அகழ்வாராய்ச்சி முடிவுகளை இந்திய மத்திய அரசு மூடிமறைப்பு.

[தமிழீழன்]

 

உலகின் தொல் நாகரீகமே தமிழர்களுடையது அகழ்வாராய்ச்சி முடிவுகளை இந்திய மத்திய அரசு மூடிமறைப்பு.

தாமிரபரணி ஆற்றின் கரையில் ஆதிச்சநல்லூர் என்ற ஊர் உள்ளது. இது ஓர் இடுகாடு.
இறந்தவர்களைப் புதைத்த இடம். இதன் பரப்பளவு 114 ஏக்கர். இங்கு 4 அடிக்கு
ஒருவர் வீதம் தாழிகளில் இறந்தவர்களை வைத்துப் புதைத்துள்ளனர். தாழி என்றால்
பானை என்பது பொருள். இவ்வாறு புதைக்கப்பட்ட பானைகளை முதுமக்கள் தாழி
என்றும் ஈமத்தாழி என்றும் கூறுவர்.

தென்பாண்டி நாட்டில்
இத்தாழிகள் ஏராளம் உண்டு. ஆதிச்ச நல்லூரில் ஆயிரக்கணக்கான தாழிகள் வரிசை
வரிசையாகக் கிடைக்கின்றன. இதுதான் உலகிலேயே மிகப்பெரிய இடுகாடாகும். அது
மட்டுமல்ல பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இவர்கள் புதைக்கப்பட்டுள்ளனர்
என்பதும் இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்த ஆதிச்ச நல்லூர்… ஏறத்தாழ
பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக நமது மக்கள் நாகரீகத்தோடு வாழ்ந்த ஊர்.
ஆச்சரியமாக இருக்கிறதா?..ஆம் அதுதான் உண்மை. இந்த இடுகாடு[?]. கி.மு
பத்தாம் நூற்ராண்டுக்கும் முந்தையது. இன்றைய ஆய்வுகள் மேலும் ஒரு ஆயிரம்
வருடங்களை பின்னுக்குத் தள்ளலாம் என்று தெரிவிக்கின்றன. நாம் அறிந்த எந்த
இந்திய சரித்திர காலகட்டத்துக்கும் முந்தைய காலகட்ட மக்களின் இடுகாடு இது.


தமிழ்க்குடியின் தொன்மைக்கான முதற்பெரும் தொல்பொருட் சான்றும் இதுவே.
ஏறக்குறைய கிருஸ்து பிறப்பதற்கு எண்ணூறு வருடங்கள் முன்பே இங்கு நாகரீகம்
மிகுந்த மக்கள் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். இதனை முதன் முதலில் கண்டுபிடித்தவர்
ஜெர்மனி நாட்டைச் சேர்ந்த டாக்டர். ஜாகர் என்பவர்தான்.

1876 -ஆம்
ஆண்டு இந்த பகுதியில் ஆராய்ச்சிக்காக வந்த அவர் கண்டுபிடித்ததுதான் இந்தத்
தொல் தமிழர்களது நாகரீகம். அந்த ஜாகர் தான் கண்டுபிடித்தவற்றில் பலவற்றை
ஆதாரத்துக்காக ஜெர்மனுக்கே எடுத்துச் சென்றுவிட்டார். அப்பொருட்கள்
இன்னமும் ஜெர்மனியில் உள்ள பெர்லின் அருங்காட்சியகத்தில் இருக்கிறது.


பிரஞ்சு நாட்டைச் சார்ந்த லூயி வேப்பிக்கியூ என்ற அறிஞர் 1903 ஆம் ஆண்டு
ஆதிச்ச நல்லூர் வந்து சில தாழிகளைத் தோண்டி எடுத்தார். அப்போது மண்வெட்டி,
கொழு முதலியன கிடைத்தன. ஆதிச்ச நல்லூரில் அகழ்வாய்வில் கிடைத்த அந்தப்
பொருள்களை அவர் பாரிசுக்கு எடுத்துப்போய்விட்டார்.

இவ்வாறு ஆதிச்ச
நல்லூரில் கிடைத்த மிகத்தொன்மை வாய்ந்த பொருள்கள் மேல் நாட்டிற்கு
எடுத்துச் செல்லப்பட்டன. அந்த புதைபொருள் சின்னங்கள் கிடைத்தால்
ஆதிச்சநல்லூரின் தொன்மையான வரலாறு நமக்குத் மேலும் தெரியும்.

1905
ஆம் ஆண்டு சென்னை அருங்காட்சியக மதிப்புறு துணைக் கண்காணிப்பாளர்
அலெக்சாந்தர் ரீயா அவர்கள் ஆதிச்சநல்லூர் வந்து மிகவும் நுணுக்கமாக
அகழ்வாய்வு செய்து ஒரு பட்டியல் தயாரித்துக் கொடுத்ததோடு அகழ்ந்தெடுத்த
பொருள்கள் அனைத்தையும் சென்னை அருங்காட்சியகத்தில் இடம்பெறச் செய்தார்.


இவரும் இங்குள்ள மக்கள் பயன்படுத்திய முதுமக்கள் தாழி, ஆபரணங்கள்,
எழுத்துக்கள் போன்றவற்றை அகழ்வாராய்ச்சி மூலம் ஆராய்ந்து பார்த்து விட்டு
அதிர்ச்சியில் உறைந்து போனார்.

இதிலென்ன அதிர்ச்சி இருக்கிறது? என
நினைக்கிறீர்களா? அந்த அதிர்ச்சிக்கு காரணம் அந்த அகழ்வாராய்ச்சியில்
கண்டுபிடிக்கப்பட்ட அன்றைய மக்கள் பயன்படுத்திய இரும்பால் ஆன கருவிகள்தான்.
"மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இங்கு வாழ்ந்த தமிழர்கள் இரும்பைப்
பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள் என்றால், அதை உருக்குவதற்கான உலைகளை எங்கு
வைத்திருந்தார்கள், அதை செதுக்குவதற்கும் சீராக்குவதற்கும் எத்தகைய தொழில்
நுட்பங்களைக் கையாண்டார்கள், அப்படியாயின் இவர்களது நாகரீகம்தான் மற்ற
அனைத்து நாகரீகங்களுக்கும் முற்பட்ட நாகரீகமாக இருந்திருக்க வேண்டும்
அல்லவா?.

பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தமிழர்கள் இரும்பைக்
கண்டுபிடித்து தேன் இரும்பு, வார்ப்பு இரும்பு, எஃகு இரும்பு ஆகியவற்றை
உருவாக்கி இருக்கின்றனர் . பயிர்த்தொழில், சட்டிப்பானை வனையும் தொழில்,
நெசவுத் தொழில், கப்பல் கட்டும் தொழில் போன்றவற்றை இரும்புக் கருவிகள்
மூலம் திறம்பட வளர்த்து கடல் வாணிபம் செய்து உலகப் புகழ்பெற்றவர்கள்
தமிழர்கள் என ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த அகழ்வாய்வுச் சின்னங்கள்
உறுதிப்படுத்துகின்றன. திராவிடர்கள் குறிப்பாக தமிழர்கள்
வெளிநாட்டிலிருந்து இங்கு வந்தார்கள் என்ற கருத்துக்கு இந்த அகழ்வாய்வுச்
சின்னங்கள் முடிவு கட்டியது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.

மிகத்
தொன்மையான காலத்திலிருந்தே இரும்பைப் பிரித்தெடுத்து அதை பல பொருள்களாகச்
செய்து பயன்படுத்துவதில் தமிழர்கள் கைதேர்ந்தவர்கள் என்று அறியமுடிகிறது.
சங்க இலக்கியத்தில் இரும்பினால் செய்யப்பட்ட பொருள்கள் உவமையாகக்
கூறப்பட்டுள்ளன.

மிகத் தொன்மையான காலத்திலேயே தமிழர்கள் எகிப்து,
ஆப்பிரிக்கா, சுமேரியா, கிரீஸ், மெக்சிகோ முதலிய நாடுகளுக்கு இரும்புப்
பொருள்கள் ஏற்றுமதி செய்து வந்தனர். எகிப்தியர்களும், கிரேக்கர்களும்
இந்திய நாட்டில் இருந்துதான் இரும்பை உருக்கி பயன்படுத்தும் முறைகளை
அறிந்தனர் என்று கூறப்படுகிறது.

1837ஆம் ஆண்டு இராயல் ஏஷியாட்டிக்
சொசைட்டியில் சமர்ப்பித்த ஆய்வுக்கட்டுரை ஒன்றில் அறிஞர் ஹீத் என்பவர்
தென் இந்தியாவில் செய்யப்பட்ட எஃகுப் பொருள்களே எகிப்துக்கும், ஐரோப்பா
கண்டத்திற்கும் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டன என்று எடுத்துக்காட்டியுள்ளார்.


மெக்சிகோ நாட்டிலுள்ள பிரமிடுகளில் தமிழனின் கைவினைக் கலைகளைக் காணலாம்.
அண்மையில் எகிப்தில் கிடைத்த தமிழ் பிராமி கல்வெட்டிலிருந்து சாத்தன்,
கண்ணன் என்ற இரண்டு தமிழர்கள் கடல் பயணம் செய்து எகிப்து நாடு சென்று அங்கே
கொல்லன் பட்டறை ஒன்று நிறுவி, பணி செய்ததாக கல்வெட்டு அறிஞர் ஐராவதம்
மகாதேவன் குறிப்பிட்டுள்ளார். பிரமிடுகள் கட்டப் பயன்படுத்திய கற்களை
செதுக்குவதற்குரிய உளிகள் இந்த கொல்லன் பட்டறையில் உருவாகி இருக்க
வேண்டும். தமிழனின் இரும்பு நாகரிகத்தை வெளிப்படுத்தியது இந்த ஆதிச்ச
நல்லூர்தான்.

அதனைத் தொடர்ந்து சகர்மேன் என்ற அறிஞர்
ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த மண்டைஓடுகள் பற்றி ஒரு நூல் வெளியிட்டார். ஆதிச்ச
நல்லூரில் அகழ்ந்து எடுக்கப்பட்ட மண்டை ஓடுகள் திராவிடர்களின் மண்டை ஓடுகள்
என்றும், ஒன்று மட்டும் ஆஸ்திரேலிய பழங்குடி மக்களின் மண்டை ஓடு என்றும்
அவர் கூறியுள்ளார்.

எனவே திராவிடர்களின் முன்னோர்கள் ஆஸ்திரேலிய
நாட்டு பழங்குடி மக்களோடு தொடர்பு கொண்டிருந்தனர் என்று தெரியவருகிறது.
அங்குள்ள பழங்குடி மக்கள் பேசும் மொழியில் தமிழ்ச் சொற்கள் இடம்
பெற்றுள்ளமை இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது. ஆஸ்திரேலியா தென் இந்தியாவோடு
இணைந்திருந்தது என்ற கருத்தை மட்டுமல்ல குமரிக் கண்ட கோட்பாட்டையும் இது
உறுதி செய்கிறது என்றும் கூறலாம். ஆஸ்திரேலிய பழங்குடி மக்கள் பயன்படுத்திய
பூமராங் என்னும் ஒருவகை ஆயுதம் தமிழகத்தில் கிடைத்துள்ளதும் இங்கே
குறிப்பிடத்தக்கது. பகைவர் மீது எறிந்தால் அவர்களைத் தாக்கிவிட்டு
வீசியவர்கள் கைக்கு திரும்ப வரும் ஒருவகை ஆயுதம்தான் பூமராங்.


ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த தாழிகளில் மண்வெட்டி, கொழு, நெல், உமி, பழைய
இற்றுப்போன பஞ்சாடை ஆகியவை கிடைத்துள்ளன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆதிச்ச
நல்லூரில் புதைக்கப்பட்டவர்கள் தாமிரபரணி கரையில் நெல், பருத்தி ஆகியவற்றை
விவசாயம் செய்தது மட்டுமல்ல நெசவுத் தொழிலும் செய்து வந்தனர் என்று
அறியமுடிகிறது.

