கடலூர்: அதிமுகவுக்கு ஆதரவாக ஓட்டு கேட்கும்போது மேடைகளில்  பிரபாகரன் படம் போடப்பட்டிருந்தது.அப்போது பிடித்தது இப்போது பிடிக்கவில்லையா? என சீமான் கேள்வி எழுப்பியுள்ள நிலையில், காஷ்மீர் போராட்டமும் தமிழ்மண் போராட்டமும் ஒன்றே என யாசின் மாலிக் கூறியுள்ளார்.

 காஷ்மீர் போராட்டமும் தமிழ்மண் போராட்டமும் ஒன்றே

கடலூரில் இன்று நடைபெற இருந்த நாம் தமிழர் கட்சியின் பொதுக்கூட்டம் தடை செய்யப்பட்டதை அடுத்து, ஒரு திருமண மண்டபத்தில் உள்ளரங்கு கூட்டமாக அது மாற்றப்பட்டது. இக்கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள வந்த ஜம்மு காஷ்மீர் விடுதலை முன்னணித் தலைவரும், பிரிவினைவாத இயக்கத் தலைவருமான யாசின் மாலிக், இந்த உள்ளரங்கு கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டு பேசினார்.

அவர் பேசுகையில்,"இன விடுதலைக்கான போராட்டங்கள் அவ்வளவு எளிதாக வெற்றி பெறுவதில்லை. அதுபோல், அடக்குமுறைகள் மூலம் இன விடுதலைக்கான போராட்டங்கள் ஒடுக்கப்பட்டதுமில்லை. காஷ்மீரில் நடைபெறும் போராட்டமும், தமிழர்களின் போராட்டமும் ஒரே மாதிரியானதுதான்.

தமிழர்களின் இந்த இன விடுதலைப் போராட்டம் வரவேற்கத்தக்கது. ஜனநாயக முறையில் நடக்கும் இந்தப் போராட்டத்தை ராணுவத்தைக் கொண்டோ,. போலீஸைக் கொண்டோ அடக்கி ஒடுக்க முடியாது. தமிழர்களின் போராட்டத்துக்கு எங்கள் ஆதரவு தொடரும்" என்றார்.

'அப்போது பிடித்தது, இப்போது பிடிக்கவில்லையா?'

நாம் தமிழர் கட்சித்தலைவர் சீமான் பேசுகையில்,"சென்ற தேர்தலில் ஜெயலலிதாவுக்கு ஆதரவாக ஓட்டுக் கேட்டு பல்வேறு கூட்டங்களை நடத்தினேன். அந்தக் கூட்டங்கள் நடந்த மேடைகளில் எல்லாம் பிரபாகரன் படத்தைப் போட்டிருந்தோம். அப்போது பிடித்தது, இப்போது பிடிக்கவில்லையா? இதுபோல் 2 ஆயிரத்துக்கும் அதிகமான கூட்டங்களில் நான் பேசியிருக்கிறேன். அந்தக் கூட்டங்களில் எல்லாம் பிரபாகரன் பேனர்கள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. அப்போதெல்லாம் என்ன கலவரமா வெடித்தது?

திமுக., அதிமுக., இரண்டுக்குமே இது கடைசித் தருணம். நாங்கள் வெற்றியை நிர்ணயிக்கும் கட்சியாக வளர்ந்திருக்கிறோம். இதுபோன்ற அடக்குமுறைகளுக்கு எல்லாம் நாங்கள் அஞ்ச மாட்டோம். மீண்டும் நீதிமன்றம் சென்று, தடையை அகற்றி, இதை விட பெரிய அளவில் பொதுக்கூட்டத்தை நடத்த ஏற்பாடு செய்வோம்" என்றார்.

 

http://news.vikatan.com/article.php?module=news&aid=15026

 

சீமான் அவர்கள் ஈழத் தமிழர்களுக்கு உதவ நினைக்கிறாரா? அல்லது உபத்திரம் கொடுக்க நினைக்கிறாரா?

காஸ்மீரில் முஸ்லிம்கள் வந்தேறு குடிகள் இன்று அங்கு பெரும்பான்மையாக உள்ளனர்!

 

இலங்கையில் சிங்களர் வந்தேறு குடிகள் இன்று இங்கு பெரும்பான்மையாக உள்ளனர்!

 

இன்று அங்குள்ள சிறுபான்மையரை கொடுமைப்படுத்தி, அடித்து விரட்டிக் கொண்டுள்ளனர்.

 

 

எப்படி ஒரு மண்ணின் சொந்தக்காரர்களின் போராட்டமும், வந்தேறுகுடிகளின் போராட்டமும் ஒன்றாக முடியும்? 

சீமானும், அவர் ஆதரவாளர்களும் விளக்குவார்களா?

 

காஷ்மீரிகள் வந்தேறு குடிகள் அல்லர்.. அவர்களும் வட இந்தியர்கள் போல ஆயிரம் ஆண்டுகளின்முன் வந்து சேர்ந்தவர்கள்தான்..

இந்திக்காரர்களுக்கு எப்படி சிங்களம் நட்புநாடோ அதேபோல காஷ்மீரிகள் தமிழர்களுக்கு நண்பர்கள்.. கையும் கணக்கும் சரிதான்..

சயனி: எப்படி காஸ்மீரிகள் வந்தேறுகுடிகள்? காஸ்மீரிகள் முஸ்லீமாக மாற்றப்பட்டவர்கள்
ஆனால் அவர்கள் காஸ்மீரின் மண்ணின் மைந்தர்கள்..முஸ்லீம் என்னும்படியால் பாகிஸ்தானை ஆதரிக்கின்றார்கள்

 

நான் பெரியார் ஆதரவாளனுங்க.யாராவது எதிர்தீங்க சீமான் என்னு கூடி பார்க்க மாட்டேங்க பிச்சுபுடுவேன்.

 

 

எதிரியின் அணியான பாகிஸ்த்தான் அணிக்குப் பின்னே செல்ல சொல்கிறார்களா? நம்ம தலையில் நாமே மணள்ளிப் போடுவது என்பது இதுதான்.

என்ன பண்ணுறது பொயட் சார் வடை போச்சே....

Yasin Malik voices support for Tamil Eelam

 

Addressing the gathering, mostly members of Naam Tamilar, a pro-LTTE outfit, Malik said the Sri Lankan government might have wiped out the LTTE but not its dream of a separate Tamil Eelam. "Tamil Eelam is the goal of each and every Tamil person," he said. He regretted that India failed to intervene and stop the genocide in the island nation. Malik came down heavily on the Sri Lankan government for foiling the international community's mediation efforts with the LTTE and its attempts to restore peace during the final stages of the ethnic war. He urged the people to join the protest against countries indulging in racial discrimination and genocide.
 
Malik said he spent several years in jails in Rajasthan, Kashmir and Delhi for helping the victims of atrocities unleashed by the Indian Army. He regretted that none of the Indian states expressed solidarity with the people of Kashmir, who have been struggling and suffering for several years, he said.

 

http://timesofindia.indiatimes.com/india/Yasin-Malik-voices-support-for-Tamil-Eelam/articleshow_b2/20128987.cms?

எனக்கென்னமோ இது சரியான நகர்வு மாதிரி தெரியலை.

 

தமிழக மக்களின் பொதுப் புத்தி இந்தியாவில் பிரிவினையை ஆதரிக்காது. ஈழத்துக்கு ஆதரவாக இருப்பவர்கள் கூட  இந்தியா பிரிவதையோ அல்லது காஸ்மீரத்தில் இந்திய எதிர்ப்பு அரசியல் வெற்றி பெறுவதையோ விரும்பப் போவதில்லை. 

