Leaderboard

தொலை பேசி ,முகப்புத்தகம்,யுடுயுப்,வட்சப் இது இல்லாமல் நம்மட வாழ்க்கை இல்லை என்ற காலம் இப்ப பொழுது . ஒருகாலத்தில் முற்சந்தி ,படலையடி ,பொட்டுகள் வாசிகசாலை,விளையாட்டு மைதானங்கள் தான் எமது கருத்து பரிமாற்றங்கள் வீட்டு வேலை செய்ய கள்ளம் அடித்து எனது அறையில் அமைதியாக முகப்புத்தகத்தில் மூழ்கியிருந்தேன்,மெசெஞர் அலரியது பார்த்து கொண்டிருந்த நயன்ந்தாராவின் படத்திற்கு மேலே குகன் கொலிங் ஆன்சர் என்று வந்தது... இவனுக்கு ஆன்சர் ப‌ண்ண வெளிக்கிட்டால் இன்றைய பொழுது அதோ கதி என்று எண்ணியபடி மவுஸை வேறு இடத்திற்கு மாற்றினேன் ஆனால் எனது காலக‌ஸ்டம் மவுஸ் ஆன்சர் என்ற இடத்தில் போய் கிளிக் ப‌ண்ணிவிட்டது. "ஹலோ மச்சான் எப்படிடா இருக்கிறாய் ,என்ன சிட்னி எரியுதாம் புஷ் வயராம்" "எங்களுக்கு பிரச்ச்னை இல்லை நாங்கள் சிட்டியில் தானே இருக்கிறம்,புஷ்வ‌யர் காடுகளுக்குள் தானே நட‌க்கின்றது அதை விட்டுத்தள்ளு நீ எப்படி இருக்கிறாய்" "இங்க கனடா டிவியில் ஒரே அவுஸ்ரேலியா புஷ்வயரை த்தான் காட்டி கொண்டு நிற்கிறாங்கள்,சில சனம் அகதியா வெளிக்கிடுதுகள் போல இருக்கு" "சில வெள்ளைகள் காடுகளுக்குள் வீடுகளை கட்டி வாழ்ந்து கொண்டிருக்குங்கள் அதுகள் தான் பாதிக்கப்பட்டிருக்குங்கள்" "மச்சான் அங்க இருக்க பிரச்சனை என்றால் எங்கன்ட கனடாவுக்கு வாடாப்பா ,உண்மையிலயே கனடா அந்த மாதிரியான நாடு புஷ்வயர்,சுறாவளி,வெள்ள பெருக்கு என்று ஒரு கோதாரியும் இல்லை" "கனடா உங்கன்ட நாடோ?" "பின்ன " "என்கன்ட அவுஸ்ரேலியாவும் திறம் கண்டியே நான் சிட்னியில சிட்டியில் இருக்கிறன் புஷ்வயர் எட்டியும் பார்க்காது" "சரி மச்சான் பத்திரமா இரு வெளிக்கிடவேணும் என்றால் உடனே கனடாவுக்கு வா,என்ட வீட்டில நிற்கலாம்...Bye." ஊடகங்கள் நல்லாத்தான் பெடியை பயப்ப‌டுத்திபோட்டுது என நினைத்து கொண்டு மீண்டும் முகப் புத்தகத்தில் முகத்தை நுழைத்தேன்...மீண்டும் மெசன்ஞரில் இங்கிலாந்து நண்பனிடமிருந்து அழைப்பு " ஹலோ மச்சான் என்னடாப்பா நீ face book லயும் whatsapp லயும் நிற்கிறாய் அவுஸ்ரேலியா பத்தி எறியுதாம் என்று இங்க நியூஸில சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறாங்கள் ..நீ விளையாடிக்கொண்டிருக்கிறாய்" அவ‌னுக்கும் அதே பதிலை சொல்லி நான் சிட்னியில் சிட்டியில் இருக்கிறன் என்று ஒரு கெத்தை காட்டினேன். " நான் சிட்டியில் இருப்பதால பிரச்சனை இல்லை, கொஞ்சம் காடுகள் அழிந்து போய்விட்டது " "ஒம்டாப்பா மில்லியன் கணக்கில் மிருகங்கள் செத்து போயிட்டுதாம் ...மிருகங்கள் தான் பாவம் " "உலகில் மனிதர்கள் கொத்து கொத்தாய சாகிறார்கள் நீ என்னடா என்றால் மிருகங்களுக்கு பாவம் பார்க்கிறாய்" "என்ட நாய் போன‌கிழ‌மை செத்து போய்விட்டது வீட்டில் நாங்கள் ஒருத்தரும் இர‌ண்டு நாளாக சாப்பிடவில்லை அவ்வளவுக்கு நாங்கள் மிருகங்களுடன் பாசமா இருக்கிறோம்" "நல்லவிடயம் மச்சான், அது சரி உங்க இப்ப எத்தனை மணி ?" "ம‌தியம் 12 ஆகிறது" "சாப்பிட்டாச்சே" "இல்லைடாப்பா இன்றைக்கு எங்க‌ன்ட கிரிக்கட் கிளப் பெடியள் பார்க்கில BBQ போடுறாங்கள் இரண்டு பியரை அடிச்சு போட்டு வர இன்றைய பொழுது சரியாகிவிடும்" "animal lover என்று சொல்லுறாய் நீ இப்ப மச்சம் சாப்பிடுறதில்லையே" "சும்மா போடா Barbequeக்கு போறதே அதுக்குத்தானே,சரி மச்சான் நேரம் போகுது நான் பிறகு எடுக்கிறேன்" முகப்புத்தகத்தை மூடி வைத்து போட்டு whastapp யை திறந்தேன் 65 விடுப்பு உனக்காக காத்திருக்கு என்று அது சொன்னது. ஐந்தாறு குறுப்பில் இருந்தால் இப்படித்தான் விடுப்புக்கள் வ‌ரும் என மனம் சொன்னது. ..வேலை குறுப்,பாடசாலையில் படிச்ச பெடியளின்ட குறூப்,சொந்தகாரங்கள் குறூப்,பக்கத்துவீட்டுக்காரிகள் குறூப்,அங்கத்தவராக இருக்கும் சங்கங்களின் குறூப்....இப்படி பல....சில சமயம் ஒரே விடுப்பை எல்லா குறூப்பும் பகிர்ந்து கொண்டிருப்பினம் அதுதான் கொஞ்சம் கஸ்டமா இருக்கும் மற்றும்படி விடுப்பு அறிவது என்றால் ஐயாவுக்கு அலாதி பிரியம்... எல்லா விடுப்புக்களையும் தட்டி பார்த்து கொண்டிருக்கும் பொழுது அடுத்த whatsapp call வந்தது ...என்ன என்று தான் கண்டுபிடிக்கிறாங்களோ தெரியவில்லை நான் வெட்டியா இருக்கிறேன் என்று புறுபுறுத்தபடி பெயரை பார்த்தேன் குகன் from USA இருந்தது answer அழுத்தி புஷ்வயரைப்பற்றித்தான் இவனும் கேட்க போறான் என்று நினைத்து " ஹலோ மச்சான் நான் இருக்கிரது சிட்டியில் இங்க புஷ்வயர் இல்லை" "அடே என்னடா நான் சும்மா சுகம் விசாரிப்போம் என்று எடுத்தா நீ புஷ்வயர் மெஸ்வயர் எங்கிறாய்" "கனடாகாரர்,லண்டன்காரர் எல்லாம் எடுத்து புஷ்வயரைப்பற்றித்தான் கேட்டவங்கள்...அது தான் மச்சான்" "இங்கயும் புஷ்வயர் வாரதுதான் நாங்கள் எங்கன்ட பாடு ,தாயகத்தில சனம் பாடுபடும் பொழுதே கண்டுக்கவில்லாயாம் இதில புஸ்வயரை பற்றித்தான் கண்டுக்க போறம்'" "சரியா சொன்னாய்" " கிறிஸ்மஸ் கொலிடெக்கு வெளியால எங்கேயும் போறீயோ" "ஒம்டாப்பா நாளைக்கு வெளிக்கிடுகிறேன் ,சிட்டியிலிருந்து ஆறு மணித்தியால ஓட்டம் விக்டோரியா போடருக்கு கிட்ட " "சரிடாப்பா நான் வைக்கிறேன் நீ திரும்பி வந்த பிறகு எடு" (Eden is a coastal town in the South Coast region of New South Wales, Australia. The town is 478 kilometres south of the state capital Sydney and is the most southerly town in New South Wales),ஏற்கனவே ஒழுங்கு செய்த கிறிஸ்மஸ் விடுதலைக்கான பயணத்தை அடுத்தநாள் தொடங்கினோம் .Eden என்ற சவுத்கோஸ்ட் நகரத்தில் விடுதலைய கழிப்பதாக‌ முடிவெடுத்து அங்கு தங்குவதற்கு வீடு ஒழுங்கு செய்திருந்தனர் கந்தர் குடுமபம் . சிட்னியிலிருந்து தெற்கு கரையோரமாக உள்ள சில நகரங்களில் காட்டுதீ காரணமாக பாதைகள் மூடியிருந்தபடியால் அவுஸ்ரேலியா தலைநகரம் கன்பரா ஊடாக எமது பயணம் அமைந்திருந்தது. நாலு காரில் எடன் நோக்கி எமது பயணம் உறவினருடன் ஆரம்பமானது .கன்பராவில் உள்ள மக்டோனாலில் மதிய உணவை உண்பதற்காக வாகனத்தை நிறுத்தினோம்.காரை விட்டு வெளியே வந்த பின்புதான் , வழ‌மைக்கு மாறானா வெப்பநிலை நிலவுகின்றது என்பதை உணர முடிந்தது.எல்லோரும் மக்டோனாலினுள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு ஒடினோம் சாப்பிடுவதற்கு அல்ல வெப்பம் தாங்க முடியாமல்,உள்ளே சென்று குளிரூட்டப்பட்ட அறையிலிருந்து மனைவி கொண்டு வந்த பேகரை சாப்பிட்டு கொண்டிருக்கும் பொழுது " என்ன வெட்கை சிட்னியை விட இங்க கொளுத்து வாங்குது" என்ற படி வந்தார் கையில ஒரு சிறிய சான்விட்ச்சும் தண்ணீர் பொத்தலுடனும் உடன்.வழமையாக டபிள் பேகரும் கொக்கும் அடிக்கும் காய் இன்றைக்கு சான்விட்ச்சும் கொக்குடனும் நிற்பதை கண்ட என‌க்கு கன்பராவெப்பநிலையை விட இது பெரிய விட‌யமாக இருந்தது. "ஒம் சரியான வெட்கையா இருக்கு 40 இருக்குமோ" "சும்மா விசர் கதை கதைகிறீர் சிட்னியில் 40 பிறகு கொள்பேர்னில் 42 இங்க 46 காட்டுது என்ட‌ காரில் " என புள்ளிவிபரம் சொன்னார். "என்ட காரிலயும் காட்டியிருக்கும் நான் கவ‌னிக்கவில்லை" "உம்மட காரில் இருக்கோ தெரியவில்லை நான் போன கிழமை புதுசு எடுத்தனான்" "என்ன டோயோட்டாவோ" ஒரு சிரிப்பு சிரிச்சு போட்டு " நான் வந்த நாள் தொடக்கம் பெண்ஸ் தான் ஒடுகிறேன் ,இப்ப அவிட்டதும் லெட்டஸ்ட் சிறிஸ்" " நான் கவ‌னிக்கவில்லை " " கவனிக்கவில்லையோ உம்மை எத்தனை தரம் ஒவர்டேக் பண்ணிகொண்டு வ‌ந்தனான் கவ‌னிக்கவில்லை என்று சொல்லுறீர் " என்ன உதுல நின்று அவரோட அலட்டி கொண்டிருக்கிறீயள் நேரம் போகுது என கந்தரின்ட மனிசி கத்த‌ "இவள் ஒருத்தி ஐந்து நிமிடம் ஒருத்தருடன் கதைக்க விடமாட்டாள்" என புறு புறுத்து கொண்டு எழும்பினவர் "உந்த வெய்யிலுக்குள்ள ந‌டந்து போனால் கறுத்து போய்விடுவேன் "என்று சொல்லிய படி ஓடிப்போய் காருக்குள் ஏறினார் . அவரை தொடர்ந்து நாங்களும் வெளியேறி எமது பய‌ணத்தை தொடர்ந்தோம்.போகும் வழியில் காடுகள் தமது பச்சை தன்மையை இழந்து மழைக்காக ஏங்கி கொண்டிருந்ததை பார்க்க கூடியதாக இருந்தது.. நீச்சல் குளத்துடன் கடற்கரைக்கு அருகாமையில் எமது வாடகை வீடு அமைந்திருந்தது.உள்ளே சென்று பொருட்களை இறக்கி வைத்து வீட்டை சுற்றி பார்த்துவிட்டு,இரவு உணவு வீட்டில தயாரிப்போமா மக்கிக்கு போவோமா என்று நான் கேட்க‌ "நான் மரக்கறி ஸ்டிம் பண்ணி சாப்பிட போறன் ,நீங்கள் போற‌து என்றால் போங்கோ" என்றார் கந்தர் . உண்மையிலயே அவரின்ட நடத்தையில் பாரிய வித்தியாசத்தை இந்த தடவை பார்க்க கூடியதாக இருந்தது.இந்த மாற்றத்திற்கு என்ன காரணம் என்று தான் தெரியாமல் இருந்தது மலிந்தால் சந்தைக்கு வ‌ரும் தானே என நினைத்து விட்டு அவரிடம் நான் இது பற்றி கேட்கவில்லை... எங்களுடன் வந்த இன்னுமோரு உறவு சொல்லிச்சு "அவர் மரக்கறி அவிச்சு சாப்பிடட்டும் நீர் வாரும் ஐசே போய் எங்கன்ட அலுவலை பார்த்து போட்டு வருவம் என்று" நீச்சல் குளத்துடன் கடற்கரைக்கு அருகாமையில் எமது வாடகை வீடு அமைந்திருந்தது.உள்ளே சென்று பொருட்களை இறக்கி வைத்து வீட்டை சுற்றி பார்த்துவிட்டு,இரவு உணவு வீட்டில தயாரிப்போமா மக்கிக்கு போவோமா என்று நான் கேட்க‌ "நான் மரக்கறி ஸ்டிம் பண்ணி சாப்பிட போறன் ,நீங்கள் போற‌து என்றால் போங்கோ" என்றார் கந்தர் . உண்மையிலயே அவரின்ட நடத்தையில் பாரிய வித்தியாசத்தை இந்த தடவை பார்க்க கூடியதாக இருந்தது.இந்த மாற்றத்திற்கு என்ன காரணம் என்று தான் தெரியாமல் இருந்தது மலிந்தால் சந்தைக்கு வ‌ரும் தானே என நினைத்து விட்டு அவரிடம் நான் இது பற்றி கேட்கவில்லை... எங்களுடன் வந்த இன்னுமோரு உறவு சொன்னார் "அவர் மரக்கறி அவிச்சு சாப்பிடட்டும் நீர் வாரும் ஐசே போய் எங்கன்ட அலுவலை பார்த்து போட்டு வருவம் என்று" நாங்கள் எங்கன்ட அலுவலை பார்த்து போட்டு ஸ்டேடியா அதே வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தோம் ,கந்தரை தேடினேன் "அவர் கார் ஒடி கலைத்துவிட்டார் "என கந்தரின் மனைவி சொன்னார். "எங்க போனீங்கள் இவ்வளவு நேரமா சொல்லவுமில்லை நான் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன் " என்றால் என்ட‌ மனிசி. "நான் சொல்லி போட்டுத்தான் போனானான் உமக்கு கேட்கவில்லை போல, மொபைலுக்கு அடிச்சிருக்கலாமே" "மொபைலை கொண்டு போனால் தானே ,அது இங்க இருக்கு" உண்மையிலயே மறந்து போனது போல பொக்கற்றை தட்டி பார்த்த பிறகு சொன்னேன் "விட்டிட்டு போய்ட்ட‌னே?" "அது சரி புது இடங்களில் இருட்டுக்குள்ள எங்க சுற்றிகொண்டிருக்கிறீயள் வ‌ந்து சாப்பிட்டு போட்டு படுங்கோ" "நான் என்ன‌ குழந்தை பிள்ளையே " " கந்தண்ணையை பாருங்கோ வந்தார் சாப்பிட்டு போட்டு படுத்திட்டார் ,தண்ணி வெண்ணி ஒன்றுமில்லை அவரின்ட ம‌னிசி கொடுத்து வைச்சவர்" " அப்ப அவரை கட்டியிருக்கலாமே " "கோலிடெ வந்த இடத்தில சும்மா கொளுவாமல் போய் படுங்கோ" என்ன என்று கண்டுபிடிக்கிறாளாவையளோ தெரியவில்லை என மனதில் நினைத்தவாறு நித்திரா தேவியை தழுவினேன். விடுதலை நாட்களிலும் காலை ஐந்து மணிக்கு எழும்பிவிடுவேன் ,கோப்பியை குடித்து கொண்டு இயற்கையை ரசித்தபடியிருந்தேன். "என்னப்பா உங்களுக்கு நித்திரை வராட்டி நித்திரை கொள்ளுற ஆட்களையாவது படுக்க விடுங்கோ" "இஞ்சாரும் சண்ரைஸ் இன்னும் பத்து நிமிசத்தில் வருமாம் பார்க்கவில்லையா?" "ஏன் சிட்னியில் சண் ரைஸ் பண்ணிறதில்லையே" "இது கொஞ்சம் வடிவா இருக்குமாம்" கடல் கடந்து வந்து கடற்கரையில் அமர்ந்து கதிரவன் வரவை காலை காட்சியுடன் காண்பதற்காக‌ கண் விழித்து காத்திருக்கையில் அவனோ கார்மேகத்தினுள் மறைந்திருந்து கடுப்பேத்துகிறார்... பதில் வரவில்லை கொரட்டை தான் வந்தது. த‌னியாக இருந்து சூரிய உதய‌த்தை ர‌சித்து கொண்டிருந்தேன்...அதை பார்த்தவுடன் ஒரு குட்டி கவிதை எழுதி கந்தரின்ட வட்சப்புக்கு அனுப்பினேன்... அவர் படித்து போட்டு பதில் அனுப்பினார் சனம் புஷ்வயரில் கஸ்டப்படுகிதுகள்...நீர் குடிச்சு கும்மாளம் அடிச்சு கொண்டு கவிதை எழுதிகிறீர் என்று பதில் போட்டார்.. ஐசே நான் வன்னியில் பிரச்சனை நடக்கும் பொழுது கொழும்பில் போய்நின்று போட்டு அவுஸ்ரேலியாவுக்கு வந்து சிறிலாங்கா அந்த மாதிரியிருக்கு என்று சொன்னா ஆள்....என பதில் போட்டேன்.... இன்னும் பதில் வரவில்லை மத்தியாணம் சாப்பிட்ட பிறகு பதில வரும்.....

