Leaderboard

டிஸ்கி : இந்தாண்டு நம்மளும் ஏதாவது கிறுக்குவோமே..! என்ற முயற்சிதான்..கீழே..! ஏறக்குறைய 45 வருடங்களுக்கு முன்.. புகுமுக வகுப்பை (PUC) முடித்துவிட்டு, மதிப்பெண்கள் வெளிவரும் நேரம்.. 'திக் திக்' மனதோடு அடுத்த எதிர்கால படிப்பை 'எந்தப் பிரிவில் தொடரலாம்..?' என மனதில் ஆயிரம் கேள்விகள்..குழப்பங்கள்..! தோட்டத்திற்கு சென்றால் அங்கு வேலை செய்யும் தொழிலாளர்கள், அக்கம்பக்கம் உள்ளோர் எனது ஐயாவிடம் "மைனர் அடுத்து என்ன செய்யப்போறார்..?" எனக் கேள்விகள்.. மதிப்பெண்கள் வரும்வரை என்னிடம் பதிலில்லை.. ஒருமாத கால காத்திருப்பிற்கு பின் பெறுபேறுகள் வந்தாயிற்று.. எதிர்பார்த்தபடியே நல்ல மதிப்பெண்கள்..! நிச்சயம் எனது கனவான பொறியாளராக முடியும்..அதுவும் நினைத்த கல்லூரியில்..! நம்பிக்கை வந்தது. குக்கிராமத்திலிருக்கும் ஒரேயொரு கடையில் கிடைக்கும் செய்திதாள்களில், 'எப்பொழுது கல்லூரிகளுக்கு விண்ணப்பிக்க அறிவிப்புகள் வெளிவரு'மென தினந்தோறும் துருவித் துருவித் தேடல்கள்..! அறிவிப்பும் வந்தது.. ஐயாவிடம் பணத்தை வாங்கி கல்லூரிகளுக்கு விண்ணப்பித்தேன்.. "ராசா, நீ பக்கத்திலிருக்கும் மதுரையிலேயே படிப்பா..!" என தாயின் வேண்டுகோள்.. நேர்முகத்தேர்வுகளும் வந்தன.. குக்கிராமத்தை விட்டு வெளிவராத எனக்கு திருச்சி, தஞ்சை மாவட்டங்களின் செழிப்பையும், பச்சைபசேலென வயல்வெளிகளையும் காண வாய்ப்பும் கிட்டியது.. நான் ரெயிலில் அதிக தூரம் பயணித்ததும் அப்பொழுதுதான். "இவ்வருட பொறியியல் படிப்பிற்கான நேர்முகத்தேர்வில் நீங்கள் தெரிவு செய்யப்பட்டுள்ளீர்கள்..இந்த தேதிக்குள் ரூபாய் மூவாயிரத்து சொச்சம் கல்லூரிக்கும், விடுதிக்கும் கட்டவும், இன்னபிற சான்றிதழ்களோடு கல்லூரிக்கு சேர வரவேண்டும்.." என பதிவுத் தபாலில் கடிதம் வந்தது.. ஒரே மகிழ்ச்சி.. தெருவெல்லாம் கூடிவிட்டது.. 'நம்மூர் பையனுக்கு எஞ்சினியர் படிக்க அனுமதி கிடைத்துவிட்டது' என ஆரவாரம்.. விடுமுறை முடிந்து, மறுநாள் கல்லூரி திறக்கும் நாள்..! எனது ஐயா கூப்பிட்டு "இதோ பாருப்பா.. ஊருக்குள்ளேயே எங்கள் காலை சுத்திசுத்தியே வளர்ந்துட்டே.. ஒனக்கு வெளி உலகம் தெரிய வேணும்.. இனிமேல் நீதான் தனியா இருக்க பழகோணும்..அதனால நீ தனியா ரயிலேறி போய் கல்லூரியில் சேர்ந்துகொள்.." என கண்டிப்புடன் கூறிவிட்டு பணம் கொடுத்து அனுப்பினார். அம்மா கண்ணீரோடு பலகார, பதார்த்த மூட்டை முடிச்சுகளுடன் விடைகொடுத்து அனுப்ப, கல்லூரிக்கு செல்ல மதியம் ஒரு மணியளவில் மதுரை ரெயில் நிலையம் வந்து சேர்ந்தேன்.. கிராமத்திலிருக்கும்போது வேட்டியுடன் இருந்து பழகிவிட்டதால் அன்று ரெயிலேறுவதற்கும் வேட்டியுடன் தான் நின்றிருந்தேன்..எனது ரெயில் வரவிருக்கும் நேரம் மதியம் 02:30. மிட்டாய் கடையை பார்ப்பதுபோல் நடைமேடையிலிருக்கும் பல்வேறு அறிவிப்பு பலகைகளை வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.. நேரம் செல்ல செல்ல ரெயிலேறுவதற்கு பலரும் கூடிவிட்டனர். தஞ்சை மாவட்டம் எனக்கும் முற்றிலும் புதிது என்பதால், அருகில் நின்றிருந்த ஒரு இளவயது அன்பரிடம் "ஏங்க, இந்த ரெயில் எத்தனை மணிக்கு ஊர் போய் சேரும்..?" என தயக்கத்துடன் விசாரித்தேன்.. அவர் என்னை ஏற இறங்க பார்த்துவிட்டு, "நடுச்சாமம் ஆகிவிடும்..என்ன விசயமா அந்த ஊருக்கு நீங்க போறீங்க..?" என வினவினார். அப்பொழுது அவருடன் இன்னொரு நண்பரும் இணைந்து கொண்டார். நான் தயக்கத்துடன், "எனக்கு பொறியியல் கல்லூரியில் முதலாம் ஆண்டு சேர அனுமதி கிடைச்சிருக்கு.. நாளைக்கு முதல்நாள் காலேஜ்.. அதுதான் போறேன்.." என்றேன்.. உடனே இருவரும் நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரித்துக்கொண்டே, "நாங்களும் அந்த ஊருக்குதான் போறோம்.. நீங்கள் எந்த ஊரிலிருந்து வருகிறீர்கள்..? அப்பா என்ன தொழில் செய்கிறார்..?" என அன்பாக விசாரிதனர். நானும் "பக்கத்திலிருக்கும் ஊர்தான்.. என் ஐயா ஒரு விவசாயி.." பதிலளித்தேன். "ஒங்க அப்பா பேரு..?" எனக் கேட்டனர். நான், 'இவர்கள் ஏன் இப்படி துருவுகிறார்கள்..?' என துணுக்குற்றாலும், 'சரி ஊரு வரை போய் சேர பேச்சு துணைக்கு உதவியாக இருக்கு'மென நினைத்து "என் ஐயா பேரு ........." என சொன்னேன். உடனே புதிதாக உடன்சேர்ந்த அந்த அன்பர் "ஏம்பா, ஒன்னை கஸ்டப்பட்டு வளர்த்து, பொறியியல் கல்லூரியில் சேர்த்துவிட்டிருக்காரே, அவரின் பேருக்கு முன்னால Mr. என குறிப்பிட்டு மரியாதையா சொல்ல மாட்டியா..? வேட்டியெல்லம் கட்டிட்டு வந்திருக்கே.. ஒனக்கு முன்னாடியே விசயமெல்லாம் தெரியுமா..? எங்களோட தானே ரெயிலில் வரப்போறே, ஒனக்கு இருக்கு கச்சேரி.." என்றார். நான் விக்கித்து அதிர்ந்து போனேன்.. ரெயிலும் வந்துவிட்டது.. எனக்கு பிடித்தது சனி.. (தொடரும்..)

பாலைவன தடங்கள் ................................... 2003 உயர்தர பரீட்சை ஒரு படியாக 2 கொடியுடன் கையில் சேர்ந்தது. எப்பவும் விளையாட்டுத்தான் உனக்கு என ஏச்சும் பேச்சும் காதை நிறைத்த வண்ணம் வீட்டில் ஓயாத ரேடியோ பெட்டி போல எந்த நேரமும் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. காரணம் விளையாட்டில் அதிக மோகம் ஒரு பைத்தியம் போல இருந்துவிட்டேன் அதனால் என்னவோ சமாதான காலத்தில் கிளிநொச்சி வரைக்கும் சென்று விளையாடி வர சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது . 2004ல் சமாதான காலம் வெள்ளைப்புறா சிறகடித்து பறந்து திரிந்த காலம் அது. அதன் சிறகுகள் மெல்ல மெல்ல களையப்பட்டு , வேட்டையாட காத்துக்கொண்டிருந்தது மாவிலாறு பகுதியில் சமாதான புறா மெதுவாக இறக்க ஆரம்பிக்க வெள்ளைவான் ஊர்வலம் வரத் தொடங்கியது கிழக்கு வீதிகளில். யார் யார் உலா வருகிறார்கள் என்று தெரியாமல் கண்டம் விட்டு கண்டம் பாய்வது போலும் ஊரை விட்டு அயல் முஸ்லீம் ஊர்களில் ஒழித்துக்கொள்வோம் பகல் , இரவு வேளைகளில் அந்த நாட்களில் . (காலத்தில்) இப்படி இருக்க வேண்டாம் எங்கேயாவது போய்விடு என்று அம்மா சொல்ல கடனையும் வாங்கி ,இருந்த நகைகளையும் வித்து மத்திய கிழக்குக்கு போக தயாராகுகிறேன் . மெடிக்கல் , பாஸ்போட் என எல்லாம் கொழும்பில் வைத்து எடுத்து பயணம் 2004 ... . ....ல் ஆரம்பமாகிறது போகும் இரவு நேரத்தில் மட்டக்களப்பை தாண்டியதும் வெடியோசைகள் காதை கிழிக்க ஆரம்பித்தது என்னவோ ஏதோ? என மனது அடித்துக்கொண்டாலும் உயிரை தப்பித்துக்கொள்ள எங்கேயாவது ஓடிடு என்ற குரல் மட்டும் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது மனதுக்குள் எல்லா சோதனைகளை தாண்டி அதிகாலை கொழும்பை அடைந்ததும் மட்டக்களப்பில் சண்டைகள் அரங்கேற்றப்பட்டு இருந்தது என்று அறிய முடிந்தது . விமான நிலையம் போக பஸ்ஸை தவற விட்டு ஆட்டோ ஒன்றை பிடித்தாலும் விமான நிலையம் இருக்கும் அந்த பாதையோ மிக வாகன நெருசல் மிக்க தாக இருந்தது விமான நிலய அருகாமையில் இருக்கும் சோதனை சாவடியில் வைத்து என்னை மட்டும் இறக்கி நீ யாருடைய ஆள் என வினாக்கள் தொடுக்கப்பட்டது பிரபாகரன் ஆளா? அல்லது கர்ணா ஆளா என?. என்னடா எனக்கு வந்த சோதனை என முழுசிக்கொண்டு இருந்தன் . பிறகே நான் யாருடைய ஆளும் இல்லை படித்து முடித்து விட்டேன் ஊர்பக்கம் பிரச்சினை அதுதான் வெளிநாடு செல்ல போகிறேன் என்றேன் அவனும் ஒரு மணி நேரம் வரை வைத்துவிட்டு நாட்டை விட்டு செல்வது அவர்களுக்கு நல்லதென்று பட்டுதோ என்னவோ சரி போ என தூரம் வைத்திருந்த அப்பா, சித்தப்பாவிடம் அனுப்பினார்கள் . அந்த நேரம் விமான நிலையம் கண்ணாடி பொருந்த்தப்படவில்லை வெறும் பலகைகளாலும் மட்டைகளாலும் வைத்து மறைக்கப்பட்டிருந்தது , அப்பாவுக்கும் சித்தப்பாவுக்கும் கையை அசைத்துவிட்டு புறப்படலாகினேன் . அங்கேயும் போகும் வழியில் ஒரு நன்றாக தமிழ் தெரிந்த புலனாய்வு துறை ஒருவர் வந்து மீண்டும் கூட்டிக்கொண்டு விசாரித்தார் எந்த ஊர்? எந்த ஏரியா என? அவர் எங்கள் பகுதியில் இருந்திருப்பார் என்னவோ தெரியாது! சகல இடங்களையும் விசாரித்து விட்டு விலாசத்தையும் மனதுக்குள் முணுமுணூத்து பார்த்துவிட்டு விட்டு விட்டார் அவர் தமிழ் தெரிந்த சிங்களவர் அல்ல அவர் ஒரு தமிழர் என்பது அவர் பேசிய மொழி பாஷையில் அறிய முடிந்தது எனக்கு . தொடரும்.....

உ. நிலம் தழுவாத நிழல்கள். நிலம் ..... 1. அழகிய பாரிஸ் நகருக்கு அணிகலனாய் விளங்கும் ஷேன்நதி கடல் காதலனின் கரங்களில் தவழ இரு கரைகளின் தழுவலில் அடங்கி அமைதியாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறாள். ஆங்காங்கே ஓரிரு சுற்றுலாப் படகுகளும் சுமைதாங்கிப் படகுகளும் நதியன்னைக்கு வலிக்காமல் நீரை விலக்கி நகர்ந்து செல்கின்றன. படகின் மேல் தளத்தில் சில சிறுவர்கள் நின்று வீதியில் போய் வருகிறவர்களையும், கரையோர பூங்காக்களின் கதிரைகளில் இருப்பவர்களையும் பார்த்து குதூகலத்துடன் கையசைத்துக் கொண்டு செல்கின்றனர். அந்த ஆற்றின் ஒரு கரையில் ஒரு சிறிய பூங்கா. அங்கு அழகழகான பூச்செடிகளும்,கலைநயத்துடன் கத்தரித்து விட்ட சிறிய மரங்களும் இருக்கின்றன.பூக்களை தென்றல் உச்சி முகர்ந்து கொண்டு போகும்போது வாசனையையும் காவிச்சென்று தூவி விடுகின்றது. அங்கிருந்த ஒரு நீளமான வாங்கில் மிகவும் நெருக்கமாய் ஒட்டி உட்க்கார்ந்திருக்கும் சாரதாவும் பிரேமனும் கூடவே சேர்ந்து அச் சிறுவர்களுக்கு இசைவாகக் கைகளை அசைக்கின்றார்கள். சாரதாவின் வலதுகை அவன் இடையோடு அணைத்திருக்க பிரேமனின் இடது மேற்கை அவள் மார்போடு தெரிந்தும் தெரியாததுபோல் உரசி உறவாடி கொண்டிருக்கு. சமீபத்தில்தான் சாரதாவுக்கும் பிரேமனுக்கும் திருமணம் ஆகி இருந்தது. சாரதா பிரேமனிடம், ஏன் பிரேம் நாங்கள் எமது ஹனிமூனை ரியூனியன் ஐலண்டுக்கு சென்று கொண்டாடுவோமா....! பிரேம் ; இப்போது வேண்டாம் சாரு.....! சாரதா ; ஏன் பணத்துக்கு யோசிக்கிறாயா டார்லிங்....நான் தாறன்.முழுச்செலவும் என்னோடது.என்ன சொல்கிறாய்.....! பிரேம் ; அதுக்கில்லை சாரும்மா,உனக்கு தெரியும்தானே, ஊரில் இருக்கும் எனது தங்கைக்கு திருமணம் செய்ய வேண்டும்.மாப்பிள்ளையும் எங்கட சொந்தத்துக்குள்ளேயே அப்பா பார்த்து கதைத்து வைத்திருக்கிறார்.அதுக்கு நிறைய பணம் தேவை.அதுதான் யோசிக்கிறன் என்று சொல்லி இழுத்தவன்.....நான் இப்ப கொஞ்சம் பணம் சேர்த்திருக்கிறேன். ஆயினும் சீர்வரிசை எல்லாம் செய்ய வேண்டும்.வாறமாதம் சீட்டை எடுத்து வீட்டை அனுப்பலாம் என்று இருக்கிறன். சாரதா; சரி உன் இஷ்டம். நான் உன் தங்கை ரேவதியின் கலியாணச் செலவுகளுக்கு காசு தருகிறேன் என்றாலும் நீ மறுக்கிறாய்.நீ போடும் சீட்டு கூட இப்பதான் தொடங்கி இரண்டு மாதம் போய் இருக்கு.இப்ப எடுத்தால் நிறைய கழிவு போகும்.கையில கொஞ்ச பணம்தான் வரும்....! பிரேம் ; எனக்கு தெரியும் சாரதா.நீ பணம் தருவாய் என்று.ஆனாலும் இந்த விடயத்தை எனது சொந்த முயற்சியில் செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கிறன். மேலும் நீ எனக்கு ஒரு உதவி செய்ய வேண்டும்.செய்வாயா......! சாரதா ; என்ன சொல்லு பிரேம்.உன்னையே நம்பி வந்துட்டேன், இது நீ கேட்கணுமா என்னெண்டு சொல்லு.....! பிரேம் ; தங்கையின் திருமணம் எல்லாம் நல்லபடியாய் முடியும்வரை எமக்கு குழந்தை பிறப்பதை சிறிது காலம் தள்ளிப் போடலாம், என்ன சொல்கிறாய்....! சாரதா ; ப்ளீஸ் பிரேம்... அது மட்டும் வேண்டாமே.....உனக்கே தெரியும் எனக்கு பிள்ளைகள் என்றால் மிகவும் பிடிக்கும் என்று.சற்றுமுன் கூட அந்தப் படகில் சென்ற பிள்ளைகளிடம் எவ்வளவு ஆசையுடன் கையசைத்தனான் பார்த்தனித்தானே.....! பிரேம் ; எனக்கும் பிள்ளைகளை மிகவும் பிடிக்கும் சாரதா.ஆனால் அது எனது இலட்சியத்தை திசைதிருப்பி விடுமோ என்றுதான் யோசிக்கிறன்.....! சாரதா ; சரி....சரி கவலைப்படாதே, இப்பதான் திருமணம் செய்திருக்கிறோம்.அதுக்குள்ளே கவலைகளை இழுத்துப் போட்டுக்கொள்ள வேண்டாம். மேலும் நான் இப்போது உன்னுடைய மனைவி.உன்னுடைய இன்பதுன்பங்கள் எல்லாவற்றிலும் எனக்கும் பூரண பங்குண்டு.அதனால் நான் இப்ப சொல்வதை கேள்....கேட்பாயா....! பிரேம் ; சரி கேட்கிறன் சொல்லு சாரு....! சாரதா ; ம் ....இப்ப நீ சீட்டு ஒண்டும் எடுக்க வேண்டாம். நான் பணம் தருகிறேன்.அதை ஊருக்கு அனுப்பு.பின்பு சீட்டை எடுத்து எனக்குத் தா... சரியா......! சிறிது நேரம் மௌனமாக யோசித்த பிரேமன் அவள் சொல்வது சரிதான்....வீணாக அவளின் மனசையும் வேதனைப் படுத்த வேண்டாம் என நினைத்து அவளது கையை எடுத்து தனது இரு கைகளுக்குள்ளும் பொத்திப் பிடித்துக் கொண்டு ஐ லவ் யு சாரு, ஐ லவ் யு சோ மச் என்கிறான்....! மீ ரூ என்று சொல்லிக்கொண்டே சாரதாவும் அவன் மார்பில் சாய்கிறாள்.....! நிழல் நீளும்.....!

வணக்கம், வரலாற்றை பின் களமாக வைத்து வரும் புனைகதைகள் என்றால் எனக்கு சிறு வயது முதலே மிகவும் ஆர்வம். அந்த வகையில் ஈழத்தின் வரலாற்றை பின் புலமாக வைத்து நானும் ஒரு உரை நடை கவிதை எழுதலாம் எனவிழைகிறேன். கவனிக்க - இது வெறும் புனை கதை. இதில் வரலாற்றின் பாத்திரங்கள் வருவர், போவர் ஆனால் இது வரலாறுஇல்லை. சொல்லப்போனால் இதில் இப்போ இலங்கையில் வரலாறு என ஏற்கப்பட்டிருக்கும் நிகழ்வுகள் பலதும், 180 பாகை நேரெதிர் திசையில் சித்தரிக்கப் படுகிறன. இந்த முயற்சிக்கு கவிஞர் வாலியின் பாண்டவர் பூமி, அவதார புருசன், ராமானுஜகாவியம் என்பனவே இன்ஸ்பிரேசன். ஆனால் அந்த தரத்தில் எதிர்பாராதீர்கள். உயர, உயரப் பறந்தாலும் ஊர் குருவி பருந்தாகாது . நன்றி, கோஷான் சே என் கதை I இது என் கதை வடக்கே வங்கமும் தெற்கே சிங்கமும் இருக்க இடையே இருந்தவர் -தம் கதை. இது - நான் சொல்ல மறந்த கதை அல்ல நீங்கள் கேட்க மறந்த கதை இன்றும் கேட்க மறுக்கும் கதை. ஆண்டுகள் ஆயிரமாய் ஆண்டவர் மாண்ட கதை மாண்டவர் மீண்ட கதை மண் மீட்ட கதை மீட்டவர் மீண்டும் தோற்ற கதை. என் மனத்தின் கதை அல்ல -இது என் இனத்தின் கதை ஏதிலிகளாய் ஆகிவிட்ட ஓர் சனத்தின் கதை அவர் நெஞ்சத்து வாழும் சினத்தின் கதை. மேகம் கனத்து வரும் மழை என் மனம் கனத்து வருகிறது இக்கதை. கேளுங்கள் மக்காள் என் கதையை என் இனத்திற்கு நடந்த வதையை. II ஈழம் - எம்மை சூழ இருந்தது நீலம் கல் தோன்றி, பின் மண் தோன்றி தாந்தோன்றியது தமிழர்கள் காலம். நீரிணையின் இரு கரையிலும் நீட்டிப் படுத்தாள் தமிழன்னை ஊட்டி வளர்த்தாள் ஊர் பிள்ளைகள் ஒன்பதை தானே வளர்ந்தது தமிழ்ப் பிள்ளை. முலை ஒன்றை தமிழ் அகத்திலும் மற்றொன்றை என் நிலத்திலும் தந்தாள் தாய் எம் புறத்தில் அரணாய் அமைந்தது தமிழகம் நீர் பிரித்ததை மொழி-வேர் சேர்த்தது. இராவணக் குடிகள் என்றும் நாகர் என்றும் இயக்கர் என்றும் வேடர் என்றும் இங்கே இருந்தவர்கள் - நம்மவர்கள் எம் முன்னவர்கள் - இத்தேசத்தின் மன்னவர்கள். இமயம் முதல் கடாரம் வரை பரந்து பட்ட தமிழ் ஈழத்திலும் சிறந்துபட்டிருந்தது அதன் ஆளுமை நிறைந்து பட்டிருந்தது. இவ்வாறு தமிழ் தழைக்க இனம் பிழைக்க காட்டாறு போல கரைபுரண்டு ஓடியது எங்கள் கற்கால வரலாறு. பூமிப்பந்து சுழன்றது புதுமைகள் பல விழைந்தது மன்னவராயிரம் வந்தனர் -தமிழ் மக்கள் பல்லாயிரம் ஆயினர். தொன்மையும் புதுமையும் சேர செம்மையாய் வளர்ந்ததது ஈழத்தில் செந்தமிழ். சோழர் எமக்குச்சொந்தமென்றாகினர் பாண்டியர் எமக்கு பந்தமென்றாகினர் சேரர் எமக்குச்சேர்குடியாகினர் பல்லவர் எமக்கு வல்லமை சேர்த்தனர். தெய்வேந்திர முனையில் தமிழ் ஆர்பரித்தது பருத்தித்துறையில் அதே தமிழ் அரவணைத்தது. தெற்கே காலி முதல் வடக்கே விரிந்த ஆழி வரை தமிழ் இங்கே ஆட்சி செய்தது ஆனால், காலம் ஒரு சூழ்சி செய்தது. III தொடரும்.....

கலைந்து சென்ற கார்மேகம். கார்குழலில் இருந்து நழுவிய மலரொன்று நர்த்தனமாடுகின்றது அசைந்து வரும் அவள் அசைவுகளில் அவள் நடந்து வருகின்றாள்........! பெருமழையின் தூறல்களில் விழும் சிறு துளிகள் முகமலரில் விழுந்து முன்னழகில் மோட்சமடைகின்றன அவள் ஓடி வருகின்றாள்......! எதிரே பார்த்து புன்னகைக்கையில் என்னிடமும் சிறு மலர்ச்சி மழைநீரில் குமிழ்களாய் மனசுக்குள் சிதறுகின்றன அவள் சிரிப்புடன் வருகிறாள் ........! என்னை கடந்து செல்கையில் என் மனசில் சிறு சலனம் குழந்தையோடும் குடையோடும் என் பின்னே வருகின்றான் அவள் கணவன் அவள் அவர்களிடம் செல்கிறாள் ......! தாவியணைக்கிறாள் குழந்தையை தழுவிக்கொள்கிறான் அவளவன் சின்ன முத்தங்களின் சிறு சலனங்கள் என் மனம் என்னை பரிகசிக்க அவள் குடும்பமாய் நகர்கிறாள் .......! பார்த்தவிழி பார்த்தபடி விரிகிறது மலர்ந்த மோகம் மனசினுள் மறைகிறது முகிழ்ந்த காமம் முதிராமல் கரைகிறது இடியுடன் பெருமழை எனக்குள்ளே எட்டி நடந்து எங்கோ போகின்றேன் நான் .......! யாழ் இணையம் அகவை 22. ஆக்கம் சுவி......!

தொலை பேசி ,முகப்புத்தகம்,யுடுயுப்,வட்சப் இது இல்லாமல் நம்மட வாழ்க்கை இல்லை என்ற காலம் இப்ப பொழுது . ஒருகாலத்தில் முற்சந்தி ,படலையடி ,பொட்டுகள் வாசிகசாலை,விளையாட்டு மைதானங்கள் தான் எமது கருத்து பரிமாற்றங்கள் வீட்டு வேலை செய்ய கள்ளம் அடித்து எனது அறையில் அமைதியாக முகப்புத்தகத்தில் மூழ்கியிருந்தேன்,மெசெஞர் அலரியது பார்த்து கொண்டிருந்த நயன்ந்தாராவின் படத்திற்கு மேலே குகன் கொலிங் ஆன்சர் என்று வந்தது... இவனுக்கு ஆன்சர் ப‌ண்ண வெளிக்கிட்டால் இன்றைய பொழுது அதோ கதி என்று எண்ணியபடி மவுஸை வேறு இடத்திற்கு மாற்றினேன் ஆனால் எனது காலக‌ஸ்டம் மவுஸ் ஆன்சர் என்ற இடத்தில் போய் கிளிக் ப‌ண்ணிவிட்டது. "ஹலோ மச்சான் எப்படிடா இருக்கிறாய் ,என்ன சிட்னி எரியுதாம் புஷ் வயராம்" "எங்களுக்கு பிரச்ச்னை இல்லை நாங்கள் சிட்டியில் தானே இருக்கிறம்,புஷ்வ‌யர் காடுகளுக்குள் தானே நட‌க்கின்றது அதை விட்டுத்தள்ளு நீ எப்படி இருக்கிறாய்" "இங்க கனடா டிவியில் ஒரே அவுஸ்ரேலியா புஷ்வயரை த்தான் காட்டி கொண்டு நிற்கிறாங்கள்,சில சனம் அகதியா வெளிக்கிடுதுகள் போல இருக்கு" "சில வெள்ளைகள் காடுகளுக்குள் வீடுகளை கட்டி வாழ்ந்து கொண்டிருக்குங்கள் அதுகள் தான் பாதிக்கப்பட்டிருக்குங்கள்" "மச்சான் அங்க இருக்க பிரச்சனை என்றால் எங்கன்ட கனடாவுக்கு வாடாப்பா ,உண்மையிலயே கனடா அந்த மாதிரியான நாடு புஷ்வயர்,சுறாவளி,வெள்ள பெருக்கு என்று ஒரு கோதாரியும் இல்லை" "கனடா உங்கன்ட நாடோ?" "பின்ன " "என்கன்ட அவுஸ்ரேலியாவும் திறம் கண்டியே நான் சிட்னியில சிட்டியில் இருக்கிறன் புஷ்வயர் எட்டியும் பார்க்காது" "சரி மச்சான் பத்திரமா இரு வெளிக்கிடவேணும் என்றால் உடனே கனடாவுக்கு வா,என்ட வீட்டில நிற்கலாம்...Bye." ஊடகங்கள் நல்லாத்தான் பெடியை பயப்ப‌டுத்திபோட்டுது என நினைத்து கொண்டு மீண்டும் முகப் புத்தகத்தில் முகத்தை நுழைத்தேன்...மீண்டும் மெசன்ஞரில் இங்கிலாந்து நண்பனிடமிருந்து அழைப்பு " ஹலோ மச்சான் என்னடாப்பா நீ face book லயும் whatsapp லயும் நிற்கிறாய் அவுஸ்ரேலியா பத்தி எறியுதாம் என்று இங்க நியூஸில சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறாங்கள் ..நீ விளையாடிக்கொண்டிருக்கிறாய்" அவ‌னுக்கும் அதே பதிலை சொல்லி நான் சிட்னியில் சிட்டியில் இருக்கிறன் என்று ஒரு கெத்தை காட்டினேன். " நான் சிட்டியில் இருப்பதால பிரச்சனை இல்லை, கொஞ்சம் காடுகள் அழிந்து போய்விட்டது " "ஒம்டாப்பா மில்லியன் கணக்கில் மிருகங்கள் செத்து போயிட்டுதாம் ...மிருகங்கள் தான் பாவம் " "உலகில் மனிதர்கள் கொத்து கொத்தாய சாகிறார்கள் நீ என்னடா என்றால் மிருகங்களுக்கு பாவம் பார்க்கிறாய்" "என்ட நாய் போன‌கிழ‌மை செத்து போய்விட்டது வீட்டில் நாங்கள் ஒருத்தரும் இர‌ண்டு நாளாக சாப்பிடவில்லை அவ்வளவுக்கு நாங்கள் மிருகங்களுடன் பாசமா இருக்கிறோம்" "நல்லவிடயம் மச்சான், அது சரி உங்க இப்ப எத்தனை மணி ?" "ம‌தியம் 12 ஆகிறது" "சாப்பிட்டாச்சே" "இல்லைடாப்பா இன்றைக்கு எங்க‌ன்ட கிரிக்கட் கிளப் பெடியள் பார்க்கில BBQ போடுறாங்கள் இரண்டு பியரை அடிச்சு போட்டு வர இன்றைய பொழுது சரியாகிவிடும்" "animal lover என்று சொல்லுறாய் நீ இப்ப மச்சம் சாப்பிடுறதில்லையே" "சும்மா போடா Barbequeக்கு போறதே அதுக்குத்தானே,சரி மச்சான் நேரம் போகுது நான் பிறகு எடுக்கிறேன்" முகப்புத்தகத்தை மூடி வைத்து போட்டு whastapp யை திறந்தேன் 65 விடுப்பு உனக்காக காத்திருக்கு என்று அது சொன்னது. ஐந்தாறு குறுப்பில் இருந்தால் இப்படித்தான் விடுப்புக்கள் வ‌ரும் என மனம் சொன்னது. ..வேலை குறுப்,பாடசாலையில் படிச்ச பெடியளின்ட குறூப்,சொந்தகாரங்கள் குறூப்,பக்கத்துவீட்டுக்காரிகள் குறூப்,அங்கத்தவராக இருக்கும் சங்கங்களின் குறூப்....இப்படி பல....சில சமயம் ஒரே விடுப்பை எல்லா குறூப்பும் பகிர்ந்து கொண்டிருப்பினம் அதுதான் கொஞ்சம் கஸ்டமா இருக்கும் மற்றும்படி விடுப்பு அறிவது என்றால் ஐயாவுக்கு அலாதி பிரியம்... எல்லா விடுப்புக்களையும் தட்டி பார்த்து கொண்டிருக்கும் பொழுது அடுத்த whatsapp call வந்தது ...என்ன என்று தான் கண்டுபிடிக்கிறாங்களோ தெரியவில்லை நான் வெட்டியா இருக்கிறேன் என்று புறுபுறுத்தபடி பெயரை பார்த்தேன் குகன் from USA இருந்தது answer அழுத்தி புஷ்வயரைப்பற்றித்தான் இவனும் கேட்க போறான் என்று நினைத்து " ஹலோ மச்சான் நான் இருக்கிரது சிட்டியில் இங்க புஷ்வயர் இல்லை" "அடே என்னடா நான் சும்மா சுகம் விசாரிப்போம் என்று எடுத்தா நீ புஷ்வயர் மெஸ்வயர் எங்கிறாய்" "கனடாகாரர்,லண்டன்காரர் எல்லாம் எடுத்து புஷ்வயரைப்பற்றித்தான் கேட்டவங்கள்...அது தான் மச்சான்" "இங்கயும் புஷ்வயர் வாரதுதான் நாங்கள் எங்கன்ட பாடு ,தாயகத்தில சனம் பாடுபடும் பொழுதே கண்டுக்கவில்லாயாம் இதில புஸ்வயரை பற்றித்தான் கண்டுக்க போறம்'" "சரியா சொன்னாய்" " கிறிஸ்மஸ் கொலிடெக்கு வெளியால எங்கேயும் போறீயோ" "ஒம்டாப்பா நாளைக்கு வெளிக்கிடுகிறேன் ,சிட்டியிலிருந்து ஆறு மணித்தியால ஓட்டம் விக்டோரியா போடருக்கு கிட்ட " "சரிடாப்பா நான் வைக்கிறேன் நீ திரும்பி வந்த பிறகு எடு" (Eden is a coastal town in the South Coast region of New South Wales, Australia. The town is 478 kilometres south of the state capital Sydney and is the most southerly town in New South Wales),ஏற்கனவே ஒழுங்கு செய்த கிறிஸ்மஸ் விடுதலைக்கான பயணத்தை அடுத்தநாள் தொடங்கினோம் .Eden என்ற சவுத்கோஸ்ட் நகரத்தில் விடுதலைய கழிப்பதாக‌ முடிவெடுத்து அங்கு தங்குவதற்கு வீடு ஒழுங்கு செய்திருந்தனர் கந்தர் குடுமபம் . சிட்னியிலிருந்து தெற்கு கரையோரமாக உள்ள சில நகரங்களில் காட்டுதீ காரணமாக பாதைகள் மூடியிருந்தபடியால் அவுஸ்ரேலியா தலைநகரம் கன்பரா ஊடாக எமது பயணம் அமைந்திருந்தது. நாலு காரில் எடன் நோக்கி எமது பயணம் உறவினருடன் ஆரம்பமானது .கன்பராவில் உள்ள மக்டோனாலில் மதிய உணவை உண்பதற்காக வாகனத்தை நிறுத்தினோம்.காரை விட்டு வெளியே வந்த பின்புதான் , வழ‌மைக்கு மாறானா வெப்பநிலை நிலவுகின்றது என்பதை உணர முடிந்தது.எல்லோரும் மக்டோனாலினுள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு ஒடினோம் சாப்பிடுவதற்கு அல்ல வெப்பம் தாங்க முடியாமல்,உள்ளே சென்று குளிரூட்டப்பட்ட அறையிலிருந்து மனைவி கொண்டு வந்த பேகரை சாப்பிட்டு கொண்டிருக்கும் பொழுது " என்ன வெட்கை சிட்னியை விட இங்க கொளுத்து வாங்குது" என்ற படி வந்தார் கையில ஒரு சிறிய சான்விட்ச்சும் தண்ணீர் பொத்தலுடனும் உடன்.வழமையாக டபிள் பேகரும் கொக்கும் அடிக்கும் காய் இன்றைக்கு சான்விட்ச்சும் கொக்குடனும் நிற்பதை கண்ட என‌க்கு கன்பராவெப்பநிலையை விட இது பெரிய விட‌யமாக இருந்தது. "ஒம் சரியான வெட்கையா இருக்கு 40 இருக்குமோ" "சும்மா விசர் கதை கதைகிறீர் சிட்னியில் 40 பிறகு கொள்பேர்னில் 42 இங்க 46 காட்டுது என்ட‌ காரில் " என புள்ளிவிபரம் சொன்னார். "என்ட காரிலயும் காட்டியிருக்கும் நான் கவ‌னிக்கவில்லை" "உம்மட காரில் இருக்கோ தெரியவில்லை நான் போன கிழமை புதுசு எடுத்தனான்" "என்ன டோயோட்டாவோ" ஒரு சிரிப்பு சிரிச்சு போட்டு " நான் வந்த நாள் தொடக்கம் பெண்ஸ் தான் ஒடுகிறேன் ,இப்ப அவிட்டதும் லெட்டஸ்ட் சிறிஸ்" " நான் கவ‌னிக்கவில்லை " " கவனிக்கவில்லையோ உம்மை எத்தனை தரம் ஒவர்டேக் பண்ணிகொண்டு வ‌ந்தனான் கவ‌னிக்கவில்லை என்று சொல்லுறீர் " என்ன உதுல நின்று அவரோட அலட்டி கொண்டிருக்கிறீயள் நேரம் போகுது என கந்தரின்ட மனிசி கத்த‌ "இவள் ஒருத்தி ஐந்து நிமிடம் ஒருத்தருடன் கதைக்க விடமாட்டாள்" என புறு புறுத்து கொண்டு எழும்பினவர் "உந்த வெய்யிலுக்குள்ள ந‌டந்து போனால் கறுத்து போய்விடுவேன் "என்று சொல்லிய படி ஓடிப்போய் காருக்குள் ஏறினார் . அவரை தொடர்ந்து நாங்களும் வெளியேறி எமது பய‌ணத்தை தொடர்ந்தோம்.போகும் வழியில் காடுகள் தமது பச்சை தன்மையை இழந்து மழைக்காக ஏங்கி கொண்டிருந்ததை பார்க்க கூடியதாக இருந்தது.. நீச்சல் குளத்துடன் கடற்கரைக்கு அருகாமையில் எமது வாடகை வீடு அமைந்திருந்தது.உள்ளே சென்று பொருட்களை இறக்கி வைத்து வீட்டை சுற்றி பார்த்துவிட்டு,இரவு உணவு வீட்டில தயாரிப்போமா மக்கிக்கு போவோமா என்று நான் கேட்க‌ "நான் மரக்கறி ஸ்டிம் பண்ணி சாப்பிட போறன் ,நீங்கள் போற‌து என்றால் போங்கோ" என்றார் கந்தர் . உண்மையிலயே அவரின்ட நடத்தையில் பாரிய வித்தியாசத்தை இந்த தடவை பார்க்க கூடியதாக இருந்தது.இந்த மாற்றத்திற்கு என்ன காரணம் என்று தான் தெரியாமல் இருந்தது மலிந்தால் சந்தைக்கு வ‌ரும் தானே என நினைத்து விட்டு அவரிடம் நான் இது பற்றி கேட்கவில்லை... எங்களுடன் வந்த இன்னுமோரு உறவு சொல்லிச்சு "அவர் மரக்கறி அவிச்சு சாப்பிடட்டும் நீர் வாரும் ஐசே போய் எங்கன்ட அலுவலை பார்த்து போட்டு வருவம் என்று" நீச்சல் குளத்துடன் கடற்கரைக்கு அருகாமையில் எமது வாடகை வீடு அமைந்திருந்தது.உள்ளே சென்று பொருட்களை இறக்கி வைத்து வீட்டை சுற்றி பார்த்துவிட்டு,இரவு உணவு வீட்டில தயாரிப்போமா மக்கிக்கு போவோமா என்று நான் கேட்க‌ "நான் மரக்கறி ஸ்டிம் பண்ணி சாப்பிட போறன் ,நீங்கள் போற‌து என்றால் போங்கோ" என்றார் கந்தர் . உண்மையிலயே அவரின்ட நடத்தையில் பாரிய வித்தியாசத்தை இந்த தடவை பார்க்க கூடியதாக இருந்தது.இந்த மாற்றத்திற்கு என்ன காரணம் என்று தான் தெரியாமல் இருந்தது மலிந்தால் சந்தைக்கு வ‌ரும் தானே என நினைத்து விட்டு அவரிடம் நான் இது பற்றி கேட்கவில்லை... எங்களுடன் வந்த இன்னுமோரு உறவு சொன்னார் "அவர் மரக்கறி அவிச்சு சாப்பிடட்டும் நீர் வாரும் ஐசே போய் எங்கன்ட அலுவலை பார்த்து போட்டு வருவம் என்று" நாங்கள் எங்கன்ட அலுவலை பார்த்து போட்டு ஸ்டேடியா அதே வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தோம் ,கந்தரை தேடினேன் "அவர் கார் ஒடி கலைத்துவிட்டார் "என கந்தரின் மனைவி சொன்னார். "எங்க போனீங்கள் இவ்வளவு நேரமா சொல்லவுமில்லை நான் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன் " என்றால் என்ட‌ மனிசி. "நான் சொல்லி போட்டுத்தான் போனானான் உமக்கு கேட்கவில்லை போல, மொபைலுக்கு அடிச்சிருக்கலாமே" "மொபைலை கொண்டு போனால் தானே ,அது இங்க இருக்கு" உண்மையிலயே மறந்து போனது போல பொக்கற்றை தட்டி பார்த்த பிறகு சொன்னேன் "விட்டிட்டு போய்ட்ட‌னே?" "அது சரி புது இடங்களில் இருட்டுக்குள்ள எங்க சுற்றிகொண்டிருக்கிறீயள் வ‌ந்து சாப்பிட்டு போட்டு படுங்கோ" "நான் என்ன‌ குழந்தை பிள்ளையே " " கந்தண்ணையை பாருங்கோ வந்தார் சாப்பிட்டு போட்டு படுத்திட்டார் ,தண்ணி வெண்ணி ஒன்றுமில்லை அவரின்ட ம‌னிசி கொடுத்து வைச்சவர்" " அப்ப அவரை கட்டியிருக்கலாமே " "கோலிடெ வந்த இடத்தில சும்மா கொளுவாமல் போய் படுங்கோ" என்ன என்று கண்டுபிடிக்கிறாளாவையளோ தெரியவில்லை என மனதில் நினைத்தவாறு நித்திரா தேவியை தழுவினேன். விடுதலை நாட்களிலும் காலை ஐந்து மணிக்கு எழும்பிவிடுவேன் ,கோப்பியை குடித்து கொண்டு இயற்கையை ரசித்தபடியிருந்தேன். "என்னப்பா உங்களுக்கு நித்திரை வராட்டி நித்திரை கொள்ளுற ஆட்களையாவது படுக்க விடுங்கோ" "இஞ்சாரும் சண்ரைஸ் இன்னும் பத்து நிமிசத்தில் வருமாம் பார்க்கவில்லையா?" "ஏன் சிட்னியில் சண் ரைஸ் பண்ணிறதில்லையே" "இது கொஞ்சம் வடிவா இருக்குமாம்" கடல் கடந்து வந்து கடற்கரையில் அமர்ந்து கதிரவன் வரவை காலை காட்சியுடன் காண்பதற்காக‌ கண் விழித்து காத்திருக்கையில் அவனோ கார்மேகத்தினுள் மறைந்திருந்து கடுப்பேத்துகிறார்... பதில் வரவில்லை கொரட்டை தான் வந்தது. த‌னியாக இருந்து சூரிய உதய‌த்தை ர‌சித்து கொண்டிருந்தேன்...அதை பார்த்தவுடன் ஒரு குட்டி கவிதை எழுதி கந்தரின்ட வட்சப்புக்கு அனுப்பினேன்... அவர் படித்து போட்டு பதில் அனுப்பினார் சனம் புஷ்வயரில் கஸ்டப்படுகிதுகள்...நீர் குடிச்சு கும்மாளம் அடிச்சு கொண்டு கவிதை எழுதிகிறீர் என்று பதில் போட்டார்.. ஐசே நான் வன்னியில் பிரச்சனை நடக்கும் பொழுது கொழும்பில் போய்நின்று போட்டு அவுஸ்ரேலியாவுக்கு வந்து சிறிலாங்கா அந்த மாதிரியிருக்கு என்று சொன்னா ஆள்....என பதில் போட்டேன்.... இன்னும் பதில் வரவில்லை மத்தியாணம் சாப்பிட்ட பிறகு பதில வரும்.....

நேற்று இரவில் இருந்து ஏற்பட்ட ஒரு நடுக்கம் இன்னும் மனதில் இருந்து விலகவில்லை. கொழும்பில் இருக்கும் காலப்பகுதியில், முக்கியமாக A/L படிக்கும் காலப்பகுதியில் கொட்டாஞ்சேனை பகுதியில் தான் எல்லா ரியூசன் கிளாசுக்கும் செல்வது. அப்படி போகும் காலப்பகுதியில் ஒவ்வொரு வெள்ளியும் பொன்னம்பல வாணேச்சரர் கோவிலுக்கு போவது வழக்கம். அந்த கோயிலில் உறைந்து இருக்கும் இருளும் வெளிச்சமும் கலந்த ஒரு நிறம் மனசுக்கு மிகவும் அமைதியை கொடுக்கும். அப்படி போய்விட்டு வெளியே வந்து கொச்சிக்கடை அந்தோனியார் கோவிலுக்கு முன் இருக்கும் ஒரு கடையில் பிளேன் ரீயும் வடையும் வாங்கி சாப்பிடுவது உண்டு. அத்துடன் பல தடவை அந்தோணியார் கோவிலுக்குள் போய் வணங்கி இருக்கின்றேன். பின் ஒரு தமிழ் கத்தோலிக்க பெண் ஒருவரை காதலித்துக் கொண்டு இருந்த இரண்டு வருடங்களில் அடிக்கடி உள்ளே அவருடன் சென்று அமைதியாக அமர்ந்து இருந்திருக்கின்றேன். எல்லா வழிபாட்டு தலங்களும் நேர்மறையான எண்ணங்களை அதிகமாக கொண்ட இடங்கள். வருகின்ற எந்த ஜீவனும் தம் பிரச்சனைகளுக்கு, கவலைகளுக்கு, முயற்சிகளுக்கு, நோய்களுக்கு தீர்வு கிடைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் தான் வருவர். எவரும் மற்றவர் நாசமாக போக வேண்டும் என்று வழிபட வருவதில்லை என்பதால் எப்பவும் நேர்மறையான எண்ணங்கள் கொண்ட இடமாகவே வணக்க தலங்கள் இருப்பதால் ஒரு கோவிலுக்கோ அல்லது தேவாலயத்துக்கோ அல்லது புத்த கோவிலுக்கோ உள்ளே சென்று அமைதியாக இருக்கும் போது மனம் மிகவும் நிரம்பி போய் இருக்கும். பூசைகள் மீதும் மெழுகுவர்த்திகள் மீதும் எப்பவும் எனக்கு நம்பிக்கை இருப்பதில்லை என்பதால் அவற்றில் இருந்து விலகி இருப்பதுண்டு. பின்னர் கடவுள் இல்லை என்று கண்டபின்பும் கூட வழிபாட்டு இடங்களுக்கு செல்லும் வாய்ப்பு வந்தால் மறுப்பதும் இல்லை. போன வருடம் மகள் இயலினியை கூட்டிக் கொண்டு கொழும்பு போய் அங்கு தங்கிய 5 நாட்களில் ஒரு நாள் பொன்னம்பல வாணேச்சரர் கோவிலுக்கு கூட்டிச் சென்று காட்டியபின், அடுத்ததாக கொண்டு சென்றது கொச்சிக்கடை அந்தோனியார் கோவிலுக்குதான். எம்முடம் வந்த அம்மா, இயலை கூட்டிக் கொண்டு சென்று சொரூபங்களை எல்லாம் தொட்டு கண்ணில் வைத்து வழிபட்டுக் கொண்டு இருந்தார். நான் வழக்கம் போல அமைதியை நிரப்பிக் கொண்டு இருந்தேன். இந்த இரண்டு கோவில்களும் மனசுக்குள் அத்தனை நல்ல நினைவுகளை கொண்டவை நேற்று இடம்பெற்ற குண்டு வெடிப்பில் இந்த கோவிலும் பாதிக்கப்பட்டு அதில் பலர் இறந்தமையை கேட்டதில் இருந்து எனக்கு வந்த மெல்லிய நடுக்கம் இந்த நல்ல நினைவுகளின் மீது இழைக்கப்பட்ட கொடூரத்தின் குரூரத்தின் பேரால் வருகின்றது. ஏனைய இடங்களிலிருந்து வரும் இழப்புகளின் செய்திகள் மனதை வெறுமைக்குள் தள்ளி விடுகின்றது. அனைத்து வழிபாட்டு தலங்களின் மீதான தாக்குதல்களும் மானிடத்தின் பெயரால் கண்டிக்கபட வேண்டியவை. தம் பிரச்சனைகளுக்கு தீர்வுக்காக, மன அமைதிக்காக வரும் அப்பாவிகள் மீது கட்டவிழ்த்தப்படும் இந்த மாதிரியான வன்முறைகளால் மக்களை எப்பவும் ஒரு 'நடுக்கத்தில்' வைத்திருக்க செய்யும் உளவியல் போரிற்காக நூற்றுக்கணக்கானோரை கொன்று குவிக்கின்றனர். அவர்கள் எல்லாரையும் கொல்கின்றனர். ஆண் பெண் குழந்தைகள் என்று எந்த வேறுபாடும் இன்றி வழிபட வந்தவர்களை, ஆயுதம் எதுவுமற்ற அப்பாவிகளை குறிவைத்து கொல்கின்றனர். மனிதர்களை கொல்கின்றனர், போர் ஒன்றில் இலக்கு வைக்கப்படக் கூடாது என்று வரையறை செய்த இடங்களை இலக்கு வைத்து கொல்கின்றனர். அவர்களின் தேவை மனித சதையும், இரத்தமும், அது சிந்தும் போது வரும் அந்த நெடியும். துயரமும் யதார்த்தமும் என்னவெனில், இது இத்துடன் முடியப் போவது இல்லை என்பதுதான். தன் தாயை இழந்து, தன் குழந்தையின் முத்தங்களை இழந்து, பிரார்த்தனை செய்வதற்காக சென்ற அப்பாவை இழந்து, தனக்காவும் பிரார்த்தனை செய்ய போன துணையை இழந்து வாடும் உயிர்களுக்காகவும் மற்றும் காயம்பட்ட அத்தனை உறவுகளுக்காகவும் மனம் வருந்துகின்றேன். சபிக்கப்பட்ட உலககில் இருந்து வெறுமனே வருந்துவதை தவிர வேறு எது செய்ய முடிகின்றது?

தனித்திருந்து பார்…… ஏகாந்தம் என்பது இனிமையா? கொடுமையா? என்பது தெரிய வேண்டுமா? எவருமில்லாத உலகில் நீ மட்டும் வலம் வர வேண்டுமா? பூமியின் எல்லைகளுக்கப்பால் பூகோள விதிகளைத் தாண்டி வானவீதியில் இறக்கை விரித்துப் பறக்க வேண்டுமா? தனித்திருந்து பார். கொட்ட முடியாத சோகங்களை கண்ணீரில் கொட்டி கவலைகளை மறக்க வேண்டுமா? எட்ட முடியாத சிகரங்களை கற்பனையில் ஏறி கலகலப்பாய் கரமசைக்க வேண்டுமா? தழுவவும் தலை தடவவும் ஆளில்லாமல் உனக்குள் நீயே உடைய வேண்டுமா? தனித்திருந்து பார் கடந்து போன காலங்களின் களிப்பான நிகழ்வுகளை அசைபோட்டு மனம் ஆர்ப்பரிக்க வேண்டுமா? உறவுகளின் உரசலும் பிரிவுகளின் விரிசலும் தொலைந்து விட்ட காலமும் தோளில் பாரமாகிட விட்டு விடுதலையாகிய சிட்டுக் குருவியைப் போல் வட்டமிட்ட நினைவுகளின் வனப்பினை சுவைத்திட தனித்திருந்து பார் உன் வீட்டில் வசதிகள் பலவும் உன் வங்கிக் கணக்கில் டொலர்கள் பலவும் வங்கி லொக்கரில் நகைகள் பலவும் உன்னைச் சுற்றி உறவுகள் பலவும் இருந்தும் ஏனோ ஏகாந்தம் மட்டும் உன் எழிலான தோழியாய் கரம் குலுக்கும் காலம் வரும் அதன் வலிமையைச் சுவைத்திட தனித்திருந்து பார் அடுத்தவர் முன் அகமெங்கும் சிரிப்பாய் முகமெங்கும் மலர்வாய் வண்ணப் பட்டாடையில் வடிவான மயிலாய் தோகை விரித்தாடும் உன் வெளித் தோற்றம் வீட்டிற்குள் மனக்கூட்டிற்குள் நொந்து ரணமாகி வேதனையில் வெந்திடும் அழுது அது தனித்திருக்கும் அப் பொழுது அழைப்பு மணியோசை காதில் கேட்கிறதா என தினமும் எதிர்பார்த்து விழியில் ஏக்கமுடன் உணவுத்தட்டை வெறித்தபடி உண்ண மனமின்றி முதுமை உணர்வு முகத்தில் மோதிட நீயும் மெழுகுவர்த்தியும் நேருக்கு நேர் நோக்கியபடி உருகிடும் பொழுது அது தனித்திருக்கும் வலிமிகு பொழுது பெற்றெடுத்த பிள்ளைகள் பெரியவராய் ஆகியும் உற்ற உறவுகளும் ஒதுங்கியே போனபின் நினைவுகளின் நிசப்தமும் நெஞ்சமதின் சுமைகளும் கனவுகளின் இனிமையும் காலமதின் வேகமும் கடந்து வந்த பாதைகளின் சுவடுகளும் ஓய்ந்தபின் நான் மட்டும் தனியே என் கவிதைகளே என் துணையே!!