ஆதிச்சநல்லூரில் அகழ்வாய்வு செய்ததில் டாக்டர்
கால்டுவெல்லுக்கும் முக்கியமான பங்கு உண்டு. தாழியில் சில அரிய பொருட்களை
அவரே கண்டெடுத்து அவற்றைப் பற்றிய செய்திகளை வெளியிட்டுள்ளார்.
ஆதிச்சநல்லூரில் வாழ்ந்த மக்கள் நாகரிகம் மிக்கவர்கள் என்ற கருத்தை டாக்டர்
கால்டுவெல் வெளியிட்டார்.

ஆதிச்சநல்லூரின் மண்ணுக்குள்
புதையுண்டு கிடக்கும் பூமியில் ஒரு பரபரப்பான நகரமே இயங்கிக்
கொண்டிருந்திருக்கிறது. அங்கு வாழ்ந்த மனிதர்கள் வெள்ளி, செம்பு,
தங்கத்தால் ஆன ஆபரணங்களைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள். அழகிய
மதிற்சுவர்கள் இருந்திருக்கின்றன. ஆனால் இன்றைக்கு அது யாரும் கேள்வி
கேட்பாரற்ற பொட்டல்காடு.

ஏனிந்த நிலைமை என்று பார்த்தோமானால்.
"எல்லாம் அந்த பாழாய்ப்போன அரசியல்தான்" எல்லாம் இந்த வடக்கத்தியர்களுக்கு
தமிழன் மேல் உள்ள காழ்ப்புணர்ச்சிதான். இதுதான் இன்றைய ராமேஸ்வரம் மீனவன்
முதற்கொண்டு ஈழம் வரை நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

இந்த ஆய்வுகளை
ஒப்புக் கொண்டால் உலகின் தொல் நாகரீகமே தமிழர்களுடையது என்றாகிவிடுகிறது.
அப்படியாயின் வெள்ளையர்களும் வடக்கத்தியர்களும் கண்டுபிடித்தவை எல்லாம்
இதற்குப் பிந்தைய நாகரீகங்கள்தான் என்பதை ஒப்புக்கொண்டதாகி விடும். இதுதான்
பிரச்னை.

இப்போது இங்குள்ள 150 ஏக்கர் நிலத்தை மத்திய அரசின்
தொல்லியல் துறை சுற்றி வளைத்து கையகப்படுத்தி வைத்திருக்கிறது. 2005 ஆம்
ஆண்டு அத்துறை செய்த ஆய்வுகளின் முடிவுகளைக் கூட இன்னமும் வெளிவிடாமல்
வைத்திருக்கிறது. வேறு யாரும் இங்கு ஆய்வுகளை மேற்கொள்ளக் கூடாது என்று ஓர்
உத்தரவையும் போட்டிருக்கிறது. இதுதான் இன்றைய சோகம்.

இதைச் உலகறியச் செய்யவேண்டியது மத்திய அரசு, செய்ய வலியுறுத்த வேண்டியது தமிழக அரசு.

http://archaeologyindia.com/adichanallur.asp

கார்பன்-14 வழியாக காலக்கணிப்பு வரும்வரை பொறுத்திருப்போம் என்கிறார் ஐராவதம் மகாதேவன்.

Expert prefers to wait for carbon dating of Adichanallur script

http://www.hindu.com/2004/05/28/stories/2004052806991100.htm

 

நன்றி - முகநூல் 

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10200818201475619&set=a.1693546976782.94634.1181021391&type=1&theater

[போக்குவரத்து]

 

 

 

 

[Mayuran]

சுமே அக்கா எங்கே போயீட்டா???

[போக்குவரத்து]

Adichanallur
 

T.S SUBRAMANIAN

ADICHANALLUR has a history of excavation. The urn-burial
site was brought to light when a German, Dr. Jagor, conducted a
haphazard excavation at the place in 1876. An Englishman called
Alexander Rea, who was the Superintending Archaeologist, excavated the
urn-burial site between 1889 and 1905. A Frenchman called Louis
Lapique had also conducted an excavation in 1904.

In his article entitled "Prehistoric antiquities in
Tinnevelly", which appeared in the Archaeological Survey of India's
annual report in 1902-03, Rea called the Adichanallur site "the most
extensive prehistoric site as yet discovered in southern if not in the
whole of India... . The site was first brought to notice in 1876 when
it was visited by Dr. Jagor of Berlin, accompanied by the Collector
of Tinnevelly and the District Engineer."

Excavations by Dr. Jagor had yielded "upwards of 50 kinds
of baked earthenware utensils of all sizes and shapes, a
considerable number of iron weapons and implements, chiefly knives or
short sword blades and hatchets, and a great quantity of bones and
skulls". Rea says "these articles were taken away by Dr. Jagor for the
Berlin Museum".

In his first excavations, Rea discovered about 1,872
objects, and about 4,000 more later. He said: "The objects yielded by
these burial sites are finely made pottery of various kinds in great
number; many iron implements and weapons; vessels and personal
ornaments in bronze; a few gold ornaments; a few stone beads; bones;
and some household stone implements used for grinding curry or
sandalwood." Traces of cloth, urns with mica pieces, and husks of rice
and millet were found in pots inside the urns. Lamp stands, hanging
lamps, bell-mouthed jars, `chatties', necklaces, wire bangles, swords,
spears and arrows were found.

Importantly, several gold diadems with a hole on each end
for tying them around the forehead were found. Rea also discovered a
number of bronze figurines of the buffalo, the goat or the sheep, the
cock, the tiger, the antelope and the elephant.

He had this to say about how the dead were interred in the
urns at Adichanallur: "In those urns which contained complete
skeletons, and which were thus preserved by the lid remaining intact,
the position of the bones made it obvious that the body had been set
inside in a squatting or sitting position. On its decay, the leg and arm
bones fell over and rested against one side of the urn, while the
skull, ribs, and vertebrae dropped down to the bottom. This was the
position in which every complete skeleton, without exception, was
found; and the urns in which they were placed were all devoid of
earth."

G. Thirumoorthy, Assistant Archaeologist with the ASI, who
led the first phase of the excavation in 2004, said of Rea's
excavation: "Above all, his excavation was important for the bronze
objects discovered because they are quite unique in the proto-history
of South India. Besides, he discovered a figurine of a Mother-Goddess.
All this showed that the Tamil culture was rich then."

Rea's discovery of gold diadems is intriguing, for gold
does not occur at Adichanallur or any nearby place. The gold could
have been brought from outside because of trade contacts, Thirumoorthy
said.

Also intriguing is the fact that, although Rea found a
number of bronze objects and several gold diadems, no bronze or gold
objects have so far been found in excavations conducted by the ASI
from 2004. Besides, the trenches dug by Rea have not been located so
far, although they are said to be in the centre of the mound.

Rea systematically documented all the objects that he
discovered and handed them over to the Government Museum in Chennai,
where they are on display.

The centrepiece of the
discoveries is this potsherd with the motifs of a woman, a stalk of
paddy, a crane, a deer and a crocodile.

 THE Iron-Age urn-burial site at Adichanallur, about 24 km
from Tirunelveli town in southern Tamil Nadu, has attracted nationwide
attention for three important findings: an inscription in a
rudimentary Tamil-Brahmi script on the inside of an urn containing a
full human skeleton; a potsherd (fragment of broken earthenware) with
stunningly beautiful motifs; and the remains of living quarters
(rampart wall, potters' kilns, a smith's shop and so on) close to the
site.

T. Satyamurthy,
Superintending Archaeologist, ASI, Chennai Circle, with G.
Thirumoorthy (centre), Assistant Archaeologist, and P. Aravazhi, a
member of the team of archaeologists, at the site.

The Archaeological Survey of India (ASI) started digging
the site in February 2004, about 100 years after the last excavation
activity there. It is an extraordinarily large urn-burial site spread
over 114 acres (45.6 hectares) on a low, rocky hillock on the right
bank of the Tamiraparani river, close to a lake and surrounded by paddy
fields and banana plantations. The first phase of excavation in 2004,
stretched between February 4 and July 5. In the six trenches that were
dug then, the ASI ran into a range of spectacular finds. Each trench
was a square, 10 metres by 10 metres. T. Satyamurthy, Superintending
Archaeologist of the ASI, Chennai Circle, is the overrall director of
the excavation.

The urn in the
foreground, found at Adichanallur, resembles burial urns found at
Malwa in Madhya Pradesh, suggesting trade contacts between the two
regions.

A total of 157 burial urns were found, 57 of them intact
and 15 with complete human skeletons inside. Many of the urns,
especially those that contained human skeletons, were covered with
another urn, in what is called a "twin-pot" system. They had been
buried after cutting the rock in circular pits, into which the urns
were lowered in a three-tier formation. The earliest burials formed the
lowermost tier, which left enough space above to accommodate future
burials.

Iron knives were among the artefacts unearthed.

Among the artefacts discovered at the burial site were a
profusion of red ware, black ware, black-and-red ware, copper bangles,
copper ear-rings, iron spear-heads, terracotta lids with tiered
knobs, terracotta vessels that could be used both as lids and as
bowls, globular vessels and long-necked utensils. There were vases,
pots with exquisite decorations, broken daggers and swords made of
iron. There were also Neolithic celts, iron implements, urns with clan
marks and urns with hooks inside.

K.V. SRINIVASAN


A range of red ware, black ware, and black-and-red ware
excavated and now on display at the ASI office in Chennai.

The urns with skeletons had inside them empty miniature
vessels, rice, paddy and husk. The miniature vessels were of three
types: bowls, small vases and pots. Made of polished blackware, they
are thought to have had religious significance. These small vessels
invariably had their lids on. The lids were decorated with dotted,
floral or geometrical designs and were painted. Some lids had tiered
knobs that looked like chess pieces.

An urn containing
skeletons, covered with another urn in what is called a twin-pot
system. Archaeologists point to the care with which the dead were
buried.

One urn had the skeletons of a mother and a child. Some
skulls had disintegrated, the bones had become fragile. Some urns were
broken, and were filled with earth, obviously the handiwork of
treasure-hunters. Three copper bangles and some copper chisels were
also found at the site.

Vessels and pots found at the site.

Outside, around the urns, were bigger pots, which were red
ware. Iron implements, knives, daggers, spearheads and Neolithic celts
used in farming were found around the urns. Some pots rested on ring
stands of different shapes. The lids came in different shapes -
conical, globular, and so on. More than a thousand pot-vessels were
unearthed intact. Lots of terracotta beads in conical shape and
hop-scotches were found.

An earthen pot and its lid.

What is fascinating is the discovery of urns with
clan/tribe marks. Some urns had ornamentation such as thumb-nail
impressions running all round the neck. The clan marks included three
lines separating out from the top, with knobs, and garland-like
designs.

Satyamurthy called the Adichanallur burial site "the
earliest site in Tamil Nadu" and was sure that its history would go
back to 1,000 B.C. "In our excavation, we have come across a culture
earlier to the megalithic period. It is a well-stratified culture. The
pottery is typologically different from that of megalithic pottery,"
he said. (According to archaeologists, the Iron Age in South India
stretched between 1,000 B.C. and 300 B.C. The Iron Age and the
megalithic age were contemporaneous in South India. The Iron Age
signifies the beginning of civilisation).

The centrepiece of these discoveries is the potsherd with
motifs in appliqué designs. It was found inside an urn which had a
human skeleton. At the centre of the motifs is a tall, slender woman
with prominent breasts and wearing a knee-length dress. Her hands are
clinging to her sides and the palms seem to be spread out. Next to her
is a sheaf of standing paddy and a crane is seated on the paddy
stalk. There is a beautiful, young deer with straight horns and
upturned tail. There is also a crocodile, and a knob mark. The appliqué
designs were made using clay. A small thin rope was used to bring
about the serrated effect in each motif.