 

காஸ்மீரத்தின் போராட்டம்  நியாயமானது என்பதுக்கும் அப்பால் அது இந்தியாவில் பிரிவினையை வலியுறுத்துகின்றது. முஸ்லிம்களின் பலத்தினை கோருகின்றது. பாகிஸ்தானின் வெற்றியை ஆதரிக்கின்றது. ஒரு பாமர தமிழக தமிழரில் இருந்து படித்த தமிழக தமிழர் வரை காஸ்மீரப் போராட்டத்தின் நியாயங்களுக்கும் அப்பால் காஸ்மீர போராளிகளை ஆதரிக்க போவதில்லை.

 

காஸ்மீர போராட்டத்தினையும் ஈழப் போராட்டத்தினையும் ஒன்றாக கருதி தமிழகத்தில் பேசினால் கண்டிப்பாக காஸ்மீரப் போராட்டதுக்கு அது பெரிய பாதிப்பைக் கொடுக்காது. ஆனால் மிக கண்டிப்பாக தமிழக மக்களிடையே மீண்டும் ஈழ வெறுப்பை அதிகரிக்கும்.

 

சீமான், இப்போது இருக்கும் ஈழ ஆதரவு தளத்தினையும் சிதைக்கவே முயல்கின்றார்.

 

கொள்ளி எடுத்து கண்களை குத்துவதற்கு சீமான் முயல்கின்றார்.

 

 

காஸ்மீரில் உள்ள மக்கள் அனைவரும் வந்தேறு குடிகளே. இதில் முஸ்லீம்களை மட்டும் வந்தேறு குடிகள் என்று சொல்ல முடியாது. பல ஆயிரம் ஆண்டுகள் அங்கே வாழ்வதால் அனைவரும் அந்த மண்ணின் மைந்தர்கள்தான்.

இது நிற்க, காஸ்மீர் போராட்டமும் ஈழப் போராட்டமும் ஒன்றுதான் என்கின்ற கருத்து ஏறக்குறைய சரியானதுததான். இரண்டு நாடுகளுமே வேறு நாட்டுடன் இணைக்கப்பட்டன். அடக்குமுறைகளை, படுகொலைகளை சந்திக்கின்றன.

அடக்கப்படுகின்ற இனங்கள் தமக்குள் ஒருமைப்பாட்டுக்குள் வருவது பொதுவாக இயல்பான ஒன்றுதான். ஆனால் அது நன்மை பயக்குமா என்பது ஆராயப்பட வேண்டியது.

ஜின்னாவும் நேரும் செய்த துரோகத்தால் சுதந்திரமாக வாழ்ந்த காஷ்மீர் மக்கள் இன்று இந்திய - பாகிஸ்தான் அடிமைகளாக உள்ளனர். அவர்களின் விடுதலை என்பது தமிழீழ விடுதலைக்கான தேவைகளை போன்று பலப் பொதுப் பண்புகளைக் கொண்டுள்ளது. அந்த வகையில் காஷ்மீர் மக்களின் சுயநிர்ணய உரிமைக்கான போராட்டத்தை தமிழீழ மக்களும் சரி உலகில் மக்களின்.. நியாயமான சுதந்திர வாழ்வை அங்கீகரிக்கும் எல்லா மக்களும் ஆதரிக்கவே செய்வர்..! அது தமிழக மக்களாக இருந்தாலும் நீதியின் பால் நின்றபவர்கள் ஆதரிக்கவே செய்வர்.

 

காஷ்மீர் மக்கள் சுதந்திர நாடாகி.. பாகிஸ்தானோடு இணையப் போறம் என்று போராடவில்லை. தங்களை இந்திய மற்றும் பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்பில் இருந்து விடுவிக்கவே விரும்புகின்றனர். இந்திய காஷ்மீர் மக்கள் இந்தியாவால் இந்தியப் படைகளால் சித்திரவதைப்படுவது போல.. பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்பு காஷ்மீர் மக்களும் அங்கு பல நெருக்கடிகளை சந்தித்தே வாழ்கின்றனர். ஆனால் இந்திய ஆளும் வர்க்கம் கற்பனை செய்து கொள்கிறது.. காஷ்மீர் தனிநாடானால் அது இந்தியாவுக்கு எதிரி நாடாகும் என்று. தமிழீழம் உருவானால் அதுவும் தனக்கு எதிரி ஆகும் என்று நினைப்பது போல..!

 

மேலும் காஷ்மீரையும் ஒரு சாட்டா  வைச்சு இந்திய ஆளும் வர்க்கம்.. தமிழ் ஈழ விடுதலையை எதிர்த்து வருகிறது. உண்மையில் அதற்கான அவசியம் இல்லை. அதனை உணர்த்தும் வகையில் காஷ்மீர் மக்கள் மீது தமிழ் மக்கள் கொண்டுள்ள அக்கறை என்பது இந்தியா பலஸ்தீனர்கள் விடுதலை மீது காட்டிய அக்கறைக்கு சமனாக உள்ளது என்பதைச் சொல்ல வேண்டிய கட்டாயம் உள்ளது. அதுமட்டுமன்றி அண்மையில் அப்சல் குருவுக்கு வழங்கிய தூக்கை அடுத்து.. காஷ்மீர் இந்திய அடிவருடி முதல்வர் பாரூக் அப்துல்லா.. ராஜீவ் காந்தி கொலைக்கைதிகளை ஏன் இன்னும் தூக்கில் போடவில்லை என்று குமுறினார்..??!

 

அந்தக் குமுறல் என்பது அந்தக் கைதிகளின் தமிழ் மக்களின் எண்ண ஓட்டங்களை அவர்  புரிந்து கொள்ளாமல் உள்ளதையே இனங்காட்டுகிறது. உலகில்.. ஒரே பொதுமைப்பாடான உரிமைத் தேவைகள் உள்ள தமிழீழ மக்களும் சரி.. காஷ்மீர் மக்களும் சரி அந்த மக்களுக்காக போராடும் தரப்பினரும் சரி... ஒருவருக்கு மற்றவர் தார்மீக ஆதரவு தருவதற்குப் பதில்.. ஆக்கிரமிப்பு.. ஆளும் வர்க்கத்திடம் மண்டி இட்டுக் கொண்டு நீதி நியாயங்களுக்கு அப்பால் செயற்பட தூண்டுவதைக் காட்டிலும் புரிந்து கொண்டு ஒருவருக்கு மற்றவர் தார்மீக ஆதரவு அளிப்பது என்பது உண்மையில் மக்களிடையே புரிந்துணர்வையும்.. நெருக்கத்தையும் கொண்டு வரும். இது ஆட்சியாளர்களை சற்று நிதானித்துச் சிந்திக்க செயற்பட வைக்கும். சகட்டு மேனிக்கு தங்கள் சொந்த நலன் சார்ந்து.. காய் நகர்த்தல் என்ற செயற்பாட்டை இந்தியா ஆளும் வர்க்கம் ஈழத்தமிழர்களை நோக்கி நகர்த்தி வருவதை இது ஓரளவுக்கு கட்டுப்படுத்தலாம்.

 

அதேவேளை காஷ்மீரில் இந்தியா மேற்கொண்டு வரும் மனித உரிமை மீறல்களுக்கும் ஈழத்தில் அது நேரடியாகவும் சிறீலங்கா சிங்களப் பேரினவாதத்தூடாகவும் மேற்கொண்டு வரும் மனித உரிமை மீறல்களுக்கும் இடையே பல ஒற்றுமைகள் உள்ளன. அவை வெளிப்படுத்தப்பட வேண்டும். அந்த வகையில் இந்தியப் படைகளால் பாதிக்கப்பட்ட பட்டு வரும் மக்கள் கூட்டம் என்ற வகையில் காஷ்மீர் மக்களும் ஈழத்தமிழர்களும் சேர்ந்து குரல் எழுப்புவதென்பது.. உண்மையில் உலகில் ஒரு வலுவான குரலாக இந்திய உபகண்டத்தில் பதிவாக வாய்ப்புள்ளது.