‘டளிடா…’-சிறுகதை-சாத்திரி நடு இணைய சஞ்சிகைக்காக .... வரிசை மெதுவாகவே நகர்ந்துகொண்டிருந்தது. வருச கடைசி வேற. நத்தாருக்கு பரிசு அனுப்புகிறவர்கள் பொதிகளோடு காத்து நின்றார்கள். நான் பணம் அனுபுவதுக்காக வெஸ்ரன் யூனியன் படிவத்தை நிரப்பி கையில் வைத்திருந்தபடி நின்றிருந்தேன். இந்த நாட்டில் எனக்கு போகப் பிடிக்காத இரண்டு இடங்கள்: முதலாவது வைத்திய சாலை,இரண்டாவது தபாலகம். இரண்டிடத்திலும் வரிசையில் காத்திருப்பதென்பது எனக்கு கொலைக்களத்தில் காத்திருப்பது போல. அவளுக்கு வழமைபோலக் கொடுத்த வாக்குறுதிக்காக வரிசையில் காத்திருப்பதை தவிர வேறுவழியில்லை. மெதுவாகநகர்ந்த வரிசையில் சுமார் அரை மணித்தியாலம் கழித்து எரிச்சலோடு அதைக் காட்டிக் கொள்ளலாமல் காலை வணக்கம் சொல்லியபடி படிவத்தையும் பணத்தையும் என் அடையாளஅட்டையையும் நீட்டினேன். நீண்ட முக்கில் கண்ணாடி போட்டிருந்த பெண் அதை வாங்கி சரிபார்த்தபடி, “நீங்கள் மொறோக்கரா ? என்றாள். “இல்லை…ஏன் ?” “மொறோக்கோவுக்குப் பணம் அனுப்புகிறீர்கள், அதான் கேட்டேன்.” “மொறோக்கர் தான் மொறோக்கோவுக்கு பணம் அனுப்பலாம் என்கிற புதுசட்டம் ஏதும் வந்திருக்கிறதா… ? நான் பல தடவை அனுப்பியிருகிறேனே?” என்று கொஞ்சம் எரிச்சலாகவே கேட்டேன். “அப்படி எல்லாமில்லை. சும்மாதான் உங்களை பார்த்தால் மொறோக்கர் போல தெரியவில்லை. அதான் கேட்டேன்.” என்றபடி, பணத்தை வாங்கி கணணியில் விபரங்களை பதிவு செய்து ஒரு படிவத்தை கையில் தரும்போது, “என்னுடைய மூதாதையர்கள் மொறோக்கர்கர்கள். அதுதான் கேட்டேன். வேறொன்றும் தவறாக நினைக்க வேண்டாம்.” என்றபடி நீட்டினாள். “ஓ……… சரி மன்னிக்கவும். எனக்கு வேலைக்கு நேரமாகி விட்டது. அந்த பதட்டம், நன்றி.” என்றபடி அதை வாங்கி அங்கேயே மேசையில் வைத்து கைத்தொலைபேசியில் படமெடுத்து மொறோக்கோ இலக்கத்துக்கு அனுப்பிவிட்டு, வேகமாகப் போய் வாசலில் கிடந்த பத்திரிகை கடிதங்களை பொறுக்கியபடி கடையை திறந்து, கோப்பி மெசினை இயக்கிவிட்டு பத்திரிகையை தலைப்புக்களை மட்டும் மேலோட்டமாக பார்த்தேன். ஓய்வுதிய வயதெல்லை அதிகரிப்புக்கு எதிராகத் தொடரும் போராட்டம். ஈரான் அமெரிக்க முறுகல் வலுக்கிறது. எரித்துக்கொல்லப்பட்ட பெண்ணொருவரின் சடலம் மீட்பு. புத்தாண்டு கொண்டாட்டத்தில் தீவிரவாதத் தாக்குதல் நடக்கலாமென புலனாய்வுப்பிரிவு எச்சரிக்கை. அவுஸ்திரேலியா தீ விபத்து, பல இலச்சம் விலங்குகள் உயிரிழப்பு என்று தொடர்ந்தது. “ச்சே…… வருசக்கடைசியானா ஒரே இழவுச் செய்தி. இந்த வருசம் விமான விபத்து, சுனாமி இரண்டும் தான் நடக்கேல்ல”. என்றபடி பத்திரிகையை ஏறிந்து விட்டு கோப்பியை உறுஞ்சியபடி அவளின் இலக்கத்துக்கு போனடிதேன். நிறுத்தி வைக்கப் பட்டிருந்தது. மீண்டும் சில தடவை முயற்சி பண்ணிப் பார்த்து விட்டுப் “பணம் அனுப்பி விட்டேன்.அதன் விபரமும் போட்டோ எடுத்து அனுப்பி விட்டேன்”. என்று செய்தி வைத்து விட்டுக் கதிரை மேசைகளைத் துடைத்து ஒழுங்கு பண்ணத் தொடங்கியிருந்தேன். ‘இருவர் உள்ளே நுழைந்தார்கள். மேசை கதிரை அடுக்க முதலே காலங் காத்தாலையே குடிக்க வந்திட்டாங்கள்’. என்று நினைக்கும்போதே முன்னால் வந்து நின்ற இருவரும், சட்டென்று அடையாள அட்டையை தூக்கி காட்டி, “டளிடாவை உனக்கு எப்படி தெரியும் ?” என்றார்கள். இரகசிய பொலிசாரின் திடீர் கேள்வியில் கொஞ்சம் தடுமாறிப் போனாலும் சமாளித்துக்கொண்டு, “தெரியும். கடைக்கு அடிகடி வருவாள். அவ்வளவுதான்.” என்றதும், “இப்போ சிறிது நேரத்துக்கு முன்னர் நீ அவளுக்கு பல தடவை போனடித்திருக்கிறாய். பணம் அனுப்பியதாக செய்தி வைத்திருக்கிறாய். என்ன பணம்? யாருக்கு அனுப்பினாய்?” இந்தக் கேள்வியில் எனக்கு லேசாய் தலைசுற்ற ஆரம்பித்திருந்தது. “அது அவளின் அம்மாவுக்கு. அவளே அனுப்பச்சொல்லி கொடுத்திருந்தாள். அவ்வப்போது உதவியாக கேட்பாள். நானும் அனுப்புவேன்.” என்று சொன்னபடி, ஓடிப்போய் பணம்அனுப்பிய படிவத்தை எடுத்துக் காட்டினேன். அதை பார்த்தவர்கள். “சரி நீ கடைசியாக எப்போ அவளை பார்த்தாய்?” “நேற்று இரவு எட்டு மணியளவில் கடைக்கு வந்து ஊருக்கு அனுப்பச்சொல்லி பணம் கொடுத்து விட்டு போனாள். பின்னர் நான் வேலை முடிந்து போகும்போது பதினோரு மணியளவில் அவள் வழமையாக நிக்குமிடத்தில் பார்த்து தலையாட்டி விட்டு போய் விட்டேன்.” என்றதும், என் பெயர் விபரங்களை பதிவு செய்தவர்கள். புறப்படும்போது, “ “அவளுக்கு என்ன நடந்தது ? என்றதும், “உனக்கு செய்தி பார்க்கும் பழக்கம் உண்டா ?” “ஓம்……… ஒவ்வொரு நாளும் பார்ப்பேன்.” “அப்போ செய்தியை பார்த்து அறிந்து கொள்.” என்று விட்டு போய் விட்டார்கள். நான் அவளுக்கு போனடித்தது இவர்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? ஒரே குழப்பமாக இருந்தது. ஒரு வேளை அவளைக் கைதுசெய்து வைதிருக்கிரர்களா? ஊருக்கு திருப்பி அனுப்பி விட்டார்களா? குழப்பமாக இருந்தது. பாஸ்கலுக்கு போனடித்துக் கேட்கலாமென நினைத்து அவனது இலக்கத்தை அழுத்தினேன். அதுவும் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது. “மிகஅவசரம். என்னோடு தொடர்பு கொள்.” என செய்தி வைத்து விட்டு வேலையை தொடங்கினாலும் மனம் ஒரு நிலையிலில்லை. 00000000000000000 அவளை பல வருடங்களாக தெரியும். நான் வழமையாக வேலைக்கு போய் வரும் கடற்கரை வீதில் சிகரெட் புகையை ஊதிக்கொண்டே சுயிங்கத்தை மென்றபடி வியாபர புன்னகையை வீசி நிக்கும் பாலியல் தொழிலாளிகள் எனக்கு பழகிப்போனதொன்று. இரவு பகல், விடுமுறை பண்டிகை என்று எல்லா காலத்திலும் இவர்களை காணலாம். அப்படிதான் நான் வேலை செய்யும் மதுச்சாலைக்கு அருகில் அவளை சந்தித்தேன். அவளும் வழமை போல வாயில் சுயிங்கம், வியாபாரப் புன்னகையோடு என்னை பார்ப்பாள். இப்பிடி எவ்வளோ பார்த்திருப்போம் என்று நினைத்தபடியே நானும் கடந்து போய்க் கொண்டிருப்பேன். ஒரு குளிர்கால இரவு, அடை மழை, கடையிலும் யாருமில்லை. வெளியே இருந்த கதிரை மேசைகளை உள்ளே எடுத்து வைக்கப் போயிருந்தபோது, மழைக்காக சுவரோரத்தில் ஒரு பல்லியைப்போல ஒட்டிக் கொண்டிருந்த அவளைப் பார்த்ததும், ‘வா……….’ என சைகை செய்தேன். நனைத்த கோழிக் குஞ்சைப்போல ஓடி வந்தாள். உள்ளே வந்தவளுக்கு ஒரு கோப்பியை போட்டு நீட்டியதும், பர்சை திறக்க போனவளிடம், “வேண்டாம் இருந்து ஆறுதலாக குடி”. என்று விட்டுக் கிளாஸ்களை துடைக்கத் தொடங்கியிருந்தேன். ‘நன்றி’. சொல்லி விட்டு கோப்பியை உறுஞ்சியபடி, “நீங்கள் இந்தியாரா…………?” “இல்லை.” “அப்போ………. மொரிசியரா?” “இல்லை.” “அப்போ எந்த நாடு…….. ?” “நிச்சயமாக பிரெஞ்சுகாரர் இல்லை. ஆனால், இப்போ பிரெஞ்சு குடியுரிமை”. “நாட்டை சொல்ல விருப்பமில்லையா ?” “அப்பிடியில்லை. சொல்லி பெருமைப்படவும் அதில் ஒன்றுமில்லை. நான் ஸ்ரீ லங்கன். உன்னைப்பார்தால் மொரோக்கன் போலவிருக்கிறது. என்ன பெயர்?” “எப்படிக் கண்டு பிடித்தாய் ?” “பெண்களைப் பார்த்தாலே ஓரளவுக்கு நாடு கண்டு பிடித்து விடுவேன். உன் பழுப்பு நிறம். கரும் சுருண்ட முடி. முட்டைக்கண்கள். குறைந்த உயரம். சிறிய அளவான …” “போதும் நிறுத்து. என் பெயர் டளிடா”. திடீரென அவளிடம் திரும்பி, டளிடவா………..? எனக்கு மிகவும் பிடித்த பாடகியின் பெயர். நீ டளிடாவை அறிந்திருகிறாயா?” லேசாக சிரித்தவள், “இல்லை ஒரு பாடகி என்று மட்டும் அம்மா சொல்லியிருக்கிறார். நானும் ஒரு பாடகியாக வர நினைத்து அந்த பெயரை வைத்திருக்கலாம்.” “அறுபதுகளில் தன் குரலால் உலகை கட்டிப்போட்ட ஒரு பாடகி. எண்பதுகளில் பாரிஸ் நகரில் தனிமையில் காலத்தை கழித்துக் கொண்டிருந்தவள், ஒருநாள் ஒரு கோப்பை விஸ்கியில் விசத்தை கலந்து குடித்து தற்கொலை செய்து கொண்டு விட்டிருந்தாள். காரணம் இன்றுவரை தெரியவில்லை. அவள் பாடல்கள் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.” ‘ம்.’என்றவள், பின்னர் பெரிதாக எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. நான் கிளாஸ்களை துடைத்து அடுக்கி முடிந்ததுமே மழையும் லேசாகி விட்டிருந்தது. அவளும் கோப்பியை குடித்து முடித்திருந்தாள். நான் சாவியை கையிலெடுத்தும், கடையை பூட்டப் போகிறேன் என்று தெரிந்து கொண்டு நன்றி சொல்லிவிட்டு வெளியேறினாள். எங்களின் முதல் சந்திப்பு அதுதான். அதுக்குப்பின்னர் நான் அவளை கடந்து போகும்போது அவள் வீசும் வியாபார புன்னகை, நட்பு புன்னகையாக மாறியிருந்தது. 0000000000000000000000 கோடை காலத்தில் சுற்றுலா பயணிகள். எனக்கு வேலை அதிகம் . தொடங்கும் நேரம் முடியும் நேரத்துக்கு வரையறை இல்லை. அவளுக்கும் அதே போலதான். அடிக்கடி சந்தித்துக்கொள்ள முடியாத . எப்போதாவது பார்த்துக்கொள்ளும் போது லேசான தலையாட்டல். கொடுங் குளிர் காலத்தில் கொட்டும் மழை இரவொன்றில்தான் மீண்டும் எங்கள் உரையாடல் தொடர்ந்தது. இப்போ அவள் கைகளில் கோப்பியல்ல, விஸ்கி. என் கைகளில் வழக்கம் போல துடைக்கப்படும் கிளாஸ். “உன் பெயரை சொல்லவில்லையே………?” “நீ கேட்கவேயில்லையே ………?” “சரி சொல்லு.” “சாத்திரி.” “காலியாணமாச்சா……….?” “ம். ஒரு மகளும். பெயர் மீரா.” திடுக்கிட்டவளைப்போல விஸ்கி கிளாசை உறிஞ்சிவிட்டு, “என்ன பெயர் சொன்னாய் ?” “மீரா.” “என் மகளுக்கு பெயர் மேரா. அதுக்கு என்ன அர்த்தம் தெரியுமா?” “தெரியுமே……. உலகம் முழுதும் உள்ள மொழிகளில் அனைத்திலும் உள்ள ஒரேயொரு பெயர். ‘ஆசிர்வதிக்கப்பட்டவர்’ என்று அர்த்தம். விரக்தியாய் சிரித்தவள், கிளாசை நீட்டினாள். அதை பாதி நிரப்பி ஐஸ் கட்டிகளை போட்டு நீட்டியபடியே, “உனக்கும் கலியாணமாச்சா……?” “ம்………. ஆச்சு. ஆனால் ஆகேல்ல.” ‘இவளென்ன வடிவேலு மாதிரியே…’ என்று நினைத்தாலும் நான் எதுவும் கேட்கவில்லை. கிளாசை முடித்துவிட்டு, ஐம்பது யூரோவை எடுத்து மேசையில் எறிந்து விட்டு போனவளிடம், “ஏய்……… மிச்ச காசு.” என்று மிகுதியை நீட்ட, தலைக்கு மேலால் கையை ஆட்டி வேண்டாமென சைகை செய்துவிட்டுத் தள்ளாடியபடி போய்க்கொண்டிருந்தாள். சரி அடுத்த தடவை வரும்போது கொடுக்கலாமென அதை தனியாக எடுத்து வைத்திருந்தேன். அடுத்தடுத்த சந்திப்புக்களில் அதுவும் கொஞ்சம் போதை ஏறும்போதுதான் தன்னைப்பற்றி சொல்லத் தொடங்கியிருந்தாள். அப்பா இல்லை. அம்மாவின் அரவணைப்பில் வளர்ந்தவள். “திருமணமாகி ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்தது. நன்றாக இருந்த குழந்தைக்குத் திடீரென எதோ காய்ச்சல் வந்தது. வைத்திய சாலையில் கொண்டு போய் காட்டினேன். அதுவரை நன்றாக இருந்த குழந்தை சோர்ந்து போய் எப்போதும் தூங்கிக் கொண்டேயிருக்க தொடங்கியது. எதோ வைரஸ் காச்சல் என்றார்கள். எனக்கு அதன் விபரம் புரியவில்லை. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குழந்தையின் பார்வையே போய் விட்டது . அது மட்டுமில்லை மெலிந்து படுத்த படுக்கையாகி விட்டது. என் குடும்பம் பாவம் செய்ததால் சைத்தான் குழந்தையாக பிறந்து விட்டது என்று கணவன் சில மந்திரவாதிகளிடம் கொண்டு போய்க் காட்டினான். அவர்களும் ஏதேதோ செய்தார்கள் சரிவரவில்லை. அவன் ‘தலாக்’ சொல்லிவிட்டு போய் விட்டான். குழந்தையைமீண்டும் வைத்தியரிடம் கொண்டு போனேன். அவள் வியாதிக்கு எதோ பெயர் சொன்னார். எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. சத்திர சிகிச்சை செய்தால் மீண்டும் பார்வை வந்து விடும். அதுவும் பல கட்டமாகத்தான் செய்யவேண்டும் என்றபோது எனக்கு கொஞ்சம் நம்பிக்கை வந்தது. ஆனால் சிகிச்சைக்கு அவர்கள் சொன்ன தொகையை கேட்ட போது தான் வந்த வேகத்திலேயே நம்பிக்கை திரும்பவும் போய் விட்டது. அம்மா தான் தன் கதைகளை சொல்லி எனக்குள் மீண்டும் நம்பிக்கையை வரவளைத்தாள். குழந்தையை அம்மாவிடம் கொடுத்து விட்டு வேலை தேடி நகரத்துக்கு போன போதுதான் ஒரு முகவர். ‘பிரான்ஸ் போனால் சம்பாதிக்கலாம்’ என்று சொன்னதும் அதை நம்பி இங்கு வந்து விட்டேன்.” இவை நீங்கள் சுவாரசியமில்லாமல் படித்து முடித்ததை போலவே அவள் வேகமாக சொல்லி முடித்தது. அடுத்து அவள் மெதுவாக அடுத்தடுத்த சந்திப்புக்களில் சொன்னது: “என் முகவரே கடவுச் சீட்டு எடுத்து ஒரு வாரம் பிரான்சுக்கான சுற்றுலா விசாவில் அழைத்து வந்து ஒரு விடுதியில் தங்க வைத்து விட்டு கடவுச் சீட்டை பிடுங்கி வைத்துக் கொண்டான். ஒரு கிழமை முடிந்ததும் என்னிடம் வந்தவன், “இப்போ உனக்கு விசா முடிந்து விட்டது. இனி ஊருக்கு போக வேண்டுமானால் முதலில் ஜெயிலுக்கு போக வேண்டும். அதை விட நான் சொன்னபடி கேட்டால் உனக்கும் நல்லது எனக்கும் நல்லது. உனக்கும் வேகமாக அதிக பணம் தேவை. எனக்கும் தான். ஏனென்றால் உனக்காக நானும் நிறைய செல்வழித்திருக்கிறேன். உன்கருப்பு முடி , பழுப்புத் தோல் நிறத்துக்கு இங்கு நல்ல கிராக்கி. இரண்டு பேருமே ஒரு உடன்படிக்கைக்கு வருவோம். நீயும் முரண்டு பிடிக்க கூடாது.” என்றான். “எனக்கும் அப்போ வேறு வழியிருக்கவில்லை. அவனே வாடிக்கையாளர்களை கூட்டி வருவான். நான் அறையை விட்டு எங்கேயும் போகமுடியாது. சாப்பாடு தண்ணி கூட வாடிக்கையாளரைப்போலவே அறைக்கு வந்து சேரும். எனக்கும் குடும்பத்துக்குமான தொடர்பு குறைவுதான். எப்போதாவது அவனின் தொலைபேசியில் தொடர்பெடுத்து சில நிமிடங்கள் மட்டுமே பேச தருவான். ஆனாலும் அவனும் நல்லவன். வீட்டுக்கு மாதா மாதம் பணம் அனுப்பிக் கொண்டிருந்தான். அதனால் எனக்கும் அவனிடம் நம்பிக்கை வந்து விட்டிருந்தது. அதுக்காகவே நானும் அவன் சொன்னபடியெல்லாம் நடக்கத் தொடங்கியிருந்தேன். இப்படியே மூன்று வருடங்கள் ஓடிப்போயிருக்கும். அறைக்கு தேடி வருபவர்கள் குறையத் தொடங்கினார்கள். உலகின் தொழில் நுட்பம் எப்படி வேகமாக மாறி வருகிறதோ அதுபோலவே எங்கள் தொழிலின் நுட்பத்தையும் மாற்றவேண்டியிருந்தது. நான் வீதிக்கு வந்து விட்டேன். இப்போ எனக்கும் கொஞ்சம் நின்மதி. வெளி உலகம். நிறைய மனிதர்களோடு பேசிப் பழகலாம். அதை விட முக்கியம், எல்லா பணத்தையும் அவனிடம் கொடுக்க வேண்டியதில்லை. ஒரு நாளைக்கு இருநூறு யுரோ அவனுக்கு கொடுத்தால் போதும். நான் எவ்வளவு சம்பாதித்தாலும் அது எனக்கே. ஆனால் அறை வாடகை, சாப்பாடு என்செலவு . “இப்போதான் நீ வெளியே வந்து விட்டாயே ? பிறகெதுக்கு அவனுக்கு பணம் கொடுக்க வேண்டும்?” “தெரியாத மாதிரியே கேக்கிறியே………..? இந்த மாதிரி தொழில் நம்பிக்கை மட்டுமே மூலதனம். ஒருவரை ஒருவர் ஏமாத்திறதா சந்தேகம் வந்தாலே அவ்வளவுதான். யாரோ ஒருத்தர் உயிரோடு இல்லை. எனக்கோ ஊரில் உள்ள குடும்பத்துக்கோ ஏதும் நடந்து விடக்கூடாது என்கிற பயம் தான்.” என்று விட்டு, விஸ்கி கிளாசில் கடைசி துளியை அண்ணாந்து நாக்கால் துடைத்து விட்டு, “கணக்கில் எழுதிக் கொள்.” என்றவள் சிகரெட்டை பற்றவைத்து ஊதியபடியே வழமையான இடத்தில் போய் நின்று கொண்டாள். இப்போது அவள் என் வாடிக்கையாளர். கற்பனையைக் கண்டபடி ஓட விடவேண்டாம். அதாவது கடைக்கு மட்டும். அப்படியான நாளில் தான் ‘ஒருஉதவி’ என்று கேட்டிருந்தாள். “என்னிடம் எந்த ஆவணமும் இல்லை. கொஞ்சம் பணம் அம்மாவின் பெயருக்கு அனுப்பி விட முடியுமா?” என்றாள். அன்றிலிருந்து இன்றுவரை அது தொடர்கிறது. அது மட்டுமில்லை ஒருநாள் கொஞ்சம் பதட்டமாகவே வந்தவள், இன்னொரு உதவி என்றாள். “என்ன சொல்லு.” “கொஞ்சம் அதிகமாகவே பணம் அனுப்பவேண்டும். மகளுக்கு கண் சிகிச்சை செய்யப்போகிறார்கள். பணம் அறையில் இருக்கிறது. நீ வந்தால் எடுத்து கொடுத்து விடுவேன்.” “நீயே கொண்டு வந்து கொடேன்.” “இல்லை அது அதிகபணம். எவ்வளவோ சிரமப்பட்டுச் சேகரித்தது. யாராவது பறித்து விட்டால்…….? அது என் மகளின் எதிர்காலம். அதுதான் பயமாக இருக்கிறது.” “நீ இவ்வளவு பயந்தாங்கொள்ளி என்று நினைக்கவில்லை. சரி வேலை முடிந்து போகும் போது வருகிறேன்.” வேலை முடிந்து போகும்போது அவள் வழமையாக நிக்குமிடத்தில் பார்த்தேன். நின்றிருந்தாள். அவளை காரில் ஏற்றிக்கொண்டு அவள் காட்டிய பாதையில் போய்க்கொண்டிருந்தேன்.அதிக தூரமில்லை. வண்டி பழைய நகரத்துள் நுழைந்திருந்தது. வண்டியை நிறுத்தி விட்டு நடக்கத் தொடங்கியிருந்தோம். சுமார் நாநூறு ஆண்டுகளுக்கு முந்திய நகரம். எனக்கு பழக்கமான நகரம்தான். குறுகிய சாலைகள். எலாப்பக்கமும் படிகட்டுகளும், பழைய கட்டிடங்களும் மட்டுமே. கோடை காலத்தில் உல்லாச பயணிகளால் நிரம்பி வழியும் தேவதைகளின் நகரம். குளிர் காலத்தில் குப்பையைக் கிளற வரும் பெருச்சாளிகளை விட வீதியில் யாரையும் காண முடியாது. அப்போ அது பேய்களின் நகரம். ஒரு பழைய மரக்கதவைத் தள்ளி திறந்தவள், லைட்டைப் போட்டுவிட்டு முதலாம் மாடிக்கு ஏறிப் போய் நின்று விட்டு, “இங்கேயே நில்.” என்றவள் இரண்டாம் மாடிக்குப் போய் அங்கிருந்த ஒரு பூச்சாடியில் கையை வைத்து திறப்பை எடுத்துக் கொண்டு வந்து அறையை திறந்தாள். “திறப்பை எதுக்கு பூச் சாடியில் வைத்திருகிறாய்……?” “ஒரு தடவை என் கைப் பையை இரண்டு சிறுசுகள் பறித்து விட்டார்கள். கஞ்சாவோ கட்டையோ புகைப்பவர்களா இருக்கலாம். பாவம் அவர்களுக்கு பணத் தேவை. அதிலிருந்த பணம், வீட்டு திறப்பு எல்லாமே பறி போய் விட, நான் வீடுக்கு உள்ளேயே போக முடியாமல் இரவு முழுவதும் இந்த படியிலேயே படுத்திருந்து விட்டு அடுத்த நாள் மேல் வீட்டுக் காரரின் உதவியோடு கதவை உடைத்து பூட்டை மாற்றி விட்டேன். அதுக்குப் பிறகு திறப்பை எங்காவது ஒளித்து வைத்து விட்டு போவேன்.” என்றபடி கதவைத் திறந்து, “உள்ளே வா.” என்றழைத்தாள். மிகச் சிறிய அறை. எல்லா வாசனைத்திரவியங்களும் கலந்த ஒரு வாசனை. ஒரேயொரு சோபா மட்டுமே. அதை விரித்து கட்டிலாகவும் பயன்படுத்தலாம். சிறிய அலமாரி. சுவரில் பொருத்தப்பட்டிருந்த கண்ணாடிக்கு முன்னால் அவளது அலங்காரப் பொருட்கள். கொண்டோம் பாக்கெட்டுகள். அதுக்கடுத்து குளியலறையும் கழிப்பறையும் சேர்ந்த டூ இன் வண் அறை. “இரு.” என்றபடி, அவசரமாக சோபாவின் கீழே கிடந்த ஜட்டி ஒன்றை காலால் ஒரு முலையில் தள்ளிவிட்டு, “ சிறிது நேரத்துக்கு முன்னர் வந்து விட்டுப் போனவன் ஒருவனுடையது. எதோ அவசரத்தில் இதை போட மறந்துவிட்டு போய் விட்டான். சில நேரம் அதை தேடி திரும்பவும் வரலாம்”. என்று சிரித்தவள், அறையை பார்த்தாயா? ஏதாவது குடிக்கிறயா? என்று கேட்க மாட்டேன். இங்கு எதுவுமில்லை.” இன்னொரு மூலையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த சப்பாத்து பெட்டிகளில் ஒன்றை எடுத்து அதிலிருந்த சப்பாத்து ஒன்றினுள் கையை விட்டு இழுத்தாள். சுருட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த யூரோ நோட்டுக்களை என்னிடம் நீட்டியவள், “ஏழாயிரம் வரையுள்ளது. முடிந்தளவு விரைவாக அனுப்பிவிடு.” என்றாள். ‘ஏழாயிரமா………..?’ என மனதில் உள்ளே திடுக்கிட்டாலும் காட்டிக் கொள்ளாமல். “பணத்தை எதுக்கு சப்பாத்துக்குள் ஒழித்து வைத்திருக்கிறாய் ?” “எனக்கென்ன வங்கி கணக்கா இருக்கு போட்டு வைக்க. அதைவிட வரும் வாடிக்கையாளர்கள் யாராவது நான் குளியலறைக்குள் போனதும் களவெடுத்துக்கொண்டு ஓடி விடுவார்கள். ஒரு தடவை நடந்திருக்கிறது. அதுக்குப் பின்னர் தான் இப்படி ஒழித்து வைக்கிறேன். ஆனாலும் எப்போதும் ஒரு பயத்தோடு அடிக்கடி சரி பார்த்துக்கொள்வேன். பணத்தை நாளைக்கே அனுப்பி விடுவாயா……..?” “அதிகமான பணம் ஒரேயடியாக முடியாது. இரண்டு மூன்று தடவை பிரித்து தான் அனுப்பலாம். உன் அம்மாவின் பெயர் விலாசம், தொலைபேசி இலக்கம் எல்லாம் என்தொலைபேசிக்கு அனுப்பிவிடு.” என்றபடி அவளை மீண்டும் ஏற்றிய இடத்தில் கொண்டுபோய் விட்டு பணத்தை கடையில் கொண்டுபோய் வைத்து விட்டு போய் விட்டிருந்தேன். இப்போநான், அவளின் வங்கியாக மாறி விட்டிருந்தேன். அவ்வப்போது கொண்டு வந்து கொடுக்கும் பணத்தை பத்திரப்படுத்தி வைக்க வேண்டும். கொடுக்கும்போதெல்லாம் ஒரு துண்டில் திகதி தொகை எழுதி அவளுக்கு காட்டி விட்டு தனியாக ஒரு பெட்டியில் போட்டு வைத்து விடுவேன். பணம் அனுப்பி இரண்டு வாரம் கழித்து மகிழ்ச்சியாக வந்தவள், பாருக்கு முன்னால் கதிரையை இழுத்துப் போட்டு விட்டு ‘ஒரு விஸ்கி’ என்றாள். “என்ன மகிழ்ச்சியாக இருகிறாய் போல…” “ஓம்……. மகளுக்கு ஒரு கண்ணில் சிகிச்சை முடிந்து ஓரளவு பார்வை வந்து விட்டதாம். போனில் சொன்னாள். தொடர்ந்து சிகிச்சை எடுக்க வேண்டுமாம். முடிந்தளவு விரைவில் அடுத்த கண்ணையும் சிகிச்சை செய்யச்சொல்லி வைத்தியர் சொல்லியிருக்கிறாராம். விஸ்கியை ஊற்றி கொஞ்சம் கோலா கலந்து நீட்டியபடி, “பிறகென்ன மகிழ்ச்சியான செய்தி. அடுத்த கண்ணையும் செய்ய வேண்டியது தானே…….? “எனக்கும் ஆசை தான். அதுக்கு இன்னுமொரு பத்தாயிரம் யூரோக்கள் வேணுமே…….? “பத்தாயிரமா…….? உன்னிடம் இப்போ வெறும் ஆறுநூறு தானே இருக்கு?” “ம்…….அதை சேர்க்க இன்னும் மூன்று நாலு வருசம் தேவைப்படும். சரி பார்க்கலாம்.” என்று தொடங்கிய உரையாடலோடு குடித்துக்கொண்டேயிருந்தாள். இடையில் கடைக்கு வந்தவனொருவன், “அவளிடம் என்ன போகலாமா ?” என்றதும். “நான் இன்று லீவு என்னை குடிக்கவிடு. போடா. என்று திட்டி அனுப்பிவிட, அவனோ என்னை கோபமாக பார்த்துவிட்டு வெளியேறி விட்டான். கடை சாத்தும் நேரம் நெருங்கி விட்டிருந்தது. இப்போ குளிர் காலமென்பதால் அதிக வாடிக்கையாளர்களில்லை. வந்திருந்த மதுப்பிரியர்களும் தள்ளாடியபடி விடை பெற்றார்கள். “சரி கடை சாத்த வேண்டும்”. என்றதும், நீ வேலை நேரத்தில் குடிக்க மாட்டாய் எனக்குத் தெரியும். ஒரு நாளைக்கு நீயும் நானும் சேர்ந்து நிறைய குடிக்க வேண்டும். சரியா………?” என்றபடி நடக்கத் தொடங்கியிருந்தாள். கடையை சாத்தி விட்டு வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு புறப்பட்டிருந்த நேரம் கீல்ஸ் சப்பாத்துக்களைக் கழற்றி கையில் பிடித்தபடி தள்ளாடிய படியே போய்க்கொண்டிருந்தவளிடம், “ஏய்………… வந்து ஏறு. வீட்டில் கொண்டு போய் விடுகிறேன்.” என்றதும், அதுக்காகவே காத்திருந்தவளைப்போல ஓடி வந்து ஏறிக்கொண்டவள். வீடு வந்ததும், வீட்டுக்கு வாயேன். போன தடவை வந்த போது எதுவும் கொடுக்கவில்லை. இப்போ ஒரு ஒரு போத்தல் விஸ்கி உள்ளது. ஒரு கிளாஸ் குடித்து விட்டு போ.” “வேண்டாம்……… நீ நிறைய குடித்திருக்கிறாய். போ. இன்னொரு நாளைக்குப் பார்க்கலாம்.” “என்ன……… பயப்பிடுறியா ? நான் ஒண்டும் செய்ய மாட்டேன். வா.” ஒரு பெண் ஒருவனைப்பார்த்து பயப்பிடுறியா என்கிற ஒரு வார்த்தையே அவனை உசுப்பி விடும். “எனக்கா………..பயமா……..?” என்றபடி அவள் பின்னல் போயிருந்தேன். புதிதாக இருந்த விஸ்கியை எடுத்து என்னிடம் நீட்டி, “நீயே திற.” என்றபடி இரண்டு பிளாஸ்டிக் கப்புகளை எடுத்து நிலத்தில் வைத்து விட்டு, அவள் நிலத்திலேயே குந்திவிட சமஅளவில் விஸ்கியை ஊற்றிய போது தான், ‘ஐயையோ கலக்க எதுவுமே வாங்கவில்லை .மறந்து விட்டேன்’. என்றவளிடம், “பரவாயில்லை.” என்றபடி ‘சியஸ்’ சொல்லி ஒரே மடக்கில் விழுங்கி விட்டேன். லேசாய் எரிந்தபடி இதயத்தை ஊடறுத்து இறங்கியது. “இன்னும் கொஞ்சம்……” என்றாள். அடுத்த தடவை எரியவில்லை. “சரி போகிறேன்.” என்று எழுந்தபோது, தட்டுத்தடுமாறி எழுந்தவள் என்னை இழுத்து இறுக்கி அணைத்துக் கொள்ளத் தள்ளி விடவும் முடியாமல், அணைக்கவும் முடியாமல் அசையாமல் நின்றிருக்க. ஒரு கை என்சட்டைக்குள் நுழைந்து முதுகில் வருடிக் கொடுக்க, உள்ளே போன விஸ்கியும் அவளின் அரவணைப்பும் சூடேறத் தொடங்கியிருந்தது. “உனக்கு கட்டிப் பிடிக்கத் தெரியாதா……….. ? “என்று காதருகில் லேசாக கேட்டாள். “இல்லை விடு…….. நான் போக வேணும்.” அவளின் மறுகை என் பிடரியில் தழுவி தலையை பலவந்தமாக இழுத்து குனிய வைத்து உதட்டில் முத்தமொன்று கொடுத்தபோது, எனக்கு என் மேலேயே சந்தேகம் வரத் தொடங்கியிருந்தது. ‘இதுக்குமேல் போனால் எல்லாமே கட்டுப்பாட்டை இழந்து விடும். ஓடு’ என்று உள் மனது துரத்தியது. “மனைவி காத்திருப்பாள் போகவேணும்.” என்றபடி கொஞ்சம் பலவந்தமாகவே அவளை விடுவித்துக்கொண்ட போது சோபாவில் அமர்ந்து. “என்ன பயந்துட்டியா………?” என்றபடி விழுந்து விழுந்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தாள். வேகமாக வெளியே வந்து காரில் ஏறி உள்ளே லைட்டை போட்டு கண்ணாடியில் முகத்தை பார்த்தேன். அவளின் லிப்ஸ்டிக் உதட்டில் ஓட்டியிருந்ததது. தண்ணீர் போத்தலை எடுத்து முகத்தைக் கழுவித் துடைத்து விட்டுக் காரில் ஏறினாலும் மீண்டும் வெளியே வந்து சட்டையை கழற்றி நன்றாக உதறிப்போட்டுக் கொண்டேன். ஏனென்றால் சாப்பாட்டில் நீள முடி இருந்தால் காற்றில் வந்து விழுந்திருக்கும் உறவு நீடிக்குமாம் என்று மனைவி சாவகாசமாக சொல்லி விடுவாள். என் சட்டையில் ஒருநீள முடி இருந்தால் காற்றில் வந்து விழுந்தது என்று தப்பிக்க முடியாது. நீலப்பட நாயகனைப்போலவே என்னை பார்ப்பாள். அதனால் கால்சட்டையையும் கழற்றி உதறி போட்டுக்கொண்டு வீடு போனாலும், டளிடாவின் பெர்பியூம் வாசனை என்னில் ஒட்டியிருப்பது போலவேயிருந்தது. நல்லவேளை மனைவி நித்திரை. மெதுவாக குளியலறையில் நுழைந்து ஆடைகளை அவிழ்த்து அழுக்கு கூடையில் போட்டு விட்டு ஒரு குளியல். படுத்து விட்டேன். மறுநாள் கடைக்கு வரும்போதே புதுமணப் பெண்ணைப்போல வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே வந்தவள், “என்ன நேற்று நன்றாக உறங்கினாயா ?” என்று கிண்டலாகவே கேட்டாள். “என்ன நக்கலா……….? உனக்கு சரியான போதை போல. “உண்மையை சொல்லவா… ? எனக்கு அவ்வளவு போதையில்லை. ஆனால் முதன்முதலாக என் மனதுக்குப்பிடித்த ஒருவனை கட்டித் தழுவிக்கொண்டேன். கொஞ்சம் திடுக்கிட்டவனாகவே, “என்னது ………?” “பயப்பிடாதே. அவ்வளவும் தான். இனி அப்படியொரு தர்ம சங்கடத்தை உனக்கு நான் கொடுக்க மாட்டேன்.” என்று விட்டு போய் விட்டாள். கோடையும் குளிருமாக மூன்று வருடங்கள் ஓடிப்போயிருக்கும். அவ்வப்போது வழமை போல பணம் அனுப்பவும் சேமிப்பில் வைக்கவும் வந்து போய்க்கொண்டிருந்தவள், இந்தவருடக் குளிர் காலத்து இரவொன்றில் கொஞ்சம் சோர்வாக வந்தவளிடம், “என்ன கோப்பி போடவா ?” என்றதும், “இல்லை எனக்கு விஸ்கி.” என்றாள். “உன்னை வீட்டில் மட்டும் கொண்டு போய் விட மாட்டேன்.” என்றபடி விஸ்கி கிளாசை நீட்டியதும், “சிரிக்கும் மனநிலையில் நானில்லை.” என்றபடி அதை உறிஞ்சியவளிடம், “ஏன் ஏதும் பிரச்சனையா…………? “ம். ஓரளவு சரி வந்த பார்வையும் மகளுக்கு மீண்டும் மங்கலாகிப் போய்க்கொண்டிருக்கிறதாம். உடனடியாக அடுத்த சிகிச்சை செய்தாக வேண்டும். இப்போதைக்கு எதோ ஊசி போட வேண்டுமாம். அதுக்காக கொஞ்சம் பணம் தருகிறேன். நாளை அனுப்பி விட முடியுமா?” எனப் பணத்தை நீட்டினாள். அதை வாங்கியபடி, “சிகிச்சையை செய்ய வேண்டியதுதானே… ? சேர்த்திருக்கும் பணத்தை அனுப்பி விடலாமே…….? “எவ்வளவு சேர்ந்திருக்கிறது……..?” நான் குறித்து வைத்த துண்டை எடுத்துப்பார்த்து விட்டு. “இப்போதைக்கு ஆறாயிரத்து இருநூறு.” “இன்னும் குறைந்தது இரண்டாயிரம் தேவை. அதுக்கு இன்னும் எவ்வளவு காலமாகுமோ?” “என்னிடமும் இப்போ அவ்வளவு தொகை இல்லை. யாரிடமாது கேட்டுப் பார்கிறேன். கிடைத்தால் நல்லது.” “சரி விடு. எல்லாம் அவன் நினைத்தபடி நடக்கட்டும்.” என்று மேலே காட்டியவள், வெறும் கிளாசை நீட்டினாள். மீண்டும் நிரப்பிவிட்டு, “நீ இங்கு வந்து எவ்வளவு காலமாகிறது ?” “ஏழு வருசமிருக்கும்.” “அதுக்கான ஆதரரம் ஏதாவது இருக்கா ?” “பாஸ்போட் மட்டும்தான். அதுவும் என்னிடமில்லை.” “நன்றாக யோசித்துப்பார். வேறை ஏதாவது…….?” “வேறை ஏதாவதென்றால் ஆரம்பத்தில் வீதியில் நிக்கும்போது சில தடவை வீசா இல்லததுக்காக என்னை கைது செய்திருகிறார்கள்.” “மேசையில் தட்டிய நான், “அது போதும். எப்போதாவது இரவு தடுத்து வைதிருந்தார்களா? நீதிபதி ஒருவர் முன்னால் கொண்டுபோய் உன்னை நிறுத்தியிருந்தர்களா?” “அது முதல் தடவை. அப்படி நடந்தது.” “அப்போ உன்னை விடுதலை செய்யும்போது ஏதாவது பத்திரத்தில் கையெழுத்து வாங்கி அதில் ஒரு பிரதி உன்னிடம் கொடுத்தார்களா ?” “எதுக்கு இதெல்லாம் கேட்கிறாய்………?” “கேட்டதுக்குப் பதில் சொல்லு.” “ம்…….. கொடுத்தார்கள். அதை எங்கேயோ தொலைத்து விட்டேன். “அது போதும். நாளைக்கே உன் அம்மாவுக்கு போனடித்து உன் பிறப்பு அத்தாட்சி பத்திரத்தை உடனடியாக அனுப்பி வைக்கச் சொல்லு.” “எதுக்கு…….? “பிரான்சில் ஐந்து வருடங்களுக்கு மேலாக இருந்த ஆதாரத்தோடு நிரூபித்து வதிவிட உரிமை வாங்கி விடலாம். அது மட்டுமில்லை, உன் மகளை இங்கு வரவழைத்து சிகிச்சை கூட செய்து விடலாம். “உண்மையாகவா……..? அவள் கண்கள் விரிந்தது. “உண்மை. விண்ணப்ப படிவங்கள் ஒன் லைனிலேயே எடுக்கலாம். நான் அதை செய்கிறேன். அதே நேரம் உன்னை இத்தனை வருடங்களாக தெரியுமென மூன்று பிரெஞ்சுக்காரர்களின் கடிதம் வேண்டும். ஒன்று நான் எழுதலாம். உனக்கு தெரிந்த இருவரின் கடிதம் எடுக்க வேண்டியது உன் பொறுப்பு.” கொஞ்சம் யோசித்தவள், “வழமையாக கொண்டோம் வாங்குகிற பாமசிக் காரரிடம் வாங்கலாம். இன்னுமொருவர்…….ஓகே. அவரிடமும் வாங்கலாம்.” “யாரந்த முடி திருத்தும் கடை வைத்திருக்கும் கிழவன் தானே……..?” “உனக்கெப்படித் தெரியும்.” கொடுப்பினுள் சிரித்தாள். “அடிக்கடி உன்னோடு கதைத்துக் கொண்டிருப்பதை கவனித்திருக்கிறேன். நல்ல மனிதர் தான். பிள்ளைகள் இல்லை. மனைவி பல வருடங்களுக்கு முன்னர் இறந்து விட்டார். நான் கூட முன்னர் அவரிடம் தான் முடி வெட்டிக் கொள்வேன். இப்போ அவருக்கு வயசாகி விட்டதால் கை நடுங்குகிறது. அதனால் அவரிடம் போவதில்லை.” “நல்ல மனிதர் தான். பேச்சுத் துணைக்காக என்னிடம் அடிக்கடி வருவார். பின்னர் வாரத்தில் ஒவ்வொரு புதன் கிழமையும் கடையை சாத்தி விட்டு சமையல் செய்து வைத்து என்னை அழைப்பர். பகல் முழுவதும் அவரோடேயே கழிப்பேன். பணம் வேண்டாமென மறுத்தாலும் பலவந்தமாக திணித்து அனுப்பி விடுவார்.” “அதெல்லாம் இருக்கட்டும். கடிதத்தை வாங்கி விடு. அது சரி, பின்னர் போலிஸ் உன்னை கைது செய்வதில்லையா?” “இல்லை. எங்களுக்குள் ஒரு ஒப்பந்தம் உண்டு. அவர்களுக்கு வேண்டியதை அவ்வப்போது கொடுத்து விட வேண்டும்.” “கொஞ்சம் அதிர்ச்சியாகவே, என்னது இலஞ்சமா……….? இந்த நாட்டு போலீசா…….? “நீ நினைப்பது போல பணமாக இல்லை. அவர்கள் இரகசியமாக தனித்தனியாக அழைப்பார்கள். நாங்களும் அவர்களுக்கு பணம் கொடுக்க மாட்டோம். அவர்களும் எங்களுக்கு பணம் கொடுக்க மாட்டார்கள். ஒரு எழுதப்படாத ஒப்பந்தம்.” “உண்மையாகவா………?” “உன் நண்பன் பாஸ்கல் கூட அவ்வபோது அழைப்பான். அவனிடம் கேட்டு விடாதே. அவன் மனைவிக்கு தெரிந்தால் அவ்வளவுதான். பாவம் தெருவில் என்னோடு நிக்க வேண்டும்.” என்று சிரித்தபடி கிளாசை நீட்டினாள். மீண்டும் நிரப்பினேன். “எனக்காக அந்த டளிடா பாடலை ஒருக்கா போடுகிறாயா ?” என்றதும் யூ டியுப்பில் அதை எடுத்து ஓட விட்டேன். Je ne rêve plus, je ne fume plus Je n’ai même plus d’histoire நான் இனி கனவு காணவில்லை, இனி புகைப்பதில்லை என்னிடம் இப்போது ஒரு கதை கூட இல்லை நீங்கள் இல்லாமல் நான் அழுக்காக இருக்கிறேன் நீங்கள் இல்லாமல் நான் அசிங்கமாக இருக்கிறேன் நான் ஒரு ஓய்வறையில் அனாதை போல இருக்கிறேன் நான் இனி என் வாழ்க்கையில் வாழ விரும்பவில்லை நீங்கள் வெளியேறும்போது என் வாழ்க்கை முடிகிறது எனக்கு இனி வாழ்க்கை இல்லை, என் படுக்கை கூட இல்லை இது ஒரு நிலைய தளமாக மாறுகிறது நீங்கள் கிளம்பும்போது எனக்கு உடல் நலமில்லை முற்றிலும் நோய்வாய்ப்பட்டது இரவில் என் அம்மா வெளியே சென்றது போல அவள் என் விரக்தியுடன் என்னைத் தனியாக விட்டுவிட்டாள் எனக்கு உடல் நலமில்லை நீங்கள் எப்போது என்று உங்களுக்குத் தெரியாது நீங்கள் எங்கு இருக்கிறீர்கள் என்று உங்களுக்குத் தெரியாது அது விரைவில் இரண்டு ஆண்டுகள் ஆகிறது நீங்கள் கவலைப்படவில்லை என்று ஒரு பாறை போல பாவம் போல நான் உங்களிடம் தொங்குகிறேன் நான் சோர்வாக இருக்கிறேன் அவர்கள் இருக்கும்போது மகிழ்ச்சியாக நடிப்பது நான் ஒவ்வொரு இரவும் குடிப்பேன் ஆனால் அனைத்து விஸ்கிகளும் என்னைப் பொறுத்தவரை எங்களுக்கும் அதே சுவை இருக்கிறது எல்லா படகுகளும் உங்கள் கொடியை சுமக்கின்றன நீங்கள் எங்கு செல்ல வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை எனக்கு உடல் நலமில்லை முற்றிலும் நோய்வாய்ப்பட்டது நான் உங்கள் இரத்தத்தை உங்கள் உடலில் ஊற்றுகிறேன் நீங்கள் தூங்கும் போது நான் ஒரு இறந்த பறவை போல இருக்கிறேன் எனக்கு உடல்நலமில்லை முற்றிலும் நோய்வாய்ப்பட்டது எனது எல்லா பாடல்களையும் நீங்கள் இழந்துவிட்டீர்கள் என் வார்த்தைகளையெல்லாம் நீ வெறுமையாக்கினாய் இன்னும் உங்கள் தோலுக்கு முன் எனக்கு திறமை இருந்தது இந்த காதல் என்னைக் கொல்கிறது அது தொடர்ந்தால் தனியாக இறந்துவிடுவேன் ஒரு முட்டாள்தனமான குழந்தையைப் போல என் வானொலியின் அருகில் பாடும் என் சொந்தக் குரலைக் கேட்பது எனக்கு உடல்நலமில்லை முற்றிலும் நோய்வாய்ப்பட்டது இரவில் என் அம்மா வெளியே சென்றது போல அவள் என் விரக்தியுடன் என்னைத் தனியாக விட்டுவிட்டாள் எனக்கு உடல் நலமில்லை அது சரி, எனக்கு உடல் நலமில்லை எனது எல்லா பாடல்களையும் நீங்கள் இழந்துவிட்டீர்கள் என் வார்த்தைகளையெல்லாம் நீ வெறுமையாக்கினாய் என் இதயம் முற்றிலும் சரியில்லை சுற்றிலும் தடுப்புகள் உள்ளன என் உடல் நலமில்லை ஏன் என்று கேட்கிறீர்களா? அவளும் சேர்ந்தே பாடியவள், அடுத்த கிளாசையும் முடித்து விட்டு, “பணத்தை மறக்காமல் அனுப்பி விடு.” என்று விட்டு போய் விட்டாள். வேலை முடிந்து போகும்போது தொலைத்துவிட்ட எதையோ தேடுபவளைப்போல சிகரெட்புகையை ஊதியபடி லேசாக தள்ளாடிய படியே அங்குமிங்கும் நடந்து கொண்டிருந்தாள். அன்றிரவு குளிர் வேறு அதிகமாக இருந்தது. கடலில் அலை வேறு அதிகமாக இருந்தது. மழை பெய்யுமென வானிலை அறிக்கை வேறு போனில் காட்டிக் கொண்டிருந்தது. காரை நிறுத்தி வீட்டில் கொண்டு போய் விடவா என கேட்க நினைத்தாலும், அன்றைய அனுபவத்துக்கு பிறகு நான் அப்படியொரு முயற்சியை எடுத்ததில்லை. எனவே கையசைத்து விட்டு போய் விட்டேன். அதுதான் நான் கடைசியாகப் பார்த்தது. Ooooooooooooooooooooooooo அன்று பாஸ்கலின் வரவுக்காகவே காத்திருந்தேன். இந்தக் கிராமத்தின் காவல்துறை அதிகாரி அவன், நீண்டகால நண்பன். இரவு அவன் வரும்போதே, “செய்தி தெரியுமா?” என கேட்டபடி வந்தான். “என்ன ஸ்ட்ரைக் தானே……..? “இல்லை……… டளிடா விடயம்.” “அதுக்குதான் உனக்கு போனடிதேன். காலை இரண்டு சிவில் போலிஸ் வந்து விசாரித்து விட்டு போனார்கள் என்ன நடந்தது?” “ஓ………. தெரியாதா? அவள் இறந்து போய் விட்டாள். யாரோ நேற்றிரவு அவளை கொண்டுபோய் காட்டுப்பகுதியில் வைத்து பலாத்காரம் செய்துவிட்டு எரித்துக் கொன்று விட்டார்கள்.” இழவுச் செய்திகள் எனக்கு புதிதில்லை தான். ஆனாலும் அது டளிடா என்றதும் லேசாகத் தலை கிறுகிறுத்தது. “நிச்சயமாக தெரியுமா ? அது அவள் தனா?” “ம். அவள்தான். நானும் சம்பவ இடத்துக்கு போயிருந்தேன். அவளின் கைப்பை பற்றைக்குள் கிடந்தது. அதில் அவள் தொலைபேசி இருந்தது. அதிலுள்ள விபரங்களை வைத்துத்தான் அடையாளம் கண்டோம். ஏனென்றால் டயரை போட்டு கொளுத்தியிருக்கிறார்கள். உடல் அடையாளம் காண முடியாதவாறு எண்பது வீதம் எரிந்து விட்டது.” “என்ன கொடுமை. யாரென்று தெரியுமா………?” “காட்டு பகுதிக்கு செல்லும் வீதியில் உள்ள சி சி டி வி காமராவையும் அவள் உடல் கிடந்த இடத்தில் இருந்த கார் டயர் அடையாளத்தையும் வைத்து ஒருவனை கிரைம் பிரிவு கைது செய்திருக்கிறார்கள். அவன் தீவிர வலதுசாரி அமைப்பு ஒன்றின் உறுப்பினர். விசாரணை போய்க்கொண்டிருக்கிறது. எனக்கு அவ்வளவு தான் தெரியும்.” “ஏன் செய்தான்……….?” “நிச்சயமா ஒருத்தன் தனியாக செய்திருக்க முடியாது. விசாரணை முடிவில்தான் தெரியும். வெளிநாட்டவர்களைக் குறிப்பாக பாலியல்தொழில் செய்யும் பெண்களை, அதுவும் இஸ்லாமியப் பெண்களை குறிவைத்து இயங்குகிறார்கள். அது அவர்களுக்கு இலகுவான இலக்கு. கைது செய்யப் பட்டாலும் இலகுவாக கொஞ்ச நாள் தண்டனையோடு வெளியே வந்து விடுவார்கள்.” “என்ன……. நீயே இப்பிடி சொல்கிறாய்?” “ம்……இறந்து போனவர் சட்டத்துக்கு புறம்பாக இங்கு தங்கியிருந்தவர். சட்டத்துக்கு புறம்பான வேலையை செய்தவர். அவர் சார்பாக வாதாட கூட யாரும் வர மாட்டார்கள். இவ்வளவும் போதுமே குற்றவாளிக்கு.” “ஆனால் சட்டம் என்று ஒண்டு இருக்கு தானே……?” லேசாக சிரித்தபடி, “ஒரு பியர்.” என்றான். அவனுக்காக கிளாசில் நிரப்பிய பியரின் நுரையைப் போலவே அவளின் நினைவுகள் அத்தனையும் என்னுள் ஒருதரம் பொங்கி அடங்கியது. மூளையின் ஓரத்தில்சின்னதாக ஒட்டியிருந்த அவள் மகளின் உருவம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பெரிதாவது போலவிருந்தது. அவனுக்கான பியரை வைத்துவிட்டு கழிப்பறையில் போய் முகத்தை இரண்டு கைகளிலும் ஏந்திய குளிர் நீரால் அடித்து கழுவி துடைத்து விட்ட பின்தான் அடுத்து என்ன செய்வது என்று சிந்திக்க முடிந்தது. ஒரு முடிவெடுத்தேன். அவளின் மத முறைப்படி இறந்துபோனால் உடல் சூடு ஆறுவதுக்கு முன்னரே மசூதிக்கு கொண்டுபோய் வாழ்நாளில் ஏதும் பாங்கள் செய்திருந்தால் அதுக்காக மன்னிப்பு கேட்டு பிரார்த்தித்து புதைத்து விடுவார்கள். அப்போதான் ஆன்மா சொர்க்கம் போகும் என்பது அவர்களது நம்பிக்கை. உடல் கிடைக்கா விட்டால் என்ன செய்வார்கள் என்பது எனக்குத் தெரியாது. எங்கள் முறைப்படி உடலை எரித்து சாம்பலை கடலிலோ ஆற்றிலோ நீரில் கரைத்து சடங்கு செய்வார்கள். பியரை உறுஞ்சிக் கொண்டிருந்த பாஸ்கலிடம் போய், “அவள் எரிக்கப்பட இடத்திலிருந்து கொஞ்சம் சாம்பல் மட்டும் எடுத்துக் கொடுக்கிறாயா……?” திடுகிட்டவன், “என்ன என் வேலைக்கு முடிவு கட்ட போகிறாயா…………?” “இல்லை. ஒன்றும் பிரச்னை வராது. கொஞ்சாமா ஒரு பிடி மட்டும்………..” “விசாரணை முடியும்வரை அதெல்லாம் முடியாது. இப்போ அந்த இடம் கிரைம் பிரிவின் கட்டுப் பாட்டிலிருக்கு.” “இருக்கட்டுமே……….நீ கூட அவளை பாவித்திருக்கிறாய். அந்த நன்றிக்காவது செய்.” “ஓ…….. சொல்லி விட்டாளா? சரி நாளை கொண்டு வந்து தருகிறேன்.” ஆனாலும் எனக்கு அவனில் நம்பிக்கையில்லை கடுதாசியை கொளுத்தி அந்த சாம்பலை கொண்டுவந்து கொடுத்து போலிஸ் புத்தியை காட்டி விடுவான். எனவே, “சரி வேண்டாம். சனமேயில்லை. பியரை குடித்து முடி. கடையை பூட்டி விட்டு இரண்டு பேரும் போகலாமென முடிவெடுத்து இரண்டு பேருமே போனோம். அவன் காட்டிய இடத்தில காரை நிறுத்திவிட்டு போனில் உள்ள டோச் வெளிச்சத்தில் நடந்துபோய் ‘போலீஸ்’ என என எழுதப்பட்டிருந்த சிவப்பு வெள்ளை நாடா கட்டியிருந்த இடத்தில் கொஞ்சம் சாம்பலை அள்ளி தயாராய் கொண்டுபோயிருந்த பொலிதீன் பையில் போட்டுக்கொண்டு கிளம்பி விட்டிருந்தோம். அடுத்தநாள் காலை தபால்நிலையத்தில் பணத்தை அனுப்பிய பின் மொரோக்கோ இலக்கத்துக்கு விபரத்தையும் அனுப்பி விட்டு கடையை திறந்து விஸ்கி போத்தலின் மூடியை திறந்து வாயில் கவிழ்த்து அது தொண்டை வழியே களக் களக் என்று இறங்கும் சத்தம் நீண்ட நாளின் பின்காதில் கேட்டது. பாதி முடிந்து விட மீதியை எடுத்துக்கொண்டு கடையை பூட்டி விட்டு முடி திருத்தும் கடைக்கு போயிருந்தேன். கடை பூட்டியிருந்தது. அண்ணாந்து பார்த்தால் கிழவன் கடற்கரையை பார்த்தபடி வீட்டு பல்கனியில் நின்றிருந்தார். பெரிய டைடானிக் ஜாக் எண்டு நினைப்பு. “ஓய்ய்…….என்ன கடை பூட்டா ?” என்றதும், “ஓம். இன்று புதன் கிழமை. கடை லீவு என்றார். அவள் இனி வர மாட்டாள். வந்து கடையை திற.” என்றதும் வேகமாக வந்து கடையை திறந்து என்னை உள்ளே தள்ளி, “என்ன சொன்னாய் ? நான் காத்திருப்பது உனக்கு எப்பிடித் தெரியும்?” என்றவரிடம், “முதல்ல மயிர வெட்டு. பிறகு சொல்லுறேன்.” சாதாரணமாவே கை நடுங்கும் அவருக்கு இன்னமும் வேகமா நடுங்கத் தொடங்கியிருந்தது. “எப்பிடி வெட்ட வேணும்………. சொல்லு.” “மொட்டை.” “என்னது…….? மொட்டையா? நீ குடித்திருக்கிறாய். உளறாதே ………” “சொன்னதை செய்.” என்றதும், மெசினை எடுத்து வழித்தார். கண்ணாடியில் மொட்டைத்தலையைச் சரி பார்த்த போது நிலத்தில் கொட்டியிருந்த மயிரையெல்லாம் கூட்டிக் கொண்டிருந்தார். எல்லா இனத்தினதும் மதத்தினதும் சாதியினதும் மயிரெல்லாம் குப்பையாய் ஒரு மூலையில் குவிந்து கிடந்தது. “சரி இப்பவாவது சொல்லேன். எப்பிடித் தெரியும்? ஏன் வர மாட்டாள்?” “அவளுக்காக என்ன சமைத்து வைத்திருக்கிறாய் ?” லேசான வெட்கத்துடன், “அவளுக்கு பிடித்தமான மட்டன் தஜின் செய்து வைத்திருக்கிறேன்.” “சரி போய் கொஞ்சம் எடுத்துக்கொண்டு வா.” கொஞ்சம் தயங்கிய படியே மேலே வீடுக்கு போய் ஒரு பிளாஸ்டிக் கிண்ணத்தில் மட்டன் தாஜின் கறியும் அதுக்கு மேல் ஒரு பாண் துண்டையும் வைத்து கொண்டு வந்து நீட்டியவர், இனியாவது சொல்லலாம் தானே என்பது போல பார்த்தார். “செய்தி படித்தாயா ? பெண் எரித்துக்கொலை.” “ம்……… படித்தேனே.” “அது அவள்தான். இனி வர மாட்டாள்.” “ஓ………. ஏசுவே……. யார் செய்தது?” “யாரோ உன்னைப்போலவே ஏசுவை நம்பும் ஒருத்தன்.” அவரின் கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை எனக்கு தெரியாமல் திரும்பி துடைத்துக் கொண்டார். “என்ன அழுகிறாயா ? இவ்வளவு அன்பு வைத்திருந்தால் நீ அவளை திருமணம் செய்திருக்க வேண்டும். சரி இந்த கிண்ணம் உனக்கு தேவையா? ‘இல்லை.’ என்று தலையசைத்தபடி கதிரையில் அமர்ந்தவர், அங்கிருந்து வெளியேறிய என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். வெளியேவீதியை தண்டி வந்து கடலைப் பார்த்தேன். மெல்லிய அலைகள் மட்டுமே. மீனைத் தேடி வளைய வரும் நீர் காகங்களைத் தவிர யாருமில்லை. நிலத்தில் மண்டியிட்டு போத்தலை திறந்து மேலும் சில மிடறுகளை விழுங்கி விட்டு, “ஓ………. அல்லாஹ் உனை எப்படி தொழுவதென்று எனக்குத் தெரியாது. டளிடா தெரிந்தோ தெரியாமலோ பாவங்களை செய்திருக்கலாம். அவள் பாவங்களை மனித்து சொர்க்கத்தினுள் அனுமதிக்குமாறு ரிழ்வான் மலக்கிடம் கட்டளையிடும். அவள் ரூஹ் சாந்தியடையட்டும்.” என்றபடி சாம்பலை எடுத்து கடலில் தூவி, மிச்சமிருந்த விஸ்கியையும் கடலில் தெளித்துவிட்டு. ‘டளிடா நீ என்னை எவ்வளவு நேசித்தாயோ அவ்வளவு நானும் உன்னை உன்னை நேசித்தேன்’ என்றபடி மட்டன் தஜினை கிண்ணத்தோடு கடலில் விட்டேன். அது தள்ளாடிய படியே அசைந்து கொண்டிருந்தது. கடல் நீரை கொஞ்சமெடுத்து தலையில் தெளித்து விட்டு. நான் மொட்டையடித்த காரணத்தை மனைவி கேட்பாள் என்ன சொல்லலாமென யோசித்தபடியே நடந்துகொண்டிருந்தேன்.