Archaeologists say marks such as these found on pots dug up at the site are clan marks.

Satyamurthy called the potsherd "a unique find because no
such motifs have been found so far in burial sites in Tamil Nadu.
These motifs resemble pre-historic cave paintings found in central
Tamil Nadu, including Erode and Dharmapuri districts." Archaeologists
are agreed that the depiction of the woman signifies the
mother-goddess/fertility cult.

G. Thirumoorthy, Assistant Archaeologist, ASI, Chennai
Circle, who led a young team during the first phase of the excavation
(other members were M. Nambirajan and P. Aravazhi), also said that the
potsherd was "a unique find in the excavation of the Iron Age period,
especially in South India." In other urn-burial sites in India,
potsherds with such appliqué motifs have not been found so far. One
expert, who found them "amazing" and "fantastic", said these motifs
could be as old as 700 B.C. Arun Malik, Assistant Archaeologist with
ASI, said: "Normally, such motifs are not found on pottery as they are
generally seen only in pre-historic cave paintings."

Thirumoorthy said: "Adichanallur shows the importance given
to the dead in Tamil society. The excavation reveals the mode of
burial practice, the disposal of the dead, the religious beliefs
prevalent then, and the socio-economic conditions of the people who
lived here at that time."

Source: The Megalithic Culture in South India by B.K. Gururaja Rao.



Adichanallur and other megalithic sites in India.

The inhabitants of Adichanallur used an ingenious method to
bury their dead. Thirumoorthy pointed out that these megalithic
people were intelligent and had foresight because they used barren and
not agricultural land to bury their dead. Besides, the urns were
buried on a hillock, where they could not be flooded by the nearby
river or the lake. "This is actually, a rocky hilly area. The urns
were inserted after cutting the rocks in pit forms. It is not like
digging the earth or sand. This is laborious work. Their intention was
to accommodate the burials that would come later. That is why they
went as deep as possible," he said. They obviously used iron crowbars
to cut the rocks. The crowmarks on the sides of the pits could still
be seen.

When the ASI started its digging at Adichanallur, it had
two aims. First, to establish the date of the site and second, to locate
the place where the people who used the burial site lived.
Satyamurthy said: "Our main aim is to study the site, excavate it
thoroughly and give a scientific date to it, using the carbon-14
dating method. We want to know the chronology or the sequence of the
site and find out the nature of the culture that existed then. Another
aim is to find out whether there was a habitational site nearby."

The remains of living
quarters found close to the burial site in the second phase of the
excavation include the ruins of a rampart.

The question that haunts the archaeologists who have
excavated the cairn (stone)-burial sites or urn-burial sites of the
megalithic period in the South is: Where were the living quarters of
the people who were buried at Amirthamangalam near Ponneri, or
Perumbair near Chengalpattu?

The second phase of excavation, which began in February
2005, is currently under way on the north and northwestern slopes of
the urn-burial site. If the aim of this excavation was to locate the
habitational site of the people whose bodies were buried a few hundred
metres away, it has succeeded in that objective

Potsherds found in the ruins of the habitation.

The excavation has brought to light the town's
fortification/rampart wall, which was made of mud with stone veneering
in parts. Three potters' kilns with ash, charcoal and broken pots
were found, confirming, according to Satyamurthy, that this was a
habitational site. "It looks like a crowded town which was busy. On
the one side is the burial site. Within 500 metres you have the kilns,
which means life was active. It may have been an urban centre," he
said.

Nambi Rajan said the trenches revealed a man-made floor
paved with lime plaster. There were holes on the floor to hold posts. .
A few individual letters in Tamil-Brahmi script have been found on
potsherds. Plenty of potsherds with graffiti, especially the ladder
symbol, have been unearthed. Artefacts unearthed include carnelian
beads, terracotta beads and so on.

Some specialists are of the opinion that Adichanallur must
have been a busy mining and industrial centre. The making of bronze
figurines, iron implements such as swords, daggers and arrow-heads and
big urns showed that it was a busy industrial township, they say.

M.D. Sampath, retired Director, Epigraphy, ASI, Mysore,
said: " The excavated objects at Adichanallur are valuable in the
sense that a study of the finds will reveal a new vista to know the
growth and culture of Tamil society, and how this society achieved
literacy."

 

A rare inscription

T.S SUBRAMANIAN

COURTESY: ASI



A burial urn, its contents and (inset) inside it an inscription in rudimentary Tamil-Brahmi script.

The chance finding of an rudimentary Tamil-Brahmi script.
It was written on the inside of an urn that held a human skeleton has
the potential to upset theories about the date of origin of the
Tamil-Brahmi script. Satyamurthy found the script under chance
circumstances. After visiting the Adichanallur, he was returning to
Chennai on a train. He was examining photographs of the urns with
skeletons to see whether the skeletons had a primary or secondary
burial. It was then that he noticed some letters written on the inside
of the urn. He cut short his journey and returned to Adichanallur to
examine the inside of the urn closely.

According to M.D. Sampath, retired Director, Epigraphy,
ASI, Mysore, the script has seven letters. He said: "It may be
suggested that the writing is in Tamil-Brahmi in a rudimentary form.
Attempts have been made to blow up the writing so as to decipher the
same. It may be tentatively read as follows: Ka ri a ra va [na] ta.

"Though the exact meaning is not clear, it is quite likely
that the expression seems to suggest the name of the engraver of the
record or the maker of the pottery or the person whose skeletal
remains are found interred inside the urn. The reading is subject to
improvement. It is necessary to compare it with the graffiti and other
scribbling found on the potsherds at different stratigraphical
levels. The script seems to be archaic, perhaps coeval with the early
megalithic period."

Dr. Sampath pointed out that "this was "a rare occurrence"
that the script was written inside the urn. Normally, such writings
were seen outside the urns. The technique of inverted firing used in
the baking of black and red ware must have been adopted in baking this
urn also. "How this method has been used here is a question that
needs an answer from archaeologists," he said.

Satyamurthy has proposed, on the basis of "preliminary
thermo-luminescence dating," that the pots found inside the urn along
with the script might date back to circa 500 B.C. He said this method
of dating "takes the site to the period from 1,500 B.C. to 500 B.C. So
the script is also likely to be dated to 5th century B.C. even if we
take the latest date into consideration." This date is, however,
subject to confirmation by carbon-14 dating, which is a more accurate
method.

It is called Tamil-Brahmi because the language is Tamil but
the script is Brahmi. The Brahmi script was predominantly used for
the Prakrit language from the period of Emperor Asoka (circa 270
B.C.).

Iravatham Mahadevan, an authority on the Tamil-Brahmi
script, says in his seminal work "Early Tamil Epigraphy, From the
Earliest Times to the Sixth Century A.D.", that "The Brahmi script
reached Upper South India (Andhra-Karnataka regions) and the Tamil
country at about the same time during the 3rd century B.C. in the wake
of southern spread of Jainism and Buddhism." Mahadevan writes, "The
earliest inscriptions in the Tamil-Brahmi script may be dated from
about the end of the 3rd century or early 2nd century B.C. on
palaeographic grounds and stratigraphic evidence of inscribed pottery.
The earliest inscriptions in the Tamil country written in the
Tamil-Brahmi script are almost exclusively in the Tamil language."

Satyamurthy, however, has proposed that the script inside the urn may belong to 5th century B.C.

 

http://archaeologyindia.com/adichanallur.asp

[nunavilan]

ஆதிச்சநல்லூர் - தமிழனின் வரலாறு!

 

நன்றி: பாமரன் வலைப்பூ

நன்றி: இந்திய அகழ்வாராய்ச்சி இணையதளம்   

வெளிவரட்டும் தமிழனின் உண்மையான வரலாறு!

2010 – மார்ச் மூன்றாவது வாரம்…..

”ஈழத்தில் இனப்படுகொலை தீவிரமாக நடைபெற்ற வேளையில் என்னைப் போன்றவர்கள் தூக்க மாத்திரை போட்டுக்கொண்டுதான் தூங்கினோம். எத்தனை நாளைக்குத்தான் சாவை கேட்டுக் கொண்டே இருப்பது. நாளைக்கு சாகப் போகிறார்கள் மனிதர்கள் என்று தெரிந்தால் எப்படித் தூக்கம் வரும்?

இந்தப் படுகொலையை நேரடியாக ஆதரித்தவர்கள், மறைமுகமாக ஆதரித்தவர்கள் மீதான ஆத்திரம் எனது உயிர் மூச்சு உள்ளவரை நீடித்திருக்கும்.

தூக்கமில்லாமல் கழிந்த இரவுகள் திரும்பத் திரும்ப நினைவுக்கு வருகின்றன. அதனாலே செம்மொழி மாநாட்டில் கலந்துகொள்ளப் போவதில்லை. கலைஞர் கூப்பிட்டதினால் சிவத்தம்பி போகலாம். நான் போக மாட்டேன்.”

-    பேராசிரியர் ”தொ.ப” என்றழைக்கப்படும் தொ.பரமசிவன் “சண்டே இந்தியன்” இதழுக்கு அளித்த பேட்டி.

24-03-2010 – பாளையங்கோட்டை.

”எங்கள் அன்பிற்குரிய ”தொ.ப” அவர்களே…… உங்களது இந்த உணர்வுதான் எங்களை இங்கு வரவைத்திருக்கிறது. நீங்கள் மட்டுமில்லை நாங்களும் கலந்து கொள்ளப்போவதில்லை. செம்மொழி மாநாட்டின் போது இங்கு வந்து உங்கள் வீட்டுத் தாழ்வாரத்தில் அமர்ந்து தமிழ் கற்றுக்கொள்வோமே ஒழிய….. ஒருபோதும் அங்கிருக்க மாட்டோம்…..” என்று அன்று அவரது மணிவிழாவில்  பேசியபடி செம்மொழி மாநாட்டுத் துவக்க விழாவன்று கோவையை விட்டு வெளியேறிக் கொண்டிருந்தோம் நாங்கள். இது ஒரு நூதன நாடுகடத்தல். ஆம்….. வேறு வகையில் சொல்வதானால் தன்னைத் தானே நாடு கடத்திக் கொள்வது.(Self Deportatation). எங்கள் வாகனம் கோவையை விட்டு வெளியேறிக் கொண்டிருக்கையில் “உடன்பிறப்புகளது” எண்ணற்ற வாகனங்கள் செம்மொழியைச் “செழுமைப்படுத்த” ஊருக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தன.

 

முதல் பொழுது…… செயல்படாத தமிழ்ச்சங்கம் இருக்கும் மதுரையில் கழிய மறுநாள் பயணமானோம் தோழன் தொ.ப.வின் திசை நோக்கி திருநெல்வேலிக்கு. வழக்கமாக இலக்கிய சங்கமம் நிகழும் தெற்கு பஜார் சாலையின் தேநீர்க்கடையில் நண்பர்களோடு தேநீர் சாப்பிடலாம் என காலை வைத்தால்……

“என்னது…. மேடையில் சொன்னமாதிரியே  வந்துட்டீக…..?” என ஆச்சர்யம் அகலாமல் கேட்டார் சாலையில் புத்தகக்கடை வைத்திருக்கும் தோழர்.

மேடையில் ஒன்று…… மேடையை விட்டிறங்கினால் மற்றொன்று…… என பார்த்துப் பார்த்துச் சலித்த பூமியாயிற்றே இது. பாவம் அவர் என்ன செய்வார் அதற்கு?

வீட்டினுள் நுழையும்போது.தமிழிசையில் தூள் கிளப்பிக் கொண்டிருக்கும் மம்முது அவர்களின் “தமிழிசைப் பேரகராதி” என்கிற நூலை வாசித்துக் கொண்டிருந்தார் தொ.பரமசிவன்.