‘டளிடா…’-சிறுகதை-சாத்திரி நடு இணைய சஞ்சிகைக்காக .... வரிசை மெதுவாகவே நகர்ந்துகொண்டிருந்தது. வருச கடைசி வேற. நத்தாருக்கு பரிசு அனுப்புகிறவர்கள் பொதிகளோடு காத்து நின்றார்கள். நான் பணம் அனுபுவதுக்காக வெஸ்ரன் யூனியன் படிவத்தை நிரப்பி கையில் வைத்திருந்தபடி நின்றிருந்தேன். இந்த நாட்டில் எனக்கு போகப் பிடிக்காத இரண்டு இடங்கள்: முதலாவது வைத்திய சாலை,இரண்டாவது தபாலகம். இரண்டிடத்திலும் வரிசையில் காத்திருப்பதென்பது எனக்கு கொலைக்களத்தில் காத்திருப்பது போல. அவளுக்கு வழமைபோலக் கொடுத்த வாக்குறுதிக்காக வரிசையில் காத்திருப்பதை தவிர வேறுவழியில்லை. மெதுவாகநகர்ந்த வரிசையில் சுமார் அரை மணித்தியாலம் கழித்து எரிச்சலோடு அதைக் காட்டிக் கொள்ளலாமல் காலை வணக்கம் சொல்லியபடி படிவத்தையும் பணத்தையும் என் அடையாளஅட்டையையும் நீட்டினேன். நீண்ட முக்கில் கண்ணாடி போட்டிருந்த பெண் அதை வாங்கி சரிபார்த்தபடி, “நீங்கள் மொறோக்கரா ? என்றாள். “இல்லை…ஏன் ?” “மொறோக்கோவுக்குப் பணம் அனுப்புகிறீர்கள், அதான் கேட்டேன்.” “மொறோக்கர் தான் மொறோக்கோவுக்கு பணம் அனுப்பலாம் என்கிற புதுசட்டம் ஏதும் வந்திருக்கிறதா… ? நான் பல தடவை அனுப்பியிருகிறேனே?” என்று கொஞ்சம் எரிச்சலாகவே கேட்டேன். “அப்படி எல்லாமில்லை. சும்மாதான் உங்களை பார்த்தால் மொறோக்கர் போல தெரியவில்லை. அதான் கேட்டேன்.” என்றபடி, பணத்தை வாங்கி கணணியில் விபரங்களை பதிவு செய்து ஒரு படிவத்தை கையில் தரும்போது, “என்னுடைய மூதாதையர்கள் மொறோக்கர்கர்கள். அதுதான் கேட்டேன். வேறொன்றும் தவறாக நினைக்க வேண்டாம்.” என்றபடி நீட்டினாள். “ஓ……… சரி மன்னிக்கவும். எனக்கு வேலைக்கு நேரமாகி விட்டது. அந்த பதட்டம், நன்றி.” என்றபடி அதை வாங்கி அங்கேயே மேசையில் வைத்து கைத்தொலைபேசியில் படமெடுத்து மொறோக்கோ இலக்கத்துக்கு அனுப்பிவிட்டு, வேகமாகப் போய் வாசலில் கிடந்த பத்திரிகை கடிதங்களை பொறுக்கியபடி கடையை திறந்து, கோப்பி மெசினை இயக்கிவிட்டு பத்திரிகையை தலைப்புக்களை மட்டும் மேலோட்டமாக பார்த்தேன். ஓய்வுதிய வயதெல்லை அதிகரிப்புக்கு எதிராகத் தொடரும் போராட்டம். ஈரான் அமெரிக்க முறுகல் வலுக்கிறது. எரித்துக்கொல்லப்பட்ட பெண்ணொருவரின் சடலம் மீட்பு. புத்தாண்டு கொண்டாட்டத்தில் தீவிரவாதத் தாக்குதல் நடக்கலாமென புலனாய்வுப்பிரிவு எச்சரிக்கை. அவுஸ்திரேலியா தீ விபத்து, பல இலச்சம் விலங்குகள் உயிரிழப்பு என்று தொடர்ந்தது. “ச்சே…… வருசக்கடைசியானா ஒரே இழவுச் செய்தி. இந்த வருசம் விமான விபத்து, சுனாமி இரண்டும் தான் நடக்கேல்ல”. என்றபடி பத்திரிகையை ஏறிந்து விட்டு கோப்பியை உறுஞ்சியபடி அவளின் இலக்கத்துக்கு போனடிதேன். நிறுத்தி வைக்கப் பட்டிருந்தது. மீண்டும் சில தடவை முயற்சி பண்ணிப் பார்த்து விட்டுப் “பணம் அனுப்பி விட்டேன்.அதன் விபரமும் போட்டோ எடுத்து அனுப்பி விட்டேன்”. என்று செய்தி வைத்து விட்டுக் கதிரை மேசைகளைத் துடைத்து ஒழுங்கு பண்ணத் தொடங்கியிருந்தேன். ‘இருவர் உள்ளே நுழைந்தார்கள். மேசை கதிரை அடுக்க முதலே காலங் காத்தாலையே குடிக்க வந்திட்டாங்கள்’. என்று நினைக்கும்போதே முன்னால் வந்து நின்ற இருவரும், சட்டென்று அடையாள அட்டையை தூக்கி காட்டி, “டளிடாவை உனக்கு எப்படி தெரியும் ?” என்றார்கள். இரகசிய பொலிசாரின் திடீர் கேள்வியில் கொஞ்சம் தடுமாறிப் போனாலும் சமாளித்துக்கொண்டு, “தெரியும். கடைக்கு அடிகடி வருவாள். அவ்வளவுதான்.” என்றதும், “இப்போ சிறிது நேரத்துக்கு முன்னர் நீ அவளுக்கு பல தடவை போனடித்திருக்கிறாய். பணம் அனுப்பியதாக செய்தி வைத்திருக்கிறாய். என்ன பணம்? யாருக்கு அனுப்பினாய்?” இந்தக் கேள்வியில் எனக்கு லேசாய் தலைசுற்ற ஆரம்பித்திருந்தது. “அது அவளின் அம்மாவுக்கு. அவளே அனுப்பச்சொல்லி கொடுத்திருந்தாள். அவ்வப்போது உதவியாக கேட்பாள். நானும் அனுப்புவேன்.” என்று சொன்னபடி, ஓடிப்போய் பணம்அனுப்பிய படிவத்தை எடுத்துக் காட்டினேன். அதை பார்த்தவர்கள். “சரி நீ கடைசியாக எப்போ அவளை பார்த்தாய்?” “நேற்று இரவு எட்டு மணியளவில் கடைக்கு வந்து ஊருக்கு அனுப்பச்சொல்லி பணம் கொடுத்து விட்டு போனாள். பின்னர் நான் வேலை முடிந்து போகும்போது பதினோரு மணியளவில் அவள் வழமையாக நிக்குமிடத்தில் பார்த்து தலையாட்டி விட்டு போய் விட்டேன்.” என்றதும், என் பெயர் விபரங்களை பதிவு செய்தவர்கள். புறப்படும்போது, “ “அவளுக்கு என்ன நடந்தது ? என்றதும், “உனக்கு செய்தி பார்க்கும் பழக்கம் உண்டா ?” “ஓம்……… ஒவ்வொரு நாளும் பார்ப்பேன்.” “அப்போ செய்தியை பார்த்து அறிந்து கொள்.” என்று விட்டு போய் விட்டார்கள். நான் அவளுக்கு போனடித்தது இவர்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? ஒரே குழப்பமாக இருந்தது. ஒரு வேளை அவளைக் கைதுசெய்து வைதிருக்கிரர்களா? ஊருக்கு திருப்பி அனுப்பி விட்டார்களா? குழப்பமாக இருந்தது. பாஸ்கலுக்கு போனடித்துக் கேட்கலாமென நினைத்து அவனது இலக்கத்தை அழுத்தினேன். அதுவும் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது. “மிகஅவசரம். என்னோடு தொடர்பு கொள்.” என செய்தி வைத்து விட்டு வேலையை தொடங்கினாலும் மனம் ஒரு நிலையிலில்லை. 00000000000000000 அவளை பல வருடங்களாக தெரியும். நான் வழமையாக வேலைக்கு போய் வரும் கடற்கரை வீதில் சிகரெட் புகையை ஊதிக்கொண்டே சுயிங்கத்தை மென்றபடி வியாபர புன்னகையை வீசி நிக்கும் பாலியல் தொழிலாளிகள் எனக்கு பழகிப்போனதொன்று. இரவு பகல், விடுமுறை பண்டிகை என்று எல்லா காலத்திலும் இவர்களை காணலாம். அப்படிதான் நான் வேலை செய்யும் மதுச்சாலைக்கு அருகில் அவளை சந்தித்தேன். அவளும் வழமை போல வாயில் சுயிங்கம், வியாபாரப் புன்னகையோடு என்னை பார்ப்பாள். இப்பிடி எவ்வளோ பார்த்திருப்போம் என்று நினைத்தபடியே நானும் கடந்து போய்க் கொண்டிருப்பேன். ஒரு குளிர்கால இரவு, அடை மழை, கடையிலும் யாருமில்லை. வெளியே இருந்த கதிரை மேசைகளை உள்ளே எடுத்து வைக்கப் போயிருந்தபோது, மழைக்காக சுவரோரத்தில் ஒரு பல்லியைப்போல ஒட்டிக் கொண்டிருந்த அவளைப் பார்த்ததும், ‘வா……….’ என சைகை செய்தேன். நனைத்த கோழிக் குஞ்சைப்போல ஓடி வந்தாள். உள்ளே வந்தவளுக்கு ஒரு கோப்பியை போட்டு நீட்டியதும், பர்சை திறக்க போனவளிடம், “வேண்டாம் இருந்து ஆறுதலாக குடி”. என்று விட்டுக் கிளாஸ்களை துடைக்கத் தொடங்கியிருந்தேன். ‘நன்றி’. சொல்லி விட்டு கோப்பியை உறுஞ்சியபடி, “நீங்கள் இந்தியாரா…………?” “இல்லை.” “அப்போ………. மொரிசியரா?” “இல்லை.” “அப்போ எந்த நாடு…….. ?” “நிச்சயமாக பிரெஞ்சுகாரர் இல்லை. ஆனால், இப்போ பிரெஞ்சு குடியுரிமை”. “நாட்டை சொல்ல விருப்பமில்லையா ?” “அப்பிடியில்லை. சொல்லி பெருமைப்படவும் அதில் ஒன்றுமில்லை. நான் ஸ்ரீ லங்கன். உன்னைப்பார்தால் மொரோக்கன் போலவிருக்கிறது. என்ன பெயர்?” “எப்படிக் கண்டு பிடித்தாய் ?” “பெண்களைப் பார்த்தாலே ஓரளவுக்கு நாடு கண்டு பிடித்து விடுவேன். உன் பழுப்பு நிறம். கரும் சுருண்ட முடி. முட்டைக்கண்கள். குறைந்த உயரம். சிறிய அளவான …” “போதும் நிறுத்து. என் பெயர் டளிடா”. திடீரென அவளிடம் திரும்பி, டளிடவா………..? எனக்கு மிகவும் பிடித்த பாடகியின் பெயர். நீ டளிடாவை அறிந்திருகிறாயா?” லேசாக சிரித்தவள், “இல்லை ஒரு பாடகி என்று மட்டும் அம்மா சொல்லியிருக்கிறார். நானும் ஒரு பாடகியாக வர நினைத்து அந்த பெயரை வைத்திருக்கலாம்.” “அறுபதுகளில் தன் குரலால் உலகை கட்டிப்போட்ட ஒரு பாடகி. எண்பதுகளில் பாரிஸ் நகரில் தனிமையில் காலத்தை கழித்துக் கொண்டிருந்தவள், ஒருநாள் ஒரு கோப்பை விஸ்கியில் விசத்தை கலந்து குடித்து தற்கொலை செய்து கொண்டு விட்டிருந்தாள். காரணம் இன்றுவரை தெரியவில்லை. அவள் பாடல்கள் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.” ‘ம்.’என்றவள், பின்னர் பெரிதாக எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. நான் கிளாஸ்களை துடைத்து அடுக்கி முடிந்ததுமே மழையும் லேசாகி விட்டிருந்தது. அவளும் கோப்பியை குடித்து முடித்திருந்தாள். நான் சாவியை கையிலெடுத்தும், கடையை பூட்டப் போகிறேன் என்று தெரிந்து கொண்டு நன்றி சொல்லிவிட்டு வெளியேறினாள். எங்களின் முதல் சந்திப்பு அதுதான். அதுக்குப்பின்னர் நான் அவளை கடந்து போகும்போது அவள் வீசும் வியாபார புன்னகை, நட்பு புன்னகையாக மாறியிருந்தது. 0000000000000000000000 கோடை காலத்தில் சுற்றுலா பயணிகள். எனக்கு வேலை அதிகம் . தொடங்கும் நேரம் முடியும் நேரத்துக்கு வரையறை இல்லை. அவளுக்கும் அதே போலதான். அடிக்கடி சந்தித்துக்கொள்ள முடியாத . எப்போதாவது பார்த்துக்கொள்ளும் போது லேசான தலையாட்டல். கொடுங் குளிர் காலத்தில் கொட்டும் மழை இரவொன்றில்தான் மீண்டும் எங்கள் உரையாடல் தொடர்ந்தது. இப்போ அவள் கைகளில் கோப்பியல்ல, விஸ்கி. என் கைகளில் வழக்கம் போல துடைக்கப்படும் கிளாஸ். “உன் பெயரை சொல்லவில்லையே………?” “நீ கேட்கவேயில்லையே ………?” “சரி சொல்லு.” “சாத்திரி.” “காலியாணமாச்சா……….?” “ம். ஒரு மகளும். பெயர் மீரா.” திடுக்கிட்டவளைப்போல விஸ்கி கிளாசை உறிஞ்சிவிட்டு, “என்ன பெயர் சொன்னாய் ?” “மீரா.” “என் மகளுக்கு பெயர் மேரா. அதுக்கு என்ன அர்த்தம் தெரியுமா?” “தெரியுமே……. உலகம் முழுதும் உள்ள மொழிகளில் அனைத்திலும் உள்ள ஒரேயொரு பெயர். ‘ஆசிர்வதிக்கப்பட்டவர்’ என்று அர்த்தம். விரக்தியாய் சிரித்தவள், கிளாசை நீட்டினாள். அதை பாதி நிரப்பி ஐஸ் கட்டிகளை போட்டு நீட்டியபடியே, “உனக்கும் கலியாணமாச்சா……?” “ம்………. ஆச்சு. ஆனால் ஆகேல்ல.” ‘இவளென்ன வடிவேலு மாதிரியே…’ என்று நினைத்தாலும் நான் எதுவும் கேட்கவில்லை. கிளாசை முடித்துவிட்டு, ஐம்பது யூரோவை எடுத்து மேசையில் எறிந்து விட்டு போனவளிடம், “ஏய்……… மிச்ச காசு.” என்று மிகுதியை நீட்ட, தலைக்கு மேலால் கையை ஆட்டி வேண்டாமென சைகை செய்துவிட்டுத் தள்ளாடியபடி போய்க்கொண்டிருந்தாள். சரி அடுத்த தடவை வரும்போது கொடுக்கலாமென அதை தனியாக எடுத்து வைத்திருந்தேன். அடுத்தடுத்த சந்திப்புக்களில் அதுவும் கொஞ்சம் போதை ஏறும்போதுதான் தன்னைப்பற்றி சொல்லத் தொடங்கியிருந்தாள். அப்பா இல்லை. அம்மாவின் அரவணைப்பில் வளர்ந்தவள். “திருமணமாகி ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்தது. நன்றாக இருந்த குழந்தைக்குத் திடீரென எதோ காய்ச்சல் வந்தது. வைத்திய சாலையில் கொண்டு போய் காட்டினேன். அதுவரை நன்றாக இருந்த குழந்தை சோர்ந்து போய் எப்போதும் தூங்கிக் கொண்டேயிருக்க தொடங்கியது. எதோ வைரஸ் காச்சல் என்றார்கள். எனக்கு அதன் விபரம் புரியவில்லை. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குழந்தையின் பார்வையே போய் விட்டது . அது மட்டுமில்லை மெலிந்து படுத்த படுக்கையாகி விட்டது. என் குடும்பம் பாவம் செய்ததால் சைத்தான் குழந்தையாக பிறந்து விட்டது என்று கணவன் சில மந்திரவாதிகளிடம் கொண்டு போய்க் காட்டினான். அவர்களும் ஏதேதோ செய்தார்கள் சரிவரவில்லை. அவன் ‘தலாக்’ சொல்லிவிட்டு போய் விட்டான். குழந்தையைமீண்டும் வைத்தியரிடம் கொண்டு போனேன். அவள் வியாதிக்கு எதோ பெயர் சொன்னார். எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. சத்திர சிகிச்சை செய்தால் மீண்டும் பார்வை வந்து விடும். அதுவும் பல கட்டமாகத்தான் செய்யவேண்டும் என்றபோது எனக்கு கொஞ்சம் நம்பிக்கை வந்தது. ஆனால் சிகிச்சைக்கு அவர்கள் சொன்ன தொகையை கேட்ட போது தான் வந்த வேகத்திலேயே நம்பிக்கை திரும்பவும் போய் விட்டது. அம்மா தான் தன் கதைகளை சொல்லி எனக்குள் மீண்டும் நம்பிக்கையை வரவளைத்தாள். குழந்தையை அம்மாவிடம் கொடுத்து விட்டு வேலை தேடி நகரத்துக்கு போன போதுதான் ஒரு முகவர். ‘பிரான்ஸ் போனால் சம்பாதிக்கலாம்’ என்று சொன்னதும் அதை நம்பி இங்கு வந்து விட்டேன்.” இவை நீங்கள் சுவாரசியமில்லாமல் படித்து முடித்ததை போலவே அவள் வேகமாக சொல்லி முடித்தது. அடுத்து அவள் மெதுவாக அடுத்தடுத்த சந்திப்புக்களில் சொன்னது: “என் முகவரே கடவுச் சீட்டு எடுத்து ஒரு வாரம் பிரான்சுக்கான சுற்றுலா விசாவில் அழைத்து வந்து ஒரு விடுதியில் தங்க வைத்து விட்டு கடவுச் சீட்டை பிடுங்கி வைத்துக் கொண்டான். ஒரு கிழமை முடிந்ததும் என்னிடம் வந்தவன், “இப்போ உனக்கு விசா முடிந்து விட்டது. இனி ஊருக்கு போக வேண்டுமானால் முதலில் ஜெயிலுக்கு போக வேண்டும். அதை விட நான் சொன்னபடி கேட்டால் உனக்கும் நல்லது எனக்கும் நல்லது. உனக்கும் வேகமாக அதிக பணம் தேவை. எனக்கும் தான். ஏனென்றால் உனக்காக நானும் நிறைய செல்வழித்திருக்கிறேன். உன்கருப்பு முடி , பழுப்புத் தோல் நிறத்துக்கு இங்கு நல்ல கிராக்கி. இரண்டு பேருமே ஒரு உடன்படிக்கைக்கு வருவோம். நீயும் முரண்டு பிடிக்க கூடாது.” என்றான். “எனக்கும் அப்போ வேறு வழியிருக்கவில்லை. அவனே வாடிக்கையாளர்களை கூட்டி வருவான். நான் அறையை விட்டு எங்கேயும் போகமுடியாது. சாப்பாடு தண்ணி கூட வாடிக்கையாளரைப்போலவே அறைக்கு வந்து சேரும். எனக்கும் குடும்பத்துக்குமான தொடர்பு குறைவுதான். எப்போதாவது அவனின் தொலைபேசியில் தொடர்பெடுத்து சில நிமிடங்கள் மட்டுமே பேச தருவான். ஆனாலும் அவனும் நல்லவன். வீட்டுக்கு மாதா மாதம் பணம் அனுப்பிக் கொண்டிருந்தான். அதனால் எனக்கும் அவனிடம் நம்பிக்கை வந்து விட்டிருந்தது. அதுக்காகவே நானும் அவன் சொன்னபடியெல்லாம் நடக்கத் தொடங்கியிருந்தேன். இப்படியே மூன்று வருடங்கள் ஓடிப்போயிருக்கும். அறைக்கு தேடி வருபவர்கள் குறையத் தொடங்கினார்கள். உலகின் தொழில் நுட்பம் எப்படி வேகமாக மாறி வருகிறதோ அதுபோலவே எங்கள் தொழிலின் நுட்பத்தையும் மாற்றவேண்டியிருந்தது. நான் வீதிக்கு வந்து விட்டேன். இப்போ எனக்கும் கொஞ்சம் நின்மதி. வெளி உலகம். நிறைய மனிதர்களோடு பேசிப் பழகலாம். அதை விட முக்கியம், எல்லா பணத்தையும் அவனிடம் கொடுக்க வேண்டியதில்லை. ஒரு நாளைக்கு இருநூறு யுரோ அவனுக்கு கொடுத்தால் போதும். நான் எவ்வளவு சம்பாதித்தாலும் அது எனக்கே. ஆனால் அறை வாடகை, சாப்பாடு என்செலவு . “இப்போதான் நீ வெளியே வந்து விட்டாயே ? பிறகெதுக்கு அவனுக்கு பணம் கொடுக்க வேண்டும்?” “தெரியாத மாதிரியே கேக்கிறியே………..? இந்த மாதிரி தொழில் நம்பிக்கை மட்டுமே மூலதனம். ஒருவரை ஒருவர் ஏமாத்திறதா சந்தேகம் வந்தாலே அவ்வளவுதான். யாரோ ஒருத்தர் உயிரோடு இல்லை. எனக்கோ ஊரில் உள்ள குடும்பத்துக்கோ ஏதும் நடந்து விடக்கூடாது என்கிற பயம் தான்.” என்று விட்டு, விஸ்கி கிளாசில் கடைசி துளியை அண்ணாந்து நாக்கால் துடைத்து விட்டு, “கணக்கில் எழுதிக் கொள்.” என்றவள் சிகரெட்டை பற்றவைத்து ஊதியபடியே வழமையான இடத்தில் போய் நின்று கொண்டாள். இப்போது அவள் என் வாடிக்கையாளர். கற்பனையைக் கண்டபடி ஓட விடவேண்டாம். அதாவது கடைக்கு மட்டும். அப்படியான நாளில் தான் ‘ஒருஉதவி’ என்று கேட்டிருந்தாள். “என்னிடம் எந்த ஆவணமும் இல்லை. கொஞ்சம் பணம் அம்மாவின் பெயருக்கு அனுப்பி விட முடியுமா?” என்றாள். அன்றிலிருந்து இன்றுவரை அது தொடர்கிறது. அது மட்டுமில்லை ஒருநாள் கொஞ்சம் பதட்டமாகவே வந்தவள், இன்னொரு உதவி என்றாள். “என்ன சொல்லு.” “கொஞ்சம் அதிகமாகவே பணம் அனுப்பவேண்டும். மகளுக்கு கண் சிகிச்சை செய்யப்போகிறார்கள். பணம் அறையில் இருக்கிறது. நீ வந்தால் எடுத்து கொடுத்து விடுவேன்.” “நீயே கொண்டு வந்து கொடேன்.” “இல்லை அது அதிகபணம். எவ்வளவோ சிரமப்பட்டுச் சேகரித்தது. யாராவது பறித்து விட்டால்…….? அது என் மகளின் எதிர்காலம். அதுதான் பயமாக இருக்கிறது.” “நீ இவ்வளவு பயந்தாங்கொள்ளி என்று நினைக்கவில்லை. சரி வேலை முடிந்து போகும் போது வருகிறேன்.” வேலை முடிந்து போகும்போது அவள் வழமையாக நிக்குமிடத்தில் பார்த்தேன். நின்றிருந்தாள். அவளை காரில் ஏற்றிக்கொண்டு அவள் காட்டிய பாதையில் போய்க்கொண்டிருந்தேன்.அதிக தூரமில்லை. வண்டி பழைய நகரத்துள் நுழைந்திருந்தது. வண்டியை நிறுத்தி விட்டு நடக்கத் தொடங்கியிருந்தோம். சுமார் நாநூறு ஆண்டுகளுக்கு முந்திய நகரம். எனக்கு பழக்கமான நகரம்தான். குறுகிய சாலைகள். எலாப்பக்கமும் படிகட்டுகளும், பழைய கட்டிடங்களும் மட்டுமே. கோடை காலத்தில் உல்லாச பயணிகளால் நிரம்பி வழியும் தேவதைகளின் நகரம். குளிர் காலத்தில் குப்பையைக் கிளற வரும் பெருச்சாளிகளை விட வீதியில் யாரையும் காண முடியாது. அப்போ அது பேய்களின் நகரம். ஒரு பழைய மரக்கதவைத் தள்ளி திறந்தவள், லைட்டைப் போட்டுவிட்டு முதலாம் மாடிக்கு ஏறிப் போய் நின்று விட்டு, “இங்கேயே நில்.” என்றவள் இரண்டாம் மாடிக்குப் போய் அங்கிருந்த ஒரு பூச்சாடியில் கையை வைத்து திறப்பை எடுத்துக் கொண்டு வந்து அறையை திறந்தாள். “திறப்பை எதுக்கு பூச் சாடியில் வைத்திருகிறாய்……?” “ஒரு தடவை என் கைப் பையை இரண்டு சிறுசுகள் பறித்து விட்டார்கள். கஞ்சாவோ கட்டையோ புகைப்பவர்களா இருக்கலாம். பாவம் அவர்களுக்கு பணத் தேவை. அதிலிருந்த பணம், வீட்டு திறப்பு எல்லாமே பறி போய் விட, நான் வீடுக்கு உள்ளேயே போக முடியாமல் இரவு முழுவதும் இந்த படியிலேயே படுத்திருந்து விட்டு அடுத்த நாள் மேல் வீட்டுக் காரரின் உதவியோடு கதவை உடைத்து பூட்டை மாற்றி விட்டேன். அதுக்குப் பிறகு திறப்பை எங்காவது ஒளித்து வைத்து விட்டு போவேன்.” என்றபடி கதவைத் திறந்து, “உள்ளே வா.” என்றழைத்தாள். மிகச் சிறிய அறை. எல்லா வாசனைத்திரவியங்களும் கலந்த ஒரு வாசனை. ஒரேயொரு சோபா மட்டுமே. அதை விரித்து கட்டிலாகவும் பயன்படுத்தலாம். சிறிய அலமாரி. சுவரில் பொருத்தப்பட்டிருந்த கண்ணாடிக்கு முன்னால் அவளது அலங்காரப் பொருட்கள். கொண்டோம் பாக்கெட்டுகள். அதுக்கடுத்து குளியலறையும் கழிப்பறையும் சேர்ந்த டூ இன் வண் அறை. “இரு.” என்றபடி, அவசரமாக சோபாவின் கீழே கிடந்த ஜட்டி ஒன்றை காலால் ஒரு முலையில் தள்ளிவிட்டு, “ சிறிது நேரத்துக்கு முன்னர் வந்து விட்டுப் போனவன் ஒருவனுடையது. எதோ அவசரத்தில் இதை போட மறந்துவிட்டு போய் விட்டான். சில நேரம் அதை தேடி திரும்பவும் வரலாம்”. என்று சிரித்தவள், அறையை பார்த்தாயா? ஏதாவது குடிக்கிறயா? என்று கேட்க மாட்டேன். இங்கு எதுவுமில்லை.” இன்னொரு மூலையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த சப்பாத்து பெட்டிகளில் ஒன்றை எடுத்து அதிலிருந்த சப்பாத்து ஒன்றினுள் கையை விட்டு இழுத்தாள். சுருட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த யூரோ நோட்டுக்களை என்னிடம் நீட்டியவள், “ஏழாயிரம் வரையுள்ளது. முடிந்தளவு விரைவாக அனுப்பிவிடு.” என்றாள். ‘ஏழாயிரமா………..?’ என மனதில் உள்ளே திடுக்கிட்டாலும் காட்டிக் கொள்ளாமல். “பணத்தை எதுக்கு சப்பாத்துக்குள் ஒழித்து வைத்திருக்கிறாய் ?” “எனக்கென்ன வங்கி கணக்கா இருக்கு போட்டு வைக்க. அதைவிட வரும் வாடிக்கையாளர்கள் யாராவது நான் குளியலறைக்குள் போனதும் களவெடுத்துக்கொண்டு ஓடி விடுவார்கள். ஒரு தடவை நடந்திருக்கிறது. அதுக்குப் பின்னர் தான் இப்படி ஒழித்து வைக்கிறேன். ஆனாலும் எப்போதும் ஒரு பயத்தோடு அடிக்கடி சரி பார்த்துக்கொள்வேன். பணத்தை நாளைக்கே அனுப்பி விடுவாயா……..?” “அதிகமான பணம் ஒரேயடியாக முடியாது. இரண்டு மூன்று தடவை பிரித்து தான் அனுப்பலாம். உன் அம்மாவின் பெயர் விலாசம், தொலைபேசி இலக்கம் எல்லாம் என்தொலைபேசிக்கு அனுப்பிவிடு.” என்றபடி அவளை மீண்டும் ஏற்றிய இடத்தில் கொண்டுபோய் விட்டு பணத்தை கடையில் கொண்டுபோய் வைத்து விட்டு போய் விட்டிருந்தேன். இப்போநான், அவளின் வங்கியாக மாறி விட்டிருந்தேன். அவ்வப்போது கொண்டு வந்து கொடுக்கும் பணத்தை பத்திரப்படுத்தி வைக்க வேண்டும். கொடுக்கும்போதெல்லாம் ஒரு துண்டில் திகதி தொகை எழுதி அவளுக்கு காட்டி விட்டு தனியாக ஒரு பெட்டியில் போட்டு வைத்து விடுவேன். பணம் அனுப்பி இரண்டு வாரம் கழித்து மகிழ்ச்சியாக வந்தவள், பாருக்கு முன்னால் கதிரையை இழுத்துப் போட்டு விட்டு ‘ஒரு விஸ்கி’ என்றாள். “என்ன மகிழ்ச்சியாக இருகிறாய் போல…” “ஓம்……. மகளுக்கு ஒரு கண்ணில் சிகிச்சை முடிந்து ஓரளவு பார்வை வந்து விட்டதாம். போனில் சொன்னாள். தொடர்ந்து சிகிச்சை எடுக்க வேண்டுமாம். முடிந்தளவு விரைவில் அடுத்த கண்ணையும் சிகிச்சை செய்யச்சொல்லி வைத்தியர் சொல்லியிருக்கிறாராம். விஸ்கியை ஊற்றி கொஞ்சம் கோலா கலந்து நீட்டியபடி, “பிறகென்ன மகிழ்ச்சியான செய்தி. அடுத்த கண்ணையும் செய்ய வேண்டியது தானே…….? “எனக்கும் ஆசை தான். அதுக்கு இன்னுமொரு பத்தாயிரம் யூரோக்கள் வேணுமே…….? “பத்தாயிரமா…….? உன்னிடம் இப்போ வெறும் ஆறுநூறு தானே இருக்கு?” “ம்…….அதை சேர்க்க இன்னும் மூன்று நாலு வருசம் தேவைப்படும். சரி பார்க்கலாம்.” என்று தொடங்கிய உரையாடலோடு குடித்துக்கொண்டேயிருந்தாள். இடையில் கடைக்கு வந்தவனொருவன், “அவளிடம் என்ன போகலாமா ?” என்றதும். “நான் இன்று லீவு என்னை குடிக்கவிடு. போடா. என்று திட்டி அனுப்பிவிட, அவனோ என்னை கோபமாக பார்த்துவிட்டு வெளியேறி விட்டான். கடை சாத்தும் நேரம் நெருங்கி விட்டிருந்தது. இப்போ குளிர் காலமென்பதால் அதிக வாடிக்கையாளர்களில்லை. வந்திருந்த மதுப்பிரியர்களும் தள்ளாடியபடி விடை பெற்றார்கள். “சரி கடை சாத்த வேண்டும்”. என்றதும், நீ வேலை நேரத்தில் குடிக்க மாட்டாய் எனக்குத் தெரியும். ஒரு நாளைக்கு நீயும் நானும் சேர்ந்து நிறைய குடிக்க வேண்டும். சரியா………?” என்றபடி நடக்கத் தொடங்கியிருந்தாள். கடையை சாத்தி விட்டு வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு புறப்பட்டிருந்த நேரம் கீல்ஸ் சப்பாத்துக்களைக் கழற்றி கையில் பிடித்தபடி தள்ளாடிய படியே போய்க்கொண்டிருந்தவளிடம், “ஏய்………… வந்து ஏறு. வீட்டில் கொண்டு போய் விடுகிறேன்.” என்றதும், அதுக்காகவே காத்திருந்தவளைப்போல ஓடி வந்து ஏறிக்கொண்டவள். வீடு வந்ததும், வீட்டுக்கு வாயேன். போன தடவை வந்த போது எதுவும் கொடுக்கவில்லை. இப்போ ஒரு ஒரு போத்தல் விஸ்கி உள்ளது. ஒரு கிளாஸ் குடித்து விட்டு போ.” “வேண்டாம்……… நீ நிறைய குடித்திருக்கிறாய். போ. இன்னொரு நாளைக்குப் பார்க்கலாம்.” “என்ன……… பயப்பிடுறியா ? நான் ஒண்டும் செய்ய மாட்டேன். வா.” ஒரு பெண் ஒருவனைப்பார்த்து பயப்பிடுறியா என்கிற ஒரு வார்த்தையே அவனை உசுப்பி விடும். “எனக்கா………..பயமா……..?” என்றபடி அவள் பின்னல் போயிருந்தேன். புதிதாக இருந்த விஸ்கியை எடுத்து என்னிடம் நீட்டி, “நீயே திற.” என்றபடி இரண்டு பிளாஸ்டிக் கப்புகளை எடுத்து நிலத்தில் வைத்து விட்டு, அவள் நிலத்திலேயே குந்திவிட சமஅளவில் விஸ்கியை ஊற்றிய போது தான், ‘ஐயையோ கலக்க எதுவுமே வாங்கவில்லை .மறந்து விட்டேன்’. என்றவளிடம், “பரவாயில்லை.” என்றபடி ‘சியஸ்’ சொல்லி ஒரே மடக்கில் விழுங்கி விட்டேன். லேசாய் எரிந்தபடி இதயத்தை ஊடறுத்து இறங்கியது. “இன்னும் கொஞ்சம்……” என்றாள். அடுத்த தடவை எரியவில்லை. “சரி போகிறேன்.” என்று எழுந்தபோது, தட்டுத்தடுமாறி எழுந்தவள் என்னை இழுத்து இறுக்கி அணைத்துக் கொள்ளத் தள்ளி விடவும் முடியாமல், அணைக்கவும் முடியாமல் அசையாமல் நின்றிருக்க. ஒரு கை என்சட்டைக்குள் நுழைந்து முதுகில் வருடிக் கொடுக்க, உள்ளே போன விஸ்கியும் அவளின் அரவணைப்பும் சூடேறத் தொடங்கியிருந்தது. “உனக்கு கட்டிப் பிடிக்கத் தெரியாதா……….. ? “என்று காதருகில் லேசாக கேட்டாள். “இல்லை விடு…….. நான் போக வேணும்.” அவளின் மறுகை என் பிடரியில் தழுவி தலையை பலவந்தமாக இழுத்து குனிய வைத்து உதட்டில் முத்தமொன்று கொடுத்தபோது, எனக்கு என் மேலேயே சந்தேகம் வரத் தொடங்கியிருந்தது. ‘இதுக்குமேல் போனால் எல்லாமே கட்டுப்பாட்டை இழந்து விடும். ஓடு’ என்று உள் மனது துரத்தியது. “மனைவி காத்திருப்பாள் போகவேணும்.” என்றபடி கொஞ்சம் பலவந்தமாகவே அவளை விடுவித்துக்கொண்ட போது சோபாவில் அமர்ந்து. “என்ன பயந்துட்டியா………?” என்றபடி விழுந்து விழுந்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தாள். வேகமாக வெளியே வந்து காரில் ஏறி உள்ளே லைட்டை போட்டு கண்ணாடியில் முகத்தை பார்த்தேன். அவளின் லிப்ஸ்டிக் உதட்டில் ஓட்டியிருந்ததது. தண்ணீர் போத்தலை எடுத்து முகத்தைக் கழுவித் துடைத்து விட்டுக் காரில் ஏறினாலும் மீண்டும் வெளியே வந்து சட்டையை கழற்றி நன்றாக உதறிப்போட்டுக் கொண்டேன். ஏனென்றால் சாப்பாட்டில் நீள முடி இருந்தால் காற்றில் வந்து விழுந்திருக்கும் உறவு நீடிக்குமாம் என்று மனைவி சாவகாசமாக சொல்லி விடுவாள். என் சட்டையில் ஒருநீள முடி இருந்தால் காற்றில் வந்து விழுந்தது என்று தப்பிக்க முடியாது. நீலப்பட நாயகனைப்போலவே என்னை பார்ப்பாள். அதனால் கால்சட்டையையும் கழற்றி உதறி போட்டுக்கொண்டு வீடு போனாலும், டளிடாவின் பெர்பியூம் வாசனை என்னில் ஒட்டியிருப்பது போலவேயிருந்தது. நல்லவேளை மனைவி நித்திரை. மெதுவாக குளியலறையில் நுழைந்து ஆடைகளை அவிழ்த்து அழுக்கு கூடையில் போட்டு விட்டு ஒரு குளியல். படுத்து விட்டேன். மறுநாள் கடைக்கு வரும்போதே புதுமணப் பெண்ணைப்போல வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே வந்தவள், “என்ன நேற்று நன்றாக உறங்கினாயா ?” என்று கிண்டலாகவே கேட்டாள். “என்ன நக்கலா……….? உனக்கு சரியான போதை போல. “உண்மையை சொல்லவா… ? எனக்கு அவ்வளவு போதையில்லை. ஆனால் முதன்முதலாக என் மனதுக்குப்பிடித்த ஒருவனை கட்டித் தழுவிக்கொண்டேன். கொஞ்சம் திடுக்கிட்டவனாகவே, “என்னது ………?” “பயப்பிடாதே. அவ்வளவும் தான். இனி அப்படியொரு தர்ம சங்கடத்தை உனக்கு நான் கொடுக்க மாட்டேன்.” என்று விட்டு போய் விட்டாள். கோடையும் குளிருமாக மூன்று வருடங்கள் ஓடிப்போயிருக்கும். அவ்வப்போது வழமை போல பணம் அனுப்பவும் சேமிப்பில் வைக்கவும் வந்து போய்க்கொண்டிருந்தவள், இந்தவருடக் குளிர் காலத்து இரவொன்றில் கொஞ்சம் சோர்வாக வந்தவளிடம், “என்ன கோப்பி போடவா ?” என்றதும், “இல்லை எனக்கு விஸ்கி.” என்றாள். “உன்னை வீட்டில் மட்டும் கொண்டு போய் விட மாட்டேன்.” என்றபடி விஸ்கி கிளாசை நீட்டியதும், “சிரிக்கும் மனநிலையில் நானில்லை.” என்றபடி அதை உறிஞ்சியவளிடம், “ஏன் ஏதும் பிரச்சனையா…………? “ம். ஓரளவு சரி வந்த பார்வையும் மகளுக்கு மீண்டும் மங்கலாகிப் போய்க்கொண்டிருக்கிறதாம். உடனடியாக அடுத்த சிகிச்சை செய்தாக வேண்டும். இப்போதைக்கு எதோ ஊசி போட வேண்டுமாம். அதுக்காக கொஞ்சம் பணம் தருகிறேன். நாளை அனுப்பி விட முடியுமா?” எனப் பணத்தை நீட்டினாள். அதை வாங்கியபடி, “சிகிச்சையை செய்ய வேண்டியதுதானே… ? சேர்த்திருக்கும் பணத்தை அனுப்பி விடலாமே…….? “எவ்வளவு சேர்ந்திருக்கிறது……..?” நான் குறித்து வைத்த துண்டை எடுத்துப்பார்த்து விட்டு. “இப்போதைக்கு ஆறாயிரத்து இருநூறு.” “இன்னும் குறைந்தது இரண்டாயிரம் தேவை. அதுக்கு இன்னும் எவ்வளவு காலமாகுமோ?” “என்னிடமும் இப்போ அவ்வளவு தொகை இல்லை. யாரிடமாது கேட்டுப் பார்கிறேன். கிடைத்தால் நல்லது.” “சரி விடு. எல்லாம் அவன் நினைத்தபடி நடக்கட்டும்.” என்று மேலே காட்டியவள், வெறும் கிளாசை நீட்டினாள். மீண்டும் நிரப்பிவிட்டு, “நீ இங்கு வந்து எவ்வளவு காலமாகிறது ?” “ஏழு வருசமிருக்கும்.” “அதுக்கான ஆதரரம் ஏதாவது இருக்கா ?” “பாஸ்போட் மட்டும்தான். அதுவும் என்னிடமில்லை.” “நன்றாக யோசித்துப்பார். வேறை ஏதாவது…….?” “வேறை ஏதாவதென்றால் ஆரம்பத்தில் வீதியில் நிக்கும்போது சில தடவை வீசா இல்லததுக்காக என்னை கைது செய்திருகிறார்கள்.” “மேசையில் தட்டிய நான், “அது போதும். எப்போதாவது இரவு தடுத்து வைதிருந்தார்களா? நீதிபதி ஒருவர் முன்னால் கொண்டுபோய் உன்னை நிறுத்தியிருந்தர்களா?” “அது முதல் தடவை. அப்படி நடந்தது.” “அப்போ உன்னை விடுதலை செய்யும்போது ஏதாவது பத்திரத்தில் கையெழுத்து வாங்கி அதில் ஒரு பிரதி உன்னிடம் கொடுத்தார்களா ?” “எதுக்கு இதெல்லாம் கேட்கிறாய்………?” “கேட்டதுக்குப் பதில் சொல்லு.” “ம்…….. கொடுத்தார்கள். அதை எங்கேயோ தொலைத்து விட்டேன். “அது போதும். நாளைக்கே உன் அம்மாவுக்கு போனடித்து உன் பிறப்பு அத்தாட்சி பத்திரத்தை உடனடியாக அனுப்பி வைக்கச் சொல்லு.” “எதுக்கு…….? “பிரான்சில் ஐந்து வருடங்களுக்கு மேலாக இருந்த ஆதாரத்தோடு நிரூபித்து வதிவிட உரிமை வாங்கி விடலாம். அது மட்டுமில்லை, உன் மகளை இங்கு வரவழைத்து சிகிச்சை கூட செய்து விடலாம். “உண்மையாகவா……..? அவள் கண்கள் விரிந்தது. “உண்மை. விண்ணப்ப படிவங்கள் ஒன் லைனிலேயே எடுக்கலாம். நான் அதை செய்கிறேன். அதே நேரம் உன்னை இத்தனை வருடங்களாக தெரியுமென மூன்று பிரெஞ்சுக்காரர்களின் கடிதம் வேண்டும். ஒன்று நான் எழுதலாம். உனக்கு தெரிந்த இருவரின் கடிதம் எடுக்க வேண்டியது உன் பொறுப்பு.” கொஞ்சம் யோசித்தவள், “வழமையாக கொண்டோம் வாங்குகிற பாமசிக் காரரிடம் வாங்கலாம். இன்னுமொருவர்…….ஓகே. அவரிடமும் வாங்கலாம்.” “யாரந்த முடி திருத்தும் கடை வைத்திருக்கும் கிழவன் தானே……..?” “உனக்கெப்படித் தெரியும்.” கொடுப்பினுள் சிரித்தாள். “அடிக்கடி உன்னோடு கதைத்துக் கொண்டிருப்பதை கவனித்திருக்கிறேன். நல்ல மனிதர் தான். பிள்ளைகள் இல்லை. மனைவி பல வருடங்களுக்கு முன்னர் இறந்து விட்டார். நான் கூட முன்னர் அவரிடம் தான் முடி வெட்டிக் கொள்வேன். இப்போ அவருக்கு வயசாகி விட்டதால் கை நடுங்குகிறது. அதனால் அவரிடம் போவதில்லை.” “நல்ல மனிதர் தான். பேச்சுத் துணைக்காக என்னிடம் அடிக்கடி வருவார். பின்னர் வாரத்தில் ஒவ்வொரு புதன் கிழமையும் கடையை சாத்தி விட்டு சமையல் செய்து வைத்து என்னை அழைப்பர். பகல் முழுவதும் அவரோடேயே கழிப்பேன். பணம் வேண்டாமென மறுத்தாலும் பலவந்தமாக திணித்து அனுப்பி விடுவார்.” “அதெல்லாம் இருக்கட்டும். கடிதத்தை வாங்கி விடு. அது சரி, பின்னர் போலிஸ் உன்னை கைது செய்வதில்லையா?” “இல்லை. எங்களுக்குள் ஒரு ஒப்பந்தம் உண்டு. அவர்களுக்கு வேண்டியதை அவ்வப்போது கொடுத்து விட வேண்டும்.” “கொஞ்சம் அதிர்ச்சியாகவே, என்னது இலஞ்சமா……….? இந்த நாட்டு போலீசா…….? “நீ நினைப்பது போல பணமாக இல்லை. அவர்கள் இரகசியமாக தனித்தனியாக அழைப்பார்கள். நாங்களும் அவர்களுக்கு பணம் கொடுக்க மாட்டோம். அவர்களும் எங்களுக்கு பணம் கொடுக்க மாட்டார்கள். ஒரு எழுதப்படாத ஒப்பந்தம்.” “உண்மையாகவா………?” “உன் நண்பன் பாஸ்கல் கூட அவ்வபோது அழைப்பான். அவனிடம் கேட்டு விடாதே. அவன் மனைவிக்கு தெரிந்தால் அவ்வளவுதான். பாவம் தெருவில் என்னோடு நிக்க வேண்டும்.” என்று சிரித்தபடி கிளாசை நீட்டினாள். மீண்டும் நிரப்பினேன். “எனக்காக அந்த டளிடா பாடலை ஒருக்கா போடுகிறாயா ?” என்றதும் யூ டியுப்பில் அதை எடுத்து ஓட விட்டேன். Je ne rêve plus, je ne fume plus Je n’ai même plus d’histoire நான் இனி கனவு காணவில்லை, இனி புகைப்பதில்லை என்னிடம் இப்போது ஒரு கதை கூட இல்லை நீங்கள் இல்லாமல் நான் அழுக்காக இருக்கிறேன் நீங்கள் இல்லாமல் நான் அசிங்கமாக இருக்கிறேன் நான் ஒரு ஓய்வறையில் அனாதை போல இருக்கிறேன் நான் இனி என் வாழ்க்கையில் வாழ விரும்பவில்லை நீங்கள் வெளியேறும்போது என் வாழ்க்கை முடிகிறது எனக்கு இனி வாழ்க்கை இல்லை, என் படுக்கை கூட இல்லை இது ஒரு நிலைய தளமாக மாறுகிறது நீங்கள் கிளம்பும்போது எனக்கு உடல் நலமில்லை முற்றிலும் நோய்வாய்ப்பட்டது இரவில் என் அம்மா வெளியே சென்றது போல அவள் என் விரக்தியுடன் என்னைத் தனியாக விட்டுவிட்டாள் எனக்கு உடல் நலமில்லை நீங்கள் எப்போது என்று உங்களுக்குத் தெரியாது நீங்கள் எங்கு இருக்கிறீர்கள் என்று உங்களுக்குத் தெரியாது அது விரைவில் இரண்டு ஆண்டுகள் ஆகிறது நீங்கள் கவலைப்படவில்லை என்று ஒரு பாறை போல பாவம் போல நான் உங்களிடம் தொங்குகிறேன் நான் சோர்வாக இருக்கிறேன் அவர்கள் இருக்கும்போது மகிழ்ச்சியாக நடிப்பது நான் ஒவ்வொரு இரவும் குடிப்பேன் ஆனால் அனைத்து விஸ்கிகளும் என்னைப் பொறுத்தவரை எங்களுக்கும் அதே சுவை இருக்கிறது எல்லா படகுகளும் உங்கள் கொடியை சுமக்கின்றன நீங்கள் எங்கு செல்ல வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை எனக்கு உடல் நலமில்லை முற்றிலும் நோய்வாய்ப்பட்டது நான் உங்கள் இரத்தத்தை உங்கள் உடலில் ஊற்றுகிறேன் நீங்கள் தூங்கும் போது நான் ஒரு இறந்த பறவை போல இருக்கிறேன் எனக்கு உடல்நலமில்லை முற்றிலும் நோய்வாய்ப்பட்டது எனது எல்லா பாடல்களையும் நீங்கள் இழந்துவிட்டீர்கள் என் வார்த்தைகளையெல்லாம் நீ வெறுமையாக்கினாய் இன்னும் உங்கள் தோலுக்கு முன் எனக்கு திறமை இருந்தது இந்த காதல் என்னைக் கொல்கிறது அது தொடர்ந்தால் தனியாக இறந்துவிடுவேன் ஒரு முட்டாள்தனமான குழந்தையைப் போல என் வானொலியின் அருகில் பாடும் என் சொந்தக் குரலைக் கேட்பது எனக்கு உடல்நலமில்லை முற்றிலும் நோய்வாய்ப்பட்டது இரவில் என் அம்மா வெளியே சென்றது போல அவள் என் விரக்தியுடன் என்னைத் தனியாக விட்டுவிட்டாள் எனக்கு உடல் நலமில்லை அது சரி, எனக்கு உடல் நலமில்லை எனது எல்லா பாடல்களையும் நீங்கள் இழந்துவிட்டீர்கள் என் வார்த்தைகளையெல்லாம் நீ வெறுமையாக்கினாய் என் இதயம் முற்றிலும் சரியில்லை சுற்றிலும் தடுப்புகள் உள்ளன என் உடல் நலமில்லை ஏன் என்று கேட்கிறீர்களா? அவளும் சேர்ந்தே பாடியவள், அடுத்த கிளாசையும் முடித்து விட்டு, “பணத்தை மறக்காமல் அனுப்பி விடு.” என்று விட்டு போய் விட்டாள். வேலை முடிந்து போகும்போது தொலைத்துவிட்ட எதையோ தேடுபவளைப்போல சிகரெட்புகையை ஊதியபடி லேசாக தள்ளாடிய படியே அங்குமிங்கும் நடந்து கொண்டிருந்தாள். அன்றிரவு குளிர் வேறு அதிகமாக இருந்தது. கடலில் அலை வேறு அதிகமாக இருந்தது. மழை பெய்யுமென வானிலை அறிக்கை வேறு போனில் காட்டிக் கொண்டிருந்தது. காரை நிறுத்தி வீட்டில் கொண்டு போய் விடவா என கேட்க நினைத்தாலும், அன்றைய அனுபவத்துக்கு பிறகு நான் அப்படியொரு முயற்சியை எடுத்ததில்லை. எனவே கையசைத்து விட்டு போய் விட்டேன். அதுதான் நான் கடைசியாகப் பார்த்தது. Ooooooooooooooooooooooooo அன்று பாஸ்கலின் வரவுக்காகவே காத்திருந்தேன். இந்தக் கிராமத்தின் காவல்துறை அதிகாரி அவன், நீண்டகால நண்பன். இரவு அவன் வரும்போதே, “செய்தி தெரியுமா?” என கேட்டபடி வந்தான். “என்ன ஸ்ட்ரைக் தானே……..? “இல்லை……… டளிடா விடயம்.” “அதுக்குதான் உனக்கு போனடிதேன். காலை இரண்டு சிவில் போலிஸ் வந்து விசாரித்து விட்டு போனார்கள் என்ன நடந்தது?” “ஓ………. தெரியாதா? அவள் இறந்து போய் விட்டாள். யாரோ நேற்றிரவு அவளை கொண்டுபோய் காட்டுப்பகுதியில் வைத்து பலாத்காரம் செய்துவிட்டு எரித்துக் கொன்று விட்டார்கள்.” இழவுச் செய்திகள் எனக்கு புதிதில்லை தான். ஆனாலும் அது டளிடா என்றதும் லேசாகத் தலை கிறுகிறுத்தது. “நிச்சயமாக தெரியுமா ? அது அவள் தனா?” “ம். அவள்தான். நானும் சம்பவ இடத்துக்கு போயிருந்தேன். அவளின் கைப்பை பற்றைக்குள் கிடந்தது. அதில் அவள் தொலைபேசி இருந்தது. அதிலுள்ள விபரங்களை வைத்துத்தான் அடையாளம் கண்டோம். ஏனென்றால் டயரை போட்டு கொளுத்தியிருக்கிறார்கள். உடல் அடையாளம் காண முடியாதவாறு எண்பது வீதம் எரிந்து விட்டது.” “என்ன கொடுமை. யாரென்று தெரியுமா………?” “காட்டு பகுதிக்கு செல்லும் வீதியில் உள்ள சி சி டி வி காமராவையும் அவள் உடல் கிடந்த இடத்தில் இருந்த கார் டயர் அடையாளத்தையும் வைத்து ஒருவனை கிரைம் பிரிவு கைது செய்திருக்கிறார்கள். அவன் தீவிர வலதுசாரி அமைப்பு ஒன்றின் உறுப்பினர். விசாரணை போய்க்கொண்டிருக்கிறது. எனக்கு அவ்வளவு தான் தெரியும்.” “ஏன் செய்தான்……….?” “நிச்சயமா ஒருத்தன் தனியாக செய்திருக்க முடியாது. விசாரணை முடிவில்தான் தெரியும். வெளிநாட்டவர்களைக் குறிப்பாக பாலியல்தொழில் செய்யும் பெண்களை, அதுவும் இஸ்லாமியப் பெண்களை குறிவைத்து இயங்குகிறார்கள். அது அவர்களுக்கு இலகுவான இலக்கு. கைது செய்யப் பட்டாலும் இலகுவாக கொஞ்ச நாள் தண்டனையோடு வெளியே வந்து விடுவார்கள்.” “என்ன……. நீயே இப்பிடி சொல்கிறாய்?” “ம்……இறந்து போனவர் சட்டத்துக்கு புறம்பாக இங்கு தங்கியிருந்தவர். சட்டத்துக்கு புறம்பான வேலையை செய்தவர். அவர் சார்பாக வாதாட கூட யாரும் வர மாட்டார்கள். இவ்வளவும் போதுமே குற்றவாளிக்கு.” “ஆனால் சட்டம் என்று ஒண்டு இருக்கு தானே……?” லேசாக சிரித்தபடி, “ஒரு பியர்.” என்றான். அவனுக்காக கிளாசில் நிரப்பிய பியரின் நுரையைப் போலவே அவளின் நினைவுகள் அத்தனையும் என்னுள் ஒருதரம் பொங்கி அடங்கியது. மூளையின் ஓரத்தில்சின்னதாக ஒட்டியிருந்த அவள் மகளின் உருவம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பெரிதாவது போலவிருந்தது. அவனுக்கான பியரை வைத்துவிட்டு கழிப்பறையில் போய் முகத்தை இரண்டு கைகளிலும் ஏந்திய குளிர் நீரால் அடித்து கழுவி துடைத்து விட்ட பின்தான் அடுத்து என்ன செய்வது என்று சிந்திக்க முடிந்தது. ஒரு முடிவெடுத்தேன். அவளின் மத முறைப்படி இறந்துபோனால் உடல் சூடு ஆறுவதுக்கு முன்னரே மசூதிக்கு கொண்டுபோய் வாழ்நாளில் ஏதும் பாங்கள் செய்திருந்தால் அதுக்காக மன்னிப்பு கேட்டு பிரார்த்தித்து புதைத்து விடுவார்கள். அப்போதான் ஆன்மா சொர்க்கம் போகும் என்பது அவர்களது நம்பிக்கை. உடல் கிடைக்கா விட்டால் என்ன செய்வார்கள் என்பது எனக்குத் தெரியாது. எங்கள் முறைப்படி உடலை எரித்து சாம்பலை கடலிலோ ஆற்றிலோ நீரில் கரைத்து சடங்கு செய்வார்கள். பியரை உறுஞ்சிக் கொண்டிருந்த பாஸ்கலிடம் போய், “அவள் எரிக்கப்பட இடத்திலிருந்து கொஞ்சம் சாம்பல் மட்டும் எடுத்துக் கொடுக்கிறாயா……?” திடுகிட்டவன், “என்ன என் வேலைக்கு முடிவு கட்ட போகிறாயா…………?” “இல்லை. ஒன்றும் பிரச்னை வராது. கொஞ்சாமா ஒரு பிடி மட்டும்………..” “விசாரணை முடியும்வரை அதெல்லாம் முடியாது. இப்போ அந்த இடம் கிரைம் பிரிவின் கட்டுப் பாட்டிலிருக்கு.” “இருக்கட்டுமே……….நீ கூட அவளை பாவித்திருக்கிறாய். அந்த நன்றிக்காவது செய்.” “ஓ…….. சொல்லி விட்டாளா? சரி நாளை கொண்டு வந்து தருகிறேன்.” ஆனாலும் எனக்கு அவனில் நம்பிக்கையில்லை கடுதாசியை கொளுத்தி அந்த சாம்பலை கொண்டுவந்து கொடுத்து போலிஸ் புத்தியை காட்டி விடுவான். எனவே, “சரி வேண்டாம். சனமேயில்லை. பியரை குடித்து முடி. கடையை பூட்டி விட்டு இரண்டு பேரும் போகலாமென முடிவெடுத்து இரண்டு பேருமே போனோம். அவன் காட்டிய இடத்தில காரை நிறுத்திவிட்டு போனில் உள்ள டோச் வெளிச்சத்தில் நடந்துபோய் ‘போலீஸ்’ என என எழுதப்பட்டிருந்த சிவப்பு வெள்ளை நாடா கட்டியிருந்த இடத்தில் கொஞ்சம் சாம்பலை அள்ளி தயாராய் கொண்டுபோயிருந்த பொலிதீன் பையில் போட்டுக்கொண்டு கிளம்பி விட்டிருந்தோம். அடுத்தநாள் காலை தபால்நிலையத்தில் பணத்தை அனுப்பிய பின் மொரோக்கோ இலக்கத்துக்கு விபரத்தையும் அனுப்பி விட்டு கடையை திறந்து விஸ்கி போத்தலின் மூடியை திறந்து வாயில் கவிழ்த்து அது தொண்டை வழியே களக் களக் என்று இறங்கும் சத்தம் நீண்ட நாளின் பின்காதில் கேட்டது. பாதி முடிந்து விட மீதியை எடுத்துக்கொண்டு கடையை பூட்டி விட்டு முடி திருத்தும் கடைக்கு போயிருந்தேன். கடை பூட்டியிருந்தது. அண்ணாந்து பார்த்தால் கிழவன் கடற்கரையை பார்த்தபடி வீட்டு பல்கனியில் நின்றிருந்தார். பெரிய டைடானிக் ஜாக் எண்டு நினைப்பு. “ஓய்ய்…….என்ன கடை பூட்டா ?” என்றதும், “ஓம். இன்று புதன் கிழமை. கடை லீவு என்றார். அவள் இனி வர மாட்டாள். வந்து கடையை திற.” என்றதும் வேகமாக வந்து கடையை திறந்து என்னை உள்ளே தள்ளி, “என்ன சொன்னாய் ? நான் காத்திருப்பது உனக்கு எப்பிடித் தெரியும்?” என்றவரிடம், “முதல்ல மயிர வெட்டு. பிறகு சொல்லுறேன்.” சாதாரணமாவே கை நடுங்கும் அவருக்கு இன்னமும் வேகமா நடுங்கத் தொடங்கியிருந்தது. “எப்பிடி வெட்ட வேணும்………. சொல்லு.” “மொட்டை.” “என்னது…….? மொட்டையா? நீ குடித்திருக்கிறாய். உளறாதே ………” “சொன்னதை செய்.” என்றதும், மெசினை எடுத்து வழித்தார். கண்ணாடியில் மொட்டைத்தலையைச் சரி பார்த்த போது நிலத்தில் கொட்டியிருந்த மயிரையெல்லாம் கூட்டிக் கொண்டிருந்தார். எல்லா இனத்தினதும் மதத்தினதும் சாதியினதும் மயிரெல்லாம் குப்பையாய் ஒரு மூலையில் குவிந்து கிடந்தது. “சரி இப்பவாவது சொல்லேன். எப்பிடித் தெரியும்? ஏன் வர மாட்டாள்?” “அவளுக்காக என்ன சமைத்து வைத்திருக்கிறாய் ?” லேசான வெட்கத்துடன், “அவளுக்கு பிடித்தமான மட்டன் தஜின் செய்து வைத்திருக்கிறேன்.” “சரி போய் கொஞ்சம் எடுத்துக்கொண்டு வா.” கொஞ்சம் தயங்கிய படியே மேலே வீடுக்கு போய் ஒரு பிளாஸ்டிக் கிண்ணத்தில் மட்டன் தாஜின் கறியும் அதுக்கு மேல் ஒரு பாண் துண்டையும் வைத்து கொண்டு வந்து நீட்டியவர், இனியாவது சொல்லலாம் தானே என்பது போல பார்த்தார். “செய்தி படித்தாயா ? பெண் எரித்துக்கொலை.” “ம்……… படித்தேனே.” “அது அவள்தான். இனி வர மாட்டாள்.” “ஓ………. ஏசுவே……. யார் செய்தது?” “யாரோ உன்னைப்போலவே ஏசுவை நம்பும் ஒருத்தன்.” அவரின் கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை எனக்கு தெரியாமல் திரும்பி துடைத்துக் கொண்டார். “என்ன அழுகிறாயா ? இவ்வளவு அன்பு வைத்திருந்தால் நீ அவளை திருமணம் செய்திருக்க வேண்டும். சரி இந்த கிண்ணம் உனக்கு தேவையா? ‘இல்லை.’ என்று தலையசைத்தபடி கதிரையில் அமர்ந்தவர், அங்கிருந்து வெளியேறிய என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். வெளியேவீதியை தண்டி வந்து கடலைப் பார்த்தேன். மெல்லிய அலைகள் மட்டுமே. மீனைத் தேடி வளைய வரும் நீர் காகங்களைத் தவிர யாருமில்லை. நிலத்தில் மண்டியிட்டு போத்தலை திறந்து மேலும் சில மிடறுகளை விழுங்கி விட்டு, “ஓ………. அல்லாஹ் உனை எப்படி தொழுவதென்று எனக்குத் தெரியாது. டளிடா தெரிந்தோ தெரியாமலோ பாவங்களை செய்திருக்கலாம். அவள் பாவங்களை மனித்து சொர்க்கத்தினுள் அனுமதிக்குமாறு ரிழ்வான் மலக்கிடம் கட்டளையிடும். அவள் ரூஹ் சாந்தியடையட்டும்.” என்றபடி சாம்பலை எடுத்து கடலில் தூவி, மிச்சமிருந்த விஸ்கியையும் கடலில் தெளித்துவிட்டு. ‘டளிடா நீ என்னை எவ்வளவு நேசித்தாயோ அவ்வளவு நானும் உன்னை உன்னை நேசித்தேன்’ என்றபடி மட்டன் தஜினை கிண்ணத்தோடு கடலில் விட்டேன். அது தள்ளாடிய படியே அசைந்து கொண்டிருந்தது. கடல் நீரை கொஞ்சமெடுத்து தலையில் தெளித்து விட்டு. நான் மொட்டையடித்த காரணத்தை மனைவி கேட்பாள் என்ன சொல்லலாமென யோசித்தபடியே நடந்துகொண்டிருந்தேன்.