சன்னதியான் துணை சிமோனா ஸ்ராச 24 முன்ஸ்ரர் 6.08.1983 என்ரை மாம்பழம் பரிமளம் அறிவது! நான் நல்ல சுகமாயிருக்கிறன். அதுபோல் என்ரை பரிமள குஞ்சுவும் சுகமாயிருக்க குளத்தடி பிள்ளையாரை வேண்டுறன். உங்கடை செல்லக்கையாலை எழுகின கடிதம் கிடைத்தது. உங்கடை முத்து முத்தான எழுத்துக்களை நாள் முழுக்க வாசிச்சுக்கொண்டிருக்கலாம்.அதென்ன ஒரு இடத்திலை இரண்டு வசனம் எழுதிப்போட்டு ஒண்டும் தெரியாதமாதிரி வெட்டியிருக்கிறியள். அப்பிடி என்ன அதிலை எழுதி வெட்டினனீங்கள்? என்னோடை வேலை செய்யிற இத்தாலிப்பெடியன் தோடு குத்தியிருக்கிறான். பாக்க வடிவாய் கிடந்துது. அதுதான் நானும் குத்தினனான்.உங்களுக்கு பிடிக்காட்டில் வேண்டாம்.கழட்டி விடுறன். இவங்கள் பிறகு விசர் கேள்வியெல்லாம் கேட்பாங்கள். எண்டாலும் பரவாயில்லை. இஞ்சை பெடியங்கள் தோடு குத்துறதுதான் இப்ப பாஷன். கிளாசிலை இருக்கிறது சாராயமில்லை அது அப்பிள் யூஸ்.நீங்கள் சொன்னாப்பிறகு நான் மருந்துக்கும் பியரோ விஸ்கியோ நாக்கிலை பட விடமாட்டன்.வேலை இடத்திலை களைப்பு தீர ஒரு பியர் குடிக்கச்சொல்லி வில்லங்கப்படுத்துவாங்கள். நான் திரும்பியும் பாக்கன்.சோறு சமைக்கிறனான்.பைக்கற் அரிசி.சுடுதண்ணிக்கை போட்டுட்டு 15- 20 நிமிசத்திலை அவிஞ்சுடும்.கறி உருழைக்கிழக்குக்கை மீன்ரின்னையும் போட்டு ஒரு சின்ன கறி வைப்பன். சரக்குத்தூள் மிளகாய்த்தூள் எல்லாம் இஞ்சை வாங்கேலாது. ஒரு துருக்கி கடையிலை உறைப்பு தூள் எண்டு சொல்லி வாங்கினன்.ஒரு சொட்டு உறைப்பும் இல்லை.கலர்தான் பாக்க வடிவாய் இருக்கும்.பச்சைமிளகாயும் விக்கிறாங்கள் அதுவும் பெரிசாய் உறைப்பில்லை. இந்த குளிருக்கு இறைச்சி சாப்பிட வேணும் செல்லம்.அப்பிடியெண்டால் உங்களுக்காக வெள்ளிக்கிழமை மச்சம் சாப்பிடாமல் இருக்கிறன். என்ரை செல்லக்குஞ்சு மட்டும் தான் என்ரை மனசிலை. நான் வெள்ளைக்காரியளை திரும்பியும் பாக்கிறேல்லை. நீங்கள் சொல்லுறமாதிரி எல்லாரும் கெட்டவையள் இல்லை. நல்லவையும் இருக்கினம். அடுத்த கடிதத்திலை ரிவிக்கு முன்னாலை நிண்டு போட்டோ எடுத்து அனுப்புறன் என்ரை செல்லம். செல்லம் நீங்கள் கோண்டாவில் குஞ்சியப்பு வீட்டை நிக்கிறதாய் எழுதியிருந்தியள். சந்திரா எப்பிடி இருக்கிறா? வசந்தியை சுகம் கேட்டதாய் சொல்லுங்கோ.ஞானம் ஸ்ரூடியோவுக்கு போய் ரவுசர் போட்டு ஒரு போட்டோ எடுத்து அனுப்புங்கோ. வசந்தியையும் கூட்டுக்கொண்டு போங்கோ. இப்ப இஞ்சை நல்ல வெய்யில் எறிக்குது.ஆனல் பின்னேரம் குளிரும்.வெய்யிலுக்கு எல்லா இடமும் வடிவாய் இருக்கு. பூக்கண்டு எல்லா இடமும் வைச்சிருக்கினம்.அடுத்த முறை பூக்கண்டுகளுக்கு முன்னாலை நிண்டு படம் எடுத்து அனுப்புறன் பாருங்கோ. என்ரை உடன்பிறப்போடை ஒண்டும் கொழுவுப்பட வேண்டாம்.அவளின்ரை குணம் தெரியும் தானே.சரியான ராங்கி பிடிச்சவள்.குமரேசனுக்கு கிணத்தடியிலை வைச்சு செய்த வேலை தெரியும் தானே.அவள் என்ன வாய் காட்டினாலும் திருப்பி ஒண்டும் கதைக்க வேண்டாம். வேறை என்ன செல்லம் தனிமைதான் என்னைப்போட்டு வாட்டுது. நீங்கள் எனக்கு பக்கத்திலை இருக்கிறதாய் கனவு காணுவன்.பழைய ஞாபகமெல்லாம் வாட்டியெடுக்குது ராசாத்தி.அங்கை தோட்டப்பக்கத்து துரவுப்புட்டி ஞாபகம் வருதோ. எனக்கு இப்பவும் அதை நினைச்சால்.... சரி செல்லம் கனக்க எழுதீட்டன் போலை கிடக்கு.இப்ப இஞ்சை இரவு 3மணியாச்சுது. விடிய வெள்ளன சோசல் ஓபிசுக்கு போக வேணும். கடிதம் கண்டதும் பதில் கடிதம் போடுங்கோ மாம்பழம். மு-கு: ரவுசர் போட்டு போட்டோ எடுக்க மறக்காதையுங்கோ.துணைக்கு வசந்தியையும் கூட்டிக்கொண்டு போங்கோ. இப்படிக்கு ஆசை முத்தங்களுடன் அன்பு அத்தான் குமாரசாமி

கொலெஸ்ட்ரோலும் ஆட்டிறைச்சியும் மற்ற இறைச்சிகளிலும் பார்க்க ஆட்டிறைச்சி இல் கொலெஸ்ட்ரோல் மற்றும் saturated fats குறைந்தே காணப்படுறது. 85 கிராம் மட்டன் இல் 2.6 கிராம் கொழுப்பு தான் இருக்கிறது.மாடு 7.9, செம்மறி ஆடு(லாம்ப்) 8.1, பண்டி 8.2, கோழி 6.3 . கலோரி முறைப்படி பார்த்தாலும் ஆடு 122, மாடு 179, செம்மறி ஆடு(லாம்ப்) 175, பண்டி 174 கோழி 162 காலோரிகள். it has all the amino acids needed by the body along with a high level of iron that can be helpful to anemic persons. இது எனது பல்கலைக்கழக கழக கண்டுபிடிப்பு. ஹார்வர்ட் பல்கலைக்கழக ஆராய்ச்சி ஒன்றின் படி: saturated fat இனால் இதய நோய்கள் அதிகரிக்கும். ஆனால் unsaturated fat இனால் நல்ல கொலஸ்டரோல் அதிகரிக்கும்.இதனால் இதய நோய்களை குறைக்கலாம் என்று கண்டு பிடித்துள்ளது (இது Ampani காண குறிப்பு) ஆனால் எனது சொந்த அனுபவத்தில் எதையும் அளவாக உண்பது தான் நல்ல ஆரோக்கியத்துக்கு வழி வகுக்கும் . மாடு சாப்பிடுவதை தவிர்க்கவேண்டும்( இது எனது வேண்டுகோள்). நான் ஆடு , பண்டி இறைச்சிகள் சாப்பிட்டேன். ஆனால் 5 வருடங்களாக இறைச்சி எதுவுமே சாப்பிடுவதில்லை. மீன் வகைகள் தான். பாலும் தயிர் செய்வதுக்கு மட்டுமே வாங்குவேன் (கடை தயிரில் அல்புமின் தான் அதிகம்) Greek yogurt நல்லது என்று நினைக்கிறன் . பிரெஷ், frozen மரக்கறிகள் வாங்கி இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு ஒருமுறை சமைப்பேன். கருவாடு, நெத்தலி கொஞ்சமாக வெங்காயம் சேர்த்து தேங்காய் எண்ணெயில் பொரித்தால் சேர்த்து சாப்பிட நன்றாக இருக்கும். வீட்டில் சமைத்து சாப்பிடுவது ஒரு உற்சாகமும் நல்ல பொழுது போக்கும் ஆகும். smoothie maker இல் frozen பழவகைகள் ( என்ன பழம் மிஞ்சுதோ அவற்றையும் freeze பண்ணி தேவையான நேரத்தில் எடுத்து smoothie செய்யலாம். நான் frozen berries , fresh அன்னாசிப்பழம் , நெல்லிக்காய் தூள், Agave sweetener போட்டு smoothie அடித்து பிரிட்ஜில் வைத்து குடிப்பேன். தேத்தண்ணி, கோப்பி எல்லாம் குறைத்து மூலிகை கோப்பி செய்து coconut sugar அல்லது cane சுகர் போட்டு குடிப்பேன் ( மல்லி, சீரகம், மிளகு, சுக்கு, கறுசீரகம், ஓமம் கொஞ்சம் கோப்பி நல்ல வறுத்து அரைத்து எடுக்க வேண்டும்). கிழமைக்கு ஒருநாள் Tripala என்னும் இந்திய மூலிகை பவுடர் சுடு தண்ணியில் கரைத்து குடிப்பேன். ப்ரிட்ஜில் ஒரு pitcher இல் வாடி கட்டிய தண்ணீர், Lemon துண்டுகள், இஞ்சி, புதினா (mint ) இல்லை ஊறவைத்து வெயில் காலத்தில் குடிப்பேன். நன்னாரி பவுடர் அம்மா உணவகத்தில் இருந்து வேண்டி வந்து அதையும் இடைக்கிடை குடிப்பேன். 50 வயதுக்கு பிறகு இறைச்சி வகைகளை தவிர்த்து, கடல் உணவு, மரக்கறி, தேங்காய் எண்ணெய் , நல்லெண்ணெய் தேங்காய் பால் சேர்த்து வீட்டில் சமைத்து சாப்பிட்டால் மிகவும் நல்லது. வாரத்தில் 3 நாள் வது இரண்டு சாப்பாட்டுக்கு நடுவில் 16 மணித்தியாலம் விட்டு தண்ணீர் மட்டும் குடித்தால் எமது ஈரல் எல்லா கழிவுகளையும் அகற்றி நிறைய நோயில் இருந்து காப்பாற்றும். Organic மஞ்சள் வாங்கி நிறைய சேர்க்கவும். Olive oil இல் பொரிக்க கூடாது. அதை வேறு விதமாக தான் சாப்பிட்டில் சேர்க்கவேண்டும். இங்கு கொலஸ்டரோலை பற்றி பொதுவான கருத்துக்களையும் உண்மை எதுவென்பதயும் பதிவிட்டுளேன் பொதுவான கருத்து : நடுத்தர வயதில் இருந்துதான் கொலஸ்டரோல் பிரச்னை வரும். உண்மை: 9 - 11 வயதளவில் ஒருமுறை 17- 21 வயதளவில் ஒரு முறை . 20 வயதின் பின் 5 வருடத்துக்கு ஒருமுறையாவது ரத்த பரிசோதனை செய்தல் நலம். நீங்கள் கேட்டாலே இன்றி பொதுவாக வைத்தியர்கள் கொலெஸ்ட்ரோல் அளவை செக் பண்ண மாட்டார்கள். ஆதலால் நீங்கள் தான் கேட்டு பரிசோதனை செய்ய வேண்டும் பொதுவான கருத்து :உடல் பருத்தவர்களுக்கு மட்டும்தான் கொலஸ்டரோல் பிரச்னை வரும். உண்மை: உடல் பருத்தவர்களுக்கு வருவதற்கு சந்தர்ப்பம் கூட. ஆனால் மெல்லிய தேகம் உடையவர்களுக்கும் வரும். பொதுவான கருத்து: ஆண்களுக்குத்தான் கொலஸ்டரோல் பிரச்னை வரும். உண்மை; Atherosclerosis - ரத்த குழாயை அடைக்கும் கொலஸ்டரோல் படிவுகள் பெண்களில் பார்க்கவும் ஆண்களுக்கு நடுத்தர வயதிலேயே வருவது அதிகம். CVD எனப்படும் இதய சம்பந்தமான நோயாலேயே அதிகமான பெண்கள் இறக்க நேரிடுகிறது .50 வயதின் முன்பு ஈஸ்ட்ரோஜென் ஹோர்மோன் பெண்களுக்கு அதிகமாக இருப்பதால் நல்ல கொலஸ்டரோல் (HDL) அதிகரிக்கும். அனால் 50 வயதுக்கு பிறகு ஈஸ்ட்ரோஜென் ஹோர்மோன் குறைவதால் கெட்ட கொலஸ்டரோல் (LDL ) அதிகரிக்கும். பொதுவான கருத்து: எமது சாப்பாட்டு முறையும், உடற்பயிற்சியும் மட்டும் தான் கொலெஸ்டெரோல் அளவை தீர்மானிக்கும் உண்மை: இது ஓரளவுக்கு உண்மை என்றாலும், மரபு வழியில் சில பேருக்கு இயற்கையிலேயே கொலெஸ்ட்ரோல் அதிகமாக இருக்கும். அதனால் ஓரளவு உடற்பயிற்சியும் இதயத்துக்கும் ரத்த குழாய்களுக்கு நன்மை தரக்கூடிய உணவுகளை உண்டு மாரடைப்பு, பக்கவாதம் ஏற்படுவதை தவிர்க்கலாம் பொதுவான கருத்து: சில உணவுவகை லேபிள் இல் No Cholesterol, Heart healthy என்று போட்டிருந்தால் பயப்படாமல் சாப்பிடலாம் உண்மை: Low fat என்று போட்டிருந்தாலும் மிகும் ஆபத்தான saturated fat, trans fats மற்றும் total கலோரி அளவுகள் கூட இருக்கும் .வியாபார தந்திரத்துக்காக முழு பக்கெட்டில் உள்ள அளவுகளை போடாமல், per serving என்று போட்டிருப்பார்கள் . பொதுவான கருத்து: பட்டரிலும் பார்க்க மாஜரின் இல் குறைந்த கொலெஸ்ட்ரோல் உண்டு உண்மை: இரண்டிலயும் கூடாத கொழுப்பு உண்டு, soft மாஜரின் கொஞ்சம் நல்லது. எதுவாகினும் 0 ZERO trans-fat உள்ள உணவை வேண்டவும். அதிகநாட்கள் கெட்டுப்போகாமல் இருக்க நிறைய transfat , சீனி, உப்பு, preservative எல்லாமே போடுவார்கள். நான் பொதுவாக எதையும் சூப்பர்மார்கெட் shelf இல் இருந்து வேண்டுவதில்லை ( மா, சீனி, pasta , அரிசி இது போன்ற உணவுகளை தவிர்த்து) . பாணும் பேக்கரி இல் செய்ததுதான் வேண்டுவது. டின் உணவுகள் அடிக்கடி வேண்ட கூடாது. Frozen vegetables, fruits நல்லது.

வறுமையின் நிறம் கதிரவன் கடல் குளித்து கிழக்குவானில் தலைதுவட்டத் தொடங்கியிருந்தான். வாடைக்காற்று புழுதியை வாரி இறைத்தபடி சுழன்றடித்துக்கொண்டிருந்தது. காலை ஜந்து மணிக்கே விழித்துவிடும் எமது ஊரான காவலூர். அதிகாலையானால் எமது ஊரில் குடிநீருக்கான போராட்டம் தொடங்கிவிடும். பட்டினசபையால் வழங்கப்படும் குடிநீரை குழாய்களில் எடுப்பதற்காக குழாயடியில் வரிசையாக குடங்களும் வாளிகளும் நிரையாக நிற்கத் தொடங்கிவிடும். (இது நடந்தது இன்றைக்கு 40 வருடங்களுக்கு முன்னைய காலம்.) இன்று வீடுகளுக்கு குழாய்நீர் வசதி வந்து விட்டதால் குழாயடியில் குழுமும் பெண்கள் கூட்டமும் வரிசையாக நிற்கும் குடங்களும் காணாமல் போய்விட்டன. அன்றைய நாட்களில் வானொலி, தொலைக்காட்சி, பத்திரிகை எல்லாமே அந்தக் குழாயடிச் செய்திகள்தான். கூடிக் குதூகலமாகப் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பெண்களிடையே சில சமயம் பேச்சு முற்றி சண்டையாக மாறிவிடுவதுமுண்டு. நாங்கள் சிறுமிகளாக அங்கு பேசும் நடக்கும் நாடகங்களையெல்லாம் பாதி புரிந்தும் மீதி புரியாமலும் அண்ணாந்து பார்த்துக்கொண்டிருப்போம். சில வேளைகளில் அவர்கள் பேசுவது புரியாவிட்டாலும் ஏதோ பேசுகிறார்கள் என்று கேட்டுக்கொண்டு நிற்போம். அப்பொழுதெல்லாம் சிலர் பெரியவர்கள் பேசுமிடத்தில் உங்களுக்கென்ன வேலை என்று கேட்டதுமுண்டு. அன்றும் அப்படித்தான். பெண்கள் கூட்டம் கூடிக்கூடிப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் முகத்தில் பதட்டமும் ஒருவித அங்கலாய்ப்பும் தெரிந்தது. நானும் என்வயதொத்த சிலரும் ஒன்றும் விளங்காமல் பார்த்துக்கொண்டு நின்றோம். அங்கு முன்பின் பார்த்திராத ஒரு பெண் அழுதுகொண்டு நின்றாள். அவளது கையில் துணியினால் சுற்றப்பட்ட ஒரு குழந்தை. ஆளாளுக்கு அப்பெண்ணுக்கு ஆறுதல் சொல்லுவதும் தமக்குள் கூடிக் கதைப்பதுமாக வினாடிகள் கழிந்தன. நாங்களும் என்னதான் நடக்கிறது என்றறியும் ஆவலில் அவர்களுக்கு அருகில் சென்று நின்று கொண்டோம். அன்றைய நாட்களில் எமது ஊரிலிருந்துதான் கடல் பிரயாணம் மேற்கொள்ளப்படும். நயினாதீவு, அனலைதீவு, நெடுந்தீவு எழுவைதீவு என படகுப்பிரயாணத்தினால் எமது ஊர் துறைமுகம் நாள் முழுவதும் திருவிழாப்போல கோலாகலமாகக் காட்சியளிக்கும். படகுகளில் வருவோரும் போவோரும் கடைவீதியும் வாகனங்களுமாக துறைமுகம் களைகட்டும். அத்துடன் காரைநகருக்கு போகும் சிறுபடகுகளும் பாதைஎனப்படும் வாகனங்களையும் மக்களையும் ஏற்றிச்செல்லும் இயந்திரப்பாதையும் இயங்குவதால் நாள் முழுவதும் சனக்கூட்டத்திற்கு குறைவில்லை. அந்தப் பெண் அனலை தீவிலிருந்து எமது ஊர் அரசினர் வைத்தியசாலைக்கு குழந்தை எடுத்து வந்;திருக்கிறார். வைத்தியர்கள் குழந்தையை பரிசோதித்து விட்டு குழந்தை இறந்து விட்டதால் வீட்டிற்கு எடுத்துச் செல்லும்படி கூறி அனுப்பி விட்டிருந்தனர். என்ன நோய் ஏன் அனுப்பினார்கள் என்ற விபரமெல்லாம் எமக்குத் தெரியாது. வசதியற்ற அந்தப் பெண் தனியாகத்தான் குழந்தையை எடுத்து வந்திருந்தார். அவளது குடும்பச் சூழ்நிலையும் எமக்குத் தெரியாது. சந்திரமதிபோல கையில் குழந்தையுடன் நிர்க்கதியாக நிற்கும் அப்பெண்ணைப் பார்த்து அனைவரும் பரிதாபப் பட்டனரே ஒழிய பொருளுதவி செய்யக் கூடிய நிiயில் அங்கு குழுமிநின்ற பெண்கள் யாரும் வசதி படைத்தவர்களில்லை. அங்குநின்ற சில புத்திசாலிப் பெண்கள் சிலர் குழந்தையை யாருக்கும் தெரியாமல் சுகவீனமுற்ற பிள்ளைபோல் துணியில் சுற்றி மடியில் வைத்து தமது ஊருக்கு கொண்டு போகும்படி புத்தி சொன்னார்கள். சிலரோ அது பிழை கண்டு பிடித்தால் பிரச்சனையாகும் என்று அறிவுரை கூறினர். உயிரற்ற குழந்தையைக் கொண்டு போவதானால் படகிற்கு விசேட பணம் செலுத்த அந்தப் பெண்ணிடம் வசதியில்லை. சிறிது நேரத்தில் அப்பெண் துணியில் சுற்றிய சிசுவுடன் துறைமுகம் உள்ள வீதியில் நடக்கத் தொடங்கினாள். ஆனாலும் அழுது வீங்கிய முகமும் அவளது விம்மலும் காட்டிக் கொடுத்து விடுமோ என சிலர் பேசிக்கொண்டனர் ;. அந்த உயிரற்ற உடலைச் சுமந்தபடி சென்ற அந்தப் பெண்ணின் முகமும் அந்தப் பிஞ்சுக் குழந்தையின் அழகான விழிமூடிய அமைதியான முகமும் பல ஆண்டுகள் கழிந்தும் என் நினைவுத் திரையில் நின்று அகலவில்லை. இந் நிகழ்வு மனக்கண்ணில் நிழலாடும் பொழுது ஜயோ அப்பொழுது அந்த தருணத்தில் எம்மால் உதவக்கூடிய வயதோ வசதியோ இல்லாமல் போய் விட்டதே என மனம் அங்கலாய்க்கும். 'பொங்கல் பிறந்தாலும் தீபம் எரிந்தாலும் ஏழைகள் வாழ்வது கண்ணீரிலே ' என்ற பாடல் வரிகள் காதுகளில் ஒலிக்கும் நேரமெல்லாம் என் நெஞ்சில் நிழலாடும் ஈர நினைவுகளில் இதுவும் ஒன்று. --- xx --

வரலாற்றுப் புகழ் பெற்ற இடங்களை பார்ப்பது எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஒன்று. ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் ஆதித்திய இளம்பிறையனின் அங்கோர் வாட் அனுபவங்களை வாசித்ததில் இருந்து அங்கு கட்டாயம் செல்ல வேண்டும் என எனது மனம் குறித்துக்கொண்டது. ஆனாலும் பலஆண்டுகளாக என் ஆசை நிறைவேறாமலே இருந்தது. காரணம் என் கணவருக்கு அங்கு செல்வதில் ஆர்வம் இருக்கவில்லை. தெரியாத ஒரு நாட்டுக்குத் தனியாகச் செல்லவும் பயம். அதனால் ஆசையை ஒரு பக்கம் வைத்துவிட்டு என்பாட்டில் இருந்துவிட்டேன். கடந்த ஓகஸ்ட் மாதம் மகளும் நானும் கதைத்துக்கொண்டு இருந்தபோது கம்போடியா செல்லவேண்டும் என்ற ஆசை தனக்கு இருப்பதாகக் கூற நான் உடனே இருவரும் சேர்ந்து போகலாம் என்று கூறி ஒக்டோபர் முதலாம் திகதி தொடக்கம் பத்தாம் திகதிவரை பத்து நாட்களுக்கு திட்டமிட்டு விமானச்சீட்டும் தயார் நிலையில். மகளே தங்குமிட வசதியை எல்லாம் ஒழுங்கு செய்ததில் எனக்கு மனதில் பெரும் நின்மதி. முதல் ஐந்து நாட்கள் சியாம் ரீப்பில் தங்குவதாக முடிவெடுத்து விமான நிலையத்தில் இறங்கும்போதே கடலும் மரங்களும் மழைநீரினூடே தெரிய இறங்கும்போதே மழையா என்று மனம் துணுக்குற்றது. முதலே ஒன்லைனில் விசா பெற்றுக்கொண்டதால் விரைவாக வெளியே வந்தாலும் பெரும் இடி மின்னலுடன் மழை சோவெனப் பெய்வதைப் பார்த்து மனதில் சலிப்பு எழுந்தது. தங்குவிடுதியில் இருந்தே எமக்கு டாக்ஸி ஒழுங்கு செய்வதாகக் கூறியதனால் வெளியில் எம் பெயரைத் தாங்கியபடி யாராவது நிற்கிறார்களா என்று தேடினால் யாரையும் காணவில்லை. மழை பெய்ததனால் வெப்பம் தெரியவில்லை என்பது மனதுக்கு நின்மதிதர மகள் தங்குவிடுதிக்கு போன் செய்தாள். மழை காரணமாக சிறிது நேரம் தாமதமாகலாம் என்று அவர்கள் கூற நாம் மேலும் இருபது நிமிடம் காத்திருந்தோம். என் கணவரின் பெயரைக் காவியபடி ஒரு இளஞர் வர, மகள் அவரிடம் ஐடி கேட்க அவர் வாகனத்தில் இருப்பதாகக் கூறி எமது சூட்கேஸை இழுத்தபடி கரையோரமாக நடந்து கார் கதவைத் திறந்துவிட்டு ஐடியை எடுத்துக்காட்டினார். அம்மாவுக்குக் காரின் பின்புறம் இருக்க முடியாது. அவ முன்னால்தான் இருப்பா என்று கூற அவரும் முன் சீற்றில் இருந்த அவரின் சில பொருட்களை எடுத்து பின்னால் வைத்துவிட்டு இருக்கும்படி கூறினார். அதற்குள் மழை மீண்டும் பெரிதாகப் பெய்ய ஆரம்பித்தது. கார் கண்ணாடியை இறக்க முடியாமல் மழை பெய்ய, கார் முழுவதும் மூச்சு மூடி எனக்கு தலை சுற்ற ஆரம்பித்தது. பானைப் போடு என்று நான் அவனுக்குச் சொல்ல, அவன் மிக வேகமாக குளிர் காற்று வரும்படி ஏசியை திருப்பிவிட எனக்கு ஐந்து நிமிடத்திலேயே குளிர ஆரம்பித்தது. இன்னும் எவ்வளவு நேரம் செல்லும் என்று அவனிடம் கேட்க, சாதாரணமாக 20 நிமிடம் ஆனால் இன்று நாற்பது நிமிடங்களாவது எடுக்கும் போல் தெரிகிறது என்றான். எனக்கு தலை சுற்றல் அதிகமாக உந்த ஏசியை கொஞ்சம் குறை என்றுவிட்டு நான் கண்களை கைகளால் மூடியபடி ஒரு பக்கமாகச் சாய்ந்துவிட்டேன். அம்மா எழும்புங்கள் என்று மகள் தோளைத் தொட்டுக் கூப்பிடத்தான் நான் கண்களைத் திறந்தேன். மழை விட்டிருந்தது. அவனே எமது சூட்கேஸை இறக்கிக் கொண்டுவந்து வைக்க இன்னொருவர் அவற்றை நம் இருக்கபோகும் அறைக்கு எடுத்துச் செல்கிறார். கோட்டல் சிறிதுதான் ஆனாலும் பார்க்க அழகாகவும் சுத்தமாகவும் இருக்கிறது. எமது தங்குவிடுதிக்கு அருகிலேயே ஒரு பத்துப் பதினைந்து நிமிட நடை தூரத்தில் அனைத்துக் கடைகள், உணவகங்கள், இரவுச் சந்தை என்பன இருப்பதாக விடுதி பெண் கூறுகிறாள். எனக்குத் தலை சுற்றல் முழுதாக நிக்கவில்லை. அதனால் குளித்துவிட்டு ஒருமணிநேரம் தூங்குங்கள். அதன்பின் வெளியே போகலாம் என்கிறாள் மகள். குளியல் அறை நல்ல சுத்தமாக இருக்கிறது. ஆனால் குளிக்க முடியாதபடி சவர் மேலே இருந்து நீரைத் தூவுகிறது. எரிச்சலோடு குளிப்பதற்குப் பதில் தோய்ந்துவிட்டு துவாயைச் சுற்றியபடி வெளியே வந்து தலையை நன்றாகக் காய வைத்தபின் அவர்கள் கொண்டுவந்து தந்த தேநீரையும் குடித்துவிட்டு நன்றாகத் தூங்கிப்போகிறேன். மகள் என் தோளைப் பிடித்து உலுப்பி எழுப்ப நேரம் இரண்டு மணியாகிவிட்டதை சுவர் மணிக்கூடு காட்ட, இரண்டு மணிநேரமா தூங்கிவிட்டேன் எனக் கேட்டபடி எழுகிறேன்.

ஆம்ஸ்டர்டாமில் ஓர் அட்வெஞ்சர்! எனது பிறந்தநாள் சம்மர் பாடசாலை விடுமுறைக் காலத்தில் வருகின்றது. நான் பிறந்தநாள் அன்று வேலைக்கு விடுப்பு எடுத்து ரிலாக்ஸாக ஓய்வில் இருப்பதை ஒரு கொள்கையாகவே வேலை செய்ய ஆரம்பித்த காலத்தில் இருந்து விடாமல் வருடாவருடம் தொடர்வதால், பல மாதங்களுக்கு முன்னரே ஒருவார விடுமுறையை விண்ணப்பித்து அனுமதி பெற்றிருந்தேன். குளிர்காலம் எப்போதும் மப்பும் மழையும் காதுமடல்களை விறைக்கச் செய்யும் கடுங்குளிர்காற்றுமாக இருப்பதால், சம்மரில் பிரகாசிக்கும் வெயிலில் எங்காவது செல்ல மனம் ஏங்கும். பாடசாலை விடுமுறையில் வீட்டில் நிற்கும் பிள்ளைகளுடன் நேரத்தை செலவழிக்க எனது இணையும் இதே வாரத்தில் விடுமுறை எடுத்திருந்தார். விடுமுறையைக் கழிக்க எங்கே போவது என்பதில் ஒரு முடிவை எடுக்கமுடியவில்லை. Humans are explorers என்று சொன்னாலும் பிள்ளைகளுக்கு தெரியாத இடங்கள் எல்லாம் போய் பார்க்கவேண்டும் என்பதில் ஆர்வம் கிடையாது. வீட்டில் இருந்து பிளேஸ்ரேசனின் games விளையாடவும், cousins உடன் சேர்ந்து வெட்டியாகப் பொழுதைப் போக்கவும்தான் நாட்டம் அவர்களுக்கு. ஆனால் கனடாவுக்கு போவதென்றால் மட்டும் அங்கிருக்கும் cousins உடன் கும்மாளம் அடிக்கலாம் என்று எப்போதும் முன்னுக்கு நிற்பார்கள்! சம்மரில் விமான ரிக்கற் ஏறும் விலைக்கு அடிக்கடி அதிகம் செலவழித்து கனடா போகவும் மனம் ஒப்பவில்லை. ஒருவார விடுமுறை என்பதால் நல்ல வெய்யில் கொளுத்தும் மால்ராவுக்குப் போகலாமா, சுவிற்சலாந்துக்கு காரில் போய்ச்சுற்றலாமா, உள்ளூர் வேல்ஸில் போய் செம்மறியாடு, மாட்டு மந்தைகளையும், பச்சைப்புல்வெளிகளையும் பொடிநடையில் பார்க்கலாமா என்றெல்லாம் விவாதித்து, எகிறும் செலவையும், கடும்வெய்யில் அல்லது கடும் மழை வந்து குழப்பும் என்ற தயக்கத்திலும் நாலு நாட்கள் ஒல்லாந்து தேசம் மட்டும் போய் ஆம்ஸ்டர்டாம் நகருக்குள்ளால் ஓடும் கால்வாய்களையும், ரொட்டர்டாமுக்கு அண்மையிலுள்ள காற்றாலைகளையும் பார்த்து வரலாம் என்று தீர்மானித்தோம். பிள்ளைகளுடன் போவதால் ஆம்ஸ்டர்டாம் சிவப்பு விளக்குப் பகுதி விலக்கப்பட்ட வலயத்திற்குள் வந்துவிட்டது. ஆனாலும் பகலிலாவது ஒரு தடவை தனியே போய் எட்டிப்பார்க்கலாம் என்று மனம் குறுகுறுத்தது! முதல்நாள் பிரகாசமான வெயில். ஆனால் சுட்டெரிக்கும் அளவிற்கு வெப்பம் இருக்கவில்லை. கால்வாய்களினூடான சுற்றுக்கு ரிக்கற்றை வாங்கிவிட்டு நேரம் வரும்வரை கால்வாய்கள் நிறைந்துள்ள தெருக்களில் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு திரிந்தோம். எமது படகுக்கான நேரத்திற்கு 15 நிமிடங்கள் முன்னதாகவே வரிசைக்குப்போனால் எமக்கு முன்னர் ஒரு வயதுமுதிர்ந்த தம்பதியினர் மாத்திரமே நின்றிருந்தனர். வந்த படகொன்றில் ரிக்கற்றைக் காட்டி ஏறி நகரின் அழகான பகுதிகளூடாக பயணித்துக்கொண்டிருந்தோம். இரண்டாம் உலக யுத்தக் காலத்தில் நாஜிகளிடம் பிடிபடாமல் ஒளிந்திருந்த ஆன் ஃப்ராங் எனும் பதினான்கு வயது யூதச் சிறுமியின் டயறி எனும் நூலை 90 களில் படித்திருந்தேன். அவர் ஒளிந்திருந்த வீட்டினை தற்போது காட்சியகமாக்கியுள்ளனர். அதைப் பார்ப்பதும் எமது itinerary இல் இருந்தது. அதனருகே படகு வந்தபோது எமது ரிக்கற்றைக் காட்டி அங்கு வெளியேறி மீண்டும் பிற்பகலில் படகுப்பயணத்தைத் தொடரலாமா என்று கேட்டேன். ரிக்கற்றை வாங்கிப் பார்த்த படகோட்டி நாங்கள் பிழையான படகில் உள்ளதாகச் சொல்லி, எங்களை ஏறிய இடத்தில் திரும்பவும் விட்டுவிடுவதாகச் சொன்னார். அவர் சரியாக ரிக்கற்றைக் கவனிக்கவில்லை என்பதால் தன்னில்தான் தவறு என்று எங்களைத் தொடர்ந்தும் படகில் இருக்க அனுமதித்தார். அவரின் நல்லெண்ணத்தில் அந்த கால்வாய்ச் சுற்றுப் பயணம் எமக்கு இலவசமாகக் கிடைத்தது! நாம் வாங்கிய ரிக்கற் சற்று விலைகூடிய கால்வாய்ச் சுற்றுலாவுக்கானது. எனவே மீண்டும் ரிக்கற் வாங்கிய இடத்திற்குப்போய் நாம் சுற்றித் திரிந்ததால் படகைத் தவறவிட்டுவிட்டோம்; அடுத்த படகில் இடம் இருந்தால் போகமுடியுமா என்று கவுண்டரில் இருந்த அழகான டச்சுப் பெண்ணிடம் கேட்டேன். இல்லை என்று கதைக்க ஆரம்பிக்கும்போதே, நாம் செலுத்திய விலை அதிகம் என்பதால் தயவு பண்ணுங்கள் என்று அப்பாவி வேடம் போட்டு அவளின் மனத்தை மாற்றி அடுத்த படகுப் பயணத்திற்கு அனுமதி வாங்கினேன். முன்னர் போன கால்வாய்களினூடாகப் போகாமல் நகரின் மிகவும் அழகான பகுதிகளினூடாக படகோட்டியின் நேர்முக வர்ணனையுடன் படகுச் சவாரி நன்றாகவே அமைந்தது. கொடுத்த பணத்திற்கு கிடைத்த மகிழ்ச்சியில் பயணம் திருப்தியாகவும் இருந்தது. இரண்டாவது நாள் ஜூலை 31. ஆடி அமாவாசை என்று அக்கா மெசஞ்சரில் தகவல் முன்னதாகவே அனுப்பியிருந்தார். எனவே, காலை உணவிற்கு பிள்ளைகளை இணையோடு அனுப்பிவிட்டு ஆறுதலாக குளித்து முழுகிப் போகத் தீர்மானித்தேன். சாமி, விரதம் என்று நம்பிக்கைகள் இல்லையென்பதால் திவசம் எல்லாம் கொடுப்பதில்லை. ஆனாலும் பெற்றோர்களுக்கு நீர்க்கடன் செலுத்தவேண்டும் என்பதை மறுப்பதில்லையாகையால் அம்மாவுக்காக சித்திரைப் பெளர்ணமியிலும், அவரது திதி நாளான வைகாசி பெளர்ணமி அன்றும், அப்பாவுக்காக அவரது திதியன்றும், ஆடி அமாவாசையிலும் விரதம் இருப்பதும் மச்சம் சாப்பிடாமல் இருப்பதும் வழமை. எங்களூர் விரதப்படி தோய்ந்த பின்னர் ஒரு கப் சூடான தேநீர் அல்லது கோப்பி குடிக்கலாம். அதற்குப் பின்னர் நீர்க்கடன் செலுத்தி, உணவு படைத்த பின்னர்தான் சாப்பிடலாம். இடையில் எதுவும் குடிக்காமலும் சாப்பிடாமலும் இருக்கவேண்டும். கோப்பி குடிக்கலாம் என்று கீழே போனால் அங்கு ஹொட்டேல் பணியாளர்கள் ஆணும் பெண்ணும் இருவராக இணையுடன் ஃபோனைப் பார்த்தவாறு மிகவும் சீரியஸாக உரையாடிக்கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. இணை பதற்றமாக கதைத்துக்கொண்டிருந்தாலும் அவர்களுக்கு முன்னால் இருந்த பிள்ளைகளின் முகத்தில் பதற்றத்திற்கான எதுவித அறிகுறிகளும் இல்லை. அவர்கள் இருவரும் வெளியிடங்களையும் தங்கள் வீடுபோன்று பாதுகாப்பான இடம் என்று பொருட்களை கவனமாகப் பார்ப்பதில்லை என்பதால் மூத்தவனைப் பார்த்து ‘உனது ஃபோன் தொலைந்துவிட்டதா?’ என்று கேட்டேன். ‘இல்லை. அம்மாவின் handbag தான் களவுபோய்விட்டது. அதற்குள் அவரது ஃபோனும் இருந்ததால் அது எங்குள்ளது என்று எனது ஃபோனில் உள்ள Life360 app மூலம் track பண்ணிக்கொண்டு இருக்கின்றார்கள்’ என்று சாதாரணமாகச் சொன்னான். நிலைமையின் விபரீதம் உடனடியாகவே புரிந்தது. - தொடரும்

சாமான்யன், உங்கள் பிரச்சினை என்ன? வன்னியன் தமிழகத் தமிழர், ஈழத் தமிழர்களின் ஆதரவாளர்! இந்திய இராணுவத்தின் செயல்களை அவர் நியாயப் படுத்தி எங்கேயும் கண்டதில்லை! அப்படிப்பட்டவரை இந்திய இராணுவத்தின் மிலேச்சத் தனத்திற்காகக் கண்டித்து எதைச் சாதிக்கப் போகிறீர்கள் ஐயா?