எங்கள் பேச்சு எது பல்லவி? எது அனுபல்லவி? அனுராகம் என்பது எது? என்கிற திசையில் நகரத் தொடங்கியது.

உடன் வந்த நண்பர் “அனு” என்றால் என்ன? என்று கேட்க….. ”அனு” என்றால் ”தொட்டடுத்து வருவது” என்றார் தொ.ப. நமக்குத் தெரிந்ததெல்லாம்….. அனுபல்லவி தியேட்டரும்…… நடிகை அனுராதாவும்தான்.

இந்தித் திணிப்பிற்கெதிராக குரல் கொடுத்த பரவஸ்த ராஜகோபாலாச்சாரியார் யார்?

”அபிதகுஜலாம்பாள்” என்பதற்கான அர்த்தம் என்ன?

திராவிட இனத்துக்காக டி.எம்.நாயர் ஆற்றிய பங்குகள் என்னென்ன?

மருதநாயகம் என்றழைக்கப்படும் கான்சாகிப் குறித்து சிலிர்க்க வைக்கும் அம்சங்கள் எவையெவை?

என எண்ணற்ற விஷயங்கள் வந்து விழ விழ மண்டையே சூடாகிப் போனது.

பேச்சு “ஆதிச்சநல்லூர்” பக்கம் திசை மாற…… அதென்ன ஆதிச்ச நல்லூர்? அங்கென்ன இருக்கிறது? என்றேன். சுற்றியிருந்த நண்பர்கள் கூட்டம் என்னை ஏற இறங்கப் பார்த்தது. நான் தான் அறியாமைக்கென்றே அவதாரம் எடுத்தவனாயிற்றே….. அப்புறம் எப்படிப் புரியும் அதெல்லாம்?

”தொ.ப.” சிரித்துக் கொண்டே…. ”நாளை நாம் நேரிலேயே போய் பார்க்கலாம்… ஆதிச்சநல்லூரைப் பற்றி அங்கு வைத்தே விளக்கிச் சொல்கிறேன்.” என்றார்.

கோவையில் இருந்து சென்ற நண்பர்களோடு திருநெல்வேலி தோழர்களும் இணைந்து கொள்ள அங்கிருந்து இருபத்தி நாலு கிலோமீட்டர் பயணம். சாலையின் ஓரத்தில் தெரியும் ஒரு பொட்டல் காட்டில் வண்டியை நிறுத்தச் சொல்கிறார் ”தொ.ப.”

“இதுதான் ஆதிச்ச நல்லூர்”

இதென்ன சுடுகாடு மாதிரி இருக்கிறது…… இதைப்போய்….. என்று நண்பர்கள் இழுக்க…..

“உண்மைதான். ஆனால் இது இடுகாடு. ஏறத்தாள மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக நமது மக்கள் நாகரீகத்தோடு வாழ்ந்த ஊர் இதுதான்” என்கிறார் அந்த பொட்டல் வெளியைக் காட்டி.

ஒன்றும் புரியாமல் முழித்தவர்களைப் பார்த்து “இன்னும் கொஞ்ச தூரம் நடப்போம் வாங்க….” என முன்னே செல்கிறார் தொ.ப.

ஏறக்குறைய இருபது அடி கூட நடந்திருக்க மாட்டோம்…… காலுக்குக் கீழே சிதில் சிதிலாய் ஓடுகள்…… சில கறுப்பில்…. சில சிவப்பில்…..

“இதுதான் அந்த மக்கள் பயன்படுத்திய மண்பாண்டங்களின் மிச்சம்….. அதோ அதன் வாய்ப் பகுதி….. எவ்வளவு நேர்த்தியான வேலைப்பாட்டுடன் உருவாக்கியிருக்கிறார்கள் பாருங்கள்…….” என ஒவ்வொன்றாக சொல்லிக் கொண்டே போக வியப்பில் பிரமித்துப் போய் நிற்கிறோம் நாங்கள்.

ஆதிச்சநல்லூரின் ஆதி வரலாற்றைச் சொல்லத் தொடங்குகிறார் தொ.ப.

”ஏறக்குறைய கிருஸ்து பிறப்பதற்கு எண்ணூறு வருடங்கள் முன்பே இங்கு நாகரீகம்  மிகுந்த மக்கள் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். இதனை முதன் முதலில் கண்டுபிடித்தவர் ஜெர்மனி நாட்டைச் சேர்ந்த டாக்டர். ஜாகர் என்பவர்தான். 1876 ஆம் ஆண்டு இந்த பகுதியில் ஆராய்ச்சிக்காக வந்த அவர் கண்டுபிடித்ததுதான் இந்தத் தொல் தமிழர்களது நாகரீகம். அந்த ஜாகர் தான் கண்டுபிடித்தவற்றில் பலவற்றை ஆதாரத்துக்காக ஜெர்மனுக்கே எடுத்துச் சென்றுவிட்டார். அப்பொருட்கள் இன்னமும் ஜெர்மனியில் உள்ள பெர்லின் அருங்காட்சியகத்தில் இருக்கிறது.” என்று நீண்ட பெருமூச்சோடு  நிறுத்தியவர் அந்தப் பகுதியையே சுற்றும் முற்றும் கவனிக்கத் துவங்குகிறார்.

உடன் வந்த மற்றொரு நண்பர் அவர் விட்ட இடத்திலிருந்து பேசத் தொடங்குகிறார்.

“அதன் பின்பு வந்தவர்தான் இந்திய தொல்லியல் துறையைச் சார்ந்த ரியா. இவரும் இங்குள்ள மக்கள் பயன்படுத்திய முதுமக்கள் தாழி, ஆபரணங்கள், எழுத்துக்கள் போன்றவற்றை அகழ்வாராய்ச்சி மூலம் ஆராய்ந்து பார்த்து விட்டு அதிர்ச்சியில் உறைந்து போகிறார்” என முடிக்க…..

இதிலென்ன அதிர்ச்சி இருக்கிறது? என எல்லோரும் கும்பலாய் குரல் கொடுக்க……

“அவர்கள் பயன்படுத்திய இரும்பால் ஆன கருவிகள்தான்.” என தொடர்கிறார் தொ.ப.

”மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இங்கு வாழ்ந்த தமிழர்கள் இரும்பைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள் என்றால்….. அதை உருக்குவதற்கான உலைகளை எங்கு வைத்திருந்தார்கள்…. அதை செதுக்குவதற்கும் சீராக்குவதற்கும் எத்தகைய தொழில் நுட்பங்களைக் கையாண்டார்கள்…. அப்படியாயின் இவர்களது நாகரீகம்தான் மற்ற அனைத்து நாகரீகங்களுக்கும் முற்பட்ட நாகரீகமாக இருந்திருக்க வேண்டும்.”

அந்தக்கணம்தான் உறைக்கிறது எனக்கு. “கல் தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத்தே முன் தோன்றிய மூத்தகுடி” என்பதெல்லாம் நமது ஆட்கள் கொஞ்சம் ஓவராகப் பீலா காட்டிய விஷயமோ என்றிருந்த எனக்கு அவர் பேசப் பேச கிலி கிளப்புகிறது.

அந்த ஆதிச்சநல்லூரின் மண்ணுக்குள் புதையுண்டு கிடக்கும் பூமியில் ஒரு பரபரப்பான நகரமே இயங்கிக் கொண்டிருந்திருக்கிறது. அங்கு வாழ்ந்த மனிதர்கள் வெள்ளி, செம்பு, தங்கத்தால் ஆன ஆபரணங்களைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள். அழகிய மதிற்சுவர்கள் இருந்திருக்கின்றன. ஆனால் இன்றைக்கு அது யாரும் கேள்வி கேட்பாரற்ற பொட்டல்காடு.

 

ஏனிந்த நிலைமை என்றோம் ஏக்கத்தோடு.

”எல்லாம் அரசியல்தான்” என்றார் பேராசிரியர்.”தொ.ப.” வருத்தத்தோடு.

“இந்த ஆய்வுகளை ஒப்புக் கொண்டால் உலகின் தொல் நாகரீகமே தமிழர்களுடையது என்றாகிவிடுகிறது. அப்படியாயின் வெள்ளையர்களும் வடக்கத்தியர்களும் கண்டுபிடித்தவை எல்லாம் இதற்குப் பிந்தைய நாகரீகங்கள்தான் என்பதை ஒப்புக்கொண்டதாகி விடும். இதுதான் பிரச்சனை. இப்போது இங்குள்ள 150 ஏக்கர் நிலைத்தை மத்திய அரசின் தொல்லியல் துறை சுற்றி வளைத்து கையகப்படுத்தி வைத்திருக்கிறது. 2005 ஆம் ஆண்டு அத்துறை செய்த ஆய்வுகளின் முடிவுகளைக் கூட இன்னமும் வெளிவிடாமல் வைத்திருக்கிறது. வேறு யாரும் இங்கு ஆய்வுகளை மேற்கொள்ளக் கூடாது என்று ஒரு உத்தரவையும் போட்டிருக்கிறது. இதுதான் இன்றைய சோகம்.” என்று தொ.ப.கூறி முடித்தபோது எங்களது கனத்த மெளனங்களையும் தாண்டி காற்றுமட்டும் பலத்த சலசலப்போடு எதையோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தது.

 

சரி….இங்கு  எடுத்துச் சென்ற பொருட்களையெல்லாம் இங்கேயே கொண்டு வந்து சேர்த்து ஒரு அருங்காட்சியகமாவது வைக்கலாமே… என்றேன்.

”அருங்காட்சியகமும் வரட்டும். ஆனால் அதற்கு முன்னதாக பூமிக்குள் புதைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கிற தமிழனின் வரலாறு வெளியே வரட்டும். அதுவும் உலக வரலாறுகளையே புரட்டிப்போட இருக்கிற உண்மையான வரலாறு.”என்றார் அழுத்தம்திருத்தமாக.

யார் இதைச் செய்ய வேண்டியது?

”மத்திய அரசு.”

அதைச் செய்யவைப்பது?

”மாநில அரசு.”

துன்பம் வரும் வேளையிலும் சிரிக்கத்தானே சொல்லியிருக்கிறார் வள்ளுவர்?.

சிரிக்கத் தொடங்கினோம் நாங்கள்.

எல்லாம் முடிந்து வண்டியில் ஏறும் போது மீண்டும் ஒரு முறை திரும்பிப் பார்த்தேன் பொட்டல் காட்டை.

இப்போது அது பொட்டல் காடாய்த் தெரியவில்லை எனக்கு.

 

Excavations - Adichchanallur

Adichchanallur, An Iron Age Urn Burial Site

Adichchanallur (8° 37’ 47.6" N; 77° 52’ 34.9"E) is located on the right bank of the Tambraparani River, in the Tuticorin District of Tamil Nadu. The extensive urn burial site at Adichchanallur in Tuticorin District (formerly Tirunelveli) was first discovered by Dr. Jagor of Berlin Museum in 1876. A. Rea excavated a good number of urns during 1910s and discovered gold diadems with parallels from Mycenae; bronze objects notably lids with exquisite finials depicting many animal forms, iron objects besides thousands of potsherds. The excavation was resumed during 2003-04 and 2004-05. More than 160 urns within the area of 600 square meters have been exposed.

 

General View of the Excavatede Trenches with urn burials in Situ, Adichchanallur

The burials have been classified into three phases, viz., Phase I, II and III. Phase I contains predominantly primary burials, while in Phases II & III, both primary and secondary burials are found.

 

 

General View of the Excavated Trenches with urn burials in Situ, Adichchanallur

 

The skeletal remains inside the urns are invariably placed in crouched position. No orientation seems to have been followed. There are two examples of double burial. A potsherd with appliquénarrative scene is an important find. It 

 

depicts a slim and tall woman standing near by plantain tree. An egret is shown sitting on the tree and holding a fish. A deer and alligator are also depicted near the woman. Good number of graffiti on pottery has been discovered.

