ரஜினி திரணகம நினைவு நிகழ்வு யாழ்ப்பாணத்தில் இந்த வார இறுதியில்

[பெருமாள்]

எவர் என்று சொல்லுங்கோவன் நான் அவரிடம் கேட்டு இங்கு வந்து எழுதுகிறேன்.

விழுந்த தர்ம அடியிலை ஆள் sபோலை கிடக்கு.......................  நாங்களும் அந்த பரியாரியை தெரிந்து கொள்ளத்தான்.

[arjun]

இதுவரை இப்படி ஒரு கண்கண்ட சாட்சி இருக்கிறார் என்றோ இப்படி ஒரு பதிவு இருப்பதாகவோ நான் அறியவில்லை.

லங்கா வெப் முதல் தேனீ வரை தவறாமல் படித்தும் காணாத இந்த பதிவு - அருண் நீங்களாவது இதை தர முடியுமா?

• அந்த வைத்தியரின் பெயர் என்ன?
• அவருக்கு சுட்டவரை முன்னரே தெரியுமா?
• சுட்டவர் விடுதலை புலிகளில் இருந்ததை அறிந்திருந்தாரா?

சுட்ட அன்று யாழ் பல்கலைக்கழக நூல்நிலைய வாயிலில் கையால் எழுதி நாம் இதை செய்யவில்லை. தயவு செய்து எம்மை நம்புங்கள். புத்தகம் எழுதுவதற்காக நாம் இப்படி செய்ய மாட்டோம் என்று ஒட்டி இருந்த்தது. காலையில் நான் அதை பார்த்தேன். மதியம் அந்த பிரசுரத்தை காணவில்லை.

இந்த கொலையும் தர்மலிங்கம், ஆலாலசுந்தரம் கொலை போல செய்யப்பட்டுள்ளது.

அருண்,

நீங்கள் பிளாட்டில் இருந்தீர்கள். சித்தார்த்தன் இன்று அதன் தலைவர். அவரின் தந்தையான தர்மலிங்கம் அவர்களை யார் கொன்றார்கள் என்று சொல்ல முடியுமா?

உங்களுக்கு இலங்கை சிக்கலில் உள்ள ஆழம் எவ்வளவு தூரம் புரியும் என்பதை இதற்கான பதில் காட்டும்.

அருண் இல்லை அர்ஜுன் .

இங்கு பதிவிடும் பலர் போராட்டம் நாட்டைவிட்டு என்றவுடன் ஓடிவந்து தங்களுடைய அலுவல்கள் எல்லாம் கன கச்சிதமாக பார்த்துக்கொண்டு அரசியல் செய்பவர்கள் .அவர்களுக்கு எமது அரசியலும் ஒன்றுதான் வண்ணதிரையும் ஒன்றுதான் .

 

சித்தரின் தந்தை தர்மலிங்கதை சுட்டது டெலோ இயக்கத்தவர்கள் .

நான் தினமுரசு ரசிகனும் அல்ல அற்புதனின் தொடர் வாசிக்கவுமில்லை .அவர் புலிகளுக்கு வெள்ளை அடிக்க வெளிக்கிட்டுத்தான் உயிரை விட்டார் .

 

இன்று கூட ராஜனியின் அவரின் நினைவு தினம் என்றவுடன் துள்ளி குதிப்பதில் இருந்து விளங்கவேண்டும் .ராஜனிக்கோ அமிருக்கோ செல்விக்கோநினைவுதினம் வைப்பது மாற்று கருத்தனர்தான் .

[நிழலி]

சித்தரின் தந்தை தர்மலிங்கதை சுட்டது டெலோ இயக்கத்தவர்கள் .

நான் தினமுரசு ரசிகனும் அல்ல அற்புதனின் தொடர் வாசிக்கவுமில்லை .அவர் புலிகளுக்கு வெள்ளை அடிக்க வெளிக்கிட்டுத்தான் உயிரை விட்டார் .

 

 

இந்த ஒரு விடயமே போதும், ஒரு விடயத்தினை தெரியாமல் கதைக்கக் கூடியவர் என்று உங்களை புரிந்து கொள்ள.

 

அற்புதன் கொல்லப்பட்டது, ஈபிடிபியில் இருந்து இரண்டு எம். பி.க்களையும் தன்னுடன் கிளப்பிக் கொண்டு குமார் பொன்னம்பலத்துடன் இணைந்து புதிய கட்சி ஒன்றை ஏற்படுத்த முனைந்தமை (அதில் சந்திரகுமாரும் ஒருவர்.. கொஞ்ச நாள் லண்டனுக்கு சென்று தலைமறைவாக இருந்து விட்டு பின் மீண்டும் டக்கியுடன் சேர்ந்து கொண்டார்) , வெள்ளவத்தை நெல்சன் வீதியில் தனக்கு கொடுக்கப்பட்ட பஜிரோவை விற்றும் இயக்க பணத்திலும் வீடு வாங்கியது (இப்ப அது டக்கியின் வீடு, அங்கு தான் தினமுரசு காரியாலயம் இருக்கு) , மற்றும் டக்கி சிறைச்சாலையில் அரசியல் கைதிகளால் தாக்கப்பட்டு பலகீனமாக இருக்கும் போது அவரையும் மீறி பல செயற்பாடுகளைச் செய்தது ஆகிய காரணங்களால் தான். இவற்றை விட மகேஸ்வரி வேலாயுதத்துடன் அற்புதனுக்கு கடும் பிரச்சனைகள் இருந்ததும், மகேஸ்வரியின் தூண்டுதலால் டக்கி இந்த கொலையைச் செய்ய துணிந்ததும் ஈபிடிபி உறுப்பினர்கள் அனைவரும் அறிந்த ஒரு 'ரகசியம்'

 

 

முதலில் புலிக் காச்சலில், எழுந்தமானமாக எழுதுவதை தவிருங்கள்

[இசைக்கலைஞன்]

சரி.. ரஜினியை புலிகள் சுடவில்லை என்றே வைத்துக்கொள்வோம்.. அப்ப ஜான் எஃப் கென்னடியை சுட்டது யாராம்? (அதுவும் புலிகள் இல்லை எண்டு சொல்லமாட்டிங்கள்தானே.. )

[விசுகு]

.ராஜனிக்கோ அமிருக்கோ செல்விக்கோநினைவுதினம் வைப்பது மாற்று கருத்தனர்தான் .

 

 

இந்த மாற்றுக்கருத்து என்றால் என்னண்ணா??

அதுக்கான வரைவிலக்கணம் என்ன??

 

புலிகளுக்கு எதிராக செயற்படுதல்

மாற்றுக்கருத்து என்று சொல்லமாட்டீர்கள் என்று நினைக்கின்றேன்..

 

அப்புறம்

அந்த சாட்சி  வைத்தியர்  பெயரை  எல்லோரும் கேட்டார்கள்

பதிலில்லை..

[nunavilan]

சுட்டவரை கண்ணால் கண்ட சாட்சி எழுதிய பதிவு வாசிக்கவில்லை போல ,

 

அவர் இப்ப ஆஸியில் வைத்தியராக இருக்கின்றார் .

 

ஒருவரை சுட்டால் இன்ன பிழை விட்டார் சுட்டோம் என்று துணிவாக சொல்லவேண்டும் 

 

அல்லது பிழையாக சுட்டுவிட்டோம் என்று பெருந்த்னமையுடன் மன்னிப்பு கேட்கவேண்டும் 

 

இரண்டும் இல்லாமல் பேடியாக சளாப்பக்கூடாது .

 

 

[விசுகு]

ஒருவரை சுட்டால் இன்ன பிழை விட்டார் சுட்டோம் என்று துணிவாக சொல்லவேண்டும் 

 

அல்லது பிழையாக சுட்டுவிட்டோம் என்று பெருந்த்னமையுடன் மன்னிப்பு கேட்கவேண்டும் 

 

இரண்டும் இல்லாமல் பேடியாக சளாப்பக்கூடாது .

 

 

சரியண்ணா

படிக்காத புலிகளுக்கு இந்த  தத்தவம் தெரிந்திருக்காது தானே..

 

நீங்கள் அறிவுயீவி

சொல்லுங்கோ

உமாயை  ஏன் சுட்டனீங்கள்?

அவர் செய்த குற்றம் என்ன?

ஏன் உரிமை கோரவில்லை............???

[arjun]

By- A 1989 Medical Student of the University of Jaffna

 

On 21 September 1989, our beloved Madam was shot to death in a cowardly manner in the open street, while she was returning home after finishing her duties at the Medical Faculty of the University of Jaffna. The so called “Tamil Eelam Liberation Cowards” who could not challenge her honesty or meet her face to face came gutless behind her back and killed her. Many of our medical and other students condemned this ruthless murder and wrote posters by hand and pasted them everywhere in Jaffna. I wrote my expression in English as follows at that time in the form of a poster.

 

Free Doom

 

& Free Dump

 

Is Our Freedom...?

 

It’s 16 years to this date that our Madam had been killed. It should be appreciated that at least after 15 years a film about her had been done. But it’s sad to note that many facts about her murder are not spoken of still. The main reason for this is the fear for our lives. I also have my doubts whether our community has the frame of mind to accept the truth, even if we reveal them. Not now, but way back, in 1989 even, I saw that our society was not willing to accept the truth about who killed her. Many of those who knew the truth did not have the courage to accept it candidly. Some, who did know, kept it close to their heart. And I was one of them. Like many, I suppressed it fearing for my life and my future. Now I’ve left my country and I’m a physician practicing in another country. Compared to many hundred thousand people who live amongst countless atrocities in our country, my life and future are guaranteed in this foreign land. I feel that it is my obligation to reveal some facts about Madam’s murder.