உடல் எடையைக் குறைக்க வேண்டும் என்பது பலருக்கு ஆவலாக இருந்தாலும் அதற்கான முயற்சியில் இறங்குவது கடினமானது. உடல் எடையைக் குறைக்கப் பல விதங்களாக முயன்று பார்த்திருப்பீர்கள். உணவின் அளவையும் கலோரிகளையும் கட்டுப் படுத்தி உடலையும் மனதையும வருத்தி மெலிய வைப்பது கடினம். எமது உடல் மிகவும் புத்திசாலியானது. உணவுக் கட்டுப்பாட்டைக் கடைப்பிடிக்கும்போது தனக்குக் கிடைக்கும் சொற்ப உணவைக் கொழுப்பாக மாற்றி உடலில் சேமிக்க முயலும். இவ்வாறு சேமிக்கப்பட்ட கொழுப்பை மீண்டும் கலோரிகளாக மாற்றி இலகுவில் பாவிக்க முடியாது. நீண்டநேர உடற்பயிற்சி நல்ல பலனைத் தரும். கட்டுப்பாடுகளைத் தளர்த்தினால் எடை மீண்டும் ஏறிவிடும். முள்ளை முள்ளால் எடுப்பதுபோல் கொழுப்பைக் கொழுப்பால் கரைக்கும் முறை தற்போது மேலை நாடுகளில பரவி வருகிறது. நானும் இதனை முயன்று பார்க்கலாமே என்ற மூன்று மாதங்கள் இந்த முறையை பின்பற்றிய எனது அனுபவத்தை உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்கிறேன். நான் மருத்துவ நிபுணர் கிடையாது, வாசித்துக் கேட்டு அறிந்து கொண்டவற்றைக் கொண்டு பரீட்சித்துப் பார்த்து அந்த அனுபவத்தின் அடிப்படையிலேயே இதனை எழுதுகிறேன். இதன் கருப் பொருளில் உறுதியாக இருந்தாலும் சில குறிப்புகளின் தவறுகள் இருக்கலாம். மருத்துவம் தெரிந்தவர்கள் அவற்றைத் தாராளமாகச் சுட்டிக் காட்டலாம். எச்சரிக்கை இம் முறையைப் பின்பற்றுபவர்கள் இக் கட்டுரையை முழுமையாகப் படித்தபின் முடிவெடுங்கள். இணையத் தளங்களிலும் இது பற்றிய ஏராளமான தகவல்கள் உள்ளன. இது பற்றி முழுமையான புரிதலின்பின் முயற்சி செய்யுங்கள். கொலஸ்ரரோல் நீரிழிவு தைரொயிட் போன்றவற்றிற்கு மருந்து பாவிப்பவர்கள் உங்கள் மருத்துவரின் ஆலோசனையை பின்பற்றுங்கள். குறிப்பு சில நூற்றாண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த மனிதனின் உணவு முறை இன்றுள்ளதை விடத் முற்றிலும் மாறுபட்டதாக இருந்துள்ளது. அதாவது 20-40 வீதமாக இருந்த காபோஹைதரேற்றின் அளவு இன்ற 55 வீதத்தைத் தாண்டியுள்ளது. அதிலும் தமிழரின் உணவில் சுமார் 60 வீதத்துக்கு மேல் காபோஹைதரேட் உள்ளது. மனித வரலாற்றில் இதுவரை இந்த அளவு சீனி, மா, அரிசி போன்றவற்றை நாம் உண்டதில்லை என்றே தோன்றுகிறது. எனது பாட்டனார் தனது வாழ்நாள் முழுவதும் சாப்பிட்ட மொத்தச் சீனியை இன்று எனது பிள்ளை 7 வயதுக்குள் சாப்பிட்டு விடுகிறது. உடலுக்குப் பிரதான எதிரி சீனியே தவிர கொழுப்பில்லை. உடலுக்கான சக்தியின் தேவை பிரதானமாக இரண்டு வழிகளில் எமது உடல் தனக்குத் தேவையான சக்தியைப் பெற்றுக் கொள்கிறது. 1. முதலாவது காபோஹைதரேட் இதற்குள் அரிசி கோதுமை போன்ற தானியங்கள், சீனி மற்றும் பழங்களில் உள்ள இனிப்பு (fructose), பால் (lactose) போன்றவை பிரதானமானவை. இவை தவிர மரக்கறி வகைகளிலும் கணிசமான அளவு உண்டு. சுருக்கமாகச் செமிபாட்டினை விளக்குவதானால், காபோஹைதரேட்டின பெரும் பகுதி செமிபாட்டுத் தொகுதியால் குளுக்கோசாக மாற்றப்பட்டு இரத்தத்தில் ககலக்கப்படுகிறது. இரத்தத்திலிருந்து ஒரு பகுதி குளுக்கோசை ஈரல் சேமித்து வைத்திருக்கும். மீதியானவை தசைகளில் சேமிக்கப்படும். அளவுக்கு மிஞ்சிய குளுக்கோஸ் உடலுக்கு நஞ்சு போன்றது. இரத்தத்தில் அதிகமான சீனி ஈரலைப் பாதிக்கும். ஈரலுக்கு அதிக வேலைப்பளவைக் கொடுக்கும். அத்தருணத்தில் இன்சுலின் சுரக்கப்பட்டு மிதமிஞ்சிய குளுக்கோள் கொழுப்பாக மாற்றப்பட்டு உடலில் சேமிக்கப்படும். சேமிக்கப்பட்ட இந்த வகையான கொழுப்ப்பபினை உடல் மீண்டும் சக்தியாக்கிப் பாவிக்கப் பஞ்சிப்படும். குறிப்பாக வயிற்றுப் பகுதியில் சேமிக்கப்படும் கொழுப்பால் தொந்தி ஏற்படும். ஒரு கிராம் காபோஹைதரேட் ஒட்சிசனோடு சேர்ந்து 4 கிலோ கலோரி (கி.கலோரி) சக்தியை வெளியிடுகிறது. 2. இரண்டாவது கொழுப்பு. முளுக்கோஸ் இரத்தத்தில் தீர்ந்துபோகும் தருணத்தில உடல் வேறு வழிகளில் சக்தியைத் தேடவேண்டிய தேவைக்குத் தள்ளப்படுகிறது. அப்போது உடலில் தங்கியிருக்கும் கொழுப்பு அமிலங்கள் இரத்தத்தில் கலக்கத் தொடங்கும். இரத்தம் மூலம் இக் கொழுப்பு மூலக்கூறுகள் ஈரலைச் சென்றடைய அங்கு ஈரல் அதனை ketone கூறுகளாகப் பிரித்துவிடும். ஆலை இல்லாத ஊருக்கு இலுப்பை பூ சர்க்கரை என்பதுபோல் குளுக்கோஸ் இல்லாமல் சக்திக்காக ஏங்கிக் கொண்டிருக்கும் உடல் ketone கூறுகளைச சக்திக்காகப் பயன்படுத்த ஆரம்பிக்கும். ஈரல் கொழுப்பை உருக்கும் கருவியாக மாறிவிடும். ஒரு கிராம் கொழுப்பு 9 கி.கலோரி சக்தியினை வெளியிடும். வரலாற்றுக் குறிப்பு ரோமர் காலத்தில் சில சிறுவர்கள் பேய் அறைந்ததுபோல் இருந்தார்கள். அவர்களுக்குப் பேய் பிடிப்பதாகவே கருதப்பட்டது. பேயை அகற்றுவதற்காக அவர்களைகக் கூண்டில் அடைத்து வைத்துப் பட்டினி போடுவார்கள். சில நாட்களில் பேய் தானாகவே அகன்றுவிட அச் சிறுவர்கள் குணமடைந்தனர். 20ஆம் நூற்றாண்டுத் தொடக்கத்தில் Russell Wilder என்ற வைத்தியர் இவ்வாறு பேய் பிடித்தவர்களை ஆய்வு செய்து பட்டினி போடாமல் பலவிதமான பரிசோதனைகளுக்கு உட்படுத்தினார். அவ்வாறு ஒரு சாராருக்குக் கொழுப்பு உணவை மட்டும் கொடுக்கப்பட்டது. கொழுப்புணவை மட்டும் உட்கொண்டவர்கள் கணிசமான அளவு குணமடைவதை அவதானித்தார். குளுக்கோஸ் மூலம் இயக்கப்படும் மூளைக்கு குளுக்கோஸ் சரியான முறையில் வழங்கப்படுதலில் ஏற்படும் தடையால் epileptics என்ற இந்த நோய் உருவாகிறது. குளுக்கோசுக்குப் பதில் ketone மூலம் மூளைக்குப் போதுமான சக்தி கிடைத்ததும் மூளை சரியாக இயங்கத் தொடங்குகிறது. இன்று கூட குளுக்கோஸ் இல்லாமல் மூளை இயங்க முடியாது என்று பலரும் தவறாகக் கருதுகின்றனர். சில உறுப்புக்களுக்குக் குளுக்கோஸ் அத்தியாவசியமானது. அது முற்றாக இல்லாதபோது தேவையான சிறிதளவ குளுக்கோசினைப் புரதத்திலிருந்து உடல் தானாகவே உருவாக்கிக் கொள்கிறது. ஒப்பந்தம் கொழுப்பு மூலம் கொழுப்பைக் குறைக்கும் நுட்பம் இப்போது உங்களுக்குப் புரிந்திருக்கும். குளுக்கோசைத் தராது கொளுப்பை மட்டும் கொடுத்து உடலை ketone மூலம் மட்டுமே இயங்கப் பழக்கி விட்டால் பிரதான சக்தி வழங்கியாகக் கொழுப்பு மாறிவிடுகிறது. ஆகவே உடலில் சேமிக்கப்பட்டுள்ள கொழுப்பை உடல் தேவைப்படும்போது தானாகவே எடுத்துக் கொள்ளும். இதன் மூலம் இலகுவாக எடையைக் குறைக்கலாம் அல்லவா ? இதன் மூலம் அனுகூலங்களும் தீமையும் உண்டு. அதனால்தான் இது பற்றிய பூரண அறிவு தேவை. என்ன வகையான உணவுகளைச் சாப்பிடலாம் எவற்றைத் தவிர்க்க வேண்டும் என்பதில் கவனமாக இருக்க வேண்டும். உடலைக் ketone நிலைக்கு மெதுமெதுவாகக் கொண்டு செல்ல வேண்டும். பெரும்பாலும் 2 மாதங்கள் இந்த நிலையில் இருப்பது போதுமானது. சிலர் நிரந்தரமாக இதனைப் பின்பற்றுகின்றனர். 2 மாதங்களின்பின்னர் படிப்படியாகக் கொழுப்பைக் குறைத்துப பழைய நிலைக்கு மீண்டும் வராமல் கொழுப்பு / சீனி விகிதாசாரத்தை அரைவாசிக்குக் கொண்டு வந்தால் ஆரோக்கியமாக வாழலாம். சமன்பாடு கொழுப்புச் சாப்பிட்டால் உடல் பெருக்கும் என்ற நம்பிக்கை பொதுவாக உண்டு. உண்மையில் கொழுப்பை விட காபோஹைதரேட்டே உடல் எடையை அதிகரிப்பதில் முக்கிய பங்காற்றுகிறது. ஒரு நாளைக்கு ஒருவருக்கு 2000 கி,கலோரி தேவைப்படும் என்று எடுத்துக் கொண்டால், அவரின் மதியச் சாப்பாடு பின்வருமாறு இருப்பதாக எடுத்துக் கொள்வோம். ஒரு கோப்பைச் சோறு 350 முதல் 400 கிராம் = 500 கி.கலோரி 150 கிராம் கோழி = 350 கி.கலோரி ஏனைய மரக்கறிகள் (தாழித்த எண்ணை உட்பட) = 250 கி.கலோரி ஒரு நேரச் சாப்பாட்டிலேயே 1000 கி.கலோரிகள் தாண்டப்பட்டு விட்டன. இதில் சாப்பாட்டுக்குப் பின்னர் ஒரு பழம் அல்லது இனிப்புப் பலகாரம் ஒன்றைச் சாப்பிட்டால் கணக்கு எங்கோ போய்விடும். மேலதிகமான ஒவ்வொரு 90 கி.கலோரிகளும் 10 கிராம் கொழுப்பாக உடலில் சேமிக்கப்படுகிறது. இதுவே காபோஹைதரேட் தவிர்ந்த உணவாக இருந்தால் 1000 கி,கலோரியை எட்டுவது கடினம். உடலுக்குத் தேவையான மிகுதி சக்திக்காகச் சேமித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் கொழுப்பு உருக்கப்படுகிறது. மேலதிகமாகத் தேவைப்படும் ஒவ்வொரு 90 கி.கலோரியும் 10 கிராம் எடையைக் குறைக்கும். அதனால்தான் கொழுப்பு உணவை உட்கொண்டால் கலோரிகளை எண்ண வேண்டிய கவலை இல்லை. கண்ணை மூடிக் கொண்டு வயிறு நிறையச சாப்பிடலாம். அத்துடன் சிறிய உடற்பயிற்சி ஒன்றையும் செய்வீர்களாக இருந்தால் இரடிப்பு லாபம். ஒரே நாளில் உடலிலிருந்து சுமார் 100 கிராம் கொழுப்பு வரை வெளியேற்றலாம் . அனுகூலங்கள் கொழுப்பு உண்பதால் வேறு பல நன்மைகளும் உள்ளன. நன்றாகச் சாப்பிட்டுக் கொண்டே உடல் எடையை விரைவாகக் குறைக்கலாம் கலோரிக் கட்டுப்பாடு தேவையில்லை இரத்தத்தில் கொழுப்பின் அளவு குறையும் (triglycerides) இரத்தத்தில் சீனியின் அளவு குறைந்து விடுவதால் இன்சுலின் சுரப்பிக்கு அதி வேலை இல்லாமல் போகிறது மேலே சொன்ன epileptics நோய் கட்டுப்படுத்தப் படுவதுபோல் குளுக்கோஸ் வழங்கல் தடையால் ஏற்படும் அல்சைமரின் ஆரம்ப நிலையிலும் இதனைக் கட்டுப்படுத்தலாம். சில வகையான புற்றுநோய் மேலும் பரவாமல் தடுக்கப்படலாம். ஏனைய உடல் கலங்கள் போல் புற்றுநோய்க் கலங்கள் புதுப்பிக்கப்படுவதும இல்லை இறப்பதும் இல்லை, இவை பெரும்பாலும் குளுக்கோசினால்தான் உயிர்வாழ்கின்றன, குளுக்கோஸ் இல்லாத கட்டத்தில் புற்றுநோய்க் கலங்கள் நலிவடைந்து மேலும் பரவாமல் தடுக்கபொபடுகிறது சில வகையான கட்டிகள் வீக்கம் போன்றவை குறைந்து விடும் ஈரல் வேலைப்பளு குறைந்து இலகுவாகச் செயல்படும். இன்னும் பல… தீமைகள் உடலில் நீர்த்தன்மை குறையும். தினமும் போதுமான அளவு நீர் அருந்த வேண்டும் நார்ப்பொருள் குறைவாக உட்கொள்ளப்படுவதால் மலச்சிக்கல் ஏற்படலாம். போதுமான அளவு கீரை பச்சை மரக்கறிகளை உணவில் சேர்க்க வேண்டும் கொழுப்பு உணவில் சில விற்றமின்களும் கனியுப்புகளும் குறைவாக இருக்கும், அதற்கேற்றவாறு உணவுகளைத் தெரிவு செய்ய வேண்டும். படிப்படியாகக் காபோஹைதரேட்டைக் குறைத்து keto diet இன் உச்ச நிலைக்குச் செல்லும்போது சிலருக்குக் களைப்பு போன்ற உணர்வு அல்லது காய்ச்சல் போன்ற உணர்வு ஏற்படலாம், இதனை ketone காய்ச்சல் என்று சொல்வார்கள். எந்த ஆபத்தும் இல்லை இரண்டு மூன்று நாட்களில் இல்லாமல் போய்விடும். இனி keto diet இனை எப்படிச் செயற்படுத்துவது, எதை உண்பது, எதைத் தவிர்ப்பது என்பதையும் எனது அனுபவத்தினையும் எழுதுகிறேன். தயவு செய்து இதன் இரண்டாம் பகுதியையும் எழுதியபின் உங்கள் கேள்விகளை முன்வையுங்கள். தொடரும்.

வணக்கம் போர் முடித்து வைக்கப்பட்ட பின்னரும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு மக்கள் இயல்பு வாழ்க்கைக்குத் திரும்ப முடியாது படும் துயரங்களை அவ்வப்போது அறிந்து கொள்வதும் அவர்களுக்கு உடனடியாக ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்று நினைப்பதும் பின்னர் அவை அப்படியே தொடர்ச்சியாக விடுபட்டுக் கொண்டிருப்பதுவுமாகத் தான் நடைமுறையில் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றது. கடந்த காலங்களில் ஒரு சில அவசர உதவிகளுக்காக உறவுகளுடன் கேட்டு அவர்கள் நிறையவே உதவிகளும் செய்து அந்த உதவிகளும் உரியவர்களுக்குப் உரிய நேரத்தில் போய்ச் சேர்ந்திருந்தது. யாழ் இணையம் மூலம் நேரடியாக தொடர்ந்தும் தாயக மக்களுக்கு உதவி செய்ய விரும்பினாலும் அது பல்வேறு சட்டச் சிக்கல்களும் நிர்வாகச் சிக்கல்களும் உள்ள ஒரு விடயமாக உள்ளபடியால் யாழ் இணையம் மூலம் விளம்பர சேவைகளை வழங்கி அதன் மூலம் கிடைக்கப்பெறும் பணத்தினை ஏதாவது ஒரு அமைப்பிற்கு நேரடியாக வழங்குவதன் மூலம் தாயகத்தில் உள்ள மக்கள் பயன் பெறுவார்கள் என்பதுடன் நாம் சட்டச்சிக்கல்களையும் தவிர்த்துக் கொள்ள முடியும். அந்த வகையில் யாழில் விளம்பரங்கள் மூலம் கிடைக்கப்பெறும் பணம் TNRA அமைப்பிற்கே போய் சேரும் வகையில் விளம்பரப் பகுதி வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. யாழ் கள உறுப்பினர்களிடம் இருந்து கேட்பது என்னவெனில் உங்கள் பகுதிகளில் இருந்து விளம்பரங்களை யாழில் இணைப்பதற்கு உங்களுக்குத் தெரிந்தவர்கள் நண்பர்களிடம் இது பற்றிக் தெரியப்படுத்துங்கள். விளம்பரங்களையாழ் இணையத்தின் மூலம் பிரசுரிப்பதன் மூலம் அத் தகவலினை உலகமெங்கும் வசிக்கும் உறவுகள் தெரிந்து கொள்ள வழியேற்படும் என்பதுடன் கிடைக்கும் பணம் நல்நோக்கத்திற்கே பயன்படப்போகின்றது என்பதையும் தெரியப்படுத்துங்கள். இன்னமும் என்ன செய்யலாம் என்ன மாதிரி செய்யலாம் என்பதையும் கள உறுப்பினர்கள் ஆலோசனைகளாக இங்கு வைக்க முடியும். உங்கள் பகுதிகளில் இதற்கு என விளம்பரங்களை பெற்றுத் தர நீங்கள் இணைய விரும்பினால் சேவை அடிப்படையில் இணைந்து கொள்ள முடியும். https://yarl.com/order/ எனும் முகவரியில் விளம்பரங்களை இணைத்துக் கொள்ள முடியும்.

தைரொய்ட் குறைபாடும் அதற்கான நிவர்த்திகளும் தைரொய்ட் சுரப்பி வண்ணத்தி பூச்சி போன்ற அமைப்பில் கழுத்தடியில் உள்ளது. இது சுரக்கும் தைரொக்சின் எமது உடலில் உள்ள ஒவ்வொரு செல்லுக்கும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் தேவையானது.மூளையில் உள்ள கபச்சுரப்பியின் TSH (ஹோர்மோன் ) உத்தரவுப்படி செயல்படும். சிலவேளைகளில் TSH போதிய அளவு இருந்தாலும் தைரொய்ட் சுரப்பி தேவையான அளவு தைரொக்ஸினை சுரக்காது. இதற்கு முக்கிய காரணம் மரபு அணு சம்பந்தப்பட்ட நோய் எதிர்ப்பு சக்தி செயல்பாடாகும். Autoimmune என்று சொல்லப்படும், எமது வெண்குருதி கலங்கள் தமக்கு கொடுக்கப்பட்ட நோய் எதிர்ப்பு வேலையை செய்யாமல் எமது உடலின் பல பாகங்களையும் தாக்கும். அந்த வழியில் தைரொய்ட் சுரப்பியையும் தாக்கும். அதனால் தைரொக்சின் அளவு குறைந்து எமது உடல் செல்கள் சில முக்கிய வேலைகளை செய்ய முடியாமல் பல பக்க விளைவுகளை ஏற்படுத்தும். ஒவ்வொருவருக்கும் இந்த விளைவுகள் மாறுபடும். பொதுவாக சோர்வு, நித்திரைஇன்மை, மனச்சோர்வு, உடல் பருமனடைதல், தோலில் சொறிவு , முடி உதிர்வு, குரல் மாற்றம் இவைகள் பொதுவானவை. சிலருக்கு ஐயோடின் குறைபாடால் சுரப்பி பெருக்கும் . ஐயோடின் supplement, சத்திர சிகிச்சை மூலம் இதனை குணப்படுத்தலாம்.தைரொக்சின் எமது உடலை அடிக்கடி திருத்தி நல்ல நிலையில் வைத்திருக்கும். உணவை எரித்து சக்தியும் வெப்பத்தையும் தரும். இதனால் தான் தைரொக்சின் குறைபாட்டால் குளிர் உணர்வு, உடல் பருமனாதல் , சோர்வனவு ஏற்படுகிறது. கொலெஸ்டெரோல் அளவும் கூடும். நன்றாக உடல் பயிற்சி செய்து, புரத சத்து அதிகமான உணவுகளை உண்டு selenium நிறைந்த உணவுகளான sardine, tuna, Brazil nuts , முட்டை, எல்லாவிதமான தானியங்கள் மற்றும் zinc நிறைந்த உணவுகளான நண்டு, கணவாய், றால், கோழி இறைச்சி , அன்னாசி பழம் , கல்லுப்பு , ஹிமாலயன் உப்பு, மீன் சாப்பிட்டு வந்தால் தைரொய்ட் சுரப்பிகள் மேலும் பழுதடையாமல் பாதுகாக்கலாம். ஆனால் கட்டாயம் மருத்துவ உதவி பெற்று Leveothyroxine வகையான மருந்தை ஒவ்வொரு நாள் அதிகாலையில் எடுக்க வேண்டும். இது மற்ற மருந்துகளுடன் ஒத்துபோகக்கூடியது. அதனால் சேர்த்து எடுக்கலாம். இது மரபு வழி சம்பந்தப்பட்டது. உங்கள் குடும்ப உறுப்பினருக்கு இருந்தால் உங்களுக்கும் வர சந்தர்ப்பம் அதிகம். எனவே சோர்வு, உடல் பருமனடைதல், மனச்சோர்வு , முடி உதிர்தல் இருந்தால் கட்டாயம் ரத்த பரிசோதனை செய்து பாருங்கள். மருந்து ஒவ்வொரு நாளும் அதிகாலையில் தவறாமல் எடுக்க வேண்டும். முக்கியமாக அன்னாசி, நண்டு, கணவாய் , றால், கோழி , அவரைக்காய் , nuts , முட்டை , tuna சாப்பாட்டில் சேர்க்கவும். மரக்கறி மட்டும் உண்பவர்கள் நிறைய தானியம், Brazil nut சேர்த்து சாப்பிடவும்

(30 வருடங்களிற்கு பின் ஊர் பயணம். எனது மாமனாரின் சாம்பல் கரைக்க கீரிமலைக்கு சென்றோம். எனது அனுபவங்களை சிறு கதைகளாக பகிர்கிறேன்.) "அத்தான், எயர் போர்டில முழுசி முழுசி உங்களை பார்ப்பினம் பயந்தால் உடனே விசாரிக்க கூப்பிட்டு காசு பறிக்க பார்ப்பினம்" மச்சானின் அறிவுரை மனதில் ஓடுகிறது. குடும்பத்துடன் எயர் லங்கா விமானத்தில் இறங்கி வரி திணைக்களம் நோக்கி நடக்கின்றோம். இராணுவ சீருடையில் சின்ன பொடியள் நின்று எங்களை முழுசி பார்க்கிறார்கள். நாங்கள் அவர்களை அசடடை செய்யாமல் நடக்கின்றோம். ஓடுபாதைக்கு அப்பால் வான்படை துருப்புகள் பழைய ரஷ்ய விலங்கூர்திகளை கழுவி கொண்டிருத்தந்தார்கள். "பேரிச்சம் பழம் கூட தேறாது," எம்முடன் பயணித்த ஒரு கனடா அண்ணர் சிரித்து கொண்டே சொன்னார். நானும் சுற்றவர பார்த்துவிட்டு சிரித்தேன். "குண்டுவெடிப்பிற்கு பிறகு எல்லா இடமும் ஆர்மி தான்" அக்கா அண்ணருக்கு சொல்லி கொண்டு வந்தார். எம்மை உற்று நோக்கினார் அதிகாரி. எனது குழந்தைகளுக்கு முதல் பயணம் அவர்கள் எப்போது அங்கிருந்து வெளிக்கிடலாம் என்று ஆங்கிலத்தில் அங்கலாய்த்து கொண்டிருந்தார்கள். அதிகாரியும் கனடா பாஸ்போர்டை பார்த்து கடுப்பில் கணணியை தட்டி முடித்து ஆவணங்கள் தந்தார். அவருக்கு தெரியும் இந்த கூடடத்திடம் ஒன்றும் தேறாது. வரியில்லா அங்காடிகள் ஊடாக வெளிக்கிட்டு வந்தோம். அங்காடிகளில் குளிரூட்டி, துவைப்பி, தொலைக்காட்சி தகடுகள், கணனி என்று கூவி விற்றுக்கொண்டிருந்தார்கள். எம்மை கண்டவுடன் தமிழில் கூவினார்கள். "வெளியில் வாங்குவதிலும் பார்க்க 40 விகிதம் கழிவு" நன்றி சொல்லி கொண்டே அங்காடிகளை தாண்டி உடைமைகளை எடுக்க செல்கின்றோம். எம்மை ஒரு சிங்கள சுமை தூக்கி பட்டாளம் தொடர்கிறது. நாமும் பெரிய குடும்பம் என்ற படியால் அதில் ஒருவரை நான் தேர்ந்தெடுத்தேன். எனது தாயார் "ஏன் அவங்கள்? நாங்கள் தூக்கலாம் தானே? எனக்கோ திரும்பி அந்த அப்பாவிக்கு இல்லை என்று சொல்ல மனமில்லை. அவர் ஓடி போய் பைகள் சுழலியில் நின்று என் துணைவி காட்டும் பைகளை எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்தார். சுங்கவரி அதிகாரி மேல்மாடி கண்ணாடி அறையில் இருந்து கண்காணித்துக்கொண்டிருந்தார். சுமை தூக்கி இல்லாமல் பைகள் எடுத்து வெளியேறும் வெள்ளை, சிங்கள பயணிகளை நிறுத்தி விசாரித்து அனுப்பி கொண்டிருந்தார்கள். எமது 13 பைகளை இரண்டு தள்ளியில் ஏற்றி சுமை தூக்கி இன்னொரு உதவியை பிடித்து தள்ளி கொண்டு எம் முன்னால் சென்றார். சுங்கவரி அதிகாரிக்கு எதையோ சிங்களத்தில் சொன்னார். அவரும் எம்மை போகுமாறு சைகை செய்தார். சுமைதூக்கி புன்சிரிப்புடன் என்னை பார்த்தார். நான் புன்சிரிப்புடன் தாயாரை பார்த்தேன். "ம்ம்ம் இவர் இல்லாட்டில் மினக்கெடுத்தி இருப்பங்கள்" தாயார். வெளியில் வந்து எமது வண்டிக்கு காவல் நின்றோம். 32 செல்சியஸ் எனக்கு வேர்த்து ஒழுகியது. சுமைதூக்கி இரகசியமாக "எமக்கு சம்பளம் இல்லை. டிப்சுக்கு வேலை செய்கிறோம்" வழிந்தார். நான் அதை நம்பவில்லை என்றாலும் கனடா கலாச்சாரத்தின் படி சிறு உதவி செய்ய எனது பணப்பையை துழாவுகிறேன். சுமை தூக்கி "டொலர் இருக்கா?" கொச்சை தமிழில் கேடடார். "இல்லை எல்லாவற்றையும் ரூபாவாக மாற்றிவிடடோம்" நான். வாடகை வண்டி வந்தது. வேற்று ஒழுகி சுமை தூக்கிகள் பத்திரமாக பைகளை ஏற்றி வைத்தார்கள்" ஆளுக்கு ஆயிரம் ரூபா எடுத்தேன். " ஏன்டா அவ்வளவு? நூறு ரூபா காணும்." தாயார். அதை கேட்டு ஏக்கத்துடன் முகம் சுருங்கி இருந்தனர் எமது சுமை தூக்கிகள். நான் தாயாரை கேட்காமல் ஆளுக்கு ஆயிரம் கொடுத்தேன். அவர்களுக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி. எமக்கு கதவு திறந்துவிட்டு நாம் ஏறிய பின் அதை சாத்தி எமது சிங்கள வாகன ஓட்டிக்கு "பார்த்து ஓடு" என்று சிங்களத்தில் அறிவுறுத்தினார். என்னை பார்த்து சொன்னார்கள். "ஸ்துதி மாத்தையா!" . எனக்குள் ஒரு குளிர்ச்சி. "ம்ம்ம் ஸ்துதி மல்லி" வாகனம் வெளிக்கிட்டது. எனது மாமனார் வைத்தியசாலையில் இருக்கும் போது பகிர்ந்த பழைய நினைவுகளில் ஒன்று வந்தது. "தம்பி 50, 60 களில் சிங்களவர் எங்களை மாத்தையா என்று தான் அழைத்தார்கள். ஏனென்றால் அவர்களில் பலர் தமிழ் வியாபாரிகளிடம் கூலிக்கு வேலை செய்தவர்கள். இப்ப காலம் மாறி போச்சு!" ம்ம்ம்ம் காலம் திரும்பவும் மாறுது சிந்தித்துக்கொண்டே நீர்கொழும்பை ரசிக்க தொடங்கினேன்.

மகளின் திருமணம் கூடி வந்ததில் வாணிக்கு மனதில் நின்மதி குடிகொண்டது. மூன்று பிள்ளைகளையும் வளர்த்து ஆளாக்கி பல்கலைக்கழகம் அனுப்பி வைத்து மூத்த மகளும் இரண்டாவது மகளும் வேலையும் செய்யத் தொடங்கியாயிற்று. ஆனாலும் இன்னும் வாணியால் நின்மதியாக இருக்க முடியவில்லை. பிள்ளைகளைக் கலியாணம் கட்டிக்கொடுத்தால்த்தான் ஒரு பெரிய பாரம் குறைஞ்ச மாதிரி. படிச்சு முடிக்கும் வரைக்கும் கூட பிள்ளைகள் இருவரும் யாரையாவது காதலிக்கிறேன் என்று கொண்டு வந்தால் என்ன செய்வது என்ற பயம் கூடவே ஓடிக்கொண்டே இருந்ததுதான். காதலிக்கிறது தப்பில்லை. ஆனால் வெள்ளையையோ அல்லது காப்பிலியையோ அல்லது வேற படிக்காமல் ஊர் சுத்துற எங்கட காவாலியள் யாரின் வலையில் பிள்ளைகள் விழாமல் இருக்கவேணும் எண்டு வேண்டாத தெய்வங்கள் இல்லை. பிள்ளைகளுக்கும் சாடைமாடையாக ஒழுங்காய் இருக்கவேணும் எண்டு சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் சொல்லிச் சொல்லி நல்லகாலம் அவர்கள் இருவரும் யாரிடமும் மாட்டுப்படேல்லை. இது தானாக வந்த சம்மந்தம். வீட்டுக்குக் கடைசிப் பெடியன். தகப்பன் இல்லை சீதனம் எதுவும் கேட்க மாட்டினம் என்று நண்பி குடுத்த சாதகத்தை வாங்கிப் பொருத்தம் பார்த்த வாணிக்குச் சந்தோசத்தில் தலைகால் புரியவில்லை. 80 வீதம் பொருத்தம். இதை விட்டுடாதேங்கோ என்று பொருத்தம் பார்த்த அய்யர் சொன்ன உடனேயே தொலைபேசி இலக்கம் வாங்கி பெடியனின் தாயுடன் கதைத்துவிட்டாள் வாணி. மகளின் படத்தை அனுப்பச் சொன்னதும் வற்சப்பில் அனுப்பி அது தாய்க்குப் பிடிச்சு பிறக்கு மகனுக்கும் பிடிச்சு பெடியன்ர படத்தையும் அனுப்பி மகள் பார்த்துப் பிடிச்சிருக்கு என்ற பிறகு நேர்ல தாயும் மகனும் வர பையனைப் பார்த்து வாணிக்கு நின்மதி வந்தது. சிலபேர் படத்தில வடிவாயிருப்பினம். நேர்ல பார்க்க சப் என்று இருக்கும். என்ன இருந்தாலும் மூத்த மருமகன் எல்லே. களையாக இருந்தாலும் படிப்பு கொஞ்சம் சுமார் தான். அவசரப்படாதையென்று கணவன் கூறியதை வாணி ஏற்கவில்லை. எங்கட பிள்ளையும் பிஸ்நெஸ் மானேஜ்மென்ட் தானே படிச்சவள். பெடியன்ர பக்கம் பிரச்சனையில்லை. இதையே செய்வம் என்று ஒருவாறு கலியாணக்காட் அடிக்கிற வரையும் வந்தாச்சு. பெடியன் ரெஸ்க்கோவில மனேச்சராய் இருக்கிறான். அது காணும். வேலை வெட்டியில்லாத பெடியளுக்கே எங்கடை ஆட்கள் பிள்ளையளைக் கலியாணம் கட்டிக்குடுக்கினம். அதுக்கு இது எவ்வளவோமேல் என்று மனதையும் ஆறுதல்படுத்தி கணவனின் வாயையும் அடைத்து விட்டாள். உங்கை எத்தினை குமர்ப்பிள்ளைகள் முப்பது முப்பத்தைந்து கடந்தும் கலியாணம் கட்டாமல் இருக்குதுகள். அப்பிடிப் பார்க்கேக்குள்ள பெடியன் நல்ல பெடியனாத் தெரியிறான் என்று மனதுள் கூறிக்கொண்டு அடுத்த வேலையைப் பார்க்க ஆரம்பிக்கிறாள். அவள் காலையில் பத்து மணிமுதல் பள்ளி ஒன்றில் டின்னர் லேடியாக வேலை செய்வது. பின்னர் மாலை மூன்றுமணிக்கு இந்த வேலை முடிய ஐந்து மணியிலிருந்து பதினொருமணிவரை சான்விச் செய்யும் நிறுவனம் ஒன்றில் வேலை. கணவனும் அங்கேயே வேலை செய்வதால் இரவுவேலை முடிய கணவனுடனேயே வீட்டுக்கு வருவதில் எந்தப்பிரச்சனையும் இல்லை. எதுக்கு இரவிரவா வேலை செய்யிறாய். பின்னேரம் பிள்ளையளுடன் இரன் என்று கணவன் கூறியதையும் கேட்கவில்லை. வீட்டு மோற்கேஜ் இன்னும் ஒண்டரைலட்சம் இருக்கு. அதையும் கட்டி முடிச்சிட்டா நின்மதியாக இருக்கலாம் என்பதும் பிள்ளைகளின் திருமணத்துக்கு எப்பிடியும் ஒரு ஐம்பதாவது வேணும் என்னும் அவளின் கணக்கும் எவ்வளவு சொல்லியும் கணவனுக்குப் புரியாதது கவலைதான். ஒருவாறு இரண்டு நகைச் சீட்டுப் போட்டுப் போட்டு ஏற்கனவே கொஞ்ச நகைகள் வாங்கி வைத்திருக்கிறாள். மக்களின் சம்பளமும் இவள் கட்டுப்பாட்டில் தான். அந்தவரை பிள்ளைகளை தான் நன்றாக வளர்த்திருப்பதாக இறுமாப்பு இவளுக்கு. கலியாணக் காட் தெரிவு செய்யவே நாலு நாட்கள். சிம்பிளாய் இருக்கட்டும் என்று பார்த்தால் மகள் தெரிவு செய்த ஒரு காட் இரண்டு பவுன்ஸ் முடியுது. ஒருதடவை சொல்லிப் பார்த்தபின் விட்டுவிட்டாள். சரி ஒருதடவை தானே திருமணம். தங்கள் விருப்பத்துக்குச் செய்யட்டுமன் என்று மனதைச் சமாதானப்படுத்திக்கொண்டாள். சின்ன ஒரு மண்டபத்தில் செய்யலாம். ஒரு இரண்டாயிரத்துள் முடிக்கலாமென்று பார்த்தால் மாப்பிள்ளையின் தாய் தங்களுக்கு ஒரு ஐநூறு பேராவது வருவினம். கொஞ்சம் நல்ல கோலா எடுங்கோ எண்டதில் பெடியனும் பெட்டையும் அலைந்து திரிந்து எடுத்த கோல் ஏழாயிரம். என்ன இவ்வளவு அதிகமா இருக்கே என்றதற்கு இரண்டு நாட்களுக்கு இது மலிவு அம்மா என்று மகள் சொன்னதைக் கேட்டு நெஞ்சே அடைத்துவிட்டது வாணிக்கு. எதுக்கம்மா இரண்டு நாட்கள் என்றதற்கு அதுதான் இப்ப பாசன். முதல் கிழமை பதிவுத் திருமணம் முடிய எல்லாருக்கும் பார்ட்டி எங்கட விருப்பப்படி.. அடுத்த கிழமை அய்யரோட எங்கட கல்சர்ப்படி உங்கடை ஆசைக்கு வெட்டிங் அம்மா என்று மகள் கொஞ்சலாகக் கூறியதில் எதுவும் சொல்லமுடியாமல் தலையை மட்டும் ஆட்டவேண்டியதாகிவிட்டிது. எங்களுக்கும் ஒரு ஐநூறு சனமாவது வரும்தான். பதினைந்து வருடங்களாக இங்க குடுத்ததுகளை வாங்கத்தானே வேணும் என்பதாய் மனதை சமாதானம் செய்து கொண்டாள். ஏன் அவள் உந்த எடுப்பு எடுக்கிறாள் என்று கணவர் சினக்க அந்தாளையும் ஒருவாறு சமாதானம் செய்தாயிற்று. இன்று மூன்றாவது நாளாக சேலை எடுப்பதற்காய் அலைந்தாயிற்று. ஆயிரம் பவுண்ட்ஸ் சேலைவரை பார்த்தும் மகளுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்பது சினத்தைத்தான் வரவழைத்தது என்றாலும் எதுவும் செய்ய முடியாது பார்த்துக்கொண்டே இருக்க மட்டும் தான் முடிந்தது. மண்டப அலங்காரம், வீடியோ, உணவு, கேக் அது இது என்று எல்லாம் பாத்துப்பார்த்தது ஓடர் செய்து முடிய கிட்டத்தட்ட முப்பதினாயிரம் பவுன்சுக்குக் கிட்ட முடிய வாணிக்கு மலைப்பாகத்தான் இருந்தது. கலியாணம் பேசி முடிஞ்சு இரண்டு பக்கத்தாரும் இருந்து கதைத்தபோது சீதனம் எதுவும் எங்களுக்கு வேண்டாம். கலியானச் செலவையும் நாங்கள் அரைவாசி பொறுக்கிறம் என்று வாயால் சொன்னதோடு சரி. அதுக்குப் பிறகு மறந்துபோய்த் தன்னும் எதுவுமே அவர்கள் கதைக்கவில்லை. செலவுக்கணக்கை அவைக்குக் காட்டுவமோ அப்பா என்று மனிசனிட்டைக் கேட்டதுக்கு சும்மா பேசாமல்விடு என்றதில் இவளும் அதுபற்றி மகளிடம் கூடக் கதைக்கவில்லை. என்ன இருந்தாலும் வீட்டில் முதல் திருமணம் என்பதும் ஐநூறு பேர்ல நானூற்றைம்பது பேராவது கட்டாயம் வருவினம். எப்பிடியும் ஒரு இருபதாயிரம் சேரும். ஒரு ஐயாயிரத்தை எடுத்துக்கொண்டு மகளின்ர பேர்ல போட்டுவிடுவம். பிறகு அவை வீடு வாங்க உதவும் என்று மனதில் எண்ணியபடியே கலியாண வேலையில் மூழ்கிப் போனாள். அப்பப்பா ஒரு கலியாணத்தை நடத்தி முடிக்க எவ்வளவைச் செய்யவேண்டி இருக்கு. முந்தியெல்லாம் ஒரு அய்யரே வந்து எல்லாவற்றையும் செய்திட்டுப் போவார். இப்ப ஐயர்மாருக்கு ஒரு சிண் வேறை. இரண்டு பேருக்கும் தட்சணை தனித்தனி. அதுக்காக அய்யர் இல்லாமல் கலியாணம் செய்ய ஏலுமே என்றும் மனத்தைத் தேற்றி மாப்பிளை பெண்ணின் கழுத்தில் தாலி கட்டி முடியத்தான் வாணிக்கு பெரிய நின்மதி ஏற்பட்டது. கிட்டத்தட்ட சொன்ன எல்லாருமே வந்திருந்து மணமக்களை வாழ்த்தியது அதைவிட பெரிய நின்மதி. சாப்பிட்டு முடியவே சிலர் வேலைக்குப் போகவேணும் என்று இவளிடம் என்வலப்பைக் கொடுத்துவிட்டுக் கிளம்பிவிட்டினம். நிண்டு படம் எடுத்துவிட்டுப் போங்கோ என்று இவள் சொன்னாலும் இன்னும் வீடியோக்காரர் பெண்ணையும் மாப்பிள்ளையையும் தனியா வைத்துப் படம் எடுத்து முடியவில்லை. சனங்கள் வேற சாப்பிட்டு முடிய தாமே வரிசையில் நிற்கவாரம்பிக்க இவள் ஆக்கள் வெயிற் பண்ணீனம். கேக்கை வெட்டிப்போட்டு பிறகு ஆட்கள்போனப்பிறகு இவையை வைத்து எடுங்கோவன் என்றதையும் வீடடியோக்காரர் கேட்கவில்லை. ஒருவாறு எல்லாரும் மணமக்களுடன் நின்று படம் எடுத்து முடிய வாணியின் குடும்பம் சகோதரர்கள் என்று ஒரு ஐந்து மணிக்கு திருமண வீடு நிறைவுக்குவர மணவறையில் பக்கத்தில் பரிசுகள் பணம் வைத்தபடி கொண்டுவரும் காட்டுகள் என்பவற்றைப் போடுவதற்கு அழகிய வேலைப்பாட்டுடன் வைக்கப்பட்டிருந்த மொய்ப் பெட்டிக்குக் காவலாக வாணி தனது மகனைக் காவலுக்கு வைத்திருந்தாள். ஆனால் இப்போது பார்க்க மாப்பிள்ளையின் தாயார் அப்பெட்டிக்குப் பக்கத்தில் போய் இவள் மகனிடம் எதோ சொல்லிவிட்டு பெட்டியைத் தூக்கிக்கொண்டு போய் தான் இருந்த கதிரையில் வைக்க சுள் என்று கோபம் தலைக்கு எற இவள் செய்வதறியாது திகைத்து நிக்கிறாள். கணவனைத் தேடிப்பிடித்து நீங்கள் போலிக் கேளுங்கோ அப்பா என்று சொல்ல எனக்கு ஏலாது. கொஞ்சம் அமைதியாய் இரு. அவையிண்ட ஆட்களும் தானே காசு குடுத்திருப்பினம். அதை எடுத்துப்போட்டு எங்கடையைக் குடுத்துவிடுவினம். எல்லாத்துக்கும் முன்னதுறதுதான் உன்ர வேலை என்று சொல்ல அவளுக்கும் அது நியாயமாகப் பட தன்னை எண்ணி வெட்கம் ஏற்பட்டது அவளுக்கு. திருமணம் முடிந்து ஒருவாரம் மாப்பிளை வீட்டிலேயே மக்களும் தங்கிவிட இவள் மகளைப் பார்க்கும் ஆவலில் போன் செய்து என்னம்மா இண்டைக்காவது நீங்கள் வாறியளோ என்று கேட்க இரண்டுநாள் கழித்து வருகிறோம் என்று மகள் கூற எத்தனை நாட்கள் வளர்த்து ஆளாக்கியும் கணவன் வந்ததும் எப்படி பிள்ளைகள் பெற்றோரை மறந்துவிடுகிறார்கள் என்று தவிப்போடு கணவனிடம் சொல்ல, அவள் மட்டும் இல்லை நீயும் அப்பிடித்தானே என்று கணவனின் கூற்றில் உண்மை இருக்க வேறு வழியின்றி இரண்டு நாட்கள் மக்களின் வரவுக்காக காத்திருக்க ஆரம்பித்தாள். காலையில் மலர்ந்த முகத்துடன் மகளைக் கண்டதும் எல்லா ஆதங்கங்களும் ஓடி ஒழிய கட்டி அணைத்தவளிடம் அம்மா இதை முதலில் பிடியுங்கோ. மாமி இதை உங்களிடம் குடுக்கச் சொல்லித் தந்தவ. பிறகு நான் மறந்திடுவன் என்று கூறி மகள் குடுத்த என்வலப்பை திறந்து பார்த்தவள், அதற்குள் ஒரு வெள்ளைத் தாளில் இவள் சொல்லித் திருமணத்துக்கு வந்தவர்கள் பெயர்கள் மட்டும் நிரையாக எழுதப்பட்டிருப்பதைக் கண்டு கோபம், அவமானம், கண்ணீர் என்பவற்றை ஒருங்கே அடக்கியபடி வாங்கோ பிள்ளையள் முதல்ல சாப்பிடுவம் என்றபடி குசினிக்குச் செல்லலானாள்.

சென்ற வாரம் எனது மகன் மருமகளின் திருமணம் பாரிஸில் சிறப்பாக நடை பெற்றது என்பதை அன்புறவுகளுக்கு மகிழ்ச்சியுடன் தெரிவித்துக் கொள்கின்றேன். அதனால்தான் இங்கு அதிகம் வர முடியவில்லை.இப்பவும் ஜெர்மனியில் நிற்பதால் ஊர் போனதும் சந்திக்கின்றேன். நன்றி....!