 

 

 

Contents of an Urn burial: Remains of bones and burial goods in situ, Adichchanallur

 

Pottery types include black and red ware, red ware and black ware. The dominant shapes include bowls, dishes, vases etc. Some of the pots are painted in white. Iron implements like arrowheads, spearheads and axe are found, but eroded and badly preserved. Few copper ornaments have also been found. Husk and cloth impression has been found on one of the Iron sword. A potter’s kiln was also exposed in the habitational site.

 

Contents of an Urn burial: Remains of bones and burial goods in situ, Adichchanallur

 

 

Contents of an Urn burial: Remains of rice husk, Adichchanallur

 

http://aharamathi.blogspot.ca/2010/07/blog-post_5160.html

[புங்கையூரன்]

நீண்ட காலமாகத் தமிழன் 'மூளைச்சலவை' செய்யப்பட்ட போதும், இவற்றையெல்லாம் பார்க்கும் போது, மிகவும் பெருமையாக இருக்கின்றது!   

 

ஆனாலும், இப்படியான செயல்களுக்கு, முற்றுப்புள்ளி, வைக்க வேண்டிய தேவையும், நேரமும் நெருங்கிக்கொண்டிருப்பதாகவே நான் உணர்கின்றேன்!   

 

நன்றிகள், நுணாவுக்கும், போக்குவரத்துக்கும்!

 

கல்லிலே மட்டும் 'கலைவண்ணம்' கண்டதோடு தமிழன் நின்றுவிடவில்லை!

 

களி மண்ணிலும் கூடக் கண்டிருக்கின்றான்!

 

[போக்குவரத்து]

நீண்ட காலமாகத் தமிழன் 'மூளைச்சலவை' செய்யப்பட்ட போதும், இவற்றையெல்லாம் பார்க்கும் போது, மிகவும் பெருமையாக இருக்கின்றது!   

 

ஆனாலும், இப்படியான செயல்களுக்கு, முற்றுப்புள்ளி, வைக்க வேண்டிய தேவையும், நேரமும் நெருங்கிக்கொண்டிருப்பதாகவே நான் உணர்கின்றேன்!   

 

நன்றிகள், நுணாவுக்கும், போக்குவரத்துக்கும்!

 

கல்லிலே மட்டும் 'கலைவண்ணம்' கண்டதோடு தமிழன் நின்றுவிடவில்லை!

 

களி மண்ணிலும் கூடக் கண்டிருக்கின்றான்!

 

 

 

பெரிய வரலாற்று பொக்கிசங்களை பற்றி இங்கே கூறப்படுகிறது. யாழ் இணையத்தின் அறிஞர்கள் எவரும் இந்த விடயம் பற்றி தமது கருத்துக்களை கூறாதது வருத்தத்தை தருகிறது. ஏமாற்றத்தை தருகிறது. யூரியூப் வீடியோக்களில் பலர் இதுவரை அறிந்திராது இருக்ககூடிய விடயங்கள் சொல்லப்படுகிறது.

 

 

 

[புங்கையூரன்]

பெரிய வரலாற்று பொக்கிசங்களை பற்றி இங்கே கூறப்படுகிறது. யாழ் இணையத்தின் அறிஞர்கள் எவரும் இந்த விடயம் பற்றி தமது கருத்துக்களை கூறாதது வருத்தத்தை தருகிறது. ஏமாற்றத்தை தருகிறது. யூரியூப் வீடியோக்களில் பலர் இதுவரை அறிந்திராது இருக்ககூடிய விடயங்கள் சொல்லப்படுகிறது.

 

 

 

உங்கள் ஆதங்கம் புரிகின்றது, போக்குவரத்து!

 

மூன்று, நான்கு விதங்களில் தமிழனின் ஆழுமை, படிப்படியாக அழிக்கப்பட்டது என்பது எனது அவதானமாகும்!

 

முதலாவதாக,' நிலையாமை' என்ற கோட்பாட்டின் மூலம், அவனது குழந்தைகளுக்குப் பெயர் வைக்கும் முறை மாற்றியமைக்கப் பட்டது. இதன் மூலம், தந்தை வழி மறைக்கப்பட, தமிழனின் வரலாறு, அவனது பரம்பரைத் தொடர்புகள் மறைக்கப் படுகின்றன! சிங்களவர்கள், தமது பெயர சூட்டும் முறையை மாற்றிக்கொள்ளாததைக் கவனிக்கவும், சேனநாயக்காவின் பரம்பரை, சேனநாயக்காவாகத் தான் தொடரும்!

 

இரண்டாவது, அவனது உடல்களைப் புதைக்கும், வழக்கத்தை மாற்றியமைத்தல்! இதுவும், காலப்போக்கில் எமது வரலாற்றை அழித்துவிடும் என்பதற்காகவே செய்யப்பட்டது! ஆதிச்சநல்லூர் போன்ற புதைகுழிகள் ஏற்பட வாய்ப்பே இனி மேல் இல்லாமல் போய்விடும்!

 

மூன்றாவதாக, மாமிசம் சாப்பிடுவதை நிறுத்தியது! இது, உடலுக்கு அவசியமான புரதச் சத்துக்களை, மட்டுப்படுத்துவதன் மூலம், வீரியமுள்ள பரம்பரை ஒன்று உருவாக்குவதை, அனுமதிக்காது! 

 

மற்றது, தமிழனைச் சில்லறைக் களியாட்டங்களிலும், வெறும் சடங்குகளிலும் ஈடுபடுத்தி வைத்திருப்பதன் மூலம், அவனது இனம் பற்றிய முனைப்புகளை, முளையிலேயே கிள்ளிக்கொண்டிருப்பது! அவனது ;நிறத்தை' ஒரு தாழ்ந்த நிறமென நம்பவைப்பதன் மூலம், அவனது தன்னம்பிக்கையை, எல்லா விதங்களிலும் உடைத்துக் கொண்டேயிருப்பது! அது நியாயமில்லை என்று அவன் சத்தம் போடாமல் இருக்க, இராமனுக்கு அல்லது துரோபதைக்கு நீலநிறம் பூசி விடுவது!

 

இவை நவீன காலத்திலும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன! 'முள்ளிவாய்க்கால்' தோற்கடிக்கப்பட வேண்டும் என்பதன் மிக முக்கிய காரணம், தமிழனின் போர்க்குணம் முற்றாக அழிக்கப் படவேண்டும் என்பதே தவிர வேறு  எதுவுமே அல்ல என்பதே எனது அவதானமாகும்! 

 

இப்படியான செயல்கள், இனியும் தொடருமெனின், அது தமிழினத்தின் அழிவை, எழுதி நிற்கும்!

 

மற்றும்படிக்கு, எங்கள் அருமையை நாங்கள் உணராமல் இருப்பதற்குக் காரணம். திருவருட்பயனில் இருக்கின்றது!

 

'பாலாழி மீனாளும் பான்மைத்து, அருளுயிர்கள்,

மாலாழியாழும் அறிந்து!

 

அதாவது பாற்கடலில் இருக்கும் மீன்களுக்குப் பாலின் அருமை தெரிவதில்லை!

[இசைக்கலைஞன்]

அருமையான கருத்துக்கள் புங்கை.. பச்சை போட முடியவில்லை..

 

மேலே குறிப்பிட்ட சில விடயங்களுள் தமிழ்ப்பெயர் சூட்டுதலை என்மட்டில் மாற்றியமைக்க முடிந்திருக்கிறது.. கறுப்பு தாழ்மையானது அல்ல என்பதை அடிக்கடி சொல்லி வருகிறேன். இதன்மூலம் ஒரு மனமாற்றத்தை ஏற்படுத்தமுடியும்.

 

"கறுப்புத்தான் தமிழனின் நிறம்.. மற்றெல்லாம் கலப்பு"..

 

களியாட்டங்களுக்கும் நான் போவதில்லை.. ஆகவே சில நல்ல விடயங்களைச் செய்துவருகிறேன் போலுள்ளது..

 

மற்றது இந்தத்திரி பற்றி ஏற்கனவே படித்திருந்தேன்.. சிந்துசமவெளியில் பயன்படுத்தப்பட்ட தாழிகள் தாமிரபரணிக்கரையிலும் கண்டெடுக்கப்பட்டதுபற்றி.. இது ஆங்கிலத்தில் வெளியே செல்ல வேண்டும்..!

[vanangaamudi]

ஐயோ, ஐயோ... இதை ஏத்துக்க தெரியல்லன்னா இதுக்கு ஒரு வல்லரசு பட்டமும் ஒரு கேடா?

[போக்குவரத்து]

உங்கள் ஆதங்கம் புரிகின்றது, போக்குவரத்து!

 

மூன்று, நான்கு விதங்களில் தமிழனின் ஆழுமை, படிப்படியாக அழிக்கப்பட்டது என்பது எனது அவதானமாகும்!

 

முதலாவதாக,' நிலையாமை' என்ற கோட்பாட்டின் மூலம், அவனது குழந்தைகளுக்குப் பெயர் வைக்கும் முறை மாற்றியமைக்கப் பட்டது. இதன் மூலம், தந்தை வழி மறைக்கப்பட, தமிழனின் வரலாறு, அவனது பரம்பரைத் தொடர்புகள் மறைக்கப் படுகின்றன! சிங்களவர்கள், தமது பெயர சூட்டும் முறையை மாற்றிக்கொள்ளாததைக் கவனிக்கவும், சேனநாயக்காவின் பரம்பரை, சேனநாயக்காவாகத் தான் தொடரும்!

 

இரண்டாவது, அவனது உடல்களைப் புதைக்கும், வழக்கத்தை மாற்றியமைத்தல்! இதுவும், காலப்போக்கில் எமது வரலாற்றை அழித்துவிடும் என்பதற்காகவே செய்யப்பட்டது! ஆதிச்சநல்லூர் போன்ற புதைகுழிகள் ஏற்பட வாய்ப்பே இனி மேல் இல்லாமல் போய்விடும்!

 

மூன்றாவதாக, மாமிசம் சாப்பிடுவதை நிறுத்தியது! இது, உடலுக்கு அவசியமான புரதச் சத்துக்களை, மட்டுப்படுத்துவதன் மூலம், வீரியமுள்ள பரம்பரை ஒன்று உருவாக்குவதை, அனுமதிக்காது! 

 

மற்றது, தமிழனைச் சில்லறைக் களியாட்டங்களிலும், வெறும் சடங்குகளிலும் ஈடுபடுத்தி வைத்திருப்பதன் மூலம், அவனது இனம் பற்றிய முனைப்புகளை, முளையிலேயே கிள்ளிக்கொண்டிருப்பது! அவனது ;நிறத்தை' ஒரு தாழ்ந்த நிறமென நம்பவைப்பதன் மூலம், அவனது தன்னம்பிக்கையை, எல்லா விதங்களிலும் உடைத்துக் கொண்டேயிருப்பது! அது நியாயமில்லை என்று அவன் சத்தம் போடாமல் இருக்க, இராமனுக்கு அல்லது துரோபதைக்கு நீலநிறம் பூசி விடுவது!

 

இவை நவீன காலத்திலும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன! 'முள்ளிவாய்க்கால்' தோற்கடிக்கப்பட வேண்டும் என்பதன் மிக முக்கிய காரணம், தமிழனின் போர்க்குணம் முற்றாக அழிக்கப் படவேண்டும் என்பதே தவிர வேறு  எதுவுமே அல்ல என்பதே எனது அவதானமாகும்! 

 

இப்படியான செயல்கள், இனியும் தொடருமெனின், அது தமிழினத்தின் அழிவை, எழுதி நிற்கும்!

 

மற்றும்படிக்கு, எங்கள் அருமையை நாங்கள் உணராமல் இருப்பதற்குக் காரணம். திருவருட்பயனில் இருக்கின்றது!