 

சீமான்.. காஷ்மீர் பாகிஸ்தான் ஆதரவு வன்முறைகளை ஆதரிக்கவில்லை. மாறாக காஷ்மீர் மக்களின் நியாயமான சுயநிர்ணய உரிமயை வலியுறுத்தும் போராளிகளையே ஆதரிக்கிறார். இந்தியா பலஸ்தீன விடுதலையை ஆதரிக்க முடியும் என்றால் சிறீலங்கா பலஸ்தீனத்தில் தூதரகம் அமைக்க முடியும் என்றால் தமிழர்கள் ஏன் காஷ்மீர் மக்களுக்கு ஆதரவளிக்கக் கூடாது..???!

 

காஷ்மீர் மக்களோடு நாம் வளர்த்துக் கொள்ளும் உறவு.. பலஸ்தீனம் எம்மீது காட்டும் வெறுப்புக்கு ஒரு முடிவு கொண்டு வரச் செய்யலாம். பலஸ்தீனம் எமது தார்மீகப் போராட்டத்தை ஆதரிக்க வேண்டிய தார்மீக.. நிலைப்பாட்டைக் கொண்டிருப்பினும்.. ஆனால் எமது விடுதலைக்கு எதிரான சக்திகளோடு சேர்ந்து இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. அந்த நிலையை பாரூக் அப்துல்லா போன்றவர்கள் காஷ்மீரிலும் உருவாக்க முதல்.. சீமான் மேற்கொண்டுள்ள நகர்வு உண்மையில்.. சாதாரணமாகப் பார்க்கப்படக் கூடாது. தகுந்த ஆராய்தலோடு பார்க்கப்பட வேண்டிய ஒரு அனுகூல நகர்வாகும்.

 

தமிழ் மக்களின் சாவுகளை அவர்கள் மீதான மனித உரிமை மீறல்களை உலக அரங்கில் கூட.. நியாயப்படுத்தும் ரவூப் ஹக்கீம் போன்றவர்களை நம்பி எம்மவர்கள் நகர்த்தும் ஆபத்தான.. அரசியலைக் காட்டிலும் அதற்கு ஆதரவு கேட்கும்.. சில சில்லறைத் தமிழர்களைக் காட்டிலும்.. சீமானின் நகர்வு ஆட்சியாளர்களை நிச்சயம் கொஞ்சம் நின்று நிதானிக்கச் செய்யும். அதேவேளை துன்பத்தில் உளலும் காஷ்மீர் மக்களுக்கு நாம் வழங்கும்.. எமது ஆதரவும் குரலும்.. நிச்சயம் ஒரு நன்றிக் கடனுக்கான உணர்வை ஊற்றெடுக்க வைக்கும்..!

 

காஷ்மீர் மக்களின் விடுதலைக்கான ஆதரவு என்பது பாகிஸ்தான் ஆதரவோ.. பாகிஸ்தான் தூண்டிவிடும் இஸ்லாமிய மத அடிப்படைவாத.. பயங்கரவாதத்திற்கான ஆதரவோ அல்ல..! இதனையும் மக்கள் புரிந்து கொள்வது அவசியம்.

 

எமக்காக இன்று குரல் தருபவர்களாக உள்ளவர்கள் என்றால் குர்திஸ் மக்களும்.. காஷ்மீர் மக்களுக்குமே. மற்றவர்கள் எல்லாம் எம்மை கொன்றொழிக்கும்.. சிங்களப் பிசாசுடன் ஒன்றுக்கு இரு என்று தான் வலியுறுத்திக் கொண்டுள்ளனர். பலஸ்தீனர்கள் கூட..!

Edited May 19, 201312 yr by nedukkalapoovan

 

இங்கு வைக்கப்பட்ட கருத்துக்கள் சில தெளிவுகளை ஏற்படுத்தினாலும், ஈழத்தமிழர் போராட்டமும் காஸ்மீர் போராட்டமும் ஒரே மாதிரியானவை என்று கொண்டாலும், அதன் வழியாக எழும் முக்கிய கேள்விகள்  -

காஸ்மீர் போராட்டத்தை ஆதரிக்கும் நாடுகள் ஏன் ஈழத்தமிழர் போராட்டத்தை ஆதரிக்கவில்லை?

ஆதரிக்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை எதற்காக அழிப்பதற்கு மட்டும் துணை போகின்றனர்?

மேலாக படுகொலை செய்யப்பட்ட மக்களுக்கு நீதி நியாயம் கிடைக்காமல் இருக்க துணை  போவது ஏன்?

இந்த விடயத்தில் அவர்களுக்கும் இந்தியாவுக்கும் ஒற்றுமை  எப்படி வந்தது? தப்புத்தாளங்கள் போடுவது யார்?
 

 

ஒரு இந்துவின் பார்வையில் காஷ்மீர் போராட்டம் என்பது காஷ்மீர் பாகத்தில் இருந்து சிறுபான்மை இந்து மக்களை கற்பழித்து கொலை செய்து சொத்துக்களை அபகரித்து அவர்கள் பரம்பரை பரம்பரையாக வாழ்ந்த வீட்டை விட்டு விரட்டி அகதிகளாக்கி காஷ்மீரை விட்டு விரட்டி விரட்டிய பின்னர் முஸ்லிம் மக்கள் தான் பெரும்பான்மை என பொய் சொல்லி தனி நாடு கேட்கும் போராட்டம் . காஷ்மீர் மூன்று பாகங்களாக உள்ளது . ஜம்மு ( 30% முஸ்லிம் ) இப்போதும் அப்படியே காஷ்மீர் ( 73% முஸ்லிம் 1901 இப்போது 95% . இந்துக்கள் படுகொலை இங்குதான் ) லடாக் ( 13% முஸ்லிம் ) அங்கு நடக்கும் போராட்டத்தில் பாகிஸ்தான் ஆதரவு அல்லது பணம் கொடுக்கப்பட்ட குழுக்கள் அதிகம் . அவர்களின் கொள்கை இந்தியாவை எதிப்பது பிரதானமே தவிர காஷ்மீர் போராட்டம் அல்ல .மேலும் இவர்கள் உண்மையான் காஷ்மீர் மக்களின் அபிலாசைகளை சிதைத்து விட்டனர் . இந்திய ராணுவ தொடர் பிரசன்னம் என்பது இதனால் தான் . மேலும் ராணுவ பிரசன்னம் பொதுமக்களுக்கு தொல்லையே தவிர உதவி இல்லை . உலகம் முழுவதும் இது தான் கதை . காஷ்மீர் மக்கள் நேரடியாக அதிகம் போராடியது ராணுவ பிரசன்னத்தை குறைக்க மற்றும் மற்றும் ராணுவ அத்துமீறல்களை எதிர்த்தும் தான் . மற்றபடி தனி நாடு கேட்டு போராடும் குழுக்கள் அனைத்தும் பாகிஸ்தானின் காசு தின்னு கொழுப்பு எடுத்த கூட்டம்தான் . மேலும் அவர்கள் பலி கடா ஆக்குவது சாதாரண காஷ்மிர இளைஞர் ஆசை மற்றும் உழைப்பை தான் . ஒரு தமிழன் எனும் பார்வையில் கருத்துகளை பிறகு பதிகிறேன்

இதை ஒரு தற்காலிக நகர்வாக மட்டுமே பார்க்க முடியும்.. தமிழர் விடுதலையை தேசியக்கட்சிகள் ஆதரிக்கவில்லை.. வட இந்தியர்களுக்கு அதில் அக்கறை இல்லை.. மாலிக் பேசியதால் புதிதாக இழக்கப்போவது என்ன? ஒன்றுமில்லை..