வ‌ண‌க்க‌ம் உற‌வுக‌ளே ந‌ட‌ந்து முடிஞ்ச‌ பாராள‌ ம‌ன்ற‌ தேர்த‌லில் நாம் த‌மிழ‌ர் க‌ட்சிக்கு ஆத‌ர‌வாய் தேர்த‌ல் ப‌ணியில் ஈடு ப‌ட்டேன் நாம் த‌மிழ‌ர் க‌ட்சியை சேர்ந்த‌ த‌ம்பிக‌ள் ம‌ற்றும் த‌ங்கைக‌ளுட‌ன் / நீண்ட‌ தூர‌ ந‌ட‌ ப‌ய‌ண‌ம் சுட்டு எரிக்கும் வெய்யில் , இதை எல்லாம் பெரிது ப‌டுத்தாம‌ எங்க‌ள் தேர்த‌ல் ப‌ணி தொட‌ர்ந்த‌து , துண்ட‌றிக்கை ம‌க்க‌ளுக்கு குடுத்து எம‌து சின்ன‌ம் விவ‌சாயி என்று சொல்லி தேர்த‌ல் ப‌ணிய‌ தொட‌ங்கினோம் , த‌மிழ் நாட்டு தேர்த‌ல் ப‌ணி நினைக்குமா போல‌ இல்லை ப‌ல‌ இன்ன‌ல்க‌ள் , துன்ட‌றிக்கை குடுக்க‌ போனா வேணாம் என்று சொல்லும் ஆட்க‌ளும் இருக்கின‌ம் , ம‌ற்ற‌ க‌ட்சி கார‌ங்க‌ள் எங்க‌ளை க‌ண்டா கோவ‌த்தோட‌ பார்த‌தும் உண்டு , அவ‌ர்க‌ளின் கோவ‌ம் அவையோட‌ , அவையின் கோவ‌த்தை க‌ண்டு அஞ்சி ஓட‌ இந்த‌ பைய‌ன்26 ஒன்றும் கோழை இல்லை சீறும் புலிக்கு எப்ப‌வும் வீர‌ம் அதிக‌ம் தான் / த‌மிழ் நாட்டு காவ‌ல்துறை என்றாலே என‌க்கு பிடிக்காது , ஆனா தேர்த‌ல் நேர‌ம் நாம் போட்டு இருந்த‌ ந‌ம‌து விவ‌சாயி சின்ன‌ ரீசேட்டை பார்த்த‌ ம‌கிழ்ச்சியில் ஒரு காவ‌ல்துறை கையை உய‌த்தி காட்டினார் , நாங்க‌ளும் ப‌திலுக்கு கையை உய‌த்தி காட்டினோம் / என்ர‌ நீண்ட‌ கால‌ ந‌ண்ப‌ன் அவ‌னின் அழைப்பை ஏற்று தான் தேர்த‌ல் ப‌ணிக்கு போனேன் எல்லாத்தையும் த‌ள்ளி வைச்சு விட்டு , எல்லாம் என்ர‌ சொந்த‌ செல‌வு தான் , தேர்த‌ல் ப‌ணியின் போது உண‌வு குடி நீர் எல்லாத்தையும் நானே வேண்டி குடுத்தேன் , உண‌வை வேண்டி போட்டு வெய்யில் இல்லாத‌ இட‌த்தில் அம‌ர்ந்து இருந்து தான் சாப்பிடுவோம் , சாப்பிட்டு முடிச்ச‌தும் ஓய்வு இல்லாம‌ மீண்டும் தேர்த‌ல் ப‌ணிய‌ தொட‌ங்குவோம் / 2009ம் ஆண்டுக்கு பிற‌க்கு ப‌ல‌ துரோகிய‌ல‌ பார்த்து விட்ட‌ன் , மாவீர‌ர்க‌ள் சிந்தின‌ வேர்வையில் காசை கொள்ளை அடிச்ச‌ கூட்ட‌ங்க‌ள் ம‌ற்றும் சிங்க‌ள‌வ‌ன் போடும் எலும்பு துண்டை ந‌க்கி பிழைக்கும் துரோகிய‌லையும் / நாம் த‌மிழ‌ர் க‌ட்சியில் இளைஞ‌ர்க‌ள் அதிக‌ம் / அந்த‌ இள‌ ர‌த்த‌ங்க‌ள் தான் எம் த‌மிழீழ‌ தேசிய‌ த‌லைவ‌ர‌ நெஞ்சில் சும‌க்கிறார்க‌ள் இப்போது / தேர்த‌ல் நேர‌ம் நாங்க‌ள் ப‌கிர்ந்து கொண்ட‌ அன்பை வார்த்தையால் சொல்ல‌ முடியாது ❤, நானும் என‌து ந‌ண்ப‌னும் தான் வ‌ய‌தில் மூப்பு , ம‌ற்றவை 24வ‌ய‌துக்கு உள்ள‌ தான் , புகைப‌ட‌ங்க‌ள் எடுத்த‌து தேர்த‌ல் நேர‌ம் பாதுகாப்பு க‌ருதி யாழில் இணைக்க‌ வில்லை , த‌மிழீழ‌த்துக்காக‌ இந்த‌ நேர்மையாண‌ பிஞ்சுக‌லுட‌ன் ப‌ய‌ணிக்க‌ நீண்ட‌ தூர‌ம் இருக்கு , த‌மிழீழ‌த்துக்காக‌ உயிர் தியாக‌ம் செய்ய‌ கூட‌ த‌ய‌ங்க‌ மாட்டார்க‌ள் , அறிவு திற‌மை தேச‌ ப‌ற்று என்று எல்லாம் இருக்கு அந்த‌ பிஞ்சுக‌ளிட‌ம் , (இந்தியா த‌ங்க‌ள் நாடு ) த‌மிழீழ‌ம் எம் தொப்புள் கொடி உற‌வுக‌ளில் நாடு , இது அந்த‌ பிஞ்சுக‌ள் சொன்ன‌ வார்த்தை சீமான் பிரிவினை வாத‌ம் பேசுகிறார் அது இது என்று புல‌ப்பும் முட்டாள்க‌ள் , க‌ட்சியின் த‌லைவ‌ர் தொண்ட‌ர்க‌ளை எப்ப‌டி (இந்திய‌ தேச‌ ப‌ற்ற‌ ஊட்டி அதுங்க‌ளை எப்ப‌டி ந‌ல் வ‌ழி ந‌ட‌த்துகிரார் என்று தெரிந்து வைச்சிட்டு வார்த்தையை வெளியில் விட‌வும் ) ந‌ம்பிக்கை தான் வாழ்க்கை ஏதோ ஒரு நாள் நான் விரும் இல‌க்கை அடைவேன் என்று , (அந்த‌ இல‌க்கு த‌மிழீழ‌ம் ) யாழில் சீமானை பிடிக்காது அது இது என்று புல‌ம்பும் ம‌னித‌ர்க‌ளை நான் கொஞ்ச‌மும் ம‌திக்கிர‌து இல்லை / அண்ண‌ன் சீமானின் ப‌ணி மிக‌ மிக‌ க‌டின‌ம் , அவ‌ர‌ குறை சொல்ல‌ யாருக்கும் த‌குதி இல்லை / முட்டாள்க‌ளுட‌ன் தேவை இல்லா விவாத‌ம் செய்வ‌தை விட‌ , கொள்கையோடு ப‌ய‌ணிக்கும் பிஞ்சுக‌ளுட‌ன் ப‌ய‌ணிப்ப‌து கால‌ போக்கில் ப‌ய‌ன் அளிக்கும் / பைய‌ன்26

பேச்சியம்மன்-சிறுகதை-சாத்திரி நடு இணைய சஞ்சிகைக்காக .. எங்கள் ஊரின் பண்டதரிப்பு போகும் வழியில் ஒரு சிறிய ஒழுங்கையில் இறங்கி நடந்து மீண்டும் ஒரு கையொழுங்கையால் நடந்தால் ஒதுக்குப்புறமாக ஒருபக்கம் தோட்ட காணிகளையும் மறுபக்கம் பனங்கூடலையும் கொண்ட அக்கம் பக்கம் வீடுகளற்ற பகுதியில் பனங்கூடலுக்கு நடுவில் ஒரு வேப்பமரத்தை பின்னிப்பிணைந்த பிரமாண்டமான ஆலமரம். அவற்றின் கிளைகள் பிரியுமிடத்தில் நடுவே ஒரு பனை மரம் வேறு வளர்ந்திருந்தது. அந்த மும்மரத்தின் அடியில்தான் பேச்சியம்மன் கோவில். அதை யார் எப்போ கட்டினார்கள் என்கிற விபரம் எதுவும் ஊரில் யாருக்கும் தெரியாது. ஒருவர் மட்டும் குனிந்துதான் உள்ளே போகலாம். அவ்வளவு சிறிய கோவில். ராசையா பூசாரி மட்டுமே ஒவ்வொருநாளும் மாலையில் உள்ளே போய் விளக்கேற்றி விட்டு சங்கெடுத்து ஊதுவார். அந்த வெளிச்சத்தில் மங்கலாக ஒரு கருஞ்சிலை தெரியும். அந்த சங்குச் சத்தம் மனதில் ஒரு திகிலை தரும். பேச்சியம்மனுக்கு பூசை,பொங்கல்,திருவிழா என்று எதுவும் கிடையாது. அங்கு போகவே பொதுவாக எல்லோருக்கும் பயம். வீடுகளில் யாருடையதாவது பசு கன்று போட்டால் அதனோடு சேர்ந்துவரும் இளங்கொடியை ஒரு சாக்கில் கட்டி கொண்டுபோய் அந்த ஆலமரத்தில் கட்டி விடுவார்கள். பசு அதிக பால் தருமென்பது அவர்களது நம்பிக்கை. அதை விட ஒன்னுமொரு நம்பிக்கையும் இருந்தது.திருமணமாகி நீண்டநாட்கள் பிள்ளை பிறக்காத பெண்களின் தூமைச்சீலையை அதில் கட்டி விட்டால் விரைவில் குழந்தை பிறக்கும் என்பதும் நம்பிக்கை. மரத்தடியை சுற்றி, அதை தின்ன வரும் காகங்களும் இலையான் குழவி என ஒரே சத்தமாகவும் நாத்தமாகவும் இருக்கும். ஊரில் வீடுகளிலோ தோட்டங்களிலோ களவு போனால் சனமும் போலிசை நம்பியதை விட பேச்சியம்மனையே நம்பினார்கள். ஒரு முழம் பருத்தி நூலை மூன்றாக மடித்து மஞ்சள் குங்குமத்தில் நனைத்து நேர்த்திவைத்து ராசையா பூசாரியிடம் இழை கட்டி விட சொல்லி கொடுத்து விடுவார்கள். பேச்சியம்மனின் கையிலோ காலிலோ அந்த நூலை கட்டி விட்டால் களவெடுத்தவனின் கையோ காலோ வழங்காமல் போய் விடும். கழுத்தில் கட்டினால் அவ்வளவுதான் ஆளே இல்லாமல் போய்விடும். ஆனால் ஊர் மக்கள் கழுத்தில் கட்டுமளவுக்கு அவ்வளவு மோசமானவர்கள் அல்ல. பெரும்பாலும் கையிலேயே கட்டும்படி சொல்வார்கள். மென்போக்குள்ள சிலர் விரலில் கட்ட சொல்வதுமுண்டு. மக்கள் அந்தப்பக்கம் போகாததுக்கு இன்னுமொரு காரணமும் உண்டு. கையொழுங்கை பிரியுமிடத்தில் நின்ற நூற்றாண்டுகளை கடந்து நிக்கும் பெரிய புளியமரம். ஆறு ஏழு பேர் சேர்ந்தால் தான் அதன் அடிப்பக்கத்தை கட்டிப்பிடிக்கலாம். மரத்தின் கிளைகளில் காய்த்து தொங்குவதைப்போல நூற்றுக்கணக்கான தேன்குழவிக் கூடுகள். இதனாலேயே அதுக்கு ‘தேனிப்புளியடி’ என்கிற காரணப்பெயர். கீழே ஆளுயரத்துக்குப் பல கறையான் புற்றுகள். அதற்குள் குடியிருக்கும் பலரகப் பாம்புகள். மரத்தின் பொந்துகள் எங்கும் கூடு கட்டியிருக்கும் மூத்திரக்குழவி. அது போதாதென்று அருகிலிருக்கும் பனைமரங்களில் பந்து போலத் தொங்கும் கருங்குழவி கூடுகள். இவைகள் சிறகடிப்பு வீணையின் ஒற்றை நரம்பிலிருந்து எழும் சத்தம் போல இரைந்தபடியே எப்போதுமே அச்சத்தை தருவதாக இருக்கும். இரவு நேரத்தில் பேச்சியம்மன் அந்த புளியமரத்தில் வந்து குந்தியிருந்துவிட்டு போவதாக ஒரு கதை ஊரில் உலாவிக்கொண்டிருந்தது ,அதனைச் சிலர் பார்த்துமிருகிறார்கள். அப்படிப் பார்த்து காச்சல் வந்து பேச்சு மூச்சில்லாமல் படுக்கையில் விழுந்து வைத்தியம் எதுவும் சரிவராமல் பேச்சியம்மனுக்கு நேர்த்தி வைத்து விளக்கேத்த தேங்காய் எண்ணெயும் திரியும் பூசாரியிடம் கொடுத்த பின்னர்தான் காச்சல் மாறியிருக்கிறது. அதே புளியமரத்தடியில் பேச்சியம்மன் சிலரை அடித்து கொலை செய்த சம்பவங்களும் நடந்திருக்கிறது. இப்பொழுது நீங்களே சொல்லுங்கள் இந்தப்பக்கம் யாராவது போவார்களா ?. அந்த மரத்தோடு சேர்ந்திருந்த பெரிய காணியின் நடுவில் செட்டிநாடு மற்றும் கேரள பாணி கலந்து சுண்ணாம்பால் கட்டப்பட்ட பெரிய நாற்சார வீடு. அந்த வீட்டு உரிமையாளர் பல வருடங்களுக்கு முன்னரே சிங்கப்பூரில் சென்று குடியேறிவிட்டதால் அங்கு யாருமில்லை. அதை தாண்டி கொஞ்ச தூரம் போனால் இரண்டு குடிசைகள் முதலாவது , மகனோடு தனியாக வசிக்கும் கசிப்பு ராசாத்தியின் வீடு. ராசாத்தியிடம் உள்ளூர் சாராயம் மட்டுமில்லை வெளிநாட்டு சாராயம் கூட கிடைக்கும். கள்ளிறக்கும் தொழில் செய்த அவரின் கணவன் சாதி சண்டையில் இறந்துபோய்விட வருமானத்துக்காக அவர் தொடங்கியதுதான் சாராய வியாபாரம். சிங்கப்பூர் காரரின் வீட்டில் யாரும் இல்லாததால் சாராய போத்தல்களை மறைத்துவைக்கும் இடமாக பாவித்து மட்டுமல்ல அதனை பாதுகாக்க இரண்டு நாட்டு நாயை வேறு வளர்த்து விட்டிருந்தார். அந்த வீட்டை தாண்டி சில நூறு மீற்றற்றில் அடுத்த குடிசை பால்ரொட்டி நாகம்மாவினுடையது. நாகம்மா பிறந்து சில காலத்திலேயே தாயார் இறந்துபோக மகளை கவனிக்கவாவது வேறொரு திருமணம் செய்துகொள்ள பலர் வலியுறுத்தினாலும் மகளை நானே கவனிக்கிறேன் என்று திருமணமும் செய்துகொள்ளாத ஊரில் பெயர்போன சமையல்காரன் சித்திரவேலு. ஊரில் நடக்கும் சடங்குகளுக்கு கோவில் திருவிழாக்களுக்கு சமையல் வேலைசெய்வதை தவிர விவசாயமும்செய்தார். நாகம்மாவும் படிப்பை இடையில் விட்டுவிட்டு தகப்பனோடு சேர்ந்து சமையல் வேலைக்கு போகத்தொடங்கி அதை கற்றுக்கொண்டதோடு சொந்தமாகவே பல காரங்களும் செய்யத்தொ டங்கியிருந்தார். பலகாரம் தான் அவரது ஸ்பெசல். அதுவும் முக்கியமாக பால்ரொட்டி செய்வது. இளமையில் அழகாகவும் துடுக்காகவுமிருப்பார். தோட்டத்திலிருக்கும் வாழைக்குலை காய்கறிகள் எல்லாம் எடுத்து சைக்கிள் கரியரில் கட்டி சந்தைக்குக் கொண்டுபோய் விற்றுவிட்டு வருவார். அது மட்டுமல்ல அந்த புளிய மரத்துக்கு கீழால் சென்றுவரும் துணிச்சலான ஒரு சிலரில் நாகம்மாவும் ஒருவர். அப்படியிருந்த நாகம்மாவை திடீரென சில நாட்கள் ஊரில் காணவில்லை. அவருக்கு உடல்நலம் சரியில்லை. அதனால் சித்தவைத்தியம் செய்யப் புத்தளத்தில் ஒரு மௌலவியிடம் கொண்டுபோய் விட்டுள்ளதாகச் சித்திரவேலர் ஊரில் சொல்லியிருந்தார். சில மாதங்களின் பின்னர் நாகம்மா ஊருக்கு திரும்பி வந்திருந்தாலும் பழைய துடுக்குத்தனம் எதுவுமில்லாமல் அதிகம் வீட்டை விட்டு வெளியே வராமலும் இருந்துள்ளார். “சில காலத்திலேயே வெளியூர் போய் ஒரு பெண் குழந்தையை தத்தெடுத்துக் கொண்டு வந்திருந்தார்களாம். அது நாகம்மாவின் குழந்தைதான், யாரோ அவளை ஏமாற்றி விட்டார்கள். வெளியூரில் போய் பிள்ளை பெற்றுக்கொண்டு வந்துள்ளாள்“ என்று ஊரில் ஒரு கதையும் உலாவியது. அப்போதுதான் காற்றும் மழையும் பலமாக அடித்த ஒரு இரவில் ஊரை கலக்கிய அந்தக்கொலை நடந்திருந்தது . ஊரிலேயே மிகப்பெரிய சண்டியன் மணியத்தை அந்த புளியமரத்தின் அடியில் பேச்சியம்மன் அடித்து கொலை செய்திருந்தது. மணியன் பெரிய சண்டியன். உயரமான, பருமனான, முறுக்கிய மீசையோடு பார்க்க பயப்படும் ஒரு உருவம். ஏகப்பட்ட வழக்குகள் அவன்மீது பதிவிலிருந்தாலும் அரசியல் ,போலிஸ் செல்வாக்கோடு வெளியே வந்து விடுவான். வெளியே வந்ததும் அவன் மீது வழக்குப் போட்டவர் உரை விட்டு எங்காவது ஓடிவிடுவார். இல்லாவிட்டால் மணியம் அடித்தே கொன்று விடுவான். அதனால் பலர் வழக்கு போடவே பயந்தார்கள். போலீசாரிடமே கப்பம் வாங்கும் ஒருவன் என்று ஊரில் பேசிக்கொள்வார்கள். அப்படிப்பட்ட மணியத்தைத்தான் பேச்சியம்மன் அடித்து கொன்று விட்டது. செய்தி பரவி ஊரே கூடிமெல்லிய மழைத் தூறலில் நனைத்தபடி நின்று வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருக்க, தகவலறிந்து சங்கானை போலிஸ் அதிகாரி ஆறுமுகம் தலைமையில்ஒரு குழு வந்திருந்தாலும், அவர்களும் புளிய மரத்துக்கு கீழே போகப்பயத்தில் ஆளையாள் பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது, சித்திரவேலர் குழவி குத்திவிடாமலிருக்க ஒரு சாக்கை முதுகுப்புறம் போர்த்திக்கொண்டு பெரிய வடக்கயிறு ஒன்றின் நுனியை இடுப்பில் கட்டியபடி தவழ்ந்து போய் அதை சடலத்தின் காலில் கட்டிவிட்டு மீண்டும் தவழ்ந்து வந்துவிடக் கையிற்றைப் பலரும் சேர்ந்துசடலத்தை இழுத்தெடுத்தார்கள். தலை பிளந்திருந்தது. சடலத்தினருகே முறிந்த புளியங்கிளை ஒன்றும்கிடந்ததால் பேச்சியம்மன் புளியம் கிளையையை முறித்து அதனால் மணியத்தின் தலையிலடித்து கொலை செய்து விட்டது என்கிற முடிவுக்கு எல்லோரும் வந்திருந்தார்கள். அவன் குடும்பத்தினரைத் தவிர மணியம் செத்தது ஊரில் எல்லோருக்கும் ஒரு ஆறுதல் தான். போலிஸ் அதிகாரி ஆறுமுகம் ஒரு நின்மதிப் பெருச்மூசோடு சடலத்தை வைத்திய சாலைக்கு அனுப்பி வைத்தவர், சில நாட்களிலேயே “பேச்சியம்மன் கனவில் வந்து தானே அந்த கொலையை செய்ததால் வழக்கை தொடர்ந்து விசாரணை செய்ய வேண்டாமென சொன்னதாக” சொல்லி பைலை மூடி விட்டாராம். அதே வருடத்திலிருந்து கோவில் திருவிழா நாளில் நாகம்மாள் மீது பேச்சியம்மன் இறங்கி உருவாடத் தொடங்கியதாம். இந்த சம்பவங்கள் நடக்கும்போது நான் அப்போ சிறுவன். எனவே பின்னர் எனக்குத் தெரிந்த நாகம்மா பற்றி சொல்கிறேன். எப்போதும் சாணி போட்டு மெழுகியிருக்கும் ஒரேயொரு அறை மட்டும் கொண்ட பனையோலையால் வேயப்பட்ட சுத்தமான குடிசை. அருகிலுள்ள சிறிய தாழ்வாரம் தான் அடுப்படி. திண்ணையில் ஒரு கயித்து கட்டில். அதனருகே பலகாரம் சுடும் பெரிய இரும்புச்சட்டியும் இடுப்பளவு உயரமான சல்லடைபோட்ட இரும்புக்கரண்டியும் சாத்தி வைக்கப்பட்டிருக்கும். முன்னால் விசாலமான முற்றத்தை தாண்டி பலவகை பூங்கன்றுகள் சுற்றிவர நிற்கும் பனைமர துலாவுடன் கூடிய கிணற்றடி. அதற்குமப்பால் சிறிய வீட்டுத் தோட்டம். எனக்குத் தெரிந்து ஊரில் முதலாவது பகுத்தறிவாளர் நாகம்மாதான். கோவிலுக்கெல்லாம் போக மாட்டார். காலையில் எழுந்ததும் கிணற்றடியில் உள்ள கமுகமரத்தில் கட்டித் தொங்கும் உமிக்குடுவையிலிருந்து சுட்ட உமியில் பல் தீட்டி குளித்து ஈரத் துணியோடு சுத்தமாக விளக்கிய பித்தளை செம்பில் நீர் நிரப்பி அதுக்குள் பலவகை பூக்களையும் பிடுங்கிப்போட்டு நடு முற்றத்துக்கு வந்து செம்பிலுள்ள பூக்களை முற்றத்தில் போட்டு தண்ணீர் தெளித்த பின்னர் சூரியனை அண்ணாந்துபார்த்து தலைக்கு மேல் கைகளை கூப்பி வணங்கிவிட்டு அன்றைய வேலைகளை தொடங்குவார். நாகம்மா மேல்சட்டை போடமாட்டார். சேலையால் மார்புக்கு மேல் குறுக்கு கட்டியிருப்பார். பெரும்பாலும் பச்சை சேலைதான். ஊரில் என்ன மங்கள நிகழ்வு நடந்தாலும் நிகழ்வு தொடங்குவதுக்கு மூன்று நாளுக்கு முன்னரே பால்ரொட்டி சுட்டு முதலாவதாக நன்றாக மொரமொறவென பொன் நிறத்தில் பொங்கி வரும் பால் ரொட்டியை அடுப்புக்கல்லில் நெருப்புக்கு படைத்தது விட்டே பின்னர் நிகழ்வுக்கு வேண்டிய பலகாரங்களை சுடுவது வழமை. அப்படி முதலாவதாக சுடும் பால் ரொட்டி எண்ணெயில் போடும்போது பொங்காமல் சரியான பதத்துக்கு வேகாமல் வந்தால் அப சகுனம். அந்த நிகழ்வு சரியாக நடக்காது ஏதும் குழப்பங்கள் வருமென்பது ஒரு நம்பிக்கை. அதனாலேயே பலகாரம் செய்வதில் கைதேர்ந்த நாகம்மாவை எல்லோரும் அழைப்பது வழமை. முதல்நாள் பால் ரொட்டி சுடும் நிகழ்வுக்கு அவர் பணம் வாங்கமாட்டார். அவரின் வீட்டுக்குப்போய் வெற்றிலையில் ஒரு ரூபாய் வைத்து அழைக்கவேண்டும். அதை இரண்டு கைகளாலும் வாங்கி கைகளை உயர்த்தி ஆகாயத்தை நோக்கி கும்பிட்டு விட்டு அதை கொண்டுபோய் பலகாரம் சுடும் பெரிய இரும்புச்சட்டிக்கு பக்கத்தில் வைத்து மீண்டும் வணங்கிவிட்டுச் சரி சொல்லிவிட்டால் நிகழ்ச்சி நல்லபடியாக முடிந்துவிடுமென்கிற மகிழ்ச்சியோடு அழைக்கப்போனவர் திரும்புவார். முடியாதென்று சொல்லிவிட்டால் …….மீண்டும் நாகம்மா சம்தம் சொல்லும்வரை அல்லது வேறொருவரை வெளியூரிலிருந்து அழைத்து வரும்வரை சில நிகழ்வுகள் தள்ளிப்போனதுமுண்டு. நாகம்மாளின் மகள் கல்யாணி ஊர் பாடசாலையில் என்னோடு ஒரே வகுப்பில்தான் படித்தாள். அவளும் நாகம்மாள் போலவே துணிச்சல்காரி. தனியாக அந்த புளியமரத்தை கடந்து பாடசாலைக்கு வந்து போவாள். நாகம்மாவும் என் அம்மாவும் நல்ல நண்பிகள் என்பதால் கல்யாணியும் எனக்கு நல்ல நண்பியாகிவிட்டிருந்தாள். காலப்போக்கில் சித்திர வேலர் குடிப்பழக்கத்துக்கு அடிமையாகி இறந்துபோய்விடக் கல்யாணி நாகம்மாவுக்கு உதவியாக சமையல் வேலைகளுக்குப் போக தொடங்கியிருந்தாள். ஊர் பாடசாலையில் என் உறவினர்களும் ஆசிரியர்களாக இருந்ததால் அவர்களோடு ஏற்பட்ட தகராறில் நான் எட்டாவது படிக்கும்போதே அப்பா என்னை மானிப்பாய் இந்துவில் கொண்டுபோய் சேர்த்து விட்டார். அதற்குப் பிறகு கல்யாணியையும் நான் அடிக்கடி சந்திப்பது குறைந்து போனது. ஒருநாள் மாலை ஊரிலிருந்த மிகப்பெரிய அரிசி மில்லிலிருந்து சைக்கிளின் பின்னல் ஒரு மூட்டையை கட்டியபடி கல்யாணி வந்து கொண்டிருந்தாள். அதுதான் நான் அவளைக் கடைசியாக பார்த்து பேசிய நினைவு. மில்லில் கீழே சிதறிக்கிடக்கும் தவிடு மற்றும் மாவை கூட்டி அள்ளிக்கொண்டு போய் மாட்டுக்கு உணவாக கரைத்து வைத்தால் நன்றாகப் பால் தரும் அதுதான் ஒவ்வொரு நாளும் மில்லுக்கு வந்துபோவதாக சொல்லிவிட்டுபோனாள். மில் முதலாளியின் மகன் சுரேசும் என் பாடசாலையில்தான் படித்தான். அவன் என்னை விட ஒருவகுப்பு அதிகம். ஆசிரியர்களே சைக்கிளில் வந்து கொண்டிருந்த காலத்தில் பாடசாலைக்கு பைக்கில்வந்த ஒரேயொருமாணவன் அவன்தான். செல்வ செழிப்பும் திமிரும் அவனிடமிருந்தது. அவனை சுற்றி ஒரு ஓசிக் கூட்டம் எப்போதுமிருக்கும். மாணவிகளும் அவனை ஒரு கதா நாயகன் போலப் பார்த்தால் எனக்கு இயல்பாகவே அவன்மீதொரு எரிச்சல் பெறாமை வளர்ந்து விட்டிருந்தது. எப்படியாவது அந்த வருட கோவில் திருவிழாவில் நண்பர்களோடு சேர்ந்து அவனுக்கு இருட்டடி போடுவதென்று முடிவெடுத்திருந்தேன். அந்த வருட திருவிழாவும் தொடக்கி விட்டிருந்தது. நானும் அவனுக்கு இருட்டடி போடத் தருணம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நேரத்தில், ஒரு நாள் காலை சுரேசை புளியடியில் பேச்சியம்மன் அடித்து கொன்று விட்டது என்கிற செய்தி கிடைத்தது. எனக்கு லேசாக உள்ளுக்குள் உதறல் எடுக்கத் தொடங்கியிருந்தாலும் சைக்கிளை எடுத்து புளியடிப்பக்கமாக மிதித்தேன். பிணத்தின் காலில் கயிறை கட்டி தூரத்தில் நின்று இழுத்தெடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். ஒப்பாரி அழுகை சத்தத்தோடிருந்த சனக்கூட்டத்தை விலக்கி மெதுவாக எட்டிப்பார்த்தேன். மண்டை பிளந்திருந்தது.நேற்றிரவு நித்திரையிலிருந்தவனை பேச்சியம்மன் தான் இழுத்துக்கொண்டு வந்து புளியடியில் அடித்துக் கொன்று விட்டது என்று பேசிக் கொண்டார்கள். பேச்சியம்மன் கொல்லும் அளவுக்கு அவன் மோசமானவன் இல்லையே என்கிற சந்தேகமும் மக்களிடமிருந்தது. ஊரில்விவசாயிகளிடமெல்லாம் குறைந்த விலைக்கு நெல்லை வாங்கி கொள்ளை லாபம் சம்பாதித்தால் தான் மில் முதலாளியை பழிவாங்க அவரின் ஒரே மகனை பேச்சியம்மன் கொன்று விட்டதாக சந்தேகத்துக்கான பதிலையும் அவர்களே கண்டு பிடிதுக்கொண்டார்கள். போலிஸ் அதிகாரி ஆறுமுகம் இப்போ ஒய்வு பெற்று விட்டதால் அவரிடத்திலிருந்த ரணசிங்க என்கிற சிங்கள அதிகாரி பிணத்தை வைத்திய சாலைக்கு அனுப்பும் வேலைகளை செய்து விசாரணைகளை தொடங்கியிருந்தார். பேச்சியம்மன் செய்த கொலையை விசாரணை செய்தால் அது சும்மா விடுமா என்ன .. ? அப்போ விடுதலை இயக்கங்கள் வளரத் தொடங்கிய கால கட்டம் எதோ ஒரு இயக்கம் நடத்திய தாக்குதலில் ரணசிங்காவும் கொல்லப்பட சுரேசின் வழக்கும் காணாமல் போய் விட்டது. சில நாட்களில் கல்யாணிக்கு உடல் நிலை சரியில்லையென்று நாட்டு வைத்தியம் செய்ய அவளை நாகம்மா புத்தளத்துக்கு அனுப்பிவிட்டதாக அறிந்தேன். சில மாதங்களின் பின்னர் கல்யாணி ஊர் திரும்பியிருந்தாள். இந்த கதையை படிக்கும் நீங்களே இப்போ ஓரளவு ஊகித்திருப்பீர்கள். ஆம் நீங்கள் நினைத்தது போலவே சில நாட்களில் கல்யாணியும் ஒரு ஆண் பிள்ளையை தத்தெடுத்துக் கொண்டு வந்திருந்தாள். அதுக்குப் பின்னர் ஊர் நிலவரங்கள் மாற்றமடைய நானும் வெளி நாடு வந்து விட்டேன். பேச்சியம்மன் பற்றிய கதைகளும் காணாமல் போய் விட்டிருந்தது. இப்போ சுமார் முப்பதாண்டுகள் கழித்து நீண்ட இடைவெளிக்கு பின்னர் மீண்டும் ஊர் திரும்பியிருக்கிறேன். அதுவும் ஒரு கொண்டாட்டதுக்காக, அது தங்கை கட்டிமுடித்த புது வீடு குடிபுகுதல்நிகழ்வு. நீண்ட காலத்தின் பின் உறவுகளை சந்தித்த மகிழ்ச்சியோடு வீடு குடி புகுதலுக்கான வேலைகள் மும்மரமாக நடந்து கொண்டிருந்தது. அப்போதான் எனக்கு அந்த சந்தேகம், “என்ன பலகாரம் எதுவும்சுடேல்லையா”? என்று கேட்டதுக்கு, யார் அதெல்லாம் இப்ப செய்து மினக்கெடுகினம்? பலகாரம் சாப்பாடு எல்லாம் ஓடர் குடுத்தாச்சு. அவர்களே அண்டைக்கு எல்லாம் கொண்டு வந்து பரிமாறிட்டு போவினம். எங்களுக்கு ஒரு வேலையுமில்ல.” என்ற தங்கையின் பதில் ஏமாற்றமாக இருக்கவே, “சரி சடங்குகளுக்கு நாள் பலகாரங்கள் பால் ரொட்டி இதெல்லாம் சுடுவினமே, அது கூட இல்லையா ?”என்றேன். “பால் ரொட்டி எண்டிற பலகாரமே இப்ப கனபேருக்கு மறந்து போச்சு. அண்ணை இப்பவும் அந்தக்காலத்திலேயே நிக்கிறார்.” எண்டு நக்கலாக சிரிக்க. “இப்ப யாரும் சுடுறேல்லையோ? இல்லை சுடத் தெரியாதோ…….. ?” என்ற என் கேள்விக்கு. “உண்மையை சொன்னா இப்ப யாருக்கும் சுட தெரியாது” என்ற அம்மாவின் பதில் குறுக்கே வந்தபோதுதான் எனக்கு மீண்டும் நாகம்மாவின் நினைவு வந்தது. அவரைப்பற்றி நான் கேட்க முதலே, “முந்தி எண்டால் நாகம்மா இருந்தது. அவளும் செத்து போனாள். இப்ப மகள் இருக்கிறாள். அவளும் பால் ரொட்டி சுடுறதில கெட்டிக்காரி தான், ஆனால் நாகரீகம் மெத்திப்போனதில ஒருத்தரும் இப்ப கூப்பிடுரேல்ல”என்று பெரு மூசோடுஅம்மா சொல்லி முடிக்க, “கல்யாணிதானே….. இப்ப எங்க இருக்கிறாள்.. ? “அவள் அதே நாகம்மாவின்றை வளவில்தான்.” என்று பதில் வந்ததுமே, “நீ என்னவெண்டாலும் செய். ஆனால் ‘நாள் பலகாரம்’ கட்டாயம் சுடவேணும். நான் கல்யாணியை போய் பார்த்திட்டு வாறன்..” என்றபடி, அங்கு நின்ற யாரோ ஒருவரின் சைக்கிளை எடுத்து மிதிக்க, “உனக்கு இடம்வலம் நினைவிருக்கோ ..”? என்று பின்னல் ஒலித்த அம்மாவின் குரலுக்கு, “என்ரை ஊரிலை எனக்கு இடம் தெரியாதோ”? என்றபடி மிதித்தேன். பூவரசம் வேலிகளெல்லாம் மதில்களாகவும் வெற்று காணிகள் கட்டிடங்களாகவும் நிறையவே மாறிப்போயிருந்த ஊரில் வீதிகள் கறுப்பு வெள்ளை படம்போல மனதிலிருந்தது. புளியடி ஒழுங்கைமட்டும் மாறாமல் பல வருடமாக யாரும் பாவிக்காததால் புதரும் பற்றை காடுமாக வளர்ந்திருந்தது. முன்பு போலவே வேறு பாதையால் சுற்றி போயிருந்தாலும் கல்யாணியின் வீட்டை கண்டு பிடிக்க முடியாமல் தடுமாறியபடி விசாரித்து கண்டு பிடித்து போய் சந்தேகத்தோடு வீட்டு இரும்பு படலையில் தட்டினேன். மெலிந்த தலை நரைத்து இப்போ பாடகி ஜானகியை பார்த்தது போல ஒரு உருவம் உள்ளிருந்து வந்து யாரது என்றது .. “கல்யாணி … “என்று இழுத்ததும், “ஓம் நான் தான். நீங்கள்……… ? என்றாள். உள்ளே நாய் ஏதும் இருக்கிறதா என பார்த்துவிட்டு தைரியத்தோடு படலையை திறந்து உள்ளே போய் சைக்கிளை நிறுத்திவிட்டு சிரித்தபடி நிற்க. என்னையே உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவள், “மன்னிக்கோணும் எனக்கு யாரெண்டு தெரியேல்லை” எண்டாள். “நான் தான் உன்னோட படிச்ச சிறி.. நாகேசின் மகன்.” என்றதும், சட்டென்று பல்லாயிரம் சூரியகாந்திப்பூ ஒரே நேரத்தில் மலர்ந்தது போல மாறிய புன்னகையோடு, “வாங்கோ .. வாங்கோ .. வந்திருக்கிறதா கேள்விப்பட்டனான். நானே வர இருந்தனான்.” என்று கதவை அகலத் திறந்து வரவேற்றாள். அப்படியே சுற்றிவர நோட்டம் விட்டேன். நாகம்மாள் வாழ்த்த குடிசை வேயப்பட்டு சாணியால் மெழுகி சுத்தமாக இருந்தது. அதே கயிற்றுக்கட்டில் அதேயிடத்தில் அருகில் அதே பெரிய இரும்புச் சட்டியும் நிமிர்த்தி வைக்கப்பட்டிருந்த கரண்டியில் சந்தனப்பொட்டு, கீழே காய்ந்துபோயிருந்த சில மலர்கள். கிணற்றடியும் சுற்றிவர பூசெடிகளும் ,பனைமரத் துலாவை காணவில்லை. மோட்டர் போடப்பட்டிருந்தது. வீட்டுத்தோட்டமிருந்த நிலத்தில் சிறிய இரண்டு அறை கொண்ட அழகான கல்யாணியின் கல்வீடு கட்டப்பட்டிருந்தது. உள்ளே போய் வழக்கமான விசாரிப்புக்களிடையே, “தனியாவா இருக்கிறாய்”? என்று கேட்டதுக்கு, “ஓம்….. மகன் கனடாவிலை. கலியாணமும் கட்டி மூண்டு பிள்ளையள். ஒவ்வொரு வருசமும் வந்து போவான். என்னையும் அங்கை இருக்க சொல்லி கூட்டிக்கொண்டு போனவன். எனக்கு அங்கை பிடிக்கேல்லை. திரும்பி வந்திட்டன். உங்கட அம்மாவும் பிரான்சுக்கு வந்திட்டு பிடிக்காமல் திரும்பி வந்ததா சொன்னவா”. “ஓம்…….. அம்மாக்கும் வெளிநாடு பிடிக்கேல்லை. எனக்கும்தான் பிடிக்கேல்லை. ஆனால் என்ன செய்ய”? என்கிற ஆதங்கத்தோடு, நான் வந்த விடயத்தை சொன்னேன். “என்னது……… பால் ரொட்டி சுடவா?” என ஆச்சரியமாக கேட்டாள். “ஏன் உனக்கு சுடத் தெரியாதோ … » ? “இல்லையில்லை இப்பவெல்லாம் ஒருத்தரும் செய்யிறேல்லை. என்னையும் கூப்பிடுறேல்லை. இரும்பு சட்டியும் கறள் பிடிச்சுப்போச்சு.. “ “நான் கேட்டால் வருவாய் தானே … “ “உங்களுக்கு இல்லாமலே……..”என்றவளிடம், “அதென்ன நீங்கள் நாங்கள் எண்டு திடீர் மரியாதை? நீ .. நான் எண்டே சொல்லு.” என்றபடி வரும்போதே கடையில் தயாராய் வாங்கி வந்த வெற்றிலை பாக்கை பையிலிருந்து எடுத்து இரண்டு ஆயிரம் ரூபாய் தாள்களையும் நடுவில் வைத்து நீட்டினேன். லேசாக சிரித்தவள், “சில்லறை இல்லையா?” “ஓம் இருக்கே……” என்றபடி கால்சட்டை பையில் கையை விட்டு துளாவியதில் ஒரு ரூபாய் நாணயம் அகப்பட எடுத்து இந்தா என்றதும், “சரி வெளியே வா……..” என்றவள், முற்றத்தில் போய் நின்று, “ஒரு ரூபாயை மட்டும் வெத்திலையில் வைச்சு குடு………”. அவள் பேச்சுக்கு கட்டுப்பட்டவன் போல் பின்னாலேயே போய் ஒரு ரூபாயை மட்டும் வெற்றிலையில் வைத்து பக்குவமாக நீட்டினதும், அதை வாங்கியவள் வானத்தை அண்ணாந்து பார்த்து வணங்கிவிட்டு அங்கிருந்த செம்வரத்தை மரத்திலிருந்து ஒரு பூவையும் பிடுங்கி சேர்த்துக் கொண்டுபோய் இரும்பு சட்டியும் கரண்டியும் இருந்த இடத்தில் வைத்து வணங்கி விட்டு, “சரி எப்ப வரவேணும்…… ? அவள் சரி சொன்ன மகிழ்ச்சியில் “இண்டைக்கே……” என்றேன். “சரி போ………. நான் இதெல்லாம் எடுத்து கழுவிக்கொண்டு வாறன்.” அன்று மாலை வீட்டுக்கு வெளியே அடுப்பு வைத்து கல்யாணி பால்ரொட்டி சுடுவதை உறவுகள் எல்லாருமே வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு நின்றார்கள். எல்லாருக்கும் அதை உடனே சாப்பிட்டு விட வாயூறினாலும் குடி புகுதலன்று சாமிக்கு படைக்காமல் சாப்பிடக்கூடாது என்று அம்மா கறாராகச் சொல்லி விட்டார். அனைத்தையும் அதிசயமாய் பார்த்துக்கொண்டிருந்த என் மகளிடம் அதிலொன்றை களவாக கையில் கொடுத்த கல்யாணி, “எங்காவது ஓடிப்போய் ஒழிச்சு நின்று சாப்பிடு.” என்றதும் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் என்னை பார்த்தவளுக்கு லேசாய் தலையசைத்து சம்மதம் சொன்னதும் மாயமாய் மறைந்து விட்டாள். நிகழ்வுகள் எல்லாம் நல்லபடியாய் நடந்து முடிந்து நீண்ட காலத்துக்கு பின்னர் உறவுகள் அனைவரையும் சந்தித்த மகிழ்ச்சிவேறு. விடுமுறை முடிந்து பிரான்சுக்குத் திரும்ப நாலு நாட்களே இருந்தது. மாலை நேரம் பழைய நண்பனொருவனைப் பார்த்துவிட்டு வரலாமென சைக்கிளில் கிளம்பி பிரதான வீதியால் சந்தியை கடக்கும்போது, மூன்று பைக்குகளில் ஆறு இளைஞர்கள் கதைத்தபடி நின்றிருக்க, அவர்களை தாண்டும்போது ஒருவன் கையை காட்டி மறிக்க, திடீரென இன்னொருவன் பைக்கில் செருகியிருந்த வாளொன்றை உருவி சைக்கிள் கைப்பிடி பகுதியில் ஓங்கி வெட்டி விட்டு, “நீ யார் ? ஊருக்கு புதிசா இருக்கு.” என்றான். சட்டென்று நான் கையை எடுத்து விட்டதால் தப்பித்தேன். கொஞ்சம் பிசகியிருந்தாலும் என் கையில் வெட்டு விழுந்திருக்கும். அதை நான் கொஞ்சமும் எதிர் பார்க்காததால் சைக்கிளை கீழே போட்டுவிட்டு, “நான் இந்த ஊர் தான். வெளி நாட்டிலை இருந்து வந்தனான்.” எண்டு தட்டுத்தடுமாறி சொல்லி முடித்தபோது. வாளால் வெட்டினவன், “உன்ர பேரென்ன”? என்று விசாரணையை தொடங்கும்போதே எதிரே வந்துகொண்டிருந்த கல்யாணி, “டேய்……… அவரை விடுங்கோடா. பரதேசியள். உங்களுக்கு இதே வேலையா போச்சு……..” என்று கத்தியபடியே வர சனமும் கூடத்தொடங்க அவர்கள் பைக்குகளில் ஏறி சத்தம் போட்டபடியே போய் விட்டார்கள். என்னை பழைய நிலைக்கு கொண்டுவந்து கீழே கிடந்த சைக்கிளை எடுத்தபோது அருகில் வந்துவிட்ட கல்யாணி, “உனக்கு ஒன்டுமில்லைத்தானே”? கோபம் அவமானம் இரண்டையும் அடக்கியதால் வார்த்தைகள் வராமல் இல்லையெண்டு தலையை மட்டும் ஆட்டினேன். “வெளிநாட்டு காசு……. ஆளுக்கொரு பைக்கும் போனும். வேலை வெட்டியில்லை. மண்டையிலை கோலம் போட்டு கலரும் அடிச்சுக்கொண்டு ரவுடித்தனம் செய்யிறதுதான் வேலை. நாசமா போவார். என்ர மகன் வந்து நிகேக்கையும் அவனோட பிரச்சனைப்பட்டு காசு பறிச்சுப்போட்டங்கள். உவங்களுக்கு நல்ல சாவே வராது.” என்று திட்டித்தீர்த்தவள், “சரி நீ இந்த நேரம் எங்கை போறாய் … »? எனக்கு இன்னமும் பேச்சு வரமறுத்தது. தொண்டையை செருமி சரி செய்துகொண்டு, “ஒரு சிநேகிதனை பார்க்க போனன்”. சரி….. பார்த்துப்போ.” என்று விட்டு போய் விட்டாள். வேடிக்கை பார்த்தவர்களும் கலைந்துபோக அப்படியே வீடு திரும்பிவிட்டேன். இரண்டு நாளாக அந்த நிகழ்வே மனதில் கிடந்தது உழன்றுகொண்டிருந்தது. “என்ன ஒரு மாதிரியிருக்கிறாய்” ? என்று வீட்டில்கூட கேட்டு விட்டார்கள். இரண்டு நாள் கழித்து மனது கொஞ்சம் லேசாகிவிட்டிருந்தது. நாளை ஊரை விட்டுவெளிக்கிட வேண்டும். நேற்றிரவு அடித்த மழை இன்னமும் லேசாக தூறியபடிஇருந்தது. கல்யாணி பலகாரம் சுட்டதுக்கு பணம் வாங்க மறுத்து விட்டதால் அவளுக்காக ஒரு பச்சை நிற சேலை வாங்கி வைத்திருந்தேன். வாள்வெட்டு மன உளைச்சலில் அது மறந்து விட்டது. கொண்டுபோய் கொடுத்து விடை பெற்று வரலாமென நினைத்து அவசரமாக வெளிக்கிட்டு பிரதான வீதியிலிருந்து புளியடி ஒழுங்கையை கடக்கும்போது ஒரே சனக்கூட்டமாக இருந்தது. போலிஸ் வாகனமும் நின்றிருக்க, யாரோ ஒருவனின் உடலை காலில் கயிறு போட்டு கட்டியிழுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். எட்டிப்பார்த்தேன். மூன்று நாளுக்கு முன்னர் என்னை மறித்து வாளால் வெட்டிய அதே இளைஞன். சட்டென்று எனக்கு தலையில் யாரோ ஓங்கி அடித்தது போல ஒரு உணர்வு. என்னையே எல்லோரும் பார்ப்பது போலவும் இருந்தது. “யாரோ இழைகட்டியிருகிறாங்கள். பேச்சியம்மன் கனகாலத்துக்குப் பிறகு ஒருத்தனை பலி வாங்கியிருக்கு”. என்று கூட்டத்தில் கதைப்பது காதில் விழுந்தது. சைக்கிளை எடுத்து அங்கிருந்து வேகமாக மிதித்தேன். வீட்டு முற்றத்தை சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்த கல்யாணி, “நேற்றிரவு சரியான மழை. செடியெல்லாம் சரிஞ்சு போய் கிடக்கு.”என்றவள், “என்னை பார்த்து என்ன பேயடிச்ச மாதிரி வந்திருக்கிறாய் …. “? இல்லை, “பேச்சியம்மன் அடிசிட்டுதாம். வாற வழியிலை பார்த்தன்”. “ஒ………… சனம் இப்பவும் இதையெல்லாம் நம்புதோ……… ?” “அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது. ஆனாலும் சனத்துக்கு எப்பவுமே ஒரு நம்பிக்கை தேவையாயிருக்கு”. இந்தா……… என்று சேலையை அவளில் கைகளில் கொடுத்தேன். பிரித்து பார்த்தவள், “அம்மாவுக்கு பிடிச்ச நிறம், எனக்கும் பிடிக்கும். சரி எப்ப திரும்ப போறாய் … “? “நாளைக்கு.” “சரி இனி இங்கை வராதை. நல்லபடியா போ………….. “என்றவள் வீட்டுக்குள் போய் விட, கொட்டிலில் சாத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த சமையல் கரண்டியை பார்த்தேன். அது சுத்தமாக கழுவி பொட்டு வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதன் கீழே புதிதாக பிடுங்கி வைக்கப்பட்டிருந்த பூக்கள்.

கடந்த ஆண்டு சித்திரையில் நானும் கணவரும் வரலாற்றுத் தொன்மை மிக்கதும் கடல் வணிகத்துக்குப் பெயர் போனதுமான கிரேக்கத்தின் தலைநகரான எதென்சுக்குச் சென்றோம். கிரேக்கரின் இடிபாடுகளுடன் காணப்படும் கட்டடங்களை தொலைக்காட்சிகளில் பார்க்கும்போதெல்லாம் கட்டாயம் அங்கு செல்ல வேண்டும் என்ற என் ஆசை கடந்த ஆண்டே நிறைவேறியது. ஆனாலும் ஒருவித பயம் இருந்துகொண்டே இருந்தது. அங்கு பார்க்கக்கூடிய இடங்களைப் பட்டியலிட்டு அதற்கு அண்மையில் உள்ள ஒரு தங்குமிடத்தையும் ஒழுங்கு செய்துகொண்டோம். ஒரு நாளுக்கு இருவர் தங்குவதற்கு 70 பவுண்ஸ்கள் மட்டுமே. காலை உணவு ஒருவருக்கு 5 யூரோஸ். எனவே அதையும் சேர்த்து பதிவுசெய்தாகிவிட்டது. இணையங்களில் தேடித் பார்த்தபோது பெரிதாகக் களவுகள் இல்லை என்றாலும் இரவில் தனியாகத் திரிவது ஆபத்து என்று போட்டிருந்தார்கள். மேலும் தேடியதில் விமான நிலையத்தில் இருந்து எதென்ஸ் செல்வதற்கு டாக்சியில் செல்வதற்கு அதிகமான பணம் வசூலிப்பார்கள். விமான நிலையத்துக்கு முன்னாலேயே தொடருந்துத் தரிப்பிடம் உள்ளது. அதில் செல்வது மலிவு என்று போட்டிருந்தார்கள். லண்டனில் இருந்து எதென்ஸ் செல்ல நான்கு மணி நேரம். இங்கு காலை எட்டுமணியளவில் புறப்பட்டு பகல் 12.30 க்கு அங்கு போய் நானும் கணவரும் இறங்கிவிட்டோம். வெளியே வந்து பார்த்தால் விமான நிலையம் சும்மா ஒரு கட்டடம் போல் நின்றுகொண்டிருந்தது. தொடருந்து நிலையம் சென்று பயணச்சீட்டை எடுத்துக்கொண்டு அங்கேயே ஒரு எதென்சின் வரைபடத்தையும் வாங்கிக்கொண்டு வெளியே வந்து காத்திருக்கிறோம். கிரேக்க மொழியிலும் ஆங்கிலத்திலும் வரைபடத்தில் பெயர்கள் எழுதப்பட்டிருந்தது நின்மதியாக இருந்தாலும் சரியான தொடருந்தைப் பிடித்துச் சரியானஇடத்துக்குப் போய்ச் சேர வேண்டுமே என்று மனதில் ஒரு படபடப்பு ஒட்டிக்கொண்டே இருந்தது. தொடருந்து வர இன்னும் அரை மணிநேரம் இருக்கிறது. காவிருக்கைகள் இருக்கும் இடங்கள் எல்லாம் ஆட்கள் இருக்கின்றனர். வேறுவழியில்லாமல் ரெயின் வரும் வரை நிக்கத்தான் வேணும் என்கிறேன். நாலுமணித்தியாலம் இருந்து தானே வந்தனாங்கள் அரை மணித்தியாலம் நில்லன் என்று கூறிவிட்டு மனிசன் பிராக்குப் பார்க்க வேறுவழி யில்லாது நானும் தண்டவாளத்தின் பலகைகளையாவது எண்ணிக்கொண்டிருப்போம் என்றால் அந்தத் தொடருந்துத் தடத்துக்கு பலகைகளைக் காணவில்லை. என்னப்பா இது இங்க பாருங்கோ பலகையளைக் காணேல்லை என்று நான் சொல்ல, எனக்கு உதைப்பற்றித் தெரியாது. என்னைக் கேட்காதை. வேறை ஏதும் டெக்னோலஜி பாவிச்சிருப்பான்கள் என்கிறார் மனிசன். தொடருந்து வருவதாக அறிவிக்க, இது சரியான தொடருந்துதானா என்ற சந்தேகம் எழ, பக்கத்தில நிக்கிறவனிட்டைக் கேளுங்கப்பா என்கிறேன் மனிசனிடம். மனிசன் கேட்க அவனுக்கோ ஆங்கிலம் விளங்கவில்லை. கொஞ்சம் தள்ளி இன்னொரு பெண்ணும் நிற்கிறார். அவளிடம் கேளுங்கோ என்கிறேன். இந்த நாட்டில தெரியாத ஆட்களிடம் பெண்கள் கதைப்பார்களோ தெரியாது. எதற்கும் நீ போய்க் கேள் என்கிறார் மனிசன். நான் போய் கேட்டதும் அவளுக்கும் விளங்கவில்லை. தூரத்தே தொடருந்து வருவது தெரிகிறது. நான் வரைபடத்தில் இறங்கவேண்டிய இடத்தைக் காட்டி தொடருந்தையும் கை காட்டுகிறேன். அவளுக்கு விளங்கியதோ இல்லையோ. ஓம் என்று தலையை இங்குமங்கும் ஆட்டுகிறாள். சரி தொடருந்தை விட ஏலாது. முதல்ல ஏறுவம். பிறகு உள்ள ஆரிட்டையாலும் கேட்பம் என்கிறேன். இதுவாய்த் தான் இருக்கும். சும்மா பயந்து என்னை டென்ஷன் ஆக்காதே என்றபின் நான் எதுவும் கதைக்கவில்லை. தொடருந்து வந்து நின்றதும் பார்த்தால் நிறையச் சனம். இருக்கவும் இடம் கிடைக்காது போல என்று விசனத்துடன் நிக்க, நிறையப்பேர் எதென்சில் இறங்க மனிசன் விரைவாக ஏறி எனக்கும் தனக்குமாக இடம் பிடிச்சிட்டார். சரியாக ஒரு மணி நேர பயணத்தில் எதென்ஸ் போய் இறங்கியாச்சு. வரை படத்தைப் பார்த்துப் போனால் இடம் பிடிபடவில்லை. வீதிகளை பார்க்க பாழடைந்துபோய் பலகாலம் பயன்படுத்தாத மூடிய கடைகளும் புழுதியான வீதிகளும்.... என்னடா இது உதவாத இடத்தில் தங்குமிடத்தை எடுத்துவிட்டோமோ என்று புழுக்கத்துடன் போனால் வீதியின் மறுபுறம் நல்ல சுத்தமாக இருக்க, மனதில் ஒரு நின்மதி ஏற்பட்டது. வரவேற்பிடத்தில் போய் எம் பதிவைச் செய்துவிட்டு லிப்ரில் ஏழாம் மாடியை அடைந்து எமது அறையைத் திறந்து குளியலறையையும் திறந்துபார்த்தபின் தான் நின்மதியானது மனது. காலநிலையும் 20 பாகை செல்சியஸ் என்பது வருமுதலே அறிந்ததுதான் எனினும் இதமான காலநிலை மனத்துக்குஒரு மகிழ்வைத் தர பால்கனியில் போய் நின்று பார்க்க மேலே உயரத்தில் ACROPOLIS OF ATHENS என்னும் இடிபாடுகளுடைய கோவில் தெரிகிறது. அதை நாளை பார்க்கப் போகிறோம் என்றதுமே மனதில் ஒருவித பரவசம் வந்து சேர்க்கிறது. விமானத்தில் தந்த உணவுக்குப் பின்னர் எதுவும் உண்ணாததால் பசிக்கிறது. நேரம் மாலை நான்குமணி. கீழே சென்று உணவுவிடுதியைப் பற்றிக் கேட்க, ஆறு மணிக்குத்தான் திறப்பார்கள். ஒருவருக்குப் 10 யூரோஸ் என்கிறாள் வரவேற்புப் பெண். இனி வெளியே சென்று உணவகம் தேடி உண்பதிலும் இங்கேயே உண்பது என முடிவெடுத்து, அங்கு பார்க்கும் இடங்கள்பற்றி விசாரிக்க இன்னொரு தெளிவான வரைபடத்தைத் தருகிறாள் அவள். ஐந்து நிமிடம் நடந்து போனால் பஸ் தரிப்பிடம் வரும் அங்கே மஞ்சள் உடையுடன் ஒருவர் நிற்பார். அவர் உதவுவார் என்கிறாள். மேலே அறைக்குச் சென்று ஒருமணிநேரம் படுத்திருந்துவிட்டு எட்டாம் மாடியில் உள்ள உணவகத்துக்குச் சென்றால் நாம் மட்டும் தான் அங்கே. விதவிதமான சலாட்டுகள், ஒலிவ் பழங்கள், பழங்கள் என்று அழகாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டுள்ளன. அன்றைய இரவு முதன்மை உணவு மாட்டிறைச்சியும் உருளைக்கிழங்கும் அல்லது கோழியும் உருளைக்கிழங்கும் அத்தோடு Spaghetti உம் என்று கூற நாம் மாட்டைத் தெரிவுசெய்துவிட்டு சலாட், ஒலிவ் போன்றவற்றை எடுத்துவந்து உண்ணவாரம்பிக்கிறோம். Goldan City Hotel தொடரும்