 

When our beloved Madam Rajini Thiranagama was shot to death, I was a medical student at the Medical Faculty, University of Jaffna. She was not only an anatomy lecturer to us. Her lectures were always lively. She guided us towards considering the problems faced by our community. We saw her worldly wisdom and deep sense of humanity. She spoke to us about many good films, novels, poems etc that she enjoyed without faltering. All that happened within the Jaffna University then run in my mind like a live-movie.

 

As the IPKF and their allied Tamil armed movements played harsh then, the Liberation Tigers used the University of Jaffna as one of their hideouts. Not only were some members of the Tiger movement but also weapons kept in hiding with the assistance of some staff and students. This was no secret to many at the top level as well as to other staff. Talking about Tigers was terribly forbidden among the lecturers and students at the Jaffna University. Because of this fear, nobody was willing to publicly articulate that it was the LTTE that killed Rajani with the help of some medical students. Many even tried to spread gossip deliberately that it was either the IPKF or the armed movements with them that had killed Rajani.

 

A few months before Madam was murdered, members of LTTE’s spy group entered into Medical Faculty with the aid of some MEDICAL COLLEGE students to spy on her. Students who moved closely with Madam knew it, though they were scared as to how to reveal it to her. In the meantime, those students who had brought those spies inside the faculty were also interacting very closely with Madam. I wish to name two of those students here.

 

One is Soori alias Suriyakumaran from Vadamaratchy. The other is Dharmendra from Mullaitivu. It was a common sight at the Medical Faculty and faculty’s cafeteria for spies and killers of the Tigers to have tea or talk with Soori and Dharmendra. Several times I myself had seen the LTTE’s Chavakachcheri in-charge Kedels’s BROTHER, the notorious assassin Kandeepan, was entertained to tea by Dharmendra.

 

On 21 September 1989, a Tiger spy who’d waited in watch for Madam to finish the 2nd MBBS final examination and come out, signaled to the murderer who was waiting ready in the road. The spy wasn’t anybody but Selvakumaran, a SECURITY GUARD of the University of Jaffna. As Madam’s bicycle exited through the main entrance to the road, the killer followed her in his bicycle and fired his first shots at her head from the left side. When she fell down, he made two more shots to her head and escaped.

 

I must tell here, who this killer is. It was Bosco, a Tiger spy and murderer. Most ordinary people wouldn’t know Bosco. But two to three months before Madam was killed, activities of Bosco and many other dubious characters had increased within the Medical Faculty. Bosco would have been between 30 – 35 years old then. His stiff face, which reflected his suspicion and fuming anger towards people easily, identified him. I and several other students had seen this Bosco having tea with Soori and Dhamendra in the Faculty Cafeteria many a times. At the beginning, I did not know who he was. A fellow student only revealed about Bosco.

 

Fellow students and I had seen Bosco actively within the Medical faculty on several occasions. Above all, a student who witnessed the murder is still living. We too had seen Bosco several times when we hiked together. If that student and we had united to say that “Tigers and their assassin Bosco, and Sooriyakumaran and Dharmendra who spied for Bosco are exclusively responsible for Madam’s murder” none of us would be breathing today. This was why I was among those who advised my fellow student not to tell anybody what he’d witnessed. When Madam’s carcass was brought to the Faculty the next day, most of the senior lecturers of the University were not present. Why? Because they exactly knew who had committed the murder.

 

Those who moved closely with Soori and Dharmendra and the Medical students who supported LTTE’s homicidal politics know this truth very well. I searched the faces of Soori, Dharmendra and their friends as the news spread in the Medical faculty that Madam had been killed. Their faces exposed the truth even more clearly. They couldn’t look into my eyes. After betraying their teacher who SHED human and intellectual light into their mind, and stood as a model to the future student community, they now dwell in luxury in foreign countries.

 

Sooriyakumaran is now working in a Hospital in England. One, who conspired to orphan two young children of that mother, now pretends to be a physician who saves lives of patients. Can we allow these people the fuss of being ‘dignitaries’? Shouldn’t the truth about them be exposed in public? We definitely must do it. My dear fellow students, we have been silent for too long. Tigers and their trumpets are still trying to cover up this iniquitous act, which happened right in front of our own eyes. The truth should never go buried and unnoticed in history. That is why I am REGISTERING this. I appeal that you too present the truth as becomes your conscience to our community.

[arjun]

விசுகு அண்ணை ,

உங்களுடன் உரையாடி எதுவித பயனுமில்லை .நாட்டில் நடந்த அனேக விடயங்கள் உங்களுக்கு தெரியாது .அந்த நேரம் நீங்கள் மூன்று வேலை செய்துகொண்டுஇருந்திருக்கலாம் .

 

சும்மா குறுக்க மறுக்க எதுவித சம்பந்தமும் இல்லாமல் எந்த நேரமும் கேட்டுக்கொண்டு இருக்கின்றீர்கள் .நீங்கள் கேள்வி கேட்கும் விடயங்கள் அனைத்தும் பதிவில் இருக்கு தேடி வாசிக்கவும் .

 

உமாவை சுட்டது தாங்கள் தான் என்றும் ஏன் என்றும்  உரிமை கோரி ஆடியோ ஒன்று சென்னையில் இருந்து வெளியிட்டார்கள்.

[நிழலி]

இதை எழுதியவர் முடிவில் 'யாவும் கற்பனை' என்று போட மறந்து விட்டார்.

 

 

 

 

A few months before Madam was murdered, members of LTTE’s spy group entered into Medical Faculty with the aid of some MEDICAL COLLEGE students to spy on her. Students who moved closely with Madam knew it, though they were scared as to how to reveal it to her. In the meantime, those students who had brought those spies inside the faculty were also interacting very closely with Madam. I wish to name two of those students here.

 

One is Soori alias Suriyakumaran from Vadamaratchy. The other is Dharmendra from Mullaitivu. It was a common sight at the Medical Faculty and faculty’s cafeteria for spies and killers of the Tigers to have tea or talk with Soori and Dharmendra. Several times I myself had seen the LTTE’s Chavakachcheri in-charge Kedels’s BROTHER, the notorious assassin Kandeepan, was entertained to tea by Dharmendra.

 

 

 

 

முதல் வெடி ஊரில் வெடிக்கும் முன்பே மூட்டைக் கட்டிக் கொண்டு வெளிநாடு வந்து புலி வாந்தி எடுப்பவர்கள் வேண்டும் என்றால் இதனை நம்பலாம். ஆனால் அந்த கால கட்டத்தில் அங்கு வாழ்ந்த எமக்கு இவர் சொல்லும் காலத்தின் உண்மை நிலவரம் தெரியும்.

 

1989 அளவில் யாழ் பல்கலைக்கழகத்தில் தாம் ஒரு புலனாய்வுப் போராளிகள் என்று இனம் காட்டிக் கொண்டு இயங்கக் கூடிய சூழ்நிலை அன்று  அறவே இருக்கவில்லை. சந்திக்கு சந்தி இந்திய ஏவல் படையினரும், அதனை விட ஈபி.ஆர்.எல். எஃப், ENDLF, TELO வினரும் நீக்கமற நிறைந்து இருந்த காலம். சந்திக்கு சந்தி, புலிகளின் ஆதவாளர்கள், அவர்களுக்கு கச்சான் உடைச்சுக் கொடுத்தவர்கள்,  அவர்களுக்கு சமையல் செய்தவர்கள், புலிகள் அனுட்டிக்கச் சொன்ன ஹர்த்தாலுக்கு கடைகளை பூட்டிய சிறு வியாபாரிகள் என்று வகை தொகை இல்லாமல் கொன்று குவித்த காலம். புலிகளின் மாணவர் அமைப்பில் (SOLT) இருந்தார்கள் என்பதற்காகவே பாடசாலை மாணவர்களையே வேட்டையாடிய கொலைகாரர்களின் காலம்.

 

ஆனால், இப்படிப் பட்ட காலத்தில் யாழ் பல்கலைக்கழகத்தில் தம்மை புலிகளின் Spy என்று இனம் காட்டிக் கொண்டு (...எழுதிய அறிவாளிக்கு புலநாய்வு பிரிவினர் தம்மை புலநாய்வுப் பிரிவினர் என்று இனம் காட்டினால், பிறகு அவர்கள் புலநாய்வுப் பிரிவினராக இருக்கவே முடியாது என்பதை விளங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை) Cafeteria வுக்கு வந்து ஹாயாக கதைத்து விட்டு போவார்களாம்...

 

 

இச் சம்பவங்கள் நடக்கும் போதும், இக்கால கட்டத்திலும் என் வயது 15.  எம் வயதினர் இந்திய ஏவல் படைகளாலும், தமிழர் விரோத இயக்கங்களாலும் மிக மோசமாக அச்சுறுத்தப்பட்டும், அடக்கப்பட்டும் இருந்த காலம்.  செத்துப் எரிக்கும் போது கூட இக்கால கட்டத்தின் கொடூரம் என் நெஞ்சை விட்டு அகலாது.