கலைந்து சென்ற கார்மேகம். கார்குழலில் இருந்து நழுவிய மலரொன்று நர்த்தனமாடுகின்றது அசைந்து வரும் அவள் அசைவுகளில் அவள் நடந்து வருகின்றாள்........! பெருமழையின் தூறல்களில் விழும் சிறு துளிகள் முகமலரில் விழுந்து முன்னழகில் மோட்சமடைகின்றன அவள் ஓடி வருகின்றாள்......! எதிரே பார்த்து புன்னகைக்கையில் என்னிடமும் சிறு மலர்ச்சி மழைநீரில் குமிழ்களாய் மனசுக்குள் சிதறுகின்றன அவள் சிரிப்புடன் வருகிறாள் ........! என்னை கடந்து செல்கையில் என் மனசில் சிறு சலனம் குழந்தையோடும் குடையோடும் என் பின்னே வருகின்றான் அவள் கணவன் அவள் அவர்களிடம் செல்கிறாள் ......! தாவியணைக்கிறாள் குழந்தையை தழுவிக்கொள்கிறான் அவளவன் சின்ன முத்தங்களின் சிறு சலனங்கள் என் மனம் என்னை பரிகசிக்க அவள் குடும்பமாய் நகர்கிறாள் .......! பார்த்தவிழி பார்த்தபடி விரிகிறது மலர்ந்த மோகம் மனசினுள் மறைகிறது முகிழ்ந்த காமம் முதிராமல் கரைகிறது இடியுடன் பெருமழை எனக்குள்ளே எட்டி நடந்து எங்கோ போகின்றேன் நான் .......! யாழ் இணையம் அகவை 22. ஆக்கம் சுவி......!