எங்களில் பலர் "இவன் ரொம்ப நல்லவன்பா" என்று சொல்லும்படி நடந்துகொண்டால் எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்று நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறோம். மாறாக ஆதிக்க வர்க்கம் என்பது சிங்கப்பூர் முதலாளிகள் மாதிரி.. திறமையாக வேலை செய்தால் முதுகில் தட்டிக் கொடுப்பார்கள்.. சம்பளத்தைக் கூட்டு என்று கேட்டால் முதுகில் ஒரு அப்பு..

ஆகவே ஆடுகிற மாட்டை ஆடிக்கறக்க வேண்டும்.. சீக்கியன்மாதிரி.. பொற்கோயிலுக்குள் காலை வைத்தால் ஓங்கி மண்டையில் ஒரு குட்டு.. பிறகு பிரதமர் பதவி தருவார்கள்.. நல்ல பிள்ளைகள் நமக்கு என்ன தந்தார்கள்?

மிகச் சரியா ன நடவடிக்கை, இந்தியா எங்கும் , இந்திய வல்லாதிக்கத்துக்கு எதிரான சக்திகளை ஒருங்கிணைக்கும் நடவடிக்கைகள் வரவேர்க்கப் பட வேண்டும். நாம் தமிழருக்கு வாழ்த்துக்கள்.

இந்திய வல்லாதிக்கம் இது வரை தமிழருக்கு தந்த பரிசுகள் எம் எல்லோருக்கும் தெரியும். இனியும் இவ் வல்லாதிக்கத்தை நம்புபவர்கள் முழு முட்டாள்களாக இருக்க வேண்டும்.

தமிழக அரசின் தடையையும் மீறி கடலூரில் நாம் தமிழர் கட்சயினரின் இன எழுச்சி கருத்தரங்கம் தலைவர் படத்துடன்...

 

நாம் தமிழர் கட்சியினர் வந்த வாகனங்கள் காவல்துறையால் இடைமறிக்கப்பட்டு பலர் தடுத்து வைக்கப்பட்ட போதும் பலர் இந்நிகழ்வில் கலந்துகொண்டார்கள்.

 

இந்திய தேசியத்தால் ஒடுக்கப்படும் சக காஸ்மீரிய தேசிய இனத்தை சார்ந்த விடுதலை போராளி யாசின் மாலிக் இவ் மாநாட்டில் இடையில் வந்து கலந்து கொண்டார்.. அவர் காஷ்மீர் போராட்டமும் தமிழ்மண் போராட்டமும் ஒன்றே என கூறி தமிழீழப் போராட்டத்தை வாழ்த்தி தமிழீழ விடுதலை என்பது உங்களால் சாத்தியம் என கூறினார்.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(facebook)

நாம் எமது  மக்களின் மற்றும்   பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் விடுதலை பற்றி பேசுகின்றோமா?

அல்லது

இந்தியாவை பகைத்துக்கொள்ளக்கூடாது என்று கவலைப்படுகின்றோமா?

 

இந்தியாவை பகைத்துக்கொள்ளக்கூடாது என்று நினைத்து எழுதுவோமாக இருந்தால்

சர்வதேச நாடுகள் எவரிடமும்  எமக்கு நியாயம் தாருங்கள் என்று கேட்கும் உரிமையை  நாம்  இழந்தவர்களாவோம்.    

நாம் எமது  மக்களின் மற்றும்   பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் விடுதலை பற்றி பேசுகின்றோமா?

அல்லது

இந்தியாவை பகைத்துக்கொள்ளக்கூடாது என்று கவலைப்படுகின்றோமா?

 

இந்தியாவை பகைத்துக்கொள்ளக்கூடாது என்று நினைத்து எழுதுவோமாக இருந்தால்

சர்வதேச நாடுகள் எவரிடமும்  எமக்கு நியாயம் தாருங்கள் என்று கேட்கும் உரிமையை  நாம்  இழந்தவர்களாவோம்.    

 

எல்லாவற்றையும் விட எமக்கு ஆதரவாக மாறிவரும் தமிழ் நாட்டுச் சூழல் தேவையில்லாத சிக்கல்களை எதிர் நோக்கக் கூடாது என்ற பொறுப்பும் வேண்டுமல்லவா?

 

Parani Krishnarajani from FB

 

பிரான்சில் இடம்பெற்ற மே 18 இனஅழிப்பு நினைவு நாள் நிகழ்வில் குர்திஸ்தான் விடுதலை அமைப்பு பிரமுகர்களும் குர்திஸ்தான் மக்களும் பெருமளவில் கலந்து கொண்டு தமிழ் மக்களுக்கான ஆதரவை வழங்கினர்.

பிரான்ஸ்தமிழிர் பேரவையின் இந்த இணைவும் முயற்சியும் பாராட்டபடவேண்டியது.

உலகின் ஒடுக்கப்பட்ட இனங்களுடன் நாம் கைகோர்ப்பதனூடாக எமது விடுதலையை பன்முகப்படுத்தி விரைவு படுத்த முடியும்.

இந்த நேரத்தில் காஸ்மீர் விடுதலை இயக்க போரராளிகளை மே 18 நிகழ்விற்கு வரவழைத்து அந்த மக்களுடன் ஒரு இணைவை உண்டாக்கிய நாம் தமிழர் இயகக்த்தையும் நாம் பாராட்ட கடமைப்பட்டுள்ளோம்.

 

 

United Nations Security Council Resolution 47, adopted on April 21, 1948, after hearing arguments from both India and Pakistan the Council increased the size of the Commission established by United Nations Security Council Resolution 39 to five members, instructed the Commission to go to the subcontinent and help the governments of India and Pakistan restore peace and order to the region and prepare for a plebiscite to decide the fate of Kashmir. The resolution was passed by United Nations Security Council under chapter VI of UN Charter.^[1]Resolutions passed under Chapter VI of UN charter are considered non binding and have no mandatory enforceability as opposed to the resolutions passed under Chapter VII.^[2][3][4]

The resolution recommended that in order to ensure the impartiality of the plebiscite Pakistan withdraw all tribesmen and nationals who entered the region for the purpose of fighting and that India leave only the minimum number of troops needed to keep civil order. The Commission was also to send as many observers into the region as it deemed necessary to ensure the provisions of the resolution were enacted. Pakistan ignored the UN mandate and continued fighting, holding on to the portion of Kashmir under its control.^[5] Subsequently India refused to implement the plebiscite claiming the withdrawal of Pakistan forces was a prerequisite as per this resolution.^[6] In 1990 after nearly four decades, the United States changed its position and is no longer urging a plebiscite in Kashmir, saying the dispute should be settled through direct negotiations between India and Pakistan.^[7]

The resolution was adopted paragraph by paragraph; no vote on the resolution as a whole was taken.

http://en.wikipedia.org/wiki/United_Nations_Security_Council_Resolution_47

 

காஸ்மீரிகளிடம் சுயனிர்ணயம் பற்றிய தேர்தல் நடைபெற வேண்டும் அன்று ஐநா தீர்மானம் நிறைவேற்றி இருந்தது. இந்திய வல்லாதிக்கம் அதன் பூகோள நலங்களின் அடிப்படையிலான நகர்வுகள் மூலம் அந்த தீர்மானம் நடைமுறைப்படுத்த முடியாத படி செய்துள்ளது. ஐ நா சென்று நாம் தீர்வைப் பெற முடியும் என்று நம்புவோருக்கும், இந்திய அமெரிக்க அர்சுகளுடன் சேர்ந்து இயங்கித் தீர்வைப் பெற முடியும் என்று நம்புவோருக்கும் காச்மீரிகளின் வரலாற்று அனுபவம் நல்ல பாடம். விடுதலைக்கான வழி ஒன்றே உள்ளது என்பதை வரலாறு எமக்கு பலமுறை சொல்லி உள்ளது.