 

இன்று எங்கிருந்தோ இருந்து கொண்டு எமக்கு வகுப்பெடுக்கினம்.
 

 

[arjun]

தலைவர் வருவார் என்பவர்களுக்கு உது கற்பனையாகதான் இருக்கும் .

 

 

 

 

[நிழலி]

தலைவர் வருவார் என்பவர்களுக்கு உது கற்பனையாகதான் இருக்கும் .

 

புலி எதிர் பிரசாரம் அனைத்தையும் வேத வாக்காக மறு பேச்சின்றி கேள்விகளுக்கு அப்பால் ஏற்கும் மூடர் கூட்டத்துக்கு இக்கட்டுரையாளர் எழுதியது உண்மையாகத்தான் இருக்கும்.

[arjun]

இதே காலகட்டத்தில் யாழ் பல்கலைகழகத்தில் கல்வி கற்ற ரயாகரன் ,மீராபாரதி ,எனது மைத்துனர் ,கைலாசபதியின் மகள் எல்லோரும் இருக்கின்றார்கள் .

திலீபன் செய்த சண்டித்தனங்களும் பட்டியல் இடுவார்கள் .

 

தேவையென்றால் மாற்று இணையங்களில் இருந்து திகதியுடன் நடந்த விடயங்கள் இணைத்துவிடுகின்றேன் .

[நிழலி]

இதே காலகட்டத்தில் யாழ் பல்கலைகழகத்தில் கல்வி கற்ற ரயாகரன் ,மீராபாரதி ,எனது மைத்துனர் ,கைலாசபதியின் மகள் எல்லோரும் இருக்கின்றார்கள் .

திலீபன் செய்த சண்டித்தனங்களும் பட்டியல் இடுவார்கள் .

 

தேவையென்றால் மாற்று இணையங்களில் இருந்து திகதியுடன் நடந்த விடயங்கள் இணைத்துவிடுகின்றேன் .

 

அண்ணை... திலீபன் அண்ணா 1987 இல் தியாகியாகிவிட்டார்.   நான் கதைப்பது 1989 பற்றியும், அக்கால கட்டத்தில் ஒட்டுக்குழுக்கள் செய்த அட்டூழியம் மற்றும் கள நிலவரத்தினைப் பற்றி... 

[nunavilan]

 

By- A 1989 Medical Student of the University of Jaffna

 

On 21 September 1989, our beloved Madam was shot to death in a cowardly manner in the open street, while she was returning home after finishing her duties at the Medical Faculty of the University of Jaffna. The so called “Tamil Eelam Liberation Cowards” who could not challenge her honesty or meet her face to face came gutless behind her back and killed her. Many of our medical and other students condemned this ruthless murder and wrote posters by hand and pasted them everywhere in Jaffna. I wrote my expression in English as follows at that time in the form of a poster.

 

Free Doom

 

& Free Dump

 

Is Our Freedom...?

 

It’s 16 years to this date that our Madam had been killed. It should be appreciated that at least after 15 years a film about her had been done. But it’s sad to note that many facts about her murder are not spoken of still. The main reason for this is the fear for our lives. I also have my doubts whether our community has the frame of mind to accept the truth, even if we reveal them. Not now, but way back, in 1989 even, I saw that our society was not willing to accept the truth about who killed her. Many of those who knew the truth did not have the courage to accept it candidly. Some, who did know, kept it close to their heart. And I was one of them. Like many, I suppressed it fearing for my life and my future. Now I’ve left my country and I’m a physician practicing in another country. Compared to many hundred thousand people who live amongst countless atrocities in our country, my life and future are guaranteed in this foreign land. I feel that it is my obligation to reveal some facts about Madam’s murder.

 

When our beloved Madam Rajini Thiranagama was shot to death, I was a medical student at the Medical Faculty, University of Jaffna. She was not only an anatomy lecturer to us. Her lectures were always lively. She guided us towards considering the problems faced by our community. We saw her worldly wisdom and deep sense of humanity. She spoke to us about many good films, novels, poems etc that she enjoyed without faltering. All that happened within the Jaffna University then run in my mind like a live-movie.

 

As the IPKF and their allied Tamil armed movements played harsh then, the Liberation Tigers used the University of Jaffna as one of their hideouts. Not only were some members of the Tiger movement but also weapons kept in hiding with the assistance of some staff and students. This was no secret to many at the top level as well as to other staff. Talking about Tigers was terribly forbidden among the lecturers and students at the Jaffna University. Because of this fear, nobody was willing to publicly articulate that it was the LTTE that killed Rajani with the help of some medical students. Many even tried to spread gossip deliberately that it was either the IPKF or the armed movements with them that had killed Rajani.

 

A few months before Madam was murdered, members of LTTE’s spy group entered into Medical Faculty with the aid of some MEDICAL COLLEGE students to spy on her. Students who moved closely with Madam knew it, though they were scared as to how to reveal it to her. In the meantime, those students who had brought those spies inside the faculty were also interacting very closely with Madam. I wish to name two of those students here.

 

One is Soori alias Suriyakumaran from Vadamaratchy. The other is Dharmendra from Mullaitivu. It was a common sight at the Medical Faculty and faculty’s cafeteria for spies and killers of the Tigers to have tea or talk with Soori and Dharmendra. Several times I myself had seen the LTTE’s Chavakachcheri in-charge Kedels’s BROTHER, the notorious assassin Kandeepan, was entertained to tea by Dharmendra.

 

On 21 September 1989, a Tiger spy who’d waited in watch for Madam to finish the 2nd MBBS final examination and come out, signaled to the murderer who was waiting ready in the road. The spy wasn’t anybody but Selvakumaran, a SECURITY GUARD of the University of Jaffna. As Madam’s bicycle exited through the main entrance to the road, the killer followed her in his bicycle and fired his first shots at her head from the left side. When she fell down, he made two more shots to her head and escaped.

 

I must tell here, who this killer is. It was Bosco, a Tiger spy and murderer. Most ordinary people wouldn’t know Bosco. But two to three months before Madam was killed, activities of Bosco and many other dubious characters had increased within the Medical Faculty. Bosco would have been between 30 – 35 years old then. His stiff face, which reflected his suspicion and fuming anger towards people easily, identified him. I and several other students had seen this Bosco having tea with Soori and Dhamendra in the Faculty Cafeteria many a times. At the beginning, I did not know who he was. A fellow student only revealed about Bosco.

 

Fellow students and I had seen Bosco actively within the Medical faculty on several occasions. Above all, a student who witnessed the murder is still living. We too had seen Bosco several times when we hiked together. If that student and we had united to say that “Tigers and their assassin Bosco, and Sooriyakumaran and Dharmendra who spied for Bosco are exclusively responsible for Madam’s murder” none of us would be breathing today. This was why I was among those who advised my fellow student not to tell anybody what he’d witnessed. When Madam’s carcass was brought to the Faculty the next day, most of the senior lecturers of the University were not present. Why? Because they exactly knew who had committed the murder.

 

Those who moved closely with Soori and Dharmendra and the Medical students who supported LTTE’s homicidal politics know this truth very well. I searched the faces of Soori, Dharmendra and their friends as the news spread in the Medical faculty that Madam had been killed. Their faces exposed the truth even more clearly. They couldn’t look into my eyes. After betraying their teacher who SHED human and intellectual light into their mind, and stood as a model to the future student community, they now dwell in luxury in foreign countries.

 

Sooriyakumaran is now working in a Hospital in England. One, who conspired to orphan two young children of that mother, now pretends to be a physician who saves lives of patients. Can we allow these people the fuss of being ‘dignitaries’? Shouldn’t the truth about them be exposed in public? We definitely must do it. My dear fellow students, we have been silent for too long. Tigers and their trumpets are still trying to cover up this iniquitous act, which happened right in front of our own eyes. The truth should never go buried and unnoticed in history. That is why I am REGISTERING this. I appeal that you too present the truth as becomes your conscience to our community.

 

 

இது பலாலி முகாம் தகர்க்க உளவு தகவல் எடுத்த மாதிரி ஒரு புனைவு என்பது மட்டும் தெரிகிறது. ஒரு ஆயுதம் இல்லாதவரை கொல்ல இத்தனை எடுவைகள் புலிகள் எடுத்திருப்பார்கள் என்பது சந்தேகமே. ஆகவே அர்யுனின் ஒட்டுக்குழு தகவல் நம்பகரமானதாக இல்லை என்பது நிரூபணமாகிறது.

[arjun]

அண்ணை... திலீபன் அண்ணா 1987 இல் தியாகியாகிவிட்டார்.   நான் கதைப்பது 1989 பற்றியும், அக்கால கட்டத்தில் ஒட்டுக்குழுக்கள் செய்த அட்டூழியம் மற்றும் கள நிலவரத்தினைப் பற்றி... 

புலிகள் திலீபன் காலத்திலேயே யாழ் பல்கலைகழத்தில் ஊடுருவினார்கள் என்பதற்கு தான் அந்த பதில் .இந்தியன் ஆமி காலத்திலும் அது தொடர்ந்தது .

[விசுகு]

விசுகு அண்ணை ,

உங்களுடன் உரையாடி எதுவித பயனுமில்லை .நாட்டில் நடந்த அனேக விடயங்கள் உங்களுக்கு தெரியாது .அந்த நேரம் நீங்கள் மூன்று வேலை செய்துகொண்டுஇருந்திருக்கலாம் .