 

'பாலாழி மீனாளும் பான்மைத்து, அருளுயிர்கள்,

மாலாழியாழும் அறிந்து!

 

அதாவது பாற்கடலில் இருக்கும் மீன்களுக்குப் பாலின் அருமை தெரிவதில்லை!

 

நிலையாமை கோட்பாடு மூலம் பெயர் வைக்கும் முறை மாற்றியமைக்கபட்டது பற்றி விரிவாய் சொல்லுவீர்களா?

ஆதிச்சநல்லூரில் பானைகளில் உடல்கள் வைக்கப்பட்டது என்று தெரிகிறது. உடலை எரித்தபின் அஸ்தியை பானையில் வைத்தார்களா? அல்லது உடல்பாகங்களை பானையில் வைத்து புதைத்தார்களா? சிறிய பானையினுள் எப்படி முழு உடலை வைத்தார்கள்?

 

[மல்லையூரன்]

அருமையான கருத்துக்கள் புங்கை.. பச்சை போட முடியவில்லை..

 

மேலே குறிப்பிட்ட சில விடயங்களுள் தமிழ்ப்பெயர் சூட்டுதலை என்மட்டில் மாற்றியமைக்க முடிந்திருக்கிறது.. கறுப்பு தாழ்மையானது அல்ல என்பதை அடிக்கடி சொல்லி வருகிறேன். இதன்மூலம் ஒரு மனமாற்றத்தை ஏற்படுத்தமுடியும்.

 

"கறுப்புத்தான் தமிழனின் நிறம்.. மற்றெல்லாம் கலப்பு"..

 

களியாட்டங்களுக்கும் நான் போவதில்லை.. ஆகவே சில நல்ல விடயங்களைச் செய்துவருகிறேன் போலுள்ளது..

 

மற்றது இந்தத்திரி பற்றி ஏற்கனவே படித்திருந்தேன்.. சிந்துசமவெளியில் பயன்படுத்தப்பட்ட தாழிகள் தாமிரபரணிக்கரையிலும் கண்டெடுக்கப்பட்டதுபற்றி.. இது ஆங்கிலத்தில் வெளியே செல்ல வேண்டும்..!

சிந்து வெளியில் இரும்பு இருக்கவில்லை. கல் குடைதல் வேலைகள் இல்லை; அல்லது குறைவு. தனிய கழிமண் வேலைகள் மட்டுமே. 

 

சிந்து வெளியில் இருந்து பரவி வந்தவர்களே இந்த நாகரிகத்தையும் அமைத்திருக்கலாம். 

 

சிந்து வெளி  கி.மு 9,000-கி.மு 2000 வரை. இந்த நாகரீகம் கி.மு. 1500- கி.மு 500 வரை. 

 

அங்கே எழுதுக்கள் இருக்கவில்லை. எழுத்துவடிவ உருக்களே இருந்தன. அதனால்தான் அதை இன்னமும் ஒருவரும் படிக்கவில்லை. இங்கே பிராமி எழுத்துக்கள் வரை காணப்படுகின்றது. 

 

திராவிடர் என்பார் 10,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் லிபியா அல்ஜீரியா பகத்தில் இருந்து வந்த வெள்ளை இனத்தவர்கள்.

[மல்லையூரன்]

மேலும் வடக்கிலிருந்து ஆரியம் வந்ததானால் எப்படி திராவிடம் வடக்கில் இன்றும் காணபடுகிறது என்பதற்கு இதுதான் பதில். Thomason and Kaufman state that there is strong evidence that Dravidian influenced Indo-Aryan through "shift", that is, native Dravidian speakers learning and adopting Indo-Aryan languages.^[9] Erdosy states that the most plausible explanation for the presence of Dravidian structural features in Old Indo-Aryan is that the majority of early Old Indo-Aryan speakers had a Dravidian mother tongue which they gradually abandoned.^[10] Even though the innovative traits in Indo-Aryan languages could be explained by multiple internal explanations, early Dravidian influence is the only explanation that can account for all of the innovations at once – it becomes a question of explanatory parsimony; moreover, early Dravidian influence accounts for several of the innovative traits in Indo-Aryan languages better than any internal explanation that has been proposed.^[11] Zvelebil remarks that "Several scholars have demonstrated that pre-Indo-Aryan and pre-Dravidian bilingualism in India provided conditions for the far-reaching influence of Dravidian on the Indo-Aryan tongues in the spheres of phonology, syntax and vocabulary".

 

பிரகு பேசுபவர்கள் திராவிடர் இல்லை என்பதும் கவனிக்க வேண்டியது. 

 

Genetic views on race differ in their classification of Dravidians. Classical anthropologists, such as Carleton S. Coon in his 1939 work The Races of Europe, argued that Ethiopia in Northeast Africa and India in South Asia represented the outermost peripheries of the Caucasoid race. In the 1960s, genetic anthropologist Stanley Marion Garn considered the entirety of the Indian subcontinent to be a "race" genetically distinct from other populations.^[13][14] The geneticist L.L. Cavalli-Sforza of Stanford, based on work done in the 1980s, classified Indians as being genetically Caucasian. Cavalli-Sforza theorised that Indians are about three times closer to West Europeans than to East Asians.^[13] Other geneticists, such as Lynn B. Jorde and Stephen P. Wooding, theorized that South Indians are genetic intermediaries between Europeans and East Asians.

 

While a number of earlier anthropologists held the view that the Dravidian people together were a distinct race, genetic studies based on uniparental markers have challenged this view. Some researchers have indicated that the so called Dravidian and Indo-Aryan speakers are indigenous to the Indian subcontinent.^{[18][19][20][21]}

Because of admixture between Caucasoid, Mongoloid and Australoid racial groups, one cannot speak of a biologically separate "Dravidian race" distinct from non-Dravidians on the Indian subcontinent.^{[citation needed]} In a 2009 study of 132 individuals, 560,000 single-nucleotide polymorphisms in 25 different Indian groups were analysed, providing strong evidence in support of the notion that modern Indians (both so called Indo-Aryan and Dravidian groups) are a hybrid population descending from two post-Neolithic, genetically divergent populations referred to as the 'Ancestral North Indians' and the 'Ancestral South Indians'. According to the study, Andamanese are an ASI-related group without ANI ancestry, showing that the peopling of the islands must have occurred before ANI-ASI gene flow on the mainland.^[22] ANI-ASI admixture happened some 1,200–3,500 years ago, which roughly coincides with the Indo-Aryan conquest of the Indian subcontinen

[புங்கையூரன்]

சிந்து வெளியில் இரும்பு இருக்கவில்லை. கல் குடைதல் வேலைகள் இல்லை; அல்லது குறைவு. தனிய கழிமண் வேலைகள் மட்டுமே. 

 

சிந்து வெளியில் இருந்து பரவி வந்தவர்களே இந்த நாகரிகத்தையும் அமைத்திருக்கலாம். 

 

சிந்து வெளி  கி.மு 9,000-கி.மு 2000 வரை. இந்த நாகரீகம் கி.மு. 1500- கி.மு 500 வரை. 

 

அங்கே எழுதுக்கள் இருக்கவில்லை. எழுத்துவடிவ உருக்களே இருந்தன. அதனால்தான் அதை இன்னமும் ஒருவரும் படிக்கவில்லை. இங்கே பிராமி எழுத்துக்கள் வரை காணப்படுகின்றது. 

 

திராவிடர் என்பார் 10,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் லிபியா அல்ஜீரியா பகத்தில் இருந்து வந்த வெள்ளை இனத்தவர்கள்.

மல்லை,நாங்களும் மாயையில் சிக்குண்டு போய் விடக்கூடாது! 

'திராவிடர்கள் 'எனப்படுபவர்கள்,தென்திசையை நோக்கிப் புலம் பெயர்ந்த ஆரியர்களே. நாங்கள் தமிழர்கள். திராவிடம் என்ற சொல்லைச் சில ஆங்கிலேய ஆய்வாளர்கள், தவறான முறையில் உபயோகித்துள்ளார்கள். 'திராவிட' என்பது சமஸ்கிரிதத்தில் தென்னவர் எனப் பொருள் படும். இது பற்றிய விவாதங்கள், ஆரம்பித்தபோது, சில தேடல்களின் விளைவாக, இதை என்னால் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தமிழர்கள், தனித்துவமான மொழிக்குச் சொந்தக்காரர்கள். மற்றைய மொழிகள் தான் தமிழிலிருந்து தோன்றின. சமஸ்கிரிதம் கூடத், தமிழாலேயே தன்னை மேலும் வளப்படுத்திக் கொண்டது!

 

பாரதியார் கூடத்,

 

தெலுங்கு, கன்னடம், துளு, மலையாளம் தோன்றிய தமிழ் மொழியே என்று

கூறுவதையும் கவனிக்கவும்!

 

மற்றையது ஆதிச்சநல்லூர், முதுமக்கள் தாழிகள் ஏறத்தாழப் பன்னிரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு முற்பட்டவை என ஆய்வுகள் கூறுகின்றன. அப்படியெனின், வேதகாலத்துக்கும் முற்பட்டவை. எனவே இங்குள்ள மக்கள் தான் சிந்துவெளியை, நோக்கி நகர்ந்திருக்கும், சாத்தியங்களும் உண்டு!

[புங்கையூரன்]

நிலையாமை கோட்பாடு மூலம் பெயர் வைக்கும் முறை மாற்றியமைக்கபட்டது பற்றி விரிவாய் சொல்லுவீர்களா?

ஆதிச்சநல்லூரில் பானைகளில் உடல்கள் வைக்கப்பட்டது என்று தெரிகிறது. உடலை எரித்தபின் அஸ்தியை பானையில் வைத்தார்களா? அல்லது உடல்பாகங்களை பானையில் வைத்து புதைத்தார்களா? சிறிய பானையினுள் எப்படி முழு உடலை வைத்தார்கள்?

எங்கள் பெயர் வைக்கும் முறை, இன்றுபோல முற்காலத்தில் இருக்கவில்லை என்றே கருதுகின்றேன். தமிழர்களைப் போல, சிங்களவர் ஆரியவருகையால், அதிகம் பாதிக்கப்படவில்லை.  ஒருவரது பரம்பரையை, அடையாளம் காட்டும் பெயர் முறை தமிழனுக்கு, ஒரு காலத்தில் இருந்திருக்க வேண்டும். சிங்களவர்களது பெயர் வைக்கும் முறையை  இந்தப் பிரதேசத்தில் உள்ள பெயர் வைக்கும் முறைக்கு ஒரு சான்றாக எடுத்துக்கொள்ளலாம். சோழ மன்னர்கள்களும்,தங்கள் பெயரில் சோழன் என்றே அழைக்கப்பட்டு வந்தனர். இது அவர்களது பரம்பரையை வெளிக்காட்டி நிற்கிறது. இதே போல 'வன்னியர்கள்' தங்கள் பெயர்களில், தங்கள் பரம்பரையைத் தெளிவாகத் தெரியப்படுத்தினார்கள்.இதே போல பெண்களும், நாச்சியார் போன்ற பெயர்களின் மூலம் தங்கள் பெயர்களை வெளிப்படுத்தியிருக்க வேண்டும். அவர்களின் கணவன் மாரின் பெயர்களால், தங்கள் பெயர்களை அவர்கள் மறைக்கவில்லை என்பதையும் கவனியுங்கள். இரும்பொறை, சேரலாதன் போன்ற பெயர்கள் பரம்பரைப் பெயர்களின் தொடர்ச்சிகளே. கண்டியை ஆண்ட மன்னர்களும், நாயக்கர் என்ற பெயரையே தொடர்ந்தார்கள். (சிறி விக்கிரம ராஜசிங்கனின் பெயர் முத்து நாயக்கன் என்று நினைக்கிறேன்).