 

ஒடுக்கப்பட்ட தேசிய இனங்களின் ஒன்றிணைவே, இந்திய வல்லாதிக்கத்தை வீழ்த்தக் கூடிய விடுதலைக்கான ஒரே பாதை.இதனை விட வேறு தெரிவுகளை எமக்கு , அது விட்டு வைக்கவில்லை இனியும் விட்டு வைக்கப் போவதில்லை.

1846-1947: Kashmir before 1947

• 1846: Jammu and Kashmir(J&K) State is created for the first time with the signing on March 16 of the Second Treaty of Amritsar between the British East India company and Raja Gulab Singh of Jammu. It is an addendum to the Treaty of Lahore signed one week earlier on March 9, 1846 which gives the terms of surrender of the Sikh Durbar at Lahore to the British. The Sikhs cannot pay part of the demand made by the British; Gulab Singh steps in on their behalf to pay Rs.75,00,000, and in return receives Kashmir Valley, part of the Sikh territories, to add to Jammu and Ladakh already under his rule. Gulab Singh accepts overall British sovereignty. Kashmir Valley is a Muslim majority^[1][2] region speaking the Kashmiri language and a distinct culture called Kashmiriyat.

• 1857: The War of independence, The Subcontinent fractured into hundreds of states.

• 1931: The movement against the repressive Maharaja Hari Singh begins. It is brutally suppressed by the State forces. Hari Singh is part of a Hindu Dogra dynasty, ruling over a majority Muslim State. The predominantly Muslim population was kept poor, illiterate and was not adequately represented in the State's services.^[3] The Glancy Commission appointed by the Maharaja publishes a report in April 1932, confirming the existence of the grievances of the State's subjects and suggests recommendations providing for adequate representation of Muslims in the State's services; Maharaja accepts these recommendations but delays implementation, leading to another agitation in 1934. Maharaja grants a Constitution providing a Legislative Assembly for the people, but the Assembly turns out to be powerless. The 1931 protest led to the Quit Kashmir movement against the Maharajah in 1946 by the Kashmir leader Sheikh Abdullah, and eventually to the Azad Kashmir movement which gained momentum a year later.

• March 23, 1940: The Lahore Resolution is proposed by MA Jinnah and seconded by Sikandar Hyat Khan and Fazlul Haq. Referring to British India, it states “That geographically contiguous units are demarcated into regions which should be so constituted, with such territorial readjustments as may be necessary, that the areas in which the Muslims are numerically in a majority, as in the North-Western and Eastern zones of India should be grouped to constitute Independent States in which the constituent units shall be autonomous and sovereign”. There is no mention of "Pakistan", an acronym invented by Chaudhury Rehmat Ali in England, but the Lahore Resolution later becomes known as the Pakistan Resolution.^[4]

• July 26, 1946: Quit Kashmir movement gains momentum. The Muslim Conference adopts the Azad Kashmir Resolution on July 26, 1946 calling for the end of autocratic rule in the region. The resolution also claims for Kashmiris the right to elect their own constituent assembly.

1947: Kashmir Unrest and Accession

• Spring: An internal revolt begins in the Poonch region against oppressive taxation by the Maharaja.^[5] In August, Maharaja's forces fire upon demonstrations in favour of Kashmir joining Pakistan, burn whole villages and massacre innocent people.^[6] The Poonch rebels declare an independent government of Azad Kashmir on 24 October.^[7]

• August 14/15: Independence of the British India into India and Pakistan. Kashmir signs Standstill Agreement with Pakistan. Rulers of Princely States are encouraged to accede their States to either Dominion - India or Pakistan, taking into account factors such as geographical contiguity and the wishes of their people. The Maharaja of Kashmir delays his decision in an effort to remain independent.

• 22 October: Pakistan precipitates the first Indo-Pakistani War (1947–48) a few weeks after independence by launching tribal lashkar (militia) from [Waziristan] in an effort to wrest Kashmir from India.^[8] Thousands of Pashtuns from Pakistan's North West Frontier Province, recruited covertly by Pakistani Army, invade Kashmir, along with the Poonch rebels, allegedly incensed by the atrocities against fellow Muslims in Poonch and Jammu. The tribesmen engage in looting and killing along the way.^[9] Maharaja of Kashmir asks India for help while the tribals halt in [baramulla] to loot and plunder.

• 26 October: The Maharaja of the State of Jammu and Kashmir signs the Instrument of Accession (IOA), acceding the 75% majority Muslim region to the Indian Union. India accepts the accession, regarding it provisional^[10] until such time as the will of the people can be ascertained by a plebiscite, since Kashmir was recognized as a disputed territory.

• 27 October: The Indian army enters the state to repel the invaders. Sheikh Abdullah endorses the accession as ad-hoc which would be ultimately decided by a plebiscite and is appointed head of the emergency administration.^[11]

• 1947/1948: Indo-Pakistani War of 1947: Pakistan disputes that the accession is illegal and the first war over Kashmir breaks out.

1948-1957: Plebiscite Conundrum

• 1948: India takes the Kashmir problem to the United Nations (UN) Security Council on 1 January.

• 1949: On 1 January, a ceasefire between Indian and Pakistani forces leaves India in control of most of the valley, as well as Jammu and Ladakh, while Pakistan gains control of part of Kashmir including what is now Azad Kashmir and Gilgit–Baltistan. Pakistan claimed it is merely supporting an indigenous rebellion in Azad Kashmir and Northern Territories against repression.

• 1949: On 5 January 1949, UNCIP (United Nations Commission for India and Pakistan) resolution states that the question of the accession of the State of Jammu and Kashmir to India or Pakistan will be decided through a free and impartial plebiscite.^[12] As per the 1948^[13] and 1949 UNCIP Resolutions, both countries accept the principle, that Pakistan secures the withdrawal of Pakistani intruders followed by withdrawal of Pakistani and Indian forces, as a basis for the formulation of a Truce agreement whose details are to be arrived in future, followed by a plebiscite; However, both countries fail to arrive at a Truce agreement due to differences in interpretation of the procedure for and extent of demilitarisation one of them being whether the Azad Kashmiri army is to be disbanded during the truce stage or the plebiscite stage.^[14]

• 1949: On 17 October, the Indian Constituent Assembly adopts Article 370 of the Constitution, ensuring a special status and internal autonomy for Jammu and Kashmir, with Indian jurisdiction in Kashmir limited to the three areas agreed in the IOA, namely, defence, foreign affairs and communications.

• 1951: First post-independence elections. The UN passes a resolution to the effect that such elections do not substitute a plebiscite, because a plebiscite offers the option of choosing between India and Pakistan.^[14] Sheikh Abdullah wins, mostly unopposed. There are widespread charges of election rigging which continue to plague most of the subsequent elections.^[15]

• 1947-1952: Sheikh Abdullah drifts from a position of endorsing accession to India in 1947 to insisting on the self-determination of Kashmiris in 1952.^[16] In July 1952, he signs Delhi Agreement with the Central government on Centre-State relationships, providing for autonomy of the State within India and of regions within the State;

• 1953-1954: In 1953, the governments of India and Pakistan agree to appoint a Plebiscite Administrator by the end of April 1954. Abdullah procrastinates in confirming the accession of Kashmir to India. In August 1953, Abdullah is dismissed and arrested. Bakshi Ghulam Mohammed is installed in power, who then gets the accession formally ratified in 1954. Pakistan and US sign a Mutual Defence Assistance Agreement in May 1954. Indian Prime Minister Pandit Jawaharlal Nehru states that he is concerned about the cold-war alignments and that such an alliance affects the Kashmir issue.^[17]

• 1956-1957: On 30 October 1956, the state Constituent Assembly adopts a constitution for the state declaring it an integral part of the Indian Union. On 24 January 1957, UN passes another resolution stating that such actions would not constitute a final disposition of the State.^[18] India's Home Minister, Pandit Govind Ballabh Pant, during his visit to Srinagar, declares that the State of Jammu and Kashmir is an integral part of India and there can be no question of a plebiscite to determine its status afresh. India would resist plebiscite efforts from then on.^[19] Kashmiri activists continue to insist on the promised self-determination.