 

சும்மா குறுக்க மறுக்க எதுவித சம்பந்தமும் இல்லாமல் எந்த நேரமும் கேட்டுக்கொண்டு இருக்கின்றீர்கள் .நீங்கள் கேள்வி கேட்கும் விடயங்கள் அனைத்தும் பதிவில் இருக்கு தேடி வாசிக்கவும் .

 

உமாவை சுட்டது தாங்கள் தான் என்றும் ஏன் என்றும்  உரிமை கோரி ஆடியோ ஒன்று சென்னையில் இருந்து வெளியிட்டார்கள்.

 

 

அண்ணை

நாங்கள் அதை எழுதி  வருகின்றோம்

நாங்கள் புலம் பெயர்ந்து விட்டோம்  என்பதை ஒத்தக்கொண்டே  பேசுகின்றோம்...

 

ஆனால் அங்கு களத்தில் நின்றவனுடன் தோழமையுடனும் உதவுபவர்களாகவும்

முக்கியமாக

செய்பவர்களுக்கு இடையூறு தராதவர்களாகவும் இருந்தோம்....

 

ஆனால் நீங்கள்....???

யாழ் அறியும்

நேரத்தை  மீதப்படுத்துகின்றேன்...

 

நீங்கள் யாழில் எழுதிவரும் கதையை  வாசித்ததிலும்

நீங்கள் இங்கு எழுதிவருபவைகளை  இதுவரை கவனித்ததிலும்..

 

எப்பொழுதுமே  போராட்டத்தில்

ஈடுபாட்டுடனோ

எந்த ஒரு இயக்கத்திலோ

தலைவர்களிலோ  நம்பிக்கையுடன் செயற்பட்டதாகவோ..

 

அல்லது 

நம்பி  வந்தவர்களை கரை சேர்க்க 

ஒன்று திரண்டதாகவோ கதை இல்லை...

 

எவனை எவ்வாறு எடை போடலாம்

எவனை எவன் மடக்கப்பார்க்கின்றான்?

இவர்களில் எவர் அறிவாளி அல்லது முட்டாள்..??

இப்படி ஆராய்வதில் மட்டுமே தங்கள் கவனமும்

நேரமும் போயிருக்கிறது...

 

அந்த 2 வருடங்களில் கூட

உள்ளக முரண்பாடுகளை  கிளறியது தான் அதிகம்

ஆனால் அதைக்களைய ஒரு துளியும் முயற்சிக்கவில்லை...

அப்படி செய்வதாக நீங்கள் சொல்வதும்

உமாவுடன் பக்கத்தில் படுத்திருந்தேன் என்ற   தடிப்புக்கு மட்டுமே..

[trinco]

சரி.. ரஜினியை புலிகள் சுடவில்லை என்றே வைத்துக்கொள்வோம்.. அப்ப ஜான் எஃப் கென்னடியை சுட்டது யாராம்? (அதுவும் புலிகள் இல்லை எண்டு சொல்லமாட்டிங்கள்தானே.. )

 

ஜோன் எஃப் கென்னடியை மட்டுமல்ல ஆபிரிகாம் லிங்கனையும் சுட்டது புலிகள் தான் 1865 ஏப்ரல் 15 ம் திகதி எனது தாத்தா வாஷிங்ரன் சென்றபோது  நேரில் புலிகள் அவரை சுட்டதை கண்டவர். நேரில் கண்ட சாட்சி அவர் இப்ப உயிரோடு இல்லை என்ற துணிவில் புலிகள் சுடவில்லை என்று மறுக்கப் பார்க்கிறார்கள். விடுவேனா நான் தாத்தாவிடம் எல்லாவற்றையும் கேட்டு தெரிந்து வைத்துளேன்.

[arjun]

கடைசியில் தங்களை தானே ஆழுக்கு ஆள் தலையில் வைத்தார்கள் .

[goshan_che]

ரஜனி திரணகமவை புலிகள் சுடவில்லை - புலிகள் ஆயுதம் ஏந்தாதா யாரையும் நகத்தால் கூட கீறியதில்லை. அநேகமாக ரஜனி சும்மா விளையாட்டுக்கு தன்னை தானே சுட்டுகொண்டு செத்திருக்கலாம்.

ஈபிடிபிக்கு பணம் சேர்க்க - பத்திரிகை விக்க - புலியாவாரம் செய்தால்தான் சரிப்பட்டு வரும் என்ற புலிஆதரவு வியாபார யுக்தியை அன்றே ஆரம்பித்து வைத்த ஒரு மஞ்சள் பத்திரிகையாளன் அற்புதன். இளவரசி டயானாவும் அவரின் காதலர்களும் என்ன செய்தனர் என்பதை கட்டிலுக்கு கீழே இருந்து பார்த்தது போல் எழுதும் கற்பனைவாதி - அவர் சொன்னா சரியாத்தான் இருக்கும்.

87-90 புலிகள் ஒருபுறம், இந்தியன் ஆமி மண்டையன் குழு மறுபுறம் என்று இரு வெற்கொண்ட மிருகங்கள் அப்பாவிகளை சகட்டுமேனிக்கு பலி கொண்ட காலம். இதில் இரு தரப்பும் இக்கொலையை செய்திருக்கலாம். ஏனென்றால் ரஜனி இருவரையும் துகிலுரிந்தவர்.

ஆனால் புலி செய்திருக்காவிட்டால் - புலி இவரை ஒரு மாமனுசி ஆக்கி பெரும் எடுப்பு எடுத்திருக்கும்.

கூடவே கூல் சிறீதரன் உடபட்ட யுடிஎசார் ஆக்களை புலி தேடிதேடி அழிக்க முனந்ததும் அவர்கள் மேல் சந்த்ஹேகம் வரவைக்கிறது.

இக்கொலையை புலிகள் கண்டித்ததாயோ, மறுத்ததாயோ ஞாபகமில்லை.

[வாலி]

ரஜனி திரணகமவை புலிகள் சுடவில்லை - புலிகள் ஆயுதம் ஏந்தாதா யாரையும் நகத்தால் கூட கீறியதில்லை. அநேகமாக ரஜனி சும்மா விளையாட்டுக்கு தன்னை தானே சுட்டுகொண்டு செத்திருக்கலாம்.

ஈபிடிபிக்கு பணம் சேர்க்க - பத்திரிகை விக்க - புலியாவாரம் செய்தால்தான் சரிப்பட்டு வரும் என்ற புலிஆதரவு வியாபார யுக்தியை அன்றே ஆரம்பித்து வைத்த ஒரு மஞ்சள் பத்திரிகையாளன் அற்புதன். இளவரசி டயானாவும் அவரின் காதலர்களும் என்ன செய்தனர் என்பதை கட்டிலுக்கு கீழே இருந்து பார்த்தது போல் எழுதும் கற்பனைவாதி - அவர் சொன்னா சரியாத்தான் இருக்கும்.

87-90 புலிகள் ஒருபுறம், இந்தியன் ஆமி மண்டையன் குழு மறுபுறம் என்று இரு வெற்கொண்ட மிருகங்கள் அப்பாவிகளை சகட்டுமேனிக்கு பலி கொண்ட காலம். இதில் இரு தரப்பும் இக்கொலையை செய்திருக்கலாம். ஏனென்றால் ரஜனி இருவரையும் துகிலுரிந்தவர்.

ஆனால் புலி செய்திருக்காவிட்டால் - புலி இவரை ஒரு மாமனுசி ஆக்கி பெரும் எடுப்பு எடுத்திருக்கும்.

கூடவே கூல் சிறீதரன் உடபட்ட யுடிஎசார் ஆக்களை புலி தேடிதேடி அழிக்க முனந்ததும் அவர்கள் மேல் சந்த்ஹேகம் வரவைக்கிறது.

இக்கொலையை புலிகள் கண்டித்ததாயோ, மறுத்ததாயோ ஞாபகமில்லை.

இதனை ஒத்த கருத்தினைத்தான் நானும் எழுதவேண்டும் என எண்ணியிருந்தேன்.

[Thumpalayan]

ராஜன் கூல் யாழ்ப்பாண பல்கலைக்கழகத்தில் தான் இப்போது கணிதம் படிப்பிக்கிறார். செம்மணி வீதியில இருக்கும் அவரின் வீட்டையே போய் என்ன நடந்தது என்று அவரைக் கேட்கலாம்.

 

தமக்கு எதிரான பெரும் போர்களையே நடத்திய கருணாவை, கப்பல் கப்பலாக ஆயுதங்களை அனுப்பிய KP யை அரசு அரவணைத்து அலுவலை முடித்து விட்டது, எம்மிடம் தான் அந்த நுட்பம் இல்லையே.

[தெனாலி]

ரஜினி திரணகம நினைவு நிகழ்வு யாழ்ப்பாணத்தில் இந்த வார இறுதியில்

 

மாவீரருக்கு அஞ்சலி  செலுத்தமுடியாத பூமியில்

இவருக்கு அஞ்சலி  செலுத்தமுடிகிறது  என்றால்

இதன் நோக்கமும்

அனுமதிப்பும் புரிந்து கொள்ளக்கூடியதே........  

 

 

 

சரியண்ணா

படிக்காத புலிகளுக்கு இந்த  தத்தவம் தெரிந்திருக்காது தானே..

