..."

 

கனவுதான்... ஆனால் நனவுலகில் இப்படி எல்லாம் நடக்காமலா இருக்கிறது...?! 

 

அவளிடமே கேட்டேன்... மேனகாவின் பிரச்சினைக்கு ஒரு முடிவு... ஒரு அபிப்பிராயம்...

 

''இண்டைக்கு தங்கடை உரிமைக்காகப் போராடுற இனமாகத் தமிழ் இனம் இருக்கெண்ட ரீதியிலை சொல்லுறன்... தமிழினத்தை அழிக்க முற்படுற எதுவும் அந்த இனத்துக்குச் செய்யுற துரோகத்தனம்தான்... அது இனக்கலப்பாய் இருந்தாலென்ன.... மதக் கலப்பாய் இருந்தாலென்ன.... மொழிக் கலப்பாய் இருந்தாலென்ன... எல்லாம் தமிழினத்தை அழிக்கக்கூடிய விசவித்துகள்தான்...."

 

அவள் உறுதியாகக் கூறினாள்.

 

(பிரசுரம்: கலையோசை ஆடி 1999)

மிக முக்கியமானதொரு பிரச்சினையை விவாதிக்கும் கதை ( பிரசுரம்: கலையோசை ஆடி 1999 ).

14 வருஷம் கழித்து.... இப்பொழுதும் இதே விவாதத்தினை வேறோர் சூழ்நிலையிலும் பார்க்க வேண்டி இருக்கின்றது.

ஆனாலும் இப்பொழுது... மிக உறுதியாகக் கூறலாம்.....

 

 

''இண்டைக்கு தங்கடை உரிமைக்காகப் போராடுற இனமாகத் தமிழ் இனம் இருக்கெண்ட ரீதியிலை சொல்லுறன்... தமிழினத்தை அழிக்க முற்படுற எதுவும் அந்த இனத்துக்குச் செய்யுற துரோகத்தனம்தான்... அது இனக்கலப்பாய் இருந்தாலென்ன.... மதக் கலப்பாய் இருந்தாலென்ன.... மொழிக் கலப்பாய் இருந்தாலென்ன... எல்லாம் தமிழினத்தை அழிக்கக்கூடிய விசவித்துகள்தான்...."

 

 

.

இங்கு நான் இன்னொரு விடயத்தினை பகிர்ந்துகொள்ளலாம் என நினைக்கின்றேன்.

 

சென்ற வருடம்  ஓய்வுபெற்ற அவுஸ்ரேலிய கடற்படைவீரர் ஒருவருடன் பழகும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. விரிவுரை ஒன்றுக்காக வந்திருந்தார்! அவருக்கு 62 வயதாகிறது.

அவர் அடிப்படையில் யூத இனத்தைச் சேர்ந்தவர்! அவரது பூட்டன் பிரித்தானியாவில் ஒரு குதிரைக் கள்ளனாம். அதனால் அவரை அவுஸ்ரெலியாவுக்கு நாடு கடத்தியதாம் பிரித்தானியா. அப்படி வழிவந்துதான்... தான் இன்று அவுஸ்ரேலியனாக இருப்பதாகக் கூறியிருந்தார்.

 

அப்பொழுது அமெரிக்கா மற்றும் இஸ்ரேல் மீது தாக்குதல் நடத்துவோம் என ஈரானும் ஈரான் மீது தாக்குதல் நடத்துவோம் என அமெரிக்கா மற்றும்ம் இஸ்ரேலும் மாறி மாறிச் சொல்லிக்கொண்டிருந்த நேரம். அதைப்பற்றிய பேச்சு வந்தபோழுது.... அவரிடமிருந்து நான் எதிர்பார்க்காத ஒன்றை அவர் சொன்னார்.

 

இஸ்ரேல் மீது ஈரான் தாக்குதல் நடத்துமாக இருந்தால்... தான் மீண்டும் கடற்படைக்கு திரும்பி இஸ்ரேலுக்காக போராடவேண்டியிருக்கும் என உணர்ச்சிபொங்க அவர் சொன்னதிலிருந்து அவரது யூத இனத்தின் மேல் அவர் வைத்திருந்த பற்று முழுதாக வெளிப்பட்டது.

