தடங்களில் இருந்து எழுகின்ற

கரியநாகம் பின்னந்தலையில்

சுருண்டு கொள்ள,

வெளியேறும் எலிகள்

தலையணை விளிம்புகளை முகரத்தொடங்குகின்றன...

 

எலிகளும் நாகங்களும் இல்லாத

நாளொன்றில்

நான் என்னவாக இருப்பேன்.

 

அத்துமீறி இந்த இரவுகளில்

உலவுகின்ற வண்ணத்துப்பூச்சியை

கொன்றொழிக்க வேண்டும்,

இல்லையேல்

நான் மலர்ந்துவிடவேண்டும்.

 

சாத்தியமில்லாத போதிலும்

உயரித்தென்னையின் பொந்தில்

இறுதியாக பார்த்த கிளி

அறையின் சட்டகத்தில் வந்துவிடுகிறது.

 

காலமுள்ளில் சிக்கிய

மீனின் கண்களில் இருந்த கடல்

வறண்டுபோக,

ஆதியில் பெயர்தெரியாத ஒருவனின்

வளர்ப்பு மிருகங்களின் எச்சங்கள் தோன்றத்தொடங்கின.

 

"ஆழிசூழ் உலகில்" இருந்து இறங்கிய

சூசையும் சுந்தரிரீச்சரும் வசந்தாவும்

கோத்தராப்பிள்ளையும்

ஊரில் யாராக இருக்ககூடும்....

 

பாரிஸின் நிலக்கீழ் தொடரூந்துகளில்

அவசரகதியில் முத்தமிட்டு பிரிந்துசெல்லும்

உதடுகளின் துடிப்பினால் தொடரூந்து அதிர்வதை,

ஆட்களற்ற இருக்கைகளில்

அந்த முத்தம் நிரம்பிவிடுவதை,

எப்படிதான் கடந்துபோவது...

 

உனக்கு என்னதான் பிரச்சனை...

என்று கேட்கிறாயா?

 

என்னைக் கடந்துபோகும்,

நாடிழந்த பலஸ்தீனனை

வீடிழந்த குர்திஷ்யனை

நாடு நகர் மொழி நாகரீகம்

அனைத்துமிழந்த ஆபிரிக்கனை கேள்.

 

நிராகரித்துவிடுவதெனில் 

எனக்கும் கவிதைக்கும் இடையில்

உனக்கு எதுவுமே இல்லை.

நல்ல கவிதைப் பதிவுக்கு நன்றி.

அன்புகள் சேயோன்.

அத்துமீறி இந்த இரவுகளில்

உலவுகின்ற வண்ணத்துப்பூச்சியை

கொன்றொழிக்க வேண்டும்,

இல்லையேல்

நான் மலர்ந்துவிடவேண்டும்.

 

 

மலர்ந்து விடு, கவிஞனே!

 

நீ சிந்தும் மகரந்தங்கள்...!

 

கூம்பிய முகங்களுடன்,

ஏக்கம் சுமந்து.....,

அஸ்தமிக்கும் சூரியனில்,

விழி குத்தி நிற்கும்,

மலர்களிடம் செல்லட்டும்!

 

 

வாழ்த்துக்கள் நெற்கொழுதான்!

 

 

 எல்லாக் கவிதைகளையும் விழுங்கி விடும் அவசர கதியில் நகரும்போது... உங்களது கவிதைகள் எனது தொண்டையில் சிக்கிக் கொள்கிறது ... என் செய்வேன் !!

Edited April 18, 201510 yr by ஆதித்ய இளம்பிறையன்

 எல்லாக் கவிதைகளையும் விழுங்கி விடும் அவசர கதியில் நகரும்போது... உங்களது கவிதைகள் எனது தொண்டையில் சிக்கிக் கொள்கிறது ... என் செய்வேன் !!

 

எனக்குந்தான் நானும் என் செய்வேன்?

மகரந்தங்கள் மலர்களிடம் செல்வதற்கு வண்ணத்துப்பூச்சிகள் தேவையல்லவா? எனக்கும்தான் ஏதோ தொண்டையில் சிக்கிஇருக்கிறது.

மலர்ந்து விடு, கவிஞனே!

 

நீ சிந்தும் மகரந்தங்கள்...!

 

கூம்பிய முகங்களுடன்,

ஏக்கம் சுமந்து.....,

அஸ்தமிக்கும் சூரியனில்,

விழி குத்தி நிற்கும்,

மலர்களிடம் செல்லட்டும்!

 

 

வாழ்த்துக்கள் நெற்கொழுதான்!

மிக்க அன்பு  புங்கை அண்ணை 

 எல்லாக் கவிதைகளையும் விழுங்கி விடும் அவசர கதியில் நகரும்போது... உங்களது கவிதைகள் எனது தொண்டையில் சிக்கிக் கொள்கிறது ... என் செய்வேன் !!

மிக்க அன்பு ஆதித்ய இளம்பிறையன், 

 

"உங்களது கவிதைகள்" ...... சட்டென்று எதோ உடைந்துவிடுகிறது. 

சிக்கல்களை உருவாக்கவில்லை தானே வந்துவிடுகிறது 

நானும் என்ன செய்வேன் அண்ணை 

எனக்குந்தான் நானும் என் செய்வேன்?

அக்கா 

மகரந்தங்கள் மலர்களிடம் செல்வதற்கு வண்ணத்துப்பூச்சிகள் தேவையல்லவா? எனக்கும்தான் ஏதோ தொண்டையில் சிக்கிஇருக்கிறது.

 

மகரந்தம் வலி(ழி)யும் தருகிறது

 

மிக்க அன்பு அக்கா 

இன்னும் ஏன் இப்படியான கவிதைகள் உங்களுக்கு வருகின்றன என்று என்ன யோசித்தும் விடை கிடக்கவே இல்லை