 

நீங்கள் அறிவுயீவி

சொல்லுங்கோ

உமாயை  ஏன் சுட்டனீங்கள்?

அவர் செய்த குற்றம் என்ன?

ஏன் உரிமை கோரவில்லை............???

 

உங்களுக்கு உண்மையிலேயே ரஜனிக்கும் உமா மகேஸ்வரனுக்கும் வித்தியாசம் தெரியவில்லையா? ஒரு மனித உரிமை செயற்பாட்டாளர் கொல்லப்படுவதும் ஆயுத குழு தலைவர் கொல்லப்படுவதும் ஒன்றா? 

ரஜனி திரணகமவுக்கு அஞ்சலி கூட்டம் வைக்கிறார்கள் ஆனால் மாவீரர்களுக்கு வைக்க விடுறாங்கள் இல்லை என்ற கருத்து சிறுபிள்ளை தனமாக இல்லை? மற்றது ரஜனியை தாங்கள் கொல்லவில்லை என்று 2009 வரை புலிகள் சொன்னதாக நான் எங்கும் படித்ததில்லை. யாரும் எதும் செய்துவிட்டு புலிகள் மேல் பழி போடலாம் என்றால் அந்த அளவுக்கு எடுப்பார் கைப்பிள்ளையாகவா அவர்கள் இருந்தார்கள்?? 

 

உங்களைப் போன்றவர்களும் அர்ஜுனைப் போன்றவர்களும் இரு துருவத்தில் இருக்கிறீர்கள். புலி பிழையே செய்யவில்லை என்று நீங்கள்.. புலி செய்தது எதுவும் சரி இல்லை என்று அர்ஜுன். இரண்டு கருத்தும் பிழை. எமது தவறுகளை நாம் உணராத வரை நாம் ஒரு அடி கூட முன்னேற முடியாது. 

[Athavan CH]

புலிகளுக்கு எதிராக யாழில் சுவரொட்டி

 

-செல்வநாயகம் கபிலன்

1989ஆம் ஆண்டு செப்டெம்பர் மாதம் 21ஆம் திகதி சுட்டுக்கொலை செய்யப்பட்ட மருத்துவரான ராஜனி திராணகமவின் மரணத்துக்கு தமிழீழ விடுதலை புலிகளே காரணம் என குற்றஞ்சாட்டில், யாழ்ப்பாணத்தில் சுவரொட்டிகள் ஒட்டப்பட்டுள்ளன. 

'கொடிய எல்.ரி.ரி.ஈ பயங்கரவாதிகளினால் 1989 செப்டெம்பர் 21ஆம் திகதி அன்று சுட்டு கொலை செய்யப்பட்ட மருத்துவரான ராஜனி திராணகமவின் படுகொலையை வன்மையாக கண்டிப்போம்' என அந்த சுவரொட்டிகளில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. 

இந்த சுவரொட்டிகள், யாழ். மாவட்டதின் பல இடங்களிலும் ஒட்டப்பட்டுள்ளமை குறிப்பிடத்தக்கது. 

 

http://tamil.dailymirror.lk/2010-07-14-09-13-23/2010-08-12-10-11-54/2010-08-12-10-10-09/127590-2014-09-19-05-57-11.html

[Athavan CH]

ராஜனியை நினைவுகூரல்

 

மகேந்திரன் திருவரங்கன்

 

"என்றாவது ஒரு நாள் ஒரு துப்பாக்கி என்னை அமைதியாக்கிவிடும். ஆனால் அது வேற்று மனிதன் ஒருவனால் ஏந்தப்படும் ஒரு துப்பாக்கியாக இருக்காது. மாறாக எனது வரலாற்றைப் பகிர்ந்துகொள்ளும், இச்சமூகத்தில் வாழும் ஒரு பெண்ணின் கருவறையில் இருந்து பிரசவிக்கப்பட்ட ஒரு புத்திரனால் ஏந்தப்படும் துப்பாக்கியாகவே அது இருக்கும்.'

 

1989-09-15 ஆம் திகதி ராஜனி தனது நண்பர் ஒருவருக்கு இறுதியாக எழுதிய கடிதத்திலிருந்து யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழக மருத்துவ பீடத்தின் உடற்கூற்றியற் துறையின் தலைவராகவும், மனித உரிமைச் செயற்பாட்டாளராகவும் 1980களில் யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்தவாறு செயற்பட்ட ராஜனி திராணகம படுகொலை செய்யப்பட்டு எதிர்வரும் செப்டெம்பர் 21ஆம் திகதியுடன் இருபத்தைந்து வருடங்கள் ஆகின்றன. 1989 ஆம் ஆண்டு, தனது 35 ஆவது வயதில், பல்கலைக்கழகத்தின் மருத்துவபீடத்தில் தனது மாணவர்களுக்கு வாய்மொழி மூலப் பரீட்சை ஒன்றினை நடாத்திய பின், துவிச்சக்கர வண்டியிலே வீடு திரும்பிக் கொண்டிருக்கும் போது, தனது வீட்டுக்கு அருகாமையில் வைத்து ராஜனி படுகொலை செய்யப்பட்டார்.

 

 இந்திய இராணுவத்தினரின் நடவடிக்கைகளால் பாதிக்கப்பட்ட மருத்துவ பீடத்திலே கற்றல் நடவடிக்கைகள் வழமைக்குத் திரும்புவதற்காகவும் போரின் போது வன்முறையினால் பாதிக்கப்பட்டோரின் அனுபவங்களைப் பதிவு செய்வதிலும், போராட்டக் குழுக்களாலும், இராணுவத்தினாலும் பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் துன்புறுத்தப்பட்ட சமயங்களில் அவர்களைப் பாதுகாப்பதிலும் ராஜனி உன்னிப்பாகச் செயற்பட்டார். மனித உரிமைகளுக்கான யாழ். பல்கலைக்கழக ஆசிரியர் சங்கத்தினை ஸ்தாபிப்பதிலும் ராஜனியின் பங்கு முக்கியமானது.  வட இலங்கையிலே அச்சுறுத்தல், நெருக்கடிகள் நிறைந்த போர்ச்சூழலிலே அநாதரவாக விடப்பட்ட பெண்களின் நல்வாழ்வுக்காக "பூரணி' என்கின்ற பெண்கள் இல்லத்தினை யாழ்ப்பாணத்தில் தோற்றுவிப்பதில் ராஜனி முன்னின்று பாடுபட்டார்.

 

 ராஜனி திராணகமவினை நினைவுகூருகின்ற அதேநேரத்தில், ராஜனி திராணகம, யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகத்திலே கற்பித்து வந்த ராஜன் ஹூல், கோபாலசிங்கம் சிறீதரன், தயா சோமசுந்தரம் ஆகியோருடன் இணைந்து எழுதிய "முறிந்த பனை' என்ற நூல் பற்றியும் நாம் சிந்திக்கலாம். 1980களின் இறுதி வருடங்கள் இனப் பிரச்சினையின் வரலாற்றில் முக்கியமான ஒரு காலப் பகுதி. ஆயுதப் போராட்டக் குழுக்கள் ஒன்றையொன்று தாக்கிக் கொண்ட காலம். இதே காலப்பகுதியில் இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தம் மேற்கொள்ளப்பட்டு, இந்திய அமைதிக் காப்புப் படை தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் ஆயுதங்களைக் களைவது என்ற பெயரில் நாட்டின் வட கிழக்கில் வன்முறையில் ஈடுபட்டிருந்தது.

 

யாழ்ப்பாணத்திலே இருந்த தமிழ் மக்கள் தம்மைச் சார்ந்தோரினாலும், வெளிச் சக்திகளாலும் அடக்குமுறைக்கு உள்ளானார்கள். இந்த நிலையிலே வன்முறையின் பாதிப்புக்கள் பற்றி விபரமாகவும், ஆதார பூர்வமாகவும் எழுதிய "முறிந்த பனை', இனப்பிரச்சினை, இலங்கை அரசு, தேசிய விடுதலைப் போராட்டத்தின் இலக்குகள் மற்றும் மார்க்கங்கள், இலங்கையின் இனப்பிரச்சினையில் இந்தியாவின் தலையீடு என்பன பற்றி வரலாற்று ரீதியாக ஆராய்ந்து விமர்சனங்களை முன்வைத்தது. இங்கு முறிந்த பனை தமிழ்ச் சமூகத்தின் அரசியல் தலைமைகளின் போதாமைகள் குறித்தும், விடுதலைப் போராட்டத்தினைப் பற்றியும் தமிழ்ச் சமூகத்தினுள் இருந்தவாறு வைத்த விமர்சனங்கள் தனித்துவமானவை. இந்த விமர்சனங்களே ஆயுதம் தரித்த பல தரப்பினரும் இந்த நூல் தமது சிந்தனைகளுக்கும், செயற்பாடுகளுக்கும் அச்சுறுத்தலினை ஏற்படுத்துவதாக உணர்ந்தமைக்கான காரணம்.

 

இதுவே ராஜனி திராணகம படுகொலை செய்யப்படுவதற்கு முக்கிய காரணமாக அமைந்தது. நான் யாழ்ப்பாணத்திலே பாடசாலை மாணவனாக இருந்த காலத்திலே இந்த நூலினைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருந்தேன். எனினும் 2005 ஆம் ஆண்டிலே பேராதனைப் பல்கலைக்கழகத்திலே முதல் வருட மாணவனாக இருந்தபோது தான் இந்தப் புத்தகத்தினை வாசிப்பதற்கான சந்தர்ப்பம் எனக்குக் கிடைத்தது.