டிஸ்கி : இந்தாண்டு நம்மளும் ஏதாவது கிறுக்குவோமே..! என்ற முயற்சிதான்..கீழே..! ஏறக்குறைய 45 வருடங்களுக்கு முன்.. புகுமுக வகுப்பை (PUC) முடித்துவிட்டு, மதிப்பெண்கள் வெளிவரும் நேரம்.. 'திக் திக்' மனதோடு அடுத்த எதிர்கால படிப்பை 'எந்தப் பிரிவில் தொடரலாம்..?' என மனதில் ஆயிரம் கேள்விகள்..குழப்பங்கள்..! தோட்டத்திற்கு சென்றால் அங்கு வேலை செய்யும் தொழிலாளர்கள், அக்கம்பக்கம் உள்ளோர் எனது ஐயாவிடம் "மைனர் அடுத்து என்ன செய்யப்போறார்..?" எனக் கேள்விகள்.. மதிப்பெண்கள் வரும்வரை என்னிடம் பதிலில்லை.. ஒருமாத கால காத்திருப்பிற்கு பின் பெறுபேறுகள் வந்தாயிற்று.. எதிர்பார்த்தபடியே நல்ல மதிப்பெண்கள்..! நிச்சயம் எனது கனவான பொறியாளராக முடியும்..அதுவும் நினைத்த கல்லூரியில்..! நம்பிக்கை வந்தது. குக்கிராமத்திலிருக்கும் ஒரேயொரு கடையில் கிடைக்கும் செய்திதாள்களில், 'எப்பொழுது கல்லூரிகளுக்கு விண்ணப்பிக்க அறிவிப்புகள் வெளிவரு'மென தினந்தோறும் துருவித் துருவித் தேடல்கள்..! அறிவிப்பும் வந்தது.. ஐயாவிடம் பணத்தை வாங்கி கல்லூரிகளுக்கு விண்ணப்பித்தேன்.. "ராசா, நீ பக்கத்திலிருக்கும் மதுரையிலேயே படிப்பா..!" என தாயின் வேண்டுகோள்.. நேர்முகத்தேர்வுகளும் வந்தன.. குக்கிராமத்தை விட்டு வெளிவராத எனக்கு திருச்சி, தஞ்சை மாவட்டங்களின் செழிப்பையும், பச்சைபசேலென வயல்வெளிகளையும் காண வாய்ப்பும் கிட்டியது.. நான் ரெயிலில் அதிக தூரம் பயணித்ததும் அப்பொழுதுதான். "இவ்வருட பொறியியல் படிப்பிற்கான நேர்முகத்தேர்வில் நீங்கள் தெரிவு செய்யப்பட்டுள்ளீர்கள்..இந்த தேதிக்குள் ரூபாய் மூவாயிரத்து சொச்சம் கல்லூரிக்கும், விடுதிக்கும் கட்டவும், இன்னபிற சான்றிதழ்களோடு கல்லூரிக்கு சேர வரவேண்டும்.." என பதிவுத் தபாலில் கடிதம் வந்தது.. ஒரே மகிழ்ச்சி.. தெருவெல்லாம் கூடிவிட்டது.. 'நம்மூர் பையனுக்கு எஞ்சினியர் படிக்க அனுமதி கிடைத்துவிட்டது' என ஆரவாரம்.. விடுமுறை முடிந்து, மறுநாள் கல்லூரி திறக்கும் நாள்..! எனது ஐயா கூப்பிட்டு "இதோ பாருப்பா.. ஊருக்குள்ளேயே எங்கள் காலை சுத்திசுத்தியே வளர்ந்துட்டே.. ஒனக்கு வெளி உலகம் தெரிய வேணும்.. இனிமேல் நீதான் தனியா இருக்க பழகோணும்..அதனால நீ தனியா ரயிலேறி போய் கல்லூரியில் சேர்ந்துகொள்.." என கண்டிப்புடன் கூறிவிட்டு பணம் கொடுத்து அனுப்பினார். அம்மா கண்ணீரோடு பலகார, பதார்த்த மூட்டை முடிச்சுகளுடன் விடைகொடுத்து அனுப்ப, கல்லூரிக்கு செல்ல மதியம் ஒரு மணியளவில் மதுரை ரெயில் நிலையம் வந்து சேர்ந்தேன்.. கிராமத்திலிருக்கும்போது வேட்டியுடன் இருந்து பழகிவிட்டதால் அன்று ரெயிலேறுவதற்கும் வேட்டியுடன் தான் நின்றிருந்தேன்..எனது ரெயில் வரவிருக்கும் நேரம் மதியம் 02:30. மிட்டாய் கடையை பார்ப்பதுபோல் நடைமேடையிலிருக்கும் பல்வேறு அறிவிப்பு பலகைகளை வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.. நேரம் செல்ல செல்ல ரெயிலேறுவதற்கு பலரும் கூடிவிட்டனர். தஞ்சை மாவட்டம் எனக்கும் முற்றிலும் புதிது என்பதால், அருகில் நின்றிருந்த ஒரு இளவயது அன்பரிடம் "ஏங்க, இந்த ரெயில் எத்தனை மணிக்கு ஊர் போய் சேரும்..?" என தயக்கத்துடன் விசாரித்தேன்.. அவர் என்னை ஏற இறங்க பார்த்துவிட்டு, "நடுச்சாமம் ஆகிவிடும்..என்ன விசயமா அந்த ஊருக்கு நீங்க போறீங்க..?" என வினவினார். அப்பொழுது அவருடன் இன்னொரு நண்பரும் இணைந்து கொண்டார். நான் தயக்கத்துடன், "எனக்கு பொறியியல் கல்லூரியில் முதலாம் ஆண்டு சேர அனுமதி கிடைச்சிருக்கு.. நாளைக்கு முதல்நாள் காலேஜ்.. அதுதான் போறேன்.." என்றேன்.. உடனே இருவரும் நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரித்துக்கொண்டே, "நாங்களும் அந்த ஊருக்குதான் போறோம்.. நீங்கள் எந்த ஊரிலிருந்து வருகிறீர்கள்..? அப்பா என்ன தொழில் செய்கிறார்..?" என அன்பாக விசாரிதனர். நானும் "பக்கத்திலிருக்கும் ஊர்தான்.. என் ஐயா ஒரு விவசாயி.." பதிலளித்தேன். "ஒங்க அப்பா பேரு..?" எனக் கேட்டனர். நான், 'இவர்கள் ஏன் இப்படி துருவுகிறார்கள்..?' என துணுக்குற்றாலும், 'சரி ஊரு வரை போய் சேர பேச்சு துணைக்கு உதவியாக இருக்கு'மென நினைத்து "என் ஐயா பேரு ........." என சொன்னேன். உடனே புதிதாக உடன்சேர்ந்த அந்த அன்பர் "ஏம்பா, ஒன்னை கஸ்டப்பட்டு வளர்த்து, பொறியியல் கல்லூரியில் சேர்த்துவிட்டிருக்காரே, அவரின் பேருக்கு முன்னால Mr. என குறிப்பிட்டு மரியாதையா சொல்ல மாட்டியா..? வேட்டியெல்லம் கட்டிட்டு வந்திருக்கே.. ஒனக்கு முன்னாடியே விசயமெல்லாம் தெரியுமா..? எங்களோட தானே ரெயிலில் வரப்போறே, ஒனக்கு இருக்கு கச்சேரி.." என்றார். நான் விக்கித்து அதிர்ந்து போனேன்.. ரெயிலும் வந்துவிட்டது.. எனக்கு பிடித்தது சனி.. (தொடரும்..)

ஓகோ அப்பிடியும் ஒரு விசயம் இருக்கோ??? டேய் குமாரசாமி இனிமேல் உசாராய் இரடா

மொட்டையான், முதல்மொழிவன் கெட்டான், கெடுகேடு வாயால் சுட்டான் வடை. கொடுங்கோலான் வை அரசை விட கொடியான் முதல் மொழிவன் கதை. இதுவும் ஒரு சங்கபாடல்தான். இதன் அர்த்தம் தமிழர் முதல் மொழிகளில் ஒன்றாகிய தமிழை பேசுபவர்களாய் இருந்தாலும், நாடற்ற மொட்டை பயல்களாய் இருப்பார்கள். ஏனெனில், அவர்கள் கேடு கெட்டு போனதுக்கு காரணமே வாயால் வடைசுடும் பழக்கமே. கொடுக்கோலன் போன்ற வைரசை ( வை அரசு, என்றால் பேசும் அரசு எனப் பிழையாக பொருள் கொள்ள கூடாது - பென்சிலினிக்கு முதலே நுணுயிர் கொல்லி பற்றி பாடியவர்கள் நாம் -காலக்கொடுமை ) விட கொடியது முதல் மொழி பேசும் தமிழர்கள் விடும் கதை (புருடா) .

பெண்களை பெற்றோர், அவர்களை தைரியமான ,மனோதிடம் உள்ளவர்களாய் வளர்க்க வேண்டும் ...அதை போல ஆண்களை பெற்றோர் தங்கள் மகன்மாருக்கு ஆண்,பெண் உறவின் மகத்துவத்தை சொல்லி சமத்துவமாய் வளர்க்க வேண்டும். கலாச்சாரம் ,மண்ணாங்கட்டி என்று கூப்பாடு போடுகின்ற யாழில் தான் பாலியல் வன்புணர்வுகள் அதிகமாய் நடக்கின்றது..லெக்சரர்கள் கூட மாணவிகளை பாலியல் பொம்மையாய் நடத்துகின்றனர்...இதற்குள் சிங்களவன் எம்மை அழிக்கிறான் என்று புலம்பல். வெளிநாட்டில் பிள்ளைகள் பாட் டைமாய் படித்துக் கொண்டு வேலை செய்வதை போல அங்கிருப்பவர்களையும் விட வேண்டும் ...அங்கிருப்பவர்கள் பிள்ளைகளுக்கு கஸ்டம் சொல்லி வளர்ப்பதுமில்லை...இங்கிருப்பவர்கள் கண்ட பாட்டுக்கு காசை அனுப்பி அங்கிருப்பவர்களை தறுதலையாக்கி மிச்சமிருப்பவரையும் அழிச்சால் வேலை முடிஞ்ச்சது

Aladdin, Tarzan, Tanz der Vampire, Koenig der Loewe போன்ற இசை நடன நிகழ்ச்சிகள் பற்றிய விளம்பரங்கள் தொலைக்காட்சியில் வரும் போதெல்லாம் ஒருதடவை போய்ப் பார்க்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொள்வேன். நீண்ட காலங்களாக என்னுள் அந்த விருப்பம் இருந்தும் ஏனோ முடியவில்லை. ஒன்று நுழைவுச் சீட்டின் விலை அதிகம் என்பதால் இருக்கலாம் இல்லை அந்த நிகழ்ச்சியைப் பார்ப்பதற்கு 90 கிலோ மீற்றர்கள் பயணிக்க வேண்டும் என்பதாகவும் இருந்திருக்கலாம். இதை எல்லாம் தாண்டி இப்பொழுது அது நிறைவேறி இருக்கிறது. நிகழ்ச்சி முடிய இரவு 11 மணி ஆகிவிடும். குளிர்காலமாதலால் வீதிகளில் பனி படர்ந்திருக்கலாம் என்ற எண்ணம் வர ஒரு நாளுக்காக ஒரு ஹொட்டலில் தங்கி விட முடிவு செய்தேன். நுழைவுச் சீட்டுக்கு மட்டும் 142 யூரோக்கள். ஆனாலும் இவ்வளவு பணத்தை, நேரத்தை செலவழித்து நிகழ்ச்சியைப் போய்ப் பார்ப்பது பெறுமதியாக இருக்குமா என்றொரு அச்சம் கடைசிவரை என்னுள் இருந்தது. தனியாகப் போய்ப் பாரப்பதில் ஏதும் இருக்கப் போவதில்லை. மனைவியை அழைத்துப் போகும் போது செலவு இரட்டிப்பு. ஆனாலும் இறுதி முடிவாக மனது சொன்னது ‘காசைப் பார்க்காதே, நிகழ்ச்சியைப் போய்ப் பார்’ என்று. Stuttgart SI Cntrum என்ற இடத்தில் நிகழ்ச்சி. முதலில் SI Centrum பற்றிச் சொல்லிவிடுகிறேன். இதை ஒரு கேளிக்கை நிலையம் எனலாம். நடன இசை நிகழ்ச்சிகளுக்காக Stage Apollo Theater, Stage Palladium Theater என இரண்டு அரங்குகள், 11 உணவு விடுதிகள், 7 மதுபான பார்கள், 3 கோப்பி நிலையங்கள், ஆறு சினிமா தியேட்டர்கள், 3 சூதாட்ட மையங்கள், 22 மாநாட்டு மண்டபங்கள் அத்தோடு ஒரு ஆரோக்கிய நிலையம் என்று யேர்மனியர்களுக்காக மட்டுமல்லாமல் சர்வதேச சுற்றுலாப் பயணிகளையும் மையப் படுத்தி உருவாக்கப்பட்டது இந்த SI Centrum . நாங்கள் நிகழ்ச்சி பார்க்கப் போன Aladdin இசை நடன நிகழ்ச்சி நடைபெற்ற அரங்கம் 1807 இருக்கைகள் கொண்ட Palladium Theater. பயங்கரவாதத் தாக்குதல்கள் எதுவும் நடந்து விடக் கூடாது என்பதற்காக சோதனைகள் நடத்தியே அரங்குக்குள் அனுமதித்தார்கள். அரங்கம் முழுமையானதாக நிறைந்திருந்தது. நிகழ்ச்சி தொடங்கும் போதே "போட்டோ எடுப்பதோ, வீடியோ எடுப்பதோ, தொலை பேசி உரையாடலோ அரங்கத்துக்குள் தயவு செய்து வேண்டாம்" என்று அறிவித்து விட்டார்கள். நிகழ்ச்சி ஆரம்பித்த நேரத்தில் இருந்து எந்த ஒரு வினாடியும் இடை விடாது நிகழ்ச்சி போய்க் கொண்டே இருந்தது.. மேடையிலே நகரும் கட்டிடங்கள், ஓடும் மேகங்கள், ஒளிபாய்ச்சும் சூரியன், பாழிக்கும் நிலவு, மின்னும் நட்சத்திரங்கள், களை கட்டி நிற்கும் சந்தை, வண்டிகள் போகும் வீதிகள் என ஒரு சினிமா பார்ப்பது போன்ற பிரமையே இருந்தது. நாடகத்தை ரசித்து, பார்வையாளர்கள் கைதட்டி, தங்களது பாராட்டுக்களைத் தெரியப்படுத்தாமல் மட்டும் இருந்திருந்தால் கண் முன்னாலே அவர்கள் வந்து நடித்துக் கொண்டிருந்ததை ஒரு அகன்ற திரையில் ஒரு சினிமா என்றுதான் நினைத்திருப்பேன். அலாவுதீன் கதை ஏற்கனவே தெரிந்திருந்ததால், Aladdin நிகழ்ச்சியைப் பார்க்கும் போது சோர்வு வந்து விடுமோ என்ற என்னுள் இருந்த அச்சம் வீணாகிப் போனது. மேடையிலே மறைந்து தோன்றும் பூதம், நொடிப் பொழுதில் அரண்மனை மறைந்து சந்தைகள், வீடுகள், அந்தப்புரம், படுக்கையறை தோன்றும் காட்சிகள், எம்ஜிஆர் பாணி வாள்ச் சண்டைகள் என்று எல்லாவற்றிலும் என்னை நான் மறந்து போனேன். நடிகர்கள் பாடி ஆடி நடித்தது இன்னும் நிகழ்ச்சியை மெருகூட்டியது. நடிகர்களில், ஆபிரிக்கவைச் சேர்ந்தவர்கள் மூவர் இருந்தார்கள். அலாவுதீன் இளவரசியுடன் கம்பளத்தில் பறக்கும் காட்சி வருமா, அது இந்த மேடையில் சாத்தியமாகுமா என்ற ஆவலான கேள்வி எனக்குள் இருந்தது. என் எதிர்பார்ப்புக்கு மேலாக அந்தக் காட்சி அமைந்திருந்தது. அலாவுதீனும் இளவரசியும் கம்பளத்தில் பறந்த காட்சி என்னை மட்டுமல்ல மற்றைய பார்வையாளர்களையும் பெரிதும் கவர்ந்திருந்தது என்பது அரங்கம் வெடித்து விடும் அளவுக்கு எழுந்த கரகோசம் சொன்னது. எண்ணிக்கைகளில் குறைந்த நடிகர்கள்தான் பங்கு பற்றி இருந்தார்கள். ஆனால் உடைகளை, வேசங்களை நொடிப் பொழுதில் மாற்றி வந்து மேடையை நிறைத்திருந்தார்கள். நடிப்பில் இசையில் ஏதேனும் பிழைகள் இருந்திருக்கலாம். அவை எல்லாம் பார்வையாளரைச் சென்றடையாமல் கையாளும் திறமை அவர்களிடம் இருந்திருக்கும். நிகழ்ச்சி முடிந்த போது எழுந்த கரகோசம் அடங்க சில நிமிடங்கள் தேவைப்பட்டன. Back stage பார்ப்பதற்கு மறுநாள் 11.30க்குப் போனோம். அதற்கும் கட்டணம் இருந்தது. 20 பேர் கொண்ட குழுக்களாக அழைத்துப் போய் காட்டி விளக்கம் தந்தார்கள். நடிகர்கள் உடனடியாக ஓடி வந்து இருட்டினிலும் எடுத்து மாற்றக் கூடிய முறையில் உடைகளை தனித்தனியாக ஒழுங்காக வைத்திருந்தார்கள். அதேபோல்தான் தலையில் போடும் விக்குகள், ஆபகரணங்கள், கையில் வைத்திருக்கும் பொருட்கள் எல்லாம் ஒழுங்கான முறையில் வைக்கப்பட்டிருந்தன. தலை விக்குகளில் எப்படி மைக்கை பொருத்தி மறைத்து வைப்பது, தலைமயிர் இல்லாத பூத்த்தின் தாடிக்குள் மைக்கை எப்படி பொருத்துவது என்பதை எல்லாம் விளக்கினார்கள். பத்தாயிரம் யூரோ பெறுமதியான ஆடைகள் இருபது கிலோவரையிலான அலாவுதீனின் உடைகள் எல்லாம் காட்டினார்கள். ஆனால் தொட்டுப் பார்க்கக் கூட அனுமதி தரமாட்டோம் என்றார்கள். மேடைத் தளத்திலேயே சிறிய லிப்ற் அமைத்திருந்தார்கள். அதனூடாகத்தான் பூதம் தோன்றி மறைவதை விளங்கப் படுத்தினார்கள். கம்பளத்தில் அலாவுதீனும் இளவரசியும் எப்படிப் பறந்தார்கள் என்பதை மட்டும் சொல்ல மறுத்து விட்டார்கள். திரும்பி வரும் பொழுது Aladin நிகழ்ச்சியைப் பார்தத்தற்கு கொடுத்த பணத்துக்கு மேலான திருப்தி இருந்தது. ஆனாலும் எங்களவர்களது நிகழ்ச்சிகள் எவ்வளவு தூரத்திற்கு பின்னால் இருக்கிறது என்ற ஒரு ஆதங்கம் இருந்தது.