 

முது மக்கள் தாழிகள் பலவிதமான் அளவுகளில் காணப்படுகின்றன. இவை, மண்கும்பான், சாட்டி, மற்றும் வன்னிப்பகுதிகளிலும் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன. சிந்து வெளியில்,உடல்கள் ஒன்றுக்கு மேல் ஒன்றாக அடுக்கப்பட்டுப் புதைக்கப்பட்ட நிலையில் காணப்படுகின்றன. எனது அனுமானம் என்னவெனில், முதலில் உடல்கள் புதைக்கப்பட்டுப், பின்னர் ஒரு குறித்த காலத்தின் பின்னர், சடங்கு, சம்பிரதாயங்களுடன், எலும்புகள் தாழியொன்றில் வைக்கப்பட்டுச், சடங்குகளுடன் புதைக்கப்பட்டிருக்கவேண்டும். ஆனால் தகனம் நிச்சயமாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.வேதங்களில் வரும் 'உருத்திரனை' சிவனுடன் தொடர்பு படுத்தியபின்பே தகனம் செய்யும் முறை, தமிழனுக்கு அறிமுகப் படுத்தப் பட்டிருக்க வேண்டும்.  அவுஸ்திரேலியப் பழங்குடி மக்களின் செயல்களை அவதானிப்பதிலிருந்தே, தொலைந்து போன எமது வழக்கங்களைத் தேடிப்பார்க்க முயல்கிறேன். அவர்களும் உடல்களைத் தகனம் செய்வதில்லை. ஆனால், குகைகள்,, மலைத் துவாரங்களில், வைத்துவிடுவார்கள். 

 

இதுபற்றி மேலும் ஆய்வுகள் செய்யப்ப்படுமெனின், பல உண்மைகள் தெளிவாகலாம்.

[மல்லையூரன்]

வெள்ளையளுக்கு எங்களை விட இன்று விஞ்ஞான அறிவு கூட. இருந்தாலும் நிச்சயமாக பொறாமை காரணமாக எமது சரித்திரத்தின் உண்மைகளை மறைக்கலாம். ஆனால் இரும்பின் சரித்திரத்தை ஏன் மறைக்க வேண்டும் என்று எனக்கு தெரியாது. இரும்பை அவர்கள் 12,000 ஆண்டுகளுக்கு எடுத்து செல்லவில்லை. 5500 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் எகிப்தில் பாவிக்கபட்டிருகிறது என்கிறார்கள். ஆனல் ஆதிச்ச நல்லூர் கருவிகள் வெண்கலகாலம் முடிவடைந்த இரும்பு காலத்தவை.காபன் டேரிங்கை விட  நாம் நல்ல ஒரு முறையை கண்டு பிடிக்காவிட்டால் அவர்கள் கொடுக்கும் 3500 வருடங்களுக்கு மேல் ஆதிச்ச நல்லூர் ஆயுதங்களுக்கு திகதி போட இயலாது.

 

இந்தியாவில் பழங்குடிகளாக அவுஸ்திறெலியபொட், அல்லது அந்தமானார்கள் வாழ்ந்தார்கள். இவர்கள் தமிழர்கள் அல்ல. தமிழர்கள் ஒரு இனம் அல்ல. தமிழர்கள் அல்லது திராவிடர்கள் மங்கோலியர், ஆரியர், ஆபிரிக்கர் அல்லது அவுஸ்திரேயபொட் கலந்த கலவையாக காணப்படுகிறார்கள். ஆனாலும் இவர்களின் தலையாய உறவு கார்கேசிய வெள்ளைகள்.

 

நாம் உடம்பால்(வாழும் வழிகள்) சுத்தமாக இல்லை. மனத்தாலும் இல்லை. இரதத்தாலும் சுத்தம் இல்லை. சப்பட்டைகளை, கறுப்புகளை, வெள்ளைகளை பார்த்து பொறாமைப்பட்டு பலன் இல்லை.    

 

 

[போக்குவரத்து]

எங்கள் பெயர் வைக்கும் முறை, இன்றுபோல முற்காலத்தில் இருக்கவில்லை என்றே கருதுகின்றேன். தமிழர்களைப் போல, சிங்களவர் ஆரியவருகையால், அதிகம் பாதிக்கப்படவில்லை.  ஒருவரது பரம்பரையை, அடையாளம் காட்டும் பெயர் முறை தமிழனுக்கு, ஒரு காலத்தில் இருந்திருக்க வேண்டும். சிங்களவர்களது பெயர் வைக்கும் முறையை  இந்தப் பிரதேசத்தில் உள்ள பெயர் வைக்கும் முறைக்கு ஒரு சான்றாக எடுத்துக்கொள்ளலாம். சோழ மன்னர்கள்களும்,தங்கள் பெயரில் சோழன் என்றே அழைக்கப்பட்டு வந்தனர். இது அவர்களது பரம்பரையை வெளிக்காட்டி நிற்கிறது. இதே போல 'வன்னியர்கள்' தங்கள் பெயர்களில், தங்கள் பரம்பரையைத் தெளிவாகத் தெரியப்படுத்தினார்கள்.இதே போல பெண்களும், நாச்சியார் போன்ற பெயர்களின் மூலம் தங்கள் பெயர்களை வெளிப்படுத்தியிருக்க வேண்டும். அவர்களின் கணவன் மாரின் பெயர்களால், தங்கள் பெயர்களை அவர்கள் மறைக்கவில்லை என்பதையும் கவனியுங்கள். இரும்பொறை, சேரலாதன் போன்ற பெயர்கள் பரம்பரைப் பெயர்களின் தொடர்ச்சிகளே. கண்டியை ஆண்ட மன்னர்களும், நாயக்கர் என்ற பெயரையே தொடர்ந்தார்கள். (சிறி விக்கிரம ராஜசிங்கனின் பெயர் முத்து நாயக்கன் என்று நினைக்கிறேன்).

 

முது மக்கள் தாழிகள் பலவிதமான் அளவுகளில் காணப்படுகின்றன. இவை, மண்கும்பான், சாட்டி, மற்றும் வன்னிப்பகுதிகளிலும் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன. சிந்து வெளியில்,உடல்கள் ஒன்றுக்கு மேல் ஒன்றாக அடுக்கப்பட்டுப் புதைக்கப்பட்ட நிலையில் காணப்படுகின்றன. எனது அனுமானம் என்னவெனில், முதலில் உடல்கள் புதைக்கப்பட்டுப், பின்னர் ஒரு குறித்த காலத்தின் பின்னர், சடங்கு, சம்பிரதாயங்களுடன், எலும்புகள் தாழியொன்றில் வைக்கப்பட்டுச், சடங்குகளுடன் புதைக்கப்பட்டிருக்கவேண்டும். ஆனால் தகனம் நிச்சயமாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.வேதங்களில் வரும் 'உருத்திரனை' சிவனுடன் தொடர்பு படுத்தியபின்பே தகனம் செய்யும் முறை, தமிழனுக்கு அறிமுகப் படுத்தப் பட்டிருக்க வேண்டும்.  அவுஸ்திரேலியப் பழங்குடி மக்களின் செயல்களை அவதானிப்பதிலிருந்தே, தொலைந்து போன எமது வழக்கங்களைத் தேடிப்பார்க்க முயல்கிறேன். அவர்களும் உடல்களைத் தகனம் செய்வதில்லை. ஆனால், குகைகள்,, மலைத் துவாரங்களில், வைத்துவிடுவார்கள். 

 

இதுபற்றி மேலும் ஆய்வுகள் செய்யப்ப்படுமெனின், பல உண்மைகள் தெளிவாகலாம்.

பரம்பரை பெயர் என்றால் மேற்கத்தைய முதற்பெயர் கடைசிபெயர் போலவா? ஆரியர்கள் பெயர் வைக்கும் முறையில் முதற்பெயர் கடைசிபெயர் இல்லையா?

 

தமிழுக்கு என்று ஆரியரின் கலப்பு வர முன்னர் சம்பிரதாயங்கள் இருந்தால் எதுவரை அங்கனம் இருந்தது என்பதற்கு நூல்களில் ஆதாரங்கள் இருக்கிறதா? ஆரியரின் கலப்பு ஏற்பட்ட காலத்தில் உருவாகிய பிரபலமான தமிழ் நூல் ஏதாவது பற்றி கூற முடியுமா?

 

ஆதி தமிழ் நூல்களில் உடல் தகனம் செய்யபடாமல் புதைக்கப்பட்டதற்கு ஆதாரங்கள் இருக்கிறனவா?

[மல்லையூரன்]

பரம்பரை பெயர் என்றால் மேற்கத்தைய முதற்பெயர் கடைசிபெயர் போலவா? ஆரியர்கள் பெயர் வைக்கும் முறையில் முதற்பெயர் கடைசிபெயர் இல்லையா?

 

தமிழுக்கு என்று ஆரியரின் கலப்பு வர முன்னர் சம்பிரதாயங்கள் இருந்தால் எதுவரை அங்கனம் இருந்தது என்பதற்கு நூல்களில் ஆதாரங்கள் இருக்கிறதா? ஆரியரின் கலப்பு ஏற்பட்ட காலத்தில் உருவாகிய பிரபலமான தமிழ் நூல் ஏதாவது பற்றி கூற முடியுமா?

 

ஆதி தமிழ் நூல்களில் உடல் தகனம் செய்யபடாமல் புதைக்கப்பட்டதற்கு ஆதாரங்கள் இருக்கிறனவா?

 

வட மொழியில் இருப்பது மாதிரி தமிழில் வாய் மொழி நூல்கள் எதுவும் மிஞ்சி இல்லை. எழுத்துவழி நூல்கள் மட்டும்தான். அது (தமிழ்)பிராமியின் பின்தான். பாரதம், இராமாயணம் தமிழில்(வாய்மொழியில்) தான் எழுதப்பட்டு வடமொழிக்கு மாற்றபட்டதா என்பது மலையளவு பெரிய கேள்வி. சிலப்பதிகாரமும் ஐம்பெரும் காப்பியங்களும் புதிதாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டிருந்த பிராமியை வைத்து பதிவெடுக்க வாய்வழிக் கதைகளை புலவர்கள் எழுதினார்கள்.  அவை பிரதி பலிப்பது எழுதப்பட்ட நகரம் எழுதப்பட்டன்றிருந்த நிலைகளையே. கதைகள் நடந்த நகரத்திற்கும், கதையில் அந்த நகரங்கள் விவரிக்கப்பட்டிருக்கும் மாதிரிக்கும் தொடர்பு இல்லை.  எனவே எங்கும் எழுதப்பட்ட பழைய தமிழ் மக்களின் வரலாறு இல்லை.  அது புதைபொருள் ஆராச்சிகளால் மட்டும் வெளிவரவேண்டியவை.

 

ஊர் பெயரை முதன்மை படுத்தியே சங்காலம் தொடக்கம் புலவர்கள் அழைக்கப்படுகிறார்கள். அரசர்களும் வேளிர்களும் எதையும் பின்பற்றவில்லை.  இது கூட அண்மைய 2000 ஆண்டுகாலங்கள். எதுவும் பழையது இல்லை.

 

ஆதிச்ச நல்லூரில் புதைக்கப்பட்டதினால் அதே காலம் (இந்தியா- தமிழ்நாடு)எங்கும் புதைக்கபட்டதாக நினைத்தால் இந்தியாவில் பல மயானங்கள் விரைவில் ஆராச்சி மூலம் தோன்றும். சிந்து வெளியில் எரிக்கப்பட்டிருக்கலாம். அங்கு பிரதான மயானம் ஒன்று இன்னமும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. 