 

அரசியல் ரீதியான உறுதியான பிரக்ஞை எதுவுமில்லாத நிலையில், ஒரு விதமான பற்றுறுதி அற்ற தமிழ்த் தேசிய மனநிலையுடன் வளர்ந்து, யாழ்ப்பாண நடுத்தர வர்க்கக் குடும்பம் ஒன்றிலிருந்து பல்கலைக்கழகம் சென்ற நான் இந்த நூலினை வாசித்த போது, முதலிலே என்னை ஈர்த்த விடயம் இந்த நூலின் அரசியல் நிலைப்பாடு அல்ல; மாறாக இந்த நூலினை எழுதியவர்கள் சமூகத்தின் மீது கொண்ட அக்கறையும், அன்பும், நேர்மை மீதான பற்றுறுதியும், அதற்காக அவர்கள் துணிச்சலுடன் எதிர்கொண்ட சவால்களுமே ஆகும்.

 

யாழ்ப்பாண வைத்தியசாலையின் மீது இந்திய இராணுவம் மேற்கொண்ட தாக்குதல்களினைப் பற்றி ராஜனி எழுதியுள்ள விரிவான குறிப்புக்கள் எனது மனதினை உருக்குபவையாக இருந்தன. விடுதலைப் புலிகள்,  இந்திய இராணுவம் என்ற இரண்டு தரப்புக்களைப் பற்றி மாத்திரமல்லாது, ஏனைய ஆயுதப் போராட்ட இயக்கங்கள், இலங்கை அரசாங்கம், அதன் படைகள் போன்ற பல்வேறு சக்திகள் தமிழ் மக்கள் மீது இழைத்த வன்முறைகளையும் இந்த நூல் ஆவணப்படுத்தியது. போராட்டத்தினையும், அதன் வன்முறைகளையும், அவை சமூகத்தின் மீது ஏற்படுத்திய பாதிப்புக்களையும், பற்றி எழுதுவதனைத் தானும் முறிந்த பனை நூலின் ஏனைய ஆசிரியர்களும் எவ்வாறு  நோக்குகிறோம் என தான் இறப்பதற்கு சில காலங்களுக்கு முன்னர் ராஜனி எழுதிய 1989 ஆம் ஆண்டு நடுப்பகுதி நிகழ்ச்சிகள் என்ற பிற்குறிப்பு, நேர்மை, உண்மை, அறம், ஆழமான அறிவு சார் விசாரணை என்பவற்றினால் கட்டப்படும் அரசியலினைத் தேடிக்கொண்டிருக்கும் பலருக்கும் ஓர் உந்து சக்தியாக அமைகிறது:

 

பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக துப்பாக்கியின் நீண்டதொரு நிழலின் கீழ், எந்த விதமான அர்த்தமோ நோக்கமோ இல்லாமல், சகல முனைகளிலிருந்தும் எழும் வன்முறையின் ஆதிக்கத்திலிருந்து நம் குழந்தைகளைக் காப்பாற்றிக்கொண்டு விடுவதற்காக, நம்பிக்கைக்கு மேல் நம்பிக்கை வைத்துக்கொண்டு, நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம்.

 

இன்னொரு பக்கத்தில், பதுங்கி ஒதுங்கி நின்று, இவை எல்லாவற்றையும் சகித்துக்கொண்டு விட்ட மக்கள் முகங்களையும் நாம் பார்க்க முடிகிறது. நோய்வாய்ப்பட்டு மோசமான நிலையில் இருக்கின்ற தருணத்திலே ஒருவர் உடல் ரீதியில் எதையாவது செய்து பார்க்க முயற்சி செய்வதைப் போலவே, இன்றைய சூழ்நிலையில் தெளிவான பார்வையுடன் அல்லது ஆராய்ச்சி மனப்பாங்குடன் நாம் எதையாவது செய்வது என்பது இருக்கின்றது.

 

எமது முன்னைய விவரணங்கள் "ஏதோ ஒரு நூலிழையைப் பற்றிக்கொள்ள' முயல்வதாகத் தோன்றுவதாக யாரோ ஒருவர் குறிப்பிட்டார். எமது பகுப்பாய்வில் ஒருங்கிணைந்த பூரணத்துவத்தினை வெளிக்கொணரவும், ஒரு புரிதலைத் தேடிக் கொள்ளவும், ஒதுங்கிப் போய் நிற்கும் நிலைமைகளுக்குள் அமிழ்ந்து கொண்டிருக்கும் எமது சமூகத்திற்கு மீண்டும் புத்துயிர் ஊட்டவும், அதனை ஒழுங்குறச் செய்வதற்கான சில வழிகளைத் தேடவும் நாங்கள் அதனைச் செய்ய வேண்டி இருந்தது. புறநிலை ஆய்வு என்பதனை வெறும் கல்வி வளாக ஆராய்ச்சிக்கான ஒரு பயிற்சியாக மட்டும் நாம் கருதவில்லை. புறநிலை நோக்கும், சத்தியத் தேடலும், விமர்சன பூர்வமான நேர்மையான நிலைப்பாடுகளை எடுத்து விளக்குவதும், எமது சமூகத்துக்கு இன்று மிகவும் அவசியமாக உள்ளது.

 

இதற்கு விலையாக எம்மில் சிலரின் உயிரும் பறிபோகலாம். இதனைவிட்டால் எமது சமூகத்திற்கு வேறு மார்க்கம் இல்லை என்ற ரீதியிலேயே நாம் இதைக் கைக்கொண்டுள்ளோம்.   இந்த நூலினை நான் திரும்பத் திரும்ப வாசிக்கின்ற சந்தர்ப்பங்களிலே அது எனது அரசியற் பார்வையினை செழிமைப்படுத்துவதனை நான் உணர்ந்தேன். காலனித்துவ எதிர்ப்புக் காலத்திலே உருவாகிய பௌத்தசிங்கள தேசியவாதத்தின் அடிப்படையில் அமைந்த இலங்கை அரசின் உருவாக்கத்தின் பின்னணியில் தமிழர்களும் ஏனைய சிறுபான்மை இனத்தவரும் சந்தித்த ஒடுக்குமுறைகளையும், வன்முறைகளையும் முறிந்த பனை மிகவும் ஆழமாக அலசுகிறது.

 

இனப் பிரச்சினையினை தமிழ்சிங்களப் பிரச்சினையாக குறுகிய இருமைகளினூடாக நோக்கும் அணுகுமுறைகளுக்கு ஒரு மாற்றினை வழங்கும் இந்த நூல், ஒடுக்கப்பட்ட விளிம்பு நிலை சமூகங்களின் விடுதலையில் மிகுந்த கரிசனையினைக் கொண்டிருக்கிறது.   தமிழ் அரசியலின் வெவ்வேறு காலகட்டங்களை உரிய இடங்களிலே விமர்சன ரீதியாகவும், அனுதாபத்துடனும் ஆராய்கின்ற முறிந்த பனை, உன்னதமான நோக்கங்களுக்காகத் தொடங்கப்பட்டு பல்வேறு மேன்மையான தியாகங்களைப் புரிந்த ஆயுத ரீதியிலான விடுதலைப் போராட்டம் மக்களிடம் இருந்து தன்னைத் துண்டித்து, ஆயுதக் குழுக்கள் ஒன்றை ஒன்று அழித்துச் செயற்படுவதனை நோக்கிச் சென்று, இந்தியா போன்ற வல்லரசுகளின் தயவிலே எமது விடுதலையினை விட்டுச்சென்றுள்ளதனை மனம் வருந்தி எழுதியது.

 

ஆரம்பத்திலே விடுதலைப் புலிகளுடன் இணைந்து செயற்பட்ட ராஜனி திராணகம பின்னர் அந்த இயக்கத்தினை விட்டு வெளியேறிமைக்கு இந்தக் காரணங்களில்  சில முக்கியமானவையாக இருந்தன. தேசியவாதத்தினையும், இடதுசாரி அரசியலின் சில வரட்டுத்தரமான அடிப்படைகளினையும் ராஜனி தனது அரசியல் சிந்தனைகளிலும், செயற்பாடுகளிலும் கேள்விக்குட்படுத்தி வந்துள்ளார் என்பதனையும் இவை எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

 