Hatun Sueruecue 23 வயது நிரம்பிய துருக்கி நாட்டைச் சேர்ந்த இளம் தாய். வாழ்ந்தோம் இறந்தோம் எனும் சாதாரண வாழ்வை என்றுமே அவள் விரும்பியதில்லை. தனது வாழ்வுக்கான தீர்மானங்களை தானே எடுக்க வேண்டும். கற்பனையில் மிதந்து கனவுலகில் பறந்து எப்பொழுதும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்பதே அவளது விருப்பம். அவளது விருப்பத்துக்கு எதிராக நின்றது அவளது பெற்றோர்களும் சகோதரர்களும்தான். தொன்மையான கலாச்சாரத்துக்குள்ளும் மதக் கட்டுப்பாடுகளுக்குள்ளும் மூழ்கிப் போயிருந்த அவளது குடும்பம் Hatunஐயும் அதற்குள் அழுத்திக் கொண்டிருந்தது. ஒரு கட்டத்தில் அவள் தன்மீது விழுந்திருந்த அழுத்தச் சுமைகளை தூக்கி எறிந்து விட்டு வெளியே வந்து விட்டாள். ஆனால் அதற்குள் முற்று முழுதாக ஊறிப் போயிருந்த அவளது குடும்பம் வேறொரு முடிவை எடுத்தது. பெப்ரவரி 2005இல் பதினெட்டு வயதுகூட நிரம்பாத அவளது இளைய சகோதரன், பேர்லினில் ஒரு பஸ் தரிப்பிடத்தில் வைத்து Hatunஐ சுட்டுக் கொன்றுவிட்டான். அப்பொழுது பெரிதாகப் பேசப்பட்ட இந்தச் சம்பவம் 2019இல் Nur eine Frau என்று திரைப்படமாக வெளிவந்தது. இளவயதிலேயே Hatunக்குப் பிரச்சினைகளைச் சந்திக்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் வருகிறது. யேர்மனியில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த அவளை அவளது பெற்றோர் துருக்கிக்கு அழைத்துச் சென்று அவளது 16 வயதிலேயே அவளது முறைப் பையனுக்கு கட்பாயத் திருமணம் செய்து வைத்து விடுகிறார்கள். Hatun எதிர்பார்த்த வாழ்க்கை அவளுக்குக் கிடைக்கவில்லை என்பதை அவள் உடனடியாகப் புரிந்து கொள்கிறாள். அவள் எதிர்பார்த்திராத கட்டுப்பாடுகள் அவள் மீது விழ ஆரம்பிக்கிறது. ஒரு மகன் பிறந்து விட்ட நிலையிலும் அவளால் தனது மண வாழ்க்கையை சந்தோசமாகக் களிக்க முடியாமல் திண்டாடினாள். இதற்கு ஒரு முடிவாக கணவனின் கட்டுப்பாடுகள், அடி உதை பேச்சுக்கள் என்ற நரகத்தில் இருந்து வெளியேற அவள் முடிவு செய்தாள். கணவனை விட்டு விட்டு தனது மகனுடன் மீண்டும் யேர்மனிக்கு வந்து, தான் எப்படி எல்லாம் வாழ வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டாளோ அப்படி வாழத் தொடங்கினாள். தன்னுடைய வாழ்க்கை மட்டுமல்ல தனது மகனின் வாழ்க்கையும் நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்பது அவளது விருப்பமாக இருந்தது. துருக்கியில் இருந்து யேர்மனிக்குத் திரும்பிய உடனேயே மின்சாரத் துறையில் தொழிற் கல்வியைப் படித்து அந்தத் துறையிலேயே வேலையையும் தேடிக் கொண்டாள். வேலை இடத்தில் Hatunக்கு ஒரு யேர்மனிய இளைஞனின் அறிமுகம் ஏற்பட, அந்த இளைஞன்தான் தனக்கேற்ற துணையாகவும் தனது மகனுக்குப் பாதுகாவலனாகவும் இருப்பதற்கு ஏற்றவன் எனத் தீர்மானிக்கிறாள். இதற்குள் Hatunஇன் செயல்களில் வெறுப்படைந்து அவளது குடும்பத்தில் இருந்து ஏச்சுக்கள் அச்சுறுத்தல்கள் ஆரம்பிக்கத் தொடங்குகின்றன. ஆனாலும் Hatun அச்சப்படவில்லை. அவள் விரும்பிய வாழ்க்கையில் உறுதியாக நின்றாள் அதனால் அவள் மகிழ்ச்சியாகவும் இருந்தாள். ஒரு நாள் தனது தலையில் கட்டியிருந்த துண்டைக் கழட்டி எறிந்து தனது மத அடையாளத்தையும் நீக்கி விட்டாள். அத்தோடு தனது குடும்பத்துக்கான தொடர்பையும் துண்டித்துக் கொண்டாள். Hatunஇனின் இந்தச் செயல் அவளது குடும்பத்துக்கு நிச்சயமாக பெரும் கோபத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கும். 7ந்திகதி பெப்ரவரி 2005இல் Hatunஇனது தம்பி Ayhan அவளைச் சந்திக்க வந்தான். Berlin-Tempelhof பஸ் தரிப்பிடத்தில் தனது தம்பியுடன் கதைத்துக் கொண்டிருக்கும் போது அவன் தான் கொண்டு வந்த துப்பாக்கியை எடுத்து மூன்று தரம் Hatunஇனது தலையில் சுட அந்த இடத்திலேயே அவள் இறந்து போனாள். போலீஸ் Ayhanஐயும் Hatunஇன் மற்றைய இரண்டு சகோதரர்களையும் கைது செய்தது. கொலை செய்ததற்காக Ayhan மீதும் கொலைக்குத் திட்டமிட்டதற்காக அவனது இரண்டு சகோதரர்களின் மீதும் பொலீஸ் வழக்கு பதிவு செய்தது. கொலை செய்த Ayhanக்கு சிறார்களுக்கான தண்டனையாக ஒன்பது வருடங்களும் மூன்று மாதங்களும் சிறைத் தண்டனையும் விடுதலையின் பின்னர் அவனை துருக்கிக்கு நாடு கடத்தவும் நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது. போதிய ஆதாரங்கள் இல்லாததால் Hatunஇன் மற்றைய இரண்டு சகோதரர்களுக்கும் தண்டனை வழங்க முடியாது என நீதிமன்றம் அவர்களை விடுவித்தது. வெளியே வந்த இருவரும் யேர்மனியில் இருந்தால் பிரச்சினையாகி விடும் என்று துருக்கிக்குச் சென்று விட்டார்கள். ஆனாலும் சட்டமும் பெண்கள் உரிமை அமைப்பும் அவர்களை விடுவதாக இல்லை. அவர்கள் இருவரின் மீதும் துருக்கியில் மீண்டும் வழக்கு பதிவானது. கொலைக்குத் திட்டமிட்டார்கள் என்பது நிரூபிக்கப் பட்டதால் சகோதரர்கள் இருவருக்கும் துருக்கியில் ஆளுக்கு பன்னிரண்டு வருடங்கள் சிறைத்தண்டனை கிடைத்தது. இப்பொழுது எல்லோரும் விடுதலையாகி இருப்பார்கள். தொன்மையான கலாச்சாரத்தினால் ஒரு தாய் கொல்லப்பட்டு ஒரு சிறுவன் தனியாகிப் போனான் என்பதே முடிவாகிப் போனது. யேர்மனியில் நடந்த (நிரூபிக்கப்பட்ட) முதல் கௌரவக் கொலை இதுவானதால் யேர்மனியப் பெண்களுக்கான உரிமைகள் அமைப்பால் அதை எளிதில் மறந்து விட முடியவில்லை. பெண்கள் உரிமைகள் அமைப்பு, பெண்களின் உரிமைகள் மற்றும் சுயநிர்ணய வாழ்க்கைக்காகப் போராடிய Hatunஐ 07.02.2020. இல் நினைவுகூர்ந்திருந்தது அதற்கான சாட்சியாக இருக்கிறது.

நண்பர்கள் சிலர் ," ஒற்றைக்கு ஒற்றை மாட்டோடு போட்டுப் பார்க்கணும் " என்று சொல்வதைப் பார்த்தால், அதனோடு போரிட்டு வெல்வதே சல்லிக்கட்டின் குறிக்கோள் என்று எடுத்துக் கொண்டதாகத் தெரிகிறது. ஏனையோர் நாகரிகமடையாத காலத்திலேயே தலைசிறந்த நாகரிகத்திற்குச் சொந்தக்காரனான தமிழன் பகுத்தறிவின்றி, தன் வாழ்வின் அங்கமான மாட்டை வெல்லவா நினைப்பான் ? இலக்கியங்களில் ஏறு தழுவுதலே அவனது வீர விளையாட்டுகளில் ஒன்றாக இருந்திருக்கிறது. அது கொம்பைப் பிடித்து அடக்குவதல்ல. அதனைத் தழுவுவதே அவன் மாட்டுடன் கொண்ட இணக்கமான உறவு. ஒருவன் திமிலைப் பிடித்த பின் மற்றவர்கள் விட்டுவிட வேண்டும். பிடித்தவன் குறிப்பிட்ட கால அளவு விடாமல் தழுவிச் சென்றால் வெற்றி பெற்றதாய் அறிவிக்கப் படுகிறான். வெற்றி மாட்டின் மீது அல்ல. தன் செல்லப் பிராணியுடனான இணக்கத்தில் வெற்றி. ஸ்பெயின் விளையாட்டைப் போல மாட்டைக் கோரமாகக் கொல்வதல்ல சல்லிக்கட்டு. தெலுங்கர் வரவுக்குப் பின் அவர்கள் ஊரில் இருந்தது போல் ஓட்டையுள்ள பழைய சல்லிக்காசை மாட்டின் கொம்பில் கட்டி அதனை எடுக்குமாறு சில இடங்களில் அமைந்த போது 'சல்லிக்கட்டு' என்ற பெயர் வந்தது. மேலும் தகவலுக்கு, தொல்லியல் ஆய்வாளர் தொ.பரமசிவனின் ஜல்லிக்கட்டு பற்றிய கட்டுரையை இணையத்தில் வாசிக்கலாம். இந்த வீர விளையாட்டிலும் சாவு நிகழ்வதைத் தவிர்க்கும் வழிமுறைகளை ஏற்படுத்தலாம். உழவு மற்றும் இவ்வீர விளையாட்டின் மூலம் நாட்டு மாட்டினம் அழியாமல் பார்த்துக் கொள்ளலாம். பீட்டாவின் கண்ணெரிச்சல் இதுவே. அதன் அரசியல் இதுவே.

அம்மா இருக்கும்போது செய்யவேண்டியவை. இவற்றைத்தான் அம்மா இருக்கும் போது செய்ய வேண்டியவை/ செய்திருக்க வேண்டியவை என்று என்னால் பட்டியலிட முடியுமா என்று எனக்கு தோன்றவில்லை. இதை அம்மா இருக்கும்போதும் எழுதிவிட முடியாது. அம்மாவை இழந்த வலியின் விளிம்பில் இருந்து இன்னொருவரின் அம்மாவுக்கு நடந்துவிடக்கூடாது என்ற ஆதங்கத்தில் வேணும் என்றால் இதை எழுதலாம் என்று தோணுகிறது. உலகில் எல்லா அம்மாக்களுக்கும் தங்களின் பிள்ளைகள் ஒரு நல்ல நிலையில் நன்றாக வாழவேண்டும் என்று ஒரு ஆசை சில வேளைகளில் பேராசையாக கூட இருக்கலாம். ஆனால் அது அம்மாக்களால் மட்டுமே முடியும். தங்களின் கனவுகளை பிள்ளைகள் மூலம் நிறைவேற்றிவிடலாம் என்ற ஒரு ஆதங்கதிலுமே பெரும்பாலும் வாழுவார்கள். சிறு வயதில் கல்வி முதல், வளர்ந்த வயதுகளில் பொருளாதாரம், நற்குடும்ப வாழ்க்கை, பேரன்கள்/பேத்திகள் என அவர்களின் கனவுகள் நீண்டுகொண்டே போகும். பிள்ளைகளின் மகிழ்ச்சியே தங்களின் மகிழ்ச்சி என்று வாழ பழகிக்கொள்வார்கள். பிள்ளைகள் கூட உலகில் யாரிடமும் கொட்டித்தீர்க்க முடியாத பிரச்சனைகளை அம்மவிடம் சொல்லி ஆறுதலடையகூடிய மைய்யப்புள்ளியாக அம்மா இருப்பா. அம்மாவின் கனவுகளை/ஆசைகளை நிறைவேற்ற எடுக்கும் முயற்சிகளே அம்மவையும் பிள்ளையையும் இணைக்கும் ஒரு ஒற்றைப்புள்ளி. அதை நிறைவேற்றினாலே பாதி அம்மாக்களை மகிழ்ச்சியாக வாழவைக்க முடியும். தன் பிள்ளை கஷ்டப்படாமல் வாழுகிறான் என்ற வசனமே அம்மாவுக்கு நிறை உணவாக இருக்கும். சரி எனக்கு உலகத்து அம்மாக்களை விட என் அம்மாவைத்தான் அதிகம் தெரியும். அவவின் கல்விகனவுகளை நான் பெரும்பாலும் நிறைவேற்றி இருக்கிறேன். நற்பழக்க வழக்கங்களை கடைப்பிடித்து இருக்கிறேன். ரீச்சரின் பிள்ளைகள் என்றால் யார் என்ற அடிப்படை நியமங்களை ஒரளவுக்கேனும் உருவாக்கி இருக்கிறேன். ஒரு குறிப்பிட்ட வயது வரைக்கும் அம்மா எனக்கு விதித்த நியம உயரங்களை எல்லாம் தாண்டி அவவுக்கு பெருமை சேர்த்து இருக்கிறேன். அந்த அடிப்படை அஸ்திவாரங்களை வைத்து அம்மா கட்டிய கோட்டையை என்னால் முழுமையாக பூரணபடுத்த முடியவில்லை. இருப்பினும் கோட்டையை கட்டும் அளவுக்கு அம்மாவை தயார்படுத்தினேன் என்ற திருப்தி எனக்கு எப்பவும் உண்டு. வாத்தியார் பிள்ளைகள் மக்கு என்ற அடிபடை நியமவிதிகளை என் அம்மாவின் பிள்ளைகள் உடைத்தெறிந்து காலங்கள் ஆகிவிட்டன. அம்மாவின் ஆசைகள் வரையறைகுட்பட்டன அல்ல. அவை காலத்துடனும் சூழ்நிலைகளுடனும் வேரூன்றி விருட்சமாக வளரகூடியன. அம்மாவின் வயசுடன் ஆசைகள் மாறிப்போகும். அறுபது வயதில் கொழும்பில் வீடு வாங்க ஆசைப்பட்ட அம்மா, சாகும்போது பழைய வீட்டில் பலாமரம் நட ஆசைப்பட்டா. இது தான் அம்மா. இது தான் நியதி. என்னால் முடிந்தவற்றை எந்தவித மனகோணலும் இல்லாமல், அதற்கு ஒரு படி மேலே ஆழ்மன திருப்தியுடனே நான் நிறைவேற்ற முயற்சி செய்தேன். இது எந்த வித கண்ணீரும் இல்லாமல் இப்போ இதை எழுத்வதற்காகினும் எனக்கு உதவுகிறது. தன் பிள்ளைகள் தன் முதுமைக்காலத்தில் தன்னுடன் அல்லது தனக்கு அருகில் இருக்கவேண்டும் என்பது அம்மாக்களின் நியமவிதி. இதில் என் அம்மா விதி விலக்கல்ல. எழுதமுடியாக்காரணங்களுக்காக அம்மாவின் பிள்ளைகள் தூரவே இருந்தாலும் இன்றைய தொழினுட்ப உதவியுடன் அம்மா ஒரு நாளைக்கு ஒரு முறையேனும் தன் நடுங்கும் கைகளால், ஏதோ ஒரு வகையில் ஐபோனை இயக்கி தொடர்பெடுக்கும் அம்மவுக்கு ஒரு திருப்தி. நாங்களே எடுக்காவிட்டாலும், வரும் அழைப்பை நேரமின்மை என்ற ஒற்றை வார்த்தைமூலம் தட்டி கழிக்கும் தருணங்களே அதிகமாகிப்போய்விட்ட காலத்தில் உங்களுக்காக ஒன்றை மட்டும் சொல்லிக்கொள்ள விரும்புகிறேன். அம்மாவின் அழைப்பை மட்டும் எடுக்காது விடாதீர்கள் அது அவவின் கடைசி அழைப்பாக கூட இருக்கலாம். அப்படியே அந்த அழைப்பை எடுத்தாலும் உங்களின் உணர்வுகளை அதில் காட்டிவிடாதீர்கள். அன்பாக ஆறுதலாக தூரத்தில் இருந்தாலும் அன்பை காட்டும் ஒரே ஊடகமாக அதனை பாவியுங்கள். இல்லையேல் இந்த குற்ற உணர்ச்சியே உங்களை மெல்ல கொன்றுவிடும். உங்களின் பொருளாதார நிலைக்கு ஏற்ப அடிக்கடி அம்மாவைப்போய் பாருங்கள். நான் வருகிறேன் என்று கேட்டபோது தனக்கு ஆசை தான், ஆனால் நீ வரவேண்டாம் என்று தடுக்கும் உள்ளம் அம்மாவைத்தவிர யாருக்கும் வரமுடியாது. அம்மா ஆசைப்படும் இடங்களை/ வாழ்ந்த இடங்களை கொண்டு சென்று காட்டுங்கள். அம்மா ஆசைப்படும் உணவுகளை ஒரு தடவையேனும் வாங்கி கொடுங்கள். ஒரு முறையேனும் அம்மாவுடன் சேர்ந்து சாப்பிடுங்கள், தன் தட்டில் இருந்து உங்கள் தட்டுக்கு அம்மாபோடும் அப்பளத்திற்கு இருக்கும் சுவை உலகில் நீங்கள் எங்கு சாப்பிட்டாலும் கிடைக்காது. ஒரு முறையேனும் அம்மாவுக்கு அருகில் படுத்து உறங்குங்கள். உங்களுக்கு வியர்க்கும்போது அம்மா மட்டை எடுத்து விசுக்கும் வரம் ஒருவருக்கும் கிடைக்காது. காலையில் ஒரு முறையேனும் பல் துலக்கிவிடுங்கள், முகம் கழுவி விடுங்கள். அவ காட்டும் சாமிக்கு பூப்பறித்து வையுங்கள்.(இவையெல்லாம் நாங்கள் சிறுவயதில் இருக்கும் போது அம்மா நாள் தோறும் செய்தவை.) அம்மா விரும்பும் பாடல்களை, படங்களை அவவுக்கு போட்டு காட்டுங்கள், அவற்றை பார்க்கும் போது அம்மாவின் முகத்தில் வரும் மலர்ச்சி உங்களின் வாழ்க்கையில் வரலாறாக பதியும். அம்மாவை திரும்பி எழும்பி நடக்கவைக்கும் சாத்தியங்கள் இல்லை என்று எனக்கு தெரிந்தாலும், அம்மாவின் நம்பிக்கையை எப்போதுமே உடைக்க விரும்பியதில்லை. என் அம்மா தன் சாவுக்கு கூட நான் வந்தால் எனக்கு பிரச்சனை ஆகும் என்று வராமல் தடுக்கும் அளவுக்கு என் மீது பாசம் கொண்டவ. என் வாழ்க்கையின் மகிழ்ச்சியே தனது மகிழ்ச்சி என பல முறை சொல்லி இருக்கிறா. நான் செய்யும் வேலை என் உடலை வருத்துமா என்று அடிக்கடி கேட்பா. என்னை கஷ்டபடுத்த கூடாது என்று யாழ் சென்று வாழ நினைத்தவ. எனக்கு வேலை இல்லை என்றாலும் என் கஷ்டத்தை அம்மாவுக்கு காட்டினால் எங்கே ஒழுங்கான சாப்பாடு சாப்பிடாமல் விட்டுவிடுவா என்று கடன் வாங்கித்தான் கடந்த சில மாதங்களாக காசு அனுப்புவேன். காசு திரும்ப எப்பவும் உழைச்சு கொள்ளலாம், ஆனால் காட்டவேண்டிய அன்பை அரவணைப்பை சரியான நேரத்தில் காட்டவில்லை என்றால் எதை எப்பவும் மீளளிக்கமுடியாது. என்னை பார்க்க ஐரோப்பா வரும்போதும் அண்ணாவை பார்க்க அவுஸ்ரேலியா போகும் போதும், அதற்கு ஆறுமாதங்களுக்கு முன்னமே அம்மாவின் தயார்படுத்தல்கள் தொடங்கிவிடும். அம்மாவின் உற்சாகத்துக்கு அளவிருக்காது. இது நாடு பார்க்கும் ஆசை அல்ல. மகன்களை / பேரப்பிள்ளைகளை பார்க்கும் ஆசை. அம்மாக்களுக்கு மட்டுமே வரும் ஆசை. தயவு செய்து தவறவிட்டுவிடாதீர்கள். நீங்கள் பிறந்து வளர்ந்த வீட்டில் ஒரு நாளாவது அம்மாவுடன் தங்குங்கள். அம்மாவின் கையால் ஒரு முறையேனும் ஒரு வாய் சோறேனும் சாப்பிடுங்கள். வாழ்வில் ஒரு முறையேனும் தாயை வீழ்ந்து வணங்குங்கள். அம்மா எப்பவுமே தான் பெற்ற பிள்ளைகளை சமனாகத்தான் பார்ப்பா. கம்முயூனஸம் என்றால் என்ன என்பதை அம்மாவிடம் கற்று தெரிந்து கொள்ளுங்கள். சாவு யாரையும் விட்டுவைப்பதில்லை. அது உங்கள் அம்மா என்று தனிப்பட்ட பரிவு காட்டப்போவதுமில்லை. பெற்ற பிள்ளைகள் நாங்கள் இருக்கும்போது பரிவுகாட்டச்சொல்லி கேட்பதில் நியாயமும் இல்லை. பரிவும் அன்பும் பாசமும் அரவணைப்பும் இன்னும் தமிழில் நிகர் சொற்களுண்டோ அனைத்தையும் அம்மா வாழும்போதே காட்ட வேண்டிய அனைத்து கடைப்பாடுகளும் எங்களுக்கே உண்டு. “கண் கெட்ட பின் சூரிய நமஸ்காரம் எதற்கு” என்று தமிழில் ஒரு பழமொழி உண்டு. நான் கண் உள்ளபோதே சூரிய வணக்கம் செய்தவன் என்ற தார்மீக உரிமையில் கேட்கிறேன். “அம்மாவை கவனியுங்கள்.” எங்கோ ஒரு ஓரத்தில் உங்களை மட்டுமே தினமும் நினைத்துருகும் ஒரு சுயனலமற்ற உயிர் உள்ளது என்றால் அது அம்மாவின் இதயதுடிப்பு மட்டும் தான். “தாயிற் சிறந்ததொரு கோவிலும் இல்லை” “அன்னையும் பிதாவும் முன்னறி தெய்வம்” “ஈன்ற பொழுதின் பெரிதுவக்கும் தன்மகனைச் சான்றோன் எனக்கேட்ட தாய்.” “அம்மா என்று அழைக்காத உயிர் இல்லையே” “தாய் – கடவுளின் மனித உருவம்” இன்னும் எத்தனையோ தாய் புகழ்பாடும் குறள்களும், பாடல்களும், பழமொழிகளும் வந்தாலும், அம்மா இருக்கும்போது செய்யவேண்டியவை என்று இன்றும் எழுத வேண்டிவருகிறது என்றால் எங்கோ என்னமோ நாங்கள் பிழைவிடுகிறோம் என்று தானே அர்த்தம். எங்கள் பிழைகளை நாங்கள் மட்டுமே திருத்த முடியும் என்பது உலகறிந்த தத்துவம். நான் சொன்னவையெல்லாம், நான் செய்தவை இதை எல்லாம் நீங்கள் செய்யவேண்டும் என்ற கட்டளையை இடும் தார்மீக உரிமை எனக்கு இல்லை. இருந்தாலும் செய்யாமல் விடுவதால் உங்களுக்கு ஏற்படும் குற்ற உணர்ச்சிக்கு விலக்களிக்க இந்த உலகில் யாருக்குமே வலிமை இல்லை என்பது தான் மறுக்கமுடியாத உண்மை.

நீண்ட காலத்தின் பின்னர் நேர்த்தியான நகைச்சுவை கலந்த ஓர் காதல் திரைப்படம் பார்த்த உணர்வு. நகைச்சுவைக் காட்சிகள் - குறிப்பாக முதற் பாதியில், நம்மை மறந்து சிரிக்க வைத்ததுடன் படத்தின் ஓட்டத்தைப் பாதிக்காமல் இயல்பாக இழையோடியுள்ளன; பிரதான காமெடி நடிகர்கள் இருந்திருந்தாலும் இவ்வாறு சிறப்பாக அமைந்திருக்குமா என்பது சந்தேகமே. உதாரணத்துக்கு, Toiletery factoryல் ஹீரோ படும் அவஸ்தைகள் நினைத்து நினைத்துச் சிரிக்க வைக்கின்றன. கூடவே, படத்தின் பின் பாதியில் வரும் சில காட்சிகள், வசனங்கள் முன்பாதியை நினைவூட்டியும், ஹீரோ அவ்வப்போது சொல்லும் ஒரே வசனம் வித்தியாசமான கோணங்களில் நினைத்தும் சிரிக்க வைத்த விந்தை இயக்குனரின் சாமர்த்தியமே. அந்த அளவுக்கு நெஞ்சைக் கிள்ளிச் சிரிக்கவும் கூடவே சிந்திக்கவும் வைத்த காட்சிகள் படத்தின் ஒரு பலம். மறுபுறம் காதல், உணர்வுபூர்வமான காட்சிகளும் ஏராளம் உண்டு; குறிப்பாக கௌதம் மேனனின் படத்திற்கான auditionக்காக ஹீரோ அஷோக்செல்வன் நடித்துக் காட்டுவதாக அமைந்த ஒரு close-up காட்சி படக்காட்சியில் மட்டுமல்ல தியேட்டரிலும் கைதட்டல் வாங்குகிறது. இன்னும், மழையில் நனைந்தபடியான காதல் காட்சிகள் அவ்வப்போது வந்தாலும், ஒவ்வொன்றும் இயற்கைக் கவிதை! படத்தின் வலுவான கதைக்கு, அதைச் சொன்ன விதம் மேலும் வலுச்சேர்க்கிறது. 12B திரைப்படப் பாணியிலான இரு வேறு தேர்வுகளை எடுத்திருந்தால் வரும் விளைவுகளை நேர்த்தியான காட்சிகளால் நமக்கு எடுத்துக் காட்டியுள்ளனர். (12B க்கும் இப்படத்துக்கும் கதையளவில் தொடர்பு இல்லை.) நடைமுறைக்கு அப்பாற்பட்ட கற்பனையில் வரும் காட்சிகள் தான் இப்படத்தின் போக்கில் திருப்புமுனையாக அமைந்தாலும், உண்மையிலேயே புதுமையாகவும், கதைக்கு இக்காட்சிகள் தேவை என்பதை ரசிகர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளும் படி அமைத்ததும் இயக்குனரின் வெற்றியே. இரு வேறு கோணங்களில் உணர்வோட்டங்களைக் காட்சிப்படுத்திய விதம் காதலர்களுக்கு / இளைய தம்பதிகளுக்கு ஓர் செய்முறை விளக்கம் போன்றது. ரசிக மனங்களை மெதுவாகத் தைத்திருக்கிறார் புதுமுக இயக்குனர் - முள்ளினால் அல்ல, வெட்டுக் காயத்தை மாற்றத் தையல் போடுவது போன்ற பக்குவத்துடன்! படத்தின் ஹீரோ ‘தெகிடி’ படப் புகழ் அஷோக்செல்வன்; முதற் படத்திலேயே எம் மனம் கவர்ந்தவர். அவரைப் படங்களில் காணவில்லையே என்று யோசித்ததுண்டு. படத்தில் வருவது போல அவருக்கும் இப்படம் ஒரு second chance; வாய்ப்பை மிகக் கச்சிதமாகப் பயன்படுத்தியுள்ளார். காதல், சோகம், கலகலப்புக் காமெடி என உணர்வுகளை இயல்பாக வெளிப்படுத்திய காட்சிகள் பல. சில சாதாரண வசனங்களை, காட்சிகளைக்கூட இவரது உடல் மொழியாலும், வசனம் பேசும் முறையாலும் மிகச் சிறப்பாக்குகிறார். என்னைப் பொறுத்தவரை, அஜித்துக்கு அடுத்தபடியாக அம்சமான முகவெட்டு, உடல்வாகுள்ள இளம் நடிகர். ஒரு கதாநாயகி ரித்திகாசிங்கின் ‘ஆண்டவன் கட்டளை’ திரைப்படத்தில் அவரது நடிப்பைப் பார்த்து வியந்திருந்தேன். இப்படத்திலும் அவருக்கு வலுவான பாத்திரம்; இங்கும் கலக்கியிருக்கிறார். அவரது முகவெட்டும், கண்களும் உணர்வுகளைத் தனித்துவமாக வெளிப்படுத்தப் பெரிதும் பலம். நிச்சயமாக தமிழ் சினிமாவுக்கு வித்தியாசமான ஒரு கதாநாயகி தான்! துணிச்சலான, புத்திசாலியான, நகர்ப்புற நாயகி வேடங்களுக்கு இயல்பாகப் பொருந்துகிறார். இன்னொரு கதாநாயகி வாணி போஜன் தொலைக்காட்சி நாடக நடிகையாம்; ஆனால் அவரது இயல்பான நடிப்பு மனதைக் கவர்ந்தது. ரித்திகா சிங்கிற்கு இணையாகக் கலக்கியுள்ளார். அடுத்தடுத்த படங்களில் அக்கா, தங்கை வேடம் கொடுக்காமல் இருந்தால் சரி! இத்திரைப்படத்தில் எனக்கு இன்ப அதிர்ச்சியாக விஜய் சேதுபதியின் நீண்ட cameo role அமைந்தது. திலக்குடன் சேர்ந்து அஷோக்செல்வனைக் கேள்விகேட்டுக் கலாய்க்கும் காட்சிகள் கலகலப்பானவை. மற்றும்படி அவருக்கு இப்படத்தில் அவ்வளவாக வேலை இல்லை. எம்.எஸ்.பாஸ்கர் குணச்சித்திர வேடத்திலும், ஷா ரா வழமையான திருட்டு முழிகளுடன் நகைச்சுவை வேடத்திலும் ஜொலிக்கின்றனர். இசை: மென்மையான காதல் கதைக்கு ஏற்ற ஆர்ப்பாட்டம் இல்லாத பின்னணி இசை meditation music கேட்கும் ஒரு உணர்வைத் தருகிறது. கூடவே, அவ்வப்போது வரும் திகிலான காட்சிகளில் நம்முள்ளும் திகில் உணர்வை ஏற்படுத்துகிறது. திரைக்கதையின் ஓட்டத்துடன் ஒட்டும் வகையில் பாடற்காட்சிகள் அமைந்துள்ளன. சித் ஶ்ரீராமின் பாடல்கள் பொதுவாக அவரது ‘ ஐ ‘ படப் பாடலான ‘என்னோடு நீயிருந்தால்’ பாடற்காட்சியில் விக்ரம் beast ஆக வருவதை நினைவுபடுத்தித் தொலைக்கும். அதனால் அக்குரல் மீது ஒருவித வெறுப்பு இருந்தது. ஆனால், இப்படத்தில் இவ்வாறு தோன்றாது சகிக்கும்படியாக இருந்தது நிம்மதியாக இருந்தது! சுருக்கமாகக் கூறினால் ‘ஓ மை கடவுளே’ திரைப்படம் காதலர் தின விருந்தாக ரசிகர்களுக்கு அமையும் என்பது நிச்சயம். இங்கே முழுக்கதையையும் எழுதிப் படம் பார்க்கும் அனுபவத்தை நான் குழப்பவிரும்பவில்லை. பார்த்தால் புரியும் - பல்வேறு கோணங்களில் பார்த்து ரசிக்கலாம்; அந்த அளவுக்கு இப்படத்தின் கதையில் நிறைய ‘layers’ உண்டு. நகர்ப்புற ரசிகர்களுக்கு மட்டுமே பிடிக்கக்கூடிய படம், சற்றே இழுவலான நிறைவுப்பகுதி ஆகியவற்றை இத்திரைப்படத்தின் குறைகளாகச் சொல்லலாம். இவ்வாறான தரமான காதல் படங்கள் தற்காலத்தில் அபூர்வம், உண்மைக் காதலைப் போலத் தான்! எனவே, இப்படம் காதலர்களை/பிரிந்த தம்பதிகளை மனம் மாறச் செய்து மீண்டும் சேர வைக்குமா என்ற கேள்விக்கு ‘ இது அவர்களுடைய காதலின் உண்மைத் தன்மையைப் பொறுத்தது; படம் பற்றிய அவர்களின் புரிதலையும் பொறுத்தது. இன்னும் அவர்கள் பார்க்கவிருக்கும் குப்பைப்படங்களை, ரிவி சீரியல்களையும் பொறுத்தது ‘ என்பதே எனது கருத்தாகும்! இப்படியொரு படம் இனி எப்ப வரும்? ஓ மை கடவுளே!