 

மண்ணைச் சுட்டு பாண்டம் செய்த பின்னர்தான் பானைகளில் புதைப்பது  ஆரம்பித்திருக்கலாம். எனவே பானைகளில் புதைப்பது எரிப்பதற்கு பின்னர்தான் தோன்றியிருக்கலாம். ஆரம்பத்தில் மனிதன் தான் மூட்ட பழகியிருந்த பெரிய தீ சிதையாக இருக்கலாம். சிதைக்கு அடுகில் இருந்த கழிமண்ணின் இயல்புமாற்றத்தை அவதானிதத பின்னர் மண்ணைச் சுட பழகியிருக்கலாம்.

ஆரியர் வருகை 3500 ஆண்டுகளுக்கு முந்தயது. 2500 வருட சிங்களவர் அதில் வரவிலை.

[விசுகு]

உங்கள் ஆதங்கம் புரிகின்றது, போக்குவரத்து!

 

மூன்று, நான்கு விதங்களில் தமிழனின் ஆழுமை, படிப்படியாக அழிக்கப்பட்டது என்பது எனது அவதானமாகும்!

 

முதலாவதாக,' நிலையாமை' என்ற கோட்பாட்டின் மூலம், அவனது குழந்தைகளுக்குப் பெயர் வைக்கும் முறை மாற்றியமைக்கப் பட்டது. இதன் மூலம், தந்தை வழி மறைக்கப்பட, தமிழனின் வரலாறு, அவனது பரம்பரைத் தொடர்புகள் மறைக்கப் படுகின்றன! சிங்களவர்கள், தமது பெயர சூட்டும் முறையை மாற்றிக்கொள்ளாததைக் கவனிக்கவும், சேனநாயக்காவின் பரம்பரை, சேனநாயக்காவாகத் தான் தொடரும்!

 

இரண்டாவது, அவனது உடல்களைப் புதைக்கும், வழக்கத்தை மாற்றியமைத்தல்! இதுவும், காலப்போக்கில் எமது வரலாற்றை அழித்துவிடும் என்பதற்காகவே செய்யப்பட்டது! ஆதிச்சநல்லூர் போன்ற புதைகுழிகள் ஏற்பட வாய்ப்பே இனி மேல் இல்லாமல் போய்விடும்!

 

மூன்றாவதாக, மாமிசம் சாப்பிடுவதை நிறுத்தியது! இது, உடலுக்கு அவசியமான புரதச் சத்துக்களை, மட்டுப்படுத்துவதன் மூலம், வீரியமுள்ள பரம்பரை ஒன்று உருவாக்குவதை, அனுமதிக்காது! 

 

மற்றது, தமிழனைச் சில்லறைக் களியாட்டங்களிலும், வெறும் சடங்குகளிலும் ஈடுபடுத்தி வைத்திருப்பதன் மூலம், அவனது இனம் பற்றிய முனைப்புகளை, முளையிலேயே கிள்ளிக்கொண்டிருப்பது! அவனது ;நிறத்தை' ஒரு தாழ்ந்த நிறமென நம்பவைப்பதன் மூலம், அவனது தன்னம்பிக்கையை, எல்லா விதங்களிலும் உடைத்துக் கொண்டேயிருப்பது! அது நியாயமில்லை என்று அவன் சத்தம் போடாமல் இருக்க, இராமனுக்கு அல்லது துரோபதைக்கு நீலநிறம் பூசி விடுவது!

 

இதில் இன்னொன்றும்   உண்டு

அது சாதிகள் வழியாக தமிழனைப்பிரித்து விட்டது.

இதன் மூலம் வீரியம் குறைந்த இனமாக ஒற்றுமையற்ற இனமாக தமிழன் மாற்றப்பட்டான்.

 

 

இப்படியான செயல்கள், இனியும் தொடருமெனின், அது தமிழினத்தின் அழிவை, எழுதி நிற்கும்!

 

மற்றும்படிக்கு, எங்கள் அருமையை நாங்கள் உணராமல் இருப்பதற்குக் காரணம். திருவருட்பயனில் இருக்கின்றது!

 

'பாலாழி மீனாளும் பான்மைத்து, அருளுயிர்கள்,

மாலாழியாழும் அறிந்து!

 

அதாவது பாற்கடலில் இருக்கும் மீன்களுக்குப் பாலின் அருமை தெரிவதில்லை!

 

[புங்கையூரன்]

பரம்பரை பெயர் என்றால் மேற்கத்தைய முதற்பெயர் கடைசிபெயர் போலவா? ஆரியர்கள் பெயர் வைக்கும் முறையில் முதற்பெயர் கடைசிபெயர் இல்லையா?

 

தமிழுக்கு என்று ஆரியரின் கலப்பு வர முன்னர் சம்பிரதாயங்கள் இருந்தால் எதுவரை அங்கனம் இருந்தது என்பதற்கு நூல்களில் ஆதாரங்கள் இருக்கிறதா? ஆரியரின் கலப்பு ஏற்பட்ட காலத்தில் உருவாகிய பிரபலமான தமிழ் நூல் ஏதாவது பற்றி கூற முடியுமா?

 

ஆதி தமிழ் நூல்களில் உடல் தகனம் செய்யபடாமல் புதைக்கப்பட்டதற்கு ஆதாரங்கள் இருக்கிறனவா?

கீழே இணைக்கப்பட்ட இணையத் தளத்தில், உங்கள் கேள்விகளுக்கான பதில்கள் இருக்கின்றன, போக்குவரத்து!

 

http://thenkongu.blogspot.com.au/2012/12/blog-post_29.html

 

 

ராஜ ராஜ சோழனுக்கும், இவ்வாறான ஒரு நடுகல் இருக்கின்றது. அது இப்போது, கவனிப்பாரற்றுக் கிடப்பது வேறு கதை!

 

ஆரியர்கள், பெயர் வைக்கும் முறையில் இருந்து, அவர்களது குலம், கோத்திரம் அனைத்தையும் கூறமுடியும் என நினைக்கிறேன்! அநேகமான பெயர்களில் நம்பூதிரி, ஐயங்கார் என்று சேர்த்துவிடுவதும் இவர்களது பரம்பரையைக் காட்டும் முறையாகும்! அத்துடன் சுப்பிரமணியம் என்றில்லாமல் சுப்பிரமணியன் என முடிவுறும் தனித்துவமான பெயரிடல் மூலமும், தங்கள் இனத்தை அடையாளப்படுத்துகின்றார்கள்! 'முகர்ஜி', தீக்சித், டாடா, பிர்லா, அம்பானி, போன்றவையும் அவர்களின் குடும்பப் பெயர்களே!

[உடையார்]

நல்லதொரு பதிவு, நன்றி பகிர்வுக்கு

 

[போக்குவரத்து]

கீழே இணைக்கப்பட்ட இணையத் தளத்தில், உங்கள் கேள்விகளுக்கான பதில்கள் இருக்கின்றன, போக்குவரத்து!

 

http://thenkongu.blogspot.com.au/2012/12/blog-post_29.html

 

 

ராஜ ராஜ சோழனுக்கும், இவ்வாறான ஒரு நடுகல் இருக்கின்றது. அது இப்போது, கவனிப்பாரற்றுக் கிடப்பது வேறு கதை!

 

ஆரியர்கள், பெயர் வைக்கும் முறையில் இருந்து, அவர்களது குலம், கோத்திரம் அனைத்தையும் கூறமுடியும் என நினைக்கிறேன்! அநேகமான பெயர்களில் நம்பூதிரி, ஐயங்கார் என்று சேர்த்துவிடுவதும் இவர்களது பரம்பரையைக் காட்டும் முறையாகும்! அத்துடன் சுப்பிரமணியம் என்றில்லாமல் சுப்பிரமணியன் என முடிவுறும் தனித்துவமான பெயரிடல் மூலமும், தங்கள் இனத்தை அடையாளப்படுத்துகின்றார்கள்! 'முகர்ஜி', தீக்சித், டாடா, பிர்லா, அம்பானி, போன்றவையும் அவர்களின் குடும்பப் பெயர்களே

 

 

விபூதி தமிழரின் சின்னமா?

விபூதி பூசுதல் எப்போது தொடக்கம் தமிழ் கலாசாரத்தில் கலந்துள்ளது என்று கூற முடியுமா?

ஆதி தமிழர்கள் தெய்வ வழிபாடு செய்தார்களா?

சிவ வழிபாடுக்கும் தமிழருக்குமான ஆரம்பகால தொடர்பு என்ன? தமிழர் மதமாற்றம் செய்யபட்டார்களா?

[மெசொபொத்தேமியா சுமேரியர்]

நான் இத் திரியில் கருத்து எழுத வராமைக்கான காரணம் எவ்வளவு தான் சொன்னாலும் தமிழனுக்கு சாதாரணமான ஒருவர் சொவது ஏற்புடையதாக இருக்காது. அதைவிட அவர்கள் கற்பனைகளிலும் காதார் கேட்டுப் பதித்தவைகளிலுமிருந்து மனதைத் திருப்பவும் முடியாதவர்கள். ஒரு சிறிய விடயத்தையே எத்தனை ஆதாரம் தந்தும் நிரூபிப்பதற்கு அல்லல் படவேண்டிய காலத்தில், ஒரு வரலாற்றின் முதல் நாகரிகக் குடிகளின் தோற்றம் பற்றியதை, சாதாரண சுமே  வந்து கூறினால் நம்பவா முடியும்.

இதில் கூறப்பட்டிருக்கும் ஆண்டுகள்கூட 10000 என்று கூறப்பட்டுவது எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப் படவில்லை. அதில் காட்டப்பட்டிருக்கும் மட்பாண்ட வடிவங்கள்  2000 வருடங்களுக்குட்பட்டவையே. நான் மீண்டும் கூறுகிறேன் எம்மை நாகரிக முதல் மாந்தன் என்று ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடிய எந்த அகள்வாய்வாளரும் இல்லை. எம்மைத் திசைதிருப்பவே இப்படியானவற்றைப் புனைகின்றனர். நாமும் அப்பொழுதுதான் அங்கெ இங்கே பார்க்காது கடிவாள மிடப்பட்ட குதிரைகள் போல் செல்வோம் என்பது அவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கிறது.

 

[இணையவன்]

நன்றி சுமேரியர்.

 

ஏற்கனவே யாழில் தமிழ் மொழியின் / தமிழரின் வரலாற்றை 10 - 15 ஆயிரம் ஆண்டுகள் பழமையானவை என்று கூறும் புனையப்பட்ட கட்டுரைகள் இணைக்கப்பட்டன. 

 

புராணக் கதைகளை எமது சரித்திரமாக எண்ணும் எம்மினத்தவருக்கு எமது உண்மை வரலாறு அவசியமானதாகத் தெரியவில்லை. எப்படி வந்தோம் எங்கு போகிறோம் என்ற தேடலும் இல்லை.

 

தன் இனத்தில் பற்றுள்ளவர் எவரும் தனது உண்மையான வரலாற்றை முழுமையாகத் தெரிந்து கொள்ள விரும்ப வேண்டும். தனது வரலாற்றை நேசிப்பவர் இனப் பற்றுள்ளவராக இருப்பார். இதனை ஐரோப்பியர்களிடம் பரவலாகக் காண்கிறேன்.

[மெசொபொத்தேமியா சுமேரியர்]

நன்றி இணையவன் நீங்களாவது புரிந்துகொண்டீர்களே.  வரலாற்று ஆய்வை எனக்குள் புகுத்திய சிவகணேசன் அண்ணா GTV இல் ஒரு பேட்டியை பசில் அலி என்னும் இந்தியத தமிழருடன் சேர்ந்து வழங்கியிருந்தார். முன்பு எம்மை பார்த்துச் சிரித்த பலர் அதன்பின் அதுபற்றி விசாரிப்பதே அதன் வெற்றி என நான் நினைக்கிறேன். cd இல் தான் என்னிடம் உள்ளது எப்படி யாழில் போடுவது என்றுதான் தெரியவில்லை. தினேஷ் utube இல் போடுவதாகக் கூறியுள்ளார். அதன்பின் இங்கு இணைக்கலாம் என எண்ணுகிறேன்.