1963 - 1987: Rise of Kashmiri Nationalism

• 1963-1964: On 27 December, mass upsurge occurs in Kashmir Valley when the holy relic is found missing from the Hazratbal Shrine; the lost relic is recovered on 4 January 1964. Protest demonstrations occur in Kashmir Valley and Pakistan held parts of the State in December against Articles 356 and 357 of the Indian Constitution being extended to the state, by virtue of which the Center can assume the government of the State and exercise its legislative powers. The special status accorded to the State under Article 370, continues to get eroded over years^[20]

• 1965: Indo-Pakistani War of 1965: Pakistan takes advantage of the discontent in the Valley and sends in a few thousand armed Pakistani infiltrators across the cease-fire line in August in Operation Gibraltar, and incidents of violence increase in Kashmir Valley; A full Indo-Pakistani war breaks out which ends in a ceasefire on 23 September.

• 1966: In January, Tashkent Declaration is signed by both countries agreeing to revert to pre-1965 position, under Russian mediation. Pakistan supported guerrilla groups in Kashmir increase their activities after the ceasefire. Kashmiri nationalists Amanullah Khan and Maqbool Bhat form another Plebiscite Front with an armed wing called the Jammu and Kashmir National Liberation Front(NLF) in Azad Kashmir, with the objective of freeing Kashmir from Indian occupation.^[21]

• 1972: Republic of India and Pakistan agree to respect the cease-fire as Line of Control. India and Pakistan sign the Simla Agreement in July, which has a clause that the final settlement of Kashmir will be decided bilaterally in the future and that both the sides shall respect the LOC.

• 1976: Maqbool Bhat is arrested on his return to the Valley. Amanullah Khan moves to England and NLF becomes Jammu and Kashmir Liberation Front(JKLF).

• 1979: The USSR invades Afghanistan. The US and Pakistan are involved in training, recruiting, arming, and unleashing the Mujahedin on Afghanistan.^[22] The mujahedin so recruited would take on their own agenda of establishing Islamic rule in Kashmir from the late 1980s.

• April 13, 1984: The Indian Army takes Siachen Glacier region of Kashmir. Maqbool Bhat is executed.

1987 - Now: Kashmir Insurgency

• 1987: Farooq Abdullah wins the elections. The Muslim United Front (MUF) accuses that the elections have been rigged. The insurgency in the valley increases in momentum from this point on, given the consistent failure of democracy^[15] and limited employment opportunities. The MUF candidate Mohammad Yousuf Shah is not only cheated in the rigged elections, but also imprisoned and he would later become Syed Salahuddin, chief of militant outfit Hizb-ul-Mujahedin. His election aides called the HAJY group - Abdul Hamid Shaikh, Ashfaq Majid Wani, Javed Ahmed Mir and Mohammed Yasin Malik - would join the JKLF.^[23][24] Amanullah Khan takes refuge in Pakistan, after being deported from England and begins to direct operations across the LoC. Young disaffected Kashmiris in the Valley such as the HAJY group are recruited by JKLF.^[25]

• 1988: Protests begin in the Valley along with anti-India demonstrations, followed by police firing and curfew.

• 1989: End of Soviet occupation of Afghanistan releases a great deal of militant energy and weapons to Kashmir. Pakistan provides arms and training to both indigenous and foreign militants in Kashmir, thus adding fuel to the smouldering fire of discontent in the valley.^[26][27][28]

• 1990: In January, Jagmohan is appointed as the Governor. Farooq Abdullah resigns. On 20 January, an estimated 100 people are killed when a large group of unarmed protesters are fired upon by the Indian troops at the Gawakadal bridge. With this incident, it becomes an insurgency of the entire population. On March 1, an estimated one million take to the streets and more than forty people are killed in police firing.^[29] On 13 February, Lassa Kaul, director of Srinagar Doordarshan, is killed by the militants for implementing pro-Indian media policy. Though the JKLF tries to explain that the killings of Pandits were not communal, the murders cause a scare among the minority Hindu community. The rise of new militant groups, some warnings in anonymous posters and some unexplained killings of innocent members of the community contribute to an atmosphere of insecurity for the Kashmiri Pandits. Joint reconciliation efforts by members from both Muslim and Pandit communities are actively discouraged by Jagmohan.^[30] Most of the estimated 162,500 Hindus in the Valley, including the entire Kashmiri Pandit community, flee the Valley in March.

• 1990 and after: An officially estimated 10,000 desperate Kashmiri youth cross-over to Pakistan for training and procurement of arms. Indigenous and foreign militant groups besides pro-India renegade militants proliferate^[31] through the 1990s with an estimated half a million Indian security forces deployed in the Kashmir Valley since the 1990s with increasing violence and human right violations by all sides leading to tens of thousands of civilian casualties.^[32][33]

• 1999: Kargil War

• July 14–16, 2001: General Pervez Musharraf and Atal Behari Vajpayee meet for peace talks.

• October 2001: Kashmiri assembly in Srinagar attacked (38 people dead).

• December 2001: Attack on Indian parliament in New Delhi.

• May 2, 2003: India and Pakistan restore diplomatic ties.

• July 11, 2003: Delhi-Lahore bus service resumes

• September 24, 2004: Prime Minister Manmohan Singh and President Musharraf meet in New York during UN General Assembly.

• July 2006 : Second round of Indo-Pakistani peace talks.

• Feb, 2007 : Samjhauta Express firebombed, 67 killed

• June 2010: Following the killing of a young Kashmiri Tufail Ahmad Mattoo, protest demonstrations continue in Kashmir for months.

• June 2011: September - Indian forces kill three Pakistani soldiers in firing across the Line of Control. India accuses Pakistan of opening fire first.

• June 2012: August - The Chief Minister of Indian-administered Jammu and Kashmir, Omar Abdullah, says that the security situation there is not yet conducive to the revoking of the Armed Forces Special Powers Act (AFSPA) in the state.

• June 2012: September - Indian President Pranab Mukherjee visits Indian-administered Jammu and Kashmir within two months of taking up office. Despite the threat of protests from separatists, see Insurgency in Jammu and Kashmir, the visit passes off without serious incident.^[34]
• ^{http://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_the_Kashmir_conflict}

 

1846-1947: Kashmir before 1947

• 1846: Jammu and Kashmir(J&K) State is created for the first time with the signing on March 16 of the Second Treaty of Amritsar between the British East India company and Raja Gulab Singh of Jammu. It is an addendum to the Treaty of Lahore signed one week earlier on March 9, 1846 which gives the terms of surrender of the Sikh Durbar at Lahore to the British. The Sikhs cannot pay part of the demand made by the British; Gulab Singh steps in on their behalf to pay Rs.75,00,000, and in return receives Kashmir Valley, part of the Sikh territories, to add to Jammu and Ladakh already under his rule. Gulab Singh accepts overall British sovereignty. Kashmir Valley is a Muslim majority^[1][2] region speaking the Kashmiri language and a distinct culture called Kashmiriyat.

• 1857: The War of independence, The Subcontinent fractured into hundreds of states.

• 1931: The movement against the repressive Maharaja Hari Singh begins. It is brutally suppressed by the State forces. Hari Singh is part of a Hindu Dogra dynasty, ruling over a majority Muslim State. The predominantly Muslim population was kept poor, illiterate and was not adequately represented in the State's services.^[3] The Glancy Commission appointed by the Maharaja publishes a report in April 1932, confirming the existence of the grievances of the State's subjects and suggests recommendations providing for adequate representation of Muslims in the State's services; Maharaja accepts these recommendations but delays implementation, leading to another agitation in 1934. Maharaja grants a Constitution providing a Legislative Assembly for the people, but the Assembly turns out to be powerless. The 1931 protest led to the Quit Kashmir movement against the Maharajah in 1946 by the Kashmir leader Sheikh Abdullah, and eventually to the Azad Kashmir movement which gained momentum a year later.