போன வார இறுதிகளில் பார்ப்பதற்கு என்ன புதிய தமிழ் படம் வந்து இருக்கு என என் ஐ. பி ரிவி யில் வந்த புதிதாக வந்த படங்களின் வரிசையை பார்த்துக் கொண்டு இருக்கும் போது இரண்டு படங்களின் பெயர்கள் கண்களில் தட்டுப்பட்டன. அப் படங்களின் பெயர்களை இதற்கு முதல் கேள்விப்பட்டும் இருக்கவில்லை. சிறியளவில் கூட இவை பற்றி வாசித்து இருக்கவும் இல்லை. ஆனால் பெயர்களில் இருக்கும் வழக்கத்துக்கு மாறான சொற்கள் என்னை கொஞ்சம் கவர்ந்திழுக்க 'சரி பார்ப்பம்' என்று பார்க்கத் தொடங்கினேன். ஊரிலிருக்கும் போது சீனி, மா, பருப்பு போன்றவற்றை சுற்றி வரும் பேப்பர்களில் எதிர்பாராவிதமாக நல்லதொரு கவிதையோ மனசுக்கு பிடிக்கும் ஒரு கதையின் சிறு பகுதியோ வந்து இருக்கும். வாசித்து பார்க்கும் போது மனசுக்குள் அப்படி ஒரு இனிய உணர்வுகளைத் தரும். அவ்வாறான ஒரு உணர்வைத்தான் இந்த திரைப்படங்கள் எனக்கு தந்தன. அத் திரைப்படங்கள். 1. கே.டி. (எ) கருப்புத் துரை 2. சில்லுக்கருப்பட்டி கே.டி. (எ) கருப்புத் துரை வயது போன ஒருவர் இறக்காமல் மற்றவர்களுக்கும் பாரமாக இருந்தால் அவரது குடும்பத்தினரே ஒரு சடங்கொன்றின் மூலம் அவரை கருணைக் கொலை செய்யும் வழக்கம் இப்பொழுதும் தமிழகத்தின் தென் மாவட்டக் கிராமங்களில் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக நடை பெறுகின்றது. அப்படி ஒரு கிராமத்தில் (கல்லுப்பட்டி) ஒரு முதியவரை அவரது பிள்ளைகளும் குடும்பத்தாரும் கொல்ல முயலும் போது அதை அறிந்த பின் அங்கிருந்து வெளியேறுகின்றார் இந்த படத்தின் கதானாயகனான ஒரு முதியவர். வாழ்வின் அந்திமத்தில் உதறி எறியப்பட்டவர் வாழ்வின் ஆரம்பத்திலேயே தூக்கி எறியப்பட்டு கோவில் ஒன்றில் வளர்ந்து வரும் ஒரு வாண்டுவை (பொடியனை) சந்திக்கின்றார். மேலே எழுதியிருப்பதை வாசிக்கும் போது படம் ஏதோ சோகப்படம் போன்று போகும் என நினைத்தால்...அவ்வாறு அல்ல அந்த படம். அந்த முதியவருக்கும் சின்ன பொடிப்பயலுக்கும் இடையில் உருவாகும் கள்ளமற்ற அன்பும், இருவரும் சேர்ந்து அடிக்கும் லூட்டிகளும், கும்மாளமும் தான் மிச்ச படம் முழுதும். அதுவும் மட்டன் பிரியாணிக் காட்சிகள்..... படம் முடிய பிரியாணியை உடனே சாப்பிட வேண்டும் என தவிக்க செய்வன (நான் ஒரு பிரியாணி பிரியனாக்கும்) முதியவர் தன் நிறைவேறாத சின்ன சின்ன ஆசைகளைச் சொல்ல, சிறுவன் அதை நிறைவேற்ற செய்யும் வேலைகளையும் சம்பவங்களையும் மிகவும் நெகிழ்ச்சியான காட்சிகளின் வாயிலாக காட்டி அருமையான உணர்வுகளை கடத்துகின்றார் இயக்குனர். தப்பி போன முதியவரின் பெயரில் இருக்கும் சொத்தை தம் பெயரில் எழுதி எடுத்த பின் கொல்வதற்காக அவர் குடும்பம் இறுதியில் ஆள் வைச்சு கண்டு பிடிக்கின்றது. சிறுவனது புத்திக் கூர்மையை கண்டு அவனுக்கு சென்னையில் பள்ளியில் படிக்கும் வாய்ப்பு வருகின்றது. இருவரும் பிரிந்தார்களா..முதியவரை கொன்றார்களா எனும் கேள்விகளுக்கான பதில்களுக்கு நெகிழ்ச்சியான முடிவுகளுடன் படம் நிறைவு பெறுகின்றது. இத் திரைப்படத்தின் காட்சிகளில் இருக்கும் துல்லியம், இருளும் ஒளியும் கலந்த பொழுதுகள், பின்னனி இசை, இரண்டு கதாப்பாத்திரங்களினதும் சிறந்த நடிப்பு (அந்த பொடியனின் நடிப்பு அப்படி ஒரு துள்ளல்) என எல்லாம் சேர்ந்து நல்லதொரு அனுபவத்தை தந்தன. மனித மனங்களுக்குள் இருக்கும் நெகிழ்ச்சியான உணர்வுகளை ரசிப்பவர்கள் தவற விட வேண்டாம் இந்த பெரிசையும் பெடியையையும்.

சில்லுக்கருப்பட்டி மனிதர்களது நான்கு பருவங்களினூடாகவும் தவழ்ந்தும், ஊடுருவியும் கடந்து செல்லும் காதலை, ஆண் பெண் இடையிலான உறவை நான்கு வெவ்வேறு சிறு திரைப்படங்களினூடாக ஒன்றாக கோர்த்து எடுக்கப்பட்ட படம் தான் சில்லுக்கருப்பட்டி. நான்கு கதைகளிலும் காதல், பரிவு, காமம் என்பன இழையோடி மென்னுணர்வுகளை தருகின்றன. அந்த நான்கு கதைகள் பிங்க் பேக்: குப்பை பொறுக்கும் பதின்ம வயது சிறுவனுக்கும் மாடி வீட்டில் வசிக்கும் பதின்ம வயதில் இருக்கும் வசதியான சிறுமிக்கும் இடையில் பிங்க் நிற குப்பை பை ஒன்றின் மூலம் உருவாகும் பரிவையும், அக்கறையையும், காதலையும் சொல்கின்றது இந்த கதை. முதல் 10 நிமிடம் கொஞ்சம் அலுப்பை தருவது போல இருந்து பின் கதையின் களமும் போக்கும் புரிபடத் தொடங்கும் போது படத்தில் இழையோடும் கள்ளமற்ற மனங்களின் அன்பை புரிந்து கொள்ளக் கூடியதாக இருக்கின்றது. ஒரு சிறு கவிதை இச் சிறு படம். காக்கா கடி: தகவல் தொழினுட்ப துறையில் வேலை செய்யும் இளைஞனுக்கு (மீம்ஸ் உருவாக்குகின்றவராகவும் உள்ளார்) கலியாணம் முற்றாகி வரும் வேளையில் prostate cancer (அல்லது ஆண் குறி தொடர்பான ஒரு புற்று நோய்) என்று தெரியவர கலியாணம் தடைப்பட்டு விடுகின்றது. தனக்கு இந்த இளம் வயதிலேயே கான்சரா என அறிந்து நிலை குலைந்து போகின்ற அந்த இளைஞனுக்கும் share taxi யில் பயணிக்கும் பெண்ணுக்கும் இடையில் உருவாகும் சந்திப்பு காதலாக மாறி விரிகின்றது. ஒரு காகத்தின் நட்பைக் கூட உன்னதமாக நினைக்கும் அப் பெண்ணுக்கும் ஈற்றில் ஒற்றை விதையுடன் (one ball) வாழப் போகின்ற அவருக்கும் இடையில் விரியும் காதலும் பரிவுமாக படம் அமைகின்றது Turtle walk நவ நீதன் எனும் 8 வருடங்களுக்கு முன்னர் மனைவியை இழந்தவருக்கும் யசோதா எனும் முதிர் கன்னிக்கும் இடையிலான காதலை ஒரு சிறு காதல் கவிதையை மென்மையான குரலில் சொல்வது போன்று சொல்லிச் செல்கின்றார்கள். இடையில் ஆமை முட்டையை சேகரிக்க வேண்டியதன் அவசியத்தையும் (அதாவது என்னைப் போல ஒம்லெட் போடாமல்..) சொல்கின்றார்கள். எத்தனை வயது சென்றாலும் அன்பை பரிமாற இன்னொரு துணை மனுசருக்கு தேவைப்படுகின்றது. அதுவும் தனிமையில் இருப்பவர்களுக்கு தனக்கே தனக்கு என்ற ஒரு உறவை மனசு தேடிக்கொண்டு தான் இருக்கும். அந்த தேடலை காதலை இப் படம் அழகாக காட்டுகின்றது. எனக்கு இவ் படத்தில் இருக்கும் ஒரே ஒரு ஆதங்கம் முதியவர்களுக்கிடையிலான காதலைக் காட்டுவதற்கு கூட பெண் (லீலா சாம்சன்) மண முடிக்காமல் (அதாவது கன்னியாகவே... ) இருப்பதாக காட்டி வழக்கமான தமிழ் பட Stereo type சாயலை தவிர்த்து இருக்கலாமே என்பது தான். ஹே அம்மு கலியாணம் முடித்து 3 பிள்ளைகளுக்கும் தாயான அம்மு குடும்ப சூழ் நிலையில் தன்னை கணவர் ஏறேடுத்தும் பார்ப்பதில்லை என்ற ஏக்கத்துடன் கணவருடனான உடலுறவு கூட ஒரு இயந்திரத்தனமான செயல்பாடாக, கணவருக்கான sleeping tablet போன்று அமைந்து விட்டதெனும் கவலை மேலோங்கி கோபத்தில் வாழ்கின்றார். நாளாந்தம் வேலைக்கு போய் உழைத்துக் கொட்டும் கணவரும் இதை எப்படி சமாளிப்பது என்று தெரியாமல் இருக்கும் போது Alexa எனும் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் தரும் Amazon பொருள் நுழைகின்றது. அதன் பின் நடப்பவற்றை கண்ணியம் குறையாமல் காட்சிகளுடன் இடையிடையே சிரிப்பையும் மூட்டி காட்டியிருக்கின்றார்கள். நான்கு கதைகளிலும் இது தான் கொஞ்சம் சிக்கலான கதை. ஆனால் இதை பார்க்கின்ற 35 வயதை கடந்த கலியாணம் கட்டிய ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் இந்த வகையான பிரச்சனைகள் ஏதாவது ஒரு கால கட்டத்தில் ஏற்பட்டு இருக்கும். தமிழ் சினிமாவில் பேசாப் பொருளாக இருக்கும் இதை பேசியிருக்கின்றார்கள். நான்கு கதைகளையும் காதல், பரிவு, துணை என்ற இழைகளினூடாக கட்டி ஒரு திரைப்படமாக ஆக்கியிருக்கின்றார்கள். இன்னொரு தவிர்க்க தேவையில்லாத சினிமா படம்.

இந்தா - வந்திடமில்ல - வரலாற்று புனைவாசிரியர்கள் அங்கொர்வட்டை கட்டிய கெமெர் அரசு தமிழர் அரசு என்பதற்கு ஒரு குண்டு மணியளவுக்கும் ஆதாரமில்லை. அந்த காலத்தில் தென்கிழக்காசியாவின் பிரதான மதங்களாக சைவமும், வைணவமும் இருந்தன. இப்போ நாம் மேற்கத்திய கலாச்சாரம் உயர்வானது என சிந்திந்து பிள்ளைகளுக்கு ருசான், ரிசான், ரைஹானா என்றெல்லம் பெயர் வைக்கிறோமே? அப்படி அந்த நாளில் தென் கிழக்கு ஆசியா எங்கெனிம் விரும்பபட்ட நாகரீகம், இந்திய, தென்னிந்திய நாகரீகம். ஆகவே ராஜ வம்சத்தினர் - வர்மன் என்ற பெயரை பாவித்தனர். இந்திய மதங்களையும் பின்பற்றினர். உணவு, கலாச்சார வழக்கங்களையும் கூட. ஆனால் அவர்கள் தமிழர் இல்லை. எப்படி சால்ஸ் அன்ரனி என்ற பெயருடைய சீலன் ஒரு ஐரோப்பியர் இல்லையோ அப்படி. வர்மன் என்ற பெயர் கூட தமிழ் இல்லை. வர்மாவின் தமிழ் திரிபே வர்மன். வட இந்தியா எங்கும் பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக பாவனையில் இருந்த அரச பெயர் வர்மா. பின்னாளில்தான் இதை தமிழ் மன்னர்கள் சூடத் தொடங்கினர். மறைவாக நமக்குள்ளே பழங்கதைகள் சொல்வதிலோர் மகிமை யில்லை என்றான் பாரதி. உண்மையான பழங்கதைகளை பேசினாலும் கூட பரவாயில்லை, இட்டு கட்டிய பொய்களை பரப்பி, எம் அடுத்த, குறிப்பாக புலம்பெயர் தேசத்தில் வாழும் பிள்ளைகளையும் மொக்கு கூட்டமாக்குகின்றோம். இதை விட பழமையான நாகரிகத்துக்கு சொந்தகாரர்கள் நாங்கள் என்பதை கீழடி சொல்கிறது. தேவையில்லாமல் இரவல் கெத்துக்கு ஆசைபட்டு, எம் வரலாறு பற்றிய உண்மையான பதிவுகளை கூட உலகம் உதாசீனம் செய்யவே இது வழிகோலும்.

சசி அண்ணா எனது மகள் Cawthra Park Art School லிலும் MERRIAM School of Music லிலும் படிக்கின்றா. இப்போது Innovative Art School லிலும் சேர்ந்துள்ளா. மகளின் Major -Vocal அத்துடன் இப்படியான இசைநடனத்திலும் ஆர்வம் இருப்பதால் அதையும் சேர்த்து படிக்கின்றா. Innovative Art School - Oakville லிலும் Down Town லிலும் உள்ளது. Down Town உங்களுக்கு கிட்டவாக இருக்கும். தற்போது Frozen Musical தொடங்கவுள்ளார்கள். முடிந்தால் உங்கள் மகனை அங்கு சேர்க்கலாம் சசி அண்ணா.

துர்க்கை அம்மன் துணை கரணவாய் சென்ரல்கரணவாய்05.08.1983 அன்புள்ள ஆசை அத்தானுக்கு, நான் இங்கு நல்ல சுகம் அது போல் நீங்களும் சுகமாயிருக்க அம்மாளாச்சியை வேண்டுகின்றேன். நேற்றிரவு ஒரு கனவு கண்டேன் அத்தான். ஊர் குறட்டை விடும் சாமத்திலே... நானுறங்கும் நேரத்திலே... காத்துப் போல வந்து தொட்டது யார்? காதல் தீயை நெஞ்சில் இட்டது யார்? யார் அது யார் என் அத்தானே? அது நீங்கள் தான் அத்தான். அது நீங்கள் தான் அத்தான். நீங்கள் தந்த பட்டுச் சேலை.... கலையாமல் கட்டிபார்த்தேன்.... கலியாண பொம்புளை போல... கால் விரல் மெட்டிச்சத்தம் .. காதோரம் உங்கள் மூச்சுச்சத்தம்.. என் அத்தான் அங்கிருந்து தனியே வாட.. இங்கே தென்னந்தோப்பில் தனியே .. இருந்து நான் பாடும்.. குயில் பாட்டு கேக்குதா அத்தான்.. தூங்காமல் என் மனம் கிடந்து வாடுது அத்தான்.. சொல்ல துணை யாருமில்லை அத்தான்.. சுவரோரம் சாய்ஞ்சிருந்து.. என்னோடை நானே இங்கே... தனியாக பேசுறேன். பாய்கூட முள்ளாப் போச்சு அத்தான்... தலையணி கல்லாய்ப்போச்சுது... தூங்காமல் வாடுறேன். அத்தான் உங்கள் பெயரை... மணலில் எழுதி கை நோகுது.... கற்பூரமாய் உருகி உருகி... நாள் போகுது அத்தான். தாலி கட்டுவது எப்போது அத்தான்? மணமேளம் சத்தம் எப்போது அத்தான்? இப்படிக்கு உங்கள் ஆசை இதய பரிமளம்

பகலவன், தாயை இழந்த வலி எப்படி இருக்கும் என்பது எனக்குத் தெரியும். 2009இல் எனது தாயை இழந்திருக்கிறேன். அப்பொழுது நான் எழுதியது, தாயின் மடியில் எனது சிறு வயதில் எனது தந்தை காலமாகி விட்டதால், எனக்கு எல்லாமாக எனது தாயே இருந்தார். அப்பொழுதெல்லாம் எனது தாயார் நிற்கும் இடத்திற்கு பின்னால் சற்று எட்டிப் பார்த்தால் நான் நிற்பது தெரியும். எனது அம்மா போகும் இடம் எல்லாம் அவரது சேலையின் நுனியைப் பிடித்தபடி நான் போய்க் கொண்டிருப்பேன். ஒருநாள் பக்கத்து வீட்டு இரத்தினக்கா எனது அம்மாவைக் கூப்பிட்டுச் சொன்னார். " இவன் என்ன எப்ப பாத்தூலும் உங்கடை சாறியைப் பிடிச்சுக் கொண்டு திரியிறான். நாளைக்கு உங்களுக்கு ஏதும் ஆச்சுது எண்டால் என்ன செய்யப் போறான்? இப்பிடித்தான் தாயும் இல்லாமல் தகப்பனும் இல்லாமல் அங்கை ஒரு பிள்ளை பெரிய கஸ்ரப்படுறான்.. " என்று யாருடையதோ கதையைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். வேண்டியவர்கள் யாரேனும் ஏதாவது சொன்னால் அதை அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ளும் குணம் அம்மாவிடம் இருந்தது. அன்றும் அது அப்படியே ஆயிற்று. இரவு படுக்கும் போது எனது முன்தலையைக் கோதி விட்டு என்னை நித்திரையாக்கும் எனது தாய் எனதருகில் அன்று படுக்கவில்லை. அம்மா என்னை விட்டுப் போகாமல் இருக்கும் வண்ணம் அம்மாவின் சேலை நுனியைப் பிடித்துக் கொண்டு அம்மாவைப் பார்த்த வண்ணம் தூங்கிப் போனேன். விடிந்து பார்த்த பொழுது அம்மாவின் சேலை நுனி என் கையில் இருந்தது. அம்மா படுக்கையில் இல்லை. சேலையை மட்டும் என்னிடம் தந்து விட்டு வேறொரு சேலையைக் கட்டிக் கொண்டு அவர் எழுந்து போய் விட்டிருந்தார். எனது தலையைக் கோதி என்னை நித்திரையாக்கும் அவரது பணி முற்றுப் பட்டுப் போயிருந்தது பின்னாளில் விளங்கியது. சமீபத்தில் எனது தாயார் காலமான போது நியூசிலாந்து சென்று அவரது இறுதிக் கிரிகைகளில் பங்கு பற்றினேன். எல்லாம் முடிந்து அக்காவின் வீட்டில் இருந்த போது அக்கா சொன்னாள் "உனக்கு அம்மாவின் நினைவாக ஏதும் வேணும் எண்டால், அம்மாவின்ரை அறைக்குள்ளை இருக்கு எடுத்துக் கொள்". என்று. நான் புறப்படும் போது நினைவாக அம்மாவின் அறைக்குள் சென்று அம்மாவின் பொருட்களை அலசத் தொடங்கினேன். அக்கா அம்மாவின் நகைகள், பொருட்கள் என என்னென்னவோ எடுத்துக் காட்டினாள். எனது மனம் ஒரு சேலை மீது நிலை கொண்டிருந்தது. அந்த சேலையை அம்மா தனது 85வது பிறந்த நாளில் அணிந்திருந்தார். கத்தரிப்பூ நிறமுமில்லாமல், மண் நிறமும் இல்லாமல் இரண்டும் கலந்த ஒரு அழகிய நிறச் சேர்க்கையில் அந்த சேலை இருந்தது. எனக்கு இது மட்டும் போதும் என்று அந்த சேலையை எடுத்துக் கொண்டேன். வெலிங்டனில் இருந்து ஓக்லன்ட் உள் ஊர் விமான நிலையத்தில் வந்து இறங்கினேன். அங்கிருந்து சர்வதேச விமான நிலையத்திற்குப் போவதற்கு ஒவ்வொரு இருபது நிமிடங்களுக்கு பஸ் சேவை இருந்தது. நான் அங்கு போய்ச் சேர்ந்த போது பஸ் போய் விட்டிருந்தது. இன்னும் இருபது நிமிடங்கள் காத்திருக்க வேண்டும் அல்லது நடந்து போக வேண்டும். தனியாக அங்கு காத்திருக்க மனது இசையவில்லை. நடக்க ஆரம்பித்தேன். தோளில் தொங்கும் பையில் அம்மாவின் சேலை இருந்தது. அன்று நான் சிறுவனாக இருந்த போது தனக்கு ஏதும் நடந்து விட்டால் தனித்து வாழப் பழகிக் கொள் என்று என்னிடம் தனது சேலையைத் தந்து விட்டு எட்டிப் போன அம்மா நினைவில் வந்தார். இன்று மட்டும் என்ன தனது சேலையைத் தந்து விட்டு என்னை விட்டுப் போயிருந்தார். நினைத்த போதே கண்களில் இருந்து கண்ணீர் கொட்டத் தொடங்கியது. உள் ஊர் விமான நிலையத்தை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தவர்கள் என்னை ஒரு விதமாகப் பார்ப்பது தெரிந்தது. நான் எதையும் சட்டை செய்யவில்லை. எனது தோளில் இருந்து தொங்கிய அம்மாவின் சேலை இருந்த பையை கைகளால் பற்றியபடி நடந்து கொண்டிருந்தேன்.