வ‌ண‌க்க‌ம் உற‌வுக‌ளே ப‌ழைய‌ யாழ் க‌ள‌த்தை நாம் எப்ப‌டி ம‌ற‌ப்ப‌து / அப்ப‌ இருந்த‌ ம‌கிழ்ச்சி விருவிருப்பு அதிர‌டி ப‌திவுக‌ள் உற‌வுக‌ளை உற‌வுக‌ள் சிரிக்க‌ வைப்ப‌து அன்பாய் கிண்ட‌ல் அடிப்ப‌து என்று சொல்லிட்டு போக‌லாம் அந்த‌ இன்ப‌மான‌ கால‌த்தை / ஊர் புதின‌த்தில் மிண்ண‌ல் அண்ணா, த‌யா அண்ணா , காட்டாறு அண்ணா , நெடுங்கால‌போவான் அண்ணா , த‌மிழ் சிறி அண்ணா , த‌மிழ‌ச்சி அக்கா , குமார‌சாமி தாத்தா , நெல்லைய‌ன் அண்ணா , க‌ந்த‌ப்பு அண்ணா , புத்த‌ன் அண்ணா , இளைஞ‌ன் அண்ணா , சுவி அண்ணா, நுனாவில‌ன் அண்ணா , சூறாவ‌ளி அண்ணா , புல‌வ‌ர் அண்ணா , ட‌ங்கு அண்ணா , ஈழ‌ப்பிரிய‌ன் அண்ணா , முனிவ‌ர் அண்ணா , நிலாம‌தி அக்கா , சுப்ப‌ன்னை , சின்ன‌ப்பு அண்ணா , ஊமை அண்ணா , வ‌ச‌ம்பு அண்ணா , விக‌ட‌ன் அண்ணா , விசுகு அண்ணா , ம‌ருத‌ங்கேனி அண்ணா , தூய‌வ‌ன் அண்ணா , குறுக்கால‌ போவான் அண்ணா , கிருப‌ன் அண்ணா , இவ‌ர்க‌ள் எல்லாரும் ஊர் புதின‌த்தில் எழுதின‌ கால‌த்தில் யாழில் பொழுது போர‌து தெரியாது , (குறுக்கால‌ போவான் அண்ணாவுக்கு எல்லாரும் போட்டு தாக்குவ‌தை பார்த்து சிரிக்கிற‌து ) யாழில் அப்ப‌ இருந்த‌ எம் உற‌வுக‌ளின் போராட்ட‌ உண‌ர்வும் போராட்ட‌ ப‌ற்றும் எம் உற‌வுக‌ளின் எழுத்தும் விய‌மிக்க‌ வைச்ச‌து , யாழில் உற‌வுக‌ளை சிரிக்க‌ வைக்க‌ ஜ‌முனா என்ற‌ ஜ‌ம்பவான் இருந்தார் , அவ‌ரின் ஒவ்வொரு ப‌திவும் சிரிப்பு தான் / யாழில் புதிதா வார‌ உற‌வுக‌ளை அன்பாய் வ‌ர‌வேற்க்க‌ ந‌ம்ம‌ த‌மிழ் சிறி அண்ணா தான் கிங்கு / பீர‌ங்கி என்ர‌ ஒரு உற‌வு யாழில் புதிதாய் இணைந்தார் / ( அவ‌ர் இட்ட‌ முத‌ல் ப‌திவு (சிங்க‌ள‌ இன‌வாத‌ அர‌சுக்கு எதிராக‌ எங்கே பீர‌ங்கி தாக்குத‌ல் செய்ய‌ வ‌ந்து உள்ளேன் என்னை உள்ளே இழுத்து செல்ல‌வும் என்று எழுதி இருந்தார் ) ப‌ழைய‌ யாழ் உற‌வுக‌ள் பீர‌ங்கியை அமொக‌மாய் வ‌ர‌வேற்றார்க‌ள் அதோடு அவ‌ரின் ஆர‌ம்ப‌ ப‌திவை பார்த்து ப‌ல‌ரும் சிரித்தார்க‌ள் / ப‌ஞ்சு டையிலாக் எழுதுவ‌தில் எங்க‌ள் க‌ள்ளு கொட்டில் ராஜா ( குமார‌சாமி தாத்தாவை அடிக்க‌ ஆட்க‌ளே இல்லை , எவ‌ள‌வு ப‌ழ‌மொழி ப‌ஞ்சு டையிலாக்கை தாத்தா எழுதி இருப்பார் , தாத்தா எழுதின‌ எல்லா ப‌ஞ்சு டையிலாக்கும் என‌க்கு நினைவு இருக்கு ) ( காட்டாறு நான் நினைக்கிறேன் இவ‌ர் முன்னால் போராளி என்று , இந்த‌ உற‌வு அதிக‌ம் எழுத‌ மாட்டார் , எழுத‌ தொட‌ங்கினா , புலிவாந்தி எடுப்ப‌வ‌ர்க‌ளை ஒரு கை பார்த்து விட்டு தான் ம‌னுச‌ன் யாழை விட்டு போவார் / ஒரு கால‌த்தில் ஜ‌யாவின் க‌ருத்தை விரும்பி வாசிப்பேன் , இனி அப்ப‌டி ஒரு கால‌ம் எப்ப‌ வ‌ரும் / சூறாவ‌ளி , த‌மிழ் உண‌ர்வு த‌மிழின‌ துரோகி க‌ருணா மீதான‌ உண்மையான‌ வெறுப்பு , உற‌வுக‌ளுட‌ன் பேனும் ந‌ல்ல‌ அன்பு , அவ‌ர் யாழில் எழுதின‌ ஒரு ப‌ழ‌மொழி ( நாய் கெட்ட‌ கேட்டுக்கு ஞாயிற்று கிழ‌மை லீவு கேட்டிச்சாம் ) இதை வாசித்த‌ யாழ் உற‌வுக‌ள் ம‌ன‌ம் விட்டு சிரித்தார்க‌ள் ) யாழ் க‌ண்ட‌ ந‌ல்ல‌ ஒரு உற‌வு ந‌ம்ம‌ சூறாவ‌ளி / விசுகு அண்ணா , அண்ணாவின் எழுத்து ஆர‌ம்ப‌த்தில் த‌மிழீழ‌த்தை ப‌ற்றி தான் , கொண்ட‌ கொள்கை நேர‌த்துக்கு நேர‌ம் நிர‌ம் மாரும் ப‌ழ‌க்க‌ம் இல்லை அன்றில் இருந்து இன்று வ‌ர‌ ஒரு கொள்கையோடு தான் இருக்கிறார் அது த‌மிழீழ‌ம் / த‌யா அண்ணா யாழில் நிண்டா ம‌ன‌தில் ஏதோ ஒரு ம‌கிழ்ச்சியாய் இருக்கும் , அந்த‌ கால‌த்தில் த‌யா அண்ணா எழுதின‌து ஒன்றா இர‌ண்டா ம‌ற‌க்க‌ , இப்ப‌டியான‌ யாழ் உற‌வுக‌ள் அப்ப‌ எழுதி போட்டு இப்ப‌ எழுதாம‌ இருக்க‌ யாழ் இணையத்தில் மாற்ற‌ம் தெரியுது எம் உற‌வுக‌ள் ப‌ல‌ர் இல்லாத‌து , ந‌ல்ல‌ அண்ணா , முனிவ‌ர் அண்ணா வ‌ஞ்ச‌க‌ம் இல்லாம‌ எல்லாருட‌னும் ப‌ழ‌கும் உற‌வு , மினிவ‌ர் யாழில் அறிமுக‌மான‌து எங்க‌ எல்லாருக்கும் அந்த‌ கால‌த்தில் பெரிய‌ ம‌கிழ்ச்சியை குடுத்த‌து , ந‌கைச்சுவை எழுத்து , உண்மையான‌ பாச‌ம் , 2008 பார்த்த‌ முனிவ‌ர் தான் இப்ப‌வும் , என்ன‌ பெய‌ரை மாத்தி எழுதுகிறார் இப்போது / கிருப‌ன் அண்ணா , அப்ப‌ இருக்கிர‌ கிருப‌ன் அண்ணா கொஞ்ச‌ம் சீண்ட‌ல் பாட்டி , என்னோட‌ சீண்டுவ‌து இல்லை ம‌ற்ற‌ உற‌வுக‌ளோடை , எல்லாரும் ஒன்னா கும்மி அடிச்ச‌ கால‌ம் பொற்கால‌ம் , கிருப‌ன் அண்ணாவும் சிரிக்கும் ப‌டி 2008ம் ஆண்டு சிறு வ‌ரி எழுதினார் , அத‌ நான் எழுதுவ‌து ச‌ரி இல்லை அத‌ எழுதினா இன்னொரு உற‌வின் ம‌ன‌ம் சில‌து வேத‌னை ப‌ட‌லாம் அத‌னால் அத‌ த‌விர்க்கிறேன் , கிருப‌ன் அண்ணா எழுதின‌து சிரிக்க‌ தான் / விக‌ட‌க‌வி அண்ணா , ஆண்ட‌வா இப்ப‌டியும் ஒரு அண்ணாவை யாழில் க‌ண்ட‌தையிட்டு ம‌கிழ்ச்சி , அம்மா பாச‌ம் ப‌ற்றி வ‌ரியோடு சிறு ம‌ட‌லும் செய்தார் , அது என‌க்கு அப்ப‌ மிக‌வும் பிடிச்சு இருந்த‌து என‌து க‌ண‌ணியிலும் அந்த‌ ப‌ட‌த்தை ப‌திவிற‌க்க‌ம் செய்து வைச்சேன் , யார் வ‌ம்புக்கும் போர‌து இல்லை , தானும் த‌ன்ர‌ பாடும் , ம‌கிழ்ச்சியாய் எழுதுவார் , த‌மிழீழ‌ ப‌ற்று அதிக‌ம் / விக‌ட‌க‌வி அண்ணாவின் யாழ் அவ‌தாரில் அவ‌ரின் ப‌ட‌ம் போட்டு இருந்தார் , அண்ணா பார்க்க‌ ரொம்ப‌ அழ‌காய் இருக்கிறார் / விக‌ட‌க‌வி அண்ணா எங்க‌ளோட‌ யாழில் எழுதின‌ கால‌ம் அழ‌கான‌ கால‌ம் / சுவி அண்ணா என‌க்கு தெரிந்த‌ ம‌ட்டில் த‌ன‌து சொந்த‌ ஆக்க‌ங்க‌ள் யாழில் எழுதின‌ மாதிரி தெரிய‌ல‌ , சுவி அண்ணா ந‌ம்ம‌ யாழ் வாத்தியாரை போல் அந்த‌க் கால‌ம் தொட்டு இந்த‌க் கால‌ம் வ‌ர‌ ரொம்ப‌ அமைதியான‌வ‌ர் , ம‌ற்ற‌ உற‌வுக‌ளின் ப‌திவுக‌ளுக்கு அந்த‌ கால‌ம் தொட்டு இந்த‌ கால‌ம் வ‌ர‌ ஊக்க‌ம் குடுப்ப‌வ‌ர் , இப்ப‌டியான‌ ந‌ல்ல‌ உற‌வுக‌ளை அறிக‌ம் செய்து வைச்ச‌ யாழுக்கும் ந‌ன்றி அந்த‌ ஆண்ட‌வ‌ருக்கும் ந‌ன்றி நெல்லைய‌ன் அண்ணாவின் நேர்மைக்கு நான் த‌லை வ‌ண‌ங்கிறேன் , யாழ் மோக‌ன் அண்ணாவுட‌ன் மிக‌வும் நெருங்கி ப‌ழ‌கின‌ உற‌வு , நெல்லைய‌ன் அண்ணா யாழில் எழுதின‌ கால‌த்தில் யாழும் க‌ல‌ க‌ல‌ப்பாய் இருந்த‌து , அவ‌ர் எழுதின‌ நேர்மையான‌ க‌ருத்துக்க‌ள் ப‌ல‌ என‌க்கு பிடிச்சு போன‌து / என்னை போல‌ எதையும் துனிந்து சொல்ல‌க் கூடிய‌வ‌ர் , சுறுக்க‌மாய் சொல்ல‌னும் என்றால் 2009ம் ஆண்டு புல‌ம் பெய‌ர் நாட்டில் எம்ம‌வ‌ர்க‌ள் செய்த‌ துரோக‌ம் அவ‌ரை மிக‌வும் பாதிச்ச‌து / அந்த‌ துரோக‌ம் என்னையும் பாதிச்ச‌து / நேர்மை இல்லா ம‌னித‌ர்க‌ளை த‌லைவ‌ர் எப்ப‌டி தேர்ந்து எடுத்து இப்ப‌டியான‌ ப‌ணி செய்ய‌ அனும‌தித்தார் என்று யோசிக்கும் போது க‌வ‌லையுட‌ன் கூடிய‌ கோவ‌மும் வ‌ரும் / நெல்லைய‌ன் அண்ணா எம்மோடு அந்த‌ கால‌ம் தொட்டு இறுதி போர் வ‌ர‌ எம்மோடு ஒற்றுமையாய் ப‌ய‌ணிச்ச‌த‌ ம‌ற‌க்க‌ முடியாது / எங்கை இருந்தாலும் நீங்க‌ள் நீடூழி வாழ‌னும் அண்ணா மின்ன‌ல் அண்ணா யாழில் இருந்த‌ கால‌த்தில் யாழ் அதிர்ந்த‌து , எம்ம‌வ‌ர்க‌ள் எம் போராட்ட‌த்துக்கு புல‌ம் பெய‌ர் நாட்டில் இருந்து க‌டின‌மாய் உழைச்ச‌வை , எம் போராட்டத்துக்கு புல‌ம் பெய‌ர் நாட்டில் இருந்து பெரும் ஆத‌ர‌வு குடுத்த‌வ‌ர் , இவ‌ரும் முன்னால் போராளி என்று தான் நினைக்கிறேன் , கார‌ண‌ம் எல்லாள‌ன் ந‌ட‌வ‌டிக்கையில் க‌ரும்புலிக‌ள் ப‌ய‌ன் ப‌டுத்திய‌ ஆயுத‌த்தை ப‌ற்றி ஒரு விவாத‌த்தில் எழுதி இருந்தார் / 2009 இறுதி போர் வ‌ர‌ யாழுட‌ன் இணைந்து இருந்தார் , இவ‌ர் யாழில் எழுதின‌ கால‌த்தில் க‌ருத்துப‌திவு நீண்டு கொண்டே போகும் / இப்ப‌ இருக்கிர‌ உற‌வுக‌ளுக்கு ( எங்க‌ள் பாச‌த்துக்கும் பெரும் ம‌திப்புக்கும் உரிய‌வ‌ர் ஆனா ( குறுக்கால‌ போவானை தெரிந்து இருக்க‌ வாய்ப்பு இல்லை ) உண்மையில் இவ‌ர் யாழில் எம்மோடு எழுதின‌ கால‌ம் சிரிப்பு ம‌ழைக் கால‌ம் அது 🌧) பெய‌ர‌ பார்த்தா இவ‌ர் கிறுக்க‌னா இருப்பாரோ என்று நினைச்சு போடாதைங்கோ , எம் போராட்ட‌த்தை மிக‌வும் நேசித்த‌ உற‌வு ( இவ‌ரின் வேலை யாழில் பிள்ளையையும் கிள்ளி விட்டு தொட்டிலையும் ஆட்டி விடுவ‌து ) வெளியில் நேர்மையான‌ புலி ஆத‌ர‌வாள‌ர் , யாழில் ம‌ற்ற‌வ‌ர்க‌ளை தேவை இல்லாம‌ க‌டுப்பு ஏத்தும் கில்லாடி இவ‌ர் / ஆண்ட‌வ‌ எத‌ நினைச்சு சிரிக்க‌ எங்க‌ட‌ சுப்ப‌ன்னையை எப்ப‌டி ம‌ற‌ப்ப‌து , யாழை க‌ல‌ க‌ல‌ப்பாய் வைச்சு இருந்த‌ உற‌வு , சுப்ப‌ன்னை ஜாலியான‌ ம‌னுச‌ன் , சுப்ப‌ன்னைக்கு ம‌ற்ற‌ உற‌வுக‌மை உசுப்பேத்துர‌ மாதிரி , என்னையும் உசுப்பேத்தி விடுவார் , போய் காத‌லியோட‌ ஜாலியா இரு எப்ப‌ பாத்தாலும் யாழுக்கையே நிக்கிறாய் / த‌ன்ர‌ காத‌லி த‌ன்ன‌ குப்பிட‌னும் தான் உட‌ன‌ ஓடி போயிடுவாராம் / அன்பு ச‌ண்டை க‌ள்ள‌ம் க‌வ‌ட‌ம் இல்லா பாச‌ம் , போராளிக‌ளை நினைத்து க‌வ‌லை / சுப்ப‌ன்னை யாழில் எழுதின‌ கால‌த்தில் பெரும் ம‌கிழ்ச்சி / நிலாம‌தி அக்கா , ச‌த்திய‌மாய் ந‌ல்ல‌ அக்கா , நானும் நிலாம‌தி அக்காவும் 2008ம் ஆண்டு ஒன்னா யாழில் இணைந்து இருக்கிறோம் என்று நினைக்கிறேன் / அந்த‌ கால‌த்தில் நிலாம‌தி அக்கா யாழில் கூட‌ நேர‌ம் யாழில் நின்று எழுதுவா , என‌க்கு நினைவு இருக்கு 2008ம் ஆண்டு நிலாம‌தி அக்காவை நான் கிண்ட‌ல் அடிச்ச‌து , அதை நிலாம‌தி அக்கா பார்த்து சிரிச்சு எழுதினா , கால‌ங்க‌ள் க‌ட‌ந்து ஓடு அக்கா , அந்த‌ கால‌த்து கிண்ட‌ல் ந‌க்க‌ல் எல்லாத்தையும் நினைத்து பார்த்தா மீண்டு அந்த‌ கால‌ம் திரும்ப‌ வருமோ என்று இருக்கு , நிலாம‌தி அக்கா ந‌ல்ல‌ அக்கா / ஈழ‌ப் பிரிய‌ன் அண்ணா , அந்த‌ கால‌த்தில் ஆள் மிக‌ அமைதி இப்ப‌ ஈழ‌ப் பிரிய‌ன் அண்ணாவின் லெவ‌லே வேற‌ , முந்தி அதிக‌ம் எழுத‌ மாட்டார் இப்ப‌ அவ‌ரின் எழுத்து அதிக‌ம் , யாழ் இணைய‌ம் என்றால் நூற்றுக்கு 90வித‌ம் புலி ஆத‌ர‌வாள‌ர்க‌ள் தான் , ஈழ‌ப்பிரிய‌ன் அண்ணாவின் பெய‌ரில் முத‌ல் ( ஈழ‌ம் என்று தொட‌ங்குது ) யோசிச்சு பாருங்கோ எம் போராட்ட‌த்தை எப்ப‌டி நேசித்து இருப்பார் என்று / ப‌ல‌ யாழ் உற‌வுக‌ளுக்கு கிடைச்ச‌ ந‌ல்ல‌ உற‌வு ஈழ‌ப்பிரிய‌ன் அண்ணா , நான் நினைக்கிறேன் ஈழ‌ப்பிரிய‌ன் அண்ணா என்ர‌ அப்பாவை விட‌ வ‌ய‌தில் மூத்த‌வ‌ர் என்று / ஆனால் அண்ணா என்று அன்பாய் கூப்பிடுறேன் , அண்ணா ஜ‌யா எப்ப‌டி கூப்பிட்டாலும் , வ‌ய‌துக்கு மூத்த‌வையை ம‌ரியாதையோட‌ கூப்பிடுவ‌து தானே என‌க்கு அழ‌கு / மீதியை நாளைக்கு எழுதுறேன் /

வணக்கம் யாழ்கள உலககிண்ண கிரிக்கட் விளையாட்டுப் போட்டி மே மாதம் தொடங்கவிருப்பதால் யாருமே போட்டியை முன்னின்று நாடாத்த முன்வராததால் அரைகுறை அனுபவத்தோடு நானே 2019 போட்டியை நடாத்தலாமென்று யோசித்துள்ளேன்.இதற்கு நீங்கள் ஆதரவு தருவீர்களென்றால் இன்னும் ஓரிரு நாட்களில் தொடங்கலாம். இதுவரை இந்தப் போட்டியை நடத்த வேண்டுமென்று யாராவது நினைத்திருந்தால் தாராளமாக நடாத்தலாம்.எனக்கும் இதுக்கும் வெகு தூரமென்றாலும் யாராவது நடாத்தியே தீர வேண்டுமென்பதாலேயே முடவன் கொம்பு தேனுக்கு ஆசைப்பட்ட மாதிரி முன்வந்துள்ளேன். இனி உங்கள் ஆதரவு கண்டு தொடர்கிறேன்.

இப்போதெல்லாம் புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் எதிர்கொள்ளும் பெரிய சவால் அல்லது பிரச்சனை என்றால் அது தம் பிள்ளைகளுக்குத் திருமணம் பேசுவதுதான். பிள்ளைகள் படிக்கும் காலங்களில் ஒருத்தனையும் நிமிர்ந்தும் பார்க்கக் கூடாது. படி படி என்று கூறிவிட்டு அவர்களும் எமது அதீத கட்டுப்பாட்டால் ஆண்பிள்ளைகளுடன் அதிகம் பலரது விட்டுவிட்டு அல்லது பழகினாலும் காதல் கீதல் என்று போகாது ஒதுங்கிவிடுவார்கள். பிள்ளைகள் படித்து முடித்து நல்ல வேலை சம்பளம் என்று சுதந்திரமாய் இருக்கவாரம்பித்ததும் திருமணம் பேச ஆரம்பித்துவிடுவர். சில பிள்ளைகள் மிக அன்பாக வெளியுலகம் அதிகம் தெரியாதவர்களாகவும் புலம்பெயர் நாடுகளில் இருக்கின்றனர். சிலர் தன்னம்பிக்கை அதிகம் உள்ள பிள்ளைகள் பலர் இப்போது ஐரோப்பிய நாடுகளில் முப்பத்தைந்து நாற்பது வயதில் கூட திருமணமாகாது பெற்றோருடன் அல்லது தனியாக வாழ்கின்றனர். இக்காலத்தில் பெண்ணுக்கு அறிவு விருத்தியாவதற்கு முன்னர் 21,24 வயதினுள் காதலித்தவனையோ அல்லது பசியோ திருமணம் செய்து கொடுத்தால் ஓரளவு சம்மதித்துத் திருமணம் செய்கின்றனர். அதற்கும் நூற்றெட்டுப் பிரச்சனைகள். ஆனால்வயது 25 தாண்டியதும் நல்ல தம் சொந்தக் காலில் நிற்கும் பெண்கள் பலர் திருமணம் செய்ய ஆசை கொள்வதில்லை. குழந்தை பெறுவதற்குத் தானே திருமணம் செய்வது, உங்கள் நாட்டில் தான் கட் டாயம் திருமணம் செய்யவேண்டும், இத்தனை வயதுக்குள் திருமணம் செய்யவேண்டும், எமக்குத் தேவையானபோது செய்துகொள்கிறோம், எமக்குப்பிடித்தவரை நாமே தேடிக்கொள்கிறோம், எங்கள் ஆண்களில் எம்மை வைத்து வாழும் திறன் இல்லாதவர்கள் தான் பலர், பெருந்தமை கொண்டவராக இருக்கவேண்டும், அழகாய்க் கம்பீரமாய் இருக்கவேண்டும், தம்மிலும் படித்தவனாய் இருக்கவேண்டும், கறுப்பு மணமகனாக இருக்கவேண்டும், சொந்த வீடு உள்ளவனாய் இருக்கவேண்டும் என்பது மட்டுமன்றி இன்னும்பல எதிர்பார்ப்புகளும் விருப்புவெறுப்புக்களும் பெண் பிள்ளைகளுக்கு இருக்கின்றன. ஆண்களைப் பொறுத்தவரை அழகான கொடியிடையுடன் இருக்கும் பெண், நன்றாய் படித்த பெண் -( தான் படிக்காது ரோட்டில் திரிந்தாலும் ), நல்ல சீதனம் தரக்கூடிய பெண், தனக்கு வயது முப்பதோ நாற்பதோ அதுபற்றிப் பிரச்சனையில்லை. பெண் பத்து வயது குறைந்தவராகக்க்கூட இருக்கலாம், ஆடையின் அளவு 12 ஆக இருக்கவேண்டும், நன்றாகப் படித்த பெண்ணென்றாலும் தன்னிலும் அதிகம் சம்பளம் எடுக்கக் கூடாது இப்படிப் பல. ஆணும் பெண்ணும் நன்றாகப் படித்த இருவருக்குத் திருமணம் பேசும்போதும் ஆணின் பெற்றோர் சீதனம் கேட்பதனால், இருவரும் பேசிப்பழகிப் பின்தான் திருமணம் என்று பல திருமணங்கள் குளம்பியுள்ளன. இந்தச் சாதியில், இந்த ஊரவர் வேண்டாம் அல்லது வேண்டும், பெண் அணிந்திருந்த ஆடை சரியில்லை, அடக்க ஒடுக்கமாக இல்லை, ஒரே ஒரு பிள்ளை என்றால் பாருங்கோ, ஆணுக்குப் பெண் சகோதரிகள் இருக்கக் கூடாது, ஆண்கள் நாகரீகமாக அணியவில்லை, பெண் clubbing போவதனால், ஆண் நண்பர்களுக்கு கன்னதத்தில் முத்தம் கொடுப்பதனால் இப்படிச் சொல்லிக்கொண்டேபோகலாம். பெண்கள் மனதில் ஆணை நம்பி வாழத்தேவையின்றி தன்காலில் நிற்கும் குணமும், புலம்பெயர் நாடுகளில் ஆண் இன்றித் தனியாக வாழக்கூடிய பாதுகாப்பு உள்ளமை, தானே தனியாகச் சொத்துக்களை வாங்கவும் பிரச்சனைகளைக் கையாளவும் முடியும் என்னும் நம்பிக்கை, ஆண்கள் பெரும்பாலும் பெற்றோரை நம்பி அதாவது ஆடைகள் துவைப்பது முதல் உணவு சமைப்பது வரை தாயை நம்பி இருப்பதனால் பல விடயங்களில் முதிர்வு இன்மை, கலாச்சார மாற்றம், குழந்தைகள் பெறத் தேவை இல்லை என்னும் எண்ணம் இப்படிப்பை பலவும் காரணிகளாக இருந்து பழமுதிர் கண்ணிகளை உருவாக்கியுள்ளன. பாவம் பெற்றோர்கள் கோவில்கோவிலாக ஏறி இறங்கி, தரகர்மார்களுக்கும் திருமண சேவைகளுக்கும் பணம் இறைத்து, பொருத்தம் பார்த்துப் பார்த்து சாதகங்கள் கிழிந்தநிலையில் மாப்பிளை வீட்டார் கூறும் எல்லாவற்றுக்கும் தலையாட்டி முக்கியமாய் இன்னும் மக்களுக்கு ஒண்டும் பாக்கேல்லையோ?? ஏதும் தோஷம் இருக்கோ ?? ஆரையெண்டாலும் கட்டிக்க குடுங்கோ என்னும் அறிவுரை கேட்டு, பிள்ளை எப்பிடியும் கட்டினால் போதும் என்று எல்லாத்தையும் சகிச்சு, யாரையும் உங்களுக்குத் பிடிச்சிருந்தால் சொல்லுங்கோ என்று ஏலாக் கட்டத்தில் சொல்லி பிள்ளைகள் வேற்று நாட்டவரை முடிக்கப்போறன் என்றாலும் வேறுவழியின்றி தம் துக்கத்தையெல்லாம் உள்ளே வைத்துப் பூட்டி திருமணமும் செய்து வைக்கின்றனர். இப்படி நடக்கும் திருமணங்கள் மகிழ்வாகத் தொடர்கின்றனவா ?? என்ற கேள்விக்கான விடை அடுத்த பகுதியில்............ தொடரும் .........

அழகிய பனிபடர் அல்ப் மலைத்தொடர் ஐக்கிய நாடுகள் சபை தலைமைக்காரியாலம்.. மற்றும் போர் வேண்டாம் என்பதை உணர்த்த வைப்பட்டுள்ள பீரங்கியும். பல்லாயிரம் சொந்தங்களைப் பறிகொடுத்த பின்னும்.. தமது உரிமைக்காக பாதுகாப்பான ஜெனிவாவில் கூடிக் கூட போராட மனநிலையற்ற தமிழர்கள் பலர். ஒரு சிலரின் சொந்த முயற்சியால்.. ஜெனிவா வாழ் பிற இன மக்களிடம் உள்ள ஈழத்தமிழர் துயர் பட்டறிவு அதிகம். ஐநா சபை. ஐநா வின் முன் காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ள கால் முறிந்த கதிரை. இதன் அர்த்தம்.. இன்னும் சரிவரப் புரியவில்லை.. தெரிந்தவர்கள் சொல்லலாம்..?! எனி ஐநாவில் இருந்து அறிவியல் நோக்கி.. இங்கு தான் இந்தப் பிரபஞ்சத்தை ஆக்கியுள்ள.. கடவுளின் துகளை தேடி நடத்தப்பட்ட 27 கிலோமீற்றர் சுற்றுவட்டமுள்ள நீண்ட ஹெட்ரோன் மொத்தல் உபகரணம் உள்ளது. பெளதீகவியலின் மிகப் பெரிய ஆய்வு இதுவாகும். இறுதியில் கடவுளின் துணிக்கை என்று கருதப்பட்ட ஹிப்ஸ் பார்சானும்.. உடைந்து இன்னும் பல துணிக்கைகள் ஆனது தான் இதுவரை நடந்துள்ளது. இவ்வாய்வு இப்போது தற்காலிகமாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டுள்ளது. இது ஜெனிவாவில்.. பிரான்ஸ் எல்லையை ஒட்டி உள்ள CERN நகரில் உள்ளது. இந்த டோமில்.. விண்ணில் இருந்து பூமிக்குள் நுழையும் கதிர்ப்புகளை குவியச் செய்து.. காண்பிக்கிறார்கள். LHC (Large Hadron Collider) மாதிரி. ஆகாயத்தில் இருந்து.. CERN. சேர்ன் அருகில்... காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ள.. நினைவேடு. உலகின் பல மொழிகளிலும் அறிவியல் பதிவுகள் உள்ளன. தமிழை தேடியும் காணக்கிடைக்கவில்லை. அரபு.. ஹிந்தி காணக்கூடியதாக இருந்தது. LHC இல் உள்ள இராட்சத மின்காந்தங்களின் மாதிரி. எல் எச் சி இல.. துணிக்கைகளை கைது செய்யும் முறை - மாதிரி. 27 கிலோமீற்றர்கள் சுற்றளவுள்ள எல் எச் சி யின் புவி விபரப்படம் மற்றும் எங்கெங்கு என்னென்ன நிகழ்வுகள் நடக்கின்றன என்பதை விளக்கும்.. தொடு உணர் திரை காட்சிப்படுத்தல். ஹெட்ரோன் துணிக்கைகளின் ஆரம்ப ஆர்முடுகலை தூண்டும் உபகரணம்.. மாதிரி. எல் எச் சி யில் துணிக்கைகளை இனங்காணப் பயன்படுத்தப்படும்.. பொறிமுறை. மாதிரி. ஜெனிவா நகரின் அழகு.. நேரடி விசிட் மற்றும் படப்பிடிப்பு - நெடுக்ஸ்

வணக்கம், யாழ் கருத்துக்களம் உலகத் தமிழரின் உணர்வுகளைப் பிரதிபலிக்கும் காலக்கண்ணாடியாக அரசியல் சமூக விடயங்களை தமிழில் விவாதிக்கவும், நட்போடு பழகிடவும், தேடல் கொள்ளவும், சுயமாக கவிதைகள், கதைகள் என்று படைப்புத் திறனைக் காட்டவும் கூடிய ஒரு பொதுவான தளமாக 1999 மார்ச் 30 முதல் இயங்கிவருகின்றது. சமூகவலைத் தளங்களின் ஆதிக்கம் பெருகியுள்ள இந்தக் காலகட்டத்திலும் கருத்துக்கள உறவுகளினதும், பார்வையாளர்களினதும் ஆதரவுடனும் தனித்துவமாக மிளிர்கின்றது. இந்த வகையில் 2019 ஆம் நிறைவுபெறும் இவ்வேளையில் யாழ் கருத்துக்களத்தில் அலசப்பட்ட திரிகளினதும், புதிதாக யாழுடன் இணைந்து கருத்தாடல்களில் பங்குபற்றோரினதும், அதிகம் விருப்பப் புள்ளிகள் பெற்றவர்களினதும் பட்டியலை கீழே தருகின்றோம். சில தொழில்நுட்பச் சவால்களினால் 2019 ஆண்டு மாத்திரம் அதிகம் கருத்துக்கள் பதிந்தவர்களின் பட்டியல் தவறவிடப்பட்டுள்ளது. ஆயினும் அதனை எதிர்வரும் காலங்களில் சீர்செய்வோம் என்று நம்புகின்றோம். குறிப்பு: 01-01-2019 முதல் 26-12-2019 வரையான தரவுகளின் அடிப்படையில் இப்பட்டியல் உள்ளது. 2019 இல் ஆரம்பிக்கப்பட்ட திரிகளில் அதிகம் பார்வைகள் கொண்டவை யாழ் கள உலகக்கிண்ண கிரிக்கெட் போட்டி 2019 44923 மதமாற்றத்துக்குத் தூண்டும் செயல்களை நிறுத்தவும்’ 14778 அன்புள்ள பரிமளம் அறிவது! 14683 வெல்லப் போவது யாரு? இலங்கை ஜனாதிபதித் தேர்தல் -போட்டி 11283 2019 இலங்கை சனாதிபதி தேர்தல் முடிவுகள் 11137 மலரும் நினைவுகள் .. 11123 கிரேக்கச் சுற்றுலா - பயணக் கட்டுரை 7666 நாம் தமிழர் - தேர்தல் 2019 7102 சீமானின் இன்னொரு புருடா பேச்சு - ஆள் வைத்து உபசரித்தார் பிரபாகரன் 7099 இதற்குப் பெயர் பக்தியா? 6964 2019 இல் ஆரம்பிக்கப்பட்ட திரிகளில் அதிகம் கருத்துக்கள் பதியப்பட்டவை யாழ் கள உலகக்கிண்ண கிரிக்கெட் போட்டி 2019 1421 மதமாற்றத்துக்குத் தூண்டும் செயல்களை நிறுத்தவும்’ 412 2019 இலங்கை சனாதிபதி தேர்தல் முடிவுகள் 317 மலரும் நினைவுகள் .. 255 அன்புள்ள பரிமளம் அறிவது! 251 வெல்லப் போவது யாரு? இலங்கை ஜனாதிபதித் தேர்தல் -போட்டி 204 சீமானின் இன்னொரு புருடா பேச்சு - ஆள் வைத்து உபசரித்தார் பிரபாகரன் 189 இதற்குப் பெயர் பக்தியா? 186 நாம் தமிழர் - தேர்தல் 2019 161 காஷ்மிர் குறித்து தமிழ் தலைமைகளின் மௌனம் 156 2019 இல் அதிகம் விருப்பப் புள்ளிகள் பெற்ற உறவுகள் தமிழ் சிறி 2,163 suvy 1,478 குமாரசாமி 1,374 போல் 931 ஈழப்பிரியன் 906 புரட்சிகர தமிழ்தேசியன் 782 Rajesh 693 goshan_che 603 நிழலி 591 கிருபன் 547 2019 இல் இணைந்து அதிகம் கருத்துக்கள் பதிந்த உறவுகள் Lara 1607 thulasie 342 Maharajah 325 ஜெகதா துரை 244 பிரபா சிதம்பரநாதன் 243 Gowin 237 Vankalayan 178 Kapithan 129 மாங்குயில் 81 பா. சதீஷ் குமார் 70 நன்றி யாழ் நிர்வாகம்

சப்போர்ட் "அத்தான் ஊருக்கு போகும் போது பார்த்து போங்கோ! டிரைவரை அவசர படுத்தாதைங்கோ. ஆளோட முன்னுக்கு இருந்து கதை குடுங்கோ. ஒருத்தரோடையும் அரசியல் கதைச்சு போடாதைங்கோ!" மச்சினன் சொல்லி அனுப்பி இருந்தான். வாகனம் நீர்கொழும்பு தெருவால் யாழ் நோக்கி பயணிக்கிறது. நீர் கொழும்பு வீடுகள் மாளிகைகள் போல் இருந்தது. அடுத்தடுத்து அழகு அலங்கார அங்காடிகள். எங்களது வெளிநாட்டு முவா (MUA) கூட்டம் கூட வீட்டு அடித்தளங்களில் வைத்து தான் வியாபாரம் செய்கிறார்கள். ஆனால் இங்கு கண்ணாடி பளிங்கு அங்காடிகள் பல. "நீர்கொழும்பின் பொருளாதாரம் என்ன? வாகன விற்பனை நிலையங்களும், அலங்கார அங்காடிகளும், மாளிகைகளும் அள்ளி கொட்டி கிடக்கு" இலகுவான ஆங்கிலத்தில் எங்களது வாகன ஓட்டி துசாரவிடம் கேட்டேன். அவருக்கு தமிழ் தெரியாது. "இந்த பக்கத்தை சின்ன இத்தாலி என்று அழைப்பார்கள். கத்தோலிக்கர்கள் நிறைந்த இடம். இந்த மாளிகைகளில் பலதில் ஆக்கள் இல்லை. அவர்கள் இத்தாலியில் இருந்து தங்க கட்டிய விடுமுறை வீடுகள்" அவரின் பேச்சில் ஒரு நக்கலும் சின்ன எரிச்சலும் தெரிந்தது. "இந்த தேவாலயத்தில் தான் குண்டு வெடித்தது" சொல்லி கொண்டே தாண்டி போனார். தேவாலயத்திற்கு முன் காவல் நின்ற துருப்பு முறைத்து பார்த்தார். வாகனம் புத்தளம் கொழும்பு தெருவால் அறுபது கிலோ மீட்டர் வேகத்தில் சென்றது. தெருவை கார்பெட் வீதி என்று அழைத்தார்கள். கனடா தெருவிலும் பார்க்க சீரமைப்பாக இருந்தது. முந்திய லொறிகள் சிலதே இருந்தது. பெரிய லொறிகள், கனரக கட்டுமான இயந்திரங்கள் என்று எல்லா வெளிநாட்டு நவீன இயந்திரங்களையும் கண்டதில் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. "முந்தி வாகனம் போனால் பின்னுக்கு ஒரு புகை படலத்தை விட்டு செல்லும். இப்ப ஓட்டோவில் கூட புகையை காணோம் ?" கேட்டேன். "இப்ப நாங்கள் எமிசன் சோதனை ஒவ்வொரு வருடமும் செய்யவேண்டும்" துசார சொன்னார். "தெருக்களும் அருமையாக உள்ளது" சொன்னேன் நான். "எல்லாம் ராஜபக்ச கட்டி தந்தது" ஆங்கிலத்தில் துசார சொன்னார். ":எல்லாம் சீனா கடன்" ஆதங்கத்துடன் தாயார் தமிழில் பின்னிருந்து முணுமுணுத்தார். வந்து ஒரு மணி நேரத்தில் அரசியல் பேச்சுக்கு அடித்தளம் இடடார் வாகன ஓட்டி. மச்சினன் சொன்ன எல்லா அறிவுரையையும் கேட்ட நான் அரசியலுக்கு மட்டும் விலக்களித்தேன். "நீங்கள் யார் வெல்ல வேண்டும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?" வினவினேன். "கோத்தபாய தான் நாட்டுக்கு வேண்டும். எமக்கு பாதுகாப்பு தேவை. " துசார சொன்னார். ஈஸ்ட்டர் குண்டுவெடிப்பு பல சிங்கள மக்களில் ஒரு பீதியை உருவாக்கி இருப்பதை உணர கூடியதாக இருந்தது. இரு மணிகள் ஓடி இருக்கும். தெருவில் ஒவ்வொரு சில கிலோ மீட்டருக்கு இரு காவல் துறையினர் வேகப்பிடி கருவியுடன் நின்றார்கள். "ஒவ்வொரு வாகன அளவிற்க்கு ஏற்ப வேகம் இருக்கும்" தெருவோர அடையாளத்தை காட்டினார் துசார. "நாங்கள் ஓட்டிகள் வாகன விளக்கை அடித்து காட்டி எங்கு காவல் துறையினர் நிற்கிறார்கள் என்று அறிந்து வேகத்தை குறைப்போம்." விளக்கினார். "கனடாவிலும் அப்படிதான். அனால் இப்ப கைபேசி மென்பொருள் எல்லாம் வந்திடுச்சு" விளக்கினேன் நான். மாதம்பை முருகன் கோவிலை தாண்டி சென்றோம். பின் நிறுத்தி திரும்பி சென்று வழிபட்டு இளநீர் வாங்கி குடித்தோம். அங்கிருந்த பிச்சை எடுப்போருக்கு குழந்தைகளிடம் காசு கொடுத்து குடுக்க வைத்தேன். மாதம்பை முருகன் கோவிலின் அழகை ஆல மரத்தின் கீழ் இருந்து ரசித்தேன். தாய் குலங்கள் யாழ் செல்லும் அவசரத்தில் வாகனத்திற்குள் இருந்து கூவி அழைத்தார்கள். "நாங்கள் மூண்டு கிழமை சுற்றுலா வந்திருக்கிறம். என்ன அவசரம்?" சினந்தேன் நான். மாமியும் மருமகளும் வென்றார்கள். சிங்களத்திலும் தமிழிலும் உண்டியல் என்று எழுதி இருந்தது. அதில் ஒரு ஐயாயிரம் ரூபாவை எனது மூத்தவனிடம் கொடுத்து "உன் காது பிரச்சினை, பேச்சு நல்லா வர வேண்டி உண்டியலில் போடு". காவலாளிகள் எனது மகனை பார்த்து புன்முறுவினர். "இந்த பக்கம் தமிழர் இருக்கிறார்களா?" கேட்டேன். தயங்கி சிந்தித்து "ஒரு சிலர் இருக்கிறார்கள்" சொன்னார் துசார. "அடுத்து எங்கே?" கேடடார். கூகிள் வரைபடத்தை பார்த்து "அனுராதபுரம் சென்று அங்கிருந்து A 9 தெருவால் செல்வோம். தெருக்கள் நல்லது தானே?" கேட்டேன். ஓம் என்று தலை ஆட்டினார் துசார. வாகனம் பல தெரு வேக தடுப்புகளையும், முழுசி பார்க்கும் துருப்புகளையும், காவல் துறையினரையும் தாண்டி சென்றது. புத்தளம் வந்தடைந்தோம். பல முஸ்லிம் கடைகள், மசூதிகள், மாளிகளை தாண்டி சென்றோம். நான் கேட்க முன் "இது சின்ன அரேபியா. எல்லோரும் அங்கு கக்கூஸ் கழுவுகிறார்கள் ஆனால் இங்கே அரபி சேக் போல் பென்சில் உலவுகிறார்கள்" துசாரவின் பேச்சில் ஒரு கடுப்பு தெரிந்தது. சிங்கள முஸ்லீம் பிரிவினை குண்டு வெடிப்பின் பின் சில மாதங்களில் வங்காள விரிகுடா போல பிரிந்திருந்தது. ஒரு கொத்து ரொட்டி கடையை கண்டேன். பழைய முஸ்லீம் கடை கொத்து ரொட்டி வாசம் வீச, "இங்க எப்படி சாப்பாடு?" கேட்டேன். "ஐயோ இங்க சாப்பிட வேண்டாம். இவர்கள் கெமிக்கல் கலந்து முஸ்லீம் இல்லாதோரை மலடாக்குகிறார்கள்." துசார பட படத்தார். "எனக்கு மூண்டு பொடியள் ஏற்கனவே. இலவச கப்பாத்து சேவையை ஏன் விடுவான்?" நக்கலடித்தேன். சிரித்தார் வாகன ஓட்டி. "இருள போகுது வீடடை போகோணும்" பின்னிருந்து பொம்பிளையள் தின்ன தடை போடடார்கள். வாகனம் திரும்பி அனுராதபுரம் நோக்கி சென்றது. பல அங்காடிகள் வாசலில் தாடியுடனும் குல்லாவுடனும் முஸ்லிம் சகோதரங்கள் ஆவலுடன் தாண்டி செல்லும் வாகனங்களை பார்க்கிறார்கள். எல்லாம் தாண்டி சென்றது. புர்கா அணிந்த பெண்கள் அந்த சுடு வெய்யில் தாக்க வேர்த்து நடந்து சென்றார்கள். "தொண்ணூறுகளில் பெண்கள் சீலையை வைத்து தலையை மறைத்தார்கள். ஆனால் இப்ப புர்கா அணியினம்." அம்மா சொன்னார். "அப்ப இருந்தது சூஃபி இஸ்லாம். சவூதி காசை கொட்டி பலரை வகாபிகளாக மாற்றிவிட்டது. அதன் பயனை இப்போது அனுபவிக்கிறார்கள் அப்பாவிகள்" எனது ஆதங்கத்தை கொட்டினேன். வாகனம் அனுராதபுரத்தை நோக்கி சென்றது. இருட்ட தொடங்கி இருந்தது. கார்பெட் வீதி என்றாலும் தெரு விளக்குகள் இருக்கவில்லை. அடுத்தடுத்து வெள்ளை விகாரைகள். பல மக்கள் தெருவில் டோர்ச் லைட் அடித்து நடந்து சென்றார்கள். "இந்த பகுதியில் நிறைய ஏழை விவசாயிகள் வாழ்கிறார்கள்" சின்ன வெட்கத்துடன் சொன்னார் துசார. "கோத்தபாய வந்தால் தான் இவர்களுக்கு சுபீட்ச்சம்" புகழ்ந்தார். "ம்ம்ம் வந்து இன்னும் சீனாவிட்ட கடன் வாங்கி கடடுவினம்" முணுமுணுத்தார் துணைவி தமிழில். திடீர் என்று ஒரு டோர்ச் லைட் ஒன்று வாகனத்தை ஓரங்கட்டுமாறு சைகை செய்தது. "மன்னிக்கவும் மாத்தையா நான் கதையில் கவனத்தை இழந்து வேகத்தை கூட்டி விட்டேன். வாகனத்திற்குள் இருங்கள். கதைத்து விட்டு வருகிறேன்." தனது பணப்பையில் இருந்து காசை தேடுகிறார். "என்னிடம் ஐந்தாயிரம் ரூபா தாழும் சில்லரையும் தான் இருக்கு. உங்களிடம் ஆயிரம் ரூபா இருக்கா? " "ஏன் ஆயிரம் ரூபா?"வினவினேன். "சப்போர்ட் குடுக்க வேணும்" அப்பாவியாக வழிந்தார் வாகன ஓட்டி. காசை கொடுத்தேன். அதை தனது வாகன ஓட்டுனர் அட்டையை சுத்தி கொண்டு காவல் துறையிடம் சென்றார். ஒரு நிமிடத்தில் சிரித்து கொண்டு வந்தார். "எல்லாம் ஓகே" வாகனம் வெளிக்கிட்டது. "இங்க வாகனம் வேகமா ஓடினால் 3500 ரூபா தண்டம். அதில காவல் துறைக்கு இருபது விகிதம். பின் வாகன ஓட்டி தபால் சாலை சென்று தண்டம் கட்டி துண்டு வாங்கி பின் நீதி மனை சென்று சான்று காட்டி தான் வாகன அடடையை திரும்பி பெறலாம். தலையிடி மாத்தையா" விளக்கினார். "அது தான் காவல் துறை ஆயிரம் ரூபா சப்போர்ட் வாங்கி ஒரு முன்னூறு ரூபா நோகாமல் இலாபம் பார்க்கிறது" சொல்லிவிட்டு விளங்குகிறதா என்று என்னை நோக்கினார். "விளங்குது விளங்குது. அது தான் ஒவ்வொரு முடக்கிலும் நின்று சேவை செய்யினம் " தலையாட்டி கொண்டே சிரித்தேன். வாகனம் வெளிக்கிட்ட்து. ஊரை பார்க்கும் ஆவல் இன்னும் கூடுகிறது.