• March 23, 1940: The Lahore Resolution is proposed by MA Jinnah and seconded by Sikandar Hyat Khan and Fazlul Haq. Referring to British India, it states “That geographically contiguous units are demarcated into regions which should be so constituted, with such territorial readjustments as may be necessary, that the areas in which the Muslims are numerically in a majority, as in the North-Western and Eastern zones of India should be grouped to constitute Independent States in which the constituent units shall be autonomous and sovereign”. There is no mention of "Pakistan", an acronym invented by Chaudhury Rehmat Ali in England, but the Lahore Resolution later becomes known as the Pakistan Resolution.^[4]

• July 26, 1946: Quit Kashmir movement gains momentum. The Muslim Conference adopts the Azad Kashmir Resolution on July 26, 1946 calling for the end of autocratic rule in the region. The resolution also claims for Kashmiris the right to elect their own constituent assembly.

1947: Kashmir Unrest and Accession

• Spring: An internal revolt begins in the Poonch region against oppressive taxation by the Maharaja.^[5] In August, Maharaja's forces fire upon demonstrations in favour of Kashmir joining Pakistan, burn whole villages and massacre innocent people.^[6] The Poonch rebels declare an independent government of Azad Kashmir on 24 October.^[7]

• August 14/15: Independence of the British India into India and Pakistan. Kashmir signs Standstill Agreement with Pakistan. Rulers of Princely States are encouraged to accede their States to either Dominion - India or Pakistan, taking into account factors such as geographical contiguity and the wishes of their people. The Maharaja of Kashmir delays his decision in an effort to remain independent.

• 22 October: Pakistan precipitates the first Indo-Pakistani War (1947–48) a few weeks after independence by launching tribal lashkar (militia) from [Waziristan] in an effort to wrest Kashmir from India.^[8] Thousands of Pashtuns from Pakistan's North West Frontier Province, recruited covertly by Pakistani Army, invade Kashmir, along with the Poonch rebels, allegedly incensed by the atrocities against fellow Muslims in Poonch and Jammu. The tribesmen engage in looting and killing along the way.^[9] Maharaja of Kashmir asks India for help while the tribals halt in [baramulla] to loot and plunder.

• 26 October: The Maharaja of the State of Jammu and Kashmir signs the Instrument of Accession (IOA), acceding the 75% majority Muslim region to the Indian Union. India accepts the accession, regarding it provisional^[10] until such time as the will of the people can be ascertained by a plebiscite, since Kashmir was recognized as a disputed territory.

• 27 October: The Indian army enters the state to repel the invaders. Sheikh Abdullah endorses the accession as ad-hoc which would be ultimately decided by a plebiscite and is appointed head of the emergency administration.^[11]

• 1947/1948: Indo-Pakistani War of 1947: Pakistan disputes that the accession is illegal and the first war over Kashmir breaks out.

1948-1957: Plebiscite Conundrum

• 1948: India takes the Kashmir problem to the United Nations (UN) Security Council on 1 January.

• 1949: On 1 January, a ceasefire between Indian and Pakistani forces leaves India in control of most of the valley, as well as Jammu and Ladakh, while Pakistan gains control of part of Kashmir including what is now Azad Kashmir and Gilgit–Baltistan. Pakistan claimed it is merely supporting an indigenous rebellion in Azad Kashmir and Northern Territories against repression.

• 1949: On 5 January 1949, UNCIP (United Nations Commission for India and Pakistan) resolution states that the question of the accession of the State of Jammu and Kashmir to India or Pakistan will be decided through a free and impartial plebiscite.^[12] As per the 1948^[13] and 1949 UNCIP Resolutions, both countries accept the principle, that Pakistan secures the withdrawal of Pakistani intruders followed by withdrawal of Pakistani and Indian forces, as a basis for the formulation of a Truce agreement whose details are to be arrived in future, followed by a plebiscite; However, both countries fail to arrive at a Truce agreement due to differences in interpretation of the procedure for and extent of demilitarisation one of them being whether the Azad Kashmiri army is to be disbanded during the truce stage or the plebiscite stage.^[14]

• 1949: On 17 October, the Indian Constituent Assembly adopts Article 370 of the Constitution, ensuring a special status and internal autonomy for Jammu and Kashmir, with Indian jurisdiction in Kashmir limited to the three areas agreed in the IOA, namely, defence, foreign affairs and communications.

• 1951: First post-independence elections. The UN passes a resolution to the effect that such elections do not substitute a plebiscite, because a plebiscite offers the option of choosing between India and Pakistan.^[14] Sheikh Abdullah wins, mostly unopposed. There are widespread charges of election rigging which continue to plague most of the subsequent elections.^[15]

• 1947-1952: Sheikh Abdullah drifts from a position of endorsing accession to India in 1947 to insisting on the self-determination of Kashmiris in 1952.^[16] In July 1952, he signs Delhi Agreement with the Central government on Centre-State relationships, providing for autonomy of the State within India and of regions within the State;

• 1953-1954: In 1953, the governments of India and Pakistan agree to appoint a Plebiscite Administrator by the end of April 1954. Abdullah procrastinates in confirming the accession of Kashmir to India. In August 1953, Abdullah is dismissed and arrested. Bakshi Ghulam Mohammed is installed in power, who then gets the accession formally ratified in 1954. Pakistan and US sign a Mutual Defence Assistance Agreement in May 1954. Indian Prime Minister Pandit Jawaharlal Nehru states that he is concerned about the cold-war alignments and that such an alliance affects the Kashmir issue.^[17]

• 1956-1957: On 30 October 1956, the state Constituent Assembly adopts a constitution for the state declaring it an integral part of the Indian Union. On 24 January 1957, UN passes another resolution stating that such actions would not constitute a final disposition of the State.^[18] India's Home Minister, Pandit Govind Ballabh Pant, during his visit to Srinagar, declares that the State of Jammu and Kashmir is an integral part of India and there can be no question of a plebiscite to determine its status afresh. India would resist plebiscite efforts from then on.^[19] Kashmiri activists continue to insist on the promised self-determination.

1963 - 1987: Rise of Kashmiri Nationalism

• 1963-1964: On 27 December, mass upsurge occurs in Kashmir Valley when the holy relic is found missing from the Hazratbal Shrine; the lost relic is recovered on 4 January 1964. Protest demonstrations occur in Kashmir Valley and Pakistan held parts of the State in December against Articles 356 and 357 of the Indian Constitution being extended to the state, by virtue of which the Center can assume the government of the State and exercise its legislative powers. The special status accorded to the State under Article 370, continues to get eroded over years^[20]

• 1965: Indo-Pakistani War of 1965: Pakistan takes advantage of the discontent in the Valley and sends in a few thousand armed Pakistani infiltrators across the cease-fire line in August in Operation Gibraltar, and incidents of violence increase in Kashmir Valley; A full Indo-Pakistani war breaks out which ends in a ceasefire on 23 September.

• 1966: In January, Tashkent Declaration is signed by both countries agreeing to revert to pre-1965 position, under Russian mediation. Pakistan supported guerrilla groups in Kashmir increase their activities after the ceasefire. Kashmiri nationalists Amanullah Khan and Maqbool Bhat form another Plebiscite Front with an armed wing called the Jammu and Kashmir National Liberation Front(NLF) in Azad Kashmir, with the objective of freeing Kashmir from Indian occupation.^[21]

• 1972: Republic of India and Pakistan agree to respect the cease-fire as Line of Control. India and Pakistan sign the Simla Agreement in July, which has a clause that the final settlement of Kashmir will be decided bilaterally in the future and that both the sides shall respect the LOC.