ஊர் விட்டு ஊரோடி வான் விட்டு நாடோடி நிலவரம் கலவரமாக நீயே என் கதி என ஊர்ப்புதினத்தின் விடுப்புக்காரி கண் எதிரே திரை விரித்தாய். தாய்க்கு நிகர்த்து மொழி பேசி உறவுக்கு நிகர்த்து கதை பேசி கடுகதி வாழ்வில் கனதிகள் குறைக்கும் திரைபேசியானாய் நான் அலைபேசி மறந்தேன். காலவெளியில் கண்ட சங்கதிகள் ஆயிரம் ஆயிரம் அத்தனையும் அடக்கி அமுசடக்கமாய் வளர்ந்து குமரியாய் குலுங்கி நிற்கும் யாழே... நீயே என் மனதை தைத்த மோக முள்... ஊர் தொலைத்தவனின் ஊனத்தை ஊமையாய் புரிந்து கொண்டவள்..! சாதனைக்குள் சோதனை சாதாரணம்..! சார்ந்திருந்தோர் எதிர் நின்றோர் எல்லாம் தாண்டி சதா நிகழும் மாற்றங்கள் மத்தியில் தானுமாய் மாறி தன் அடையாளம் காக்கும் யாழே.. நீயே என் மனதைக் கூட்டித் தைத்த தையல் ஊசி..! காலத்தால் நீ கிழவி ஆனாலும் நான் கிழவன் ஆனாலும் தமிழால் நீ என்றும்.. தலை நிமிர்வாய் தமிழருக்காய் நீ வாழ்ந்திருப்பாய் வரலாறாய் வாழி என் தோழி. ஆக்கம் - நெடுக்ஸ் [15-02-2020]

அது என்னமோ தெரியவில்லை யாழில் எது நடந்தாலும் விசனம்தான்.

இது ஒரு பின்தங்கிய கலாச்சரத்தின் அறிகுறி . எமது சமூகமும் இந்த மாதிரியான செயல்களுக்கு காரணம் . ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் ஓர் பிரிவை எப்போதுமே உருவாக்கி அதை பெரிதாக தூக்கிப்பிடித்து கொண்டேயிருப்பார்கள் . எதோ ஒரு ஆண் பெண்ணோடு கதைத்தால் அதை பெரிய ஓர் செயலாக கட்டுவது, கலியாணங்களிலோ கோவிலிலோ பிரித்து வைப்பது எல்லாமே ஒரு புரிதல் இல்லாத சமூகத்தை உருவாக்கும் செயல்கள் . உண்மையிலே மேலைத்தேய அல்லது கிழக்கு ஆசிய நாடுகளிலும் ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் ஒரே ஆசா பாசங்கள் தான் இருக்கின்றன. ஆனால்அதை சமூகம் எப்படி அணுகுகின்றது என்று பார்த்தால் எமது போலி கலாச்சாரத்தை practical நடைமுறையாகவே ஆகவே அணுகுகின்றார்கள் . சமூக சமத்துவ காலம் 2000-2009 இடையில் நிலவியது . இப்போது .....

சல்லி சல்லியா நொறுக்கிட்டானுங்க.....

கோயிலைச் சுற்றிப் பார்க்க ஒரு அரை மணி நேரம் போதுமாக இருந்தது. பின்னால் சென்று வழிகாட்டிப் பலகை கூறியபடி வயல்வெளியின் அழகைப் பார்ப்பதற்காக சில இடங்களை இருக்கைகளுடன் அழகாக மரங்களின் கீழ் அமைத்திருந்தார்கள். அங்கு சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்துவிட்டு வள்ளத்தில் வயல்வெளியில் திரியலாம் என்றும் போட்டிருந்ததைக் கண்டு அதைத்தேடி சிறிதுதூரம் மரங்களால் சூழப்பட்ட இடத்தில் பதினைந்து நிமிடங்கள் தேடியும் இடம் அகப்படவில்லை. ஆங்காங்கே சில கறையான் புற்றுக்கள் காணப்பட பாம்பும் இருக்குமோ என்ற சந்தேகமும் வர , சன நடமாட்டமும் மிகச் சொற்பமாக இருக்க மீண்டும் எமது வாகன ஓட்டி நின்ற இடத்துக்கே வந்து சரி போவோம் என்றவுடன் எங்கு போவது என்றானவன்.முதலில் நீ சியாம் றிப்புக்கு போ. போகும்போது எங்கு போவது என்று முடிவெடுக்கலாம் என்கிறோம். மீண்டும் வயல்வெளிகள். மக்களோ வாகனங்களோ இல்லாத பெரிய வீதி. குறுக்கு வீதி ஒன்றின் உள்ளே விடும்படி ஓட்டுநரைக் கேட்க இங்கே ஒன்றுமே இல்லையே என்றான். நான் இந்த ஊரைப்பார்க்கப் போகிறேன் என்றதும் ஐயோ அம்மா. நீங்களும் உங்கள் ஆசையும் என்று சலிப்படைந்தாள் மகள். ஒரு பத்து நிமிடம் வயல் வெளிகளூடே ஓட்டோ ஓடுகிறது ஒன்று இரண்டு குடிசைபோன்ற வீடுகள்.சில கல்வீடுகள்.ஆனால் ஆட்கள் மட்டும் எங்கும் காணவில்லை. சரி திரும்புவோம் என்றதும் அவனும் மகிழ்வாகத் திருப்ப வீதியின் இருமருங்கையும் ஆவென்று பார்த்தபடி கிட்டதட்ட ஒருமணி நேரம் வந்துகொண்டிருக்க, மீண்டும் பெருமரங்களும் சிறு கடைகளும் சிறு கோவிலும் அங்கு நிறுத்தும்படி ஓட்டுனரைக் கேட்கிறோம். அங்கு நிறுத்தி சிறிது தூரம் நடக்க வரிசையாகப் பல கடைகள் விரிக்கப்பட்டு ஆடைகள், பழங்கள், உணவுப்பண்டங்கள், தண்ணீர் போத்தல்கள், திடீர் உணவுகள், நினைவுச் சின்னங்கள் என மனதுக்கு இதமளிப்பதாக இருந்தன. ஒருசில சிறுபிள்ளைகள் சில பொருட்களைக் கொண்டுவந்து வாங்குப்படி கரைச்சல் தர பெரிய பெண்களோ ஆண்களோ தம்பாட்டுக்கு நின்றுகொண்டிருந்தனர். அதுவே நின்மதியாகவிருந்தது. அதன் பெயர் நிக் பீன். அது ஏழாம் சூரியவர்மனால் மருத்துவக் காரணங்களுக்காக மருத்துவமனை போன்று இது கடத்தப்பட்டதாம். இரு மருங்கும் ஆழம் குறைந்த நீரேரியின் நடுவே பலகையால் பாலம் அமைத்திருந்தனர். தனித்தீவு போல் ஓரிடம் தூரத்தே தெரிய வெய்யிலும் காற்றும் ஒருங்கே எம்மை வதைக்க நடந்து சென்றால் பெரு மரங்கள் சூழ அவ்விடம் அமைந்திருந்தது. பார்க்க மனதுக்கு மகிழ்வைத் தந்தாலும் நாம் எதிர்பார்த்ததுபோன்று பெரிய கோவில்கள் எதுவும் இல்லை. உள்ளே சென்றால் சிறிய ஒரு கோபுரம் போன்ற கட்டுமானம் தண்ணீருக்கு நடுவே இருந்தது. சுற்றிவர பல மரங்களின் வேர்கள் மண்ணரிப்பினால் வெளியே தெரிந்துகொண்டிருந்ததே அழகாகவுமிருந்தது. சில மரங்களில் இருந்து வேர் போன்ற விழுதுகள் தொங்கிக்கொண்டிருந்ததும் அழகாகக் காட்சி தந்தது. இந்த இடத்துக்கு வந்து குளித்தால் பல நோய்கள் தீரும் என்று முன்னர் நம்பிப் பலர் வந்து போனார்களாம். இப்போது சுற்றுலாப்பயணிகள் மட்டுமே வந்துபோகின்றனர் என்று ஒருவர் கூறிக்கொண்டிருந்தார். அரைவாசிப் பகுதியை மட்டுமே பார்வைக்கு விட்டுள்ளனர். தண்ணீருக்கும் யாரும் இறங்காதவாறு தடுப்பும் போட்டிருந்தனர். அதை பார்த்துவிட்டு வரும்போது பழங்கள் வைத்திருந்த கடையில் பழங்களை உடனே வெட்டிக் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தனர். நாம் அன்னாசிப் பழத்தையும் கொய்யாவையும் தெரிவு செய்தோம். அந்த வெய்யிலுக்கு அன்னாசியின் சுவை சொல்லமுடியாதிருந்தது. கொய்யா பெரிதாக எனக்குச் சுவைக்கவில்லை. வாகன ஊட்டியையும் உண்ணும்படி கூற முதலில் வேண்டாம் வேண்டாம் என்று மறுத்துவிட்டு பின் உண்ணத் தொடங்கினான். உண்டு முடிய மீண்டும் பயணத்தை ஆரம்பித்து ஒரு பதினைந்து நிமிடம் போயிருப்போம் ஒரு புல்வெளியில் திறந்தவெளி மேடையும் தற்காலிகக் கூடாரமும் அமைக்கப்பட்டு மேடையில் சிலர் நடனமாடுவது தெரிந்தது. உடனே வாகனத்தை நிறுத்தும்படி கூறி நான் இறங்க நான் வரவில்லை. நீங்கள் போய்விட்டு வாருங்கள் என்று மகள் ஓட்டோவிலேயே இருந்துவிட்டாள். போய் அங்கிருந்த கதிரை ஒன்றில் அமர்ந்துகொண்டேன். பரதநாட்டிய ஆடையில் ஒரு பத்துப்பேர் மாறிமாறி நடனமாடியபடி இருந்தனர். பின்னாலிருந்து என்னருகில் ஒருவர் வந்தமர்ந்து நீங்கள் எங்கிருந்து வருகிறீர்கள் என்று கேட்டார். லண்டனில் இருந்து என்று கூறியதுதான் தாமதம் தான் தான் அங்கோர்வார்ட் தமிழ்ச் சங்கத்தின் தலைவர் என்றும் தன பெயர் நாகேஸ்வரராவ் என்றும் அறிமுகம் செய்தார். ராவ் தமிழ்ப் பெயர் அல்லவே என்று கூற வாய்வரை வந்த சொல்லை வெளியே வர விடாது விழுங்கிவிட்டு நீங்கள் இங்கே எத்தனை ஆண்டுகள் இருக்கிறீர்கள் என்றேன். இருப்பது ஆண்டுகளாக தான் குடும்பத்துடன் இருக்கிறாராம். உங்களுக்கு ஹாலிடே பக்கேச் ஏதாவது வேண்டுமென்றால் கூறுங்கள் நான் ஒழுங்கு செய்கிறேன் என்கிறார். நாங்கள் வந்து நான்கு நாட்களாகிவிட்டன. இன்னும் ஒரு நாள்த்தான் நிற்போம் என்றது எங்கே நிற்கிறீர்கள் என்கிறார். நான் கூறியவுடன் அதற்கு அண்மையில்த்தான் தனது உணவகம் உள்ளது. அங்கே சென்று உண்ணலாம் என்றவரின் முகத்தை முறிக்காது கட்டாயம் போகிறேன் என்றேன். இது என்ன நிகழ்வு என்றதற்கு தாம் ஒவ்வொரு மாதமும் ஏதாவது ஒரு கலை நிகழ்வை நடத்துவதாகவும் தமிழர்களும் இந்நாட்டுக்கு உரித்துடையவர்கள் என்பதை இந்த அரசுக்கு நிரூபிக்கப் பாடுபடுவதாகவும் கூற தமிழர்களுக்கு எப்படி உரிமை வரும் அந்நிய நாட்டில் என்று நான் கேட்க, தமிழ் மன்னர்கள் இத்தனை ஆண்டுகள் ஆண்டுள்ளனர். இத்தனை கோவில்களைக் கட்டியுள்ளனர். நிட்சயம் ஒருநாள் இவர்கள் இது தமிழர்களின் சொத்து என்று அங்கீகரிப்பார்கள் என்கிறார். அவருடன் கதைத்துப் பயன் இல்லை என்று புரிய நான் வருகிறேன் என்றபடி எழுந்து வெளியே வந்து வாகனத்தில் ஏறினேன்.

சென்னை விமான நிலையத்திலிருந்து ஈழம், யாழ்ப்பாணம் (பலாலி) விமான நிலையம் வரை

எந்த ஆதார அடிப்படையில் இவ்வாறான கருத்தை பொதுவெளியில் அநாகரீகமாக முன்வைக்கின்றீர்கள்? போராட்ட காலம் முழுவதும் சிங்களப் பகுதியில் சிங்கள அரச இயந்திரத்தில் நீதித்துறையில் ஒரு அங்கமாக இருந்த விக்கினேஸ்வரன் வடக்குக்கு முதல்வராகும் போது முன்னாள் போராளிகள் அரசியலில் ஈடுபடுவதில் உங்களுக்கு என்ன பிரச்சனை ? போராளிகளாக இருந்தால் போராளிகள் வழி தடுமாறினால் என்ற கேள்விக் குறிக்க என்ன அர்த்தம்? என்ன வழி தடுமாறினார்கள்? முன்னாள் போராளிகளை முன்னாள் போராளிகள் என்று சொல்லாமல் வேறு எப்படி சொல்வது ? அவர்கள் முன்னாள் போராளிகள் இல்லை என்றால் அதை சிங்களம் ஏற்றுக்கொள்ளுமா ? ஏற்றுக்கொண்டு சிறையில் உள்ளவர்களை விடுவிக்குமா ? முன்னாள் போராளிகள் என்பது தமிழர்கள் சூடிக்கொண்ட பெயர் கிடையாது மாறாக முன்பு ஆயுதப்போராட்டத்தில் ஈடுபட்டவர்களை சிங்களம் அவ்வாறுதான் அடயாளப்படுத்துகின்றது. அந்த அடயாளத்தின் கீழ்தான் ஆயிரக்கணக்கான போராளிகள் என்னும் சிறையில் இருக்கின்றார்கள பலர் கொல்லப்பட்டார்கள் . தாயகத்தில் வாழும் முன்னாள் போராளிகள் மாவீரர் குடும்பங்கள் போராட்டத்திற்க ஆதரவளித்த மக்கள் தனித்தனியாக சிதைந்து இருப்பதை விடவும் சங்கங்கள் அமைப்புகள் அரசியல் கட்சிகள் என வாய்ப்புள்ள வகையில் ஏற்படுத்திக்கொள்வதே அவர்கள் பாதுகாப்பக்கு நல்லது. கூட்டமைப்பையோ இதர கட்சிகளையோ நம்புவதும் இணைவதும் அவர்கள் வாழும் சூழலில் அவர்கள் எடுக்கும் முடிவு. மேலும் தாயகத்தை விட்டு வெளியேறி வளர்ந்த நாடுகளில் பாதுகாப்பாக வாழும் நான் உட்ப எவருக்கும் தன் செந்த நிலத்தில் சிங்கள பேரினவாத அச்சுறுத்தல் பொருளாதார நெருக்கடிகள் என பல பிரச்சனைகளை முகம்கொடுக்கும் எந்த அமைப்பு கட்சி அல்லது சாதாரண மக்கள் கூறித்து கருத்துக் கூறுவதற்கு உரிமை இருக்கின்றது தவிர அதிகாரம் செய்யவோ இல்லை அவர்கள் சார்பாக அநாகரீகமாக விமர்சனம் செய்யவோ இல்லை அவர்கள் சார்பாக முடிவெடுக்கவோ முடியாது. தாயகத்தில் வாழும் மக்கள் மீதான தலையிட்டிற்கு ஒரு எல்லை தாயகத்தை விட்டு வெளியேறியவர்களுக்கு இருக்கின்றது. அதை உணர்ந்து கருத்தை முன்வைப்பதே நல்லது..

பெண்கள் பாடசாலை, ஆண்கள் பாடசாலை என்று தனித்தனியாக பாடசாலை நடைமுறை ஒழிக்கப்பட்டு கலவன் பாடசாலைகள் மட்டுமே அமைக்கப்படல் வேண்டும். சிறு வயதில் இருந்து பெண்பிள்ளைகளும் ஆண்பிள்ளைகளும் சகஜமாக பழக அனுமதிக்கப்படல் வேண்டும். இதன் மூலம் பெண்பிள்ளைகளை பாலியல் கவர்சசியுடன் நோக்காது தமது சக நண்பர்கள் என்ற சிந்தனை இளம் பருவத்தில் இருந்து ஆண்பிள்ளைகளிடம் ஏற்படும். அதன் மூலம் பரஸபரம் கெளரவமான நட்பு உருவாகும். பல்ககலைக்கழகம் செல்லும் வயது என்பது ரீனேஜ் வயதல்ல. உடலியல் ரீதியாகவும் மனத்தளவிலும் வளர்சியடைந்த (matured) வயதாகும். இந்த வளர்சியடைந்த வயதில் பகிடிவதை அதுடன் இணைந்த பாலியல் வக்கிர சிந்தனை வருகிறது என்றால் அது அந்த சமூகத்தின் அடிப்படை மனித கலாச்சாரத்தை கேள்விக்குள்ளாக்குகிறத. தமிழ்கலாச்சா சீர்கேடு என்று எப்போதும் புலம்பும் எம்மவர்கள் அடிப்படை மனித கலாச்சாரத்தைப்பற்றி சிறிதும் கவலை கொள்வதில்லை.

எல்லோருக்கும் ஒரு ரசனை..! ஆனால் எனக்கு இந்தப் பாடலை கேட்கும்போதெல்லாம்/பார்க்கும்போதெல்லாம் கல்லூரி நாட்களில் கிராமத்திலிருந்து என் ஐயா அனுப்பும் காசை மிச்சப்படுத்தி வாங்கிய இதே மாதிரியான "அய்வா(AIWA) காசட் ரெக்கார்டர்" தான் நினைவுக்கு வரும்..! இப்பொழுதும் வீட்டில் 'பனாசோனிக் 443' வைத்திருக்கிறேன். பழையவை என்றும் மறப்பதில்லை..என்றும் பசுமையான நினைவுகளுடன்..!

கடந்த வருடத்து ஆக்கங்களையும் இந்த வருடத்து ஆக்கங்களையும் ஒன்று சேர்த்து எப்படியும் படித்துவிடுவேன்! காஞ்சனை என்ற பெயரே பரிமளம் மாதிரி ஒரு அம்மாமியாக இருப்பதால் கண்ணில் தட்டுப்படவில்லை! ஒரு ஹம்சிகா, ஷ்ரேயா, ஷமரா என்று இருந்திருந்தால் அல்லது ரத்தி என்றாவது வைத்திருந்தால் சுடச்சுடப் படித்திருப்பேன்

மேடம்! ஒரு கேள்வி இது சூரியவர்மன் துயில் கொண்ட இடமா?

எமக்கு கிடைத்தது நான்காம் மாடி. மேலே செல்வதற்கு இரண்டு தானியங்கு தூக்கிகள் இருந்தன. விடுதி வேலையாள் எம் பயணப்பொதிகளைக் கொண்டுசென்று அதற்கு அருகே வைத்துவிட்டுக் காத்திருக்க அதன் இருபுறமும் கூட இரு பெரும் கூசா போன்ற உயரமான பாத்திரத்தில் தாமைரைப்பூக்கள் அலங்கரிக்க உள்ளே நீரில் சிறிய அழகிய மீன்கள் ஓடித்திருந்தன. மேலே சென்று எம் அறையைத் திறந்து உள்ளே சென்றால் நான்குபேர் தங்கக் கூடிய பெரிய அறை. அந்த அறை ஒரு நாளுக்கு $ 40 மட்டும்தான். பொருட்களை எல்லாம் வைத்துவிட்டு முதல் வேலையாக போனை சாச்சில் போடுவோமென்று தேடினால் ஆக ஒரே ஒரு சொக்கெற் மட்டுமே கட்டிலுக்கு அருகாமையில் இருந்தது. மற்றது எதிர்ப்பக்கமாக தூரத்தில் இருக்க இந்தப் பெரிய அறை இருந்து என்ன பிரயோசனம். பக்கத்திலேயே இன்னுமிரண்டு சொக்கற்றைப் போட்டிருக்கலாம் என்று சொல்ல இது என்ன புதிய கட்டடமா அம்மா. முன்னர் கட்டும்போது தொலைபேசிப் பயன்பாடு பெரிதாக இருந்திருக்காது என்று கூற நான் வாய் மூடிக்கொண்டேன். மேலே எட்டாம் மாடிவரை தானியங்கு தூக்கிகள் இருக்கின்றன. ஒன்பதாம் மாடியில் தான் உணவகமும் நீச்சல் குளமும் இருக்கின்றன. ஒன்பதாம் மாடிக்குப் படிகளில் தான் செல்லவேண்டும் எனவும் வரவேற்புப் பெண் கூறியிருந்தாள். சரி மேலே சென்று பார்த்து வருவோம் என எண்ணியபடி கிளம்பினோம். எட்டாம் மாடியை அடைந்ததும் ஒரு பணியாளர் நின்று ஒன்பதாம் மாடிக்கு காலணிகளை அணிந்துகொண்டு போக முடியாது என்று கூறி காலணிகள் வைக்கும் இடத்தைக் காட்டுகிறார். உணவகம் அழகாக இருக்கிறது வெளியே சென்றால் நீச்சல் குளமும் அழகாய்த்தான் இருக்கின்றது. அங்கிருந்து வெளியே பார்த்தால் கட்டடங்கள் ஒழுங்கற்றுத் தெரிகின்றன. ஒருபக்கம் மட்டும் அழகிய கட்டடங்கள் தெரிய அது என்ன என்று கேட்கிறோம். அதுதான் அரச மாளிகை என்கிறார். அதுவும் எமது லிஸ்ட் இல் இருக்கு அம்மா என்கிறாள் மகள். இங்கு நாம் பார்க்கவேண்டிய சில இடங்கள் அண்மையிலேயே அமைந்துள்ளன. இரண்டு இடங்களுக்குத்தான் வாகனத்தில் செல்ல வேண்டும். ஓட்டோவில் ஏறித்திரிந்தால் எல்லாவற்றையும் பார்க்க முடியாது. எனவே நடப்பதற்கு மனத்தைத் தயார் செய்யுங்கள் என்று மகள் முதலே எச்சரிக்கை விடுத்துவிட்டாள். உங்களுக்கு இப்ப உணவு வேண்டுமா? அல்லது வெளியே போய் உண்போமா என்றதற்கு இங்கேயே உண்ணுவோம் இப்போது. உணவகமும் பார்க்க நன்றாக இருக்கிறது என்றபடி உள்ளே நுழைந்தால் அழகிய வேலைப்பாட்டுடன் அமைத்திருந்தனர் உணவகத்தை. கீழே அமர்ந்து உண்பதற்கும் வசதிசெய்திருக்கின்றனர். பணியாளர் வணக்கம் கூறி வரவேற்று ஓரிடத்தைக் காட்ட சென்று அமர்ந்தோம். உணவுகளின் படத்தைப் பார்க்க அழகாக இருந்தாலும் சில உணவுகளின் உள்ளடக்கம் பிடிக்காததாக இருக்க ஒரு பத்து நிமிடமாகியும் உணவைத்த தெரிவுசெய்ய முடியவில்லை. சரி அம்மா முதலில் குடிப்பதற்கு ஓடர் கொடுத்துவிட்டுத் தொடர்ந்து பார்க்கலாம் என்றவுடன் அந்தப் பக்கத்தை திருப்பிப் பார்த்துக்கொண்டு போனால் கண்ணில் படைத்து 'பீனா கொலடா' என்ற பெயர். எங்கோ பார்த்த சொல்லாக இருக்கிறதே என்று பார்த்தால் பட் என்று நினைவில் வந்தது சாத்திரி எழுதிய கதையின் பெயர் அதுவென்று. சரி அதையும் ஒருக்கால் குடித்துப் பார்த்திடுவோம் என்று எண்ணியபடி இதை ஓடர் செய்யும்படி கூறினால் அதற்குள் ரம்மும் போட்டிருக்கம்மா அதையா குடிக்கப் போகிறீர்கள் என்கிறாள் மகள். அதில் நின்ற பணியாளைக் கூப்பிட்டு இது வெறிக்குமா என்று கேட்க அவள் சிரித்துவிட்டு இல்லை மாம் என்கிறாள். இதை மொக்டெய்ல் என்று கூறுவது. தேங்காய்ப் பால், சிறிது ரம், அன்னாசிப்பழம்,செரி இவற்றோடு ஐசும் சேர்த்து அடித்துத் தருவார்கள். எண்றுவிட்டுச் செல்கிறாள். அதன் பின் உணவுகளை ஒருவாறு தெரிவு செய்ய பானங்கள் வந்து சேர்கின்றன. நான் ஒருவாய் உறிஞ்சிப் பார்த்துவிட்டு சுவையாகத்தான் இருக்கிறது என்று கூறுகிறேன். என்றாலும் நீங்கள் கம்போடியா வந்து அல்ககோல் குடித்துவிட்டீர்களே. இதை நான் எதிர்பார்க்கவில்லை என்று மகள் என்னைக் காலாக்கிறாள். உணவுகள் வருகின்றன. பார்க்க அழகாகவும் சுவையாகவும் இருக்கின்றன. உண்டு முடித்ததும் பணியாளர் கணக்குச் சிட்டையைக் கொண்டுவருகிறார். $ 27 வருகிறது. நாம் பணத்தை எடுத்து வைக்க இங்கு நீங்கள் பணம் செலுத்த முடியாது. நீங்கள் தான் வெளியே செல்லும்போது பணத்தையும் செலுத்திவிட்டுச் செல்லலாம் என்று சொல்ல எழுந்து வருகிறோம்.

"இராசா""இராசாத்தி" என்பது காலம் காலமாக பழக்கத்தில் இருந்து வரும் சொல்தான். நாட்டார் பாடல்கள், கிராமக்கூத்துகள்,தாலாட்டுகள் போன்ற எல்லாவற்றிலும் அது சகஜமாக இடம்பெறும்......! அரிச்சந்திர மகாராசா, விக்கிரமாதித்த மகாராசா,காத்தவராசன் மகாராசா போன்றவை.......! ஒப்பாரிகளில் கூட புருஷன் செத்தாலும் சரி, புள்ள செத்தாலும் சரி, அப்பன் செத்தாலும் சரி "என்ன பெத்த ராசா" என்றுதான் தொடங்குவார்கள்......! அதுக்காக ராசாவில் வரும் "ரா" என்பதும் "சா" என்பதும்... ச ரி க ம ப த நி ச... சுர வரிசையில் வரும் ரி மற்றும் ச வரிசையில் வருவதால் இது சமஸ்கிருதத்தில் இருந்து வந்ததாகவும் இருக்கலாம் ஆராய்ச்சி செய்தால் அதுக்கு நான் பொறுப்பல்ல..... அப்புறம் எனக்கு ஜுரம் வந்திடும்......!