 

அவரது  பூட்டன் காலத்தில் எல்லாம் பிரித்தானியாவில் இருந்த பரம்பரை.... இவர் அவுஸ்ரேலியாவில் பிறந்து வளர்ந்தவர். ஆனால் தன் யூத இனத்துக்கு ஒரு ஆபத்து என்றதும் அவரது இரத்தம் கொதிக்கிறது.

 

யூத இனத்தவர்களின் ஒற்றுமை பற்றி படித்திருக்கின்றேன்... கேள்விப்பட்டிருக்கின்றேன். ஆனால் அன்றுதான் நேரில் பார்த்தேன்.

அவரது அந்த இனவுணர்வு என்னிடம் பலகேள்விகளைக் கேட்டு நின்றன!!!

 

எம் இனத்தில் இல்லாது நாங்கள் தேடும் ஒன்று அவர்களிடம் தாராளமாக இருக்கிறது...........!!!

எங்களிடம் அந்த உணர்வு எப்பொழுது வருகின்றதோ.... அப்பொழுதுதான் தமிழினத்தின் விடுதலையும் சாத்தியப்படும்!!!

பல விடயங்களை அவரது வாயிலிருந்துவந்த ஒரு வசனம் எனக்கு விளக்கி நின்றது. புரிந்துகொண்டேன்!!!

இது கனவல்ல. நடைமுறையில் நாம் காண்பவை.

 

படைப்புக்குப் பாராட்டுகள் சோழியன்.

 

கதையென்பதைவிட இதுவே சிலதமிழரது வாய்ப்பாடாக இருக்கிறது. எனது அயலிலும் ஒருவர். அவர் வேலையிடத்தில்கூட தமிழரோடு கதைக்கமாட்டார். தமிழில். யேர்மன்காரரரோடு வளிந்துகொண்டு நிற்பார்.பிள்ளைகளோடு யேர்மனில்தான் உரையாடுவார்.

இது ஒரு தாள்வுச்சிக்கலால் வந்த விளைவாக இருக்குமோ என்றும் ஆராயக் குமுகாய ஆர்வலர்கள் முன்வரவேண்டும்.

தமிழரின் குமுகாய வட்டத்துள் நாமறியமலே பல விசவித்துகள் முளைவிட்டு வருகிறது. எப்படிச் சிங்களம் கலப்பினமாக மாற்றி தமிழினத்தை இலங்கைத் தீவிலே இல்லாமல் செய்ய முயல்கிறதோ அதற்கொப்பானதே இது போன்ற காதல்களும்.பெற்றோரின் தொலைநோக்கற்பார்வை எமது இனப்பரம்பல் சுட்டியை தேய்வுநிலைக்கிட்டுச் செல்கின்றது என்பதை உணரவைக்க வேண்டிய நிலையில் உள்ளமை வேதனைக்குரியதே.

நல்ல ஒரு லாவகமான எழுத்து நடை உங்களுக்குக் கைவந்துள்ளது, சோழியன்!

 

முன்பு உங்கள் கதைகளை வாசிக்கும் சந்தர்ப்பம் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை!

 

தமிழனைத் தாழ்த்துவது என்பது, ஒரு நிறுவனப்படுத்தப்பட்ட முறையில், காலம் காலமாகப் பலரால் முன்னெடுக்கப்பட்டுள்ளது!

 

கேரளாவில் பாண்டி என்றும், சிங்களத்தில் 'பற தெமிழ' என்றும் தாய்லாந்தில்,பர்மாவில், மலேசியாவில் எல்லாம் பல புரியாத வார்த்தைகள் மூலமும் அவமானப்படுத்தப் படுகிறான்! தமிழை, 'நீச பாசா'என அழைத்த ஆரியர்கள், வேறு எந்த மொழியையோ, அல்லது இனத்தையோ இந்த அளவுக்குத் தாழ்த்தியதை நான் கண்டதில்லை! முஸ்லிம் கூடத் தான் ஒரு தமிழ்பேசும் ;முஸ்லிம்; என்று கூற விரும்பவதில்லை!