நேற்று, புதன்கிழமை. தமிழ்க்கடைக்கு புது மரக்கறியள் வந்திருக்கும். முருங்கைக்காய்க்கு, பிலாக்கொட்டை போட்டு சமைத்துச் சாப்பிட்டால் அந்தமாதிரி இருக்கும். நினைக்கவே வாயூறியது. நானே தனியப் போய் வேண்டியிருக்கலாம். மனுசியையும் கூட்டிக் கொண்டு போகலாம் என்ற நினைப்பில் 'தமிழ்க்கடைக்குப் போறனப்பா. வாவன்" என்றன். "உதிலை போறதுக்கு நானேப்பா" "நீயெண்டால் பாத்து நல்ல மரக்கறியளா எடுப்பாய்..." அவளுக்கு உச்சி குளிர... உடனையே வெளிக்கிட்டிட்டாள். தனிய போயிருப்பன். பிறகு "நீங்கள் அதை வேண்டேல்லையப்பா, இதை வேண்டேல்லையப்பா. வெண்டிக்காய் என்ன முத்தலாக் கிடக்கு. முறிச்சுப் பார்த்து வேண்டத் தெரியாதோ...' என்று ஆயிரத்தெட்டு கதை சொல்லி எனக்கு உச்சியிலை கொதிப்பேத்துவாள். அதுதான் ... அவளையும் கூட்டிக்கொண்டு அங்கை போனால் கடைக்காரியோடை ரொஜினா கதைச்சுக் கொண்டு நிற்கிறாள். பெயரைப் பார்த்து எந்த நாடோ என்று யோசிக்காதைங்கோ. எங்கடை நாட்டுத் தமிழ்ப்பிள்ளைதான். சாதாரணமா பார்க்கிற போது அவள் அப்பிடியொண்டும் அழகில்லை. இண்டைக்கு முகத்துக்கு பவுடர் பூசி, கண்ணுக்கு மை தீட்டி, வாய்க்கு நல்ல சிவப்புச்சாயம் பூசி கலாதியாக நின்றாள். அந்தச் சிவப்பு கொஞ்சம் பொருந்தாமல் துருத்திக் கொண்டு நின்றாலும் வழக்கம் போல இல்லாமல் ஏதோ பளிச்செண்டு வடிவாத்தான் இருந்தாள். என்ரை மனுசிக்கும் வாய் சும்மா கிடவாது. உடனையே "ரொஜினா என்ன பிள்ளை? இவ்வளவு வடிவா இருக்கிறாய். வர வர நீ .." ரொஜினா வாய் எல்லாம் பல்லாக நெளிந்தாள். சந்தோசத்தில் குளிர்ந்தாள். இது அந்தக் கடைக்காரப் பிள்ளைக்கு துளியும் பிடிக்கேல்லை. அவளின்ரை முகம் அப்பிடியே மாறிப் போச்சுது. உண்மையைச் சொல்லப் போனால் இந்த ரொஜினாவை விட அந்தக் கடைக்காரப்பிள்ளை நல்ல வடிவு. மேக்கப் இல்லாமலே ஜொலிப்பாள்.எனக்கு கடைக்காரப்பிள்ளையைப் பார்க்க யோசினை வந்திட்டுது. இப்ப இந்தக் கோபத்திலை அதுதான் ரொஜினாவை வடிவு என்று சொன்ன கோபத்திலை வேண்டுற சாமானுக்கெல்லாம் அறாவிலை போடப் போறாளோ! நான் அவசரமா கடைக்காரப்பிள்ளையைப் பார்த்து " பிள்ளை நீ எப்பவும் வடிவுதான். மகாலட்சுமி மாதிரி..." துலஞ்சுது போ. மனிசி என்னை வெட்டிச் சாய்க்கிற போலை அப்பிடியொரு பார்வை பார்த்தாள். அதோடை எல்லாக் கலகலப்பும் சரி. வெடுசுடென்று நின்றாள். சாமான்களை வேண்டிக் கொண்டு வெளியிலை வந்ததும் வராததுமா அவள் கேட்டது 'உதுக்குத்தான் தமிழ்க்கடை தமிழ்க்கடை என்று ஓடி வாறனியோ?" அவளுக்கு உச்சக்கோபம் வந்தால் இப்பிடித்தான் மரியாதையும் குறைஞ்சு போகும். சிவ சிவா. தனிய வந்திருக்கலாம். இனி கொஞ்ச நாளைக்கு எந்தப் பிர்ச்சனை வந்தாலும் றிவைன் பண்ணி றிவைன் பண்ணி இந்த ஸ்லோகந்தான் போப்போகுது

வெளியில் பனி கொட்டுகிறது. பதினைந்து cm வரை வந்து சேரலாமென்று செய்தி சொல்கிறது. நாங்கள் பனி பார்காத தேசத்தில் இளமையை கடந்தவர்கள். கண்டியில் படிக்கிற காலத்தில் நூவரெலியாவை எட்டி பார்த்திருக்கிறேன். மிஞ்சி மிஞ்சி போனால் 10 பாகை குளிரை கண்டிருப்பேன். இங்கெல்லாம் அதை குளிரென்றால் ஒரு மாதிரி பார்ப்பார்கள். பனி பொழிய ரம்பாவும் ராதாவும் ஆடுவதை படத்தில் பார்த்திருக்கிறேன். சொர்க்கத்திலும் பனி கொட்டுமென்பது என் சின்ன வயது பிரமை. கனடாவில் கால் பதிக்கிறவரை அந்த பிம்பம் கலையாமல் இருந்தது. இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னம். கொழும்பில் குண்டுகள் வெடித்துக்கொண்டிருந்த காலம். படிப்பு முடிந்து வேலை தேடும் படலம் ஆரம்பித்தது. அக்பர் விடுதி வாழ்கையும் முன்நூற்றம்பது ரூபாய் மகாபொல காசும் முடிந்து போனது. இரண்டு ரூபாய் கன்டீன் சாப்பாடும் இல்லைஎன்றானது. காசு கேட்டு வீட்டுக்கு கடிதம் அனுப்ப வெட்கப்பட்டவர்கள் கிடைத்த வேலையில் தொற்றிக்கொண்டார்கள். பாக்கியவான்களுக்கு கொழும்பிலும் கண்டியிலும் வேலை வாய்த்தது. மற்றவர்களை வேலை எங்காவது ஒரு சிங்கள ஊருக்கு கொண்டுபோய் சேர்த்தது. எக்கய்,தெக்கய் ,கொந்தய், நரக்கய் மட்டும் சிங்களத்தில் தெரிந்தவர்கள் முழி பிதுங்கினார்கள். எங்காவது வெடிக்கிற குண்டுக்கும் கூடவேலை செய்தவர்கள் முறைத்து பார்த்தார்கள். பெடியளின் வெற்றி செய்திகள் வருகிற போது மனதுக்குள் மத்தாப்பு வெடிக்கும். வெளியில் காட்டி கொள்ள முடியாது. அரசியல் பேச அருகில் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். போலி சிரிப்போடு வாழ்கை நகர்ந்தது. கொஞ்சம் வேலை அனுபவம் வந்து சேர்ந்தது. எங்களை போன்றவர்களுக்கும் கனடாவுக்கும் அவுஸ்ரேலியாவுக்கும் குடிபெயர்கிற கதவுகள் திறந்தது. கொஞ்சப்பேர் அவுஸ்ரேலியாவுக்கு போனார்கள். மற்றையோர கனடாவை பார்த்தார்கள். கனடாவுக்கு குடிபெயர்கிற நேர்முகத்திற்கு அழைத்திருந்தார்கள். கொழும்பில் இருந்த கனடா தூதரகத்துக்கு போயிருந்தேன். வெள்ளைக்கார அதிகாரிக்கு முன்னால் போய் குந்தினேன். "ஏன் கனடாவில் போய் குடியேற ஆசைபடுகிறாய்" என்றார். "பேசுகிற மொழிக்கா தண்டிக்க படாத நாட்டில் எல்லா இனத்தவரோடும் கூடியிருக்க விருப்பம்" என்றேன். "நல்லது. அது மட்டுமா ?"என்றார் "கனடாவின் குளிர் காலம் பிடிக்கும் "என்றேன். புருவத்தை உயர்த்தி என்னை மேலும் கீழும் பார்தபடி "உண்மையாகவா? " என்றார். நான் சொன்னதில் ஏதோ தப்பு இருப்பதாக அவர் முகம் சொன்னது. அப்போது எனக்கு சரியாக புரியவில்லை. பனி கொட்டும் குளிர் காலமொன்றில் மொன்றியலில் வந்து இறங்கினேன். கொழும்பில் அலைந்துதிரிந்து , house of fashion இல் வாங்கிய jacket கை கொடுத்தது. அந்த jacket க்குள் என்னை விட இன்னுருவரும் புக முடியும். குளிர் பூந்து விளையாடியது. சொண்டுகள் வெடித்தது. தோல் கரடு முரடாகி வெள்ளை படர்ந்தது. வெளியில் வந்து சருக்கி விழுந்தேன். புருவத்தை உயர்த்தி Really? என்று கொழும்பில் கேட்ட அந்த அதிகாரியின் முகம் கண்ணுக்குள் வந்து போனது. சொர்க்கத்திலும் பனி கொட்டும் என்ற கனவும் கலைந்து. இப்போது எல்லாம் பழகிப்போனது.

பனியும் மழையும் இல்லா குளிர் கால இரவொன்றை கடும் காற்று நிரப்பிச் செல்கின்றது ... காற்றின் முனைகளில் பெரும் வாள்கள் முளைத்து தொங்குகின்றன எதிர்படும் எல்லாக் கனவுகளையும் வெட்டிச் சாய்கின்றன திசைகள் இல்லா பெரும் வெளி ஒன்றில் சூறைக் காற்று சன்னதம் கொண்டு ஆடுகின்றது புல்வெளிகளும் நீரோடைகளும் பற்றி எரிகின்றன தீ சூழும் உலகொன்றில் பெரும் காடுகள் உதிர்கின்றன காலக் கிழவன் அரட்டுகின்றான் ஆலகால பைரவன் வெறி கொண்டு ஆடுகின்றான் சுடலைமாடன் ஊழித் தாண்டவத்தின் இறுதி நடனத்தை ஆரம்பிக்கின்றான் அறம் பொய்த்த உலகில் அழிவுகள் ஒரு பெரும் யானையை போல் நடந்து செல்கின்றது மதனீரில் பாவங்கள் கரைகின்றது பிளிறல்களில் எல்லா பொய்களும் அழிகின்றது ஆதித்தாயின் கருப்பை நெருப்பை சுமக்கின்றது கோடானு கோடி பிள்ளைகளின் கருவூலம் தீயில் வேகின்றது கால பைரவன் எல்லாவற்றையும் தின்று தீர்க்கட்டும் புல் வெளிகளும் மழைக்காடுகளும் மூங்கில் தோட்டங்களும் வயல் பரப்புகளும் மானுட சரித்திரமும் பற்றி எரியட்டும் மனுசர் இல்லா பேருலகம் இனியாவது வாய்க்கட்டும் உலகம் பேரமைதி கொள்ளட்டும் ------------- நிழலி ஜனவரி 12, இரவு 10

மீண்டும் எழுந்து முகம் கழுவி வெளிக்கிட்டு அரை மணி நேரத்தில் வெளியே வந்தோம். வீதிக்கு கடைகளில் நல்ல சுவையான உணவுகள் கிடைக்கும். நீங்கள் தான் அவற்றை உண்ண மாட்டீர்கள் என்று மகள் எனக்குக் கேட்டும் கேட்காததுபோலச் சொல்லிவிட்டு என்னைப் பார்த்தாள். உமக்கு வேண்டுமானால் வாங்கி உண்ணுமன். ஆனால் எனக்கு வேண்டாம் என்றுவிட்டு நடக்க, சரி சரி உணவகத்துக்கே செல்வோம் என்றபடி ஓரமாய் நடந்தோம். உணவகங்களின் முன் உணவுகளின் படங்கள், பெயர் விபரங்களெல்லாம் இருந்தன. எனக்குப் பசியும் எடுத்துவிட்டது. எனவே பெரிதாக இருந்த உணவகம் ஒன்றினுள் சென்றமர்ந்தோம். மெனுவை வாங்கிப் பார்த்து யூசும் உணவும் ஓடர் செய்துவிட்டு காத்திருந்தோம். எல்லா இடமும் சிவப்பு நிறத்தில் அலங்கரித்திருந்தாலும் பார்க்க அழகாகவே இருந்தது உணவகம். உணவு எத்தனை சுவையாக இருந்தாலும் மனத்துக்குப் பிடிக்காத இடத்தில் இருந்து அதை சுவைத்து இரசித்து உண்ண முடியாதுதானே. எனவே ஆரம்பமே எனக்கு மன நின்மதியைத் தர நாம் ஓடர்செய்த ஒரேஞ்ஜிஞ்சர் யூசுக்குக் காத்திருக்க அவள் வேறொரு கொக்டெயிலை கொண்டு வந்து வைக்கிறாள். நாம் இது ஓடர் செய்யவில்லை என்று கூறி திருப்பி அனுப்பிவிட்டுக் காத்திருக்க, உங்களுக்கு மட்டும் இப்பிடி ஏதாவது நடந்திடுமென்று கூறிச் சிரிக்கிறாள் மகள். அவர்கள் நாட்டுப் பணம் பெறுமதி குறைந்ததால் அநேகமாக எல்லா இடங்களிலும் அமெரிக்கன் டொலரே பாவனையிலிருந்து. ஆனால் மிகுதி பணம் தரும்போது அவர்கள் பணத்திலேயே தருவார்கள். எனவே டொ லரில் 1,5,10 என சிறிதாகவும் மாற்றி 200 டொலேர்ஸ் கொண்டு சென்றிருந்தோம். உணவுகள் $5, $4,$3 என ஒவ்வொரு விலைகளில் இருந்தன. பரவாயில்லை அதிகம் இல்லை என்று கதைத்தபடி இருக்க ஐந்து நிமிடத்தில் நாம் ஓடர் செய்த யூஸ் வர வாங்கி இரண்டு வாய் குடித்துவிட்டு சாப்பாட்டையும் மாறிக் கொண்டுவந்தால் என்ன செய்வது என்கிறேன். ஒண்டும் செய்ய ஏலாது அம்மா.எதுவானாலும் உண்ண வேண்டியதுதான். ஏனெனில் எமக்கு அவர்கள் உணவு பற்றித் தெரியாதே என்கிறாள். எதோ ருசியாக இருந்தால் சரி என்றுவிட்டு மேலும் பத்து நிமிடங்கள் காத்திருக்க உணவுகள் மேசைக்கு வருகின்றன. நாம் எதிர்பார்த்ததை விட உணவுகள் சுவையாக இருக்கின்றன. கோழி இறைச்சியில் ஒரு குழம்புபோல் செய்திருந்தனர். உறைப்பு குறைவாக இருந்தாலும் மிகச் சுவையாக இருந்தது. கச்சான் கடலையை வறுத்து இருவல்நெருவலாக அதற்குள் போட்டிருந்தனர். இன்றுவரை அந்த சுவை வாயிலேயே நிற்கிறது. என் வீட்டில் செய்த சமையலில் எதகனையோ நாட்கள் நானும் கச்சானைப் போட்டுப் பார்த்துவிட்டேன் சரிவரவே இல்லை. உண்டு முடிய பில் வருகிறது $23 டொலர்கள். நாம் 25 டொலர்களை வைத்துவிட்டு வெளியே வருகிறோம்.

சசி, 1. இப்படி காதல் செய்து வீட்டை விட்டு ஓடிப்போய், ஊரே மெச்ச வாழ்ந்தவர்களும் இருக்கிறார்கள். இளவயதில் பிள்ளை, பின் பிரிவு என நாசமாய் போனவர்களும் இருக்கிறார்கள். 2. சாதியத்தின் மீது எமக்கு பிடிப்பில்லை, நாம் எல்லோரும் தமிழர் என்பதெல்லாம் சரி, ஆனால் அந்த குடும்பம் நாளைக்கும் அதே ஊரில் வசவுகளை கேட்டபடிதான் வாழ வேண்டும். கூட இன்னொரு பெண்பிள்ளை வேறு கரைசேர வேண்டும். 3. இதில் யாராலும் அறிவுரை எல்லாம் சொல்ல முடியாது. ஆனால் நான் அந்த தகப்பன் ஸ்தானத்தில் இருந்தால் என்ன செய்வேன்? என யோசித்ததில் மனதில் பட்டது: பொடியனை கூப்பிட்டு கதைச்சு பார்ப்பேன். ஆள் அதிகம் மோசமில்லாட்டில், ஒரு கடையையோ எதையோ போட்டுக் கொடுத்து, கல்யாணத்தை முடித்து அருகிலேயே வைத்துக் கொள்வேன். உலகம் தெரியாத பிள்ளை என்க்கிறீர்கள், உதவாக்கரை பையன் - பெற்றார் ஆதரவும் இல்லாமல் போனால் அந்த பிள்ளையின் வாழ்க்கையே சூனியமாகப் போய்விடும். மகள் தன் தவறை உணரும் போது எல்லாம் ரூலேட் ஆகிவிடும். ஆகவே பிள்ளையின் வாழ்க்கைப் பாதுகாப்பை உறுதி செய்ய எது செய்ய வேண்டுமோ அதையே செய்ய வேண்டும். சாதி மாறிக் கட்டியதால் ஊர் தூற்றும், அவமானம் - இவை எல்லாம் இந்த குடும்பத்தை பொறுத்தவரை ஏற்கனவே கைமீறிப் போய்விட்ட விடயங்கள். பிள்ளையை ஒதுக்கி வைப்பதால் வரட்டு கெளரவம் மிஞ்சுமே ஒழிய, ஊர் வாயை அடைக்க முடியாது.

காலங்கள் வேகமாகக் கடக்கின்றன கடந்த காலங்களில் ஏற்பட்ட இழப்புக்களும் இடர்களும் தந்த மனவலிகள் வேகம் இல்லாமல் கடந்து சென்ற பாதையில்....... இந்தக்கணம் எதோ ஒரு உணர்வு எனைத் தட்டிச் செல்கின்றது கண்களுக்குத் தெரியாத முகங்கள் மறக்க முடியாத நட்புக்கள் உணர்வான வார்த்தைகள் மனம் விட்டுச் சிரித்த வரிகள் யாழ் என்ற களம் தந்த உறவுகள் இவையெல்லாம் சேர்ந்து இந்தக் கடினமான காலத்தில் உங்களுடன் கைகோர்க்கத் தூண்டுகின்றது காத்திருப்போம் தனிமையில் விழித்திருப்போம் அச்சமின்றி கொரோனாவையும் கடந்து செல்லும் இந்தக்களம் இன்னும் பல்லாண்டு வாழ வாழ்த்துக்கள்

பச்சைப்பாவாடை கவி அருணாசலம் அப்போ எனக்கு பதினைந்து வயது. வல்லிபுரக்கோவில் கடல் தீர்த்தத்திற்குப் போயிருந்தேன். வழமைபோல் என்னுடன் தொற்றிக் கொள்ளும் கலையரசனும் மகேந்திரனும் வந்திருந்தார்கள்.நாங்கள் மூவரும் சேர்ந்து கொண்டால் சேட்டைகளுக்கு அளவேயில்லை. வல்லிபுர ஆழ்வார் ஊர்வலமாய்ப் போய் கடலில் தீர்த்தம் ஆடி கோயிலுக்குத் திரும்பி வந்துவிட்டார். கோயில் கிழக்கு வாசலில் அவருக்குப் பெரிய பூசை நடந்து கொண்டிருந்தது. எங்கள் கண்கள் கலர்கள் தேடி சுழன்று கொண்டிருந்தன. முட்டி மோதும் சனங்களுக்குள் பட்டுப் பாவாடைகள் சரசரக்க பெற்றோர்களுடன் ஒட்டி நின்ற பாவையர்களில் பச்சையில் ஒருத்தி பளபளத்தாள். எங்களுக்குள் சுரண்டிக் கொண்டோம். மூவரது பார்வையும் ஒருங்கிணைந்து தாக்கியதாலோ என்னவோ பச்சையும் எங்களைக் கண்டுவிட்டது. கண்டதும் வெருண்டு தாயின் பின் ஒளிந்து கொண்டது. எப்படியும் மேகத்தை நீங்கி நிலவு தெரியும் எனக் காத்திருந்தோம். நினைப்பு வீணாகவில்லை. நிலவு வெளி வந்தது. நாங்கள் தன்னைப் பார்க்கிறோமா என்று பார்ப்பதுக்கு முதலில் அவள் தலை தெரியும் பிறகு விழி நோக்கும். அண்ணல்கள் நாங்களும் நோக்க தாயின் பெரிய உருப்படிக்குள் அந்த நிலவு மீண்டும் மறையும். இப்படியே கொஞ்ச நேரம் விளையாட்டுக்கள் நடந்து கொண்டிருந்தன. எங்களுக்குள் குதூகலம் குடிகொண்டது. இப்படி ஒரு தடவை அவள் எட்டிப் பாக்கும் போது “பாக்கிறாளடா..பாக்க்கிறாளடா„ என்று என்னை அறியாமல் சத்தமாகச் சொல்லி விட்டேன். “எங்கை பாக்கிறாள்? எங்கை பாக்கிறாள்? „ என்று ஒரு குரல் கேட்டது.அந்தக் குரல் நிச்சயமாக கலையரசனுடையதோ மகேந்திரனுடையதோ இல்லை. ஆனால் எனக்கு நன்றாகப் பரீட்சயமான குரல்தான். குரல் எனக்குப் பின்னால் மேலிருந்து வந்தது போல் இருந்தது. நிமிர்ந்து பார்த்தேன். எனது தமிழ் வாத்தியார் ஏகாம்பர மாஸ்ரர். இப்போ நிலவு போய் மேகம் இருட்டிக் கொண்டு வந்தது போல் இருந்தது. பக்கத்தில் பார்த்தேன் கலையரசனுமில்லை மகேந்திரனுமில்லை. நிலமை அறிந்து இருவரும் ஓடிவிட்டார்கள். எங்கள் மொழியில் சொல்வதானால் ‘மாறிட்டாங்கள்’. ஏகாம்பர மாஸ்ரர் எனது கையைப் பிடித்துக் கொண்டார். “கவி அந்தப் பச்சைப் பாவாடை போட்டிருக்கிறாள் அதையே சொல்லுறாய்? „ கேட்டது ஏகாம்பர மாஸ்ரர். தலையைக் குனிந்து கொண்டு விழியை உயர்த்தினேன் பச்சை என்னை பாவமாகப் பார்ப்பது போலிருந்தது. “கவி என்ன பயப்பிடுறாய்.? உனக்கு வயசு வந்திட்டுது நீ பெட்டைகளைப் பாக்கலாம். பிழையில்லை. அந்த பச்சைக்குப் பக்கத்திலையிருக்கிற மஞ்சளும் அவ்வளவு மோசமில்லை. நீயென்ன சொல்லுறாய்.? வார்த்தைகளால் வாத்தியார் கொன்று கொண்டிருந்தார். மெதுவாகக் கையை விடுவித்துக் கொண்டு கூட்டத்தை விட்டு வெளியேறிக் கொண்டேன். வெளியேறும் போது, “நாளையான் கட்டுரைக்கு கடற்கரைத் தீர்த்தத்தைப் பற்றி எழுது என்ன? „ ஏகாம்பர மாஸ்ரரின் வார்த்தைகள் காதில் விழ எனக்கு கலருகள் எல்லாம் மறைந்து போய் கறுப்பு மட்டும் தெரிய இருட்டுக்குள் நடப்பது போலிருந்தது. 15.11.2019இல் தனது 86 வயதில் மறைந்த எனது மதிப்புக்குரிய தமிழ்,சமய ஆசிரியரான திரு.சேனாதிராஜா ஏகாம்பரநாதன் அவர்கள் என்றும் என் நினைவில் இருப்பார்

Continued.. ரெயில் விருதுநகரிலிருந்து நடைமேடையை வந்தடைந்து நின்றது..! "உன்னுடைய கோச் நம்பர், பெர்த் நம்பர் என்ன..?" என என்னிடம் கேட்டு குறித்துக்கொண்டு அந்த இருவரும் அவர்களது பெட்டியில் ஏறிக்கொண்டனர். 'அப்பாடா பிழைத்தோம்' என் நிம்மதியுடன் எனது பெட்டியில் பெட்டி முடிச்சுகளுடன் ஏறி அமர்ந்துகொண்டேன். ஆனாலும் மனதில் நெருடலாகவே இருந்தது.. 'கல்லூரியில் ஒருத்தரையும் தெரியாது.. நள்ளிரவில் ஊர் போய் சேரப்போகிறோம்..அந்நேரம் கல்லூரி விடுதி அலுவலகம் திறந்திருக்குமா..? எப்படி எனக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ள அறையை தெரிந்துகொள்வது..? யாரெல்லாம் நம்முடன் அறையில் இருக்கப்போகிறார்களோ..? எப்படி இந்த ராகிங்கை எதிர்கொள்வது..?' என ஆயிரம் குழப்பங்கள்..! இந்த நெருடல்களுக்கு மத்தியில் மனம் சற்றே கவலையுடன் பயணித்ததால், தூக்கமும் வரவில்லை. கிராமத்து வாழ்க்கையை நினைத்துக்கொண்டே சன்னல் வழியாக வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே பயணித்தேன். பொழுது சாய்ந்து இரவில் திருச்சி வந்தடைந்தவுடன் என்னைப் போலவே பால்வடியும்(?) முகத்துடன் சிலர் பெட்டிகளுடன் ஏறினார்கள். எனக்கிருந்த மன உளைச்சலில், அவர்களை அதிகம் கவனிக்கவில்லை. இரவு தோரயமாக ஒன்பது மணியளவில் தஞ்சாவூர் ரயில் நிலையம் வந்தடைந்தது. பலரும் முண்டியடித்துக்கொண்டு பெட்டியில் ஏறினார்கள். இங்கிருந்து ஆரம்பித்தது..ரகளை..! பெட்டி முழுவதும் பெரும்பாலும் கல்லூரி மாணவர்களும், சில பொது மக்களும் இருந்தனர். எனக்கு அப்பொழுதுதான் தெரிந்தது, 'அனைத்து வருட மாணவர்களுக்கும் நாளைதான் கல்லூரி திறக்கிறார்கள்' என்பது. ரெயில் கும்பகோணத்தை அடையுமுன் ஒருத்தர், கையில் குளிப்பதற்கு பயன்படுத்தும் 'ப்ளாஸ்டிக் வாளி'யை பிடித்துக்கொண்டு என்னிடம் வந்தார். "ஐயா தர்மம் போடுகளையா.. சாப்பிட்டு ரெண்டு நாளாச்சி" என கண்கள் சிவக்க பரிதாபமாக நின்றார். நான் மலங்க விழித்தவாறு உட்கார்ந்திருக்க, "டேய் நல்லா சத்தமா பிச்சை எடுடா" அந்த பெட்டியில் ஓங்கி சிரித்தபடி பலரும் அங்கே வந்தனர். ரயில் ஒரு சிறிய ஊரில் எதிர்பாராதவிதமாக நின்றது.. உடனே எனது பெட்டியில் நான் மதுரை ரெயில் நிலையத்தில் சந்தித்த இருவரும் ஏறினர். என்னிடம் வந்து மற்ற நண்பர்களை பார்த்து, "டேய் இவனும் ஃபர்ஸ்ட் இயர்தான்டா, கொஞ்சம் கவனியுங்கள்" என சிரித்தனர். உடனே நால்வர் வந்து என்னுடைய மூட்டை முடிச்சுகளை ஆராய்ந்தனர். அதில் ஒருத்தர், எனது அம்மா ரயிலில் சாப்பிட கொடுத்த சாப்பாடு பொட்டலத்தை பிரித்து இன்னொரு டப்பாவில் மாற்றிவிட்டு, வெறும் இலையை என் கையில் கொடுத்தார். "டேய் ஒன் பேரு என்ன..? நீ எந்த ஊர்டா..? வேட்டியை மடித்துக் கட்டு.." என என்னை அதட்டினர். 'இவர்களெல்லாம் சீனியர் மாணவகள், ராகிங்கை தொடங்கிவிட்டார்கள்' என அப்பொழுதே புரிந்துவிட்டது. விதியே என வேட்டியை மடித்துக் கட்டிக்கொண்டேன், ஒரு சீனியர், கையில் நான் கொண்டுவத அந்த இலையை வைத்தார். "டேய் நீ என்ன செய்வையோ தெரியாது, இந்த பெட்டியிலுள்ள எல்லோரிடமும் பிச்சை எடுத்து காசை எனக்கு கொண்டுவந்து காட்டணும்.. போ" என தள்ளிவிட்டார். மதுரையில் ஏறிய அன்பர் "டேய் பாட்டு பாடிட்டே பிச்சை எடுடா.." என பிச்சையெடுக்க பாட்டும் சொல்லிக்கொடுத்தார். "தாய் தந்த பிச்சையிலே பிறந்தேனம்மா.. இன்று நீங்கள் போடும் பிச்சையிலே வளர்வேனம்மா.." இதை பாடித்தான் அன்று ரெயில் பெட்டியில் சில பொதுமக்களிடம் பிச்சை எடுத்தேன், அவர்களும் சிரித்துக்கொண்டே இந்த ராகிங் கலாட்டாவை பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். என்னுடன் அந்த பெட்டியில் பயணித்த இன்னும் சில முதல் வருட மாணவர்களும் பிச்சை எடுத்தனர். ஆனால் பொதுமக்கள், நிலைமையை புரிந்துகொண்டு ஒருத்தரும் காசு போடவில்லை. இப்படி ஒவ்வொரு பெட்டியிலும் அன்றிரவு ஒரே ராகிங் கலாட்டாதான். (ரெயிலில் நடந்த மற்ற சில சுவாரசியமான ராகிங் நிகழ்வுகள், காலப்போக்கில் எனக்கு மறந்துவிட்டன.) நள்ளிரவு பன்னிரண்டு மணிக்கு நான் படித்த பொறியியல் கல்லூரி நகரத்திற்கு ரெயில் வந்தடைந்தது..! கீழே பெட்டி, பொதிகளுடன் இறங்கிவிட்டு 'எப்படி விடுதியில் என்னுடைய அறை பற்றி விசாரிப்பது..?' என கவலையுடன் நடைமேடையில் நின்றேன். அப்பொழுது மதுரையில் ஏறிய இரு சீனியர் மாணவர்களும், "டேய் ஒனக்கு ஹாஸ்டல் ரூம் எதுன்னு தெரியுமா..? யாரவது தெரிஞ்சவங்க இங்கே படிக்குறாங்களா..?" என விசாரித்தனர். "இல்லை சார், எனக்கு யாரையும் இங்கே தெரியாது.." என்றேன்.. உடனே அந்த இருவரில் ஒரு சீனியர்(இவர் அப்பொழுது பொறியியலில் ஐந்தாம் வருடம் படித்துக்கொண்டிருந்தவர்)மற்றொரு சீனியரிடம்(இவர் நான்காம் வருடம் படித்துக்கொண்டிருந்தவர்) "டேய் இவனை நம்ம ..........னின் ரூமில் நான் சொன்னேனு போய் தங்க வச்சி, நாளை காலை ஹாஸ்டல் ஆபீஸ் திறந்தவுடன் இவனின் ரூமை விசாரிச்சி மாத்தி விடு.." என கூறினார். மற்ற சீனியரும், "சரி சார்.." என சொல்லிவிட்டு என்னை அங்கிருந்து அழைத்துக்கொண்டு கல்லூரி விடுதி நோக்கி நடந்தார்.. ரயில்வே நிலையத்திலிருந்து ஊர்வலம் போல அவ்வளவு மாணவர்கள் கூட்டம், விடுதியை நோக்கி நடுநிசியில் நடந்தது வித்தியாசமாக இருந்தது.. 'அன்றிரவு எனக்கு சிவராத்திரிதான்' என அப்பொழுது எனக்கு புரியவில்லை..! (தொடரும்..)

அவரை எனக்கு பார்த்த அந்த கணத்திலேயே பிடிக்காமல் போய்விட்டது. ஒரு சிலரை பார்த்தவுடன் பிடிக்காமல் போய், பிறகு பழக வேண்டி வந்து அதன் பின் பிடித்து போய்விட்ட சந்தர்ப்பங்களும் உள்ளது. ஆனால் இந்த மனிசனை கண்டவுடன் ஒரு போதுமே ஆளுடன் பழகக் கூடாது எனும் அளவுக்கு எனக்கு அப்படி ஒரு வெறுப்பு வந்து விட்டது. அரைவாசி மட்டுமே திறந்து பார்க்கும் கண்கள், மற்ற எல்லாரும் மயிருகள் என்ற மாதிரி பார்க்கும் அந்த ஏளனப் பார்வை, முகத்தில் எப்பவும் இருக்கும் ஒரு கிழமைக்கும் மேல் சவரம் செய்யாத தாடி, சாயம் போனது போன்று தோன்றும் முழுக்கை ஷேர்ட்டும் காக்கி நிற டவுசரும், அருகில் வந்தால் மூக்கில் அடைக்கும் சிகரெட் மணமும் என்று ஆள் ஒரு டைப்பாகவே இருப்பார். இலங்கை இந்திய உணவுப் பொருட்களை வாங்குவதற்காக அந்தக் கடைக்குச் செல்வது என் வழக்கம். அங்கிருக்கும் மரக்கறி வகைகளும் மீன் வகைகளும் ஓரளவுக்கு தரமாக இருப்பது அங்கு அடிக்கடி செல்வதற்கு காரணமாக இருப்பினும், காஷ்சியரில் நிற்கும் ஒரு பெட்டை கொஞ்சம் கவர்ச்சியாக நிற்பதும் இன்னொரு கூடுதல் காரணம்.அந்தக் கடையில் தான் இந்த ஆள் சி.டி.கள், டி.வி.டி.கள் விற்கும் பிரிவில் நிற்பார். அனேகமாக இவர் தான் அதற்கு பொறுப்பு என நான் நினைப்பதுண்டு. அவரிடம் ஒரு போதும் எதுவும் வாங்க நினைப்பதில்லை. அவருக்கு உள்ளூர நான் தன்னை வெறுப்பது தெரியும் என்பது போலத்தான் அவர் பாவனைகளும் இருக்கும். ஒரு நமுட்டுச் சிரிப்பை கக்கத்துக்குள் வைத்திருந்து என்னைக் கண்டதும் தன் முகத்தில் விரித்து வைப்பார். பார்க்க எரிச்சலாக இருக்கும். மகளை இலங்கைக்கு கூட்டிக் கொண்டு போன போது அவள் விரும்பிச் சுவைத்தவற்றில் ஒன்று கிரீம் சோடா. கனடாவுக்கு வந்த பின்பும் அவளுக்கு பிடித்த பானமாக அதுதான் இருக்கின்றது. இங்கு தமிழ் கடைக்கு போகும் போது வா என்று கூப்பிட்டால் இலேசில் வர மாட்டாள். ஆனால் கிரீம் சோடா வாங்கித் தருவன் என்று சொன்னால் உடனே என்னுடன் வந்து விடுவாள். அன்றும் அப்படி அவளையும் கூட்டிக் கொண்டு வழக்கமாக போகும் அதே தமிழ் கடைக்கு போன போது அவளைக் கண்டு அந்த மனுசன் மெலிதாக புன்னகைத்தார். புன்னகைத்த பின் என் முகத்தையும் நேராக பார்க்கும் போது என்னால் பதிலுக்கு புன்னகைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. போனால் போகட்டும் என்று ஒரு சிறு புன்னகையை தெளித்து விட்டன். தன் இருக்கையில் இருந்து எழுந்து வந்தவர் என் கைகளை திடீர் என்று பற்றிக் கொண்டார். என்னை உற்று உற்றுப் பார்த்தார். சில கணங்கள் மெளனமாக நின்றார். பின் என்ன நினைத்தாரோ அல்லது ஏன் நினைத்தாரோ தெரியவில்லை மட மடவென கதைக்கத் தொடங்கினார். ----------------------------------------------------------------------- இருள் ஒரு திரவம் போல கண்களில் திடீரெனப் பரவத் தொடங்கியது. அருகில் இருந்த எல்லாம் ஒரு கணத்தில் எவையுமற்றதாகிப் போயின.மனம் ஒரு புள்ளியில் மட்டும் நிலைத்து நின்றது. எல்லையற்ற மெளனம் ஒரு சிறு குமிழாக உருவாகி பெரும் காடாக மனதில் விரிந்து சென்றது. "அந்தக் கணத்தை எப்ப நினைத்தாலும் இப்படித்தான் எனக்கு தோன்றுகின்றது தம்பி" "என்னைச் சுற்றி எல்லாமே இருளாகவும் எல்லாமே இல்லாமல் போனதாகவும் தான் அந்தக் கணத்தில் எனக்கு தெரிந்தது" "இந்த நாட்டுக்கு நான் வந்து 30 வருடங்களுக்கும் மேல் ஆகுது. பக்கத்து விட்டு சேமியோனின் குடும்பமே சிங்களம் போட்ட குண்டில் சிதறிப் போக அங்கு இருந்தால் என் குடும்பத்துக்கும் இப்படித்தான் ஆகும் என்று வெளிக்கிட்டவன் தான் தம்பி" "மனிசியையும் மகனையும் கொழும்பில கொண்டு வந்து விட்டுட்டு ஏஜென்சி மூலம் ஏறி இங்கு வந்து சேர ஆறு மாசம் எடுத்தது தம்பி" "வந்த அடுத்த நாளில் இருந்து ஒரு மெஷின் மாதிரி ஓடிக்கொண்டே இருந்தனான். முதலில் மனிசியையும் மகனையும் இங்கு எடுக்க மூன்று வேலைகள் செய்யத் தொடங்கினன் தம்பி. அவர்கள் வந்த பின் மேலும் இரண்டு மகள்களும் ஒரு மகனும் பிறக்க இந்த மெஷின் அதுகளுக்காக இன்னும் இன்னும் ஓடத் தொடங்கிச்சு தம்பி" "வாரத்தில் ஏழு நாளும் வேலை. ஒரு நாளைக்கு 12 மணித்தியாலங்களுக்கும் மேல் வேலை செய்ய வேண்டும். வருசம் கூட கூட வேலையிலும் பொறுப்புகள் கூட இந்த மெஷின் இன்னும் இன்னும் ஓடிச்சுது தம்பி" "வெளியில போன பிள்ளைகள் வீட்ட வரும் போது அம்மாக்காரி கண்டிப்பாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக அவவை நான் வேலைக்கு விட வில்லை தம்பி" "பிறகு பிள்ளைகளும் வேலைக்கு போகத் தொடங்கி இருப்பினமே அண்ணா" நான் அவரிடம் கேட்டேன். "ஓம் தம்பி ..ஆனால் நிலையான ஒரு இடத்துக்கு வரும் வரைக்கும் நானும் வேலை செய்தால் தான் அவர்களுக்கு வாழ்க்கை சுகமாக இருக்கும் என்று நான் என்ர வேலையை விடேல்ல தம்பி" "அப்படி ஒரு நாள் வேலை செய்து கொண்டு இருக்கும் போதுதான் எனக்கு அப்படி எல்லாமே ஒரு நொடியில் இருளத் தொடங்கிட்டு. பிரமை பிடிச்ச மாதிரி ஒரே இடத்தில் நின்று கொண்டு ஒரே ஒரு புள்ளியை பார்த்துக் கொண்டு...." "எனக்குள் ஏதோ உடைந்து போன மாதிரி ஆயிட்டுது... அவ்வளவு நாளும் நான் சேர்த்து சேர்த்து வைச்சு இருந்த எல்லா நினைவுகளும் ஒரு வினாடியில் எனக்குள் இருந்து வெளியே போயிட்டுது தம்பி" " ஒரு அழி றபரால எல்லாவற்றையும் அழிச்ச மாதிரி என் பெயர் தொட்டு நான் ஆர் என்ற வரைக்கும் மறந்து போச்சுது தம்பி" "எதுவுமே ஞாபம் இல்லை. பெயர் ஊர் நான் ஆர், எங்க வீடு, மனிசி பிள்ளைகள் - எல்லாமே மறந்து போச்சு தம்பி" "நான் ஒரு செத்த சவம் போல ஆகிட்டன் தம்பி" "அதுக்கு பிறகு நடந்தது எனக்கு நினைவில் இல்லை. வேலையில் எனக்கு இப்படி நடந்ததால் கம்பெனியே பொறுப்பெடுத்து என்னை மருத்துவமனையில் அனுமதித்தது. 8 மாதங்கள் ஆஸ்பத்திரி வீடு என்று என்னை உருட்டி எடுத்தது வாழ்க்கை" "உங்களுக்கு நினைவுகள் வரத் தொடங்கவில்லையா அண்ணா" நான் அவரது கைகளை இன்னும் இறுக்கமாக பற்றிக் கொண்டு கேட்கின்றேன். "8 மாதங்களுக்குள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நினைவுகள் வரத் தொடங்கிட்டு" "ஆனால் எனக்கு அப்படி வராமல், நினைவுகள் எதுவுமே இல்லாமல் ஒரு விசரனாக செத்து போயிக்க வேண்டு தம்பி" "ஏன் அண்ணா...." என்னால் அவரது பதிலை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை" "ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் அர்த்தமும், ஒவ்வொருவரும் யார் என்று நினைவு வரும்போதுதான் எனக்கு இந்த வாழ்க்கை மேல அப்படி ஒரு வெறுப்பு தம்பி" "வீட்டை கொண்டு வந்த பிறகு வந்த நாட்களில் ரிவி போட்டால் ஓப் பண்ணவோ அல்லது மற்ற சனலுக்கு மாற்றவோ தெரியாது.. படிகளில் ஏறத் தெரியும் ஆனால் இறங்க பயமாக இருக்கும். 24 மணித்தியால மணிக்கூட்டை புரிய முடியவில்லை. ஆராவது வெளியே போனால் வீட்ட வர மட்டும் தனிய இருக்க செரியான பயமாக இருக்கும்" "சப்பாடு எல்லாம் கரண்டியால சாப்பிட முடியவில்லை. கைகளால் சாப்பிட்டாலும் இடது கையால தான் சாப்பிட தொடங்கினன்" "ஏன் அண்ணா... உங்கள் குடும்பம் ... உங்களை...." எனக்கு மெலிதாக ஏதோ புரிய உணர்வுகள் தழம்பத் தொடங்கின அவரின் கண்கள் தீர்க்கமாக எதையோ தேடின. அவரது மனவேகத்துக்கு சொற்கள் இசையவில்லை என நினைக்கின்றேன். இதயக் கூடு மேலே எழும்பி எழும்பி தணிந்தது அவருக்கு. சில வினாடிகள் மெளனமாக இருந்தார்.பின் "என்னை ஹோலில் வைத்து விட்டு என்னைச் சுற்றி இருந்து என்னைப் பற்றி கதைப்பார்கள் தம்பி." "சனியன் செத்து போயிருந்தால் கூட பரவாயில்லை... இப்படி இருந்து உசிரை எடுக்குது" என்று சொல்லிவினம் தம்பி "பேஸ்மண்டில் கொண்டு போய் தள்ளி விட்டாலும் இதுக்கு மேலே வரத் தெரியாது...கிடந்து உழலுது என்று சொல்லுவினம் தம்பி" "எனக்கு நினைவுகள் சரியாக வராவிட்டாலும் சொல்பவற்றை விளங்கிக் கொள்ள ஏலும் என்றது அவையளுக்கும் தெரியும் தம்பி. ஆனாலும் என்னை குத்தி காயப்படுத்தி பார்க்க அப்படி ஒரு ஆசை அவர்களுக்கு" "ஏன் அண்ணா... உங்கள் மனைவி...?" "அவா என்ன செய்வா.... நானும் இப்படி ஒரே அடியாக வீழ்ந்து விட்டதால் பிள்ளைகள் சொல்லுக்கு தானே கட்டுப்பட வேண்டும் தம்பி" "ஆனாலும் பிள்ளைகளுடன் சேர்ந்து அவவும் என்னை திட்டுவதைத்தான் என்னால் கொஞ்சம் கூட தாங்க முடியவில்லை தம்பி" "30 வருடம் ஓடியதால் களைத்துப் போன இந்த மெஷினை எப்படா ஒரே அடியாக தூக்கி எறியலாம் என்று தான் எல்லாரும் யோசிச்சினமே ஒழிய இந்த மெஷினுக்கு இன்னும் உசிரும் உணர்வும் இருக்கு என்று விளங்கிக் கொள்ளவில்லை " "நினைவுகள் முழுசா வர வர வேதனைகள் தான் கூடிச்சு " "வருத்தம் வந்தாலும் வயசு போனாலும் இந்த மனசுக்கு அது தெரிவதில்லை தம்பி. அது எப்பவும் போல அடி மனசுக்குள் அன்பை எதிர்பார்த்து யாராவது அரவணைப்பார்களா என ஏங்கும் தம்பி" எனக்குள் ஏதோ அறுந்து போய் கொண்டு இருந்தது. கண்களின் ஓரம் மெலிசாக ஓடத் தொடங்கி சில நிமிடங்கள் ஆயிருந்தன. "சரி அண்ணா.. ஆனால் இப்ப நீங்கள் சரியாகத்தானே ஆகிட்டீர்கள். தனியாக கடையின் ஒரு பகுதியை பொறுப்பெடுத்து நடத்துகின்றீர்கள்..." நான் கேட்டேன் "ஓம் தம்பி... எனக்கு இப்ப முழுக்க சரியாகிட்டுது. 3 வருசங்கள் ஆச்சுது சரியாக தம்பி" "போன நினைவுகள் சுனாமி மாதிரி திரும்ப வரும் போது மறந்த விடயங்களையும் கூட்டிக் கொண்டு வந்து விட்டது. என்னால சின்ன வயதில நடந்த எல்லா விடயங்களையும் திகதி வாரியாக சொல்ல முடியும் தம்பி" "இப்பவும் குடும்பத்துடனா இருக்கின்றியள்?" நான் கேட்டன் ஒரு மெலிதான... ஏளனமான அந்த சிரிப்பு அவரின் முகத்தில் பரவியது. அவர் குரலில் தொற்றிக் கொண்டது உற்சாகமா அல்லது இவ் உலகைப் பார்த்து செய்யும் நையாண்டியின் மொழியா என தெரியவில்லை. "ஓம் தம்பி. ஆனால் முன்னை மாதிரி இல்லை. நானே ராஜா நானே மந்திரி ... மாசம் காசு கொண்டு வருதால் எனக்கு அங்கு இப்ப திருப்பி நடப்பு இருக்கு..வீடும் என்ற பெயரில் தான் இருக்கு. ஆனாலும் நானே எனக்கு உரிய சாப்பாட்டை சமைச்சு, நானே என்னை முழுக்க கவனிச்சு... எனக்கு பிடிச்ச எல்லாவற்றையும் நானே செய்றன் தம்பி" "இப்பதான் தம்பி என்ற வாழ்க்கையை நான் வாழ்றன்" சில வினாடிகள் மெளனமாக இருந்தார். பின்னர் "கெதியன இவர்கள் எல்லாரையும் விட்டுட்டு ஒரு நாள் நான் வெளியே போய் விடுவன் " "எங்கே அண்ணா போவீர்கள்..." அவர் பற்றியிருந்த கைகளை விடுவித்துக் கொண்டு "சரி தம்பி பிள்ளை கன நேரமாக எங்களையே பார்த்துக் கொண்டு நிற்குது" என்று சொல்லி மகளின் கன்னத்தில் தடவி விட்டு கடைக்கு வெளியே சென்றார்' "அப்பா ஏன் அவர் உங்களிட்ட இப்படி தன் பிரைவேட் கதையை சொன்னார்" என்று மகள் கேட்டாள். என்னிடம் பதில் இருக்கவில்லை. மனம் முழுசும் மனிதர்கள் மீதான வெறுப்பு படந்து இருந்தது. * *************************************************************** அடுத்த கிழமை கடைக்கு போய்அவரை உள்ளே சென்று தேடிப்பார்க்கும் போது அண்ணா இருக்கவில்லை. கடைக்கு போனால் ஆரைப் பார்க்க விருப்பம் இல்லாமல் அவ்வளவு காலமும் தவிர்த்தேனோ அவரை தேடி தேடி கடைக்குள் சுற்றி வந்தேன். அவரை காண முடியவில்லை. சாமான்கள் வாங்கி காசும் கொடுத்து வெளியே வந்து காரை ஸ்ராட் பண்ணும் போது தான் எதேச்சையாக கடையின் கண்ணாடிகளில் ஒட்டப்பட்டு இருந்த அந்த நோட்டீஸ் கண்களில் பட்டது. "காணவில்லை" எனும் தலைப்பிட்டு அந்த அண்ணாவின் படம் போட்டு நோட்டீஸ் ஒட்டப்பட்டு இருந்தது. மனம் பதபதைக்க காரை விட்டு இறங்கிச் சென்று காணாமல் போன திகதியை பார்க்கின்றேன். அதே திகதி....தன் கதையை எனக்கு சொன்ன அதே திகதி! (யாவும் கற்பனை அல்ல)

இங்கே வாதவூரனை தவிர ஏனையோர் எழுதியதில் பல உண்மைக்குப் புறம்பானவை. 1. இது சாதி சம்பந்த பட்டது. இறந்தவர் வெள்ளாளர். மயானத்தை சுற்றி குடி இருப்பவர்கள் (கலைமதி கிராமம்) பள்ளர் சாதியினர் (பெரும்பாலும்). 2. மயானத்தை சுற்றி உள்ள காணியை தனியாரிடம் இருந்து தாம் முறைப்படி விலைக்கு வாங்கி அங்கே குடியிருப்புகளை அமைத்ததாயும். அதுவே இப்போ கலைமதி கிராமத்தில் ஒரு அங்கம் எனவும், தமது கிராமத்தின் அருகில் பிணத்தை எரிக்க வேண்டாம் எனவும் அந்த மக்கள் வேடுண்டுகிறார்கள். 3. இல்லை இந்த காணிகள் எல்லாம் கள்ள உறுதியில் வாங்கியவை. ஆண்டாண்டு காலமாக இதில் நாம் பிணம் எரித்தோம், தொடர்ந்தும் எரிப்போம் என்கிறனர், மயானத்தில் இருந்து தொலைவில் வசிக்கும் வெள்ளாளர். 4. வரலாறு யார் பக்கம் எனத் தெரியவில்லை - ஆனால் எனக்கு அது தேவையும் இல்லை. தற்போதைய நிலை என்ன? அங்கே ஒரு கிராமம் உருவாகி பல தசாப்தங்கள் ஆகி விட்டது. அருகே பல வேறு மயானங்கள் இருக்கும் போது குடியிருப்புக்குள் கொண்டுபோய்தான் பிணத்தை ஏரிப்போம் என்பது மனிதாபிமானமற்ற செயல் மட்டுமல்ல, எளிய யாழ்பாணத்து வெள்ளளா மனோநிலையே அன்றி வேறில்லை. இதில் மின்சாரத்தை வெட்டுங்கள் என்பதெல்லாம் சாதிய புத்தியின் அடுத்த படிநிலை. பிகு: அவர்கள் தாழ்ந்த சாதியினர் இல்லை, தாழ்தப்பட்டவர்கள் (உங்களால்). நீங்கள் உயர்சாதியினர் அல்ல உயர்த்தப்பட்டவர்கள் ( உங்களால்). இதை ஏற்க மனமிலாவிட்டால், பள்ளன் பறையன் என்றே எழுதுங்கள் அதில் ஒன்றும் அவர்கள் அவமானப்படப்போவதே இல்லை

அன்பு உறவுகளுக்கு வணக்கம்.. எம் வலிகளையும் கதைகளையும் வாழ்வியலையும் சொல்வதற்கு எமக்கென்றொரு சினிமா வேண்டும் எனப் போராடிக் கொண்டிருப்பவரில் நானும் ஒருவன். இதுவரை எம் கதைகளைச் சொல்லும் 15 குறும்படங்களைச் செய்துள்ளதுடன் அதற்காக பல சர்வதேச விருதுகளையும் பெற்றிருக்கிறேன். அண்மையில் வல்வைப் படுகொலையை ஆவணப்படமாகச் செய்திருந்தேன். தங்கள் பார்வையில் வேண்டி நிற்பது. எமக்கென்று இங்கு தயாரிப்பாளர்கள் இல்லை இருப்பவர்களும் இன்னொரு தளத்தில் உள்ள சினிமாவை வளர்க்கத் தான் பணம் இறைக்கும் நிலையில் எமக்கென்றான சினிமாவை Crowedfunding முறையில் தான் உருவாக்கலாம். இதற்காக கடந்த ஒரு ஆண்டாக சேகரிப்பில் ஈடுபட்டு 129 பேரின் பங்களிப்புடன் 15 இலட்ச ரூபாய்களை சேர்த்திருக்கிறேன். படத்தலைப்பு - சொர்க்கத்தின் இருள் நாட்கள் (Dark days of heaven) கதைச் சுருக்கம் - இறுதி யுத்த காலத்தில் ஒரு காணிக்குள் மாட்டுப்பட்டுள்ள ஒரு கூட்டுக்குடும்பத்துக்குள் நடக்கும் உணர்வுப் போராட்டம் படத்துக்குரிய செலவு - 28 இலட்சத்து 50 ஆயிரமாகும். ஒரு பங்கின் பெறுமதி 1000 இலங்கை ரூபாயாகும். (மிக மிக குறைந்த பட்ஜெட் படம் என்பதால் பணம் மீளளிப்பிற்கான உத்தரவாதம் உறுதிப்படுத்தப்படுகிறது) இம்முயற்சிக்கு தற்போது உங்களால் இணைய முடியாவிட்டாலும் உங்கள் நண்பர்களுக்காவது இத்தகவலை அறிமுகப்படுத்தி விடும்படி அன்போடு வேண்டி நிற்கிறேன். நன்றிச் செதுக்கலுடன் அன்புச் சகோதரன் மதிசுதா ஒப்பந்த விபரம் இத் தொடுப்பில் உள்ளது https://drive.google.com/open?id=1G2SxnfvJ_cqzus2Dc8idI1sw7x3liku1 இதுவரை நான் செய்த குறும்படங்கள் சில.... 1) பாதுகை 2) தாத்தா

ஒரு மணி நேரத்தில் உண்டு முடித்து வெளியே வந்து மீண்டும் கோட்டலுக்கு நடந்து அங்கு விபரம் கேட்க, அங்கோர்வாட் பார்ப்பதனால் நாளைத்தான் போகவேண்டும். ஆனால் இன்றே போய் டிக்கற் வாங்கிக்கொண்டு வாருங்கள். முன்னால் நிற்கும் ஓட்டோவுக்கு பத்து டொலர்ஸ் கொடுத்தால் போதும். ஆனால் நாளை முழுவதும் திரிய $ 25 கொடுக்க வேண்டும் என்கிறாள் விடுதிப் பெண். சரி என்று போனால் ஸ்கூட்டியில் குதிரைவண்டி போன்ற ஒன்றைப் பின்னால் பூட்டி அதுதான் வாகனம் என்கிறார்கள். சிரித்த முகத்துடன் ஒரு பொடியன் குட் ஈவினிங் என்றபடி வண்டியை நகர்த்தி எம்மருகில் கொண்டு வருகிறான். சரி என்று அதில் ஏறியமர்ந்து விபரம் சொன்னால் அவன் எம்மைக் கூட்டிக்கொண்டு போய் டிக்கற் எடுக்கும் இடத்தில் எம்மை இறக்கி விட்டுவிட்டு நிற்கிறான். அங்கு போனால் இன்னும் பதினைந்து நிமிடத்தின் பின் தான் மூன்று நாட்களுக்கான ரிக்கற் வாங்கலாம் என்று கூறி பெரிய கெடுபிடி. சரி பதினைந்து நிமிடம் ஏன் சும்மா நிற்பான் என்று பக்கத்தில் இருந்த உடைகள் விற்கும் இரண்டு கடைகளுக்கும் போனால் எல்லாம் $10,15 டொலர்ஸ் என்று போட்டிருக்கு. அம்மா சும்மா பாருங்கோ ஒண்டையும் வாங்கிப் போடாதேங்கோ என்று மக்கள் சொல்ல, பத்து நிமிடம் அதற்குள் கடத்திவிட்டு டிக்கற் கவுண்டருக்கு வர எம்மைத் தனித் தனியே படம்பிடித்து ரிக்கற்றில் எமது படத்தையும் பதித்து எதோ அடையாள அட்டை போல் தருகின்றனர். மூன்று நாட்களும் எல்லாக் கோயில்களுக்கும் போக ஒருவருக்கு $ 62. அவற்றை வாங்கிக் கொண்டு வரும் வழியில் "ஒரு மியூசியம் இருக்கிறது. அதை இன்று பார்த்துவிடுங்கள்" என்கிறான் எமது வண்டி ஓட்டி.சரி என்று அங்கு போனால் மணி ஐந்து ஆகி கொஞ்சம் இருட்டவும் ஆரம்பிக்க சரியென்று ஒருவருக்கு மூன்று டொலர்ஸ் கொடுத்துவிட்டு உள்ளே செல்கிறோம். அங்கு பெரிதாக ஒன்றும் இல்லை. ஆயிரம் புத்தர்களின் இருப்பிடம் என்று போட்டிருக்கு. பெரிதாக இருக்கும் என்று எண்ணி உள்ளே போனால் ஒரு சிறிய மண்டபம் தான். ஆனால் மிக அழகான வேலைப்பாடுகளுடன் விதவிதமான அளவுகளில் புத்தர் எங்கும் வீற்றிருக்கிறார். நான் மூன்று நான்கு படங்களை எடுத்துவிட்டேன். மகள் பெரிய கமராவை எடுத்து ஒரு படம் எடுக்கமுதல் ஒரு பெண் ஓடிவந்து இங்கு படங்கள் எடுக்கக் கூடாது என்கிறாள். ஓ எனக்குத் தெரியாது என்று மகள் சொல்ல, அவள் "வெளியே நீ வாசிக்கவில்லையா" என்கிறாள். படத்தை டிலீட் செய்யச் சொல்லப் போகிறாள் என்று நான் எண்ண, இனி எடுக்கவேண்டாம் என்றுவிட்டு அவள் போய்விட நின்மதிப் பெருமூச்சு வருகிறது. ஒரு இருப்பது நிமிடமும் இல்லை பார்த்துவிட்டு வெளியே வர இருண்டுவிட்டது. எம்மைக் கண்டுவிட்டு வாகன ஓட்டி கையைக் காட்டியபடி வருகிறான். எப்படி இருந்தார்கள் புத்தாஸ் என்று கேட்க நன்றாக இருந்தது என்று விட்டு எம்மை கோட்டலுக்குப் போகப் போகிறீர்களா? என்கிறான். இல்லை அண்மையில் இருக்கும் நைற் மாக்காற்றுக்குக் கொண்டு போய்விடு என்கிறாள் மகள். பயம் இல்லையோ என்கிறேன் நான். எல்லாம் அங்கே டூரிஸ்ட்ஸ் தான். இரவு ஒருமணி வரை கடைகள் இருக்கும் என்று ஒன்லைனில் வாசித்தேன். ஒருமணிநேரம் அங்கு சுற்றிவிட்டு வருவோம் என்கிறாள். அங்கு எம்மை இறக்கிவிட்டு நிற்க பத்து டொலரைக் கொடுத்துவிட்டு நாளை காலை வருகிறாயா என்று கேட்க, நாளை தனக்கு ஒரு சவாரி இருக்கு. மாலை தான் நான் பிறீயாக இருப்பேன் என்கிறான். நாம் நாளை காலை 5.30 இற்கு அங்கோர்வாட் போகவேண்டும். அதனால் நாம் கோட்டலிலேயே ஒழுங்கு செய்கிறோம் என்று மகள் கூற, நாளை மறுநாள் நீங்கள் எங்கு போகவேண்டுமென்றாலும் என்னை அழையுங்கள். கோட்டலுக்குச் சொல்ல வேண்டாம். இருப்பது டொலர்ஸ் ஒரு நாளுக்குத் தந்தாற் போதும் என்றபடி தன் தொலைபேசி இலக்கத்தைத் தர மகள் வாங்கிக்கொள்கிறாள். இறங்கி வீதியில் நடந்தால் எங்கும் வெளிநாட்டவரும் ஓட்டோ, சைக்கிள் ரிக்சா என டியூப் லைட் வெளிச்சத்தில் எங்கும் பகல் போல் தெரிகின்றன. ஓட்டோ, ரிக்ஸ்சா எல்லாம் அருகே வந்து வேண்டுமா எனக் கரைச்சல் தருகிறார்கள். யாரையும் பார்த்துப் பதில்கூறாமல் வாருங்கள் என்றுவிட்டு மகள் நடக்கிறாள். கடை களுக்குள் சென்றால் எல்லாம் சரியான விலை சொல்கிறார்கள். அரைவாசி உணவகங்கள். மிகுதி ஆடைகள், மசாச் செய்யும் கடைகள் என வீதி எங்கும் சனக் கூட்டம். உள்ள கடைகள் எல்லாம் ஏறி இறங்கிவிட்டு கடைசியில் மக்கள் ஒரு செட் உடை வாங்க நான் ஒரு பாவாடையை பத்து டொலருக்கு வாங்கிக் கொண்டு வெளியே வந்தால் நேரம் ஏழுமணி ஆகிவிட்டிருந்தது. சாப்பாடு வேணுமோ என்று மகள் கேட்க நான் வேண்டாம் என்கிறேன். மதியம் பிந்தி உண்டதில் வயிற்றில் பசியெடுக்கவில்லை. ஒரு சிறிய கடையில் போய் அமர்ந்து இருவரும் யூஸ் மட்டும் குடித்துவிட்டு மூன்று டொலேர்ஸ் கொடுத்துவிட்டு வெளியில் வந்து இன்னொரு சிறிய சூப்பர் மாக்கற்றில் சிறிய யூஸ் போத்தல்கள் இரண்டும் பிஸ்கற் பக்கற் இரண்டும் வாங்கி விட்டு கோட்டலுக்கு நடக்கிறோம். விடுதியை அடைந்ததும் எமக்கு அடுத்தநாள் காலை ஒரு வாகனம் வேண்டும் என்று கூறிவிட்டு அறைக்குள் சென்று கால்முகம் எல்லாம் கழுவிவிட்டு படுக்கையில் விழுகிறோம். அடுத்தநாள் என் நீண்ட நாள் கனவான அங்கோர்வாட்டைப் பார்க்கும் மகிழ்விலும் ஒருபெரிய எதிர்பார்ப்புடனும் நின்மதியாககத் தூங்கிப்போகிறேன்.