தென்கொரியாவுக்கு கன்னியாகுமரியிலிருந்து சென்ற இளவரசியின் பெயர் செம்பவளம். அக்காலத்தில் கன்னியாகுமரி அயத்தியா என்று அழைக்கப்பட்டதாம். இப்போதுள்ள அயோத்தி நூறு ஆண்டுகளுக்குள் வட இந்தியர்களால் வைக்கப்பட்ட பெயர். கோரியது தூதுவர் தானிந்தியாவில் உங்கள் நாட்டு இளவரசி எங்கள்நாட்டில்வந்து இருந்தார். அவர் அயத்தியாவிலிருந்து வந்தார். அவர் பெயர் சீம்பவளம் என்றதும் மத்திய அரசு அதை தற்போதைய அயோத்தியா என்று எண்ணி வட இந்தியாவிலிருந்து சென்ற பெண் தான் அவர் என்று தமக்குப் பெருமை தேடிக்கொண்டனர். அதன்பின்னர் தான் சில தமிழ் அறிஞர்கள் இதுபற்றிக் கலந்துரையாடியபோதுதான் முன்னனர் அப்பெயரில் எந்த இடம் அழைக்கப்பட்ட்து என்று ஆராய்ந்தால் கன்னியாகுமரி என்று தெரிந்தது. அதை இந்திய அரசிடம் கூறியபோது அவர்கள் வழமைபோல் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. இதை நான் கூறவில்லை. ஒரு இந்திய பேராசிரியர் 25 ஆண்டுகளாக யேர்மனியில் வசித்தவர். Narayanan Kannan என்னும் முகநூலுக்குப் போனால் அதில் அவரின் வீடியோ இருக்கு. கோரிய மக்கள் தொகையில் 60 வீதமானவர்கள் அந்தச் செம்பவளம் என்னும் இளவரசியின் பரம்பரையில் வந்தவர்கள். இதை நான் கூறவில்லை. கொறிய இனத்தவர்கள் கூறுகின்றனர். கொரியாவில் அந்த இளவரசிக்கும் கணவனுக்கும் ஒரு மியூசியம் இருக்கிறது. அங்கே எந்த ஒளிவுமறைவுமின்றி அவர்களின் வரலாற்றை பொருட்களை பேணுகின்றனராம். தமிழ் மொழியில் இருந்தே கொறிய மொழி மேம்படுத்த்தப்படட்தாக அவர்கள் கூறுகின்றனர். இது அங்கு சென்று கொறிய மொழியை ஐயம் திரிபறக் கற்ற என் மகள் கூறியவை .

வரலாற்று ஆய்வாளர் திரு.தெய்வநாயகம் அவர்களின் பேச்சு, அவசியம் காண வேண்டிய காணொளி..!

உங்களைப் போல் நேரில் போய்ப் பார்கக எனக்கு இன்னும் வாய்ப்பு அமையவில்லை Tulpen நாசிகளின் Auschwitz வதை முகாமில் இருந்தவர்களை, ரஷ்யா செம்படைகள் விடுவித்த 75 வது வருட நினைவு நாளை இன்று நினைவு கூர்ந்தார்கள். அதைத் தொலைக் காட்சியில் பார்த்தேன் Auschwitz வதை முகாமில் இருந்த 200 பேர்வரையிலானவர்கள் அந்த நிகழ்வில் கலந்து கொண்டிருந்தார்கள். வயதுகள் 90ஐத் தாண்டி இருந்தாலும், அந்த நினைவு நாளில், மெல்லிய நீலம், வெள்ளை கலந்த யூதர்களின் கொடியின் நிறத்திலான துண்டுகளை கழுத்தில் கட்டிக் கொண்டு கதிரையில் அவர்கள் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களின் மனதுக்குள் சோகங்கள் நிறைந்திருந்ததை அவர்களது பேச்சு வெளிப்படுத்தியது. வதை முகாமிற்கு கொண்டு போனதன் பின்னர் தாய்,தந்தை, உடன்பிறப்புகள் என்று ஒவ்வொருவராகப் பிரிந்து போனது, பின்னர் அவர்களை வாழ்நாள் முழுவதுமே காண முடியாமல் தவித்தது என்று அவர்கள் கதை கதையாகச் சொன்னார்கள். 94 வயதான Lewin தனது கதையைச் சொல்லத் தொடங்கு முன்னரே மெலிதான குரலில் "முதலில் நான் எனது கண்ணீரை மறைத்துக் கொள்கிறேன்" என்று சொல்லிவிட்டே ஆரம்பித்தார். “Warschau வில் பிறந்தேன். என்னுடை மூன்று சகோதரர்களுடன் சந்தோசமாக இருந்தேன். 1942இல் என்னையும் எனது ஒரு சகோதரனையும் இரும்பு ரெயில் பெட்டியில் அடைத்து Auschwitzக்கு கொண்டு வந்தார்கள். அங்கே பல மணித்தியாலங்கள் ஓய்வின்றி கட்டாயவேலை செய்ய வேண்டியிருந்தது. அப்படி வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் போது ஒருநாள் நான் கேட்ட ஒரு செய்தி எனக்குப் பெரும் அதிர்ச்சியைத் தந்தது. அந்தச் செய்தி இன்றும் என்னைத் துரத்திக் கொண்டே இருக்கிறது. என்னுடைய சகோதரனை சுட்டுக் கொன்று விட்டார்கள் என்பதே அந்தச் செய்தி. ஒரு காரணமும் இல்லாமல் ஏன் அவனைச் சுட்டார்கள் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் காணாமல் போனவர்களது பெயர்ப் பட்டியலில்தான் அவனது பெயர் இன்றும் இடம் பெற்றிருக்கிறது. நான் இருந்த வதை முகாமிற்கு கொண்டு வரப் படுபவர்களில் அனேகமானோர் எரிவாயு (gas chamber) மூலமாகக் கொல்லப் பட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த இடத்தை Sauna என்றுதான் சொல்வார்கள். அதை death sauna என்று சொல்வதுதான் மிகப் பொருத்தமாக இருக்கும். ஒரு மில்லியனுக்கு மேலானவர்கள் கொல்லப்பட்ட அந்த வதை முகாமில்1945இல் விடுவிக்கப் பட்டவர்களில் நானும் ஒருவன். நிலக்கரி ரெயிலில் எங்களை Buchenwaldக்கு கொண்டு வந்தார்கள். என்னால் அவ்வளவு சுலபமாக இயல்பு வாழ்க்கைக்குள் வந்து விட முடியவில்லை. ஆனாலும் வாழத் தொடங்கினேன். அந்த கடினமான காலங்களின் வலிகள் இன்றும் என்னைத் தொடர்கின்றன. எனது பெற்றோரைக் கொன்று விட்டார்கள் என்று அறிந்தேன். எனது சகோதரி? அவளுக்கு என்ன நடந்தது என்று தெரியவில்லை. பலநாள் தேடினேன். கிடைக்கவில்லை” அந்தத் தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியைப் பார்த்த பொழுது, ஒரு விடியல் வருமா? நாளை எங்களது சோகங்களும் இப்படியான ஒரு நிகழ்வில் பகிரப்படுமா? என்ற கேள்விகள் எனக்குள் எழுந்தன.

இஞ்சையொரு வீட்டிலை அவையள் ஒரு கையிலை ரிவி ரிமோட். மற்றக்கையிலை ரெலிபோன். டெய்லி காலை மாலை ஐஞ்சு கண்டத்துக்கும் ரெலிபோன் எடுத்து பஞ்சபுராணம் பாடுவினம். ஆனால் அந்த அப்பாவி அதாவது அந்த ஆண்சிங்கம் எப்பவாவது ரெலிபோன் எடுத்தால் இல்லாட்டி அந்த சிங்கத்துக்கு வீடுதேடி ரெலிபோன் வந்தால்......பூட்டியிருந்த கதவை திறந்து விடுவினம். அடுத்த றூமிலை வேலை செய்து கொண்டு தங்கடை ஏரியலை ரெலிபோன் கதைக்கிறவர்ரை பக்கம் திருப்பி விடுவினம். அண்டையான் பொழுது அந்த அப்பாவி சிங்கத்துக்கு துலைஞ்சுது.கேள்விக்கணைகள் விண்னை பிளக்கும். 1) ஆர் ரெலிபோன்லை 2) ஆர் ரெலிபோன் எடுத்தது 3) என்னவாம் 4) அதேன் இப்ப ரெலிபோன் எடுத்தவர் 5) கொஞ்ச நேரம் கதைக்காமல் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தீங்கள் என்ன சொன்னவர் 6) இடக்கிடை ஓமோம் எண்டு சொல்லிக்கொண்டிருந்தியள் என்னவாம் 7) இடையிலை பெரிசாய் சிரிச்சியள் ஏன் என்னத்துக்கு 8 )மனிசி எங்கை வேலைக்கு போட்டாவாமோ 9) ஒருக்கால் ஓ...மேனகாவோ எண்டியள் ஆரது 10) உங்களுக்கு ஊரார்ரை கதையள்ள் ஒண்டும் வேண்டாம் பேசாமல் இருங்கோ இன்னும் கனக்க.......

அன்பார்ந்த யாழ் இணைய உறவுகளுக்கு, எதிர்வரும் 30.03.2020 அன்று யாழ் இணையம் தனது 22 ஆவது அகவைக்குள் காலடி எடுத்து வைக்கின்றது. 1999ம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் 30ம் நாள் தொடங்கப்பட்ட யாழ் இணையம், பல்வேறு தடைகளையும், மேடு பள்ளங்களையும் தாண்டி, தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியின் வேகமான மாற்றங்களுக்கும், சமூக வலைத்தளங்களின் துரித வளர்ச்சிக்கும் ஈடுகொடுத்து இன்று தன்நிகரற்ற தமிழ் இணையத்தளமாய் வளர்ந்துள்ளது. உலகத் தமிழர்களை ஒன்றிணைக்கும் ஒரு குடிலாக, தமிழர்களின் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் காலக்கண்ணாடியாக, உலகத் தமிழர்தம் கருத்துக்களை காவும் ஒரு உறவாக யாழ் இணையம் உள்ளது. யாழ் இணையம் 22 ஆவது அகவையில் காலடி எடுத்து வைக்கும் நாளினைச் சிறப்பிக்கும் முகமாக கள உறுப்பினர்களின் சுயமான ஆக்கங்களைக் கோருகின்றோம். சுய ஆக்கங்கள் கவிதை, கதை, அங்கதம், பயண அனுபவம், மொழியாக்கம், பத்திகள், அறிவியல் கட்டுரைகள், அரசியல் ஆய்வுகள் போன்று எந்த வடிவிலும் அமையலாம். கலை வெளிப்பாடுகளைக் கொண்ட ஒளிப்படமாகவோ, ஓவியமாகவோ, காணொளியாகவோ கூட இருக்கலாம். எனினும் இச் சுய ஆக்கங்கள் முகநூல் நிலைத்தகவல், டுவிட்டர் குறுஞ்செய்தி போன்று மிகவும் குறுகியதாக அமையாமல் இருத்தல் வேண்டும். மேலும், இச் சுய ஆக்கங்களில் யாழ் களம் 22 ஆவது அகவையில் காலடி வைப்பதற்கான வாழ்த்து விடயங்களை தவிர்ப்பது நல்லது. எமது நோக்கம் அனைத்து கள உறவுகளையும் அவரவர் திறமைகளுக்கேற்ப சுயமான ஆக்கங்களைப் படைப்பதற்கான வெளியை யாழ் கருத்துக்களத்தில் வழங்குவதேயாகும். இதன் மூலம் அனைத்து கள உறவுகளும் தேங்கிப்போயுள்ள தமது படைப்புத் திறனை வெளிக்காட்டுவார்கள் என்று நம்புகின்றோம். எனவே அனைவரையும் உற்சாகத்துடன் பங்குகொள்ளுமாறு கோருகின்றோம். யாழ் களம் 22 ஆவது அகவைக்குள் காலடி வைப்பதை முன்னிட்டு யாழ் கள உறவுகளின் சுய ஆக்கங்களுக்கான சிறப்புப் பக்கம் வெகுவிரைவில் தயாராகும். கள உறவுகள் சுய ஆக்கங்களைத் தயார்படுத்தவும், மெருகேற்றவும் இரு மாத காலம்தான் இருக்கின்றது. நாட்கள் விரைந்து ஓடிவிடும் என்பதால், காலந்தாழ்த்தாது சுய ஆக்கங்களைத் தயார்படுத்த இப்போதே ஆயத்தமாகுங்கள். விதிமுறைகள்: யாழ் கள உறுப்பினர்கள் மட்டுமே ஆக்கங்களை படைக்கலாம். உறுப்பினர்கள் அல்லாதவர்கள் உறுப்பினர்களாக இணைந்து ஆக்கங்களை இணைத்துக் கொள்ளலாம். ஆக்கங்கள் கள உறுப்பினர்களின் சுயமான ஆக்கங்களாக இருக்கவேண்டும். கருப்பொருள் எதுவாகவும் இருக்கலாம் (வாழ்த்துக்களைத் தவிர்த்து). எனினும் ஆக்கங்களின் உள்ளடக்கத்திற்கு உறுப்பினர்களே முழுப் பொறுப்பும் ஏற்க வேண்டும். கள உறுப்பினர் ஒருவர் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட ஆக்கங்களைப் படைக்கலாம். கள உறுப்பினர் ஒருவர் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட வகைமைகளில் ஆக்கங்களைப் படைக்கலாம். ஆக்கங்கள் இதற்கு முன் வேறெங்கும் பிரசுரம் ஆகாததாக இருக்கவேண்டும். ஆக்கங்கள் யாழ் கள விதிகளை மீறாத வகையில் அமையவேண்டும். "நாமார்க்கும் குடியல்லோம்" நன்றி  யாழ் இணைய நிர்வாகம்

பகலவன் பார்வையிலே பதுங்கி நிற்கும் நிழலே சிறு தட்பம் தந்தாய் பாதத்திலே அந்த நிமிடம் இளைப்பாறிய தேகத்திலே புத்துணர்வு தந்தாய் புன்னகை வெட்கத்திலே இந்த இரவு நேரத்திலே இதயத்தின் ஓரத்திலே உன் மீது தோன்றிய மோகத்தினாலே உன்னை எண்ணி வர்ணித்தேன் சில வரிகளாளே........

பல நாட்கள் கழித்து இளையராஜாவின் இசையில் இந்தப் பாடல் மிகவும் பிடித்தது..! இப்பாடலின் பின்னணியில் காட்சிகளின் வனப்பு மிக அருமை.. புல்வெளிக் குன்றுகளில் மின்விளக்குகளை அமைத்து ஒளிரவிட்டு, அருகில் சிறு குளத்தில் அன்னப் பறவைகளை நீந்தவிட்டுள்ள காட்சியமைப்புக் கலை, கண்கவரும் வண்ணம் அமைந்துள்ளது. கீழே இரண்டாவது காணொளியில் கிராபிக்ஸ் தொகுப்பு பாடல் வரிகளுடன் நம்மையும் கூடவே பாடத் தூண்டுகிறது..!

எப்ப நேரம் இருக்கும் என்று சொல்லுங்க அப்ப வைச்சுக்கலாம் ..... இப்பிடியே எழுதிட்டு போனா நாங்கள் எல்லாம் எதோ வேலை வெட்டியோட இருக்கிறம் என்ற எண்ணமா? அவன் அவன் எப்ப வம்பிழுக்க வருவான் என்று காத்திருக்கோம்.

பூரியும் அதற்கேற்ற மசாலை கறியும் இப்படி செய்து பாருங்கள்.......!

வீட்டுக்கு வீடு வாசற்படி... நாங்கள் மனதுக்கை நினைக்கிறதெல்லாம் வெளியிலை சத்தமாய் கேட்குமாயிருந்தால் டெய்லி தூக்குத்தண்டனைதான்.

சர்வதேச விமான பறப்புகளில், குப்பூஸ் பார்த்திருக்கேன், சப்பாத்தி உண்டிருக்கேன், கட்லெட் கடித்திருக்கேன்.. ஆனால்... மசால் வடையை இப்பொழுதுதான் பார்க்கிறேன்..! பின்னுறீங்களேப்பா.. நீங்க வேற லெவல்..!! அபாரம்..!

மன்னிக்கவும் இந்திய என்ற சொல்லை பயன்படுத்தியது, பிற்கால ஆராய்சியாளர்கள். கெமர் மொழியின் பயன்பாடு 9ம் நூற்றாண்டில் ஆரம்பமாகிறது. கெமர் பேரரசு கிபி 802-1432 வரையானது. அங்கோர்வாட் அண்ணளவாக 1150 இல் கட்டப்பட்டது. கெமர் பேரரசு எழ முன்னர், கெமர் மொழி உருவாகும் முன்னர்; சென்லா என்ற அரசும் (கிபி 550-850) (F)புனான் என்ற அரசும் (கிபி 50 -550) இன்றைய தாய்லாந்து, கம்போடிய, வியட்நாம் நாடுகளை உள்ளடக்கி இருந்ததாக சீன பயணக் குறிப்புகள் சொல்கிறன. புனானும், சென்லாவும் கிரந்த மொழியில் எழுதப்பட்ட சமஸ்கிரதத்தை ஆட்சி மொழியாகவும், இந்து சமய வழிபாட்டை கொண்டிருந்ததாயும் நம்பப் படுகிறது. இங்கே வாழ்ந்த மக்கள் யார் என்பதில் யாருக்கும் தெளிவில்லை. அவர்கள் பல இனக் குழுக்களா அல்லது ஒரே இனக் குழுவா? என்பது தெரியவில்லை. ஆனால் இந்த மக்களிடம் இருந்தே இன்நாளைய கம்போடிய மக்களும் வியட்நாமிய மக்களும் வந்துள்ளார்கள். புன்னானுக்கு 4ம் 5ம் நூற்றாண்டுகளில் இந்திய தொடர்புகள் அதிகரித்து, குப்தர்கள் மற்றும் பல்லவர்களின் தாக்கம் அங்கே அதிகரித்தது. பின்னநாளில் இது வலுவடைந்து சென்லா காலத்திலும் தொடர்ந்தது. பல்லவ கிரந்த எழுத்தில் எழுதப்பட்ட சமஸ்கிரத குறிப்புகள் புனான் பற்றி உள்ளன ஆனால் அங்கே வாழ்ந்த மக்கள் பற்றி தகவல் இல்லை. ஆனால் நிச்சயமாக பல்லவர்களுக்கும் புனான், சென்லாவுக்கும் நெருங்கிய தொடர்புகள் உள்ளன என்பது மறுக்கவியலாது. ஆனால்; 1. இவ்வளவற்றையும் வைத்து 12ம் நூற்றாண்டில் ஆண்ட சூர்யவர்மன் தமிழன் என சொல்ல முடியாது. 2. பல்லவர்கள் தமிழ் மன்னர்களா? என்பதே விவாதத்துக்குரியதல்லவா? சேர, சோழ பாண்டியர்கள் தானே தமிழ் மூவேந்தர்கள்? பல்லவர்கள், சமஸ்கிரத, தெலுங்கு, தமிழ் மும்மொழி வேந்தர்கள். நிச்சயமாக சீமானின் வரையறையில் பல்லவர்கள் தமிழர்கள் கிடையாது. ஆக, இங்கே அடைய கூடிய துணிபுதான் என்ன? 1. அங்கர்வோட் எழுந்த காலத்தில் (12ம் நூற்றாண்டு) அங்கே இருந்தது கெமர் மொழி பேசும், சைவ/வைஸ்ணவ/பெளத்த கெமர் பேரரசு. தமிழ் அரசல்ல. 2. கெமர் பேரரசு எழ முன்னர் - அந்த பெருநிலப்பரப்பில் பல்லவர்கள், குப்தர்களுடன் மிக நெருங்கிய உறவை பேணிய இரு அரசுகள் இருந்தன. இதனால் ஏற்பட்ட தாக்கங்கள் கெமர் பேரரசிலும் இருந்தன (பெயரிடும் முறை, மதம்).

(Broadway shows) ப்ரோட்வே தியேட்டர்ஸ் நிகழ்ச்சிகள் மேட்குலகில் வசிப்பவர்களுக்கு கிடைத்த ஒரு வரப்பிரசாதம். நான் மிகவும் ரசித்து பார்த்த சில நாடகங்கள் இருக்கின்றன. எல்லாமே ஒரு கனவுலகில் நடப்பது போல மிக மிக பிரமாண்டமாக இருக்கும். லயன் கிங் , ரிவர் டான்ஸ் , பந்தோம் ஆஃ ஓப்ரா , மிஸ் சைகோன் , புக் ஆஃ மோர்மன் இவை நான் பார்த்த சில மேடை நாடக நிகழ்ச்சிகள். பல வருடங்களுக்கு முன்னர் American Express இல் வேலை செய்ததால் கிடைத்த ஒரு சலுகை . ஏ.ஆர் ரஹ்மான் கூட அன்றூவ் லோயிட் வெபருடன் (Andrew Lloyd Webber) சேர்ந்து ஒரு ப்ரோட்வே நிகழ்ச்சி செய்திருந்தார். இனிவரும் காலங்களில் ஏ.ஆர் ரஹ்மான் இது மாதிரியான நிகழ்ச்சிகளில் தான் கூடுதல் கவனம் எடுக்கப்போவதாக பேட்டி ஒன்றிலும் கூறியிருந்தார். இப்போது கூட டொரோண்டோவில் "ஷென் யூன்" Shen Yun என்னும் ஒரு ப்ரோட்வே நிகழ்ச்சி நடக்கவிருக்கிறது. சுமார் 650 மேற்பட்ட கலைஞர்கள் பங்குகொள்ளும் மிக பிரமாண்டமானதொரு நிகழ்ச்சி இது. வசதியும், சந்தர்ப்பமும் கிடைத்தால் குறைந்தது ஒன்றையாவது கண்டிப்பாக ஒவொருவரும் பார்க்கவேண்டிய நிகழ்ச்சிகள் இவை.

இந்திய இசையின் உயரங்களை உலகளவிற்கு உயர்த்திஇளைஞர்களுக்கு முன்மாதிரியாக திகழும் புகழ்மிகு கலைஞர் திரு.ஏ.ஆர்.ரஹ்மான் அவர்களை கவுரவிக்க மேடை ஏறிய இளம் இசையமைப்பாளர்கள்!

சொத்துப் பிரிக்கும் போது குடும்பங்களுக்குள் அடிதடி, வெட்டுக்குத்து என்று சண்டைகள் நடப்பதுண்டு. அதற்காக நீதிமன்றம் போய் அங்கே ஒரு தீர்ப்புக் கிடைத்தாலும் அதன் பிறகும் அவர்களது சண்டைகள் சில இடங்களில் தொடர்ந்து கொண்டேதான் இருக்கும். வாதியும் பிரதிவாதியும் தற்செயலாகச் சந்திக்க நேர்ந்தால் கூட அது நீதிமன்ற வளாகமானாலும் வாய்த் தர்க்கமோ அல்லது கைகலப்போ அல்லது ஒருவருக்கு ஒருவர் முறைத்துக் கொள்ளும் நிலையோ கண்டிப்பாக இருக்கும். இதையெல்லாம் தமிழக சினிமாக்களில் காட்சிகளாகவும் அடிக்கடி நாங்கள் பார்ப்பதால் எங்களுக்கு இது பழகிப் போன ஒன்று. ஆனால் இவற்றை எல்லாம் பார்க்கும் யேர்மனியருக்கு இது புதிதாக இருக்கும். பொதுவாக அவர்கள் வெளிப்படையாக சட்டத்தை மதிப்பவர்கள் மட்டுமல்ல சட்டத்துக்கு மதிப்பளித்து நடப்பவர்களும் கூட. யேர்மனியில் உள்ள நீதிமன்றத்தில் 17.01.2020 அன்று நடந்த ஒரு சம்பவம் பலருக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்திருக்கிறது. சம்பவத்தை நேரில் பார்த்த ஒரு பெண் நிருபர் இப்படிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். “பல வருடங்களாக நான் ஒரு நிருபராகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன். இப்படியான ஒரு சம்பவத்தை நான் எனது பணி அனுபவத்தில் இதுவரை சந்தித்தது இல்லை. நீதிமன்றத்திலேயே இப்படியென்றால் அவர்களுக்கு நீதியின் நிழலே தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை” வெவ்வேறு குடும்பங்களில் இருந்து வந்த லெபனான் நாட்டைச் சேர்ந்த 16 இல் இருந்து 21 வயதிலான பாடசாலை மாணவர்களுக்குள் அவர்கள் நாட்டைச் சேர்ந்த 18 வயதான இளைஞன் ஒருவருடன் பிரச்சனை ஏற்பட்டுள்ளது. குறிப்பிட்ட ஒரு பெண்ணுடன் தொடர்பை வைத்திருக்க வேண்டாம் என்ற அவர்களது எச்சரிப்பை அந்த இளைஞன் அசட்டை செய்தமையால் 2019 யூலையில் ஒருநாள் அவனை மற்றைய இளைஞர்கள் அடித்து, துவைத்து விட்டார்கள். அத்தோடு விட்டிருந்தால் பிரச்சனை எதுவும் வந்திருக்காது. அந்த இளைஞனைக் கேவலப்படுத்திக் காட்டுவதற்காக அடித்து, உதைத்ததை எல்லாம் வீடியோ எடுத்து சமூக வலைத்தளத்தில் போட்டு தங்களது வீரத்தைக் காட்டப் போனதால் சிக்கலாகிப் போனது. பாடசாலை மாணவர்களின் இந்த நடவடிக்கை ஒரு பெரிய அலையைக் கிளப்பிவிட பொலீஸ், வழக்கு, விசாரணை என்றாகிப் போனது. வழக்குக்கு முக்கிய சாட்சியாக இருந்ததே அவர்கள் சமூகத் தளத்தில் தரவேற்றிய அந்த வீடியோதான். இந்த வழக்குதான் அன்று நடந்தது. வழக்கு விசாரணையின் பின்னர் தாக்குதலில் ஈடுபட்ட இளைஞர்களுக்கு மூன்று வருடங்களும் மூன்று மாதங்களும் தண்டனை கொடுத்து நீதிபதி தீர்ப்பளித்திருந்தார். அதன் பிறகே நீதிமன்றம் அல்லோலகல்லோலப் பட்டது. நீதிமன்ற வளாகத்துக்குள்ளேயே இளைஞர்களும் பார்வையாளர்களான லெபனானியர் சிலரும் ஒருவரோடொருவர் வெறித்தனமாக மோதிக் கொண்டார்கள். ஆனாலும் நிலைமை மோசமாவதற்குள் 20 பொலிஸார் மற்றும் நீதிமன்றப் பாதுகாவலர்கள் இணைந்து சிறிது நேரத்துக்குள் எல்லாவற்றையும் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்தார்கள். இப்பொழுது இன்னும் ஒரு வழக்கு அந்த இளைஞர்களுக்குச் சேர்ந்திருக்கிறது. இளைஞர்கள் படிப்பதற்கு இன்னமும் நிறைய இருக்கிறது.