 

ஏனெனில், எங்கள் அடிமனதில் எமது இனத்தைப்பற்றி, அல்லது எமது மொழியைப்பற்றிய தாழ்வு மனப்பான்மை [அழ தடவைகள் மீண்டும், மீண்டும் விதைக்கப்பட்டு விட்டது! சித்திரவேலரும்  சியாமளாவும் இந்த மனப்பான்மையின் அறுவடைகளே!

 

நகர்ந்து செல்லும் கால நதியின் திசையை  நீங்களோ அல்லது நானோ, தனிமனிதர்களாக நின்று, மாற்றுவதுவது மிகவும் கடினமானது! ஆனாலும், முயற்சிப்போம்!

 

இதனால் தான் சுப்பிரமணிய பாரதியாரும், மெல்லத் தமிழ் இனிச்சாகும் என்று பாடிவைத்தாரோ என எண்ணத் தோன்றுகின்றது!

 

கதைக்கு நன்றிகள், சோழியன்!

நாடு இல்லாத இனத்திற்கு தன்னை ஒரு அடிமையாகவே எண்ணிக்கொள்ளத் தோன்றும் என நினைக்கிறேன். கவிதை சொன்ன அனுபவத்திலும் அது நிறைந்துள்ளது.

இஸ்ரேல் சுதந்திரம் அடைவதற்கு முன்னர் யூதர்களின் மனம்கூட அடிமைப்பட்ட மன இயல்புதான்.. பணம் உழைப்பது மட்டுமே குறி.

நாசிக்களின் யூத அழிப்பு அவர்கள் தங்களைப்பற்றி மீளாய்வு செய்ய உதவியது. அதன்பின் அவர்கள் தம் வரலாற்றை மறக்கத் தயாராக இல்லை.

தமிழினத்திற்கும் இன அழிவுகள் தரப்பட்டன. ஆனால் அவற்றை ஒரு தனிமனிதனின் தவறாகச் சித்தரித்து அடுத்த அடிமைக் கட்டத்திற்குள் கொண்டுசெல்ல ஒரு பெருமுயற்சி நடந்துகொண்டுள்ளது.

இங்கு நான் இன்னொரு விடயத்தினை பகிர்ந்துகொள்ளலாம் என நினைக்கின்றேன்.

 

சென்ற வருடம்  ஓய்வுபெற்ற அவுஸ்ரேலிய கடற்படைவீரர் ஒருவருடன் பழகும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. விரிவுரை ஒன்றுக்காக வந்திருந்தார்! அவருக்கு 62 வயதாகிறது.

அவர் அடிப்படையில் யூத இனத்தைச் சேர்ந்தவர்! அவரது பூட்டன் பிரித்தானியாவில் ஒரு குதிரைக் கள்ளனாம். அதனால் அவரை அவுஸ்ரெலியாவுக்கு நாடு கடத்தியதாம் பிரித்தானியா. அப்படி வழிவந்துதான்... தான் இன்று அவுஸ்ரேலியனாக இருப்பதாகக் கூறியிருந்தார்.

 

அப்பொழுது அமெரிக்கா மற்றும் இஸ்ரேல் மீது தாக்குதல் நடத்துவோம் என ஈரானும் ஈரான் மீது தாக்குதல் நடத்துவோம் என அமெரிக்கா மற்றும்ம் இஸ்ரேலும் மாறி மாறிச் சொல்லிக்கொண்டிருந்த நேரம். அதைப்பற்றிய பேச்சு வந்தபோழுது.... அவரிடமிருந்து நான் எதிர்பார்க்காத ஒன்றை அவர் சொன்னார்.

 

இஸ்ரேல் மீது ஈரான் தாக்குதல் நடத்துமாக இருந்தால்... தான் மீண்டும் கடற்படைக்கு திரும்பி இஸ்ரேலுக்காக போராடவேண்டியிருக்கும் என உணர்ச்சிபொங்க அவர் சொன்னதிலிருந்து அவரது யூத இனத்தின் மேல் அவர் வைத்திருந்த பற்று முழுதாக வெளிப்பட்டது.