தனது மக்களை தரக் குறைவாக பேசிய உடனடி பதிலடி கொடுத்த மனோ கணேசனுக்கு பாராட்டுக்கள். அதே வேளை ஈழத்தமிழர்களாக நாம் தான் மலயக தமிழரை அவ்வாறு அழைக்க தொடங்கி வைத்தது என்பதை நாம் மறக்க கூடாது. எனது சிறு வயதில் எம்மவரில் பலர் அந்த மக்களை அவ்வாறு தரக்குறைவாக அழைத்ததைக் கண்டிருக்கிறேன். இந்த சம்பவம் எம்மையும் திருத்தட்டும்.......

நீங்கள் அரசியலை கணிப்பதில் ஒரு அசகாய சூரரா? டிரம்பின் வெற்றி, பிரெக்சிட் இப்படி எதிர்பார்ப்புக்கு மாறாக வந்த முடிவுகள் பலதை அசால்டாக முன்பே கணித்தவரா? உங்கள் அரசியல் தூர திருஸ்டியை தமிழ் கூறு நல்லுலகுடன் பகிர (படம் காட்ட) ஒரு அரிய சந்தர்பம் வாய்துள்ளது! இலங்கையின் ஜனாதிபதி தேர்தல் நவம்பர் மாதம் 16ம் திகதி நடைபெறுகிறது. இந்த தேர்தலில் முடிவுகள் எப்படி இருக்கும்? பதிலை அளியுங்கள், புகழை அள்ளுங்கள்! * பதில்கள் ஐக்கியரச்சிய நேரம் 14/11/2019, 23:59 ற்கு முன்னர் தரப்பட வேண்டும். + சர்ச்சை எழுமிடத்து நடத்துபவரின் தீர்ப்பே இறுதியானது. ——————————————————————— 1. இந்த தேர்தலில் எதாவது ஒரு வேட்பாளர் 1ம் சுற்றில் 50% வாக்குகளுக்கு மேலாக எடுப்பாரா?( 10 புள்ளிகள்). 2. 1ம் சுற்றில் அதிக வாக்கை பெறுபவர் யார்? (10 புள்ளிகள்). 3. 1ம் சுற்றில் அம்பாந்தோட்டை மாவட்டத்தில் யார் வெல்லுவார்? (10 புள்ளிகள்). 4. வடமாகாணத்தில் அதிக வாக்குகளை யார் பெறுவார்? (10 புள்ளிகள்). 5. கிழக்கு மாகாணத்தில் அதிக வாக்குகளை யார் பெறுவார்? (10 புள்ளிகள்). 6. யார் ஜனாதிபதி என்பதை உச்ச நீதிமன்றம் தீர்மானிக்குமா? (10 புள்ளிகள்). 7. இந்த தேர்தலில் வென்று ஜனாதிபதியாக 2020 ஜனவரியில் யார் பதவி ஏற்பார்? (40 புள்ளிகள்). எல்லோருக்கும் வாழ்துக்கள் .

4. சந்தி சந்தடி "அத்தான் ஊர்ல நாலு மோதிரம் மூண்டு சங்கிலி போட்டு படங்காட்ட வேண்டாம். ஓட்டோவில வந்து சாப்பாடுக்கு காசில்லை என்று அழுவினம். வெளிநாட்டுக்காரரை அவையள் வங்கி இயந்திரம் போல தான் பார்ப்பினம் " மச்சினன் அறிவுரை. அடுத்த நாள் காலை எழும்பி காகம் கரைவதை கேட்டு மகிழ்ச்சியுடன் அசைவு போடுகிறேன். எங்கள் வீட்டில் ஒரு குடும்பம் குடியிருப்பதால் எனது இன்னொரு கனடா மாமனார் வீட்டில் தங்கினோம். குளிரூட்டி, துவைப்பி, வெளிநாட்டு கழிவறை என்று வீடு நவீனமாக இருந்தது. குளிரூட்டி அறை காற்றோட்ட ஓட்டைகளை அடைத்திருந்தாலும் தம்பிரான் கோவிலில் பாட்டு பிலத்து கேட்டது. மேளமும், நாதசுவரம் விடிய ஆறு மணிக்கே முழங்கியது. எழுந்து குளித்து காற்சட்டையை கொழுவி செருப்பை கொழுவிக்கொண்டு வீட்டை விட்டு கிளம்பினேன். விடிய வெயில் சூடு கொளுத்தியது. எனக்கு வேர்த்து ஒழுகியது. ஆனாலும் ஒரு மகிழ்ச்சி. அதற்குள் துணைவி வீட்டிலிருந்து குரலிடடார். "மாமி சம்பல் இடிச்சு வைச்சிருக்கிறா. றோஸ்ட் பாண் வாங்கி வாங்கோ" சந்திக்கு போக ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. பிள்ளைகள் நேர மாற்றத்தால் நித்திரையால் எழும்ப வில்லை. அப்படியே தம்பிரான் கோவில் பக்கம் நடை கட்டினேன். அப்போது என்னை கூசி பார்த்து கொண்டு சித்தி ஒருவர் வந்தார். எனக்கு அவரை தெரிந்தது ஆனால் அவர் என்னை யாரெண்டு கண்டு பிடிக்க முயன்றார். என்னை தொடர்ந்து கோவில் பக்கம் வந்தார். முந்தி இருந்த பாலர் பாடசாலை முருகன் கோவில் கல்யாண மண்டபம் ஆகியிருந்தது. பக்கத்தில் ஒரு வீடு பாலர் பாடசாலை ஆகி இருந்தது. முருகன் கோவில் விளமபர சுவரில் ஆசிரியர் தேவை விண்ணப்பிக்கவும் என்று எழுதி இருந்தது. இந்த பாலர் பாடசாலையில் தான் தாஸ் குரூப் தங்கிய ஞாபகம் வருகிறது. தம்பிரான் கோவிலில் ஒரு பத்து பேர் கும்பிட்டு இருந்தார்கள். ஐயர் மந்திரம் சொல்லி ஓமம் வளர்த்து கொண்டிருந்தார். முன்பு நாங்கள் விளையாடிய பூவரசம் மரங்கள் அப்படியே இருந்ததில் மகிழ்ச்சி. கோவில், பாம்பு புற்று என்று படங்களை கைபேசியில் தட்டினேன். சித்தி மடடுபிடிக்க முடியாமல் "தம்பி யார் நீங்கள்?" நான் யாரின் பிள்ளை மற்றும் பேரன் என்று கூறினேன். கண்களில் பிரகாசம். "டேய் நான் யாரென்று தெரியுதா? நீ முடக்காட்டில எங்கட வீடடை வந்து கொய்யா களவெடுக்கிறனீ" பிலத்து எனது பெருமை சொல்லி சிரித்தார். அப்போது கோவிலுக்கு வந்த இன்னும் சில சொந்தங்கள் பூராயத்தை கேட்டு என்னை சுற்றி வலயம் போடடார்கள். "தெரியும் சித்தி" வழிந்து கொண்டு சொன்னேன். ஒவ்வொருவரும் தன்னை தெரிகிறதா என்று கேடடார்கள். நான் கனடா முகங்களுடன் ஒப்பிட்டு சிலரை சரியா சொன்னேன். நான் கோவில் பூசையை பார்ப்பதை பார்த்து "இது உங்கட கனடாவில் இருந்து பாமதி வந்து ஒவ்வொரு வருசமும் பத்து நாள் திருவிழா நடத்துறா" சொன்னார்கள். "நல்ல விசயம்" "அக்கா வந்திருக்கிறாவோ?" கேடடார்கள். "ஓம் மாமி வீட்டை நிக்கிறா" அப்படியே என்னையும் தம்பிரானையும் கைவிட்டு சொந்தங்கள் மாமி வீட்டை படையெடுத்தார்கள். நான் புளிய மரத்தை நோக்கி சென்று ஏமாந்தேன். புளிய மர காணியில் கத்தரி தோட்டம் இருந்தது. தோட்டத்தை பார்த்ததில் உற்சாகம் வந்து சில படங்களை தட்டி விட்டு சொந்தக்காரர் வீடுகளை நோடடம் விடடவாறு நடந்தேன். ஓவ்வொரு முடக்கிலும் தெருநாய்கள் ஆனால் முன்பு போல் இல்லாமல் கொழுத்திருந்தன. தாமும் தம் பாடாக திரிந்தன. விசர் நாய்களை காணாததில் திருப்தி. முன்பு கடி வாங்கி பதினாறு ஊசி குத்திய ஞாபகம் வந்து உடம்பு ஒருக்கால் சிலிர்த்தது. எதற்கும் நாய்களிடம் ஒரு கண் வைத்திருந்தேன். திரும்பி முருகன் கோவில் வந்து ஒழுங்கையால் மகாத்மா தியேட்டர் தெருவிற்கு வந்து நெல்லியடி சந்தி நோக்கி நடந்தேன். எனக்கு இன்னும் வேர்வை கூடி மேற்சட்டை தோய்ந்திருந்தது. வேர்வையை வழித்து சுண்டி எறிந்துவிட்டு உற்சாகத்துடன் சந்தி வந்தேன். எங்கும் பீப் பீப் என்று ஓலி ஓட்டோவும், வாகனங்களும், உருளுந்துகளும் சீறி ஓடின. துவிச்சக்கர வண்டிகள் ஒரு சிலதையே காணக்கூடியதாக இருந்தது. நான் தெருவை கடந்து சுபாஸ் வெதுப்பக்கத்திற்கு போக காவல் நின்றேன். ஒருத்தரும் சடடை செய்யாமல் தம் போக்கில் போனார்கள். பக்கத்தில் இருந்த கைபேசி கடையில் இரு இளைய இராணுவத்தினர் எதையோ வாங்கினார்கள். அவர்களிடம் துப்பாக்கி இருக்கவில்லை. நான் பொறுமை இழந்து கையை காட்டிக்கொண்டு குறுக்கால ஓடி மற்ற பக்கம் சென்றேன். வாடிக்கையாளருக்கு இரு பக்கமும் நடை பாதை இருந்தது. ஒவ்வொரு கடையா பார்த்து கொண்டு சுபாஸ் கடை நோக்கி நடந்தேன். எனக்கு முன்னால் ஒரு துரு பிடித்த துவிச்சக்கர வண்டி வந்து திடீர் என்று நின்றது. ஒரு இளையவர் சிரித்து கொண்டே "நீங்கள் வெளிநாட்டில இருந்து வந்திருக்கிறதா உங்கட முன் வீடு காரர் சொன்னவை. உங்களை பார்க்க தான் வந்தனான். சந்திக்கு போனதா சொல்லிச்சினம். நான் ஒரு போராளி காலை இழந்து விட்டேன்" காலை உற்று நோக்கினேன் அவர் சாரத்தை சற்றே தூக்கி காட்டினார். கால் பிளாஸ்டிக்கால் செய்தது. எண்ணெய் போட்டு துடைத்திருக்க வேண்டும். பளபளத்தது. "எனக்கு சொக்ஸ் தேவை. எனக்கு உங்களை கேட்க வெட்கமாக இருக்கு ஆனால் நான் செய்யும் வேலை குடும்பத்திற்கு மட்டுமே போதும். வாங்கி தருவீர்களா?" நான் சாந்தி அக்காவுடன் சேர்ந்து உதவிய போராளி கண்முன் வந்து போனார். நான் தயங்குகிறேன் என்று நினைத்து "சில வருடத்திற்கு முதல் ஐந்து வெளிநாட்டுக்காரர் எனக்கு ஒரு இலட்ச்சம் தந்தவை. அதை வைச்சு ஒரு பெட்டிக்கடை வல்வெட்டி துறையில் வைச்சிருக்கிறன்" என் மாமாவின் முன் வீட்டில் தங்கியிருப்பவர்கள் வல்வெட்டி துறையை சேர்ந்தவர்கள். எனக்கு மச்சினனின் அறிவுரை இந்த விடயத்தில் சரி பட்டுவராது என்று தெரிந்தது. இவர் ஒருவர் தான் காலையில் பார்த்ததில் துவிச்சக்கரவண்டி ஓட்டிய மிக சிலரில் ஒருவர். எமக்காக கால் இழந்தவன் பிச்சை எடுப்பதை பார்க்க கண் கட்டியது. அவரும் வெட்கத்தில் தலையை மீண்டும் மீண்டும் கோதி கொண்டிருந்தார். "எவ்வளவு தேவை?" முகம் இறுக கேட்டேன். "ஒரு இரண்டாயிரம் ரூபா போதும் அண்ணா" சொன்னார் . "இஞ்சால வாங்கோ தம்பி" ஓரங்கட்டினேன். கொத்துரொட்டி ஒரு கட்டு தொள்ளாயிரம் ரூபா ஆனால் இவன் இரண்டாயிரம் கேட்கிறான். நான் ஒரு காற்சட்டை பையில் சில்லறை தாளுகளையும் மற்றைய பையில் ஐந்தாயிரம் தாள்களையும் வைத்திருந்தேன். "உனக்கு வருசத்துக்கு எவ்வளவு சொக்ஸுக்கு முடியும்?" கேட்டேன். " பத்தாயிரம் கிட்ட முடியும் அண்ணா அதை போட்டு தான் செயற்கை கால் போடலாம். இப்ப உள்ளது கிழிந்து சிராய்த்து போய் கிடக்கு" இன்னும் சாரத்தை தூக்கி இரத்த கறையை காட்டினார். எனக்குள் குப்பென்று ஒரு சூடு தொடக்கி இன்னும் வேர்த்தது. புலி சாப்பாட்டு பொதி கேட்டு துன்புறுத்தினம் என்று பொய் சொல்லி அகதி உரிமை பெற்றவர்கள் சொகுசு கார்களும் மில்லியன் டொலர் வீடுகளிலும் வாழ்ந்து ஆங்கிலத்தில் பீட்டர் விடுவது மனதில் வந்து கோபம் இன்னும் கூடியது. "இந்தா தம்பி இதில முப்பதாயிரம் இருக்கு. பத்தாயிரம் சொக்ஸ் வாங்க. இருபதாயிரம் ஒரு புது துவிச்சக்கர வண்டி வாங்க. இந்த கறல் பிடித்த வண்டியை தூக்கி ஏறி. நான் அடுத்த வருசமும் வருவன் அப்ப முன் வீட்டு அக்காவிற்கு சொல்றன்" ஒருவித பதட்டத்தோடு சொன்னேன். "ஐயோ அண்ணா இரண்டாயிரம் போதும்" அவன் கண்களில் ஆசை இருந்தாலும் அவனது மானம் அதை தடுத்தது. அண்ணர் போராளிகளை நல்லா வளர்த்திருக்கிறார் என்று தெரிந்தது. "இல்லை தம்பி வைச்சிரு." காசை கையில் திணித்தேன். அவர் தலை கோதுவதை விட்டு எனது கையை இறுக்கி பிடித்திருந்தார். எனக்கு அவருடன் நிற்க ஏனோ பிடித்திருக்கவில்லை. மன உளைச்சல் கூடியது. " தம்பி நல்லா இரு. முயற்சியை கை விடாதே" சொல்லி விட்டு திரும்பி பார்க்காமல் சுபாஸ் கடை நோக்கி நடந்தேன். அவன் அங்கு நின்று என்னை பார்ப்பது கழுத்தின் மயிர்கள் உணர்ந்தது. சுபாஸ் வெதுப்பக்கத்தில் ஒரு பெரிய கூட்டமே நின்றது. அங்கு வரியில் நின்று வாங்கும் பழக்கம் இன்னும் இல்லை என்றதை கண்டேன். அடித்துபிடித்து பாண் வாங்கி வெளியில் வந்தேன். இந்த முறை சந்திக்கு போய் சுற்றி போக திட்டம். செல்லமுத்தூஸ் கடையில் வந்து என் பழைய நண்பரை தேடினேன். அங்கு காசும் மாத்தலாம். முதலாளி வர நேரம் எடுக்கும் என்று வேலை செய்த இளையோர் கூறிவிட்டு கடையை திறக்கும் பரபரப்பில் இருந்தார்கள். பல கடைகள் எல்லா வகையான பொருட்களும் அங்கிருந்தன. திருமகள் புத்தகசாலை, மற்றும் சேனாந்தை சந்தை பழைய நினைவுகளை கிளறியது. அங்கு அங்காடி வைத்திருந்த என் குடும்பத்தினர் இந்திய இராணுவத்துடன் இயங்கிய கைக்கூலிகளால் இலஞ்சம் கேட்டு சுடப்பட்ட இடத்தை பார்க்கிறேன். முழங்காலில் கையெடுத்து கும்பிடும் போது வாய்க்குள்ள சுட்டார்கள் என்று நினைவு வந்தது. தொண்டையில் ஏதோ கட்டியது. கார்பெட் தெரு என்றாலும் அதில் இரத்த கறை தெரிந்தது. பேருந்து நிலையம் பெரிதாக கட்டியிருந்தது. ஆனால் அதற்கு முன்னாள் சுடப்பட்டு தப்பிய லண்டன் மாமா ஞாபகம் வந்தார். ஆனால் மரணித்த மற்றைய 21 பல்கலை மாணவர்கள் ஞாபகம் வரவில்லை. நிலைய சுவரில் இரத்த கறைகள் தெரிந்தன, என் மனதில். சமிக்ஞை விளக்கில் சிங்கள காவல் துறையினர் நின்று வாகனங்களை ஒழுங்கு படுத்தினர். அவர்கள் சைகைக்கு காவல் நிற்கும்போது பக்கத்தில் நிண்ட ஐயாவை கேட்டேன் "சந்தை இப்பவும் இங்க தானோ?" "இல்லை தம்பி அது பெட்ரொல் ஸ்டேஷன் பக்கம். இப்ப இங்க சின்ன அங்காடிகள் இருக்கு. இதை பெரிய பேருந்து நிலையமாக கட்டிட போயினம்" சொன்னார் ஐயா. நானும் அவரும் ஒரு சிலரும் தான் நடைவாசிகள் மற்றோர் எல்லாரும் வாகனங்களில் எங்கேயோ அவசரமாக சென்றார்கள். நான் இடது பக்கம் திரும்பி கடைகளை பார்த்து கொண்டு முருகன் கோவில் தெருவை நோக்கி நடந்தேன். நகை கடைக்குள் யாரோ விடிய வெள்ளனை நகை பாரத்திருந்தார்கள். அப்படியே தண்ணி கடை தாண்டி திரும்பினேன். சிகை அலங்கார கடைக்கு வெளியால் பல இளையோர் உருளுந்துகளில் நின்று சல்லாபித்தார்கள். அதற்கு முன் உள்ள புகைப்பட கடையில் மும்முரமாக ஒரு இளையவர் கணனியில் வேலை செய்திருந்தார். அவர்கள் என்னை பார்க்க நான் புன்முறுவலிட்டு தலையை மேலும் கீழும் ஒரு தடவை ஆட்டினேன். அவர்களும் திரும்ப மரியாதைக்கு தலையாட்டி தந்தார்கள். முடக்கில் ஒரு ஐந்து நாய்க்கூட்டம் படுத்திருந்தது. அவர்களை கண்டும் காணாமல் தாண்டி சென்றேன். அதில் இரண்டு பாண் வாசத்தை கண்டு என்னை தொடர்ந்தன. நான் செக்கிழுக்கும் ஆலை ஒழுங்கையால் விழுந்து வேகமா நடந்தேன். நாய்களும் வேகமெடுத்தன. அங்கு மாடுகள் இப்பவும் செக்கிழுக்கும் சத்தம் கேட்டது. நல்லெண்ணெய் வாசம் தூக்கியது. மாமனார் கோவிலுக்கு பூ பறித்துக்கொண்டிருந்தார். கல்லெடுப்பது போல் குனிந்தார் எனது தொடராளிகள் தெறித்து ஓடினார்கள். "எப்படி சந்தி?" பெருமையாக கேடடார். "கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை அவ்வளவு வளர்ச்சி. ஒரு பக்கம் தான் பார்த்தனான் பின்னேரம் இன்னொரு சுற்று போக இருக்கு" உற்சாகமாக சொன்னேன். "ம்ம் பார்த்து நட இடிச்சுப்போட்டு போயிடுங்கள் இந்த சனம்." சொல்லி வாய் மூட முதல் உருளுந்தில் யுவதி ஒருவர் பீப் பீப் என்று முடக்கில் சத்தமெழுப்பி வேகத்தை குறைக்காமல் விரைந்து சென்றார். மற்ற பக்கத்தில் இருந்து துவிச்சக்கர வண்டியில் வந்த முதியவர் தெருவில் இருந்து நகர்ந்து மணலுக்குள் வண்டியை விட்டு தப்பினார். "இந்த பொடியளை திருத்த முடியாது" சபித்து கொண்டே போனார். உரலில் இடித்த சம்பலுடன் முப்பது வருடத்தின் பின் பாண் சாப்பிடும் ஆவலில் மாமி வீடு நோக்கி மாமனாருடன் விரைகிறேன்.

சிட்னியில் இப்ப குளிர்காலம் தொடங்கிவிட்டது ,சனி,ஞாயிறுகளில் வீட்டுக்குள்ள‌ அடைபட்டு இருக்கவேண்டிகிடக்கு.அன்று கதிரவன் உசாராக சூட்டை பரப்பிக்கொண்டிருந்தான்.அவன் சூடாக இருப்பதை உணர்ந்த நான் எம்பெருமான் சிட்னி முருகனை சென்று தரிசிக்க வெளிக்கிட்டேன்.வழமையாக கோடைகாலங்களில் மாலைநேரங்களில் தான் சிட்னி முருகனை போய் சுகம் விசாரிக்கிறனான் மாலை நேரங்களில் அதிகமாக பிரசாதங்கள் கிடைக்கும் அதன் மூலம் பசிஅடங்காவிட்டால் முருக‌னின்ட ரெஸ்ரொரன்டில் எதாவது வாங்கி சாப்பிட்டு பசியை போக்க‌லாம். குளிர்காலத்தில அவனை போய் சந்திப்பது குறைவு எதாவது நொண்டி சாட்டை சொல்லி வீட்டுக்குள்ளே இருந்திடுவேன் .. அன்று காலநிலை ஒரள‌வு நன்றாக இருந்தது இன்றைக்கும் சாட்டு சொன்னால் எம்பெருமான் கோவித்துக்கொள்வான் என்ற பயத்தில அவனது கோட்டைக்கு சென்றேன். கார் கதவை திறந்து இறங்க முதல் ஒருத்தர் அருகே ஒடிவந்தார். "கிடைச்சதோ" ஒரு கணம் நான் திகைத்துவிட்டேன்,காசு கிடைச்சதோ அடி கிடைச்சதோ ,எது கிடைச்சது என கேட்கிறார் என முழிப்பதை அறிந்தவர் "போஸ்ட் பொக்ஸுக்குள்ள ஒரு கடிதம் போட்டேன் கிடைச்சதோ" "ஒம்மோம் .....ஓ அந்த மொட்டை கடிதமோ" "யூ கான்ட் செ தட் ,இட் இஸ் எ பெட்டிசன்" "நான் அதை மொட்டை கடிதமாத்தான் பார்க்கிறேன்" "அப்ப உந்த கொமிட்டிக்காரங்கள் செய்யிறதெல்லாம் சரி என்று போட்டு சும்மா இருக்கப்போறீயளே" "என‌க்கும் கொமிட்டிக்காரங்களுக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை என்ட‌ டிலிங் எல்லாம் எம்பெருமான் முருகனுடன் மட்டும் தான்" "சும்மா இருக்கின்ற உங்களை மாதிரி ஆட்கள் வாக்குகளை எங்களுக்கு தந்தால் உந்த கொமிட்டிக்காரங்களுக்கு ஒரு பாடம் படிப்பிக்கலாம்" " நான் மெம்பர் இல்லை" "ஏன்டாப்பா பொய் சொல்லுகிறாய் உன்ட பெயர் மெம்பர்லிஸ்டில் இருக்கு நான் பார்த்து போட்டுத்தான் உன்னை மறிச்சனான்." "நானில்லை மனிசி தான் மெம்பர் " "அப்படியே அப்ப உன்னோட கதைச்சு பிரயோசன்மில்லை,அவளிட்ட கேட்கிறேன்" "அண்ணே குடும்பத்தில புடுங்குபாடுகளை உண்டாக்காமல் சும்மா விடுங்கோ" "இதில என்ன புடுங்குபாடு இருக்கு" "நீங்களும் உந்த கொமிட்டிகாரரும் செய்யிற அட்டாகாசம் ஊர் அறிந்த விடயம் இதுக்குள்ள என்ட மனிசியையும் அனுப்ப நான் தயாரில்லை" சரி புதுசா என்ன திட்டம் கொண்டு வாறீயள் " " எல்லாம் பழசுதான் கார் பார்க்,தேர்முட்டி கட்டுற விடயங்கள் தான்" "என்ன ஒரு நூறு பேர் இருப்பியள் நீங்களே உங்களுக்குள் கதைத்து ஒரு நல்ல முடிவு எடுக்கலாம் தானே,உந்த கார் பார்க் விடயம் ஐந்தாறு வ‌ருசம் இழுபடுதானே" " இந்த முறை எப்படியும் ஒரு முடிவு எடுக்க வேணும் அது தான்proxyக்கு ஒடிதிரிகின்றேன் ,முப்பது சேர்த்து போட்டன் இன்னும் கொஞ்சம் சேர்த்தால் மற்ற கோஸ்டியை மட‌க்கி போடலாம்" "சரி பின்னேரம் வீட்ட வாங்கோ வாங்கி தாரன்" முருகனை வழிபட உள்ளே சென்றேன் வேலுடன் சாந்த‌ சொருபமாக வீட்டிருந்தான் .முருகா உன்னை காக்க உன் பக்தர்கள் போட்டி போட்டு அடிபடுகிறார்கள் நீ என்னடா என்றால் "நான் உண்டு என் வேலையுண்டு" என்று இருக்கின்றாய் என புலம்பிகொண்டிருந்தேன். "டேய் லூசா நீயும் போய் அப்படி இருந்து பார் நிம்மதியாக இருக்கும்" சொல்லுவது போல தனது வேலில் இருந்த அழகிய ரோஜா பூவை எனது காதில் வைத்தான். இதுக்கு பிறகும் முருகனுடன் வாக்குவாதப்பட மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை சுற்றி கும்பிட்டுவிட்டு வெளியேறி வெளி வீதியில் இறங்கி நடக்க தொடங்கினேன். பின் தோளில் ஒருவர் தட்டி "இப்ப தான் நினைச்சனான் உம்மை சந்திக்க வேணும் என்று ,கும்பிட போன தெய்வம் குறுக்க வந்தது என இதைதான் சொல்லுறது, முருகன் விடமாட்டான் அவ‌னின்ட விடயங்கள் தோல்விய‌டைய " இவரை எனக்கு பெரிதாக பழக்கமில்லை இரண்டு மூன்று தடவை மற்றுமோர் ந‌ண்பரின் விருந்துபாசரத்தில் உட்சாக பாணம் அருந்தியதன் மூலம் பழக்கமானவர்.ஆங்கிலம் ,தமிழ் சிங்களம் எல்லாத்திலும் பாண்டித்தியம் பெற்றவர் அதுமட்டுமல்ல ஒர் பொறியியாளர். மற்றும் அரசியல் ,கிறிக்கட்,விளையாட்டு போன்ற செய்திகளும் ந‌ன்றாகவே அறிந்து வைத்திருப்பவர். " ஹலோ ! என்ன விடயமா என்னை சந்திக்க இருந்தீங்கள்?" "உம்மட புரொக்சியை எனக்கு தரவேணும் உவ‌ங்களுக்கு ஒரு பாடம் படிபிக்க வேணும்" " யாருக்கு " "உந்த கோவில் கொமிட்டிக்காரங்களுக்கு" நானும் ஒன்று தெரியாத மாதிரி "கோவில் நல்லாதானே நட‌க்குது, கொமிட்டிக்காரார் நல்லாத்தானே நடத்தினம்." "நீர் எங்க இருக்கிறீர் ஐசெ,உந்த கார் பார்க்கும்,தேர்முட்டியும் கட்டுறதிலதான் பிரச்சனை" " முருகனிட்ட இடம் இருக்கு ,பணம் இருக்கு சந்தோசமா கட்டிமுடிக்கலாம் தானே" "மற்ற கோஸ்டி 200 கார்விடக்கூடிய மாதிரிதான் பிளான் வைச்சிருக்கினம்,எங்க‌ன்டஆட்களின்ட பிளான்படி 225 கார் விடலாம்" "என்ன 25 கார் விடுகிறதில தான் பிரச்சனையே" "அதுமட்டுமல்ல உந்த புரஜக்ட் எங்கன்ட ஆட்கள் தலைவராகவும் செயலாளராகவும் இருக்கும் பொழுது தான் தொடங்கி வைச்சவயள்,அதை நாங்கள் தானே முடிச்சு வைக்க வேணும் " "ஒரு பொது நோக்கோடு செய்கிற காரிய‌த்தை யார் தொடக்கினால் என்ன முடிச்சால் என்ன" " "நீர் என்ன ஐசே சிம்பிளா சொல்லிபோட்டிர்,நோங்கு குடிக்கிறது ஒருத்தன் விரல் சூப்பிறது இன்னோருத்தனே,அவையள் தேர்முட்டியை கிழக்கில் கட்டவேணும் என்டிச்சினம் நாங்கள் எதிர்த்து வடக்கில் கட்ட வேணும் என்று சொல்லி போட்டம் " "அப்படியே சங்கதி" " நான் முப்பது புரோக்சி சேர்த்திட்டன் உம்மடைய தாரும்" "உமக்கு தந்திருப்பன் கோவிலுக்கு வரும் பொழுது கணேசர் கேட்டவர் ஒம் என்று சொல்லி போட்டன் ,அவர் உம்மட கோஸ்டி தானே" "ஐயோ அந்த கிழவ‌னிட்டயே கொடுத்தனீர் அந்தாள் மற்ற கோஸ்டி, அடுத்த முறை உம்மட புரோக்சியை எனக்கு தாரும் இப்பவே சொல்லி வைச்சிட்டன்" அடுத்த முறை உமக்குத்தான் என்று சொல்லி போட்டுவிடைபெற்றேன்,அவர் நினைச்சுகொண்டு திரிவார் அடுத்த முறை என்ட புரோக்சி அவ‌ருக்கு என்று ,ஆனால் ஆளுக்கு தெரியாது நான் மெம்பர் இல்லை என்ற செய்தி. காரில் ஏறி சிடியை அழுத்தினேன் "நீ அல்லால் தெய்வமில்லை எனது நெஞ்சே நீ வாழும் இல்லம்" சீர்காழியின் குரல் காதில் வந்து ஒலித்தது. வீட்டு டிரைவேயில் கணேசரின்ட கார் நின்றது , " நீங்கள் பின்னேரம் வருவீங்கள் என்று நினைச்சேன் " "உன்னட்ட புரோக்சி இல்லை என்றவுடனே நான் உசாராகிட்டேன்,கோவில் வேறு யாரும் கேட்டு எடுத்து விடுவாங்கள் என்று நேராக உன்ட வீட்டை வந்திட்டன்" "எடுத்திட்டிங்களே" " உன்ட மனிசி என்னை போல உசாரடா டெலிபோனில் கதைச்சே நாலு புரோக்சி எடுத்து தந்திட்டாள் ,பிள்ளை தாங்க்ஸ் அடுத்த முறையும் எனக்கு எடுத்து தா,நான் போயிட்டு வாரன் எமது வெற்றியை நாளைய தேர்தல் சொல்லும் "என பாட்டு பாடியபடியே சென்றார் "சரி அண்ணே பிறகு சந்திப்போம் " "ஏன்ன‌ப்பா தேவையில்லாத வேலை பார்த்தனீர் பேசாமல் உம்மட புரோக்சியை மட்டும் கொடுத்திருக்கலாமே" " அவையள் கார் பார்க் கட்டுறது நல்ல விடயம் தானே" " "இப்ப நாலைந்து வருசமா கட்டினம் நீங்களும் பார்த்து கொண்டு இருங்கோ ....தங்களுடைய BMW,Benz, போன்றவைக்கு தரிப்பிடம் கட்டுறதில் மட்டும் இழுபறிபட‌வில்லை முருகனின்ட வெயிக்கில் பார்க் பண்ணிற இடம் க‌ட்டுறதிலும் இழுபறியாம்" "உங்க‌ளுக்கு" "அடுத்த முறை புரோக்சி முருகனின்ட வெயிக்கில் பார்க் பண்ணும் விட‌யத்தில் தான் இருந்து பாரும்" அன்னதான கந்தன்,அலங்கார கந்தன் இந்த வ‌ரிசையில் சிட்னிவாழ் பக்தர்கள், முருகா உன்னை புரொக்சி முருகன் என வெகுவிரைவில் அழைக்க தொடங்கி விடுவார்கள்.

அப்பாவுக்கு கொழும்பில் சுங்கத்திணைக்களத்தில் வேலை. சம்பளத்துக்கு மேல் வருமானமும் நல்ல வசதிகளோடும் கூடிய அரசாங்க தொழில். அப்போது நாங்கள் கொழும்பின் புறநகர் பகுதியான ஹுனுப்பிட்டியில் குடியிருந்தோம். நான் பிறந்ததும் என் சின்ன வயது பள்ளிப்படிப்பும் அங்கேயே அமைந்தது. எங்களைப் போலவே வேலையின் நிமித்தம் கொழும்புக்கு குடிபெயர்ந்த நிறைய தமிழ்க்குடும்பங்கள் ஹுனுப்பிட்டியில் குடியிருந்தார்கள். பள்ளிக்கூட விடுமுறைக்கு பருத்தித்துறையில் இருந்த எங்கள் வீட்டுக்கு போய் வருவது வழக்கம். 77 கலவரத்தில் ஒரே நாளில் எல்லாவற்றையும் இழந்து வெறும் கையோடு பருத்தித்துறைக்கு நிரந்தரமாக போக நேர்ந்தபோது மூன்றாம் வகுப்பில் இருந்தேன். சில ஆண்டுகளில் எதிர்பாராமல் அப்பா இல்லாமல் போக எல்லா சுமைகளும் அம்மாவின் தலைக்கு ஒரேநாளில் இடம் மாறியது. அப்போது மூத்த அண்ணனும் அக்காவும் பல்கலைக்கழகத்திலும் நானும் மற்ற அண்ணனும் தம்பியும் பள்ளிப் படிப்போடும் இருந்தோம். அப்பாவின் பென்சனில் ஐந்துபேரின் படிப்பையும் செலவையும் சமாளிக்க சிரமப்பட வேண்டிஇருந்தது. ஒருவருடைய படிப்பையாவது நிறுத்தி வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பும்படி அக்கம்பக்கத்தில் சொன்னார்கள். பிள்ளைகளின் படிப்பை பாதியில் நிறுத்தி சிக்கலை கடப்பதில் அம்மாவுக்கு பெரிதாக நாட்டம் இருக்கவில்லை. செலவுகளின் துண்டு விழும் தொகையை சமாளிக்க அம்மாவின் ஒவ்வொரு நகையாக அடவு கடைக்கு போனது. அண்ணா படிப்பை முடித்து வேலைக்கும் அக்கா மேல்படிப்புக்கு அமெரிக்காவுக்கும் போகிறபோது ஏறத்தாள அம்மாவின் எல்லா நகைகளும் அடவு கடைக்கோ அல்லது விற்பனைக்கோ போயிருந்தது. ஆயினும் அம்மா விரும்பியதை போலவே ஐந்து பேரும் இலங்கையிலேயே பல்கலைக்கழக படிப்பை பூர்த்திசெய்ய முடிந்தது. பிறகு மீண்டும் வசதிகளும் வாய்ப்புகளும் வந்து சேர்ந்தபோது அம்மாவுக்கு நகைகளை போட்டு மகிழ்கிற வயது கடந்து போயிருந்தது. இப்படித்தானே அம்மாக்களின் அர்ப்பணிப்புகளிலும் நம்பிக்கைகளிலும் துளிர்த்த குடும்பங்கள் ஊர் முழுக்க நிரம்பிக்கிடக்கிறது. அரைவயிரோடும கால்வயிரோடும் பிள்ளைகள் பற்றிய கனவுகளோடு வாழ்ந்த வாழ்கிற எல்லா அம்மாக்களுக்கும் இனிய அன்னையர் தின வாழ்த்துக்கள்.

நண்பரே இது ஒரு ஆணாதிக்க சிந்தனையாக இருந்தாலும் கூட அரைவாசி ஆண்கள் இதை மறுக்க மாட்டார்கள். ஆனால் யாழில் பெண்கள் ஒத்து வருவார்களா கத்தியால் குத்த வருவார்களா என்பதற்கு என்ன உத்தரவாதம். இதை நானோ நீங்களோ தீர்மானிக்க முடியாதுதானே..... சட்ட சிக்கல் வேற இருக்கு.....! ஆனாலும் முயற்சித்து கொண்டுதான் இருக்கின்றோம். சமீபத்தில் இம் முயற்சியில் நான் ஊர் போயிருந்தபோது, என்னை கண்டதும் அப் பெண் பின்னங்கால் பிடரியில் பட ஓடிவிட்டார்.....! (திவ்யதேசம்) எனது நண்பர் இதற்காக தனது மனைவியையும் அழைத்து கொண்டு ஊருக்கு சென்றபோது அவரது காதலி அவரை தெரியாது என்றே கூறிவிட்டார்.....!(கலா). இன்னொரு நண்பர் கடிதத் தொடர்பில் இருக்கிறார்.கதை முடியும்போதுதான் தெரியும் அவருக்கு என்ன மாதிரியான முடிவு என்று.....! ( அன்புள்ள பரிமளம். இன்னும் முடிவு த எட்டப்படவில்லை). இதற்கான ஆவணங்கள் யாழ் அக்காவை 21ல் காணக் கிடைக்கிறது. தேடித் பார்க்கவும்.....!

பிடரிப்பகுதியிலே -எனக்குப் பெரியதாய் ஒரு தசைப்பிடிப்பு. ஆட்டிச் சொல்ல முடியுதில்லை- தலையை ஆம் என்றும், இல்லை என்றும். பின்னாலே பார்ப்பதற்கு நான் பிரள வேண்டும் பாதி வட்டம். முயன்றுதான் பார்த்தேன்- பல மருந்தும் முன்னேற்றம் மட்டும் பூச்சியமே. வாட்டி இழு எருக்கிலையை வலி மறையும் என்றார் பாட்டி. வாட்டி,வாட்டி இழுத்துப் பார்த்தேன் -பிடரி மயிரெல்லாம் எரிந்து போச்சு. வா வீ கியூ மணம் வருதே நானும் வரட்டா ஒரு பிடிபிடிக்க என மயிரெரியும் வாசனையை என் மச்சான் வா வி கியூ என நினைத்துக் கேட்டான். டைகிளோ பீனைல் போடு என ரை கட்டிய நண்பன் சொன்னான். போட்டுத்தான் பார்த்தேன் நானும் ம்கும் போகவில்லை தசைப்பிடிப்பு. பிசியோ தெரபி சிகிச்சை செய்யும் பிரிந்து போன பழைய காதலி சொன்னாள். செய்துதான் பார்த்தேன்- செலவாய்ப் போச்சு பெருமளவு. தலையணையை மாற்றுங்கள் அத்தான் தயவாய் எந்தன் மனைவி சொன்னாள். மாற்றினேன் தலையணையை-அதிசயம், மாயமாச்சு தசைப்பிடிப்பு. கட்டிப்பிடித்து உம்ம்ம்மா கொடுத்து காரணம் என்ன என்று கேட்டேன். தலையணைக்கும் மெத்தைக்கும் சரியான பொருத்தமில்லை, மற்றையவர் பொருந்தாட்டியும் நமக்கும் வலிகள் வரும். மனைவி சொன்னாள் இந்த உண்மை. மெத்தையை மாற்றுதற்கு மெத்தச் செலவு , அதனாலேதான்- தலையணையில் கையை வைத்தேன் தயங்காமல் இதையும் சொன்னாள். மனைவி சொல் மந்திரமாம் -மட்டுமில்லை மனைவி சொல் மருந்துமாகும். ஆதலினால் மனைவி சொல்லைக் கருத்தில் கொள்ளும் -அது உங்கள் துன்பம் போக்கும்,துயரம் தீர்க்கும் !.

விமான நிலையத்தில் என்னுடன் சேர்ந்து ஒரு 30 பேர் செல்ல ஆயத்தமானார்கள் அவர்கள் எல்லோரும் என் வயதை ஒத்தவர்கள் அந்த நாட்டு காசு மாற்றி எல்லோரிடமும் வெறும் 50 திர்ஹம் மட்டும் இருந்தது. என்னைப்போலவே வயல்காணிகளையும் , வீடுகளையும் விற்று வந்தவர்ளும் மற்றும் பிள்ளை பிடித்தலில் இருந்து தப்பித்து வந்தவர்களும் படுவான்கரையைச் சேர்ந்தவர்கள் அவர்கள் எல்லோரும். விமான நிலைய உள்ளக சம்பவங்களை கண்டதும் நாங்கள் எங்களை மறந்து போனோம். விமானம் ஏர்லங்கா அழைப்பு கொடுக்கிறது அடிமாடுகளாய் செல்ல போகும் அடிமைகளே அனைவரும் வருக வருக என. வாருங்கள் வாருங்கள் உங்களை இன்னொரு நாட்டுக்கு விற்க ஆவலாக உள்ளோம் எனவும். எல்லோரும் உள்ளே சென்றோம் முதல் விமான பயணம் என்பதால் கொஞ்சம் பதட்டமாக இருந்தாலும். எல்லாச்சாமிகளும் ஒரு நிமிடம் மனதுக்குள் வந்து விளையாடிப்போனார்கள் . விமானம் பறக்க ஆரம்பமானது உச்சியை தொடும் வரை கொஞ்சம் நெஞ்சில் தண்ணீ இல்லை எல்லோருக்கும். பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் என்ன செய்கிறார்களோ அதை கவனித்து அதன் பிறகு எல்லாம் தெரிந்தவர்கள் போல செய்து பல தடவை விமானத்தில் சென்று வந்தது போல காட்டிக்கொண்டோம் எல்லோரும் . விமானத்தில் சாப்பாடும் கொஞ்ச தண்ணீரும் சோடா பானங்கள் கொடுக்கப்பட்டது குடித்துவிட்டு அந்த விமான பெண்களை அழைக்கும் ஒரு சுவிட்ச் இருந்தது அதை அவர்களை அழைப்பதென்று தெரியாமல் இவனுகள் எல்லோரும் அவளை காண்பதற்க்காகவா? இல்லை தெரியாமல் அழுத்துகிறார்களா!!!! என்று தெரியாமலே அழைத்துக்கொண்டிருந்தானுகள் சிலர் அவளிடம் பியர் வாங்கி குடிப்பதற்க்காகவும் அழுத்திக்கொண்டே இருந்தானுகள். அவளோ சிரித்து வந்து ஏசிப்போனாள் மணித்தியாலங்கள் செல்ல செல்ல ஊரும் உறவினர்களும் ஞாபகத்திற்குள் வந்து விட்டார்கள் விமானம் தரை இறங்க உள்ளதால் சீட் பெல்ட்டை அணிய சொல்லி விமானி அறிவித்தல் கொடுக்க பட்டியை இறுக்கி யன்னல் வழியே எட்டிப்பார்க்க எல்லாம் மணல் தரைகளாகவும் மணல் குன்றுகளாகவும் கண்ணாடி கட்டிடங்களின் ஒளி பிளம்புகள் பளபளவவென மின்னல் வெளிச்சம் போல ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. விமானம் தரை இறங்கியதும் வெள்ளைக்காரன் போய் கெப்டனை (பைலட்டை) கட்டி அணைத்து நன்றி சொல்லி இறங்கி சென்றான் நானும் தங்கியூ கெப்டன் என்று சொல்லி விமானநிலையத்தினுள் உள் நுழைகிறேன் வெல்கம் துபாய் என்ற அழைப்பும் அரபு மொழியும் ஆங்கிலமும் கலந்து வரவேற்றது . ஆங்கிலம் புரிந்தது ஆனால் அரபியோ சுத்தமாக ஒன்றுமே புரியல. கண்ணிலிருந்து, கைரேகை வரைக்கும் பதிவு செய்து எல்லாம் சரி செய்த பின்னரே வெளியே விட்டார்கள் வெளியே வந்து பார்த்தால் சரியான வெயில் நம்ம ஊரில் பாண் செய்யும் போறணைக்குள் (பேக்கரி) இருக்கும் தணலில் தூக்கி போட்டமாதிரி இருந்தது. எங்களுக்கு என்னடா இப்படி வெயிலா இருக்கு என்று ஆளாளுக்குள் பேசிக்கொண்டாலும் எங்களை அழைத்து செல்ல நாங்கள் வந்த ஒப்பந்த கம்பனிகாரர்கள் வரவில்லை இரண்டு மணிநேரமாக காத்திருக்க போட்டு வந்த சேட் எல்லாம் வியர்வையால் (உருகி) நனைந்து நனைந்து ஈரமாகிகொண்டே இருந்தது. தொடரும்..........