• 1976: Maqbool Bhat is arrested on his return to the Valley. Amanullah Khan moves to England and NLF becomes Jammu and Kashmir Liberation Front(JKLF).

• 1979: The USSR invades Afghanistan. The US and Pakistan are involved in training, recruiting, arming, and unleashing the Mujahedin on Afghanistan.^[22] The mujahedin so recruited would take on their own agenda of establishing Islamic rule in Kashmir from the late 1980s.

• April 13, 1984: The Indian Army takes Siachen Glacier region of Kashmir. Maqbool Bhat is executed.

1987 - Now: Kashmir Insurgency

• 1987: Farooq Abdullah wins the elections. The Muslim United Front (MUF) accuses that the elections have been rigged. The insurgency in the valley increases in momentum from this point on, given the consistent failure of democracy^[15] and limited employment opportunities. The MUF candidate Mohammad Yousuf Shah is not only cheated in the rigged elections, but also imprisoned and he would later become Syed Salahuddin, chief of militant outfit Hizb-ul-Mujahedin. His election aides called the HAJY group - Abdul Hamid Shaikh, Ashfaq Majid Wani, Javed Ahmed Mir and Mohammed Yasin Malik - would join the JKLF.^[23][24] Amanullah Khan takes refuge in Pakistan, after being deported from England and begins to direct operations across the LoC. Young disaffected Kashmiris in the Valley such as the HAJY group are recruited by JKLF.^[25]

• 1988: Protests begin in the Valley along with anti-India demonstrations, followed by police firing and curfew.

• 1989: End of Soviet occupation of Afghanistan releases a great deal of militant energy and weapons to Kashmir. Pakistan provides arms and training to both indigenous and foreign militants in Kashmir, thus adding fuel to the smouldering fire of discontent in the valley.^[26][27][28]

• 1990: In January, Jagmohan is appointed as the Governor. Farooq Abdullah resigns. On 20 January, an estimated 100 people are killed when a large group of unarmed protesters are fired upon by the Indian troops at the Gawakadal bridge. With this incident, it becomes an insurgency of the entire population. On March 1, an estimated one million take to the streets and more than forty people are killed in police firing.^[29] On 13 February, Lassa Kaul, director of Srinagar Doordarshan, is killed by the militants for implementing pro-Indian media policy. Though the JKLF tries to explain that the killings of Pandits were not communal, the murders cause a scare among the minority Hindu community. The rise of new militant groups, some warnings in anonymous posters and some unexplained killings of innocent members of the community contribute to an atmosphere of insecurity for the Kashmiri Pandits. Joint reconciliation efforts by members from both Muslim and Pandit communities are actively discouraged by Jagmohan.^[30] Most of the estimated 162,500 Hindus in the Valley, including the entire Kashmiri Pandit community, flee the Valley in March.

• 1990 and after: An officially estimated 10,000 desperate Kashmiri youth cross-over to Pakistan for training and procurement of arms. Indigenous and foreign militant groups besides pro-India renegade militants proliferate^[31] through the 1990s with an estimated half a million Indian security forces deployed in the Kashmir Valley since the 1990s with increasing violence and human right violations by all sides leading to tens of thousands of civilian casualties.^[32][33]

• 1999: Kargil War

• July 14–16, 2001: General Pervez Musharraf and Atal Behari Vajpayee meet for peace talks.

• October 2001: Kashmiri assembly in Srinagar attacked (38 people dead).

• December 2001: Attack on Indian parliament in New Delhi.

• May 2, 2003: India and Pakistan restore diplomatic ties.

• July 11, 2003: Delhi-Lahore bus service resumes

• September 24, 2004: Prime Minister Manmohan Singh and President Musharraf meet in New York during UN General Assembly.

• July 2006 : Second round of Indo-Pakistani peace talks.

• Feb, 2007 : Samjhauta Express firebombed, 67 killed

• June 2010: Following the killing of a young Kashmiri Tufail Ahmad Mattoo, protest demonstrations continue in Kashmir for months.

• June 2011: September - Indian forces kill three Pakistani soldiers in firing across the Line of Control. India accuses Pakistan of opening fire first.

• June 2012: August - The Chief Minister of Indian-administered Jammu and Kashmir, Omar Abdullah, says that the security situation there is not yet conducive to the revoking of the Armed Forces Special Powers Act (AFSPA) in the state.

• June 2012: September - Indian President Pranab Mukherjee visits Indian-administered Jammu and Kashmir within two months of taking up office. Despite the threat of protests from separatists, see Insurgency in Jammu and Kashmir, the visit passes off without serious incident.^[34]
• ^{http://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_the_Kashmir_conflict}

 

நாரதரின் இணைப்பைப் பார்த்தபிறகு இந்தியா-சீனா-பாகிஸ்தான் கூட்டணியால் வஞ்சிக்கப்பட்ட மற்றொரு இனம் என்பது தெரியவருகிறது..

வரும் ஒரு நாள் தமிழ் நாடு கஸ்மீர் எடுத்த பாதையை எடுப்பது தவிர்க்க முடியாது. இது செல்வா கண்ட தீர்க்க தரிசனம்.  மனதை கஸ்ட்டப்படுத்தி அந்த பாதைக்கு போக வேண்டியதுதான்.  அன்று தெரிய வரும் ஏன் கஸ்மீரத்தை ஆதரிக்க வேண்டும் என்பது.

 

கஸ்மீர் சுதந்திரமடைந்தால் அங்கு சரியா ஸ்ட்டம் வரலாம். சில,பல  இந்துக்கள் வெளியேற்றப்படலாம். ஆனால் அதை எல்லாம் விட பாரிய நம்மை இந்தியாவுக்கு இருக்கிறது. அதாவது சீனாவும் பாகிஸ்தானும் இன்னொரு புது நாட்டுடன் தங்கள் எல்லை போராட்டங்களை ஆரம்பித்து வைப்பார்கள். எனவே தமிழ் நாடு பாகிஸ்தான் பக்கம் இல்லாமல் இந்திய பக்கமானாலும் பிரிவதை ஆதரிக்கலாம்.

 

கஸ்மீரை தமிழ் நாடு ஆதரித்தால் அதற்கு மேற்கு நாடுகளின் அனுதாபம் கிடைக்கும். மேற்கு நாடுகளின் அநுதாபம் பொருளாதார முனேற்றத்தை கொண்டுவரும். பொருளாதாரப் பலம் நாளடைவில் அது இந்தி திணிப்பை தடுக்க உதவும்(அல்லது இலங்கையில் சிங்களவர்கள் பொறாமைப் பட்டது போல பொறாமைப்பட வைக்கும். அப்போது பிரிவது தான் ஒரு வழியாக இருக்கும்) .

 

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=5B9YvPg7J84

சீமானின் மக்கள் முன்னால்..தந்தி தொலைக்காட்சியில் - தமிழ் ஈழம் பற்றி - 19 மே 2013 (முழு காணொளி)
காணொளி நன்றி : MAKKAL MUNNAL @ THANTHITV.COM
எல்லா ஊடகங்களும் முள்ளி வாய்க்கால் படுகொலை நினைவேந்தல் நிகழ்சிகளைப் பெரும்பாலும் இருட்டடிப்பு செய்த நிலையில் நேற்று சுமார் இரண்டு மணி நேரம் , ஈழத் தமிழரின் அவல நிலையை தெளிவாகப் படம் பிடித்துக் காட்டிய ' தந்தி ' தொலைக்காட்சிக்குப் பாராட்டுக்கள் !
நிகழ்ச்சியைத் தொகுத்து வழங்கிய தோழர் சீமான் , பங்கேற்ற அய்யா பழ.நெடுமாறன் , கவிஞர் காசி.ஆனந்தன் , புலவர் புலமைப்பித்தன் , மற்றும் மாணவ அன்பர்களின் பதிவுகள் அருமை .