 

அவரது  பூட்டன் காலத்தில் எல்லாம் பிரித்தானியாவில் இருந்த பரம்பரை.... இவர் அவுஸ்ரேலியாவில் பிறந்து வளர்ந்தவர். ஆனால் தன் யூத இனத்துக்கு ஒரு ஆபத்து என்றதும் அவரது இரத்தம் கொதிக்கிறது.

 

யூத இனத்தவர்களின் ஒற்றுமை பற்றி படித்திருக்கின்றேன்... கேள்விப்பட்டிருக்கின்றேன். ஆனால் அன்றுதான் நேரில் பார்த்தேன்.

அவரது அந்த இனவுணர்வு என்னிடம் பலகேள்விகளைக் கேட்டு நின்றன!!!

 

எம் இனத்தில் இல்லாது நாங்கள் தேடும் ஒன்று அவர்களிடம் தாராளமாக இருக்கிறது...........!!!

எங்களிடம் அந்த உணர்வு எப்பொழுது வருகின்றதோ.... அப்பொழுதுதான் தமிழினத்தின் விடுதலையும் சாத்தியப்படும்!!!

பல விடயங்களை அவரது வாயிலிருந்துவந்த ஒரு வசனம் எனக்கு விளக்கி நின்றது. புரிந்துகொண்டேன்!!!

 

எமக்கென்றொரு அரசு இல்லாத்தால், நாம் எமது எண்ணப்படி இன்னொரு இனம் சார்ந்து செயற்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம். 

இது கனவல்ல. நடைமுறையில் நாம் காண்பவை.

 

படைப்புக்குப் பாராட்டுகள் சோழியன்.

 

கதையென்பதைவிட இதுவே சிலதமிழரது வாய்ப்பாடாக இருக்கிறது. எனது அயலிலும் ஒருவர். அவர் வேலையிடத்தில்கூட தமிழரோடு கதைக்கமாட்டார். தமிழில். யேர்மன்காரரரோடு வளிந்துகொண்டு நிற்பார்.பிள்ளைகளோடு யேர்மனில்தான் உரையாடுவார்.

இது ஒரு தாள்வுச்சிக்கலால் வந்த விளைவாக இருக்குமோ என்றும் ஆராயக் குமுகாய ஆர்வலர்கள் முன்வரவேண்டும்.

தமிழரின் குமுகாய வட்டத்துள் நாமறியமலே பல விசவித்துகள் முளைவிட்டு வருகிறது. எப்படிச் சிங்களம் கலப்பினமாக மாற்றி தமிழினத்தை இலங்கைத் தீவிலே இல்லாமல் செய்ய முயல்கிறதோ அதற்கொப்பானதே இது போன்ற காதல்களும்.பெற்றோரின் தொலைநோக்கற்பார்வை எமது இனப்பரம்பல் சுட்டியை தேய்வுநிலைக்கிட்டுச் செல்கின்றது என்பதை உணரவைக்க வேண்டிய நிலையில் உள்ளமை வேதனைக்குரியதே.

 

தங்களுடைய கருத்துக்கு நன்றி. 

தமிழரை விலத்தும் தமிழர்கள் அதற்கான விலையை தமது வயோதிக கால தனிமையின்போதே அறிவார்கள் என நினைக்கிறேன்.

அருமையன கதை இணைப்புக்கு நன்றி அண்ணா நீங்கள் எழுதிய வேறு கதைகளையும் இங்கு கொண்டுவாருங்கள் ஆவலா உள்ளேன் வாசிக்க .

இந்த வெட்டி பந்தா எல்லாம் தமிழர் எங்களுடன் கூட பிறந்தது விடுங்கோ அப்படி அடிச்சாலும் உறைக்காது

நல்ல ஒரு லாவகமான எழுத்து நடை உங்களுக்குக் கைவந்துள்ளது, சோழியன்!

 

முன்பு உங்கள் கதைகளை வாசிக்கும் சந்தர்ப்பம் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை!