இராணுவ பலத்தினை மையமாகக் கொண்ட விடுதலைப் புலிகளின் அரசியல், மக்களை எங்கே கொண்டு சென்று விடும் என்பதனை ஆராய்ந்த ராஜனி திராணகம, முள்ளிவாய்க்கால் துயரத்திற்கான முக்கியமான சில காரணிகளை 25 வருடங்களுக்கு முன்னரே தீர்க்கதரிசனமாகக் கூறிச் சென்றுள்ளார்: புலிகளின் வரலாறு, அவர்களது தத்துவ வறுமை, காத்திரமான அரசியற் பார்வை இன்மை, சகிப்புத் தன்மையின்மை, வெறித்தனமான அர்ப்பணிப்பு போன்றனவே, அவர்களின் உடைவுக்கு, இறுதிக் காரணமாக அமையப் போகிறது. புலிகளின் காவிய நாயகர்கள் தங்களின் தவறுகளால் பலியாகிப் போனவர்களின் கண்ணீராலும், ரத்தத்தினாலும் பூசப்பட்ட காவியங்களைச் சுமந்தவாறே மடிவர். இந்தச் சாம்பலில் இருந்து புதிய புலிகள் எழுந்து வரப் போவதில்லை. இந்த முழுச் சரித்திரத்திலிருந்தும், அதன் மேலாதிக்கக் கருத்தியலில் இருந்தும் தன்னை விடுவித்துக் கொள்ளும்போது தான் விடுதலைக்கான ஒரு புதிய பார்வை பிறக்க முடியும். தான் சார்ந்த சமூகத்தின் விடுதலையினை மாத்திரம் மையப்படுத்திய தமிழ்த் தேசிய அரசியலின் குறுகிய மனநிலையினையும், தமிழ் மக்கள் மத்தியில் நிலவிய சாதி, வர்க்க, பால் மற்றும் பிராந்திய வேற்றுமைப்படுத்தல்களைச் சமூக ரீதியாகக் களைவதில் இருந்து தமிழ்த் தேசியவாதம் தவறியமையும் சுட்டிக்காட்டிய முறிந்த பனை, சிங்கள தமிழ் மக்களிடையே  நல்லுறவினை வளர்ப்பதின் ஊடாகவும், நாட்டின் எல்லா சமூகங்களினையும் அரசியல் உரையாடல்களில் பங்குபெறச் செய்வதன் ஊடாகவுமே, எமது பிரச்சினைகளுக்குப் பிற சக்திகளின் தலையீடு இன்றி ஒரு தீர்வினை நாம் பெறமுடியும் என்பதனை வலியுறுத்தியது.

 

தென்னிலங்கை அரசியலிலே இடதுசாரிகள் பலவீனப்பட்டுப் போனமையினையும், அவர்கள் சிங்களத் தேசியவாத நிகழ்ச்சிநிரலில் தம்மை இணைத்துக்கொண்டமையினையும் தீவிரமாக விமர்சனம் செய்யும் முறிந்த பனை, இனங்களுக்கு இடையிலான நல்லுறவினை ஏற்படுத்துவதிலுள்ள சவால்களைப் பற்றி நன்கு அறிந்திருந்தது. எனினும், இணைந்து செயற்படுவதிலே இருந்த சிரமங்களுக்கு மத்தியிலும் அதனை ஒரு இலக்காக முன்னிறுத்தி, அரசியல் சிந்தனையிலும், செயற்பாட்டுத் தளத்திலும், எது முடியும் என்பதற்கு அப்பால், எந்த இலட்சியத்தினை நோக்கி நாம் பயணிக்க வேண்டும் என்பதனை முறிந்த பனை கோடிட்டுக்காட்டியது.

 

முறிந்த பனை எழுதப்பட்டு இருப்பத்தைந்து வருடங்கள் கடந்து சென்றாலும், அந்த நூலிலே முன்வைக்கப்பட்டுள்ள இவ்வாறான சில கருத்துக்கள் இன்றைய எமது அரசியற் சூழலுக்கும் மிகவும் பொருந்துகின்றன. போர்க்காலத்திலே பெண்கள் எதிர்நோக்கிய பொருளாதார, கலாசார ரீதியிலான சவால்களை அவர்களின் அனுபவப் பதிவுகளாக முறிந்த பனையில் ராஜனி திரணகம விபரிக்கிறார்.

 

அன்றைய நாட்களில் இந்திய இராணுவத்தின் பாலியல் துன்புறுத்தல்கள் ஒரு புறமாகவும், துன்புறத்துல்களை எதிர்நோக்கிய பெண்கள் மீது சமூகம் கொண்டிருந்த ஆணாதிக்கப் பார்வை மறுபுறமாகவும், பெண்களைப் பல்வேறு மட்டங்களில் ஒடுக்கியது என்பதனை ராஜனி விளக்குகிறார். தங்கள் குடும்பங்களின் தனிப்பட்ட மதிப்பும் மரியாதையும் சமுதாயத்தின் பார்வையில் குறைந்து விடக்கூடாது என்று கருதியமையால், நடுத்தர வர்க்க, உயர் சாதிப் பெண்கள் தாம் எதிர்கொண்ட பாலியல் அச்சுறுத்தல்கள் பற்றி வெளிப்படையாகப் பேசுவதற்கும், துன்புறுத்தல்களை மேற்கொண்ட இராணுவத்தினரை எதிர்கொள்வதற்கும் தயங்கினர் எனக் கூறும் ராஜனி திராணகம, மீனவக் கிராமம் ஒன்றினைச் சேர்ந்த தொழிலாளர் வர்க்கப் பெண்கள் தமது சமூகத்தினைச் சேர்ந்த பெண் ஒருவர் பாலியல் துன்புறுத்தலுக்கு உள்ளான போது, ஒரு குழுவாகத் திரண்டு சென்று, தமது பிரதேசத்துக்குப் பொறுப்பான இந்திய இராணுவ அதிகாரியிடம் முறையிட்டு, துன்புறுத்தலில் ஈடுபட்ட படைவீரர்களை அடையாளம் காட்டிய ஒரு சம்பவத்தினைக் குறிப்பிடுகிறார்.

 

இந்த சம்பவத்தின் ஊடாக, ஒடுக்கப்பட்ட சமூகப் பிரிவினர் கூடிய சமூக உணர்வு கொண்டவர்களாக இருந்தனர் என்பதனையும், அவர்களிடம் காணப்பட்ட கூட்டு எதிர்ப்பு மனநிலையினையும் ராஜனி வெளிக்கொணர்கிறார்.  நெருக்கடிகள் நிறைந்த ஒரு சூழலிலே ஓர் அறிவுஜீவியின் சமூகப் பங்கு எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு ராஜனி திராணகம எடுத்துக்காட்டாக அமைகிறார்.

 

ஒடுக்குமுறை அதிகரிக்கும் போது, விடுதலைக்காக முன்வைக்கப்படும் சிந்தனைகளையும், மார்க்கங்களையும் பற்றி எவரும் கேள்வி கேட்பது இல்லை. எவை எல்லாம் எம்முன் தீர்வுகளாக எழுச்சி பெற்று நிற்கின்றனவோ, அவற்றினை மாத்திரம் முன்னிறுத்தி, அவை காட்டுகின்ற பாதையினையே பின்பற்றி, விடுதலையினைத் தேடுவது எமது பழக்கமாக இருக்கிறது. இங்கு புத்தாக்கச் சிந்தனைக்கும், அரசியல் அறத்துக்கும் அதிக இடம் இல்லை. எம்மைச் சுற்றி இருப்பவர்களைப் பற்றி, மற்றையவர்களைப் பற்றி எல்லாம் நாம் சிந்திப்பதில்லை.

 

எமது விடுதலைக்காக நாம் முன்வைக்கும் கருத்துக்கள், கோட்பாடுகள், எமது விடுதலைப் பாதை என்பன, எம்மத்தியில் வாழும், எம்மைச் சுற்றி வாழும் மற்றைய சமூகங்களை எப்படிப் பாதிக்கும் என்பது பற்றி நாம் ஆராய்வதில்லை. இவ்வாறான ஒரு சூழலிலே ஓர் ஆய்வாளனின் பணி என்ன என்ற கேள்வி எழுகிறது.  எம்முன் எழுச்சி பெற்று நிற்கின்ற, எமது அரசியல் எதிர்காலம் குறித்து முடிந்த முடிபாக தெரிகின்ற தீர்வுகளை மாத்திரம் ஒரு ஆய்வாளர் வலியுறுத்த வேண்டும் என்ற கருத்து அபத்தமானது.

 

நெருக்கடியான தருணங்கள் எம்மிடம் இருந்து புதிய சிந்தனைகளையே கோருகின்றன. இந்தத் தருணங்களிலே, ஆய்வாளனின் கடமை, சமூகத்திலே பிரபலமாக இருக்கின்ற அல்லது செல்வாக்குப் பெற்று இருக்கின்ற கருத்துக்கள் எந்த அளவுக்கு நியாயத் தன்மை கொண்டுள்ளன என்பது பற்றி ஆராய்ந்து, அவ்வாறான கருத்துக்களுக்கு அறம் சார்ந்த, நீதி சார்ந்த பதில்களை முன்வைப்பதாக இருக்கிறது. இதனுடைய அர்த்தம் ஆய்வாளர் சமூகத்தில் இருந்து தன்னைத் துண்டித்துக்கொள்கிறார் என்பது அல்ல; மாறாக, சமூகம் தன்னைத் தனது கூட்டுச் சுயநல மனப்பான்மையில் இருந்து விடுவித்து, சமூகத்திலுள்ள எல்லோரும் அறிவுஜீவுகள் என்ற நிலையில் இருந்து சிந்திக்கவும், செயற்படவும், விடுதலையினைத் தேடவும் ஊக்கப்படுத்தும் ஒரு முயற்சியே இதுவாகும்.  