 

தமிழனைத் தாழ்த்துவது என்பது, ஒரு நிறுவனப்படுத்தப்பட்ட முறையில், காலம் காலமாகப் பலரால் முன்னெடுக்கப்பட்டுள்ளது!

 

கேரளாவில் பாண்டி என்றும், சிங்களத்தில் 'பற தெமிழ' என்றும் தாய்லாந்தில்,பர்மாவில், மலேசியாவில் எல்லாம் பல புரியாத வார்த்தைகள் மூலமும் அவமானப்படுத்தப் படுகிறான்! தமிழை, 'நீச பாசா'என அழைத்த ஆரியர்கள், வேறு எந்த மொழியையோ, அல்லது இனத்தையோ இந்த அளவுக்குத் தாழ்த்தியதை நான் கண்டதில்லை! முஸ்லிம் கூடத் தான் ஒரு தமிழ்பேசும் ;முஸ்லிம்; என்று கூற விரும்பவதில்லை!

 

ஏனெனில், எங்கள் அடிமனதில் எமது இனத்தைப்பற்றி, அல்லது எமது மொழியைப்பற்றிய தாழ்வு மனப்பான்மை [அழ தடவைகள் மீண்டும், மீண்டும் விதைக்கப்பட்டு விட்டது! சித்திரவேலரும்  சியாமளாவும் இந்த மனப்பான்மையின் அறுவடைகளே!

 

நகர்ந்து செல்லும் கால நதியின் திசையை  நீங்களோ அல்லது நானோ, தனிமனிதர்களாக நின்று, மாற்றுவதுவது மிகவும் கடினமானது! ஆனாலும், முயற்சிப்போம்!

 

இதனால் தான் சுப்பிரமணிய பாரதியாரும், மெல்லத் தமிழ் இனிச்சாகும் என்று பாடிவைத்தாரோ என எண்ணத் தோன்றுகின்றது!

 

கதைக்கு நன்றிகள், சோழியன்!

 

தங்களுடைய உற்சாகமூட்டலுக்கு நன்றி.

தமிழ் சாகும் என்பது பொய். அது அவ்வப்போது நலிவதுபோல் தோற்றினாலும் கணனி இணையம் என்று வளர்ந்துகொண்டேதான் இருக்கும். எனினும் தமிழுள் சீரான நடைமுறைகளும் வரையறைகளும் தோன்ற நாம் எம்மை ஆளும் நிலை வந்தால்தானே சாத்தியமாகும்?!

 

 

நாடு இல்லாத இனத்திற்கு தன்னை ஒரு அடிமையாகவே எண்ணிக்கொள்ளத் தோன்றும் என நினைக்கிறேன். கவிதை சொன்ன அனுபவத்திலும் அது நிறைந்துள்ளது.

 

எண்ணம் அல்ல. அதுதானே உண்மை_!

கதையின் ஆரம்பத்தில் கனவென்று விளங்கிவிட்டாலும் நகர்த்திச் சென்ற விதம் அருமை.

அருமையன கதை இணைப்புக்கு நன்றி அண்ணா நீங்கள் எழுதிய வேறு கதைகளையும் இங்கு கொண்டுவாருங்கள் ஆவலா உள்ளேன் வாசிக்க .

இந்த வெட்டி பந்தா எல்லாம் தமிழர் எங்களுடன் கூட பிறந்தது விடுங்கோ அப்படி அடிச்சாலும் உறைக்காது

 

நன்றி. எற்கெனவே பல கதைகளை யாழில் பதிந்துவிட்டேன். அவை முற்றத்தில் உள்ளன. 

 

உங்களுக்கான நேரத்தில் நான் எழுதிய வேறு சிறுகதைகள் சிலதை வாசிக்க விரும்பினால்… சில இணைப்புகள் கீழே!!!

 

சிறுகதைகள்.கோம்

 

தமிழமுதம்

 

யாழ் முற்றம்

கதையின் ஆரம்பத்தில் கனவென்று விளங்கிவிட்டாலும் நகர்த்திச் சென்ற விதம் அருமை.

 

மிகவும் நன்றி.