 

இவ்வாறான ஒரு சிந்தனையினைத் தமிழ்ச் சமூகத்தின் மத்தியிலிருந்தவாறு மேற்கொண்ட ஒரு புத்திஜீவியே ராஜனி திராணகம. முறிந்த பனை தமிழ் சமூகத்தின் மீது கொண்டுள்ள கரிசனை இவ்வாறான பரந்துபட்ட ஒரு மனிதநேயத் தளத்திலிருந்தே எழுகின்றது. இந்தக் கரிசனையே மனித உரிமைகளுக்கான யாழ். பல்கலைக்கழக ஆசிரியர் சங்க உறுப்பினர்களாகிய ராஜன் ஹூலையும், கோபாலசிங்கம் சிறீதரனையும், ராஜனியின் மறைவின் பின்னர் 20 வருடங்களாகத் தலைமறைவாக இருந்து போரின் போது இலங்கையிலே இடம்பெற்ற மனித உரிமை மீறல்களை பக்கச்சார்பற்ற முறையில் வெளிக்கொண்டு வருவதற்குத் தூண்டியது.  

 

முறிந்த பனை எழுதப்பட்டு இருபத்தைந்து ஆண்டுகள் கடந்து விட்டன. சமத்துவம், சமூக நீதி என்பவற்றின் அடிப்படையில் இனப் பிரச்சினைக்கான அரசியற் தீர்வு எதுவுமே நாட்டின் சிறுபான்மை இனங்களுக்கு இன்னும் கிடைக்கவில்லை. தமிழ் சமூகங்களின் மத்தியிலே பால்,வர்க்க, சாதி வேற்றுமைப்படுத்தல்கள் தொடர்ந்தும் பாதிப்புக்களை ஏற்படுத்துகின்றன. போரினால் ஏற்பட்ட வடுக்களில் இருந்து பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இன்னும் மீளவில்லை. சிறுபான்மையினரும், பொருளாதார ரீதியில் நலிவுற்றோரும் வாழ்ந்து வந்த நிலங்கள் நாட்டின் பல பகுதிகளில் இராணுவத் தேவைகளுக்காகவும், அபிவிருத்தி என்ற பெயரிலும் சுவீகரிக்கப்பட்டு வருகின்றன. தமிழர்கள் செறிந்து வாழும் பகுதிகள் அரசின் அனுசரணையுடன் சிங்களபௌத்த மயமாக்கப்படுகின்றன. ஆயிரக் கணக்கானோர் காணாமற் போன தமது உறவுகளைக் கண்ணீருடன் தேடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். வட கிழக்கில் இராணுவத்தின் தலையீடு எமது எல்லா விதமான செயற்பாடுகளுக்கும் அச்சுறுத்தலாக இருக்கிறது. மக்கள் தமது அரசியல் உரிமைகள் குறித்துப் பேசவும், அவை தொடர்பாகச் செயற்படுவதற்காகவும் உள்ள வெளிகள் இராணுவத்தின் தீவிர கண்காணிப்பின் கீழே இருக்கின்றன.  

 

இந்த சூழலிலே தமிழ் அரசியற் தரப்புகள் வெளிச்சக்திகளின் ஆதரவுடன் தான் தீர்வினைப் பெறுவதில் மேலும் மேலும் ஆர்வம் காட்டிவருகின்றனர். தமிழ்த் தேசியவாதம் தென்னிலங்கையில் உள்ள முற்போக்கான சக்திகளுடன் உறவு கொள்வது பற்றிச் சிந்திப்பது இல்லை. அதேநேரம், தென்னிலங்கையிலும் முற்போக்கு சக்திகள் சிங்கள தேசியவாதத்தினால் விழுங்கப்பட்டு வருகின்றன. தற்போது முஸ்லீம் மக்கள் சிங்கள பௌத்தத் தேசியவாதத்தின் அடக்குமுறையினைத் தீவிரமாக உணரத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். அரசாங்கத்தின் வெற்றுத் தேசியம் பொருளாதார ரீதியில் ஒடுக்கப்பட்ட சிங்கள மக்களைத் தொடர்ந்தும் ஏமாற்றி வருகிறது.

 

ஜனநாயகத்தினதும், சமத்துவத்தினதும் உயர்ந்த பனை மரங்கள் நாடு முழுவதும் வெவ்வேறு வடிவங்களிலே முறிந்து போய் இருக்கின்றமையினை அளுத்கம, வெலிவேரியா சம்பவங்களும், வடக்கு கிழக்கு நிலைமைகளும் எமக்குக் காட்டுகின்றன.  வெவ்வேறு வடிவங்களில் ஒடுக்குமுறைக்கு உள்ளான மக்களாகிய நாம் பல துருவங்களாகிப் போய், ஒருவரை ஒருவர் எதிர்ப்பதில் எமது நேரத்தினையும், சக்தியினையும் செலவிடுகிறோம். இதன் மூலம் எமது பொது எதிரியான அரசு பொறுப்புக் கூறலில் இருந்து தப்பிப்பதற்கு நாமே வழி செய்கிறோம். இவ்வாறான விரக்தியூட்டும் சூழலில் இணைந்து செயற்படுவது எவ்வாறு என்ற கேள்விக்கு முறிந்த பனை காட்டும் வழி, இணைந்து செயற்படுவதில் உள்ள "கஷ்டங்களை விசுவாசத்தோடு எதிர்கொள்வது' என்பதாகும்.

 

இந்த விசுவாசத்தினைக் கட்டியெழுப்பவும், இணைந்து செயற்படுவது பற்றிய உரையாடல்களினை மேற்கொள்ளவும், அதற்கான செயற்றிட்டங்களை உருவாக்கவும், அவற்றினை முன்னெடுப்பதில் உள்ள கஷ்டங்களை வெற்றிகொள்ளவும் நாட்டில் செயற்படும் முற்போக்கு சக்திகள் நாடு முழுவது தளங்களை உருவாக்க வேண்டும். எமது பிரச்சினைகளுக்கான தீர்வுகளை நாமே தேடிக் கொள்ளவும், எம்மிலும், சமூகத்திலும், அரசிலும் ஆரோக்கியமான மாற்றங்களை நாம் ஏற்படுத்தவும், ராஜனி திராணகமவும், முறிந்த பனையும் எமக்குக் காட்டியிருக்கின்ற பாதை இதுவே.   

 

ராஜனி திராணகமவினை நினைவுகூருவதற்கும், அவரது சிந்தனைகளினையும், முற்போக்கு சிந்தனைகளினையும் தழுவி, ஒருமித்துச் செயற்படல், ஒத்துழைப்பு என்பவற்றினை வலியுறுத்தியும், எதிர்வரும் செப்டெம்பர் 20ஆம், 21ஆம் திகதிகளிலே சில நிகழ்வுகளை ராஜனி திராணகம ஞாபகார்த்தக் குழுவினர் யாழ்ப்பாணத்தில் ஏற்பாடு செய்துள்ளனர்.

 

மக்கள் பங்குபற்றக்கூடிய, ஜனநாயக செயற்பாட்டுக்கான வெளிகளை நாங்கள் தேடிக்கொண்டிருக்கின்ற இன்றைய காலத்திலே, போருக்குப் பிந்தைய காலம்,  நீண்ட போர், போருக்குப் பின் நடைபெறும் மீள்நிர்மாணச் செயற்பாடுகள், அபிவிருத்தி செயற்பாடுகள் ஆகியவற்றால்  இழப்புக்களைச் சந்தித்த சமூகங்களின் தேவைகள், அரசியல் இலக்குகள், (சுய) வெளிப்பாடுகள் பற்றி கேள்வி எழுப்பக்கூடியதற்கான வாய்ப்புகள் அவசியம் என்ற நிலைப்பாட்டினை வெளிப்படுத்துபவையாக இந்த நிகழ்வுகளிற் சில அமையும்.  20 செப்டெம்பர் 2014 சனிக்கிழமை அன்று காலை 9.30 மணிக்கு ராஜனி திராணகம ஞாபகார்த்தக் கூட்டம், யாழ் பல்கலைக்கழக மருத்துவபீட அரங்கிலே இடம்பெறும்.

 

அன்றைய தினத்திலே பிற்பகல் 2 மணிக்கு எல்லா ஒடுக்கப்பட்ட, ஒதுக்கப்பட்ட மக்களுடனும் இணைந்து சமாதானம், ஜனநாயம், நீதி, இனங்களுக்கிடையே ஒத்துழைப்பு, ஒற்றுமை என்பவற்றினை முன்னிறுத்திய ஓர் ஊர்வலம் திருநெல்வேலிச் சந்தியில் ஆரம்பித்து வீரசிங்கம் மண்டபம் வரை நடைபெறும். ஊர்வலத்தின் இறுதியிலே வீரசிங்கம் மண்டபத்தில் ஒரு சிறிய கூட்டமும் இடம்பெறும். மறுநாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை 21ஆம் திகதி காலை 9 மணிக்கு யாழ். பல்கலைக்கழகக் கைலாசபதி மண்டபத்திலே "நீதியும், ஜனநாயகமும் மிகுந்த சமூகம்' என்ற தொனிப்பொருளில் ஓர் உரையாடற்களம் இடம்பெறவுள்ளது. தென்னிலங்கையிலிருந்தும், நாட்டின் பல்வேறு சமூகங்களில் இருந்தும் வரும் பலர் பங்குபற்றும் இந்த நிகழ்வுகளிலே பொதுமக்களைக் கலந்துகொள்ளும்படி ஞாபகார்த்தக் குழுவினர் அழைக்கிறார்கள். -

 

 

http://thinakkural.lk/article.php?article/2wvahvbtyg83921d01bd2e1617221ekljrf57892f0954902899f0692jwoqq#sthash.C5YC3zDp.dpuf